Produkty regionalne i tradycyjne oraz sprzedaż bezpośrednia w

Produkty regionalne
i tradycyjne
oraz sprzedaż
bezpośrednia
w odniesieniu
do aktualnych
aktów prawnych.
Kierownik Oddziału Higieny Żywności, Żywienia
i Przedmiotów Użytku WSSE w Poznaniu
mgr Andrzej Wieland
Wymagania przy produkcji i sprzedaŜy Ŝywności
tradycyjnej – aspekt sanitarny
śywność tradycyjna posiada swoje miejsce w regulacjach
wspólnotowych, zawarte w:
• rozporządzeniu Rady nr 2081/92/EWG z dnia 14 lipca
1992 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i
nazw pochodzenia produktów rolnych i środków
spoŜywczych (Dz. Urz. WE L 208 z 24.07.1992 r. z późn.
zm.; Dz. Urz. UE Polskie Wydanie Specjalne, Rozdz. 03,
t. 13, str. 4), zwanym dalej „rozporządzeniem nr
2081/92/EWG”
• rozporządzeniu Komisji nr 2037/93/EWG z dnia 27
lipca 1993 r. ustanawiającym szczegółowe zasady
stosowania rozrządzenia Rady nr 2081/92/EWG z dnia
14 lipca 1992 r. w sprawie ochrony oznaczeń
geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i
środków spoŜywczych
Wymagania przy produkcji i sprzedaŜy Ŝywności
tradycyjnej – aspekt sanitarny
śywność tradycyjna posiada swoje miejsce w regulacjach
wspólnotowych, zawarte w:
• rozporządzeniu Rady nr 2082/92/EWG z dnia 14 lipca
1992 r. w sprawie świadectw o szczególnym
charakterze dla produktów rolnych i środków
spoŜywczych (Dz. Urz. WE L 208 z 24.07.1992 r. z późn.
zm.; Dz. Urz. UE Polskie Wydanie Specjalne, Rozdz. 03,
t. 13, str. 12), zwanym dalej „rozporządzeniem nr
2082/92/EWG”
• rozporządzeniu Komisji nr 1848/93/EWG z dnia 9
lipca 1993 r. ustanawiającym szczegółowe przepisy
wykonawcze do rozporządzenia Rady nr 2082/92/EWG z
dnia 14 lipca 1992 r. w sprawie świadectw o
szczególnym charakterze dla produktów rolnych i
artykułów Ŝywnościowych.
W polskim systemie prawnym obowiązuje ustawa z dnia
17 grudnia 2004 r. o rejestracji i ochronie nazw i
oznaczeń produktów rolnych i środków spożywczych
oraz o produktach tradycyjnych (Dz. U. Nr 10, poz. 68).
Przytoczone wyżej akty prawne, zarówno wspólnotowe,
jak i ustawa z 17 grudnia 2004 r., najogólniej mówiąc,
zawierają przepisy proceduralne, czyli określające
zasady i tryb postępowania producentów tej żywności,
które muszą być spełnione, aby zarejestrować:
– nazwę pochodzenia lub oznaczenie geograficzne
żywności albo
– specyficzny
charakter
środka
spożywczego
odzwierciedlający
tradycyjny
skład,
sposób
produkcji lub przetwórstwa oraz, aby te
zarejestrowane nazwy lub specyficzny charakter
żywności były prawnie chronione w obrocie na
terenie całej Wspólnoty.
Poradnik ze strony www.fapa.com.pl
Poradnik ze strony www.fapa.com.pl
Aktualnie brak jest kompleksowej regulacji
warunków higienicznych, które muszą być
spełniane przy produkcji żywności tradycyjnej.
Zastosowanie mają przepisy ogólne:
• rozporządzenie (WE) nr 852/2004 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w
sprawie higieny środków spoŜywczych;
• ustawa z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie
Ŝywności i Ŝywienia (Dz. U. z 2010 r. Nr 136, poz. 914 ze zm.)
• „Zbiór wytycznych w zakresie wdraŜania niektórych
przepisów rozporządzenia (WE) nr 852/2004 w
sprawie higieny środków spoŜywczych” – dokument z
dnia 21 grudnia 2005 r. opublikowany przez Dyrekcję
Generalną ds. Ochrony Zdrowia i Konsumentów
Komisji Europejskiej (Zbiór wytycznych DG SANCO).
Rozporządzenie (WE) nr 852/2004 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w
sprawie higieny środków spoŜywczych
Zgodnie z art. 13 rozporządzenia państwa członkowskie
mogą przyjąć krajowe regulacje dostosowujące wymogi
dotyczące higieny dla wszystkich przedsiębiorstw
Ŝywnościowych, dotyczące pomieszczeń, wymagań dla
sprzętu, higieny osobistej oraz do środków spoŜywczych.
Regulacje te mają umoŜliwić:
– dalsze korzystanie z tradycyjnych metod na kaŜdym
etapie produkcji i obrotu Ŝywnością
– wyjście naprzeciw potrzebom zakładów
zlokalizowanych w regionach o szczególnych
ograniczeniach geograficznych.
Ustawa o bezpieczeństwie żywności i żywienia
(Dz. U. z 2010 r. Nr 136, poz. 914 ze zm.)
Stanowi podstawowy akt prawa krajowego z zakresu
prawa Ŝywnościowego regulujący ogół wymagań,
które muszą być spełniane, aby Ŝywność znajdująca
się w obrocie, zarówno krajowa, jak i pochodząca z
importu, czyli Ŝywność, którą kupujemy w sklepach
detalicznych, hipermarketach, na targowiskach, czy
bazarach, spoŜywamy w restauracjach, barach,
stołówkach, lub innych tego typu zakładach
Ŝywienia zbiorowego, była bezpieczna dla naszego
zdrowia.
Ustawa o bezpieczeństwie żywności i żywienia
(Dz. U. z 2010 r. Nr 136, poz. 914 ze zm.)
Przepisy
ustawy
pochodzenia
dotyczą
roślinnego,
zarówno
jak
i
Ŝywności
zwierzęcego,
poniewaŜ jedynie specyficzne wymagania Ŝywności
pochodzenia
zwierzęcego
określają
przepisy
odrębnej ustawy z 16 grudnia 2005 r. o produktach
pochodzenia zwierzęcego.
Ustawa o bezpieczeństwie żywności i żywienia
(Dz. U. z 2010 r. Nr 136, poz. 914 ze zm.)
Przede wszystkim naleŜy zwrócić uwagę, Ŝe ustawy
o bezpieczeństwie Ŝywności i Ŝywienia nie moŜna
stosować w oderwaniu od przepisów rozporządzeń
wspólnotowych.
stosowanie
Konieczne
przepisów
jest
ustawy
rozporządzeń wspólnotowych.
równoczesne
i
przepisów
Ustawa o bezpieczeństwie żywności i żywienia
(Dz. U. z 2010 r. Nr 136, poz. 914 ze zm.)
Art. 3 ust. 2 ustawy zawiera zasadę ogólną,
stanowiącą, Ŝe produkty, które nie spełniają
wymagań prawa Ŝywnościowego nie mogą być
oznakowane i wprowadzane na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej jako Ŝywność.
Art. 6 ustawy stanowi zasadę generalną, Ŝe środki
spoŜywcze niespełniające wymagań zdrowotnych
nie mogą być wprowadzane do obrotu lub
stosowane
do
produkcji
innych
środków
spoŜywczych,
poniewaŜ
są
one
środkami
spoŜywczymi niebezpiecznymi w rozumieniu art.
14 ust. 2 – 6 rozporządzenia nr 178/2002.
W ustawie o bezpieczeństwie żywności i żywienia
(Dz. U. z 2010 r. Nr 136, poz. 914 ze zm.)
Dział IVIV- Wymagania higieniczne
Rozdział 1 – przepisy ogólne
Art. 59.
1. Podmioty działające na rynku spoŜywczym są
obowiązane przestrzegać w zakładach wymagań
higienicznych określonych w rozporządzeniu
nr 852/2004.
Dział IVIV- Wymagania higieniczne
Rozdział 2 – rejestracja i zatwierdzanie zakładów
Art. 61.
Państwowy powiatowy inspektor sanitarny jest organem
właściwym w sprawach rejestracji oraz zatwierdzania,
warunkowego zatwierdzania, przedłuŜania warunkowego
zatwierdzenia, zawieszania oraz cofania zatwierdzenia
zakładów, które:
1) produkują lub wprowadzają do obrotu Ŝywność
pochodzenia niezwierzęcego,
2) wprowadzają do obrotu produkty pochodzenia
zwierzęcego, nieobjętych urzędową kontrolą organów
Inspekcji Weterynaryjnej – w trybie i na zasadach
określonych w rozporządzeniu nr 852/2004 i rozporządzeniu
nr 882/2004.
Dział IVIV- Wymagania higieniczne
Rozdział 2 – rejestracja i zatwierdzanie zakładów
Art. 61. (c.d.)
Państwowy powiatowy inspektor sanitarny jest organem
właściwym w sprawach rejestracji oraz zatwierdzania,
warunkowego zatwierdzania, przedłuŜania warunkowego
zatwierdzenia, zawieszania oraz cofania zatwierdzenia
zakładów, które: Właściwy ze względu na siedzibę zakładu
państwowy powiatowy inspektor sanitarny:
3) wydaje decyzje o wykreśleniu z rejestru zakładów;
4) wydaje zaświadczenie o wpisie do rejestru zakładów
(wzór - rozporządzenie)
Dział IVIV- Wymagania higieniczne
Rozdział 2 – rejestracja i zatwierdzanie zakładów
Art. 63 ust. 2:
2. Zatwierdzenie nie jest wymagane w odniesieniu do:
1) działalności w zakresie dostaw bezpośrednich;
2) urządzeń dystrybucyjnych do sprzedaŜy Ŝywności w
opakowaniach;
3) obiektów lub urządzeń ruchomych lub tymczasowych,
uprzednio dopuszczonych do prowadzenia działalności
gospodarczej w zakresie produkcji lub obrotu Ŝywnością w
innym państwie członkowskim Unii Europejskiej;
4) zakładów prowadzących działalność gospodarczą w
zakresie pośrednictwa w sprzedaŜy Ŝywności „na odległość”
(sprzedaŜy wysyłkowej), w tym sprzedaŜy przez internet.
3. W przypadkach, o których mowa w ust. 2, podmiot
działający na rynku spoŜywczym jest obowiązany złoŜyć
wniosek o wpis do rejestru zakładów.”
Produkcja podstawowa
Rejestracja i zatwierdzanie zakładów
Produkcja podstawowa oznacza produkcję,
uprawę lub hodowlę produktów podstawowych, w tym:
– zbiory
– dojenie
– hodowlę zwierząt gospodarskich przed ubojem
– łowiectwo i rybołówstwo
– zbieranie runa leśnego bez znaczącej zmiany ich
charakteru. (art. 3 pkt 17 rozporządzenia 178/2002)
Produkcja podstawowa
Rejestracja i zatwierdzanie zakładów
Produkty pierwotne – definicja „surowca” (art. 2 ust. 1
lit.b Rozp. 852/2004) – produkty ziemi, pochodzące z
hodowli, polowań i połowów. Produkty pierwotne
obejmują produkty:
• pochodzenia roślinnego, czyli zboŜa, owoce, warzywa,
zioła, grzyby hodowlane
• pochodzenia zwierzęcego, czyli jaja, surowe mleko,
miód, produkty rybołówstwa, Ŝywe małŜe
• zbierane w ich naturalnym środowisku (rosnące w
warunkach
naturalnych)
zarówno
pochodzenia
roślinnego, jak i zwierzęcego, czyli grzyby, jagody,
ślimaki itp.
Produkcja podstawowa
Rejestracja i zatwierdzanie zakładów
Wymagania, które muszą być spełniane przez podmioty
prowadzące działalność w zakresie produkcji pierwotnej (produkcji
podstawowej zgodnie z art. 3 pkt 17 rozporządzenia nr 178/2002)
określa załącznik I część A do Rozporządzenia nr 852/2004.
Załącznik ten obejmuje równieŜ następujące, powiązane z tą
produkcją działania:
transport, magazynowanie i obsługę produktów pierwotnych
w miejscu produkcji – bez zmiany w sposób znaczący ich
charakteru
transport Ŝywych zwierząt
w przypadku produktów pochodzenia roślinnego, produktów
rybołówstwa i zwierząt łownych – czynności transportowe
związane z dostarczeniem tych produktów, z miejsca
produkcji do zakładu.
Produkcja podstawowa a dostawy bezpośrednie
Dostawy bezpośrednie będą w kaŜdym przypadku odnosić
się do produktów pierwotnych. Natomiast nie zawsze
wymagania w zakresie higieny, które podmiot musi
spełniać będą takie same. Producenci, którzy będą
wprowadzać do obrotu produkty pierwotne wyłącznie w
warunkach sprzedaŜy bezpośredniej będą przestrzegać
wymagań określonych w rozporządzeniu Ministra Zdrowia
wydanym na podstawie art. 68 ust. 2 Ustawy o
Bezpieczeństwie śywności i śywienia.. Natomiast
producenci, którzy będą płody, czy plony swojego
gospodarstwa wprowadzać do obrotu w szerszym
wymiarze niŜ dostawy bezpośrednie, będą obowiązani
przestrzegać przepisów Rozporządzenie 852/2004.
Produkcja podstawowa a dostawy bezpośrednie
Dostawy bezpośrednie
Art. 1 ust. 2 lit. c Rozporządzenia 852/2004
zobowiązuje państwa członkowskie do określenia w
przepisach krajowych działalności w zakresie dostaw
bezpośrednich.
Rozporządzenie określa dostawy bezpośrednie, jako
dostawy dokonywane przez producenta małych ilości
surowców do konsumenta finalnego lub do lokalnego
zakładu detalicznego bezpośrednio zaopatrującego
konsumenta finalnego.
Produkcja podstawowa a dostawy bezpośrednie
1) Nie moŜe to być działalność, w rozumieniu
działalności gospodarczej, w systemie pośrednictwa i
dalszej odsprzedaŜy. Działalność ta moŜe odbywać się
bezpośrednio pomiędzy producentem surowców, czyli
płodów rolnych i:
a) konsumentem finalnym, albo
b) lokalnym sklepem detalicznym lub lokalną
restauracją, nie w celu dalszej odsprzedaŜy innemu
podmiotowi gospodarczemu, lecz w celu zaopatrzenia
konsumentów finalnych.
Produkcja podstawowa a dostawy bezpośrednie
2) Działalność ta ma dotyczyć małych ilości surowców.
Jak się wydaje chodzi o takie ilości surowców, które
dostawca
moŜe
wyprodukować
we
własnym
gospodarstwie, a więc które pochodzą z własnych upraw
lub hodowli.
W pkt 10 preambuły rozporządzenia uŜyte jest wprost
określenie „bezpośrednich dostaw małych ilości surowców,
przez produkujące je przedsiębiorstwo sektora
spoŜywczego”.
Produkcja podstawowa a dostawy bezpośrednie
Rolnik, który uprawia ziemniaki, czy inne warzywa moŜe
je sprzedawać podmiotom wymienionym w art. 1 ust. 2
lit. c rozporządzenia 852/2004 na warunkach sprzedaŜy
bezpośredniej.
Natomiast, jeśli ten sam rolnik będzie zajmował się
skupem płodów rolnych od innych rolników i następnie
będzie sprzedawał je innym podmiotom działającym na
rynku spoŜywczym, to rolnik taki będzie prowadził
działalność
gospodarczą
w
zakresie
Ŝywności do obrotu na zasadach ogólnych.
wprowadzania
Produkcja podstawowa a dostawy bezpośrednie
Działalność w ramach dostaw bezpośrednich dotyczy
wyłącznie
surowców,
przetworzonej.
Jeśli
czyli
rolnik,
Ŝywności
który
we
nie
własnym
gospodarstwie uprawia warzywa a następnie te warzywa
sprzedaje, np. przy bramie swojego gospodarstwa, na
miejscowym rynku, czy bazarze konsumentom finalnym,
to moŜna przyjąć, Ŝe prowadzi działalność w ramach
dostaw bezpośrednich.
Produkcja podstawowa a dostawy bezpośrednie
Natomiast, jeśli ten sam rolnik we własnym gospodarstwie
będzie poddawał własne płody rolne zabiegom takim, jak:
obieranie i krojenie ziemniaków na frytki, krojenie
marchewki, pakowanie w woreczki, wyciskanie soków z
jabłek z własnego ogrodu, i następnie produkty te będzie
sprzedawał, nie moŜna przyjąć, Ŝe będzie to działalność w
ramach dostaw bezpośrednich i w związku z tym
działalność taka będzie podlegała ogólnym zasadom
określonym
przepisami
Rozporządzenia
852/2004.
Działalność taka wpływa bowiem w sposób znaczący na
charakter tych produktów.
Produkcja podstawowa a dostawy bezpośrednie
Takie czynności, jak na przykład:
• mycie warzyw, usuwanie liści,
sortowanie owoców
• suszenie zbóŜ
• zabijanie, wykrwawianie,
patroszenie, usuwanie płetw, schładzanie i pakowanie ryb
powinny być traktowane, jako normalne, rutynowe
działania na poziomie produkcji pierwotnej.
Produkcja podstawowa a dostawy bezpośrednie
Takie czynności, jak na przykład:
• obieranie ziemniaków
• krojenie marchewek
• pakowanie sałaty w woreczki
• stosowanie gazów konserwujących
nie mogą być zaliczone do czynności wykonywanych w
ramach produkcji pierwotnej, ani za operacje związane z
produkcją pierwotną. Działania te muszą spełniać
odpowiednie wymagania określone w załączniku II do
Rozporządzenia 852/2004.
Produkcja podstawowa a dostawy bezpośrednie
• Produkcja podstawowa
zgodnie z ustawą o
bezpieczeństwie żywności i
żywienia, klasyfikowana jako
rejestracja (dostawy
bezpośrednie)
• Produkcja podstawowa
zgodnie z ustawą o
bezpieczeństwie żywności i
żywienia, klasyfikowana jako
rejestracja i zatwierdzenie
(rozporządzenie 852/2004)
Produkcja podstawowa a dostawy bezpośrednie
Działalność okazjonalna obejmująca przygotowywanie,
przechowywanie i serwowanie Ŝywności przez osoby
fizyczne w trakcie imprez, takich: jarmarki, czy święta
kościelne, szkolne, miejskie, wiejskie, zorganizowane
akcje dobroczynne obejmujące wolontariuszy, gdzie
Ŝywność jest przygotowywana czasami, sporadycznie i
na małą skalę nie moŜe być uznawana za działalność
przedsiębiorstwa
podlegającą
wymaganiom
prawodawstwa higienicznego Wspólnoty. Oznacza to, Ŝe
powyŜsze działania nie są objęte wymaganiami załącznika
II do rozporządzenia 852/2004.
Dział VII - Odpowiedzialność za szkodę
wyrządzoną przez środki spożywcze
Art. 95.
W przypadku szkody wyrządzonej przez środki
spoŜywcze odpowiedzialność za tę szkodę ponosi
podmiot działający na rynku spoŜywczym na zasadach
określonych w przepisach Kodeksu Cywilnego
dotyczących odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną
przez produkt niebezpieczny.
Dział VII - Przepisy karne i kary pieniężne
Ustawa przewiduje odpowiedzialność karną w
przypadku
nieprzestrzegania
przepisów
rozporządzeń wspólnotowych, ustawy i wymagań w
niej określonych.
Dział VII - Przepisy karne
Art. 96.
1. Kto produkuje lub wprowadza do obrotu środek
spoŜywczy powszechnie spoŜywany szkodliwy dla
zdrowia lub Ŝycia człowieka, podlega grzywnie,
karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do lat 2.
2. Kto produkuje lub wprowadza do obrotu,
szkodliwy dla zdrowia lub Ŝycia człowieka, środek
spoŜywczy
specjalnego
przeznaczenia
Ŝywieniowego, suplement diety lub nową Ŝywność,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności
albo pozbawienia wolności do lat 3.
Dział VII - Przepisy karne (internet)
Art. 98.
1. Kto prowadzi działalność gospodarczą w zakresie
sprzedaŜy Ŝywności „na odległość” (sprzedaŜy
wysyłkowej), w tym sprzedaŜy przez internet, bez
spełnienia obowiązku określonego w art. 63 ust. 3,
podlega karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do roku.
2. JeŜeli sprawca uczynił sobie z przestępstwa
określonego w ust. 1 stałe źródło dochodów albo
dopuszcza się przestępstw określonych w ust. 1 w
stosunku do Ŝywności o znacznej wartości, podlega
karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 3.
Dział VII - Przepisy karne
Art. 100.
1. Kto:
7) nie wykonuje czynności w zakresie identyfikacji
dostawców lub odbiorców Ŝywności wbrew obowiązkowi
określonemu w art. 18 rozporządzenia nr 178/2002,
8) nie wdraŜa w zakładzie produkcji lub obrotu Ŝywnością
zasad systemu HACCP wbrew obowiązkowi określonemu w
art. 5 rozporządzenia nr 852/2004,
10) wykonuje czynności klasyfikatora grzybów lub
grzyboznawcy bez posiadania uprawnień określonych w
art. 43,
podlega karze grzywny.
Dział VII -
Przepisy karne
Art. 103.
1. Kto:
1) nie przestrzega wymagań w zakresie znakowania środków
spoŜywczych
2) wprowadza do obrotu jako Ŝywność produkt niebędący
Ŝywnością,
3) nie wycofuje z obrotu środka spoŜywczego szkodliwego
dla zdrowia lub Ŝycia człowieka, środka spoŜywczego
zepsutego oraz środka spoŜywczego zafałszowanego wbrew
decyzji organu urzędowej kontroli Ŝywności,
4) rozpoczyna działalność gospodarczą w zakresie produkcji
lub obrotu Ŝywnością bez złoŜenia wniosku o
zarejestrowanie zakładu lub uzyskania decyzji o
zatwierdzeniu zakładu
Dział VII - Przepisy karne (kary pieniężne)
Art. 103.
1. Kto:
5) produkuje lub wprowadza do obrotu Ŝywność w zakresie
niezgodnym z decyzją o zatwierdzeniu zakładu,
6) prowadzi działalność w zakresie produkcji lub obrotu
Ŝywnością wbrew decyzji o cofnięciu zatwierdzenia
zakładu,
7) utrudnia lub uniemoŜliwia przeprowadzenie urzędowej
kontroli Ŝywności,
podlega
karze
pienięŜnej
w
wysokości
do
trzydziestokrotnego
przeciętnego
wynagrodzenia
miesięcznego w gospodarce narodowej za rok
poprzedzający,
Dział VII - Przepisy karne (kary pieniężne)
Art. 103.
2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1:
1) pkt 1 lub 3 – wysokość kary pienięŜnej moŜe być
wymierzona do pięciokrotnej wartości brutto
zakwestionowanej ilości środka spoŜywczego;
2) pkt 4 – wysokość kary pienięŜnej moŜe być wymierzona do
5 000 zł, niemniej niŜ 1 000 zł;
3) pkt 5 – wysokość kary nie moŜe być mniejsza niŜ 500 zł.
Art. 104.
1. Kary pienięŜne, o których mowa w art. 103, wymierza,
w drodze decyzji, właściwy państwowy wojewódzki
inspektor sanitarny.
Rozdział 2 - Przepisy końcowe i przejściowe
Art. 122.
1. Podmioty działające na rynku spoŜywczym,
których zakłady nie są wpisane do rejestru, o
którym mowa w art. 62 ust. 1 pkt 1, są
obowiązane, w okresie sześciu miesięcy od dnia
wejścia w Ŝycie ustawy, złoŜyć wnioski o wpis do
rejestru zakładów lub o zatwierdzenie zakładu.
2. Wnioski, o których mowa w art. 64 ust. 1, nie są
wymagane, jeŜeli zakłady produkujące lub
wprowadzające Ŝywność do obrotu objęte są
rejestrami prowadzonymi na podstawie art. 27a
ustawy, o której mowa w art. 127 pkt 1, lub na
podstawie przepisów wcześniej obowiązujących,
i spełniają wymagania określone w niniejszej
ustawie.
Rozdział 2 - Przepisy końcowe i przejściowe
Art. 122.
3. W przypadkach, o których mowa w ust. 2,
właściwy
państwowy
powiatowy
inspektor
sanitarny dokonuje wpisu zakładu do rejestru
zakładów z urzędu, chyba Ŝe w terminie, o którym
mowa w ust. 1, podmiot działający na rynku
spoŜywczym zostanie wezwany do złoŜenia
wniosku lub uzupełnienia danych objętych
wnioskiem albo podmiot ten złoŜy wniosek o
dokonanie zmian w rejestrze lub o wykreślenie
zakładu z rejestru.
Wejście w życie
Art. 127.
Tracą moc:
1) ustawa z dnia 11 maja 2001 r. o warunkach zdrowotnych
Ŝywności i Ŝywienia (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 265
i Nr 178, poz. 1480);
2) ustawa z dnia 6 września 2001 r. o materiałach i
wyrobach przeznaczonych do kontaktu z Ŝywnością
(Dz. U. Nr 128, poz. 1408, z 2003 r. Nr 171, poz.
1662, z 2004 r. Nr 173, poz. 1808 oraz z 2005 r.
Nr 178, poz. 1480).
Art. 128.
Ustawa weszła w Ŝycie po upływie 30 dni od dnia
ogłoszenia, tj. w dniu 28.X.2006 r.
(Dz. U. z 2010 r. Nr 136, poz. 914 ze zm.).