D - Sąd Rejonowy w Szczytnie

Sygn. akt IV P 31/16
UZASADNIENIE
Powódka K. G. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego (...) spółka z o.o. w N. trzymiesięcznego wynagrodzenia
tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia bez winy pracownika
– 7181 złotych, odprawy z tytułu rozwiązania stosunku pracy 4838 zł oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop
wypoczynkowy -1684,80 złotych tj. należnych jej kwot wraz z ustawowymi odsetkami.
W uzasadnieniu podała, że była zatrudniona u pozwanej nieprzerwanie od 2009 roku na czas nieokreślony.
Pozwany z dniem 11 marca 2016 roku rozwiązał z nią umowę o pracę bez wypowiedzenia z powodu art. 53§1 pkt. 1.
Powódka w związku z choroba nabytą w czasie pracy złożyła w ZUS wniosek o rentę we wrześniu 2015 roku i 19.10.2015
otrzymała orzeczenie orzecznika ZUS, iż jest niezdolna do pracy, a wobec rokowań do odzyskania zdolności do pracy
przyznano jej świadczenie rehabilitacyjne od 4.10.2015 do dnia 29.03.2016 roku. Wobec tego uważa, że rozwiązanie
umowy było nieuzasadnione.
Na rozprawie powódka cofnęła roszczenie w części dotyczącej ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy wskazując, iż
pozwany wypłacił jej dobrowolnie to świadczenie.
W odpowiedzi na pozew pozwany (...) spółka z o.o. w N. wniosła o oddalenie powództwa w całości i podniosła, że w
przypadku powódki zaszły okoliczności przewidziane w art. 53 §1 pkt. 1 ppkt. b kodeksu pracy, bowiem pozostawała
na zwolnieniu lekarskim od 3 kwietnia 2015 roku do 1 października 2015 roku, a następnie od 2 października 2015
roku do 29 marca 2016 roku na świadczeniu rehabilitacyjnym. Tym samym w chwili rozwiązania umowy powódka
korzystała ze zwolnienia ze świadczenia pracy z powyższych tytułów przez okres 11 miesięcy. Pozwana poprzedziła
rozwiązanie umowy konsultacją związkową. Pracodawca zadeklarował też, że jeśli powódka powróci do zdolności do
pracy po okresie zasiłku rehabilitacyjnego i będzie istniała faktyczna potrzeba zatrudnienia w zakładzie rozważa taką
możliwość.
W tych warunkach pozwany wypełnił wszystkie obowiązki pracodawcy i był uprawniony do rozwiązania umowy w
trybie art. 53 kp.
Pozwana rozliczyła się też w całości z ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy wypłacając kwotę nawet wyższą niż należna
tj. 3331,20 złotych
Nie znajduje oparcia w przepisach prawa żądanie wypłaty odprawy. Przepis art. 56 kp mnie stanowi podstawy do
przyznania takiego świadczenia, nie zaszły okoliczności uzasadniające oparcie się o inne regulacje kreujące obowiązek
wypłaty odprawy.
Wyraził zgodę na cofnięcie pozwu o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy.
Sąd ustalił, co następuje:
Powódka K. G. pracowała w pozwanej (...) spółka z o.o. w N. od 15 września 1983 roku, była zatrudniona na czas
nieokreślony na stanowisku za wynagrodzeniem
Od dnia 16 czerwca 2014 roku powódka przebywała nieprzerwanie na zwolnieniu lekarskim, a następnie decyzją
w sprawie (...) Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. Inspektorat w E. przyznano powódce prawo do
świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 15.12.2014 roku do 14.03.2015 roku w wysokości 90%, a od 15.03.2015 roku
do 13.04.2015 roku w wysokości 75% podstawy wymiaru.
Pozwana (...) spółka z o.o. w N. w dniu 10 marca 2016 roku wystosowała do powódki oświadczenie o rozwiązaniu
z nią umowy o pracę bez wypowiedzenia wskazując, że przyczyną wypowiedzenia jest art. 53 § 1 pkt kp . Pouczono
powódkę, że przysługuje jej prawo do wniesienia odwołania do (...)w terminie 7 dni.
Powódka otrzymała powyższe pismo w dniu 13 marca 2015 roku. Złożyła odwołanie do Sądu, w odwołaniu zarzuciła
m.in. naruszenie art. 41 kp. Pozwana po otrzymaniu odpisu pozwu w tej sprawie przesłała powódce oświadczenie o
cofnięciu wypowiedzenia. Powódka nie wyraziła na powyższe zgodę.
Obecnie powódce kolejną decyzją ZUS przyznano świadczenie rehabilitacyjne na kolejny okres.
/ akta osobowe powódki- umowy o pracę K 5-7, pismo o rozwiązaniu umowy K 8, orzeczenie i decyzja ZUS K 10-12,
zaświadczenie o wynagrodzeniu K 33, zwolnienia lekarskie K 42- 48 /
Sąd zważył, co następuje:
W związku z cofnięciem przez powódkę roszczenia dotyczącego zapłaty ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy, na
które to cofnięcie pozwany wyraził zgodę, na podstawie art. 203 § 4 kpc w zw. z art. 355 § 1 kpc w zw. z art. 469
kpc postępowanie w tej części zostało umorzone. Cofnięcie to nie jest sprzeczne z prawem ani zasadami współżycia
społecznego, nie zmierza do obejścia prawa, a także nie narusza słusznego interesu pracowników.
Roszczenie powódki o zasądzenie odszkodowania zasługuje na uwzględnienie, aczkolwiek z innych przyczyn niż te,
na które ona wskazuje.
Powódka podniosła przede wszystkim, iż pismo o rozwiązaniu umowy wręczono jej w okresie pobytu w sanatorium, a
zatem jak się wydaje wskazała na zarzut naruszenia art. 41 kp, zgodnie z którym pracodawca nie może wypowiedzieć
umowy o pracę w czasie urlopu pracownika, a także w czasie innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w
pracy, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.
Z powyższego przepisu wynika, iż pracownik jest chroniony przed rozwiązaniem stosunku pracy w okresie
usprawiedliwionej nieobecności, o ile nie upłynie okres uprawniający do rozwiązania umowy bez wypowiedzenie.
Okresy ochronne w przypadku choroby pracownika ustanawia przepis art. 53 kodeksu pracy, który w art. 53§1 pkt.
1 lit. b kp w zakresie dotyczącym sytuacji powódki stanowi, iż pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez
wypowiedzenia jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa dłużej niż łączny okres pobierania z
tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące - gdy
pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została
spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową.
W dniu otrzymania przez powódkę oświadczenia pracodawcy o rozwiązaniu umowy upłynął już okres przewidziany w
art. 53§1 pkt. 1 lit. b kp, który uprawniał pracodawcę do rozwiązania umowy bez wypowiedzenia bez winy pracownika,
zatem fakt, że powódce nadal przysługiwał zasiłek rehabilitacyjny nie miał żadnego znaczenia i nie dawał jej ochrony
przed rozwiązaniem stosunku pracy.
Natomiast w niniejszej sprawie doszło do naruszenia przez pracodawcę art. 30§4 kp, zgodnie z którym w oświadczeniu
pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę
bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy. Pismo
rozwiązujące z powódką umowę o pracę zawiera jedynie wskazanie podstawy prawnej i to niepełnej rozwiązania
stosunku pracy i takie ujęcie nie czyni zadość wymaganiom z art. 30§4 kp. Należy podkreślić, że pismo pracodawcy
winno pracownikowi jasno wskazywać powód, dla którego z nim jest rozwiązywany stosunek pracy. W piśmie
skierowanym do powódki brak jest jakiegokolwiek słownego przytoczenia tej przyczyny. Jakkolwiek w przypadku
rozwiązania umowy w oparciu o treść art. 53 kodeksu pracy, najczęściej ogranicza się to do przytoczenia sformułowań
ustawowych, to należy uznać, że dopiero takie przywołanie treści przepisu, a nie wyłącznie jego oznaczenia
numerycznego, stanowi dostateczne uzasadnienie.
Niezależnie od tego trzeba zauważyć, że sama podstawa prawna została przywołana niedbale, niepełna- brak jest
wskazania, który podpunkt został zastosowany, jak również- wskazania aktu prawnego, z jakiego przepis pochodzi.
W związku z powyższym należało uznać, iż rozwiązanie umowy o pracę zostało dokonane przez niezgodnie z
obowiązującymi przepisami, z tych samych powodów roszczenie powoda dotyczące odszkodowania należało uznać
zasadne i Sąd na podstawie art. 56§1 kp w zw. z art. 58 kp uwzględnił je.
Natomiast Sąd w całości podzielił stanowisko pozwanego co do braku podstaw do przyznania powódce odprawy
pieniężnej. K. G. nie wskazała podstawy prawnej, w oparciu o którą domaga się tego świadczenia. Nie zaszły
żadne okoliczności przewidziane np. w przepisach art. 92 1 kp, ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z
pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracownika. Z uwagi na sam fakt rozwiązania umowy, jak
to wskazała powódka, odprawa pieniężna nie przysługuje pracownikowi.
Wyrokowi do kwoty jednomiesięcznego wynagrodzenia nadano rygor natychmiastowej wykonalności na podstawie
art. 4772§1 kpc.
Sąd w oparciu o treść art. 113§1 ustawy dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych zasądził od pozwanego na rzecz
Skarbu Państwa (Sąd Rejonowy w Szczytnie) odpowiednią kwotę tytułem kosztów sądowych, bowiem zgodnie z treścią
art. 96 ust.1 pkt. 4 ustawy dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, powód nie miał obowiązku
ich uiszczenia. Wysokość opłaty naliczono w oparciu o art. 13 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
mając na uwadze wysokość zasądzonego na rzecz powoda roszczenia.