D - Sąd Rejonowy w Gryficach

Sygn. akt II K 230/15
Ds 61/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 sierpnia 2015 roku
Sąd Rejonowy w Gryficach II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: Sędzia SR Radosław Bielecki
Protokolant: Sylwia Szymczak
przy udziale Prokuratora Marcina Kowala
po rozpoznaniu w dniu 29.06., 18.08.2015 roku sprawy:
A. S. (1)
s. Z. i B. z domu A.
ur. (...) w T.
oskarżonego, o to że dnia 14 listopada 2014 r. w O. gm. G., z terenu posesji nr (...) zabrał w celu przywłaszczenia rower
marki T. o wartości 2.500zł, działając w ten sposób na szkodę J. Z. (1),
tj. o czyn z art. 278 § 1 kk
I. oskarżonego A. S. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego czynu ustalając wartość roweru na kwotę co
najmniej 650 złotych i za ten czyn, na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 37a kk wymierza mu karę 10 (dziesięciu)
miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w
rozmiarze 40 (czterdziestu) godzin miesięcznie;
II. na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązuje oskarżonego do naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w części
poprzez zapłatę na rzecz J. Z. (1) kwoty 650 (sześćset pięćdziesiąt) złotych;
III. na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk przyznaje od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. F. kwotę 767,52 zł (siedemset
sześćdziesiąt siedem złotych pięćdziesiąt dwa grosze) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
oskarżonemu z urzędu w postępowaniu przygotowawczym i sądowym, w tym podatek od towarów i usług;
IV. na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w całości.
Radosław Bielecki
UZASADNIENIE
W dniu 14 listopada 2014 r. J. Z. (1) udała się rowerem marki T. o wartości 650 zł do swojego partnera, M. L. (1),
zamieszkałego w miejscowości (...). Po przybyciu na miejsce ok. godz. 18:00 pozostawiła niezabezpieczony rower na
podwórzu przed domem i poszła odwiedzić M. L.. O godzinie 21:00 postanowiła wrócić do domu, jednak po dotarciu
na miejsce, w którym pozostawiła rower, dostrzegła jego brak. Mimo to postanowiła nie informować o niczym Policji,
uznając, iż to był żart i licząc na odzyskanie roweru.
Dowód: Zeznania świadka J. Z. (1) k. 72 w zw. z k. 3-4, 13, 28
Materiał poglądowy k. 15-16, 75-77
W tym samym dniu wieczorem mieszkaniec miejscowości O., A. S. (1) wracał do domu, będąc w stanie nietrzeźwości.
Przechodząc obok posesji nr (...) dostrzegł pozostawiony tam przez pokrzywdzoną rower. W związku z powyższym
wszedł na teren posesji i dokonał jego zaboru w celu przywłaszczenia.
Dowód: Wyjaśnienia oskarżonego A. S. (1) k. 9-10
J. Z. (1) nie odzyskała utraconego roweru i następnego dnia skontaktowała się telefonicznie z funkcjonariuszem Policji,
którego poinformowała o zaistniałym zajściu.
W dniu 16 listopada 2014 r. dowiedziała się od mieszkańców wsi, iż sprawcą tego czynu był A. S. (1). W związku
z powyższym udała się do niego w towarzystwie swojego wuja. Oskarżony potwierdził zabór roweru wyjaśniając, iż
wspólnie z I. G. sprzedali rower mieszkańcowi T..
Dowód: Wyjaśnienia oskarżonego A. S. (1) k. 9-10
-Zeznania świadka J. Z. (1) k. 72 w zw. z k. 3-4, 13, 28
-Zeznania świadka J. Z. (2) k. 22
-Częściowo zeznania świadka I. G. k. 22
A. S. (1) ma obecnie 37 lat i jest kawalerem. Aktualnie nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Oskarżony uzyskał
wykształcenie podstawowe i nie posiada wyuczonego zawodu. A. S. (1) nigdy nie pracował i do dnia dzisiejszego
utrzymuje się z renty socjalnej w kwocie 420 zł miesięcznie. Dotychczas był raz karany sądownie - wyrokiem (...) z
dnia (...)., sygn. (...) wymierzono mu karę grzywny za czyn z art. 278 § 1 kk (skazanie z roku (...) uległo zatarciu).
Dowód: Wyjaśnienia oskarżonego A. S. (1) k. 9-10
-Karta karna k. 31-32
-Odpis wyroku k. 23
-Informacja z ZUS k. 39
W toku postępowania przygotowawczego A. S. (1) został skierowany na jednorazowe badanie sądowo-psychiatryczne.
Nie potwierdziło ono u oskarżonego choroby psychicznej, wykazując natomiast upośledzenie umysłowe w stopniu
lekkim. Upośledzenie to nie stanowiło jednak podstawy do kwestionowania poczytalności biegłego podczas
popełniania zarzucanego mu czynu.
Dowód: Opinia sądowo-psychiatryczna k. 40-43
W toku postępowania przygotowawczego oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu, tłumacząc, iż znajdował
się wówczas w stanie nietrzeźwości. Nie potwierdził natomiast faktu sprzedaży przez siebie roweru wyjaśniając, iż
zostawił go pod drzewem i nie wie, co się z nim później stało. Oskarżony nie stawił się natomiast na rozprawie i nie
złożył wyjaśnień w postępowaniu sądowym.
Dowód: Wyjaśnienia oskarżonego A. S. (1) k. 9-10
Sąd zważył, co następuje:
W świetle całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie sprawstwo i wina A. S. (1) nie budzą w ocenie
Sądu wątpliwości.
Przy ocenie stanu faktycznego Sąd oparł się przede wszystkim na zeznaniach pokrzywdzonej J. Z. (1) oraz
wyjaśnieniach oskarżonego A. S. (1). Relacje są ze sobą spójne i logiczne, jak też pozostają w zgodności z całokształtem
materiału dowodowego. A. S. (1) przyznał się do zaboru wskazanego roweru. Oskarżony wyjaśnił wprawdzie, iż
pozostawił go pod drzewem, skąd ktoś inny musiał go zabrać, jednak już sam zabór rzeczy, niezależnie od jej
ewentualnego późniejszego porzucenia, stanowi dostateczną przesłankę do zakwalifikowania czynu w oparciu o art.
278 § 1 kk.
Zeznania J. Z. (1) również okazały się istotne. Pokrzywdzona nie była wprawdzie naocznym świadkiem kradzieży
swojego roweru, jednak podane przez nią informacje odpowiadały wyjaśnieniom oskarżonego, stanowiąc ich
uzupełnienie. Rozbieżność jej zeznań z wyjaśnieniami oskarżonego odnośnie późniejszych losów roweru, który
zgodnie z twierdzeniami pokrzywdzonej miał zostać sprzedany, nie ma znaczenia dla odpowiedzialności oskarżonego
za przypisywany mu czyn. Warto też odnotować, iż pokrzywdzona nie miała żadnego powodu aby pomawiać A. S.
o popełnienie na jej szkodę przestępstwa, skoro nie pozostawała z nim w żadnym konflikcie, a zatem nie miałaby
powodu aby to właśnie na niego kierować podejrzenie o sprawstwo w zakresie zaboru jej roweru.
Mniej przydatne okazały się natomiast zeznania pozostałych świadków tj. matki pokrzywdzonej, J. Z. (2) oraz
znajomego oskarżonego, I. G.. J. Z. (2) podała informacje na temat samego roweru, jak również powtórzyła przekazane
jej przez córkę informację na temat domniemanych sprawców, natomiast I. G. poinformował Sąd, iż dowiedział się
o zdarzeniu dopiero dwa tygodnie po jego wystąpieniu, stąd też nie posiadał żadnych szczegółowych informacji na
jego temat.
Przydatny również okazał się materiał poglądowy. Dostarczył on podstawowych informacji na temat utraconego
roweru (w tym danych dotyczących jego wartości), co pozwoliło zakwalifikować czyn oskarżonego jako przestępstwo
ścigane w oparciu o Kodeks karny, a nie jako wykroczenie. Późniejsza weryfikacja owych danych (tj. ustalenie, iż
rzeczywista wartość roweru wynosiła 650 zł, a nie 2500 zł, jak to wynikało z aktu oskarżenia) nie stanowiła podstawy
do zmiany kwalifikacji prawnej zarzucanego oskarżonemu czynu.
Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd oparł się też na dowodach z dokumentów, w tym informacji z ZUS-u na temat
dochodów oskarżonego, zaświadczeniu ze szpitala na temat jego wcześniejszego leczenia psychiatrycznego oraz opinii
sądowo-psychiatrycznej na okoliczność poczytalności A. S. (1) w chwili popełniania zarzucanego mu czynu. Dowody
te zostały sporządzone w sposób profesjonalny przez wyznaczone do tego osoby zawodowo zajmujące się podobnymi
zagadnieniami, nikt też nie zgłaszał zastrzeżeń co do ich wiarygodności, a zatem należało za takowe je uznać.
Reasumując powyższe rozważania uznać należy, iż oskarżony był sprawcą czynu polegającego na tym, że w dniu 14
listopada 2014 r. w O. gm. G. z terenu posesji nr (...) zabrał w celu przywłaszczenia rower marki T. o wartości co
najmniej 650 zł, działając w ten sposób na szkodę J. Z. (1). Jego zachowanie należało zakwalifikować w oparciu o art.
278 § 1 kk i dokonanie tegoż przestępstwa należało oskarżonemu przypisać.
W sprawie nie zaszły żadne okoliczności wyłączające lub ograniczające winę oskarżonego.
Sąd dokonał zmiany opisu czynu poprzez określenie wartości roweru będącego przedmiotem przestępstwa na kwotę
co najmniej 650 zł, albowiem nie ulegało wątpliwości, iż wartość przyjęta przez oskarżyciela (2.500 zł) była wartością
roweru nowego, tymczasem przedmiotem przestępstwa przypisanego A. S. był rower używany, którego wartość,
po opisaniu go przez pokrzywdzoną, ustalono na podstawie ofert sprzedaży rowerów no podobnych parametrach
(przyjmując najniższą z cen).
Wymierzając oskarżonemu karę za popełnione przez niego przestępstwo na podstawie tego przepisu, Sąd wziął
pod uwagę, iż oskarżony dopuścił się występku przeciwko mieniu, popełnionego z winy umyślnej w zamiarze
bezpośrednim.
Sąd ocenił, iż stopień społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się A. S. (1) był średni. Z jednej strony
spowodował on szkodę w mieniu pokrzywdzonej, jednak z drugiej strony jego działanie nie zostało uprzednio
przemyślane, tylko miało charakter impulsywny, zaś rozmiar wyrządzonej szkody nie okazał się znaczny.
Jeśli chodzi o okoliczności świadczące na korzyść oskarżonego, to podnieść należało, iż przyznał się on do zarzucanego
mu czynu. Na niekorzyść A. S. przemawiała natomiast jego dotychczasowa karalność i to za przestępstwo przeciwko
mieniu.
Kierując się przedstawionymi powyżej przesłankami i w oparciu o art. 37a § 1 kkm (obowiązujący w chwili
orzekania) Sąd wymierzył A. S. (1) karę 10 miesięcy ograniczenia wolności. Z uwagi na dotychczasową sporadyczną
karalność pokrzywdzonego, która obejmuje dwa skazania, Sąd uznał, iż orzeczenie wobec niego kary o charakterze
nieizolacyjnym wystarczy do osiągnięcia jej celów, tj. zapobiegnie podobnym naruszeniom prawa w przyszłości.
Dolegliwość wymierzonej kary będzie z jednej strony adekwatna do czynu i nie przekroczy stopnia winy oskarżonego,
zaś z drugiej strony nie powinna też zostać odebrana jako kara zbyt niska.
W oparciu o art. 46 § 1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na
rzecz J. Z. (1) kwoty 650 zł, pokrzywdzona bowiem złożyła wniosek o orzeczenie takiego obowiązku, zaś Sąd ustalił
wartość roweru na co najmniej wspomnianą wyżej kwotę.
Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk Sąd przyznał od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. F. kwotę 767,52 zł tytułem
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, w tym podatek od towarów i usług.
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 624 §1 kpk i mając na względzie aktualną sytuację materialną
oskarżonego, w tym wysokość uzyskiwanych dochodów, zwolnił go od ponoszenia ich w całości uznając, że ich
poniesienie stanowiłoby dla niego nadmierne obciążenie.
Radosław Bielecki