D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Olsztynie

Sygn. akt I C 777/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 13 września 2016 r.
Sąd Rejonowy w Olsztynie, Wydział I Cywilny,
w składzie:
Przewodniczący: SSR Piotr Żywicki
Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Karwacka
po rozpoznaniu w dniu 13 września 2016r. w Olsztynie,
na rozprawie,
sprawy z powództwa M. G.,
przeciwko (...) S.A. w W.,
o zapłatę,
I zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. G. kwotę 4.000 zł (cztery tysiące złotych) z ustawowymi
odsetkami od dnia 20 grudnia 2013r. do dnia zapłaty;
II w pozostałym zakresie oddala powództwo;
III zasądza od (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. G. kwotę 581,04 zł (pięćset osiemdziesiąt jeden złotych 04/100)
tytułem zwrotu kosztów procesu;
IV nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w Olsztynie): od powoda M. G. kwotę 316,59
zł (trzysta szesnaście złotych 59/100) zaś od pozwanego (...) S.A. w W. kwotę 422,06 zł (czterysta dwadzieścia dwa
złote 06/100) tytułem tymczasowo poniesionych kosztów sądowych.
/-/ SSR Piotr Żywicki
Sygn. akt I C 777/14
UZASADNIENIE
Powód M. G. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 7.000 złotych wraz z ustawowymi
odsetkami od 19 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.
W uzasadnieniu wskazał, że w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 25 września 2013 roku doznał obrażenia
ciała w postaci wykręcenia kręgosłupa szyjnego, stłuczenia klatki piersiowej, stawów barkowych, otarcia naskórka i
stłuczenia głowy. Sprawca wypadku posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Po wypadku
powód zmuszony był nosić kołnierz ortopedyczny przez okres trzech tygodni. Ponadto przez miesiąc na zwolnieniu
lekarskim. Przed wypadkiem był osobą czynnie uprawiającą sport, a obecnie jest to utrudnione ze względu na jego stan
zdrowia. Nie jest w stanie samodzielnie wykonywać czynności, których podejmował się uprzednio. Pojawiający się
ból sprawia mu także problemy ze spaniem, siedzeniem, np. przy prowadzeniu samochodu. Odczuwa z tego powodu
dyskomfort (k. 2-3).
(...) S.A. w W. w niósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasadzenie kosztów postepowania według norm
przepisanych. W uzasadnieniu wskazał na brak uszczerbku na zdrowiu powoda. W jego ocenie te obrażenia, które
powód opisał nie mogły powstać podczas zdarzenia. W szczególności badania (...) wykazało, że dolegliwości bólowe
wynikają z choroby samoistnej i zmian zwyrodnieniowych nie mających związku z wypadkiem. Dodatkowo wskazał, że
żądana przez powoda tytułem zadośćuczynienia kwota jest rażąco wygórowana i nie odpowiada rozmiarowi doznanej
krzywdy (k. 32-35).
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 25 września 2013 roku doszło do wypadku drogowego z udziałem powoda. Pojazd prowadzony przez sprawcę
zdarzenia w dacie zdarzenia objęty był ochroną na podstawie zawartej z pozwanym umowy ubezpieczenia w zakresie
odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.
(dowody: bezsporne, notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym z 30 września 2013 r. k. 7, )
W wyniku kolizji powód został odwieziony karetką do (...) S.A. Centrum (...). Na miejscu rozpoznano u niego
wykręcenia kręgosłupa szyjnego, stłuczenia klatki piersiowej i stawów barkowych, otarcia naskórka, stłuczenia
głowy. Wykonano RTG klatki piersiowej i odcinka szyjnego kręgosłupa. Stwierdzono, że obraz płuc i serca oraz
odcinka szyjnego kręgosłupa jest prawidłowy. Zastosowano leczenie farmakologiczne. W związku z powstałymi
u niego obrażeniami musiał korzystać także przez okres 2-3 tygodni z zaopatrzenia ortopedycznego – kołnierza
stabilizującego. Podano mu również leki przeciwbólowe.
W dniu 26 września 2013 r. wypisano go do domu w stanie ogólnym dobrym. Zalecono także kontrolę w poradni
specjalistycznej. Ponadto powód przebywał na zwolnieniu lekarskim przez miesiąc.
(dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego powoda z 26 września 2013 r. k. 8 – 9, skierowanie do poradni
specjalistycznej k. 10, zaświadczenie lekarskie k. 11 – 12, opinia sądowo – lekarska A. T. k. 93-93v, opinia sądowo
lekarska L. G. k. 76).
W dniu 25 października 2013 r. podczas kontroli w poradni ortopedycznej stwierdzono u powoda dyskopatię L5 – S1.
Zalecono fizykoterapię. 3 grudnia 2013 roku wykonano (...). W dniu 20 sierpnia 2014 r. RTG kręgosłupa szyjnego.
(dowody: karta dotycząca historii zdrowia i choroby powoda k. 15-17)
W świetle opinii biegłego powód na skutek wypadku nie doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu. Uwidocznione w
(...) zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego związane są z funkcjonowanie codziennym, mają
charakter samoistny i nie powstały na skutek wypadku.
(dowód: opinia sądowo – lekarska A. T. k. 93-93v, opinia sądowo lekarska L. G. k. 76)
W następstwie wypadku powód doświadczył negatywnych stanów emocjonalnych. Poddany był stale rehabilitacji,
stale doświadczał bólu. Jego samoocena i samozadowolenie uległo obniżeniu. Odczuwał niepokój wsiadając do
samochodu, w związku z tym unikał wyjazdów poza miasto. Cierpiał na bezsenność. Przez pierwsze miesiące po
zdarzeniu śnił koszmary związane z wypadkiem. Dodatkowo przed kolizją z 25 września 2013 roku powód aktywnie
uprawiał sport, z którego z uwagi na odczuwane dolegliwości musiał zaprzestać.
(dowody: zeznania powoda k. 68 v – 69, zeznania E. G. (1) k. 68 – 68v, opinia sądowo – psychologiczna J. O. k. 118
-124)
Powód zgłosił pozwanemu szkodę pismem z dnia 14 listopada 2013 roku.
(dowód: akta szkody)
Pozwany decyzją z dnia 13 stycznia 2014 roku odmówił wypłaty powodowi zadośćuczynienia. W toku postępowania
likwidacyjnego lekarz orzecznik ubezpieczyciela ustalił, że powód w wyniku wypadku nie odniósł trwałego uszczerbku
na zdrowiu. Pismem z dnia 7 lutego powód, działając przez swojego pełnomocnika złożył odwołanie od decyzji z 13
stycznia 2014 roku.
(dowód: decyzja (...) .U. S.A. z dnia 13 stycznia 2014 r. k. 21 – 22; odwołanie od decyzji z 13 stycznia 2014 roku k. 23-24)
Ostatecznie powód nie wypłacił powodowi żądanej kwoty.
(bezsporne)
Sąd zważył, co następuje:
W świetle poczynionych w sprawie ustaleń roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie w części.
Dokonując powyższego rozstrzygnięcia Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony i znajdujących się w
aktach szkody, których prawdziwości nie kwestionowano oraz na zeznaniach świadka E. G. (2) i przesłuchaniu samego
powoda. Wskazać trzeba, iż Sąd dał wiarę zarówno przesłuchiwanemu powodowi jak i świadkowi, gdyż ich zeznania
były spójne, logiczne i korespondowały z innym materiałem dowodowym, a w bezpośrednim kontakcie brzmiały
przekonująco. Sąd uwzględnił także opinii biegłych sądowych: specjalisty z zakresu traumatologii i narządu ruchu, L.
G., specjalisty z zakresu neurologii, A. T., specjalisty z zakresy psychologii, J. O.. Ostatecznie Strony nie kwestionowały
opinii biegłego z zakresu traumatologii i narządu ruchu i opinii z zakresu neurologii (pismo pełnomocnika pozwanego
(k. 137) zawierające zarzuty do opinii biegłego zostało zwrócone na podstawie art. 207 §7 kpc jako wniesione po
terminie – k. 126, 134, 143).
Spór między stronami dotyczył odpowiedzialności pozwanego z skutki zdarzenia zaistniałego w dniu 25 września 2013
roku oraz wysokości ewentualnego zadośćuczynienia.
Jako że sprawca zdarzenia ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego, odpowiedzialność tego
ostatniego wynika z art. 805 k.c. w zw. z art. 822 k.c.
Stosownie do treści art. 445 § 1 w zw. z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia
sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Chodzi
tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne (ujemne uczucia
przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci
np. wyłączenia z normalnego życia, koniecznością zmiany dotychczasowego sposobu życia).
Kodeks cywilny nie określa żadnych kryteriów wyznaczających wysokość zadośćuczynienia. Niewymierny charakter
krzywd polegających na uszkodzeniu ciała i utracie zdrowia sprawia, że sąd przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia
ma pewną swobodę, co nie oznacza jednak dowolności. Podstawową funkcją zadośćuczynienia pozostaje kompensacja
doznanej krzywdy, a zasady jej przyznawania zostały wypracowane przez judykaturę. Za kryteria, które powinny
być brane pod uwagę uznać należy stopień natężenia doznanej krzywdy (rodzaj, charakter, długotrwałość cierpień
fizycznych, ich intensywność, nieodwracalność skutków zdrowotnych, wiek poszkodowanego, jego stan zdrowia przed
doznaniem krzywdy itp.). Zadośćuczynienie powinno z jednej strony przedstawiać realną, ekonomicznie odczuwalną
wartość, z drugiej zaś powinno być umiarkowane, utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym
warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, co nie może jednak prowadzić do podważenia kompensacyjnej
funkcji zadośćuczynienia.
Uwzględniając przedstawione powyżej uwagi ogólne dotyczące pojęcia krzywdy i zakresu należnego z tego tytułu
powodowi zadośćuczynienia należało rozważyć, jaka konkretnie kwota będzie adekwatna do krzywdy przez niego
doznanej. Sąd miał na uwadze w szczególności rodzaj doznanych przez niego obrażeń, nasilenie i czas trwania
cierpienia, skutki w zakresie ogólnej zdolności do funkcjonowania. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 czerwca 1999 r.
stwierdził, iż przy ocenie wysokości zadośćuczynienia za krzywdę (art. 445 k.c.) należy uwzględniać przede wszystkim
nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje
uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II
UKN 681/98).
Niewątpliwie istotna kwestią dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia był fakt, że wypadek samochodowy
doprowadził do szeregu cierpień u powoda, tak w sferze fizycznej, jak i emocjonalnej. Odniesione w jego efekcie
obrażenia bez wątpienia wzbudziły u niego wiele negatywnych odczuć. Unieruchomienie w kołnierzu ortopedycznym,
proces leczenia farmakologicznego, a następnie konieczność korzystania z rehabilitacji, wywołały realnie odczuwane
cierpienia. Niemożność prowadzenia aktywnego trybu życia, w tym uprawiania sportu, powrotu do dawnych zajęć,
ograniczenie możliwości wykonywania pracy i związana z tym utrata części zarobku, pewna zależność od osób
trzecich przy wykonywaniu prostych czynności, niemożność zabawy z synem, w sposób znaczny zwiększało poczucie
krzywdy powoda. Ogół powstałych skutków wypadku, jak również lęki przed jazdą samochodem, przyczyniały się do
doznawanych, trudnych do zmierzenia, choć realnych, cierpień psychicznych.
Z drugiej zaś strony wskazać należy na fakt, że w świetle opinii biegłych nie doznał on jednak trwałego uszczerbku
na zdrowiu. Dodatkowo wskazać należy na fakt, że uwidocznione w (...) niewielkie zmiany zwyrodnieniowo –
dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego związane są z funkcjonowanie codziennym, mają charakter samoistny bez związku
z zaistniałym zdarzeniem (k. 76, k. 93 -93v)
Należy bowiem podkreślić, iż dolegliwości bólowe dla tego typu obrażenia miały charakter ostrych jedynie w
pierwszych miesiącach po wypadku i zakończyły się z chwilą zakończenia procesu rehabilitacji. Obecnie dolegliwości
bólowe występują w znacznie mniejszym zakresie. Także podkreślenia wymaga fakt, że uwidocznione w (...) zmiany
zwyrodnieniowe – dyskopatyczne nie powstały na skutek wypadku.
Dodatkowo należy podać jeszcze, że uszczerbek na zdrowiu związany z doznanymi w czasie wypadku urazami
narządu ruchu służy tylko jako pomocniczy środek ustalenia rozmiaru odpowiedniego zadośćuczynienia. Sąd ustalając
wysokość należnego poszkodowanemu zadośćuczynienia nie może mechanicznie wymierzyć go w odniesieniu do
stwierdzonego procentu uszczerbku na zdrowiu. Niedopuszczalnym uproszczeniem byłoby mierzenie doznanej
krzywdy wyłącznie stopniem uszczerbku na zdrowiu, albowiem w prawie cywilnym wysokość zadośćuczynienia ma
charakter zindywidualizowany.
Uwzględniając powyższe okoliczności i kryteria wyznaczenia wysokości zadośćuczynienia należało przyjąć, że
odpowiednią sumą tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę będzie dla powoda kwota w wysokości
4.000,00 zł.
Ustalona w powyższy sposób wysokość zadośćuczynienia przedstawia realną, ekonomicznie odczuwalną wartość, z
drugiej zaś strony jest umiarkowana, utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom
i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. W ocenie Sądu zadośćuczynienie w tej kwocie kompensuje doznaną
krzywdę.
W tych warunkach na podstawie ww. przepisów należało uwzględnić powództwo w części (pkt I wyroku). W
pozostałym zakresie podlegało ono oddaleniu (pkt II wyroku). O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. w
zw. z art. 817 i art. 14 ust. 3 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym
i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Skoro zawiadomienie o szkodzie wpłynęło do pozwanego w dniu
19 listopada 2013 r. (akta szkody) to dniem następnym po upływie terminu 30 dniowego jaki pozwany miał na wypłatę
określonych kwot był dzień 20 grudnia 2013r. Od tego dnia powód zatem mógł naliczać odsetki.
O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Do
kosztów poniesionych przez powoda należało zaliczyć opłatę sądową od pozwu w kwocie 350 zł, koszty zaliczki na
opinie biegłego 500 zł, koszty zastępstwa procesowego 1.217 zł (łącznie 2.067 zł). Powód wygrał proces w 57,14 % i
należne mu koszty wynoszą 1181,08 zł. Pozwany poniósł koszty 1.200 zł z tytułu zastępstwa procesowego, 200 zł z
tytułu zaliczki na opinię biegłego (łącznie 1400 zł) i wygrał proces w 42,86 % i jego koszty należne wynoszą 600,04
zł. Poniesione przez powoda koszty przeważają obciążający go udział, zatem zasądzeniu na jego rzecz podlega różnica
tj. kwota 581,04 zł (1181,08 zł – 600,04 zł) - pkt III wyroku.
O tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa wydatkach orzeczono w oparciu o art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28
lipca 2005 r. o kosztach w sprawach cywilnych (Dz. U. 2016.623 j.t.) w zw. z art. 83 ust. 2 tejże ustawy i art. 100
k.p.c. Powód przegrał proces w 42,86 %, a pozwany w 57,14 %, wobec czego winni w takiej części ponieść tymczasowo
poniesione przez Skarb Państwa wydatki związane z wydanymi w sprawie opiniami. Strony w sumie uiściły zaliczki
w kwocie 700 zł. Brakującą kwotę (738,65 zł) rozdzielono miedzy stronami nakazując jej ściągnięcie od powoda w
wysokości 316,59 zł (42,86%), a od pozwanego w wysokości 422,06 zł (57,14%) na rzecz Skarbu Państwa, o czym
orzeczono w pkt IV wyroku.
SSR Piotr Żywicki