wersja w formacie pdf - Stowarzyszenie Sathya Sai

1
Śiwa-Śakti
Dyskurs wygłoszony z okazji święta Gurupurnima w dniu 6 lipca 1963 r.
[Od redakcji: Niniejszy dyskurs wywołał wyjątkowe poruszenie z dwóch powodów. Po pierwsze, Sathya Sai
zademonstrował swą boską moc, kiedy to w obecności wszystkich zgromadzonych, w ciągu kilku sekund
uleczył swe ciało z trwającego osiem dni paraliżu oraz wyjaśnił, dlaczego takie zdarzenie miało miejsce. Po
drugie, podczas tego dyskursu Swami pierwszy raz wspomniał o swojej następnej – trzeciej inkarnacji w
osobie PREMA SAI. Oświadczył, że w osiem lat po opuszczeniu obecnego ciała ponownie zstąpi na ziemię
jako Prema Sai].
To nie Swami jest chory. To choroba, którą Swami przejął na siebie, by ratować czyjeś życie.
Swami nigdy nie choruje i nie będzie chorował. Wszyscy musicie być szczęśliwi, bowiem tylko wasze
szczęście może uczynić Swamiego szczęśliwym. Jeśli wy pogrążacie się w smutku, Swami nie czuje się
szczęśliwy. Wasza radość jest moim pokarmem.
[Po czym Sai dał znak, aby przemówił Kasturi. Po jego krótkim wystąpieniu poprosił, by trzymano przed
nim mikrofon. Jednak jego mowa była tak niewyraźna, że trudno było cokolwiek zrozumieć. Po chwili
poprosił o wodę. Kiedy przyniesiono, Baba drżącą prawą dłonią strząsnął kilka kropel wody na lewą rękę i
lewą nogę, które były porażone paraliżem. Następnie dotknął swej lewej ręki prawą, po czym obiema rękami
dotknął lewej nogi. To wystarczyło, by paraliż nogi ustąpił. Swami uleczył swe ciało w jednej chwili! Zaczął
mówić, a jego głos brzmiał tak melodyjnie jak dawniej].
Dla tych, którzy nie mają schronienia, schronieniem jest Bóg. Dlatego wziąłem na siebie
chorobę mojego bezbronnego wielbiciela. W przeciwnym razie dotknąłby go nie tylko ten straszny
paraliż, ale i towarzyszące mu cztery ataki serca, których jego ciało nie byłoby w stanie przeżyć.
Zgodnie z moją dharmą chronienia wielbicieli, musiałem przyjść mu z pomocą. Nie pierwszy raz
wziąłem na siebie chorobę osoby, którą miałem uratować. Czyniłem to także w mym poprzednim
wcieleniu w Śirdi. Cierpienie, przez jakie przechodziło moje ciało, zabiłoby tego człowieka, więc
musiałem przyjść mu z pomocą, biorąc je na siebie. To jest moja boska gra, lila; taka jest moja natura.
To zaledwie drobna część misji, dla zrealizowania której przybyłem.
Ci, którzy w ciągu ostatniego tygodnia byli przy mnie, prosili bym wyjawił, komu ocaliłem życie.
Powiedziałem, że to wzbudziłoby w nich gniew wobec tej osoby, gdyż myśleliby: „Swami musiał
przejść przez wielki ból, żeby ją ocalić”. Jednak oni odpowiedzieli mi wówczas, że szanowaliby tę osobę
z uwagi na jej wielkie oddanie, jakie skłoniło Swamiego do wzięcia na siebie jej choroby w tamtą sobotę
rano. Niektórzy dopytywali się, wymieniając nazwiska osób, które ostatnio uległy paraliżowi, zwłaszcza
lewej strony ciała. To niedorzeczność, ponieważ jeśli kogoś ratuję, ocalam go całkowicie. Nie czekam,
aż opanuje go choroba, i nie dopuszczam, by zostały po niej jakiekolwiek symptomy, żeby inni mogli
go rozpoznać. Wasze przypuszczenia i spekulacje są dla mnie śmieszne. Dada Saheb, Nadaram i
Balawanth z Śirdi zostali ocaleni w podobny sposób. Balawanth miał zapaść na dżumę, ale wziąłem to
na siebie i chłopiec został uratowany.
Być może to był najdłuższy czas, w jakim moi wielbiciele doznawali niepewności i zmartwienia.
Trwało to tak długo, gdyż później miały nastąpić ataki serca, od których również miałem uwolnić tegoż
wielbiciela. Jest jeszcze inny powód, dla którego musiało to trwać osiem dni. Wyjawię go, ale to znaczy,
że powiem wam o sobie coś, czego jeszcze nigdy nikomu nie mówiłem, co było moją tajemnicą przez
ostatnie trzydzieści siedem lat. Teraz nadszedł właściwy czas. Dziś mamy święty dzień, w którym
opowiem wam o tym.
2
Zapewne wiadomo wam, że tego samego dnia, w którym ujawniłem mą tożsamość i misję
awatara, oświadczyłem też, że należę do rodu Bharadwadży. Bharadwadża był wielkim mędrcem. Po
stu latach studiowania Wed odkrył, że zawarty w nich przekaz nie ma końca (ananta). W celu uzyskania
przedłużenia życia poddał się surowej ascezie (tapas), w wyniku czego Indra podarował mu dodatkowe
dwieście lat. Ale i owe dwa wieki nie wystarczyły Bharadwadży na pełne poznanie Wed, więc poprosił
Indrę o kolejne sto lat. Wówczas Indra pokazał mu trzy olbrzymie pasma górskie i powiedział: „Wedy
są jak te olbrzymie góry, które tu widzisz. Natomiast wiedza, jaką poznałeś w ciągu trzech stuleci, to
jakby trzy garści pyłu z tychże gór. Tak więc porzuć swą metodę studiowania i odpraw rytuał ofiarny,
którego cię nauczę, a uzyskasz dojrzały owoc zgłębiania Wed”.
Bharadwadża postanowił odprawić rytuał, którego nauczył go Indra, i poczynił należne
przygotowania. Zanim rozpoczął ceremonię, udał się do siedziby Śiwy na świętej górze Kajlasa z
prośbą do Jego małżonki Śakti, by udzieliła mu swojego błogosławieństwa i poprowadziła rytuał. Czas
jednak nie sprzyjał Bharadwadży. Śiwa i Śakti, pochłonięci tańcem, konkurowali z sobą o to, kto będzie
tańczył dłużej . Minęło osiem dni, zanim Śakti dostrzegła czekającego w zimnie Bharadwadżę. Posłała
mu przelotny uśmiech i kontynuowała swój taniec! Mędrzec nie zrozumiał Jej intencji i odczytał ten
uśmiech jako cyniczną odmowę. Smutny i zawiedziony ruszył w drogę powrotną. Schodząc z góry
Kajlasa przewrócił się, gdyż jego lewa część ciała uległa paraliżowi. Śiwa zobaczył, co się zdarzyło, i
zszedł do Bharadwadży, by go pocieszyć. Powiedział, że w rzeczywistości Śakti udzieliła mu
błogosławieństwa swym uśmiechem i tym samym pobłogosławiła jego rytuał. Ocucił go i uleczył
paraliż, skrapiając jego ciało wodą ze świętego naczynia zwanego kamandalu. Następnie oboje, Śiwa i
Śakti, uznali Bharadwadżę za mędrca (riszi) i oświadczyli, że będą obecni podczas odprawiania rytuału
ofiarnego.
Gdy rytuał dobiegł końca, byli tak zadowoleni z Bharadwadży, że obdarzyli go jeszcze innymi
łaskami. Śiwa oświadczył, że wraz z Śakti przyjmą ludzką postać i trzykrotnie narodzą się w rodzie
Bharadwadży: Śiwa jako Śirdi Sai Baba, Śiwa i Śakti razem jako Sathya Sai Baba w Puttaparthi, a
następnie Śakti jako Prema Sai Baba. Śiwa nie zapomniał o chorobie, jaką został dotknięty
Bharadwadża, kiedy to osiem dni czekał na górze Kajlasa w przejmującym zimnie, i złożył
Bharadwadży taką oto obietnicę: „Za zaniedbanie, jakie okazała ci Śakti, dozna ona podobnego,
trwającego osiem dni paraliżu, kiedy to oboje narodzimy się w ludzkim ciele jako Sathya Sai. Ósmego
dnia uwolnię ją od tej choroby przez skropienie wodą, tak jak uczyniłem to na górze Kajlasa,
uzdrawiając ciebie”.
Dzisiaj byliście świadkami realizacji tej obietnicy. To wszystko musiało się zdarzyć – paraliż i
uzdrowienie. Słowo dane w tretajudze musiało zostać dotrzymane. Mogę powiedzieć wam teraz, że
biedny wielbiciel, którego cierpienie wziąłem na siebie, był tu dogodnym pretekstem, dzięki któremu
wypełniona została boska obietnica. Lokomotywa nie służy temu, by ciągnąć jeden wagon, lecz rusza
dopiero wtedy, gdy może pociągnąć za sobą cały ich sznur. Podobnie i tu: paraliż nastąpił, wielbiciel
został uratowany, przyrzeczenie wypełniło się, tajemnica została ujawniona; boskość przejawiła się
wyraźnie, demonstrując wielki cud uzdrowienia. Wszystkie te cele zostały osiągnięte w jednym tylko
zdarzeniu.
Pozwólcie, że powiem jeszcze jedno: nic nie przeszkodzi ani nie zatrzyma pracy awatara. Kiedy
przez osiem dni przebywałem w swoim pokoju, pewni ludzie mówili głupio: „To już koniec z Sai Babą”
i zawracali z drogi tych, którzy przybywali do Puttaparthi. Niektórzy twierdzili, że osiągnąłem samadhi
– tak jakbym był duchowym aspirantem! Jeszcze inni rozpaczali, że padłem ofiarą czarnej magii – jak
gdyby cokolwiek mogło mnie dotknąć! Splendor tego awatara będzie wzrastał z każdym dniem. Dawno
temu, gdy mały Kriszna podniósł górę Gowardhana, pasterze i pasterki (gopala, gopi) uświadomili
sobie Jego boskość. Teraz nie tylko jedna góra, ale całe ich pasmo zostanie podniesione, przekonacie
się! Miejcie tylko wiarę i cierpliwość. Jutro rano udzielę wam pożegnalnego błogosławieństwa
(namaskaram), którego jeszcze nie otrzymaliście.
3
[tłum.: Agata Sapkowska-Phillips
współpr. Ewa Serwańska]
[Źródło: http://www.sathyasai.org/discour/1963/d630706.htm; Sathya Sai Speaks III 5, 19)