D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego

Sygn. akt VW 913/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 lutego 2016 r.
Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący SSR Daria Wojciechowska
Protokolant: Paulina Suchenek
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 20 stycznia 2016 r. i 24 lutego 2016 r.
sprawy P. D. s. A. i J. z domu L. ur. (...) w W.,
obwinionego o to że:
W dniu 27 stycznia 2015 r. ok. godz. 18:45 w W. w P. P. M. nie zachował zwykłych środków ostrożności przy trzymaniu
psa,
to jest za wykroczenie z: 77 KW w zw. z § 28 ust. 1 Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta S. W.
orzeka
I. Obwinionego P. D. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 77 kw skazuje
go i wymierza mu karę 200 złotych grzywny.
II. Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 30 złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania
w sprawie w kwocie 100 złotych.
Sygn. akt V W 913/15
UZASADNIENIE
P. D. został obwiniony o to, że w dniu 27 stycznia 2015 r. ok. godz. 18:45 w W. w parku P. M. nie zachował zwykłych
środków ostrożności przy trzymaniu psa, to jest za wykroczenie z: 77 kw w zw. z § 28 ust. 1 Regulaminu utrzymania
czystości i porządku na terenie Miasta S. W..
Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący
stan faktyczny:
W dniu27 stycznia 2015 r. w godzinach wieczornych P. D. wyszedł ze swoim psem rasy chart polski na spacer. Po
dotarciu na teren parku (...) P. D. puścił zwierzę bez jakiegokolwiek zabezpieczenia w postaci kagańca lub smyczy.
W tym samym czasie na terenie parku P. (...) P. wyprowadzał na smyczy swojego psa rasy alaskanmalanut. Około
godz. 18:45 w momencie, gdy obaj mężczyźni znajdowali się w niedużej odległości od siebie, pies P. D. zaczął biec
w stronę T. P. i jego psa. Zachowywał się on agresywniei nie reagował na nawoływania swojego właściciela. T. P.
w związku z zachowaniem psa P. D. postanowił użyć posiadanego przez siebie gazu obronnego w celu uspokojenia
atakującego zwierzęcia i poinformował o możliwości użycia powyższego środka służącego do samoobrony właściciela
psa. P. D. zareagował na tę informację impulsywnie i między mężczyznami wywiązała się kłótnia, w trakcie której P.
D. odepchnął T. P..
P. D. ma 51 lat. Z zawodu jest technologiem żywienia. Jest żonaty, nie ma osób na utrzymaniu. Miesięcznie uzyskuje
dochód w wysokości ok. 3000 zł. Nie był karany. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo.
Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie następujących dowodów: wyjaśnień obwinionego P. D. /k.43-44/,
zeznań świadka T. P. /k.4-5, 35-36/, zeznań świadka Ł. K. /k.7-8, 44/, a także notatki urzędowej /k.1-2/, protokołu
przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k.3/.
Obwiniony P. D. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W zakresie istotnym dla sprawy wyjaśnił, że
w dniu 27 stycznia 2015 r. wyszedł ze swoim psem na spacer do parku P. M.. Odnosząc się do treści zarzutu obwiniony
wyjaśnił, że rzeczywiście tego dnia puścił na terenie w/w parku bez smyczy oraz kagańca swojego psa. Zdaniem
obwinionego na terenie parku P. M. wypuszczanie psów bez środków zabezpieczających jest przyjętą praktyką i sam
wielokrotnie w ten sposób postępował. Obwiniony potwierdził, że to jego pies pobiegł w kierunku psa należącego do T.
P. i zaczął szczekać. Wskazał jednocześnie, iż to T. P. pierwszy zaczął zachowywać się agresywnie wobec niego i jego psa,
a jego późniejsze zachowanie wynikało jedynie z konieczności chronienia swoich dóbr osobistych /k.43-44wyjaśnienia
obwinionego P. D./
Sąd zważył, co następuje:
Wyjaśnienia obwinionego P. D. Sąd uznał za wiarygodne w całości. Obwiniony potwierdził, że analizowane zdarzenie
faktycznie miało miejsce i przebiegało ono w zakresie istotnym dla ustalenia odpowiedzialności za przedmiotowe
wykroczenie w sposób zgodny z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodnym. Kwestię nieprzyznania
się obwinionego do winy należy poczytywać natomiast w kategoriach polemiki prawnej powstałej na gruncie
prawidłowo ustalonego stanu faktycznego. Również problematykę uznania przez obwinionego parku P. M. jako
miejsca umożliwiającego puszczanie zwierząt bez smyczy należy uznać za element przyjętej linii obrony i nie można
oceniać w aspektach okoliczności wyłączającej odpowiedzialność za popełnione wykroczenie.
Sąd dał wiarę również zeznaniom świadka T. P./k.4-5, 35-36/. W zakresie istotnym dla ustalenia odpowiedzialności
wykroczeniowej obwinionego jego zeznania są spójne i pozostają zbieżnez pozostałym zebranym materiałem
dowodowym. Należy wskazać, iż wątpliwości natury faktycznej powstałe w wyniku zestawienia zeznań świadka z
wyjaśnieniami obwinionego, pozostają bez znaczenia na gruncie przedmiotowej sprawy.
Również zeznania świadka Ł. K. /k. 7-8, 44/, należy uznać za wiarygodne, albowiem nie zawierają one niespójności
i korespondują z pozostałym materiałem dowodowym.
Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się również o dokumenty zgromadzone w sprawie i ujawnione na rozprawie w
postaci: notatki urzędowej /k.1-2/, protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k.3/, bowiem ich
autentyczność i prawdziwość treści nie budzą wątpliwości oraz nie były kwestionowane przez strony.
P. D. stanął pod zarzutem tego, że w dniu 27 stycznia 2015 r. ok. godz. 18:45 w W. w P. P. M. nie zachował zwykłych
środków ostrożności przy trzymaniu psa, to jest za wykroczenie z: 77 kw w zw. z § 28 ust. 1 Regulaminu utrzymania
czystości i porządku na terenie Miasta S. W..
Przepis art. 77 kw stanowi, że karze grzywny do 250 zł albo karze nagany podlega ten, kto nie zachowuje zwykłych lub
nakazanych środków ostrożności przy trzymaniu zwierzęcia. Przedmiotem ochrony tego przepisu jest bezpieczeństwo
życia i zdrowia człowieka oraz bezpieczeństwo mienia, które mogą zostać zagrożone przez nieostrożne trzymanie
zwierzęcia. Określając wymagane środki ostrożności, ustawodawca wskazuje na zwykłe lub nakazane. Zwykłe środki
ostrożności to tradycyjne, przyjęte zwyczajowo, naturalne dla trzymania danego gatunku zwierzęcia, dodatkowo
uzależnione od jego cech osobniczych i ewentualnego, potencjalnego zagrożenia. Z kolei nakazane środki ostrożności
to takie, które wynikają z obowiązujących przepisów. Szczególne znaczenie mają zwłaszcza wydawane na podstawie
ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach uchwalane przez rady gmin regulaminy
ustalające szczegółowe zasady utrzymania czystości i porządku na terenie gminy. Obligatoryjnymi częściami takich
regulaminów są postanowienia dotyczące obowiązków osób utrzymujących zwierzęta domowe, mających na celu m.in.
ochronę przed zagrożeniem dla ludzi. Naruszenie takich przepisów należy oceniać jako niezachowanie nakazanych
środków ostrożności w rozumieniu art. 77 kw.
W przedmiotowej sprawie zastosowanie ma Uchwała NR XLIX/1366/2013Rady Miasta Stołecznego W. z dnia 17
stycznia 2013 r. w sprawie uchwalenia Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie miasta stołecznego
W. oraz wydany wraz z nią załącznik – Regulamin utrzymania czystości i porządku na terenie miasta stołecznego
W.. Zapis § 28 ust. 6 statuuje obowiązek wyprowadzania psów na terenie przeznaczonym do wspólnego użytku tylko
i wyłącznie na smyczy. Dodatkowo w przypadku zwierząt agresywnych obowiązkowym jestrównież korzystanie z
kagańca i pozostawania psa pod opieką osoby dorosłej, która zapewni sprawowanie nad nim kontroli. Jednocześnie
przepis ust. 7przewiduje odstępstwo od powyższej zasady i pozwala na zwolnienie psa za smyczy w miejscach mało
uczęszczanych przez ludzi oraz na obszarach oznaczonych jako wybiegi dla psów.
W niniejszej sprawie bezspornym jest fakt, iż P. D. w dniu 27 stycznia 2015 r. wyprowadzał swojego psa rasy
chart polski w parku P. M.. Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego pies obwinionego nie
znajdował się na smyczy i wzwiązku z tym obwiniony swoim zachowaniem naruszył przepis § 28 ust. 4 w/w
regulaminu. Należy jednocześnie zaznaczyć, że w przedmiotowej sprawie nie zachodzą przesłanki wymienione w ust.5
powołanego Regulaminu pozwalające na zwolnienie psa ze smyczy. Niewątpliwym jest, że teren parku P. M. nie
można zakwalifikować jako wybieg dla psów. W ocenie S. ten nie może być również zakwalifikowany jako teren mało
uczęszczany przez ludzi. Wskazać należy, iż sam obwiniony zaznaczył, że obszar parku wiele osób wykorzystuje jako
miejsce do spacerów ze swoimi psami. Obwiniony zaakcentował również kwestię swoistego społecznego przyzwolenia
do puszczania psów luzem na terenie parku. Oczywistym jest, iż nawet udowodnienie takiego stanu rzeczy nie pozwala
na jakiekolwiek wyłączenie odpowiedzialności w zakresie odpowiedzialności za wykroczenie z art. 77 kw. Wskazać
należy również, iż analiza zachowania psa obwinionego pozwala na wyciągnięcie wniosków, że jest to pies, który
zachowuje się agresywnie i w związku z tym dodatkowo pies powinien mieć założony kaganiec.
W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winy P. D.,
która została udowodniona. W chwili popełnienia czynu obwiniony był człowiekiem dojrzałym życiowo, w pełni
poczytalnym. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionego.
Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę
stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i
wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód
wyrządzonych wykroczeniem i stopień winy obwinionego.
Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 200 złotych. Kara ta w ocenie Sądu będzie stanowić
odpowiednią dolegliwość i pozwoli na osiągnięcie celów kary w zakresie wychowawczego oddziaływania na
obwinionego. W ocenie Sądu kara ta uzmysłowi obwinionemu naganność i niezgodność z prawem postępowania
polegającego na lekceważeniu własnych obowiązków przy trzymaniu psa oraz okoliczność, że sprawcy tego
typu wykroczeń muszą liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami. Obwiniony swoim zachowaniem zlekceważył
bezpieczeństwo innych osób przed zagrożeniem, które stwarza obecność psa. Kara więc powinna mu uświadomić
naganność jego zachowania i egoistyczną postawę i wywołać odpowiednią refleksję mającą na celu wdrożenie go do
przestrzegania prawa.
Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w
zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości
zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w
sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach
w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100
zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł.
Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.