D - Sąd Okręgowy w Płocku

Sygn. akt IV Ca 355/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 sierpnia 2016r.
Sąd Okręgowy w Płocku, IV Wydział Cywilny - Odwoławczy
w składzie:
Przewodnicząca SSO Joanna Świerczakowska
Sędziowie: SO Katarzyna Mirek – Kwaśnicka
SO Renata Wanecka (spr.)
Protokolant: st. sek. sąd. Katarzyna Gątarek
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 sierpnia 2016r. w P.
sprawy z powództwa S. P. i Z. P. (1)
przeciwko D. P.
o wydanie
na skutek apelacji pozwanego
od wyroku Sądu Rejonowego w Płońsku z 25 lutego 2016r.,
sygn. I C 255/15
1. zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1 i powództwo oddala oraz w punkcie 2 i nie obciąża powodów S. P. i Z. P. (1)
obowiązkiem zwrotu kosztów procesu pozwanemu D. P.;
2. nie obciąża powodów S. P. i Z. P. (1) obowiązkiem zwrotu kosztów procesu za II instancję pozwanemu D. P..
Sygn. akt IV Ca 355/16
UZASADNIENIE
W pozwie złożonym 23 marca 2015r. Z. i S. P. wnieśli o nakazanie pozwanemu D. P., aby wydał im pokój usytuowany
w budynku mieszkalnym od strony południowej, ogrzany i oświetlony kosztem i staraniem pozwanego, a nadto aby
wydał powodom do współkorzystania kuchnię, łazienkę i wspólne wejście, w budynku położonym w R. przy ulicy (...),
stanowiącym działkę nr (...), objętej księgą wieczystą (...), prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Płocku, jak również, aby
umożliwił powodom swobodne poruszanie się po całej nieruchomości.
Pozwany D. P. na rozprawie w dniu 8 grudnia 2015 roku uznał powództwo. Oświadczył, że zostało ono wniesione
bezzasadnie. Podniósł, że nigdy nie utrudniał powodom wykonywania służebności i zgadza się na wydanie powodom
przedmiotu służebności. W trakcie rozprawy okazało się, że pozwany wyraził wolę wydania powodom pokoju po
stronie południowej, usytuowanego na górnej kondygnacji budynku mieszkalnego. W jego przekonaniu to tego
pomieszczenia dotyczyło prawo służebności osobistej, ustanowionej na mocy umowy darowizny z 30 grudnia 2013
roku, z której powodowie wywodzą swoje uprawnienie.
Powodowie nie zgodzili się na powyższe, domagali się wydania pokoju usytuowanego po stronie południowej, na
dolnej kondygnacji budynku. Podnieśli, że w tym pomieszczeniu została ustanowiona służebność osobista. D. P.
oświadczył, że ze względu na istniejący między stronami konflikt, wspólne zamieszkiwanie na jednym piętrze nie jest
możliwe.
Sąd Rejonowy w Płońsku wyrokiem z 25 lutego 2016r. nakazał D. P., aby wydał Z. P. (1) i S. P. pokój na parterze w
budynku mieszkalnym od strony południowej, ogrzany i oświetlony kosztem i staraniem pozwanego oraz aby wydał do
współkorzystania kuchnię, łazienkę i wspólne wejście w budynku położonym na nieruchomości oznaczonej numerem
ewidencyjnym (...) przy ulicy (...) w R., dla której w Sądzie Rejonowym w Płońsku IV Wydziale Ksiąg Wieczystych
prowadzona jest księga wieczysta (...) i umożliwił swobodne poruszanie się po całej nieruchomości w terminie 7 dni od
daty uprawomocnienia się orzeczenia (punkt 1) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 362 zł tytułem
zwrotu kosztów procesu (punkt 2).
Sąd Rejonowy ustalił:
Z. P. (1) i S. P. byli właścicielami nieruchomości położonej w R. przy ul. (...), oznaczonej numerem (...) w ewidencji
gruntów, o obszarze 0,0398ha, dla której w Sądzie Rejonowym w Płońsku w IV Wydziale Ksiąg Wieczystych urządzona
jest księga wieczysta o numerze KW (...), na podstawie umowy sprzedaży zawartej w dniu 28 listopada 2012 roku.
Nieruchomość ta jest zabudowana budynkiem mieszkalnym, dwukondygnacyjnym, o powierzchni użytkowej ok. 100
m2, wybudowanym w 1990 roku, w stanie przeznaczonym do kapitalnego remontu. Nieruchomość ma dostęp do drogi
publicznej.
W dniu 30 stycznia 2013 roku, na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego, przed notariuszem Z. P.
(2), prowadzącym Kancelarię Notarialną w P., powodowie darowali opisaną wyżej nieruchomość swojemu synowi D.
P.. Pozwany darowiznę przyjął i jednocześnie ustanowił na nabytej nieruchomości na rzecz swoich rodziców Z. i S. P.,
na czas nieoznaczony, nieodpłatną służebność osobistą polegającą na prawie używania jednego pokoju usytuowanego
w budynku mieszkalnym od strony południowej – ogrzanego i oświetlonego kosztem i staraniem zobowiązanego,
współkorzystania z kuchni, łazienki i wspólnego wejścia, jak również na prawie swobodnego poruszania się po całej
nieruchomości. Umowa nie precyzuje, na której kondygnacji budynku mieszkalnego usytuowane są pomieszczenia
będące przedmiotem służebności.
Służebność osobista mieszkania wraz z prawem swobodnego poruszania się po nieruchomości ustanowione na rzecz
powodów zostały wpisane do księgi wieczystej Kw (...).
Strony pozostają w konflikcie m. in. na tle wykonywania służebności, przede wszystkim ze względu na brak akceptacji
przez powodów faktu zamieszkania na nieruchomości w R. przez żonę i syna D. P. oraz zameldowania wyżej
wymienionych na tej nieruchomości. Powodowie uważają też, że nie mogą korzystać z nieruchomości, gdyż jak
przyjeżdżają do R., to brama i dom są zamknięte.
Powodowie Z. P. (1) i S. P. mieszkają w D., na nieruchomości stanowiącej ich własność, posiadają tam gospodarstwo
rolne. Na nieruchomości położonej w R., przy ul. (...), która była przedmiotem darowizny z 30 stycznia 2013 roku,
byli tylko kilka razy. Nie wykonywali dotychczas służebności ustanowionej na ich rzecz ww. umową darowizny. Nie
posiadają kluczy wejściowych, ani do bramy na posesję przy ul. (...), ani do budynku mieszkalnego.
Nieruchomość w R., przy ul. (...) nie jest usytuowana równolegle do kierunków świata, ale pod kątem.
Pozwany D. P. wraz z żoną i synem zamieszkuje w budynku mieszkalnym wzniesionym na tej nieruchomości. Pozwany
i jego żona zajmują pomieszczenia na dole budynku tj. dwa pokoje, kuchnię i łazienkę. Rozmieszczenie pomieszczeń
na dolnej kondygnacji patrząc od strony południowej (zgodnie z oznaczeniem w akcie notarialnym), przestawia
się następująco: większy pokój (którego wydania żądają powodowie), łazienka, mniejszy pokój, kuchnia. Pozwany
zagospodarował ww. pomieszczenia, wstawił do nich meble i sprzęty. Zamieszkuje w nich na co dzień. W żadnym z
pomieszczeń nie są wykończone podłogi. Posadzki pokrywa wykładzina podłogowa.
Na górną kondygnację budynku prowadzą strome, wysokie schody betonowe, zabezpieczone prowizoryczną, ruszającą
się barierką, o słabym mocowaniu. Podobnie jak na dolnej kondygnacji, znajdują się tam dwa pokoje (większy
i mniejszy), łazienka oraz pomieszczenie, które może być przeznaczone na kuchnię. Układ pomieszczeń jest taki
sam jak na dole budynku. W pomieszczeniu, które mogłoby zostać ewentualnie zaadaptowane na kuchnię, obecnie
przechowywane są meble. Łazienka wyposażona jest w umywalkę, sedes i bojler, który założył syn pozwanego. Mały
pokój jest pusty i niewykorzystywany. Większy pokój, usytuowany po stronie południowej (zgodnie z oznaczeniem w
akcie notarialnym) zajmuje syn D. P.. W przedsionku na górze znajduje się kran i okap, pod którym wcześniej stała
też kuchnia.
Do budynku doprowadzona jest woda, jest w nim instalacja centralnego ogrzewania. Budynek jest ogrzewany w
całości.
W dacie zakupu nieruchomości przez powodów, a także w dacie dokonania przez nich darowizny na rzecz syna D.
P., na górnej kondygnacji budynku nie było urządzonej kuchni. Nie jest ona urządzona obecnie. W pomieszczeniu
łazienki znajdowały się umywalka i sedes.
Pozwany D. P. zgodził się wydać powodom S. P. i Z. P. (1), pokój na górnej kondygnacji budynku. W trakcie
oględzin nieruchomości wskazał, że pozostawił dla rodziców mniejszy pokój usytuowany na tej kondygnacji, po stronie
wschodniej wraz z prawem korzystania ze znajdującej się tam łazienki i pomieszczenia, w którym można urządzić
kuchnię. Proponował również oddanie rodzicom do korzystania całą górną kondygnację budynku.
Powodowie nie wyrazili na powyższe zgody. Oświadczyli, że zgodnie z treścią aktu notarialnego, służebność mieszkania
dotyczyła większego pokoju na dole, usytuowanego po stronie południowej. Podawali, że w dacie podpisywania aktu
notarialnego nie było na górze urządzonej kuchni, zatem przedmiotem służebności nie mogły być pomieszczenia
na górze. Nadto ze względu na swój wiek i dolegliwości zdrowotne, powodowie nie byliby w stanie poruszać się
schodami. Uważali, że już w dacie podpisania umowy darowizny, syn winien był wydać im klucze do bramy i budynku
mieszkalnego. Powodowie nigdy nie byli na górnej kondygnacji budynku.
Sąd I instancji dokonał następującej oceny prawnej:
Sąd wskazał, że nieruchomość można obciążyć na rzecz oznaczonej osoby fizycznej prawem, którego treść odpowiada
treści służebności gruntowej (służebność osobista) zgodnie z treścią art. 296 kc. Służebność gruntowa natomiast
polega na tym, że nieruchomość można obciążyć na rzecz właściciela innej nieruchomości (nieruchomości władnącej)
prawem, którego treść polega bądź na tym, że właściciel nieruchomości władnącej może korzystać w oznaczonym
zakresie z nieruchomości obciążonej, bądź na tym, że właściciel nieruchomości obciążonej zostaje ograniczony w
możności dokonywania w stosunku do niej określonych działań, bądź też na tym, że właścicielowi nieruchomości
obciążonej nie wolno wykonywać określonych uprawnień, które mu względem nieruchomości władnącej przysługują
na podstawie przepisów o treści i wykonywaniu własności (art. 285 § 1 kc).
Służebności osobiste ustanawia się na rzecz oznaczonej osoby fizycznej, a ich funkcją jest zaspokojenie osobistych
potrzeb uprawnionego i jego bliskich. Zasadniczo służą one indywidualnym celom alimentacyjnym.
Sąd Rejonowy podniósł, że szczególną formą służebności osobistej jest służebność mieszkania. Zgodnie z
art. 302 § 1 kc mający służebność mieszkania może korzystać z pomieszczeń i urządzeń przeznaczonych do
wspólnego użytku mieszkańców budynku. Służebność mieszkania oznacza prawo do zamieszkiwania, zaspokajania
potrzeb mieszkaniowych, a więc prawo do zajmowania oznaczonego pomieszczenia mieszkalnego dla schronienia,
wypoczynku, snu, przyrządzania posiłków, dokonywania czynności higieny osobistej, zaspokajania potrzeb
kulturalnych itp. Zakres osobistych potrzeb mieszkaniowych uprawnionego, zaspokajanych w trybie ustanawianej
służebności mieszkania, określa w pierwszym rzędzie umowa stron, która precyzuje pomieszczenia przeznaczone do
wyłącznego użytku uprawnionego i pomieszczenia wspólne (tak Edward Gniewek, Komentarz do art. 301 kc, System
Informacji Prawnej Lex 24/2014).
Sąd wskazał, że zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, wyrażonym w wyroku z 11 grudnia 2007 roku, w
sprawie II CSK 330/07 (Lex nr 492170) służebność mieszkania wiąże się z uprawnieniem do władania rzeczą.
Uprawniony może zostać tego władztwa pozbawiony, jego prawo może być też w inny sposób naruszone. Odpowiednie
stosowanie przepisów o ochronie własności umożliwia w takim wypadku skorzystanie z ochrony, jaką daje roszczenie
windykacyjne lub negatoryjne (art. 222 w zw. z art. 251 kc).
W myśl art. 298 kc zakres służebności osobistej i sposób jej wykonywania oznacza się, w braku innych danych, według
osobistych potrzeb uprawnionego z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego i zwyczajów miejscowych.
Przenosząc powyższe na grunt niniejszego postępowania, Sąd Rejonowy uznał roszczenie powodów za uzasadnione.
Wobec istnienia rozbieżności pomiędzy stronami postępowania co do treści służebności osobistej, w pierwszej
kolejności Sąd prowadził postepowanie w celu wyjaśnienia ww. kwestii. W ocenie Sądu, był on uprawniony do
dokonania ustaleń co do zakresu i sposobu wykonywania służebności, w niniejszym postępowaniu, na podstawie
przytoczonego wyżej art. 298 kc.
Powodowie są osobami w podeszłym wieku, w związku z tym odczuwają pewne ograniczenia zdrowotne i ruchowe.
Umowa darowizny zawarta została trzy lata temu. W ocenie Sądu, nie istnieje zatem podstawa aby uznać, że w okresie
od zawarcia umowy do wytoczenia powództwa stan zdrowia i sprawność fizyczna powodów zmieniły się na tyle, aby
uzasadnione było przypuszczenie, że wyrazili zgodę na ustanowienie na ich rzecz służebności mieszkania na górnej
kondygnacji budynku, zwłaszcza że powodowie nigdy nie byli na górnej kondygnacji.
Na górną kondygnację budynku prowadzą wysokie, strome i słabo zabezpieczone jedynie prowizoryczną, ruszającą się
barierką schody betonowe. Stan schodów nie uległ zmianie od daty zawarcia umowy darowizny. Również ze względu
na stan schodów, prowadzących na górę budynku, trudno przypuszczać, aby powodowie byli w stanie korzystać z
pokoju na górze i na co dzień bez utrudnień poruszać się tymi schodami.
Tak w dacie zawarcia umowy, jak i obecnie, na górnej kondygnacji budynku nie było urządzonej kuchni. W łazience
zaś znajdowały się i znajdują jedynie umywalka i sedes. Akt notarialny wskazuje, że służebność osobista ustanowiona
na rzecz powodów obejmuje prawo używania pokoju wraz z prawem współkorzystania z pomieszczeń wspólnych
kuchni i łazienki. Skoro w dacie zawarcia umowy nie było kuchni na górnej kondygnacji budynku, nie sposób uznać,
że powodowie mieliby mieszkać w pokoju na górze, a do kuchni czy łazienki, schodzić na dół, zwłaszcza schodami
w tak złym stanie technicznym. Korzystanie z łazienki należy, jak to wskazano wyżej, rozumieć jako używanie dla
wykonywania wszystkich czynności związanych z utrzymaniem higieny, w tym także w celu odbywania kąpieli. Trudno
uznać zatem, że wykonywanie służebności w tym zakresie mogłoby odbywać się w łazience na górze budynku, skoro
wyposażona jest ona jedynie w sedes i umywalkę.
Mając powyższe na względzie, Sąd I instancji uznał, że służebność osobista ustanowiona przez D. P. na rzecz rodziców
S. i Z. P. (1), obejmowała prawo wyłącznego korzystania z większego pokoju po stronie południowej, usytuowanego
na dolnej kondygnacji budynku, prawo współkorzystania z pomieszczeń kuchni i łazienki również usytuowanych na
dole budynku mieszkalnego oraz prawo swobodnego poruszania się po nieruchomości.
Następnie Sąd, wziąwszy pod uwagę ustalenia faktycznie w zakresie obecnego wykorzystywania budynku
mieszkalnego, stwierdził, że uprawnienie S. P. i Z. P. (1), wynikające z opisanej wyżej służebności osobistej zostało
naruszone przez zobowiązanego D. P. poprzez zajęcie objętego służebnością pokoju przez niego, zagospodarowanie
rzeczami osobistymi i meblami oraz stałe zamieszkiwanie w nim przez pozwanego i jego małżonkę.
D. P., jako zobowiązany z tytułu ustanowionej przez siebie służebności osobistej, nie był zatem uprawniony do
samodzielnego zajęcia pomieszczenia, które zgodnie z zawartą z powodami umową, zostało przyznane im do używania.
Pozwany zajął pokój przyznany powodom do wyłącznego korzystania na skutek ustanowienia służebności osobistej,
wstawił do niego meble, stanowiące jego własność, wykorzystuje pokój do codziennego zamieszkiwania. W ten sposób
naruszył przysługujące powodom prawo do korzystania z tego pomieszczenia, wynikające z umowy darowizny. Skoro
powodowie nie mogli wykonywać prawa wyłącznego korzystania z pokoju, nie wykonywali w konsekwencji prawa
do współkorzystania z pomieszczeń kuchni i łazienki, wspólnego wejścia do budynku oraz z prawa swobodnego
poruszania się po nieruchomości. Zatem i w tym zakresie uprawnienia powodów z tytułu służebności osobistej należało
uznać za naruszone.
Z tych względów, Sąd nakazał D. P., aby wydał Z. P. (1) i S. P. pokój na parterze w budynku mieszkalnym od strony
południowej, ogrzany i oświetlony kosztem i staraniem pozwanego D. P. oraz aby wydał do współkorzystania kuchnię,
łazienkę i wspólne wejście do budynku położonego na nieruchomości oznaczonej numerem ewidencyjnym (...), przy
ul. (...) w R., dla której w Sądzie Rejonowym w Płońsku w IV Wydziale Ksiąg Wieczystych prowadzona jest księga
wieczysta o numerze Kw (...) i umożliwił powodom swobodne poruszanie się po całej nieruchomości, w terminie 7 dni
od daty uprawomocnienia postanowienia.
O kosztach procesu, Sąd orzekł zgodnie z art. 98 kpc.
Apelację od wyroku złożył D. P., zaskarżając go w całości i zarzucił:
1. naruszenie prawa materialnego, a mianowicie:
- art. 65 § 1 i 2 kc poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i błędne uznanie, iż przedmiotem służebności osobistej
mieszkania jest pokój położony na parterze, podczas gdy ustalenie takie nie wynika zarówno z treści umowy łączącej
strony, jak i okoliczności towarzyszących zawarciu przedmiotowej umowy;
- art. 298 kc w zw. z art. 296 kc poprzez zastosowanie tego przepisu i orzeczenie o zakresie służebności
powodów, podczas gdy Sąd I instancji nie mógł zastosować tych przepisów, albowiem powództwo dotyczyło wydania
nieruchomości;
- art. 5 kc poprzez niezastosowanie tego przepisu w stanie faktycznym sprawy, podczas gdy roszczenie powodów oparte
jest jedynie na chęci dokuczenia pozwanemu, z uwagi na istniejący konflikt rodzinny i stanowi nadużycie prawa;
2. naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na wynik sprawy, tj.:
- art. 321 kpc poprzez ustalenie ponad żądanie pozwu treści służebności osobistej powodów, podczas gdy powództwo
dotyczyło roszczenia windykacyjnego;
- art. 233 § 1 kpc poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego przez
Sąd I instancji, a w szczególności zeznań stron, polegającą na błędnym przyjęciu, że pozwany nie dopuszcza powodów
do nieruchomości, której dotyczy przedmiot służebności, podczas gdy pozwany nie czynił przeszkód powodom w
dostępie do nieruchomości;
- art. 232 zd. 2 kpc ora art. 208 § 1 pkt. 5 kpc poprzez przeprowadzenie przez Sąd I instancji z urzędu dowodu z
wydruku mapy satelitarnej ze strony internetowej www.google.pl na okoliczność usytuowania budynku względem
kierunków świata, podczas gdy strona powodowa, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, nie złożyła
w tym zakresie wniosku dowodowego, a usytuowanie budynku względem kierunków świata powinno być ustalone na
podstawie oględzin i planów geodezyjnych.
W związku z powyższym, pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz zasądzenie od
powodów na jego rzecz zwrotu kosztów procesu za obie instancje.
Powodowie wnieśli o oddalenie apelacji.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja pozwanego zasługuje na uwzględnienie.
Sąd II instancji podziela w całości ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy i przyjmuje je za własne.
Zdecydowana większość zarzutów podniesionych przez pozwanego jest niezasadna.
Sąd prawidłowo ustalił treść i zakres służebności osobistej mieszkania wynikającej z umowy z 30 stycznia 2013r. Sąd
Rejonowy nie tylko miał prawo, ale i obowiązek poczynić własne ustalenia w toku postępowania o wydanie, stosując
zarówno art. 65 § 1 i 2 kc, jak i art. 298 kc w zw. z art. 296 kc, ponieważ była to przesłanka uzasadniająca żądanie
wydania.
Sąd Rejonowy nie uchybił również przepisom postępowania, tj. nie naruszył art. 233 § 1 kpc ani art. 232 zd. 2 kpc. Sąd w
sposób wszechstronny ocenił zgromadzone w sprawie dowody, omówił przyczyny, dla których odmówił wiarygodności
zeznaniom pozwanego. Sąd posłużył się zdjęciem satelitarnym na stronie www.google.pl tylko i wyłącznie w celu
uściślenia miejsca położenia pokoju będącego przedmiotem służebności w stosunku do kierunków świata, w żadnym
wypadku nie wyszedł w ten sposób ponad żądanie (art. 321 kpc) i nie naruszył zasady kontradyktoryjności.
Mimo tych uwag, żądanie powodów nie zasługuje na uwzględnienie. S. i Z. małżonkowie P., zgłaszając swoje
roszczenia, zmierzają przede wszystkim do zakłócenia spokojnego funkcjonowania rodziny ich syna, zaś przysługujące
im prawo służebności nie tyle ma na celu zaspokojenie ich potrzeb mieszkaniowych, co stanowi środek do dalszej
eskalacji konfliktu.
Zgodnie z art. 5 kc nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno - gospodarczym
przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego
nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony.
Pojęcie zasad współżycia społecznego nie jest pojęciem zdefiniowanym w ustawie. Z uwzględnieniem, iż
Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości
społecznej (art. 2 Konstytucji RP), należy przyjąć, że odwołanie się do zasad współżycia społecznego oznacza odwołanie
się do idei słuszności w prawie i do powszechnie uznawanych wartości w kulturze naszego społeczeństwa. Ujmując
rzecz ogólnie, można przyjąć, że przez zasady współżycia społecznego należy rozumieć podstawowe zasady etycznego
i uczciwego postępowania. Według wyroku Sądu Najwyższego z 23 maja 2013r. (IV CSK 660/12, Legalis), w art. 5 kc
następuje w istocie odesłanie do zasad słuszności, dobrej wiary w znaczeniu obiektywnym czy też zasad uczciwości
obowiązujących w stosunkach cywilnoprawnych.
Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy, należy uznać, iż małżonkowie P. mają zapewnione warunki
mieszkaniowe we wsi D., gdzie mają gospodarstwo rolne. Wprawdzie w toku rozprawy apelacyjnej wskazywali, że
warunki techniczne w ich domu są trudne, ale wcześniej przed Sądem Rejonowym nie potwierdzili, że zamierzają
przeprowadzić się do domu syna i mieszkać w nim razem z jego rodziną. Powódka wspomniała wręcz, że zależy jej
tylko na tym, by przed wizytą lekarską mogła mieć możliwość wypicia herbaty w przysługującym jej pokoju. Strony
pozostają w konflikcie. Powodowie podarowali synowi nieruchomość już dwa miesiące po jej zakupie i oczekiwali, że
pozwany zamieszka w nim sam. Jak się okazuje, w ich przekonaniu, dokonanie darowizny wyłącznie na rzecz syna
oznaczało, że tylko on zamieszka w tym domu, tj. bez żony i syna. Mieli pretensje o to, że D. P. zameldował w domu w
R. przy ul. (...) swoją żonę i dorosłego syna. Powodowie nie akceptują synowej i wnuka. Z ich wypowiedzi, składanych
w postepowaniu odwoławczym wynika, że podjęli czynności zmierzające do odwołania darowizny.
W tej sytuacji, Sąd Okręgowy ocenił, że powodowie nie czynią z przysługującego im prawa służebności osobistej
mieszkania użytku zgodnego z celem tego uprawnienia, przeciwnie – stanowi ono wyłącznie pretekst do skłócenia
małżeństwa i zaostrzenia konfliktu rodzinnego. Takie postepowanie nie zasługuje na ochronę prawną, jako niezgodne
z zasadami współżycia społecznego.
Z tych wszystkich względów, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i powództwo oddalił, stosując art. 385 kpc.
O kosztach procesu za I i II instancję Sąd orzekł w myśl art. 102 kpc, uznając, że wiek i sytuacja materialna powodów
uzasadniają odstąpienie od obciążania ich obowiązkiem zwrotu kosztów pozwanemu.
R. W. J. K. M. – K.