opis techniczny - BIP Lipnica

OPIS TECHNICZNY
ZAKRESU TERMOMODERNIZACJI BUDYNKU ZESPOŁU SZKÓŁ
W BRZEŹNIE SZLACHECKIM
I.
Przedmiot opracowania
Przedmiotem opracowania jest projekt termomodernizacji budynku Zespołu Szkół
w BrzeŜnie Szlacheckim – gmina Lipnica
1.1 Podstawa opracowania
Zlecenie inwestora – U.G. Lipnica
Wizja lokalna w terenie z wykonaniem oględzin stanu istniejącego i pomiarów
Audyt energetyczny dla przedmiotowego budynku
II.
Charakterystyka istniejących budynków
2.1 Architektura
Zabudowa Zespołu Szkół w BrzeŜnie Szlacheckim składa się z budynków
dydaktycznych oraz Sali gimnastycznej z łącznikiem, Budynek dydaktyczny
pochodzi z lat 60-tych XX w., w latach 90 –tych dobudowano do niego salę
gimnastyczną. Budynek dydaktyczny na rzucie w kształcie litery T o stropodachach
nachylonych pod kątem od 6-13 %, parterowy z częścią podpiwniczoną.
Sala gimnastyczna została dobudowana do ściany wschodniej skrzydła
wejściowego. Budynek Sali niepodpiwniczony, zaplecze budynku i łącznik –
dwukondygnacyjne, stropodachy wentylowane o spadku połaci 8 – 10%.
2.2 Konstrukcja
Budynki zostały zbudowane w technologii tradycyjnej. Ściany zewnętrzne w części starszej
zbudowane są z cegły ceramicznej pełnej o grubości 38 cm, strop między kondygnacjami
wykonane są ze strop DZ-3, stropodach pełny, ocieplony wibrobetonem. Ściany
zewnętrzne w części nowej zbudowane są warstwowo: gazobetonu o grubości 24 cm,
styropianu o grubości 3 cm i gazobetonu o grubości 12 cm. Stropy między kondygnacjami
DZ-3, stropodach nad łącznikiem pełny, ocieplony 13 cm wełny mineralnej, dach nad salą
gimnastyczną z płyt PW8B.
2.3 Stolarka okienna i drzwiowa
W Sali gimnastycznej zastosowano okna PCV z płyt poliwęglanowych. W pozostałych
budynkach dydaktycznych wymieniono okna zespolone w ramach na nowe PCV z
szybami float, o współczynniku U=1,5 W/m2K z nawiewnikami higrosterowanymi. Drzwi
zewnętrzne z PCV ocieplone przeszklone.
str. 1
2.4 Ocieplenie stropodachu części dydaktycznej
Wyremontowano istniejące pokrycie papowe dachu układając miękkie płyty z
wełny mineralnej gr. 10 cm. Płyty przylegają ściśle do siebie. Kolejną warstwę
stanowią twarde płyty z wełny mineralnej 6 cm układane tak, aby eliminować
powstawanie mostków termicznych i kumulacji napręŜeń obciąŜeniowych.
2.5 Dane techniczne
BUDYNEK SZKOŁY
Powierzchnia zabudowy
Kubatura
-
895,9 m2
3475,9 m3
zakres: termomodernizacja
SALA GIMNASTYCZNA
Powierzchnia zabudowy
Kubatura
-
562,0 m2
3869,5 m3
zakres: malowanie elewacji
ŁACZNIK
Powierzchnia zabudowy
Kubatura
-
156,9 m2
1288,9 m3
zakres: malowanie elewacji
2.6 Charakterystyka istniejących przegród
Ochrona cieplna istniejąca budynku szkoły:
Obecnie przegrodę termiczną ścian zewnętrznych tworzą następujące warstwy:
- tynk wewnętrzny -1.5 cm λ = 0.7 W/0C*m2
- ściana właściwa -38 cm λ = 0.35 W/0C*m2
- tynk zewnętrzny -2 cm λ = 0.82 W/0C*m2
III.
IV.
Zakres projektowanych prac termo modernizacyjnych
Przyjęte rozwiązania techniczne termomodernizacji – metoda lekka mokra ( styropian)
Docieplenie projektuje się w systemie: „Knauf Thermo” .
4.1 Ocieplenie ścian zewnętrznych – (cześć dydaktyczna)
a) Ściany nadziemia – styropian Termo Lambda gr. 12 cm fasadowy
o współczynniku λ < 0,040
b) Ściany podziemia styropian gr. 2 cm, wodoodporny o współczynniku
λ < 0,040 + płytki klinkierowe
4.2 Wykończenie elewacji części nowej szkoły (sala gimnastyczna)
Projektuje się wykończenie ścian cienkowarstwowymi tynkami akrylowymi
o fakturze nakrapianej oraz płytkami elewacyjnymi klinkierowymi ( kolorystyka wg rys
graficznych). Stolarka okienna i drzwiowa bez zmian z PCV.
str. 2
4.3 ZałoŜenia architektoniczno – plastyczne
Istotą projektu kolorystycznego jest nadanie rysu architektonicznego w nawiązaniu do
otoczenia i istniejącej zabudowy. Zakłada się podział elewacji na partię cokołową i partię
ścienną. Partię cokołową zaprojektowano z tynku mozaikowego Ŝywicznego na uprzednio
przymocowanym styropianie z siatką zbrojeniową. Pozostałą część ściany wykonać
zgodnie z rysunkami elewacji. Tynk wykonać w fakturze „baranek” 2mm na warstwach
podkładowych.
4.4 Kolorystyka
Ściany – Ŝółty k .pastelowy) – wstawki czerwień (k .pastelowy)
Cokoły – klinkier w kolorze brązowym
Rynny rury spustowe, obróbki blacharskie – kolor brązowy
Stolarka okienna i drzwiowa w kolorze białym
4.5 Technologia wykonania
Stan techniczny ścian i tynków.
Przed przyklejeniem płyt styropianowych naleŜy wyremontować ewentualne ubytki w
podłoŜu i oczyścić podłoŜe. Płyty styropianowe mocować siatką na kleju dodatkowo
wzmacniając łącznikami mechanicznymi w ilości 6 szt. / m2
Elewacje
Do ocieplenia elewacji zastosować warstwę styropianu 12 cm. Na styropian wyłoŜyć
powtórnie masę klejowo-szpachlową do przymocowania siatki z włókna szklanego. Po
wyschnięciu podłoŜa narzucić tynk akrylowy wg załączonych rysunków. NaroŜniki
budynku, okien, drzwi wyposaŜyć w systemowe wzmocnienia kątowe z profili
aluminiowych i wzmocnić dwiema warstwami siatki.
Tynki zewnętrzne
Zastosować tynk akrylowy (szlachetny specjalny) w technologii np. „Knauf” na
podkładach załączonych z kartami informacyjnych zastosowanych systemów oraz zgodnie
z rysunkami elewacji.
farby
Malowane farbami elewacyjnymi (wg. rys. elewacji) - Knauf farbą silikonową z efektem
samoczyszczenia się elewacji (farby zawierają dodatki przeciw algom i grzybom
Uwagi dla wykonawcy
Styropianu powinien być odpowiednio wysezonowany (do 6 tygodni); skurcz jaki
powstaje przy uwalnianiu się pentanu z pęcherzyków styropianu, moŜe doprowadzić do
powstania pęknięć na otynkowanej elewacji. Innym powaŜnym uchybieniem jest
nieodpowiednie pokrycie arkusza zaprawą klejową np. tylko na kilka placków.
str. 3
Oddziaływanie wiatru powoduje zwiększone drgania takiej płyty, szczególnie przy braku
obwodowego pasma kleju, co w konsekwencji grozi odklejeniem się styropianu od ściany.
Dlatego wymagane jest pokrycie co najmniej w 40% powierzchni styropianu zaprawą
klejową metodą pasmowo – punktową. Niewłaściwym jest szpachlowanie zaprawą
szczelin w styropianie, gdyŜ tworzą się mostki cieplne – szczeliny wypełniać paskami
styropianu lub pianką. Pamiętać trzeba teŜ, Ŝe nie moŜna pozostawiać styropianu
naraŜonego na bezpośrednie działanie promieniowania słonecznego dłuŜej niŜ tydzień, ze
względu na działanie utleniające. Po dłuŜszym naświetleniu, powierzchnię styropianu
naleŜy przetrzeć papierem ściernym i odpylić, przed nałoŜeniem warstwy zbrojonej.
Styropian do zastosowań w budownictwie musi być odmiany FS (Fire Stop) czyli
samogasnący.
Przygotowanie podłoŜa.
Zapewnienie prawidłowej przyczepności styropianu do części ściany w załoŜeniach pracy
systemu dociepleniowego nie jest realizowane przez okołkowanie płyt styropianowych.
Właściwe powiązanie styropianu realizowane jest przez klej, kołki pełnią funkcję
uzupełniającą. Naklejanie docieplenia na brudne, stare powłoki malarskie, zakurzone
powierzchnię nie zapewnia przyczepności warstwy klejowej. Dlatego teŜ niezbędną
rzeczą jest oczyszczenie powierzchni elewacji z brudu, luźnych powłok malarskich,
zwietrzałego tynku, itp. przy pomocy agregatu myjącego wodą pod ciśnieniem lub skucie
luźnych fragmentów tynku. NaleŜy pamiętać Ŝe zmniejszenie ilości wody w zaprawie
powoduje przerwanie wiązania i obniŜenie przyczepności do podłoŜa i wytrzymałości.
Dlatego podłoŜa o zwiększonej nasiąkliwości, w kaŜdym przypadku trzeba pokryć
preparatem gruntującym np. unigruntem, dla ograniczenia wsiąkania wody z zaprawy w
podłoŜe. Pamiętać równieŜ naleŜy o usunięciu z powierzchni ściany pozostałości
preparatów zawierających rozpuszczalniki organiczne jak np. olkit w złączach
prefabrykatów, gdyŜ działają one rozpuszczająco na styropian. Bardzo częstym błędem
jest wyrównywanie niedokładności podłoŜa poprzez nakładanie grubszej warstwy kleju
mocującego. Skutkiem jest wydłuŜenie czasu wiązania warstwy mocującej, co w
przypadku przystąpienia do dalszych czynności technologicznych moŜe prowadzić do
wzruszenia płyt i zmniejszenia lub utraty przyczepności kleju. Kolejną konsekwencją jest
moŜliwość spękań masy mocującej, jak równieŜ spowodowane skurczem wiązania
przemieszczanie się płyt. Nie moŜna takŜe zapominać o niepotrzebnie nadmiernym
zuŜyciu kleju mocującego.
Przy elewacjach otynkowanych, dodatkowo, naleŜy sprawdzić przyczepność tynku
do podłoŜa. W tym celu przyklejamy w róŜnych miejscach elewacji próbki styropianowe
o wymiarach ok. 10x10 cm, uŜywając tego samego kleju, który później będzie
wykorzystany do mocowania systemu. Po 3 dniach wykonujemy próbę oderwania. JeŜeli
styropian rozerwie się w swojej warstwie, podłoŜe uznajemy za nośne, jeŜeli próbki
oderwiemy razem z tynkiem, w tych miejscach słaby tynk naleŜy skuć i uzupełnić nową
zaprawą cementowo-wapienną. Montując system do słabego, piaskującego się tynku
ryzykujemy jego odpadnięcie i na niewiele się zda dodatkowe mocowanie na kołki
mocujące.
str. 4
Ustawianie rusztowania.
Rusztowanie musi być ustawione w odpowiedniej odległości od ściany, naleŜy
przewidzieć, Ŝe dołoŜymy, kilkanaście centymetrów materiału ocieplającego. JeŜeli
rusztowanie będzie stało za blisko, pojawią się problemy z właściwym wykonaniem złącz
technologicznych wyprawy tynkarskiej na wysokości podestów. Powierzchnie poziome
takie jak attyki, gzymsy itp. muszą być zabezpieczone przed deszczem, nie moŜna
dopuścić, aby woda dostała się w głąb przegrody. RównieŜ roboty dachowe powinny być
zakończone wcześniej, elewacja musi być zabezpieczona przed ewentualnością zacieków.
Mocowanie płyt izolacyjnych.
Płyty mocuje się rzędami poziomymi tak, aby spoiny pionowe między płytami w
sąsiednich rzędach mijały się. Bardzo waŜne jest dokładne wypoziomowanie pierwszej
warstwy, błędy tutaj popełnione kumulują się w wyŜszych partiach. Zaleca się uŜycie
tzw. listwy startowej – aluminiowego profilu, który ułatwia dokładne ułoŜenie pierwszej
warstwy, a przy tym chroni dół systemu przed uszkodzeniami mechanicznymi. Klej
mocujący nakładamy na obrzeŜe płyty i w kilku miejscach w środku, tak aby pokryć
przynajmniej 40% powierzchni płyty.
Błędem jest nakładanie kleju tylko w środku płyty, pozostawione wolne krawędzie płyty
pracują, uniemoŜliwiając poprawne wykonanie kolejnych czynności. Co pewien czas
naleŜy sprawdzać długą łatą (im dłuŜsza tym lepiej ale nie krótsza niŜ 2 m) równość
powierzchni, ewentualne odchyłki nie powinny być większe niŜ 5 mm. Cały czas
kontrolujemy pion i poziom. W obrębie naroŜników budynku nie naleŜy stosować
mniejszych odcinków niŜ połowa płyty, naroŜne krawędzie poszczególnych rzędów
powinny się równieŜ mijać. W obrębie otworów okiennych i drzwiowych płyty mocujemy
str. 5
tak, aby pionowe i poziome spoiny nie pokrywały się z krawędziami otworów. W
przeciwnym wypadku w miejscu spoin mogą pojawić się pęknięcia spowodowane
kulminacją napręŜeń wynikających z przenoszonych przez nadproŜa obciąŜeń, a takŜe z
wadliwie osadzonej stolarki okiennej i drzwiowej. Tej ostatniej sytuacji moŜna uniknąć
stosując niewielką szczelinę dylatacyjną między systemem, a ościeŜnicą - szczelinę
naleŜy wypełnić elastycznym kitem uszczelniającym.
Najlepszym jednak rozwiązaniem jest zastosowanie specjalnych profili wykończeniowych.
Profile montuje się w połączeniach systemów z róŜnymi elementami budowlanymi,
ich zastosowanie, oprócz uszczelnienia połączenia, pozwala otrzymać prostą, precyzyjną i
estetyczną fugę. Nie zaleca się dokładnego docinania płyt w fazie montaŜu, powinny
wystawać poza krawędzie, docinając je dokładnie po związaniu kleju. Ocieplenie ościeŜy
wykonujemy tak, aby płyty ocieplające elewację nachodziły na boczne krawędzie płyt
ocieplających ościeŜa. JeŜeli przy dociskaniu płyt do podłoŜa wyciśnie się klej poza obrys
płyty, naleŜy go dokładnie zebrać kielnią, klej nie moŜe się dostać w spoiny między
płytami. Płyty naleŜy montować tak, aby moŜliwie szczelnie do siebie przylegały.
Wszelkie szczeliny naleŜy wypełnić tym samym materiałem izolacyjnym, w przypadku
niewielkich szczelin (2-3 mm) moŜna wykorzystać piankę poliuretanową o niewielkim
stopniu rozpręŜania (nie więcej niŜ dwa razy). Wypełnianie spoin masą szpachlową,
prowadzi do mostków termicznych, które w niesprzyjających warunkach mogą trwale
odwzorować się na powierzchni wyprawy elewacyjnej, na powierzchniach wewnętrznych
zaś, w tych miejscach para wodna moŜe ulegać skraplaniu. Po przyklejeniu płyt naleŜy
odczekać przynajmniej trzy dni, aŜ klej mocujący w pełni zwiąŜe. Błędem jest szlifowanie
powierzchni płyt styropianowych, czy teŜ montaŜ kołków mocujących juŜ następnego
dnia. Prowadzi to do bardzo wyraźnego zmniejszenia przyczepności mocowanych płyt.
Mogą być stosowane wyłącznie łączniki posiadające odpowiedni atest. Do osadzenia
kołków moŜna przystąpić najwcześniej po upływie doby od przyklejenia płyt. Mylnym jest
przekonanie, Ŝe niedostatki klejenia wyrówna przymocowanie kołków, nawet prawidłowe
kołkowanie, moŜe nie zapobiec oderwaniu się styropianu, w przypadku oszczędnego
stosowania zaprawy klejowej. Kołki mocuje się na przecięciu kaŜdej spoiny pionowej i
poziomej oraz dodatkowo dwa w środku, co daje w sumie 8 kołków / 1 m2. NaleŜy
dodatkowo wzmocnić naroŜniki budynków mocując kołki w pionowej linii co 25 cm.
Talerzyki nie mogą wystawać poza lico ściany, nie mogą teŜ być zbyt mocno
zagłębione, w jednym i w drugim przypadku istnieje niebezpieczeństwo odwzorowania się
kołków na elewacji. Głębokość zakotwienia kołka w materiale konstrukcyjnym ściany (nie
bierze się pod uwagę tynku) powinna wynosić przynajmniej 5 cm dla materiałów
monolitycznych jak beton i cegła pełna, oraz przynajmniej 7 - 9 cm dla pustaków
ceramicznych (kołek powinien przebić dwie sąsiednie komory pustaka) i dla gazobetonu.
Wykonanie zbrojonej warstwy szpachlowej Warstwa szpachlowa z wtopioną tkaniną
zbrojącą z włókna szklanego ma za zadanie ochronę systemu przed wpływem napręŜeń
termicznych i w pewnym stopniu, równieŜ przed moŜliwością uszkodzeń mechanicznych.
Wykonanie polega na naniesieniu kleju na powierzchnię płyt i natychmiastowe wtopienie
w jeszcze świeŜy klej siatki z włókna szklanego. Błędem jest mocowanie siatki na suchej
powierzchni płyt i szpachlowanie jej klejem. W efekcie końcowym, ani siatka, ani płyty nie
zostaną całkowicie pokryte klejem, co uniemoŜliwia poprawne działanie siatki jako
zbrojenia. Wykonanie właściwej warstwy szpachlowej muszą jednak poprzedzić prace
przygotowawcze. Nie moŜna dopuścić do sytuacji aby miną zbyt długi okres pomiędzy
przyklejeniem styropiany a wtopieniem siatki, gdyŜ styropian nie jest odporny na działanie
promieniowania UV i pod wpływem światła ulega degradacji. W takiej sytuacji naleŜy
ocenić stan płyt styropianowych, powierzchnie poŜółkłe, pylące się wymagają
str. 6
przeszlifowania grubym papierem ściernym. Prace rozpoczynamy od osadzenia
kątowników ochronnych na naroŜnikach budynku i krawędziach otworów. Kątowniki
zabezpieczają przed uszkodzeniami mechanicznymi, a jednocześnie ułatwiają wykonanie
prostych i estetycznych krawędzi. Następnie naleŜy obrobić ościeŜa. W naroŜach otworów
naleŜy przykleić dodatkowe wzmacniające pasy siatki o wymiarach ok. 20 x 45 cm pod
kątem 450 do krawędzi otworu. Niezwykle waŜną sprawą jest aby poszczególne pasy
siatki zachodziły na siebie na zakład o szerokości ok. 10 cm. W obrębie naroŜników siatka
powinna być wywinięta przynajmniej 20 cm poza krawędź, chyba Ŝe stosowane są
kątowniki z juŜ zamocowaną siatką. Całkowita grubość warstwy powinna wynosić ok. 3
mm, a siatka powinna być umieszczona moŜliwie w środku warstwy. Płaszczyzna warstwy
szpachlowej powinna być równa i gładka, ewentualne niedokładności moŜna skorygować
następnego dnia papierem ściernym.
Wykonanie wyprawy elewacyjnej.
Wykonanie tynków rozpoczynamy nie wcześniej, niŜ trzy dni po wykonaniu warstwy
szpachlowej. Najczęściej popełniane błędy, to zła organizacja pracy na rusztowaniu, czego
efektem są widoczne złącza technologiczne na pełnych fragmentach elewacji. Często
spotyka się równieŜ niewłaściwe przygotowanie produktów, szczególnie zapraw
proszkowych do rozmieszania z wodą – nie przestrzega się ilości dodawanej wody i
czasów mieszania poszczególnych partii, co jest przyczyną późniejszych róŜnic
kolorystycznych na elewacji. Bardzo często zdarza się równieŜ praca w złych warunkach
pogodowych, w zbyt niskich lub zbyt wysokich temperaturach. NaleŜy teŜ pamiętać Ŝe
jest to najbardziej widoczny element prac dociepleniowych i dlatego naleŜy go wykonać ze
szczególną dokładnością. Szczegół docieplenia ościeŜy.
V.
Uwagi końcowe.
Zagadnienia BHP.
Roboty budowlane prowadzić zgodnie z:
- warunkami technicznymi wykonania i odbioru robót budowlanych i montaŜowych, wyd
przez MB i PMB, a takŜe ITB – Warszawa 1990 r.
- rozporządzeniem MB i PMB z dn. 28.03.1972 r. W sprawie bezpieczeństwa i higieny
pracy przy wykonywaniu robót budowlano- montaŜowych i rozbiórkowych (Dz.U. Nr
13 z dn. 10.04.1972r.)
- rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dn. 26.09.1997r. w sprawie
ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy.
Atesty materiałowe.
Projektant zaprojektował a wykonawca stosować będzie wyroby dopuszczone do obrotu i
stosowania, dla których wydano certyfikat na znak bezpieczeństwa, deklarację bądź
certyfikat zgodności PN lub aprobatę techniczną.
Normy i przepisy tematycznie związane.
PN-68/B-10020 Roboty murowe z cegły. Wymagania i badania przy odbiorze.
PN-69/B-10280 Roboty malarskie budowlane farbami wodnymi i wodorozcieńczalnymi
farbami emulsyjnymi.
PN –70/B-10100 Roboty tynkowe. Tynki zwykłe. Wymagania i badania przy odbiorze.
str. 7
PN- 75/B-10121 Okładziny z płytek ściennych ceramicznych szkliwionych. Wymagania
i badania przy odbiorze.
PN-89/B-10425 Przewody dymowe, spalinowe i wentylacyjne murowane z cegły.
Wymagania i badania przy odbiorze.
PN-87/B-03002 Konstrukcje murowe
PN-81/B-03150 Konstrukcje drewniane
PN-84/B-03264 Konstrukcje betonowe, Ŝelbetowe i spręŜone
PN-68/B-10020 Roboty murowe z cegły
PN-90/B-03200 Konstrukcje stalowe instrukcją ITB Nr 334/96
Rozporządzeniem MB i PMB Dz.U. 13/72 poz. 47, w sprawie BHP przy robotach
budowlano-montaŜowych i remontowych.
Rozp. Min. Gosp. z dnia 20.09.2001 (Dz.U. nr 118 poz. 1263) w sprawie
bezpieczeństwa i higieny pracy podczas eksploatacji maszyn i urządzeń technicznych do
robót ziemnych i budowlanych .
Ochrona przeciwpoŜarowa
Wykonawca będzie przestrzegać przepisy ochrony przeciwpoŜarowej. Materiały łatwopalne
będą składowane w sposób zgodny z odpowiednimi przepisami i zabezpieczone przed
dostępem osób trzecich. Wykonawca będzie odpowiedzialny za wszelkie straty
spowodowane poŜarem wywołanym jako rezultat realizacji robót albo przez personel
Wykonawcy.
W budynku nie przewiduje się stosowania i składowania materiałów niebezpiecznych
poŜarowo. śadnego z pomieszczeń nie zakwalifikowano jako zagroŜonego wybuchem.
Między budynkami nie zachodzi okoliczność.
Materiały szkodliwe dla otoczenia
Nie dopuszcza się uŜycia materiałów wywołujących szkodliwe promieniowanie o stęŜeniu
większym od dopuszczalnego, określonego odpowiednimi przepisami. Wszelkie materiały
odpadowe uŜyte do robót będą miały aprobatę techniczną wydaną przez uprawnioną
jednostkę, jednoznacznie określającą brak szkodliwego oddziaływania tych materiałów na
środowisko. Materiały, które są szkodliwe dla otoczenia tylko w czasie robót, a po
zakończeniu robót ich szkodliwość zanika (np. materiały pylaste) mogą być uŜyte pod
warunkiem przestrzegania wymagań technologicznych wbudowania. JeŜeli wymagają tego
odpowiednie przepisy Zamawiający powinien otrzymać zgodę na uŜycie tych materiałów od
właściwych organów administracji państwowej.
Ochrona i utrzymanie robót
Wykonawca będzie odpowiedzialny za ochronę robót i za wszelkie materiały i urządzenia
uŜywane do robót od daty rozpoczęcia do daty zakończenia robót. Wykonawca będzie
utrzymywać roboty do czasu odbioru ostatecznego. Utrzymanie powinno być prowadzone
w taki sposób, aby budowla lub jej elementy były w zadowalającym stanie przez cały czas,
do momentu odbioru ostatecznego.
Projektował:
str. 8