WYROK UZASADNIENIE

Sygn. akt II Ka 368/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 lutego 2016 r.
Sąd Okręgowy w Krośnie II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSO Wiesław Ruszała
Protokolant: sekr. sądowy Gabriela Szymańska-Such
po rozpoznaniu w dniach 28.01.2016 r. i 18.02.2016 roku w Krośnie
sprawy W. Z. s. E. i Z., ur. (...) w K.
obwinionego o wykroczenie z art. 92 § 1 k.w.
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego
od wyroku Sądu Rejonowego w Krośnie z dnia 30 października 2015 roku, sygn. akt II W 585/15
I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że obniża wymierzoną obwinionemu grzywnę do kwoty
1000 zł /tysiąc złotych),
II. w pozostałym zakresie utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy, za wyjątkiem orzeczenia o opłacie,
III. zasądza od obwinionego W. Z. na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu za postępowanie
odwoławcze i wymierza mu wypłatę za obie instancje w kwocie 100 zł /sto złotych/.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w Krośnie rozpoznawał sprawę W. Z., obwinionego o to, że w dniu 30 grudnia 2014 r. ok. godz. 715
na drodze nr (...), w miejscowości Z. woj. (...), kierując samochodem m-ki R. nr rej. (...)(...) wraz z naczepą o nr rej.
(...), nie dostosował się do znaku drogowego pionowego B-18 zakaz wjazdu pojazdów o rzeczywistej masie całkowitej
ponad 12 ton,
tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 k.w.
Wyrokiem z dnia 30 października 2015 r. sygn. akt II W 585/15 Sąd Rejonowy w Krośnie:
I. uznał obwinionego W. Z. za winnego popełnienia wyżej opisanego czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 92 § 1
k.w. i za to na podstawie powołanego przepisu, przy zastosowaniu art. 24 § 1 i 3 k.w., skazał go na karę grzywny w
kwocie 2.000 zł;
II na podstawie art. 118 k.p.w., art. 119 k.p.w. oraz art. 627 k.p.k. i art. 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach
w sprawach karnych zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zwrot zryczałtowanych wydatków związanych
z postępowaniem w kwocie 100 zł oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 200 zł.
Powyższy wyrok w całości zaskarżył apelacją obrońca obwinionego, zarzucając:
1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia (art. 438 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.)
przez przyjęcie, że:
a) pionowy znak drogowy B-18 o zakazie wjazdu pojazdów o rzeczywistej masie całkowitej ponad 12 ton został
ustawiony prawidłowo i zgodnie z obowiązującą procedurą, w sytuacji gdy z zeznań świadka M. P. ( kierownika w
Powiatowym Zarządzie Dróg w K. ) wynika, że ustawiając znak nie dokonano sprawdzenia nośności mostu i nie
wykonano ekspertyzy naukowej ile most jest w stanie wytrzymać;
b) obwiniony może poruszać się brodem – a gdy nie ma możliwości jego wykorzystania z powodu wysokiego stanu
wody – poruszać się pojazdami o mniejszej masie całkowitej, w sytuacji gdy skala prowadzonego przedsięwzięcia
( rodzinne gospodarstwo rolne o pow. 359,28 ha, hodowla 200 sztuk bydła) wyklucza wykorzystywanie sprzętu o
mniejszej ładowności z uwagi na większe koszty logistyczne ( użycie większej liczby pojazdów, większe zużycie paliwa,
konieczność użycia większej ilości pojazdów mechanicznych, konieczność zatrudnienia większej ilości osób przy tych
czynnościach );
c) Spółka (...) Sp. z o.o. nigdy nie posiadała i nie posiada bazy transportowej lub parku maszyn w Z., siedziba Spółki
od zawsze mieści się w L.;
2. obrazę przepisów postępowania, które to naruszenie miało wpływ na treść wyroku (art. 438 pkt 2 w zw. z art. 109
§ 2 k.p.w.), tj.:
a) bezzasadną odmowę wiarygodności wyjaśnień obwinionego – uznanych za pokrętne – w sytuacji szczerego i
logicznego wyjaśnienia przez obwinionego konieczności z korzystania z mostu pojazdami o większym tonażu, niż
dopuszczalny, z uwagi na brak alternatywnego dojazdu do zabudowań gospodarczych, korzystania z brodu najczęściej,
jak to jest możliwe, dbałości o most, gdyż jego uszkodzenie wiązałoby się z uniemożliwieniem kontynuowania
produkcji roślinnej i zwierzęcej w zlokalizowanym w Z. gospodarstwie rodzinnym, prowadzonym również przez
obwinionego – oznaczającą naruszenie wyrażonej w art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.k. zasady swobodnej oceny dowodów
i dokonanie ustaleń sprzecznych z doświadczeniem życiowym oraz zasadami prawidłowego rozumowania;
b) wybiórczą ocenę zeznań świadka B. P. i pominięcie stwierdzonego przez tegoż świadka faktu korzystania przez
uczestników ruchu drogowego z brodu, jak również naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. poprzez
rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść obwinionego, a to w kontekście zeznań tegoż
świadka, że w dacie popełnienia zarzucanego wykroczenia, świadek nie wiedział, czy stan wody był odpowiedni do
skorzystania z brodu (30 grudzień „2013 r.”);
c) zasadę domniemania niewinności in dubio pro reo (art. 5 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w.) poprzez bezkrytyczne przyjęcie
przez Sąd, iż skoro znak drogowy stoi przed mostem, to został postawiony legalnie, uniemożliwiające w praktyce
udowodnienie braku winy w niniejszej sprawie;
3. obrazę przepisów prawa materialnego (art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.), tj.:
a) art. 92 § 1 k.w. oraz pkt 3.1.1 oraz 3.2.19 załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3
lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń
bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach (Dz. U. z 2003 r., Nr 220, poz. 2181 ze
zm.), zwanego dalej „rozp. M.I.” poprzez wadliwe przyjęcie, że obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona
wykroczenia w sytuacji, gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala przyjąć, że konieczność
ustawienia znaku zakazu B-18 przed jednym z mostów na Jasiołce została ustalona zgodnie z obowiązującą procedurą;
4. rażącą niewspółmierności kary (art. 438 pkt 4 k.p.k. w zw. z art.109 § 2 k.p.w.), tj.:
a) orzeczenia kary 2 tys. zł tytułem grzywny z pominięciem okoliczności popełnienia wykroczenia ( brak
alternatywnego dojazdu do gospodarstwa rolnego w Z. ), zachowanie obwinionego ( wielokrotne sygnalizowanie
problemu Zarządcy drogi i dążenie do zmiany stanu rzeczy, przejeżdżanie przez bród, a nie most, gdy warunki
pogodowe na to pozwalają ) powoduje, że w społecznym odczuciu wymierzona kara jest niesprawiedliwa;
a) dowolności w ustaleniu przez Sąd, że „Obwiniony nie jest człowiekiem biednym”, w sytuacji gdy powyższe nie
wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.
W oparciu o powyższe zarzuty obrońca obwinionego wniósł o uniewinnienie obwinionego, względnie o uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji, równocześnie orzekając
o zwrocie poniesionych przez obwinionego kosztów procesu (w tym wydatków z tytułu ustanowienia obrońcy w
osobie radcy prawnego), ewentualnie z ostrożności procesowej o zmianę orzeczenia w przedmiocie wysokości kary
i wymierzenia jej zgodnie z dyrektywami kodeksowymi (art. 33 § 1 -3 k.w.), zatem przy uwzględnieniu okoliczności
sprawy, stopnia winy, zachowania sprawcy, pobudek którymi się kierował obwiniony.
Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:
Apelacja obrońcy obwinionego, jest uzasadniona jedynie w zakresie w jakim podnosi zarzut rażącej niewspółmierności
(surowości) kary, wobec czego wyłącznie w tym zakresie niezbędne było przez Sąd Odwoławczy zmodyfikowanie
wymiaru orzeczonej wobec obwinionego kary grzywny poprzez obniżenie jej wymiaru z kwoty 2.000 zł do kwoty 1.000
zł.
W pierwszym rzędzie zauważyć natomiast należy, iż stawiany rozstrzygnięciu zarzut naruszenia prawa materialnego,
tj. art. 92 § 1 k.w. - przy jednoczesnym kwestionowaniu przez obrońcę ustaleń faktycznych Sądu Orzekającego dotknięty jest błędem logicznym.
Nie sposób bowiem skutecznie podważać przyjętych znamion wykroczenia na podstawie ustaleń faktycznych, które
jednocześnie również są podważane. W takiej sytuacji podstawą apelacji może być wyłącznie zarzut błędu w
ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, tj. art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.
Zarzut obrazy prawa materialnego ma bowiem rację bytu wyłącznie wówczas, gdy odwołujący się nie kwestionuje treści
poczynionych przez sąd I instancji ustaleń faktycznych. Naruszenie tego prawa polega mianowicie na jego wadliwym
zastosowaniu (lub niezastosowaniu) w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach
faktycznych.
W każdej innej sytuacji zarzut obrazy prawa materialnego musi być oceniany jako przedwczesny i może pozostać
poza granicami rozpoznania ( Kodeks postępowania karnego – Komentarz P. Hofmański, E. Sadzik i K. Zgryzek,
Wydawnictwo C. H. Beck – Warszawa 2004 - tom II str. 603 – 604 teza 3, także wyrok Sądu Najwyższego z 23 lipca
1974 r., sygn. akt V KR 212/74).
Odnosząc się do zarzutu obrazy przepisów postępowania, mającej mieć wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia,
sformułowanych przez obrońcę obwinionego, podkreślić należy, iż Sąd I instancji w sposób prawidłowy przeprowadził
postępowanie dowodowe w sprawie, rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, dokonał
właściwej ich oceny, nie dopuszczając się w żaden sposób podnoszonej przez apelującego obrazy zasady domniemania
niewinności (art. 5 § 1 k.p.k.), czy zakazu orzekania na niekorzyść obwinionego (art. 5 § 2 k.p.k.), mających
zastosowanie w sprawach o wykroczenia na podstawie art. 8 k.p.w.
Bezzasadnie autor apelacji upatruje naruszenia przez Sąd I instancji zasady domniemania niewinności ( błędnie przy
tym utożsamiając ją z regułą in dubio pro reo) w przyjęciu przez ten Sąd legalności usytuowania znaku przed mostem.
W toku postępowania fakt legalności postawienia znaku ograniczającego przejazd przez most do pojazdów o masie
całkowitej nie przekraczającej 12 ton, nie był kwestionowany. Brak jest również podstaw do kwestionowania jego
legalności w chwili obecnej. Znak ten postawiony został przez uprawniony podmiot, na drodze publicznej, zgodnie
z procedurą wynikającą z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych
warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i
warunków ich umieszczania na drogach (Dz. U. z 2003 r., Nr 220, poz. 2181 ze zm.), dotyczy mostu, którego nośność
z powodów technicznych jest ograniczona.
Tym samym znak ten jest ustawiony jak najbardziej legalnie, co jest warunkiem powstania odpowiedzialności za
wykroczenie w postaci nie dostosowania się do znaku drogowego ( por. wyrok SN z dnia 14 czerwca 2013 r. sygn. akt
IV KK 140/13, publik. w Lex 1328043 ).
Ustaleń w zakresie legalności postawionego znaku, a tym samym sprawstwa obwinionego, nie podważają zeznania
świadka M. P., będącego kierownikiem w Powiatowym Zarządzie Dróg w K., który potwierdził brak sprawdzenia
praktycznej nośności mostu, co w istocie sprowadzałoby się do próby wytrzymałościowej mostu. Świadek ten
jednocześnie podkreślił jednak, iż most ten nie miał nigdy wyższej, niż 12 ton nośności. Był on wielokrotnie
remontowany, w tym wymieniony miał podkład, lecz aktualny jego stan techniczny, jak również jego metoda budowy,
uniemożliwiły zwiększenie jego nośności. Jak wynika z zeznań M. P. złożonych w sprawie II K 765/15, dopuszczonych
jako dowód przez Sąd Odwoławczy w postępowaniu odwoławczym, określając nośność przedmiotowego mostu na
poziomie do 12 ton, Powiatowy Zarząd Dróg w K. uwzględnił konstrukcję tego mostu. Nie mógł on mieć większej
nośności, gdyż uniemożliwiały to stalowe dźwigary „bażychówki”, będące dość wiotkie. O kondycji technicznej tego
mostu doskonale wiedział obwiniony, wielokrotnie zabiegając o jego remont i modernizację. Świadek ten zaprzeczył
również, by obwiniony otrzymał zezwolenie na sporadyczny przejazd większym, niż 12 ton ciężarem zespołu pojazdów.
Niezależnie od tego, nawet uzyskanie takiej zgody w Powiatowym Zarządzie Dróg w K. nie depenalizowałoby
obowiązku stosowania się do znaku drogowego, ograniczającego nośność mostu.
Bez znaczenia, dla trafności przyjęcia sprawstwa i winy obwinionego, jest także umieszczenie przy drodze relacji D.-B.,
przed skrętem do Z., znaku drogowego informującego niezgodnie z rzeczywistością o ograniczeniu nośności mostu do
3 ton, podczas gdy rzeczywista jego nośność wynosi 12 ton. Wskazana błędna informacja, dla istoty niniejszej sprawy,
nie ma żadnego znaczenia.
Nie jest także uprawniony zarzut obrazy zasady in dubio pro reo, tj. nakazu rozstrzygania wątpliwości na korzyść
obwinionego, który łączony jest z zeznaniami świadka B. P. odnośnie braku jego wiedzy, czy stan wody w dniu 30
grudnia 2014 r. pozwalał na skorzystanie z brodu.
Reguła ta nie oznacza bowiem obowiązku wyboru przez sąd najkorzystniejszej dla oskarżonego wersji, lecz oznacza
zakaz czynienia niekorzystnych domniemań w sytuacji, gdy stan dowodów nie pozwala na ustalenie faktów.
W niniejszej sprawie, w zakresie przypisanego obwinionemu Z. wykroczenia z art. 92 k.w., brak jest wątpliwości
w rozumieniu ww. przepisu, które nie dały by się usunąć. Sytuacja równoznaczna z nie dającymi się usunąć
wątpliwościami jest kategorią obiektywną w tym sensie, że ani zasady logicznego rozumowania, ani zasady
doświadczenia życiowego lub nauki nie pozwalają ustalić określonego faktu. Nie ma to zatem nic wspólnego z
subiektywnymi ocenami stron procesu.
Dokonanie ustaleń faktycznych zależnych od dania wiary wyjaśnieniom obwinionego lub zeznaniom świadków, nie
stanowi naruszenia art. 5 § 2 k.p.k., a ewentualne zastrzeżenia odnośnie wiarygodności ww. dowodów, rozstrzygane
winny być poprzez pryzmat sędziowskiej swobody ocen określonej w art. 7 k.p.k. (zob. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 20 września 2006 r., sygn. akt II KK 327/05, LEX nr 202149, czy też Sądu Apelacyjnego w
Katowicach z dnia 9 listopada 2006 r. sygn. akt II AKa 339/06, KZS 2007/1/70).
Lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wskazuje zwłaszcza aby Sąd Orzekający po dokonanej ocenie
dowodów powziął jakiekolwiek wątpliwości co do legalności postawienia przed mostem znaku zakazującego wjazdem
nań pojazdami o masie całkowitej większej niż 12 ton.
Sformułowany w tym przedmiocie zarzut jest zatem oczywiście chybiony.
W niniejszej sprawie wprawdzie Sąd Orzekający błędnie w uzasadnieniu wyroku podniósł, iż wyjaśnienia obwinionego
są pokrętne, choć ich lektura wskazuje, iż takiego charakteru nie mają, jednakże uchybienie to w żaden sposób nie
wpływa na trafność rozstrzygnięcia w zakresie sprawstwa i winy.
Słuchany w toku postępowania przygotowawczego obwiniony Z. przyznał się do zarzutu popełnienia wykroczenia i
odmówił składania wyjaśnień oświadczając, iż złoży je przed sądem.
W postępowaniu sądowym obwiniony wyjaśnił, iż nie kwestionuje legalności ustawienia znaku, potwierdzając
jednocześnie, iż kierował ciężarówką, która przejechał przez most, pomimo znaku drogowego ograniczającego jego
nośność do 12 ton.
Słusznie przy tym Sąd Orzekający przyjął, iż obwiniony miał świadomość ograniczenia nośności tego mostu, skoro
wielokrotnie zabiegał o jego modernizację i remont, jak również występował w formie pisemnej o zezwolenie
na przejazd przez ten most pojazdami o większym, niż 12 ton ciężarze. Pomimo tego, obwiniony złamał zakaz
przejeżdżając przez ten post zestawem pojazdów, którego masa wynosiła , nawet jeżeli naczepa nie była załadowana ,
ponad 15 ton.
Ustalenie zatem sprawstwa obwinionego nastąpiło zatem w pierwszym rzędzie na podstawie zeznań świadka B. P.,
który widział, jak W. Z. w dniu 30 grudnia 2014 r. ok. godz. 715 przejechał ponadnormatywnym zespołem pojazdów
przez most, zdjęć dokumentujących ten przejazd, jak również na podstawie wyjaśnień obwinionego, który potwierdził
kierowanie wówczas przez siebie ciężarówką.
W pełni zgodzić się także należy z konkluzją Sądu I instancji , że prowadzenie przez obwinionego dużego gospodarstwa
hodowlanego nie zwalnia go z konieczności dostosowania się w swoich zamierzeniach gospodarczych do istniejących
możliwości, a ściślej ograniczeń komunikacyjnych.
Również zamiar rozbudowy budynków tego gospodarstwa i uzyskanie stosownej decyzji o zatwierdzeniu projektu
budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę, dołączonej do apelacji, nie upoważnia obwinionego do
wykonywania przez przedmiotowy most przejazdów pojazdami o ponadnormatywnej masie, a jedynie zobowiązuje
do rozważenia wykonywania transportu stosownych materiałów w czasie, gdy stan wody w Jasiołce umożliwiał będzie
przejazdy przez bród obok mostu, albo dokonywania transportów pojazdami o masie całkowitej nie przekraczającym
dopuszczalnej.
Odnosząc się do zarzutu rażącej niewspółmierności (surowości) orzeczonej wobec obwinionego kary grzywny w
wysokości 2000 zł, podzielić należy wniosek Sądu Orzekającego, który, wprawdzie bez czynienia w tym zakresie
głębszych ustaleń, uznał , iż obwiniony nie jest człowiekiem biednym.
Apelacja w tym zakresie nie pokusiła się nawet na próbę wykazania że jest inaczej, podczas gdy z wyjaśnień złożonych
przez samego W. Z., wynika że jest on właścicielem firmy (...) , a zgodnie z przedłożonym zaświadczeniem Związku
Stowarzyszeń (...) w Ś. z dnia 3 września 2015 r., jest także współwłaścicielem rodzinnego gospodarstwa rolnego o
pow. 359,28 ha, na którym zajmujące się hodowlą bydła mięsnego i mlecznego, przy obsadzie ok. 200 sztuk bydła
oraz produkcją rolną.
Ustalenie poczynione przez Sąd Orzekający ma zatem pełne odzwierciedlenie we wskazanych wyżej dowodach,
jednoznacznie potwierdzających, iż sytuacja materialna obwinionego kształtuje się zdecydowanie powyżej średniej
krajowej. W tej sytuacji zastrzeżenia obrońcy obwinionego w tym zakresie uznać należy za nieporozumienie.
Zasadność zarzutu rażącej niewspółmierności kary wynika natomiast z samej wysokości orzeczonej grzywny.
Wymierzając obwinionemu karę grzywny w wysokości 2000 zł, za wykroczenie z art. 92 § 1 k.w., którego zagrożenie
ustawowe zamyka się w granicach od 20 zł do 5000 zł, a więc karę w wymiarze znacznie wyższym od kar zwykle
orzekanych za tego rodzaju wykroczenia, Sąd Orzekający uznał, iż kara ta adekwatna jest do stopnia winy, stopnia
społecznej szkodliwości czynu oraz celów kary, w szczególności celu represyjnego i ogólnoprewencyjnego.
Dokonana przez Sąd ocena stopnia winy obwinionego oraz stopnia społecznej szkodliwości czynu, w tym naruszenia
dobra, jakim jest stan urządzenia komunikacyjnego, tj. mostu, jest jednak zbyt rygorystyczna.
Przede wszystkim wskazać należy, iż W. Z. nie prezentuje generalnie lekceważącego stosunku wobec przepisów ruchu
drogowego.
Uzasadnionym jest bowiem przyjęcie iż obwiniony nie stosował się do przedmiotowego znaku drogowego tylko
wówczas, gdy nie mógł skorzystać z brodu, do wykonania którego przyczynił się przy użyciu swojego sprzętu i własnych
płyt betonowych, tj. wówczas, gdy stan wody w rzece J. był wysoki.
W sytuacji, gdy poziom wody na to pozwala, obwiniony wykonuje przejazdy brodem znajdującym się w pobliżu
most, starając się nie nadwyrężać mostu. Jest on żywotnie zainteresowany w utrzymaniu dobrego stanu technicznego
mostu i wielokrotnie, jak wynika z jego uzupełniających wyjaśnień ( k. 100 ), zabiegał w odpowiednich organach o
przeprowadzenie jego remontu i modernizację. Dobry stan techniczny mostu jest dla obwinionego niezbędny z uwagi
na prowadzone gospodarstwo rolne i dojazd do tego gospodarstwa, który biegnie przez ww. most. Niewątpliwe zależy
mu na istnieniu przejazdu przez mostu, który ma dla niego także znaczenie ekonomiczne.
W ocenie Sądu Odwoławczego w pełni adekwatną do okoliczności czynu i warunków osobistych oraz sytuacji
materialnej obwinionego jest zatem kara grzywny w wymiarze 1000 zł. Kara ta uwzględnia stopień winy obwinionego,
odpowiada społecznej szkodliwości czynu, jak również zasadom prewencji ogólnej i szczególnej, spełniając tym samym
dyrektywy wymiaru kary z art. 33 k.w.
Orzeczona dotychczas przez Sąd I instancji kara grzywny w wymiarze 2000 zł jawi się natomiast jako rażąco surowa
i w tym zakresie wymagała korekty.
Korekty, z uwagi na obniżenie obwinionemu kary grzywny z 2000 zł do 1000 zł, wymagało zatem również orzeczenie
Sądu I instancji w przedmiocie opłaty, która w tej sytuacji wyniosła 100 zł za obie instancje.
Mając powyższe na uwadze Sąd Odwoławczy, w oparciu o art. 437 § 1 k.p.k., art. 438 pkt 4 k.p.k., art. 449 k.p.k. i art.
456 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w., zmienił zaskarżony wyrok wyłącznie w zakresie wymiaru kary, w pozostałym zaś
zakresie, z wyjątkiem orzeczenia o opłacie, utrzymał go w mocy.
Orzeczenie o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym o opłacie za obie instancje, oparte zostało o art.
118 § 1 k.p.w. w zw. § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości
zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania
w sprawach o wykroczenia (Dz. U. Nr 118, poz. 1269) i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w
sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późn. zm.).