Psychofizjologia widzenia Nazwa jednostki prowadzącej przedmiot

SYLABUS
Nazwa przedmiotu:
Psychofizjologia widzenia
Nazwa jednostki prowadzącej
przedmiot:
Wyższa Szkoła Artystyczna w Warszawie
Katedra:
Malarstwa
Kierunek:
Malarstwo
Poziom kształcenia:
Studia pierwszego stopnia
Profil kształcenia:
Ogólnoakademicki, praktyczny
Liczba punktów ETCS za zaliczenie
przedmiotu:
I semestr 2 ECTS, II semestr 2 ECTS
Studia
Kierunek studiów
Specjalność
Forma studiów
Malarstwo
kostium i rekwizyt
sceniczny, malarstwo w
scenografii, obraz
multimedialny, malarstwo
sztalugowe
stacjonarne
Założenia i cele przedmiotu
Celem projektowania jest właściwe zakomponowanie dzieła plastycznego. Zasadą każdej kompozycji jest celowa
aktywność jej części względem siebie i wobec całości.
„Przewodnikiem artysty jest nie tyle dokładne wyobrażenie o tym, jak ma wyglądać skończony obraz lub rzeźba, ile
głównie szkielet strukturalny: konfiguracja sił wzrokowych, która określa charakter widzianego przedmiotu. Kiedy oczy
tracą tego przewodnika, ręka zaczyna błądzić.” Rudolf Arnheim
Wymagania wstępne
Kwalifikacja na pierwszy rok studiów.
Zamierzony efekt kształcenia
Symbol efektu
kształcenia na
poziomie kierunku
Opis efektów kształcenia na poziomie przedmiotu
Weryfikacja efektu kształcenia
K_W01
Ma wiedzę na temat świadomego wyboru narzędzi i
materiałów niezbędnych do pobudzenie i rozwijania u
studenta świadomej percepcji dzieł sztuki i
towarzyszącym im zjawisk plastycznych.
K_W02
Zna zagadnienia teoretyczne, metodologiczne i
praktyczne związane z zawodową wiedzą na temat
percepcji wzrokowej, zna powiązania i zależności
pomiędzy teoretycznymi i praktycznymi stonowaniami
pojęć percepcji wzrokowej.
Ocena poziomu artystycznego i technicznego wykonania
prac.
Ocena stopnia
zaangażowania w realizację
programu.
K_U02
Potrafi kreatywnie wykorzystać własną wyobraźnię i
ekspresję artystyczną zakresie budowania przekazu
plastycznego ze świadomym używaniem pojęć relacji
plastycznych pomiędzy elementami, strukturami,
układami plastycznymi.
Ocena stopnia
zaangażowania w opis i
analizę prac innych
studentów.
K_U05
Umie świadomie i swobodnie poruszać się w obszarze
rzeźby, instalacji, obiektu, interwencji artystycznej itp.
K_U16
Jest świadomy rozwoju własnej osobowości twórczej
poprzez właściwe i kreatywne wykorzystanie
indywidualnych umiejętności warsztatowych.
K_U18
Umie niezależnie wykorzystać swoją intuicję i
wyobraźnię do konstruowania projektów o wysokim
walorze artystycznym.
K_K03
Rozumie potrzebę uczenia się przez całe życie
kształtowanie własnego, indywidualnego języka
wypowiedzi plastycznej , którego forma będzie w
pełni odpowiadała podejmowanym przez niego
tematom w dalszym procesie kształcenia oraz w
praktyce artystycznej.
K_K04
Jest zdolny do efektywnego wykorzystywania
wyobraźni, intuicji, twórczej postawy i samodzielnego
myślenia w celu rozwiązywania problemów
projektowych.
2
Ocena poziomu wiedzy i
logicznego rozumowania
dotyczących specjalizacji.
w kontekście
interdyscyplinarnego
kształcenia. (wykłady,
konwersatoria) .
Ocena poziomu publicznej
prezentacji.
Zaliczenie z oceną
Liczba godzin dydaktycznych i formy zajęć i punkty ECTS:
Liczba godzin dydaktycznych (w
tym):
Przedmioty
Forma zajęć: (W - wykład,
Ć - ćwiczenia, K konwersatorium)
Razem
W
Ć
W+Ć
60
20
40
Psychofizjologia
widzenia
Rok I
W
1
0
Semestr I
ECT
Ć K
S
2
0
2
K
Rok II
R
W
Semestr II
ECT
Ć K
S
Zo
10
20
2
R
Zo
W
Semestr III
ECT
Ć K
S
R
W
Rok III
Semestr IV
ECT
Ć K
S
R
W
Semestr V
ECT
Ć K
S
R
W
Rok IV
Semestr VI
ECT
Ć K
S
R
W
Semestr VII
ECT
Ć K
S
R
R – rygor (egzamin, - E, zaliczenie z oceną –Zo, zaliczenie - Z
Treści programowe nauczania [ treść zajęć]
SEMESTR I
Wykład 1Omówienie problematyki zajęć.
Wykład 2-3 „Spotkanie pionu i poziomu”. Wprowadzenie do zagadnień języka formy plastycznej, abstrakcji oraz
faktów formalnych, przedstawienie ich konsekwencji dla procesu percepcji dzieł sztuki i zjawisk wizualnych.
Wykład 4-6 „Widzieć znaczy wiedzieć”. Przedstawienie terminologii zajęć. Omówienie zagadnień dotyczących
psychofizjologii widzenia i ich konsekwencji w procesie percepcji zjawisk wizualnych.
Wykład 7-10Wprowadzenie do pojęcia formy plastycznej. Przedstawienie podstawowych i zależnych cech
plastycznych komponentów kompozycji plastycznej: wielkości, kształtu, miejsca w przestrzeni, cech zależnych
(walor, obłość, kolor itp.).
Ćwiczenie 1-3 Duże - małe - średnie. Dane: zadanie na płaszczyźnie, papier biały, czarny, szary, narzędzie papiernicze.
Założeniem zadania jest wykreowanie zależności, podobieństwa, analogii, pomiędzy trzema elementami w
zadanym stosunku wielkości przy wykorzystaniu pozostałych cech plastycznych i bodźców plastycznych.
Ćwiczenie 4-7 Kontrast kształtu. Dane: zadanie na płaszczyźnie, papier biały, czarny, szary, narzędzie papiernicze.
Założeniem zadania jest wykreowanie różnic w zakresie cechy kształtu przy jednoczesnym korzystaniu z
pozostałych cech plastycznych celem powiązania przeciwstawnych biegunów kompozycji i wykazanie ich
aktywnego w niej uczestnictwa.
Ćwiczenie 8-11 Rytm przemienny (alternacja). Dane: Zadanie na płaszczyźnie, papier biały, czarny, szary, narzędzie
papiernicze. Założenia do zadania: wzór rytmu: ...AA B AA C AA B AA C AA B AA C AA... przy czym A≠ B
i B≈ C i AA =AA, B=B, C=C. Celem zadania jest omówienie cechy miejsca w przestrzeni i aktywne korzystanie z
umiejętności zdobytych w zadaniach poprzednich.
Ćwiczenie 12 - 15 Sześcian w obrocie. Dane: Zadanie przestrzenne, papier biały, czarny, szary, narzędzie papiernicze.
Założeniem zadanie jest wykreowanie na sześcianie o wymiarach krawędzi ok 15 cm., naklejonej na płaszczyznach
3
boków kompozycji, która przy zachowaniu jednej przewodniej informacji wprowadzała by zmiany w jej zakresie,
podczas obrotu bryły. Celem zadania jest omówienie zagadnienie odmienności percepcji bryły od percepcji
kompozycji na płaszczyźnie.
Ćwiczenie 16-18 Kompozycja dynamiczna. Dane: Zadanie na płaszczyźnie, papier biały, czarny, szary, narzędzie
papiernicze. Założeniem zadanie jest wykreowanie struktury która reprezentować będzie funkcję ruchu w
kompozycji plastycznej poprzez jej niezależność od licznych układów odniesienia. Omówienie układów
odniesienia. Celem zadania jest omówienie pojęć układów odniesienia, funkcji.
Ćwiczenie 19-20 Struktura statyczna. Dane: Zadanie na płaszczyźnie, papier biały, czarny, szary, narzędzia papiernicze.
Założeniem zadania jest w twórczy sposób powiązanie struktury z układami odniesienia. Celem zadania jest
omówienie pojęć układów odniesienia, funkcji oraz struktury.
SEMESTR II
Wykład 1-3 Analiza układów kompozycyjnych wybranych dzieł sztuki. Wstęp do analizy formalnej. Omówienie
warsztatu poznawczego z podziałem na opis, analizę, interpretację.
Wykład 4-6 Wstęp do struktury języka form wizualnych. Przedstawienie hierarchii struktur.
Wykład 7- 10 Charakterystyka podziału na element, strukturę (wizualną), układ kompozycyjny, omówienie
szczególnej roli autonomii wizualnej w procesie budowania pojęcia formy jako relacji plastycznej i strukturalnej.
Ćwiczenie 1-3 Światło i cień. Dane: technika relief monochromatyczny w dowolnym materiale, realizacje zadania
rytmu przemiennego z pierwszego semestru, światło naturalne lub sztuczne.
Ćwiczenie 4-8 Analiza układów kompozycyjnych wybranych dzieł sztuki. Dane: dowolne reprodukcje
wielofigurowego malarstwa, pojęcie szkieletu strukturalnego (Rudolf Arnheim) i układu kompozycyjnego, zbiór relacji
do wyboru (jako pomoc) Zadanie na płaszczyźnie, papier biały, czarny, szary, narzędzia papiernicze.
etap 1. Opis przez studenta obiektywnych cech, bodźców, elementów, struktur plastycznych w wybranym dziele publiczna prelekcja studenta.
etap 2. Analiza formalna dzieła - publiczna prelekcja studenta.
etap 3. Interpretacja formy jako zorganizowanego zespołu autonomicznych części składowych kompozycji oraz
poszukiwanie tezy wyrażającej aktywne relacje pomiędzy częściami kompozycji.
etap 4. Rysunek hierarchii elementów kompozycyjnych wyrażający układ kompozycyjny dzieła.
etap 5. Fotografia dowolnej treści odpowiadająca formie układu kompozycyjnego w wybranym dziele.
Ćwiczenie 9 - 12 Układ równoważny. Forma układu kompozycyjnego. Dane: zadanie na płaszczyźnie, papier biały,
czarny, szary, narzędzia papiernicze. Założeniem jest zaprojektowanie i wykonanie układu kompozycyjnego, którego
dwa lub więcej autonomicznych jednostek kompozycyjnych dzięki ich współdziałaniu wyodrębni nowy zasób
autonomicznych cech stwarzających nową autonomiczna jednostkę wizualną. W myśl logicznego zapisu A+B=C (przy
czym A, B ,C to autonomiczne jednostki wizualne).
Ćwiczenie 13-15 Alienacja. Forma układu kompozycyjnego. Dane: zadanie na płaszczyźnie, papier biały, czarny, szary
narzędzia papiernicze. Założeniem jest stworzenie kompozycji w formie układu składającego się z wielu
autonomicznych części, pomiędzy którymi wyrażona zostanie relacja wyalienowania jednej z części z możliwością
interpretacji pierwotnej jedności strukturalnej przedstawienia. Wyodrębniająca się część kompozycji stanowić winna
autonomiczną jednostkę wizualną.
4
Ćwiczenie 16-17 Dominacja. Forma układu kompozycyjnego. Dane: zadanie na płaszczyźnie, papier biały, czarny,
szary, narzędzia papiernicze. Założeniem jest stworzenie kompozycji w formie układu składającego się z wielu
autonomicznych części, pomiędzy którymi wyrażona zostanie relacja komunikacji dominacji jednej autonomicznych
jednostek wizualnych, z możliwością interpretacji aktywnego oddziaływania plastycznego tej części na pozostałe.
Ćwiczenie 18 – 19 Rozwój. Forma układu kompozycyjnego. Dane: zadanie na płaszczyźnie, papier biały, czarny, szary,
narzędzia papiernicze. Założeniem jest stworzenie kompozycji w formie układu składającego się z wielu
autonomicznych jednostek, pomiędzy którymi wyrażona zostanie relacja rozwoju cech plastycznych części wyrażona w
wzorze: A ≈ B ≈ C ≈ D ≈ E ; A ≠ E.
Zagadnienia programowe nauczania:
Narzędzie/ metody dydaktyczne:
wykład (kursowy, konserwatoryjny)
projekt indywidualny
konwersatorium ( dyskusja dydaktyczna, dialog dydaktyczny)
ćwiczenia ( warsztatowe, studyjne)
Forma i sposób zaliczenia oraz
wymagania egzaminacyjne:
Ocena poziomu artystycznego i technicznego wykonania prac.
Ocena stopnia zaangażowania w realizację programu.
Ocena stopnia zaangażowania w opis i analizę prac innych studentów.
Ocena poziomu wiedzy i logicznego rozumowania dotyczących
specjalizacji. w kontekście interdyscyplinarnego kształcenia.
(wykłady, konwersatoria) .
Ocena poziomu publicznej prezentacji.
Skala ocen określona jest według punktacji obowiązującej w WSA.
Metody i kryteria oceny:
aktywność w konwersatoriach i dyskusjach dydaktycznych 25%
atrakcyjność plastyczna i estetyczna realizacji zadań 25%
adekwatność do tematyki zadań 25%
oryginalność i innowacyjność realizacji zadań 25%
Wymagania końcowe:
I i II semestr: zaliczenie z oceną
Całkowity nakład pracy studenta
potrzebny do osiągnięcia założonych
efektów w godzinach oraz punktach
ECTS
Liczba
godzin
(kontakto
we i
samodziel
na praca
studenta)
Liczba
punktó
w
ECTS
Łączna
liczba
punktów
ECTS z
wyrównani
em
60
2,00
2
Samodzielna praca studenta
60
2,00
2
1. Przygotowanie do zaliczeń i egzaminów
25
0,83
1
2. Przygotowanie się do zajęć
25
0,83
1
3. Zapoznanie się ze wskazana literaturą
10
0,33
0
Psychofizjologia widzenia
Godziny kontaktowe z nauczycielem
akademickim
1
punkt
ECTS
= 25h
1
punkt
ECTS
= 30h
Średnia
arytmetycz
na 25h-30h
1. Uczestnictwo w zajęciach dydaktycznych
5
Całkowity nakład pracy studenta
potrzebny do osiągnięcia efektów
kształcenia w godzinach oraz punktach
ECTS
120
4,80
4,00
4,40
4,00
Formy weryfikacji osiągnięcia
efektów kształcenia [ elementy
składowe oceny w %]
Frekwencja 20%
Język wykładowy
polski
Literatura
Oskar Hansen Towards Open Form / Ku formie otwartej Warszawa 2004
4
Zaliczenie w formie ćwiczeń 80%
Oskar Hansen Zobaczyć Świat Warszawa 2005
Rudolf Arnheim Sztuka i percepcja wzrokowa Gdańsk 2004
Stefan Papp Przestrzeń Kraków 2002
Piotr Demianowicz Uspienski Czwarty wymiar Gdańsk 2001
E. H. Gombrich Sztuka i złudzenie Warszawa 1981
Pod redakcją Bogusława Żyłko Sztuka w świecie znaków Gdańsk 2002
Pod redakcją Andrzeja Mencwla Antropologia Kultury Zagadnienia i wybór
tekstów Warszawa 2005
Bogdan Paczowski Zobaczyć Gdańsk 2005
John Berger O patrzeniu Warszawa 1999
John Berger Spotkania Warszawa 2001
Pod redakcją Marii Anny Potockiej Publiczna przestrzeń dla sztuki? Kraków
2003
Słownik terminologiczny Sztuk pięknych Warszawa1997
Pod redakcją Krystyny Wilkoszewskiej Czas przestrzeni Kraków 2008
Edward T. Hall Ukryty wymiar Warszawa 2009
Boris Uspienski Krzyż i koło Gdańsk 2010
Pod redakcją Ewy Rewers Miasto w sztuce – sztuka miasta Kraków 2010
Podpis prowadzącego przedmiot:
Podpis prorektora do spraw
dydaktycznych:
Oświadczenie i podpis prowadzącego zajęcia
Oświadczam, że treści programowe zawarte w niniejszym sylabusie są rezultatem mojej indywidualnej pracy twórczej
wykonywanej w ramach stosunku pracy/współpracy wynikającej z umowy cywilnoprawnej oraz że osobom trzecim nie
przysługują z tego tytułu autorskie prawa majątkowe.
Dnia:
……………………………………..
…………………………………………..
6