D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Dworze

Sygn. akt II K 537/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 27 czerwca 2016 r.
Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim II Wydział Karny
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSR Tomasz Morycz
Protokolant: Sekretarz sądowy stażysta Jolanta Frąckiewicz
przy udziale Prokuratora Anny Wróbel - Woźniak
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 25 kwietnia 2016 r., 9 czerwca 2016 r. i 27 czerwca 2016 r.
sprawy M. Z.
c. I. i I. zd. B. (...)
ur. (...) w Ż.
oskarżonej o to, że:
w dniu 03 lipca 2015 roku w N. woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru,
wspólnie i w porozumieniu z A. Z., dokonała zaboru w celu przywłaszczenia mienia o łącznej wartości 594,73 zł, w
tym: w sklepie o nazwie (...) przy ul. (...) bluzy chłopięcej o wartości 89,99 zł na szkodę E. T. i M. T., w sklepie o
nazwie ,,4F” przy ul. (...) kurtki damskiej o wartości 299,99 zł na szkodą E. D., w sklepie o nazwie (...) przy ul. (...)
dwóch kostiumów kąpielowych o wartości 39,95 zł każdy i bielizny damskiej o wartości 64,95 zł, tj. mienia o łącznej
wartości 144,95 zł na szkodę K. S. (1), w sklepie o nazwie (...) przy ul. (...) krótkich spodenek męskich o wartości 59,99
zł na szkodę A. M. i P. M.,
to jest o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk
i A. Z.
s. A. i D. zd. H.
ur. (...) w M.
oskarżonego o to, że:
w dniu 03 lipca 2015 roku w N. woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru,
wspólnie i w porozumieniu z M. Z., dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia o łącznej wartości 594,73 zł, w
tym: w sklepie o nazwie (...) przy ul. (...) bluzy chłopięcej o wartości 89,99 zł na szkodę E. T. i M. T., w sklepie o
nazwie (...) przy ul. (...) kurtki damskiej o wartości 299,99 zł na szkodą E. D., w sklepie o nazwie (...) przy ul. (...)
dwóch kostiumów kąpielowych o wartości 39,95 zł każdy i bielizny damskiej o wartości 64,95 zł, tj. mienia o łącznej
wartości 144,95 zł na szkodę K. S. (1), w sklepie o nazwie (...) przy ul. (...) krótkich spodenek męskich o wartości 59,99
zł na szkodę A. M. i P. M., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary
pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,
to jest o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk
orzeka
I. w ramach czynu zarzucanego oskarżonej M. Z. uznaje ją za winną tego, że w dniu 3 lipca 2015 r. w N., działając
w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z A. Z., dokonała
zaboru w celu przywłaszczenia bluzy chłopięcej o wartości 89,99 złotych ze sklepu (...) znajdującego się przy ul. (...) na
szkodę E. T. i M. T., kurtki damskiej o wartości 299,90 złotych ze sklepu (...) znajdującego się przy ul. (...) na szkodę
E. D., dwóch kostiumów kąpielowych o wartości 39,95 złotych każdy i bielizny damskiej o wartości 64,95 złotych ze
sklepu (...) znajdującego się przy ul. (...) na szkodę K. S. (1) i krótkich spodenek męskich o wartości 59,99 złotych ze
sklepu (...) znajdującego się przy ul. (...) na szkodę A. M. i P. M., powodując straty w łącznej kwocie 594,73 złotych,
za który na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk skazuje ją, a na podstawie art. 278 § 1 kk wymierza jej karę 4
(czterech) miesięcy pozbawienia wolności;
II. na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności
warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat próby;
III. na podstawie art. 73 § 1 kk oddaje oskarżoną pod dozór kuratora sądowego w okresie próby, na podstawie art. 72
§ 1 pkt 1 kk zobowiązując ją do informowania go o jego przebiegu;
IV. w ramach czynu zarzucanego oskarżonemu A. Z. uznaje go za winnego tego, że w dniu 3 lipca 2015 r. w N., działając
w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z M. Z., dokonał
zaboru w celu przywłaszczenia bluzy chłopięcej o wartości 89,99 złotych ze sklepu (...) znajdującego się przy ul. (...) na
szkodę E. T. i M. T., kurtki damskiej o wartości 299,90 złotych ze sklepu (...) znajdującego się przy ul. (...) na szkodę
E. D., dwóch kostiumów kąpielowych o wartości 39,95 złotych każdy i bielizny damskiej o wartości 64,95 złotych ze
sklepu (...) znajdującego się przy ul. (...) na szkodę K. S. (1) i krótkich spodenek męskich o wartości 59,99 złotych ze
sklepu (...) znajdującego się przy ul. (...) na szkodę A. M. i P. M., powodując straty w łącznej kwocie 594,73 złotych, przy
czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej
za umyślne przestępstwo podobne, za który na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk skazuje
go, a na podstawie art. 278 § 1 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;
VI. na podstawie art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności czas
zatrzymania od dnia 3 lipca 2015 r., godz. 18.30 do dnia 5 lipca 2015 r., godz. 15.40;
VII. na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. K. kwotę 672 (sześćset
siedemdziesiąt dwa) złote powiększoną o podatek od towarów i usług tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną
udzieloną oskarżonemu z urzędu;
VIII. na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych w całości, którymi obciąża Skarb
Państwa.
Sygn. akt II K 537/15
UZASADNIENIE
Na podstawie całokształtu zgromadzonego i ujawnionego materiału dowodowego ustalono
następujący stan faktyczny:
W dniu 3 lipca 2015 r. M. Z. i A. Z., będący małżeństwem, pojechali samochodem marki D. (...) o nr rej. (...), należącym
do M. Z., do N..
Następnie M. Z. i A. Z. udali się do sklepów (...), znajdującego się przy ul. (...) i należącego do E. T. i M. T. oraz (...),
znajdującego się przy ul. (...) i należącego do E. D.. Poszli też do sklepów (...), położonego przy ul. (...) i będącego
własnością K. S. (1) oraz (...), położonego przy ul. (...) i będącego własnością A. M. i P. M..
Przebywając tam M. Z. i A. Z. wzięli rzeczy w postaci bluzy chłopięcej o wartości 89,99 złotych ze sklepu (...), kurtkę
damską o wartości 299,99 złotych ze sklepu (...), dwa kostiumy kąpielowe o wartości 39,95 złotych każdy i bieliznę
damską o wartości 64,95 złotych ze sklepu (...) i krótkie spodenki męskie o wartości 59,99 złotych ze sklepu (...),
wychodząc stamtąd, nie płacąc za nie i powodując straty w łącznej kwocie 594,73 złotych. Część rzeczy została stamtąd
wyniesiona w torbach, które A. Z. miał ze sobą, a następnie umieszczona w zaparkowanym w pobliżu samochodzie.
W każdym ze sklepów (...) zachowywali się w sposób podejrzany. Polegało to między innymi na tym, że przez pewien
czas poruszali się osobno, odwracając uwagę sprzedawców, którzy nie byli w stanie jednocześnie obserwować obu
osób. Ponadto oglądali rzeczy, a mimo to niczego nie kupowali, zachowując się w nerwowy sposób.
Było tak między innymi w sklepie (...), gdzie M. Z. i A. Z. z jednej strony deklarowali zainteresowanie rzeczami, a z
drugiej odmawiali pomocy, nie wiedzieli, czego szukają i oświadczali, że nie chcą niczego kupić. Czyniła to zwłaszcza
M. Z.. Ponadto w pewnym momencie A. Z., który miał ze sobą dużą torbę z zawartością zabawek, wyszedł ze sklepu, po
czym wszedł i zapytał M. Z. o zapalniczkę. Wówczas odpowiedziała, że to on ją ma i zaczęła wykonywać w jego kierunku
nerwowe gesty, myśląc że sprzedawca K. S. (2) jej nie widzi. Kiedy spojrzał w jego stronę, M. Z. nerwowo odłożyła
trzymaną w ręku rzecz. Następnie A. Z. ponownie wyszedł, po czym wrócił, przez chwilę chodzili razem po sklepie i
wyszli. Kiedy zaniepokojona K. S. (2) sprawdziła miejsca, w których przebywali stwierdziła brak bielizny damskiej,
która znajdowała się w pudełku stojącym na półce.
Z kolei w sklepie (...) na pytanie, czego szukają M. Z. i A. Z. udzielili różnych odpowiedzi, a po pokazaniu im
wskazanych rzeczy nie wzięli ich, tylko chcieli się jeszcze rozejrzeć. W międzyczasie udali się za stoisko, gdzie byli
niewidoczni dla sprzedawcy E. P.. Wówczas M. Z. przykucnęła, a A. Z. podszedł do niej z bluzą chłopięcą, którą zdjął
wcześniej z wieszaka, pochylił się i schował do niewielkiej torby, którą miał ze sobą. Następnie przez chwilę chodzili
razem po sklepie i wyszli. Zaniepokojona E. P. zapoznała się z nagraniem monitoringu, stwierdziła kradzież i udała
się do sąsiedniego sklepu (...), skąd zawiadomiła policję. Kiedy oczekiwała na jej przyjazd, zobaczyła M. Z., którą
poprosiła o wejście do sklepu i zamknęła drzwi. Podszedł do nich A. Z. i prosił o jej wypuszczenie, wymieniając z nią
jakieś gesty, jednak bezskutecznie. Kiedy pojawiła się policja, powiedział do niej „ja się zwijam”.
Wkrótce potem M. Z. i A. Z. zostali zatrzymani. Podczas przeszukania samochodu ujawniono kurtkę damską, dwa
kostiumy kąpielowe, bieliznę damską i krótkie spodenki męskie. Ponadto odzyskano bluzę chłopięcą. Wskazane
rzeczy zostały przekazane sprzedawcom, którzy potwierdzili ich pochodzenie i stwierdzili, że nadają się do ponownej
sprzedaży.
W dniu 15 września 2010 r. Sąd Rejonowy w M. (...)II W. K. wydał wyrok łączny w sprawie o sygn. akt II K (...),
w którym wymierzył A. Z. między innymi karę łączną 1 roku pozbawienia wolności, łącząc między innymi kary 10
miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby, orzeczoną wyrokiem
Sądu Rejonowego w D. (...) II Wydział K. (...)z dnia 3 listopada 2009 r. w sprawie o sygn. akt II K(...) za czyn z art. 278
§ 1 kk oraz karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby,
orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego wM. (...)II W. K.z dnia 21 grudnia 2009 r. w sprawie o sygn. akt II K(...) za
czyn z art. 190 § 1 kk. Powyższa kara łączna została odbyta w dniu 25 maja 2012 r.
W dniu 23 marca 2011 r. Sąd Rejonowy w M. II W. K. wydał wyrok łączny w sprawie o sygn. akt II K (...), w którym
wymierzył A. Z. karę łączną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, łącząc trzy kary jednostkowe 1 roku pozbawienia
wolności, orzeczone wyrokiem Sądu Rejonowego wM. (...) II W. K.z dnia 27 kwietnia 2010 r. w sprawie o sygn. akt
II K (...) za dwa czyny z art. 279 § 1 kk i czyn z art. 279 § 1 kk w zb. z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz dwie
kary jednostkowe 6 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczone wyrokiem Sądu Rejonowego w M. II W. K. z dnia 19
maja 2010 r. w sprawie o sygn. akt II K (...)za dwa czyny z art. 278 § 1 kk. Powyższa kara łączna została odbyta w
dniu 22 listopada 2012 r.
Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie: protokołów zatrzymań osób (k 2-2v, 3-3v), protokołu
przeszukania pojazdu (k 5-7), pokwitowań (k.8, 11, 13), umowy (k.25), odpisów wyroków (k.57-58, 60-61, 62, 63-64,
65-65v, 66-67), protokołu oględzin rzeczy (k.81-83), materiału poglądowego (k.84-95), zeznań świadka E. T. (k.1v-2 zbiór C, 209), zeznań świadka E. P. (k.5v - zbiór C, 212-214), zeznań świadka S. M. (k.9v-10 - zbiór C), zeznań świadka
K. S. (2) (k.12v - zbiór C, 209-211), zeznań świadka W. N. (k.15v-16 - zbiór C, 211-212), częściowo wyjaśnień oskarżonej
M. Z. (k.20v) i częściowo wyjaśnień oskarżonego A. Z. (k.28v).
Przesłuchiwana w postępowaniu przygotowawczym oskarżona M. Z.(k.20v) oświadczyła, że nie
przyznaje się do popełnienia zarzucanemu mu czynu. Jak wyjaśniła, nie działała wspólnie i w porozumieniu z mężem.
Ukradła sama jedynie stroje kąpielowe i bieliznę z E. i spodenki w sklepie (...).
Przesłuchiwany w postępowaniu przygotowawczym oskarżony A. Z. (k.28v) oświadczył, że nie
przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Jak wyjaśnił, nie działał wspólnie i w porozumieniu z żoną.
Prawdą jest, że ukradł te rzeczy, ale działał sam. Żona nic o tym nie wiedziała. Potwierdzeniem tego może być choćby
fakt, że jak żonę zawołała obsługa sklepu, to ona nie uciekała, tylko do nich poszła. Wtedy zamknęli ją w sklepie i
wezwali policję. Miał przy sobie zwykłą siwą szmacianą torbę, w którą pakował te rzeczy. Oni razem handlują na
odpustach zabawkami i żona kupowała je na handel. Wszystkie te rzeczy ukradł tego samego dnia.
Oskarżeni M. Z. i A. Z. nie byli przesłuchiwani w postępowaniu sądowym, nie stawiając się na żaden z
terminów rozprawy, najpierw mimo prawidłowego zawiadomienia, a następnie mimo prawidłowego wezwania.
Sąd zważył, co następuje:
W świetle całokształtu zgromadzonego i ujawnionego materiału dowodowego wina oskarżonych
M. Z. i A. Z., jak również okoliczności popełnienia zarzucanych im czynów nie budzą żadnych
wątpliwości.
Wyjaśnienia oskarżonych M. Z. (k.20v) i A. Z. (k.28v) jedynie w niewielkim zakresie, to jest w części, w
której oskarżona M. Z. przyznała się do kradzieży dwóch strojów kąpielowych, bielizny damskiej i krótkich spodenek
męskich, zaś oskarżony A. Z. potwierdził kradzież wskazanych wyżej rzeczy, a dodatkowo bluzy chłopięcej i kurtki
damskiej, zasługują na obdarzenie ich walorem wiarygodności. Powyższe znajduje potwierdzenie w całokształcie
zgromadzonego i ujawnionego materiału dowodowego, w tym w szczególności w protokole przeszukania pojazdu,
protokole oględzin rzeczy, materiale poglądowym oraz zeznaniach świadków E. P., S. M., K. S. (2) i W. N.. Sąd
nie dał natomiast wiary ich wyjaśnieniom w zakresie, w którym twierdzili, że nie dokonali tych kradzieży wspólnie
i w porozumieniu. Przemawiają za tym chociażby ich wyjaśnienia, w których przedstawili wykluczające się wersje
wydarzeń, albowiem oskarżona M. Z. miała dokonać kradzieży jedynie części rzeczy, a oskarżony A. Z. wszystkich.
Ponadto za ich współdziałaniem przemawiają zeznania świadków E. P., S. M., K. S. (2) i W. N., będących sprzedawcami
w sklepach, w których doszło do kradzieży. Powyższe osoby nie miały żadnych wątpliwości, że oskarżeni M. Z. i A.
Z. razem weszli do sklepów, razem po nich chodzili i razem je opuścili. Ponadto z ich relacji wynika, że zachowywali
się w podejrzany sposób, albowiem przez pewien czas poruszali się osobno i odwracali uwagę sprzedawców, który
nie byli w stanie jednocześnie obserwować obu osób. Dodatkowo oglądali rzeczy, a mimo to niczego nie kupowali,
zachowując się w nerwowy sposób. Szczególne znaczenie mają tu zeznania świadków K. S. (2) i E. P., które niemal od
razu po opuszczeniu przez nich sklepów stwierdziły, że doszło kradzieży. Świadek K. S. (2) nie miała najmniejszych
wątpliwości, że zachowanie oskarżonych M. Z. i A. Z. było podejrzane. Polegało to w szczególności na zainteresowaniu
rzeczami i zarazem braku chęci ich nabycia, zwłaszcza oskarżonej M. Z., wychodzeniu i wchodzeniu do sklepu przez
oskarżonego A. Z., wykonywania nerwowych gestów przez oskarżoną M. Z. w kierunku oskarżonego A. Z., kiedy
myślała, że nie widzi jej sprzedawca oraz spojrzenia przez oskarżonego A. Z. na sprzedawcę i reakcji oskarżonej M. Z.
w postaci nerwowego odłożenia trzymanej w ręku rzeczy. Takie samo odczucie miała świadek E. P.. Opierało się ono
na tym, że oskarżeni M. Z. i A. Z. podali, że szukają innych rzeczy, a po ich wskazaniu przez sprzedawcę nie wzięli ich,
tylko chcieli się jeszcze rozejrzeć. Natomiast później, po zamknięciu oskarżonej M. Z. w sąsiednim sklepie, oskarżony
A. Z. wymieniał z nią jakieś gesty, a gdy pojawiła się policja powiedział „ja się zwijam”. Jak z kolei ewidentnie wynika z
protokołu oględzin rzeczy, materiału poglądowego i nagrania monitoringu, oskarżeni M. Z. i A. Z. udali się na stoisko,
gdzie byli niewidoczni dla sprzedawcy, a oskarżony A. Z., znajdując się obok oskarżonej M. Z., schował do trzymanej w
ręku niedużej torby bluzę chłopięcą, którą zdjął wcześniej z wieszaka. Mając powyższe zachowania na uwadze, zdaniem
Sądu oskarżeni M. Z. i A. Z. ewidentnie działali wspólnie i w porozumieniu, odwracając uwagę sprzedawców poprzez
poruszanie się po sklepach osobno, rozglądanie się po całych sklepach oraz wchodzenie i wychodzenie ze sklepów
przez oskarżonego A. Z.. Ponadto udali się w miejsce, w którym sprzedawca ich nie widział i gdzie możliwe było
dokonanie kradzieży, a oskarżony A. Z. miał ze sobą torby, w których została wyniesiona część rzeczy. Te ostatecznie
zostały umieszczone w samochodzie należącym do oskarżonej M. Z., którym tam przyjechali i którym zamierzali
stamtąd odjechać. Powyższe wynika z protokołu przeszukania pojazdu. W ocenie Sądu nieprawdopodobnym jest,
żeby każde z nich nie wiedziało o zachowaniu drugiego i żeby nie współdziałali w popełnieniu przestępstwa. Tym
bardziej, że są małżeństwem i nie sposób przyjąć, żeby jedno z nich nie wiedziało o tym, co robi drugie. Ewidentnie
widać to po sytuacji w sklepie (...), kiedy oskarżony A. Z. ewidentnie przyniósł bluzę dziecięcą w miejsce, w którym
znajdowała się oskarżona M. Z. i które było niewidoczne dla sprzedawcy, ewidentnie na jej oczach chowając ją do
trzymanej w ręku niedużej torby. Niemożliwym jest, żeby oskarżona M. Z. tego nie widziała i nie utożsamiała się z
tym. Reasumując, przyjęta przez oskarżonych M. Z. i A. Z. linia obrony jest całkowicie nieprawdziwa, zmierzając do
uniknięcia odpowiedzialności przez drugiego z małżonków i jako taka nie może się ostać.
Jako spójne, logiczne i wzajemnie uzupełniające się należało ocenić zeznania świadków E. T. (k.1v-2 - zbiór
C, 209), E. P. (k.5v - zbiór C, 212-214), S. M. (k.9v-10 - zbiór C), K. S. (2) (k.12v - zbiór C, 209-211)
i W. N. (k.15v-16 - zbiór C, 211-212), będących z wyjątkiem świadka E. T. - współwłaściciela sklepu (...) sprzedawcami. Powyższe osoby w sposób obiektywny, szczegółowy i spontaniczny przedstawiły całą swoją wiedzę
w niniejszej sprawie, która nie budzi najmniejszych wątpliwości, korespondując z pozostałym zgromadzonym i
ujawnionym materiałem dowodowym. Wszystkie one zwróciły uwagę na podejrzane zachowanie oskarżonych M. Z.
i A. Z., a świadkowie K. S. (2) i E. P. opisały je w sposób wyjątkowo dokładny. Wynikało to z faktu, że obie od razu
stwierdziły, że mogło dojść do kradzieży i od razu podjęły próby zweryfikowania, czy faktycznie tak się stało, wkrótce
potem to potwierdzając. Świadek K. S. (2) udała się w miejsca, gdzie znajdowali się oskarżeni M. Z. i A. Z., gdzie
stwierdziła brak pudełka z bielizną damską. Z kolei świadek E. P. zapoznała się z nagraniem monitoringu i zobaczyła
na nim chwilę, w której bluza chłopięca została schowana do niewielkiej torby. Jeśli chodzi o pozostałe osoby, to
świadek E. T. nie znajdowała się w sklepie w chwili kradzieży, dowiadując się o tym zdarzeniu od świadka E. P. i
przekazując jedynie jej relację. Z kolei wiedza świadków S. M. i W. N. ograniczała się de facto do stwierdzenia dziwnego
zachowania oskarżonych M. Z. i A. Z., jak również potwierdzenia braku rzeczy i ich odebrania od funkcjonariuszy
Policji. Świadkowie E. T., E. P., S. M., K. S. (2) i W. N. są osobami obcymi dla oskarżonych M. Z. i A. Z., nie znając ich
przedtem i nie mając żadnego interesu w składaniu obciążających ich zeznań. Ich relacje są wyjątkowo wiarygodne,
razem z pozostałym zgromadzonym i ujawnionym materiałem dowodowym, który obdarzono tym walorem, stanowiąc
nie budzące wątpliwości potwierdzenie sprawstwa oskarżonych M. Z. i A. Z..
Jakichkolwiek zastrzeżeń nie budziły również dokumenty w postaci protokołów zatrzymań osób (k 2-2v,
3-3v), protokołu przeszukania pojazdu (k 5-7), pokwitowań (k.8, 11, 13), umowy (k.25), odpisów
wyroków (k.57-58, 60-61, 62, 63-64, 65-65v, 66-67), protokołu oględzin rzeczy (k.81-83) i materiału
poglądowego (k.84-95). Szczególne znacznie mają tu protokół przeszukania pojazdu, który należał do oskarżonej
M. Z. i w którym ujawniono część skradzionych rzeczy, jak również protokół oględzin rzeczy i materiał poglądowy, na
którym wyraźnie widoczny jest moment dokonania kradzieży w sklepie (...).
Dokonując analizy całokształtu zgromadzonego i ujawnionego materiału dowodowego wina oskarżonych M. Z. i A.
Z., opisy czynów - ze zmianą w zakresie doprecyzowania ich zachowania, jego okoliczności i skutków - oraz przyjęte
kwalifikacje prawne nie budzą żadnych wątpliwości.
Przestępstwo z art. 278 § 1 kk polega na zaborze w celu przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej. Przez cudzą rzecz
ruchomą (przykładowo pieniądze, dokumenty czy narzędzia) należy rozumieć rzecz stanowiącą czyjąś własnością lub
będącą przedmiotem czyjegoś posiadania. Zabór polega na wyjęciu jej spod faktycznego władztwa innej osoby wbrew
jej woli. Jest to przestępstwo powszechne, gdyż może być popełnione przez każdego i przestępstwo materialne, gdyż
jego dokonanie następuje z chwilą nastąpienia skutku w postaci objęcia rzeczy we władztwo przez osobę do tego
nieuprawnioną. Osoba dopuszczająca się jego popełnienia musi dokonać zaboru w celu przywłaszczenia. Jest to zatem
przestępstwo kierunkowe, gdyż zachowaniu sprawcy towarzyszy określony cel, którym jest przywłaszczenie. Działanie
w celu przywłaszczenia polega na chęci sprawcy włączenia zabranej rzeczy do swojego majątku i uzurpacji faktycznych
atrybutów właściciela. Ponadto temu przestępstwu musi towarzyszyć dolus directus coloratus w odniesieniu do
znamienia, co do którego ustawa wymaga by było ono objęte celem, to jest w odniesieniu do zaboru rzeczy. Toteż może
być ono popełnione tylko w zamiarze bezpośrednim. Sprawca musi zatem zmierzać do przywłaszczenia cudzej rzeczy
i jednocześnie chcieć tego. Samo godzenie się na taką możliwość jest niewystarczające.
Z kolei działanie w warunkach art. 64 § 1 kk polega na popełnieniu przez sprawcę skazanego za przestępstwo umyślne
na karę pozbawienia wolności w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślnie przestępstwa podobnego
do tego, za które był już skazany. Sąd może wówczas wymierzyć karę przewidzianą za dane przestępstwo w wysokości
do górnej granicy zagrożenia zwiększonego o połowę…
Biorąc pod uwagę, że oskarżeni M. Z. i A. Z. udali się do sklepów, wzięli stamtąd rzeczy i wyszli bez uregulowania
należności, z pewnością wiedzieli, że stanowią czyjąś własność i chcieli je przywłaszczyć. Ponadto działali wspólnie i w
porozumieniu, podejmując szereg działań, które umożliwiły im osiągnięcie zamierzonego celu, takich jak odwracanie
uwagi sprzedawców, którzy nie byli w stanie jednocześnie obserwować obu osób, dawanie sobie znaków, które
miały ostrzec przed zagrożeniem, udawanie się w miejsce, gdzie byli niewidoczni czy noszenie toreb, w których były
chowane rzeczy. Nie zaistniały tu jakiekolwiek okoliczności wyłączające ich winę. Zważywszy na okoliczność, że w
dniach 25 maja 2012 r. i 22 listopada 2012 r. oskarżony A. Z. odbył kary łączne pozbawienia wolności, przy których
wymiarze wzięto pod uwagę kary pozbawienia wolności w wymiarze co najmniej 6 miesięcy, orzeczone za przestępstwa
przeciwko mieniu, a więc umyślne przestępstwa podobne, nie ulega wątpliwości, że czynu z dnia 3 lipca 2015 r.
dopuścił się w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk.
Wymierzając kary oskarżonym M. Z. i A. Z. kierowano się dyrektywami wymiaru kary wskazanymi w treści art. 53 kk,
mając w szczególności na uwadze motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw
przestępstwa, stopień społecznej szkodliwości czynu, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed
popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub
zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dostosowanie dolegliwości kary do stopnia
winy, cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie
kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Dyrektywy te dzieli się na okoliczności obciążające i okoliczności
łagodzące.
W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów zarzucanych
oskarżonych oskarżonym M. Z. i A. Z., przy której Sąd kierował się wskazówkami wynikającymi z treści art. 115 §
2 kk. Wzięto zatem pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody,
sposób i okoliczności popełnienia czynów, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru,
motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Oskarżeni M. Z. i A. Z. dopuścił
się zamachu na czyjąś własność w postaci odzieży. W tym miejscu wskazać należy na powszechne zjawisko tego
typu zachowań, których sprawcy wykazują się poczuciem całkowitej bezkarności. Okolicznością obciążającą jest
przede wszystkim wyjątkowa zuchwałość oskarżonych M. Z. i A. Z., którzy w krótkim czasie udali się do czterech
sklepów, gdzie dokonali kradzieży sześciu rzeczy. Ponadto musieli zdawać sobie sprawę, że przynajmniej w części z
nich jest zainstalowany monitoring, za pomocą którego możliwe będzie zarejestrowanie ich zachowań. Okolicznością
obciążającą jest również to, że oskarżeni M. Z. i A. Z. nie działali pod wpływem impulsu, ale w sposób przemyślany
i zaplanowany. Potwierdza to chociażby zabranie przez oskarżonego A. Z. toreb, w których została wyniesiona część
rzeczy. Na niekorzyść oskarżonego A. Z. przemawia również jego uprzednia wielokrotna karalność (ostatnia karta
karna - k.250-2253), w tym za przestępstwa przeciwko mieniu, ponosząc tego dotkliwe konsekwencje w postaci
konieczności odbycia kar pozbawienia wolności. Mimo to nie wyciągnął z tego żadnych wniosków, po raz kolejny
wchodząc w konflikt z prawem. Okolicznością łagodzącą jest jedynie niewielka wartość skradzionych rzeczy, która
wynosiła 594,73 złotych, a w przypadku oskarżonej M. Z. jej niekaralność (ostatnia karta karna - k.254-256, pismo k.259, sprawozdanie - k.260-265). Zdaniem Sądu uprzednie skazanie uległo zatarciu.
Mając powyższe na uwadze, Sąd doszedł do przekonania, że karą właściwą dla oskarżonej M. Z., skazanej na podstawie
art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, będzie wymierzona na podstawie art. 278 § 1 kk kara 4 miesięcy pozbawienia
wolności, a oskarżonemu A. Z., skazanemu na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, będzie
wymierzona na podstawie art. 278 § 1 kk kara 6 miesięcy pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu są one odpowiednie
do popełnionych przez nich przestępstw i uzmysłowią im naganność takich zachowań. Biorąc pod uwagę, że Sąd mógł
wymierzyć oskarżonej M. Z. karę pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5, a oskarżonemu A. Z. karę pozbawienia
wolności od 3 miesięcy do 7 lat i 6 miesięcy, orzeczonych kar, które są zbliżone do dolnej granicy ustawowego
zagrożenia, nie można uznać za zbyt surowe. Orzeczenie innych kar, to jest kar grzywny albo ograniczenia wolności,
byłoby w zaistniałej sytuacji oczywiście niezasadne. Zwłaszcza, że sytuacja rodzinna i materialna oskarżonej M. Z.,
która wychowuje t. (...) m. (...) d. (...) i uzyskuje n. (...)d. (wywiad środowiskowy - k.167-169), jest nienajlepsza.
Jednocześnie Sąd na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 kk uznał, że oskarżona M. Z., która ma stałe miejsce
zamieszkania i prowadzi ustabilizowany tryb życia, zasługuje na danie jej szansy w postaci warunkowego zawieszenia
wykonania orzeczonej wobec niej kary pozbawienia wolności na okres 3 lat próby. Jeśli jej nie wykorzysta, będzie
musiała ją odbyć w warunkach izolacji penitencjarnej. Biorąc pod uwagę, że zdaniem Sądu konieczna jest stała
obserwacja jej zachowania i zarazem udzielenie jej wsparcia, na podstawie art. 73 § 1 kk oddano ją w okresie próby
pod dozór kuratora sądowego, a na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk zobowiązano ją do informowania go o jego przebiegu.
Co zaś się tyczy oskarżonego A. Z., to nie mógł skorzystać z tego dobrodziejstwa, albowiem w czasie dopuszczenia
się przestępstwa był skazany na karę pozbawienia wolności, co z uwagi na popełnienie czynu po nowelizacji kodeksu
karnego - która weszła w życie w dniu 1 lipca 2015 r. - stoi na przeszkodzie orzeczenia kary pozbawienia wolności
z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. W tym miejscu podkreślić należy, że mimo uprzedniego pobytu w
zakładzie karnym oskarżony A. Z. nie zmienił swojego postępowania i ponownie dopuścił się przestępstwa, w dodatku
podobnego, czego powinien ponieść odpowiednio dotkliwe konsekwencje. Jednocześnie Sąd, na podstawie art. 63 §
1 kk, zaliczył na poczet orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności czas zatrzymania od dnia 3 lipca 2015 r.,
godz. 18.30 do dnia 5 lipca 2015 r., godz. 15.40.
Ponadto Sąd, na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. K. kwotę 672 złote
powiększoną o podatek od towarów i usług tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu A. Z. z
urzędu. Biorąc pod uwagę, że obrońca uczestniczył w trzech dodatkowych terminach, kwotę 420 złotych za pierwszy
termin w postępowaniu zwyczajnym należało podwyższyć o kwotę 252 złote (3 x 84 złote). Tak uzyskaną kwotę 672
złote należało podwyższyć o podatek od towarów i usług. Powyższe zostało uregulowane w § 2, § 14 ust. 2 pkt 3, § 16
Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Na koniec Sąd, na podstawie art. 624 § 1 kpk, zwolnił oskarżonych M. Z. i A. Z. od kosztów sądowych w całości, którymi
obciążył Skarb Państwa. Biorąc pod uwagę, że uzyskują niewielkie dochody, mając na utrzymaniu t. (...) m. (...) d.
(...) (wywiad środowiskowy - 163-165, 167-169, informacja - 218, 219), zdaniem Sądu nie byli by w stanie uczynić
zadość orzeczeniu w tym zakresie. Tym bardziej, że z uwagi na orzeczoną wobec oskarżonego A. Z. karę pozbawienia
wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania przez pewien czas będzie pozbawiony możliwości uzyskiwania
dochodów.