Adwent i Narodzenie Pańskie

Jezus przychodzi
Adwent
i Narodzenie Pańskie
ISBN: 9788387487836
Wydawca: Archidiecezja Poznańska
Redakcja: ks. Szymon Stułkowski
Ilustracja (str. tytułowa): Agnieszka Wiśniewska i Julian Świetlicki -– AR
AR CherryBestGroup
CherryBestGroup
Drukarnia: Zakład Poligraficzny Moś & Łuczak sp.j.
2
WPROWADZENIE
Główne idee Archidiecezjalnego programu duszpasterskiego
na rok 2014/2015
Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię
Znak chrzcielny: krzyż.
Założenia
1. Celem podstawowym programu jest podjęcie działań zmierzających do ukształtowania w wiernych postawy nawrócenia, zakorzenionej w łasce chrztu świętego,
która owocuje posłuszeństwem Chrystusowi i postępowaniem według Jego woli.
2. Proponowany program jest związany z drugim rokiem realizacji cyklu: Przez
Chrystusa, z Chrystusem, w Chrystusie. Przez wiarę i chrzest do świadectwa. Potrzebna jest kontynuacja działań sprzed roku, czyli dalszego przeprowadzania
rekolekcji kerygmatycznych w parafiach, biblijnego ożywiania duszpasterstwa
oraz prowadzenia rzetelnej katechezy dorosłych przed chrztem dziecka.
Priorytety tegoroczne
Wiara
1. Duszpasterstwo w kluczu mistagogicznym: towarzyszenie człowiekowi na drodze jego życia, by mógł odkryć Boga, który zawsze jest z nim, nawet wtedy,
kiedy nie zostaje zauważony.
2. Pomoc w podejmowaniu wysiłku stałej formacji, ciągłego poznawania Boga.
3. Kształtowanie żywej relacji z Bogiem, przede wszystkim poprzez spotkanie
ze słowem Bożym i sakramentami.
4. Konsekwentne życie z wiary, by myśli, słowa, plany, pragnienia i czyny człowieka były konsekwencją spotkania z Chrystusem.
Nawrócenie
1. Budzenie wrażliwości na obecność grzechu w życiu człowieka.
2. Głoszenie nawrócenia w Jezusie Chrystusie, by doprowadzić człowieka do osobistego spotkania ze Zbawicielem, który ma moc odpuszczania grzechów.
3. Nowy zapał w celebrowaniu i przeżywaniu sakramentu pojednania i pokuty.
3
Wprowadzanie w parafiach – oprócz tradycyjnych form spowiedzi – liturgii pokutnej z indywidualną spowiedzią i rozgrzeszeniem.
4. Mocniejsze zaakcentowanie w duszpasterstwie pokuty i wynagrodzenia za grzechy.
Radość i nadzieja
1. Potrzeba płaczu nad własną grzesznością, by móc doświadczyć radości w Panu.
2. Stawanie się uczniami-misjonarzami – odkrywanie i rozwój powołania wypływającego z sakramentu chrztu.
3. Wdzięczność za osoby konsekrowane i ich pracę, połączona z modlitwą o powołania i ożywieniem duszpasterstwa powołaniowego – Rok Życia Konsekrowanego.
4. Przygotowanie do Światowych Dni Młodzieży, by zbudować lub ożywić duszpasterstwa młodych w diecezji i parafiach.
Nowe propozycje
1. Niedzielna rozmowa rodzinna o słowie Bożym (konspekty spotkań będą rozsyłane pocztą elektroniczną).
2. Błogosławienie dzieci przez rodziców (patrz Program duszpasterski).
3. Celebracje pokutne z indywidualną spowiedzią.
4. Słowo Boże w konfesjonale (wybrane fragmenty do odczytania, wydrukowane
przez Pallottinum).
5. Troska o krzyże (patrz Program duszpasterski).
6. Książeczka kolędowa.
7. Tematyczne „Książeczki za grosze” (katalog dostarczony do parafii).
8. Peregrynacja koronowanego obrazu Świętego Józefa.
HASŁA NA OKRESY LITURGICZNE
CZŁOWIEK – Adwent i Narodzenie Pańskie – Jezus przychodzi
Nawrócenie indywidualne
WSPÓLNOTA – Wielki Post – Jezus zbawia
Nawrócenie w aspekcie wspólnoty
WIARA – Okres paschalny – Jezus żyje
Nawrócenie duchowe
KULTURA – Okres zwykły – Jezus uświęca
Nawrócenie społeczne
4
Okres Adwentu i Narodzenia Pańskiego
Drugi rok realizacji czteroletniego programu duszpasterskiego, który ma nas
przygotować do obchodów 1050. rocznicy chrztu Polski, będziemy przeżywać
pod hasłem: Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię. W okresie Adwentu i Narodzenia Pańskiego znajdzie ono swoją konkretyzację w odkryciu najpierw sensu
i znaczenia drogi indywidualnego nawrócenia, które oznaczać będzie odejście
od zainteresowania wyłącznie sobą i zwrócenie się ku Bogu i drugiemu człowiekowi. W całym roku chodzi o kształtowanie w sobie postawy nawrócenia,
zakorzenionej w łasce chrztu świętego, która owocuje posłuszeństwem Chrystusowi i postępowaniem zgodnym z Jego wolą. Nawrócenie wpisane jest bowiem
w naturę Kościoła, który jako „święty i zarazem ciągle potrzebujący oczyszczenia,
nieustannie podejmuje pokutę i odnowę” (KK 8). Dotyczy to całego Kościoła we
wszystkich jego wspólnotach, jak również indywidualnie życia moralnego każdego chrześcijanina.
Święty Jan Paweł II w rozważaniu podczas czuwania modlitewnego w Buenos
Aires (11 kwietnia 1987 r.), przywołując słowa Ewangelii: „Nawracajcie się i wierzcie
w Ewangelię” (Mk 1, 15), apelował do młodzieży: „Bóg zwraca się do nas z przejmującym i przekonywającym wezwaniem o nawrócenie osobiste, które może przemienić
całą naszą egzystencję tak, że nie będziemy już żyli dla samych siebie, ale dla Tego,
który nas umiłował i samego siebie za nas wydał (por. Ga 2, 20)”.
Myśl tę szerzej rozwinął w encyklice Redemptoris missio, przypominając, że „nawrócenie do Chrystusa związane jest z chrztem, i to nie tylko dlatego, że taka jest
praktyka Kościoła, ale z woli Chrystusa, który posłał uczniów, aby nauczali narody
i chrzcili je (por. Mt 28, 19), a także z wynikającej z samej istoty rzeczy potrzeby otrzymania pełni nowego życia w Nim: »Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci –
mówi Jezus do Nikodema – jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może
wejść do Królestwa Bożego« (J 3, 5). Chrzest odradza nas do życia dzieci Bożych,
jednoczy nas z Jezusem Chrystusem, namaszcza w Duchu Świętym: nie jest on
przeto zwykłym przypieczętowaniem nawrócenia, niejako zewnętrznym znakiem
ukazującym je i potwierdzającym, ale jest sakramentem, który oznacza i urzeczywistnia nowe narodzenie z Ducha, ustanawia realne i nierozerwalne więzy z Przenajświętszą Trójcą, czyni członkami Chrystusa i Jego Kościoła” (RM 47).
W innym jeszcze kontekście zwracał uwagę, że „(...) nawrócenie do Boga zawsze polega na odnalezieniu miłosierdzia, czyli owej miłości, która cierpliwa jest
i łaskawa (por. 1 Kor 13, 4) na miarę Stwórcy i Ojca – miłości, której »Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa« (2 Kor 1, 3) jest wierny aż do ostatecznych
5
konsekwencji w dziejach przymierza z człowiekiem: aż do krzyża – czyli do śmierci
i zmartwychwstania swojego Syna. Nawrócenie do Boga jest zawsze owocem »odnalezienia« tego Ojca, który bogaty jest w miłosierdzie” (Dives in misericordia 13).
Adwent jest czasem, który przypomina nam, że Jezus przyszedł i nieustannie
przychodzi, aby pozostawać we wspólnocie z człowiekiem. Bóg w Synu swoim
stał się jednym z nas. Przyjmując ludzką naturę, przyjął też człowieczy los i ukazał tym samym zupełnie inny wymiar ludzkiego życia. Dlatego ten okres ma
być czasem – pełnego tęsknoty i miłości – oczekiwania na spotkanie z Miłością
Wcieloną, która wkracza w ludzkie życie. W tej perspektywie Adwent „(...) jest
zachętą do autentycznego i nowego nawrócenia się do Pana, jedynego Zbawiciela świata. W tajemnicy Jego śmierci i zmartwychwstania Bóg objawił w pełni
miłość, która zbawia i wzywa ludzi do przemiany życia przez odpuszczenie grzechów (por. Dz 5, 31). (…). Dzięki wierze to nowe życie kształtuje całą ludzką
egzystencję, opierając się na radykalnej nowości zmartwychwstania. W takiej
mierze, w jakiej człowiek dobrowolnie okazuje gotowość, jego myśli, uczucia,
mentalność i zachowania powoli są oczyszczane i przekształcane, w procesie, który w tym życiu nigdy w pełni się nie kończy. »Wiara, która działa przez miłość«
(Ga 5, 6) staje się nowym kryterium myślenia i działania, które przemienia całe
życie człowieka” (Porta fidei 6).
W liturgicznej myśli Adwentu mamy do czynienia z podwójnym znaczeniem
tego okresu. Pierwszy etap – od 1. niedzieli do 16 grudnia – skłania do spojrzenia
w przyszłość, kiedy Syn Boży, uwielbiony, przyjdzie w chwale, drugi natomiast –
od 17 do 24 grudnia – to czas bezpośredniego przygotowania na uobecnienie minionego wydarzenia w uroczystości Narodzenia Pańskiego. Prowadzi ono bowiem
– poprzez nawrócenie – do odrodzenia w sobie życia dzieci Bożych, obdarowanych
wspólnotą z Chrystusem. W ten czas oczekiwania wpisuje się także oczekiwanie na
dar Miłości. Jezus – Wcielona Miłość Boga dopełni nasze życie w czasie paruzji.
W napięciu bowiem pomiędzy historycznym adwentem Zbawiciela a Jego adwentem eschatologicznym aktualizuje się wspólnota spotkania człowieka z Chrystusem
w słowie Bożym i znakach sakramentalnych, szczególnie w Eucharystii.
Czas Narodzenia Pańskiego z kolei kieruje nasze myśli ku prawdzie, że Jezus
– Słowo, które ciałem się stało – jest ucieleśnieniem miłości Boga, który pierwszy
nas umiłował (por. 1 J 4,9), że „ta miłość Boga objawiła się pośród nas, stała się
widzialna, ponieważ On »zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy
życie mieli dzięki Niemu« (1 J 4,9). Bóg stał się widzialny: w Jezusie możemy
oglądać Ojca (por. J 14, 9)” [DC 17]. On pozwala nam w Tym, którego naro6
dziny wspominamy, „zobaczyć i odczuć Jego miłość i z tego »pierwszeństwa«
miłowania ze strony Boga może, jako odpowiedź, narodzić się miłość również
w nas” (DC 17).
Okres ten przypomina nie tylko o historycznym przyjściu Zbawiciela, ale jest
przede wszystkim uobecnieniem tajemnicy objawienia Miłości, którą stopniowo
przybliżają nam trzy następujące po sobie święta: Narodzenie Pańskie, Objawienie
Pańskie oraz Niedziela Chrztu Pańskiego. Każde z nich wskazuje na kolejny, coraz
szerszy krąg osób doświadczających Bożego objawienia.
W liturgii Narodzenia Pańskiego – poprzez słowo czytań dni powszednich –
ukazano wspomniane poszerzanie kręgów objawiania się komunii Miłości Wcielonej z człowiekiem, począwszy od wydarzeń z lat dziecięcych Chrystusa, Jego
związku z rodziną nazaretańską, a skończywszy na wydarzeniach, przez które Jezus
objawia swoją mesjańską godność i posłannictwo miłości.
Podobnie jak w Adwencie, tak i w okresie Narodzenia Pańskiego cały czas widzimy Najświętszą Maryję Pannę, która prowadzi na spotkanie z Jezusem. Także
liturgia pozostałych dni nieustannie do Niej nawiązuje.
(oprac.) ks. Adam Przybecki
7