D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Sygn. akt XXII GWzt 52/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 listopada 2015 r.
Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XXII
Sąd Wspólnotowych Znaków Towarowych i Wzorów Przemysłowych
w składzie następującym:
Przewodniczący SSO Beata Piwowarska
Protokolant asystent sędziego Maciej Jagodziński
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 listopada 2015 r. w Warszawie
sprawy z powództwa BROWAR (...) spółki z o.o. w M.
przeciwko BROWARY (...) spółce z o.o. w D.
o ochronę prawa do znaku towarowego
1. oddala powództwo;
2. nakazuje pobranie od BROWAR (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w M. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu
Okręgowego w Warszawie kwoty 4.400 (cztery tysiące czterysta) złotych tytułem nieuiszczonej części opłaty sądowej;
3. zasądza od BROWAR (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w M. na rzecz BROWARY (...) spółki z
ograniczoną odpowiedzialnością w D. kwotę 1.397 (tysiąc trzysta dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu
kosztów zastępstwa procesowego.
Sygn. akt XXII GWzt 52/15
UZASADNIENIE
Browar (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w M. wniosła o:
1. nakazanie Browarom (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w D. zaniechania naruszania prawa ochronnego
na znak towarowy (...), poprzez zaprzestanie: oznaczania tym znakiem produkowanego piwa oraz wprowadzania
tak oznaczonych towarów do obrotu, umieszczania znaku towarowego (...) na dokumentach związanych z
wprowadzaniem towarów do obrotu, jak również posługiwania się tym znakiem w celu reklamy;
2. nakazanie pozwanej usunięcia znaku towarowego (...) z wyprodukowanego piwa znajdującego się w dyspozycji
pozwanej oraz piwa wprowadzonego do obrotu;
3. nakazanie pozwanej zniszczenia wszystkich materiałów reklamowych ze znakiem towarowym (...);
4. zasądzenie kosztów procesu. (k.2-39)
Na wniosek Browaru (...), postanowieniem wydanym 20 listopada 2014 r. pod sygn. akt XX GC 907/14 Sąd
Okręgowy udzielił powódce zabezpieczenia roszczeń, przez zakazanie pozwanej oznaczania znakiem towarowym
(...) produkowanego piwa oraz wprowadzania tak oznaczonych towarów do obrotu, jak również przez zakazanie
posługiwania się znakiem towarowym (...) w celu reklamy. (k.134, uzasadnienie k.139-143) Na skutek zażalenia
obowiązanej, postanowieniem z 16 lipca 2015 r. wydanym w sprawie sygn. akt VI ACz 899/15 Sąd Apelacyjny w
Warszawie, zmieniając zaskarżone orzeczenie, oddalił wniosek o udzielenie zabezpieczenia. (k.187-192)
Browary (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w D. Nowym zażądała oddalenia powództwa i zwrotu kosztów
postępowania. (k.55-131)
Bezsporne w sprawie jest, że:
Browar (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w M. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji
i sprzedaży hurtowej napojów alkoholowych i bezalkoholowych. (tak też odpis z KRS k.15-18) Powódce służy prawo
ochronne na słowny znak towarowy (...) zarejestrowany w Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej pod
numerem (...) z pierwszeństwem od 26 lipca 2011 r. dla towarów w klasie 32 (piwo) klasyfikacji nicejskiej. (tak też:
świadectwo ochronne k.21-22, wydruk z bazy uprp.pl k.23)
W latach 2006-2011 powódka produkowała i wprowadzała do obrotu piwa pod nazwami handlowymi: (...), (...), (...)
i (...) , które zyskały uznanie w branży piwowarskiej. (tak też: dyplomy k.24-28 , wydruki ze stron internetowych
k.29-31)
Browary (...) spółka z o.o. w D. prowadzi działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem jest produkcja
napojów. (tak też odpis z KRS k.19-20) W 2014 r. pozwana wprowadziła na rynek piwo w opakowaniach z etykietą .
(tak też: fotografie k.32, 37, paragon k.33, wydruk ze strony internetowej k. 34 ) W oznaczeniu opakowania elementem
wyróżniającym jest słowo (...) które wskazuje na produkcję napoju w browarze w B. („ Browar (...) w B.”), podobnie
jak (...) w C.. Słowo (...), podobnie jak graficzne przedstawienie smoka ma charakter opisowy, nie jest używane przez
pozwaną w funkcji znaku towarowego – dla wskazania oznaczenia pochodzenia towaru od określonego przedsiębiorcy.
(ocena normatywna – brak dowodu przeciwnego)
Pozwanej służy prawo ochronne na – tożsamy z używaną etykietą - słowno-graficzny znak towarowy zarejestrowany
w Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej pod numerem (...) z pierwszeństwem od 31 lipca 2014 r. dla
towarów w klasie 32. klasyfikacji nicejskiej (piwo, piwo bezalkoholowe) oraz dla usług w klasie 35. (sprzedaż hurtowa
i detaliczna piwa, piwa bezalkoholowego, usług w zakresie marketingu i reklamy, promocja sprzedaży, organizowanie
targów, wystaw i festynów w celach handlowych i reklamowych). (tak też świadectwo ochronne k.219-220)
Pozwana nie należy do autoryzowanych dystrybutorów ani nie jest powiązana gospodarczo z Browarem (...). Nigdy
nie uzyskała zgody na używanie znaku towarowego (...). (tak też korespondencja k.35-36)
Prawo wyłącznego używania słownego krajowego znaku towarowego (...) nie było sporne. Jakkolwiek pozwana
kwestionowała jego ważność w postępowaniu przed Urzędem Patentowym RP, to skończyło się ono wydaniem
ostatecznej decyzji o oddaleniu wniosku. Nie ma także wątpliwości co do późniejszego udzielenia pozwanej ochrony
na słowno-graficzny znak towarowy R- (...), dla towarów identycznych z tymi dla których chroniony jest znak
powódki (piwo). Spółka Browary (...) nie przeczyła używaniu kwestionowanego oznaczenia, sporne pomiędzy
stronami było natomiast istnienie podstaw uzasadniających zakwalifikowanie działania pozwanej jako naruszenia
prawa ochronnego na znak towarowy (...) i czynu nieuczciwej konkurencji.
Sąd zważył:
I. Odnośnie do naruszenia prawa do znaku towarowego:
Podstawową funkcją znaku towarowego jest gwarantowanie konsumentowi lub końcowemu odbiorcy możliwości
określenia pochodzenia towaru lub usługi nim oznaczonych, odróżnienia go (bez ewentualności wprowadzenia w błąd)
od towarów lub usług innego pochodzenia. (tak wyroki Euro-pejskiego Trybunału Sprawiedliwości z 23/05/1978 r.
w sprawie 102/77 H.-La R., z 18/06/2002 r. w sprawie C-299/99 P., z 8/05/2008 r. w sprawie C-304/06 E., wyrok
Sądu Unii Europejskiej z 8/02/2011 r. w sprawie T-157/08 I. for life)
Prawo wyłączne zostało przyznane, aby umożliwić właścicielowi znaku towarowego ochronę jego szczególnych
interesów, zadbanie o to, aby znak ten mógł spełniać właściwe mu funkcje wskazywania konsumentom pochodzenia
towaru lub usługi oraz gwarantowania ich jakości, a także funkcje komunikacyjną, reklamową i inwestycyjną.
Wykonywanie prawa wyłącznego jest zastrzeżone dla przypadków, w których używanie przez
osoby trzecie określonego oznaczenia wpływa lub może negatywnie wpływać na pełnione przez
znak funkcje. (tak wyrok Trybunału z 22/09/2011 r. w sprawie C-482/09 B. B., a także wyroki z 18/06/2009 r. w
sprawie C-487/07 L’O. i in., z 23/03/2010 r. w sprawach połączonych od C-236/08 do C-238/08 G. France i G.)
Przepis art. 296 ust. 2 ustawy z 30/06/2000 r. prawo własności przemysłowej przyznaje właścicielowi prawo do
wyłącznego i niezakłóconego używania znaku towarowego oraz zakazania innym osobom, które nie mają jego zgody,
używania w obrocie :
1. znaku identycznego do znaku zarejestrowanego w odniesieniu do identycznych towarów;
2. znaku identycznego lub podobnego do zarejestrowanego znaku towarowego w odniesieniu do towarów
identycznych lub podobnych, jeżeli zachodzi ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje w szczególności
ryzyko skojarzenia znaków;
3. znaku identycznego lub podobnego do renomowanego znaku towarowego, zarejestrowane-go w odniesieniu
do jakichkolwiek towarów, jeżeli może to przynieść używającemu nienależną korzyść lub być szkodliwe dla
odróżniającego charakteru bądź renomy znaku wcześniejszego.
Zdefiniowane przez ustawodawcę typy naruszeń wiążą się – co do zasady - z negatywnym wpływem działania
osoby nieuprawnionej na możliwość pełnienia przez znak towarowy przynależnych mu funkcji (w szczególności
oznaczenia pochodzenia), nie w każdej zatem sprawie uprawniony zmuszony jest do odrębnego wykazywania
spełnienia tej przesłanki. To pozwany, zainteresowany odstąpieniem przez sąd od zastosowania względem niego
sankcji wynikających z naruszenia lub powinien wykazać, że w konkretnych okolicznościach faktycznych, pomimo
że jego działanie wyczerpuje znamiona określone w ust. 2 art. 296 p.w.p., to w żaden sposób nie wpływa na funkcje
znaku towarowego. (art. 6 k.c.)
Zgodnie z art. 296 ust. 1 p.w.p., osoba, której prawo ochronne na znak towarowy zostało naruszone lub osoba, której
ustawa na to zezwala, może żądać od osoby, która naruszyła to prawo, zaniechania naruszania, wydania bezpodstawnie
uzyskanych korzyści, a w razie zawinionego naruszenia również naprawienia wyrządzonej szkody:
• na zasadach ogólnych albo
• poprzez zapłatę sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej opłacie licencyjnej albo innego stosownego
wynagrodzenia, które w chwili ich dochodzenia byłyby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na
korzystanie ze znaku towarowego.
Wyłączność Browaru (...) używania z wyłączeniem innych osób słownego znaku towarowego (...) dla piwa nie
może być kwestionowana. Należy jednak przyznać rację pozwanej, że znak ten ma dość niską pierwotną zdolność
odróżniającą, udzielenie mu ochrony przed narusze-niami polegającymi na używaniu dla identycznych towarów
znaków nieidentycznych lecz tylko w jakimś stopniu podobnych wymaga wykazania przez uprawnioną istnienia
prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, czemu w tym postępowaniu powódka – zdaniem Sądu - nie sprostała.
Na wstępie należy wyjaśnić, że spółka Browar (...) nieprawidłowo wskazuje przedmiot ochrony, odwołując się do
oznaczenia słowno-graficznego , podczas gdy zarejestrowany został znak słowny (...), nigdy rzeczywiście nie używany
przez uprawnioną w sposób wymagany przepisem art. 169 ust. 4 p.w.p. Uzupełnienie etykiety o element graficzny oraz
słowne: złoty, srebrny, czerwony lub czarny oraz symbol “F” (F.) nie mogło pozostawać bez wpływu na jego zdolność
odróżniającą. W szczególności nie można stwierdzić, że konsumenci (a nie handlowcy, czy barmani) traktowali słowo
(...) jako wskazanie pochodzenia piwa z Browaru “F.”, szczególnie że na rynku istnieją inne jeszcze piwa oznaczone
z użyciem słowa smok lub dragon (ang.), choćby te które wskazuje pozwana. W oznaczeniu piw powódki najbardziej
dystynktywny jest symbol “F” (F.). Słowo (...) wskazuje raczej na rodzaj piwa, szczególnie, że oferowane było ono w
różnych wersjach, jako złote, srebrne, czarne i czerwone. (brak dowodu przeciwnego)
Jak wynika z oświadczenia samej powódki, spółka zaniechała produkcji i wprowadzania do obrotu piw z serii (...) przed
zgłoszeniem znaku towarowego. Nie tylko więc nie wypracowała jego wtórnej zdolności odróżniającej (brak dowodu
przeciwnego) ale przede wszystkim nie może zakazać innej osobie używania tego lub podobnego oznaczenia w obrocie.
(art. 157 w zw. z art. 169 ust. 1 pkt 1, ust. 4 i 5 p.w.p.) Należy przy tym zwrócić uwagę na sformułowanie roszczeń w
sposób nieadekwatny do sposobu działania pozwanej, spółka Browary (...) nie używa bowiem znaku towarowego (...)
lecz znaku słowno-graficznego z elementem słownym (...). Błędem jest zatem przeciwstawianie sobie identycznych
słownych oznaczeń dla identycznych towarów i wywodzenie z tego zarzutu naruszenia prawa do znaku towarowego
stypizowanego w art. 296 ust. 2 pkt 1 p.w.p.
Powódka może poszukiwać ochrony jedynie na podstawie art. 296 ust. 2 pkt 2 p.w.p. Kwalifikacja naruszenia prawa
ochronnego na znak towarowy na tle tego przepisu powinna być dokonywana według zasad wypracowanych w
orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości i Sądu Unii Europejskiej na tle Pierwszej Dyrektywy Rady nr 89/104/EWG z
21/12/1989 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych
(zmienionej Dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE z 22/10/2008 r. mającą na celu zbliżenie
ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych) oraz rozporządzenia Rady (WE) nr
207/2009 z 26/02/2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego.
Ocena identyczności lub podobieństwa znaku zarejestrowanego i przeciwstawianego mu oznaczenia pozwanego
opiera się na ich zgodności wizualnej, fonetycznej i koncepcyjnej. Znaki należy porównywać całościowo, a decydujące
znaczenie mieć będą elementy odróżniające (dominujące), a nie opisowe. Oznaczenie może być uznane za identyczne
ze znakiem, tylko wtedy, gdy powtarza – bez dokonywania zmian lub uzupełnień – wszystkie jego elementy lub,
gdy rozpatrywane jako całość, wykazuje nieznaczne różnice, które nie zostaną dostrzeżone przez przeciętnego
konsumenta. (tak wyrok Trybunału z 20/03/2003 r. C-291/00 (...)) Dwa znaki towarowe są do siebie podobne
jeżeli, z punktu widzenia określonego kręgu odbiorców, są one przynajmniej częściowo identyczne w jednym
lub kilku istotnych aspektach. (tak wyrok Sądu z 23/10/2002 r. w sprawie T-6/01 M.) Dla stwierdzenia, czy w
konkretnym przypadku znaki są identyczne, czy też można mówić zaledwie o podobieństwie, konieczne jest dokonanie
oceny wizualnych, fonetycznych i znaczeniowych cech znaków i ich całościowego oddziaływania na percepcję
należycie poinformowanego, dostatecznie uważnego i rozsądnego przeciętnego konsumenta. (tak wyroki Trybunału
z 20/03/2003 r. w sprawie C-291/00 (...), z 8/05/2014 r. w sprawie C-591/12 P (...) SA)
Dokonując oceny podobieństwa towarów i usług należy brać pod uwagę wszystkie czynniki charakteryzujące
zachodzące między nimi relacje (zależności), szczególnie ich rodzaj i przeznaczenie, sposób używania lub korzystania
z nich, warunki w jakich są sprzedawane, a także ich wzajemny, konkurencyjny lub komplementarny charakter. (tak
wyroki Sądu z 23/10/2002 r. w sprawie T-388/00 (...), z 4/11/2003 r. w sprawie T-85/02 C.) Całościowa ocena
zakłada pewną współzależność między branymi pod uwagę czynnikami, w szczególności podobieństwem znaków oraz
podobieństwem towarów/usług, których one dotyczą, przy czym niski stopień podobieństwa towarów i usług może być
zrównoważony znaczącym stopniem podobieństwa znaków i odwrotnie. (zasada wzajemnej zależności - tak wyroki
Trybunału z 23/10/2002 r. w sprawie T-6/01 M., z 13/09/2007 r. w sprawie C-234/06 I. F., z 18/12/2008 r. w sprawie
C-16/06 M.)
W myśl utrwalonego orzecznictwa, prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd istnieje, gdy znaczna część właściwego
kręgu odbiorców mogłaby zostać skłoniona do omyłkowego zakupu towaru pozwanego, myśląc, że jest to towar
uprawnionego (uznając, że dane towary lub usługi pochodzą z tego samego przedsiębiorstwa), ewentualnie mogłaby
uznać, że dane towary lub usługi pochodzą z przedsię-biorstw powiązanych ze sobą gospodarczo. (tak wyroki
Trybunału z (...) r. w sprawie C-39/97 C., z 4/05/1999 r. w sprawach połączonych C-108/97, C-109/97 Windsurfing
C. P., z 22/06/1999 r. w sprawie C-342/97 L. S. M., z 2/09/2010 r. w sprawie C-254/09 C. K. K. i wyrok
Sądu z 9/12/2010 r. w sprawie T-303/08 (...)) P.-podobieństwo wprowadzenia w błąd powinno być oceniane w
sposób całościowy, według sposobu postrzegania określonego konsumenta, przy uwzględnieniu wszystkich istotnych
okoliczności konkretnego przypadku, szczególnie wzajemnej zależności między podobieństwem oznaczeń i towarów
lub usług, których one dotyczą. (tak wyroki Trybunału z 11/11/1997 r. w sprawie C-25/95 S., z 23/03/2006 r. w sprawie
C-206/04 M., z 18/12/2008 r. w sprawie C-16/06 M., z 8/05/2014 r. w sprawie C-591/12 P B. oraz wyroki Sądu z
9/07/2003 r. w sprawie T-162/01 G. (...) i z 20/01/2010 r. w sprawie T-460/07 L. B.)
Właściwy krąg odbiorców składa się z przeciętnych konsumentów, należycie poinformowanych, dostatecznie
uważnych i rozsądnych, przy czym poziom uwagi konsumentów może się różnie kształtować w zależności od kategorii
towarów lub usług. (tak wyroki Trybunału z 22/06/1999 r. w sprawie C-342/97 L. S. M., z 6/05/2003 r. w sprawie
C-104/01 L. i z 12/01/2006 r. C-361/04 R. P.) Przeciętny konsument rzadko ma możliwość przeprowadzenia
bezpośredniego porównania różnych znaków towarowych, musi zazwyczaj zdać się na zachowany w pamięci
niedoskonały ich obraz. Ryzyko konfuzji jest tym większe, im silniejszy jest charakter odróżniający znaku towarowego,
który wynika z jego samoistnych cech lub renomy (znajomości, rozpoznawalności na rynku). (tak wyroki Trybunału
z 22/06/1999 r. w sprawie C-342/97 L. S. M., z 11/11/1997 r. w sprawie C-251/95 (...) i z 29/09/1998 r. w sprawie
C-39/97 C.)
Istnieje pewna współzależność pomiędzy znajomością znaku wśród odbiorców, a jego charakte-rem odróżniającym
- tym bardziej wzmocnionym, im bardziej znak jest znany. Przy ocenie, czy znak cieszy się wysoce odróżniającym
charakterem wynikającym z jego znajomości wśród odbiorców, należy rozpatrzyć wszystkie istotne okoliczności
danego przypadku, w szczególności udział znaku w rynku, natężenie, zasięg geograficzny i długość okresu jego
używania, wielkość inwestycji dokonanych przez przedsiębiorstwo w celu jego promocji, udział procentowy
zainteresowanych grup odbiorców, którym znak umożliwia zidentyfikowanie towarów jako pochodzących z
określonego przedsiębiorstwa, jak również oświadczenia izb handlowych i przemysłowych lub stowarzyszeń
zawodowych. (tak wyrok Sądu z 12/07/2006 r. w sprawie T-277/04 V.-W.) Ciężar udowodnienia siły znaku
towarowego i jego odróżniającego charakteru, spoczywa na powodzie. (art. 6 k.c.)
Nawet gdyby uznać, że – wbrew art. 157 p.w.p. – właściciel znaku towarowego (...) może żądać zakazania używania
przez pozwaną, bez jego zgody” oznaczenia (...), to w oznaczeniu tym element słowny (...) ma charakter stricte opisowy,
dystynktywne (odróżniające) jest najbardziej wyeksponowane słowo (...), wskazujące jednoznacznie wytwórcę piwa.
Znak pozwanej zawiera tak wiele istotnych elementów wyróżniających, że nie sposób uznać go za identyczny na
płaszczyźnie wizualnej, fonetycznej ani koncepcyjnej.
Używanie oznaczenia nie narusza żadnej z funkcji znaku towarowego (...), w szczególności funkcji oznaczenia
pochodzenia, czy reklamowej. W relatywnym kręgu świadomych i rozsądnych konsumentów, ich znaczna liczba nie
mogłaby uznać, że piwo (...) zostało wyprodukowane przez Browar (...) lub przedsiębiorcę powiązanego z powódką
osobowo, czy kapitałowo. Nie ma zatem ryzyka konfuzji konsumenckiej. Dodatkowo należy wyjaśnić, że nabywcy
takich towarów jak alkohol i papierosy są osobami o podwyższonym poziomie uwagi, podejmującymi rozważnie
decyzje zakupowe. Dla takich konsumentów ważne są smak piwa oraz cena, nie kupują oni piwa wyłącznie z racji
jego nazwy, budzącej ich dalekie skojarzenia z wcześniej znanym napojem. Wprowadzenie w błąd w przypadku
produktów piwnych może wymagać większego stopnia podobieństwa oznaczeń. (por. wyrok Sądu Pierwszej Instancji
z 22/06/2005 r. w sprawie T-34/04 T. P. )
Jakkolwiek nie można uznać, że uzyskanie ochrony na słowno-graficzny znak towarowy znosi bezprawność jego
używania (por. wyrok (...) z 21/02/2013 r. w sprawie C-561/11 F. I., wyrok Sądu Najwyższego z 23/10/2008 r. V CSK
109/08), to rejestracja znaku R- (...) po przeprowadzeniu przez Urząd Patentowy RP szczegółowej kontroli istnienia
względnych przesłanek odmowy rejestracji (art. 132 p.w.p.) dodatkowo przekonuje, że znak pozwanej nie koliduje z
wcześniejszym słownym znakiem towarowym (...) spółki Browar (...).
Zgodnie z art. 296 ust. 1 p.w.p., osoba, której prawo ochronne na znak towarowy zostało naruszone, lub osoba, której
ustawa na to zezwala, może żądać od osoby, która naruszyła to prawo, zaniechania naruszania, wydania bezpodstawnie
uzyskanych korzyści, a w razie zawinionego naruszenia również naprawienia wyrządzonej szkody:
• na zasadach ogólnych albo
• poprzez zapłatę sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej opłacie licencyjnej albo innego stosownego
wynagrodzenia, które w chwili ich dochodzenia byłyby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na
korzystanie ze znaku towarowego. Przepis art. 286 p.w.p. reguluje sposoby usunięcia skutków naruszenia, dając
sądowi uprawnienie m.in. do rozstrzygnięcia o będących własnością naruszającego środkach i materiałach, które
zostały użyte do oznaczenia towarów lub usług. Także w prawie krajowym sankcje zakazowe mogą być stosowane
w sytuacji naruszenia lub realnej groźby naruszenia prawa ochronnego na znak towarowy. (art. 285 p.w.p.)
Zważywszy, że spółka Browar (...) nie dowiodła naruszenia przez Browary (...) spółkę z o.o. w M.
jej prawa wyłącznego, Sąd orzekł o oddaleniu powództwa. ( a contrario art. 296 ust. 1 i art. 286
p.w.p.)
II. Odnośnie do naruszenia reguł uczciwej konkurencji:
Zgodnie z jej art. 1, ustawa z 16/04/1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji reguluje zapobieganie i zwalczanie
nieuczciwej konkurencji w działalności gospodarczej - w interesie publicznym, przedsiębiorstw oraz klientów, nie
może jednak być traktowana jako instrument służący wyeliminowaniu konkurencji w ogóle, w celu zachowania przez
przedsiębiorcę dominującej pozycji rynkowej. (tak Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z 30/09/1998 r. sygn. akt
I ACa 281/98 Apel.-Lub.1999/1/1) Stosownie do art. 3 ust. 1, uznanie działania za czyn nieuczciwej konkurencji
warunkowane jest kumulatywnym spełnieniem następujących przesłanek :
• czyn ma charakter konkurencyjny,
• narusza lub zagraża interesowi innego przedsiębiorcy lub klienta,
• jest bezprawny, tj. sprzeczny z prawem lub dobrymi obyczajami.
Sąd podziela przyjęty w doktrynie pogląd, iż przepis art. 3 w ust. 1 w sposób ogólny określa czyn nieuczciwej
konkurencji, podczas gdy w ust. 2 wymienia przykładowo niektóre czyny (m.in.: wprowadzające w błąd oznaczenie
towarów), typizowane dodatkowo w art. 5-17, które należy wykładać w ten sposób, że ogólne określenie czynu
nieuczciwej konkurencji i przepisy czyn ten uszczegóławiające pozostają w następujących wzajemnych relacjach:
• wymienione w ustawie czyny nieuczciwej konkurencji nie tworzą zamkniętego katalogu, za nie-uczciwie
konkurencyjne można uznać także działanie niewymienione w art. 5-17, jeżeli tylko spełnia ono przesłanki
zdefiniowane w art. 3 ust. 1,
• wymagania wskazane w definicji odnoszą się do czynów wymienionych w art. 5-17, art. 3 ust. 1 spełnia funkcję
korygującą w stosunku do przepisów szczególnych typizujących czyny nieuczciwej konkurencji. Gdy dany stan
faktyczny, formalnie, spełnia przesłanki z art. 5-17, w rzeczywistości jednak działanie nie wykazuje któregoś ze
znamion art. 3 ust.1 (np. bezprawności) uznanie go za czyn nieuczciwej konkurencji jest wykluczone.
Uznanie konkretnego działania za czyn nieuczciwej konkurencji wymaga ustalenia, na czym ono polegało i
zakwalifikowania go pod względem prawnym przez przypisanie mu cech konkretnego deliktu wskazanego w Rozdziale
2. u.z.n.k. (Czyny nieuczciwej konkurencji - art. 5-17) lub deliktu tam nie-ujętego ale odpowiadającego hipotezie art.
3 ust. 1. Czyny konkurencyjne powinny być badane przede wszystkim w świetle przesłanek określonych w przepisach
art. 5-17 u.z.n.k. i dopiero gdy nie mieszczą się w dyspozycji któregokolwiek z tych przepisów, podlegają ocenie według
klauzuli generalnej z art. 3. (tak Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z 30/09/1998 r. sygn. akt I ACa 281/98 Apel.Lub.1999/1/1)
Zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 u.z.n.k., czynem nieuczciwej konkurencji jest m.in. takie oznaczenie towarów, które
może wprowadzić klientów w błąd co do ich pochodzenia. Dla oceny sprzeczności działania pozwanego z regułami
uczciwej konkurencji na gruncie tego przepisu należy stosować odpowiednio zasady wypracowane w prawie znaków
towarowych.
Jakkolwiek w uzasadnieniu pozwu jej profesjonalny pełnomocnik odwoływał się do przepisów ustawy o zwalczaniu
nieuczciwej konkurencji, powódka w taki sposób sformułowała roszczenia, że za przedmiot ochrony (i zarzucanego
pozwanej naruszenia) można uznać wyłącznie prawo ochronne na słowny znak towarowy (...). Nie ulega wątpliwości
Sądu, że – co do zasady - naruszenie wyłączności używania znaku towarowego może stanowić równocześnie czyn
nieuczciwej konkurencji, przepisy ustawy z 16/04/1993 r. chronią jednak nie prawo wyłączne ale określony interes
gospodarczy przedsiębiorcy. Roszczenia dochodzone na podstawie art. 18 u.z.n.k. powinny być zatem odmiennie
sformułowane. Bez naruszenia zakazu wynikającego z art. 321 k.p.c., Sąd nie mógłby zastosować względem pozwanej
nakazów i zakazów, które odnosiłyby się do innego niż znak towarowy przedmiotu ochrony.
Nawet jednak jeśli uznać, że powódka zmierzała do ochrony pierwszeństwa używania oznaczenia słowno-graficznego ,
to – stosując przedstawione wyżej reguły wypracowane na gruncie prawa znaków towarowych – nie można stwierdzić,
że spółka Browary (...) dopuściła się czynu nieuczciwej konkurencji stypizowanego w art. 10 ust. 1 u.z.n.k.
Oznaczenie powódki zawiera bowiem fantazyjne “F”, wskazujące pochodzenie piwa, podczas gdy jednoznaczne,
wyraźne wskazanie pochodzenia piwa pozwanej wynika z całkowicie odmiennego element słownego (...).
Należałoby przy tym mieć na względzie, że po przeszło czterech latach nieużywania oznaczenia “złoty smok” nie ma
ona interesu gospodarczego, który pozwana mogłaby naruszać swym działaniem. Spółka Browar “F.” nie może zatem
zasadnie żądać zakazania pozwanej naruszeń i usunięcia skutków naruszeń jej interesów gospodarczych na podstawie
art. 18 ust. 1 pkt 1 i 2 u.z.n.k.
O kosztach Sąd orzekł na zasadzie art. 98 k.p.c. – odpowiedzialności za wynik sporu.
Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie
wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty
nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. (§ 3 art. 98 k.p.c.)
Opłaty za czynności radców prawnych przed organami wymiaru sprawiedliwości określa rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z 28/09/2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Zasądzając opłatę sąd bierze
pod uwagę niezbędny nakład pracy, a także charakter sprawy i wkład pracy pełnomocnika w przyczynienie się do
jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. (§ 2 ust.1.) Podstawę zasądzenia opłaty stanowią stawki minimalne określone w
rozdziałach 3 i 4, z tym, że nie może być ona wyższa od 6-o krotnej stawki minimalnej (§ 2 ust.2.), której wysokość
zależy od wartości przedmiotu sprawy lub jej rodzaju. (§ 4 ust.1.) W sprawie o naruszenie prawa ochronnego na znak
towarowy wynagrodzenie wynosi 840 zł. (§ 10 ust. 1 pkt 18) Stawki minimalne za prowadzenie spraw w postępowaniu
zażaleniowym przed sądem apelacyjnym wynoszą 50% stawki minimalnej. (§ 12 ust. 2 pkt 2)
Zważywszy charakter sprawy, jej wagę, stopień skomplikowania i czas trwania postępowania, Sąd uznał, że adekwatne
do nakładu pracy pełnomocnika pozwanej wykonującego zawód radcy prawnego jest wynagrodzenie w minimalnej
wysokości.
Wobec nieprawidłowego uiszczenia opłaty sądowej w kwocie 600 zł, Sąd nakazał pobranie od powódki na rzecz Skarbu
Państwa Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 4.400 zł, opłata stosunkowa (5%) od wskazanej na 100.000 zł wartości
przedmiotu sporu wynosi 5.000 zł. (art. 3 ust. 2 pkt 1, art. 13 ust. 1, art. ustawy z 28/07/2005 r. o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych) Zarówno roszczenia wynikające z naruszenia prawa do znaku towarowego, jak i interesów
gospodarczych przedsiębiorcy czynem nieuczciwej konkurencji mają charakter majątkowy. Przekonuje o tym nie tylko
majątkowy przedmiot ochrony, ale także to, że wynikające z naruszenia roszczenia zakazowe ulegają przedawnieniu,
zgodnie z art. 289 w zw. z art. 298 p.w.p. i art. 20 u.z.n.k.