Harmonogram - Centrum Sztuki Dziecka

Scena
czytana
2014
Nowe Sztuki
Harmonogram
14 kwietnia — 18.00
Malina Prześluga, Stopklatka
Zuzanna Bućko, 48 godzin na dobę
19 maja — 18.00
Ákos Németh, Babett kłamie
Lidia Karbowska, Możesz umrzeć w butach,
które masz na sobie
16 czerwca — 18.00
Holger Schober, Hikikomori
Karolina Kaleta, Z nurtem
29 września — 18.00
teksty z 25. Konkursu na Sztukę dla Dzieci
i Młodzieży i Konkursu na Miniaturę Teatralną
27 października — 18.00
teksty z 25. Konkursu na Sztukę dla Dzieci
i Młodzieży i Konkursu na Miniaturę Teatralną
10 listopada — 18.00
Robert Jarosz, Szczurzysyn
Klaudia Ciepłucha, W imię Ojca
www.nowesztuki.pl / www.csdpoznan.pl
Dofinansowano ze środków
Ministra Kultury i Dziedzictwa
Narodowego
Scena czytana
W roku 2005 Centrum, z inicjatywy Zbigniewa Rudzińskiego
i Wojciecha Nowaka, powołało do życia projekt Scena Czytana, który stał się miejscem prezentacji i konfrontacji najnowszych tekstów dramatycznych z oczekiwaniami młodych
odbiorców. Od momentu powstania Scena Czytana
w swoim założeniu adresowana jest do widza młodzieżowego. Spotkania w ramach projektu podzielone są na: prezentację dramatu w formie inscenizowanego czytania w wykonaniu aktorów scen poznańskich oraz moderowaną dyskusję dotyczącą problemów poruszonych w tekście, podczas
której można wysłuchać wrażeń i opinii uczestników na temat przedstawianego utworu. Czytania te są w większości
pierwszymi prezentacjami przed szeroką publicznością. Teksty dramatyczne wykorzystywane w projekcie dobierane są
bardzo skrupulatnie i w większości poruszają trudne i niejednokrotnie przemilczane tematy, z którymi młody człowiek
się boryka: dojrzewania, przemocy, buntu wobec rodziny,
samobójstw, nienawiści, nietolerancji.
Scena Czytana jako projekt powstała w odpowiedzi na dotkliwy brak przedsięwzięć teatralnych skierowanych
do młodzieży starszej: gimnazjalnej i licealnej. Teatry zazwyczaj poprzestają na „produkowaniu” lektur zakładając, że najlepiej wystawić taką propozycję, na którą szkoła
zostanie z marszu wydelegowana. Niestety, mimo nieraz
dobrych intencji dyrektorów teatrów, jest to zgubne postępowanie, ryzykowne i mylne, które wygenerować może
niebezpieczną postawę: niechęć młodego człowieka do instytucji teatru, która zamiast odpowiadać na jego potrzeby,
odpowiada jedynie na potrzeby i oczekiwania szkoły.
Tegoroczna edycja Sceny Czytanej różni się od dotychczasowych pod kilkoma względami. Przede wszystkim jest wydarzeniem cyklicznym, dzięki czemu młodzież
ma możliwość uczestnictwa w comiesięcznych spotkaniach
z nową dramaturgią skierowaną właśnie do niej,
w dyskusjach z rówieśnikami i autorami. W pierwszej części
spotkania prezentowany jest jeden z dramatów dostępnych w Nowych Sztukach dla Dzieci i Młodzieży bądź wyłoniony z Konkursu na Sztukę Teatralną dla Dzieci i Młodzieży, w drugiej natomiast czytany tekst to tekst z Konkursu
na Miniaturę Teatralną, czyli konkursu, w którym „młodzi
piszą o młodych i dla młodych”, ponieważ przeznaczony
jest on dla młodzieży pomiędzy 15 a 19 rokiem życia. Za
nami już jego dwie edycje, które przyniosły sporo ciekawych
i nieraz zaskakujących pozycji. Taka konfrontacja dwóch
tekstów poruszających zbliżoną problematykę, napisanych
jednak z dwóch zupełnie innych punktów widzenia, jest niezwykle ciekawym polem do rozważań. Najważniejszy w tym
wszystkim jest jednak sam widz, do którego kierowane są
wszystkie teksty. To zarówno wymagający cenzor, ale także chłonna i kształtująca swoją indywidualność jednostką,
która niejednokrotnie staje w opozycji do otaczającego ją
świata. Możliwość wyrażenia swojej opinii, skrytykowania,
wdania się w dyskusję z rówieśnikami oraz twórcami, ale
także fakt uczestnictwa w wydarzeniach poruszających tematy, które na co dzień, w szkole, czy w domu, nie mają raczej szansy ujrzeć światła dziennego to walory, których nie
można przecenić.
Izabella Nowacka
14 kwietnia 18.00
od 14 lat
Malina Prześluga, Stopklatka
Zuzanna Bućko, 48 godzin na dobę
„A wy czekaliście aż przyjdę, no i jestem. Ta–dam! Tak mnie sobie wyobrażaliście? W takiej bluzie? Takie się teraz nosi, bo nie
wiem? Przyniosłem tu jeszcze kilka innych, bo to ważne, żebym
wyglądał tak ja wy teraz. Mogę założyć tę albo tamtą, spoko.
Chcę wam się podobać. Chcę, żebyście mnie lubili, chce być
taki jak wy. Nie wiem, jak się teraz chodzi, ale się staram, nie?”
„Roślinka. Z gatunku światłolubnych.
Korzenie zapuszczone.
Stwierdzone schorzenie: uszkodzenie pnia mózgu.
Objawy: brak ruchu,
brak świadomości.
Rokowania: wegetacja.
Przewidywany czas zajmowania łóżka: dzień, tydzień, lata.
Nie sposób jednoznacznie stwierdzić.”
(FRAGMENT DRAMATU STOPKLATKA, MALINA PRZEŚLUGA,
NOWE SZTUKI DLA DZIECI I MŁODZIEŻY, Z. 32)
W życiu – w odróżnieniu od filmu – nie można niczego zatrzymać w stopklatce. Dla głównego bohatera jest nią moment
wypadku, który na zawsze przewartościowuje i zmienia jego
życie. Coraz częściej realny świat postrzegamy przez pryzmat
filmów czy gier komputerowych, niekiedy potrzebny jest moment zatrzymania się, by dostrzec, że rzeczywistość rządzi
się zupełnie innymi prawami.
(FRAGMENT OPISU SZTUKI Z KATALOGU WWW.NOWESZTUKI.PL)
(FRAGMENT MINIATURY DRAMATYCZNEJ 48 GODZIN NA DOBĘ, ZUZANNA BUĆKO)
Matka i córka. Dziecko i dorosły. Ojciec i mąż.
Przy łóżku chorego czuwają dwie kobiety, mała i duża. Każda
z nich na swój własny sposób próbuje sobie poradzić z zastaną
sytuacją, zrozumieć ją, przeżyć kolejny dzień i nie stracić nadziei.
Czy można zbudować relacje z osobą, która nie ma żadnego
kontaktu z rzeczywistością? Gdzie są granice miłości i czy
48 godzin na dobę może je wyznaczyć?
Miniatura dramatyczna pokazuje niezwykle trudną sytuację
matki i córki, których mąż i ojciec został sklasyfikowany przez
lekarzy jako „roślina” i to, jaką każda z nich obierze drogę, aby
się z tym pogodzić.
Czytają: Łukasz Chrzuszcz i studenci Studia Aktorskiego STA
Gość: Malina Prześluga
Prowadzenie dyskusji: Krzysztof Cicheński, doktorant w Katedrze Dramatu,
Teatru i Widowisk Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
19 maja 18.00 od 14 lat
Ákos Németh, Babett kłamie
„Więc chcecie jechać do Londynu? Niech będzie. Ale dlaczego
jesteście takimi tchórzami? Żyje się raz. Niech będzie tydzień
w Nowym Jorku. Poproszę tatę na moje urodziny, żebym pojechała z kim zechcę. Powie: „Kochanie, chcesz pojechać na wycieczkę ze swoimi przyjaciółmi? Szczerze mówiąc drogi interes,
ale raz ma piętnaście lat moja mała księżniczka?” Zabiorę tych
spośród was, od których dostanę prezent. Dwie albo trzy osoby.
(FRAGMENT DRAMATU BABETT KŁAMIE, ÁKOS NÉMETH, NOWE SZTUKI DLA DZIECI
I MŁODZIEŻY, Z. 36)
Babett jest nowa w miasteczku, ale szybko wzbudza zainteresowanie wśród swoich rówieśników. Któż bowiem nie chciałby
przyjaźnić się z córką bogatego developera, do tego mieszkającą
w domu z basenem? Dziewczyna intryguje swoich nowych znajomych, trochę ją podziwiają, trochę jej zazdroszczą, trochę chyba też się jej boją. Babett wymyśla niebezpieczne zabawy, jest
krnąbrna i odważna, wzbudza respekt nawet wśród dorosłych.
Dziewczyna szybko wprowadza niepokój w biedny świat małej
mieściny. Czym się to skończy?
Czytają:
Gość:
Prowadzenie dyskusji:
Lidia Karbowska, Możesz umrzeć w butach,
które masz na sobie
„Nie mówmy tyle o mnie, są ważniejsze sprawy na Ziemi, są ciekawsze sprawy na Ziemi, na przykład wczoraj wybuchł wulkan
i spadł meteoryt, i urodził się znany człowiek, i znany człowiek
umarł. Nie mówmy tyle o mnie, o, na przykład takie samobójstwa, gdzie ktoś porywa samolot i się nim rozbija albo strzela do
kilkudziesięciu osób a na końcu do siebie, to są ciekawe samobójstwa. Moje samobójstwo jest nieciekawe, nie warto marnować
antenowego czasu na samobójstwo, którego nawet nie było.”
(FRAGMENT MINIATURY DRAMATYCZNEJ MOŻESZ UMRZEĆ W BUTACH, KTÓRE MASZ
NA SOBIE, LIDIA KARBOWSKA)
Czarna ma 16 lat. Nie szuka rozgłosu. Jest inteligentna, potrafi
na poczekaniu zbudować ciętą ripostę, dojrzale rozmawia z dorosłymi o życiu i śmierci. I to zapewne te rozmyślania doprowadzają ją do miejsca, w którym rozegra się miniatura dramatyczna Lidii Karbowskiej, „na most za barierkę”.
Czy Czarna różni się od swoich rówieśników? Dlaczego chce
skoczyć? Jak nasze społeczeństwo reaguje na tego typu próby
samobójcze? I co ma z tym wszystkim wspólnego Artur Rojek
śpiewający Acidland?
16 czerwca 18.00 od 15 lat
Holger Schober, Hikikomori
Karolina Kaleta, Z nurtem
„Nie pamiętam, kiedy wycofałem się w samego siebie. Ani z jakiego to było powodu. Po prostu kiedyś przyszedłem tutaj i świat
się skończył. Zniknął i nigdy go nie szukałem. Mam wszystko, czego mi trzeba. Mieszkam razem ze sobą i to już o jednego za dużo.
Próbuję mieć ze sobą jak najmniejszy kontakt.”
„Tę walkę już przegrałem, w dniu kiedy się urodziłem, przegrałem tę walkę! Zrozum, oni mi nie odpuszczą, dopóki nie będę
laureatem tej olimpiady, nie dadzą mi spokoju. A jest jeszcze
matura, więc tym bardziej. Ja już nie mam siły! Zrozum to
do cholery, mam dosyć tej szkoły, tego domu, tego świata!”
(FRAGMENT DRAMATU HIKIKOMORI, HOLGER SCHOBER, NOWE SZTUKI DLA DZIECI
I MŁODZIEŻY, Z. 31)
Hikikomori jest określeniem używanym w odniesieniu do syndromu wycofania społecznego. To niema forma protestu przeciwko
rzeczywistości, która przerasta młodych ludzi. Izolacja bohatera
dramatu stanowi próbę ucieczki przed brakiem zrozumienia
i rozczarowaniami. Wirtualny świat zdaje się bezpieczniejszy
i bardziej przewidywalny niż świat za zamkniętymi drzwiami.
H (to nick z czatu głównego bohatera) od 8 lat nie opuszcza
swojego pokoju. Zrezygnował ze studiów i pracy, a jego aktywność społeczna ogranicza się do rozmów przez Internet…
(FRAGMENT OPISU SZTUKI Z KATALOGU WWW.NOWESZTUKI.PL)
Czytają:
Gość:
Prowadzenie dyskusji:
(FRAGMENT MINIATURY DRAMATYCZNEJ Z NURTEM, KAROLINA KALETA)
Paweł ma 18 lat i jest jednym z najlepszych uczniów w szkole.
Startuje w olimpiadzie z fizyki. Jego matka jest księgową, ojciec
inżynierem. Rodzinie Pawła powodzi się dobrze, chłopakowi
niczego nie brakuje, teoretycznie…
Paweł bardzo lubi pływać, jednak ma coraz mniej czasu na rozrywki , nawet takie jak basen, musi się przecież uczyć, za chwilę
czeka go matura. Paweł lubi jeszcze coś prócz pływania, lubi
„nie oddychać”….
29 września 18.00
27 października 18.00
Autor sztuki:
Tytuł sztuki:
Opis:
Autor sztuki:
Tytuł sztuki:
Opis:
Autor miniatury:
Tytuł miniatury:
Opis:
Autor miniatury:
Tytuł miniatury:
Opis:
Czytają:
Czytają:
Gość:
Gość:
Prowadzenie dyskusji:
Prowadzenie dyskusji:
10 listopada 18.00 od 15 lat
Robert Jarosz, Szczurzysyn – jeden akt
o nienawiści
„Po drugiej stronie bloku, stoi drewniana chałupa.
Widać ją z mojego okna.
Mieszka w niej starzec.
Chłopcy darzą go nienawiścią.
Wołają na niego Szczurzydziad.”
(FRAGMENT DRAMATU SZCZURZYSYN – JEDEN AKT O NIENAWIŚCI, ROBERT JAROSZ,
NOWE SZTUKI DLA DZIECI I MŁODZIEŻY, Z. 30)
Szczurzysyn to niesprawiający kłopotów wychowawczych samotny dwunastolatek o ciemniejszym kolorze skóry. Stary Niedźwiedź to osobliwy, doświadczony przez los starzec, który nienawidzi ludzi…
Zdarza się, że media donoszą o brutalnych zabawach młodzieży,
znęcaniu się nad słabszymi. Czasem, aby wzbudzić agresję, wystarczy inny kolor skóry, język, odmienne poglądy. Zaskakujące,
jak bardzo można nienawidzić bez powodu. Nie chcemy dopuszczać do siebie myśli, że takie sytuacje zdarzają się coraz częściej.
(FRAGMENT OPISU SZTUKI Z KATALOGU WWW.NOWESZTUKI.PL)
Czytają:
Gość:
Prowadzenie dyskusji:
Klaudia Ciepłucha, W imię Ojca
„Wątpię tak bardzo w swoje istnienie – w życie. Jestem przerażona, bo nie ma nade mną, ani pode mną już nic. Jestem
głodna! Co to jest ręka?! Nie mam rąk – to tylko ułomność moja
ludzka, taki jej symbol. Boże, ja nie chcę myśleć! Nie mogę już!
Muszę tam skoczyć! Spojrzałam tam. A Ojciec mówił: Nie patrz
w dół. A ja spojrzałam! Spojrzałam, Boże! Spojrzałam, Ojcze.”
(FRAGMENT MINIATURY DRAMATYCZNEJ W IMIĘ OJCA, KLAUDIA CIEPŁUCHA)
Wszechwładny, wszechobecny, przytłaczający swoją osobą ojciec. Ojciec wyznaczający szlaki, wskazujący autorytety. Cicha,
spokojna, ale jednocześnie głucha na wszystko co dzieje się dookoła matka. Pośrodku nich znajduje się K., nieśmiała, zakompleksiona, niezbyt ładna, schowana za stosem książek przepełnionych poezją. Szukająca swojej drogi, zagubiona i jednocześnie bardzo samotna młoda dziewczyna. Jeszcze nie zupełnie
dorosła, ale już też nie dziecko…
Konkurs na Sztukę
Teatralną dla Dzieci
i Młodzieży
Konkurs otwarty organizowany przez Centrum Sztuki Dziecka
w Poznaniu od 1986 roku. Wybrane prace publikowane są
w Nowych Sztukach dla Dzieci i Młodzieży, prezentowane w ramach Sceny Czytanej, a autorzy ciekawych utworów uczestniczą
w warsztatach dramatopisarskich. Celem konkursu jest wzbogacanie repertuaru teatrów zawodowych o współczesne, ważne
treściowo i artystycznie utwory sceniczne. Sztuki z tego konkursu
chętnie wykorzystują w swojej pracy także amatorskie zespoły
teatralne.
Do pracy w jury konkursu zapraszani są znakomici znawcy oraz
praktycy teatru i literatury: min. Paweł Aigner, Piotr Cieplak,
Ernest Bryll, Bogusław Kierc, Jerzy Koenig, Milan Kwiatkowski,
Tadeusz Pajdała, Jan Skotnicki, Piotr Tomaszuk, Maciej Wojtyszko. Konkurs pozwolił zgromadzić ponad 1800 współczesnych
tekstów na scenę dla dzieci i młodzieży. Wzięło w nim udział
ok 600 autorów.
i
Konkurs na Miniaturę
Teatralną
Konkurs otwarty skierowany do młodzieży pomiędzy 15 a 19
rokiem życia. Jest to najmłodszy konkurs prowadzony przez
Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu. Od 2013 roku odbyły się
jego dwie edycje.
Głównym celem konkursu jest zainteresowanie młodych ludzi
twórczością dramatopisarską i zachęcenie do spróbowania własnych sił w tej ciekawej, ale i trudnej zarazem, dziedzinie sztuki.
Do grona jurorów zapraszani są znakomici dramatopisarze
młodego pokolenia, min. Malina Prześluga, Robert Jarosz.
Młodzi dramatopisarze w swoich pracach skupiają się przede
wszystkim na najbliższym otoczeniu, środowisku, w którym żyją
oraz relacjach łączących ich ze światem i innymi ludźmi.
Wyróżnione w konkursie teksty prezentowane są w ramach
Sceny Czytanej, autorzy biorą udział w warsztatach dramatopisarskich, w przyszłości natomiast planowana jest specjalna
edycja zeszytu Nowych Sztuk dla Dzieci i Młodzieży przeznaczona właśnie na miniatury dramatyczne.
Wszystkie spotkania w ramach Sceny Czytanej odbywają
się w Scenie Wspólnej Teatru Łejery i Centrum Sztuki Dziecka,
ul. Brandstaettera 1 / ul. Za Cytadelą, Poznań.
Dojazd tramwajami linii nr 3, 4 i 10.
Wstęp jest wolny.
Obowiązują zapisy grup zorganizowanych,
[email protected],
tel. 61 646 44 73, 666 391 233.