Lekcje Biblijne 2/2015

Lekcje Biblijne 2/2015
Kwartalnik biblijno-katechetyczny pomocny w studiowaniu Pisma Świętego
Ukazuje się od 1908 roku
John M. Fowler
Ewangelia
Łukasza
Wydawnictwo
„Znaki Czasu”
WARSZAWA 2015
TYTUŁ ORYGINAŁU
Adult Sabbath School Bible Study Guide (standard edition) 4/2014: The Book of Luke
TŁUMACZ I TYPOGRAF
Jarosław Kauc
PROJEKTANTKA OKŁADKI
Daria Gil-Ziędalska
REKLAMODAWCA
Mirosław Harasim
KOREKTORKA
Katarzyna Krok
AUTOR DOŚWIADCZEŃ I REFLEKSJI MISYJNYCH
Remigiusz Krok
REDAKTOR
Mirosław Chmiel
Wszystkie cytaty biblijne zaczerpnięto z Biblii warszawskiej:
BW — Biblia warszawska © Towarzystwo Biblijne w Polsce, Warszawa 2011,
chyba że zaznaczono inaczej:
(a) całościowe przekłady Biblii:
BB — Biblia brzeska © Kalwin Publishing oraz Collegium Columbinum, Clifton—Kraków 2003,
BC — Biblia częstochowska © Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2009,
BG — Biblia gdańska © Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne, Warszawa 1985,
BI — Biblia interlinearna © Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2003-2014,
BJW — Biblia Jakuba Wujka © Wydawnictwo Kurii Biskupiej, Lublin 1985,
BKR — Biblia Kazimierza Romaniuka © Towarzystwo Biblijne w Polsce, Warszawa 1998,
BNŚ — Biblia Nowego Świata © Strażnica — Towarzystwo Biblijne i Traktatowe, Nadarzyn 1997,
BP — Biblia poznańska © Księgarnia św. Wojciecha, Poznań 1997-1998,
BT — Biblia Tysiąclecia © Wydawnictwo Pallottinum, Poznań 2003,
NBG — Nowa Biblia gdańska © Śląskie Towarzystwo Biblijne, Katowice 2012,
(b) częściowe przekłady Biblii:
LXXPL — Septuaginta polska © Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2014,
NP — Nowe Przymierze © Ewangeliczny Instytut Biblijny oraz Liga Biblijna w Polsce, Poznań—Bydgoszcz 2008,
PE — przekład ekumeniczny © Towarzystwo Biblijne w Polsce, Warszawa 2007,
UPG — uwspółcześniony przekład gdański © Fundacja Wrota Nadziei, Toruń 2013,
WP — współczesny przekład © Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne, Warszawa 1991.
© Wydawnictwo „Znaki Czasu” (2015)
All rights reserved
ISSN 0239-359X
ISBN 978-83-7295-325-4
Zamówienia na publikacje prosimy kierować pod adresem:
Dział Handlowy Wydawnictwa „Znaki Czasu”
ul. Foksal 8/6, 00-366 Warszawa
tel.: 22-331-98-00, faks: 22-331-98-01
e-mail: [email protected], księgarnia internetowa: sklep.znakiczasu.pl
SPIS TREŚCI
SKRÓTY NAZW KSIĄG BIBLIJNYCH.......................................................................4
WPROWADZENIE...........................................................................................................5
Lekcja I • PRZYJŚCIE JEZUSA.....................................................................................8
Lekcja II • CHRZEST I KUSZENIE............................................................................15
Lekcja III • KIM JEST JEZUS CHRYSTUS?.............................................................22
Lekcja IV • POWOŁANIE DO UCZNIOSTWA........................................................29
Lekcja V • CHRYSTUS JAKO PAN SZABATU........................................................36
Lekcja VI • KOBIETY W SŁUŻBIE JEZUSA...........................................................43
Lekcja VII • JEZUS, DUCH ŚWIĘTY I MODLITWA.............................................50
Lekcja VIII • MISJA JEZUSA.......................................................................................57
Lekcja IX • JEZUS — NAJWIĘKSZY NAUCZYCIEL............................................64
Lekcja X • PODĄŻANIE ZA JEZUSEM W CODZIENNYM ŻYCIU..................71
Lekcja XI • KRÓLESTWO BOŻE................................................................................78
Lekcja XII • JEZUS W JEROZOLIMIE......................................................................85
Lekcja XIII • UKRZYŻOWANY I ZMARTWYCHWSTAŁY.................................92
PROJEKTY MISYJNE...................................................................................................99
DOŚWIADCZENIA I REFLEKSJE MISYJNE........................................................100
ZACHODY SŁOŃCA I POBUDKI PORANNE.......................................................101
KALENDARZ CZYTANIA BIBLII...........................................................................104
SKRÓTY NAZW KSIĄG BIBLIJNYCH
Ab Ag
Am
Ap
—
—
—
—
Dn
Dz
Ef
Est
Ez
Ezd
Flm
Flp
Ga
—
—
—
—
—
—
—
—
—
Ha —
Hbr —
Hi
—
Iz
J
1 J
2 J
3 J
Jk
Jl
Jon
Joz
Jr
Jud
Koh
—
—
—
—
—
—
—
—
—
—
—
—
Kol —
1 Kor —
2 Kor —
Kpł —
1 Krl —
4
Księga Abdiasza
Księga Aggeusza
Księga Amosa
Apokalipsa Jana
(Objawienie Jana)
Księga Daniela
Dzieje Apostolskie
List do Efezjan
Księga Estery
Księga Ezechiela
Księga Ezdrasza
List do Filemona
List do Filipian
List do Galatów
(List do Galacjan)
Księga Habakuka
List do Hebrajczyków
Księga Hioba
(Księga Joba)
Księga Izajasza
Ewangelia Jana
1 List Jana
2 List Jana
3 List Jana
List Jakuba
Księga Joela
Księga Jonasza
Księga Jozuego
Księga Jeremiasza
List Judy
Księga Koheleta (Księga
Kaznodziei Salomona)
List do Kolosan
1 List do Koryntian
2 List do Koryntian
Księga Kapłańska
(3 Księga Mojżeszowa)
1 Księga Królewska
2 Krl —
1 Krn —
2 Krn —
Lb
—
Lm
Łk
Mi
Mk
Ml
Mt
Na
Ne
Oz
1 P
2 P
Pnp
Prz
—
—
—
—
—
—
—
—
—
—
—
—
—
Ps
Pwt
—
—
Rdz —
Rt
Rz
Sdz
1 Sm
2 Sm
So
1 Tes
2 Tes
1 Tm
2 Tm
Tt
Wj
—
—
—
—
—
—
—
—
—
—
—
—
Za
—
2 Księga Królewska
1 Księga Kronik
2 Księga Kronik
Księga Liczb
(4 Księga Mojżeszowa)
Lamentacje (Treny)
Ewangelia Łukasza
Księga Micheasza
Ewangelia Marka
Księga Malachiasza
Ewangelia Mateusza
Księga Nahuma
Księga Nehemiasza
Księga Ozeasza
1 List Piotra
2 List Piotra
Pieśń nad Pieśniami
Księga Przysłów
(Przypowieści Salomona)
Księga Psalmów
Księga Powtórzonego Prawa
(5 Księga Mojżeszowa)
Księga Rodzaju
(1 Księga Mojżeszowa)
Księga Rut
List do Rzymian
Księga Sędziów
1 Księga Samuela
2 Księga Samuela
Księga Sofoniasza
1 List do Tesaloniczan
2 List do Tesaloniczan
1 List do Tymoteusza
2 List do Tymoteusza
List do Tytusa
Księga Wyjścia
(2 Księga Mojżeszowa)
Księga Zachariasza
WPROWADZENIE
Ewangelia Łukasza. „Wstał i poszedł do ojca swego. A gdy jeszcze był daleko, ujrzał go jego ojciec, użalił się i, pobiegłszy, rzucił mu się na szyję, i pocałował go” (Łk 15,20). Dobrze znamy ten werset. Pochodzi on z jednego
z najpopularniejszych i najbardziej lubianych opowiadań w całej literaturze,
zarówno religijnej, jak i świeckiej. To zdumiewające, że nigdy nie usłyszelibyśmy ani nie przeczytalibyśmy tego opowiadania, gdyby nie pewien lekarz-misjonarz, który zamieścił je w swoim długim liście napisanym do Teofila, wykształconego przyjaciela.
Ów lekarz miał na imię Łukasz i był chrześcijaninem nawróconym z pogaństwa, a jego list został nazwany Ewangelią Łukasza. Oprócz tej ewangelii Łukasz napisał jeszcze jeden długi list, który znamy obecnie jako Dzieje Apostolskie. Podróżując wraz z apostołem Pawłem, Łukasz, jako uczestnik wielkiego
chrześcijańskiego ruchu szybko ogarniającego Cesarstwo Rzymskie, bacznie
przyglądał się wydarzeniom. Dzięki tej współpracy z Pawłem Łukasz był naocznym świadkiem powstawania Kościoła wczesnochrześcijańskiego, który odrzucał kult pogańskich bogów i rzymskich cesarzy, a wywyższał ponad wszystko Jezusa Chrystusa. A zatem ewangelista z wiarygodnych źródeł zdobywał informacje o Tym, który jest Prawdziwym Założycielem Kościoła i jego Fundamentem. Pod natchnieniem Ducha Świętego Łukasz napisał dwie księgi, które
dzisiaj moglibyśmy zatytułować: Powstanie i dzieje Kościoła chrześcijańskiego.
Pierwszą z tych dwóch ksiąg jest Ewangelia Łukasza, napisana dla Teofila i wysłana do niego, zanim powstała druga księga — Dzieje Apostolskie (zob.
Dz 1,1). Wielu konserwatywnych biblistów datuje Ewangelię Łukasza na lata
61-63 n.e.
Teofil był Grekiem nawróconym na chrześcijaństwo, a zatem Łukasz, kierując swoją ewangelię do niego, miał świadomość, że pisze dla wywodzących się
z pogaństwa greckich uczestników społeczności wiary, przy czym jednocześnie
nie może lekceważyć żydowskiego pochodzenia Chrystusa. Z kolei ewangelista Mateusz napisał ewangelię przede wszystkim dla Izraelitów, a więc zwrócił szczególną uwagę na dowody mesjaństwa Jezusa. Marek natomiast napisał
swoją ewangelię dla Rzymian, a więc w Jego ewangelii widzimy Mistrza z Nazaretu przede wszystkim jako Zwycięzcę maszerującego przez kraj i ogłaszającego nowinę o nadejściu nowego królestwa. Apostoł Jan był przede wszystkim
nastawiony na zgłębienie prawdy o Zbawicielu, a więc w jego ewangelii wyraźnie widzimy Jezusa jako Słowo, Stwórcę i Syna Bożego. Łukasz pisał dla nawróconych pogan i przedstawił im Jezusa jako Syna Człowieczego, Zbawiciela Świata i Przyjaciela Ludzkości. Wydaje się, że głównym przesłaniem jego
ewangelii jest powszechność zbawienia w Chrystusie. Tak więc genealogię Jezusa Łukasz przedstawia aż do Adama, podkreślając pochodzenie całej ludz5
kości od Boga, podczas gdy u Mateusza genealogia kończy się na Abrahamie,
praojcu Izraelitów (zob. Łk 3,23-38; por. Mt 1,1-17).
Ewangelia Łukasza jest najobszerniejszą spośród wszystkich czterech ewangelii zawartych w Nowym Testamencie. Niektóre cuda dokonane przez Jezusa
są wzmiankowane tylko w tej ewangelii — np. wskrzeszenie syna wdowy z Nain
(zob. Łk 7,11-18) czy uzdrowienie Malchusa (zob. Łk 22,50-51; zob. także Łk
5,4-11; 13,11-17; 14,1-6; 17,11-19). Także niektóre przypowieści Jezusa występują wyłącznie w Ewangelii Łukasza, w tym także te najbardziej znane: od miłosiernym Samarytaninie (zob. Łk 10,30-37), o chciwym bogaczu (zob. Łk 12,16-21),
o synu marnotrawnym (zob. Łk 15,11-32), o bogaczu i Łazarzu (zob. Łk 16,19-31)
oraz o faryzeuszu i celniku (zob. Łk 18,10-14). Historia Zacheusza również została opisana wyłącznie przez Łukasza (zob. Łk 19,1-10).
Pod kierunkiem Ducha Świętego Łukasz, jak sam stwierdza, zbadał materiały historyczne, przeprowadził rozmowy z naocznymi świadkami (zob. Łk 1,2),
a następnie, gdy wszystko od początku przebadał, dokładnie i kolejno to opisał,
aby ci, którzy będą czytać, upewnili się co do prawdziwości nauki o Zbawicielu
i Jego dobrej nowinie (zob. Łk 1,3-4).
Gdy Jakuba Denneya (1856-1917), wielkiego szkockiego teologa protestanckiego, zapytano, jaką biografię Chrystusa poleciłby do przeczytania, ten
odpowiedział:
— Czy przeczytał pan tę, którą napisał Łukasz?
Dobry pomysł. Spróbujmy przestudiować razem, jako ogólnoświatowy Kościół, biografię Jezusa według ewangelisty Łukasza.1
John M. Fowler, autor Lekcji Biblijnych 2/2015, przez 53 lata
pracował w Kościele adwentystycznym jako pastor, wykładowca teologii i filozofii oraz redaktor i administrator uczelni. Jako autor licznych artykułów i książek napisał także dwa
wcześniejsze kwartalniki lekcji szkoły sobotniej: Kosmiczny
konflikt, w: Lekcje Biblijne 1/2002, i List do Efezjan. Ewangelia jedności, w: Lekcje Biblijne 4/2005 (przyp. red.).
1
6
Lekcja I — 4 kwietnia
PRZYJŚCIE JEZUSA
STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Łk 1,2-3; 2 Tm 3,16; Łk 1,5-22; Pwt 18,15;
Łk 2,9-12.25-32.
TEKST PAMIĘCIOWY: „Bo u Boga żadna rzecz nie jest niemożliwa” (Łk 1,37).
Ewangelia Łukasza została napisana przede wszystkim dla pogan. Sam Łukasz, podobnie jak Teofil, do którego adresował swoją ewangelię, nawrócił się
z pogaństwa (wskazuje na to kontekst Kol 4,10-14).
Łukasz był nie tylko lekarzem, ale także prawdziwym historykiem. We wprowadzeniu do ewangelii umiejscowił w czasie wydarzenia związane z życiem Jezusa, odnosząc je do ich historycznego tła — panowania króla Heroda w Judei (zob. Łk 1,5), cesarza Oktawiana Augusta w Cesarstwie Rzymskim (zob.
Łk 2,1) oraz urzędowania kapłana Zachariasza w świątyni jerozolimskiej (zob.
Łk 1,5.9). W 3. rozdziale Ewangelii Łukasza autor wymienia sześć wydarzeń
pomagających umiejscowić w czasie działalność Jana Chrzciciela, który bezpośrednio poprzedzał Chrystusa.
W ten sposób Łukasz podkreślił historyczne uwarunkowania dotyczące działalności Mistrza z Nazaretu, aby rozwiać wszelkie wątpliwości co do autentyczności opisywanych wydarzeń. Czytelnicy jego ewangelii mieli być pewni dwóch
faktów — po pierwsze, że Jezus istnieje, i po drugie, że przez Niego, Zbawiciela, „którym jest Chrystus Pan” (Łk 2,11), Bóg wkroczył w dzieje ludzkości.
8
Dokładny opis wydarzeń
(zob. Łk 1,1-3; Dz 1,1-3)
NIEDZIELA — 29 marca
W Dz 1,1 czytamy, że zanim powstały Dzieje Apostolskie, ich autor napisał
„pierwszą księgę”. Obie księgi zostały zaadresowane do Teofila, co sugeruje, że
mają tego samego autora. Obie można więc potraktować jako dwa tomy jednego dzieła zatytułowanego Powstanie i dzieje Kościoła chrześcijańskiego. Pierwsza część tego dzieła to opowiadanie o życiu i działalności Jezusa (Ewangelia
Łukasza), a druga część to opis głoszenia przesłania o Chrystusie i początków
Kościoła (Dzieje Apostolskie).
Jak została napisana Ewangelia Łukasza? Zob. Łk 1,2-3 i 2 Tm 3,16.
...................................................................................................................................................................................................................................................................
...................................................................................................................................................................................................................................................................
Łukasz wiedział, że już wcześniej wielu pisało o związanych z Chrystusem
wydarzeniach, które wstrząsnęły Jerozolimą i światem. Źródłem takich spisanych
relacji byli między innymi „naoczni od samego początku świadkowie i słudzy Słowa” (Łk 1,2), czyli uczniowie Pana i inni współcześni Mu ludzie. Łukasz także miał
dostęp do takich świadków i kaznodziejów (w tym np. apostoła Pawła i innych
apostołów) oraz prawdopodobnie znał ewangelie napisane przez Marka i Mateusza. Najwyraźniej Łukasz nie znał osobiście Jezusa i nie był świadkiem Jego
działalności, ale był wiarygodnym uczniem Chrystusa, autentycznie nawróconym.
Mateusz skierował swoją ewangelię przede wszystkim do Żydów, przedstawiając Jezusa jako Wielkiego Nauczyciela, wypełnienie proroctw i Króla Izraela. Raz po raz nawiązywał do starotestamentowych proroctw, które wypełniły
się w osobie i czynach Chrystusa. Marek, kierując swą ewangelię do Rzymian,
napisał o Jezusie jako Zbawicielu potężnym w działaniu. Łukasz, lekarz i były
poganin, napisał do Greków i pogan o Jezusie jako Zbawicielu Wszystkich Ludzi. Łukasz wskazał dwa najważniejsze cele, jakie przyświecały napisaniu jego
ewangelii: przedstawienie dokładnego opisu wydarzeń (zob. Łk 1,3) oraz potwierdzenie nauki ewangelii. Tak więc celem Ewangelii Łukasza jest utwierdzenie czytelnika co do pewności prawdy, która jest w Chrystusie.
Łukasz, natchniony autor biblijny, pisząc swoje księgi, posłużył się sporządzonymi wcześniej opisami. Z punktu widzenia natury natchnienia jest to bardzo ciekawe spostrzeżenie. Oczywiste jest, że użycie tego rodzaju źródeł nie
neguje natchnienia ani autorytetu tego, co zostało napisane. Czego uczy to
nas, adwentystów dnia siódmego, na temat działania natchnienia oraz powagi
pism natchnionych autorów, zarówno kanonicznych, jak i pozakanonicznych?
9
Nadasz mu imię Jan
PONIEDZIAŁEK — 30 marca
Bóg milczał w dziejach Izraela przez niemal 400 lat po proroku Malachiaszu. Jednak milczenie to zostało przerwane wraz z obwieszczeniem narodzin
Jana Chrzciciela, a następnie Mesjasza.
Historie narodzin Jana Chrzciciela i Zbawiciela są pod pewnymi względami do siebie podobne. Obu narodzinom towarzyszył cud. Elżbieta, matka
Jana Chrzciciela, poczęła w wieku, w którym nie należało już się tego spodziewać. Maria, matka Jezusa, poczęła w wyniku nadnaturalnej Bożej interwencji.
W obu przypadkach anioł Gabriel przyniósł zapowiedź poczęcia i obietnicę.
W obu przypadkach ta zapowiedź została przyjęta ze zdumieniem, ale i radością, a także w duchu uległości wobec woli Najwyższego. Obaj narodzeni chłopcy
mieli wzrastać i rozwijać się pod szczególną opieką Bożą (zob. Łk 1,80; 2,40).
Jednak misja i służba każdego z tych dwóch cudownie urodzonych chłopców miały być zdecydowanie odmienne. Jan Chrzciciel miał tylko przygotować drogę dla Zbawiciela (zob. Łk 1,13-17). Jezus zaś był „Synem Bożym” (Łk
1,35), spełnieniem mesjanistycznych proroctw (zob. Łk 1,31-33).
Przeczytaj Łk 1,5-22. Choć Zachariasz został przedstawiony jako nienaganny, to jednak brak wiary z jego strony w to, co zapowiedział anioł, spotkał się
z surową naganą. Jak pomaga nam to zrozumieć pojęcie nienaganności w przypadku osoby wierzącej w Jezusa?
...................................................................................................................................................................................................................................................................
...................................................................................................................................................................................................................................................................
...................................................................................................................................................................................................................................................................
„Narodziny syna Zachariaszowego, podobnie jak narodziny dziecka Abrahama lub Marii, uczyły wielkiej duchowej prawdy, którą powoli sobie przyswajamy i o której łatwo zapominamy. Sami przez się nie jesteśmy w stanie uczynić niczego dobrego, lecz niemożność ta została mocą Boga wpisana w każdą pokorną i wierzącą duszę. Właśnie przez wiarę dane zostało dziecko obietnicy. Właśnie przez wiarę, która rodzi duchowe życie, jesteśmy zdolni czynić
dzieła sprawiedliwości”1.
Cud narodzin Jana Chrzciciela miał konkretny cel w działaniach Boga wśród
Jego ludu. Po 400 latach bez proroków Jan Chrzciciel wkroczył na scenę dziejów
Izraela ze zdecydowanym przesłaniem i szczególną mocą. Jego misją i przesłaniem było „przysposobić Panu przygotowany lud” (Łk 1,17 NBG). Jan Chrzciciel miał być poprzednikiem Mesjasza przygotowującym lud na misję Jezusa.
Ellen G. White, Życie Jezusa, Warszawa 2013, wyd. XV, s. 74.
1
10
Nadasz Mu imię Jezus
WTOREK — 31 marca
Narodziny Chrystusa nie były czymś zwyczajnym. To wydarzenie było wyznaczone w odwiecznym Bożym kalendarzu dziejów, a więc „gdy nadeszło wypełnienie czasu, zesłał Bóg Syna swego, który się narodził z niewiasty” (Ga 4,4).
Te narodziny były spełnieniem pierwszej obietnicy danej przez Najwyższego
po tym, jak grzech stał się przekleństwem ludzkości w Edenie (zob. Rdz 3,15).
Przeczytaj podane pary fragmentów Pisma Świętego: Pwt 18,15 i Dz 3,22-24;
Iz 7,14 i Mt 1,22-23; Mi 5,1 i Łk 2,4-7. Co w nich wskazuje na wypełnienie
proroctw w narodzeniu Jezusa? Jak świadczy to o potrzebie ufania wszystkim
Bożym obietnicom?
...................................................................................................................................................................................................................................................................
...................................................................................................................................................................................................................................................................
Sześć miesięcy po tym, jak Gabriel zapowiedział Zachariaszowi narodziny
Jana Chrzciciela, przybył także do Marii z Nazaretu, by ogłosić jeszcze większy cud — Maria, będąc dziewicą, pocznie w łonie i urodzi syna, a następnie
nada „mu imię Jezus” (Łk 1,31).
Dziewicze poczęcie Jezusa było sprzeczne z naturą i nie może być wyjaśnione
przez naturalistyczną filozofię. Nawet sama Maria miała początkowo wątpliwości:
— „Jak się to stanie, skoro nie znam męża?” (Łk 1,34).
Anioł wyjaśnił jej, że poczęcie nastąpi w wyniku nadnaturalnego działania
stwórczej mocy Ducha Świętego (zob. Łk 1,35), oraz zapewnił ją, że „u Boga
żadna rzecz nie jest niemożliwa” (Łk 1,37). Wiara i natychmiastowa uległość
Marii zasługują na uznanie:
— „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego” (Łk 1,38).
Wszelkie ludzkie pytania, choćby najbardziej naturalne i logiczne, muszą
ustąpić przed Bożą odpowiedzią. Czy to stworzenie świata, czy zesłanie manny na pustyni, czy wcielenie, ukrzyżowanie i zmartwychwstanie Jezusa, czy też
zstąpienie Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy — inicjatywa Wszechmogącego zawsze wymaga ludzkiej uległości i akceptacji.
Maria odpowiedziała poddaniem się zamiarom i woli Boga, gdy Gabriel
udzielił jej wyjaśnienia:
— „Duch Święty zstąpi na ciebie i moc Najwyższego zacieni cię. Dlatego
też to, co się narodzi, będzie święte i będzie nazwane Synem Bożym” (Łk 1,35).
W niektórych zeświecczonych kulturach usiłuje się wierzyć, że wszystko
ma ostatecznie naturalistyczne i naukowe wyjaśnienie. Dlaczego można powiedzieć, że jest to zawężony, a nawet powierzchowny sposób patrzenia na złożoną i niepojętą rzeczywistość?
11
Betlejemski żłób
ŚRODA — 1 kwietnia
Opis narodzin Jezusa Łukasz rozpoczyna od wprowadzenia historycznego. Otóż w wyniku dekretu o spisie powszechnym, wydanego przez rzymskiego cesarza Oktawiana Augusta w czasach, gdy Kwiryniusz był namiestnikiem
Syrii, Józef i Maria musieli opuścić swój dom w Nazarecie i udać się do miasta
swych przodków — do Betlejem. Takie szczegóły historyczne świadczą o tym,
iż Łukasz, natchniony przez Ducha Świętego, zadbał o to, by swoje sprawozdanie mocno zakotwiczyć w historycznym kontekście.
Pomyśl o ubóstwie Jezusa opisanym w Łk 2,7. Porównaj obraz żłobu w betlejemskiej stajence z tym, co apostoł Paweł napisał w Flp 2,5-8 o uniżeniu
Zbawiciela. Jaką drogę przeszedł dla nas Chrystus?
...................................................................................................................................................................................................................................................................
...................................................................................................................................................................................................................................................................
Nad wyraz skromne warunki, w jakich przyszedł na świat Pan Niebios, są
dostosowane do poziomu życia przedstawicieli ludzkości, którzy jako pierwsi powitali Go na świecie. Nie byli to ludzie możni ani uczeni, ani przywódcy religijni, ani władcy, lecz prości pasterze, którzy jako pierwsi usłyszeli „radość wielką, która będzie udziałem wszystkiego ludu” (Łk 2,10). Zwróć uwagę na majestatyczną prostotę przesłania skierowanego do nich przez aniołów:
— W mieście Dawida przyszedł na świat Zbawiciel — Mesjasz, Pan. Znajdziecie Go leżącego w żłobie.
Najcenniejszy Dar Niebios został przekazany w tak skromnych okolicznościach. Ten Dar miał jednak przynieść chwałę Bogu i „pokój ludziom” (Łk 2,14).
Przytoczone przez Łukasza słowa anioła (zob. Łk 2,9-12) wskazują na trzy
ważne elementy ewangelicznej prawdy. Po pierwsze dobra nowina jest przeznaczona dla wszystkich ludzi. W Chrystusie zarówno Izraelici, jak i poganie stają
się jednym ludem Bożym. Po drugie Jezus jest Jedynym Zbawicielem, ponieważ
poza Nim nie ma żadnego innego Zbawiciela. Po trzecie Chrystus jest Panem.
Te trzy fakty, wyraźnie podkreślone już na początku Ewangelii Łukasza, stały się
podstawą apostolskiego zwiastowania, w tym także nauczania apostoła Pawła.
Pomyśl o tym, w co wierzymy jako chrześcijanie — iż Stwórca Wszechrzeczy (zob. J 1,1-3) nie tylko przybył na ten upadły świat jako ludzka istota, Jezus z Nazaretu, ale żył w trudzie i niedostatku, a następnie oddał życie na krzyżu. Skoro w to wierzymy, dlaczego każda dziedzina naszego życia powinna być
podporządkowana tej prawdzie? Co w twoim życiu odzwierciedla wiarę w Chrystusa, a co wydaje się takiej wierze przeczyć?
12
Świadek Zbawiciela
CZWARTEK — 2 kwietnia
Choć Łukasz pisał swoją ewangelię z myślą o poganach, to jednak miał
świadomość znaczenia narodu izraelskiego w czasach starotestamentowych.
Dołożył więc należytych starań, by powiązać spisywane historie ze Starym Testamentem. Nie omieszkał więc zanotować, że Józef i Maria zadbali o to, by
Jezus został obrzezany ósmego dnia po narodzinach, a następnie przynieśli
Go do świątyni w Jerozolimie w celu poświęcenia — zgodnie z prawem Mojżeszowym (zob. Łk 2,22-24).
Przeczytaj Łk 2,25-32. Zwróć uwagę na trzy elementy prawdy o zbawieniu
wskazane w słowach Symeona: (1) zbawienie jest w Chrystusie, (2) zbawienie
zostało przygotowane przez Boga, (3) zbawienie jest dostępne dla wszystkich
ludzi, tak Izraelitów, jak i pogan. Co te elementy prawdy o zbawieniu mają
wspólnego z przesłaniem pierwszego anioła w Ap 14,6-7?
...................................................................................................................................................................................................................................................................
...................................................................................................................................................................................................................................................................
Proroctwo Symeona zapowiada także dwie istotne cechy działalności Jezusa.
Po pierwsze Chrystus „przeznaczony jest, aby przezeń upadło i powstało
wielu w Izraelu” (Łk 2,34). Tak, Mesjasz przyniósł światło i zbawienie wszystkim ludziom, ale przyjęcie tych darów wiąże się z zapłaceniem ceny. Przyjmując
Zbawiciela, nie można pozostać neutralnym — albo stajemy wówczas po Jego
stronie, albo sprzeciwiamy się Mu. Od tej decyzji zależy wieczne przeznaczenie każdego człowieka. Chrystus domaga się wyłączności — albo będziemy
trwać w Nim, albo zostaniemy odrzuceni. Ci, którzy trwają w Nim, będą należeć do Jego królestwa. Ci, którzy Go odrzucają albo traktują obojętnie, zginą
na zawsze. Wiara w Zbawiciela nie podlega negocjacjom.
Po drugie Symeon przepowiedział Marii:
— „Także twoją własną duszę przeniknie miecz” (Łk 2,35).
Jest to niewątpliwie nawiązanie do Jezusowej śmierci, której Maria miała
być świadkiem. Wszyscy wierzący muszą wiedzieć, że bez ukrzyżowania Chrystusa nie byłoby zbawienia. Jego krzyż jest osią całego planu zbawienia.
Zbawienie jest darem w tym sensie, że nie jesteśmy w stanie zrobić nic, by
na nie zasłużyć. Jednak jego przyjęcie może być niezwykle kosztowne dla tych,
którzy na nie się decydują. Ile kosztowało cię dotąd pójście za Jezusem i dlaczego mimo wszystko warto było zapłacić tę cenę jako nieproporcjonalnie niską w porównaniu z prawdziwą wartością zbawienia?
13
PIĄTEK — 3 kwietnia
DO DALSZEGO STUDIUM
„Łukasz, autor ewangelii, która nosi jego imię, był jednocześnie lekarzem.
W Piśmie Świętym nazwany jest umiłowanym lekarzem (zob. Kol 4,14). Apostoł
Paweł słyszał o jego umiejętnościach lekarskich i odkrył w nim tego, któremu
Pan powierzył specjalną pracę. Zyskał sobie w nim współpracownika i dlatego
przez pewien czas Łukasz towarzyszył apostołowi w jego wędrówkach. Po pewnym czasie Paweł zostawił Łukasza w Filippi, w Macedonii. Tutaj Łukasz kontynuował pracę przez kilka lat jako lekarz i nauczyciel ewangelii. Jako lekarz
służył chorym i modlił się o uzdrowienie mocą Bożą innych cierpiących. W ten
sposób otwierała się droga do głoszenia ewangelii. Sukcesy Łukasza jako lekarza dały mu wiele okazji do głoszenia Chrystusa wśród pogan. Bóg pragnie,
abyśmy również pracowali tak jak uczniowie”1.
PYTANIA DO DYSKUSJI
1.Skoro Łukasz, pisząc ewangelię, korzystał z wcześniej napisanych materiałów, jak powinniśmy rozumieć natchnienie Pisma Świętego (zob. 2 Tm
3,16)? Jak działa natchnienie2?
2.Dziewicze poczęcie i narodziny Jezusa są zrządzeniem Boga związanym
z Jego tajemnicą, majestatem i misją. Przekraczają one granice ludzkiego
zrozumienia. Co wynika z tego faktu? Przecież wiele zwyczajnych zjawisk
także przekracza ludzkie pojęcie. Skoro Wszechmogący istnieje i ma moc
tworzenia oraz podtrzymywania istnienia wszechświata, to dlaczego dziewicze poczęcie miałoby nie mieścić się w zasięgu Jego mocy? Tylko ci, których światopogląd ogranicza się do pojmowania wszystkiego jedynie w kontekście praw naturalnych, mogą z góry zakładać, że dziewicze poczęcie nie
było możliwe. Natomiast osoby uwzględniające w swym światopoglądzie
nadprzyrodzony czynnik w osobie Wszechmogącego Pana nie mają powodu, by z góry odrzucać tego rodzaju zdarzenie. Wszyscy powinniśmy wziąć
sobie do serca słowa wypowiedziane przez anioła do wątpiącej Marii:
— „U Boga żadna rzecz nie jest niemożliwa” (Łk 1,37).
3.Pewien amerykański dziennikarz telewizyjny powiedział kiedyś, że gdyby
mógł wybrać jedną osobę, aby przeprowadzić z nią wywiad i zadać jej jedno pytanie, to zapytałby Jezusa, czy naprawdę narodził się z dziewicy. Dlaczego to pytanie i odpowiedź na nie były dla dziennikarza tak ważne?
1
2
Ellen G. White, Śladami Wielkiego Lekarza, Warszawa 2009, wyd. VI, s. 92.
Zob. rozdział Natchnienie proroczych pisarzy, w: taż, Wybrane poselstwa, Warszawa 2009, t. I, s. 17-24.
14