Koło ratunkowe-Muzyka kl. I Dział I .Muzyka dawnych wieków

Koło ratunkowe-Muzyka kl. I Dział I .Muzyka dawnych wieków

Koło ratunkowe-Muzyka kl. I
Dział I .Muzyka dawnych wieków.
Uczeń potrafi: -wymienić źródła muzyki;
-zna nazwy prymitywnych instrumentów;
-wytłumaczyć pojęcia: sztuka synkretyczna, muzyka wokalna, skala muzyczna;
-umie zaśpiewać piosenkę „Czterdzieści słów” ;
-określić ramy czasowe średniowiecza, renesansu i baroku;
-rozumie pojęcia: jednogłosowość, wielogłosowość;
-zna grupy instrumentów: dętych, strunowych i perkusyjnych;
Muzyka towarzyszy człowiekowi od zarania dziejów. Wiemy o tym dzięki wykopaliskom
archeologicznym i wydobywanym z ziemi szczątkom prymitywnych instrumentów .Nie zachowały się
żadne zapisy muzyki pierwotnej, nikt jej nie notował ani nie nagrywał. Muzyka powstała z
nawoływania się ludzi, z okrzyków podczas zabaw ,rytmicznego klepania się po brzuchu, z klaskania,
tupania, z rytmu wygrywanego na prostych instrumentach
Muzyka naszych najdawniejszych przodków łączyła śpiew, taniec i grę na instrumentach, była sztuką
synkretyczną . Towarzyszyła zabawie, obrzędom magicznym, rytuałom związanym z życiem
codziennym i pracą.
Muzyka wokalna czyli śpiew-najpierw na jednym dźwięku, potem na kilku Pierwsze melodie
tworzono z kilku dźwięków. Układ tych dźwięków nazwano skalą.
Nazwy prymitywnych instrumentów muzycznych: flet z kości zwierzęcej, łuk, piszczałka, bęben..
Epoka średniowiecza trwała prawie 1000 lat, od 476r. do upadku Konstantynopola w 1453r. Epoka
renesansu rozpoczęła się we Włoszech w połowie XV w. i trwała do końca XVI w. Okres baroku w
historii muzyki trwał od 1600r. do 1750r.
Polifonia-równoczesne prowadzenie kilku melodii np. u Bacha.
Podstawowe grupy instrumentów: dęte (flet, obój, klarnet, fagot, saksofon);
Strunowe(harfa, fortepian, skrzypce, altówka)
Perkusyjne( bęben, tamburyn, trójkąt)
Dział II. Klasyczny umiar.
Uczeń potrafi:- zaśpiewać piosenkę: „Barwy jesieni”;
-określić cechy klasycyzmu;
-wymienić wybitnych klasyków wiedeńskich;
Klasycyzm to najważniejszy kierunek artystyczny epoki oświecenia. Słowo klasyczny oznacza
„nawiązujący do kultury antyku” .Klasycy w twórczości artystów starożytnych dostrzegali wzór
mądrości, piękna, harmonii dobrego smaku, równowagi między treścią a forma dzieła i te zasady
realizowali we własnej twórczości.
Twórcy klasycyzmu główne znaczenie nadali jednej linii melodycznej, pozostałe głosy pełniły rolę
akompaniamentu. Tak powstała homofonia obecna w symfonii, sonacie, koncercie.
Wybitni klasycy wiedeńscy: Joseph Haydn, Wolfgang Amadeusz Mozart i Ludwig van Beethoven.
Dział III. Muzyka XIX w.
Uczeń potrafi: -określić cechy muzyki romantyzmu ,zna przedstawicieli tego okresu;
W muzyce romantyzmu kładziono nacisk na emocje i siłę wyrazu. W poszukiwaniu inspiracji
zwracano się w stronę baśni, mitów, sztuki ludowej, poezji. Na pierwszy plan wysuwa się uczucie,
nastrojowość, wzniosłość, tradycje ludowe i narodowe.
W muzyce polskiej najwybitniejszymi kompozytorami okresu romantyzmu byli: Fryderyk Chopin i
Stanisław Moniuszko.
Dział IV. „Klasyka” naszych czasów.
Uczeń potrafi:- zaśpiewać piosenkę „Tobie-nuty”;
-określić pojęcia: impresjonizm, muzyka aleatoryczna, preparacja;
-charakteryzować impresjonizm;
Impresjonizm, nowy kierunek w sztuce, zapoczątkowali na przełomie XIX i XX w. malarze francuscy
Claude Monet, Auguste Renoir i Edgar Degas. Nazwa kierunku pochodzi od tytułu obrazu Moneta
Impresja. Wschód słońca. W muzyce najważniejszym elementem stało się brzmienie instrumentów za
pomocą barwy dźwięków kompozytorzy starali się przekazywać ulotne wrażenia i nastroje.
Preparacja fortepianu polega na umieszczaniu pomiędzy strunami drobnych przedmiotów: gumek,
śrubek, szkiełek, które tłumią dźwięki lub zmieniają ich barwę.
Aleatoryzm-technika kompozytorska dopuszczająca element przypadkowości w interpretacji utworu,
muzycy mogą improwizować.
Dział V. Taniec i śpiew na scenie.
Uczeń potrafi:- zaśpiewać piosenkę „Dziki kot”;
-umie wyjaśnić pojęcia : opera, balet;
-zna twórców opery i baletu;
Charakterystyczne cechy kultury romantyzmu- uczuciowość, nawiązanie do tematyki historycznej i
narodowej wprowadzanie elementów folkloru i fantastyki-widoczne były w dziełach operowych tego
okresu: .nastąpiła zmiana formy- ograniczono popisowe arie, wprowadzono pieśni ludowe, ballady
,monolog, pogłębiono dramatyzm scen, większą role przyznano orkiestrze.
W tym okresie popularnością cieszyli się :Giacomo Puccini i Giuseppe Verdi .Polską operę
romantyczną reprezentują dzieła Stanisława Moniuszki-Halka, Straszny dwór , Hrabina.
Balet jest formą tańca towarzyskiego, należy do tańców klasycznych .Balet współczesny składa się z
partii solowych, duetów, tercetów, kwartetów. Twórcy baletów: Piotr Czajkowski-Jezioro Łabędzie,
Dziadek do orzechów, Śpiąca królewna,
Dział .VI .Na jazzowo i rockowo .
Uczeń potrafi :-określić źródła muzyki jazzowej i rockowej;
-definiować pojęcia improwizacja;
Historia jazzu sięga czasów, kiedy do Ameryki przypłynęli czarni niewolnicy z Afryki, zmuszani
byli do pracy na plantacjach, rozwijali swoja muzykę ,do której wplatali elementy muzyki
europejskiej, znanej im z nabożeństw kościelnych .Słowo jazz ma wiele znaczeń, to okrzyk
zachęty, zapał, entuzjazm, wigor. Podstawą jazzu jest improwizacja, czyli tworzenie muzyki
na żywo, podczas jej wykonywania.
Obok muzyki jazzowej rozwijał się nurt muzyki młodzieżowej. W połowie XX wieku
rozpoczęła się era rocka. Wcześniej ten rodzaj muzyki uprawiali młodzi ludzie w USA.
Muzyka ta łączyła elementy amerykańskiego folkloru muzycznego z estradową, zrytmizowaną
formą bluesa.
Dział VII. Do filmu i do tańca.
Uczeń potrafi: -określić rolę muzyki w filmie i w teatrze;
Definiować pojęcia: sztuka audiowizualna;
Muzyka filmowa należy do kategorii muzyki użytkowej. Główną jej rolą jest dopełnienie i
wzbogacenie obrazu filmowego. Historia muzyki filmowej sięga XIX wieku, czasu pierwszych
filmów niemych, których bohaterowie odgrywali swe role , posługując się mimiką i gestem.
Projekcjom filmów niemych towarzyszyła muzyka wykonywana na żywo, grana w pobliżu
ekranu przez pianistę.
W latach 30 ubiegłego stulecia zaczęły powstawać filmy dźwiękowe. Glosy aktorów, efekty
dźwiękowe i muzykę towarzyszącą obrazom utrwalano na płytach i odtwarzano podczas
projekcji filmów. Później obok klatek z obrazem zapisywano na taśmie filmowej ścieżkę
dźwiękową, co pozwalało zsynchronizować ścieżkę z obrazem.
Połączenie zjawisk wizualnych i dźwiękowych zapoczątkowało nowy gatunek w sztuce zwany
sztuką audiowizualną.