kliknij

Nasz pierwszy projekt eTwinnigowy
Po raz pierwszy nasza szkoła była założycielem i uczestniczyła w projekcie
eTwinningowym wspólnie z następującymi szkołami: Zespół Szkół w Bielczy
oraz Gimnazjum im. Wincentego Pola w Radawczyku Drugim.
Zadaniem uczniów było stworzenie wspólnego opowiadania wokół problemu
odrzucenia społecznego. Każdy z partnerów projektu był redaktorem
opowiadania, które pisane było etapami. Jedna grupa tworzy początek historii i
wysyła go uczniom ze szkoły partnerskiej, której zadaniem jest z kolei dopisanie
następnej części opowiadania i odesłanie jej z powrotem do partnerów, którzy
znów tworzą kolejną część.
Całość pracy nad projektem rozpoczęła się po nawiązaniu współpracy w czasie
październikowego seminarium w Krakowie dla chętnych nauczycieli do pracy
w eTwinnigu. Formuła pracy nad projektem jest otwarta, każda szkoła może
włączyć się do pracy nad nim. Ideą eTwinningu jest otwieranie się na
współpracę z innymi szkołami, wykorzystywanie nowych technologii w
nauczaniu i kształceniu, rozwijanie umiejętności pracy zespołowej, jak i
kreatywności i twórczego myślenia.
W naszej szkole odważnymi, które podjęły się tego zadania,
były uczennice klas I.
Karolina Kizyma , Milena Jadczyk oraz Klaudia Małecka.
Uczennice świetnie sobie poradziły z wyzwaniem. Opowiadanie jest
interesujące, autentycznie oddaje świat i problemy współczesnej młodzieży.
Zapraszamy do zapoznania się z tekstem opowiadania!
opr. Mariusz Madej
1
Zasługuje na szczęście
Dzisiaj rozpoczynamy rok szkolny, jest 1 września, czyli idziemy do
szkoły. Niektórzy są szczęśliwi, że spotkają się z przyjaciółmi, inni są smutni,
ponieważ czeka ich rok nauki, drudzy przerażeni. Wśród tych ostatnich jestem
ja. Znowu czeka mnie rok zmagań z rówieśnikami i ciągły płacz w kątach.
Niestety, do szkoły każdy iść musi, mam świadomość tej nieuchronności.
Przez wakacje przygotowywałam się psychicznie na ten rok szkolny.
Najwidoczniej nie wyszło, bo dzisiaj znów płaczę. Najbardziej boli mnie to, że
nie wiadomo za co mnie tak bardzo nie lubią, niektórzy przypuszczam
nienawidzą. Czemu? Dlaczego? Na te pytania chyba nigdy nie znajdę
odpowiedzi. Może dlatego, że jestem trochę zewnętrznie, fizycznie inna,
przeszłam wiele operacji, mam lekko zdeformowaną twarz i na przykład muszę
siedzieć w pierwszej ławce, ponieważ źle widzę. Lecz to nie świadczy o tym, że
nie chciałabym mieć chociażby jednego prawdziwego przyjaciela. Dlaczego
muszę sama wracać po szkole do domu, nie jestem zapraszana na urodziny czy
na wycieczce siedzę sama w autobusie. Swoje osamotnienie nadrabiam dobrymi
ocenami w szkole. Szkolne sukcesy pozwalają mi myśleć, że nie jestem kimś
bezwartościowym, a satysfakcja z nich płynąca rekompensuje częściowo
doznane upokorzenia.
Mieć przyjaciela - to jest moje największe marzenie. Każdego dnia
chodząc do szkoły, rówieśnicy uświadamiają mi, że nie jestem nic warta, że nic
nie potrafię i nie rozumiem reguł szkolnego życia. Ich zdaniem nie powinnam
chyba żyć na tym świecie. Zaczynam powoli w to wierzyć. Cieszę się jedynie
pod koniec roku szkolnego. Wtedy właśnie nadchodzi ten czas, kiedy mogę
odpocząć od stresu, ciągłego płaczu i nie martwić się następnym dniem.
Natomiast zawsze przed nowym rokiem szkolnym jestem niewyspana
i zmartwiona. Początkowo chciałam z kimś porozmawiać o tym, ale żaden z
domowników, ani rodzice, ani rodzeństwo nie wie o moich rozterkach. Zresztą
sama nie potrafię o nich opowiedzieć, wszystko siedzi mocno we mnie.
W mojej głowie krąży pytanie, czy w tym roku szkolnym dam radę czy nie?
/Uczniowie Zespołu Szkół w Bielczy/
Boję się spotkania z rówieśnikami, ale mam nadzieję, że dam radę, przecież to
ostatni rok w tej szkole. Każdego dnia budzę się z tą samą myślą, że dziś
ponownie czeka mnie ciężki i męczący dzień. Zdaję sobie sprawę z tego, iż ten
rok będzie bardzo pracowity.
2
Postanowiłam nie reagować na kpiny kolegów i koleżanek z klasy. Obrałam
cel, do którego dążę. Znaleźć przyjaźń w drugim człowieku, ale nie kosztem
dobrych stopni. Chcę poznać kogoś, kto miałby podobne zainteresowania i nie
zwracał uwagi na wygląd. Mój przyjaciel lubiłby mnie za to, jaka jestem.
Z każdym rozpoczęciem roku szkolnego pojawiają się nowi uczniowie, którzy
odnawiają moją nadzieję. Moglibyśmy wspólnie spędzać wolny czas na
rozmowach i nauce. Pomagałabym mu w zdobywaniu dobrych ocen. Pragnę
tylko tego. Czy proszę o tak wiele? Może niektórych odstrasza mój wygląd?
Według mnie tak. Uważam, że gdyby ktoś próbował się do mnie zbliżyć i
poznać mój charakter, na pewno nie zraziłaby go moja osoba. Ale niestety,
wszyscy wokół mnie zwracają uwagę tylko i wyłącznie na wygląd.
Teraz, gdy idę do mojego gimnazjum, mam mieszane uczucia. Z jednej strony
nie mogę się doczekać spotkania nowych uczniów. Z drugiej mam obawy, co do
zachowania moich rówieśników. Chciałabym, aby w tym roku wszystko było
inaczej, niż dotychczas. Marzę o tym, żeby zmienić swój światopogląd i znaleźć
przyjaciół.
/Uczniowie Zespołu Szkół w Łambinowicach/
Z każdym kolejnym dniem coraz bardziej tracę nadzieję, że spotkam kogoś, kto
sprawi, że moje życie stanie się choć odrobinę lepsze.
Pewnego dnia do mojej klasy dołączył nowy uczeń Stefan. Pierwsza rzecz, która
rzuciła mi się w oczy, to jego ciemne, przeciwsłoneczne okulary. Nie
wydawałoby się to dziwne, gdyby nie fakt, że pogoda była deszczowa. Przez
chwilę rozmawiał z nauczycielką, niestety nie udało mi się nic usłyszeć. Nie
spodziewałam się jej reakcji, była zaskoczona, a za razem odrobinę zmartwiona.
Pomogła mu podejść do mojej ławki, ponieważ tylko miejsce obok mnie było
wolne. Z jakiegoś nieznanego mi powodu jego obecność wprawiała mnie
w zakłopotanie. Może dlatego, że nie byłam przyzwyczajona do towarzystwa
ludzi. Zazwyczaj siedzę sama. Jednak miałam wrażenie, że to coś innego .
Nie mogłam się skupić na lekcji.
W pewnym momencie szturchnął mnie w ramie, pytając o imię.
Nieśmiało szepnęłam.
-Anastazja. A ty ?
-Stefan. Miło mi cię poznać. – szepnął z uśmiechem na ustach wyciągając rękę
w moją stronę. Miał pewny, choć delikatny uścisk.
Mimo, iż nie widziałam jego oczu, uśmiech miał niesamowicie ciepły,
przyprawiał o dreszcze.
3
Byłam bardzo ciekawa, dlaczego nosi ciemne okulary w sali, nie było za jasno.
Nawet nie świeciło słońce. Po głowie chodziły mi przeróżne myśli : ,, Może ktoś
go uderzył i wstydził się pokazać sinego oka lub miał sztuczne jedno oko, albo
jeszcze gorzej, mógł być ślepy, lub Bóg wie co…’’ Mimo, że miałam wielką
ochotę zapytać, nie zrobiłam tego.
W zamyśleniu nie zwróciłam uwagi, że bacznie mu się przyglądam. Poruszył się
na swoim krześle, poprawiając pozycję, przez co wyrwał mnie z zadumy, więc
szybko odwróciłam głowę w stronę zeszytu. Co chwilę zerkałam z jego stronę
przyglądając mu się. Wcześniej nie zauważyłam, że po jego stronie nie było
żadnej książki czy zeszytu. Nic nie notował, tylko słuchał. Wtedy mnie olśniło,
że naprawdę nie widział. Nagle wszystko stało się jasne. Reakcja pani, to
dlaczego go podprowadziła do ławki, dlaczego miał okulary oraz dlaczego nie
zwracał uwagi na to, że od czasu do czasu się w niego wpatruję.
Przez głowę przeszło mi milion różnych myśli : ,, A gdybym to ja była
niewidoma? Jak bym sobie wtedy radziła? Co bym zrobiła? Czy byłabym
jeszcze większym pośmiewiskiem? A może z litości wszyscy byliby dla mnie
milsi? ‘’ Potrząsnęłam głową wyrzucając z niej te myśli. Przecież nie byłam
ślepa , więc nie powinnam o tym myśleć. Zrobiło mi się go żal. Oczywiście nie
miałam pewności, że nic nie widział, ale wszystko na to wskazywało.
/Uczniowie Gimnazjum im. Wincentego Pola w Radawczyku Drugim/
Długo biłam się z myślami co robić, aż w końcu po lekcjach odważyłam się
i zapytałam go:
- Czy mogłabym Cię lepiej poznać?
- Tak, z chęcią - uśmiechnął się zachęcająco i zapytał, czy może mnie
odprowadzić.
- Jeżeli tylko masz ochotę- odparłam nieśmiało.
Podczas spaceru dowiedziałam się o nim wiele ciekawych rzeczy. Już w szkole
podstawowej dawano mu odczuć, że jest intruzem i najlepiej byłoby, gdyby
nikomu nie wchodził w drogę. Początkowo myślał, iż takie zachowanie jest
spowodowane tym, że uczęszczał do szkoły masowej, gdzie tylko on wśród
rówieśników był osobą niepełnosprawną. Czuł się w pewien sposób gorszy,
upokorzony, nikomu niepotrzebny i strasznie samotny. Wiedział, że ogromną
rolę w takim traktowaniu go odgrywał jego wygląd zewnętrzny, a dokładnie grube okulary, które nosił. Gdy tylko pojawiał się na drodze uczęszczanej przez
kolegów z klasy, słyszał za sobą głośne salwy śmiechu. Chłopcy rzucali pod
jego adresem niemiłe słowa, kpili z jego wyglądu. Doszło do tego, że idąc do
szkoły, zmieniał trasę, aby ich nie spotkać. Dowiedziałam się również, że jest
słabo widzący i mimo wszystko ma wiele pasji. Bardzo mi zaimponował, bo
myślałam, że ludzie z takim problemem są nieszczęśliwi, a okazało się, że
4
bardziej cieszy się życiem ode mnie. Gdy nasz spacer dobiegł końca,
podziękował mi i zaproponował kolejne spotkanie na jutrzejszy dzień. W drodze
do mojego domu myślałam tylko o tym, co będzie jutro.
Następnego dnia jak zwykle poszłam do szkoły, ale z małym uśmiechem na
twarzy, ponieważ wiedziałam, że mam wsparcie w nowo poznanym koledze.
Mój uśmiech spowodowany był nie tylko tym, że nie będę już siedziała sama
w ławce. Czułam, że poznałam fajnego człowieka i szczerze go polubiłam.
Łączyło nas wiele -nawet rzadkie imiona. On swoje odziedziczył po dziadku,
ja po babci, która była wielką pasjonatką tańca i muzyki.
Gdy nadszedł czas powtórnego spotkania, denerwowałam się, żeby niczego nie
zepsuć. Było bardzo zimno, dlatego weszliśmy do jego domu. Zaprosił mnie do
salonu, a tam stał fortepian. Zapytałam się, czy umie na nim grać.
Odpowiedział, że tak i zaczął opowiadać głębiej o swoich pasjach. Umiał także
grać na gitarze klasycznej. Poprosiłam go, żeby pokazał, co umie.
Zafascynowałam się jego talentem muzycznym, widać było, że kocha to, co
robi. Ciągle zadawałam pytania:
- Jak nauczyłeś się grać?
- Pochodzę z muzykalnej rodziny, dlatego nauka na instrumentach, nie była
taka trudna i sprawiała mi wielką przyjemność mimo słabego wzrokutłumaczył.
W końcu skończyłam pytania, bo zauważyłam, że jest nimi zmęczony.
Podziękowałam za gościnę i poszłam powoli do domu. Mój uśmiech był już
pełny. Stał się dla mnie wzorcem. Spostrzeganie świata zmieniło się na lepsze.
Myślałam, że moje życie jest najgorsze, lecz zdałam sobie sprawę, że niektórzy
mają o wiele większe problemy. Moje życie nie było wcale takie złe. Z każdą
chwilą coraz bardziej mi imponował. Biegle czyta, jak i sprawnie pisze w
systemie brajla, nosi się z zamiarem założenia bloga, testuje programy
powiększające i udźwiękawiające, które mają pomagać osobom słabowidzącym
i niewidomym w sprawniejszym kontakcie z komputerem.
Staliśmy się przyjaciółmi. Z każdym kolejnym dniem spędzaliśmy ze sobą coraz
więcej czasu. Oboje wcześniej nie mieliśmy przyjaciół, dlatego często o tym
rozmawialiśmy. Pomagałam mu również w pracach domowych, a on mi w
nauce gry na fortepianie. Ciężko, ale z czasem nauczyłam się grać podstawowe
melodie. Pomógł mi się otworzyć. Bardzo go za to ceniłam.
/Uczniowie Zespołu Szkół w Bielczy/
Moje życie nabrało nowego sensu. Bardzo się zżyłam ze Stefanem. Mówią
o nas ‘’papużki nierozłączki’’. W końcu wszędzie jesteśmy razem. Praktycznie
cały wolny czas spędzałam z nim. Byłam naprawdę wielką szczęściarą, że
spotkałam człowieka takiego jak on. Nasz przyjaźń wciąż się rozwijała.
Rozmawialiśmy ze sobą o wszystkim. Razem się śmialiśmy i smuciliśmy.
5
Mogliśmy powierzyć sobie nasze największe i najskrytsze sekrety. Mieliśmy do
siebie ogromne zaufanie.
Pewnego dnia Stefana nie było w szkole. Byłam bardzo zaniepokojona.
Postanowiłam, że zaraz po zakończonych lekcjach pójdę do niego i zapytam go
o powód jego nieobecności. Gdy rozmawialiśmy, okazało się, że Stefan od
dłuższego czasu jeździ do okulisty. Powiedział mi, że jego wada wzroku jest
uleczalna i ma szansę normalnie żyć, ale mimo wszystko będzie musiał nosić
szkła kontaktowe lub okulary. Kiedy to mówił, na jego twarzy wykwitł szeroki
uśmiech. Byłam bardzo zaskoczona, a zarazem szczęśliwa. Gdy wróciłam do
domu, zaczęłam myśleć nad jego słowami. Przez głowę przechodziły mi tysiące
różnych myśli. Byłam ciekawa, jak to wszystko się skończy. W pewnej chwili
dotarło do mnie, że pierwszy raz zobaczy świat i swoje otoczenie. A ja byłam
częścią jego otoczenia. Wprawdzie znalazłam przyjaciela, lecz mój wygląd nie
uległ zmianie. Nadal moja twarz była zniekształcona przez licznie przebyte
operacje. W jednej chwili ogarnęło mnie przerażenie. A jeśli tak jak wszyscy
inni oceni mnie po wyglądzie? Zniechęci go moja postać? Może wzbudzę w nim
litość? Nasza przyjaźń zakończy się? Na te wszystkie pytania nie znam
odpowiedzi. Czas pokaże i zadecyduje. Kiedy mnie nie widział, oceniał mój
charakter. Ta sytuacja powoli mnie przerasta.
Odpędziłam od siebie te myśli i zaczęłam przygotowywać się na następny
pracowity dzień. Nazajutrz poszłam do szkoły jak gdyby nigdy nic. Stefan był w
dobrym nastroju. Postanowiłam zadać mu nurtujące mnie pytanie. Wzięłam
głęboki oddech i po chwili zastanowienia powiedziałam:
- Stefan, czy będziemy przyjaciółmi bez względu na wszystko?
On uśmiechnął się i odparł:
- Oczywiście, że będziemy. Do końca świata.
Trochę mi ulżyło, ale przecież on nie wiedział, jak wyglądam. Bałam się, że
mnie nie zaakceptuje.
Po południu wracałam do domu trochę uspokojona, ale wiedziałam, że to tylko
pozory. Jednak dalej miałam wątpliwości, co do jego słów.
Uczniowie Zespołu Szkół w Łambinowicach
Tydzień później miała miejsce ostatnia wizyta przygotowawcza do operacji.
Stefan bardzo chciał żebym z nim poszła. Spotkaliśmy się przed gabinetem
doktora Fleczera.
-Bardzo się denerwujesz? – zapytałam drżącym głosem.
-Na pewno nie tak bardzo jak ty – powiedział śmiejąc się. – Nie mam nic do
stracenia, przecież i tak już nie widzę. – dodał posmutniałym głosem.
Aby go nie stresować postanowiłam nic więcej nie mówić. Przysunęłam się
bliżej niego łapiąc go za dłoń by dodać mu otuchy.
6
Kilka minut potem wyszedł doktor Fleczer wzywając Stefana do siebie, niestety
nie mogłam wejść razem z nim.
Po około godzinie Stefan wyszedł z gabinetu zadowolony i z wielkim
uśmiechem na twarzy oznajmił, że mają dawcę i operacja odbędzie się za dwa
dni.
Coraz bardziej się denerwowałam, bo już zaledwie dwa dni dzieliły Stefana od
ujrzenia świata i niestety mnie.
Następne dwa dni były cudowne, spędzaliśmy razem bardzo dużo czasu. Chyba
zaczęłam do niego coś czuć. Było to nieznane dotąd mi uczucie ciepła.
W dniu operacji Stefan przyszedł do mnie. Na jego twarzy malował się smutek i
załamanie. Od razu wiedziałam, że coś strasznego się stało.
-Co się stało? –zapytałam zdenerwowana.
-Okazało się, że wyniki nie są zgodne z normami przeszczepu i nie może dojść
do operacji. – mruknął ledwo słyszalnym głosem.
-To straszne. – Powiedziałam z przejęciem. Chociaż w głębi serca czułam ulgę.
-Już nigdy nie przejrzę na oczy. Nie zobaczę zielonych drzew latem, białego
śniegu zimą. Nie zobaczę rodziców. A przede wszystkim ciebie.
-To dobrze – mruknęłam.
-Słucham?
-Nie nic…
-Nie bój się, nie zależnie od tego jak wyglądasz i tak będę cie kochał.
-Ty mnie kochasz?...- zapytałam ze łzami w oczach.
-Tak... ale...
-Tak, ale boję się, że odrzucisz moją miłość z powodu mojej
niepełnosprawności.
-Uważasz, że mogłabym tak myśleć ?!
Widziałem, że przez chwilę myślał, potem odszedł, zostawiając mnie bez
odpowiedzi.
Siedziałam chwilę sama, a w mojej głowie był wielki chaos. Nie wiedziałam, co
będzie dalej. Sądzę, że on także nie miał żadnego planu. Minął tydzień, a ze
Stefanem nie zamieniłam słowa. Postanowiłam zawalczyć o naszą znajomość.
Uważałam go za dar od Boga, był moim jedynym przyjacielem i ogromnie
pragnęłam, aby tak zostało. Dzwoniłam, żaden telefon nie został odebrany.
Prosiłam, żadna prośba nie została wysłuchana. Odwiedziłam, drzwi były ciągle
zamknięte. Nie wiedziałem, co się dzieje, bałam się, że straciłam go na zawsze
i tak zresztą się stało. Zauważyłam, iż mój przyjaciel, Stefan w ogóle nie
uczęszczał do szkoły. Mój strach był ogromny. Parę dni zastanawiałam się,
czy prosić kogoś o pomoc. Stwierdziłam, że muszę to zrobić, nie chciałam żyć
w niepewności. Następnego dnia wybrałam się do naszej pani dyrektor po listę
uczniów. Tak bardzo chciałam ujrzeć jego nazwisko. Wprawdzie zobaczyłam,
7
ale przekreślone. Zapytałam pani wychowawczyni co ze Stefanem.
Odpowiedziała, że Stefan opuścił szkołę i wyjechał za granicę, ponieważ tam
był lekarz, który, jeśli wszystko dobrze pójdzie, sprawi, iż z niewidomego
chłopca zamieni się w osobę z lekką wadą wzroku. Kilkanaście dni później
otrzymałam list od Stefana, który wyjaśnił wszystko. Przepraszał i pisał o
efektach swojej operacji. Widział, a na dodatek wybierał się zza granicy na
spotkanie ze mną. Miało odbyć się za dwa tygodnie, tak zresztą było. Nadszedł
ten dzień, którego najbardziej się obawiałam. Otwierając drzwi, czułam
wszystkie emocje, jakie są możliwe. Zobaczył mnie. Powiedział, że dla niego
jestem najpiękniejszą osobą na świecie. Jego miłość do mnie była
niewyobrażalnie
wielka,
moja
do
niego
jeszcze
większa.
Dzięki niemu moja pewność siebie wzrosła, czułam się kochana i piękna. Moje
życie miało sens, miałam osobę, dla której byłam ważna.
Teraz wiem, że żadne przeciwności losu, choroby, operacje czy wygląd nie
decydują o naszym szczęściu. Moje marzenie się spełniło. Byłam szczęśliwa.
Jakie to piękne uczucie!
/Uczniowie Zespołu Szkół w Bielczy/
8