Opis - Budowa Muzeum Wojska Polskiego

 część opisowa praca nr 243512 KONCEPCJA URBANISTYCZNO‐ARCHITEKTONICZNA KOMPLEKSU MUZEUM WOJSKA POLSKIEGO W CYTADELI WARSZAWSKIEJ CZĘŚĆ OPISOWA II ETAP część opisowa praca nr 243512 KONCEPCJA ZAGOSPODAROWANIA TERENU Projekt realizuje założenia zdefiniowane w opisie do I etapu konkursu. Najważniejsze i wymagające podkreślenia aspekty to: 
zrekonstruowany Plac Gwardii uzyskuje charakter placu miejskiego, z trzech stron zamkniętego skrzydłami gmachu Muzeum ‐ otwartego w kierunku Alei Wojska Polskiego 
wysokość elewacji Muzeum kreująca odpowiednie proporcje wnętrza urbanistycznego Placu. Zapewnione zmniejszenie zbyt dużej rozległości urbanistycznej. 
na poziomie kondygnacji przyziemia plac zamknięty jest od strony południowej i północnej ze skrzydłem centralnym otwartym w kierunku Bramy Straceń 
opisane otwarcie zapewnia doskonały kontakt Placu Gwardii z Placem X Pawilonu oraz wystawą plenerową umieszczoną od strony wschodniej (podcień otwarcia wykorzystywany jako zadaszona część wystawy plenerowej) 
zamknięcie kompozycyjne osi Alei Wojska Polskiego a zarazem umożliwienie jej dalszej kontynuacji (asumpt do przebicia osi na prawy brzeg Wisły) 
Ul. Gwardii prowadzona po śladzie dawnego Traktu Zakroczymskiego jako główna oś kompozycyjna w kierunku północ‐południe rozdziela strefę zabudowaną – po jej wschodniej stronie ( X pawilon, zadaszona ekspozycja plenerowa, teren pod przyszłą rozbudowę muzeum, zabudowania konwiktu Pijarów ) i strefę niezabudowaną po jej zachodniej stronie. Jedyny wyjątek stanowi gmach muzeum którego północne i południowe skrzydło częściowo przebiega nad ulicą. Gmach muzeum działa jako zwornik łączący przestrzeń Placu Gwardii, oś Al. Wojska Polskiego, ul. Gwardii i przestrzeń ekspozycyjną. 
zamknięte elewacje Muzeum od strony zewnętrznej i otwarte od strony Placu Gwardii GŁÓWNE WEJŚCIE DO MUZEUM Aby zapewnić wyraźnie zaznaczoną obecność wejścia do Muzeum zarówno w przestrzeni Placu Gwardii – strefie gdzie przestrzeń publiczna Cytadeli uzyskuje najważniejszą rangę – jak i od strony północnej części ul. Gwardii – dzisiejszej ul. Czujnej ‐ podjazdu dla ruchu kołowego, kierunku skąd napływać będzie największa liczba zwiedzających, zdecydowano się na umieszczenie holu wejściowego i głównego w skrzydle centralnym nad prześwitem w północno wschodniej części budynku, na poziomie + 8m n.p.t. Do wnętrza Muzeum zwiedzających wprowadza zawieszona w prześwicie pod budynkiem kilkukrotnie załamana wstęga rampy, pełniąca jednocześnie rolę galerii widokowej umożliwiającej naprzemienny wgląd w wystawę plenerową, przestrzeń Placu Gwardii i placu X Pawilonu. Rampa ta, w miejscu głównego wejścia do Muzeum łączy się z galerią biegnącą wzdłuż północnej pierzei Placu Gwardii, wprowadzającą zwiedzających od strony Alei Wojska Polskiego. Droga do Muzeum poprzez wstęgę rampy jest preludium, które przygotowuje widza na spotkanie z Muzeum. Przejście rampą odkrywa również wzajemne zależności pomiędzy wymienionymi przestrzeniami, dając możliwość oglądania założenia z coraz to wyższego horyzontu. Osoby zmierzające do Muzeum są płynnie prowadzone ku głównemu wejściu zarówno z kierunku Alei Wojska Polskiego jak i od strony Nowej Bramy i Bramy Bielańskiej, a wejście do Muzeum stanowi kulminację obydwu kierunków. Zdecydowano się na ukształtowanie strefy wejścia dla widzów dostających się autokarami jako otwartego narożnika, który eliminuje bariery i zapewnia swobodny przepływ ludzi pomiędzy sprzężonymi w ten sposób przestrzeniami placu Pawilonu X i Placu Gwardii. Wejście główne jest swoistym zwornikiem wstęgi rampy oraz łagodnego podejścia pochylni mającej początek na Placu Gwardii od strony Alei Wojska Polskiego. W elewacji frontowej budynku od strony Placu Gwardii widzimy „podcięcie”, którego dach tworzy amfiteatralnie ułożona część holu głównego Muzeum. Na elewacjach zewnętrznych najwyższy, dominujący narożnik znajduje się nad strefą wejścia głównego. Posadzka obydwu galerii posiada nachylenie 5% i umożliwia dostęp zarówno osobom na wózkach inwalidzkich jak i osobom z trudnościami w poruszaniu się. Dodatkowo do hallu wejściowego można dostać się za pomocą wind osobowych z poziomu terenu. część opisowa praca nr 243512 EKSPOZYCJE PLENEROWE Teren wokół gmachu Muzeum, wzdłuż jego elewacji przeznaczony został na ekspozycje plenerowe. Rozwiązanie takie pozwala na stworzenie kilku przeplatających się pętli, które w zależności od potrzeb i programu zwiedzania mogą być modyfikowane i dawać wiele możliwości konfiguracji drogi przejścia widza. Ustawienie eksponatów wzdłuż elewacji budynku pozwala na liniowe zestrojenie ekspozycji w układzie chronologicznym, teren wystawy uzyskuje ograniczoną głębokość, szeroką na tyle aby można było uzyskać kilka planów czy szeregów eksponatów, a na tyle wąską iż pozwala ona uniknąć zbyt wielkiego nagromadzenia obiektów i nieczytelnej sylwety ekspozycji. Ponadto elewacje budynku Muzeum stają się tłem dla wystawianych eksponatów – innym w przypadku elewacji zewnętrznych, innym od strony elewacji wewnętrznych – Placu Gwardii. Układ wystawy plenerowej pozwala na elastyczne dopasowanie drogi przejścia do zainteresowań i potrzeb konkretnego zwiedzającego, pozwala na wybranie własnej, innej niż podstawowa trasy zwiedzania, umożliwia użycie skrótów, utworzenia tras zwiedzania związanych z konkretnymi zagadnieniami z historii wojskowości bez konieczności przechodzenia przez całość ekspozycji w porządku chronologicznym. Ekspozycja od strony bramy wjazdowej (północnej) traktowana jest jako ekspozycja wstępna ‐ wprowadzająca i przeznaczona została dla kilku wybranych, dobrze rozpoznawalnych samolotów i śmigłowców z końca XX w takich jak MIG 21, MIG 29, MI6 i może zostać uzupełniona innymi charakterystycznymi rodzajami sprzętu o dużych gabarytach. Tarasowo obniżająca się północna i południowa strona Placu Gwardii mieści chronologicznie uszeregowaną wystawę plenerową artylerii – królowej bitew, której ze względu na ciągłą obecność w działaniach wojennych różnych epok i dużą liczbę zachowanych eksponatów należy się miejsce szczególne, i która może być motywem przewodnim tej części ekspozycji. Wystawa połączona jest z wystawą innych eksponatów odpornych na działanie czynników atmosferycznych o mniejszych gabarytach, związanych z danymi epokami. Jest to też miejsce do umieszczenia rzeźb lub pomników, które wraz z wprowadzoną na plac zielenią tworzą klimat ogrodu sztuki ‐ lapidarium. Podcienie w przyziemiu budynku uzupełnione są reliefami i mozaikami sylwet wojów i żołnierzy w umundurowaniu charakterystycznym dla danego okresu. Zachodnia elewacja południowego skrzydła budynku to miejsce idealne na wystawę artylerii ciężkiej, morskiej i nabrzeżnej. Usytuowanie na uskoku terenu pozwala na odpowiednie wyeksponowanie dział dużego kalibru, okrętowych i nabrzeżnych wież artyleryjskich. Duże znaczenie ma w tym miejscu również charakter elewacji budynku, który tworzy odpowiednie tło dla prezentowanych baterii. Okrążając wspomniane skrzydło muzeum od strony południowej tematyka artyleryjska znajduje kontynuację w wystawie broni rakietowej oraz artylerii przeciwlotniczej, która z kolei przechodzi w wystawę urządzeń radarowych i radiowych. Druga część ekspozycji plenerowej obejmuje podcień pod centralnym skrzydłem Muzeum i podążą ku pawilonowi ekspozycyjnemu znajdującemu się przy wschodniej granicy opracowania. Jest to miejsce gdzie znajdują się pozostałe eksponaty plenerowe, w podcieniu i pawilonie zarezerwowano miejsce dla bardziej wrażliwych na oddziaływania atmosferyczne eksponatów wymagających odpowiednich warunków ekspozycji. I tutaj zachowano chronologiczny układ wystawy z naciskiem na kompleksowe przedstawianie zagadnień, zakładając jednak, że eksponaty poszczególnych rodzajów wojsk mogą być ze sobą zestawione. Wyróżniono tutaj 6 głównych stref chronologicznych: do 1795, 1795‐
1914, 1914‐1939, 1939‐45 i po 1945, z tym, że granice pomiędzy strefami są kształtowane elastycznie, stają się raczej umownymi cezurami pozwalającymi na śledzenie rozwoju poszczególnych zagadnień. Ekspozycje XX w pozwalają wyróżnić podział na grupy rozwoju broni pancernej, zlokalizowane głównie w środkowym, otwartym pasie, lotnictwo zgrupowane głównie pod zadaszeniem pawilonu wystawowego i w znajdujących się pod jego dachem przeszklonych boksach, natomiast podcień pod centralnym skrzydłem Muzeum mieści głównie ekspozycję środków transportu, otwartych, lekkich niszczycieli czołgów i.t.p. Całość uzupełniona jest wystawą lekkiej broni przeciwlotniczej na części dachu pawilonu wystawowego pełniącego jednocześnie rolę tarasu widokowego, z którego można obserwować wystawy plenerowe z innej, wyższej perspektywy. Dodatkowo taras staje się punktem widokowym, z którego otwierają się kadry na otoczenie Muzeum, a w dalszych planach widać sylwetę miasta oraz praski brzeg Wisły. Zapewniono możliwość zmiany aranżacji ustawienia obiektów (obsługa ekspozycji za pomocą ciężkiego sprzętu transportowego) jak również elastyczny/mobilny układ przegród pomiędzy wystawami zapewnia możliwość zmiany lub przebudowy wystaw plenerowych. Wystawy zadaszone zaprojektowano w systemie modułowym o podstawowym rozstawie 5m. W ten moduł jest wpisany układ ścian ekspozycji, który może być w razie potrzeby zmiany ekspozycji przestawiony umożliwiając elastyczne komponowanie wystaw plenerowych. Zamknięte, odizolowane od warunków atmosferycznych pawilony (boxy) umożliwiają eksponowanie zabytków znajdujących się w stanie sprawności część opisowa praca nr 243512 technicznej poprzez zastosowanie urządzeń klimatyzacyjnych, przy jednoczesnym założeniu ich mobilności w ramach zestawiania modułów i umożliwiając tym samym zmianę ich powierzchni w zależności od potrzeb użytkownika. Elementami uzupełniającymi wystawy plenerowe są telebimy pozwalające na wyświetlanie obrazów bądź filmów związanych z prezentowaną wystawą. Ekspozycje plenerowe są strefowane przestawnymi panelami, na których można prezentować wielkoformatowe zdjęcia, mapy działań wojennych, rysunki, schematy uzbrojenia odpowiadające prezentowanemu okresowi lub rodzajom broni. NOWA BRAMA WJAZDOWA Biorąc pod uwagę, iż planowana droga wjazdowa przecina istniejącą strukturę wałów Cytadeli, brama wjazdowa zawsze będzie elementem obcym, stwarzającym dysonans ze starą linią fortyfikacji, zdecydowaliśmy się na rozwiązanie, które zapewnia realizację dwóch sprzecznych ze sobą założeń: 
forma bramy powinna jak najmniej ingerować w zewnętrzny kształt wałów, jak najbardziej wtapiać się w stare fortyfikacje 
brama wjazdowa powinna być elementem przyciągającym uwagę, sygnalizującym i zapraszającym do Muzeum Uchylna, porośnięta darnią płaszczyzna bramy w swojej pozycji zamkniętej pozostaje niewidoczna – brama, której faktycznie nie ma, natomiast w pozycji otwartej uzyskuje ekspresyjną, przyciągającą formę tworząc rodzaj zadaszenia nad wjazdem. Rozwiązanie to może budzić skojarzenia ze współczesnymi czy historycznymi budowlami obronnymi ( odwołania zarówno do archetypu mostu zwodzonego, jak i świetnie zamaskowanego bunkra) i doskonale nadaje się do sygnalizowania wjazdu na teren Muzeum Wojska Polskiego. Niewielkie utrudnienia eksploatacyjne czy kwestie ekonomiczne mogą być zrekompensowane faktem stworzenia prawdziwej atrakcji turystycznej. Zamykanie i otwieranie bramy nie musi być związane z typowym cyklem dobowym (zamknięta w nocy otwierana w dzień). Czynność ta mogłaby następować nawet jedynie kilka razy w tygodniu bądź miesiącu, zależnie od pory roku i stawać się swoistym spektaklem przyciągającym rzesze obserwatorów. STREFA KULTURY I SZTUKI Znajdująca się poza obszarem opracowania przeznaczona może być na funkcje kultury związanej z funkcjonowaniem Muzeum i podnosząca atrakcyjność zespołu muzealnego i przyczyniająca się do zwiększenia frekwencji, nowy adres na mapie miasta. STREFA MUZEUM: BUDYNEK, PLAC GWARDII, WYSTAWY PLENEROWE ‐ RELACJE Przestrzeń Placu Gwardii jest zbliżona do jego historycznego gabarytu. Ramy placu są ujęte przez elewacje Muzeum i wyznaczone w poziomie posadzki przez ciąg plenerowych podestów prowadzonych równolegle do elewacji Muzeum tworzących kształt otwartego od strony Al. Wojska Polskiego prostokąta. Wzdłuż obydwu dłuższych elewacji placu znajdują się szpalery formowanych drzew o wysokości ca. 6m. W południowym skrzydle budynku zaprojektowano pomieszczenia dla funkcji restauracyjnych, przy których przewidziano funkcjonowanie ogródków ożywiających przestrzeń placu. POŁĄCZENIE Z ALEJĄ WOJSKA POLSKIEGO Kierunek Alei Wojska Polskiego jest podkreślony układem bryły gmachu Muzeum. Przebieg kładki przerzuconej nad fosą okalającą umocnienia Cytadeli kontynuuje kierunek Alei. Kładka dla pieszych jest ukierunkowana na widoczną w prześwicie pod budynkiem Bramę Straceń. SPOSÓB WYPEŁNIENIA ZALECEŃ KONSERWATORSKICH Sposób kształtowania bryły budynku i zastosowane rozwiązania materiałowe zdaniem autorów pracy konkursowej pozwalają przyporządkować przeznaczenie i funkcję budynku celom określonym w warunkach konkursu. Projekt definiuje czytelne odróżnienie nowego budynku od zabytkowych obiektów, odtworzony jest Plac Gwardii i związany z nim dziedziniec przed Muzeum, który jest kompozycyjnie związany z osią ulicy Wojska Polskiego. Pokazany poza obszarem opracowania sposób przekształcenia i wprowadzenia funkcji uzupełniających ma służyć rewitalizacji część opisowa praca nr 243512 substancji zabytkowej i nadania jej nowych funkcji gwarantujących utrzymanie obiektów w odpowiednim stanie technicznym. Jednocześnie usunięto z obszaru Cytadeli obiekty stanowiące dysonans architektoniczny z historycznym otoczeniem i projektowanym Muzeum. ZEWNĘTRZNE SIECI INSTALACYJNE Budynek znajduje się w zasięgu infrastruktury miejskiej. W bezpośrednim sąsiedztwie przebiegają: ‐ sieć elektryczna niskiego napięcia ‐ sieć elektryczna średniego napięcia ‐ kanalizacja teletechniczna ‐ sieć cieplna rozdzielcza ‐ sieć wodociągowa rozdzielcza ‐ kolektor kanalizacyjny 800x1600 ‐ zbiorcza sieć kanalizacji sanitarnej ‐ zbiorcza sieć kanalizacji deszczowej W odległości około 80 m od planowanego budynku muzeum przebiegają również przewody sieci gazowej. Podłączenie budynku do poszczególnych sieci infrastruktury miejskiej nie powinno stanowić większych trudności. Istniejąca sieć wodociągowa i kanalizacyjna powinna bez istotnych modyfikacji przejąć dodatkowe obciążenie od planowanego budynku. Ze względu na zbyt małą średnicę sieci istniejącej należy liczyć się z koniecznością budowy nowej linii zasilającej sieci cieplnej lub alternatywnie linii gazowej. Dla zapewnienia zasilania w energię elektryczną przewiduje się konieczność budowy abonenckiej stacji transformatorowej zasilanej z przyłącza średniego napięcia. Budowa obiektu będzie wymagała usunięcia lokalnych sieci kolidujących z budynkiem: ‐ sieci elektrycznej niskiego napięcia ‐ kanalizacji teletechnicznej ‐ sieci cieplnej o średnicy 159 i 76 mm ‐ sieci wodociągowej o średnicy 100 mm ‐ sieci kanalizacyjnej o średnicy 300, 250, 200 i 100 mm Powyższe sieci będą podlegały częściowej likwidacji, znaczna ich część będzie wymagała przełożenia. OPIS ROZWIĄZAŃ MATERIAŁOWYCH ZAGOSPODAROWANIE TERENU Plac Gwardii Posadzka usytuowanego centralnie placu oraz otaczających go stopni i podestów, wykorzystanych m.in. do ekspozycji artylerii polowej, galerii rzeźb została zaprojektowana z płyt kamiennych granitowych płomieniowanych o maksymalnym rozmiarze 100x100cm. Pośród nich zlokalizowano kwatery zielone (niektóre połączone z siedziskami) z nasadzeniami drzewami strzyżonymi do kształtu prostopadłościanu o wysokości około 6m umieszczonymi równolegle do dłuższych elewacji budynku. Wystawy plenerowe zadaszone Zadaszenie tworzy jednolita konstrukcja żelbetowa. Pod nią znajdują się wydzielone przeszkleniami (szkło nierefleksyjne, bezbarwne mocowane systemowo na konstrukcji stalowej) fragmenty ekspozycji wymagające szczególnej ochrony przed warunkami atmosferycznymi, natomiast część dachu stanowi jednocześnie taras widokowy. Balustrada ze szkła bezpiecznego wspornikowo montowanego, pochwyt ze stali nierdzewnej kwasoodpornej szlifowanej. Niektóre z eksponatów wymagają podwieszenia do konstrukcji zadaszenia na co pozwala przyjęty układ stropów. Zastosowano również stalowe pomosty i schody umożliwiające oglądanie wyżej położonych eksponatów oraz schody prowadzące na taras część opisowa praca nr 243512 widokowy usytuowany na dachu. Na poziomie tarasu widokowego projektuje się dachy zielone pokryte roślinnością ekstensywną nie wymagającą regularnej pielęgnacji ogrodniczej. Wystawy plenerowe otwarte Oprócz plenerowej wystawy artylerii polowej znajdującej się na placu Gwardii, przewidziano wokół Muzeum przestrzenie ekspozycyjne plenerowe niezadaszone. Posadzki wykończone kostką bazaltową i fragmentarycznie płytami kamiennymi granitowymi promieniowanymi z podbudową drogowa zaprojektowaną pod przejazd ciężkiego sprzętu. Drogi i parkingi Drogi o parkingi urządzone w nawiązaniu do rozwiązań materiałowych występujących w posadzkach wystaw plenerowych, planuje się wykorzystanie materiałów naturalnych na ciągi piesze i jezdne w postaci kostki granitowej 20x20cm na ciągach ulicznych oraz kostki granitowej, kostki bazaltowej i sjenitowej oraz płyt granitowych promieniowanych na ciągach pieszych. Krawężniki granitowe. BUDYNEK Elewacje Placu Gwardii Beton architektoniczny surowy i poddany procesowi młotkowania i reliefowania i płyty z polskiego wapienia– to materiały, które przypisano głównemu korpusowi budynku uosabiające trwałość i niezmienność, występują naprzemiennie z matowymi i przezroczystymi taflami szkła na trzech elewacjach wyznaczających przestrzeń Placu Gwardii. Materiały odporne na działanie czasu symbolizują poszanowanie dla kontekstu Miejsca i trwałość osiągnięć Wojska Polskiego. Szkło zamocowane w ramach o gabarycie jednej kondygnacji – będące dopełnieniem betonu architektonicznego – przyjmuje formę neutralnej w wyrazie ściany i poprzez zastosowanie równomiernych podziałów stwarza delikatną granicę pomiędzy światem zewnętrznym a wnętrzem budynku. Pasmowe oprawy oświetleniowe ukryte za szkłem „mlecznym” dodatkowo potęgują efekt zwrócenia budynku w stronę Placu i dalej miasta oraz zapewniają iluminację nocną obiektu. Rytm i podziały w elewacjach Placu Gwardii odnoszą się do układu pomieszczeń w Muzeum tworząc jednorodną w odbiorze, logiczną i zrozumiałą dla widza całość. Poza dążeniem do zachowania spójności kompozycji przejście od silnie horyzontalnego podziału na elewacji południowej (wewnętrznej) poprzez neutralny w wyrazie rytm elewacji frontowej (zachodniej) do bardziej wertykalnego podziału na elewacji północnej (wewnętrznej) ma na celu zróżnicowanie wyglądu budynku oglądanego z różnych perspektyw. Elewacje zewnętrzne Corten – naturalnie patynującą się stal wykorzystano jako dominujący materiał na fasadach nie stykających się bezpośrednio z Placem Gwardii. Materiał swoim unikalnym, ale jednocześnie bardzo naturalnym ze względu na rdzawą patynę wyglądem dopełnia i harmonizuje relacje Muzeum z zabytkowym kompleksem Cytadeli. Niewielkie okna kontaktowe wtopione w elewacje, które je delikatnie perforują zaprojektowano dla uzyskania delikatnego światłocienia i zarazem zapewnienia powiązań wnętrza Muzeum z otoczeniem. Dach Projektowany jako „piąta” elewacja jest de facto dużym tarasem widokowym, w obrębie którego wygospodarowano miejsce na restaurację z przyporządkowanym do niej mniejszym tarasem w celu rozdzielenia klientów restauracji i reszty odwiedzających. Częściowo na dachu występuje blacha Cortem przechodząca z elewacji bocznych w jego płaszczyznę. Wnętrze Charakter wnętrz jest określony poprzez zestawienie i skontrastowanie materiałów użytych na elewacji z materiałami takimi jak sufity akustyczne z nowoczesnych płyt systemowych wielkowymiarowych, posadzki kompozytowe i kamienne, surowe, betonowe ściany, częściowo malowane najwyższej jakości farbami traktujemy jako wielkoformatowe „plakaty” niosące informacje o znajdujących się za nimi wystawach i ekspozycjach. Hall główny/amfiteatr Posadzki wykończone płytami kamiennymi oraz posadzki epoksydowe na betonie. Schody wykończone kamieniem. Balustrady ze szkła bezpiecznego montowanego wspornikowo z poręczami ze stali nierdzewnej kwasoodpornej. Ściany z betonu architektonicznego szlifowanego część opisowa praca nr 243512 zabezpieczone żywicami bezbarwnymi. Sufity betonowe oraz sufity podwieszane z wielkowymiarowych płyt akustycznych. Zakłada się zachowanie neutralnego charakteru ścian hallu bez użycia zdecydowanych kolorów. Przestrzeń ekspozycji Projekt umożliwia różnorodną kreację i realizację ekspozycji muzealnej (coraz częściej traktowaną jako odrębna gałąź sztuki), poprzez traktowanie sal wystawowych jako ram przestrzeni wystawienniczych. Dążymy do zachowania neutralnego charakteru przestrzeni ekspozycji będącej jednocześnie „sceną” dla samej ekspozycji, zastosowanie gładkich powierzchni ścian, posadzki żywiczne, sufity szklane matowe w miejscach gdzie istnieje ew. potrzeba doświetlenia ekspozycji światłem dziennym. Tak jak w przypadku hallu głównego zakłada się zachowanie neutralnego charakteru ścian hallu bez użycia zdecydowanych kolorów i traktowanie tych płaszczyzn jako ram dla wyeksponowania kolorytu i różnorodnego charakteru ekspozycji muzealnych będących w pierwszym planie. Wystawy stałe i czasowe Posadzki kompozytowe oraz z płyt kamiennych. Ściany z betonu architektonicznego szlifowanego i zabezpieczonego powierzchniowo. Na fragmentach beton barwiony w masie. Na ścianach betonowych w holach części ekspozycyjnej zaprojektowano wizerunki wojowników „wyciskane” w betonie. Sufity akustyczne z płyt wielkowymiarowych. Pomieszczenia dostępne dla zwiedzających/biblioteka/mediateka/restauracja Posadzki wykończone wykładziną dywanową (biblioteka, mediateka) z niezbędną infrastrukturą i wyposażeniem technicznym. W restauracji i ciągach komunikacyjnych parkiet lamelowy dębowy olejowany. Ściany działowe szklane na konstrukcji stalowej oraz murowane z bloczków silikatowych licowane okładzinami typu HPL. Wyżej wymienione pomieszczenia będą wymagały indywidualnej aranżacji w oparciu o projekty wnętrz. Pomieszczenia zaplecza muzeum/pracownie/ magazyny Posadzki kompozytowe lub magazynach surowy beton zatarty ‐ posadzka przemysłowa przenosząca duże obciążenia. Ściany działowe murowane z bloczków silikatowych licowane okładzinami typu HPL lub tynkowane i malowane (w magazynach ściany murowane malowane lub surowy beton). Pomieszczenia administracji Standard jak dla budynku biurowego klasy średniej, podłogi podniesione systemowe do prowadzenia instalacji, sufity podwieszone akustyczne, wykładziny dywanowe odporne na ścieranie. Garaże, pomieszczenia techniczne Przestrzenie o podstawowym standardzie wykończenia, żelbet surowy lub malowany farbami, posadzki żywiczne Zagospodarowanie otoczenia obiektu Planuje się utworzenie parku krajobrazowego o indywidualnym charakterze, wzbogacenie otoczenia Muzeum poprzez urządzenie zieleni wysokiej i niskiej, zakłada się wysoki standard obiektów małej architektury wykonanych na zamówienie o estetyce dopasowanej do charakteru budynku. Materiały wykończeniowe elementów dfa to stal, beton, szkło bezbarwne i elementy drewniane (siedziska). Drogi dojazdowe, alejki i chodniki wykonane z naturalnych materiałów takich jak płyty granitowe, kostka granitowa i bazaltowa. Konstrukcja Konstrukcję budynku stanowi żelbetowy szkielet oparty na płycie fundamentowej. Główne elementy konstrukcji nośnej słupy i ściany/tarcze żelbetowe. W skrzydle północnym i południowym zadbano o uzyskanie bardzo racjonalnego i ekonomicznego układu konstrukcyjnego z maksymalną rozpiętości stropów kablobetonowych do 11,5 m. Skrzydło centralne znajdujące się nad podcieniem posiada zwiększone rozpiętości konstrukcyjne – do 25m. część opisowa praca nr 243512 OPIS ELEMENTÓW TRUDNYCH DO POKAZANIA NA RYSUNKACH W warstwie funkcjonalnej celem jest osiągnięcie wysokiego poziomu satysfakcji zwiedzającego, świadczącego o randze i pozycji Muzeum. Realizacja tego postulatu przejawia się w dążeniu do atrakcyjnego rozwiązania przestrzeni zwiedzania, budowaniu zmiennych nastrojów w poszczególnych strefach Muzeum, zapewnieniu dobrej orientacji zwiedzających opartej na ekspozycji centralnie umieszczonego dziedzińca, wokół którego zbudowano szereg powiązań funkcjonalnych kluczowych przestrzeni Muzeum (hol wejściowy/kasy i hol główny, sale wystaw okolicznościowych i czasowych, wystawa stała, sale konferencyjne, biblioteka, restauracja, galeria). Zmienny charakter i skala przestrzeni wspólnych, wielość miejsc przeznaczonych do odpoczynku, atrakcyjne powiązania przestrzenne, sprzyja koncentracji na ekspozycji. Wokół dziedzińca umieszczono funkcje uzupełniające: kino – salę multimedialną, księgarnię, antykwariat bar‐kawiarnię, bibliotekę z czytelnią, mediatekę, restaurację. W tej części znalazła się również część administracyjna. Na dachu znajduje się taras widokowy z wydzieloną strefą czytelni, restauracji oraz dla zwiedzających. Projekt umożliwia zróżnicowany dostęp do przestrzeni ekspozycyjnych. Wystawa stała może być zwiedzana według różnych także zmieniających się scenariuszy. Możliwe będzie opracowanie ścieżek tematycznych. Wystawy czasowe i tematyczne są niezależne od ekspozycji stałej. Pracownie naukowe, opracowania zbiorów i magazyny umieszczono w strefie wystaw stałych i czasowych. Rampy dla samochodów dostawczych umieszczono w każdej z części. Przygotowanie wystaw lub ich zmiana nie ogranicza możliwości korzystanie z pozostałych przestrzeni. Zespół konferencyjny potraktowano jako integralną część muzeum. Lobby łączy się funkcjonalnie i przestrzenni z przestrzenią holu wstępnego muzeum. Umożliwia to jednocześnie samodzielne, w tym komercyjne funkcjonowanie zespołu. część opisowa praca nr 243512 PLANSZE FORMATU A3 część opisowa praca nr 243512 INFORMACJA O ŁĄCZNYCH KOSZTACH WYKONANIA ROBÓT 1. budowa budynku Muzeum Wojska Polskiego wraz z wszelkimi instalacjami i urządzeniami stanowiącymi „części składowe” 278 527 098
2. budowa ekspozycji plenerowej zadaszonej dla obiektów techniki wojskowej 22 643 444
3. budowa nowej bramy do Cytadeli Warszawskiej wraz z pasem wyłączenia i włączenia do ruchu na 5 142 300
ul. Wybrzeże Gdyńskie 4. budowa dróg wewnętrznych, garaży, parkingów, placów
23 054 434
5. budowa zewnętrznych sieci instalacyjnych zapewniających doprowadzenie mediów do budynku 7 186 410
6. zagospodarowanie terenu oraz gospodarka zielenią
19 349 688
7. rozbiórki istniejących budynków kolidujących z budową kompleksu Muzeum Wojska Polskiego lub 3 513 600
stanowiących dysonans architektoniczny KOSZTY REALIZACJI ŁĄCZNIE (złotych brutto)
INFORMACJA O ADRESIE DO KORESPONDENCJI 02‐695 Warszawa, ul. Orzycka 8 m.54 359 416 974