PROGRAM NAUCZANIA JĘZYKA WŁOSKIEGO DLA UCZNIÓW

PROGRAM NAUCZANIA JĘZYKA WŁOSKIEGO DLA UCZNIÓW KLAS I-III SZKOŁY
PODSTAWOWEJ.
Niniejszy program powstał dla uczniów Szkoły Podstawowej im. Narodów Zjednoczonej
Europy nr 36 w Tychach w oparciu o podstawowe założenia nowej podstawy programowej edukacji
wczesnoszkolnej nauczania języka obcego. Do realizacji programu w klasach I-III wybrano
podręcznik „Daniellina e il mistero dei pantalloni smarriti” wydawnictwa : Bonacci Editore.
Program będzie realizowany w wymiarze jednej godziny tygodniowo.
PODSTAWOWE ZAŁOŻENIA METODYCZNE:
Podstawowe założenie programu to uznanie że uczenie dzieci języka obcego jest
szczególnym zadaniem pedagogicznym, które wymaga przestrzegania od nauczyciela
przestrzegania pewnych podstawowych zasad metodycznych tak, aby nie zniechęcić do nauki
języków obcych w przyszłości. Program skonstruowano tak aby zachowywać równowagę między
wizualną, słuchową i motoryczną prezentacją.
Formy pracy takie jak :
 prezentacja ustna wsparta ilustracją, kukiełką, historyjką obrazkową;
 zapamiętywanie nowych wyrażeń i słownictwa w piosenkach, rymowankach, krótkich
dialogach, odgrywanych scenkach;
 zadania sprawdzające stopień opanowania materiału polegające na kolorowaniu, rysowaniu,
dopasowywaniu;
 gry i zabawy dydaktyczne;
 praca w parach i w grupach;
 powtarzanie i imitacja są pomocne w nauce języka obcego w zakresie uczenia wymowy
i intonacji;
pozwolą dziecku lepiej zachować w pamięci długotrwałej nowo poznane partie materiału.
Rola języka polskiego będzie stopniowo malała wraz z wydłużaniem się czasu nauki.
W pierwszych miesiącach nie można wyeliminować kontaktu dzieci z językiem polskim. Niekiedy
konieczne będzie przetłumaczenie poszczególnych wyrazów i zwrotów, ponieważ nie da się ich
przedstawić za pomocą obrazka, gestu czy mimiki. Z upływem czasu uczniowie oswoją się
z poleceniami w języku włoskim takimi jak „Puoi ripetere?” , „Come si dice in polacco/italiano?”,
„Che cos'e?” itp.
CELE NAUCZANIA
Cele ogólne
Cele ogólne realizowane są przede wszystkim poprzez poruszaną tematykę, szeroko rozumiane
treści nauczania oraz stosowane metody i formy pracy w klasie i poza klasą. Niezbędne jest także
stworzenie na lekcjach przyjaznej atmosfery, pełnej akceptacji dla dziecka i tolerancji wobec
nieuniknionych błędów językowych a także uwrażliwienie dzieci na różnorodność językową
i kulturową.
Cele szczegółowe
Wiadomości i umiejętności, które uczeń zdobywa w szkole, opisane są - zgodnie z ideą europejskiej
struktury kwalifikacji - w języku efektów kształcenia. Efekty kształcenia określają, co przeciętnie
zdolne dziecko powinno wiedzieć i jakie umiejętności powinno posiadać na zakończenie każdego
etapu edukacyjnego.
Uczeń kończący klasę I:
• stopniowo buduje swoją świadomość językową w zakresie języka obcego i ojczystego;
• rozumie proste polecenia i właściwie na nie reaguje;
• nazywa obiekty w najbliższym otoczeniu;
• recytuje wierszyki i rymowanki, śpiewa piosenki z repertuaru dziecięcego;
• rozumie sens opowiedzianych historyjek, gdy są wspierane obrazkami, gestami, przedmiotami.
W drugim semestrze klasy I stopniowo wprowadzane są ćwiczenia wypracowujące gotowość do
czytania i pisania.
W klasie II i III uczeń powinien mieć możliwość rozwijania wszystkich sprawności językowych:
rozumienia ze słuchu, czytania, pisania, mówienia, czyli wypowiadania się i prowadzenia dialogu.
Należy zwrócić uwagę na to, że w zakresie czytania i pisania wymagania są znacznie ograniczone
i dozowane z dużą ostrożnością, a umiejętność mówienia może mieć głównie charakter odtwórczy operowanie jedynie wyuczonymi zwrotami.
Niewątpliwie w trakcie nauki w klasie II i III uczeń rozwija w sobie całą gamę wymaganych
umiejętności: umiejętności komunikacyjne, interpersonalne, umiejętności interkulturowe oraz
umiejętność uczenia się. Na następnym etapie edukacyjnym, czyli od klasy IV, stopniowo
priorytetem staje się twórcze użycie języka.
Uczeń kończący klasę III:
•
wie, że ludzie posługują się różnymi językami i że chcąc się z nimi porozumieć, trzeba
nauczyć się ich języka (motywacja do nauki języka obcego);
•
reaguje werbalnie i niewerbalnie na proste polecenia nauczyciela;
• rozumie wypowiedzi ze słuchu:
a) rozróżnia znaczenie wyrazów o podobnym brzmieniu,
b) rozpoznaje zwroty stosowane na co dzień i potrafi się nimi posługiwać,
c) rozumie ogólny sens krótkich opowiadań i baśni przedstawianych także za pomocą obrazów,
gestów,
d) rozumie sens prostych dialogów w historyjkach obrazkowych (także w nagraniach audio
i wideo);
• czyta ze zrozumieniem wyrazy i proste zdania;
• przepisuje wyrazy i zdania;
• w nauce języka obcego nowożytnego potraf korzystać ze słowników obrazkowych, książeczek,
środków multimedialnych;
• zadaje pytania i udziela odpowiedzi w ramach wyuczonych zwrotów, recytuje wiersze,
rymowanki i śpiewa piosenki, nazywa obiekty z otoczenia i opisuje je, bierze udział w mini
przedstawieniach teatralnych;
• współpracuje z rówieśnikami w trakcie nauki.
TREŚCI NAUCZANIA
Program ma układ spiralny. Oznacza to, że wiedza i umiejętności przyswojone na początkowym
etapie nauki są regularnie powtarzane i poszerzane na kolejnych etapach.
Częste i różnorodne powtarzanie poznanych słów, struktur gramatycznych, wyrażeń, piosenek lub
rymowanek ma pomóc dzieciom w ich zapamiętaniu poprzez aktywne używanie nowego „materiału
językowego” w innych, nowych sytuacjach. Na takiej bazie sukcesywnie i stopniowo wprowadzane
są nowe słowa i struktury.
Sytuacje i funkcje komunikacyjne
Nauczane zwroty i funkcje komunikacyjne są wzorowane na języku używanym przez rówieśników
uczniów we Włoszech. Są to m. in.:
• witanie się, przedstawianie siebie i innych;
• wyrażanie swoich upodobań i zainteresowań;
• opisywanie wyglądu i cech osób;
• przedstawianie swojej rodziny;
•
opisywanie cech przedmiotów (wielkość, kolor, kształt);
•
nazywanie i opisywanie zabawek, przyborów szkolnych;
• nazywanie i opisywanie zwierząt;
•
nazywanie produktów żywnościowych i posiłków;
• nazywanie codziennych czynności;
• podawanie dnia tygodnia, nazwy miesięcy;
• nazywanie pomieszczeń w domu i opisywanie położenia sprzętów w pomieszczeniach;
• nazywanie pór roku i opisywanie pogody;
• nazywanie elementów ubioru;
• nazywanie środków transportu;
• określanie kierunku i sposobu dotarcia do celu;
• nazywanie i opisywanie świąt i zwyczajów;
• składanie życzeń świątecznych i okolicznościowych.
Materiał leksykalny
Zakres materiału leksykalnego wyznaczany jest przez tematy. Nowe słowa wprowadzane są
w grupie leksykalnej, a ich liczba zwykle jest ograniczona od kilku do kilkunastu słów w każdym
rozdziale. Prezentacja nowego słownictwa następuje w oparciu o historyjkę, scenkę, rymowankę
lub piosenkę. Sposób prezentacji, a następnie utrwalania jest zróżnicowany, aby jednocześnie
rozwijać umiejętność uczenia się:
• odgadywania znaczenia słów w kontekście;
• kojarzenia znaczeń przeciwstawnych lub innych relacji semantycznych;
• łączenie znaczenia słów z gestami, obrazkami lub konkretnymi przedmiotami;
• klasyfikowania według kategorii pojęciowych.
Podany poniżej zestaw grup leksykalnych dotyczy wszystkich trzech klas:
• kolory;
• zwierzęta domowe, dzikie, egzotyczne;
• zabawki;
• przybory szkolne, wyposażenie klasy;
• członkowie rodziny;
• części ciała i twarzy;
• nazwy ubrań;
• produkty żywnościowe;
• pomieszczenia w domu, sprzęty domowe;
• stany emocjonalne i uczucia;
• codzienne czynności;
• dyscypliny sportowe;
• przyjęcie urodzinowe i inne uroczystości i święta;
• dni tygodnia, miesiące;
• pory roku, pogoda;
• środki transportu;
• świat baśni i legend;
• liczby 1-100.
Struktury i kategorie gramatyczne
Program wczesnoszkolnego nauczania języka włoskiego nie przewiduje wprowadzania włoskich
terminów, natomiast wskazane jest odniesienie się do wiedzy uczniów o języku ojczystym.
Szczególnie uczniowie klasy III zainteresowani są szukaniem reguł gramatycznych. Nauczyciel,
organizując zajęcia, powinien stwarzać sytuacje, w których uczniowie, „bawiąc się” strukturami
gramatycznymi, sami wyciągają wnioski na temat funkcjonowania języka,
STRUKTURA LEKCJI I ZASADY PLANOWANIA
Układ lekcji, czyli kolejne jej fazy powinny być znane i zrozumiałe dla dzieci. Dzięki temu, że
struktura lekcji jest przewidywalna, wzmacnia się poczucie bezpieczeństwa uczniów oraz
eliminowane są frustracja lub zniechęcenie. Szczególnie ważne jest staranne przygotowanie
rytuałów klasowych, które wpływają pozytywnie na organizację lekcji, podkreślają jej kolejne
etapy i sygnalizują zmiany. Struktura lekcji jest schematem, które wypełnia się różnorodnymi
ćwiczeniami i zadaniami dla dzieci.
Zapewnienie różnorodności w ramach każdej fazy ma na celu:
• ciągłe aktywizowanie dzieci;
• utrzymanie zainteresowania uczniów;
• zaangażowanie różnych zmysłów;
• wykorzystanie różnych stylów uczenia się;
• zintegrowanie sprawności językowych;
• zapewnienie odpowiedniego tempa lekcji.
OPISOWA OCENA PODSUMOWUJĄCA
Ocena przeprowadzona na zakończenie kolejnych semestrów, na koniec klasy I, II oraz całego
etapu wczesnoszkolnego powinna ujmować informacje na temat wiedzy, umiejętności i aktywności
dziecka w odniesieniu do treści nauczania zawartych w podstawie programowej.
W klasie I nadrzędne znaczenie mają osiągnięcia dotyczące sprawności rozumienia ze słuchu oraz
mówienia. W klasie II i III informacja powinna dotyczyć wszystkich sprawności językowych.
Natomiast informacje na temat zaangażowania ucznia, umiejętności uczenia się i umiejętności
pracy w zespole powinny być istotnym elementem na każdym etapie nauczania wczesnoszkolnego.