Psychofizjologia widzenia KRK st.niestacjonarne

SYLABUS
Nazwa przedmiotu:
Psychofizjologia widzenia
Nazwa jednostki prowadzącej Wyższa Szkoła Artystyczna w Warszawie
przedmiot:
Katedra:
Malarstwa
Kierunek:
Malarstwo
Poziom kształcenia:
Studia pierwszego stopnia
Profil kształcenia:
Ogólnoakademicki, praktyczny
Liczba punktów ETCS za
zaliczenie przedmiotu:
I semestr 2 ECTS, II semestr 2 ECTS
Studia
Kierunek studiów
Specjalność
Forma studiów
Malarstwo
kostium i rekwizyt
sceniczny, malarstwo w
scenografii, obraz
multimedialny, malarstwo
sztalugowe
niestacjonarne
Tytuł i/lub stopień naukowy/tytuł zawodowy, imię i nazwisko prowadzącego
przedmiot:
dr hab. Maciej Aleksandrowicz
Założenia i cele przedmiotu
Celem projektowania jest właściwe zakomponowanie dzieła plastycznego. Zasadą każdej kompozycji jest celowa
aktywność jej części względem siebie i wobec całości.
„Przewodnikiem artysty jest nie tyle dokładne wyobrażenie o tym, jak ma wyglądać skończony obraz lub rzeźba, ile
głównie szkielet strukturalny: konfiguracja sił wzrokowych, która określa charakter widzianego przedmiotu. Kiedy oczy
tracą tego przewodnika, ręka zaczyna błądzić.” Rudolf Arnheim
Wymagania wstępne
Kwalifikacja na pierwszy rok studiów.
Zamierzony efekt kształcenia
Symbol efektu
kształcenia na
poziomie kierunku
Opis efektów kształcenia na poziomie przedmiotu
K_W01
Ma wiedzę na temat świadomego wyboru narzędzi i
materiałów niezbędnych do pobudzenie i rozwijania u
studenta świadomej percepcji dzieł sztuki i
towarzyszącym im zjawisk plastycznych.
K_W02
Zna zagadnienia teoretyczne, metodologiczne i
praktyczne związane z zawodową wiedzą na temat
percepcji wzrokowej, zna powiązania i zależności
pomiędzy teoretycznymi i praktycznymi stonowaniami
pojęć percepcji wzrokowej.
K_U02
Potrafi kreatywnie wykorzystać własną wyobraźnię i
ekspresję artystyczną zakresie budowania przekazu
plastycznego ze świadomym używaniem pojęć relacji
plastycznych pomiędzy elementami, strukturami,
układami plastycznymi.
K_U05
Umie świadomie i swobodnie poruszać się w obszarze
rzeźby, instalacji, obiektu, interwencji artystycznej itp.
K_U16
Jest świadomy rozwoju własnej osobowości twórczej
poprzez właściwe i kreatywne wykorzystanie
indywidualnych umiejętności warsztatowych.
K_U18
Umie niezależnie wykorzystać swoją intuicję i
wyobraźnię do konstruowania projektów o wysokim
walorze artystycznym.
K_K03
Rozumie potrzebę uczenia się przez całe życie
kształtowanie własnego, indywidualnego języka
wypowiedzi plastycznej , którego forma będzie w
pełni odpowiadała podejmowanym przez niego
tematom w dalszym procesie kształcenia oraz w
praktyce artystycznej.
K_K04
Jest zdolny do efektywnego wykorzystywania
wyobraźni, intuicji, twórczej postawy i samodzielnego
myślenia w celu rozwiązywania problemów
projektowych.
2
Weryfikacja efektu kształcenia
•
•
Ocena poziomu artystycznego i technicznego wykonania
prac.
Ocena stopnia
zaangażowania w realizację
programu.
•
Ocena stopnia
zaangażowania w opis i
analizę prac innych
studentów.
•
Ocena poziomu wiedzy i
logicznego rozumowania
dotyczących specjalizacji.
w kontekście
interdyscyplinarnego
kształcenia. (wykłady,
konwersatoria) .
•
Ocena poziomu publicznej
prezentacji.
•
Zaliczenie z oceną
Liczba godzin dydaktycznych i formy zajęć i punkty ECTS:
Liczba godzin dydaktycznych (w
tym):
Przedmioty
Forma zajęć: (W - wykład,
Ć - ćwiczenia, K konwersatorium)
Razem
W
Ć
W+Ć
36
12
24
Psychofizjologia
widzenia
Rok I
Rok II
Semestr I
W
Ć
6
12
K
K
Semestr II
ECTS
R
W
Ć
2
Zo
6
12
K
Rok III
Semestr III
ECTS
R
2
Zo
W
Ć
K
ECTS
Semestr IV
R
W
Ć
K
ECTS
Rok IV
Semestr V
R
W
Ć
K
ECTS
Semestr VI
R
W
Ć
K
ECTS
Semestr VII
R
W
Ć
K
ECTS
R
R – rygor (egzamin, - E, zaliczenie z oceną –Zo, zaliczenie - Z
Treści programowe nauczania [ treść zajęć]
SEMESTR I
Wykład 1-2 „Spotkanie pionu i poziomu”. Wprowadzenie do zagadnień języka formy plastycznej, abstrakcji oraz
faktów formalnych, przedstawienie ich konsekwencji dla procesu percepcji dzieł sztuki i zjawisk wizualnych.
Wykład 3-4 „Widzieć znaczy wiedzieć”. Przedstawienie terminologii zajęć. Omówienie zagadnień dotyczących
psychofizjologii widzenia i ich konsekwencji w procesie percepcji zjawisk wizualnych.
Wykład 5-6 Wprowadzenie do pojęcia formy plastycznej. Przedstawienie podstawowych i zależnych cech plastycznych
komponentów kompozycji plastycznej: wielkości, kształtu, miejsca w przestrzeni, cech zależnych (walor, obłość,
kolor itp.).
Ćwiczenie 1-2 Duże - małe - średnie. Dane: zadanie na płaszczyźnie, papier biały, czarny, szary, narzędzie papiernicze.
Założeniem zadania jest wykreowanie zależności, podobieństwa, analogii, pomiędzy trzema elementami w
zadanym stosunku wielkości przy wykorzystaniu pozostałych cech plastycznych i bodźców plastycznych.
Ćwiczenie 3-4 Kontrast kształtu. Dane: zadanie na płaszczyźnie, papier biały, czarny, szary, narzędzie papiernicze.
Założeniem zadania jest wykreowanie różnic w zakresie cechy kształtu przy jednoczesnym korzystaniu z
pozostałych cech plastycznych celem powiązania przeciwstawnych biegunów kompozycji i wykazanie ich
aktywnego w niej uczestnictwa.
Ćwiczenie 5-6 Rytm przemienny (alternacja). Dane: Zadanie na płaszczyźnie, papier biały, czarny, szary, narzędzie
papiernicze. Założenia do zadania: wzór rytmu: ...AA B AA C AA B AA C AA B AA C AA... przy czym A≠ B
i B≈ C i AA =AA, B=B, C=C. Celem zadania jest omówienie cechy miejsca w przestrzeni i aktywne korzystanie z
umiejętności zdobytych w zadaniach poprzednich.
Ćwiczenie 7 - 8 Sześcian w obrocie. Dane: Zadanie przestrzenne, papier biały, czarny, szary, narzędzie papiernicze.
Założeniem zadanie jest wykreowanie na sześcianie o wymiarach krawędzi ok 15 cm., naklejonej na płaszczyznach
boków kompozycji, która przy zachowaniu jednej przewodniej informacji wprowadzała by zmiany w jej zakresie,
3
podczas obrotu bryły. Celem zadania jest omówienie zagadnienie odmienności percepcji bryły od percepcji
kompozycji na płaszczyźnie.
Ćwiczenie 9-10 Kompozycja dynamiczna. Dane: Zadanie na płaszczyźnie, papier biały, czarny, szary, narzędzie
papiernicze. Założeniem zadanie jest wykreowanie struktury która reprezentować będzie funkcję ruchu w
kompozycji plastycznej poprzez jej niezależność od licznych układów odniesienia. Omówienie układów
odniesienia. Celem zadania jest omówienie pojęć układów odniesienia, funkcji.
Ćwiczenie 11-12 Struktura statyczna. Dane: Zadanie na płaszczyźnie, papier biały, czarny, szary, narzędzia papiernicze.
Założeniem zadania jest w twórczy sposób powiązanie struktury z układami odniesienia. Celem zadania jest
omówienie pojęć układów odniesienia, funkcji oraz struktury.
SEMESTR II
Wykład 1-2 Analiza układów kompozycyjnych wybranych dzieł sztuki. Wstęp do analizy formalnej. Omówienie
warsztatu poznawczego z podziałem na opis, analizę, interpretację.
Wykład 3-4 Wstęp do struktury języka form wizualnych. Przedstawienie hierarchii struktur.
Wykład 5- 6 Charakterystyka podziału na element, strukturę (wizualną), układ kompozycyjny, omówienie szczególnej
roli autonomii wizualnej w procesie budowania pojęcia formy jako relacji plastycznej i strukturalnej.
Ćwiczenie 1-2 Analiza układów kompozycyjnych wybranych dzieł sztuki. Dane: dowolne reprodukcje
wielofigurowego malarstwa, pojęcie szkieletu strukturalnego (Rudolf Arnheim) i układu kompozycyjnego, zbiór relacji
do wyboru (jako pomoc) Zadanie na płaszczyźnie, papier biały, czarny, szary, narzędzia papiernicze.
etap 1. Opis przez studenta obiektywnych cech, bodźców, elementów, struktur plastycznych w wybranym dziele publiczna prelekcja studenta.
etap 2. Analiza formalna dzieła - publiczna prelekcja studenta.
etap 3. Interpretacja formy jako zorganizowanego zespołu autonomicznych części składowych kompozycji oraz
poszukiwanie tezy wyrażającej aktywne relacje pomiędzy częściami kompozycji.
etap 4. Rysunek hierarchii elementów kompozycyjnych wyrażający układ kompozycyjny dzieła.
etap 5. Fotografia dowolnej treści odpowiadająca formie układu kompozycyjnego w wybranym dziele.
Ćwiczenie 3 - 4 Układ równoważny. Forma układu kompozycyjnego. Dane: zadanie na płaszczyźnie, papier biały,
czarny, szary, narzędzia papiernicze. Założeniem jest zaprojektowanie i wykonanie układu kompozycyjnego, którego
dwa lub więcej autonomicznych jednostek kompozycyjnych dzięki ich współdziałaniu wyodrębni nowy zasób
autonomicznych cech stwarzających nową autonomiczna jednostkę wizualną. W myśl logicznego zapisu A+B=C (przy
czym A, B ,C to autonomiczne jednostki wizualne).
Ćwiczenie 5-6 Alienacja. Forma układu kompozycyjnego. Dane: zadanie na płaszczyźnie, papier biały, czarny, szary
narzędzia papiernicze. Założeniem jest stworzenie kompozycji w formie układu składającego się z wielu
autonomicznych części, pomiędzy którymi wyrażona zostanie relacja wyalienowania jednej z części z możliwością
interpretacji pierwotnej jedności strukturalnej przedstawienia. Wyodrębniająca się część kompozycji stanowić winna
autonomiczną jednostkę wizualną.
Ćwiczenie 7-8 Dominacja. Forma układu kompozycyjnego. Dane: zadanie na płaszczyźnie, papier biały, czarny, szary,
4
narzędzia papiernicze. Założeniem jest stworzenie kompozycji w formie układu składającego się z wielu
autonomicznych części, pomiędzy którymi wyrażona zostanie relacja komunikacji dominacji jednej autonomicznych
jednostek wizualnych, z możliwością interpretacji aktywnego oddziaływania plastycznego tej części na pozostałe.
Ćwiczenie 9 – 12 Rozwój. Forma układu kompozycyjnego. Dane: zadanie na płaszczyźnie, papier biały, czarny, szary,
narzędzia papiernicze. Założeniem jest stworzenie kompozycji w formie układu składającego się z wielu
autonomicznych jednostek, pomiędzy którymi wyrażona zostanie relacja rozwoju cech plastycznych części wyrażona w
wzorze: A ≈ B ≈ C ≈ D ≈ E ; A ≠ E.
Zagadnienia programowe nauczania:
Narzędzie/ metody
dydaktyczne:
•
•
•
•
wykład (kursowy, konserwatoryjny)
projekt indywidualny
konwersatorium ( dyskusja dydaktyczna, dialog dydaktyczny)
ćwiczenia ( warsztatowe, studyjne)
Forma i sposób zaliczenia
oraz wymagania
egzaminacyjne:
•
•
Ocena poziomu artystycznego i technicznego wykonania prac.
Ocena stopnia zaangażowania w realizację programu.
•
Ocena stopnia zaangażowania w opis i analizę prac innych studentów.
•
Ocena poziomu wiedzy i logicznego rozumowania dotyczących specjalizacji.
w kontekście interdyscyplinarnego kształcenia. (wykłady, konwersatoria) .
•
Ocena poziomu publicznej prezentacji.
•
Skala ocen określona jest według punktacji obowiązującej w WSA.
•
•
•
aktywność w konwersatoriach i dyskusjach dydaktycznych 25%
atrakcyjność plastyczna i estetyczna realizacji zadań 25%
adekwatność do tematyki zadań 25%
oryginalność i innowacyjność realizacji zadań 25%
Metody i kryteria oceny:
•
Wymagania końcowe:
I i II semestr: zaliczenie z oceną
Całkowity nakład pracy
studenta potrzebny do
osiągnięcia założonych
efektów w godzinach oraz
punktach ECTS
Liczba
godzin
(kontaktowe
i
samodzielna
praca
studenta)
Psychofizjologia widzenia
Godziny kontaktowe z nauczycielem
akademickim
1
punkt
ECTS=
25h
1
punkt
ECTS=
30h
Liczba
punktów
ECTS
Łączna liczba
punktów
ECTS z
wyrównaniem
36
1,20
1
84
2,80
3
15
0,50
1
54
1,80
2
15
0,50
1
Średnia
arytmetyczna
25h-30h
1. Uczestnictwo w zajęciach dydaktycznych
Samodzielna praca studenta
1. Przygotowanie do zaliczeń i egzaminów
2. Przygotowanie się do zajęć
3. Zapoznanie się ze wskazana literaturą
5
120
Całkowity nakład pracy studenta
potrzebny do osiągnięcia efektów
kształcenia w godzinach oraz punktach
ECTS
4,80
4,00
4,40
4,00
Formy weryfikacji
osiągnięcia efektów
kształcenia [ elementy
składowe oceny w %]
Frekwencja 20%
Język wykładowy
polski
Literatura
Oskar Hansen Towards Open Form / Ku formie otwartej Warszawa 2004
4
Zaliczenie w formie ćwiczeń 80%
Oskar Hansen Zobaczyć Świat Warszawa 2005
Rudolf Arnheim Sztuka i percepcja wzrokowa Gdańsk 2004
Stefan Papp Przestrzeń Kraków 2002
Piotr Demianowicz Uspienski Czwarty wymiar Gdańsk 2001
E. H. Gombrich Sztuka i złudzenie Warszawa 1981
Pod redakcją Bogusława Żyłko Sztuka w świecie znaków Gdańsk 2002
Pod redakcją Andrzeja Mencwla Antropologia Kultury Zagadnienia i wybór tekstów
Warszawa 2005
Bogdan Paczowski Zobaczyć Gdańsk 2005
John Berger O patrzeniu Warszawa 1999
John Berger Spotkania Warszawa 2001
Pod redakcją Marii Anny Potockiej Publiczna przestrzeń dla sztuki? Kraków 2003
Słownik terminologiczny Sztuk pięknych Warszawa1997
Pod redakcją Krystyny Wilkoszewskiej Czas przestrzeni Kraków 2008
Edward T. Hall Ukryty wymiar Warszawa 2009
Boris Uspienski Krzyż i koło Gdańsk 2010
Pod redakcją Ewy Rewers Miasto w sztuce – sztuka miasta Kraków 2010
Podpis prowadzącego
przedmiot:
Podpis prorektora do spraw
dydaktycznych:
Oświadczenie i podpis prowadzącego zajęcia
Oświadczam, że treści programowe zawarte w niniejszym sylabusie są rezultatem mojej indywidualnej pracy twórczej
wykonywanej w ramach stosunku pracy/współpracy wynikającej z umowy cywilnoprawnej oraz że osobom trzecim nie
przysługują z tego tytułu autorskie prawa majątkowe.
Dnia:
……………………………………..
…………………………………………..
6