doc23 listopada
download 
Reklamacja Transkrypt
23 listopada
Pismo Parafii św. Stanisława Kostki w Krakowie 23 listopada 2008 nr 289 (719) JUBILEUSZ 90 90-LECIA OBECNOŚCI SALEZJANÓW W KRAKOWIE - DĘBNIKACH Słowo Dla Życia Jezus opowiedział do swoich uczniów: „Gdy syn człowieczy przyjdzie w swej chwale i wszyscy aniołowie z Nim, wtedy zasiądzie na swoim tronie, pełnym chwały. I zgromadzą się przed Nim wszystkie narody, a On oddzieli jednych od drugich, jak pasterz oddziela owce od kozłów. Owce postawi po prawej, a kozły po swej lewej stronie. Wtedy odezwie się Król do tych po prawej stronie: <Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata. Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić, byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie; byłem nagi, a przyodzialiście Mnie; byłem chory, a odwiedziliście Mnie; byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie>. Wówczas zapytają sprawiedliwi: < Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym i nakarmiliśmy Ciebie, spragnionym i daliśmy Ci pić? Kiedy widzieliśmy Cię przybyszem i przyjęliśmy Cię, lub nagim i przyodzialiśmy Cię? Kiedy widzieliśmy Cię chorym lub w więzieniu i przyszliśmy do Ciebie?>. Król odpowie: <Zaprawdę powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili>. Wtedy odezwie się i do tych po lewej stronie: <Idźcie precz ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom. Bo byłem głodny, a nie daliście Mi jeść; byłem spragniony a nie daliście Mi pić; byłem przybyszem, a nie przyjęliście Mnie; byłem nagim, a nie przyodzialiście Mnie; byłem chory i w więzieniu, a nie odwiedziliście Mnie>. Wówczas zapytają i ci: <Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym albo spragnionym, albo przybyszem, albo nagim, kiedy chorym albo w więzieniu, a nie usłużyliśmy Tobie?>. Wtedy odpowie im: <Zaprawdę powiadam wam: Wszystko, czego nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, tegoście i mnie nie uczynili>. I pójdą ci na mękę wieczną, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego”. Z Ewangelii według św. Mateusza 25,31-46 Pan Jezus przez tę przypowieść przypomina nam, że przybył, aby objawić nam Boże Miłosierdzie. Gdy jesteśmy miłosierni dla innych, możemy liczyć na Miłosierdzie Ojca Niebieskiego. Łaską miłosierdzia objęci są wszyscy ludzie, nawet ci, którzy nie znali Chrystusa i po raz pierwszy zobaczą Go na Sądzie Ostatecznym. Dlatego zapytają: „Kiedyśmy Cię widzieli?”. Ponieważ okazali miłosierdzie innym ludziom, Jezus okazuje im swoje Miłosierdzie. My już mamy otwartą 2 bramę do Nieba na mocy chrztu świętego. Oni otrzymają to prawo w chwili Sądu, w nagrodę za miłosierdzie jakie okazali potrzebującym. Ta nadzieja otwiera drogę do jedności ludzi, niezależnie od wyznawanej religii i światopoglądu. Wszyscy prawego serca mają szanse zbawienia, dzięki łasce Jezusa, okazanej miłosiernym w godzinie Sądu. Czyniąc miłosierdzie, uczymy innych boskiej sztuki. Warto zadać sobie pytanie: „Kogo nauczyliśmy miłosierdzia? Kogo nauczyliśmy przebaczenia? 3 90 LAT OBECNOŚCI SALEZJANÓW NA DĘBNIKACH W bieżącym roku przypada 90 lat od zawitania Salezjanów na Dębnikach. Parafię w tym miejscu utworzono w 1918 roku, obejmowała ona Dębniki Zakrzówek, Kapelankę i gminę Pychowice. Kierowanie tą placówką powierzono Towarzystwu Salezjańskiemu. Towarzystwo Salezjańskie (Towarzystwo św. Franciszka Salezego) zostało założone w 1869 roku przez ks. Jana Bosko w celu kontynuowania jego pracy z młodzieżą i dziećmi. Ks. Bosko swoje życie poświęcił dla młodzieży i dzieci, organizując dla nich oratoria (miejsca nauki, zabawy, modlitwy i pracy), a także szkoły dające zawód i szanse dalszej nauki. Spośród jego wychowanków założył Towarzystwo św. Franciszka Salezego. W 1876 roku ta nowa wspólnota zakonna liczyła już 330 członków. W 1887 roku (tzn. na rok przed śmiercią ks. Bosko) zgromadzenie liczyło 1049 salezjanów. Salezjanie w dalszym ciągu pracują z młodzieżą w szkołach oratoriach, świetlicach, domach poprawczych, prowadzą parafie i wyjeżdżają na misje. 4 W roku 1919 na wydzierżawionej przez miasto działce na zbiegu ulic Konfederackiej i Pułaskiego powstał mały drewniany kościół .Było to dzieło pierwszego dębnickiego proboszcza ks. Antoniego Symiora. Właśnie to on wspólnie z wikarym ks. Ignacym Dobiaszem stworzyli komitet parafialny którego zadaniem było koordynowanie prac przy budowie kościoła. Bardzo dobra i energiczna praca tego komitetu oraz bardzo duża ofiarność wszystkich parafian pomogły dać oczekiwany efekt. Na terenie parafii w nabytym w 1918 roku pałacu na Łosiówce utworzono nowicjat i studia kierunek filozoficzny Zgromadzenia księży Salezjanów. Właśnie tam organizowano wiele przedstawień i występów dzieci i młodzieży w czasie których zbierano datki na powstający kościół. W grudniu 1920 roku odbyło uroczyste poświęcenie drewnianej świątyni, która jak się później okazało służyła wiernym przez 20 lat. W roku 1929 został utworzony Komitet Budowy Kościoła. Rozpisano konkurs na sporządzenie planów budowy i zagospodarowania terenów wokół przyszłej świątyni. Konkurs ten wygrał inż. arch. Wacław Krzyżanowski. Komisja Metropolitalna i władze Budownictwa Miejskiego zatwierdziły go i zaczęto zbierać fundusze na ten cel. Niestety pojawiły się problemy z lokalizacją, bowiem przeznaczona wcześniej na ten cel parcela przy ulicy Szwedzkiej nie należała w całości do gminy. Z tego też powodu Komitet budowy wystąpił z propozycją przejęcia terenu wydzierżawionego pod ówczesny tymczasowy kościół. Dzięki interwencji metropolity krakowskiego Adama Sapiehy u prezydenta miasta Krakowa Karola Rollego uzyskano dzierżawioną dotąd parcelę. W dniu 31 października 1930 teren na zbiegu ulic Konfederackiej i Pułaskiego uchwałą rady Miasta Krakowa został nieodpłatnie przekaza- ny parafii. W tym samym miesiącu – 10 października – Metropolita krakowski swoim dekretem erygował parafię przy tymczasowym kościele na Dębnikach, nadając jej wszystkie przywileje i prawa przysługujące kościołom parafialnym. W ten sposób parafia salezjańska otrzymała pełną samodzielność. Prace związane z budową nowego kościoła rozpoczęły się w sierpniu 1932 roku, a uroczystości poświęcenia kamienia węgielnego 9 października zamknęły wstępny etap prac. Powstały w tym czasie fundamenty pod kościół jak i również pod salezjański dom parafialny. Przez następne lata prace postępowały z różną prędkością, związane to było ze znacznym zadłużeniem. Wielkim wydarzeniem podczas budowy salezjańskiej świątyni na Dębnikach było sprowadzenie czterech dzwonów 5 90 LAT OBECNOŚCI SALEZJANÓW NA DĘBNIKACH kościelnych. W tym miejscu muszę się pochwalić zaangażowaniem mojego pradziadka w sprawach załatwiania dzwonów. Zostały one wykonane przez firmę odlewniczą Karola Schwabe z Białej Krakowskiej. Pomimo wielu trudności udało ukończyć się budowę nowego kościoła i nadszedł wreszcie długo oczekiwany przez wszystkich dzień uroczystej konsekracji nowej salezjańskiej świątyni. Odbyła się ona 9 października 1938 roku, a przewodniczył jej ks. biskup Stanisław Rospond. Niedługo potem nastały niestety czasy niemieckiej okupacji. W czasie tej okupacji salezjańska dębnicka parafia poniosła bardzo bolesną stratę. W maju 1941 roku gestapo aresztowało dwunastu dębnickich Salezjanów, w tym też ówczesnego księdza proboszcza Jana Świerca. Przez pierwszy miesiąc przebywali oni w krakowskim więzieniu, a następnie zostali przewiezieni do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Salezjanami którzy doznali takiego potraktowania byli: proboszcz - ks. Jan Świerc, ks. Ignacy Dobiasz, ks. Władysław Niemir, ks. Józef Wybraniec, ks. Władysław Wojciechowski, ks. Walenty Waloszek, ks. Józef Kowalski, ks. Władysław Konieczny, ks. Franciszek Harazim, ks. Ignacy Antonowicz, ks. Ludwik Mroczek i koadiutor Józef Czadera. Z wyżej wymienionych salezjanów tylko ks. Waloszek i ks. Konieczny przeżyli koszmar obozu. W czasie wojny salezjanie wraz z liczną grupą ludzi świeckich czynnie prowadzili nauczanie młodzieży, która gromadziła się w kościele na Dębnikach. Głównym problemem był brak podręczników .Narażając życie salezjanie sprowadzili podbijane na powielaczach skrypty. W czasie wojny w 1941 roku z Łosiówki przybył nowy proboszcz ks. Jan Krygier, który tę funkcję sprawował do lutego 1945 roku. Zastąpił go wtedy ks. Józef Matlak. W latach powojennych salezjańska parafia na Dębnikach należała do największych w Krakowie (około 13 Rodzinna pamiątka – podziękowania dla mojego pradziadka Władysława Kowalówki za pomoc przy budowie kościoła 6 7 90 LAT OBECNOŚCI SALEZJANÓW NA DĘBNIKACH tysięcy wiernych). Bardzo czynna praca salezjanów przyczyniła się do powstania wielu organizacji kościelnych takich jak: Koła Różańcowe, salezjańskie Oratorium, Caritas, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Męskiej Żeńskiej. Wielkie zaangażowanie salezjanów w czasie pracy w tych organizacjach przyczyniło się do gromadzenia wielkiej ilości młodzieży i nie tylko chętnych do brania czynnego udziału w tychże. Od wielu lat istnieje też na Dębnikach Wyższe Seminarium Duchowne Towarzystwa Salezjańskiego w Krakowie. Wielki rozkwit tego seminarium 8 nastąpił od 1975 roku. Funkcję dyrektora i rektora objął wtedy ks. dr Adam Śmigielski. Za jego kadencji zostało przeprowadzonych szereg prac inwestycyjnych, m.in. gruntowna odnowa kaplicy seminaryjnej, remont kaplicy zewnętrznej, budowa budynku gospodarczego, wstępny projekt nowego gmachu seminaryjnego, porządkowanie terenu wokół seminarium. Z roku na rok wzrastała liczba studentów, tak że w ostatnim roku kadencji rektorskiej ks. Śmigielskiego łącznie było 49 kleryków, wliczając w to 3 z zakonu oo. Kamilianów oraz 10 juniorzystów, tzn. profesów czasowych po nowicjacie, którzy mieszkając w seminarium, kontynuowali naukę w zakresie szkoły średniej w liceach państwowych. Jeszcze więcej kleryków było na Łosiówce za kadencji następcy ks. Śmigielskiego na stanowisku rektora, ks. dr Mirosława Kokota, który objął tę funkcję w roku akademickim 1980/81. Wszystkich kleryków było wówczas 74, natomiast grono wykładowców liczyło 25 osób. Po podziale proporcje przestawiały się następująco: 33 kleryków z inspektorii wrocławskiej i 41 z krakowskiej. Po sześciu latach, w roku akademickim 1985/86, grono profesorskie wzrosło do 34 osób, a kleryckie do 122 (49 z inspektorii wrocławskiej, a 73 z krakowskiej). Jesienią 1983 roku pod kierunkiem ówczesnego administratora Seminarium ks. Józefa Talika, rozpoczęła się budowa nowego gmachu seminaryjnego. Na Łosiówce było wówczas 122 kleryków i 23 juniorzystów. Dla tych ostatnich została utworzona w 1982 nowa wspólnota pw. św. Dominika Savio, licząca 32 współbraci. W 1989 roku została utworzona wspólnota filozoficzna pw. św. Jana Bosko, oddzielona od wspólnoty teologicznej pw. Niepokalanego Poczęcia NMP. Od 1991 roku seminarium zaczęło przybierać charakter międzynarodowy, gdyż zaczęły w nim studiować klerycy salezjańscy z zagranicy. Ważna do odnotowania w historii Seminarium jest współpraca z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim oraz Papieską Akademią Teologiczną w Krakowie, do której zostało ono afiliowane w1991 roku. Stworzyło to możliwość obrony prac magisterskich przez diakonów, a profesorom dało sposobność do pracy naukowej i zdobywania stopni naukowych. 90 lat Salezjanów na Dębnikach przyczyniło się do wielkiego rozsławienia naszej okolicy. W imieniu wszystkich parafian chcę wyrazić wielką wdzięczność za pracę i wielki trud włożony na co dzień i życzyć jeszcze wielu takich 90-tek… Ł.P. 9 SALEZJANIE W POLSCE Według różnego rodzaju źródeł historycznych, dokumentujących przybycie Salezjanów do Polski, jako datę umowną możemy przyjąć rok 1898 – wtedy właśnie pierwsi członkowie Towarzystwa Salezjańskie-go Św. Franciszka Salezego przybyli na ziemie polskie. Pierwszym miej-scem działalności wychowawczej na wzór Księdza Bosko, które zainicjował bł. Bronisław Markiewicz w 1892 roku było miejsce Piastowe, jednak ze względu na skomplikowane losy założyciela zgromadzenia Michalitów - cezurą wyznaczającą początek dzieła salezjańskiego w naszym kraju stała się wspomniana data 1898 r. Również w tym roku salezjanie objęli w Oświęcimiu ruiny podominikańskiego klasztoru i kościoła oraz otworzyli pierwszy zakład wychowawczy dla chłopców, a następnie gimnazjum. Utworzona placówka stała się wówczas dla polskich salezjanów domem macierzystym. Oświęcim był również siedzibą pierwszego nowicjatu utworzonego na przełomie 1903/1904 roku, oraz Inspektorii Austro-Węgierskiej, która przestała istnieć w 1919r. Powstała wówczas Inspektoria Polsko-Jugosławiańska pod wezw. św. Stanisława Kostki, której inspektorat w trzy lata później został przeniesiony z Oświęcimia do Warszawy. Inspektorem zarówno przed, jak i po podziale był ks. Piotr Tirone. Od 1933 roku Polska miała dwie własne prowincje: 10 warszawską i krakowską (Inspektoria św. Jacka). Świadczyło to o bardzo dobrym poziomie rozwoju Towarzystwa Salezjańskiego w naszym kraju. Salezjanie zakładali szkoły, prowadzili domy dziecka, oratoria oraz krzewili i pomnażali dzieło pozostawione przez Św. Franciszka Salezego. W czasie trwania drugiej wojny światowej prawie wszystkie z 46 placówek zostały zamknięte. Przeszło 140 salezjanów znalazło się w więzieniach, obozach koncentracyjnych lub na wygnaniu. Wielu z nich dało świadectwo heroicznej miłości Boga i Ojczyzny: m.in. bł. Józef Kowalski, więzień Auschwitz, który został zamordowany za posiadanie i odmowę podeptania różańca oraz pięciu błogosławionych oratorianów tzw. „Piątka Poznańska”. Franciszek Kęsy, Edward Klinik, Jarogniew Wojciechowski, Czesław Jóźwiak i Edward Kazimierski zostali zgilotynowani w Dreźnie w 1942 r. za „zdradę Trzeciej Rzeszy”. W więzieniu zachowali niespotykaną pogodę ducha - dowodem ich głębokiej i niezachwianej wiary świadczą napisane przez nich listy. W sumie w dobie drugiej wojny światowej życie straciło 114 salezjanów, natomiast kolejnych dwustu rozproszyło się po świecie. Po wojnie kilkanaście placówek, także o charakterze oświatowym (m. in. w Wilnie i Lwowie), znalazło się za granicą. Pozostałe szybko odbudowano. Pojawiały się jednak nowe możliwości pracy na ziemiach zachodnich i północnych tzw. „Ziemiach Odzyskanych”. To właśnie na zachodzie kraju salezjanie przejęli wiele parafii opuszczonych przez niemieckie duchowieństwo, gdzie mogli kontynuować swoją działalność. W 1948 roku, wskutek ogromnych braków w dziedzinie szkolnictwa i oświaty salezjanie wychodząc im naprzeciw prowadzili i otwierali nowe placówki. Do inspektorów napływały oferty i prośby o podjęcie pracy duszpasterskiej i wychowawczej od władz kościelnych i państwowych. Rozwijająca się żywiołowo salezjańska działalność oświatowa przeżywała swój największy powojenny rozwój właśnie na przełomie lat 1947/1948. Salezjanie wówczas mogli pochwalić się istnieniem 22 szkół, w których skład wchodziły: szkoły zawodowe, gimnazja zawodowe, licea i gimnazja ogólnokształcące, niższe seminaria duchowne oraz internaty, domy dziecka, bursy i oratoria. W miarę upływu czasu wciąż organizowane były niższe seminaria duchowne, ale o programie na poziomie gimnazjów. Erygowano je przy średnich szkołach ogólnokształcących albo zastępowano nimi powyższe szkoły, gdy władze odbierały im prawa państwowe. Niestety, nie udało się tym sposobem uratować niższych seminariów, wskutek czego dnia 3 VII 1952 r. zostały one zlikwidowane przez władze państwo-we, a ich majątek upaństwowiono. W procesie likwidacji szkół prywatnych komunistyczne władze unikały gwałtownych posunięć, starając się zachować pozory prawa. Narzucały szkołom prywatnym własny personel, usiłowały zawiązywać organizacje polityczne, jak np. Związek Młodzieży Polskiej. Przeprowadzane wizytacje miały wykazać właścicielowi szkoły braki, takie jak: niski poziom naukowy, nielojalność personelu wobec władz szkolnych i zacofanie w pracy wychowawczej. Cel był oczywisty: wszystkie te działania zmierzały do likwidacji lub upaństwowienia placówek prywatnych tego typu. Tak też się stało. Wszystkie szkoły prowadzone przez salezjanów upaństwowiono lub zlikwidowano w latach pięćdziesiątych, najpóźniej na początku lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Wyjątek stanowiła Szkoła Zawodowa w Oświęcimiu, która funkcjonowała przez cały okres PRL. Mimo tego, że praktycznie jedyną możliwością pracy była posługa w parafiach, zgromadzenie nadal dynamicznie się rozwijało. Potwierdza to kolejny podział: w 1979 r. powstały dwie nowe inspektorie – w Pile i we Wrocławiu. Liczba współbraci wynosiła wówczas 938 i z roku na rok wzrastała. Na stulecie przybycia salezjanów do Polski było ich ok. 1200. 11 SALEZJANIE W POLSCE Po upadku komunizmu, członkowie Towarzystwa św. Franciszka Salezego mogli wreszcie wrócić do specyficznej dla siebie działalności wychowawczej wśród młodzieży. W czterech inspektoriach powstały liczne ośrodki wychowawcze, szkoły różnego rodzaju i szczebla, bursy, internaty, centra kształcenia, nie wspominając o oratoriach. Obecnie salezjanie prowadzą ponad 30 ośrodków oświatowych szkoły lub zespoły szkół. Ponadto salezjanie prowadzą własną działalność wydawniczą, wysyłają misjonarzy do wielu krajów na wszystkich kontynentach, pracują jako naukowcy i wykładowcy na wyższych uczelniach, nie tylko o charakterze katolickim. Ich celem nadrzędnym nadal jednak pozostaje wychowywanie młodych ludzi na dobrych chrześcijan i uczciwych obywateli. Jeżeli chodzi o ziemie krakowską salezjanie przybyli tam i rozpoczęli swoją pracę duszpasterską wraz z początkiem XX wieku. Niewątpliwie faktem, który przyczynił się do tego stanu była nadzieja w Odzyskanie przez Polskę Niepodległości, która w końcu nastąpiła w 1918 roku. Salezjanie cały czas nie bronią, lecz słowem i nauką pozostawioną w testamencie ks. Bosko starali się wesprzeć społeczeństwo, które potrzebowało nie tylko pomocy w sferze materialnej, ale również duchowej. Doniosłym wydarzeniem dla Krakowa – miasta królów Polskich stanowi data 30 czerwca 1918 roku. Wtedy wówczas 12 książęco-biskupi konsystorz krakowski powierzył specjalnym aktem zgromadzeniu salezjańskiemu duszpasterstwo nad Dębnikami i Pychowicami. Początkowo obie placówki tworzyły jedną całość, a dyrektor „Łosiówki” był równocześnie proboszczem tworzącej się dębnickiej parafii. Nazwa „Łosiówka” wzięła się od hrabiego Łosia, od którego salezjanie nabyli posiadłość. Obecnie mieści się tam Wyższe Seminarium Duchowne Towarzystwa Salezjańskie-go. Reasumując, należy podkreślić fakt, iż troską polskich salezjanów w ciągu minionych stu lat było odnalezienie własnej tożsamości w zmieniających się warunkach politycznych i dążenie do dawania odpowiedzi na potrzeby czasu. W tych wysiłkach adaptacyjnych można dostrzec ciągłe poszukiwanie najbardziej właściwych form działalności, stosownie do warunków oraz umiejętność przestawiania się z jednego rodzaju pracy na inny w miarę zapotrzebowania społecznego. Czasy obecne stwarzają ogromne możliwości pracy dydaktycznej i ciągłego jej pomnażania. „Odrobina dobroci od człowieka do człowieka jest lepsza niż miłośc do całej ludzkości” Richard Dehmel Z okazji imienin Pani Elżbiety Porębskiej, przewodniczącej Zespołu Charytatywnego, życzymy, aby wszechmocny Bóg umacniał w czynieniu wszelakiego dobra na rzecz bliźnich, potrzebujących wsparcia, zwłaszcza z naszej parafii. Każde dobro płynące z obfitości i szczerości serca wnosi wokół nas pokój i Boże błogosławieństwo. Niech zatem ten Boży pokój i Boże błogosławieństwo opromienia każdy dzień życia osobistego i rodzinnego, a Matka Boża Wspomożycielka Wiernych, niech obdarza doskonałym zdrowiem oraz radością z dobrze spełnionych zadań życiowych, które niech służą na chwałę ożą i pożytek bliźnim. Koleżanki z Zespołu Charytatywnego wraz z opiekunem Ks. Leszkiem Kruczkiem. Zapraszamy do odwiedzenia parafialnej strony internetowej http://parafia.salezjanie.krakow.pl Bartłomiej Steczko 13 RYS HISTORYCZNY WAŻNIEJSZYCH WYDARZEŃ KOŚCIOŁA I PARAFII ŚW. STANISŁAWA KOSTKI W KRAKOWIE DATA WYDARZENIE 3 listopada 1946 1 kwietnia 1910 Gmina Dębniki i Zakrzówek włączone do miasta Krakowa Ks. bp Adam S. Sapieha, Metropolita Krakowski, powierza Tow. Salezjańskiemu nową placówkę duszpasterską wydzieloną z parafii św. Józefa a obejmującą: Dębniki, Zakrzówek i gminę Pychowice Poświęcenie kamienia węgielnego pod kościół drewniany; dyrektorem domu wówczas jest ks. Antoni Symior Poświęcenie kościoła i oddanie do użytku duszpasterzom; rośnie liczba mieszkańców osiedla i parafian; ks. Aleksander Ogórkiewicz dyrektorem domu Powołanie Komitetu Budowy Nowego Kościoła – przewodniczący ks. Jan Symior, proboszcz. Drogą konkursu wybrany projekt inż. W. Krzyżanowskiego. Decyzją Kurii Krakowskiej placówka duszpasterska na Dębnikach staje się samodzielną PARAFIĄ Rada miasta Krakowa oddaje (bezpłatnie) Parafii parcelę pod nowy kościół, u zbiegu ulic Konfederackiej i Pułaskiego Władze kościelne przekazują duszpasterstwo i administrację nowej Parafii na zawsze Towarzystwu Salezjańskiemu Ks. abp Adam S. Sapieha poświęca kamień węgielny pod obecny kościół Zakończenie budowy wznoszonej przy kościele plebani oraz pomieszczeń Inspektoratu Towarzystwa Salezjańskiego Uroczystość KONSEKRACJI KOŚCIOŁA pw. św. Stanisława Kostki; dokonuje jej bp St. Rospond Już po wybuchu wojny – poświęcenie kaplicy św. Jana Bosko; obecnym proboszczem jest ks. Jan Świerc Aresztowanie 13 salezjanów – duszpasterzy i profesorów salezjańskiego seminarium; 11 z nich zginie w obozie koncentracyjnym; wówczas proboszczem zostaje ks. Jan Krygier 1950 1958 lipiec 1918 25 październik 1919 5 grudnia 1920 13 stycznia 1929 10 października 1930 6 listopada 1930 26 września 1932 9 października 1932 9 października 1934 9 października 1938 1939 23 maja 1941 14 1969 29 stycznia 1972 1973 16 października 1978 22 listopada 1981 1982 1988 1991 2001 2002 17 VIII 2002 2003 grudzień 2005 październik 2005 3 listopada 2006 13 VII 2008 Msza św. prymicyjna ks. Karola Wojtyły; proboszczem parafii jest ks. Józef Matlak proboszczem zostaje ks. Władysław Bartoń obowiązki proboszcza parafii zostają powierzone ks. Wawrzyńcowi Kapczukowi ks. Stanisław Kubera – proboszczem parafii Wizytacja kanoniczna Parafii przeprowadzona przez Ks. Kard. K. Wojtyłę, który potwierdza, że w tej parafii i świątyni dojrzał do powołania kapłańskiego ks. Józef Grzyb – nowym proboszczem parafii Ks. Kard. Karol Wojtyła – wybrany na Stolicę Piotrową jako pierwszy w historii papiestwa Papież – Polak. Jubileusz 50-lecia parafii, przewodniczący uroczystości Ks. Kard. Franciszek Macharski dokonuje poświęcenia nowych organów Proboszczem zostaje ks. Jan Krawiec ks. Tadeusz Pater zostaje nowym proboszczem Obowiązki proboszcza przejmuje ks. Tadeusz Szaniawski 9 lat po kadencji ks. Szaniawskiego nowym proboszczem zostaje ks. Tadeusz Horwat. Obowiązki proboszcza przejmuje ks. Robert Wróblewski Wizyta Ojca Świętego Jana Pawła II do Polski, który dwukrotnie zatrzymuje się na terenie parafii, przed swoim dawnym domem na Tynieckiej 10, a następnie przed kościołem św. St. Kostki Ks. Kard. Franciszek Macharski rozpoczął proces rogatoryjny męczenników Salezjańskich zamordowanych w Auschwitz Wizytacja kanoniczna parafii przeprowadzona przez bp. Jana Szkodonia Jubileusz 75–lecia istnienia parafii św. Stanisława Kostki w Krakowie-Dębnikach Jubileusz 60–lecia święceń kapłańskich ks. Karola Wojtyły Proboszcz ks. Robert Wróblewski odprawia mszę św. dziękczynną za 6 lat pracy w parafii św. St. Kostki; obowiązki proboszcza przejmuje ks. Jan Dubas. 15 ROK ŚW. PAWŁA KATECHEZY OJCA ŚWIĘTEGO BENEDYKTA XVI Papież Benedykt XVI w dniu 25 października 2006 r. rozpoczął cykl katechez poświęconych postaciom pierwotnego Kościoła. Podczas audiencji ogólnej na Placu św. Piotra, Ojciec Święty przedstawił postać Apostoła Narodów - św. Pawła: Drodzy bracia i siostry, zakończyliśmy nasze rozważania na temat dwunastu Apostołów, powołanych bezpośrednio przez Jezusa podczas Jego ziemskiego życia. Dziś zaczynamy zbliżać się do innych ważnych postaci pierwotnego Kościoła. Oni również poświęcili swe życie dla Pana, Ewangelii i Kościoła. Chodzi o mężczyzn a także o kobiety, którzy - jak pisze Łukasz w Dziejach Apostolskich - „dla imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa poświęcili swe życie” (15,26). Pierwszym z nich, powołanym przez samego Pana, przez Zmartwychwstałego, aby także on stał się prawdziwym Apostołem, był bez wątpienia Paweł z Tarsu. Jaśnieje on niczym gwiazda pierwszej wielkości w dziejach Kościoła, i to nie tylko w jego początkach. Św. Jan Chryzostom wysławia go jako postać stojącą wręcz ponad wieloma aniołami i archaniołami (por. Panegiryk 7,3). Dante Alighieri w „Boskiej Komedii”, pod wpływem opowieści Łukasza z Dziejów Apostolskich (por. 9,15), nazywa go wprost „wybranym naczyniem” (Piekło 2,28), to znaczy: narzędziem wybranym przez Boga. Inni określają go mianem „trzynastego Apostoła” - i rzeczywiście zabiega on bardzo o to, aby być prawdziwym Apostołem, gdyż powołał go Zmartwychwstały - albo nawet „pierwszym po Jedynym”. Niewątpliwie po Jezusie jest on postacią związaną z początkami, o której wiemy najwięcej. Posiadamy bowiem nie tylko przekaz na jego temat Łukasza w Dziejach Apostolskich, ale także zbiór Listów, które spisał on własną ręką i które bezpośrednio ukazują jego osobowość i myśl. Łukasz informuje nas, że pierwotnie nazywał się on Szaweł (por. Dz 9,14.17; 22,7.13; 26,14), jak król Saul (por. Dz 13,21), i że był Żydem z diaspory, jako że miasto Tars leżało między Anatolią a Syrią. Bardzo młodo przeniósł się do Jerozolimy, by dogłębnie poznać prawo mojżeszowe u stóp wielkiego rabina Gamaliela 16 (por. Dz 22,3). Wyuczył się także trudnego rzemiosła wyrobu namiotów (por. Dz 18,3), co w przyszłości miało mu umożliwić zapewnienie sobie samodzielnego utrzymania, nie stając się ciężarem dla Kościołów (por. Dz 20,34; 1 Kor 4,12; 2 Kor 12, 13-14). Decydujące znaczenie miało dla niego poznanie społeczności tych, którzy mienili się uczniami Jezusa. To od nich dowiedział się o nowej wierze - nowej „drodze”, jak mówiono - w której centrum znajdowało się nie tyle Prawo Boże, ile przede wszystkim osoba Jezusa, ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, z którym wiązane było już odpuszczenie grzechów. Jako gorliwy Żyd uważał on to orędzie za nie do przyjęcia, a nawet gorszące, i dlatego czuł się w obowiązku prześladować zwolenników Chrystusa także poza Jerozolimą. Właśnie na drodze do Damaszku na początku lat trzydziestych Szaweł, zgodnie z własnymi słowami, został „zdobyty przez Chrystusa” (Fil 3,12). Podczas gdy Łukasz opowiada o tym fakcie ze szczegółami - jak dotknęła go światłość Zmartwychwstałego i w sposób zasadniczy odmieniła jego życie - on sam w swych Listach zmierza wprost do istoty rzeczy i mówi nie tylko o widzeniu (por. 1 Kor 9,1), ale o olśnieniu (por. 2 Kor 4,6), a zwłaszcza o objawieniu i powołaniu podczas spotkania ze Zmartwychwstałym (por. Gal 1,15-16). Rzeczywiście bowiem nazwie się „apostołem z powołania” (por. Rz 1,1; 1 Kor 1,1) bądź „apostołem z woli Bożej” (2 Kor 1,1; Ef 1,1; Kol 1,1), jakby dla podkreślenia, że jego nawrócenie było wynikiem nie procesu myślowego i refleksji, lecz owocem interwencji Boga, nieprzewidzianej łaski Bożej. Od tego czasu wszystko, co dotychczas stanowiło dla niego jakąś wartość, stało się paradoksalnie, według jego własnych słów, stratą i śmieciami (por. Fil 3,7-10). Od tej chwili również wszystkie swe siły oddał na wyłączną służbę Jezusowi 17 ROK ŚW. PAWŁA - KATECHEZY OJCA ŚWIĘTEGO BENEDYKTA XVI Chrystusowi i Jego Ewangelii. Życie jego będzie odtąd życiem Apostoła, pragnącego „stać się wszystkim dla wszystkich” (1 Kor 9,22) bez zastrzeżeń. Płynie stąd dla nas bardzo ważna nauka: to, co się liczy, to umieszczenie w centrum własnego życia Jezusa Chrystusa tak, aby naszą tożsamość wyróżniało w sposób zasadniczy spotkanie, komunia z Chrystusem i z Jego Słowem. W Jego świetle wszelka inna wartość jest odzyskana i zarazem oczyszczona z ewentualnego balastu. Inną podstawową lekcją, jakiej udziela Paweł, jest powszechny zasięg, jaki cechuje jego apostolat. Odczuwając w sposób dojmujący problem dostępu nie-Izraelczyków, czyli pogan, do Boga, który w Jezusie Chrystusie ukrzyżowanym i zmartwychwstałym przynosi zbawienie wszystkim ludziom bez wyjątku, poświęcił samego siebie, by głosić tę Ewangelię, czyli dosłownie „dobrą nowinę”, to jest orędzie łaski służące pojednaniu człowieka z Bogiem, z samym sobą i z innymi. Od pierwszej chwili zrozumiał on, że chodzi o rzeczywistość, dotyczącą nie tylko Żydów czy pewnej grupy ludzi, ale mającą wymiar powszechny i dotyczący wszystkich, gdyż Bóg jest Bogiem wszystkich. Punktem wyjścia do jego podróży był Kościół Antiochii Syryjskiej, gdzie po raz pierwszy Ewangelia była przepowiadana Grekom i gdzie ukuty został termin „chrześcijanie” (por. Dz 11,20.26), to jest wierzący w Chrystusa. Stamtąd udał się on najpierw na Cypr, a następnie wielokrotnie do regionów Azji Mniejszej (Pizydii, Likaonii, Galacji), z kolei do Europy (Macedonii, Grecji). Były też takie ważne miasta jak Efez, Filippi, Tesalonika, Korynt, nie zapominając wszakże o Berei, Atenach i Milecie. W apostolstwie Pawła nie brakowało trudności, którym stawiał on odważnie czoło z miłości do Chrystusa. On sam wspomina, że przeszedł „przez trudy... przez więzienia... przez chłosty... przez częste niebezpieczeństwa śmierci...; trzy razy byłem sieczony rózgami, raz kamienowany, trzykrotnie byłem rozbitkiem na morzu... Często w podróżach, w niebezpieczeństwach, na rzekach, w niebezpieczeństwach od zbójców, w niebezpieczeństwach od własnego narodu, w niebezpieczeństwach od pogan, w niebezpieczeństwach w mieście, w niebezpieczeństwach na pustkowiu, w niebezpieczeństwach na morzu, w niebezpieczeństwach od fałszywych braci; w pracy i umęczeniu, często na czuwaniu, w głodzie i pragnieniu, w licznych postach, w zimnie i w nagości, nie mówiąc 18 już o mojej codziennej udręce płynącej z troski o wszystkie Kościoły” (2 Kor 11,23-28). Z fragmentu Listu do Rzymian (por. 15,24.28) przebija zamiar dotarcia aż do Hiszpanii, na krańce Zachodu, aby głosić wszędzie Ewangelię, aż po krańce znanego wówczas świata. Jakże nie podziwiać takiego człowieka? Jak nie dziękować Panu za to, że dał nam Apostoła tej miary? Jest oczywiste, że nie byłby on w stanie stawić czoła tak trudnym, a czasem rozpaczliwym sytuacjom, gdyby nie kierował się racją mającą wartość bezwzględną, w obliczu której żadnej granicy nie można było uważać za nie do sforsowania. Wiemy, że dla Pawła racją tą jest Jezus Chrystus, o którym pisze: „Albowiem miłość Chrystusa przynagla nas... aby ci, co żyją, już nie żyli dla siebie, lecz dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał” (2 Kor 5,14-15), dla nas, dla wszystkich. Istotnie Apostoł złoży najwyższe świadectwo krwi za panowania Nerona tu, w Rzymie, gdzie przechowujemy i czcimy jego doczesne szczątki. Tak pisał o nim Klemens Rzymski, mój poprzednik na tej Stolicy Apostolskiej w ostatnich latach I stulecia: „Z powodu zazdrości i niezgody Paweł zmuszony był pokazać nam, jak się zdobywa nagrodę cierpliwości... Po głoszeniu całemu światu sprawiedliwości i po dotarciu do najdalszych krańców Zachodu, zaznał męczeństwa przed rządzącymi; tak odszedł z tego świata i dotarł w miejsce święte, stając się tym samym największym przykładem wytrwałości” (Do Koryntian 5). Niech Pan pomoże nam wprowadzać w życie wezwanie pozostawione nam przez Apostoła w jego Listach: „Bądźcie naśladowcami moimi, tak jak ja jestem naśladowcą Chrystusa” (1 Kor 11,1). Opr. Maria Kantor 19 PRZYGOTOWANIE DO BIERZMOWANIA W ROKU SZKOLNYM 2008/2009 PRZYGOTOWANIE DO BIERZMOWANIA W ROKU SZKOLNYM 2008/2009 Uczniowie klas I gimnazjum Gimnazjum nr 22 Uczniowie klas III gimnazjum Gimnazjum nr 22 TERMINARZ SPOTKAŃ DLA KLASY I : TERMINARZ SPOTKAŃ DLA KLASY III : Rozpoczęcie przygotowań do Sakramentu Bierzmowania – Mszą Świętą ku czci Św. Stanisława Kostki – 18.09.2008r. godz. 18.00 po niej spotkanie w kościele. Rozpoczęcie przygotowań do Sakramentu Bierzmowania – Mszą Świętą ku czci Św. Stanisława Kostki – 18.09.2008r. godz. 18.00 po niej spotkanie w kościele. Udział w III Pieszej Pielgrzymce Śladami Karola Wojtyły Robotnika – 19.10.2007r. w godz. 9.30 – 13.00. Spotykamy się w kościele – zakończenie w Bazylice Miłosierdzia Bożego na Łagiewnikach. Udział w III Pieszej Pielgrzymce Śladami Karola Wojtyły Robotnika – 19.10.2007r. w godz. 9.30 – 13.00. Spotykamy się w kościele – zakończenie w Bazylice Miłosierdzia Bożego na Łagiewnikach. Spotkania dla uczniów klas pierwszych z Gimnazjum nr 22 : Spotkania dla uczniów klas trzecich z Gimnazjum nr 22 : Spotkania odbywają się w Kościele. 2.01.2009 – spotkanie godz. 16.00. po spotkaniu Msza św. godz. 16.30. 6.02.2009- spotkanie godz. 16.00. po spotkaniu Msza św. godz. 16.30. 6.03.2009- spotkanie godz. 16.00. po spotkaniu Msza św. godz. 16.30. 3.04.2009- spotkanie godz. 16.00. po spotkaniu Msza św. godz. 16.30. Kwiecień: Rekolekcje 5 – 8. 04.2009r. Niedziela godz. 10.00 – Msza Św. Poniedziałek godz. 17.00 Msza Św. i Droga Krzyżowa Wtorek godz. 16.30 – Nabożeństwo pokutne z nauką rekolekcyjną Środa godz. 16.30 – Msza Św. z nauką rekolekcyjną Triduum Paschalne 09, 10, 11. 04.2009r. Rozmowa kwalifikacyjna 23.05.2009 godz. 16.00. Ks. Tadeusz Augustyn katecheta 20 27.11. 2008 – godz. 19.00. 8.01.2009 – godz.17.00. 15.01. 2009 – godz. 17.00. 22.01.2009 – godz.17.00. 29.01.2009 – Msza Święta z okazji Św. Jana Bosko – godz. 16.30. 5.02. 2009 – godz. 17.00 12.02. 2009 –godz. 17.00 05.03.2009 – godz.17.00 12.03.2009 – godz.17.00 19.03.2009 – godz. 17.00 26.03.2009 – godz. 17.00 02.04.2009 – godz. 16.30. – Msza Święta przed Rekolekcjami Wielkopostnymi. Kwiecień: Rekolekcje 5 – 8. 04. 2009r. Niedziela godz. 10.00 – Msza Św. Poniedziałek godz. 17.00 Msza Św. i Droga Krzyżowa Wtorek godz. 16.30 – Nabożeństwo pokutne z nauką rekolekcyjną Środa godz. 16.30 – Msza Św. z nauką rekolekcyjną Triduum Paschalne 09, 10, 11. 04.2009r. Egzamin przed Sakramentem Bierzmowania 28.03. 2009 – godz. 16.00. 21 PRZYGOTOWANIE DO BIERZMOWANIA W ROKU SZKOLNYM 2008/2009 DZIĘKUJĘ PROSZĘ Uczniowie klas III gimnazjum spoza Gimnazjum nr 22 TERMINARZ SPOTKAŃ DLA KLASY III : Rozpoczęcie przygotowań do Sakramentu Bierzmowania – Mszą Świętą ku czci Św. Stanisława Kostki – 18.09.2008r. godz. 18.00 po niej spotkanie w kościele. Udział w III Pieszej Pielgrzymce Śladami Karola Wojtyły Robotnika – 19.10.2007r. w godz. 9.30 – 13.00. Spotykamy się w kościele – zakończenie w Bazylice Miłosierdzia Bożego na Łagiewnikach. Spotkania dla uczniów klas trzecich spoza Gimnazjum nr 22 : Spotkania odbywają się w Kościele. 27.11.2008 – godz.19.00. 11.01.2009 – godz.19.00. 18.01. 2009 – godz. 19.00. 25.01.2009 – godz.19.00. 01.02.2009 –godz. 19.00. 08.02. 2009 – godz. 19.00 01.03. 2009 –godz. 19.00 08.03.2009 – godz.19.00 15.03.2009 – godz.19.00 22.03.2009 – godz. 19.00 29.03.2009 – godz. 19.00 Kwiecień: Rekolekcje 5 – 8. 04. 2009r. Niedziela godz. 10.00 – Msza Św. Poniedziałek godz. 17.00 Msza Św. i Droga Krzyżowa Wtorek godz. 16.30 – Nabożeństwo pokutne z nauką rekolekcyjną Środa godz. 16.30 – Msza Św. z nauką rekolekcyjną Triduum Paschalne 09, 10, 11. 04.2009r. Egzamin przed Sakramentem Bierzmowania 28.03. 2009 – godz. 16.00. 22 Jeżeli po przeczytaniu Dziękuję – Proszę zrodzi się w nas potrzeba serca aby podzielić się z kimś potrzebującym, aby zaspokoić czyjąś prośbę to wystarczy tylko podejść do punktu odzieży u p. Halinki, w naszej parafii i pozostawić tam to czym chcemy się podzielić. Można tam również pozostawić informację o innych rzeczach, którymi chcielibyśmy się podzielić. Jeżeli prośba będzie dotyczyła pieniędzy, to można je w kopercie opisanej dla kogo pozostawić w zakrystii naszego kościoła lub w kancelarii parafialnej. Prosimy: Oferujemy: • wszystkie zbędne w domu rzeczy typu: odzież, obuwie, artykuły gospodarstwa domowego, ręczniki, firanki, zasłony, meble, koce, zabawki dla dzieci, sprzęt sportowy, itp., • odzież dziecięcą i młodzieżową, • walizkowa maszynę do pisania, • odzież dla dorosłych, Dziękujemy za: • wszystkie przekazane rzeczy, Kontakt z Zespołem Charytatywnym poprzez Kancelarię Parafialną lub zakrystię. Przyjmowanie rzeczy odbywa się w poniedziałki od 17.00 do 18.00,a wydawanie w czwartki od 17.00 do 18.00. Prosimy o przynoszenie rzeczy czystych i sprawnych. Panu Januszowi Kościńskiemu, redaktorowi naczelnemu „Dębnickiego Dzwonu” najserdeczniejsze życzenia zdrowia, błogosławieństwa Bożego dla Niego i Jego rodziny, oraz opieki Matki Bożej Wspomożenia Wiernych z okazji imienin składa Zespół Charytatywny. 23 JAN PAWEŁ II SŁYSZAŁEŚ? Opr. JK O SALEZJANACH: ZAWSZE PAMIĘTAM… Jest rzeczą dobrze znaną, że decydujące lata mojego życia upłynęły mi w pewnej parafii salezjańskiej, parafii św. St. Kostki w Krakowie. (…) Widziałem także, jak na moich oczach zabrano do obozu 8, 10 salezjanów. Większość z nich poniosła śmierć. (…) w obozie, podczas wojny. A więc wszystko to ma jakiś związek i przybywając tutaj, do miejsc, gdzie narodził się ruch salezjański, przeżywam na nowo doświadczenie przeżyte podczas mojego spotkania z salezjanami, z Ks. Bosko, poprzez tych kapłanów, którzy wszyscy poszli do obozu. Chciano, aby jeden z nich rzucił na ziemię i podeptał różaniec; nie posłuchał, a więc torturowano go aż do śmierci. A zatem (…) człowiek, nawet jeśli jest papieżem, nie może się uwolnić od relacji osobistych, od tego, co osobiście przeżył. Ja musze powiedzieć, że znaczną część i to część decydującą mego życia, przeżyłem razem z salezjanami, w prowadzonej przez nich parafii. I tam również znalazłem środowisko, osoby które dopomogły mi do nawrócenia – nie w sensie powrotu do wiary, ale odnalezienia powołania. Wypowiedź do biskupów Piemontu i salezjanów, Turyn, 3 września 1988r. Dziś, gdy dziękuję Bogu za pięćdziesiąt kapłaństwa, z wdzięcznością również wspominam dębnicka parafię św. Stanisława, z której niejako wyrosłem jako kapłan. Moje związki z tą parafią sięgają roku 1938, kiedy to obaj z ojcem przeprowadziliśmy się z Wadowic do Krakowa i zamieszkaliśmy w domu przy ul. Tynieckiej 10. Spędziłem tam prawie sześć lat, aż do momentu, gdy Książe Adam Kardynał Sapiecha zgromadził kleryków w swoim pałacu arcybiskupim. W ciągu tego czasu wiele dokonało się w moim życiu: początki studiów uniwersyteckich, wybuch wojny, praca w Solvayu, teatr, seminarium, śmierć ojca. Wszystko to kształtowało mnie wewnętrznie. A Opatrzność Boża pozwoliła mi właśnie tam, na Dębnikach, spotkać ludzi którzy przez woja wiarę i postawę nadali właściwe kierunki temu 24 rozwojowi. Wspominam księży salezjanów, z których w czasie wojny pozostali jedynie stary proboszcz i inspektor prowincji, natomiast wszyscy inni zostali wywiezieni do Oświęcimia. Nie mogę też nie oddać czci Janowi Tyranowskiemu, tak głęboko związanemu z parafią. Z zawodu urzędnik, wybrał pracę w zakładzie krawiecki swojego ojca. Był człowiekiem niezwykle głębokiej duchowości. Za namową księży salezjanów nawiązywał kontakty z młodymi ludźmi w ramach tzw. „żywego różańca”. Potrafił dać im prawdziwą duchową formację. To on nauczył mnie podstawowych metod pracy nad sobą i wprowadził mnie w lekturę dzieł wielkich mistyków: św. Jana od Krzyża i św. Teresy od Jezusa. Swoja pamięcią obejmuję też wszystkich przyjaciół z parafii na Dębnikach, od których wielokrotnie doświadczałem różnorakiego dobra. Proszę Boga, aby ta dobra tradycja wiary i pobożności, z której tak wiele sam zaczerpnąłem w parafii św. Stanisława Kostki na Dębnikach, była nadal żywa i przynosiła dobre owoce w sercach wszystkich, którzy do tej Wspólnoty należą. Zwłaszcza ludzie młodzi, którzy poszukują Boga i usiłują odczytać własne chrześcijańskie powołanie, niech znajdą w niej oparcie i przewodnictwo, w duchu salezjańskiego charyzmatu. Wszystkim Duszpasterzom i Wiernym parafii z serca udzielam Apostolskiego Błogosławieństwa. Watykan, 2 października 1996r. List Ojca Świętego Jana Pawła II do Ks. Tadeusza Szaniawskiego Proboszcza parafii Św. Stanisława Kostki Zawsze pamiętam tych Salezjanów, których stąd zabrano do obozu koncentracyjnego. Już większość z nich nie wróciła. Zawsze pamiętam! Pamiętam także o Żywym Różańcu, o Janie Tyranowskim. To wszystko wiąże się dla mnie z Dębnikami i z tym kościołem. Z całego serca wam Salezjanom, Duszpasterzom i wszystkim parafianom Dębnickim błogosławię: w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Kraków – Dębniki, 17 sierpnia 2002r. 25 TYDZIEŃ W MODLITWIE 23 XI 2008 – 34 Niedziela Zwykła, Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata, Czyt.: Ez 34, 11-12. 15-17; Ps 23, 1-2a. 2b-3. 5. 6; 1 Kor 15, 20-26. 28; Mt 25, 31-46; · w int. śp. Leona Cubera (greg.), 700 · w int. śp. Wilmy Skoczyk w 3 rocz. 830 śm., · w int. śp. Władysława Kurdziela (gregoriańska), · w int. śp. Mirosławy Wietrzykowskiej (gregoriańska), 1000 · w int. śp. Jana Wiszki w 10 rocz. śm., oraz syna Jana Wiszki, · w int. śp. Heleny Zielińskiej (greg.), · w int. śp. Zdzisława Gadochy (greg.) 1130 · w int. śp. Aldony i Wojciecha, 1300 · w int. śp. Bolesława Janika, syna Bolesława i Zbigniewa, 1730 · różaniec wypominkowy, 1800 · w int. śp. zmarłych polecanych w wypominkach, · w int. śp. zmarłych z rodziny Gębskich, 25 XI 2008 Czyt.: Ap 14, 14-20; Ps 96, 10. 11-12. 13; Łk 21, 5-11; 700 · w int. śp. Leona Cubera (gregoriańska), · w int. śp. Marii i Aleksandra, · w int. śp. Mirosławy Wietrzykowskiej (gregoriańska), · w int. śp. Zdzisława Gadochy (gregoriańska), · w int. śp. Wincentego. Anieli i Włady800 sława, · o łaskę zdrowia dla Henryka przez przyczynę Matki Bożej Wspomożenia Wiernych, 1730 · różaniec wypominkowy, 1800 · w int. śp. zmarłych polecanych w wypominkach, · w int. śp. zmarłych rodziców salezjanów, · w int. śp. Heleny Zielińskiej (gregoriańska), · w int. śp. Władysława Kurdziela (gregoriańska), 27 XI 2008 Czyt.: Ap 18, 1-2. 21-23; 19, 1-3. 9a; Ps 100, 1-2. 3. 4-5; Mt 4, 18-22; · w int. śp. Leona Cubera (gregoriań700 ska), · w int. śp. Mirosławy Wietrzykowskiej (gregoriańska), · w int. śp. Zdzisława Gadochy (gregoriańska), · w int. śp. Andrzeja Wyszkonia, zmarłych z rodziny oraz Augustyna i Marii Wyszkoniów, · w int. śp. Heleny Zielińskiej (grego800 riańska), 1730 · różaniec wypominkowy, 1800 · w int. śp. zmarłych polecanych w wypominkach, · w int. śp. Jerzego Żuka w 2 rocz. śm., · w int. śp. Władysława Kurdziela (gregoriańska), · w int. śp. Józefy Łaciak, 29 XI 2008 Czyt.: Ap 22, 1-7; Ps 95, 1-2. 3-5. 6-7ab; Łk 21, 34-36; 700 · w int. śp. Józefa Burka (gregoriańska), · w int. śp. Władysława Kurdziela (gregoriańska), · w int. śp. Mirosławy Wietrzykowskiej (gregoriańska), · w int. śp. Zdzisława Gadochy (gregoriańska), · w int. śp. Heleny Zielińskiej (grego800 riańska), 1730 · różaniec wypominkowy, 1800 · w int. śp. zmarłych polecanych w wypominkach, · w int. śp. Teresy Lelek w 11 rocz. śm., · w int. śp. Rolanda Zborowskiego 12 rocz. śm., · w int. śp. Zbigniewa Kądzioły (od uczestników pogrzebu), 24 XI 2008 Wspomnienie świętych męczenników Andrzeja Dung-Lac, prezbitera i towarzyszy, Czyt.: Ap 14, 1-3. 4b-5; Ps 24, 1-2. 3-4ab. 5-6; Łk 21, 1-4; 700 · w int. śp. Leona Cubera (gregoriańska), · w int. śp. Mirosławy Wietrzykowskiej (gregoriańska), · w int. śp. Zdzisława Gadochy (greg.) · w int. śp. Heleny Zielińskiej (greg.), 800 · w intencji próśb i podziękowań do Matki Bożej 1730 · różaniec wypominkowy, 1800 · w int. śp. zmarłych polecanych w wypominkach, · w int. śp. Zbigniewa Gądka, · w int. śp. Władysława Kurdziela (gregoriańska), · w int. śp. zmarłych z rodzin Woźniaków, Włodków i Kosieradzkich, · w int. śp. Julii, Andrzeja i Aleksandra Pajków, 26 XI 2008 Czyt.: Ap 15, 1-4; Ps 98, 1. 2-3ab. 7-8. 9; Łk 21, 12-19; 700 · w int. śp. Leona Cubera (greg.), · w int. śp. Mirosławy Wietrzykowskiej (gregoriańska), · w int. śp. Zdzisława Gadochy (greg.) · w intencji próśb i podziękowań do Matki Bożej 800 · w int. śp. Lecha i Barbary, 1730 · różaniec wypominkowy, 1800 · w int. śp. zmarłych polecanych w wypominkach, · w int. śp. Heleny Zielińskiej (greg.) · w int. śp. Władysława Kurdziela (gregoriańska), · w int. śp. Jana Frysa w 3 rocz. śm., 28 XI 2008 Czyt.: Ap 20, 1-4. 11 · 21,2; Ps 84;, 3-4. 5-6a i 8a; Łk 21, 29-33; 700 · w int. śp. Józefa Burka (gregoriańska), · w int. śp. Władysława Kurdziela (gregoriańska), · w int. śp. Zdzisława, Janusza i Marka, · w int. śp. Piotra i Katarzyny, · w int. śp. Mirosławy Wietrzykowskiej (gregoriańska), 800 · w int. śp. Heleny Zielińskiej (gregoriańska), 1730 · różaniec wypominkowy, 1745 · koronka do Miłosierdzia Bożego, 1800 · w int. śp. zmarłych polecanych w wypominkach, · w int. śp. Zdzisława, Elżbiety i Witysławy, · w int. śp. Grzegorza Jakubasa, · w int. śp. Zdzisława Gadochy (gregoriańska), 30 XI 2008 – 1 Niedziela Adwentu, Czyt.: Iz 63, 16b-17. 19b; 64, 3-7; Ps 80, 2ac i 3b. 15-16. 18-19; 1 Kor 1, 3-9; Mk 13, 33-37; 700 · w int. śp. Józefa Burka (gregoriańska), · w int. śp. Mirosławy Wietrzykowskiej 830 (gregoriańska), · w int. śp. Heleny Zielińskiej (gregoriańska), 1000 · w int. śp. zmarłych z rodziny Bochnackich, · w int. śp. Władysława Kurdziela (gregoriańska), · w int. śp. Zdzisława Gadochy (gregoriańska), 1130 · w intencji Parafian, · w int. śp. Andrzeja Czajkowskiego, 1300 · w int. śp. Andrzeja Maślankiewicza z okazji imienin o spokój duszy i szczęścia wieczne, 1730 · różaniec wypominkowy, 1800 · w int. śp. zmarłych polecanych w wypominkach, 26 27 OGŁOSZENIAPARAFIALNE 34 NIEDZIELA ZWYKŁA, UROCZYSTOŚĆ JEZUSA CHRYSTUSA KRÓLA WSZECHŚWIATA 23 1. Obchodzimy uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Po Mszy św. o 11.30, przed wystawionym Najświętszym Sakramentem, odmówimy „Akt poświęcenia”. W dniu dzisiejszym można przy tej okazji uzyskać odpust zupełny. Dzisiejsza uroczystość jest także patronalnym świętem Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży i Akcji Katolickiej. Dziś dziękujemy za 90 lat działalności salezjanów w Dębnikach, Łosiówce i w Pychowicach. Cieszymy się z obecności wielu znakomitych gości, a szczególnie salezjanów, którzy w minionych latach przewodzili naszej wspólnocie parafialnej jako proboszczowie. 2. Wspomnienia liturgiczne tego tygodnia: w poniedziałek wspomnienie świętych męczenników Andrzeja Dung-Lac kapłana i towarzyszy, we wtorek wspomnienie św. Katarzyny Aleksandryjskiej, dziewicy i męczennicy patronki kolejarzy. W przyszłą niedzielę przypada święto św. Andrzeja, Apostoła. Z okazji święta patronalnego składamy serdeczne życzenia ks. Andrzejowi Królowi Dyrektorowi Ośrodka Młodzieżowego Saltrom przy ul. Różanej codziennej opieki Bożej w życiu osobistym i w pracy na rzecz dzieci i młodzieży. Życzenia wszelkiego dobra składamy także wszystkim, którzy noszą imię Andrzej. Najbliższa niedziela jest to pierwsza niedziela Adwentu. W sobotę zakończy się okres zwykły L I S T O PA D A 2008 i cały rok liturgiczny. Przypominamy, że w tym roku msze roratnie odprawiane będą o godzinie 1800. Zachęcamy dzieci, aby przychodziły na msze roratnie z lampionami. 3. W najbliższy poniedziałek 24 listopada 2008 zapraszamy dzieci przygotowujące się do pierwszej komunii i ich rodziców na Mszę świętą o godzinie 18.00, a po Mszy świętej zapraszamy rodziców na spotkanie, które odbędzie się w kaplicy MB Wspomożenia Wiernych. 4. W czwartek 27 listopada o godzinie 1900 w salkach Oratorium odbędzie się spotkanie dla młodzieży przygotowującej się do sakramentu bierzmowania. 5. Zapraszamy na spotkanie z ks. Biskupem Antonim Długoszem w najbliższy czwartek bezpośrednio po Mszy św. wieczornej o godzinie 18.30. 6. Zachęcamy do lektury prasy katolickiej. 7. Od następnej niedzieli Zespół Charytatywny rozprowadzał będzie świece wigilijne. Małe w cenie minimalnej 7 zł, duże w cenie minimalnej 20 zł. 9. Taca z przyszłej niedzieli 30 listopada przeznaczona będzie jako pomoc w budowie kościoła parafialnego w Woli Justowskiej. ks. Jan Dubas SDB proboszcz Redakcja: Ks. Jan Dubas, Teresa Flanek, Magdalena Dudek, Maria Kantor, Łukasz Kamieński, Łukasz Pilarczyk, red. nacz. Janusz Kościński, Wojciech Pietras tel. (012) 269 16 18 Internet: http://parafia.salezjanie.krakow.pl/ 28 koszt.wydania 0,90 zł
