D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gdańsku

Sygn. akt VII U 48/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 czerwca 2016 r.
Sąd Okręgowy w Gdańsku VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: SSR del. Jarosław Matuszczak
Protokolant: referent stażysta Magdalena Szczygieł
po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2016 r. w Gdańsku
na rozprawie
sprawy z odwołania R. K.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.
z dnia 19 listopada 2015 r. nr I// (...)
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.
o prawo do emerytury
oddala odwołanie.
Sygn. akt VII U 48/16
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 19 listopada 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu
R. K. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach z uwagi
na niespełnienie warunków nabycia tego prawa, przewidzianych przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o
emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 2015 poz. 748 ze zm.), dalej: ustawa. tj.
nieudowodnienie wykonywania 15 lat pracy w szczególnych warunkach (k. 7 pliku (...) akt ZUS).
Ubezpieczony R. K. złożył odwołanie od powyższej decyzji wnosząc o jej zmianę i przyznanie mu prawa do emerytury
wskazując, że nie zgadza się ze stanowiskiem pozwanego, jakoby wykonując pracę na stanowisku kierowcy-mechanika
pogotowia technicznego nie pracował w szczególnych warunkach, powołując się na świadectwo pracy wydane w dniu
30 listopada 1993 r. (k. 2 akt sprawy).
W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone
w zaskarżonej decyzji, wskazując, że nie pozwany do okresów pracy w warunkach nie zaliczył ubezpieczonemu
zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Usług (...) w P. w okresach od 01 lipca 1973 r. do 24 stycznia 1975 r. od 26
stycznia 1977 r. do 30 maja 1988 r. oraz od 01 listopada 1990 r. do 30 listopada 1993 r., albowiem z przedłożonego
świadectwa wynika, że ubezpieczony wykonywał prace mechanika samochodowego, kierowcy-mechanika, brygadzisty
pogotowia technicznego, natomiast okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w
rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze jest wykonywana
stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy (k. 3-4 akt sprawy).
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Ubezpieczony R. K., urodzony dnia (...), z zawodu kierowca-mechanik, w dniu 29 października 2015 r. złożył w
Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniosek o emeryturę w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu
pracy w szczególnym warunkach.
Wymagany wiek 60 lat ubezpieczony ukończył w dniu 18 listopada 2015 r. i nie jest członkiem Otwartego Funduszu
Emerytalnego.
Okoliczności bezsporne, nadto: wniosek ubezpieczonego o emeryturę – k. 1-4 pliku (...) akt ZUS
W toku postępowania przed organem rentowym ubezpieczony, na dzień 01 stycznia 1999 r., udowodnił ponad 25letni staż sumaryczny, ale żadnego okresu pracy warunkach szczególnych.
Zaskarżoną w sprawie decyzją z dnia 19 listopada 2015 r. pozwany organ rentowy odmówił ubezpieczonemu R.
K. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach z uwagi na
niespełnienie warunków nabycia tego prawa, tj. wobec nie udowodnienia wymaganego 15–letniego okresu pracy w
szczególnych warunkach.
Okoliczność bezsporna, nadto: decyzja pozwanego o odmowie prawa do emerytury z dnia 19
listopada 2015 r. – k. 7 pliku (...) akt emerytalnych
W okresie od dnia 01 września 1970 r. do 31 listopada 1993 r. ubezpieczony R. K. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie
Usług (...) w P. na stanowiskach: ucznia zawodu mechanika samochodowego, mechanika samochodowego (od 01
lipca 1973 r. do 30 marca 1974 r.), kierowcy-mechanika pogotowia technicznego (01.04.1974 r. do 24.01.1975, od
26.01.1977 r. do 30.05.1988 r. oraz od 01.11.1990 r. do 30.09.1991 r.) i kierowcy mechanika pogotowia technicznego
(od 01.10.1991 r. do 30.11.1993 r.).
Ubezpieczony rozpoczął zatrudnienie w zakładzie pracy od dnia 01 września 1970 r. jako uczeń praktycznej nauki
zawodu - uczeń Warsztatu Centralnego. Ubezpieczony pracował w godzinach 7:00-12:00. Trzy dni w tygodniu
poświęcał na naukę dokształcającą. (...) Szkołę Zawodową ubezpieczony ukończył w dniu 20 czerwca 1973 r.
W związku z ukończeniem szkoły i uzyskaniem zawodu kierowca – mechanik samochodowy w dniu 01 lipca 1973 r.
ubezpieczony został zatrudniony na stanowisku mechanika samochodowego w Warsztacie Centralnym. Z dniem 01
stycznia 1974 r. ubezpieczonego przeniesiono na stanowisko kierowcy - montera na Pogotowiu (...).
W okresie od 25 stycznia 1975 r. do 14 stycznia 1977 r. ubezpieczony odbywał zasadniczą służbę wojskową.
Po powrocie z wojska, ubezpieczonemu w dniu 26 stycznia 1977 r. powierzono obowiązki kierowcy mechanika
pogotowia technicznego.
Z dniem 15 listopada 1979 r. powierzono ubezpieczonemu dodatkowo obowiązki brygadzisty czołówek warsztatowych
Praca ubezpieczonego na stanowisku mechanika jak i kierowcy – mechanika pogotowia technicznego wyglądała
podobnie i polegała na usuwaniu awarii sprzętu ciężkiego na budowach. Ubezpieczony rano pobierał kartę
drogową, zlecenie, pobierał części potrzebne do planowanych napraw i jechał jako kierowca samochodem pogotowia
technicznego - S. (...) na budowę. Samochód pogotowia technicznego był wyposażony w agregat prądotwórczy,
spawarkę a także narzędzia. Razem z ubezpieczonym na budowę jechał jeszcze mechanik. Po dojeździe na miejsce
ubezpieczony i mechanik przebierali się i przystępowali do usuwania awarii. Najczęściej naprawianym sprzętem były
gąsienicowe spycharki, koparki, dźwigi wieżowe i samojezdne. Ubezpieczony naprawiał zerwane gąsienice, reduktory,
sprzęgła, silniki, wymieniał wtryskiwacze, pompy wtryskowe, czasem zachodziła konieczność wymiany całego silnika.
Naprawy co do zasady odbywały się na świeżym powietrzu. Zdarzały się sytuacje, że trzeba było naprawiać pojazd
od spod., Wówczas wykopywano dół przypominający kanał, na który trzeba było najechać naprawianym sprzętem.
Ubezpieczony pracował m.in. na terenie budowy elektrowni w Ż., gdzie jednocześnie znajdowały się 2-3 ekipy
pogotowia technicznego, co miało na celu w celu zapewnianie płynności prac. Pracę ubezpieczony wykonywał średnio
przez 10-12 godzin, a czasem dłużej, jeśli wymagało tego zlecone zadanie.
W zakładzie obowiązki brygadzisty powierzano kierowcom, co miało na celu ograniczenie ilości osób zajmujących
się dokumentacją oraz pobierających części z magazynu. Czynności brygadzistowskie zajmowały ubezpieczonemu
zazwyczaj ok. 15-30 min.
Przerwy ubezpieczonego w zatrudnieniu były wynikiem pracy ubezpieczonego na budowach eksportowych na terenie
ówczesnego Związku (...), gdzie ubezpieczony wykonywał dokładnie te same czynności co w kraju.
W dniu 30 listopada 1993 r. pracodawca wystawił ubezpieczonemu świadectwo wykonywania prac w szczególnych
warunkach, w którym wskazano, że ubezpieczony pracując na stanowiskach mechanika samochodowego, kierowcy
mechanika-brygadzisty pogotowia technicznego wykonywał prace wymienione w wykazie A część XIV poz. 14 pkt 2
i wykazie C cześć III poz. 1 załącznika nr 1 do zarządzenia nr 11 Ministra Gospodarski Przestrzennej i Budownictwa
z dnia 26 sierpnia 1988 r. w sprawie uprawnień emerytalno-rentowych pracowników zatrudnionych w szczególnych
warunkach – Dz. Urz. MGPiB nr 1 poz. 5.
dowód: plik rentowy akt ZUS : świadectwo pracy k. 5, kserokopia książeczki wojskowej k. 14,
plik (...) akt ZUS: świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach k. 5 (w części);
akta osobowe (koperta) w szczególności: karta osobista pracownika młodocianego k. 1, odpis
świadectwa ukończenia (...) k. 8, przyjęcie do pracy k. 11, umowa o naukę zawodu k. 13, angaż
z 09.11.1973 r. k. 17, angaż z 28.01.1974 r. k. 19, umowa o pracę z 26.01.1977 r. k. 30, angaż z
15.11.1979 r. k. 50; akta sprawy : zeznania świadka Z. B. i ubezpieczonego - protokół rozprawy wraz
z nagraniem k. 61-65, , zeznania ubezpieczonego – protokół rozprawy wraz z nagraniem k. 63 – 65.
Sąd zważył, co następuje:
Powyższy stan faktyczny, w spornej części dotyczącej charakteru pracy ubezpieczonego, Sąd ustalił na podstawie
dokumentów prywatnych zgromadzonych w aktach emerytalnych pozwanego organu oraz w akt osobowych ze
spornego okresu przedłożonych przez ubezpieczonego na rozprawie, których prawdziwość i rzetelność nie była przez
żadną ze stron kwestionowana za wyjątkiem świadectwa pracy w szczególnych warunkach. Sąd również nie znalazł
podstaw do podważenia wiarygodności dokumentów z urzędu, za wyjątkiem wymienionego świadectwa, w zakresie
w jakim stwierdzało, że praca wykonywana przez ubezpieczonego była pracą w szczególnych warunkach. Z zeznań
świadka Z. B. oraz z dokumentów z akt osobowych wynikało bowiem, że żadne ze stanowisk zajmowanych przez R.
K. jak również praca przez niego świadczona nie odpowiadała stanowisku czy pracy uprawniającym do uznania jej za
pracę w szczególnych warunkach.
Podstawę ustaleń stanu faktycznego stanowiły także uznane za wiarygodne, szczere i przekonujące zeznania świadka
Z. B., tym bardziej, że korespondowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.
W świetle poczynionych ustaleń faktycznych odwołanie skarżącego R. K. nie jest zasadne
Ogólne zasady nabywania prawa do emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po 1948 r. zostały uregulowane w
treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
z 2015 r. poz. 748 ze zm., dalej przywoływana jako ‘ustawa’), zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu
31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, tj. spełniają
łącznie następujące warunki:
1)legitymują się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w
przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż: 65 lat dla mężczyzn, 60 lat dla
kobiet,
2) mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej: 25 lat dla mężczyzn, 20 dla kobiet,
3) nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych
na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.
Aktem wykonawczym, do którego odsyła ustawa odwołując się do „przepisów dotychczasowych”, jest rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych
warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43). Stosownie do treści § 4 tego rozporządzenia
pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do
emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:
1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,
2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.
W wykazie A – prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego
– stanowiącym załącznik do rozporządzenia w dziale VIII (w transporcie i łączności) pod pozycją 2 wskazano prace
kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych,
specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o
liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach
publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów. Natomiast w dziale XIV (prace różne) pod poz. 14 wskazano
prace przy naprawie pomp wtryskowych, wtryskiwaczy i gaźników do silników spalinowych a pod poz. 16 prace
wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych.
Wskazać również należy, iż zgodnie z przepisem § 2 ust. 1 i 2 powołanego wyżej rozporządzenia okresami pracy
uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w
szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy
obowiązującym na danym stanowisku pracy.
Zasadniczo okresy pracy, o których mowa w §2 ust. 1 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie
posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru
stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§
2 ust. 2).
Jednakże w postępowaniu przed sądem okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym
charakterze, przewidziane rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego
pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mogą być ustalane także
innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia
10 marca 1984 r., III UZP 6/84 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84), a więc
wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowymi.
Bezspornym jest, iż ubezpieczony w dniu 18 listopada 2015 r. osiągnął 60-ty rok życia, na dzień 1 stycznia 1999 r.
udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze co najmniej 25 lat oraz nie przystąpił do otwartego
funduszu emerytalnego.
Przedmiotem sporu pozostawało ustalenie, czy ubezpieczony będąc zatrudnionym w Przedsiębiorstwie Usług (...)
w P. na stanowiskach: ucznia zawodu mechanika, mechanika samochodowego, kierowcy-mechanika pogotowia
technicznego i mechanika brygadzisty wykonywał którąkolwiek z prac w szczególnych warunkach, o których mowa
w Rozporządzeniu.
Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.
W niniejszej sprawie skarżący podważając decyzję pozwanego organu, winien był w postępowaniu przed Sądem
udowodnić w myśl art. 6 k.c. fakt wykonywania pracy w szczególnych warunkach, gdyż to on wywodził z faktu pracy
w szczególnych warunkach skutek prawny w postaci prawa do wcześniejszej emerytury.
Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym zeznania świadka, wskazuje, iż stanowisko pozwanego dotyczące
kwestionowanego okresu pracy skarżącego R. K. jest prawidłowe, albowiem jego praca nie może być zakwalifikowana
do pracy w szczególnych warunkach.
Przede wszystkim stwierdzić należy, iż zaliczeniu do okresów pracy w warunkach szczególnych nie podlega okres
zatrudnienia ubezpieczonego od 01 września 1970 r. do 30 czerwca 1973 r. na stanowisku ucznia praktycznej nauki
zawodu.
Jak przyjmuje judykatura, młodociany odbywający naukę zawodu w ramach umowy zawartej z zakładem pracy na
podstawie przepisów ustawy z 1958 r. o nauce zawodu, przyuczeniu do określonej pracy i warunkach zatrudnienia
młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy posiadał status pracownika w rozumieniu przepisów o
zaopatrzeniu emerytalnym oraz ubezpieczeniu społecznym, jednakże okres nauki zawodu połączonej z obowiązkiem
dokształcania się w zasadniczej szkole zawodowej nie stanowił okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej
na zasadach określonych w § 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego
pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze
zm.) (por. z wielu wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 12 września 2012 r., III AUa 414/12). Okres nauki
zawodu odbywanej przed dniem 1 stycznia 1975 r. w ramach umowy zawartej na podstawie przepisów ustawy z
dnia 2 lipca 1958 r. o nauce zawodu, przyuczaniu do określonej pracy i warunkach zatrudniania młodocianych w
zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy był w rozumieniu prawa ubezpieczeń społecznych okresem zatrudnienia
w ramach stosunku pracy. Nie jest to jednak wystarczające do uznania tych okresów za okresy wykonywania pracy
w szczególnych warunkach w myśl § 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego
pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr. 8, poz. 43 ze zm.)
(zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2011 r., II UK 169/10; podobnie wyrok Sądu Najwyższego z dnia
22 sierpnia 2012 r., I UK 130/12; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2012 r., I UK 262/11). Zatem
w niniejszej sprawie okres od 01 września 1970 r. do 30 czerwca 1973 r., kiedy to ubezpieczony dokształcał się w
zasadniczej szkole zawodowej nie mógł zostać uwzględniony do stażu pracy w szczególnych warunkach.
Wnioskodawca twierdził, że przez cały dalszy okres zatrudnienia wykonywał pracę na łączonym stanowisku kierowcy
samochodu ciężarowego o masie całkowitej powyższej 3,5 tony oraz mechanika. W ocenie Sądu fakt ten został
potwierdzony zeznaniami świadka, a także wynikał z przedłożonych przez ubezpieczonego dokumentów osobowych.
Niemniej jednak sporne okresy zatrudnienia nie mogą zostać zaliczone do okresów pracy w szczególnych warunkach
z uwagi na wykonywanie przez ubezpieczonego oprócz obowiązków kierowcy pojazdu o ładowności powyżej 3,5 tony,
zaliczanych do prac w warunkach szczególnych, jednocześnie pracy mechanika, która nie polegała wyłącznie na pracy
w kanałach jak również nie ograniczała się do naprawy pomp wtryskowych, wtryskiwaczy i gaźników do silników
spalinowych. Ubezpieczony swoją pracę wykonywał na budowie, przeważnie na świeżym powietrzu i naprawiał różne
części pojazdów, w tym gąsienice spycharek.
Taka praca ubezpieczonego nie jest zaliczana do pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu Rozporządzenia z
1983 r.
W niniejszym przypadku wchodziło bowiem w grę łączenie różnych rodzajów prac, z których tylko pracę kierowcy
samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony można zakwalifikować jako prace w warunkach szczególnych.
Praca mechanika samochodowego w sytuacji, gdy nie jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w
kanałach remontowych albo nie polega wyłącznie na naprawie pomp wtryskowych, wtryskiwaczy i gaźników do
silników spalinowych nie jest natomiast zaliczana do prac wykonywanych w warunkach szczególnych. W przypadku
jednoczesnego wykonywania prac wymienionych w rozporządzeniu z innymi pracami, nawet gdy stosunek tych prac
jest nieproporcjonalnie wysoki na rzecz tych pierwszych, przekreśla to możliwość uznania za pracę w szczególnych
warunkach lub szczególnym charakterze, jako że nie była wykonywana stale, w pełnym wymiarze czasu pracy (tak np.
wyrok SA w Gdańsku z dnia 16.11.2012 r. III AUa 753/12 - publikowany w Portalu Orzeczeń orzeczenia.ms.gov.pl) .
Podkreślić należy, że obniżenie wieku emerytalnego niektórym grupom zawodowym uzasadnia się narażeniem
tych osób na szybsze niż przeciętne zrealizowanie się emerytalnego ryzyka z powodu wystąpienia w ich zawodach
czynników negatywnych (najczęściej szkodliwych dla zdrowia lub obniżających sprawności psychofizyczne), które
doprowadzają do wcześniejszej niż powszechnie utraty sił do wykonywania dotychczasowej pracy. Stąd też prawo
do emerytury w wieku niższym nie jest tu przywilejem, lecz co do zasady wynika ze szczególnych właściwości
wykonywanej pracy.
Cechą niezbędną do uznania danego zatrudnienia za wykonywane w szczególnych warunkach w rozumieniu
rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. jest wykonywanie pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy
obowiązującym na danym stanowisku. Stanowi o tym przepis § 2 ust. 1 rozporządzenia, wskazując przez to, że intencją
ustawodawcy było zawężenie zakresu okresów szczególnych tylko do tych okresów zatrudnienia, w których praca
była faktycznie wykonywana, a nie do samego pozostawania w zatrudnieniu. Tylko okresy wykonywania zatrudnienia
w pełnym wymiarze czasu pracy kreują i wypełniają weryfikowalne kryterium uznania pracy o cechach znacznej
szkodliwości dla zdrowia lub znacznego stopnia uciążliwości, lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze
względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Taki sam warunek odnosi się do wymagania stałego wykonywania
takich prac, co oznacza, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym
stanowisku), a nie stałe świadczenie pracy wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych
warunkach lub w szczególnym charakterze wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia
lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19
września 2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008/21-22/329).
Natomiast samo subiektywne przekonanie ubezpieczonego, że jego praca z uwagi na uciążliwe warunki, w jakich była
świadczona, może stanowić podstawę do przyznania mu uprawnień do emerytury w niższym od powszechnego wieku,
nie znajduje uzasadnienia faktycznego i prawnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 r., II UKN
598/00, OSNP 2003, Nr 17, poz. 419).
Zaznaczenia przy tym wymaga, że zarządzenia resortowe, w tym wskazane w świadectwie pracy w szczególnych
warunkach złożonym przez ubezpieczonego (k. 5 akt ZUS, plik E), nie są źródłem powszechnie obowiązującego
prawa i stanowią jedynie pomocnicze akty prawa niższego rzędu oraz dokumenty dotyczące jedynie konkretnych
zakładów pracy, do których odwoływali się poszczególni pracodawcy, wskazując w dokumentacji pracowniczej
(świadectwach wykonywania pracy w warunkach szczególnych) na rodzaje wykonywanej przez pracowników pracy.
Wykazy resortowe wydane na podstawie § 1 ust. 2 i 3 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku
emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mają wyłącznie
charakter informacyjny, techniczno - porządkujący, uściślający. Natomiast kluczowym i podstawowym dokumentem
w tym zakresie pozostaje cytowane powyżej rozporządzenie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2012 r.,
I UK 403/11, opubl. www.sn.pl).
Zatem skoro zarówno ze zgromadzonych w sprawie dokumentów oraz jednoznacznych zeznań świadka i
ubezpieczonego wynika, że ubezpieczony wykonywał zarówno prace kierowcy samochodu ciężarowego o ładowności
powyżej 3,5 tony, jak też prace mechanika wykonującego różnorodne naprawy, nie można było uznać, że stale i w
pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w warunkach szczególnych w rozumieniu przepisów rozporządzenia
Rady Ministrów z 1983 r.
Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, iż ubezpieczony nie spełnił wszystkich przesłanek do uzyskania prawa do
wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych, o którym mowa w art. 184 ustawy o emeryturach i
rentach z FUS, a zatem brak było podstaw do uwzględnienia jego odwołania i dlatego na podstawie art. 47714 § 1 k.p.c.
w związku z cytowanymi wyżej przepisami orzekł jak w sentencji wyroku.