4. WŻCh JAKO WSPÓLNOTA I STOWARZYSZENIE

1
4. WŻCH JAKO WSPÓLNOTA I STOWARZYSZENIE
(DUCH I CIAŁO WSPÓLNOTY)
Plan spotkania:
Wprowadzenie do medytacji
Medytacja
Konferencja
Refleksja
Dzielenie w grupach
Podsumowanie pracy w grupach - spotkanie na forum
„Wspólnota Życia Chrześcijańskiego jest światowym, publicznym stowarzyszeniem, którego
centrum znajduje się obecnie w Rzymie. WŻCh jest kontynuacją Sodalicji Mariańskich
zainicjowanych przez Jean Leunisa SJ, które po raz pierwszy zostały oficjalnie zatwierdzone
przez papieża Grzegorza XII bullą Omnipotentis Dei z dnia 5 grudnia 1584 roku. Sięgając do
źródeł Sodalicji Mariańskich dostrzegamy ich początek w grupach ludzi świeckich, które
rozwijały się od roku 1540 w różnych częściach świata, dzięki inicjatywie świętego Ignacego
z Loyoli i jego towarzyszy. Żyjemy więc naszym stylem życia chrześcijańskiego w jedności
z tymi, którzy nas poprzedzili, wdzięczni za ich świadectwo i apostolską pracę. Jesteśmy w
bliskiej więzi poprzez miłość i modlitwę ze wszystkimi, którzy żyli i żyją naszą
duchowością, będąc naszymi przyjaciółmi i orędownikami w Kościele a zarazem wspierając
real8izację naszej misji” (ZO 3).
„Naszą Wspólnotę tworzą chrześcijanie: mężczyźni i kobiety, dorośli i młodzież, z różnych
grup społecznych, którzy pragną bardziej naśladować Jezusa Chrystusa i współpracować z
Nim w budowaniu Królestwa Bożego, rozpoznając Wspólnotę Życia Chrześcijańskiego jako
swoje osobiste powołanie w Kościele. Zmierzamy do tego, aby stawać się chrześcijanami
bardziej zaangażowanymi w dawaniu świadectwa tym wartościom ludzkim i ewangelicznym
w Kościele i społeczeństwie, które rozwijają godność człowieka, dobro rodziny oraz
integralność stworzenia. Jesteśmy szczególnie świadomi naglącej potrzeby pracy na rzecz
szerzenia sprawiedliwości poprzez preferencyjną opcję na ubogich i styl życia w prostocie,
wyrażający naszą wolność i solidarność z potrzebującymi. Aby przygotować naszych
członków do bardziej skutecznego świadectwa oraz zaangażowania apostolskiego,
szczególnie w środowiskach życia codziennego, gromadzimy we wspólnocie osoby, które
odczuwają pragnienie integracji wszystkich wymiarów swego życia z pełnią wiary
chrześcijańskiej, zgodnie z naszym charyzmatem. Dążymy do osiągnięcia takiej jedności
życia, poprzez odpowiedzi na wezwania Chrystusa pojawiające się w świecie, w którym
żyjemy” (ZO 4).
4. ISTOTA CHARYZMATU.WŻCh JAKO WSPÓLNOTA I STOWARZYSZENIE. Rekolekcje WŻCh, Rogów 2009.
2
„Wspólnota Życia Chrześcijańskiego jest międzynarodowym stowarzyszeniem wszystkich
chrześcijan: mężczyzn i kobiet, dorosłych i młodych ludzi, ze wszystkich społecznych
uwarunkowań, którzy chcą w sposób bliższy podążać za Jezusem Chrystusem i pracować
wraz z Nim dla budowania Królestwa. Członkowie tworzą małe grupy, które są częścią
większych wspólnot regionalnych lub narodowych, stanowiąc JEDNĄ Wspólnotę Światową.
WŻCH jest obecna na pięciu kontynentach, w prawie sześćdziesięciu krajach” (Charyzmat)
[obecnie w 2009 roku w około 70 krajach].
Jezus powiedział do arcykapłanów i starszych ludu: „Posłuchajcie innej przypowieści. Był
pewien gospodarz, który założył winnicę. Otoczył ją murem, wykopał w niej prasę, zbudował
wieżę, w końcu oddał ją w dzierżawę rolnikom i wyjechał. Gdy nadszedł czas zbiorów, posłał
swoje sługi do rolników, by odebrali plon jemu należny (Mt 21,33–34).
Nasza wspólnota to winnica Pana. Przyjrzyjmy się jak Pan Bóg troszczył się o nią w naszej
historii.
1. Z HISTORII WSPÓLNOTY:
Początki naszej wspólnoty to działanie świętego Ignacego i jego towarzyszy już w
roku 1540. To tam są źródła Sodalicji Mariańskich, które są naszym przodkiem. Ignacy
jeszcze jako człowiek świecki gromadził wokół siebie ludzi, którym udzielał ĆD, zanim
jeszcze powstało Towarzystwo Jezusowe. Pierwsza wspólnota Sodalicji Mariańskich (Prima
Primaria) powstała już po śmierci św. Ignacego założona przez Jeana Leunisa przy Kolegium
Rzymskim i zatwierdzona przez papieża Grzegorza XIII w XVI wieku. Patronką Sodalicji
staje się Najświętsza Maryja Panna Zwiastowania, której fresk znajdował się w Kolegium
Rzymskim. Jest Ona czczona przez Sodalicje na całym świecie jako Madonna Prima
Primaria. Z upływem czasu ilość wspólnot wzrastała, powstawały one w różnych miejscach
na świecie. Przez wiele wieków sodalicje były mocno związane z zakonem jezuitów i z
duchowością ignacjańską, która stanowiła mocne oparcie dla nich w drodze do Boga. Po
kasacie zakonu jezuitów w II połowie XVIII wieku, wiele Sodalicji rozpada się, a inne
przechodzą pod opiekę biskupów stając się ruchem pobożnościowym, który niestety zatraca
charakter ignacjański. Duchowa sytuacja Sodalicji była nadal trudna, mimo decyzji
przywrócenia istnienia zakonu jezuitów na początku XIX wieku.
Po ogłoszeniu dogmatu o Niepokalanym Poczęciu NMP w 1854 roku, nastąpił dalszy
wzrost Sodalicji. Pomocą w rozwoju Sodalicji było pracowanie nowych Zasad Ogólnych w
1910 roku (poprzednie były z roku 1587), a następnie dzięki inicjatywie jezuitów, utworzenie
międzynarodowego sekretariatu w Rzymie pod przewodnictwem ojca generała Włodzimierza
Ledóchowskiego.
Po drugiej wojnie światowej w 1948 roku, Papież Pius XII uchwalił statut Kongregacji
Mariańskich, co doprowadziło do większej jedności Sodalicji i powstania Światowej
Federacji Kongregacji Mariańskich w 1954 roku. W Konstytucji Bis saeculari, Pius XII,
oprócz ogólnych wskazań na temat apostolstwa świeckich, potwierdził autorytetem Kościoła
tożsamość Sodalicji (jaka jest ich istota) i dlatego wezwał do odnowienia autentycznego
ducha ignacjańskiego, wskazując na Ćwiczenia duchowe i dając wskazówki na przyszłość.
Był to niejako apel Ojca Świętego o odnowę tego ruchu. Podjęcie tego wezwania
doprowadziło do utworzenia Wspólnot Życia Chrześcijańskiego w 1967 roku.
Przez kilka lat rozpoznawano wolę Bożą – jak mamy istnieć: czy mają to być
niezależne wspólnoty, czy jedna? Delegaci wspólnot z różnych krajów zgromadzeni w
Providence w 1982 roku rozpoznali, że WŻCh ma być jedną wspólnotą światową, a w 1990 r.
4. ISTOTA CHARYZMATU.WŻCh JAKO WSPÓLNOTA I STOWARZYSZENIE. Rekolekcje WŻCh, Rogów 2009.
3
w Guadalajara potwierdzają wyniki tego rozeznania i uchwalają nowe Zasady Ogólne dla
jednej Wspólnoty Światowej. W tym samym roku zostały one zatwierdzone przez Stolicę
Apostolską (za pontyfikatu Jana Pawła II).
Załącznik nr 4. 1: „Przeźrocza: „Historia WŻCh na świecie”
2. TRZY FILARY WŻCH – NASZ CHARYZMAT:
Ćwiczenia Duchowe razem z Zasadami Ogólnymi (oprócz wspólnoty i misji),
stanowią jeden z trzech filarów naszego charyzmatu. Jesteśmy świadomi, że istnienie
zróżnicowanych warunków społecznych i kulturowych wzywa do kreatywności i
elastyczności w proponowaniu tego doświadczenia większej liczbie osób. (Dokument
końcowy – p. 3.9, Fatima 2008). Specyfiką podejmowania decyzji we wspólnocie WŻCh jest
rozeznawanie woli Bożej zarówno indywidualnie, jak i wspólnotowo.
Załącznik nr 4. 2: „Wspólnota jako dom”
Misja
Wspólnota – Bóg, więzi
Misja
Wspólnota BÓG, więzi
ZO + ĆD
ZO + ĆD
Bez ĆD – nie ma rysu ignacjańskiego, bez ZO – nie będziemy WŻCh,
bez wspólnoty – jesteśmy indywidualistami, a przecież naszą
specyfiką jest życie we wspólnocie,
bez misji – zamykamy się, istniejemy tylko dla siebie.
Wspólnotę możemy porównać do domu nie tylko w rozumieniu budynku, ale i ludzi,
którzy go zamieszkują. Opisując wspólnotę możemy użyć porównania wspólnoty do struktury
i funkcjonowania domu. Istnienie poszczególnych wspólnot na świecie – to odczytanie
powołania nas przez Boga do tworzenia jednej wspólnoty, jednego domu. To jest fundament
– nasze Zasady Ogólne i Ćwiczenia Duchowe. Budowanie domu to wznoszenie ścian i okien,
to powstawanie wspólnot, to również nasze uczucia, kontakty między różnymi osobami i
wspólnotami na świecie, to również przebywanie razem w tworzeniu różnych dzieł,
wzajemne wspieranie się. Ten dom byłby jednak pusty, gdyby nie miał dachu i nie
wypełniałby go duch: „jeden duch i jedno serce”, jedna duchowość, do której wszyscy
4. ISTOTA CHARYZMATU.WŻCh JAKO WSPÓLNOTA I STOWARZYSZENIE. Rekolekcje WŻCh, Rogów 2009.
4
członkowie WŻCh na świecie jesteśmy powołani. Ta duchowość nas łączy. Wszyscy
tworzymy ten dom po to, by Jezus mógł się nami posługiwać według swojej woli. Wspólnota
nie byłaby prawdziwą wspólnotą, gdyby nie było więzi między nami i gdyby nie było między
nami Boga. Miłości Boga i bliźniego. Rodzina też jest wspólnotą. Jeśli brakuje więzi to jaka
to jest rodzina? Wspólnota jest Wspólnotą Życia Chrześcijańskiego. Miłość Boga i bliźniego
budują wspólnotę od wewnątrz.
3. ORGANIZACJA WSPÓLNOTY - STRUKTURA I ZASADY DZIAŁANIA WŻCH
Wspólnota pierwszych chrześcijan rozrastała się i konieczne było pewne
uporządkowanie (Dz 6, 1-7). Podobnie w ciągu wielu lat istnienia WŻCh, przybywało
członków, wspólnota się rozrastała i dlatego wymagało to wprowadzenie zasad działania,
które ułatwiłoby jej funkcjonowanie. Rozpoznawanie woli Bożej w tej sprawie odbywało się
przez wiele lat.
Światowa WŻCh działa więc w ramach określonej struktury oraz ma zatwierdzone
przez Stolicę Apostolską dokumenty, którymi są Zasady Ogólne (ZO), jak również Normy
Ogólne (NO), regulujące sprawy organizacyjne. W różnych krajach Wspólnota może działać
w oparciu o swój statut, czego przykładem jest Wspólnota w Polsce.
Wspólnota Życia Chrześcijańskiego jest jednym ze światowych stowarzyszeń
publicznych w Kościele na prawach papieskich. Centrum Wspólnoty Światowej znajduje się
w Rzymie, natomiast wspólnoty polskiej w Warszawie. Ma ona swoich przedstawicieli w
ONZ oraz należy do Konferencji Międzynarodowych Organizacji Katolickich. Na świecie jest
zgromadzonych ponad 160 tys. osób w 67 wspólnotach narodowych, żyjących tym samym
charyzmatem bazującym na duchowości ignacjańskiej.
A)
WSPÓLNOTA ŚWIATOWA
Załącznik nr 4. 3 – „Struktura Wspólnoty Światowej”
Załącznik nr 4. 4 – „Światowa Rada wykonawcza” (ExCo, zdjęcia z
Fatimy)
Najwyższą władzą Wspólnoty Światowej jest Zgromadzenie Ogólne, które zbiera się
raz na 5 lat, gromadząc przedstawicieli ze wszystkich Wspólnot Narodowych z całego świata
i podejmując decyzje o kierunkach działania wspólnoty, a także ustalając normy. Bieżącymi
pracami kieruje Światowa Rada Wykonawcza, odpowiedzialna również za wprowadzanie w
życie podjętych decyzji. Na jej czele stoi prezydent, którym obecnie jest Daniela Frank z
Niemiec (wybrana po raz drugi w 2008 roku) oraz 10 osób z różnych krajów. Asystentem
kościelnym światowej WŻCh, mianowanym przez Stolicę Apostolską, jest generał jezuitów,
o. Adolfo Nicolás SJ.
Załącznik nr 4. 5 - o. Generał Adolfo Nicolas SJ
Jako generalny przełożony powołuje on asystentów narodowych (co czyni najczęściej
przez prowincjałów poszczególnych krajów), których zadaniem są nie tylko sprawy związane
z doktryną, ale pomoc w odkrywaniu przez członków wspólnoty powołania na drodze
Ćwiczeń duchowych św. Ignacego.
4. ISTOTA CHARYZMATU.WŻCh JAKO WSPÓLNOTA I STOWARZYSZENIE. Rekolekcje WŻCh, Rogów 2009.
5
B)
WSPÓLNOTY REGIONALNE
Poszczególne części świata mają swoje wspólnoty regionalne.
Np. w ramach kontynentu europejskiego działa Zespół Europejski ET (zdjęcia koordynujący
życie i działania WŻCh w krajach europejskich)
Załącznik nr 4. 6: „Zespół Europejski”
(od lewej stoją: Marina Villa - Włochy, Evelyne Maloret - Anglia i Walia, Saviour Borg Malta, Inge Hopfl – Niemcy. Jest to zespół wybrany na ostatnim Zgromadzeniu Europejskim,
które miało miejsce w Alicante w Hiszpanii w maju 2009 r.).
C)
WSPÓLNOTY NARODOWE
Załącznik nr 4. 7: „Struktura Wspólnoty Krajowej”
Sposób życia, zgodny z charyzmatem i zaangażowanie apostolskie WŻCh w danym
kraju podejmują wspólnoty narodowe. Czuwa nad nimi Zgromadzenie Krajowe oraz Rada
Wykonawcza, których głównymi zadaniami jest pomoc w formacji ku owocnemu
podejmowaniu misji Kościoła oraz reprezentowanie WŻCh na zewnątrz. Zgromadzenie
Krajowe stanowi najwyższą władzę Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego w danym kraju. W
Polsce zbiera się ono raz na 4 lata i wybiera Radę Wykonawczą, której pracami kieruje osoba
świecka, prezydent.
Codzienne życie wspólnoty w ciągu roku przebiega we wspólnotach zwanych
podstawowymi, w których członkowie gromadzą się przynajmniej raz na dwa tygodnie,
podejmując modlitwę i rozpoznając w jej świetle różne zadania bieżące. Członkowie
wspólnoty wybierają spośród swoich członków animatora i koordynatora, którzy
współpracują ze sobą w wypełnianiu zadań wobec wspólnoty, wspierani przez asystenta
kościelnego.
Załącznik 4. 8 : „Ośrodki lokalne”
W kraju mogą powstawać wspólnoty lokalne, jeśli w mieście czy regionie powstanie
kilka wspólnot podstawowych. Wspólnoty narodowe mogą zakładać bądź zatwierdzać
wspólnoty regionalne, diecezjalne oraz centra, składające się ze wspólnot podstawowych
danego regionu, diecezji, miasta czy instytucji. Są one tworzone zgodnie z Normami
Ogólnymi i Statutem wspólnoty narodowej (ZO 13 c). Mogą one być reprezentowane przez
animatora i koordynatora lokalnego na spotkaniach ogólnopolskich i wobec przedstawicieli
Kościoła po zatwierdzaniu przez Wspólnotę Krajową oraz brać udział w obradach Rady
Głównej (Statut, par. 25, p.2.). Animator jest odpowiedzialny za formację i wraz z
koordynatorem wspiera działania wspólnot podstawowych oraz współpracuje z wyznaczonym
przez odpowiednie władze Towarzystwa Jezusowego (TJ) jezuitą (Statut, par. 34,, p. 6-7).
Wykazują oni troskę zarówno o odpowiedni przebieg spotkań czy włączenie poszczególnych
członków wspólnoty w zaangażowania apostolskie, jak również o włączenie się w szerszą
formację we Wspólnocie Krajowej, a przede wszystkim o udział w Ćwiczeniach duchowych.
W wypełnianiu tych zadań współpracują z odpowiedzialnymi z innych wspólnot w kraju,
uczestnicząc w różnych spotkaniach formacyjnych oraz podejmując wspólnie rozpoznane
kierunki i zadania (por. Posługi we Wspólnocie Życia Chrześcijańskiego, w: „Orientacje.
4. ISTOTA CHARYZMATU.WŻCh JAKO WSPÓLNOTA I STOWARZYSZENIE. Rekolekcje WŻCh, Rogów 2009.
6
Biuletyn duchowości ignacjańskiej” 3 (1988) 17-22), a także z asystentem kościelnym,
którym jest jezuita, znający nie tylko ZO czy NO, ale przede wszystkim duchowość
ignacjańską (por. Statut, par. 33, p. 7).
Jak Kościół lokalny ma stale odzwierciedlać uniwersalny wymiar Kościoła
powszechnego, podobnie powinien być uwzględniany wymiar światowy wspólnoty, bo jest
ona jedną Wspólnotą Światową, chociaż działa w różnych krajach. Jedność z całą wspólnotą
wyraża się m.in. przez akceptację Zasad Ogólnych, stanowiących nie tylko o statusie w
Kościele jako stowarzyszenia wiernych działającego na prawach papieskich, ale i o
tożsamości i charyzmacie Wspólnoty. Stąd tak ważne jest opieranie się w życiu i działaniu o
ZO i zrozumiała staje się możliwość zawieszenia, a nawet wykluczenia danej wspólnoty
podstawowej czy krajowej, a także poszczególnego członka wspólnoty za ich istotne
nieprzestrzeganie (por. ZO 17).
4. WSPÓLNOTA
A STOWARZYSZENIE (DUCH I CIAŁO)
Wspólnota Życia Chrześcijańskiego jest światowym, publicznym stowarzyszeniem,
którego centrum znajduje się obecnie w Rzymie (por. ZO 3).
Zasady Ogólne, bazujące na duchowości ignacjańskiej i zatwierdzone przez Stolicę
Apostolską, stanowią zasadniczy dokument duchowości Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego.
Ten dokument opisuje naszą duchowość, nasze funkcjonowanie jako wspólnoty. Zasadniczo
przyjmujemy ZO, choćby racjonalnie, chociaż różnie wygląda praktyka. Nie zawsze
przyjmowana jest całość ZO. A one dotyczą zarówno życia osobistego, jak i wspólnotowego;
dają wskazówki ogólne jak ma funkcjonować WŻCh na poziomie światowym, jak również
jak ma funkcjonować poszczególny członek wspólnoty.
Zasady Ogólne składają się z czterech części:
I.
II.
III.
IV.
Wstęp (dotyczący historii wspólnoty)
Część pierwsza: Nasz charyzmat
Część druga: Życie i organizacja wspólnoty
Część trzecia: Przyjęcie Zasad Ogólnych
Zazwyczaj łatwiej przyjmujemy to, co bezpośrednio dotyczy duchowości: wspólna
modlitwa, dzielenie, spotkania we wspólnocie podstawowej, skupienia, rekolekcje, słowo
asystenta.
Trudniej nam przyjąć słowo czy spotkania we wspólnocie lokalnej, jeszcze trudniej
jest nam odnaleźć się we wspólnocie krajowej czy światowej. Dlaczego?
Przyczyn jest pewnie wiele. Każdy z nas pewnie mógłby podać jakąś przyczynę.
Każdy z nas ma pewnie swoją wizję wspólnoty, wizję jej struktury i jej rozwoju.
Ale my mamy rozpoznawać: czego pragnie Bóg od nas jako wspólnoty. Dlatego
właśnie odbywają się spotkania światowe, krajowe, lokalne. To wszystko ma nam ułatwić
pójście za Głosem Boga. To jest Jego pragnienie i spełnienie, że staliśmy się wspólnotą
światową. W Polsce też rozpoznaliśmy w 2001 roku, że mamy stać się stowarzyszeniem w
Kościele. Na świecie jesteśmy stowarzyszeniem, tak funkcjonujemy, tak rozpoznaliśmy, ze
mamy funkcjonować. Jednak nadal jesteśmy również wspólnotą.
4. ISTOTA CHARYZMATU.WŻCh JAKO WSPÓLNOTA I STOWARZYSZENIE. Rekolekcje WŻCh, Rogów 2009.
7
Dlaczego staliśmy się stowarzyszeniem kościelnym w państwie?
Wspólnoty w naszym kraju powstały jeszcze w ustroju socjalistycznym (lata
siedemdziesiąte). Potem, w latach dziewięćdziesiątych, nasz kraj przechodził przez etap
zmian w funkcjonowaniu. Zmieniała się struktura władzy. Do tej pory, w państwie
komunistycznym działaliśmy nieoficjalnie jako wspólnota – nie byliśmy umocowani ani w
państwie ani w Kościele w Polsce. Działaliśmy właściwie w „podziemiu”. Brakowało nam
wyjścia „z podziemia” i oficjalnego umocowania w państwie oraz w Kościele katolickim w
Polsce.
Rozpoznawaliśmy tę sprawę na seminarium dla animatorów w 1999 roku i
zdecydowaliśmy, że mamy stać się stowarzyszeniem w Kościele. Mamy działać bardziej
otwarcie i podjąć jako świeccy większą odpowiedzialność. Stowarzyszenie – to formuła
związku, który działa „non profit” – bez chęci zysku. Ułatwiło to również nam wiele spraw
związanych z funkcjonowaniem coraz większej grupy ludzi. Bowiem wzrastała liczba
wspólnot – powstają nowe wspólnoty w Kaliszu, Łodzi, Piotrkowie, Radomiu, Krakowie,
Gdańsku, Gdyni, Toruniu, Bydgoszczy, Bytomiu. Rozrasta się również liczba już istniejących
wspólnot w takich miastach jak: Lublinie, Białymstoku i Warszawie. (W ostatnich latach
powstały wspólnoty w Poznaniu i Zakopanem).
Dziś mamy osobowość prawną w państwie. Mamy unormowane sprawy wewnętrzne
dotyczące organizacji. Założyliśmy konto bankowe, możemy oficjalnie zbierać składki,
organizować spotkania. Mamy Statut, regulujący nasze funkcjonowanie: zakres działania i
strukturę, podobną do wspólnoty światowej, różnimy się tylko istnieniem Komisji Rewizyjnej
i Rady Głównej, których nie ma w żadnej wspólnocie. Jesteśmy jednostką prawną w
Kościele. Jako ludzie świeccy jesteśmy bardziej partnerami dla jezuitów i dla przedstawicieli
Kościoła, a także dla przedstawicieli państwa.
Słyszy się czasem głosy, które krytykują struktury, a pragną tylko tzw. wspólnoty,
„wspólnoty dla mnie”, ale czy ja nie mam być „dla wspólnoty?” Najchętniej chcielibyśmy
tak, by był tylko Pan Jezus i 12 Apostołów. Tak było na początku, gdy tych wybranych było
niewielu, ale gdy ludzi wybranych przez Boga zaczęło przybywać zostają wybierani starsi i
ci, którzy im pomagają. Wszyscy mają współpracować dla jednego dzieła – dzieła Boga.
Rozrost wspólnoty powodował konieczność rozrostu struktur. Dokumenty powstawały
stopniowo przez wiele lat. Ich treść była rozeznawana, bo szukano jaka jest wola Boża.
Dzisiejszy świat odrzuca struktury np. Pan Bóg „tak”, Kościół: „nie”, Papież: „nie”.
Jeśli jest modlitwa, to najlepiej po cichu w domu. Kościół staje się niepotrzebny.
Dziś rozpoznajemy, że Pan Bóg powołuje nas do tworzenia jednego Ciała
Apostolskiego. Tak rozpoznało ten kierunek Zgromadzenie Ogólne w Nairobi w 2003 roku, a
potwierdziło następne Zgromadzenie Ogólne w Fatimie w 2008 roku. Wszystkie wspólnoty
na świecie tworzą jedno Ciało Apostolskie. Przed nami jeszcze rozpoznawanie: co to znaczy
dla nas, dla całego WŻCh na świecie, by tworzyć razem jedno Ciało Apostolskie.
Struktura pełni rolę służebną wobec wspólnoty, tak samo jak państwo wobec narodu, czy
dom wobec rodziny:
WSPÓLNOTA
Naród -duch
Kościół - wspólnota
Rodzina - wspólnota
STRUKTURA
państwo – rola służebna wobec narodu
kościół - instytucja
dom - funkcjonowanie
To, co składa się na stowarzyszenie jest potrzebne, by dobre funkcjonowanie w
państwie i Kościele pomagało rozpoznawać wolę Bożą i prowadziło do wzrostu duchowego.
4. ISTOTA CHARYZMATU.WŻCh JAKO WSPÓLNOTA I STOWARZYSZENIE. Rekolekcje WŻCh, Rogów 2009.
8
Ale do tego potrzebne jest wzajemne zaufanie i przyjęcie na serio słów Jezusa: Nie wyście
Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem, abyście szli i owoc przynosili i by owoc wasz trwał.
Historia WŻCh jest piękna, bo jest w niej prowadzenie Pana. Naszą wspólnotę
możemy porównać do winnicy, którą Bóg przygotował dla nas. Jakże wielki skarb-charyzmat
otrzymaliśmy! Jest w niej wszystko to, co jest nam potrzebne do Życia. Bóg złożył to w nasze
ręce, w nasze serca, abyśmy troszczyli się o wspólnotę, dbali o nią i zebrali dla Niego dobre
owoce w świecie.
PYTANIA DO DZIELENIA W GRUPIE:
1. Za co jestem Bogu wdzięczny myśląc o WŻCh jako o wspólnocie i stowarzyszeniu?
2. Jak dbam o tę część winnicy Pana, jaką jest WŻCh, i w czym wyraża się moja
odpowiedzialność za nią?
3. Jakie widzę korzyści, a jakie słabości wynikające z tego, że WŻCh jest
stowarzyszeniem?
Bibliografia:
1. Charyzmat WŻCh, Mielno 2002 (wersja poprawiona).
2. Krystyna Seremak, Ćwiczenia duchowe św. Ignacego Loyoli w formacji Wspólnoty
Życia Chrześcijańskiego, W-wa 2006.
3. Dokument Końcowy, Zgromadzenie Ogólne, Fatima 2008.
4. Dokument Końcowy, Zgromadzenia Europejskiego, Alicante 2009.
5. Uchwała Programowa, Zgromadzenie Krajowe, Wolbórz 2007.
6. Materiały z seminarium, Gdynia 1999 (rękopis).
7. Dokumenty WŻCh (Zasady Ogólne, Normy Ogólne, Statut), W-wa 2005.
Opracowała: Krystyna Seremak
4. ISTOTA CHARYZMATU.WŻCh JAKO WSPÓLNOTA I STOWARZYSZENIE. Rekolekcje WŻCh, Rogów 2009.