Zestawienie uwag i propozycji zmian przekazanych Podkomisji

Transkrypt

Warszawa,
września 2009 r.
ZESTAWIENIE UWAG I PROPOZYCJI ZMIAN PRZEKAZANYCH PODKOMISJI NADZWYCZAJNEJ DO
ROZPATRZENIA RZĄDOWEGO PROJEKTU USTAWY O ZMIANIE USTAWY- PRAWO ENERGETYCZNE
ORAZ O ZMIANIE INNYCH USTAW (DRUK SEJMOWY NR 2176)
I. UWAGI I PROPOZYCJE ZMIAN ZGŁASZANE DO PROJEKTU USTAWY O ZMIANIE USTAWY- PRAWO
ENERGETYCZNE ORAZ O ZMIANIE INNYCH USTAW (DRUK SEJMOWY NR 2176)
L.p.
Art. ustawyPrawo
energetyczne
Treść uwagi
Podmiot zgłaszający
Rekomendacja
MG do
dalszych prac
nad zgłoszoną
uwagą
UWAGI OGÓLNE
1.
Uwaga ogólna
Polska Konfederacja
PKPP Lewiatan wielokrotnie zgłaszała uwagi do proponowanych zmian w Prawie Pracodawców Prywatnych
energetycznym. Ponadto, Związek Prywatnych Pracodawców Energetyki, członek PKPP „Lewiatan”
Lewiatan, od dłuŜszego czasu prowadzi kampanię na rzecz rozwoju konkurencji na
detalicznym rynku energii elektrycznej. UwaŜamy, Ŝe zaproponowane w nowelizacji zmiany
nie wychodzą naprzeciw rzeczywistej poprawie sytuacji odbiorców końcowych w zakresie
zmiany sprzedawcy. W naszym przekonaniu do rozwoju konkurencji na rynku detalicznym
niezbędne jest:
_
a) uwolnienie cen dla odbiorców detalicznych;
b) wprowadzenie standardu generalnej umowy dystrybucyjnej na terenie całej Polski;
c) moŜliwość wystawiania jednego rachunku za energię w sytuacji, gdy dochodzi do
zmiany sprzedawcy.
(+) oznacza uwagę rekomendowaną do dalszej dyskusji
(-) oznacza uwagę nie rekomendowaną do dalszej dyskusji
1
2.
Uwaga ogólna
3.
Uwaga ogólna
4.
Uwaga ogólna
Izba Gospodarcza
Zdaniem Izby część projektowanych nowych regulacji w PE naraŜa się na powaŜny zarzut Gazownictwa
sprzeczności z Ustawą Zasadniczą oraz uchwaloną juŜ tzw. III Dyrektywą Gazową. Dotyczy
to zwłaszcza przepisów regulujących wypowiedzenie obowiązujących umów, przepisów
dotyczących wyznaczenia operatora systemu przesyłowego z urzędu, czy teŜ przepisów
określających funkcjonowanie w Polsce tylko jednego operatora systemu przesyłowego.
Wolność działalności gospodarczej statuuje art. 20 Konstytucji, zgodnie z którym społeczna
gospodarka rynkowa oparta na wolności działalności gospodarczej, własności prywatnej
oraz solidarności, dialogu i współpracy partnerów społecznych stanowi podstawę ustroju
gospodarczego Rzeczypospolitej Polskiej. Przepis ten podkreśla, Ŝe wolność działalności
gospodarczej ma wręcz charakter ustrojowy. Przepis art. 22 Konstytucji stanowi, Ŝe
ograniczenie wolności działalności gospodarczej jest dopuszczalne tylko w drodze ustawy i
tylko ze względu na waŜny interes publiczny. Zgodnie natomiast z art. 21 Konstytucji,
Rzeczpospolita Polska chroni własność i prawo dziedziczenia. Dalej art. 64, stanowi, Ŝe
kaŜdy ma prawo do własności […]. Własność […] podlega równej dla wszystkich ochronie
prawnej moŜe być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w zakresie, w jakim nie
narusza ona istoty prawa własności. Wszelkie ingerencje w konstytucyjne prawa i wolności
musza być zgodne z zasada proporcjonalności.
Jak wskazano w orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego z 9 sierpnia 1998 r., K. 28/97, OTK
ZU nr 4/1998, poz. 50) zgodność ograniczeń z zasada proporcjonalności oznacza, Ŝe:
środki zastosowane przez prawodawcę musza być w stanie doprowadzić do zamierzonych
celów,
musza być one niezbędne do ochrony interesu z którym są powiązane,
ich efekty musza pozostawać w proporcji do cięŜarów nakładanych na obywatela.
Zastąpienie „biogaz rolniczy” przez „biogaz” zgodnie z prezentowanymi zmianami.
Polska Izba Gospodarcza
Energii Odnawialnej
W konsekwencji do proponowanych zmian tam gdzie jest mowa o odbiorze/zakupie biogazu
rolniczego, systemie wsparcia naleŜy usunąć słowo „rolniczy” aby kaŜdy rodzaj biogazu
mógł mieć gwarancję odbioru przez operatora i liczyć na wsparcie w postaci świadectwa
pochodzenia biogazu.
Towarzystwo
Stosowanie pojęcia „dostawa”
Gospodarcze Polskie
Elektrownie
Ustawodawca niepoprawnie posługuje się w projekcie Ustawy pojęciem „dostawy” w
_
_
_
2
znaczenie sprzedaŜy lub obrotu. Przepisy kodeksu cywilnego rozróŜniają wyraźnie umowę
sprzedaŜy i umowę dostawy. Nie ma zatem uzasadnienia by róŜne znaczeniowo terminy
„sprzedaŜ” i „dostawa” stosować w odniesieniu do tej samej sytuacji i to w sposób
niekonsekwentny (pojęcie sprzedaŜy bowiem w Ustawie takŜe jest uŜywane). Co więcej, PE
w obecnie obowiązującej wersji nie posługuje się juŜ pojęciem „dostaw” w znaczeniu obrotu
lub sprzedaŜy, co jest zamierzonym działaniem ustawodawcy i wynikiem nowelizacji z 2005
r., której celem było właśnie ujednolicenie terminologii. Nie ma uzasadnienia by w nowym
projekcie powracać do dawnej, nieprawidłowej terminologii.
W związku z powyŜszym sugerujemy, by wszędzie tam, gdzie mowa jest o dostawach,
uŜywać pojęcia sprzedaŜ lub obrót, w zaleŜności od kontekstu.
5.
Uwaga ogólna
Wbrew deklaracjom zawartym w uzasadnieniu projektu nowelizacji, proponowane zmiany Izba Gospodarcza
nie przewidują postanowień, które miałyby uaktywnić gminy w procesie przygotowywania Gazownictwa
aktów gminnego planowania energetycznego, tj. załoŜeń do planów zaopatrzenia w energie
(‘załoŜenia do planów’) oraz planów zaopatrzenia w energie (‘plany zaopatrzenia’). Trudno
uznać określenie w przepisach intertemporalnych 2-letniego (od dnia wejścia w Ŝycie
ustawy) terminu uchwalenia przez gminy pierwszych załoŜeń do planu lub ich aktualizacji
za skuteczny instrument wywierania presji na gminy, skoro jednocześnie nie przewidziano
sankcji za niedotrzymane tego terminu. Pozytywnie przy tym naleŜy odnieść się do
propozycji (art. 19 ust. 2 PE), zgodnie z która projekt załoŜeń miałby być sporządzany dla
obszaru całej gminy na okres 15 lat i podlegać aktualizacji co najmniej raz na 3 lata. Nadal
jednak brak jest regulacji, które w sposób skuteczny mobilizowałyby gminy do sporządzania
aktów gminnego planowania energetycznego. Ponadto postuluje się uzupełnienie przepisów
PE, o przepis, który zobowiązywałby gminy do informowania przedsiębiorstw
energetycznych o przystąpieniu do opracowywania aktów gminnego planowania
energetycznego. Przedsiębiorstwa energetyczne powinny mieć takŜe zagwarantowane prawo
wglądu do projektów takich aktów na etapie ich opracowywania.
_
UWAGI SZCZEGÓŁOWE
6.
7.
Art. 3 pkt 3a
Art. 3 pkt 13a
Propozycja usunięcia słowa rolniczy we wskazanej definicji.
Energii Odnawialnej
KaŜdy rodzaj biogazu powinien stanowić paliwo gazowe. KaŜdy biogaz powinien mieć
gwarancję odbioru przez operatora sieci dystrybucyjnej.
Proponujemy doprecyzowanie definicji odbiorcy końcowego, tak aby zawierała Zarządca Rozliczeń
wyłączenie przedmiotowe – w zakresie dotyczącym jedynie faktycznego zakupu energii
+
3
wyłączenie przedmiotowe – w zakresie dotyczącym jedynie faktycznego zakupu energii
elektrycznej na potrzeby wytwarzania, przesyłu lub dystrybucji energii elektrycznej, a nie,
tak jak jest to w obecnym brzmieniu, wyłączenie podmiotowe kaŜdego kto zakupi
jakąkolwiek ilość energii elektrycznej na te cele.
•
•
•
•
•
•
•
•
Zmiana definicji odbiorcy końcowego wyłączająca z grona tych odbiorców
podmioty zakupujące energię elektryczną na potrzeby wytwarzania, przesyłu lub
dystrybucji energii elektrycznej jest uzasadniana potrzebą rozwiązania problemów
wynikających ze sporów na gruncie uiszczania opłaty przejściowej.
Zmiana definicji odbiorcy końcowego negatywnie wpłynie zarówno na realizacje
ustawy Prawo energetyczne jak teŜ na realizacje ustawy o rozwiązaniu KDT, w
zakresie zrównowaŜonego obciąŜenia odbiorców skutkami finansowymi.
Na tym etapie naleŜy podkreślić, Ŝe z punktu widzenia Zarządcy Rozliczeń S.A.
proponowana zmiana w dłuŜszym okresie jest neutralna, natomiast w okresie
krótszym tj. do 2 lat moŜe powodować potrzebę równowaŜenia finansowania
kosztów osieroconych finansowaniem zewnętrznym, którego koszty poniosą
docelowo i tak odbiorcy końcowi.
Proponowana zmiana definicji powoduje niesprawiedliwe rozłoŜenie obciąŜeń na
poszczególnych odbiorców, róŜniących się tylko tym, Ŝe jedni dokonują zakupu
pewnych ilości energii elektrycznej na potrzeby wytwarzania, dystrybucji lub
przesyłu energii elektrycznej a pozostali nie.
Zwolnienie części odbiorców w danej grupie z obowiązku uiszczania opłaty
przejściowej spowoduje zwiększenie obciąŜeń pozostałych odbiorców. Ideą opłaty
przejściowej było proporcjonalne obciąŜenie wszystkich odbiorców, którym
udostępniany jest KSE, w części w jakiej korzystają na własne potrzeby.
Na chwilę obecną trudno oszacować skutki proponowanej zmiany, ale moŜe być to
nawet 10% wpływów z opłaty przejściowej, które to w dłuŜszej perspektywie
obciąŜą pozostałych odbiorców przemysłowych.
Na gruncie ustawy Prawo energetyczne proponowana zmiana definicji znacząco
zmniejsza faktyczne obowiązki ilościowe świadectw pochodzenia z OZE i
kogeneracji, gdyŜ te obowiązki odnoszą się do ilości energii elektrycznej
sprzedawanej do odbiorców końcowych.
NaleŜy takŜe zauwaŜyć niedoskonałość samych zapisów, na gruncie których kaŜdy
podmiot dokonujący zakupu energii elektrycznej (niezaleŜnie od ilości) na potrzeby
wytwarzania (niezaleŜnie od skali tego wytwarzania) zostaje wyłączony z
4
•
obowiązku dotyczącego OZE, kogeneracji oraz opłaty przejściowej.
Nieprecyzyjność zapisów powoduje, Ŝe nawet zakup energii na obsługę generatora
małej mocy np. w gospodarstwie domowym powoduje, Ŝe nie jest to odbiorca
końcowy. Poza tak skrajnymi przykładami jest wiele zakładów przemysłowych,
które mają pewien udział energii elektrycznej z własnej produkcji. Takie zakłady
przestają być odbiorcami końcowymi, a to jest znaczna skala.
DODATKOWO zmiana definicji powoduje, Ŝe definicja jest węŜsza niŜ ta w dyrektywie
2003/54/WE.
Propozycja:
1. Rezygnacja ze zmiany definicji odbiorcy końcowego.
2. Dodanie słowa „wyłącznie” w definicji.
8.
Art. 3 pkt 13a
Po wyrazie „z wyłączeniem” naleŜy skreślić wyrazy „odbiorcy dokonującego zakupu” i po Urząd Regulacji
wyrazach energii elektrycznej dodać wyraz „zuŜywanej”. Obecna redakcja projektowanego Energetyki
przepisu moŜe rodzić wątpliwości, czy odbiorcą końcowym jest podmiot dokonujący zakupu
energii elektrycznej na potrzeby wytwarzania, przesyłania lub dystrybucji oraz na inne
potrzeby. Intencją zmiany treści tego przepisu było dostosowanie go do przepisów ustawy z
dnia 29 czerwca 2007 r. o zasadach pokrywania kosztów powstałych u wytwórców w
związku z przedterminowym rozwiązaniem umów długoterminowych sprzedaŜy mocy i
energii elektrycznej (Dz. U. Nr 130, poz. 905, z późn. zm.), która stanowi, Ŝe wszyscy
odbiorcy końcowi w rozumieniu art. 3 pkt 13a ustawy – Prawo energetyczne obciąŜeni są
obowiązkiem finansowania kosztów osieroconych powstałych w związku z rozwiązaniem
kontraktów długoterminowych w energetyce. Nieuzasadnione jest obciąŜanie opłatą
przejściową tej części energii elektrycznej, która została zakupiona przez odbiorcę
końcowego
w
celu
zapewnienia
właściwego
funkcjonowania
systemu
elektroenergetycznego, natomiast opłatą taką powinna zostać obciąŜona pozostała część
energii, którą odbiorca taki zakupuje na potrzeby nie związane z wytwarzaniem,
przesyłaniem lub dystrybucją. Zdefiniowanie odbiorcy końcowego jako odbiorcy
dokonującego zakupu paliw lub energii na własny uŜytek, z wyłączeniem energii
elektrycznej zuŜywanej na potrzeby wytwarzania, przesyłania lub dystrybucji, spowoduje
obciąŜenie opłatą przejściową tylko tej części energii elektrycznej, która została zuŜyta na
inne potrzeby.
+
5
9.
10.
Art. 3 pkt 20a
Art. 3 pkt 43
Po pkt 20 dodaje się pkt 20a w brzmieniu:
Energii Odnawialnej
biogaz – paliwo gazowe:
otrzymane z surowców rolniczych, produktów ubocznych rolnictwa, płynnych lub
stałych odchodów zwierzęcych, produktów ubocznych lub pozostałości przemysłu rolnospoŜywczego lub biomasy leśnej w procesie fermentacji metanowej będące biogazem
rolniczym,
pozyskane z biomasy w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006
r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (Dz. U. Nr 169, poz. 1199, z 2007 r. Nr 36,
poz. 217 i Nr 99, poz. 666 oraz z 2009 r. Nr 3, poz. 11) lub z frakcji biomasowej zawartej w
odpadach komunalnych zmieszanych lub z dowolnej mieszaniny biomasy biodegradowalnej.
Definicja „biogaz rolniczy” w rządowym projekcie ustawy wprowadzono celem uŜycia jej
dalej w zapisach dotyczących zagwarantowania odbioru biogazu przez operatora sieci gazu
dystrybucyjnego oraz na potrzeby świadectw pochodzenia za biogaz rolniczy. JednakŜe,
kaŜdy inny rodzaj biogazu nie moŜe liczyć na wsparcie tym systemem, kiedy teŜ jest
źródłem odnawialnym. Jednak to kaŜdy rodzaj biogazu jest źródłem odnawialnym i podmiot
wytwarzający biogaz powinien mieć zagwarantowany jego odbiór przez operatora sieci
dystrybucyjnej bez względu na metodę wytwarzania biogazu oraz bez względu na rodzaj
substratu biodegradowalnego, z którego został wytworzony. Dlatego zaproponowano
wprowadzenie szerokiej definicji biogazu, która zostanie wykorzystana przy dalszych
regulacjach noweli dotyczących świadectw pochodzenia dla biogazu i odbioru biogazu przez
operatora
W art.1 pkt 1 e) otrzymuje brzmienie:
Poseł Antoni MęŜydło
-
+
„43) jednostka wytwórcza – wyodrębniony zespół urządzeń naleŜący do
przedsiębiorstwa energetycznego, słuŜący do wytwarzania energii i
wyprowadzania mocy.”
11.
Art. 4j ust. 1
Na błędnym załoŜeniu oparty jest projektowany art. 4j ust. 1 PE, który stanowi, Ŝe odbiorca Towarzystwo
paliw gazowych lub energii ma prawo zakupu tych paliw lub energii od wybranego przez Gospodarcze Polskie
siebie sprzedawcy. Po pierwsze, moŜliwość zawierania przez odbiorców umów z innymi Elektrownie
sprzedawcami niŜ dotychczasowi istnieje juŜ na gruncie obecnych regulacji. Wprowadzenie
dodatkowego przepisu nie zmieni struktury rynku, a zwłaszcza nie wpłynie na częstotliwość
podejmowania decyzji o zmianie sprzedawcy. Gdyby natomiast przedmiotowy przepis miał
być rozumiany, jako przyznanie odbiorcom roszczenia o zawarcia umowy z kaŜdym
-
6
12.
13.
Art. 4j ust. 1
Art. 4j ust. 3 i 4
działającym na rynku sprzedawcą (co nie jest wykluczone na tle jego redakcji), to byłby
niezgodny z konstytucyjnie chronioną zasadą swobody działalności gospodarczej, gdyŜ
niepotrzebnie nakładałby na wszystkie przedsiębiorstwa energetyczne obowiązek
kontraktowania, w sytuacji gdy interesy odbiorców zabezpiecza juŜ istnienie tego
obowiązku po stronie sprzedawcy z urzędu. Ponadto byłby sprzeczny z postulowaną przez
UE filozofią liberalizacji rynku, który winien być regulowany przez mechanizmy popytu i
podaŜy. Na pewno przyjęcie takiego załoŜenia nie było intencją projektodawców. Przepis
ten naleŜy skreślić.
Izba pragnie zauwaŜyć, Ŝe na błędnym załoŜeniu oparty jest projektowany art. 4j ust. 1 PE,
który stanowi, Ŝe odbiorca paliw gazowych lub energii ma prawo zakupu tych paliw lub
energii od wybranego przez siebie sprzedawcy. Po pierwsze, moŜliwość zawierania przez
odbiorców umów z innymi sprzedawcami niŜ dotychczasowi istnieje juŜ na gruncie
obecnych regulacji. Wprowadzenie dodatkowego przepisu nie zmieni struktury rynku, a
zwłaszcza nie wpłynie na częstotliwość podejmowania decyzji o zmianie sprzedawcy.
Gdyby natomiast przedmiotowy przepis miał być rozumiany, jako przyznanie odbiorcom
roszczenia o zawarcia umowy z kaŜdym działającym na rynku sprzedawca (co nie jest
wykluczone na tle jego redakcji), to byłby niezgodny z konstytucyjnie chroniona zasada
swobody działalności gospodarczej, gdyŜ niepotrzebnie nakładałby na wszystkie
przedsiębiorstwa energetyczne obowiązek kontraktowania, w sytuacji gdy interesy
odbiorców zabezpiecza juŜ istnienie tego obowiązku po stronie sprzedawcy z urzędu.
Ponadto byłby sprzeczny z postulowana przez UE liberalizacja rynku, który winien być
regulowany przez mechanizmy popytu i podaŜy. NaleŜy jednocześnie wskazać, iŜ zgodnie z
art. 3 ust. 5 Dyrektywy 2009/73/WE państwa członkowskie zapewniają wszystkim
odbiorcom podłączonym do sieci prawo do zakupu gazu od sprzedawcy, z zastrzeŜeniem
jego zgody. Tym samym za niedopuszczalne naleŜy uznać wprowadzenie rozwiązań,
pozbawiających sprzedawcy wpływu na decyzje o zawarciu umowy z odbiorca.
Proponowana treść art. 4j ust. 3 PE prowadzi do konkluzji, iŜ uprawnienie do
przedterminowego wypowiedzenia umowy ma dotyczyć nie tylko umów zawartych przez
przedsiębiorstwa obrotu energią z odbiorcami, lecz równieŜ umów sprzedaŜy energii
zawieranych przez wytwórców z takimi odbiorcami. Tymczasem rozwiązanie takie stanowi
zbyt daleko idącą ingerencję w swobodę kontraktową przedsiębiorstw energetycznych. Nie
znajduje równieŜ uzasadnienia w postulatach ochrony konsumentów energii. Istnieje
równieŜ wątpliwość, w jaki sposób omawiany przepis został skorelowany z art. 5 ust. 2c
Dyrektywy 2005/89/WE, zgodnie z którym Państwa Członkowskie powinny podjąć środki
w celu znoszenia barier uniemoŜliwiających zawieranie umów o zmiennej długości,
Izba Gospodarcza
Gazownictwa
_
Towarzystwo
Gospodarcze Polskie
Elektrownie
+
7
zarówno dla wytwórców jak i odbiorców.
Wymaga takŜe podkreślenia, Ŝe prawo wypowiedzenia umowy przysługuje kaŜdemu
odbiorcy końcowemu. W konsekwencji przepis ten dotyczy takŜe duŜych odbiorców, w
przypadku których dodatkowo nie przewidziano minimalnego okresu wypowiedzenia, jak to
jest w przypadku odbiorców w gospodarstwie domowym. Teoretycznie zatem taki odbiorca
moŜe wypowiedzieć umowę ze skutkiem natychmiastowym. W konsekwencji zgodnie z
proponowanym ust. 3 moŜliwe byłoby wypowiedzenie przez duŜych odbiorców
przemysłowych wieloletnich umów sprzedaŜy energii cieplnej i elektrycznej przed
zakończeniem okresu obowiązywania takich umów i bez konieczności zrekompensowania
szkody dostawcy, który w bardzo wielu przypadkach wybudował lub zmodernizował źródło
energii wyłącznie w celu dostarczania energii konkretnemu odbiorcy w zamian za
wieloletnie zobowiązanie takiego odbiorcy do zakupu energii z nowego lub
zmodernizowanego źródła.
NaleŜy na marginesie zauwaŜyć, Ŝe projektowany przepis powoduje, iŜ na rynku nie będą
mogły istnieć umowy gwarantujące odbiorcy w gospodarstwie domowym utrzymanie ceny
przez określony czas i to nawet po zwolnieniu przedsiębiorstw energetycznych z obowiązku
przedstawiania taryf do zatwierdzenia. Przedsiębiorstwo energetyczne zawsze będzie
musiało uwzględnić (przy kalkulacji ceny), iŜ na podstawie przepisu ustawy odbiorca w
kaŜdym momencie będzie mógł doprowadzić do rozwiązania umowy.
14.
Art. 4j ust. 3 i 4
Towarzystwo Obrotu
Energią
Proponujemy zmianę zapisów ust. 3 i 4 art. 4j na następujące:
+
„3.JeŜeli umowa, na podstawie której przedsiębiorstwo energetyczne dostarcza odbiorcy
końcowemu paliwa gazowe lub energię została zawarta na czas nieoznaczony, odbiorca ten
moŜe wypowiedzieć tę umowę bez ponoszenia dodatkowych kosztów, składając do
przedsiębiorstwa energetycznego pisemne oświadczenie o wypowiedzeniu tej umowy.
4.JeŜeli czas trwania umowy nie jest oznaczony, umowa, na podstawie której
przedsiębiorstwo energetyczne dostarcza paliwa gazowe lub energię elektryczną odbiorcy
tych paliw lub energii w gospodarstwie domowym, ulega rozwiązaniu z ostatnim dniem
miesiąca następującego po miesiącu, w którym oświadczenie tego odbiorcy dotarło do
przedsiębiorstwa energetycznego. Odbiorca ten moŜe wskazać późniejszy termin
rozwiązania umowy.”
Proponujemy zmodyfikować proponowane ustępy 3 i 4 w art. 4j poprzez ich odniesienie
1
8
jedynie do umów zawartych na czas nieoznaczony, analogicznie z zapisami art. 3651 KC.
UwaŜamy, Ŝe dodatkowa ingerencja ustawodawcy w treść stosunków umownych na czas
określony, zawieranych na rynku energii elektrycznej nie jest konieczna, tym bardziej, Ŝe nie
przyczyni się to do zwiększenia liczby odbiorców zmieniających sprzedawcę.
Ponadto pragniemy zauwaŜyć, Ŝe niektórzy sprzedawcy juŜ dziś oferują klientom umowy na
czas określony z tzw. gwarancją ceny przez cały okres umowny. Zawierając taką umową
sprzedawca kontraktuje jednocześnie stosowną ilość energii po ustalonej cenie na rynku
hurtowym. W sytuacji, w której odbiorca końcowy miałby zyskać w drodze ustawy
„specjalne” prawo wypowiedzenia umowy (teŜ gwarantowanej), jak to przewiduje art. 4j
ust. 3, następowałaby ingerencja ustawodawcy w dobrowolny stosunek prawny między
sprzedawcą a odbiorcą ! Prostą konsekwencją takiego rozwiązania będzie zaprzestanie
oferowania gwarantowanych przez czas określony cen przez sprzedawców, ze szkodą dla
rynku i konsumentów.
Pragniemy jednocześnie zauwaŜyć, Ŝe wprowadzenie zapisów ust. 4 (min. 30-to dniowego
terminu wypowiedzenia) spowoduje wzrost ryzyka prowadzenia działalności sprzedaŜy
energii w tym segmencie rynku, który moŜe skutkować dodatkowym wzrostem cen dla tej
grupy odbiorców.
15.
Art. 4j ust. 3 i 4
Proponujemy wykreślić ust. 3 i 4 w proponowanym brzmieniu art. 4j.
Uzasadnienie:
Polska Konfederacja
Pracodawców Prywatnych
„Lewiatan”
+
Relacje umowne między podmiotami reguluje Kodeks Cywilny, w szczególności art. 3831
Kodeksu, zgodnie z którym „Strony zawierające umowę mogą ułoŜyć stosunek prawny
według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze)
stosunku, ustawie ani zasadom współŜycia społecznego”. Nie widzimy potrzeby
dodatkowego regulowania tej kwestii w ustawie – Prawo energetyczne. UwaŜamy, Ŝe
dodatkowa ingerencja ustawodawcy w treść stosunków umownych zawieranych na
detalicznym rynku energii elektrycznej nie jest konieczna, tym bardziej, Ŝe nie przyczyni się
do zwiększenia liczby odbiorców zmieniających sprzedawcę z racji innych barier, o których
mowa w uwagach ogólnych. Pragniemy ponadto podnieść, Ŝe niektórzy sprzedawcy juŜ dziś
oferują klientom umowy na czas określony z gwarancją ceny przez cały okres umowny.
Zawierając taką umową sprzedawca kontraktuje jednocześnie stosowną ilość energii po
ustalonej cenie na rynku hurtowym. W sytuacji, w której odbiorca końcowy miałby zyskać
w drodze ustawy specjalne prawo zerwania umowy gwarantowanej, jak to przewiduje art. 4j
9
ust. 3 w proponowanym brzmieniu, następowałaby nadmierna ingerencja ustawodawcy w
dobrowolny stosunek prawny między sprzedawcą a odbiorcą. Prostą konsekwencją takiego
rozwiązania będzie zaprzestanie oferowania gwarantowanych przez czas określony cen
przez sprzedawców, ze szkodą dla rynku i konsumentów.
16.
Art. 4j ust. 4
Ponadto ostatnie zdanie w art. 4j ust. 4, tj.: „Odbiorca ten moŜe wskazać późniejszy termin
rozwiązania umowy.” moŜe prowadzić do naduŜywania prawa przez klientów, poniewaŜ
mogliby oni na tej podstawie w sposób w zasadzie nieograniczony przedłuŜać okres
obowiązywania umowy w przypadkach wprowadzenia przez sprzedawcę nowych cen
energii lub paliw. Zarówno taryfy zatwierdzane przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki,
jak i w cenniki stosowane przez przedsiębiorstwa, w których zawarte są ceny oferowane
odbiorcom, traktować naleŜy jak wzorce umowne w rozumieniu art. 384 i nast. Kodeksu
cywilnego (por. m.in. wyrok Sądu NajwyŜszego z dnia 16 marca 2007 r. - III CSK 388/06).
Zgodnie z zawartymi w art. 3841 Kodeksu cywilnego zasadami dotyczącymi wprowadzania
w Ŝycie wzorców umownych w czasie trwania umowy, wzorzec wydany w czasie trwania
stosunku umownego o charakterze ciągłym wiąŜe drugą stronę, jeŜeli zostały zachowane
wymagania określone w art. 384, a strona nie wypowiedziała umowy w najbliŜszym
terminie wypowiedzenia. Jednocześnie wypowiedzenie umowy przez tę drugą stronę
oznacza, Ŝe do czasu jej rozwiązania obowiązują zasady wynikające z dotychczasowego, a
nie z nowego wzorca, czyli w naszym przypadku, odbiorcę obowiązują dotychczasowe ceny
energii. Tym samym pozostawienie odbiorcy dowolności w ukształtowaniu umowy w
zakresie okresu jej trwania, moŜe powodować, Ŝe odbiorcy wskazywać będą odległe terminy
rozwiązania umów, by jak najdłuŜej stosowane były do nich dotychczasowe ceny energii lub
paliwa.
Nieprawidłowe są proponowane przepisy, które ingerują w okres obowiązywania Izba Gospodarcza
„istniejących” umów, pozwalając odbiorcom na jednostronne ich rozwiązywanie, Gazownictwa
niezaleŜnie od uzgodnionych terminów obowiązywania. Projektowany art. 4j ust. 4 PE
stanowi, Ŝe umowy te ulęgają rozwiązaniu z ostatnim dniem miesiąca następującego po
miesiącu, w którym oświadczenie odbiorcy dotarło do przedsiębiorstwa energetycznego. Nie
ma podstaw do ustawowej ingerencji w zawarte umowy. Ułatwienie zmiany sprzedawcy
musi się odbywać z poszanowaniem zasady pacta sunt servanda.
Projektowany przepis powoduje, iŜ na rynku nie będą mogły istnieć umowy gwarantujące
odbiorcy w gospodarstwie domowym utrzymanie ceny przez określony czas i to nawet po
zwolnieniu przedsiębiorstw energetycznych z obowiązku przedstawiania taryf do
zatwierdzenia. Przedsiębiorstwo energetyczne zawsze będzie musiało uwzględnić (przy
kalkulacji ceny), iŜ na podstawie przepisu ustawy odbiorca w kaŜdym momencie będzie
_
10
17.
Art. 4j ust. 4
18.
Art. 4j ust. 4
mógł doprowadzić do rozwiązania umowy.
Wymaga podkreślenia, iŜ omawiane rozwiązanie stoi w sprzeczności z postanowieniami art.
3 ust. 6 Dyrektywy 2009/73/WE, zgodnie z którym w przypadku gdy odbiorca chce zmienić
sprzedawcę, przestrzegając przy tym warunków umowy, dany operator (dani operatorzy)
dokonywał (dokonywali) będzie tej zmiany w terminie trzech tygodni. Przepis ten wyraźnie
akcentuje fakt, iŜ zmiana sprzedawcy powinna następować w sposób zgody z
postanowieniami umowy, która wiąŜę odbiorcę.
Przepis ten powinien być skreślony.
Proponuje się zmienić ostatnie zdanie w ust. 4, nadając mu następujące brzmienie:
Polskie Towarzystwo
„Strony mogą ustalić inny termin rozwiązania umowy.”
Przesyłu i Rozdziału
Energii Elektrycznej
Uzasadnienie:
Proponowane brzmienie ostatniego zdania w art. 4j ust. 4, tj.: „Odbiorca ten moŜe wskazać
późniejszy termin rozwiązania umowy.” moŜe prowadzić do naduŜywania prawa przez
odbiorców, poniewaŜ mogliby oni na tej podstawie w sposób w zasadzie nieograniczony
przedłuŜać okres obowiązywania umowy w przypadkach wprowadzenia przez sprzedawcę
nowych cen energii lub paliw. Zarówno taryfy zatwierdzane przez Prezesa Urzędu Regulacji
Energetyki, jak i w cenniki stosowane przez przedsiębiorstwa, w których zawarte są ceny
oferowane odbiorcom, traktować naleŜy jak wzorce umowne w rozumieniu art. 384 i nast.
Kodeksu cywilnego (por. m.in. wyrok Sądu NajwyŜszego z dnia 16 marca 2007 r. - III CSK
388/06). Zgodnie z zawartymi w art. 3841 Kodeksu cywilnego zasadami dotyczącymi
wprowadzania w Ŝycie wzorców umownych w czasie trwania umowy, wzorzec wydany w
czasie trwania stosunku umownego o charakterze ciągłym wiąŜe drugą stronę, jeŜeli zostały
zachowane wymagania określone w art. 384, a strona nie wypowiedziała umowy w
najbliŜszym terminie wypowiedzenia. Jednocześnie wypowiedzenie umowy przez tę drugą
stronę oznacza, Ŝe do czasu jej rozwiązania obowiązują zasady wynikające z
dotychczasowego, a nie z nowego wzorca, czyli w naszym przypadku, odbiorcę obowiązują
dotychczasowe ceny energii. Tym samym pozostawienie odbiorcy dowolności w
ukształtowaniu umowy w zakresie okresu jej trwania, moŜe powodować, Ŝe odbiorcy
wskazywać będą odległe terminy rozwiązania umów, by jak najdłuŜej stosowane były do
nich dotychczasowe ceny energii lub paliwa. To prowadziłoby do zachwiania równowagi
stron umowy, dlatego proponuje się, by ewentualny inny termin rozwiązania umowy (czyli
w praktyce późniejszy w stosunku do określonego, jako zasada, w art. 4j ust. 4 zdanie
pierwsze) pozostawić do decyzji obu stron.
W projektowanym art. 4j ust. 4 wyrazy „z ostatnim dniem miesiąca następującego po Urząd Regulacji
miesiącu” naleŜy zastąpić wyrazami „po upływie 14 dni od dnia”. Art. 3 ust. 5 lit. a Energetyki
+
+
11
Art. 5 ust. 41
19.
Art. 4j ust. 5
miesiącu” naleŜy zastąpić wyrazami „po upływie 14 dni od dnia”. Art. 3 ust. 5 lit. a Energetyki
Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/72/WE z dnia 13 lipca 2009 r.
dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającej
dyrektywę 2003/54/WE, stanowi, Ŝe procedura zmiany sprzedawcy energii nie moŜe trwać
dłuŜej niŜ trzy tygodnie. Treść art. 4j ust. 4 w projektowanym brzmieniu powoduje, Ŝe w
skrajnych przypadkach procedura ta moŜe trwać niemal dwa miesiące.
Zmiana art. 4j ma na celu usprawnienie procedury zmiany sprzedawcy i ułatwienie
odbiorcom korzystania z konkurencyjnego rynku energii, co z kolei jest przesłanką jego
właściwego funkcjonowania, przy czym równie istotną barierą w korzystaniu przez
odbiorców z tej instytucji, poza samą procedurą, jest faktyczny brak moŜliwości - z
przyczyn leŜących głównie po stronie dystrybutorów energii elektrycznej – zawarcia z
wybranym sprzedawcą energii elektrycznej tzw. umowy kompleksowej, w ramach której
sprzedawca zapewnia odbiorcy „transport” zakupionej od niego energii elektrycznej. W
związku z powyŜszym proponuję dodatkowo dodanie w art. 5 ust. 41 w brzmieniu:
„41. Występując do sprzedawcy o zawarcie umowy odbiorca wskazuje, czy dostarczanie
paliw gazowych lub energii ma się odbywać na podstawie umowy sprzedaŜy, czy na
podstawie umowy kompleksowej, o której mowa w ust. 3 lub 4.”.
Niezbędne jest równieŜ, w kontekście proponowanego zapisu sankcyjnego wskazanie, Ŝe
przedsiębiorstwo sieciowe ma obowiązek współdziałania ze sprzedawcami energii
elektrycznej w zakresie zawierania tzw. generalnych umów dystrybucyjnych
umoŜliwiających wywiązanie się sprzedawcy z obowiązku dostarczania energii elektrycznej
na podstawie umowy kompleksowej.
Błędny jest projektowany art. 4j ust. 5. Stanowi on, Ŝe sprzedawca jest obowiązany Izba Gospodarcza
sporządzać oferty sprzedaŜy paliw gazowych lub energii określające warunki ich sprzedaŜy Gazownictwa
oraz publikować na stronach internetowych oraz udostępniać do publicznego wglądu w
swojej siedzibie informacje o ofertach sprzedaŜy paliw gazowych lub energii. NałoŜenie na
sprzedawcę, który na podstawie art. 49 ust. 1 PE nie ma obowiązku uzyskiwania
zatwierdzenia taryf, a zatem działa na rynku konkurencyjnym, obowiązku publikowania
ofert sprzedaŜy jest zupełnie niezrozumiałe, skoro sprzedawca ten w ogóle nie ma
obowiązku zawierania umów (nie byłoby teŜ potrzeby jego wprowadzania, skoro zwolnienie
z art. 49 PE moŜe być przyznane, gdy na rynku istnieje konkurencja). Oceniany przepis jest
nadto sprzeczny z definicja oferty z Kodeksu cywilnego. Oferta jest to bowiem
oświadczenie woli wyraŜające stanowczy zamiar zawarcia umowy. Adresat oferty moŜe
doprowadzić do jej zawarcia poprzez złoŜenie jednostronnego oświadczenia o jej przyjęciu.
_
+
12
20.
Art. 4j ust. 5
Natomiast zgodnie z art. 71 Kodeksu cywilnego, ogłoszenia, reklamy, cenniki i inne
informacje, skierowane do ogółu lub do poszczególnych osób, poczytuje się w razie
wątpliwości nie za ofertę, lecz za zaproszenie do zawarcia umowy. Podkreślić naleŜy, Ŝe
sporządzanie ofert sprzedaŜy paliw gazowych zmusza przedsiębiorstwa energetyczne do
dokonywania zakupów tych paliw na „zapas”. Przyjęcie bowiem oferty skutkuje
obowiązkiem wywiązania się z tak zawartej umowy. Wskazać naleŜy, Ŝe w praktyce nie jest
technicznie moŜliwe gromadzenie paliwa gazowego w nieznanych ilościach licząc się z tym,
Ŝe w kaŜdej chwili moŜe zostać przyjęta oferta na sprzedaŜ paliwa gazowego w znacznych
ilościach. Zgodnie z obowiązkami koncesyjnymi przedsiębiorstwo energetyczne jest
zobowiązane do zakupu paliw gazowych koniecznych dla zapewnienia realizacji zawartych
umów sprzedaŜy, nie zaś dla zapewnienia realizacji ofert sprzedaŜy.
Zupełnie nie jest zrozumiałe dlaczego proponowany przepis art. 4j ust. 5 ma dotyczyć
sprzedawcy paliw gazowych dokonujących sprzedaŜy paliw gazowych takŜe dla odbiorców
przyłączonych do sieci przesyłowej. Regulacja ta powoduje, iŜ takŜe dla tej grupy
odbiorców (duŜych odbiorców przemysłowych) naleŜałoby dokonywać zakupu paliw
gazowych w oparciu nie o zawarte umowy z odbiorcami tylko o wielkości wynikające z
potencjalnego ryzyka przyjęcia przez nich oferty.
Przepis ten jest adresowany tylko dla sprzedawców paliwa gazowego nie zaś do
sprzedawców energii elektryczne czy teŜ ciepła.
Przepis ten powinien być skreślony.
NałoŜenie na sprzedawcę, który na podstawie art. 49 ust. 1 Ustawy nie ma obowiązku Towarzystwo
uzyskiwania zatwierdzenia taryf, a zatem działa na rynku konkurencyjnym, obowiązku Gospodarcze Polskie
publikowania ofert sprzedaŜy jest zupełnie niezrozumiałe, skoro sprzedawca ten w ogóle nie Elektrownie
ma obowiązku zawierania tych umów (nie byłoby teŜ potrzeby jego wprowadzania, skoro
zwolnienie z art. 49 moŜe być przyznane, gdy na rynku istnieje konkurencja).
Oceniany przepis jest nadto sprzeczny z definicją oferty z Kodeksu cywilnego. Oferta jest to
bowiem oświadczenie woli wyraŜające stanowczy zamiar zawarcia umowy. Adresat oferty
moŜe doprowadzić do jej zawarcia poprzez złoŜenie jednostronnego oświadczenia o jej
przyjęciu. Natomiast zgodnie z art. 71 Kodeksu cywilnego, ogłoszenia, reklamy, cenniki i
inne informacje, skierowane do ogółu lub do poszczególnych osób, poczytuje się w razie
wątpliwości nie za ofertę, lecz za zaproszenie do zawarcia umowy.
NiezaleŜnie od powyŜszego, niezrozumiałe jest rozróŜnienie „ofert sprzedaŜy” i
„szczegółowych ofert cenowych” w pkt 1 i 2. Poza tym, Ŝe jest ono niezgodne z samym
pojęciem oferty w Kodeksie cywilnym (oferta musi po prostu określać istotne postanowienia
umowy), jest zupełnie niezrozumiałe. NaleŜy teŜ podkreślić, Ŝe - gdyby taka była
_
13
hipotetycznie wola projektodawcy - brak byłoby podstaw do wprowadzania w Ustawie
przepisów szczególnych, przewidujących odrębną od Kodeksu cywilnego regulację ofert.
Omawiane przepisy winny być skreślone. JeŜeli jednak projektodawca zdecydowałby się je
utrzymać, wymagać będą one gruntownej zmiany.
21.
Art. 4j ust. 5
Towarzystwo Obrotu
Proponujemy dodanie po słowach odbiorcom końcowym słów „w gospodarstwie Energią
domowym”
_
Składanie ofert klientom leŜy w interesie sprzedawców działających na konkurencyjnym
rynku detalicznej sprzedaŜy energii elektrycznej. Jednak nie kaŜdy sprzedawca moŜe być
zainteresowany sprzedaŜą energii elektrycznej do wszystkim segmentów odbiorców.
Dodatkowo naleŜy podkreślić, Ŝe większość ofert w segmencie tzw. grup taryfowych A i B
(więksi odbiorcy przemysłowi) to oferty dedykowane i trudno wyobrazić sobie
zamieszczanie jakichkolwiek informacji o nich na stronach internetowych. Mogłoby narazić
to sprzedawców, ale i poszczególnych odbiorców końcowych na duŜe straty i brak
moŜliwości rozwoju konkurencyjnego rynku.
Sporządzania ogólnodostępnych, jawnych ofert dla odbiorców grupy G (gospodarstw
domowych) ułatwi wdroŜenie TPA w tej grupie odbiorców, która nie wykazywała dotąd
większego zainteresowania zmianą sprzedawcy.
22.
Art. 4j ust. 5
Polska Konfederacja
Uzasadnienie: W naszym przekonaniu kwestie te nie wymagają regulacji w ustawie. „Lewiatan”
Składanie ofert klientom leŜy w interesie sprzedawców działających na konkurencyjnym
rynku dostaw detalicznych energii elektrycznej, analogicznie jak to ma miejsce na kaŜdym
innym rynku. Fakt, Ŝe sprzedawcy nie są obecnie zainteresowani składaniem takich ofert
wynika z utrzymywania regulowanych cen dla odbiorców w gospodarstwach domowych,
które kształtują się poniŜej kosztów nabycia energii na rynku hurtowym. Jest więc
oczywiste, Ŝe w tej sytuacji sprzedawcy nie są motywowani do zwiększania sprzedaŜy dla
tego segmentu odbiorców, aby nie pogarszać, i tak juŜ ujemnego, wyniku na sprzedaŜy
energii tym odbiorcom.
Proponujemy wykreślić ust. 5 w proponowanym brzmieniu art. 4j.
_
Jednocześnie zwracamy szczególną uwagę na uŜycie słowa „oferta”: w rozumieniu art. 66 i
nast. Kodeksu cywilnego jest to wiąŜące zobowiązanie oferenta do sprzedaŜy wg warunków
określonych w ofercie. Przyjęcie proponowanych zapisów doprowadzi do przedstawiania
klientom ofert z zawyŜonymi cenami – większość ofert ma charakter indywidualny i jest
14
23.
24.
25.
Art. 5b ust. 4
Art. 5b ust. 4
Art.7 ust. 3b.
dostosowana do indywidualnych potrzeb klientów związanych z dobowo-godzinowym
profilem zapotrzebowania na energię elektryczną. Wprowadzenie powszechnego obowiązku
oferowania energii wszystkim odbiorcom niezaleŜnie od ich indywidualnych potrzeb
doprowadzi w skrajnym przypadku do oferowania przez oferentów jednej, zawyŜonej ceny
sprzedaŜy energii.
Art. 5b dotyczy takŜe umów, o których mowa wart. 4j. W związku z tym przepisy art. 4j ust. Towarzystwo
3 i 4 mają automatycznie zastosowanie takŜe do sytuacji opisanej w art. 5b. Nie ma zatem Gospodarcze Polskie
konieczności odsyłania w przepisie art. 5b ust. 4 do art. 4j ust. 3 i 4. Nie mniej jednak, w Elektrownie
przypadku wprowadzenia przepisu art. 4j, konieczne stanie się usunięcie w art. 5b ust. 4 w
obecnej wersji, gdyŜ reguluje on w odmienny sposób kwestie wypowiedzenia określone na
nowo w art. 4j ust. 3 i 4.
W związku z powyŜszym zamiast nowelizacji treści przepisu art. 5b ust. 4, postuluje się jego
wykreślenie.
Polska Konfederacja
Proponujemy następujące brzmienie:
„Lewiatan”
„Skreśla się art. 5b ust. 4”.
Uzasadnienie: patrz uzasadnienie Lewiatan do art. 4j ust. 3 i 4
Uzupełnienie treści art. 7 ust. 3b w następujący sposób:
Polskie Stowarzyszenie
Energetyki Wiatrowej
_
_
+
„Wniosek o określenie warunków przyłączenia powinien zawierać w szczególności
oznaczenie podmiotu ubiegającego się o przyłączenie, określenie nieruchomości, obiektu lub
lokalu, o których mowa w ust. 3, oraz informacje niezbędne do zapewnienia spełnienia
wymagań określonych w art. 7a. Zawartość kompletnego wniosku określa rozporządzenie w
sprawie szczegółowych warunków funkcjonowania systemu elektroenergetycznego.”
UZASADNIENIE:
NaleŜy wskazać, iŜ proponowane zapisy art. 7 nie definiują, jak równieŜ nie określają jaki
wniosek o określenie warunków przyłączenia zostanie uznany przez przedsiębiorstwo
energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją energii elektrycznej za kompletny.
Projekt Nowelizacji nie określa takich kryteriów, co w praktyce moŜe doprowadzić do
sytuacji, w której w sposób arbitralny będzie dokonywana ocena „kompletności” wniosku.
Określenie w jakich okolicznościach oraz po spełnieniu jakich warunków wniosek będzie
mógł być uznany za kompletny jest istotne z punktu widzenia prawidłowego obliczenia
terminu, w którym powinny być wydane warunki przyłączenia. Z tego teŜ względu, w celu
15
26.
Art. 7 ust. 8a-8d
uniknięcia wątpliwości oraz wyeliminowania ryzyka swobodnej oceny wniosków o
określenie warunków przyłączenia konieczne jest równieŜ wprowadzenie mechanizmu
potwierdzenia przez przedsiębiorstwo energetyczne faktu, Ŝe złoŜony wniosek jest
kompletny. Pozwoli to niewątpliwie na uniknięcie rozbieŜności w obliczaniu terminu,
zgodnie z proponowanym brzmieniem art. 7 ust. 8g ustawy – Prawo energetyczne, na
wydanie warunków przyłączenia.
„NOWA ENERGIA” Sp. z o.o. wyraŜa negatywną opinię w zakresie proponowanej zmiany „NOWA
wyraŜonej na gruncie art. 1 pkt. 5 lit. c, tj. zmiana art 7 ust. 8 ustawy Prawo energetyczne, ENERGIA Sp. z o.o.”
który otrzymałby brzmienie poprzez dodanie ust. 8a-8c w brzmieniu:
8a.
Podmiot ubiegający się o przyłączenie źródła do sieci elektroenergetycznej o
napięciu znamionowym wyŜszym niŜ 1 kV wnosi zaliczkę na poczet opłaty za
przyłączenie do sieci, zwaną dalej „zaliczką”, w wysokości 30 zł za kaŜdy kilowat
mocy przyłączeniowej określonej we wniosku o określenie warunków przyłączenia,
z zastrzeŜeniem ust. 8b.
_
8b.
Wysokość zaliczki nie moŜe być wyŜsza niŜ wysokość przewidywanej
opłaty za przyłączenie do sieci i nie wyŜsza niŜ 3 000 000 zł. W przypadku gdy
wysokość zaliczki przekroczy wysokość opłaty za przyłączenie do sieci, róŜnica
między wysokością wniesionej zaliczki a wysokością tej opłaty podlega zwrotowi
wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia zaliczki.
8c. Zaliczkę wnosi się w ciągu siedmiu dni od dnia złoŜenia wniosku o określenie
warunków przyłączenia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.
8d.
Do wniosku o określenie warunków przyłączenia podmiot, o którym mowa
w ust. 8a, dołącza w szczególności wypis i wyrys z miejscowego planu
zagospodarowania
przestrzennego albo, w przypadku braku takiego planu,
decyzję
o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla
nieruchomości określonej we wniosku, jeŜeli jest ona wymagana na podstawie
przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Stanowisko: wykreślenie punktów w całości
Proponowana zmiana w sposób bezwzględny przyczyni się do ograniczenia
działalności polskich przedsiębiorstw z uwagi na nadmierne obciąŜenie finansowe juŜ na
16
samym początku inwestycji. Przykładowa wysokość zaliczki dla farmy wiatrowej o
planowanej mocy przyłączeniowej 50 MW wynosiłaby w takim przypadku 1.500.000 zł.
Tak wysoka zaliczka spowoduje zablokowanie środków finansowych przedsiębiorców,
niezbędnych podczas fazy projektowej farmy wiatrowej, a w konsekwencji spowoduje
spadek zainteresowania inwestorów tego typu inwestycjami finalnie blokując rozwój
energetyki odnawialnej w Polsce. JuŜ w chwili obecnej inwestorzy ponoszą bardzo wysokie
koszty związane z między innymi zleceniem i opłaceniem ekspertyzy wpływu farmy na
krajowy System Elektroenergetyczny, koszty dzierŜaw gruntów, wykonania operatów
środowiskowych, pomiarów wiatru z wykorzystaniem masztów pomiarowych w końcu
wykonania projektów energetycznych i budowlanych niezbędnych w procesie uzyskania
pozwolenia na budowę. W związku z powyŜszym postulowany zapis wskazuje na
faworyzowanie duŜych zagranicznych korporacji kosztem polskiej przedsiębiorczości, przy
czym ryzyko niewybudowania farmy wiatrowej w równym stopniu dotyczy inwestorów
krajowych jak i zagranicznych, gdyŜ uzaleŜnione jest ono nie od posiadanego kapitału ale od
zawiłych uwarunkowań formalno - prawnych w naszym a kraju.
W obecnej sytuacji w naszym kraju większość gmin, na których terenach istnieją korzystne
warunki do lokalizacji farm wiatrowych, nie posiada miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego (mpzp) dla tych terenów w ogóle, tym bardziej zatem
planów
dopuszczających lokalizacje elektrowni wiatrowych. Ponadto uchwalenie takich planów w
przewaŜającej większości wiąŜe się z koniecznością aktualizacji obecnego studium, jako Ŝe
plany muszą być zgodne z tym dokumentem. Koszty uchwalenia mpzp, w które wchodzi:
przygotowanie podkładu mapowego (np. dla terenu około 500 ha koniecznego dla farmy
48MW = 185.000 zł) oraz opracowanie urbanistyczne (dla powyŜszego przypadku około
98.000 zł) obciąŜają budŜet gminy zgodnie z art. 13 ust1 i art 21 ust.1 ustawy o planowaniu
przestrzennym (przygotowywana nowelizacja ustawy „Prawo Budowlane” nie zmienia
niczego w tej kwestii). Tak duŜe koszty stanowią dla gmin bardzo duŜe obciąŜenie budŜetów
i w efekcie ponoszone są jedynie po okazaniu przez inwestorów wydanych warunków
przyłączenia stanowiących dla włodarzy samorządów „gwarancję” wybudowania farmy, co
uzasadnia poniesienie ww wydatków. Odwrócenie tej sytuacji tj. najpierw uchwalenie planu
miejscowego aby inwestor mógł w ogóle wystąpić o określenie Warunków Przyłączenia nie
znając szczegółowo wielkości mocy i miejsca jej wprowadzenia do systemu (będzie to
wykazane dopiero po przygotowaniu ekspertyzy), co determinuje w sposób zasadniczy
wielkość obszaru objętego planem, oraz czas potrzebny na uchwalenie planów, który wraz z
najczęściej konieczną nowelizacją studium moŜe sięgać nawet 1,5 roku, zniechęci
inwestorów do inwestowania w energię odnawialną, ostatecznie zatrzymując rozwój tego
17
sektora i narazi nasze państwo na kary z tytułu nie wywiązania się z postulatu „3 x 20”.
NaleŜy teŜ wyraźnie stwierdzić, iŜ obecne wymogi nakładające na inwestorów konieczność
wykazania prawa do dysponowania nieruchomością, na której planuje się wybudowanie
elektrowni wiatrowych, wiąŜą się z ponoszeniem znacznych nakładów związanych z
kosztami pracy przy podpisywaniu umów z właścicielami gruntów oraz kosztami
wynikającymi ze zobowiązań inwestorów w ramach opłat dzierŜawy lub zakupu gruntów
jeszcze przed wybudowaniem parku. W świetle podpisanych umów, będących wyrazem
woli społeczności lokalnych na budowę farmy, ich naturalną konsekwencją jest uchwalenie
koniecznych planów miejscowych lub uzyskanie warunków zabudowy co wskazuje, iŜ
postulowana konieczność wykazania wypisu i wyrysu z planu na etapie wnioskowania o
określenie warunków przyłączenia jest niepotrzebnym utrudnieniem i barierą rozwoju
energetyki odnawialnej.
Podsumowanie
Zaproponowane zmiany znacząco wyprzedzają kierunek rozwoju rynku energii
odnawialnej wytyczony przez dyrektywę 2005/89/WE, i w zaproponowanym kształcie będą
skutkować zahamowaniem dynamiki rozwoju tego segmentu energetyki. Bariery finansowe,
jak i administracyjne stawiane przedsiębiorcom negatywnie wpłyną na rozwój małych i
średnich przedsiębiorstw, dla których postawione wymagania mogą okazać się zbyt wielką
barierą w skutecznym rozwoju farm wiatrowych. Ponadto zaproponowany kierunek zmian
zdaje się faworyzować duŜe koncerny energetyczne, jak i inwestorów z zagranicznym
kapitałem, wyposaŜonych w często nieograniczone, lub nieosiągalne dla krajowych
podmiotów środki finansowe. Legislacja, której celem jest eliminacja krajowego kapitału z
rynku energii odnawialnej nie powinna się ostać, a zatem proponowane zmiany do ustawy
Prawo energetyczne winny zostać odrzucone.
27.
Art. 7 ust.8a, 8b,
8c, 8i
Stanowisko Polskiego Stowarzyszenia Energetyki Wiatrowej:
Stanowczo sprzeciwiamy się wprowadzeniu kontrowersyjnego mechanizmu w postaci Energetyki Wiatrowej
zaliczki wnoszonej wraz ze złoŜeniem wniosku o przyłączenie.
_
ZastrzeŜenia dotyczące instytucji zaliczki:
• błędny cel wprowadzenia zaliczki (walka z mitycznymi spekulantami dla
zmniejszenia liczby inwestorów ubiegających się o warunki przyłączenia);
18
•
•
•
utrata zaliczki na rzecz operatora w przypadkach niezawinionych przez podmiot
ubiegający się o przyłączenie;
znacząca kwota zaliczki 30.000zł /MW i wynikające stąd powaŜne skutki prawne,
administracyjne i finansowe: ELIMINACJA MAŁYCH, POLSKICH
INWESTORÓW I STWORZENIE PODSTAW DO MONOPOLIZACJI RYNKU
PRZEZ PODMIOTY ZAGRANICZNE O DUśYCH MOśLIWOŚCIACH
FINANSOWYCH.
wprowadzenie dodatkowej sztucznej bariery w procesie przygotowywania
projektów OZE (dyrektywa 2001/77 oraz 2009/28/WE zaleca, by nie wprowadzać
rozwiązań prawnych powodujących bariery w budowie nowych OZE – a wręcz
przeciwnie – by bariery te znosić) całkowicie niewynikającej z potrzeb i logiki
przygotowywania projektu.
PodwaŜamy konstytucyjność rozwiązania prawnego dopuszczającego przepadek znacznych
kwot w wyniku zdarzeń całkowicie niezaleŜnych od podmiotów ubiegających się o
przyłączenie. Zwracamy uwagę na fakt, Ŝe beneficjentem tych ogromnych sum miałby być
jeden z podmiotów gospodarczych, którego działania w sposób bezpośredni mogą
spowodować utratę zaliczki przez wnioskodawcę.
Zaliczka ma równieŜ charakter wybitnie doraźny i praktycznie ma słuŜyć ograniczeniu ilości
składanych wniosków o przyłączenie. To rozwiązanie w sposób oczywisty wymusi
ograniczenie ilości przygotowywanych projektów, co negatywnie wpłynie na rozwój
segmentu OZE.
Wykreślenie wymienionych przepisów odnośnie zaliczki z Projektu Nowelizacji.
W przypadku pozostawienia mechanizmu zaliczki proponujemy wprowadzenie zapisów w
brzmieniu jak poniŜej:
Art. 7 ust. 8c
„Zaliczkę wnosi się w ciągu 14 dni od dnia złoŜenia wniosku o określenie warunków
przyłączenia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia, na wydzielony
rachunek bankowy wskazany przez przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się
przesyłaniem lub dystrybucją energii elektrycznej. Zaliczkę przechowuje się na
wydzielonym rachunku bankowym.”
19
Art. 7 ust. 8i
„W przypadku, gdy przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub
dystrybucją energii elektrycznej:
pkt 1) odmówi wydania warunków przyłączenia lub zawarcia umowy o przyłączenie do
sieci elektroenergetycznej z podmiotem ubiegającym się o przyłączenie z powodu braku
technicznych lub ekonomicznych warunków przyłączenia, jest zobowiązane niezwłocznie
zwrócić pobraną zaliczkę wraz z odsetkami wynikającymi z umowy rachunku bankowego,
na którym była przechowywana, pomniejszonymi o koszty prowadzenia rachunku
bankowego oraz prowizji bankowej za przelew pieniędzy na rachunek bankowy wskazany
przez wpłacającego zaliczkę, nie niŜszej jednak niŜ kwota nominalna zaliczki.”
Dodanie w Projekcie Nowelizacji Art. 7 ust. 9a, o następującym brzmieniu:
„W przypadku cofnięcia wniosku o określenie warunków przyłączenia przez wnioskodawcę
przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją energii
elektrycznej zobowiązane jest zwrócić pobraną zaliczkę wraz z odsetkami wynikającymi z
umowy rachunku bankowego, na którym była przechowywana, pomniejszonymi o koszty
prowadzenia rachunku bankowego oraz prowizji bankowej za przelew pieniędzy na
rachunek bankowy wskazany przez wpłacającego zaliczkę nie niŜszej jednak niŜ kwota
nominalna zaliczki.”
Wprowadzenie obowiązku wpłacenia zaliczki w znacznej kwocie, mając na uwadze koszty
realizacji przedsięwzięć energetyki odnawialnej na początkowym ich etapie (której
wysokość w wielu wypadkach przekraczać moŜe 1.000.000 złotych) wydaje się
niewspółmiernie duŜym obciąŜaniem inwestorów w porównaniu z korzyściami, jakie moŜe
odnieść system elektroenergetyczny z powodu zmniejszenia się ilość wniosków o wydanie
załoŜeń do ekspertyzy i warunków przyłączenia. Nieuzasadnione i bezpodstawne wydaje się
takŜe, aby w okresie rozpatrywania wniosku kwota zaliczki pozostawała w dyspozycji OSD
lub OSP. Wprowadzenie obowiązku wpłacania zaliczki - naleŜy przy tym wskazać, Ŝe
proponowane w Projekcie Nowelizacji wielkości są znacząco wyŜsze od obecnie
stosowanych przez przedsiębiorstwa sieciowe - doprowadzić moŜe do nierównego
traktowania podmiotów, gdyŜ wykluczy w praktyce wnioskodawców, dla których takie
obciąŜenie finansowe na początku projektu inwestycyjnego będzie skutecznie blokowało
moŜliwość działania. I nie będą to wyłącznie podmioty niewiarygodne, które nie dają
20
28.
Art. 7 ust. 8c
rękojmi realizacji projektu energetyki odnawialnej, ale takŜe spółki celowe nawet
znaczących inwestorów w sektorze elektroenergetycznym, które jednak w początkowym
okresie ich istnienia mają ograniczenia w dostępie do środków finansowych.
W kontekście wspomnianych wyŜej uwag, jako dodatkowe zagadnienie podnieść naleŜy
przepis art. 7 ust. 8i (w brzmieniu przewidzianym w Projekcie Nowelizacji), zgodnie z
którym w przypadku, gdy przedsiębiorstwo energetyczne odmówi wydania warunków
przyłączenia lub zawarcia umowy o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej z podmiotem
ubiegającym się o przyłączenie z powodu braku technicznych lub ekonomicznych
warunków przyłączenia, jest zobowiązane niezwłocznie zwrócić zaliczkę. Przepis ten nie
przewiduje jednak prawa inwestora do domagania się w tych okolicznościach odsetek. Z
uwagi na fakt, Ŝe przedsiębiorstwo energetyczne przyjmując wpłatę zaliczki nie jest
zobowiązane do wpłacenia jej na wydzielony rachunek, w praktyce moŜe z tej kwoty
korzystać/pobierać odsetki bankowe. Aby zapobiec tej niesprawiedliwej i
nieusprawiedliwionej sytuacji, moŜna by rozwaŜyć wprowadzenie do Projektu Nowelizacji
wymogu, aby zaliczki wpłacane były na wydzielony rachunek i tam lokowane, a w
przypadku zwrotu w trybie omawianego art. 7 ust. 8i, zwracane wnioskodawcy wraz z
narosłymi na takim rachunku odsetkami po potrąceniu kosztów obsługi rachunku
poniesionych przez przedsiębiorstwo energetyczne. Podobny mechanizm mógłby być
zastosowany w przypadku zwrotu zaliczki w razie wycofania wniosku. Rozwiązanie takie
korzystne będzie takŜe dla przedsiębiorstw sieciowych, które w sytuacji wydania warunków
przyłączenia otrzymają kwotę wraz z odsetkami narosłymi na rachunku wydzielonym.
8c. Podmiot, o którym mowa w ust. 8a wnosi zaliczkę w ciągu siedmiu dni po otrzymaniu Polska Izba Gospodarcza
pisemnie od przedsiębiorstwa energetycznego zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją Energii Odnawialnej
energii elektrycznej informacji Ŝe złoŜony przez podmiot wniosek, o którym mowa w art. 7
ust. 3b jest kompletny.
+
Uwzględnienie słowa „kompletnego” powoduje, Ŝe dopiero po ocenie formalnej złoŜonego
wniosku podmiot ubiegający się o przyłączenie jest zobowiązany do wniesienia zaliczki na
poczet przyłączenia. Będzie to zintegrowane z zapisami regulującymi terminy na wydawanie
przez operatora warunków przyłączenia, liczone od dnia złoŜenia kompletnego wniosku (ust
8g nowelizowanej ustawy mówi o kompletnym wniosku). Ponadto Ŝąda się pisemnego
powiadomienia podmiotu, Ŝe złoŜony wniosek jest kompletny, co równoznaczne jest z
uzyskaniem informacji o konieczności wniesienia w ciągu 7 dni zaliczki.
29.
Art. 7 ust. 8d
W art. 7 po ust. 8 dodaje się ust. 8d w brzmieniu:
Fundacja na rzecz
Energetyki
_
21
„Do wniosku o określenie warunków przyłączenia podmiot, o którym mowa w ust. 8a,
dołącza w szczególności oświadczenie gminy o braku przeciwwskazań z punktu widzenia
gospodarki przestrzennej dla lokalizacji na danym terenie instalacji wytwarzającej energię
objętej wnioskiem o wydanie warunków przyłączenia do sieci.”
ZrównowaŜonej
Uzasadnienie:
JeŜeli realizacja inwestycji polegającej na wytwarzaniu i/lub przesyle energii będzie
uzyskiwać decyzje lokalizacyjne na podstawie lokalizacji inwestycji celu publicznego, a nie
zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, to zaproponowany zapis nie
ma uzasadnienia. Ponadto, celem przyświecającym autorom zapisu było wyeliminowanie
projektów „martwych” tzn. bardzo dawno złoŜonych wniosków o przyłączenie, które
blokują dostęp do sieci KSE nowym, rozwijanym projektom. Cel ten zostanie osiągnięty
tylko połowicznie. Zostaną wyeliminowane „martwe” projekty, ale skutecznie zostaną
równieŜ zablokowane nowe projekty, mające duŜą szansę realizacji. śaden, kierujący się
zdrowymi przesłankami ekonomicznymi Inwestor nie zaryzykuje wydania kilkuset tysięcy
złotych na długotrwały proces zmiany studium uwarunkowań i kierunków rozwoju
przestrzennego oraz planu zagospodarowania przestrzennego, po to aby jedynie przekonać
się czy i kiedy ewentualnie zostanie przyłączony do sieci KSE. Rolę weryfikacyjną dla
dotychczas wydanych projektów oraz rolę bariery dla projektów nie mających poparcia w
moŜliwości finansowania inwestycji, powinna pełnić wyłącznie zaliczka na poczet opłaty
przyłączeniowej. Zaliczka ta jednak powinna być takŜe wymagana do wpłacenia dla
projektów, dla których warunków przyłączenia wydane zostały przed wejściem w Ŝycie
niniejszej nowelizacji, np. w okresie 6 miesięcy od dnia jej wejścia w Ŝycie. Dodatkowym
elementem „sprawdzającym” realność projektów moŜe natomiast być oświadczenie organu
właściwego dla polityki przestrzennej na terenie gminy, a więc Wójta, Burmistrza lub
Prezydenta miasta, o braku przeciwwskazań dla lokalizacji takiego obiektu na terenie przez
niego zarządzanym. Biorąc pod uwagę, Ŝe decyzję lokalizacji celu publicznego wydaje
właśnie ten organ, to jego oświadczenie powinno dawać obraz, czy wniosek o wydanie
warunków przyłączenia jest z punktu widzenia moŜliwości uzyskania decyzji lokalizacyjnej,
zasadny.
30.
Art. 7 ust. 8d
Uzupełnienie Art. 7 ust. 8d w następujący sposób:
_
„Do wniosku o określenie warunków przyłączenia podmiot, o którym mowa w ust. 8a,
dołącza w szczególności wypis i wyrys z miejscowego planu zagospodarowania
22
przestrzennego albo w przypadku braku takiego planu, decyzję o warunkach zabudowy i
zagospodarowania terenu dla nieruchomości określonej we wniosku, jeŜeli jest ona
wymagana na podstawie przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Wypis i wyrys z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzja o
warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu powinny potwierdzać dopuszczalność
lokalizacji danego źródła energii na terenie objętym planowaną inwestycją, która jest objęta
wnioskiem o określenie warunków przyłączenia.”
31.
Art. 7 ust. 8e
Omawiany przepis wydaje się być nieprecyzyjny, poniewaŜ zastosowanie go w praktyce
moŜe doprowadzić do sytuacji, w której podmiot ubiegający się przyłączenie źródła do sieci
elektroenergetycznej o napięciu znamieniowym wyŜszym niŜ 1 kV, składając wniosek o
określenie warunków przyłączenia będzie mógł załączyć wypis i wyrys z miejscowego
planu zagospodarowania przestrzennego, który nie będzie przewidywał moŜliwości
wybudowania elektrowni wiatrowej na danym terenie, i tym samym spełni wymóg
przewidziany w proponowanym art. 7 ust. 8d ustawy – Prawo energetyczne. W celu
wyeliminowania powstania takiej sytuacji, konieczne jest doprecyzowania zapisu art. 7 ust.
8d poprzez wskazanie, Ŝe z wypisu i wyrysu z miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dołączanego
do wniosku o określenie warunków przyłączenia musi wynikać moŜliwość zlokalizowania
na danym terenie danego źródła energii. Innymi słowy, omawiany przepis powinien
wyraźnie wskazywać, Ŝe jeŜeli wypis i wyrys z miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego lub decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu nie
dopuszcza moŜliwości lokalizacji danego źródła energii na danym terenie, taki dokument
przesądzi o niekompletności wniosku o określenie warunków przyłączenia.
8e.
W przypadku urządzeń, instalacji lub sieci przyłączanych bezpośrednio do sieci Polska Izba Gospodarcza
elektroenergetycznej o napięciu znamionowych wyŜszym niŜ 1 kV sporządza się ekspertyzę Energii Odnawialnej
wpływu tych urządzeń, instalacji lub sieci na system elektroenergetyczny, z wyjątkiem
przyłączanych jednostek wytwórczych o łącznej mocy zainstalowanej nie większej niŜ 2
MW, lub urządzeń odbiorcy końcowego o łącznej mocy przyłączeniowej nie większej niŜ 5
MW. Przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją energii
elektrycznej zapewnia sporządzenie ekspertyzy.
Po kropce dodaje się:
_
„Przedsiębiorstwo energetyczne przy sporządzaniu ekspertyzy będzie się kierowało
znalezieniem takich warunków przyłączenia, które będą gwarantowały najniŜsze moŜliwe
23
koszty przyłączenia.”
32.
33.
Art. 7 ust. 8g
Art. 7 ust. 8g.
Dodany zapis umoŜliwi ograniczenie zawyŜania kosztów przyłączenia przez
przedsiębiorstwo energetyczne i utrudnienie inwestorom dojście do uzyskania warunków
przyłączenia. Zapis taki skutkował będzie w rezultacie zmniejszeniem kosztów produkcji
energii w źródłach odnawialnych i cen za energię elektryczną dostarczaną odbiorcom
końcowym.
„8g. Przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją energii
elektrycznej jest obowiązane wydać warunki przyłączenia w terminie:
Energii Odnawialnej
1)
30 dni od dnia złoŜenia kompletnego wniosku o określenie warunków przyłączenia
przez wnioskodawcę przyłączanego do sieci o napięciu znamionowym nie wyŜszym niŜ 1
kV;
2)
przez wnioskodawcę przyłączanego do sieci o napięciu znamionowym wyŜszym niŜ 1 kV i
niŜszym niŜ 110 kV, z wyjątkiem przyłączanych jednostek wytwórczych o łącznej mocy
zainstalowanej nie większej niŜ 2 MW, lub urządzeń odbiorcy końcowego o łącznej mocy
przyłączeniowej nie większej niŜ 5 MW, dla których ustala się okres 60 dni na wydanie
warunków przyłączenia od dnia złoŜenia kompletnego wniosku przez wnioskodawcę;
3)
przez wnioskodawcę przyłączanego do sieci o napięciu znamionowym 110 kV i wyŜszym.”
Zaproponowane okresy na wydanie warunków przyłączenia są zbyt długie. NaleŜy je
skrócić. Jeśli nawet jednostka wytwórcza charakteryzuje się niewielką wartością mocy
zainstalowanej, o których mowa w ust. 8e, dla których nie jest wymagane wykonanie
ekspertyzy wpływu na system sieci elektroenergetycznej ten okres wynosi 150 dni. Ponadto
naleŜy wyszczególnić trzy grupy z róŜnymi okresami na wydanie warunków przyłączenia.
Nie moŜna na równi traktować małe jednostki (pojedyncze turbiny wiatrowe, biogazownie)
przyłączane do sieci średniego napięcia np. 15 kV lub 60 kV z duŜymi jednostkami
przyłączanymi do sieci wysokiego napięcia 110 kV i napięć wyŜszych. Dla przyspieszenia
prowadzenia inwestycji nie naleŜy wydłuŜać okresów na wydawanie warunków
przyłączenia aŜ do 5 m-cy.
Uzupełnienie art. 7 ust. 8g w następujący sposób (w związku z uwagami dot. Polskie Stowarzyszenie
proponowanego w Projekcie Nowelizacji brzmienia art. 7 ust. 8g oraz art. 56 ust. 2c):
_
_
„1. Przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją energii
24
elektrycznej jest obowiązane wydać warunki przyłączenia w terminie:
a)
przez wnioskodawcę przyłączanego do sieci o napięciu znamionowym nie wyŜszym niŜ 1
kV;
b)
150 dni od dnia złoŜenia kompletnego wniosku o określenie warunków
przyłączenia przez wnioskodawcę przyłączanego do sieci o napięciu znamionowym
wyŜszym niŜ 1 kV.
2. Przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją energii
elektrycznej powinno potwierdzić pisemnie złoŜenie przez wnioskodawcę kompletnego
wniosku, określając w szczególności datę złoŜenia kompletnego wniosku..
Na podkreślenie zasługuje równieŜ fakt, Ŝe zgodnie z Projektem Nowelizacji, zwłoka w
wydaniu warunków przyłączenia jest zagroŜona karą pienięŜną. Z tego teŜ względu,
wprowadzenie proponowanych mechanizmów przyczyni się do stworzenia przejrzystej i
kompletnej procedury wydawania warunków przyłączenia. Ustawodawca powinien więc w
sposób pełny, wyczerpujący i jednoznaczny zdefiniować pojęcie „kompletnego wniosku”,
dokonując tego na gruncie Projektu Nowelizacji, co z pewnością poprawi jego przejrzystość
i ułatwi stosowanie, bądź wprowadzając odpowiedni zapis w rozporządzeniu wykonawczym
do analizowanego przepisu Projektu Nowelizacji.
W przypadku braku wprowadzenia odpowiedniej procedury potwierdzającej złoŜenie
kompletnego wniosku o określenie warunków przyłączenia, skuteczność mechanizmu kary
drastycznie maleje. Brak precyzyjnego określenia daty złoŜenia kompletnego wniosku
powoduje, iŜ procedura ubiegania się o wydanie warunków przyłączenia będzie mogła być
swobodniej wydłuŜana przez przedsiębiorstwa energetyczne, jak równieŜ przedsiębiorstwa
energetyczne będą mogły swobodnie decydować od którego momentu naleŜy liczyć termin
na wydanie warunków przyłączenia (tj. będą mogły same określać, bez moŜliwości
właściwej weryfikacji, kiedy wnioskodawca złoŜył kompletny wniosek).
W przypadku braku wprowadzenia odpowiedniej procedury potwierdzającej złoŜenie
kompletnego wniosku o określenie warunków przyłączenia, przedsiębiorstwa energetyczne
zobowiązane do wydania warunków przyłączenia znajdą się w korzystniejszej sytuacji, w
porównaniu do podmiotów ubiegających się o wydanie warunków przyłączenia. W
rezultacie, procedura ubiegania się o wydanie warunków przyłączenia będzie mogła być
25
34.
Art. 7 ust. 8h
35.
Art. 7 ust. 8h
36.
Art. 7 ust. 8i
swobodniej wydłuŜana przez przedsiębiorstwa energetyczne, jak równieŜ przedsiębiorstwa
energetyczne będą mogły swobodnie decydować od którego momentu naleŜy liczyć termin
na wydanie warunków przyłączenia (tj. będą mogły same określać, bez moŜliwości
właściwej weryfikacji, kiedy wnioskodawca złoŜył kompletny wniosek).
Projektowane przepisy przewidują (art. 7 ust. 8h PE), Ŝe warunki przyłączenia są waŜne Towarzystwo
przez dwa lata od dnia ich wydania. Nie jest jednak wiadomo, jak naleŜy rozumieć pojecie Gospodarcze Polskie
„waŜności”. Nie jest jasne, czy waŜność warunków przyłączenia oznaczać ma bezwzględne Elektrownie
roszczenie podmiotu posiadającego warunki o jego przyłączenie, czy teŜ ustawodawca takiej
konsekwencji nie przewidział. Skutkiem bezwzględnego roszczenia moŜe być skuteczne
blokowanie dostępu do sieci dla innych podmiotów przez okres 2 lat i to w sytuacji, w której
podmioty posiadające warunki przyłączenia poza obowiązkiem uiszczenia zaliczki nie są
jeszcze do niczego zobowiązane.
W świetle wcześniejszych dyskusji podczas procesu konsultacji w zakresie zniesienia
terminu waŜności warunków przyłączenia, niezrozumiałe jest wydłuŜenie tego terminu z 1
roku do 2 lat. Gaz-System stoi na stanowisku, Ŝe wiąŜąca dla obu stron powinna być
podpisana umowa o przyłączenie, bez jej podpisania dochodzi do zablokowania” kolejnych
inwestycji. W poprzednich naszych opiniach zwracaliśmy uwagę na fakt iŜ warunki
przyłączenia do sieci rodzą zobowiązanie jedynie po stronie operatora. Inwestor nie ponosi
natomiast konsekwencji nie podpisania umowy o przyłączenie. Operator, musząc wywiązać
się z warunków technicznych, odmawia określenia warunków dla kolejnych podmiotów
wnioskujących o przyłączenie, co blokuje inwestycje na
okres 2 lat. Dopiero po upływie tego czasu, w przypadku nie podpisania umowy o
przyłączenie, operator będzie uprawniony do określenia warunków przyłączenia dla
zainteresowanych inwestorów. W ocenie Gaz-Systemu, podmiot rzeczywiście
zainteresowany przyłączeniem do sieci po określeniu warunków przyłączenia. powinien
niezwłocznie zawrzeć umowę o przyłączenie, co gwarantowałoby mu realizację
przyłączenia.
Dlatego teŜ, oprócz powrotu do 1 roku obowiązywania warunków, proponujemy dopisać na
końcu:
„…o ile w tym czasie okoliczności stanowiące podstawę ich wydania nie uległy zmianie.”
Niezasadne wydaje się wprowadzenie pkt 3 w art. 7 ust. 8i. Przepisy pkt 2 i 3 są
wystarczające określając, iŜ zaliczka podlega niezwłocznie zwrotowi w przypadku
niewydania warunków przyłączenia albo w przypadku wydania warunków przyłączenia po
terminie wskazując, Ŝe naleŜą się odsetki od wniesionej zaliczki za kaŜdy dzień zwłoki w
_
Gaz System S.A.
_
Towarzystwo
Gospodarcze Polskie
Elektrownie
_
26
wydaniu warunków. W kaŜdym zatem przypadku wydania warunków przyłączenia, zaliczka
pozostaje w dyspozycji operatora sieci na poczet opłaty za przyłączenie. Nie ma
konieczności tworzenia konstrukcji pośredniej w zaleŜności od wyniku sporu dotyczącego
odmowy wydania warunków przyłączenia, przewidującej zwrot zaliczki pomimo wydania
warunków przyłączenia. W konsekwencji postuluje się usunięcie art. 7 ust 8i pkt 3.
37.
Art. 7 ust. 8i
W przypadku gdy przedsiębiorstwo energetyczne:
1) odmówi wydania warunków przyłączenia lub zawarcia umowy o przyłączenie do Energii Odnawialnej
sieci elektroenergetycznej z podmiotem ubiegającym się o przyłączenie z powodu
braku technicznych lub ekonomicznych warunków przyłączenia, jest obowiązane
niezwłocznie zwrócić pobraną zaliczkę;
przed średnikiem dodaje się:
8i.
_
„wraz z odsetkami liczonymi od dnia wniesienia zaliczki do dnia jej zwrotu”
38.
Art. 7 ust. 8j-8k
Podmiot ubiegający się o przyłączenie powinien mieć gwarantowany zwrot zaliczki
powiększony przynajmniej o odsetki. Ten mechanizm gwarantował będzie moŜliwie jak
najszybsze wydawanie warunków technicznych/ekonomicznych przyłączenia, co moŜe
przyspieszyć proces inwestycyjny w energetyce odnawialnej.
ust. 8j-8k przyjmują numerację 8l oraz 8m,
Energii Odnawialnej
natomiast ust. 8j oraz ust 8k przyjmuje brzmienie:
_
„8j. Podmiot ubiegający się o przyłączenie źródła do sieci elektroenergetycznej ma
moŜliwość wycofania wniosku w kaŜdym momencie do czasu podpisania umowy
przyłączeniowej.
8k. W przypadku wycofania przez podmiot wniosku o określenie warunków przyłączenia
przedsiębiorstwo energetyczne niezwłocznie zwraca zaliczkę podmiotowi w kwocie
pomniejszonej o koszty prowadzonej procedury określenia warunków, poniesione przez
przedsiębiorstwo energetyczne do momentu wycofania wniosku przez podmiot”
Zaliczka powinna zostać zwrócona, jeśli nie dojdzie do przyłączenia. Realizacja projektów
wytwarzających energię elektryczną ze źródeł odnawialnych obarczone są duŜym ryzykiem
inwestycyjnym związanym nie tylko z kwestią uzyskania warunków przyłączenia, ale takŜe
27
np. moŜliwością uzyskania negatywnych wyników przyrodniczego monitoringu
przedinwestycyjnego lub niekorzystnych wyników monitoringu wietrzności dla energetyki
wiatrowej. Podmiot moŜe takŜe otrzymać takie warunki przyłączenia, które z
ekonomicznego punktu widzenia nie pozwolą na realizację przedsięwzięcia. W takich
przypadkach podmiot nie moŜe ponosić ryzyka utraty zaliczki jako skalkulowane ryzyko
inwestora. Zaliczka musi być zwrócona podmiotowi jeśli do przyłączenia nie dojdzie.
W uzasadnieniu do nowelizacji ustawy przedstawionym przez MG czytamy, Ŝe
„Wprowadzony w projekcie ustawy obowiązek wnoszenia zaliczki na poczet opłaty za
przyłączenie (...) powinien umoŜliwić uwolnienie części mocy przyłączeniowych i
ograniczyć na przyszłość to niekorzystne zjawisko.”. Jak wykazano wyŜej, zapisy owszem
wyeliminują z rynku nie tylko „spekulantów”, ale takŜe prawdziwych inwestorów, stąd
potrzeba ulepszenia zapisów.
39.
Art. 7 ust. 8k
40.
Art.7 ust. 8k pkt
2)
Wątpliwości budzi, jak naleŜy rozumieć proponowany przepis art. 7 ust. 8k, nakładający na
przedsiębiorstwa zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją obowiązek zbierania i
publikowania informacji o podmiotach ubiegających się o przyłączenie do sieci, ale z
zachowaniem przepisów o ochronie informacji niejawnych lub innych informacji prawnie
chronionych. Informacja o zamiarze i warunkach przyłączenia jest jednak uznawana za
prawnie chronioną tajemnicę przedsiębiorstwa. Trudno zatem wyobrazić sobie, jak w
praktyce będzie mógł być spełniony obowiązek publikacji przy jednoczesnym poszanowaniu
choćby tajemnicy przedsiębiorstwa. NiezaleŜnie od powyŜszego nie ma naszym zdaniem
uzasadnienia dla obowiązku informowania opinii publicznej o zamiarze przyłączenia
poszczególnych przedsiębiorstw.
Modyfikacja treści art. 7 ust. 8k pkt 2) w następującym zakresie:
Towarzystwo
Gospodarcze Polskie
Elektrownie
_
+
„2) wielkości dostępnej mocy przyłączeniowej dla stacji elektroenergetycznych lub ich grup,
wchodzących w skład sieci o napięciu znamionowym 110 kV i wyŜszym, a takŜe
planowanych zmianach tych wielkości w okresie następnych 5 lat, od dnia publikacji tych
danych…”
Art.7 ust. 8k pkt 2 w brzmieniu zaproponowanym w Projekcie Nowelizacji jest nie zgodny z
zapisem w uzasadnieniu projektu: „Wprowadzenie w art. 7 PE wymagań publikowania przez
przedsiębiorstwa energetyczne informacji o podmiotach przyłączanych do sieci
elektroenergetycznej oraz o zdolnościach przesyłowych i dostępnych mocach
przyłączeniowych w sieci elektroenergetycznej o napięciu 110 kV i wyŜszym słuŜyć
28
powinno przejrzystości działalności w zakresie świadczenia usług przyłączeniowych i
przesyłowych.”
Uzasadnienie w jednoznaczny sposób wskazuje Ŝe Przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące
się przesyłaniem lub dystrybucją energii elektrycznej jest obowiązane sporządzać informacje
o dostępnych mocach przyłączeniowych w sieci elektroenergetycznej o napięciu 110 kV i
wyŜszym, natomiast projekt rozporządzenia uwzględnia jedynie moce o napięciu
znamionowym wyŜszym niŜ 110 kV.
Taki zapis ma olbrzymie znaczenie dla transparentności przepisów, poniewaŜ większość
projektów farm wiatrowych jest przyłączana do sieci o napięciu 110 kV. To właśnie z
punktu widzenia realizacji projektów energetyki odnawialnej, w szczególności wiatrowej,
kwestią kluczową jest dysponowanie przez inwestorów wiedzą na temat wielkości
dostępnych mocy przyłączeniowych w określonych miejscach sieci przesyłowej i
dystrybucyjnych do których będą dokonywane przyłączenia. Wiedza o tym, Ŝe w danym
obszarze sieci 110 kV ilość zgłoszonych projektów energetycznych powoduje, Ŝe wielkość
w dalszym ciągu dostępnej mocy przyłączeniowej jest nieznaczna (w szczególności niŜsza
niŜ planowana przez danego inwestora dla określonego projektu) moŜe mieć absolutnie
kluczowy wpływ na decyzję inwestycyjną, pozwalając inwestorom na ograniczenie
niepotrzebnych kosztów np. prac studialnych dotyczących określonych miejsc przyłączenia
w sieciach. Ograniczenie zapisu do sieci wyŜszych niŜ 110 kV oznacza, Ŝe obowiązek
efektywnie dawałby wiedzę inwestorom kilku, moŜe kilkunastu przedsięwzięć w skali kraju
w porównaniu z co najmniej kilkuset w przypadku gdy obejmuje on sieć 110 kV.
41.
Art. 9 ust. 4 pkt 14 Proponuje się usunąć z projektu ustawy zmieniającej proponowany w art. 9c ust. 2 pkt 12.
Polskie Towarzystwo
i Art. 9c ust. 2 pkt Uzasadnienie:
12
Obowiązki OSP w zakresie publikacji informacji dotyczących funkcjonowania systemu i Energii Elektrycznej
mechanizmu bilansowania określone są Rozporządzeniu Ministra Gospodarki w sprawie
szczegółowych warunków funkcjonowania systemu elektroenergetycznego. W
szczególności naleŜy mieć na uwadze postanowienia w § 24 ust. 1, § 25, § 26
przedmiotowego rozporządzenia. Na podstawie w/w przepisów rozporządzenia
postanowienia o udostępnianiu przez OSP informacji zamieszczane są następnie w IRiESP,
podlegającej zatwierdzeniu przez Prezesa URE. Dane te są następnie udostępniane w
róŜnym horyzoncie czasowym (w ramach planów rocznych (PKR), miesięcznych (PKM),
Bilansów Techniczno - Handlowych (BTHD), dobowych (WPKD i PKD) oraz
powykonawczych). Z tego względu zasadnym jest zweryfikowanie i dokonanie
+
29
ewentualnych zmian postanowień powołanego powyŜej rozporządzenia. W przeciwnym
wypadku powstanie chaos, gdyŜ przepisy prawa określające obowiązki dotyczące
udostępniania przez OSP informacji będą w róŜny sposób opisane w ustawie i
rozporządzeniu. Przykładowo § 26 ust. 1 pkt 5) rozporządzenia zobowiązuje OSP do
podania do publicznej wiadomości do godziny 8.00 doby n-2 informacji dotyczących
planowanych remontów i odstawień jednostek wytwórczych. Punkt ten jest zbieŜny z
projektowanymi przepisami ustawy wskazującymi na obowiązek udostępniania
planowanych wyłączeń jednostek wytwórczych.
JeŜeli mimo wszystko przepisy te miałyby zostać wprowadzone w ramach niniejszej
nowelizacji, niezbędne jest wprowadzenie poprawek jak niŜej:
Pktowi 6 ustawy nowelizującej nadać brzmienie
„w art. 9
a) w ust. 4 w pkt 13 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 14 w brzmieniu:
„14) zakres i sposób udostępniania przez operatora systemu przesyłowego
elektroenergetycznego lub systemu połączonego elektroenergetycznego
informacji o:
a) warunkach świadczenia usług przesyłania energii elektrycznej niezbędnych
do uzyskania dostępu do sieci przesyłowej oraz korzystania z tej sieci i
krajowego systemu elektroenergetycznego oraz pracy krajowego systemu
elektroenergetycznego, w tym w szczególności dotyczących realizacji obrotu
transgranicznego oraz zarządzania siecią i bilansowania systemu,
planowanych wyłączeniach jednostek wytwórczych przyłączonych do sieci
przesyłowej oraz jednostek wytwórczych centralnie dysponowanych
przyłączonych do koordynowanej sieci 110 kV oraz ubytkach mocy tych
jednostek wytwórczych,
b) ofertach bilansujących składanych dla jednostek wytwórczych, o których
mowa w pkt. a).”,
w pkcie 8 lit. a ustawy nowelizującej, czyli w art. 9c ust. 2 pktowi 12 Pe nadać brzmienie:
„12) udostępnianie UŜytkownikom systemu i operatorom innych systemów
elektroenergetycznych, z którymi system przesyłowy jest połączony,
informacji o:
a) warunkach świadczenia usług przesyłania energii elektrycznej
niezbędnych do uzyskania dostępu do sieci przesyłowej oraz korzystania
z tej sieci i krajowego systemu elektroenergetycznego oraz pracy
krajowego systemu elektroenergetycznego, w szczególności dotyczących
30
realizacji obrotu transgranicznego oraz zarządzania siecią i
bilansowania systemu, planowanych wyłączeniach jednostek
wytwórczych przyłączonych do sieci przesyłowej oraz jednostek
wytwórczych centralnie dysponowanych przyłączonych do
koordynowanej sieci 110 kV oraz ubytkach mocy tych jednostek
wytwórczych.
b) ofert bilansujących składanych dla jednostek wytwórczych o których
mowa w pkt. a)”,
Uzasadnienie:
W projekcie zaproponowano zmianę postanowień obowiązków OSP w zakresie
udostępniania informacji przez OSP, określonych w art. 9c ust. 2 pkt. 12 ustawy oraz
rozszerzono zakres upowaŜnienia Ministra Gospodarki w zakresie tzw. Rozporządzenia
systemowego, poprzez dodanie w art. 9 ust. 4 nowego punktu 14, na podstawie którego
zostanie określony zakres i sposób udostępniania przez OSP informacji wynikających z art.
9c ust. 2 pkt 12). Zaproponowane zapisy wymagają zmiany w następującym zakresie:
- zaproponowane zapisy lit. b) w obu punktach wskazują, Ŝe to oferty bilansujące są
niezbędne UŜytkownikom systemu do uzyskania dostępu do sieci. Jest to pomyłka, gdyŜ
informacjami niezbędnymi UŜytkownikom systemu do uzyskania dostępu do sieci są
informacje o warunkach świadczenia usług przesyłania energii elektrycznej (tzn. jakie są
warunki do zawarcia umowy, jakie są wymagania techniczne i formalne, jakie są zasady
rozliczeń, itp). Informacje dotyczące zgłoszonych ofert bilansujących mogą być
wykorzystywane do przeprowadzania ewentualnych analiz związanych z funkcjonowaniem
rynku energii i są przydatne podmiotom, które juŜ mają zawarte umowy (są uczestnikami
rynku) i uzyskały dostęp do sieci. Ponadto zwrócić naleŜy uwagę, iŜ oferty te są aktualnie
udostępnianie w zakresie oferowanych cen ilości energii wykaz anonimowy bez określania
identyfikatorów jednostek wytwórczych. JeŜeli udostępnianie tych danych miałoby dotyczyć
konkretnych jednostek wytwórczych i konkretnych podmiotów, wówczas naleŜy to zapisać
w sposób jawny i wyłączyć w tym zakresie obowiązek OSP do stosowania przepisów o
ochronie informacji niejawnych i innych informacji prawnie chronionych (patrz. Art. 9c ust.
2 pkt 4) Stąd zaproponowano poprawkę. - zapisy obu punktów zobowiązują OSP do
udostępniania informacji dotyczących planowanych oraz nieplanowanych wyłączeń
wszystkich jednostek wytwórczych przyłączonych do sieci przesyłowej oraz koordynowanej
sieci 110 kV. Zwrócić naleŜy uwagę, Ŝe OSP publikuje takie informacje w odniesieniu do
jednostek wytwórczych centralnie dysponowanych (JWCD), które aktywnie uczestniczą w
31
42.
mechanizmie bilansowania. Do sieci koordynowanej 110 kV przyłączonych jest w skali
kraju kilkadziesiąt jednostek nie będących JWCD, które podlegają dyspozycji właściwego
OSD. Jednostki te klasyfikowane są jako tzw. nJWCD (jednostki nie podlegające
centralnemu dysponowaniu przez OSP) i PSE Operator S.A. nie posiada w tym zakresie
wszystkich danych wymagających udostępniania w ramach projektowanych przepisów. Stąd
proponuje się przeredagowanie punktów zgodnie z powyŜszą propozycją i ograniczenie
obowiązku OSP do udostępniania wyłączeń planowanych jednostek wytwórczych tylko w
odniesieniu do JWCD,
- projekt zakłada równieŜ obowiązek udostępniania informacji o wyłączeniach
nieplanowanych jednostek wytwórczych. Proponuje się w tym zakresie odniesienie
obowiązku do ubytku mocy, który jest publikowany przez OSP i obejmuje ubytki
sumaryczne, nie będące tylko wynikiem wyłączeń tych jednostek,
- ponadto w art. 9c ust. 2 pkt 12) wyraz „dostarczanie” proponujemy zastąpić wyrazem
„udostępnianie”. Zmiana wynika z faktu, iŜ dane te w układzie godzinowym dla
poszczególnych dni są udostępnianie na stronie internetowej OSP. KaŜdy zainteresowany
moŜe z tych danych skorzystać. Stąd zbędnym wydaje się obowiązek dodatkowego
„dostarczania” – przesyłania tych danych zainteresowanych podmiotom.
Art. 9 ust. 4 pkt 14 W art. 1 pkt 6) lit. a) projektu ustawy dotyczącym art. 9 ust. 4 pkt 14) ustawy – Prawo Polskie Sieci
energetyczne (uwaga: propozycję rozpatrywać łącznie z poprawką dotyczącą art. 9c ust. 2 Elektroenergetyczne
pkt 12) ustawy-Prawo energetyczne):
Operator S.A.
+
„6) w art. 9:
a) w ust. 4 dodaje się pkt 14 w brzmieniu:
„14) zakres i sposób udostępniania przez operatora systemu przesyłowego
elektroenergetycznego lub systemu połączonego elektroenergetycznego
informacji o:
niezbędnych do uzyskania dostępu do sieci przesyłowej oraz
korzystania z tej sieci i krajowego systemu elektroenergetycznego
oraz pracy krajowego systemu elektroenergetycznego, w tym w
szczególności dotyczących realizacji obrotu transgranicznego oraz
zarządzania siecią i bilansowania systemu, planowanych
wyłączeniach jednostek wytwórczych przyłączonych do sieci
32
przyłączonych do koordynowanej sieci 110 kV oraz ubytkach mocy
tych jednostek wytwórczych,
b) ofertach bilansujących składanych dla jednostek wytwórczych, o
których mowa w pkt. a).”;
43.
Art. 9a ust. 1 i 2
NaleŜałoby zmienić brzmienie art. 1 pkt 8 litera a) Projektu w zakresie dotyczącym ust. 2 Polskie Stowarzyszenie
art. 9a Prawa energetycznego w następujący sposób:
_
Przy symbolu Ozj zamiast kwoty "240zł" naleŜy wpisać "258,89 zł,"
Kwota ta stanowi aktualną, ustaloną na 2009 r. przez Prezesa URE jednostkową opłatę
zastępczą po jej waloryzacji, wyliczoną zgodnie z art. 9a ust. 3 i 4 Prawa energetycznego.1
NaleŜy wziąć pod uwagę, Ŝe jeŜeli z uwagi na czas trwania procesu uchwalania zmian do
Prawa energetycznego nowelizacja weszłaby w Ŝycie po dokonaniu kolejnej waloryzacja
opłaty, w miejsce kwoty "240zł" naleŜałoby wpisać kwotę zrewaloryzowaną
Zapisy te w praktyce spowodują spadek wysokości opłaty zastępczej do poziomu 240 zł za 1
MW, pomimo Ŝe obecnie wysokość opłaty zastępczej w wyniku waloryzacji wynosi 258,89
zł za 1 MW. Z tego teŜ względu jednostkowa opłata zastępcza określona w Projekcie
Nowelizacji powinna uwzględniać jej ostatnią waloryzację dokonaną przez Prezesa URE.
W przypadku braku wprowadzenia odpowiedniej modyfikacji omawianego zapisu, w
konsekwencji uchwalenie Projektu Nowelizacji spowoduje znaczące obniŜenie wartości
praw majątkowych na rynku jak równieŜ przyczyni się do znaczącego zmniejszenia
wpływów do Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. NaleŜy
równieŜ podkreślić, Ŝe brak modyfikacji wysokości jednostkowej opłaty zastępczej
przywracającej jej wysokość do obecnego poziomu w znaczący sposób wpłynie na
opłacalność prowadzenia inwestycji w odnawialne źródła energii. Ponadto, nie do
przeszacowania jest negatywna konsekwencja w postaci spadku, a nawet utraty zaufania
inwestorów do porządku prawnego Polski, w sytuacji gdy zmiana kluczowego instrumentu
wsparcia projektów energetyki odnawialnej zostałaby dokonana niejako tylnymi drzwiami.
33
Dodatkowy element ryzyka zmiany prawa będzie niewątpliwie musiał zostać wkalkulowany
przez instytucje finansowe do modeli finansowych wszystkich bez wyjątku projektów
energetyki odnawialnej w Polsce, powodując wzrost kosztów finansowych, a przez to
samych projektów.
44.
Art. 9a ust. 2
W ust. 2 wyrazy „Eu - ilość energii elektrycznej, wyraŜoną w MWh, wynikającą ze Towarowa Giełda
świadectw pochodzenia, o których mowa w art. 9e ust. 1, które przedsiębiorstwo Energii
energetyczne przedstawiło do umorzenia w danym roku” zastępuje się wyrazami „Eu - ilość
energii elektrycznej, wyraŜoną w MWh, wynikającą ze świadectw pochodzenia, o których
mowa w art. 9e ust. 1, które obowiązany podmiot przedstawił do umorzenia w danym roku”.
+
45.
Art. 9a ust. 2
W ust. 2 wyrazy „Eu - ilość energii elektrycznej, wyraŜoną w MWh, wynikającą ze Urząd Regulacji
świadectw pochodzenia, o których mowa w art. 9e ust. 1, które przedsiębiorstwo Energetyki
energetyczne przedstawiło do umorzenia w danym roku” zastępuje się wyrazami:
„Eu - ilość energii elektrycznej, wyraŜoną w MWh, wynikającą ze świadectw pochodzenia, o
których mowa w art. 9e ust. 1 lub art. 9o ust. 1, które obowiązany podmiot przedstawił do
umorzenia w danym roku, o którym mowa w art. 9e ust. 14”.
+
Jednostkowa opłata zastępcza określona w projekcie ustawy powinna uwzględniać jej Towarzystwo
ostatnią waloryzację dokonaną przez Prezesa URE. Aktualna wysokość jednostkowej opłaty Gospodarcze Polskie
zastępczej wynosi 258,99 zł. W związku z powyŜszym postuluje się zastąpienie w art. 9a Elektrownie
ust. 2 PE kwoty 240 zł kwotą 258,99 zł.
_
W art.1 pkt 7 pkt a) w proponowanym brzmieniu ust. 2 wyrazy „Eu - ilość energii Poseł Antoni MęŜydło
elektrycznej, wyraŜoną w MWh, wynikającą ze świadectw pochodzenia, o których mowa w
art. 9e ust. 1 lub w art. 9o ust. 1, które przedsiębiorstwo energetyczne przedstawiło do
umorzenia w danym roku” zastępuje się wyrazami „Eu - ilość energii elektrycznej, wyraŜoną
w MWh, wynikającą ze świadectw pochodzenia, o których mowa w art. 9e ust. 1 lub w art.
9o ust. 1, które obowiązany podmiot przedstawił do umorzenia w danym roku”.
Ozj – jednostkową opłatę zastępczą wynoszącą 258,89 zł za 1 MWh.
Polska Izba
Gospodarcza Energii
NaleŜy zmienić wartość opłaty zastępczej zgodnie z ostatnią waloryzacją Ozj.
Odnawialnej
Wprowadzenie kwartalnego okresu rozliczeniowego dla energii poprzez zmianę zapisu do Polska Izba
następującej treści:
Gospodarcza Energii
Odnawialnej
+
46.
Art. 9a ust. 2
47.
Art. 9a ust. 2
48.
Art. 9a ust. 2
49.
Art. 9a ust. 5 i 6
_
_
34
„6.
Sprzedawca z urzędu jest obowiązany, w zakresie określonym w przepisach
wydanych na podstawie ust. 9, do zakupu energii elektrycznej wytworzonej w odnawialnych
źródłach energii przyłączonych do sieci dystrybucyjnej lub przesyłowej znajdującej się na
terenie obejmującym obszar działania tego sprzedawcy, oferowanej przez przedsiębiorstwo
energetyczne, które uzyskało koncesję na jej wytwarzanie; zakup ten odbywa się po średniej
cenie sprzedaŜy energii elektrycznej w poprzednim kwartale, o której mowa w art. 23 ust. 2
pkt 18 lit. b.”.
50.
Art. 9a ust. 6
51.
Art. 9a ust. 8
Za stosowne uznaje się podjęcie działań mających na celu zdynamizowanie rozwoju
wszystkich moŜliwych do realizacji – z ekonomicznego punktu widzenia - inwestycji w
źródłach odnawialnych. PoniewaŜ rynek energii elektrycznej w Polsce przedstawia
tendencję stałego wzrostu cen energii elektrycznej, a w ostatnim czasie obserwujemy bardzo
dynamiczny wzrost cen energii elektrycznej, podmioty wytwarzające energię elektryczną w
źródłach odnawialnych rozproszonych dokonywałby sprzedaŜy energii po - zgodnie z
obowiązującym Prawem energetycznym - średniej cenie energii elektrycznej z roku
poprzedniego, co przy tak dynamicznym rynku jakim jest rynek energii prowadzi do
sprzedaŜy energii wytworzonej w źródłach odnawialnych po cenach znacznie odbiegających
od danej sytuacji na rynku i w porównaniu do jednostek, o których mowa w pkt. 31 art. 1
noweli po znacznie mniejszych cenach przy zachowaniu tendencji wzrostu cen energii.
Zaproponowana zmiana nie powinna wpłynąć na wzrost cen energii elektrycznej, kiedy
skala produkcji energii w źródłach odnawialnych stanowi duŜo mniejszą część aniŜeli
produkcja energii w innych źródłach.
Proponujemy wykreślenie ust. 6.
Towarzystwo Obrotu
Energią
Zakup energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych (OZE), mając na uwadze z jednej strony
wzrost cen energii elektrycznej do poziomu umoŜliwiającego inwestycje w OZE oraz (z
drugiej) równe traktowania przedsiębiorstw energetycznych i dodatkowe preferencje
rozliczeniowe źródeł wiatrowych na rynku bilansującym, powinien odbywać się na
warunkach konkurencji, a inwestycje w OZE powinien, w wystarczającym zakresie,
wspierać system świadectw pochodzenia.
Ust. 8 otrzymuje brzmienie:
Towarowa Giełda
„8. SprzedaŜ energii elektrycznej odbiorcom końcowym przyłączonym do sieci na Energii
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej powoduje, w zakresie określonym w
przepisach wydanych na podstawie ust. 10, obowiązek:
_
+
35
1)
uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji
Energetyki świadectw pochodzenia z kogeneracji, o których mowa w art. 9l ust. 1,
dla energii elektrycznej wytworzonej w jednostkach kogeneracji znajdujących się na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub
2)
uiszczenia opłaty zastępczej, w terminie określonym w ust. 5, obliczonej w
sposób określony w ust. 8a.”.
52.
Art. 9a ust. 8
Urząd Regulacji
„8. SprzedaŜ energii elektrycznej odbiorcom końcowym przyłączonym do sieci na Energetyki
1)
2)
sposób określony w ust. 8a.”.
+
53.
Art. 9a ust. 8a
W ust. 8a:
Towarowa Giełda
− wyrazy „Eog - ilość energii elektrycznej równą róŜnicy pomiędzy ilością energii Energii
elektrycznej wynikającą z obowiązku określonego w przepisach wydanych na
podstawie ust. 10, dla jednostek kogeneracji wymienionych w art. 9l ust. 1 pkt 1,
i ilością energii elektrycznej wynikającą ze świadectw pochodzenia z
kogeneracji, o których mowa w art. 9l ust. 1 pkt 1, umorzonych
przedsiębiorstwu energetycznemu w terminie, o którym mowa w art. 9m ust. 3,
wyraŜoną w MWh” zastępuje się wyrazami „Eog - ilość energii elektrycznej
równą róŜnicy pomiędzy ilością energii elektrycznej wynikającą z obowiązku
określonego w przepisach wydanych na podstawie ust. 10, dla jednostek
kogeneracji wymienionych w art. 9l ust. 1 pkt 1, i ilością energii elektrycznej
wynikającą ze świadectw pochodzenia z kogeneracji, o których mowa w art. 9l
ust. 1 pkt 1, umorzonych obowiązanemu podmiotowi w terminie, o którym
mowa w art. 9m ust. 3, wyraŜoną w MWh”,
− wyrazy „Eok - ilość energii elektrycznej równą róŜnicy pomiędzy ilością energii
+
36
wyraŜoną w MWh” zastępuje się wyrazami „Eok - ilość energii elektrycznej
54.
Art. 9a ust. 8a
W ust. 8a:
Urząd Regulacji
− wyrazy „Eog - ilość energii elektrycznej równą róŜnicy pomiędzy ilością energii Energetyki
wyraŜoną w MWh” zastępuje się wyrazami „Eog - ilość energii elektrycznej
− wyrazy „Eok - ilość energii elektrycznej równą róŜnicy pomiędzy ilością energii
wyraŜoną w MWh” zastępuje się wyrazami „Eok - ilość energii elektrycznej
+
37
−
55.
Art. 9a ust. 8a
wyrazy Eom otrzymują brzmienie „Eom - ilość energii elektrycznej równą
róŜnicy pomiędzy ilością energii elektrycznej wynikającą z obowiązku
kogeneracji wymienionych w art. 9l ust. 1 pkt 1a, i ilością energii elektrycznej
ust. 1 pkt 1a, umorzonych obowiązanemu podmiotowi w terminie, o którym
W art.1 pkt 7 pkt c) w proponowanym brzmieniu ust. 8a:
Poseł Antoni MęŜydło
+
−
wyrazy „Eog - ilość energii elektrycznej równą róŜnicy pomiędzy ilością
energii elektrycznej wynikającą z obowiązku określonego w przepisach wydanych na
podstawie ust. 10, dla jednostek kogeneracji wymienionych w art. 9l ust. 1 pkt 1, i
ilością energii elektrycznej wynikającą ze świadectw pochodzenia z kogeneracji, o
których mowa w art. 9l ust. 1 pkt 1, umorzonych przedsiębiorstwu energetycznemu w
terminie, o którym mowa w art. 9m ust. 3, wyraŜoną w MWh” zastępuje się wyrazami
„Eog - ilość energii elektrycznej równą róŜnicy pomiędzy ilością energii elektrycznej
wynikającą z obowiązku określonego w przepisach wydanych na podstawie ust. 10,
dla jednostek kogeneracji wymienionych w art. 9l ust. 1 pkt 1, i ilością energii
elektrycznej wynikającą ze świadectw pochodzenia z kogeneracji, o których mowa w
art. 9l ust. 1 pkt 1, umorzonych obowiązanemu podmiotowi w terminie, o którym
wyrazy „Eok - ilość energii elektrycznej równą róŜnicy pomiędzy ilością
energii elektrycznej wynikającą z obowiązku określonego w przepisach wydanych na
podstawie ust. 10, dla jednostek kogeneracji wymienionych w art. 9l ust. 1 pkt 2, i
ilością energii elektrycznej wynikającą ze świadectw pochodzenia z kogeneracji, o
których mowa w art. 9l ust. 1 pkt 2, umorzonych przedsiębiorstwu energetycznemu w
terminie, o którym mowa w art. 9m ust. 3, wyraŜoną w MWh” zastępuje się wyrazami
„Eok - ilość energii elektrycznej równą róŜnicy pomiędzy ilością energii elektrycznej
wynikającą z obowiązku określonego w przepisach wydanych na podstawie ust. 10,
dla jednostek kogeneracji wymienionych w art. 9l ust. 1 pkt 2, i ilością energii
elektrycznej wynikającą ze świadectw pochodzenia z kogeneracji, o których mowa w
38
art. 9l ust. 1 pkt 2, umorzonych obowiązanemu podmiotowi w terminie, o którym
56.
Art. 9a ust. 8a
Wprowadzenie ustalonej wartości za opłatę zastępczą na zasadzie opłaty zastępczej Ozj, o Polska Izba
której mowa w art. 1 pkt 7 noweli poprzez zmianę definicji Ozm do następującej treści:
Gospodarcza Energii
Odnawialnej
„Ozm – jednostkową opłatę zastępczą wynoszącą 240 zł za 1 MWh.”
_
Wprowadzono w projekcie rządowym bardzo szeroką moŜliwość manipulacji wartości
opłaty zastępczej i tym samym ceny za świadectwo pochodzenia z tytułu wytworzenia
energii elektrycznej w wysokosprawnej jednostce kogeneracji opalanej metanej lub gazem
pozyskanym z biomasy. Tak szeroki zakres wartości, jakie moŜe przyjmować opłata
zastępcza (świadectwo pochodzenia dla kogeneracji) uniemoŜliwia stworzenie biznesplanu i
określenie długofalowo przychodów z tytułu produckji energii elektrycznej w kogeneracji.
Szeroki zakres wartości uzaleŜniony od ceny rynkowej energii moŜe prowadzić do:
•
nieprzewidywalności długofalowego biznesplanu inwestycji biogazowych
•
niechęci banków do udzielania kredytów pod inwestycje biogazowe
•
wysokiej prowizji kredytu od ryzyka przedsięwzięcia.
Ustalenie określonej wartości Ozm na poziomie 240 zł/MWh moŜe umoŜliwić
zdynamizowanie rozwoju biogazowni na potrzeby wytwarzania energii elektrycznej i ciepła.
Mniejsze wartości opłaty zastępczej od zaproponowanej kwoty nie stanowić będą zachęty
dla inwestorów nie tylko do zagospodarowania ciepła „za wszelką cenę” by pozyskać
świadectwo pochodzenia z kogeneracji ale zniechęci do podjęcia inwestycji w biogazownie
zintegrowane z układami kogeneracyjnymi. Zaproponowana kwota opłaty zastępczej oparta
jest na wartościach wsparcia z krajów sąsiednich. Cena za energię ze źródeł odnawialnych w
perspektywie roku 2020 powinna być jednakowa dla całej Unii Europejskiej. W Niemczech,
gdzie instalacji biogazowych jest najwięcej w UE, średni przychód ze sprzedaŜy kWh
energii elektrycznej wyprodukowanej z biogazu wynosi ok. 16 eurocentow, a w niektórych
przypadkach wynosi nawet do 21 eurocentów/kWh (w zaleŜności od wsadu, od ilości
zagospodarowania ciepła, mocy zainstalowanej). Bazując tylko na średniej gwarantowanej
cenie w Niemczech oraz biorąc pod uwagę, Ŝe obecnie górna granica ceny świadectwa
pochodzenia w Polsce (opłaty zastępczej Ozj) wynosi 258,89 zł/MWh oraz gwarantowana
cena energii w roku 2009 wynosi 155,44 zł/MWh oraz odliczając koszty akcyzy, otrzymamy
Ŝe przychód ze sprzedaŜy świadectw pochodzenia z kogeneracji dla biogazu powinien
wynieść nie mniej niŜ 240 zł/MWh. Warto dodatkowo podkreślić, Ŝe nie wszystkie jednostki
39
będą spełniały warunek wyspokosprawnej jednostki kogeneracji. Aby ten warunek został
spełniony duŜa część produkowanego z kogeneracji ciepła musi zostać zagospodarowana.
NaleŜy wspierać takie jednostki, które właśnie będą oszczędzały energię paliwa pierwotnego
wykorzystując wysokosprawne jednostki do produkcji energii w Polsce. Aby ponadto
zdynamizować rozwój biogazowni w Polsce naleŜy stworzyć przewidywalny system
wsparcia.
57.
Art. 9a ust. 8b
Proponuje się aby odpowiednie odzwierciedlenie znalazły zapisy dotyczące opłaty Polska Izba
zastępczej Ozm. Dlatego ust. o numerach 8d -8f przyjmują numerację odpowiednio 8f-8g, Gospodarcza Energii
natomiast ust. 8b. – ust. 8d. przyjmują brzmienie:
Odnawialnej
_
„8b Jednostkowa opłata zastępcza oznaczona symbolem Ozm, o której mowa w ust. 8a,
podlega corocznej waloryzacji średniorocznym wskaźnikiem cen towarów i usług
konsumpcyjnych ogółem z roku kalendarzowego poprzedzającego rok, dla którego oblicza
się opłatę zastępczą, określonym w komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego,
ogłoszonym w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
8c Prezes Urzędu Regulacji Energetyki ogłasza w Biuletynie Urzędu Regulacji Energetyki
jednostkową opłatę zastępczą po jej waloryzacji, o której mowa w ust. 8b, w terminie do
dnia 31 marca kaŜdego roku.
8d Prezes Urzędu Regulacji Energetyki ustala jednostkowe opłaty zastępcze oznaczone
symbolami Ozg, Ozk, o których mowa w ust. 8a, na podstawie średniej ceny sprzedaŜy
energii elektrycznej na rynku konkurencyjnym, o której mowa w art. 23 ust. 2 pkt 18 lit. b, z
roku poprzedzającego rok ustalenia jednostkowych opłat zastępczych, biorąc pod uwagę:
1)
ilość energii elektrycznej z wysokosprawnej kogeneracji;
2)
róŜnicę między kosztami wytwarzania energii elektrycznej w wysokosprawnej
kogeneracji i cenami sprzedaŜy energii elektrycznej na rynku konkurencyjnym;
3)
poziom cen energii elektrycznej dla odbiorców końcowych
przy czym wartość opłaty zastępczej Ozg oraz Ozk nie mogą przekraczać wartości Ozm.
Wprowadzenie zapisu gwarantującego większą wartość opłaty zastępczej dla jednostek
opalanych metanem oraz biogazem wynikają ze znacznie większego efektu ekologicznego
uzyskiwanego przez te jednostki.
40
58.
Art. 9a ust. 8f
59.
Art. 9a ust. 8f
60.
Art. 9a ust. 11 pkt
4
Polska Izba
Po ust. 8e dodaje się ust. 8f w brzmieniu:
„8f.
Do wypełnienia obowiązku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, nie zalicza się Gospodarcza Energii
umorzonych świadectw pochodzenia, o których mowa w art. 9e ust. 1, wydanych dla energii Odnawialnej
elektrycznej wytworzonej z biogazu, dla którego przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące
się wytwarzaniem biogazu wystąpiło lub wystąpi z wnioskiem, o którym mowa w art. 9o
ust. 3.”,
usunięto niepotrzebny zwrot „w odnawialnym źródle energii wykorzystującym w procesie
przetwarzania energię pozyskiwaną” wprowadzający jedynie niezrozumienie w czytanym
zapisie a takŜe „rolniczy” zgodnie z propozycjami przedstawionymi wyŜej.
Powinno być „ust. 8 pkt 1”.
Błąd redakcyjny.
Ustanowienie mechanizmu wsparcia biogazu analogicznego do mechanizmu wsparcia
energii elektrycznej z OZE tj. zobowiązanie gazowych przedsiębiorstw energetycznych do
posiadania określonego udziału biogazu w całkowitym wolumenie gazu sprzedawanym do
odbiorców końcowych. MoŜna zastosować tu sprawdzony mechanizm świadectw
pochodzenia.
ORAZ
Wykreślenie z nowelizacji zapisów Art. 9a ust. 1 i 2
ORAZ
Wykreślenie z nowelizacji art. 9o ust 7 pkt.4
Towarzystwo Obrotu
Energią
_
_
_
W przedstawionej propozycji zmian Ministerstwo Gospodarki w sposób całkowicie
niezrozumiały i nielogiczny zaproponowało zaliczenie biogazu rolniczego do kategorii
energii elektrycznej wytwarzanej w odnawialnych źródłach energii. Jest rzeczą oczywistą, Ŝe
biogaz rolniczy / jak i inne rodzaje sztucznie wytwarzanych zasobów odnawialnych/ mogą i
powinny być objęte wsparciem jeśli jest to niezbędne dla intensyfikacji ich rozwoju w
kontekście krajowych celów udziału OZE w produkcji i zuŜyciu energii odnawialnej. Logika
wskazuje, Ŝe produkcja biogazu winna być wspierana w podobnym systemie jak biopaliwa
czy ciepło w kogeneracji w ramach odrębnego dla gazów wytwarzanych z odnawialnych
zasobów energii. Przyjęcie rozwiązania, Ŝe biogaz rolniczy jest toŜsamy z energią
elektryczną wytworzoną jest pozbawiony sensu i niesie ze sobą wiele zagroŜeń.
NajwaŜniejszą wadą tego rozwiązania jest to, Ŝe w drastyczny sposób ministerstwo zmienia
(pogarsza) zasady funkcjonowania systemu wsparcia dla nowo powstających i istniejących
odnawialnych źródeł energii elektrycznej. Efekt tej zmiany jest dokładnie taki sam jak
41
propozycja redukcji z dnia na dzień poziomów obowiązku umorzenia świadectw
pochodzenia. Oczywiście ustawodawca ma prawo dowolnie modyfikować system wsparcia
dla OZE, ale zmiany systemu, szczególnie na gorsze, winny być wprowadzane ze
szczególną ostroŜnością i z wieloletnim vacatio legis. Proponowana zmiana jest całkowicie
sprzeczna z zaleceniami Dyrektywy 77 i z powszechnie głoszoną przez ministerstwo wolą
stabilności i trwałości obowiązujących rozwiązań prawnych dla OZE.
Zaproponowany system wymaga równieŜ sztucznego określania nieistniejących zaleŜności
w postaci przelicznika ekwiwalentności ilości biogazu na ilość energii elektrycznej, a takie
rozwiązania zawsze budzą zastrzeŜenia i nieufność inwestorów do rozwiązań prawnych.
61.
Art. 9c ust. 2 pkt 9
62.
Art. 9c ust. 2 pkt
12) ppkt b)
63.
Art. 9c ust. 2 pkt
12
Niejasne jest, co ma oznaczać określony w proponowanym przepisie art. 9c ust. 2 pkt 9 PE Towarzystwo
obowiązek operatorów systemów przesyłowych lub dystrybucyjnych zapewnienia Gospodarcze Polskie
dostępności odpowiednich rezerw zdolności wytwórczych. To nie operatorzy, ale sami Elektrownie
wytwórcy mają wpływ na rezerwy wytwórcze. Zaproponowana redakcja przepisu moŜe
sugerować, Ŝe operatorzy posiadają jakieś, notabene w przepisie nieokreślone, instrumenty
władcze w stosunku do wytwórców energii, za pomocą których mogą skutecznie wpływać
na kształtowanie przez nich rezerw wytwórczych. W związku z niejasnym brzmieniem,
przepis ten powinien zostać odpowiednio zmodyfikowany i stanowić, ze operatorzy
odpowiedzialni są za zawarcie odpowiedniej ilości umów, które w konsekwencji pozwolą im
na zapewnienie odpowiednich wielkości rezerw wytwórczych.
_
Powinno być „ofertach”.
+
Towarzystwo Obrotu
Energią
Błąd redakcyjny.
Proponuje się zmianę redakcyjną poprawiającą czytelność projektowanego postanowienia. Towarzystwo
Art. 9 c ust 2 pkt 12 powinien otrzymać brzmienie:
Gospodarcze Polskie
„12)
dostarczanie
uŜytkownikom
sieci
i
operatorom
innych
systemów Elektrownie
elektroenergetycznych, z którymi system przesyłowy jest połączony, informacji o:
a) warunkach świadczenia usług przesyłania energii elektrycznej oraz pracy krajowego
systemu elektroenergetycznego, w szczególności dotyczących realizacji obrotu
transgranicznego oraz zarządzania siecią i bilansowania energii elektrycznej,
b) planowanych i nieplanowanych wyłączeniach jednostek wytwórczych przyłączonych do
sieci przesyłowej lub koordynowanej sieci 110 kV oraz ofert bilansujących składanych przez
te jednostki wytwórcze, niezbędnych do uzyskania dostępu do sieci przesyłowej oraz
_
42
korzystania z tej sieci i krajowego systemu elektroenergetycznego”
64.
Art. 9c ust. 2 pkt
12
65.
Art. 9c ust. 2 pkt
12
„lub koordynowanej sieci 110 kV,” zastępuje się „lub dystrybucyjnej o napięciu Polska Izba
znamionowym nie niŜszym niŜ 15 kV”.
Gospodarcza Energii
Odnawialnej
Większość źródeł odnawialnych przyłączana jest do napięcia mniejszego niŜ 110 kV w
obrębie operatora sieci dystrybucyjnej a nie przesyłowej (ok. 90%). Dlatego naleŜy
wprowadzić zmianę zgodnie z propozycją aby wyeliminować „martwy” zapis
zaproponowany w noweli ustawy Prawo energetyczne.
W art. 1 pkt 8) lit. a) projektu ustawy dotyczącym art. 9c ust. 2 pkt 12) ustawy- Prawo Polskie Sieci
energetyczne:
Elektroenergetyczne
Operator S.A.
_
+
„9) w art. 9c pkt 12 otrzymuje brzmienie:
„12) udostępnianie uŜytkownikom systemu i operatorom innych systemów
elektroenergetycznych, z którymi system przesyłowy jest połączony,
informacji o:
niezbędnych do uzyskania dostępu do sieci przesyłowej oraz
korzystania z tej sieci i krajowego systemu elektroenergetycznego
oraz pracy krajowego systemu elektroenergetycznego, w
szczególności dotyczących realizacji obrotu transgranicznego oraz
zarządzania siecią i bilansowania systemu, planowanych
wyłączeniach jednostek wytwórczych przyłączonych do sieci
przyłączonych do koordynowanej sieci 110 kV oraz ubytkach mocy
tych jednostek wytwórczych.
b) ofert bilansujących składanych dla jednostek wytwórczych o których
mowa w pkt. a),”,
Uzasadnienie:
W projekcie zaproponowano zmianę postanowień obowiązków Operatora Systemu
Przesyłowego (OSP) w zakresie udostępniania informacji przez OSP, określonych w art. 9c
ust. 2 pkt. 12 ustawy oraz rozszerzono zakres upowaŜnienia Ministra Gospodarki w zakresie
43
tzw. rozporządzenia systemowego, poprzez dodanie w art. 9 ust. 4 nowego punktu 14, na
podstawie którego zostanie określony zakres i sposób udostępniania przez OSP informacji
wynikających z art. 9c ust. 2 pkt 12). Zaproponowane zapisy wymagają zmiany w
następującym zakresie:
-
zaproponowane zapisy lit. b) w obu punktach wskazują, Ŝe to oferty bilansujące są
niezbędne uŜytkownikom systemu do uzyskania dostępu do sieci. Jest to pomyłka, gdyŜ
informacjami niezbędnymi uŜytkownikom systemu do uzyskania dostępu do sieci są
informacje o warunkach świadczenia usług przesyłania energii elektrycznej (tzn. jakie są
warunki do zawarcia umowy, jakie są wymagania techniczne i formalne, jakie są zasady
rozliczeń, itp). Informacje dotyczące zgłoszonych ofert bilansujących mogą być
wykorzystywane do przeprowadzania ewentualnych analiz związanych z
funkcjonowaniem rynku energii i są przydatne podmiotom, które juŜ mają zawarte
umowy (są uczestnikami rynku) i uzyskały dostęp do sieci. Stąd zaproponowano
przeredagowanie zapisu. Ponadto zwrócić naleŜy uwagę, iŜ oferty te są aktualnie
udostępnianie w zakresie oferowanych cen ilości energii, jako wykaz anonimowy bez
określania identyfikatorów jednostek wytwórczych. JeŜeli udostępnianie tych danych
miałoby dotyczyć konkretnych jednostek wytwórczych i konkretnych podmiotów,
wówczas naleŜy to zapisać w sposób jawny w projektowanej ustawie. Wówczas przepis
powinien być rozszerzony i wyłączyć w tym zakresie obowiązek OSP do stosowania
przepisów o ochronie informacji niejawnych i innych informacji prawnie chronionych
(patrz obowiązujący art. 9c ust. 4 Prawa energetycznego);
-
zapisy obu punktów zobowiązują OSP do udostępniania informacji dotyczących
planowanych oraz nieplanowanych wyłączeń wszystkich jednostek wytwórczych
przyłączonych do sieci przesyłowej oraz koordynowanej sieci 110 kV. Zwrócić naleŜy
uwagę, Ŝe OSP publikuje takie informacje w odniesieniu do jednostek wytwórczych
centralnie dysponowanych (JWCD), które aktywnie uczestniczą w mechanizmie
bilansowania. Do sieci koordynowanej 110 kV przyłączonych jest w skali kraju
kilkadziesiąt jednostek nie będących JWCD, które podlegają dyspozycji właściwego
Operatora Systemu Dystrybucyjnego (OSD). Jednostki te klasyfikowane są jako tzw.
nJWCD (jednostki nie podlegające centralnemu dysponowaniu przez OSP) i PSE
Operator S.A. nie posiada w tym zakresie wszystkich danych wymagających
udostępniania w ramach projektowanych przepisów. Stąd proponuje się
przeredagowanie punktów zgodnie z powyŜszą propozycją i ograniczenie obowiązku
OSP do udostępniania wyłączeń planowanych jednostek wytwórczych tylko w
44
odniesieniu do JWCD. JeŜeli intencją ustawodawcy jest udostępnianie uŜytkownikom
systemu informacji dotyczących wszystkich jednostek wytwórczych przyłączonych do
sieci koordynowanej 110 kV, w zakresie jednostek nie będących JWCD stosowne
obowiązki naleŜy nałoŜyć na OSD i wprowadzić w tym zakresie poprawki dotyczące art.
9c ust. 3;
66.
Art. 9c ust. 3 pkt
9a, ppkt c)
67.
Art. 9c ust. 3 pkt
9b
68.
Art. 9c ust 6a
-
projekt zakłada równieŜ obowiązek udostępniania przez OSP informacji o wyłączeniach
nieplanowanych jednostek wytwórczych. Proponuje się w tym zakresie odniesienie
obowiązku do ubytku mocy, który jest publikowany przez OSP i obejmuje ubytki
sumaryczne, nie będące tylko wynikiem wyłączeń tych jednostek,
-
ponadto w art. 9c ust. 2 pkt 12) wyraz „dostarczanie” zastąpiono wyrazem
„udostępnianie”. Zmiana wynika z faktu, iŜ dane te w układzie godzinowym dla
poszczególnych dni są juŜ udostępnianie na stronie internetowej OSP. KaŜdy
zainteresowany moŜe z tych danych skorzystać. Stąd zbędnym wydaje się obowiązek
dodatkowego „dostarczania” – przesyłania tych danych zainteresowanych podmiotom.
Proponujemy po słowach „odbiorcom” dodać „oraz ich sprzedawcom”.
Standardowe profile zuŜycia, o których mowa są niezbędne sprzedawcy do rozliczenie
odbiorcy. Dla odbiorcy nie jest to waŜny i znaczący element umoŜliwiający zakup energii w
ramach TPA, dla sprzedawcy z kolei bez znajomości tego profilu nie uda się poprawnie
rozliczyć danego odbiory. Nie ma potrzeby naszym zdaniem aby OSD udostępniał profile
odbiorcy, a dopiero ten przekazywał je sprzedawcy (tak jak ma to miejsce dziś). Wpłynie to
na przyspieszenie procedury zmiany sprzedawcy i rozwój zasady TPA.
Proponuję się w art. 9c ust. 3 dodać pkt 9b w brzmieniu:
„9b) za udostępnianie uprawnionym podmiotom na zasadach równoprawnego i
niedyskryminacyjnego traktowania, moŜliwości sprzedaŜy energii elektrycznej odbiorcom
na podstawie umów, o których mowa w art. 5 ust. 3 i 4;”.
Proponujemy skreślić ten punkt gdyŜ jest zbędny (nie potrzebna nadregulacja).
JeŜeli są spełnione warunki techniczne to Operatorzy Systemów Dystrybucyjnych maja
obowiązek, zgodnie z powszechnie obowiązującą w prawie polskim zasada TPA, podłączyć
kaŜde źródło gazu do systemu i świadczyć usługę dystrybucji I sterowania strumieniami
gazu zgodnie z umowami, w tym pomiędzy sprzedawca a odbiorca.
Towarzystwo Obrotu
Energią
+
Urząd Regulacji
Energetyki
+
Izba Gospodarcza
Gazownictwa
_
45
69.
Art. 9c ust. 6a
Polska Izba
Po ust. 6 dodaje się ust. 6a brzmieniu:
„6a. Operator systemu dystrybucyjnego gazowego, w obszarze swojego działania, jest Gospodarcza Energii
obowiązany do zakupu biogazu o parametrach jakościowych określonych w przepisach Odnawialnej
wydanych na podstawie art. 9a ust. 11, wytworzonego w instalacjach przyłączonych
bezpośrednio do sieci tego operatora; zakup ten odbywa się po cenie nie mniejszej niŜ
średniej ceny taryfowej gazu dostarczanego odbiorcom końcowym w gospodarstwach
domowych w poprzednim roku”,
_
NaleŜy zmienić zapis umoŜliwiający gwarancję zakupu biogazu po określonej cenie na
zasadzie zakupu energii elektrycznej produkowanej w źródłach odnawialnych. Zapis
rządowy ponadto odnosi się jedynie do gwarancji odbioru biogazu rolniczego. NaleŜy
zagwarantować odbiór kaŜdego rodzaju biogazu, gdyŜ kaŜdy rodzaj biogazu jest
odnawialny.
70.
71.
72.
Art. 9d ust. 1a
Art. 9d ust. 4a i 4b
Art. 9d ust. 4b
Nowemu pkt 1a proponuje się nadać następujące brzmienie:
Polskie Towarzystwo
„Operatorzy, o których mowa w ust. 1, nie mogą wykonywać działalności gospodarczej Przesyłu i Rozdziału
polegającej na wytwarzaniu lub obrocie paliwami gazowymi lub energią elektryczną ani jej Energii Elektrycznej
wykonywać na podstawie umowy na rzecz innych przedsiębiorstw energetycznych.”
Uzasadnienie:
Doprecyzowanie zapisu.
W treści ustępu 4b wykreślić słowa „i określa termin jego wykonania”.
Uzasadnienie:
Błąd redakcyjny.
W ust. 4b komentowanego przepisu przewidziano, Ŝe Prezes URE zatwierdza programy
określające przedsięwzięcia, jakie naleŜy podjąć w celu zapewnienia niedyskryminacyjnego
traktowania uŜytkowników systemu oraz określa termin ich wykonania. Niejednokrotnie
jednak przedsiębiorstwa energetyczne wraz z programem przygotowują takŜe harmonogram
jego realizacji. W takim przypadku określanie terminu realizacji programu przez Prezesa
URE jest niepotrzebne i niezasadne. W związku z powyŜszym naleŜałoby przewidzieć w art.
9d ust. 4, Ŝe operatorzy zobowiązani są do przygotowywania programu wraz z
harmonogramem jego realizacji. W konsekwencji kompetencje Prezesa URE powinny
ograniczać się do zatwierdzania programu wraz z harmonogramem, bez moŜliwości
określania terminu wykonania planu. W ten sposób moŜna by uniknąć niekonsekwencji
polegającej na tym, Ŝe sam program przygotowywany jest przez operatora, termin jego
Polskie Towarzystwo
Towarzystwo
Gospodarcze Polskie
Elektrownie
_
_
_
46
73.
74.
75.
Art. 9e ust. 1a
Art. 9g ust. 4 pkt 9
Art. 9g ust. 12
realizacja natomiast zaleŜy od arbitralnej decyzji Prezesa URE. Warto przy tym dodać, Ŝe
Prezes URE mając prawo odmowy zatwierdzenia programu wraz z harmonogramem, nadal
będzie miał realny wpływ na termin jego realizacji.
Urząd Regulacji
Projektowanemu art. 9e ust. 1a proponuję nadać brzmienie:
„1a. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wydaje świadectwa pochodzenia, o których mowa Energetyki
w ust. 1 oraz świadectwa pochodzenia z kogeneracji, o których mowa w art. 9l ust. 1 pkt 2 w
kaŜdym przypadku gdy energia elektryczna wytworzona została w odnawialnym źródle
energii o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej nie przekraczającej 20 MW spełniającej
jednocześnie warunki wysokosprawnej kogeneracji.”.
Jednocześnie, w celu uniknięcia wątpliwości interpretacyjnych naleŜy w art. 9l ust. 1 po
wyrazach „wydaje się oddzielnie” dodać wyrazy „z zastrzeŜeniem art. 9e ust. 1a”.
Stosowanie systemu „podwójnego wsparcia” ma uzasadnienie jedynie w odniesieniu do
źródeł rozproszonych, których potrzeba promowania uzasadniona jest korzyściami
płynącymi z takiego modelu wytwarzania. Jednocześnie ograniczy wsparcie dla
wyeksploatowanych i nieefektywnych źródeł współspalających.
_
Uwagi poczynione powyŜej zachowują aktualność takŜe w odniesieniu do proponowanego Towarzystwo
art. 9g ust. 4 pkt 9, w którym takŜe jest mowa o zapewnieniu niezbędnych rezerw zdolności Gospodarcze Polskie
wytwórczych przez operatorów systemów przesyłowych lub dystrybucyjnych.
Elektrownie
_
Nowelizacja przewiduje dodanie ust. 12 w art. 9g, zgodnie z którym do postanowień Towarzystwo
instrukcji zatwierdzonej prze Prezesa URE zobowiązane będą stosować się praktycznie Gospodarcze Polskie
wszystkie podmioty, które w jakikolwiek sposób, choćby pośrednio, mają styczność z Elektrownie
funkcjonowaniem systemu gazowego lub elektroenergetycznego.
Tak szeroki zakres podmiotowy obowiązywania postanowień instrukcji moŜe w praktyce
oznaczać, Ŝe będzie ona stanowić źródło powszechnie obowiązującego prawa. Biorąc pod
uwagę konstytucyjnie określony zamknięty katalog źródeł prawa, tak szerokie
obowiązywanie instrukcji byłoby niezgodne z Konstytucją. Podkreślić trzeba równieŜ, iŜ
takŜe Prezes URE, choć ma prawo zatwierdzać instrukcję, nie ma kompetencji do tworzenia
powszechnie obowiązującego prawa.
Szeroki zakres obowiązywania postanowień instrukcji pozwalać będzie ponadto operatorom
na dowolne i arbitralne narzucanie prawie wszystkim uczestnikom rynku postanowień, które
mogą być dla nich ze względów prawnych i finansowych bardzo niekorzystne.
Naszym zdaniem instrukcja powinna pozostać w dalszym ciągu wyłącznie wzorcem umowy
w rozumieniu przepisów KC. Wzorzec ten powinien obowiązywać jedynie pomiędzy
_
47
stronami umowy o świadczenie usług przesyłu lub dystrybucji i powinien móc być
modyfikowany przez indywidualne postanowienia tej umowy.
76.
Art. 9h ust. 2 i
ust. 7
Projektowany art. 9h ust. 2 oraz ust. 7 zakłada, Ŝe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej Izba Gospodarcza
wyznacza się jednego operatora systemu przesyłowego. W związku z tym przedsiębiorstwo Gazownictwa
energetyczne będące właścicielem sieci przesyłowej, ma być zobowiązanie do powierzenia
na podstawie umowy pełnienie obowiązków operatora systemu przesyłowego albo systemu
połączonego operatorowi systemu przesyłowego albo systemu połączonego. Rozwiązanie to
w niedopuszczalny sposób ingeruje w konstytucyjnie chronione prawa i wolności: wolność
działalności gospodarczej oraz prawo własności. Istnieje zatem duŜe ryzyko, Ŝe podmiot,
który będąc właścicielem sieci nie będzie mógł sam pełnić funkcji operatora dla niej i
zostanie zmuszony do powierzenia operatorstwa innemu przedsiębiorcy, będzie dąŜył do
podwaŜenia tych regulacji na gruncie konstytucyjnym. Wprowadzenie analizowanej
regulacji oznaczałoby, równieŜ Ŝe EuRoPol GAZ S.A. mógłby być zmuszony do
powierzenia operatorstwa swojego gazociągu na rzecz – jak naleŜy załoŜyć - OGP Gaz –
System S.A. NaleŜy ustalić, czy sytuacja taka nie będzie stanowić naruszenia
międzynarodowych uzgodnień, w wyniku których doszło do budowy gazociągu
tranzytowego biegnącego przez terytorium Polski.
Projektowane rozwiązanie nie jest wymagane obecnie przez aktualnie obowiązujące
przepisy prawa wspólnotowego. Na szczeblu Wspólnoty Europejskiej proponuje sie
natomiast wzmocnienie współpracy pomiędzy operatorami systemów przesyłowych z
róŜnych państw członkowskich. NałoŜenie na operatorów z róŜnych państw obowiązków w
dziedzinie współpracy moŜe stanowić punkt odniesienia równieŜ dla rozwiązań
przyjmowanych na szczeblu krajowym w celu zapewnienia spójności funkcjonowania
rynku.
Oficjalnie opublikowana 14.08.2009 r. Dyrektywa Parlamentu Europejskiego I Rady
2009/73/WE dotyczącą wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylająca
dyrektywę 2003/55/WE stanowi, Ŝe państwa członkowskie UE winny zapewnić, aby od dnia
3 marca 2012 r. kaŜde przedsiębiorstwo będące właścicielem systemu przesyłowego działało
jako operator systemu przesyłowego (art. 9 ust. 1 lit. a). Projektowany przepis polskiej
ustawy, poprzez ustanowienie wymogu funkcjonowania jednego operatora, uniemoŜliwi
wypełnienie normy wynikającej z dyrektywy w sytuacji, gdy w Polsce sieci przesyłowe
naleŜą do róŜnych podmiotów.
_
77.
Art. 9h ust. 9
Niezgodny z Konstytucja będzie projektowany art. 9h ust. 9, zgodnie z którym Prezes URE Izba Gospodarcza
wyznacza, w drodze decyzji, przedsiębiorstwo energetyczne posiadające koncesje na Gazownictwa
_
48
78.
Art. 9h ust. 9 i 10
wyznacza, w drodze decyzji, przedsiębiorstwo energetyczne posiadające koncesje na Gazownictwa
przesyłanie lub dystrybucje paliw gazowych albo energii elektrycznej, magazynowanie tych
paliw lub skraplanie gazu ziemnego i regazyfikacje skroplonego gazu ziemnego, operatorem
odpowiednio systemu przesyłowego lub systemu dystrybucyjnego, lub systemu
magazynowego, lub systemu skraplania gazu ziemnego bez zgody tego przedsiębiorstwa, a
nawet wbrew jego woli. Ze statusem operatora wiąŜą się bowiem daleko idące obowiązki i
odpowiedzialność. NałoŜenie na dany podmiot obowiązków w zakresie kierowania cudza
siecią, jej rozwoju etc., wraz z odpowiedzialnością za jej funkcjonowanie, wbrew woli tego
podmiotu narusza zasadę wolności działalności gospodarczej.
Projekt Ustawy przewiduje, iŜ na terenie Polski będzie funkcjonował tylko jeden operator Gaz System S.A.
sieci gazowej i jeden operator sieci elektroenergetycznej. Powstanie w związku z tym szereg
wątpliwości dotyczących wyznaczenia operatora systemu przesyłowego na sieci innego
przedsiębiorstwa energetycznego posiadającego koncesje na prowadzenie działalności
gospodarczej w zakresie przesyłu.
Przede wszystkim naleŜy zwrócić uwagę, iŜ decyzją Prezesa URE, nakazującą prowadzenie
działalności gospodarczej w zakresie przesyłu OSP na cudzym majątku (właściciela sieci
przesyłowej), dochodzi do swego rodzaju wywłaszczenia. Do zadań OSP, zgodnie z art. 9 c
PE, naleŜy przede wszystkim zawieranie umów o świadczenie usług przesyłania paliwa
gazowego, za które będzie pobierał wynagrodzenie. Wydaje się, iŜ postanowienia
nowelizowanej ustawy naruszają w tym zakresie konstytucyjne prawo własności oraz
swobody działalności gospodarczej.
Wolność działalności gospodarczej statuuje art. 20 Konstytucji. zgodnie z którym społeczna
gospodarka rynkowa oparta na wolności działalności gospodarczej, własności prywatnej
oraz solidarności, dialogu i współpracy partnerów społecznych, stanowi podstawę ustroju
gospodarczego Rzeczypospolitej Polskiej. Przepis ten podkreśla, Ŝe wolność działalności
gospodarczej ma wręcz charakter ustrojowy. Przepis art. 22 Konstytucji stanowi, Ŝe
ograniczenie wolności działalności gospodarczej jest dopuszczalne tylko w drodze ustawy i
tylko ze względu na waŜny interes publiczny. Zgodnie natomiast z art. 21 Konstytucji,
Rzeczpospolita Polska chroni własność i prawo dziedziczenia. Dalej art. 64 stanowi. Ŝe
kaŜdy ma prawo do własności (J. Własność (...) podlega równej dla wszystkich ochronie
prawnej moŜe być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w zakresie, w jakim nie
narusza ona istoty prawa własności. Wszelkie ingerencje w konstytucyjne prawa i wolności
muszą być zgodne z zasadą proporcjonalności. Jak wskazano w orzeczeniu Trybunału
Konstytucyjnego z 9 sierpnia 1998 r. (K. 28/97. OTK ZU nr 4/1998, poz. 50), zgodność
ograniczeń z zasadą proporcjonalności oznacza, Ŝe: - środki zastosowane przez prawodawcę
_
49
muszą być wstanie doprowadzić do zamierzonych celów,
— muszą być one niezbędne do ochrony interesu. z którym są powiązane.
— ich efekty muszą pozostawać w proporcji do cięŜarów nakładanych na obywatela.
Niezgodny z Konstytucją będzie projektowany art. 9h ust. 9, zgodnie z którym Prezes URE
wyznacza, w drodze decyzji, przedsiębiorstwo energetyczne posiadające koncesję na
przesyłanie lub dystrybucję paliw gazowych albo energii elektrycznej, magazynowanie tych
paliw lub skraplanie gazu ziemnego i regazyfikację skroplonego gazu ziemnego, operatorem
odpowiednio systemu przesyłowego lub systemu dystrybucyjnego. lub systemu
magazynowego, lub systemu skraplania gazu ziemnego bez zgody tego przedsiębiorstwa, a
nawet wbrew jego woli. Ze statusem operatora wiąŜą się bowiem daleko idące obowiązki i
odpowiedzialność. NałoŜenie na dany podmiot obowiązków w zakresie kierowania cudzą
siecią, jej rozwoju etc. wraz z odpowiedzialnością za jej funkcjonowanie, wbrew woli tego
podmiotu narusza zasadę wolności działalności gospodarczej.
Pragniemy równieŜ zwrócić uwagę na praktyczny aspekt, realizowalności zaproponowanych
rozwiązań. OSP wyznaczony operatorem na cudzym majątku, nie ma Ŝadnych
instrumentów, za pomocą których mógłby uzyskać niezbędne współdziałanie ze . strony
właściciela sieci. Prowadzenie działalności gospodarczej, w tym zapewnienie
bezpieczeństwa pracy urządzeń wymaga informacji o ich parametrach technicznych, dostępu
do dokumentacji. Systemów informatycznych, Samo zatem wyznaczenie na operatora
podmiotu trzeciego, nie daje Ŝadnej moŜliwości faktycznego realizowania obowiązków
operatorskich. OSP jako osoba prawna nie ma równieŜ moŜliwości władczego
oddziaływanie na właściciela w celu uzyskania dostępu do niezbędnych informacji,
dokumentacji, systemów informatycznych itp. W konsekwencji OSP nie będzie realizował
swoich obowiązków z braku faktycznej moŜliwości ich wykonania. Ponadto zapewnienie
bezpieczeństwo pracy sieci i urządzeń, a w konsekwencji ochrona Ŝycia ludzi i środowiska
nie pozwolą na podjęcie przez OSP jakichkolwiek działań faktycznych na sieci, bez dostępu
do w/w danych,
Mając na uwadze powyŜsze, proponujemy usunąć ust 9 i 10 art. 9 h. Wydaje się bowiem, iŜ
Prezes URE uzyska, na mocy znowelizowanej ustawy Prawo energetyczne, wystarczające
narzędzia oddziaływania na przedsiębiorstwa energetyczne, które nie wystąpiły z wnioskiem
o wyznaczenie OSP na swojej sieci, Prezes URE będzie mógł bowiem w trybie art. 56 ust 1
pkt 20 PE nałoŜyć dotkliwą karę pienięŜna na taki podmiot. Ponadto juŜ teraz Prezes URE
moŜe cofnąć koncesję, a w konsekwencji pozbawić prawa prowadzenia działalności
gospodarczej podmiotowi, który nie wykonuje obowiązków wynikających z ustawy Prawo
energetyczne (art. 41 PE).
50
79.
Art. 9 h ust. 10
80.
Art. 9h
81.
Art. 9j ust. 1
Wadliwy jest proponowany przepis art. 9h ust. 10 PE, w zakresie, w jakim stanowi, Ŝe Izba Gospodarcza
Prezes URE ma określać warunki realizacji kryteriów niezaleŜności dla wyznaczonego Gazownictwa
operatora. Wymogi odnośnie do niezaleŜności operatora systemu są bowiem precyzyjnie
określone w ustawie i nakładanie przez organ administracji, wedle swojego swobodnego
uznania, dalszych obowiązków w tym zakresie jest nie tylko niepotrzebne, lecz takŜe
niezgodne z konstytucyjna zasada wolności działalności gospodarczej. Ponadto, rozwiązanie
takie jest nie do przyjęcia w kontekście wprowadzenia kar za naruszenie niezaleŜności
operatora. Oznacza bowiem, Ŝe z jednej strony organ według swojego uznania nakłada na
przedsiębiorców obowiązki w tym zakresie, a z drugiej dysponuje uprawnieniem do
nakładania surowych kar w razie ich niewypełnienia.
Ustosunkowując się do poszczególnych zapisów przedmiotowego artykułu pragniemy Gaz System S.A.
zwrócić uwagę, iŜ:
• zgodnie z postanowieniami ust. 3 pkt 2 oraz ust 9, OSP prowadziłyby de facto działalność
gospodarczą za inne przedsiębiorstwo energetyczne, natomiast koncesje no tę działalność
oraz taryfę posiadałby właściciel sieci przesyłowej (na podstawie art. 32 i art. 45 Prawa
energetycznego);
• w ust. 3, Ustawa nie przesądza jak powinno zostać ustalone wynagrodzenie za świadczenie
usług operatorskich na cudzym majątku. Czy powinno być ono zatwierdzone przez Prezesa
URE w taryfie.
Mamy tu bowiem do czynienia z monopolem, w związku z czym istnieje ryzyko zarzutów.
Ŝe operator systemu przesyłowego, wykorzystując monopol narusza interesy właścicieli sieci
poprzez Ŝądanie wygórowanych stawek. Pojawia się równieŜ wątpliwość, czy OSP moŜe
odmówić podpisania umowy, jeŜeli nie ma np. zapewnionej realnej moŜliwości wpływania
na bezpieczeństwo przesyłu, uzyskania informacji niezbędnych do zarządzania siecią, itp.;
• ust. 6 pkt 2 został tak skonstruowany, iŜ przedsiębiorstwo energetyczne, które zamierza
zawrzeć umowę z OSP o zarządzanie jego siecią, nie ma Ŝadnego terminu do wystąpienia z
wnioskiem do Prezesa URE. W ustawie nie określono bowiem, w jakim terminie ma zostać
zawarta umowa pomiędzy właścicielem sieci i OSP. MoŜe być to na przykład 4 lato po
uzyskaniu koncesji. Termin do wystąpienia z wnioskiem liczony jest natomiast od dnia
faktycznego zawarcia ww. umowy.
_
Art. 9j ust. 1 pkt 1 PE nakłada na przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się Towarzystwo
wytwarzaniem energii elektrycznej w źródłach przyłączonych do sieci szereg obowiązków. Gospodarcze Polskie
Część z tych obowiązków jest zbyt daleko idąca i moŜe godzić w prawo własności Elektrownie
właścicieli jednostek wytwórczych.
_
_
51
właścicieli jednostek wytwórczych.
Nie ma uzasadnienia, by tylko z faktu samego przyłączenia do sieci, dana jednostka
wytwórcza był zobowiązania do produkcji energii lub pozostawania w gotowości do jej
wytwarzania. Co więcej, „pozostawanie w gotowości” jest pojęciem na tyle
niedookreślonym, Ŝe trudno przesądzić, co miałby ono w praktyce znaczyć. W szczególności
nie wiadomo jaką ilość energii i w jakim czasie jednostki wytwórczą powinny móc
wytworzyć. Wymaga podkreślenia, Ŝe kaŜdy ma prawo dowolnie korzystać i zarządzać
swoją własnością i nie powinien być zobowiązany do korzystania z niej w sposób lub w
zakresie sprzecznym z jego wolą. W szczególności zatem wytwórcy nie powinni być
zobowiązani do produkcji energii lub do pozostawania w gotowości, jeŜeli co prawda są
przyłączeni do sieci, ale nie mają zawartych aktualnych umów o świadczenie usług przesyłu
lub dystrybucji.
82.
Art. 9l ust. 1 pkt
1a
Przepis art. 9l ust. 1 pkt 1a powinien zostać rozszerzony o olej roślinny, który takŜe jest Towarzystwo
odnawialnym nośnikiem energii stosowanym jako paliwo opałowe w jednostkach Gospodarcze Polskie
kogeneracji. Zarówno uzyskanie gazu jak i oleju roślinnego wymaga dodatkowych Elektrownie
nakładów i inwestycji związanych z procesem przetworzenia. W wyniku tych procesów
powstaje paliwo pozwalające produkować energię elektryczną w bardziej efektywny sposób
niŜ przy wykorzystaniu biomasy nieprzetworzonej. Gaz i olej roślinny z biomasy pozwalają
na osiąganie w podobnych silnikach spalinowych porównywalnych wskaźników
wykorzystania paliwa. Emisje zanieczyszczeń powstałe w wyniku spalania tych paliw są
znacznie ograniczone w stosunku do emisji ze spalania paliw konwencjonalnych. W
związku z tym, Ŝe koszty związane z produkcją gazu i oleju w oparciu o biomasę i surowce
rolnicze, a takŜe uzyskiwane efekty produkcyjne są porównywalne, uwaŜamy Ŝe równieŜ
wsparcie ze strony Państwa dla procesu produkcji energii elektrycznej w kogeneracji
powinno kształtować się na tym samym poziomie.
W konsekwencji produkcja oleju roślinnego na potrzeby wytwarzania energii w kogeneracji
powinna być objęta mechanizmem wsparcia podobnym do produkcji biogazu i energii
elektrycznej w odnawialnych źródłach.
W związku z powyŜszym postuluje się następującą redakcję przepisu art. 9l ust. 1 pkt 1a:
„1a) opalanej metanem uwalnianym i ujmowanym przy dołowych robotach górniczych w
czynnych, likwidowanych lub zlikwidowanych kopalniach węgla kamiennego, a takŜe
gazem lub olejem roślinnym uzyskiwanymi z przetwarzania biomasy w rozumieniu art. 2
ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych.”
W przypadku akceptacji proponowanej zmiany, proponuje się dodanie w art. 3 PE
_
52
następującej definicji: „Olej roślinny – olej pozyskiwany z roślin przez tłocznie, ekstrakcję
lub za pomocą porównywalnych metod”.
83.
84.
Art. 10 ust. 1a
Art. 10 ust. 1b
ust. 1c
ust. 1e
Niewłaściwie zredagowany jest art. 10 ust. 1a PE, w którym mowa o moŜliwości obniŜenia Towarzystwo
ilości zapasów paliwa. Z treści przepisu wynika, Ŝe zapasy podlegają w niektórych Gospodarcze Polskie
sytuacjach zuŜyciu a nie obniŜaniu. ObniŜenie ilości zapasów moŜe błędnie sugerować, Ŝe w Elektrownie
niektórych przypadkach zapasy mogą być utrzymywane na niŜszym poziomie. W związku z
powyŜszymi wątpliwościami, przepis powinien mówić wszędzie o zuŜyciu zapasów, a nie o
ich obniŜeniu.
_
Szereg wątpliwości budzi art. 10 ust 1b PE stanowiący, Ŝe w przypadku obniŜenia zapasów Towarzystwo
paliwa, powinny one być uzupełnione w terminie 2 miesięcy od dnia rozpoczęcia ich Gospodarcze Polskie
obniŜania.
Elektrownie
Po pierwsze uzasadnionym jest, by zapasy były uzupełnianie od momentu ustania przyczyny
ich obniŜania, a nie od momentu rozpoczęcia. JeŜeli obniŜenie zapasów spowodowane
będzie przykładowo trudnościami w zaopatrzeniu, które nie ustaną w terminie 2 miesięcy,
spełnienie opisywanego obowiązku ustawowego okaŜe się w praktyce niemoŜliwe. Ponadto
nie wiadomo, skąd wynika termin wynoszący 2 miesiące. Zagadnienie to wymagałoby
przedstawienia przez ustawodawcę odpowiednich wyliczeń w tym zakresie.
Analogiczne uwagi poczynić moŜna równieŜ w odniesieniu do art. 10 ust. 1c PE. Tutaj takŜe
nie wiadomo, skąd wynika termin 4 miesięczny. Ponadto termin ów jest terminem
maksymalnym nie podlegającym dalszemu przedłuŜeniu. UniemoŜliwi to w praktyce
uwzględnienie przez Prezesa URE konkretnych okoliczności faktycznych.
Wymaga podkreślenia, Ŝe karać moŜna tylko za niedochowanie obowiązku jasno
określonego w przepisach, który to obowiązek musi być obiektywnie moŜliwy do
zrealizowania. W omawianym przypadku rodzą się uzasadnione wątpliwości w tym
zakresie.
Dalej art. 10 ust. 1e nakłada na wytwórców obowiązek zgłoszeniu Prezesowi URE obniŜenia
ilości zapasów wraz z uzasadnieniem. PoniewaŜ z obniŜeniem zapasów wiąŜą się
konsekwencje prawne, obowiązek ten jest nie do pogodzenia z konstytucyjną zasadą,
zgodnie z którą nikt nie moŜe być zobowiązany do zawiadamiania o popełnieniu przez
siebie samego przestępstwa lub wykroczenia ani moŜe być zobowiązany do świadczenia ani
dostarczania dowodów przeciwko sobie.
Omawiany przepis został przygotowany w oparciu o doświadczenia przedsiębiorstw
energetycznych, które były karane (w sposób nieracjonalny) za korzystanie z zapasów paliw,
_
53
pomimo faktu, iŜ właśnie w tym celu owe zapasy są przygotowywane. Z tego punktu
widzenia zaproponowany kierunek zmian naleŜy ocenić pozytywnie. Niemniej wymaga
zauwaŜenia, iŜ nadal obecnie toczą się postępowania sądowe wynikłe z faktu nałoŜenia na
niektóre przedsiębiorstwa energetyczne kar przez Prezesa URE. W tym kontekście zasadne
jest wprowadzenie przepisu przejściowego, który spowoduje uchylenie nałoŜonych kar w
omawianym zakresie.
85.
Art. 11 c-11f
86.
Art. 11 c ust. 2
pkt. 2
W art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe słowa „do czasu wejścia w Ŝycie przepisów wydanych na
podstawie art. 11 ust. 7” zastąpić słowami: „równieŜ kiedy nie obowiązują przepisy
wydane na podstawie art. 11 ust. 7”
Uzasadnienie:
Projektowany przepis, w przypadku wystąpienia zagroŜenia bezpieczeństwa dostaw energii
elektrycznej, uprawnia OSP do wprowadzenia na obszarze kraju lub jego części ograniczeń
w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej w sytuacji, w której Rada Ministrów nie
wydała rozporządzenia na podstawie art. 11 ust. 7, nie dłuŜej jednak niŜ przez okres 72
godzin. JednakŜe przepis sugeruje, Ŝe finałem podjętych na mocy tego przepisu działań
przez OSP jest wejście w Ŝycie w/w rozporządzenia Rady Ministrów – wskazuje to zwrot do
czasu wejścia w Ŝycie przepisów. W przypadku zastosowania tego przepisu przez OSP moŜe
w praktyce dojść do sytuacji, iŜ stan zagroŜenia lub zaistniała awaria zostanie usunięta np.
Po 15 godzinach, albo Rada Ministrów nie podejmie decyzji o wprowadzeniu ograniczeń, co
skutkować będzie koniecznością zniesienia przez OSP wprowadzony ograniczeń najpóźniej
po 72 godzinach. W obu przypadkach rozporządzenie, o którym mowa w art. 11 ust. 7
ustawy nie zostanie wydane, a zatem nigdy nie wejdzie w Ŝycie. Wobec tego istnieje
prawdopodobieństwo prawnego podwaŜania prawa OSP do wprowadzenia ograniczeń.
Rodzi się pytanie, czy OSP będzie miał prawo do ich wprowadzenia, jeŜeli rozporządzenie
Rady Ministrów nie wejdzie w Ŝycie. Celem wyeliminowania wątpliwości proponuje się
korektę zapisu, która da taki sam skutek prawny jak propozycja rządowa, lecz nie uzaleŜnia
uprawnienia OSP od faktu wydania i wejścia w Ŝycie omawianego rozporządzenia.
W art. 1 pkt 19) projektu ustawy, przepisowi art. 11 c ust. 2 pkt. 2) ustawy – Prawo
energetyczne nadać brzmienie:
„2)
Polskie Towarzystwo
+
Polskie Sieci
Elektroenergetyczne
Operator S.A.
+
moŜe wprowadzić ograniczenia w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jego części równieŜ kiedy nie
obowiązują przepisy wydane na podstawie art. 11 ust. 7, lecz nie dłuŜej niŜ na
okres 72 godzin.”
54
Uzasadnienie:
Proponowana przez PSE Operator poprawka w projektowanym art. 11c ust. 2 pkt 2) Prawa
energetycznego polega na zastąpieniu zwrotu „... do czasu wejścia w Ŝycie przepisów
wydanych na podstawie art. 11 ust. 7...” sformułowaniem „..., równieŜ kiedy nie obowiązują
przepisy wydane na podstawie art. 11 ust. 7...”. Projektowany zapis daje OSP, w przypadku
wystąpienia zagroŜenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej, prawo do
wprowadzenia na obszarze kraju lub jego części ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii
elektrycznej w sytuacji, w której Rada Ministrów nie wydała rozporządzenia na podstawie
art. 11 ust. 7, nie dłuŜej jednak niŜ przez okres 72 godzin. JednakŜe przepis sugeruje, Ŝe
finałem podjętych na mocy tego przepisu działań przez OSP jest wejście w Ŝycie w/w
rozporządzenia Rady Ministrów – wskazuje to zwrot do czasu wejścia w Ŝycie przepisów. W
przypadku zastosowania tego przepisu przez OSP moŜe w praktyce dojść do sytuacji, iŜ stan
zagroŜenia bezpieczeństwa lub zaistniała awaria zostanie usunięta np. po 15 godzinach, albo
Rada Ministrów nie podejmie decyzji o wprowadzeniu ograniczeń, co skutkować będzie
koniecznością zniesienia przez OSP wprowadzony ograniczeń najpóźniej po 72 godzinach.
W obu przypadkach rozporządzenie, o którym mowa w art. 11 ust. 7 ustawy nie zostanie
wydane, a zatem nigdy nie wejdzie w Ŝycie. W świetle takich przypadków istnieje ryzyko
prawnego podwaŜania prawa OSP do wprowadzenia ograniczeń – powstaje pytanie, czy
OSP miał prawo do ich wprowadzenia, jeŜeli w efekcie finalnym rozporządzenie Rady
Ministrów nie wejdzie w Ŝycie? Celem eliminacji powyŜszych wątpliwości proponuje się
korektę zapisu, zgodnie z powyŜszą propozycją, która daje taki sam efekt finalny, lecz nie
uzaleŜnia mechanizmu od faktu wydania i wejścia w Ŝycie omawianego rozporządzenia.
87.
88.
Art. 11d ust. 4
Art. 11e ust. 1
W art. 11d ust. 4 PE nie ma uzasadnienia dla ograniczenia obowiązku operatorów tylko do Towarzystwo
pokrycia kosztów związanych z wydaniem wytwórcom energii elektrycznej poleceń, o Gospodarcze
których była mowa powyŜej. Operatorzy powinni pokrywać takŜe wynikające z tych poleceń Polskie Elektrownie
straty poniesione przez wytwórców. Takie ograniczenie odpowiedzialności moŜna uznać za
niekonstytucyjne ograniczenie prawa własności.
_
Przyjęty w projekcie ustawy o zmianie ustawy – Prawo energetyczne oraz o zmianie innych
ustaw (Druk Sejmowy nr 2176) mechanizm odpowiedzialności odszkodowawczej operatora
systemu przesyłowego elektroenergetycznego (dalej „OSP”), o czym stanowią
postanowienia dodawanego do ustawy-Prawo energetyczne art. 11e, wprowadził całkowicie
odmienne rozwiązanie w stosunku do poprzednich projektów przedmiotowej ustawy. Zapisy
+
Polskie
Towarzystwo
Przesyłu i
Rozdziału Energii
Elektrycznej
55
w tym zakresie poprzedzające w/w projekt, w tym zawarte np. w projekcie z dnia
17.02.2009 r. (wersja 3.3) zakładały ukształtowanie odpowiedzialności odszkodowawczej
OSP z tytułu wprowadzonych przerw w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej na
zasadzie winy, aktualny projekt, poprzez dokonanie zmiany postanowień art. 11e ust. 1
kształtuje przedmiotową odpowiedzialność na zasadzie ryzyka, per analogia do
odpowiedzialności z tytułu czynu niedozwolonego w związku z prowadzonym
przedsiębiorstwem, o czym stanowi art. 435 § 1 k.c.
W związku z powyŜszym wnosimy o nadanie art. 11e ust. 1 brzmienia, jak w projekcie z
dnia 17.02.2009 r. Ustawy o zmianie ustawy - Prawo energetyczne, ustawy o wpłatach z
zysku przez jednoosobowe spółki Skarbu Państwa, ustawy – Prawo ochrony środowiska
oraz ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (wersja 3.3), tj.:
„Art. 11e.1. Operator systemu przesyłowego elektroenergetycznego lub systemu
połączonego elektroenergetycznego który, w następstwie okoliczności za które ponosi
odpowiedzialność, wprowadził ograniczenia, odpowiada na zasadach określonych w ust.2 4 za szkody powstałe u UŜytkowników systemu elektroenergetycznego, w tym odbiorców
energii elektrycznej przyłączonych do sieci na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej objętym
ograniczeniami, w wyniku zastosowania działań i środków, o których mowa w art. 11c i
11d, w szczególności z powodu przerw lub ograniczeń w dostarczaniu energii elektrycznej”.
Uzasadnienie:
Aktualna propozycja zapisu brzmi:
połączonego elektroenergetycznego, który wprowadził ograniczenia, odpowiada na zasadach
określonych w ust. 2 - 4 za szkody powstałe u UŜytkowników systemu
elektroenergetycznego, w tym odbiorców energii elektrycznej przyłączonych do sieci na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej objętym ograniczeniami, w wyniku zastosowania
działań i środków, o których mowa w art. 11c i 11d, chyba Ŝe szkoda powstała wskutek
działania siły wyŜszej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą
nie ponosi odpowiedzialności.”
ZwaŜywszy powołany zapis projektu poniŜej przedstawiamy następujące stanowisko, wraz
ze wskazaniem na skutki dokonanych zmian:
1) Zmiana powołanego art. 11e ustanawia odpowiedzialność OSP na zasadzie ryzyka.
Wprowadzone sformułowanie dotyczące wyłączenia odpowiedzialności: „chyba, Ŝe szkoda
powstała wskutek działania siły wyŜszej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby
trzeciej, za którą operator nie ponosi odpowiedzialności” stanowi powtórzenie zasady
56
odpowiedzialności zawartej w art. 435 k.c. Powołany przepis kodeksu cywilnego dot.
odpowiedzialności na zasadzie ryzyka przez podmiot prowadzący na własny rachunek
przedsiębiorstwo wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody.
ZagroŜenie bezpieczeństwa dostaw, które będzie uzasadniało wprowadzenie ograniczeń w
dostarczaniu energii elektrycznej jest stanem dotyczącym systemu elektroenergetycznego.
ZwaŜywszy definicję tego pojęcia zawartą w art. 3 pkt 23) ustawy Prawo energetyczne
system elektroenergetyczny w oczywisty sposób nie stanowi przedsiębiorstwa OSP. Z tego
teŜ względu brak jest uzasadnienia prawnego do stosowania analogicznych reguł
odpowiedzialności jak zawartych w art. 435 k.c.
2) Zakres zadań i odpowiedzialności OSP jest określony w art. 9c ust. 2. ustawy Prawo
energetyczne. Zgodnie z art. 4 ust. 2 powołanej ustawy, świadczenie usług przesyłania
odbywa się na podstawie umowy, co determinuje, Ŝe odpowiedzialność OSP ma przede
wszystkim charakter kontraktowy, a więc jest oparta na zasadzie winy zgodnie z art. 471 k.c.
Z tego teŜ względu poprzedni projekt zapisu art. 11e ust. 1 odwoływał się do konstrukcji
odpowiedzialności na zasadzie winy. Przy tej konstrukcji jeŜeli OSP nie wykaŜe, Ŝe ani
OSP, ani osoba, za którą ponosi odpowiedzialność nie ponoszą winy logicznym jest, Ŝe
odszkodowania wypłacone za szkody poniesione przez UŜytkowników systemu, w tym
odbiorców w związku z wprowadzeniem ograniczeń w dostarczaniu energii elektrycznej nie
będą stanowiły kosztów uzasadnionych przyjętych do kalkulacji taryfy (zapis w projekcie
art. 11 e ust. 11).
JeŜeli natomiast będzie przyjęta odpowiedzialność na zasadzie ryzyka, (która to
odpowiedzialność wykracza w sposób zasadniczy poza przedsiębiorstwo OSP, jak bowiem
zaznaczono powyŜej system elektroenergetyczny nie stanowi tego przedsiębiorstwa)
oznacza to, iŜ OSP na zasadzie ryzyka będzie ponosił odpowiedzialność za zaistnienie
wszystkich okoliczności powołanych w art. 11c ust. 1 pkt. 1-5, które mogą spowodować stan
zagroŜenia bezpieczeństwa dostaw. Jak ewidentnie wskazuje brzmienie powołanego
przepisu okoliczności te, z zasady, są poza zakresem odpowiedzialności i zadań OSP
wskazanych w art. 9c ust. 2 ustawy Prawo energetyczne. Konstrukcja więc, Ŝe
odszkodowania wypłacone przez OSP nie stanowią kosztów uzasadnionych powołanych w
art. 45 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo energetyczne oznaczałaby, Ŝe OSP moŜe ponieść
finansowe konsekwencje zaistnienia okoliczności powołanych w art. 11c ust. 1 pkt. 1–5, tj.
np. wprowadzenia stanu nadzwyczajnego. Brak jest uzasadnienia prawnego dla takiej
konstrukcji.
3) Z powołanych względów wskazujemy na potrzebę zastosowania brzmienia art. 11e przy
przyjęciu konstrukcji na zasadzie winy, przy czym to na OSP spoczywał by cięŜar dowodu
57
wykazania, Ŝe ani Operator ani osoby, za które ponosi odpowiedzialność nie ponoszą winy
za zaistnienie okoliczności powodujących stan zagroŜenia bezpieczeństwa dostaw. Wskazać
naleŜy, Ŝe jest to rozwiązanie analogiczne do przyjętego np. w ustawodawstwie niemieckim
w zakresie ograniczenia odpowiedzialności OSP.
4) Równocześnie wskazać naleŜy, Ŝe przyjęcie powołanych na wstępie zapisów w zakresie
odpowiedzialności na zasadzie ryzyka będzie powodować, iŜ OSP w kaŜdym przypadku
wprowadzania ograniczeń w dostarczaniu energii elektrycznej w związku ze stanem
zagroŜenia bezpieczeństwa dostaw będzie zmuszony wypłacać odszkodowania, które nie
będą stanowiły kosztów uzasadnionych przyjmowanych do kalkulacji taryfy OSP. Z uwagi
na uwarunkowania działania systemu elektroenergetycznego nie jest bowiem moŜliwe
wykazanie, Ŝe stan zagroŜenia bezpieczeństwa dostaw został spowodowany na skutek
wyłącznej winy poszkodowanego, osoby trzeciej lub siły wyŜszej. Wynika to z faktu, Ŝe do
sytuacji awaryjnych lub stanów zagroŜenia bezpieczeństwa dostaw, skutkujących
koniecznością wprowadzenia ograniczeń w dostarczaniu energii elektrycznej, nie dochodzi
zazwyczaj na skutek jednej, niepodwaŜalnej, jednoznacznej i bezdyskusyjnej przyczyny,
lecz stan ten powstaje najczęściej w wyniku splotu kilku przyczyn i okoliczności, najczęściej
rozłoŜonych w czasie. Innymi słowy za wyjątkiem klasycznych przypadków siły wyŜszej o
charakterze klęsk śywiołowych (np. huraganu powodującego uszkodzenie lub zniszczenie
kilku strategicznych linii przesyłowych), OSP nie będzie w stanie (gdyŜ, jak wykazano
powyŜej, jest to praktycznie niemoŜliwe) wykazać wyłącznej winy poszkodowanego lub
osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności, a zatem będzie ponosił
odpowiedzialność odszkodowawczą. Przykładem takim będzie przypadek wprowadzenia
ograniczeń w dostarczaniu energii elektrycznej na skutek braku wystarczających rezerw
mocy wytwórczych. Przypadek ten moŜe powodować zagroŜenie bezpieczeństwa dostaw
energii elektrycznej (art. 11c ust. 1 pkt 5), ale nie będzie on siłą wyŜszą, nie będzie równieŜ
wyłącznej winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą OSP odpowiedzialności nie
ponosi. OSP nie jest bowiem zwaŜywszy jego ustawowe zadania odpowiedzialny za budowę
na obszarze kraju wystarczających ilości mocy wytwórczych. Pomimo tego, w świetle
aktualnej propozycji art. 11e ust. 1 będzie ponosił z tego tytułu odpowiedzialność
odszkodowawczą. W wyniku wprowadzenia projektowanego aktualnie zapisu
odpowiedzialność OSP będzie de facto rozszerzona do odpowiedzialności absolutnej –
cokolwiek wydarzy się w systemie elektroenergetycznym będzie zawsze skutkować
odpowiedzialnością odszkodowawczą OSP.
5) Dodać naleŜy, Ŝe zgodnie z art. 11 ust. 8 ustawy Prawo energetyczne przedsiębiorstwa
energetyczne nie ponoszą odpowiedzialności za skutki ograniczeń wprowadzonych
58
rozporządzeniem, o którym mowa w ust. 7. Wydanie jednak rozporządzenia w sytuacji
powołanej w art. 11 ust. 1 ustawy wymaga czasu. Z tego teŜ względu projekt nowelizacji,
wypełniając istniejącą lukę w tym zakresie, w art. 11c ust. 2 pkt. 2 przewiduje uprawnienia
OSP do wprowadzenia ograniczeń przed wydaniem powołanego rozporządzenia.
Ograniczenia wprowadzone przez OSP mogą być spowodowane tymi samymi przyczynami,
które będą uzasadniać wydanie rozporządzenia powołanego w art. 11 ust. 1 ustawy Prawo
energetyczne i wprowadzenia ograniczeń na jego podstawie. Brak jest wiec uzasadnienia
prawnego dla przyjęcia odpowiedzialności OSP na zasadzie ryzyka, jak w nowym brzmieniu
art. 11e zawartego w projekcie nowelizacji, jeŜeli po wydaniu rozporządzenia OSP tak jak
inne przedsiębiorstwa energetyczne nie ponosi odpowiedzialności za skutki ograniczeń.
Przekreśla to cel regulacji jaka miałaby być wprowadzona w art. 11c-d.
6) Konieczność uwzględnienia niniejszej uwagi uzasadniają równieŜ intencje, które
przyświecały projektodawcom przepisów. Jak wynika z uzasadnienia do projektowanego art.
11e (strona 33 uzasadnienia) Operator systemu przesyłowego elektroenergetycznego ponosi
odpowiedzialność odszkodowawczą za szkody poniesione przez UŜytkowników ... w
szczególności na skutek ograniczenia lub przerwania dostarczania energii elektrycznej
powstałych w następstwie okoliczności, za które ponosi odpowiedzialność lub w przypadku
dopuszczenia się niedbalstwa przy dokonywaniu oceny zasadności wprowadzenia tych
ograniczeń.
W świetle powyŜszego uzasadnienie wskazuje, Ŝe projektowany przepis ma kształtować
odpowiedzialność odszkodowawczą OSP na zasadzie winy.
NiezaleŜnie od powyŜszej uwagi wnosimy, o dodanie w art. 11e ust. 1 zdania drugiego w
następującym brzmieniu:
„W takim przypadku wyłączona jest odpowiedzialność operatora systemu dystrybucyjnego
elektroenergetycznego wobec UŜytkowników systemu elektroenergetycznego, w tym
odbiorców energii elektrycznej.”
Uzasadnienie:
Art. 11e ust. 1 ustanawia odpowiedzialność operatora systemu przesyłowego
elektroenergetycznego, w wyniku zastosowania działań i środków, o których mowa w art.
11c i 11d. Dodanie w art. 11e ust. 1 powołanego wyŜej zapisu jako zdania drugiego jest
niezbędne dla ustalenia zasady, Ŝe odpowiedzialność operatora systemu przesyłowego
elektroenergetycznego na zasadach określonych w ust. 2-4 art. 11e ma charakter szczególny
w stosunku do ogólnych przepisów kodeksu cywilnego i tym samym wyłącza
odpowiedzialność kontraktową wynikającą z umów jakie łączą operatorów systemów
59
89.
Art. 11e ust. 1
dystrybucyjnych z UŜytkownikami systemu. Bez dodania proponowanego zapisu moŜe
zaistnieć sytuacja, Ŝe UŜytkownicy systemu otrzymają odszkodowanie powołane w
przepisach art. 11e i niezaleŜnie od powyŜszego wystąpią do operatorów systemu
dystrybucyjnego, z którymi mają zawarte umowy o świadczenie usług dystrybucji o
odszkodowanie na ogólnych zasadach kodeksu cywilnego. Zaprzeczy to wówczas celowi,
dla którego jest dokonywana regulacja w art. 11e. Zgodnie z nią wprowadzony mechanizm
ma skutkować odpowiedzialnością odszkodowawczą OSP z tytułu wprowadzanych przerw
lub ograniczeń w dostarczaniu i poborze energią elektryczną, a tym samym wyłączać
odpowiedzialność OSD.
Zgodnie z uzasadnieniem do projektowanego przepisu to Operatorzy systemu przesyłowego
elektroenergetycznego ponoszą odpowiedzialność odszkodowawczą na zasadach
określonych w ustawie. Stąd poprawka uczyni przepisy jednoznacznymi i jest uzasadniona.
NaleŜy zauwaŜyć, iŜ proponowana zmiana jest całkowicie zgodna z intencją autorów
projektu przedmiotowej ustawy. Chodzi przecieŜ o to by za ograniczenia wprowadzone
przez OSP odpowiadał OSP na zasadach (z ograniczeniami) określonymi w tej ustawie. Inni
operatorzy muszą podporządkować się OSP w zakresie wprowadzanych ograniczeń a zatem
nie moŜna obciąŜać tychŜe operatorów odpowiedzialnością za ograniczenia, na które nie
mają Ŝadnego wpływu. Stąd teŜ aby rozwiać pojawiające się wątpliwości i uniemoŜliwić
interpretację ustawy w sposób sprzeczny z jej ratio legis - naleŜy powyŜszy przepis
doprecyzować poprzez jednoznaczne przesądzenie, Ŝe operator systemu dystrybucyjnego nie
moŜe ponosić odpowiedzialności za spełnienie swojego prawnego obowiązku dostosowania
się do ograniczeń wprowadzonych przez OSP. Odpowiedzialność moŜna ponosić przecieŜ
jedynie za naruszenie swojego obowiązku a nie za jego naleŜyte wykonanie.
W art. 1 pkt 19) projektu ustawy, przepisowi art. 11e ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne Polskie Sieci
nadać brzmienie:
Elektroenergetyczne
Operator S.A.
połączonego elektroenergetycznego który, w następstwie okoliczności
za które ponosi odpowiedzialność, wprowadził ograniczenia, odpowiada
na zasadach określonych w ust. 2 - 4 za szkody powstałe u
uŜytkowników systemu elektroenergetycznego, w tym odbiorców
energii elektrycznej przyłączonych do sieci na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej objętym ograniczeniami, w wyniku
zastosowania działań i środków, o których mowa w art. 11c i 11d, w
szczególności z powodu przerw lub ograniczeń w dostarczaniu energii
+
60
elektrycznej.”.
alternatywnie:
usunąć z projektowanej Ustawy o zmianie ustawy-Prawo energetyczne oraz o zmianie
innych ustaw całego artykułu 11e oraz usunąć z art. 11c ust. 6 odwołania do art. 11e ust. 1.
Uzasadnienie:
Aktualnie zamieszczony w druku sejmowym zapis Art. 11e ust. 1 brzmi – „Operator
systemu
przesyłowego
elektroenergetycznego
lub
systemu
połączonego
elektroenergetycznego, który wprowadził ograniczenia, odpowiada na zasadach określonych
w ust. 2 - 4 za szkody powstałe u uŜytkowników systemu elektroenergetycznego, w tym
odbiorców energii elektrycznej przyłączonych do sieci na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej objętym ograniczeniami, w wyniku zastosowania działań i środków, o których
mowa w art. 11c i 11d, chyba Ŝe szkoda powstała wskutek działania siły wyŜszej albo
wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi
odpowiedzialności.”
1. Zatem brzmienie art. 11e ust. 1 jak w projekcie rządowym skutkuje ustawieniem
odpowiedzialność OSP na zasadzie ryzyka. Wprowadzone sformułowanie dotyczące
wyłączenia odpowiedzialności: „chyba, Ŝe szkoda powstała wskutek działania siły wyŜszej
albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą operator nie ponosi
odpowiedzialności” stanowi powtórzenie zasady odpowiedzialności zawartej w art. 435 k.c.
Powołany przepis kodeksu cywilnego dotyczy odpowiedzialności na zasadzie ryzyka przez
podmiot prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo wprawiane w ruch za pomocą sił
przyrody.
ZagroŜenie bezpieczeństwa dostaw, które będzie uzasadniało wprowadzenie ograniczeń w
dostarczaniu energii elektrycznej jest stanem dotyczącym systemu elektroenergetycznego.
ZwaŜywszy definicję tego pojęcia zawartą w art. 3 pkt 23) ustawy Prawo energetyczne
system elektroenergetyczny w oczywisty sposób nie stanowi przedsiębiorstwa OSP. Z tego
teŜ względu brak jest uzasadnienia prawnego do stosowania analogicznych reguł
odpowiedzialności jak zawartych w art. 435 k.c.
2. Zakres zadań i odpowiedzialności OSP jest określony w art. 9c ust. 2. ustawy Prawo
energetyczne. Zgodnie z art. 4 ust. 2 powołanej ustawy, świadczenie usług przesyłania
odbywa się na podstawie umowy, co determinuje, Ŝe odpowiedzialność OSP ma przede
61
wszystkim charakter kontraktowy, a więc jest oparta na zasadzie winy zgodnie z art. 471 k.c.
Z tego teŜ względu poprzedni projekt zapisu art. 11e ust. 1 (zamieszczony np. w projekcie z
dnia 17 lutego 2009 r. Ustawy o zmianie ustawy - Prawo energetyczne, ustawy o wpłatach z
zysku przez jednoosobowe spółki Skarbu Państwa, ustawy – Prawo ochrony środowiska
oraz ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (wersja 3.3)) odwoływał się do
konstrukcji odpowiedzialności na zasadzie winy. Przy tej konstrukcji jeŜeli OSP nie wykaŜe,
Ŝe ani OSP, ani osoba, za którą ponosi odpowiedzialność nie ponoszą winy logicznym jest,
Ŝe odszkodowania wypłacone za szkody poniesione przez uŜytkowników systemu, w tym
odbiorców w związku z wprowadzeniem ograniczeń w dostarczaniu energii elektrycznej nie
będą stanowiły kosztów uzasadnionych przyjętych do kalkulacji taryfy (zapis w projekcie
art. 11e ust. 11).
JeŜeli natomiast będzie przyjęta odpowiedzialność na zasadzie ryzyka, (która to
odpowiedzialność wykracza w sposób zasadniczy poza przedsiębiorstwo OSP, jak bowiem
zaznaczono powyŜej system elektroenergetyczny nie stanowi tego przedsiębiorstwa)
oznacza to, iŜ OSP na zasadzie ryzyka będzie ponosił odpowiedzialność za zaistnienie
wszystkich okoliczności powołanych w art. 11c ust. 1 pkt. 1-5, które mogą spowodować stan
zagroŜenia bezpieczeństwa dostaw. Jak ewidentnie wskazuje brzmienie powołanego
przepisu okoliczności te, z zasady, są poza zakresem odpowiedzialności i zadań OSP
wskazanych w art. 9c ust. 2 ustawy Prawo energetyczne. Konstrukcja więc, Ŝe
odszkodowania wypłacone przez OSP nie stanowią kosztów uzasadnionych powołanych w
art. 45 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo energetyczne oznaczałaby, Ŝe OSP moŜe ponieść finansowe
konsekwencje zaistnienia okoliczności powołanych w art. 11c ust. 1 pkt. 1–5, tj. np.
wprowadzenia stanu nadzwyczajnego. Brak jest uzasadnienia prawnego dla takiej
konstrukcji.
3. Z powołanych względów wskazujemy na potrzebę zastosowania brzmienia art. 11e przy
przyjęciu konstrukcji na zasadzie winy, przy czym to na OSP spoczywał by cięŜar dowodu
wykazania, Ŝe ani operator ani osoby, za które ponosi odpowiedzialność nie ponoszą winy
za zaistnienie okoliczności powodujących stan zagroŜenia bezpieczeństwa dostaw. Wskazać
naleŜy, Ŝe jest to rozwiązanie analogiczne do przyjętego np. w ustawodawstwie niemieckim
w zakresie ograniczenia odpowiedzialności OSP.
4. Równocześnie wskazać naleŜy, Ŝe przyjęcie powołanych na wstępie zapisów w zakresie
odpowiedzialności na zasadzie ryzyka będzie powodować, iŜ OSP w kaŜdym przypadku
wprowadzania ograniczeń w dostarczaniu energii elektrycznej w związku ze stanem
62
zagroŜenia bezpieczeństwa dostaw będzie zmuszony wypłacać odszkodowania, które nie
będą stanowiły kosztów uzasadnionych przyjmowanych do kalkulacji taryfy OSP. Z uwagi
na uwarunkowania działania systemu elektroenergetycznego nie jest bowiem moŜliwe
wykazanie, Ŝe stan zagroŜenia bezpieczeństwa dostaw został spowodowany na skutek
wyłącznej winy poszkodowanego, osoby trzeciej lub siły wyŜszej. Wynika to z faktu, Ŝe do
sytuacji awaryjnych lub stanów zagroŜenia bezpieczeństwa dostaw, skutkujących
koniecznością wprowadzenia ograniczeń w dostarczaniu energii elektrycznej, nie dochodzi
zazwyczaj na skutek jednej, niepodwaŜalnej, jednoznacznej i bezdyskusyjnej przyczyny,
lecz stan ten powstaje najczęściej w wyniku splotu kilku przyczyn i okoliczności, najczęściej
rozłoŜonych w czasie. Innymi słowy za wyjątkiem klasycznych przypadków siły wyŜszej o
charakterze klęsk Ŝywiołowych (np. huraganu powodującego uszkodzenie lub zniszczenie
kilku strategicznych linii przesyłowych), OSP nie będzie w stanie (gdyŜ, jak wykazano
powyŜej, jest to praktycznie niemoŜliwe) wykazać wyłącznej winy poszkodowanego lub
osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności, a zatem będzie ponosił
odpowiedzialność odszkodowawczą. Przykładem takim będzie przypadek wprowadzenia
ograniczeń w dostarczaniu energii elektrycznej na skutek braku wystarczających rezerw
mocy wytwórczych. Przypadek ten moŜe powodować zagroŜenie bezpieczeństwa dostaw
energii elektrycznej (art. 11c ust. 1 pkt 5), ale nie będzie on siłą wyŜszą, nie będzie równieŜ
wyłącznej winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą OSP odpowiedzialności nie
ponosi. OSP nie jest bowiem zwaŜywszy jego ustawowe zadania odpowiedzialny za budowę
na obszarze kraju wystarczających ilości mocy wytwórczych. Pomimo tego, w świetle
aktualnej propozycji art. 11e ust. 1 będzie ponosił z tego tytułu odpowiedzialność
odszkodowawczą. W wyniku wprowadzenia projektowanego aktualnie zapisu
odpowiedzialność OSP będzie de facto rozszerzona do odpowiedzialności absolutnej –
cokolwiek wydarzy się w systemie elektroenergetycznym będzie zawsze skutkować
odpowiedzialnością odszkodowawczą OSP.
5. Dodać naleŜy, Ŝe zgodnie z art. 11 ust. 8 ustawy Prawo energetyczne przedsiębiorstwa
energetyczne nie ponoszą odpowiedzialności za skutki ograniczeń wprowadzonych
rozporządzeniem, o którym mowa w ust. 7. Wydanie jednak rozporządzenia w sytuacji
powołanej w art. 11 ust. 1 ustawy wymaga czasu. Z tego teŜ względu projekt nowelizacji,
wypełniając istniejącą lukę w tym zakresie, w art. 11c ust. 2 pkt 2) przewiduje uprawnienia
OSP do wprowadzenia ograniczeń przed wydaniem powołanego rozporządzenia.
Ograniczenia wprowadzone przez OSP mogą być spowodowane tymi samymi przyczynami,
które będą uzasadniać wydanie rozporządzenia powołanego w art. 11 ust. 1 ustawy Prawo
energetyczne i wprowadzenia ograniczeń na jego podstawie. Brak jest wiec uzasadnienia
63
prawnego dla przyjęcia odpowiedzialności OSP na zasadzie ryzyka, jak w nowym brzmieniu
art. 11e zawartego w projekcie nowelizacji, jeŜeli po wydaniu rozporządzenia OSP tak jak
inne przedsiębiorstwa energetyczne nie ponosi odpowiedzialności za skutki ograniczeń.
Przekreśla to cel regulacji jaka miałaby być wprowadzona w art. 11c-d.
6. Konieczność uwzględnienia niniejszej uwagi uzasadniają równieŜ intencje, które
przyświecały projektodawcom przepisów. Jak wynika z uzasadnienia do projektowanego art.
11e (strona 33 uzasadnienia) Operator systemu przesyłowego elektroenergetycznego ponosi
odpowiedzialność odszkodowawczą za szkody poniesione przez uŜytkowników ... w
szczególności na skutek ograniczenia lub przerwania dostarczania energii elektrycznej
powstałych w następstwie okoliczności, za które ponosi odpowiedzialność lub w przypadku
dopuszczenia się niedbalstwa przy dokonywaniu oceny zasadności wprowadzenia tych
ograniczeń.
Uzasadnienie potwierdza zatem, Ŝe projektowany przepis ma kształtować
odpowiedzialność odszkodowawczą OSP na zasadzie winy.
90.
91.
92.
Art. 16 ust. 7-14
Art. 23 ust. 2 pkt
18) ppkt b)
Art. 23 ust. 2 pkt
18
Zgodnie z proponowaną treścią art. 16 ust. 11 PE przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące
się wytwarzaniem energii elektrycznej o źródłach o łącznej mocy zainstalowane nie niŜszej
niŜ 50 MW sporządzają prognozy na okres 15 lat. Tak długi przedział czasowy prognoz oraz
ich zakres przedmiotowy w praktyce będzie niezwykle trudny do zrealizowania oraz
uciąŜliwy dla przedsiębiorstw sektora.
Towarzystwo
Gospodarcze
Polskie
Elektrownie
_
Proponujemy dodać po słowach „konkurencyjnym” „oraz metodologię jej obliczenia”.
Towarzystwo
Obrotu Energią
+
Średnia cena energii elektrycznej obliczana i ogłaszana przez Prezesa URE stanowi jeden z
podstawowych wyznaczników cenowych dotyczących danych historycznych, ale przede
wszystkim jest daną niezbędną do określenia cen i szeregu wskaźników (dot. OZE, CHP). W
związku z tym uwaŜamy, Ŝe metodologia jej określania powinna być jawna i
ogólnodostępna oraz powinna stanowić załączniki do komunikatu Prezesa URE w
przedmiocie obowiązku.
„18) zbieranie i przetwarzanie informacji dotyczących przedsiębiorstw energetycznych, w Polska Izba
tym obliczanie i ogłaszanie kwartalnie, w terminie do 30 dni po upływie kaŜdego kwartału:
Gospodarcza
Energii
a) średnich cen sprzedaŜy energii elektrycznej wytworzonej w wysokosprawnej kogeneracji Odnawialnej
obliczonych oddzielnie dla energii elektrycznej wytworzonej w jednostkach kogeneracji, o
_
64
których mowa w art. 9l ust. 1 pkt 1-2,
b) średniej ceny sprzedaŜy energii elektrycznej co kwartał na rynku konkurencyjnym
- w poprzednim kwartale ;”,
Konsekwencja zmiany art. 1 pkt 7b projektu.
93.
Art. 49a
W nowym, projektowanym art. 49a PE przewidziano obowiązek sprzedaŜy odpowiedniej
ilości wytworzonej energii elektrycznej w drodze otwartego przetargu lub na giełdach
towarowych.
Przepis ten naleŜy poddać krytyce co do zasady. Stanowi on bowiem zbyt daleko idącą
ingerencję w mechanizmy wolnorynkowe oraz zasadę swobody kontraktowania
przedsiębiorstw energetycznych. Istnieje uzasadniona wątpliwość, czy norma ta nie stanowi
naruszenia konstytucyjnie chronionego prawa własności rozumianego w tym wypadku jako
prawa handlu własnym produktem (energią) na swobodnych zasadach. W efekcie naleŜy
postulować zaniechanie omawianej propozycji.
NiezaleŜnie od powyŜszego zwracamy uwagę, iŜ przepis ten nie reguluje co w sytuacji, gdy
przedsiębiorstwo ma juŜ zawarte długoterminowe umowy sprzedaŜy, które faktycznie
uniemoŜliwiają mu spełnienie ustanowionego tym przepisem obowiązku bez naruszenia tych
umów.
Nie ma przy tym gwarancji, Ŝe wymuszony prawem obrót giełdowy będzie miał pozytywny
wpływ na konkurencję na rynku, gdyŜ wprowadza jednocześnie jego istotne usztywnienie.
W związku z tym nowe zasady mogą naruszać zasady rynku konkurencyjnego w oparciu o
TPA i swobodę zawierania kontraktów bilateralnych.
Wątpliwości budzi takŜe ust. 5, w którym co prawda przewidziano moŜliwość zwolnienia z
obowiązku sprzedaŜy energii na drodze otwartego przetargu lub na giełdach towarowych, w
zakresie dotyczącym produkcji energii sprzedawanej na podstawie umów, o których mowa
w przepisie, jednak tylko, jeŜeli nie spowoduje to istotnego zakłócenia warunków
konkurencji na rynku energii elektrycznej lub zakłócenia na rynku bilansującym.
Ustawodawca załoŜył zatem, Ŝe moŜliwa jest taka sytuacja, w której pomimo zawartych
umów, przedsiębiorstwo energetyczne zmuszone będzie je naruszyć w celu realizacji
określonego w omawianym przepisie obowiązku, co jest nie do pogodzenia z wyraŜoną w
przepisach KC zasadą dotrzymywania zawartych umów pacta sunt servenda.
NiezaleŜnie od powyŜszego zakres regulacji objętej ust. 4 pkt. 5 oraz ust. 5 pkt 2 pokrywa
się. Prowadzi to do powstania wątpliwości, czy w opisanych sytuacjach nie istnieje
Towarzystwo
Gospodarcze
Polskie
Elektrownie
_
65
obowiązek sprzedaŜy energii w drodze przetargu lub na giełdach z mocy prawa, czy teŜ z
obowiązku tego Prezes URE moŜe zwolnić przedsiębiorstwo energetyczne na jego wniosek.
W ust. 4 pkt 5 mowa jest bowiem o energii elektrycznej niezbędnej do wykonywania przez
operatorów systemów elektroenergetycznych ich zadań określonych w ustawie. W ust. 5 pkt
2 z kolei mowa jest o energii elektrycznej wytwarzanej na potrzeby operatora systemu
przesyłowego wykorzystywanej na potrzeby prawidłowego funkcjonowania krajowego
systemu elektroenergetycznego. Zapewnienie prawidłowego funkcjonowania krajowego
systemu elektroenergetycznego (ust. 5 pkt 2) naleŜy jednak do określonych w ustawie zadań
operatorów systemów elektroenergetycznych (ust.4 pkt 5). W związku z powyŜszym zakres
przepisu ust. 4 jest szerszy i obejmuje takŜe sytuację opisaną w ust. 5. W konsekwencji
postuluje się pominięcie projektowanego ust. 5 pkt 2 PE.
Ponadto postuluje się usunięcie ust. 9 przewidującego obowiązek organizacji i
przeprowadzenia przetargu na sprzedaŜ wytworzonej energii elektrycznej przez
przedsiębiorstwo energetyczne, o którym mowa w art. 49 a ust 1 pkt 1 i pkt 2, czyli
przedsiębiorstwo zobligowane do sprzedaŜy energii w drodze otwartego przetargu lub na
giełdach towarowych. W przypadku sprzedaŜy energii na giełdach towarowych, organizacja
przetargu nie jest konieczna. W przypadku sprzedaŜy energii w drodze przetargu, obowiązek
jego organizacji jest natomiast oczywisty. W związku z powyŜszym komentowany przepis
ust. 9 jest zbędny. NiezaleŜnie od powyŜszych uwag nie ma Ŝadnego uzasadnienia aby w art.
49a ust 4 pkt 1 obowiązek sprzedaŜy energii nie dotyczył energii elektrycznej dostarczanej
do odbiorcy końcowego tylko linią bezpośrednią. NaleŜy przyjąć, Ŝe kaŜda sprzedaŜ od
wytwórcy do odbiorcy końcowego powinna być zwolniona z obowiązku sprzedaŜy przez
giełdę. Utrzymanie tego obowiązku w istotny sposób ogranicza moŜliwość rozwoju rynku
energii elektrycznej.
W związku z powyŜszym proponujemy usunąć z art. 49a ust 4 pkt 1 wyrazy „za pomocą
linii bezpośredniej”.
W art. 49 a w ust 7 odwołanie do ust.4 naleŜy zastąpić odwołaniem do ust.6.
94.
Art. 49a
W naszej opinii dwa zagadnienia zasługują na szczególną uwagę:
J. KowalczykRoland Berger
1. Projekt ustawy daje wytwórcom prawo do organizowania przetargów, które zastępują Strategy
obowiązek handlu energią poprzez giełdę towarową. Jest to odwrócenie sytuacji i eliminacja Consultant
wszelkich korzyści z wprowadzenia tzw. "obliga giełdowego".
_
Przetargi organizowane przez wytwórców prowadzą do następujących efektów:
66
- podniesienie ceny energii,
- wzmocnienie monopolizacji rynku hurtowego,
- brak transparentności transakcji zwiększający moŜliwości transferu nieopodatkowanej
marŜy do innego kraju.
W naszej opinii naleŜy zupełnie zrezygnować z moŜliwości organizowania przetargów przez
wytwórców i wprowadzić obowiązek pełnego obrotu energią elektryczną poprzez giełdę
towarową (rynek zorganizowany pod nadzorem KNF).
2. Projekt zakłada stopniowe wprowadzanie "obliga": 30% w roku 2011, 40% w roku 2012 i
50% w roku 2013.
W naszej opinii stopniowe wprowadzanie "obliga" jest prawidłowe ze względu na potrzebę
przetestowania reakcji systemu elektroenergetycznego, którym zarządza operator systemu
przesyłowego. Nie naleŜy natomiast zatrzymywać "obliga" na poziomie 50% ale iść w
kierunku 100% (z wyjątkami dla energetyki odnawialnej i projektów finansowanych w
formule "project finance"). Nie naleŜy teŜ rozkładać całego procesu na dłuŜej niŜ trzy lata,
dlatego teŜ lepiej określić punkt wyjściowy na 50%.
1. Wprowadzenie "obliga giełdowego" jest rozwiązaniem wielu problemów związanych z
demonopolizacją rynku i wprowadzaniem konkurencji w sektorze elektroenergetycznym (na
ten temat pisano juŜ duŜo i tematu nie będziemy rozwijać),
2. O wiele waŜniejszą przyczyną wprowadzenia "obliga" jest bezpieczeństwo finansów
publicznych państwa – otóŜ w sektorze elektroenergetycznym 70% marŜy łańcucha wartości
jest realizowane przez firmy tradingowe (a międzynarodowe korporacje energetyczne
posiadają tylko jedną firmę tradingową zlokalizowaną w kraju macierzystym lub raju
podatkowym). Korporacje sytuację taką uzasadniają faktem, iŜ to ogniwo zarządza całym
łańcuchem wartości (łącznie z wytwarzaniem, poprzez mechanizm kontraktów
tollingowych) i przejmuje na siebie większość ryzyka biznesowego korporacji.
Nie jest to jednak sytuacja wygodna dla tych krajów, w których korporacja zlokalizowała
inne części łańcucha wartości (elektrownie, dystrybucja, handel detaliczny). Dlatego teŜ
kraje te, aby bronić się przed "wyciekiem" nieopodatkowanej marŜy, wprowadzają systemy
obowiązkowego obrotu energią poprzez giełdę energii.
67
95.
Art. 49a ust. 1
96.
Art. 49a ust. 1
97.
Art. 49a ust. 3
Systemy takie, aby mogły spełnić pokładane w nich nadzieje, muszą być jednak szczelne i
relatywnie proste (a więc naleŜy unikać przetargów organizowanych przez wytwórców i
trzeba iść w kierunku pełnego "obliga").
W celu faktycznego zagwarantowania wszystkim podmiotom udziału w przetargu, o którym Urząd Regulacji
mowa w art. 49a ust. 1 na zasadach równego i niedyskryminacyjnego traktowania proponuję Energetyki
zmianę tego przepisu w taki sposób, aby obowiązek dotyczył jedynie sprzedaŜy energii
elektrycznej na giełdach lub w drodze przetargów organizowanych przez odbiorców lub tzw.
energetykę przemysłową.
W moim przekonaniu, na co wskazywałem w trakcie uzgodnień omawianego projektu
ustawy, najlepszą formą zapewnienia równoprawnego dostępu odbiorców do energii, która
podlegałaby obowiązkowej sprzedaŜy w ramach przetargu, jest zobowiązanie
przedsiębiorstwa obrotu do sprzedaŜy energii w drodze przetargu organizowanego przez
samych odbiorców. Przetargi, o których mowa powyŜej mogą być takŜe organizowane przez
przedsiębiorstwa zajmujące się jednocześnie sprzedaŜą i dystrybucją energii elektrycznej
(tzw. przedsiębiorstwa energetyki przemysłowej) z uwagi na fakt, Ŝe część energii kupują
one na własne potrzeby, będąc w tym zakresie odbiorcami energii.
Ponadto pozostawienie proponowanego w obecnym projekcie rozwiązania rodzi duŜe
prawdopodobieństwo, Ŝe przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się wytwarzaniem
energii elektrycznej będą korzystały głównie z moŜliwości sprzedaŜy energii w drodze
przetargu otwartego, co będzie skutkowało marginalizowaniem sprzedaŜy energii
elektrycznej na giełdzie towarowej. Przepis ten pozostanie zatem nieefektywny i nie
przyczyni się do zwiększenia wolumenu obrotu energią poprzez giełdę towarową (wzrostu
płynności obrotu energią na rynku hurtowym) oraz obiektywizacji ceny energii.
Pojawią się jednocześnie pewne utrudnienia dla odbiorców będących jednostkami sektora
finansów publicznych i innych podmiotów, do których stosuje się ustawę – Prawo zamówień
publicznych. Trudności te wyeliminuje wprowadzenie sprzedaŜy energii w drodze przetargu
organizowanego przez odbiorców.
NaleŜy podkreślić, Ŝe analizując proponowane zapisy pojawia się wątpliwość, jak będzie Towarzystwo
traktowana sprzedaŜ na rynku bieŜącym oraz czy sprzedaŜ po cenach niŜszych nie będzie Obrotu Energią
działaniem na szkodę Spółki w myśl art. 585 KSH.
Proponuje zmianę wartości %, na 10, 20, 30.
Towarzystwo
Obrotu Energią
_
_
_
68
Mając na uwadze rozwój konkurencji na rynku energii elektrycznej poprzez wprowadzenie
obowiązków zapisanych w przedmiotowym artykule trudno zgodzić się z rosnącym
charakterem obowiązku oraz jego poziomem (wielokrotnie zmienianym podczas
wcześniejszych prac).
98.
Art. 49a ust. 5
Poziomy zaproponowane w ustawie wymagają szerszego uzasadnienia lub weryfikacji
mając na uwadze obowiązek narzucony na wytwórców mających prawo do otrzymania
środków na pokrycie kosztów osieroconych na podstawie ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r.
o zasadach pokrywania kosztów powstałych u wytwórców w związku z przedterminowym
rozwiązaniem umów długoterminowych sprzedaŜy mocy i energii elektrycznej, który
szacunkowo będzie obejmował aŜ około 40% rynku.
Towarzystwo
Proponujemy przeniesienie z ust. 5 pkt 2) do ust. 4 jako pkt 6).
Obrotu Energią
UwaŜamy, Ŝe działania w odniesieniu do energii elektrycznej wytwarzanej na potrzeby
operatora systemu przesyłowego wykorzystywanej na potrzeby prawidłowego
funkcjonowania krajowego systemu elektroenergetycznego, powinny być ustawowo
wyłączone z obowiązku, określonego w art. 49a ust. 1.
_
Proponujemy zdefiniowanie pojęcia „istotny” przez autorów propozycji lub
uszczegółowienie kryteriów zastosowanych przez Prezesa URE podczas rozpatrywania
wniosków.
99.
Art. 49a ust. 7
100.
Art. 49a ust. 9
W przypadku niezdefiniowania pojęcia „istotny” w odniesieniu do zaburzenia warunków
konkurencji, trudno będzie o racjonalną ocenę pozycji przedsiębiorstw ubiegających się o
zwolnienie z obowiązku sprzedaŜy energii w drodze publicznego przetargu lub na giełdach
towarowych.
Powinno być powołanie na ust. 6
Towarzystwo
Błąd redakcyjny.
Obrotu Energią
Brzmienie punktu jest niezrozumiałe - zapis wymaga doprecyzowania przez autorów.
Z punktu widzenia uczestników rynku doprecyzowania wymaga kiedy (w jakim czasie)
Prezes URE ma podawać te dane ?
Towarzystwo
Proponujemy zmianę brzmienia zapisów na następujący:
Obrotu Energią
„Otwarty przetarg na sprzedaŜ wytworzonej energii elektrycznej przez przedsiębiorstwo
energetyczne, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lub 2, organizuje i przeprowadza to
+
+
69
przedsiębiorstwo lub odbiorca energii.”
101.
Art. 49a
Uwzględniając rolę i zadania odbiorców na rynku energii elektrycznej, zasadne, naszym
zdaniem, jest umoŜliwienie zaliczenia do obowiązku takŜe transakcji zawieranych w ramach
udziału wytwórców w przetargach organizowanych przez odbiorców.
W art.1 pkt 31 otrzymuje brzmienie:
Poseł Antoni
MęŜydło
„Art. 49a. 1. Przedsiębiorstwa energetyczne:
1) zajmujące się wytwarzaniem energii elektrycznej w jednostkach
wytwórczych znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej nie mniejszej
niŜ 100 MW lub
2) będące wytwórcami, do których stosuje się przepisy ustawy z dnia
29 czerwca 2007 r. o zasadach pokrywania kosztów powstałych u
wytwórców w związku z przedterminowym rozwiązaniem umów
długoterminowych sprzedaŜy mocy i energii elektrycznej, bez
względu na wielkość mocy zainstalowanej elektrycznej
- nie mogą, z zastrzeŜeniem ust. 3 i 4, zbywać wytworzonej przez siebie
energii elektrycznej w inny sposób, niŜ poprzez sprzedaŜ na giełdzie
towarowej działającej na podstawie przepisów ustawy z dnia 26
października 2000 r. o giełdach towarowych.
2. Przez łączną moc zainstalowaną elektryczną, o której mowa w ust. 1,
rozumie się moc określoną w koncesji na wytwarzanie energii
elektrycznej.
_
3. Przedsiębiorstwo energetyczne, o którym mowa w ust. 1 pkt 1,
niebędące wytwórcą, o których mowa w ust. 1 pkt 2, jest obowiązane
do sprzedaŜy, na zasadach określonych w ust. 1, energii elektrycznej w
ilości odpowiadającej nie mniej niŜ:
1)
50 % – w 2011 r.,
2)
70 % – w 2012 r.,
3)
90 % – od 2013 r.
–
całości wytworzonej
w danym roku.
energii
elektrycznej
70
4. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy:
1) energii elektrycznej dostarczanej przez wytwórców odbiorcom
końcowym za pomocą linii bezpośredniej;
2) energii elektrycznej wytworzonej w odnawialnych źródłach
energii, z wyłączeniem energii elektrycznej wytworzonej w
technologii współspalania lub w układzie hybrydowym;
3) energii elektrycznej zuŜywanej przez wytwórców na potrzeby
własne;
4) energii elektrycznej niezbędnej do wykonywania przez operatorów
systemów elektroenergetycznych ich zadań określonych w
ustawie.
5. Na wniosek przedsiębiorstwa energetycznego Prezes Urzędu Regulacji
Energetyki moŜe zwolnić z obowiązku, o którym mowa w ust. 1,
energię elektryczną sprzedawaną na potrzeby wykonywania
długoterminowych zobowiązań wynikających z umów zawartych z
instytucjami finansowymi w celu realizacji inwestycji w nowe moce
wytwórcze, jeŜeli nie spowoduje to istotnego zakłócenia warunków
konkurencji.
6. Przedsiębiorstwu energetycznemu, o którym mowa w ust. 1,
wytwarzającemu energię elektryczną w odnawialnych źródłach energii
w technologii współspalania lub w układzie hybrydowym nie
przysługuje wobec sprzedawcy z urzędu roszczenie o zakup tej energii
elektrycznej na podstawie art. 9a ust. 6.”;
102.
Art. 49a
W Art. 49a. 1. Projektu ustawy naleŜy wykreślić słowa „ w drodze otwartego przetargu lub Towarowa Giełda
„.
Energii
_
Nowe brzmienie Art. 49a. 1. jest następujące:
„Art. 49a. 1. Przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się wytwarzaniem energii
71
elektrycznej:
1) mające prawo do otrzymywania środków na pokrycie kosztów osieroconych na
podstawie ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o zasadach pokrywania kosztów
powstałych u wytwórców w związku z przedterminowym rozwiązaniem umów
długoterminowych sprzedaŜy mocy i energii elektrycznej (Dz. U. Nr 130, poz.
905 oraz z 2008 r. Nr 58, poz. 357) lub
2) wchodzące w skład przedsiębiorstwa zintegrowanego pionowo
2.
- jest obowiązane sprzedawać wytworzoną energię elektryczną w sposób
zapewniający publiczny, równy dostęp do tej energii na giełdach towarowych w
rozumieniu ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych, z
zastrzeŜeniem ust. 2 i 3.”
W Art. 49a Projektu ustawy naleŜy wykreślić ust.9 i ust.10.
Uzasadnienie:
Projekt zmiany ustawy prawo energetyczne oraz o zmianie innych ustaw (Druk nr 2176) z
dnia 29 czerwca 2009 czytany wspólnie z towarzyszącym mu projektem rozporządzenia
Ministra Gospodarki stanowi, naszym zdaniem krok wstecz na drodze do budowy
konkurencyjnego hurtowego rynku energii elektrycznej w Polsce, gdyŜ daje pierwszeństwo
przetargom organizowanym przez wytwórców energii, a więc działaniom słuŜącym do
podnoszenia ceny energii elektrycznej i utrwalania monopolu wytwórców nad sprzedaŜą
energii poprzez giełdę towarową, która słuŜy do stabilizacji i obniŜana ceny i przełamywania
tegoŜ monopolu. Zrównanie dwóch tak odmiennych w celach i zasadach funkcjonowania
systemów pod hasłem budowy konkurencyjnego rynku hurtowego jest wewnętrzne
sprzeczne. Jest to zasadniczy błąd merytoryczny tej ustawy, poniewaŜ:
1. Zgodnie z zapisami znajdującymi się w Art. 49a, ust.9 projektu ustawy, wyłączne
prawo organizacji i przeprowadzenia przetargów przypisuje się przedsiębiorstwom
energetycznym, o których mowa w ust.1 pkt. 1 i 2 Artykułu 49a, czyli wytwórcom.
Zapis ten likwiduje konkurencję pomiędzy wytwórcami ( a przecieŜ konkurencja
pomiędzy wytwórcami jest podstawą kaŜdego rynku). Utrwala funkcjonujące
dotychczas niepoŜądane zjawisko (sprzeczne z zasadą ochrony konsumentów),
konkurowania o nabycie energii pomiędzy duŜymi przemysłowymi odbiorcami tej
energii (reprezentowanymi np. przez domy maklerskie lub spółki obrotu) i
podmiotami kupującymi energię w celu jej dalszej odsprzedaŜy indywidualnym
72
odbiorcom końcowym (spółkami obrotu). NaleŜy mieć na uwadze, Ŝe prawie cała
wytwarzana w Polsce energia skupiona jest w rękach 10 podmiotów (firm lub grup
firm), czyli po stronie wytwarzania występuje bardzo duŜa koncentracja firm
wytwórczych dająca tym firmom ogromną siłę rynkową i praktycznie likwidująca
konkurencję pomiędzy tymi podmiotami. Z kolei po stronie odbiorców występuje
ogromne rozdrobnienie – 14,5 mln odbiorców (w tym kilkadziesiąt duŜych i kilkaset
średnich firm - odbiorców przemysłowych) o znikomej sile rynkowej.
Przetarg organizowany przez wytwórców słuŜy generalnie maksymalizacji ceny
energii, gdyŜ cena wywoławcza w takim przypadku jest ceną minimalną, poniŜej
której wytwórca nie zamierza sprzedać energii. W sytuacji, gdy wytwarzana energia
znajduje się w rękach tylko 10 podmiotów, konsumenci energii nie będą mięli nic do
powiedzenia. Reasumując, zapis proponowany w Art. 49a, ust.9 projektu ustawy
utrzymuje w dalszym ciągu pełną dominację wytwórców na hurtowym rynku
energii.
2. Jednoznacznie potwierdza tezę o utrwalaniu monopolu grup skonsolidowanych zapis
znajdujący się w projekcie rozporządzenia Ministra Gospodarki w sprawie
określenia sposobu i trybu organizowania i przeprowadzania przetargu na sprzedaŜ
energii elektrycznej w par.25, pkt. 3 który stanowi, Ŝe przedsiębiorstwo
energetyczne moŜe sprzedać energię bez przeprowadzenia przetargu jedynie w
przypadku gdy uchwała walnego zgromadzenia lub statut tego przedsiębiorstwa
przewiduje wykonanie obowiązku (o którym mowa w art. 49a ust. 1 ustawy – Prawo
energetyczne) przez sprzedaŜ wytworzonej energii na giełdzie towarowej. Zapis ten
w praktyce oznacza uprzywilejowaną pozycję przetargu wobec rynku giełdowego
(mimo, Ŝe przepisy nowelizowanej ustawy oba tryby postępowania traktują
równowaŜnie) i daje wytwórcom pretekst do całkowitego ominięcia giełdy jako
najbardziej transparentnego i konkurencyjnego rynku. Ten kuriozalny zapis
pozostaje w jawnej sprzeczności z obowiązującymi przepisami prawa. Nie statut
przedsiębiorstwa ani uchwała WZA, lecz pozytywnie rozpatrzony wniosek o
członkostwo w giełdzie moŜe stanowić czy firma będzie korzystać z tej formy
uczestniczenia w rynku.
3. NaleŜy równieŜ stwierdzić, Ŝe uprzywilejowanie w projekcie wspomnianej ustawy i
rozporządzenia przetargów i w praktyce wyeliminowanie obowiązku sprzedaŜy
energii poprzez transparentny i przejrzysty rynek giełdowy doprowadzić moŜe do
73
utrwalenia najbardziej niepoŜądanych z punktu widzenia gospodarki krajowej
zjawisk rynkowych, skutkujących w krótkim czasie nieuzasadnionym wzrostem cen
energii. Np. nadmierna koncentracja zdolności wytwórczych w rękach niewielkiej
ilości firm wytwórczych wzmacniająca ich pozycję rynkową umoŜliwianie
wyprowadzenia nieopodatkowanych, nadmiernych zysków za granicę przez silne
finansowo spółki obrotu posiadające siedziby poza granicami Polski.
4. Z tego typu praktykami walczą rządy wszystkich krajów europejskich. MoŜna im
zapobiegać poprzez narzucenie obowiązku sprzedaŜy energii na regulowanym rynku
giełdowym bezpośrednio przez wytwórców (a nie przez spółki handlowe w ramach
grup skonsolidowanych), stwarzającym jednakowe moŜliwości nabycia energii dla
podmiotów działających na rzecz odbiorców końcowych. Zyski wytwórców
przeznaczane są lokalnie na niezbędne inwestycje w utrzymanie i rozwój mocy
wytwórczych, gdyŜ ich transfer za granicę przez sieć spółek powiązanych
kapitałowo jest nieopłacalny ze względów podatkowych. W sytuacji gdy zyski te są
przechwytywane przez spółki obrotu mające siedzibę poza granicami kraju, podatki
dochodowe nie trafiają do krajowego systemu podatkowego, a brak środków na
inwestycje w moce wytwórcze doprowadza w niedługim czasie do niedoborów
energii i znacznego wzrostu cen energii jako towaru deficytowego na rynku.
5. Prawidłowo skonstruowany, w pełni konkurencyjny rynek energii jest równieŜ
niezbędny dla rzetelnej wyceny przedsiębiorstw energetycznych. Ma to szczególnie
istotne znaczenie w związku z przewidywaną dalszą ich prywatyzacją.
6. Mechanizm giełdowy zapewnia niezbędne
funkcjonowania konkurencji, takie jak:
warunki
dla
prawidłowego
- kumulacja podaŜy i popytu na energię w jednym miejscu;
- pełna anonimowość obrotu;
- jednolity dostęp do towaru jakim jest energia dla wszystkich uczestników rynku;
- pełna publiczna informacja o funkcjonowaniu rynku energii (ceny energii,
wolumeny transakcyjne);
- pełna gama produktów giełdowych o róŜnym terminie wykonania, umoŜliwiająca
74
zawarcie transakcji na takich samych warunkach dla wszystkich uczestników rynku;
- niwelowanie siły rynkowej największych graczy;
- pełne bezpieczeństwo rozliczeń finansowych wszystkich zawartych transakcji
giełdowych (izba rozliczeniowa, system depozytów zabezpieczających);
- szybkość i łatwość zawarcia transakcji przy niskich kosztach z tym związanych;
- nadzór Komisji Nadzoru Finansowego nad funkcjonowaniem rynku giełdowego,
skutecznie zabezpieczający przed niedozwolonymi spekulacjami cenowymi.
7. W przypadku przetargów warunki wdroŜenia konkurencji pomiędzy wytwórcami
oraz równego traktowania podmiotów niestety nie są w większości przypadków
spełnione. NaleŜy równieŜ mieć świadomość, Ŝe strona organizująca przetarg
otrzymuje dodatkowe istotne informacje handlowe o oczekiwaniach cenowych i
potrzebach ilościowych poszczególnych kontrahentów, wzmacniające jej przewagę
konkurencyjną. Dodatkowym istotnym elementem jest wielkość zabezpieczeń
finansowych wymaganych przez organizatora przetargu. Bazując na
dotychczasowych przetargach organizowanych na rynku energii przez PGE-Electra
reprezentującą wytwórców z grupy PGE, naleŜy stwierdzić, Ŝe wielkość
wymaganych przez PGE-Electra zabezpieczeń finansowych ponad dwukrotnie
przewyŜszała wielkość zabezpieczeń finansowych wymaganych na rynku
giełdowym. Dodatkowo, na giełdowym rynku „spot” giełda nie wymaga Ŝadnych
zabezpieczeń finansowych od podmiotów sprzedających energię.
8. Z kolei w przypadku organizacji przetargów przez hurtowych nabywców energii
(np. domy maklerskie lub spółki obrotu zaopatrujące odbiorców końcowych)
warunek wdroŜenia konkurencji pomiędzy wytwórcami jest spełniony. MoŜe nie
być spełniony natomiast warunek równego traktowania podmiotów. Uwidocznić się
to moŜe w sytuacji, gdy organizatorem takiego przetargu jest spółka obrotu
wchodząca w skład pionowo zintegrowanej grupy energetycznej posiadającej
równieŜ aktywa wytwórcze. Cena wywoławcza będzie wtedy ceną maksymalną, po
której lub niŜszej spółka obrotu zamierza kupić energię. MoŜe zaistnieć wtedy
sytuacja, Ŝe wytwórca znajdujący się w tej pionowo zintegrowanej grupie zaoferuje
75
jej bardzo tanią energię, aby zwiększyć jej konkurencyjność na rynku detalicznym w
stosunku do innych spółek obrotu lub przesunąć zysk z jednej części grupy do innej
(np. zlokalizowanej w innym kraju). Będzie to sytuacja wypaczająca zasady równej
konkurencji. Takiej sytuacji unika się w anonimowych transakcjach giełdowych.
9. Jedynie w sytuacji, gdy organizatorem takiego przetargu będzie giełda towarowa
działająca na zlecenie np. grupy odbiorców przemysłowych (reprezentowanych np.
przez dom maklerski lub niezaleŜną spółkę obrotu), chcącej zakupić energię na
własne potrzeby moŜna rozwaŜać zastosowanie tego typu rozwiązania. NaleŜy mieć
na uwadze, Ŝe w takiej sytuacji, jak równieŜ w sytuacji opisanej w punkcie nr.8
powyŜej, przetarg organizowany przez kupujących słuŜyć będzie minimalizacji cen
zakupywanej energii. Jednak dla uniknięcia łatwej do wyobraŜenia manipulacji taki
rynek moŜna wyłącznie prowadzić jako nadzorowany a giełda musi mieć prawo
wyznaczania „widełek”, czyli maksymalnych odchyleń od cen giełdowych przy
jakich wynik przetargu jest akceptowalny.
10. Reasumując, spełnienie warunków wdroŜenia konkurencji pomiędzy wytwórcami
oraz równego traktowania podmiotów rynkowych, wymaga oparcia się przede
wszystkim o ściśle regulowany i nadzorowany rynek giełdowy, który oferuje
najefektywniejszą rynkowo aukcję dwustronną z najsprawniejszym mechanizmem
negocjowania ceny energii i zawierania transakcji zapewniając jednocześnie
najniŜsze koszty transakcyjne i najniŜsze wymogi odnośnie zabezpieczeń
finansowych.
W przypadku gdy decyzje polityczne przesądzą o częściowym wykonaniu
obowiązku ustawowej sprzedaŜy energii poprzez przetarg, muszą być spełnione
następujące warunki:
- przetarg powinien być organizowany przez podmiot niezaleŜny zarówno od
kupujących jak teŜ sprzedających energię;
- niezbędna jest anonimowość stron biorących udział w przetargu.
NaleŜy jednak mieć świadomość, Ŝe przetarg stwarza określonym grupom
podmiotów (na rzecz których jest organizowany) lepsze warunki handlowe,
zapewniające im nieuzasadnioną przewagę konkurencyjną.
76
Uzasadnienie
Proponowany pakiet zmian legislacyjnych dotyczy zagadnień niezbędnych dla
przygotowania instytucji rynku towarowego energii elektrycznej do „obsługi”
dyskutowanego projektu wprowadzenia obowiązku sprzedaŜy energii elektrycznej przez
giełdę towarową. Podstawowym celem powyŜszych propozycji jest umoŜliwienie
rzeczywistego i bezpiecznego dostępu do rynku giełdowego przez odbiorców, w tym
równieŜ odbiorców końcowych. WiąŜe się z tym konieczność wprowadzenia odpowiednich
mechanizmów, które zachowają zasadę anonimowości transakcji giełdowych i jednocześnie
zapewnią wykonywanie w takiej sytuacji obowiązków ustawowych, wynikających z ustawy
o podatku akcyzowym i z Prawa energetycznego.
Pierwsza część zmian dotyczy umoŜliwienia powołania giełdowej izby rozrachunkowej dla
celów rozliczania transakcji giełdowych, których przedmiotem jest energia elektryczna.
Rozwiązanie takie umoŜliwi rozdzielenie ryzyka handlowego i rozliczeniowego, a w dalszej
perspektywie równieŜ większą efektywność i mniejsze koszty usług rozliczeniowych.
Obecnie transakcje te są rozliczane bezpośrednio przez giełdę, na której zostały zawarte.
Obowiązujące przepisy ustawy o giełdach towarowych traktują tę sferę działalności
rozliczeniowej jako działalność dodatkową giełdowej izby rozrachunkowej, przez co nie jest
moŜliwe utworzenie podmiotu rozliczającego wyłącznie transakcje na rynku energii
elektrycznej.
Druga część zmian zawiera niewielką nowelizację ustawy o podatku akcyzowym w zakresie
definicji nabywcy końcowego. Z uwagi na to, iŜ definicja nabywcy końcowego zawarta w
ustawie o podatku akcyzowym róŜni się od definicji odbiorcy końcowego (zawartej w
Prawie energetycznym) bez powyŜszej zmiany definicja ta obejmowałaby równieŜ domy
maklerskie i towarowe domy maklerskie działające na zlecenie swoich klientów lub
instytucje rozliczeniowe działające w imieniu swoich członków. W konsekwencji podmioty
te byłyby zobowiązane do uiszczenia naleŜnej akcyzy jako podatnicy tego podatku.
Wyłączenie ich z definicji nabywcy końcowego pozwoli na ich udział w rynku giełdowym,
zgodnie z ich funkcją. Obowiązek podatkowy w podatku akcyzowym będzie w tym
przypadku obciąŜał ich klientów będących nabywcami końcowymi.
Ostatnia część zmian dotyczy rozwiązania kwestii obowiązku zakupu energii tzw.
„kolorowej”, czyli energii elektrycznej wytworzonej w źródłach odnawialnych lub
77
kogeneracji. Obowiązek ten jest w tej chwili wykonywany przez spółki obrotu lub
wytwórców sprzedających energię odbiorcom końcowym w drodze nabycia cechy
pochodzenia energii (będącej odrębnym przedmiotem handlu giełdowego) lub wniesienia
opłaty zastępczej. Obecnie ustawa o giełdach towarowych dopuszcza nabywanie przez
odbiorców końcowych będących członkami giełdy energii elektrycznej na giełdzie
towarowej, jednakŜe ze względu m.in. na dodatkowe obwarowania ustawowe, w praktyce
Ŝaden z odbiorców końcowych z tej moŜliwości nie korzysta. Stwarzając odbiorcom
końcowym realną moŜliwość nabywania energii na giełdzie towarowej, naleŜy stworzyć
równieŜ model uzyskiwania i przedstawiania do umorzenia świadectw pochodzenia energii
lub uiszczania opłaty zastępczej, który to model dostosowany będzie do specyfiki transakcji
giełdowych. W transakcjach giełdowych nabywca energii elektrycznej pozostaje anonimowy
dla zbywcy, w związku z czym nie jest moŜliwe posłuŜenie się rozwiązaniem obecnie
przewidzianym w art. 9a Prawa energetycznego, zgodnie z którym obowiązkami
związanymi z uzyskaniem i umorzeniem świadectw pochodzenia energii obciąŜone są
przedsiębiorstwa energetyczne sprzedające tę energię odbiorcom końcowym. Proponujemy,
by w zaleŜności od tego, czy odbiorca końcowy dokonuje transakcji giełdowych (nabycia
energii) bezpośrednio lub za pośrednictwem towarowego domu maklerskiego lub domu
maklerskiego, wykonaniem powyŜszego obowiązku obciąŜyć stronę lub pośrednika, który w
umowie o świadczenie usług maklerskich jest w stanie zapewnić odpowiednią współpracę z
klientem. RównieŜ obecnie w przypadku transakcji sprzedaŜy energii elektrycznej na rzecz
odbiorców końcowych są oni obciąŜani kosztami zakupu tzw. „koloru” energii. A zatem
zmiana podmiotu zobowiązanego nie zmienia w istocie ekonomicznego obciąŜenia
odbiorców końcowych.
Przyjęcie zaproponowanego rozwiązania będzie skutkować zwiększeniem obciąŜenia
administracyjnego Urzędu Regulacji Energetyki. Zwiększenie kompetencji Prezesa URE w
zakresie kontroli przedsiębiorstw energetycznych będzie wiązało się z poniesieniem kosztów
budŜetowych w wysokości łącznie około 142 tys. zł w pierwszym roku od prowadzenia
nowelizacji. Na tę kwotę składają się:
- wynagrodzenia (przewiduje się 2 etaty × 5500 /przeciętnie wynagrodzenie/ ×
12 miesięcy) =132 tys. zł
- pozostałe wydatki rzeczowe – 10 tys. zł
Wśród propozycji zmian Prawa energetycznego jest równieŜ zwolnienie wszystkich
78
instytucji rynku towarowego z obowiązku posiadania koncesji na obrót energią elektryczną.
Te instytucje nie są przedsiębiorstwami energetycznymi a ich rola jako przy obrocie energią
elektryczną regulowana jest przepisami ustawy o giełdach towarowych. Nie ma zatem
Ŝadnego uzasadnienia, aby te podmioty podlegały koncesjonowaniu na gruncie Prawa
energetycznego. Obecnie jednak wyłączone z obowiązku uzyskiwania koncesji są jedynie
towarowe domy maklerskie. NaleŜy zatem wyraźnie przesądzić, Ŝe koncesji nie muszą
uzyskiwać równieŜ inne podmioty zaangaŜowane w sprzedaŜ energii lub paliw gazowych na
giełdzie towarowej lub rynku regulowanym, tj. domy maklerskie prowadzące działalność na
giełdzie towarowej, spółka prowadząca giełdę towarową, giełdowa izbę rozrachunkowa oraz
Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych S.A. nabywające paliwa gazowe lub energię
elektryczną z tytułu pełnienia funkcji określonej w art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 26
października 2000 r. o giełdach towarowych oraz izba rozliczeniowo-rozrachunkowa
działająca zgodnie z ustawą o obrocie instrumentami finansowymi.”
103.
Art. 56 ust. 1 pkt
1b)
104.
Art. 56 ust. 1 pkt
1b
Błędne jest załoŜenie, Ŝe Prezes URE ma nakładać kary na podmioty, które przedstawia do
zatwierdzenia instrukcje ruchu i eksploatacji sieci nie spełniające wymogów określonych w
ustawie. Obecny system zatwierdzania instrukcji przez Prezesa URE, ma zapewnić, Ŝe na
etapie zatwierdzania instrukcji – z uwagi na kompetencje tego organu - dochodzi do
wyeliminowania nieprawidłowych postanowień. Nie ma potrzeby dodatkowego karania
przedsiębiorstw, które złoŜą wniosek o zatwierdzenie instrukcji, który wzbudzi zastrzeŜenia
Prezesa URE.
Art. 56 ust. 1 pkt 1b proponuje się nadać następujące brzmienie:
„nie przedkłada Prezesowi URE do zatwierdzenia instrukcji, o której mowa w art.
9g ust. 7 i 8.”
Uzasadnienie:
Proponowana zmiana sprowadza się do ograniczenia moŜliwości nakładania kar do
przypadków nie przedkładania Prezesowi URE IRiESD lub IRiESP, z wyłączeniem
przypadków przedkładania tych instrukcji, ale nie spełniających wymagań ustawowych.
Zgodnie z art. 9g ust. 7 i 8 instrukcje przedkładane przez operatorów zatwierdzane są przez
Prezesa URE w drodze decyzji. Zgodnie zaś z art. 30 ust. 1 ustawy, do postępowań przed
Prezesem URE stosuje się co do zasady przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.
Przepisy te regulują przypadki złoŜenia wniosku, który nie spełnia wymogów ustawowych.
Regulacja w tym zakresie znajduje się w art. 64 § 2 K.p.a. Zgodnie z jego treścią, jeŜeli
podanie nie czyni zadość innym (poza kwestią adresu wnoszącego, uregulowaną w § 1 tego
Izba Gospodarcza
Gazownictwa
+
Polskie
Towarzystwo
Przesyłu i
Rozdziału Energii
Elektrycznej
+
79
artykułu) wymaganiom ustalonym w przepisach prawa, naleŜy wezwać wnoszącego do
usunięcia braków w terminie 7 dni z pouczeniem, Ŝe nie usunięcie tych braków spowoduje
pozostawienie podania bez rozpoznania. Taka konstrukcja uzupełniania wniosków w
postępowaniu oznacza, Ŝe wnioskodawca, składając wniosek obarczony brakami, ma
moŜliwość jego uzupełnienia, nie naraŜając się na ujemne skutki tych braków, w postaci nie
rozpoznania wniosku, nie mówiąc juŜ o skutkach w postaci jakiejkolwiek kary. Tymczasem
przyjęcie rozwiązania zaproponowanego na gruncie ustawy nowelizującej Prawo
energetyczne oznaczałoby, Ŝe wnioskodawca, mimo moŜliwości prawidłowego uzupełnienia
braków na wezwanie Prezesa URE, dokonane w trybie art. 64 K.p.a., od razu naraŜałby się
na karę, przy czym nie bez znaczenia pozostaje to, Ŝe kara mogłaby być nakładana nawet w
przypadku bardzo drobnych uchybień lub braków w składanym wniosku. Tym samym
pozostawienie moŜliwości karania w tych przypadkach stałoby w jawnej sprzeczności z
zasadami postępowania administracyjnego, zawartymi m.in. w art. 7, 8 i 9 K.p.a.
105. Art. 56 ust. 1 pkt 1 Proponujemy usunąć: „lub przedkłada instrukcje nie spełniającą wymagań określonych w Gaz System S.A.
bi1c
ustawie”.
Błędne jest załoŜenie, Ŝe Prezes URE ma nakładać kary na podmioty, które przedstawią do
zatwierdzenia instrukcje ruchu i eksploatacji sieci nie spełniające wymogów określonych w
ustawie. Obecny system zatwierdzania instrukcji przez Prezesa URE, ma zapewnić, Ŝe na
etapie zatwierdzania instrukcji - z uwagi na kompetencje tego organu - dochodzi do
wyeliminowania nieprawidłowych postanowień. Nie ma potrzeby dodatkowego karania
przedsiębiorstw, które złoŜą wniosek o zatwierdzenie instrukcji, który wzbudzi zastrzeŜenia
Prezesa URE.
106. Art. 56 ust.1pkt 19 W art. 56 ust. 1 nadać pktowi 19 następujące brzmienie:
„19) z nieuzasadnionych powodów nie wydaje, w terminie określonym w art. 7
ust. 8g, warunków przyłączenia”
oraz wykreślić ust. 2c w całości.
Polskie
Towarzystwo
Przesyłu i
Rozdziału Energii
Elektrycznej
+
_
Uzasadnienie:
Art. 56 nie moŜe wprowadzać odpowiedzialności absolutnej lecz tak jak dotychczas
powinien opierać się na zasadzie stopnia winy przedsiębiorstwa energetycznego. Brak
uzupełnienia zdania: "nie wydaje, w terminie określonym w art. 7 ust. 8g, warunków
przyłączenia" o słowa "z nieuzasadnionych powodów" mógłby sugerować, Ŝe Prezes URE w
kaŜdym przypadku opóźnienia w wydaniu warunków ma obowiązek nałoŜenia kary, co nie
jest zgodne z celem przepisu, a w połączeniu z propozycją ustalenia minimalnej wysokości
80
107.
Art. 56 ust. 2c
108.
Art. 56 ust. 2c i
ust. 2d
109.
Art. 56 ust. 2c i
ust. 2d
kary oznaczałoby de facto karanie za sam fakt opóźnienia niezaleŜnie od przyczyn. Ponadto
proponowana zmiana do projektu nowelizacji koresponduje z redakcją pozostałych
przepisów artykułu 56 Pe (w tym art. 56 ust 1 pkt 4; 7a; 14; 15; 16,), które wyraźnie
ograniczają odpowiedzialność przedsiębiorstwa energetycznego do naruszeń ale dokonanych
wyłącznie z "nieuzasadnionych” powodów.
W art. 56:
Urząd Regulacji
- po ust. 2b dodanie ust. 2c w brzmieniu:
Energetyki
„2c. Prezes URE nie wszczyna postępowania jeŜeli podmiot, który naruszył przepisy
określone w ust. 1, wypełnił obowiązek przed powzięciem wiadomości o tym
fakcie przez organ”.
Wadliwy jest projektowany art. 56 ust. 2c i 2d PE, gdyŜ nie pozwala na dostosowanie kary Izba Gospodarcza
do okoliczności sprawy. MoŜe to prowadzić do nakładania nieproporcjonalnie wysokich kar, Gazownictwa
nawet za stosunkowo drobne uchybienia. Znaczna minimalna wysokość kar (mogącą
wynosić w przypadku niektórych przedsiębiorców wiele dziesiątków milionów złotych!) jest
teŜ nie do pogodzenia z bardzo ogólnym opisem czynu zabronionego, który pozostawia
znaczny margines dla subiektywnej oceny Prezesa URE i sadu. Przykładowo, drobne
uchybienie, mogące wynikać z samowoli pracownika spółki holdingowej, polegające np. na
próbie „załatwienia” szybszego terminu przyłączenia jakiegoś klienta będzie skutkować
nałoŜeniem kary w wysokości kilku lub wręcz kilkudziesięciu milionów złotych. W
uzasadnieniu projektu nie wskazano, aby dokonano oceny ekonomicznych skutków tej
regulacji.
Proponuje się wykreślić z projektu ust. 2c oraz 2d.
Polskie
Towarzystwo
Uzasadnienie:
Przesyłu i
Wprowadzenie proponowanych przepisów jest zbędne, w sposób nadmierny ogranicza Rozdziału Energii
swobodę Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki w ustalaniu wysokości stosowanych kar Elektrycznej
pienięŜnych oraz prowadzi do nierównego traktowania przedsiębiorstw energetycznych.
Wprowadzenie zasady minimalnej wysokości kary w przypadku naruszenia wymienionych
przepisów jest zbyt rygorystyczne, gdyŜ narusza konstytucyjną zasadę równości wobec
prawa wynikającą z art. 32 ust. 1 Konstytucji, zgodnie z którym „wszyscy są wobec prawa
równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne.”
NaleŜy zauwaŜyć, iŜ ww. naruszenie przepisu konstytucji jest szczególnie widoczne w
przypadku dodanego 56 ust. 2d Prawa energetycznego. Przepis ten stanowi, iŜ minimalna
kara wynosić ma 1% przychodu karanego przedsiębiorcy, osiągniętego w poprzednim roku
+
+
+
81
podatkowym. Zatem biorąc pod uwagę przychody (nie dochody) przedsiębiorstw
energetycznych - minimalna wysokość takiej kary moŜe wynosić wiele milionów złotych.
Jednocześnie kara w takiej wysokości ma być orzekana dla tego, kto:
21) nie przestrzega warunków i kryteriów niezaleŜności operatora systemu, o którym mowa
w art. 9d ust. 1 – 2;
22) nie zapewnia wyznaczonemu dla swojej sieci operatorowi systemu spełnienia warunków
i kryteriów niezaleŜności, o których mowa w art. 9d ust. 1 – 2;
Tym samym przesłanki zastosowania tej kary są określone na takim poziomie ogólności, iŜ
pozwalają na bardzo dowolną interpretację. Wystarczy przeanalizować w tym zakresie art.
9d ust. 2 Prawa energetycznego stanowiący iŜ:
„2. W celu zapewnienia niezaleŜności operatorów, o których mowa w ust. 1, muszą być
spełnione łącznie następujące kryteria:
1) osoby odpowiedzialne za zarządzanie nie mogą uczestniczyć w strukturach zarządzania
przedsiębiorstwa zintegrowanego pionowo lub przedsiębiorstwa energetycznego
zajmującego się takŜe działalnością gospodarczą niezwiązaną z paliwami gazowymi lub
energią elektryczną ani być odpowiedzialne - bezpośrednio lub pośrednio - za bieŜącą
działalność w zakresie wykonywanej działalności gospodarczej innej niŜ wynikająca z zadań
operatorów;
2) osoby odpowiedzialne za zarządzanie systemem gazowym lub systemem
elektroenergetycznym powinny mieć zapewnioną moŜliwość niezaleŜnego działania;
3) operatorzy powinni mieć zapewnione prawo podejmowania niezaleŜnych decyzji w
zakresie zarządzanego majątku koniecznego do ich działania, w tym eksploatacji,
konserwacji, remontów lub rozbudowy sieci;
4) kierownictwo przedsiębiorstw zintegrowanych pionowo nie powinno wydawać
operatorom poleceń dotyczących ich bieŜącego funkcjonowania ani podejmować decyzji w
zakresie budowy sieci lub jej modernizacji, chyba Ŝe te polecenia lub decyzje dotyczyłyby
działań operatorów, które wykraczałyby poza zatwierdzony plan finansowy lub równowaŜny
dokument.”
A zatem do zastosowania co najmniej wielomilionowej kary wystarczy to by: „osoba
odpowiedzialna za zarządzanie” „była odpowiedzialna - bezpośrednio lub pośrednio – za
bieŜącą działalność w zakresie wykonywanej działalności gospodarczej innej niŜ wynikająca
z zadań operatorów”. Po pierwsze nie jest jasne: kto jest „osobą odpowiedzialną za
zarządzanie” – czy kaŜdy kto ma jakiegokolwiek podwładnego w strukturze
przedsiębiorstwa energetycznego (np. kierownik sekretariatu – przepis ten rozróŜnia
przecieŜ w pkt. 1 „osoby odpowiedzialne za zarządzanie” od w pkt. 2 – „osób
82
odpowiedzialnych za zarządzanie systemem gazowym lub systemem elektroenergetycznym”
), a po drugie czy do zastosowania takiej wielomilionowej kary wystarczy by taka osoba np.
po godzinach pracy prowadziła własną działalność gospodarczą (a więc była w tej własnej
firmie „odpowiedzialna za bieŜącą działalność w zakresie wykonywanej działalności
gospodarczej innej niŜ wynikająca z zadań operatorów”).
Dalej np. nie jest jasne co oznacza złamanie obowiązku „zapewnienia moŜliwości
niezaleŜnego działania” dla „osób odpowiedzialnych za zarządzanie systemem gazowym lub
systemem elektroenergetycznym”. A więc jakie działania kontrolne są w praktyce
dopuszczalne a jakie niedopuszczalne. Przepis stanowi, dalej iŜ „kierownictwo
przedsiębiorstw zintegrowanych pionowo nie powinno wydawać operatorom poleceń
dotyczących ich bieŜącego funkcjonowania ani podejmować decyzji w zakresie budowy
sieci lub jej modernizacji, chyba Ŝe te polecenia lub decyzje dotyczyłyby działań
operatorów, które wykraczałyby poza zatwierdzony plan finansowy lub równowaŜny
dokument.” Z porównania tych norm powstaje wątpliwość - czy zatem wszelkie inne
polecenia niŜ „dotyczące bieŜącego funkcjonowania” operatorów są dopuszczalne i tym
samym nie naruszają obowiązku „zapewnienia moŜliwości niezaleŜnego działania” czy teŜ
istnieje tu jeszcze inny podział.
A zatem proponowana zmiana ustawy prowadzi do nakładania wielomilionowych kar za
działania określone na tak wysokim poziomie abstrakcji, Ŝe w wielu przypadkach jedynie od
arbitralnej decyzji zaleŜeć będzie czy karę nałoŜyć czy nie. Prowadzić to będzie do sytuacji,
w których w takich samych przypadkach jeden podmiot zapłaci wielomilionową karę, a
drugi jej uniknie gdyŜ w pierwszym przypadku zostanie uznane, iŜ dane działanie mieści się
w zakresie ww. abstrakcyjnej formuły, natomiast w drugim - nie. Taki stan narusza teŜ art. 2
Konstytucji, zgodnie z którym „Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem
prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej.” W ramach tego
przepisu w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego podnosi się, iŜ jedną z zasad
demokratycznego państwa prawnego jest zasada poprawnej legislacji, z której wynika m.in.,
iŜ zwłaszcza w przypadku przepisów karnych – wymagane jest precyzyjne określenie
przesłanek odpowiedzialności. Tymczasem wprowadzenie bardzo ogólnych przesłanek tejŜe
odpowiedzialności w powiązaniu z ustaleniem minimalnej wysokości kary na bardzo
wysokim poziomie prowadzić musi do skutku, w którym w bardzo podobnych sytuacjach
róŜne podmioty będą raŜąco odmiennie traktowane (jeden zapłaci kilka milionów kary, a
drugi nie). Prowadzi to do raŜącego naruszenia zasady równości wobec prawa. Ponadto
naleŜy zauwaŜyć, Ŝe wprowadzenie proponowanych w projekcie zmian wyłączy w pewnym
zakresie stosowania art. 56 ust 6, bowiem w zakresie minimalnej wysokości kary Prezes
83
110.
Art. 56 ust. 2d
URE będzie związany i nie będzie miał moŜliwości badania takich okoliczności jak stopień
szkodliwości czynu; stopień zawinienia; dotychczasowe zachowanie podmiotu czy
moŜliwości finansowe. Prowadzi to do naruszenia konstytucyjnych zasad sprawiedliwości
społecznej, demokratycznego państwa prawnego i zaufania do organów władzy publicznej.
Zatem obecnie obowiązujący art. 56 ust 3 i 6 stanowią wystarczającą regulację prawną
umoŜliwiającą Prezesowi URE skuteczne realizowanie polityki karania za naruszenia prawa
I koncesji. Z drugiej strony wprowadzenie zasady minimalnej wysokości kary w
przypadkach wymienionych, a pominięcie jej przy okazji innych jest niczym
nieuzasadnione. Uznanie naruszeń przepisów ust 1 pkt 19, 22 i 23 za wymagające
surowszego karania zawsze moŜe odbywać się w drodze indywidualnej decyzji Prezesa
URE opartej o przesłanki z art. art. 56 ust 6.
Wprowadzanie proponowanych w projekcie zmian jest zbędne i dotyka materii
wystarczająco i poprawnie regulowanej ustawą. Cechuje się przy tym nadmiernym
rygoryzmem i zbytnią ogólnikowością, która prowadzi do naruszenia zasad
konstytucyjnych.
Nowelizacja nakłada na Prezesa URE obowiązek nałoŜenia kary pienięŜnej w minimalnej
wysokości 1% przychodu przedsiębiorstwa energetycznego, w przypadku naruszenia zasad i
kryteriów niezaleŜności operatorów systemu. W świetle obligatoryjnej kary pienięŜnej (o
ustalonej minimalnej wysokości), brzmienie art. 56 ust. 2d Prawa energetycznego moŜe
potencjalnie nieść istotne ryzyka finansowe dla przedsiębiorstw sektora i wywołać
nieodwracalne skutki.
Wymaga podkreślenia, iŜ zaproponowany mechanizm kar zakłada daleko idący
automatyzm, bez uwzględnienia konkretnych stanów faktycznych i stopnia zawinienia
przedsiębiorstwa energetycznego. W powiązaniu z obligatoryjnością ich nakładania moŜe to
doprowadzić do nakładania drastycznie wysokich kar za przewinienia o znikomym stopniu
szkodliwości. Propozycja ta stanowi wyraz braku zaufania do regulatora w zakresie
wymierzania kar odpowiadających stopniowi przewinienia i konkretnemu stanowi
faktycznemu.
Omawiane rozwiązanie musi być ocenione równieŜ jako niezgodne z konstytucyjną zasadą
proporcjonalności, nakazującą nakładanie obowiązków względnie sankcji w odpowiedniej
mierze do wagi naruszeń obowiązków określonych przepisami prawa.
Ponadto postuluje się, na wzór rozwiązań stosowanych w Ustawie o ochronie konkurencji i
konsumentów, wprowadzenie moŜliwości rozłoŜenia na raty lub odroczenia uiszczenie kary
pienięŜnej.
W związku z tym proponujemy dodać nowy przepis art. 58 o następującym brzmieniu:
Towarzystwo
Gospodarcze
Polskie
Elektrownie
+
84
„1. Prezes Urzędu moŜe na wniosek przedsiębiorstwa energetycznego lub jego kierownika,
w drodze postanowienia, na które nie przysługuje zaŜalenie, odroczyć uiszczenie kary
pienięŜnej albo rozłoŜyć ją na raty ze względu na waŜny interes wnioskodawcy.
2. Prezes Urzędu moŜe uchylić, w drodze postanowienia, na które nie przysługuje zaŜalenie,
odroczenie uiszczenia kary pienięŜnej lub rozłoŜenie jej na raty, jeŜeli ujawniły się nowe lub
poprzednio nieznane okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia.”
Ponadto postuluje się, takŜe na wzór rozwiązań stosowanych w Ustawie o Ochronie
Konkurencji i Konsumentów, wprowadzenie terminów przedawnienia karalności oraz
ściągalności nałoŜonych kar. W konsekwencji proponuje się dodanie nowego art. 59 o
następującej treści:
„1. Karalność ustaje, jeŜeli upłynęło 5 lat od końca roku, w którym dopuszczono się
któregokolwiek z przewinień, o których mowa w art. 56
2. Kara nie podlega ściągnięciu, jeŜeli upłynęło 5 lat od uprawomocnienia się decyzji o
nałoŜeniu kary.”
111.
Art. 57
Art. 57 ust. 1 nadać brzmienie:
„1. W razie nielegalnego pobierania paliw lub energii, przedsiębiorstwo energetyczne
moŜe:
1) pobierać lub dochodzić od odbiorcy, a w przypadku, gdy nielegalny pobór nastąpił bez
zawarcia umowy, od osoby lub osób, odpowiedzialnych za nielegalne pobieranie paliw lub
energii, opłatę w wysokości określonej w taryfie, chyba Ŝe odbiorca albo osoba lub osoby
odpowiedzialne wykaŜą, iŜ nielegalne pobieranie paliw lub energii wynikało z wyłącznej
winy osoby trzeciej, za którą nie ponoszą one odpowiedzialności lub
2) dochodzić odszkodowania na zasadach określonych w kodeksie cywilnym.”
Polskie
Towarzystwo
Przesyłu i
Rozdziału Energii
Elektrycznej
+
Uzasadnienie:
Przepis art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy powinien być uznany za samoistną i samodzielną
podstawę dochodzenia naleŜności z tytułu nielegalnego poboru paliw gazowych lub energii.
Przepis ten powinien dać przedsiębiorstwu energetycznemu dwie alternatywne drogi
dochodzenia swych roszczeń:
1) pobranie opłaty w wysokości określonej w taryfie
lub
2) dochodzenie naleŜności na zasadach określonych w kodeksie cywilnym.
W związku z tym konieczne wydaje się takie przeredagowanie tego przepisu, by nie budził
wątpliwości interpretacyjnych. PoniewaŜ w dotychczasowej praktyce orzeczniczej, w
85
sprawach dotyczących nielegalnego poboru, często sądy, nawet w przypadku wybrania przez
przedsiębiorstwo energetyczne moŜliwości pobierania opłaty zgodnej z taryfą, i tak badają
przesłanki odpowiedzialności na zasadach ogólnych (w oparciu bądź to o normę art. 405,
415 bądź 471 k.c.), w tym w szczególności analizują winę odbiorcy. W przypadku zmiany
przepisu określałby on precyzyjnie, Ŝe dla pobrania opłaty w wysokości zgodnej z taryfą
wystarczy, Ŝe przedsiębiorstwo energetyczne wykaŜe fakt zaistnienia nielegalnego poboru
energii w rozumieniu definicji normatywnej tego pojęcia, umieszczonej w art. 3 pkt 18
ustawy i na tej podstawie będzie mogło domagać się tej opłaty od odbiorcy. Oczywiście, w
przypadku, gdy nielegalny pobór nastąpił bez zawarcia umowy (czyli nie ma odbiorcy w
rozumieniu ustawy), to opłata będzie mogła zostać pobrana od osoby lub osób
odpowiedzialnych z tytułu nielegalnego pobierania paliw lub energii, zgodnie z ustaleniami
kontroli, przeprowadzonej na zasadzie art. 6 ustawy.
Podkreślając odrębność i samodzielność normy art. 57 ustawy jako podstawy
odpowiedzialności, proponuje się zawrzeć dodatkowo wyraźne domniemanie
odpowiedzialności osoby w danym przypadku odpowiedzialnej za nielegalny pobór,
ustalonej w wyniku przeprowadzonej kontroli. Osoba ta będzie mogła w ewentualnym
procesie sądowym wykazywać, iŜ nie ponosi odpowiedzialności za zaistniałe zdarzenie.
Zasadne jest przy tym pozostawienie, jako alternatywnej formy dochodzenia roszczeń zasad
ogólnych kodeksu cywilnego. Skorzystanie z tych unormowań wiązać się będzie z
nałoŜeniem na przedsiębiorstwo cięŜaru dowodzenia przesłanek odpowiedzialności osób
odpowiedzialnych, związanych z poszczególnymi reŜimami odpowiedzialności.
112.
Numer art.
projektu
nowelizacji
Art. 4
PRZEPISY PRZEJŚCIOWE
W związku z tym, iŜ obecnie trwają prace nad nowelizacją Prawa energetycznego zwracam
się z uprzejmą prośbą o uwzględnienie zmiany polegającej na zmianie terminu dostarczania
przez inwestorów wypisu i wyrysu z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
W projekcie Prawa energetycznego istnieje zapis, iŜ inwestorzy w okresie przejściowym
będą musieli dostarczyć w terminie 60 dniowym do operatora wypis i wyrys z miejscowego
planu zagospodarowania przestrzennego.
Obecnie w naszej gminie podjęta zostanie uchwała o przystąpieniu opracowania
miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na wniosek inwestora. Teren został
wskazany przez inwestora, który posiada zawarte umowy dzierŜawy z właścicielami
gruntów pod budowę elektrowni wiatrowych. Okres opracowania zmiany studium i
miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wynosi około 18 do 24 miesiące, aby
Andrzej
BrzezińskiBurmistrz Gminy
Janikowo
_
86
zachować terminy określone w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
W związku z tym proponujemy wprowadzić zmiany w projekcie ustawy dotyczące okresu
przejściowego i wydłuŜyć termin do minimum 18 miesięcy lub wprowadzić zapis, Ŝe 60
dniowy termin nie dotyczy firm, które obecnie są na etapie wykonania ekspertyz
oddziaływania na sieć energetyczną a ostateczny termin jej przekazania do operatora nie
przekroczy 24 miesiące.
Obecny zapis 60 dniowy termin spowoduje, Ŝe inwestor nie spełni tego warunku gdyŜ
niemoŜliwe jest uchwalenie zmiany studium i miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego w takim krótkim okresie czasu. Inwestor, który ma złoŜony wniosek o
zawarcie umowy przyłączeniowej z operatorem bez spełnienia tego warunku otrzyma
odpowiedź negatywną. Gmina będzie posiadła opracowane plany zagospodarowania
przestrzennego za które poniesie duŜe koszty bez moŜliwości ich wykorzystania. Inwestor
będzie posiadał umowy dzierŜawne , natomiast nie będzie posiadał umowy przyłączeniowej
do sieci energetycznej i nie będzie mógł wybudować parku elektrowni wiatrowych.
Spowoduje to duŜe niezadowolenie ze strony społeczeństwa szczególnie właścicieli
gruntów, którzy posiadają umowy dzierŜawy. W związku z powyŜszym proszę o
uwzględnienie naszej prośby aby umoŜliwić zrealizowanie planowanego zadania
inwestycyjnego na naszej gminie.
113.
Art. 4
W związku z pracami nad nowelizacją Prawa energetycznego zwracam się z uprzejmą Zenon Norman
prośbą o uwzględnienie zmiany terminu dostarczenia wypisu i wyrysu z miejscowego Wójt Gminy
planu zagospodarowania przestrzennego. Z projektu Prawa energetycznego wynika, iŜ Piaski
inwestorzy w okresie przejściowym będą musieli dostarczyć w terminie 60 dniowym do
operatora wypis i wyrys z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Rada
Gminy Piaski w dniu 14.09.2009 będzie podejmować uchwałę zatwierdzającą zmianę
studium zagospodarowania przestrzennego i kierunków rozwoju gminy. Następnie
przystąpimy do opracowania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla
obszarów przewidzianych pod budowę elektrowni wiatrowych. Aby zachować terminy
określone w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym czas niezbędny do
uchwalenia m.p.z.p. wynosi 12 miesięcy.
W związku z powyŜszym jest propozycja aby wprowadzić zmiany w projekcie ustawy
dotyczące okresu przejściowego i wydłuŜyć termin do minimum 18 miesięcy lub
wprowadzić zapis, Ŝe 60 dniowy termin nie dotyczy firm, które obecnie są na etapie
wykonania ekspertyz oddziaływania na sieć energetyczną a ostateczny termin jej
przekazania do operatora nie przekroczy 24 miesiące. Pozostawienie zapisu 60 dniowego
_
87
114.
Art. 4
terminu moŜe spowodować, Ŝe inwestor nie spełni tego warunku i w gmina nie otrzyma
spodziewanych dochodów z tytułu podatków. Gmina ponosi duŜe nakłady związane z
opracowanie studium i planu, inwestor będzie posiadał umowy dzierŜawne , natomiast nie
będzie posiadał umowy przyłączeniowej do sieci energetycznej i nie będzie moŜna
zrealizować planowanego zadania inwestycyjnego.
W związku z tym, iŜ obecnie trwają prace nad nowelizacją Prawa energetycznego zwracam Mariusz Zając
się z uprzejmą prośbą o uwzględnienie zmiany polegającej na zmianie terminu dostarczania Burmistrz Gminy
przez inwestorów wypisu i wyrysu z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Tyszowiec
W projekcie Prawa energetycznego istnieje zapis, iŜ inwestorzy w okresie przejściowym
będą musieli dostarczyć w terminie 60 dniowym do operatora energetycznego wypis i
wyrysu z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Obecnie w naszej gminie podjęta zostanie uchwała o przystąpieniu opracowania
miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na wniosek inwestora. Teren został
wskazany przez inwestorów, którzy posiadają zawarte umowy dzierŜawy z właścicielami
gruntów pod budowę elektrowni wiatrowych. Okres opracowania zmiany studium i
miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wynosi około 18 do 24 miesiące, aby
zachować terminy określone w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W
związku z tym proponujemy wprowadzić zmiany w projekcie ustawy dotyczące okresu
przejściowego i wydłuŜyć termin do minimum 18 miesięcy lub wprowadzić zapis, Ŝe 60
dniowy termin nie dotyczy firm, które obecnie są na etapie wykonania ekspertyz
oddziaływania na sieć energetyczną a ostateczny termin jej przekazania do operatora nie
przekroczy 24 miesiące.
Proponowany zapis tj. 60 dniowy termin spowoduje, Ŝe inwestor nie spełni tego warunku
gdyŜ niemoŜliwe jest uchwalenie zmiany studium i miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego w takim krótkim okresie czasu. Inwestor, który ma złoŜony wniosek o
zawarcie umowy przyłączeniowej z operatorem bez spełnienia tego warunku otrzyma
odpowiedź negatywną. Gmina będzie posiadła opracowane plany zagospodarowania
przestrzennego za które poniesie duŜe koszty bez moŜliwości ich wykorzystania. Inwestor
będzie posiadał umowy dzierŜawy, natomiast nie będzie posiadał umowy przyłączeniowej
do sieci energetycznej i nie będzie mógł wybudować parku elektrowni wiatrowych.
Spowoduje to duŜe niezadowolenie ze strony społeczeństwa szczególnie właścicieli
gruntów, którzy posiadają umowy dzierŜawy. W związku z powyŜszym proszę o
uwzględnienie naszej prośby aby umoŜliwić realizację planowanych przedsięwzięć na
terenie naszej gminy.
_
88
115.
116.
Art. 4
Art. 4
W związku z prowadzonymi pracami nad nowelizacją Ustawy Prawo Energetyczne -Druk nr
2176 z 30 czerwca 2009 r. zwracamy się z prośbą o uwzględnienie zmiany terminu
przedłoŜenia wypisu i wyrysu z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przez
inwestora. Projekt tej ustawy nakłada, na inwestora zgodnie z art. 4 pkt. 2 dostarczenie
operatorowi Energetycznemu wypisu i wyrysuj z miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego w terminie 60 dni. Jest to wymóg nie do spełnienia. Okres wykonania
niezbędnych opracowań, szereg uzgodnień wynosi około od 18 do 36 miesięcy. Ponadto,
aby dotrzymać terminów określonych w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wynosi
minimum 7,5 miesiąca. W związku z powyŜszym Gmina Orchowo proponuje
wprowadzić zmiany w projekcie ustawy Prawo Energetyczne dotyczące okresu
przejściowego i wydłuŜyć termin minimum do 24 miesięcy lub wprowadzić, Ŝe
przedmiotowy zapis odnośnie 60 dniowego terminu nie dotyczy podmiotów, które są w
trakcie wykonywania ekspertyz oddziaływania na sieć energetyczną, a ostateczny termin
jej przekazania do operatora nie przekroczy 24 miesięcy.
W sytuacji pozostawienia 60 dniowego terminu dostarczenia wypisu i wyrysu z
miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego moŜe spowodować, Ŝe inwestor nie
spełni tego wymogu formalnego, gdyŜ w tak krótkim terminie Gmina Orchowo nie jest w
stanie uchwalić planu. Inwestor nie spełni wymogu przedmiotowej ustawy, a jego wniosek
pozostanie bez rozpatrzenia, tym samym zostanie odrzucony. Gmina poniesie duŜe koszty
związane z opracowaniem i uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego. Inwestor będzie posiadał umowy dzierŜawy podpisane z właścielami
gruntów, natomiast nie będzie miał umowy przyłączenia do sieci elektroenergetycznej i nie
będzie mógł realizować planowanego przedsięwzięcia. W związku z powyŜszym proszę o
uwzględnienie przedmiotowej prośby celem uniknięcia takiej sytuacji.
Zapoznaliśmy się z nowelizacją prawa energetycznego i jesteśmy zaniepokojeni
jego propozycjami zmian, a w szczególności zapisami, które mówią o okresie
przejściowym i dokumentach, jakie będą musieli dostarczać inwestorzy po
wejściu w Ŝycie nowelizacji ustawy. Obecnie w naszej gminie na wniosek
inwestora przystąpiliśmy do zmiany studium i równolegle podjęliśmy uchwały
związane
z
przystąpieniem
do
opracowania
miejscowego
planu
zagospodarowania przestrzennego w obszarach wskazanych przez inwestora, na
których inwestor posiada podpisane umowy dzierŜawy. Okres tych opracowań to
około od 15 do 24 miesięcy. Projekt zakłada 60 dniowy termin na dostarczenie do
Teodor Pryka
Wójt Gminy
Orchowo
_
Ewaryst Matczak
Burmistrz Gminy
Strzelno
_
89
117
118.
Art. 4
Art. 4 ust. 1 i 2
operatora wypisu i wyrysu uchwalonego i obowiązującego planu miejscowego. W
tym terminie ani my, ani Ŝadna inna gmina w 60 dni nie jest w stanie takiej
uchwały przekazać inwestorowi, gdyŜ termin ten jest sprzeczny z zapisami i
wymogami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i wynosi tylko
dla planu minimum 7,5 miesiąca. W związku z powyŜszym proponujemy
wprowadzić zmiany dotyczące okresu przejściowego i wydłuŜyć termin do
minimum 18 miesięcy lub wprowadzić zapis, Ŝe 60 dniowy termin nie dotyczy
firm, które obecnie są na etapie wykonywania ekspertyzy oddziaływania na siec
energetyczną, a ostateczny termin jej przekazania do operatora nie przekracza 24
miesięcy. W przypadku pozostawienia zapisu 60 dniowego okaŜe się Ŝe inwestor nie
spełni tego wymogu, gdyŜ w tak krótkim terminie Ŝadna z gmin planu nie uchwali,
a inwestor nie spełni wymogu ustawy, a jego wniosek pozostanie bez rozpatrzenia
czyli odrzucony. Gmina poniesie potęŜne koszty związane z opracowaniem i
uchwaleniem planu, na którym z powodu nieotrzymania warunków przyłączenia
moŜe juŜ nic nie powstać, gdyŜ na terenach objętych planem, umowy dzierŜaw
będzie posiadał inwestor, którego wniosek o wydanie warunków przyłączenia został
odrzucony. Prosimy o uwzględnienie naszych oczekiwań.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo energetyczne oraz o zmianie niektórych ustaw w „NOWA
zawiera przepis wyraŜony w art. 4 tj. stwierdza obowiązek i określa warunki wpłaty zaliczki ENERGIA” Sp. z
przez podmioty które przed dniem wejścia w Ŝycie wymienionej ustawy złoŜyły wniosek o o.o.
określenie warunków przyłączenia (i odpowiednio warunki takie otrzymały lub jeszcze nie).
Ustawodawca, nie bacząc na zasadę lex retro non agit nałoŜył na przedsiębiorców
obowiązek wpłaty wyŜej określonej zaliczki pod sankcją utraty mocy prawnej uzyskanych
warunków przyłączenia lub sankcją pozostawienia wniosku o określenie warunków
przyłączenia bez rozpoznania. Takie działanie nie tylko kłóci się z zasadą ochrony praw
nabytych, ale i takŜe podwaŜa zaufanie przedsiębiorcy do ustawodawcy, co z kolei stwarza
niesprzyjające warunki dla inwestorów. Działanie takie moŜe nie tylko wprowadzić rynek
energii odnawialnej w okres stagnacji, ale takŜe spowodować odpływ kapitału z tej gałęzi
energetyki.
Z uwagi na powyŜsze, stanowisko „Nowa Energia” Sp. z o.o. krytycznie odnosi się do
proponowanych zmian i postuluje odrzucenie projektu.
Obecnie Ministerstwo Gospodarki przygotowało projekt ustawy Prawo energetyczne, który Windbud
jest obecnie rozpatrywany przez Komisję Gospodarki. Pragnę zauwaŜyć, Ŝe proponowane Sp. Z o.o.
zmiany Prawa energetycznego mogą zupełnie zniszczyć aktualne zaangaŜowanie wielu firm
w rozwój energetyki odnawialnej w naszym kraju oraz doprowadzić do ich całkowitego
_
_
90
bankructwa i upadłości. Pragnę zwrócić uwagę Komisji na absurdalny zapis projektu Prawa
Energetycznego art. 7 ust. 8d, który brzmi następująco:
Do wniosku o określenie warunków przyłączenia podmiot, o którym mowa w ust. 8a
dołącza szczególności wypis i wyrys z miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego albo w przypadku braku takiego planu, decyzję o warunkach zabudowy i
zagospodarowania terenu dla nieruchomości określonej we wniosku, jeŜeli jest ona
wymagana na podstawie przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Dla Parku elektrowni wiatrowych teren objęty planem to przewaŜnie kilka tysięcy hektarów.
Jak gmina ma zaufać inwestorowi, aby plan zablokował cały teren i przeznaczył go
wyłącznie pod moŜliwość budowy elektrowni wiatrowych? Co będzie, kiedy inwestor nie
otrzyma warunków przyłączenia, kto zapłaci za ponowną jego zmianę? Gmina będzie
posiadać wielki areał gruntowy z zakazem jakiejkolwiek zabudowy, co uniemoŜliwi jej
dalszy rozwój.
Kolejny zapis to przepisy przejściowe:
Art. 4
1. JeŜeli podmiot, o którym mowa w art. 7 ust. 8a ustawy wymienionej w art. 1 przed
dniem wejścia w Ŝycie niniejszej ustawy złoŜył kompletny wniosek o określenie
warunków przyłączenia, których waŜność upływa nie wcześniej niŜ z upływem 6
miesięcy od dnia wejścia w Ŝycie ustawy, ale nie zawarł umowy o przyłączenie do
sieci, wnosi zaliczkę w terminie 30 dni od dnia wejścia w Ŝycie niniejszej ustawy.
2. JeŜeli podmiot, o którym mowa w art. 7 ust. 8a ustawy wymienionej w art. 1, przed
dniem wejścia w Ŝycie niniejszej ustawy złoŜył kompletny wniosek o określenie
warunków przyłączenia, ale nie otrzymał warunków przyłączenia do sieci wnosi
zaliczkę oraz dostarcza, w terminie 60 dni od dnia wejścia w Ŝycie niniejszej
ustawy, właściwemu przedsiębiorstwu energetycznemu dokument, o którym mowa
w art. 7 ust. 8d. ustawy wymienionej w art. 1.
ad 1.
Co do zaliczki to moŜe być to zrozumiałe jednak bardzo mocno obciąŜa finansowo
inwestora i wielu przypadkach moŜe być powaŜną barierą inwestycyjną, która zniszczy
rynek OZE w naszym kraju.
ad. 2.
91
Firmy wykonujące obecnie ekspertyzy energetyczne są obecnie na róŜnym etapie
urbanistyczno planistycznym w róŜnych gminach. Niekiedy jest to etap zmiany studium
innym razem jest to opracowanie lub zmiana planu zagospodarowania przestrzennego.
Patrząc na terminy wynikające z ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
Ŝadna z gmin w terminie 60 dni planu miejscowego niestety nie uchwali nawet, kiedy
procedura uchwałodawcza i planistyczna jest mocno zaawansowana.
Z powyŜszej przyczyny inwestorzy nie będą w stanie wywiązać się w terminie 60 dni i całe
zaangaŜowanie planistyczne i finansowe zostanie zaprzepaszczone, co zniszczy finansowo te
firmy a nasz kraj nigdy nie wywiąŜe się z procentowego udziału energii odnawialnej do
2020 roku. PowyŜszy zapis ograniczający przepisy przejściowe do 60 dni to zabójstwo dla
uczciwie działających polskich firm, z drugiej strony wsparcie firm reprezentujących
wyłącznie obcy kapitał chcących wykorzystać zaawansowanie procedur planistycznych i
zagrabienie zwolnionych w ten sposób praw do uzyskania moŜliwości przyłącza do sieci.
Rodzi się pytanie czy ta ustawa i jej zapisy maja zniszczyć polski kapitał, a ma być tylko pomocna dla interesów zachodnich koncernów energetycznych.
Zapis pkt. 2 mówiący o 60 dniowym okresie przejściowym powinien zostać wykreślony w
całości. Proponuje, aby po wejściu w Ŝycie nowego Prawa energetycznego dotychczasowe
przepisy zachowały moc przez 2 lata od dnia wejścia w Ŝycie niniejszej zmienionej ustawy
lub wprowadzić zapis, iŜ 60 dniowy termin nie dotyczy firm, które obecnie są na etapie
wykonywania ekspertyzy oddziaływania na siec energetyczną, a ostateczny termin jej
przekazania do operatora nie przekracza 24 miesięcy, co pozwoli zakończyć rozpoczęte
procesy planistyczno inwestycyjne.
Zwracamy się z prośbą do Komisji o działania, które uniemoŜliwią uchwalenie ustawy która
całkowicie zniszczy rozwój odnawialnych źródeł energii w naszym kraju.
119.
Art. 4 ust. 2
„2. JeŜeli podmiot, o którym mowa w art. 7 ust. 8a ustawy wymienionej w art. 1,
przed dniem wejścia w Ŝycie niniejszej ustawy złoŜył kompletny wniosek o określenie
warunków przyłączenia, ale nie otrzymał warunków przyłączenia do sieci, wnosi zaliczkę
oraz dostarcza, w terminie 90 dni od dnia wejścia w Ŝycie niniejszej ustawy, właściwemu
przedsiębiorstwu energetycznemu dokument, o którym mowa w art. 7 ust. 8d ustawy
wymienionej w art. 1; w tych przypadkach termin wydania warunków przyłączenia nie
Polska Izba
Gospodarcza
Energii
Odnawialnej
+
92
naliczany jest od nowa, zostaje jedynie przedłuŜony o ilość dni jakie upłynęły od dnia
wejścia w Ŝycie niniejszej ustawy do dnia dostarczenia dokumentu, o którym mowa w art. 7
ust. 8d ustawy wymienionej w art. 1.
120.
Art. 6
121.
Art. 4 do 15
Zaproponowano wydłuŜenie okresu na dostarczenie dokumentu o którym mowa a wart. 7
ust. 8d. do 90 dni.
Zmiana okresu funkcjonowania systemu wsparcia z 31 marca 2019 do przynajmniej 31 Polska Izba
Gospodarcza
marca 2031 r.
Energii
Wprowadzany system wsparcia dla biogazu w jednostkach kogeneracyjnych Odnawialnej
(wysokosprawnych) ma wspierać kaŜdą energię elektryczną wytworzoną z tego paliwa w
takiej jednostce do końca roku 2018. Resort gospodarki przygotował program rozwoju
biogazowni rolniczych (IERE), który mówi o potrzebie rozwoju biogazowni do roku 2020.
Głównym celem programu jest likwidacja barier administracyjno-prawnych dla rozwoju
sektora. Ich „pełna” eliminacja powinna nastąpić pod koniec działania Programu, czyli na
lata 2019-2020. Jednostki w tym czasie powstałe (te które nastawione będą na produkcję
energii elektrycznej i ciepła w skojarzeniu w jednostce wysokosprawnej) nie będą mogły
liczyć na wsparcie w postaci świadectwa pochodzenia z kogeneracji. Stąd propozycja
wydłuŜenia okresu funkcjonowania systemu do minimum 31 marca 2031 roku, co zgodne
będzie ze strategią Polityki Energetycznej Polski do 2030.
Polska
Przepisy przejściowe naleŜy uzupełnić o następujące zapisy:
Konfederacja
1. W terminie 14 dni od dnia wejścia w Ŝycie niniejszej ustawy Minister właściwy do Pracodawców
Prywatnych
spraw gospodarki wyda rozporządzenie, o którym mowa art. 46 ust. 6 ustawy.
2. W terminie 45 dni od dnia wejścia w Ŝycie niniejszej ustawy Prezes URE, w oparciu „Lewiatan”
o metodologię określoną w przepisach wydanych na podstawie art. 46 ust. 6 ustawy
wymienionej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, ogłosi w Biuletynie
URE wysokość cen referencyjnych, o których mowa w art. 31 ust. 3 pkt 9).
3. Ogłoszone w trybie ust. 2 ceny referencyjne obowiązują do dnia ogłoszenia nowych
cen, zgodnie z ust. 4.
4. Ceny referencyjne podlegają zmianie zgodnie z zasadami określonymi w przepisach
wydanych na podstawie art. 46 ust. 6 ustawy wymienionej w art. 1 w brzmieniu
nadanym niniejszą ustawą i są ogłaszane przez Prezesa URE w Biuletynie URE w
terminie do dnia 30 listopada kaŜdego roku na kolejny rok kalendarzowy.
_
+
93
122.
Art. 9 ust.1
123.
Art.12
124.
Art. 17
Uzasadnienie:
Proponowane zasady stanowienia cen ciepła mają umoŜliwiać uproszczony sposób
kalkulacji tych cen w gospodarce skojarzonej w oparciu o ceny referencyjne. Zasady
wyliczania cen referencyjnych znajdą się w nowym rozporządzeniu wykonawczym
wydanym na podstawie art. 46 ust. 5 ustawy.
Zgodnie z art. 9 ust 1 projektu ustawy. w terminie 3 miesięcy od dnia wejścia w Ŝycie
Gaz System S.A.
ustawy, operator systemu przesyłowego zobowiązany jest przedłoŜyć Prezesowi Urzędu
Regulacji
Energetyki instrukcję ruchu eksploatacji sieci przesyłowej (IRiESP), dostosowaną do
wymagań
przepisów zmienionych ustawą. Naszym zdaniem jest to zbyt krótki okres na wprowadzenia
wszystkich
zmian wymienionych w projekcie. Proponujemy przedłuŜenie wymaganego terminu do 6
miesięcy.
RozwaŜyć treść przepisu pod kątem celowości jego ustanowienia.
Polskie
Towarzystwo
Uzasadnienie:
Przesyłu i
Przedkłada się propozycję ograniczenia obowiązku gmin do opracowania załoŜeń do planu Rozdziału Energii
zaopatrzenia w ciepło, czyli do rozwiązania prawnego zastosowanego w ustawie Prawo Elektrycznej
energetyczne w wersji uchwalonej 10 kwietnia 1997 r. Wprowadzone później zmiany,
zobowiązujące gminy do opracowania planów lub załoŜeń do planów zaopatrzenia takŜe w
energię elektryczną i paliwa gazowe, okazały się obowiązkiem „papierowym”. Przydatność
tych załoŜeń dla konstruowania planów rozwoju przedsiębiorstw elektroenergetycznych I
gazowych jest znikoma. Obowiązek ten słuŜył głównie uzyskiwaniu przychodów przez
firmy proponujące przygotowanie załoŜeń lub planów wg swego szablonu. Tak naprawdę to
firmom energetycznym potrzebne są plany zagospodarowania przestrzennego.
Natomiast jeśli przyjąć, iŜ plany bądź załoŜenia do planów zaopatrzenia w ciepło, energię
elektryczną i paliwa gazowe mają być przez gminy tworzone i mieć praktyczne znaczenie
dla przedsiębiorstw energetycznych, naleŜy określić ich zawartość, sposób rozstrzygania
zagadnień spornych, a przede wszystkim wpisać odpowiedzialność gmin za
niedopracowanie załoŜeń lub planów oraz za ich niską zawartość merytoryczną.
Uzupełnić treść art. 17, wpisując na końcu, przed kropką słowa „oraz art. 1 pkt 5 lit. c) w
Polskie
Towarzystwo
zakresie dotyczącym ust. 8k, który wchodzi w Ŝycie po upływie 6 miesięcy od dnia
_
_
+
94
ogłoszenia”
Uzasadnienie:
Wypełnienie przez przedsiębiorstwa energetyczne obowiązku zapisanego w proponowanym
art. 7 ust. 8k Prawa energetycznego jest niewykonalne w ciągu 30 dni, i to zarówno ze
względów technicznych, jak i organizacyjnych. Proponuje się wydłuŜenie vacatio legis dla
tego zapisu do 6 miesięcy, co da szansę przedsiębiorstwom energetycznym na wywiązanie
się z nałoŜonego obowiązku, a takŜe pozwoli na dostosowanie m.in. systemów
informatycznych do nowych wymogów .
125.
Art. 17
Proponujemy zmianę „podstawowego” terminu wejścia ustawy w Ŝycie.
Przesyłu i
Rozdziału Energii
Elektrycznej
Towarzystwo
Obrotu Energią
_
Ustawa wchodzi w Ŝycie po upływie 60 dni od dnia ogłoszenia.
126.
Art. 17
127.
brak
128.
brak
Proponuje się wydłuŜony termin vacatio legis ze względu na istotną rekonstrukcję zasad
funkcjonowania rynku (art. 49a). WydłuŜony termin wejścia w Ŝycie przepisów pozwoli
m.in. na ułoŜenie nowych relacji umownych pomiędzy uczestnikami rynku oraz
odpowiednie przygotowanie się do zmian.
Vacatio legis przy tak istotnej nowelizacji PE powinno wynieść co najmniej 6
Izba Gospodarcza
miesięcy.
Gazownictwa
W przepisach przejściowych wprowadzających zmianę ustawy dodać następujący przepis:
Towarowa Giełda
Energii
„W odniesieniu do obowiązków uzyskania i przedstawienia Prezesowi Urzędu Regulacji
Energetyki do umorzenia świadectw pochodzenia oraz świadectw pochodzenia z
kogeneracji lub uiszczenia opłaty zastępczej, przepisy wykonawcze wydane przed
wejściem w Ŝycie ustawy na podstawie art. 9a ust. 9 i 10 ustawy, o której mowa w art.
…, stosuje się odpowiednio uwzględniając obowiązane podmioty oraz zakres tych
obowiązków według art. 9a ustawy, o której mowa w art. …, w brzmieniu nadanym
niniejszą ustawą.”
W przepisach przejściowych wprowadzających zmianę ustawy dodać następujący przepis:
Urząd Regulacji
Energetyki
„W odniesieniu do obowiązków uzyskania i przedstawienia Prezesowi Urzędu Regulacji
Energetyki do umorzenia świadectw pochodzenia oraz świadectw pochodzenia z
kogeneracji lub uiszczenia opłaty zastępczej, przepisy wykonawcze wydane przed
wejściem w Ŝycie ustawy na podstawie art. 9a ust. 9 i 10 ustawy, o której mowa w art.
…, stosuje się odpowiednio uwzględniając obowiązane podmioty oraz zakres tych
_
_
_
95
obowiązków według art. 9a ustawy, o której mowa w art. …, w brzmieniu nadanym
niniejszą ustawą.”.
II. UWAGI I PROPOZYCJE ZMIAN WYKRACZAJĄCE POZA ZAKRES PROJEKTU USTAWY O ZMIANIE
USTAWY- PRAWO ENERGETYCZNE ORAZ O ZMIANIE INNYCH USTAW (DRUK SEJMOWY NR 2176)
129.
Art. ustawyPrawo
energetyczne
Art. 3 pkt 16e
Fundacja na rzecz
Energetyki
„Wytwarzanie energii elektrycznej oraz jej przesyłanie i dystrybucja jest celem ZrównowaŜonej
publicznym”.
W art. 3 po pkt 16 dodaje się pkt 16e w brzmieniu:
_
Uzasadnienie:
Biorąc pod uwagę, iŜ kluczowym elementem bezpieczeństwa energetycznego jest
zapewnienie odpowiedniej mocy wytwórczej oraz przesyłowej i dystrybucyjnej krajowej
energetyki, działania mające na celu wytwarzanie i przesyłanie oraz dystrybucję energii
powinny podlegać szczególnej ochronie, a przepisy prawne powinny ułatwiać w
maksymalny sposób realizację inwestycji niezbędnych dla realizacji tych celów. Ogromnym
ułatwieniem i wsparciem procesów inwestycyjnych w energetyce, będzie moŜliwość
zaliczenia inwestycji polegających na budowie źródeł wytwórczych do Inwestycji Celu
Publicznego, na mocy art. art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i
zagospodarowaniu przestrzennym. Stanowi on, iŜ przez to pojęcie naleŜy rozumieć
działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i
krajowym), stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Nadanie statusu celu publicznego wytwarzaniu
energii oraz potwierdzenie tego statusu dla przesyłu i dystrybucji mocą ustawy prawo
energetyczne, zakończy jednoznacznie spory interpretacyjne zapisów ustawy o gospodarce
nieruchomościami, która w art. 6 wymienia działania, które moŜna zaliczyć do celów
publicznych. W pkt. 2 tego artykułu wymienia się „budowę i utrzymywanie przewodów i
urządzeń słuŜących do przesyłania energii elektrycznej, a takŜe innych obiektów i urządzeń
niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń”. Nie wymienia się jednak źródeł
wytwórczych. Ponadto nie wiadomo, czy ustawodawcy chodziło o urządzenia wyłącznie do
96
przesyłu, co w myśl ustawy Prawo energetyczne zawęŜa moŜliwość zastosowania tego
zapisu wyłącznie do sieci przesyłowych, czy teŜ takŜe dystrybucję, co pozwoliłoby do
zaliczania do celów publicznych równieŜ budowę sieci dystrybucyjnych. Sytuacja taka
powoduje całkowicie rozbieŜne interpretacje w tym zakresie, zarówno ze strony
Ministerstwa Infrastruktury, jak i sądów administracyjnych.
W pkt. 10 art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami istnieje moŜliwość zaliczenia do
celów publicznych innych działań na mocy odrębnych ustaw. W tym przypadku, inwestycje
polegające na budowie i utrzymaniu urządzeń wytwarzających energię elektryczną oraz
zapewniających ich przesył i dystrybucję od źródła do odbiorcy, mogłyby zostać uznane za
inwestycje celu publicznego na mocy ustawy Prawo energetyczne.
Takie rozwiązanie pozwoli na przyśpieszenie procesu inwestycyjnego dzięki moŜliwości
wydania decyzji lokalizacyjnej celu publicznego dla inwestycji energetycznych, juŜ na
wstępnym etapie przygotowanie projektu inwestycyjnego ok. 12-18 miesięcy do 3 miesięcy.
To proste rozwiązanie przyczyni się tym samym do likwidacji jednej z najpowaŜniejszych
barier w rozwoju polskiej energetyki, jaką jest brak miejscowych planów zagospodarowania
przestrzennego i nie uwzględnianie energetycznych źródeł wytwórczych w juŜ istniejących
planach oraz całkowita niewydolność systemu tworzenia tych planów.
PowyŜsza propozycja zgodna jest z następującymi zapisami Dyrektywy 2005/89/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 stycznia 2006 r. dotyczącej działań na rzecz
zagwarantowania bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej i
inwestycji
infrastrukturalnych, i pozwala na wdroŜenie ich w polski system prawny:
Pkt. (12) Uzasadnienia Dyrektywy „bez uszczerbku dla art. 86, 87 i 88 Traktatu, istotne jest,
aby Państwa Członkowskie ustanowiły jednoznaczne, odpowiednie i stabilne ramy, które
pomogą zapewnić bezpieczeństwo dostaw energii elektrycznej i sprzyjają inwestycjom w
tworzenie nowych mocy wytwórczych…”
Artykuł 3 Dyrektywy, wprowadzając zasady ogólne wdraŜania Dyrektywy:
1. Państwa Członkowskie zapewniają wysoki poziom bezpieczeństwa dostaw energii
elektrycznej poprzez podjęcie koniecznych środków, mających na celu sprzyjanie
stabilnemu klimatowi inwestycyjnemu…
2. Przy wdraŜaniu środków, o których mowa w ust. 1, Państwa Członkowskie biorą pod
uwagę:
a) znaczenie zapewnienia ciągłości dostaw energii elektrycznej;
97
b) znaczenie przejrzystych i stabilnych ram regulacyjnych;
d) potrzebę bieŜącego utrzymania, a w razie konieczności, modernizacji sieci przesyłowych i
dystrybucyjnych w celu zapewnienia właściwej pracy sieci;
e) znaczenie zapewnienia prawidłowego wdroŜenia dyrektywy 2001/77/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 27 września 2001 r. w sprawie wspierania produkcji na rynku
wewnętrznym energii elektrycznej wytwarzanej ze źródeł odnawialnych [6] i dyrektywy
2004/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. w sprawie wspierania
kogeneracji w oparciu o zapotrzebowanie na ciepło uŜytkowe na rynku wewnętrznym
energii w zakresie, w jakim ich przepisy odnoszą się do bezpieczeństwa dostaw energii
elektrycznej;
f) potrzebę zapewnienia wystarczających rezerwowych zdolności przesyłowych i
wytwórczych w celu zapewnienia stabilnej pracy;
3. Przy realizacji środków, o których mowa w ust. 1, Państwa Członkowskie mogą takŜe
wziąć pod uwagę:
d) znaczenie usuwania barier administracyjnych dla inwestycji w infrastrukturę i zdolności
wytwórcze
Artykuł 5 ust. 2. „Bez uszczerbku dla art. 87 i 88 Traktatu, Państwa Członkowskie mogą
takŜe podjąć dodatkowe środki, obejmujące w szczególności:
a) przepisy ułatwiające tworzenie nowych mocy wytwórczych oraz wejście na rynek
nowych wytwórców energii;”
130.
Art. 3 pkt 17a
131.
Art. 3 pkt 17a
W art. 3 dodaje się pkt 17a w brzmieniu:
„17a) cena referencyjna – wyraŜona w złotych na gigadŜul cena sprzedaŜy ciepła
która moŜe być stosowana do wyznaczenia przychodów ze sprzedaŜy ciepła przy
kalkulacji taryf dla ciepła przez przedsiębiorstwa energetyczne .
Polskie
Towarzystwo
Elektrociepłowni
Zawodowych
Polska
W art. 3 naleŜy dodać pkt 17a w brzmieniu:
Konfederacja
„17a) cena referencyjna – wyraŜona w złotych na gigadŜul cena sprzedaŜy ciepła słuŜąca do Pracodawców
wyznaczenia przychodów ze sprzedaŜy ciepła przy kalkulacji taryf dla ciepła przez Prywatnych
przedsiębiorstwa energetyczne prowadzące działalność w zakresie wytwarzania ciepła w „Lewiatan”
jednostkach kogeneracji spełniających kryteria wysokosprawnej kogeneracji;”;
+
+
Uzasadnienie:
98
132.
Art. 3 pkt 20
133.
Art. 3 pkt 22
Proponuję się zmienić definicję odnawialnego źródła energii do następującej treści:
Polska Izba
Art. 3 pkt 20 obowiązującej ustawy:
Gospodarcza
Energii
Odnawialne źródło energii - źródło wykorzystujące w procesie przetwarzania energię wiatru, Odnawialnej
promieniowania słonecznego, geotermalną, fal, prądów i pływów morskich, spadku rzek
oraz energię pozyskiwaną z biomasy, biogazu, w tym biogazu wysypiskowego, a takŜe
biogazu powstałego w procesach odprowadzania lub oczyszczania ścieków albo rozkładu
składowanych szczątek roślinnych i zwierzęcych;
Zgodnie z wprowadzaną definicją biogazu.
Proponuje się dodać do ustawy o zmianie ustawy – Prawo energetyczne oraz o zmianie
innych ustaw punkt zmieniający treść art. 3 pkt 22 Pe.
Aktualne brzmienie:
Art. 3. UŜyte w ustawie określenia oznaczają:
22) finansowanie oświetlenia - finansowanie kosztów energii elektrycznej pobranej przez
punkty świetlne oraz koszty ich budowy i utrzymania;
Art. 18. 1. Do zadań własnych gminy w zakresie zaopatrzenia w energię elektryczną, ciepło i
paliwa gazowe naleŜy:
1) planowanie i organizacja zaopatrzenia w ciepło, energię elektryczną i paliwa gazowe na
obszarze gminy;
2) planowanie oświetlenia miejsc publicznych i dróg znajdujących się na terenie gminy;
3) finansowanie oświetlenia ulic, placów i dróg publicznych znajdujących się na terenie
gminy.
2. Gmina realizuje zadania, o których mowa w ust. 1, zgodnie z polityką energetyczną
państwa, miejscowymi planami zagospodarowania przestrzennego albo ustaleniami
zawartymi w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.
3. Przepisy ust. 1 pkt 2 i 3 nie mają zastosowania do autostrad i dróg ekspresowych w
rozumieniu przepisów o autostradach płatnych.
Literalnie traktując przywołane zapisy stwierdzić naleŜy, Ŝe gminy zobowiązane do
zapewnienia oświetlenia dróg i miejsc publicznych są uprawnione i zmuszone prawem do
ponoszenia kosztów tego oświetlenia. Na te koszty natomiast składają się koszty zuŜytej
energii elektrycznej, koszty jej dosyłu i dystrybucji do granicy instalacji oświetleniowych
Polskie
Towarzystwo
Przesyłu i
Rozdziału Energii
Elektrycznej
_
_
99
oraz koszty budowy i utrzymania instalacji oświetleniowych. O ile taryfa dystrybucyjna
obejmuje koszty sieci dystrybucyjnej a zapłata za energię - tylko koszty energii, to obydwa
te źródła pozwalają na regulację zapłaty za energię dostarczoną do miejsca od którego
zaczyna się instalacja oświetleniowa, podobnie jak kaŜda inna instalacja – nie będąca
częścią sieci dystrybucyjnej. Od tego miejsca do poszczególnych „punktów świetlnych”
(rozumiemy opraw oświetleniowych) energię dostarcza i całość obsługuje często bardzo
rozległa instalacja. Składają się na nią przyłącza, tablice lub szafki
oświetleniowe z układami pomiarowymi i systemami sterowania, linie napowietrzne I
kablowe, słupy, konstrukcje wsporcze, wysięgniki, izolatory, wszelki osprzęt liniowy oraz
uziemienia robocze i ochronne. Utrzymanie instalacji wymaga ponoszenia konkretnych
kosztów eksploatacyjnych i administracyjnych. Przywoływanie szczegółów nie jest tu
zasadne. Jeśli zobowiązanie do pokrywania kosztów w stosunku do jedynego odbiorcy
usługi (gminy) byłoby sprowadzone jedynie do utrzymania opraw oświetleniowych, to
pozostałych kosztów nikt nie pokryje. O ile instalacje oświetleniowe byłyby własnością
lokalnego dystrybutora, byłoby prawdopodobne ustanowienie dystrybucyjnej taryfy
oświetleniowej, zawierającej koszty utrzymania tych instalacji. Podobna sytuacja miała
miejsce do roku 1993 - to jest do rozdzielenia kosztów energii i przesyłu oraz do
„wyczyszczenia” kosztów dystrybucyjnych z kosztów wszelkich instalacji nie stanowiących
elementów sieci wspólnej. W sytuacji oddzielnych własności (róŜne podmioty) sieci
dystrybucyjnych i instalacji oświetleniowych takiej moŜliwości nie ma.
Konieczne jest zatem jednoznaczne rozszerzenie zobowiązania gmin do ponoszenia kosztów
eksploatacji nie tylko opraw, ale całych instalacji oświetleniowych. Stąd dalsza propozycja
zmiany zapisu pkt 22 Art.3 ustawy Prawo energetyczne.
Dla potwierdzenia uzasadnienia propozycji stwierdzić naleŜy, Ŝe przyjęcie wniosku uczyni
spójnymi pod względem kosztowym sytuacje, gdy właścicielem instalacji oświetleniowych
jest gmina z sytuacją gdy instalacja naleŜy do spółki energetycznej. Gmina - właściciel bez
Ŝadnych wątpliwości ponosi kompletne koszty utrzymania całych instalacji. Fakt, kto jest
właścicielem owej instalacji, dla rozstrzygnięcia postulatu nie powinien mieć Ŝadnego
znaczenia. W kaŜdej z nich koszty powinny obciąŜać korzystającego. W sytuacji, gdy
powołując się na zapis postulowany do zmiany gminy odmawiać będą pełnej zapłaty,
instalacje naleŜące do zawodowych spółek energetycznych zostaną skutecznie
zdemontowane a ich funkcja wygaszona. A przecieŜ większość instalacji oświetleniowych
wykorzystuje sieci rozdzielcze niskiego napięcia, dzięki czemu zarówno ich budowa jak i
eksploatacja są tańsze niŜ hipotetyczne tylko oddzielne instalacje oświetleniowe.
Wniosek o zmianę zapisu pkt 22 Art.3 Prawa energetycznego trzeba więc uznać za
100
134.
Art. 3 pkt 44-45
135.
Art. 7 ust. 8 pkt 3)
jednoznacznie uzasadniony.
Proponuje się zatem następujące brzmienie art. 3 pkt 22 Pe:
„finansowanie oświetlenia – finansowanie kosztów energii elektrycznej pobranej przez
instalacje oświetleniowe oraz koszty ich budowy i utrzymania”
Poseł Antoni
W art.1 pkt 1 e) otrzymuje brzmienie:
MęŜydło
e) dodaje się pkt 44-45 w brzmieniu:
44) układ hybrydowy – jednostka wytwórcza wytwarzająca energię elektryczną albo
energię elektryczną i ciepło, w której w procesie wytwarzania energii
elektrycznej lub ciepła wykorzystywane są nośniki energii wytwarzane
oddzielnie w odnawialnych źródłach energii i w źródłach energii innych niŜ
odnawialne, pracujące na wspólny kolektor oraz zuŜywane wspólnie w tej
jednostce wytwórczej do wytworzenia energii elektrycznej lub ciepła;
45) współspalanie – wytwarzanie energii elektrycznej albo energii elektrycznej i
ciepła w jednostce wytwórczej, w której są spalane biomasa lub biogaz wspólnie
z innymi paliwami.”.
Art. 7 ust. 8 pkt 3)
Polskie
Stowarzyszenie
„Za przyłączenie do sieci pobiera się opłatę ustaloną na podstawie następujących zasad:
Energetyki
1…
Wiatrowej
2…
3. za przyłączenie źródeł współpracujących z siecią oraz sieci przedsiębiorstw
energetycznych
zajmujących się przesyłaniem lub dystrybucją paliw gazowych lub energii pobiera się opłatę
ustaloną na podstawie rzeczywistych nakładów poniesionych na realizację przyłącza,
z wyłączeniem odnawialnych źródeł energii o mocy elektrycznej zainstalowanej nie wyŜszej
niŜ 5 MW oraz jednostek kogeneracji o mocy elektrycznej zainstalowanej poniŜej 1 MW,
za których przyłączenie pobiera się połowę opłaty ustalonej na podstawie rzeczywistych
nakładów.
_
_
Zgodnie z Prawem Energetycznym posiadanie statusu operatora systemu wiąŜe się z
szeregiem obowiązków skatalogowanych w przypadku operatora systemu dystrybucyjnego
w art. 9c Prawa Energetycznego którego ust 3 pkt. 3 wymienia jako obowiązek operatora
systemu dystrybucyjnego "zapewnienie rozbudowy sieci dystrybucyjnej" a ust. 3 pkt. 11
"planowanie rozwoju sieci dystrybucyjnej z uwzględnieniem (…) rozwoju mocy
wytwórczych przyłączanych do sieci dystrybucyjnej". Zgodnie z art. 7 ust. 4 Prawa
101
Energetycznego "przedsiębiorstwo energetyczne, o którym mowa w art. 7 ust. 1 (operator
systemu) jest obowiązane do spełniania technicznych warunków dostarczania paliw
gazowych lub energii określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 9 ust. 1-4, 7 i 8
oraz w odrębnych przepisach i koncesji".
Zgodnie z art. 7 ust. 5 Prawa Energetycznego, przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się
dystrybucją lub przesyłaniem energii elektrycznej jest obowiązane "zapewnić realizację i
finansowanie budowy i rozbudowy sieci, w tym na potrzeby przyłączania" podmiotów
ubiegających się o przyłączenie, na warunkach określonych w przepisach wydanych na
podstawie art. 9 ust. 1-4, 7 i 8 i art. 46".
W świetle powyŜszych przepisów nie ulega wątpliwości, Ŝe rozbudowa sieci jest wyłącznym
obowiązkiem przedsiębiorstwa energetycznego zajmującego się przesyłaniem lub
dystrybucją energii.
136.
Art. 9a ust. 1
W związku z tym proponujemy uściślenie zapisu tego artykułu który w sposób jednoznaczny
określi zakres i sposób ustalania wysokości opłaty za przyłączenie. Proponowany zapis
nakłada na podmioty ubiegające się o przyłączenie obowiązku pokrywania kosztów
realizacji przyłącza (zgodnie z definicją zawartą w Rozporządzeniu Ministra Gospodarki z
dnia 04 maja 2007 w sprawie szczegółowych warunków funkcjonowania systemu
elektroenergetycznego).
W art.1 pkt 7 pkt a) po proponowanym ust. 1 dodaje się ust. 1a-1e w brzmieniu:
Poseł Antoni
MęŜydło
„1a. Obowiązki, o których mowa w ust. 1 i 8, wykonują:
1) przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się wytwarzaniem energii
elektrycznej lub jej obrotem i sprzedające tę energię odbiorcom końcowym – w
odniesieniu do transakcji, które nie są zawierane na giełdzie towarowej,
2) odbiorcy końcowi będący członkami giełdy towarowej – w odniesieniu do
transakcji zawieranych we własnym imieniu na giełdzie towarowej,
3) towarowe domy maklerskie lub domy maklerskie – w odniesieniu do transakcji
realizowanych na zlecenie odbiorców końcowych na giełdzie towarowej.
1b. Z zastrzeŜeniem ust. 1c, towarowy dom maklerski lub dom maklerski przy
wykonywaniu obowiązków, o których mowa w ust. 1 i 8, w zakresie określonym w
ust. 1a pkt 3, obowiązany jest traktować wszystkie transakcje nabycia energii
+
102
elektrycznej za jego pośrednictwem, jako realizowane na zlecenie odbiorców
końcowych.
1c. Przedsiębiorstwo energetyczne, które nabyło energię elektryczną i wykaŜe
towarowemu domowi maklerskiemu lub domowi maklerskiemu posiadanie koncesji
na obrót energią elektryczną, nie później niŜ w terminie jednego miesiąca od
zakończenia roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie tej energii w wyniku
transakcji zawartej na giełdzie towarowej, obowiązane jest do złoŜenia towarowemu
domowi maklerskiemu lub domowi maklerskiemu deklaracji o rzeczywistej ilości
energii elektrycznej zakupionej w wyniku transakcji zawartych na giełdzie
towarowej i zuŜytej na własne potrzeby oraz przeznaczonej do dalszej odsprzedaŜy
przez to przedsiębiorstwo. PowyŜsza deklaracja stanowi podstawę wykonania przez
towarowy dom maklerski lub dom maklerski obowiązków, o których mowa w ust. 1
i 8, w zakresie określonym w ust. 1a pkt 3.
1d. Towarowy dom maklerski lub dom maklerski uzaleŜnia realizację zlecenia
nabycia energii elektrycznej na giełdzie towarowej od ustanowienia przez
składającego zlecenie zabezpieczenia pokrycia kosztów wykonania przez towarowy
dom maklerski lub dom maklerski obowiązków, o których mowa w ust. 1 i 8, w
zakresie określonym w ust. 1a pkt 3. Towarowy dom maklerski lub dom maklerski
moŜe zwolnić w całości lub części z obowiązku ustanowienia powyŜszego
zabezpieczenia przedsiębiorstwo energetyczne, które wykaŜe posiadanie koncesji na
obrót energią elektryczną.
1e. Szczegółowe zasady zabezpieczenia oraz pokrycia przez składającego zlecenie
nabycia energii elektrycznej na giełdzie towarowej kosztów wykonania przez
i 8, w zakresie określonym w ust. 1a pkt 3, określa umowa pomiędzy towarowym
domem maklerskim lub domem maklerskim a składającym zlecenie.
1f. Towarowy dom maklerski lub dom maklerski ponosi odpowiedzialność za
wykonanie obowiązków, o których mowa w ust. 1 i 8, w zakresie określonym w
ust. 1a pkt 3, na zasadach określonych w niniejszej ustawie, co nie wyłącza
odpowiedzialności odbiorcy końcowego wobec towarowego domu maklerskiego lub
domu maklerskiego za wykonanie umowy, o której mowa w ust. 1e.”,
137.
Art. 9a ust. 1
W art. 9a:
Towarowa Giełda
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
Energii
„1. SprzedaŜ energii elektrycznej odbiorcom końcowym, przyłączonym do sieci na
+
103
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, powoduje, w zakresie określonym w
1) uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji
Energetyki świadectwa pochodzenia, o którym mowa w art. 9e ust. 1, lub
2) uiszczenia opłaty zastępczej, w terminie określonym w ust. 5, obliczonej w
sposób określony w ust. 2.”,
b) po ust. 1 dodaje się ust. 1a-1e w brzmieniu:
końcowych.
104
138.
Art. 9a ust. 1
Urząd Regulacji
W art. 9a:
Energetyki
c) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. SprzedaŜ energii elektrycznej odbiorcom końcowym, przyłączonym do sieci na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, powoduje, w zakresie określonym w
1) uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji
Energetyki świadectwa pochodzenia, o którym mowa w art. 9e ust. 1, lub w art.
9o ust. 1 albo
2) uiszczenia opłaty zastępczej, w terminie określonym w ust. 5, obliczonej w
sposób określony w ust. 2.”,
+
d) po ust. 1 dodaje się ust. 1a-1e w brzmieniu:
105
końcowych.
106
Pozwalam sobie jednocześnie przedstawić pakiet zmian legislacyjnych, który odnosi się do
zagadnień niezbędnych dla przygotowania instytucji rynku towarowego energii elektrycznej
do „obsługi” dyskutowanego projektu wprowadzenia obowiązku sprzedaŜy energii
elektrycznej przez giełdę towarową. Podstawowym celem powyŜszych propozycji jest
umoŜliwienie rzeczywistego i bezpiecznego dostępu do rynku giełdowego przez odbiorców,
w tym równieŜ odbiorców końcowych. WiąŜe się z tym konieczność wprowadzenia
odpowiednich mechanizmów, które zachowają zasadę anonimowości transakcji giełdowych
i jednocześnie zapewnią wykonywanie w takiej sytuacji obowiązków ustawowych,
wynikających z ustawy o podatku akcyzowym i z Prawa energetycznego.
Zmiana dotyczy rozwiązania kwestii obowiązku zakupu energii tzw. „kolorowej”, czyli
energii elektrycznej wytworzonej w źródłach odnawialnych lub kogeneracji. Obowiązek ten
jest w tej chwili wykonywany przez spółki obrotu lub wytwórców sprzedających energię
odbiorcom końcowym w drodze nabycia cechy pochodzenia energii (będącej odrębnym
przedmiotem handlu giełdowego) lub wniesienia opłaty zastępczej. Obecnie ustawa o
giełdach towarowych dopuszcza nabywanie przez odbiorców końcowych będących
członkami giełdy energii elektrycznej na giełdzie towarowej, jednakŜe ze względu m.in. na
dodatkowe obwarowania ustawowe, w praktyce Ŝaden z odbiorców końcowych z tej
moŜliwości nie korzysta. Stwarzając odbiorcom końcowym realną moŜliwość nabywania
energii na giełdzie towarowej, naleŜy stworzyć równieŜ model uzyskiwania i przedstawiania
do umorzenia świadectw pochodzenia energii lub uiszczania opłaty zastępczej, który to
model dostosowany będzie do specyfiki transakcji giełdowych. W transakcjach giełdowych
nabywca energii elektrycznej pozostaje anonimowy dla zbywcy, w związku z czym nie jest
moŜliwe posłuŜenie się rozwiązaniem obecnie przewidzianym w art. 9a Prawa
energetycznego, zgodnie z którym obowiązkami związanymi z uzyskaniem i umorzeniem
świadectw pochodzenia energii obciąŜone są przedsiębiorstwa energetyczne sprzedające tę
energię odbiorcom końcowym. Proponuję, by w zaleŜności od tego, czy odbiorca końcowy
dokonuje transakcji giełdowych (nabycia energii) bezpośrednio lub za pośrednictwem
towarowego domu maklerskiego lub domu maklerskiego, wykonaniem powyŜszego
obowiązku obciąŜyć stronę lub pośrednika, który w umowie o świadczenie usług
maklerskich jest w stanie zapewnić odpowiednią współpracę z klientem. RównieŜ obecnie w
przypadku transakcji sprzedaŜy energii elektrycznej na rzecz odbiorców końcowych są oni
obciąŜani kosztami zakupu tzw. „koloru” energii. A zatem zmiana podmiotu zobowiązanego
nie zmienia w istocie ekonomicznego obciąŜenia odbiorców końcowych.
Przyjęcie zaproponowanego rozwiązania będzie skutkować zwiększeniem obciąŜenia
107
administracyjnego Urzędu Regulacji Energetyki. Zwiększenie kompetencji Prezesa URE w
zakresie kontroli przedsiębiorstw energetycznych będzie wiązało się z poniesieniem kosztów
budŜetowych w wysokości łącznie około 142 tys. zł w pierwszym roku od prowadzenia
nowelizacji. Na tę kwotę składają się:
- wynagrodzenia (przewiduje się 2 etaty × 5500 /przeciętnie wynagrodzenie/ ×
12 miesięcy) =132 tys. zł
- pozostałe wydatki rzeczowe – 10 tys. zł
Wśród propozycji zmian Prawa energetycznego jest równieŜ zwolnienie wszystkich
instytucji rynku towarowego z obowiązku posiadania koncesji na obrót energią elektryczną.
Te instytucje nie są przedsiębiorstwami energetycznymi a ich rola jako przy obrocie energią
elektryczną regulowana jest przepisami ustawy o giełdach towarowych. Nie ma zatem
Ŝadnego uzasadnienia, aby te podmioty podlegały koncesjonowaniu na gruncie Prawa
energetycznego. Obecnie jednak wyłączone z obowiązku uzyskiwania koncesji są jedynie
towarowe domy maklerskie. NaleŜy zatem wyraźnie przesądzić, Ŝe koncesji nie muszą
uzyskiwać równieŜ inne podmioty zaangaŜowane w sprzedaŜ energii na giełdzie towarowej,
tj. domy maklerskie prowadzące działalność na giełdzie towarowej, spółka prowadząca
giełdę towarową, giełdowa izbę rozrachunkowa oraz Krajowy Depozyt Papierów
Wartościowych S.A. nabywające paliwa gazowe lub energię elektryczną z tytułu pełnienia
funkcji określonej w art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach
towarowych.”
139.
Art. 9a ust. 8
W art.1 pkt 7 pkt c) dodaje się propozycję nowego brzmienia ust. 8:
Poseł Antoni
MęŜydło
+
Poseł Antoni
MęŜydło
+
„8. SprzedaŜ energii elektrycznej odbiorcom końcowym przyłączonym do sieci na
1)
2)
sposób określony w ust. 8a.”
140.
Art. 9e ust. 11
W art.1 pkt 10 dodaje się pkt d) o brzmieniu:
108
a) ust. 11 otrzymuje brzmienie:
„11. Podmiot, o którym mowa w ust. 9, jest obowiązany, na wniosek podmiotu, na
którym ciąŜy obowiązek określony w art. 9a ust. 1a, lub innego podmiotu, któremu
przysługują prawa majątkowe wynikające ze świadectw pochodzenia, wydać
dokument stwierdzający prawa majątkowe wynikające ze świadectw pochodzenia
przysługujące wnioskodawcy i odpowiadającą tym prawom ilość energii
elektrycznej.”,
b) ust. 13 otrzymuje brzmienie:
„13. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki na wniosek podmiotu, o którym mowa
w art. 9a ust. 1a, któremu przysługują prawa majątkowe wynikające ze świadectw
pochodzenia, umarza w drodze decyzji, to świadectwo pochodzenia w całości lub w
części.”,
c) po ust. 13 dodaje się ust. 13a w brzmieniu:
„13a.Towarowy dom maklerski lub dom maklerski działając w zakresie art. 9a ust. 1a
pkt 3 moŜe złoŜyć wniosek o umorzenie świadectw pochodzenia, naleŜących do innego
podmiotu, któremu przysługują wynikające ze świadectw pochodzenia prawa
majątkowe, jeśli przedstawi pisemną zgodę tego podmiotu na zaliczenie świadectw
pochodzenia w poczet wypełnienia obowiązku przez towarowy dom maklerski lub dom
maklerski.”,
d) ust. 16 otrzymuje brzmienie:
„16. Podmiot, o którym mowa w art. 9a ust. 1a, wraz z wnioskiem o umorzenie
świadectwa pochodzenia jest obowiązany złoŜyć Prezesowi Urzędu Regulacji
Energetyki dokument, o którym mowa w ust. 11.”.
141.
Art. 9e ust. 11
W art. 9e:
Towarowa Giełda
e) ust. 11 otrzymuje brzmienie:
Energii
elektrycznej.”.
+
109
142.
Art. 9e ust. 11
w art. 9e:
Urząd Regulacji
f) ust. 11 otrzymuje brzmienie:
Energetyki
elektrycznej.”.
+
143.
Art. 9e ust. 13
Towarowa Giełda
Energii
+
144.
Art. 9e ust. 13
części.”,
g) po ust. 13 dodaje się ust. 13a w brzmieniu:
maklerski.”.
części.”,
po ust. 13 dodaje się ust. 13a w brzmieniu:
maklerski.”.
Urząd Regulacji
Energetyki
+
110
145.
Art. 9e ust. 16
Towarowa Giełda
„16. Podmiot, o którym mowa w art. 9a ust. 1a, wraz z wnioskiem o umorzenie Energii
+
146.
Art. 9e ust. 16
Urząd Regulacji
„16. Podmiot, o którym mowa w art. 9a ust. 1a, wraz z wnioskiem o umorzenie Energetyki
+
147.
Art. 9e
Po ust. 18 dodaje się ust. 19 w brzmieniu:
19.
1) Do opodatkowania dochodów (przychodów) przedsiębiorstw energetycznych
zajmujących się
wytwarzaniem energii elektrycznej w odnawialnych źródłach energii uzyskanych z tytułu
odpłatnego zbycia świadectw pochodzenia , o których mowa w art. 9e ust 1 oraz w art 9l ust
1 oraz art. 9o ust 1 otrzymanych przez te przedsiębiorstwa na wniosek, o których mowa w
ust. 3, stosuje się przepisy o podatku dochodowym dotyczące opodatkowania dochodów
(przychodów) osiąganych z działalności gospodarczej.”
_
Polska Izba
Gospodarcza
Energii
Odnawialnej
2) Przepis pkt 1 stosuje się do uzyskanych dochodów (przychodów) od dnia 1 stycznia 2009.
148.
Art. 9l
Proponowana zmiana ustawy ma na celu osiągnięcie skutku prawno-podatkowego w postaci
zastosowania do dochodów osiąganych ze zbycia świadectw pochodzenia przepisów o
podatku dochodowym dotyczących opodatkowania dochodów i przychodów osiąganych z
działalności gospodarczej. Oznacza to, Ŝe dochody i przychody te będą opodatkowane
zgodnie z zasadami ustawy o podatku dochodowym dla osób fizycznych, jednakŜe zmieni
się sposób opodatkowania dochodów z tych źródeł. Wprowadzony zapis uniemoŜliwia
uznanie świadectw pochodzenia za instrumenty finansowe podlegające opodadtkowaniu w
wysokości 19% uzyskanego dochodu. Świadectwo pochodzenia jest potwierdzeniem
wytworzenia energii elektrycznej w odnawialnych źródłach energii, produkcji energii
elektrycznej w wysokosprawnej jednostce kogeneracji lub produkcji biogazu i zaświadcza
m.in. o ilości wyprodukowanej energii i nie naleŜy traktować go na równi z instrumentami
finansowymi określonymi w art. 2 ust. 2 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi.
W ust. 1:
Polska Izba
Gospodarcza
_
111
Gospodarcza
–
po pkt 1 dodaje się pkt 1a w brzmieniu:
„1a) opalanej metanem uwalnianym i ujmowanym przy dołowych robotach górniczych w Energii
czynnych, likwidowanych lub zlikwidowanych kopalniach węgla kamiennego lub Odnawialnej
biogazem”,
Dodaje się przed średnikiem „lub z frakcji biomasowej zawartej w odpadach komunalnych
zmieszanych”
Wprowadzony zapis rozszerza definicję biomasy podanej w ustawie o biokomponentach i
bipaliwach o frakcje biomasowe zawartych w odpadach komunalnych zmieszanych
(Renewable Municipal Solid Waste). Cząstki biodegradowalne zawarte w odpadach
komunalnych zmieszanych to de facto produkty, odpady lub pozostałości z produkcji
przemysłowej czy rolniczej, a dane z badań odpadów komunalnych wskazują, iŜ stanowią
one ponad 90 % przedmiotowej frakcji. pozyskiwanego gazu z frakcji biomasy
biodegradowalnej zawartej w odpadach komunalnych. Zapis umoŜliwi wzrost
wykorzystanie frakcji biomasowej na cele energetyczne.
149.
Art. 9p-9z
Urząd Regulacji
Proponuję równieŜ zmiany w zakresie zwolnienia biogazu rolniczego od obowiązku Energetyki
koncesjonowania i jednocześnie umoŜliwiające prawidłowy rozwój tego segmentu
wytwarzania, polegające na skreśleniu pkt. 29 w art. 1 projektowanej ustawy i dodanie
art. 9p-9z w następującym brzmieniu:
+
„Art. 9p. 1. Działalność gospodarcza w zakresie wytwarzania biogazu rolniczego w
celu wprowadzenia do sieci dystrybucyjnej gazowej jest działalnością regulowaną w
rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej i wymaga wpisu do rejestru
producentów biogazu.
2. Organem prowadzącym rejestr producentów biogazu jest Prezes Agencji Rynku
Rolnego, zwany dalej "organem rejestrowym".
Art. 9r. 1. Producent biogazu jest obowiązany spełniać następujące warunki:
1) posiadać tytuł prawny do obiektów budowlanych, w których będzie wykonywana
działalność gospodarcza;
2) dysponować odpowiednimi urządzeniami technicznymi i obiektami budowlanymi,
spełniającymi wymagania określone w szczególności w przepisach o ochronie
przeciwpoŜarowej, sanitarnych i o ochronie środowiska, umoŜliwiającymi prawidłowe
wykonywanie działalności gospodarczej;
112
2. Działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania biogazu rolniczego, o której mowa
w art. 9p ust.1 moŜe wykonywać producent, który nie był karany za przestępstwa skarbowe,
przeciwko mieniu, wiarygodności dokumentów, a takŜe przeciwko obrotowi pieniędzmi i
papierami wartościowymi oraz obrotowi gospodarczemu.
3. Organ rejestrowy, w drodze decyzji administracyjnej, dokonuje wpisu do rejestru
producentów biogazu na pisemny wniosek producenta.
4. Wniosek o wpis do rejestru producentów biogazu zawiera w szczególności:
1) oznaczenie firmy producenta biogazu, jej siedziby i adres;
2) numer identyfikacji podatkowej (NIP) producenta biogazu oraz numer identyfikacyjny
w krajowym rejestrze urzędowym podmiotów gospodarki narodowej (REGON), jeŜeli
został nadany, a w przypadku osoby fizycznej równieŜ numer ewidencyjny
powszechnego elektronicznego systemu ewidencji ludności (PESEL);
3) w przypadku, gdy producent biogazu jest osobą fizyczną nieposiadającą obywatelstwa
polskiego, numer identyfikacji podatkowej nadany w kraju pochodzenia tej osoby;
4) określenie:
a) miejsca lub miejsc wykonywania działalności gospodarczej,
b) rodzaju i rocznej wydajności instalacji do wytwarzania biogazu rolniczego.
5) oświadczenie, Ŝe w chwili składania wniosku producent biogazu nie zalega z wpłatami
na rzecz organów podatkowych, Zakładu Ubezpieczeń Społecznych albo Kasy
Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego.
5. Producent biogazu dołącza do wniosku o wpis do rejestru producentów biogazu
oświadczenie następującej treści:
"Oświadczam, Ŝe:
1) dane zawarte we wniosku o wpis do rejestru producentów biogazu są kompletne i
zgodne z prawdą;
2) znane mi są i spełniam warunki wykonywania działalności gospodarczej w zakresie
wytwarzania biogazu rolniczego określone w ustawie z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo
energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, z późn. zm.)
6. Oświadczenie powinno równieŜ zawierać:
1) oznaczenie:
a) firmy producenta biogazu, jej siedziby i adres,
b) miejsca i datę złoŜenia oświadczenia;
2) podpis osoby uprawnionej do reprezentowania producenta biogazu, ze wskazaniem
imienia i nazwiska oraz pełnionej funkcji.
7. W przypadku, gdy wniosek nie zawiera danych, o których mowa w ust. 4, organ
113
rejestrowy niezwłocznie wzywa producenta biogazu do uzupełnienia wniosku w terminie 7
dni od dnia doręczenia wezwania. Nieuzupełnienie wniosku w wyznaczonym terminie
skutkuje odrzuceniem wniosku.
8. Wzór wniosku o wpis do rejestru producentów biogazu opracowuje i udostępnia
Agencja Rynku Rolnego.
Art. 9s. 1. Wpisowi do rejestru producentów biogazu podlegają dane, o których mowa
w art. 9r ust. 4 pkt 1-4.
2. Rejestr producentów biogazu moŜe być prowadzony w systemie informatycznym.
3. Rejestr producentów biogazu jest jawny.
Art. 9t. Producent biogazu wpisany do rejestru producentów biogazu jest obowiązany
informować organ rejestrowy o kaŜdej zmianie danych zawartych w tym rejestrze, w
szczególności o zakończeniu lub zawieszeniu wykonywania działalności gospodarczej, w
terminie 14 dni od dnia zmiany tych danych, pod rygorem wykreślenia z rejestru
producentów biogazu.
Art. 9u. 1. Producenci biogazu są zobowiązani do przekazywania, w terminie 45 dni po
zakończeniu roku kalendarzowego, Prezesowi Agencji Rynku Rolnego, sprawozdań
rocznych zawierających informacje dotyczące ilości:
1) surowców uŜytych do wytworzenia biogazu rolniczego wprowadzonego do sieci
dystrybucyjnej gazowej,
2) biogazu rolniczego wytworzonego i wprowadzonego do sieci dystrybucyjnej gazowej.
2. Prezes Agencji Rynku Rolnego na podstawie danych zawartych w rejestrze producentów
biogazu oraz sprawozdań rocznych, o których mowa w ust. 1, sporządza zbiorczy raport
roczny zawierający:
1) wykaz producentów biogazu wprowadzających biogaz rolniczy do sieci
2) informacje o ilości:
a) surowców uŜytych do wytworzenia biogazu rolniczego wprowadzonego do sieci
b) biogazu rolniczego wytworzonego i wprowadzonego do sieci dystrybucyjnej
gazowej.
3. Zbiorczy raport roczny, o którym mowa w ust. 2, Prezes Agencji Rynku Rolnego
przekazuje:
114
1) ministrom właściwym do spraw: gospodarki, rynków rolnych oraz środowiska,
2) Prezesowi URE,
do dnia 15 marca następnego roku.
Art. 9w. Organ rejestrowy dokonuje wykreślenia wpisu w rejestrze producentów
biogazu w przypadku:
1) niespełnienia warunków wykonywania działalności, o których mowa w art. 9r ust. 1 i 2;
2) złoŜenia przez producenta biogazu oświadczenia, o którym mowa w art. 9r ust. 4 pkt 4
lub ust. 5, niezgodnego ze stanem faktycznym.
Art. 9y. 1. Organ rejestrowy wydaje decyzję administracyjną o zakazie wykonywania
działalności gospodarczej, o której mowa w art. 9p ust. 1, w przypadku gdy producent
biogazu:
1) nie usunął naruszeń warunków wymaganych do wykonywania działalności
gospodarczej w wyznaczonym przez organ terminie;
2) raŜąco narusza warunki wymagane do wykonywania działalności gospodarczej.
Art. 9z. 1. Organ rejestrowy jest uprawniony do kontroli wykonywania działalności
gospodarczej, o której mowa w art. 9p ust. 1.
2. Czynności kontrolne wykonują pracownicy organu rejestrowego na podstawie pisemnego
upowaŜnienia oraz po okazaniu legitymacji słuŜbowej.
3. UpowaŜnienie, o którym mowa w ust. 2, zawiera:
1) imię, nazwisko, stanowisko słuŜbowe oraz numer legitymacji słuŜbowej osoby
przeprowadzającej kontrolę,
2) oznaczenie kontrolowanego,
3) określenie zakresu kontroli,
4) określenie czasu trwania kontroli,
5) wskazanie podstawy prawnej kontroli,
6) oznaczenie organu kontroli,
7) określenie miejsca kontroli,
8) określenie daty i miejsca wystawienia upowaŜnienia,
9) podpis osoby wystawiającej upowaŜnienie, a podaniem zajmowanego stanowiska
lub funkcji,
10) pouczenie o prawach i obowiązkach kontrolowanego,
11) termin waŜności upowaŜnienia.
115
4. Osoby upowaŜnione do przeprowadzenie kontroli są uprawnione do:
1) wstępu na teren nieruchomości, obiektów, lokali lub ich części, gdzie jest
wykonywana działalność, o której mowa w art. 9p ust. 1,
2) Ŝądania ustnych lub pisemnych wyjaśnień, okazania dokumentów lub innych
nośników informacji oraz udostępniania danych mających związek z przedmiotem
kontroli.
5. Czynności kontrolne przeprowadza się w obecności producenta biogazu lub osoby przez
niego upowaŜnionej.
6. Z przeprowadzonej kontroli sporządza się protokół, który powinien zawierać takŜe
wnioski i zalecenia oraz informację o sposobie złoŜenia zastrzeŜeń co do jego treści. Termin
do złoŜenia zastrzeŜeń nie moŜe być krótszy niŜ 7 dni od dnia doręczenia protokołu.
7. W przypadku odmowy podpisania protokołu przez kontrolowanego przeprowadzający
kontrolę zamieszcza stosowną adnotację w tym protokole.
8. Organ rejestrowy moŜe upowaŜnić do przeprowadzenia kontroli inny organ administracji
wyspecjalizowany w kontroli danego rodzaju działalności; przepisy ust. 2-7 stosuje się
odpowiednio.”,
150. Art. 21, 22, 24, 29,
Urząd Regulacji
NIEZALEśNOŚĆ REGULATORA
34 PE
Energetyki
Rola i zadania organu regulacyjnego, którym jest Prezes Urzędu Regulacji Energetyki,
ewoluują na skutek postępującej liberalizacji rynku paliw i energii wyznaczanej przez normy
prawa wspólnotowego, które kładą bardzo duŜy nacisk na niezaleŜność instytucjonalną
organu regulacyjnego, w tym kadencyjność oraz niezaleŜność finansową. W związku z
powyŜszym, proponuję aby:
w art. 21:
a) zmienić ust. 2a i 2d w niŜej zaproponowany sposób i skreślić ust. 2e-2k:
„2a. Prezesa URE powołuje i odwołuje Sejm Rzeczypospolitej Polskiej za zgodą Senatu
na wniosek Prezesa Rady Ministrów. Kadencja Prezesa URE trwa 5 lat, przy czym ta sama
osoba nie moŜe być Prezesem URE więcej niŜ przez dwie kadencje”,
2b. Po upływie kadencji Prezes URE pełni swoją funkcję do czasu powołania następcy.
2c. Kadencja Prezesa URE wygasa w razie śmierci lub odwołania.
2d. Sejm za zgodą Senatu odwołuje Prezesa URE przed upływem kadencji, jeŜeli:
1) zrzekł się wykonywania obowiązków,
2) stał się trwale niezdolny do pełnienia obowiązków na skutek choroby,
3) został skazany prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne ścigane z
_
116
urzędu,
5) orzeczono w stosunku do niego zakaz zajmowania kierowniczych stanowisk lub
pełnienia funkcji związanych ze szczególną odpowiedzialnością w organach
państwowych.”,
c) ust. 5 nadać zaproponowane brzmienie i skreślić ust. 5a i 5b:
„5. Wiceprezesa URE powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów na wniosek Prezesa
URE.”,
d) ust. 6 nadać brzmienie:
„6. Organizację URE określa statut nadany, w drodze zarządzenia, przez Prezesa Rady
Ministrów.”
b) w art. 22 ust. 2 nadać brzmienie:
„2. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zasięg
terytorialny i właściwość rzeczową oddziałów URE z uwzględnieniem granic powiatów.”.
c) w art. 24 ust. 1 nadać brzmienie:
„1. Prezes URE składa Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej corocznie, w terminie do 30
kwietnia, sprawozdanie za poprzedni rok swojej działalności, w tym ocenę bezpieczeństwa
dostarczania paliw gazowych i energii elektrycznej, stosownie do zakresu działania
określonego w art. 23 ust. 2 oraz przedstawia, na jego Ŝądanie, informacje z zakresu
swojej działalności.”.
d) art. 29 nadać brzmienie:
„Art. 29 Prezes Rady ministrów określa, w drodze rozporządzenia, zasady wynagradzania
Prezesa i Wiceprezesów URE oraz pracowników URE uwzględniając organizację
Urzędu oraz konieczność zapewnienia właściwej realizacji zadań regulacyjnych, a
takŜe kryteria o których mowa w art. 34.”;
e) art. 34 nadać brzmienie brzmienie:
„Art. 34. 1. Przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona
koncesja, wnoszą corocznie opłaty do budŜetu państwa, obciąŜające koszty ich
działalności.
2. Wydatki stanowiące koszty działalności Prezesa URE i URE, w wysokości
określonej w ustawie budŜetowej, w tym wynagrodzenia i nagrody dla Prezesa URE
i Wiceprezesów oraz pracowników Urzędu pokrywane są z corocznych opłat
wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona
koncesja. Kształtowanie wysokości wynagrodzeń i nagród powinno zapewniać
117
sprawne wykonywanie zadań regulacyjnych i realizację celów ustawy oraz
uwzględniać poziom płac w instytucjach regulowanych.
3. Prezes Rady Ministrów określi w drodze rozporządzenia, wysokość, termin,
sposób ustalania i pobierania przez Prezesa URE opłat, o których mowa w ust. 1,
kierując się wysokością wydatków Prezesa URE i URE, związanych z wykonywaniem
jego zadań w zakresie regulacji energetyki oraz wysokością przychodów
przedsiębiorstw energetycznych osiąganych z działalności objętej koncesją.
4. Przedsiębiorstwa energetyczne wytwarzające energię elektryczną w
odnawialnych źródłach energii o mocy nieprzekraczającej 5 MW są zwolnione z
opłat, o których mowa w ust. 1, w zakresie wytwarzania energii w tych źródłach.”;
Ponadto, w ustawie z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U z
2007 r. Nr 65, poz. 437 oraz z 2008 r. Nr 199, poz. 1227 i Nr 201, poz. 1237)
1) w art. 9 ust. 3 skreślić wyrazy ”Prezesem Urzędu Regulacji Energetyki oraz”,
2) w art. 33a ust. 1 w pkt. 14 kropkę zastępić przecinkiem i dodać pkt 15 w brzmieniu:
„15) Urząd Regulacji Energetyki.”.
Zapisać w przepisach przejściowych, Ŝe dotychczasowy Prezes URE pełni swoją funkcję
do czasu powołania przez Sejm nowego Prezesa.
151.
Art. 21 ust. 2 i 3
Polska
Postulujemy przywrócenie pierwotnego (z ustawy opublikowanej w 1997 r.) brzmienia art. Konfederacja
21 ust 2 i 3:
Pracodawców
„Art. 21. 2. Prezes URE jest centralnym organem administracji rządowej Prywatnych
„Lewiatan”
powoływanym na okres 5 lat przez Prezesa Rady Ministrów.
_
3. Prezes URE moŜe być odwołany przez Prezesa Rady Ministrów przed upływem okresu,
na który został powołany, w przypadku choroby trwale uniemoŜliwiającej wykonywanie
zadań, raŜącego naruszania swoich obowiązków, popełnienia przestępstwa stwierdzonego
prawomocnym wyrokiem sądu lub rezygnacji.”
Jednocześnie proponujemy usunięcie w art. 21 obecnych ust. 2a-2k.
Uzasadnienie: Przywrócenie niezaleŜnego i kompetentnego regulatora jest dla zapewnienia
bezpieczeństwa energetycznego kwestią najwyŜszej wagi. Jedynie obiektywne, niezaleŜne
od wpływów politycznych decyzje, o długoterminowym charakterze, dają gwarancję
właściwego funkcjonowania rynku energii, podejmowania inwestycji przez przedsiębiorstwa
118
152.
Art. 22a i 22b PE
energetyczne i związanego z tym bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej. Postulat
uniezaleŜnienia organów regulacyjnych jest takŜe podnoszony przez Komisję Europejską w
ramach tzw. Trzeciego Pakietu Energetycznego.
WZMOCNIENIE POZYCJI ODBIOCÓW
Urząd Regulacji
W związku ze zmienionym na skutek liberalizacji rynku energii modelem tego rynku i Energetyki
nowym miejscem odbiorców na nim, biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia ochrony
konsumentów m.in. poprzez zapewnienie szybkich i skutecznych sposobów rozstrzygania
sporów, na co zwraca uwagę równieŜ ww. Dyrektywa. PoniŜej przedstawiam propozycję
przepisu art. 22b stanowiącego implementację dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady
2009/72/WE z dnia 13 lipca 2009 dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii
elektrycznej i uchylającej dyrektywę 2003/54/WE (Dz. Urz. UE L 211/55 z dnia 14.8.2009).
Dyrektywa w art. 3 pkt. 12 nakłada na państwa członkowskie obowiązek powołania
kompleksowych punktów kontaktowych udostępniających informacje na temat ich praw,
przepisów prawa praz dostępnych środków rozstrzygania sporów. Zgodnie z art. 42 ust. 1
pkt. 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50,
poz. 331 ze zm.) do zadań rzeczników naleŜy udzielanie bezpłatnego poradnictwa
konsumenckiego i informacji prawnej w zakresie ochrony interesów konsumentów.
Powierzenie wskazanych zadań rzecznikom konsumentów wpisuje się w ogólny zakres
zadań konsumentów, stanowiąc jedynie ich uszczegółowienie w zakresie odnoszącym się do
konsumentów będących odbiorcami energii elektrycznej, ciepła i gazu. Wykorzystanie sieci
rzeczników konsumentów funkcjonujących na szczeblu powiatu (miasta) jest w obecnym
układzie ustrojowym najbardziej efektywnym środkiem implementacji obowiązku
powołania kompleksowych punktów kontaktowych. Rzecznicy konsumentów funkcjonują
blisko odbiorców końcowych a ich zadania odnoszą się do udzielania porad i informacji.
Implementowana dyrektywa wskazuje na taką moŜliwość, stanowiąc, iŜ krajowe punkty
kontaktowe mogą być częścią ogólnych punktów informacji dla konsumentów. W polskim
systemie prawno-ustrojowym taką właśnie funkcję pełnią rzecznicy konsumentów.
Powierzenie zadań z zakresu poradnictwa na rzecz odbiorców końcowym rzecznikom
konsumentów jest efektywne z punktu widzenia organizacji administracji publicznej, gdyŜ
tworzenie nowych struktur powodowałoby duplikowanie się zadań publicznych oraz struktur
organizacyjnych, skutkując dodatkowo koniecznością poniesienia dodatkowych wydatków z
budŜetu państwa.
_
W związku z powyŜszym proponuję dodanie art. 22a i 22b w ustawie – Prawo energetyczne
w następującym brzmieniu:
„Art. 22a 1. Przy Prezesie URE tworzy się sąd polubowny, którego celem jest
119
rozpatrywanie sporów między przedsiębiorstwami energetycznymi oraz przedsiębiorstwami
energetycznymi i odbiorcami paliw lub energii, w szczególności sporów wynikających ze
stosunków umownych między podmiotami podlegającymi regulacji ustawy.
2. W postępowaniu przed sądem polubownym stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z
dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego.
3. Prezes URE ustala, w drodze zarządzenia, regulamin sądu polubownego, stawki (taryfy)
opłat za czynności sądu polubownego oraz zasady wynagradzania arbitrów sądu
polubownego.”
Art. 22b 1. Kompleksowe punkty kontaktowe udostępniają odbiorcom końcowym
informacje na temat:
1) praw i obowiązków odbiorców końcowych energii elektrycznej, gazu i
ciepła,
2) przepisów prawa regulujących sytuację prawną odbiorców końcowych,
3) środków rozstrzygania sporów z udziałem odbiorców końcowych, w tym
przede
wszystkim
sporów
z
przedsiębiorstwami
energetycznymi.
2. Zadania kompleksowych punktów kontaktowych realizowane są przez
rzeczników konsumentów, o których mowa w art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 16
lutego 2007 o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331, z późn.
zm.).
153.
Art. 23, 48 PE
WZMOCNIENIE KOMPETENCJI
Proponuję zamieszczenie w ustawie przepisu wyposaŜającego Prezesa URE w narzędzie
umoŜliwiające przeciwdziałanie zagroŜeniom prawidłowego funkcjonowania mechanizmów
rynkowych (nakładanie tzw. obowiązków regulacyjnych). Przepis ten w wyniku uzgodnień
międzyresortowych został zamieszczony w projekcie opiniowanej ustawy, a następnie bez
konsultacji ze mną z niego wykreślony. Tymczasem celem proponowanych zmian jest
wyposaŜenie organu regulacyjnego w niezbędne uprawnienia umoŜliwiające mu uzyskanie
rzeczywistego wpływu na funkcjonowanie rynku energii elektrycznej. Ze względu na
znaczącą pozycję skonsolidowanych grup energetycznych, konieczne jest monitorowanie ich
siły rynkowej i moŜliwość podjęcia działań przeciwdziałających zagroŜeniu prawidłowego
funkcjonowania mechanizmów rynkowych. Przeprowadzona konsolidacja elektroenergetyki
przekłada się na podwyŜszone ryzyko wykorzystywania siły rynkowej przez
przedsiębiorców. Zachowania takie stoją w sprzeczności z zasadami uczciwej konkurencji i
powodują wzrost kosztów dostaw energii powyŜej optymalnego, rynkowego poziomu. W
Urząd Regulacji
Energetyki
_
120
takich przypadkach konieczne jest podejmowanie szybkich działań uniemoŜliwiających
wskazane praktyki zagraŜające rozwojowi konkurencji na rynku energii elektrycznej.
Proponowany art. 48a wprowadza moŜliwość nałoŜenia na przedsiębiorstwo energetyczne,
w drodze decyzji administracyjnej, co najmniej jednego z obowiązków regulacyjnych,
polegających na sprzedaŜy określonej ilości energii elektrycznej lub wielkości mocy
wytwórczych na warunkach określonych przez Prezesa URE, niestosowaniu cen wyŜszych
niŜ określone przez Prezesa URE bądź zastąpieniu ceny sprzedaŜy energii elektrycznej
ustalonej przez przedsiębiorstwo ceną określoną przez Prezesa URE. Przedstawiona
propozycja jest zbieŜna z postulatem wyraŜonym we wchodzącej w Ŝycie w dniu 4 września
2009 r. Dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/72/WE z dnia 13 lipca 2009 r.
dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylająca
dyrektywę 2003/54/WE, która nakazuje przyznanie organom regulacyjnym uprawnień do
podejmowania decyzji i nakładania wszelkich niezbędnych i proporcjonalnych środków na
rzecz wspierania skutecznej konkurencji oraz zapewniania właściwego funkcjonowania
rynku, w sposób skuteczny, zdecydowany i szybki (art. 37 ust. 4 dyrektywy).
W związku z powyŜszym proponuję:
1) w art. 23 ust. 2 ustawy – Prawo energetyczne dodać pkt 23 w brzmieniu:
„23) badanie rynku energii elektrycznej w zakresie:
- regulacyjnych usług systemowych,
- bilansowania krajowego systemu elektroenergetycznego,
- dostępności mocy wytwórczych,
- wytwarzania energii elektrycznej,
- sprzedaŜy energii elektrycznej odbiorcom końcowym.”,
2) po art. 48 dodać art. 48a w brzmieniu:
„Art. 48a.1. JeŜeli w wyniku badania, o którym mowa w art. 23 ust. 2 pkt 23, Prezes URE
stwierdzi, Ŝe przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się wytwarzaniem energii
elektrycznej lub jej obrotem, lub pozostające w strukturze przedsiębiorstwa zintegrowanego
pionowo posiada siłę rynkową która moŜe zagraŜać prawidłowemu funkcjonowaniu
mechanizmów rynkowych, moŜe nałoŜyć na to przedsiębiorstwo, co najmniej jeden z
obowiązków, o których mowa w ust. 3. Obowiązek ten Prezes URE nakłada na czas
określony, nie dłuŜszy niŜ 2 lata.
2. Oceniając siłę rynkową o której mowa w ust. 1, Prezes URE bierze pod uwagę
odpowiednio następujące kryteria:
1) udział przedsiębiorstwa energetycznego lub łączny udział przedsiębiorstw
121
wchodzących w skład przedsiębiorstwa zintegrowanego pionowo, w rynku
energii elektrycznej;
2) brak technicznej i ekonomicznej zasadności budowy alternatywnej
infrastruktury energetycznej;
3) istnienie przewagi technologicznej przedsiębiorstwa energetycznego;
4) brak albo niewielki poziom równowaŜącej siły nabywczej;
5) łatwy bądź uprzywilejowany dostęp przedsiębiorstwa energetycznego do
rynków kapitałowych bądź zasobów finansowych;
6) ekonomię skali;
7) ekonomię zakresu;
8) pionowe zintegrowanie przedsiębiorstwa energetycznego;
9) poziom rozwoju infrastruktury energetycznej;
10) brak potencjalnej konkurencji;
11) istnienie barier dla dalszego rozwoju przedsiębiorstwa energetycznego oraz
rynku energii elektrycznej;
12) istnienie barier wejścia na rynek energii elektrycznej.
3. Prezes URE w celu ochrony odbiorców końcowych moŜe, w drodze decyzji,
nałoŜyć na przedsiębiorstwo energetyczne, o którym mowa w ust. 1, następujące obowiązki:
1) sprzedaŜ określonej ilości energii elektrycznej lub wielkości mocy
wytwórczych na warunkach określonych przez Prezesa URE;
2) niestosowanie cen wyŜszych, niŜ określone przez Prezesa URE, w
odniesieniu do zakresu rynku, o którym mowa w art. 23 ust. 2pkt23;
3) zastąpienie ceny sprzedaŜy energii elektrycznej ustalonej przez
przedsiębiorstwo, o którym mowa w ust. 1, w taryfie niepodlegającej
zatwierdzeniu w trybie art. 47, ceną określoną przez Prezesa URE.
4.
Określając w decyzji, o której mowa w ust. 3, wysokość cen, Prezes URE
bierze pod uwagę, w szczególności:
1) średni poziom cen oraz kosztów wytwarzania energii elektrycznej na rynku
energii elektrycznej, na którym działa przedsiębiorstwo energetyczne, o
którym mowa w ust. 1;
2) rodzaj technologii stosowanej przez przedsiębiorstwo energetyczne, o
którym mowa w ust. 1, do wytwarzania energii elektrycznej
wykorzystywanej na pokrycie zapotrzebowania na tę energię w krajowym
systemie elektroenergetycznym;
3) dostęp przedsiębiorstwa energetycznego, o którym mowa w ust. 1, do
122
rynków kapitałowych lub zasobów finansowych;
4) wpływ nałoŜenia obowiązku, o którym mowa w ust. 1, na sytuację
finansową przedsiębiorstwa energetycznego, którego obowiązek ten będzie
dotyczył;
5) ich wpływ na warunki konkurencji na rynku energii elektrycznej, na którym
działa przedsiębiorstwo energetyczne, o którym mowa w ust. 1, w tym na
cenę energii elektrycznej na tym rynku.
5. Decyzja, o której mowa w ust. 1, podlega natychmiastowemu wykonaniu.”.
154.
Art. 23 ust. 2 pkt
18 lit . b)
Uzupełnienie art. 23 ust.2 pkt 18 lit. b) w następujący sposób:
„2. Do zakresu działania Prezesa URE naleŜy:
18)
Polskie
Stowarzyszenie
Energetyki
Wiatrowej
_
zbieranie i przetwarzanie informacji dotyczących przedsiębiorstw energetycznych, w
tym obliczanie i ogłaszanie w terminie do dnia 31 marca kaŜdego roku:
a) średnich cen sprzedaŜy energii elektrycznej wytworzonej w wysokosprawnej
kogeneracji obliczonych oddzielnie dla energii elektrycznej wytworzonej w
jednostkach kogeneracji, o których mowa w art. 9l ust. 1 pkt 1 i 2,
b) średniej ceny sprzedaŜy energii elektrycznej na rynku konkurencyjnym wraz ze
sposobem jej wyznaczania
- w poprzednim roku kalendarzowym;”
Zgodnie z aktualnie obowiązującym przepisem art. 28 ust. 2 pkt 18 lit. b) ustawy – Prawo
energetyczne do zakresu działania Prezesa URE naleŜy zbieranie i przetwarzanie informacji
dotyczących przedsiębiorstw energetycznych, w tym obliczanie i ogłaszanie w terminie do
dnia 31 marca kaŜdego roku średniej ceny sprzedaŜy energii elektrycznej na rynku
konkurencyjnym.
Przepis ten nie jest przedmiotem nowelizacji. JednakŜe z uwagi na rodzące się problemy
praktyczne byłoby uzasadnione, aby prawo nakładało dodatkowo na Prezesa URE
obowiązek publikowania wraz ze średnią ceną informacji o zasadach, jakimi kierował się
obliczając średnią cenę sprzedaŜy energii elektrycznej na rynku konkurencyjnym.
123
NaleŜy zauwaŜyć, Ŝe cena energii elektrycznej jest jednym z najwaŜniejszych elementów
kalkulowania rentowności inwestycji w sektorze elektroenergetycznym oraz oceny ryzyka
związanego z jej opłacalnością. Inwestorzy wchodzący na rynek energii elektrycznej, jak
równieŜ podmioty które prowadza juŜ na nim działalność, ale planują jej rozszerzenie,
podnoszą, Ŝe informacja na temat zasad, jakie stosowane są przez Prezesa URE przy
obliczaniu ceny średniej pozwoli na lepsze prognozowanie i moŜe mieć wpływ na poziom
ryzyka inwestycyjnego w tym obszarze.
155.
Art. 28
156.
Art. 28
157.
Art. 31 ust. 3 w
pkt 8
Średnia cena energii jako, między innymi, podstawa do obliczania opłaty zastępczej oraz
cena po jakiej sprzedawca z urzędu jest zobowiązany do zakupu energii elektrycznej
wytworzonej w odnawialnych źródłach energii przyłączonych do sieci znajdujących się w
obszarze działania sprzedawcy z urzędu, powinna być obliczana z zastosowaniem
przejrzystej, najlepiej długoterminowej metodologii. W obecnym stanie prawnym moŜna
przyjąć, Ŝe swoboda Prezesa URE w przyjmowaniu metody obliczeniowej moŜe prowadzić
do sytuacji, w jakiej cena ta jest do pewnego stopnia kształtowana przez Prezesa URE za
pomocą przyjętej metody obliczania średniej, pozostającej poza kontrolą zainteresowanych
podmiotów.
W art. 28 dotychczasową treść oznacza się jako ust. 1 i dodaje się ust. 2 w brzmieniu:
Towarowa Giełda
„2. Prezes URE ma prawo Ŝądać wglądu do dokumentów, przedstawienia Energii
dokumentów lub informacji mających znaczenie dla oceny wykonania obowiązków
wynikających z art. 9a, 9e i art. 9m lub zgodności ze stanem faktycznym deklaracji,
o której mowa w art. 9a ust. 1c, od kaŜdego, kto moŜe takie dokumenty lub
informacje posiadać, z zachowaniem przepisów o ochronie informacji niejawnych i
innych informacji prawnie chronionych.”.
+
W art. 28 dotychczasową treść oznacza się jako ust. 1 i dodaje się ust. 2 w brzmieniu:
Urząd Regulacji
„2. Prezes URE ma prawo Ŝądać wglądu do dokumentów, przedstawienia Energetyki
dokumentów lub informacji mających znaczenie dla oceny wykonania obowiązków
wynikających z art. 9a, 9e i art. 9m lub zgodności ze stanem faktycznym deklaracji,
o której mowa w art. 9a ust. 1c, od kaŜdego, kto moŜe takie dokumenty lub
informacje posiadać, z zachowaniem przepisów o ochronie informacji niejawnych i
innych informacji prawnie chronionych.”.
+
W art. 31 ust. 3 w pkt 8 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 9 w brzmieniu:
Polskie
„9) cenach referencyjnych dla wytwarzania ciepła wyraŜonych w złotych na Towarzystwo
+
124
gigadŜul”.
Elektrociepłowni
Zawodowych
Polska
158.
Art. 31 ust. 3
W art. 31 ust. 3 w pkt 8 kropkę naleŜy zastąpić średnikiem i dodaje się pkt 9 w brzmieniu:
Konfederacja
„9) cenach referencyjnych dla wytwarzania ciepła w jednostkach kogeneracji spełniających Pracodawców
Prywatnych
kryteria wysokosprawnej kogeneracji, wyraŜonych w złotych na gigadŜul”;
„Lewiatan”
Uzasadnienie:
159. Art. 32 ust. 1 pkt 4 W art.1 w treści pkt. 29 dodaje się nowe brzmienie art. 32 ust. 1 pkt 4:
Poseł Antoni
MęŜydło
„4) obrotu paliwami lub energią, z wyłączeniem:
a) obrotu paliwami stałymi, obrotu energią elektryczną za pomocą instalacji o napięciu
poniŜej 1 kV będącej własnością odbiorcy, obrotu paliwami gazowymi, jeŜeli roczna
wartość obrotu nie przekracza równowartości 100.000 euro, obrotu gazem płynnym,
jeŜeli roczna wartość obrotu nie przekracza 10.000 euro, oraz obrotu ciepłem, jeŜeli
moc zamówiona przez odbiorców nie przekracza 5 MW;
b) obrotu paliwami gazowymi lub energią elektryczną dokonywanego na giełdach
towarowych lub na rynku regulowanym przez towarowe domy maklerskie lub domy
maklerskie prowadzące działalność maklerską w zakresie obrotu towarami
giełdowymi na podstawie ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach
towarowych lub w zakresie obrotu instrumentami finansowymi na podstawie ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, jak równieŜ przez
spółkę prowadzącą giełdę towarową, giełdową izbę rozrachunkową lub Krajowy
Depozyt Papierów Wartościowych S.A. nabywające paliwa gazowe lub energię
elektryczną z tytułu pełnienia funkcji określonych w ustawie z dnia 26 października
2000 r. o giełdach towarowych, a takŜe przez spółkę prowadzącą jednocześnie izbę
rozliczeniową i izbę rozrachunkową w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
obrocie instrumentami finansowymi nabywającą paliwa gazowe lub energię
elektryczną z tytułu pełnienia funkcji, o której mowa w art. 68a ust. 14 ustawy z dnia
29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi lub w celu rozliczenia i
rozrachunku transakcji zawieranych na rynku regulowanym.”
+
+
125
160. Art. 32 ust. 1 pkt 4 W art. 32 ust. 1 pkt 4 otrzymuje brzmienie:
Towarowa Giełda
Energii
c) obrotu paliwami stałymi, obrotu energią elektryczną za pomocą instalacji o
napięciu poniŜej 1 kV będącej własnością odbiorcy, obrotu paliwami gazowymi,
jeŜeli roczna wartość obrotu nie przekracza równowartości 100.000 euro, obrotu
gazem płynnym, jeŜeli roczna wartość obrotu nie przekracza 10.000 euro, oraz
obrotu ciepłem, jeŜeli moc zamówiona przez odbiorców nie przekracza 5 MW;
d) obrotu paliwami gazowymi lub energią elektryczną dokonywanego na giełdach
towarowych lub na rynku regulowanym przez towarowe domy maklerskie lub
domy maklerskie prowadzące działalność maklerską w zakresie obrotu towarami
giełdowymi na podstawie ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach
towarowych lub w zakresie obrotu instrumentami finansowymi na podstawie
ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, jak
równieŜ przez spółkę prowadzącą giełdę towarową, giełdową izbę
rozrachunkową lub Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych S.A.
nabywające paliwa gazowe lub energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji
określonych w ustawie z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych, a
takŜe przez spółkę prowadzącą jednocześnie izbę rozliczeniową i izbę
rozrachunkową w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie
instrumentami finansowymi nabywającą paliwa gazowe lub energię elektryczną
z tytułu pełnienia funkcji, o której mowa w art. 68a ust. 14 ustawy z dnia 29
lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi lub w celu rozliczenia i
rozrachunku transakcji zawieranych na rynku regulowanym.”.
+
161. Art. 32 ust. 1 pkt 4 W art. 32 ust. 1 pkt 4 otrzymuje brzmienie:
Urząd Regulacji
Energetyki
e) obrotu paliwami stałymi, obrotu energią elektryczną za pomocą instalacji o
napięciu poniŜej 1 kV będącej własnością odbiorcy, obrotu paliwami gazowymi,
jeŜeli roczna wartość obrotu nie przekracza równowartości 100.000 euro, obrotu
gazem płynnym, jeŜeli roczna wartość obrotu nie przekracza 10.000 euro, oraz
obrotu ciepłem, jeŜeli moc zamówiona przez odbiorców nie przekracza 5 MW;
f) obrotu paliwami gazowymi lub energią elektryczną dokonywanego na giełdach
towarowych przez towarowe domy maklerskie lub domy maklerskie
prowadzące działalność maklerską w zakresie obrotu towarami giełdowymi na
+
126
podstawie ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych, jak
równieŜ przez spółkę prowadzącą giełdę towarową, giełdową izbę
rozrachunkową lub Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych S.A.
nabywające paliwa gazowe lub energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji
określonych w ustawie z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych.”.
162.
Art. 46 ust. 6
W art. 46 ust. 6 otrzymuje brzmienie:
„6. Rozporządzenie, o którym mowa w ust. 5, powinno określać w szczególności:
1) kryteria podziału odbiorców na grupy taryfowe;
2) szczegółowe zasady ustalania opłat za przyłączenie do sieci, w tym sposób
kalkulowania stawek opłat za przyłączenie;
3) rodzaje cen i stawek opłat dla kaŜdej koncesjonowanej działalności
gospodarczej oraz sposób ich kalkulowania;
4) metodologię ustalania cen referencyjnych, o których mowa w art. 31
ust. 3 pkt 9);
5) uproszczony sposób kalkulacji taryf dla ciepła sposób uwzględniania w
taryfach kosztów zakupu ciepła, o którym mowa w art. 9a ust. 7;
6) sposób uwzględniania w taryfach poprawy efektywności i zmiany
warunków wykonywanej działalności przez przedsiębiorstwa energetyczne;
7) sposób prowadzenia rozliczeń z odbiorcami oraz między
przedsiębiorstwami energetycznymi;
8) sposób ustalania bonifikat za niedotrzymanie parametrów jakościowych
nośnika ciepła i standardów jakościowych obsługi odbiorców;
9) sposób ustalania opłat za nielegalny pobór ciepła.
Polskie
Towarzystwo
Elektrociepłowni
Zawodowych
+
Art. 2.
5. W terminie 14 dni od dnia wejścia w Ŝycie niniejszej ustawy Minister właściwy do
spraw gospodarki wyda rozporządzenie, o którym mowa art. 46 ust. 6 ustawy.
6. W terminie 45 dni od dnia wejścia w Ŝycie niniejszej ustawy Prezes URE, w oparciu o
metodologię określoną w przepisach wydanych na podstawie art. 46 ust. 6 ustawy
wymienionej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, ogłosi w Biuletynie URE
wysokość cen referencyjnych, o których mowa w art. 31 ust. 3 pkt 9).
7. Ogłoszone w trybie ust. 2 ceny referencyjne obowiązują do dnia ogłoszenia nowych cen,
127
zgodnie z ust. 4.
8. Ceny referencyjne podlegają zmianie zgodnie z zasadami określonymi w przepisach
wydanych na podstawie art. 46 ust. 6 ustawy wymienionej w art. 1 w brzmieniu
nadanym niniejszą ustawą i są ogłaszane przez Prezesa URE w Biuletynie URE w
terminie do dnia 30 listopada kaŜdego roku na kolejny rok kalendarzowy.
Art. 3.
Do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w Ŝycie niniejszej ustawy
stosuje się przepisy tej ustawy.
Art. 4.
Ustawa wchodzi w Ŝycie po upływie ………. dni od dnia ogłoszenia.
Proponowane zmiany Rozporządzenia Ministra Gospodarki w sprawie szczegółowych
zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń z tytułu zaopatrzenia w ciepło w
związku z proponowaną zmianą Ustawy Prawo Energetyczne
§ 13. 1. Planowany uzasadniony przychód ze sprzedaŜy ciepła, stanowiący podstawę
kalkulacji cen i stawek opłat w taryfie dla źródeł ciepła, moŜe zostać wyliczony jako
iloczyn określonej dla danego źródła planowanej dla pierwszego roku stosowania
taryfy rocznej sprzedaŜy ciepła [w GJ] i ceny referencyjnej, o której mowa w art. 31
ust. 3 pkt 9) ustawy, wyznaczonej zgodnie z § 46 i 47 rozporządzenia
Wyznaczanie cen referencyjnych
§ 46. 1. Ustala się cztery ceny referencyjne, zaleŜnie od rodzaju paliwa
wykorzystywanego do wytwarzania ciepła, dla następujących rodzajów tych jednostek:
1) opalanych węglem kamiennym,
2) opalanych gazem ziemnym lub metanem uwalnianym i ujmowanym przy dołowych
robotach górniczych w czynnych, likwidowanych lub zlikwidowanych kopalniach
węgla kamiennego lub gazem uzyskiwanym z przetwarzania biomasy w rozumieniu
art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i
biopaliwach ciekłych (Dz. U. Nr 169, poz. 1199, z 2007 r. Nr 36, poz. 217 i Nr 99,
128
poz. 666 oraz z 2009 r. Nr 3, poz. 11),
3) opalanych olejem opałowym,
4) wykorzystujących paliwa odnawialne w rozumieniu przepisów wydanych na
podstawie art. 9 ustawy.
2. W przypadku jednostek kogeneracji, w których do wytwarzania ciepła stosowanych
jest jednocześnie kilka rodzajów paliw cenę referencyjną ustala przedsiębiorstwo
energetyczne jako średnią waŜoną z cen referencyjnych odpowiednio dla kaŜdego
rodzaju paliwa zuŜywanego do wytwarzania energii elektrycznej i ciepła w tej jednostce,
waŜonej ilością energii chemicznej paliw zuŜytych do wytworzenia jednostki energii
elektrycznej i ciepła.
3. Energię chemiczną paliw zuŜytych do wytwarzania ciepła w jednostce kogeneracji
wylicza się w oparciu o metodę fizyczną podziału energii pierwotnej paliw między
ciepło a energię elektryczną, zgodnie z metodologią stosowaną na potrzeby oficjalnej
statystyki.
§ 47. 1. Ceny referencyjne, o których mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia ….. o zmianie
ustawy – Prawo energetyczne oraz o zmianie innych ustaw, wyznacza się, odpowiednio
dla kaŜdego rodzaju jednostki o której mowa w § 46 ust. 1, jako średnie ceny sprzedaŜy
ciepła przez wytwórców nie wykorzystujących kogeneracji, obliczone za okres 12
miesięcy od stycznia do grudnia roku kalendarzowego bezpośrednio poprzedzającego
rok, w którym następuje ogłoszenie tych cen referencyjnych.
2. Ceny referencyjne obowiązujące w kolejnych latach kalendarzowych Prezes Urzędu
Regulacji indeksuje się w oparciu o wskaźnik inflacji zmiany cen paliw i kosztów pracy.
Rozdział 6
Przepisy przejściowe i końcowe
§ 48. 1. Taryfy przedsiębiorstw energetycznych, obowiązujące przed dniem wejścia
w Ŝycie niniejszego rozporządzenia, obowiązują do dnia określonego w decyzjach Prezesa
Urzędu Regulacji Energetyki zatwierdzających te taryf.
2. Taryfy przedsiębiorstw energetycznych, o których mowa w § 4 ust. 2, obowiązujące
przed dniem wejścia w Ŝycie niniejszego rozporządzenia obowiązują do dnia uzgodnionego
przez strony w zawartych umowach.
129
3. Do spraw wszczętych, a niezakończonych przed dniem wejścia w Ŝycie niniejszego
rozporządzenia, dotyczących taryf, stosuje się przepisy rozporządzenia.
§ 49. 1. Dla przedsiębiorstw energetycznych, o których mowa w §13 ust. 1 wskaźnik
wzrostu średniej ceny ciepła, obliczony według wzoru:
gdzie:
W
–
wskaźnik wzrostu średniej ceny ciepła;
cn,i
–
i-ta cena lub stawka opłaty stosowana w obowiązującej taryfie
przedsiębiorstwa w odniesieniu do danej jednostki kogeneracji;
cn+1,i
–
i-ta cena lub stawka opłaty proponowana dla danej jednostki
kogeneracji w nowej taryfie przedsiębiorstwa na okres
obowiązywania tej taryfy;
wn-1,i
–
ilość sprzedaŜy w okresie 12 miesięcy od stycznia do grudnia roku
kalendarzowego n-1, bezpośrednio poprzedzającego okres
stosowania taryfy, odpowiadająca i-tej cenie lub stawce opłaty
stosowanej przez daną jednostkę kogeneracji;
wn-2,i
–
ilość sprzedaŜy w okresie 12 miesięcy od stycznia do grudnia roku
kalendarzowego
n-2,
bezpośrednio
poprzedzającego
rok
kalendarzowy n-1, o którym mowa powyŜej, odpowiadająca i-tej
cenie lub stawce opłaty stosowanej przez daną jednostkę kogeneracji.
nie moŜe przekroczyć 10% w okresie 24 miesięcy od dnia wprowadzenia po raz pierwszy w
rozliczeniach z odbiorcami cen i stawek opłat skalkulowanych na podstawie przepisów
niniejszego rozporządzenia.
2. Wskaźnik wzrostu średniej ceny ciepła musi spełniać warunek, o którym mowa w
ust. 1, osobno dla kaŜdego źródła ciepła naleŜącego do tego przedsiębiorstwa.
§ 50. Traci moc rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 9 października 2006
r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń z
tytułu zaopatrzenia w ciepło (Dz. U. z 2006 r. Nr 193, poz. 1423).
130
§ 51. Rozporządzenie wchodzi w Ŝycie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
163.
Art. 46 ust. 6
Polska
Konfederacja
Pracodawców
„6. Rozporządzenie, o którym mowa w ust. 5, powinno określać w szczególności:
Prywatnych
1) kryteria podziału odbiorców na grupy taryfowe;
2) szczegółowe zasady ustalania opłat za przyłączenie do sieci, w tym sposób kalkulowania „Lewiatan”
stawek opłat za przyłączenie;
3) rodzaje cen i stawek opłat dla kaŜdej koncesjonowanej działalności gospodarczej oraz
sposób ich kalkulowania;
4) metodologię ustalania cen referencyjnych, o których mowa w art. 31 ust. 3 pkt 9);
5) uproszczony sposób kalkulacji taryf dla ciepła wytwarzanego w jednostkach kogeneracji
spełniających kryteria wysokosprawnej kogeneracji;
6) sposób uwzględniania w taryfach kosztów zakupu ciepła, o którym mowa w art. 9a ust.
7;
7) sposób uwzględniania w taryfach poprawy efektywności i zmiany warunków
wykonywanej działalności przez przedsiębiorstwa energetyczne;
8) sposób prowadzenia rozliczeń z odbiorcami oraz między przedsiębiorstwami
energetycznymi;
9) sposób ustalania bonifikat za niedotrzymanie parametrów jakościowych nośnika ciepła i
standardów jakościowych obsługi odbiorców;
10) sposób ustalania opłat za nielegalny pobór ciepła.”
Proponujemy następujące brzmienie art. 46 ust. 6:
+
Uzasadnienie:
164.
Art. 47 ust. 1
Polska
W Art. 47 ust. 1 postulujemy dodanie po wyrazach: „przedsiębiorstwa posiadające koncesje" Konfederacja
wyrazów: „z wyłączeniem koncesji na wytwarzanie i obrót energią elektryczną" i Pracodawców
jednoczesne uchylenie art. 49.
Prywatnych
Uzasadnienie: Podstawowym modelem jest regulacja działalności sieciowej i pozostałych „Lewiatan”
tzw. monopoli naturalnych. Wytwarzanie i obrót energią elektryczną mogą i powinny być
trwale zwolnione z bezpośredniego nadzoru regulatora. Uprawnienie do zwalniania
_
131
165.
Art. 52, 53, 53a,
54
przedsiębiorstw z obowiązku przedkładania taryf do zatwierdzenia było wykorzystywane w
sposób prowadzący do deformacji i braku przejrzystości rynku energii elektrycznej, przy
duŜej niepewności jego uczestników wynikającej z nieprzewidywalności działań regulatora.
NaleŜy ustawowo przesądzić o wyłączeniu wytwarzania i obrotu energią elektryczną spod
obowiązku taryfikacji.
Art. 52.
1. Producenci i importerzy urządzeń określają w dokumentacji technicznej wielkość zuŜycia
paliw i energii, odniesioną do uzyskiwanej wielkości efektu uŜytkowego urządzenia w
typowych warunkach uŜytkowania, zwaną dalej „efektywnością energetyczną”.
2. Producenci i importerzy urządzeń wprowadzanych do obrotu informują o efektywności
energetycznej urządzeń na etykiecie i w charakterystyce technicznej.
2a. Dostawcy urządzeń, o którym mowa w art. 54 ust. 11, dokonują ich doboru, mając na
względzie wyŜszą efektywność energetyczną oraz analizują moŜliwość wykorzystania ciepła
odpadowego.
3. (uchylony).
4. Minister właściwy do spraw gospodarki moŜe określić, w drodze rozporządzenia,
wymagania w zakresie efektywności energetycznej, jakie powinny spełniać urządzenia, o
których mowa w ust. 1, uwzględniając konieczność ochrony interesów odbiorców
końcowych.
5. Minister właściwy do spraw gospodarki moŜe określić, w drodze rozporządzenia:
1) wymagania dotyczące dokumentacji technicznej, o której mowa w ust. 1, oraz stosowania
etykiet i charakterystyk technicznych, o których mowa w ust. 2,
2) wzory etykiet, o których mowa w ust. 2
– uwzględniając konieczność zapewnienia efektywnego uŜytkowania urządzeń poprzez
powszechny dostęp do informacji o efektywności energetycznej tych urządzeń.
6. Minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej, w
porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki moŜe określić warunki
techniczne, jakim powinny odpowiadać instalacje chłodnicze, uwzględniając wymogi, o
których mowa w art. 52 ust. 2a.
Stowarzyszenie
NaukowoTechniczne
Chłodnictwa i
Klimatyzacji
_
Art. 53.
Zakazuje się wprowadzania do obrotu na obszarze kraju urządzeń niespełniających
wymagań określonych w art. 52.
Art. 53a.
132
Przepisów art. 52 i 53 nie stosuje się do urządzeń i instalacji oraz obiektów związanych z
obronnością lub bezpieczeństwem państwa, stanowiących integralne części systemów
techniki wojskowej lub uzbrojenia, ratowniczo-gaśniczych oraz ochrony granic lub
stosowanych w więziennictwie, naleŜących do jednostek, o których mowa w art. 21a.
Art. 54.
1. Osoby zajmujące się eksploatacją sieci oraz urządzeń i instalacji określonych w
przepisach, o których mowa w ust. 6, obowiązane są posiadać kwalifikacje potwierdzone
świadectwem wydanym przez komisje kwalifikacyjne.
11. Osoby zajmujące się projektowaniem i doborem urządzeń i instalacji chłodniczych,
klimatyzacyjnych oraz pomp ciepła, o uŜytkowej mocy cieplnej powyŜej 12 kW,
obowiązane są posiadać kwalifikacje potwierdzone świadectwem wydanym przez komisje
kwalifikacyjne.
1a. Sprawdzenie spełnienia wymagań kwalifikacyjnych powtarza się co pięć lat.
1b. W razie stwierdzenia, Ŝe eksploatacja urządzeń, instalacji i sieci jest prowadzona
niezgodnie z przepisami dotyczącymi ich eksploatacji, na wniosek pracodawcy, inspektora
pracy, Prezesa URE lub innego organu właściwego w sprawach regulacji gospodarki
paliwami i energią, o którym mowa w art. 21a, sprawdzenie spełnienia wymagań
kwalifikacyjnych naleŜy powtórzyć przed upływem pięciu lat.
2. Zabrania się zatrudniania przy samodzielnej eksploatacji sieci oraz urządzeń i instalacji
określonych w przepisach, o których mowa w ust. 6, osób bez kwalifikacji, o których mowa
w ust. 1.
21. Zabrania się projektowania i doboru urządzeń i instalacji chłodniczych, klimatyzacyjnych
oraz pomp ciepła, o uŜytkowej mocy cieplnej powyŜej 12 kW, przez osoby bez kwalifikacji,
o których mowa w ust. 11.
2a. Przepisów ust. 1-2 i 21 nie stosuje się do osób będących obywatelami państwa
członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwa członkowskiego
Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim
Obszarze Gospodarczym, które nabyły w tych państwach wymagane kwalifikacje w zakresie
eksploatacji urządzeń, instalacji i sieci i uzyskały ich potwierdzenie zgodnie z przepisami o
zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji
do wykonywania zawodów regulowanych.
3. Komisje kwalifikacyjne są powoływane na okres 5 lat przez:
1) Prezesa URE;
2) właściwych ministrów i Szefów Agencji, o których mowa w art. 21a – w zakresie
133
eksploatacji urządzeń i instalacji gazowych, elektrycznych i cieplnych w jednostkach
organizacyjnych podległych tym ministrom lub Szefom Agencji lub przez nich
nadzorowanych;
3) ministra właściwego do spraw transportu – w zakresie eksploatacji urządzeń i instalacji
energetycznych stosowanych w jednostkach organizacyjnych transportu kolejowego.
3a. Organ uprawniony do powoływania komisji kwalifikacyjnych, o których mowa w ust. 3 i
3c, moŜe odwołać członka komisji w przypadku:
1) choroby trwale uniemoŜliwiającej sprawowanie funkcji;
2) rezygnacji z członkostwa w komisji;
3) niewywiązywania się z obowiązków członka komisji;
4) utraty kwalifikacji umoŜliwiających powołanie w skład komisji.
3b. Organ uprawniony do powoływania komisji kwalifikacyjnych moŜe odwołać komisję
kwalifikacyjną na wniosek jednostki organizacyjnej, przy której ją powołano, w przypadku:
1) rezygnacji jednostki organizacyjnej, przy której powołano komisję kwalifikacyjną, z
dalszego prowadzenia tej komisji;
2) odwołania części członków komisji kwalifikacyjnej, uniemoŜliwiającego dalsze
wykonywanie zadań przez tę komisję.
3c. Komisje kwalifikacyjne sprawdzające kwalifikacje osób, o których mowa w ust. 11,
powołuje się kierując się ściśle branŜowym charakterem jednostki organizacyjnej, jej
doświadczeniem oraz potencjałem kadrowym i ekonomicznym, wyraŜonym rocznym
obrotem finansowym nie mniejszym niŜ 1 mln złotych.
4. Za sprawdzenie kwalifikacji, o których mowa w ust. 1 i 11, pobierane są opłaty od osób
kierujących wnioski o stwierdzenie kwalifikacji.
5. Opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią przychód jednostek organizacyjnych, przy
których powołano komisje kwalifikacyjne.
6. Minister właściwy do spraw gospodarki, w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw transportu oraz Ministrem Obrony Narodowej, określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe zasady stwierdzania posiadania kwalifikacji przez osoby, o których mowa w
ust. 1.
7. Minister właściwy do spraw gospodarki, wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust.
6, określi w szczególności:
1) rodzaje prac, stanowisk oraz instalacji, urządzeń i sieci, przy których eksploatacji jest
wymagane posiadanie kwalifikacji;
2) zakres wymaganej wiedzy niezbędnej do uzyskania potwierdzenia posiadanych
kwalifikacji, odpowiednio do rodzaju prac, stanowisk oraz instalacji i urządzeń, o których
134
mowa w pkt 1;
3) tryb przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego;
4) jednostki organizacyjne, przy których powołuje się komisje kwalifikacyjne, i tryb ich
powoływania;
5) wysokość opłat pobieranych za sprawdzenie kwalifikacji, o których mowa w pkt 2;
6) wzór świadectwa kwalifikacyjnego.
UZASADNIENIE
Urządzenia chłodnicze, klimatyzacyjne oraz pompy ciepła naleŜą do grupy wyposaŜenia
technicznego wykorzystującego znaczne ilości energii elektrycznej. Większość z nich,
zwłaszcza w procesach technologicznych, funkcjonuje 24 godziny na dobę przez cały rok. Z
racji upowszechnienia ich udział w ogólnej konsumpcji energii elektrycznej szacuje się na
poziomie 5-8% w skali kraju.
Układ chłodniczy, zuŜywając do zasilania energię, wydala, przewaŜnie do atmosfery, 3krotnie więcej energii cieplnej, która w znakomitej większości jest niewykorzystywana.
Wyjątek stanowią tu pompy ciepła. Brak zagospodarowania tak znacznych, rozproszonych
źródeł energii cieplnej wynika z jego kosztów inwestycyjnych, zaleŜnych teŜ od małego
rozpowszechnienia rozwiązań, a zatem sporadycznego wykorzystania właściwych
komponentów wytwarzanych jednostkowo oraz z braku odpowiedniej wiedzy u osób
projektujących lub dokonujących doboru układu chłodniczego.
Często niewydolny układ chłodniczy powstaje w wyniku doboru zbyt małych wymienników
ciepła, co zwiększa róŜnice temperatur ich pracy, a zatem znacząco obniŜa efektywność
energetyczną. Znane są przypadki instalacji układów o 8-krotnie mniejszej od rzeczywistych
potrzeb wielkości wymienników, a zatem niedostatecznej jednostkowej wydajności
chłodniczej powiązanej z powaŜnym wzrostem zuŜycia energii. Czasem ten stan moŜe
prowadzić do zagroŜeń Ŝycia. W Domu Kultury w Warszawie podczas przedstawienia
teatralnego dzieci mdleją z powodu niewydolnej klimatyzacji. Takich przypadków jest
sporo.
WaŜnym zadaniem osób projektujących układy chłodnicze jest zapewnienie: właściwego w
warunkach budynku ich usytuowania, dostatecznej ilości podparć rurociągów, kompensacji
wydłuŜeń termicznych i drgań, miejsc połączeń łatwych do kontroli podczas eksploatacji,
135
bezpiecznego prowadzenia rurociągów przez pomieszczenia bytowe, redukcji, na etapie
tworzenia układu, moŜliwości powstania wycieków czynnika chłodniczego. Ubytki czynnika
rzędu 10% lub 30% wywołują wzrost zuŜycia energii elektrycznej o 30% i 270%
odpowiednio. Utrata wydajności układu z powodu ucieczki czynnika musi być juŜ znaczna,
by była zaobserwowana przez średnio doświadczonego uŜytkownika.
Obecnie projektowaniem i doborem urządzeń chłodniczych, klimatyzacyjnych jak i pomp
ciepła moŜe zajmować się kaŜdy, niezaleŜnie od posiadanego przygotowania zawodowego i
bez potwierdzenia kwalifikacji.
W odniesieniu do ust. 3c w art. 54 naleŜy wyjaśnić, Ŝe przedmiotowe komisje
egzaminacyjne z uwagi na rangę regulowanego zagadnienia powinny prowadzić jednostki,
które mają ściśle branŜowy, naukowo-techniczny charakter z odpowiednim doświadczeniem
i potencjałem kadrowym i ekonomicznym celem zapewnienia wysokiej jakości i trwałości
działań egzaminacyjnych. Przez branŜowy charakter naleŜy rozumieć równieŜ
występowanie w nazwie jednostki organizacyjnej z osobowością prawną słowa
„chłodnictwo”.
ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA GOSPODARKI, PRACY I POLITYKI SPOŁECZNEJ1)
z dnia 28 kwietnia 2003 r.
w sprawie szczegółowych zasad stwierdzania posiadania kwalifikacji przez osoby
zajmujące się eksploatacją urządzeń, instalacji i sieci
(Dz. U. z dnia 21 maja 2003 r.)
Na podstawie art. 54 ust. 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U.
Nr 54, poz. 348, z późn. zm.2)) zarządza się, co następuje:
136
§ 1. Rozporządzenie określa:
1) rodzaje prac, stanowisk oraz urządzeń, instalacji i sieci energetycznych, przy których
eksploatacji jest wymagane posiadanie kwalifikacji, z zastrzeŜeniem pkt 1a);
2) zakres wymaganej wiedzy niezbędnej do uzyskania potwierdzenia posiadanych
kwalifikacji;
3) tryb przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego;
4) jednostki organizacyjne, przy których powołuje się komisje kwalifikacyjne, i tryb ich
powoływania;
5) wysokość opłat pobieranych za sprawdzenie kwalifikacji;
6) wzór świadectwa kwalifikacyjnego.
§ 2. Przepisów rozporządzenia nie stosuje się do osób:
1) zajmujących się eksploatacją urządzeń, instalacji i sieci:
a) w zakładach górniczych - w zakresie uregulowanym przepisami prawa
geologicznego i górniczego,
b) związanych z ruchem drogowym, lotniczym, Ŝeglugą śródlądową i morską - w
zakresie uregulowanym w przepisach prawa o ruchu drogowym, prawa lotniczego,
o Ŝegludze śródlądowej oraz w przepisach Kodeksu morskiego;
2) będących obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej, które nabyły w tych
państwach wymagane kwalifikacje w zakresie eksploatacji urządzeń, instalacji i sieci i
uzyskały ich potwierdzenie stosownie do przepisów ustawy z dnia 26 kwietnia 2001 r. o
zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji
do wykonywania zawodów regulowanych (Dz. U. Nr 87, poz. 954 oraz z 2002 r. Nr 71,
poz. 655).
§ 3. Rodzaje urządzeń, instalacji i sieci, przy których eksploatacji jest wymagane posiadanie
kwalifikacji, określa załącznik nr 1 do rozporządzenia.
§ 4. Nie wymaga się potwierdzenia posiadania kwalifikacji w zakresie obsługi urządzeń i
instalacji u uŜytkowników eksploatujących:
137
1) urządzenia elektryczne o napięciu nie wyŜszym niŜ 1 kV i mocy znamionowej nie
wyŜszej niŜ 20 kW, jeŜeli w dokumentacji urządzenia określono zasady jego obsługi;
2) urządzenia lub instalacje cieplne o mocy zainstalowanej nie wyŜszej niŜ 50 kW, z
zastrzeŜeniem pktu 3);
3) urządzeń i instalacji chłodniczych, klimatyzacyjnych i pomp ciepła o uŜytkowej
mocy cieplnej nie wyŜszej niŜ 12 kW.
§ 5. 1. Eksploatacją urządzeń, instalacji i sieci mogą zajmować się osoby, które spełniają
wymagania kwalifikacyjne dla następujących rodzajów prac i stanowisk pracy:
1) eksploatacji - do których zalicza się stanowiska osób wykonujących prace w zakresie
obsługi, konserwacji, remontów, montaŜu i kontrolno-pomiarowym;
2) dozoru - do których zalicza się stanowiska osób kierujących czynnościami osób
wykonujących prace w zakresie określonym w pkt 1 oraz stanowiska pracowników
technicznych sprawujących nadzór nad eksploatacją urządzeń, instalacji i sieci.
2. Prace, o których mowa w ust. 1, dotyczą wykonywania czynności:
1) mających wpływ na zmiany parametrów pracy obsługiwanych urządzeń, instalacji i
sieci z zachowaniem zasad bezpieczeństwa i wymagań ochrony środowiska - w zakresie
obsługi;
2) związanych z zabezpieczeniem i utrzymaniem naleŜytego stanu technicznego
urządzeń, instalacji i sieci - w zakresie konserwacji;
3) związanych z usuwaniem usterek, uszkodzeń oraz remontami urządzeń, instalacji i
sieci w celu doprowadzenia ich do wymaganego stanu technicznego - w zakresie remontów;
4) niezbędnych do instalowania i przyłączania urządzeń, instalacji i sieci - w zakresie
montaŜu;
5) niezbędnych do dokonania oceny stanu technicznego, parametrów eksploatacyjnych,
jakości regulacji i sprawności energetycznej urządzeń, instalacji i sieci - w zakresie
kontrolno-pomiarowym.
§ 6. Osoby zajmujące się eksploatacją urządzeń, instalacji i sieci, w celu uzyskania
potwierdzenia posiadanych kwalifikacji, powinny wykazać się wiedzą z zakresu:
138
1) na stanowiskach eksploatacji:
a) zasad budowy, działania oraz warunków technicznych obsługi urządzeń, instalacji i
sieci,
b) zasad eksploatacji oraz instrukcji eksploatacji urządzeń, instalacji i sieci,
c) zasad i warunków wykonywania prac kontrolno-pomiarowych i montaŜowych,
d) zasad i wymagań bezpieczeństwa pracy i ochrony przeciwpoŜarowej oraz
umiejętności udzielania pierwszej pomocy,
e) instrukcji postępowania w razie awarii, poŜaru lub innego zagroŜenia
bezpieczeństwa obsługi urządzeń lub zagroŜenia Ŝycia, zdrowia i środowiska;
2) na stanowiskach dozoru:
a) przepisów dotyczących przyłączania urządzeń i instalacji do sieci, dostarczania
paliw i energii oraz prowadzenia ruchu i eksploatacji urządzeń, instalacji i sieci,
b) przepisów i zasad postępowania przy programowaniu pracy urządzeń, instalacji i
sieci, z uwzględnieniem zasad racjonalnego uŜytkowania paliw i energii,
c) przepisów dotyczących eksploatacji, wymagań w zakresie prowadzenia
dokumentacji technicznej i eksploatacyjnej oraz stosowania instrukcji eksploatacji
urządzeń, instalacji i sieci,
d) przepisów dotyczących budowy urządzeń, instalacji i sieci oraz norm i warunków
technicznych, jakim powinny odpowiadać te urządzenia, instalacje i sieci,
e) przepisów dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony
przeciwpoŜarowej, z uwzględnieniem udzielania pierwszej pomocy oraz wymagań
ochrony środowiska,
f) zasad postępowania w razie awarii, poŜaru lub innego zagroŜenia bezpieczeństwa
ruchu urządzeń przyłączonych do sieci,
g) zasad dysponowania mocą urządzeń przyłączonych do sieci,
h) zasad i warunków wykonywania prac kontrolno-pomiarowych i montaŜowych.
§ 6a. Osoby zajmujące się projektowaniem i doborem urządzeń i instalacji
chłodniczych, klimatyzacyjnych oraz pomp ciepła, w celu uzyskania potwierdzenia
posiadanych kwalifikacji, powinny wykazać się wiedzą z zakresu, o którym mowa w
139
§ 6 pkt. 2) oraz :
1) doboru komponentów i projektowania układu chłodniczego,
2) doboru technologii łączenia komponentów i projektowania podparć,
3) sporządzania dokumentacji technicznej,
4) nadzoru nad zmianą rodzaju czynnika chłodniczego,
5) przeglądu, pod względem energetycznym i mechanicznym, układu chłodniczego,
6) wymagań, jakie winny spełniać instalowane i eksploatowane układy chłodnicze.
§ 7. 1. Sprawdzenie kwalifikacji posiadanych przez osoby zajmujące się eksploatacją
urządzeń, instalacji i sieci przeprowadzają komisje kwalifikacyjne, o których mowa w § 8,
na wniosek tych osób albo na wniosek pracodawcy zatrudniającego te osoby.
1a. Sprawdzenie kwalifikacji posiadanych przez osoby zajmujące się projektowaniem i
doborem urządzeń i instalacji chłodniczych, klimatyzacyjnych oraz pomp ciepła
przeprowadzają komisje kwalifikacyjne, o których mowa w § 8, na wniosek tych osób
albo na wniosek pracodawcy zatrudniającego te osoby.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) imię i nazwisko osoby ubiegającej się o sprawdzenie posiadanych kwalifikacji;
2) datę i miejsce urodzenia;
3) numer PESEL albo rodzaj i numer dokumentu toŜsamości obcokrajowca;
4) adres miejsca zamieszkania;
5) informacje dotyczące:
a) wykształcenia,
b) przebiegu pracy zawodowej,
c) wykonywanego zawodu,
d) rodzaju i zakresu wnioskowanych uprawnień;
6) nazwę i adres pracodawcy.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, naleŜy dołączyć:
1) wykaz posiadanych świadectw kwalifikacyjnych;
2) potwierdzenie uiszczenia opłaty, o której mowa w art. 54 ust. 4 ustawy z dnia 10
140
kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, zwanej dalej "opłatą".
§ 8. 1. Sprawdzenia posiadania kwalifikacji dokonuje komisja kwalifikacyjna, zwana dalej
"Komisją", w drodze organizowanego przez nią egzaminu.
2. W skład Komisji wchodzą:
1) przewodniczący;
2) zastępca przewodniczącego;
3) członkowie;
4) sekretarz.
3. Egzamin przeprowadza zespół egzaminacyjny, zwany dalej "zespołem", złoŜony co
najmniej z trzech osób, wyznaczonych przez przewodniczącego Komisji.
4. Egzamin jest ustny i powinien wykazać wiedzę kandydata w zakresie, o którym mowa w
§ 6. Szczegółową tematykę egzaminu ustala Komisja i powiadamia pisemnie osoby
ubiegające się o potwierdzenie kwalifikacji, co najmniej 14 dni przed wyznaczoną datą
egzaminu.
5. Wynik egzaminu określa się jako "pozytywny" lub "negatywny".
6. O wyniku egzaminu członkowie zespołu rozstrzygają większością głosów. W przypadku
równej liczby głosów rozstrzyga głos przewodniczącego zespołu.
7. Z przebiegu egzaminu sporządza się protokół, w którym stwierdza się wynik egzaminu;
protokół podpisują przewodniczący i członkowie zespołu.
8. Dokumentację przeprowadzonego egzaminu przewodniczący zespołu przedkłada
niezwłocznie przewodniczącemu Komisji.
§ 9. Za właściwe przygotowanie egzaminów jest odpowiedzialny przewodniczący Komisji,
a za prawidłowy przebieg egzaminu - przewodniczący zespołu.
§ 10. 1. Na podstawie pozytywnego wyniku egzaminu Komisja, w terminie 14 dni od dnia
egzaminu, wydaje świadectwo kwalifikacyjne według wzoru stanowiącego załącznik nr 2
do rozporządzenia.
2. W razie negatywnego wyniku egzaminu osoba zainteresowana moŜe ponownie
141
przystąpić do egzaminu, po złoŜeniu wniosku, o którym mowa w § 7 ust. 1, oraz uiszczeniu
opłaty.
§ 11. Przewodniczący Komisji, po wydaniu świadectwa kwalifikacyjnego lub
zawiadomieniu osoby zainteresowanej o negatywnym wyniku egzaminu, przekazuje
niezwłocznie kierownikowi jednostki organizacyjnej, przy której powołano Komisję,
dokumentację przeprowadzonego egzaminu.
§ 12. 1. Komisje kwalifikacyjne są powoływane:
1) u przedsiębiorcy zatrudniającego co najmniej 200 osób wykonujących prace, o których
mowa w § 5 ust. 1,
2) przy stowarzyszeniach naukowo-technicznych, jeŜeli statuty tych stowarzyszeń
zawierają postanowienia określające zakres wykonywanej działalności na rzecz gospodarki
energetycznej,
3) w jednostkach podległych właściwym ministrom lub Szefom Agencji, o których mowa
w art. 54 ust. 3 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne
- na ich wniosek.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać:
1) nazwę i adres jednostki organizacyjnej;
2) wypis z właściwego rejestru oraz akt załoŜycielski lub statut, potwierdzające zakres
wykonywanej działalności, a w przypadku stowarzyszenia - jego naukowo-techniczny
charakter;
3) wykaz stanowisk pracy oraz liczbę osób wykonujących prace, o których mowa w § 5
ust. 1 pkt 1 - odrębnie dla poszczególnych grup i rodzajów urządzeń, instalacji i sieci
określonych w załączniku nr 1 do rozporządzenia, przy których eksploatacji jest wymagane
posiadanie kwalifikacji - w przypadku wniosku składanego przez przedsiębiorcę;
4) szczegółowe uzasadnienie wskazujące, Ŝe jednostka organizacyjna występująca o
powołanie Komisji zapewni właściwe przeprowadzenie egzaminów;
5) proponowany skład Komisji z podaniem imion i nazwisk jej członków, ich miejsc
pracy, zajmowanych stanowisk, posiadanych kwalifikacji i funkcji, jakie mają w niej pełnić;
6) oświadczenia zainteresowanych osób o wyraŜeniu zgody na powołanie w skład
142
Komisji;
7) wypisy z Krajowego Rejestru Karnego o niekaralności kandydatów na członków
Komisji.
3. Organ uprawniony do powoływania Komisji, o którym mowa w art. 54 ust. 3 ustawy z
dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, zwany dalej "organem uprawnionym",
moŜe wnieść, w terminie 7 dni od dnia wpłynięcia wniosku, umotywowane zastrzeŜenia do
proponowanego składu Komisji oraz zakresu sprawdzanych kwalifikacji.
4. Kierownik jednostki organizacyjnej, przy której ma być powołana Komisja, w terminie 7
dni od dnia otrzymania zastrzeŜeń, o których mowa w ust. 3, powinien się do nich
ustosunkować, a w przypadku uznania zastrzeŜeń za zasadne - zaproponować nowy skład
Komisji.
§ 13. 1. W przypadku gdy treść wniosku, o którym mowa w § 12 ust. 1, nie budzi
zastrzeŜeń, organ uprawniony powołuje Komisję, w terminie 14 dni od dnia otrzymania
wniosku.
2. Dokument o powołaniu Komisji powinien zawierać:
1) nazwę i adres jednostki organizacyjnej, przy której powołuje się Komisję;
2) określenie:
a) składu Komisji - imiona i nazwiska jej członków oraz pełnione przez nich funkcje,
b) zakresu sprawdzanych kwalifikacji.
§ 14. 1. JeŜeli osoba zainteresowana nie przystąpiła do egzaminu z przyczyn od niej
niezaleŜnych, przewodniczący Komisji, na wniosek tej osoby, wyznacza następny termin
egzaminu lub zarządza zwrot opłaty.
2. Opłaty są pobierane w wysokości 10% minimalnego wynagrodzenia za pracę
pracowników, obowiązującego w dniu złoŜenia wniosku, o którym mowa w § 7 ust. 1, z
zastrzeŜeniem ust. 2a.
2a. Opłaty są pobierane w wysokości 50% minimalnego wynagrodzenia za pracę
pracowników, obowiązującego w dniu złoŜenia wniosku, o którym mowa w § 7 ust. 1a.
143
§ 15. Traci moc rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 16 marca 1998 r. w sprawie
wymagań kwalifikacyjnych dla osób zajmujących się eksploatacją urządzeń, instalacji i
sieci oraz trybu stwierdzania tych kwalifikacji, rodzajów instalacji i urządzeń, przy których
eksploatacji wymagane jest posiadanie kwalifikacji, jednostek organizacyjnych, przy
których powołuje się komisje kwalifikacyjne, oraz wysokości opłat pobieranych za
sprawdzenie kwalifikacji (Dz. U. Nr 59, poz. 377 oraz z 2000 r. Nr 15, poz. 187).
§ 16. Rozporządzenie wchodzi w Ŝycie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia.
________
1)
Minister Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej kieruje działem administracji rządowej
- gospodarka, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 7
stycznia 2003 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Gospodarki, Pracy i
Polityki Społecznej (Dz. U. Nr 1, poz. 5).
2)
Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1997 r. Nr 158, poz. 1042, z
1998 r. Nr 94, poz. 594, Nr 106, poz. 668 i Nr 162, poz. 1126, z 1999 r. Nr 88, poz. 980, Nr
91, poz. 1042 i Nr 110, poz. 1255, z 2000 r. Nr 43, poz. 489, Nr 48, poz. 555 i Nr 103, poz.
1099, z 2001 r. Nr 154, poz. 1800 i 1802, z 2002 r. Nr 74, poz. 676, Nr 113, poz. 984 i Nr
135, poz. 1144 oraz z 2003 r. Nr 50, poz. 424 i Nr 80, poz. 718.
ZAŁĄCZNIKI
ZAŁĄCZNIK Nr 1
RODZAJ URZĄDZEŃ, INSTALACJI I SIECI, PRZY KTÓRYCH EKSPLOATACJI
JEST WYMAGANE POSIADANIE KWALIFIKACJI
Grupa 1. Urządzenia, instalacje i sieci elektroenergetyczne wytwarzające, przetwarzające,
przesyłające i zuŜywające energię elektryczną:
1) urządzenia prądotwórcze przyłączone do krajowej sieci elektroenergetycznej bez
144
względu na wysokość napięcia znamionowego;
2) urządzenia, instalacje i sieci elektroenergetyczne o napięciu nie wyŜszym niŜ 1 kV;
3)
4)
5)
6)
urządzenia, instalacje i sieci o napięciu znamionowym powyŜej 1 kV;
zespoły prądotwórcze o mocy powyŜej 50 kW;
urządzenie elektrotermiczne;
urządzenia do elektrolizy;
7) sieci elektrycznego oświetlenia ulicznego;
8) elektryczna sieć trakcyjna;
9) elektryczne urządzenia w wykonaniu przeciwwybuchowym;
10) aparatura kontrolno-pomiarowa oraz urządzenia i instalacje automatycznej regulacji;
sterowania i zabezpieczeń urządzeń i instalacji wymienionych w pkt 1-9;
11) urządzenia techniki wojskowej lub uzbrojenia;
12) urządzenia ratowniczo-gaśnicze i ochrony granic.
Grupa 2. Urządzenia wytwarzające, przetwarzające, przesyłające i zuŜywające ciepło oraz
inne urządzenia energetyczne:
1) kotły parowe oraz wodne na paliwa stałe, płynne i gazowe, o mocy powyŜej 50 kW,
wraz z urządzeniami pomocniczymi;
2) sieci i instalacje cieplne wraz z urządzeniami pomocniczymi, o przesyle ciepła
powyŜej 50 kW;
3) turbiny parowe oraz wodne o mocy powyŜej 50 kW, wraz z urządzeniami
pomocniczymi;
4) przemysłowe urządzenia odbiorcze pary i gorącej wody, o mocy powyŜej 50 kW;
5) urządzenia wentylacji, klimatyzacji i chłodnicze, o mocy powyŜej 50 kW;
5a) urządzenia i instalacje chłodnicze, klimatyzacyjne i pompy ciepła o uŜytkowej mocy
cieplnej powyŜej 12 kW;
6) pompy, ssawy, wentylatory i dmuchawy, o mocy powyŜej 50 kW;
7) spręŜarki o mocy powyŜej 20 kW oraz instalacje spręŜonego powietrza i gazów
145
technicznych;
8) urządzenia do składowania, magazynowania i rozładunku paliw, o pojemności
składowania odpowiadającej masie ponad 100 Mg;
9) piece przemysłowe o mocy powyŜej 50 kW;
10) aparatura kontrolno-pomiarowa i urządzenia automatycznej regulacji do urządzeń i
instalacji wymienionych w pkt 1-9;
11) urządzenia techniki wojskowej lub uzbrojenia;
12) urządzenia ratowniczo-gaśnicze i ochrony granic.
Grupa 3. Urządzenia, instalacje i sieci gazowe wytwarzające, przetwarzające, przesyłające,
magazynujące i zuŜywające paliwa gazowe:
1) urządzenia do produkcji paliw gazowych, generatory gazu;
2) urządzenia do przetwarzania i uzdatniania paliw gazowych, rozkładnie paliw
gazowych, urządzenia przeróbki gazu ziemnego, oczyszczalnie gazu, rozpręŜalnie i
rozlewnie gazu płynnego, odazotownie, mieszalnie;
3) urządzenia do magazynowania paliw gazowych;
4) sieci gazowe przesyłowe o ciśnieniu nie wyŜszym niŜ 0,5 MPa (gazociągi i punkty
redukcyjne, stacje gazowe);
5) sieci gazowe rozdzielcze o ciśnieniu powyŜej 0,5 MPa (gazociągi, stacje gazowe,
tłocznie gazu);
6) urządzenia i instalacje gazowe o ciśnieniu nie wyŜszym niŜ 5 kPa;
7) urządzenia i instalacje gazowe o ciśnieniu powyŜej 5 kPa;
8) przemysłowe odbiorniki paliw gazowych o mocy powyŜej 50 kW;
9) turbiny gazowe;
10) aparatura kontrolno-pomiarowa, urządzenia sterowania do sieci, urządzeń i instalacji
wymienionych w pkt 1-9.
ZAŁĄCZNIK Nr 2
146
WZÓR
ŚWIADECTWO KWALIFIKACYJNE Nr .......
uprawniające do zajmowania się eksploatacją urządzeń, instalacji i sieci na
stanowisku: ........ (dozoru, eksploatacji)*/
166.
Art. 54 ust. 1a
Trójstronny
Zespół ds. BranŜy
Energetycznej
+
Proponowana zmiana:
Forum Związków
Artykuł 54.1
Zawodowych
Wykreślić ustęp 1 a o treści: „Sprawdzenia spełnienia wymagań kwalifikacyjnych powtarza się
co pięć lat".
+
Strona Społeczna Trójstronnego Zespołu ds. BranŜy Energetycznej zwraca sie do
Klubów Parlamentarnych Sejmu RP o wprowadzenie zmian Prawa Energetycznego w
art.54, który dotyczy egzaminów kwalifikacyjnych.
UZASADNIENIE
Ostatnia zmiana artykułu 54 wprowadziła ponownie egzaminy dla osób zajmujących
się eksploatacją urządzeń elektroenergetycznych. Zmiana ta wprowadzona przez lobby
instytucji
zainteresowanych
uzyskiwaniem
korzyści
finansowych
z
przeprowadzanych co pięć lat egzaminów, miała na celu przywrócenie dawnego status
quo, a nie poprawę bezpieczeństwa pracy przy urządzeniach energetycznych. Obowiązują
inne przepisy wymagające okresowych szkoleń i sprawdzania wiadomości pracowników
w tematyce bhp przy urządzeniach energetycznych co w całej rozciągłości zabezpiecza
prowadzenie bezpiecznej pracy przy urządzeniach energetycznych. Jednorazowe zdanie
egzaminu i bezterminowe uzyskanie świadectwa kwalifikacyjnego E lub D będzie
jednoznaczne z uzyskaniem uprawnienia tak jak np. prawa jazdy. Jednocześnie pozwoli
to na znaczne oszczędności finansowe w przedsiębiorstwach energetycznych.
Proponujemy wykreślić w Ustawie w art.54 pkt la.
167.
Art. 54 ust. 1a
147
Uzasadnienie:
Treść ustawy z dnia 24 lipca 2002 roku o zmianie ustawy - Prawo Energetyczne miało na celu
dostosowanie Prawa Polskiego do prawa obowiązującego w krajach Unii Europejskiej wr
zakresie przyznawania odpowiednich uprawnień kwalifikacyjnych i zobowiązań Ministra
Gospodarki Pracy i Polityki Społecznej do określenia w drodze rozporządzenia szczegółowych
zasad stwierdzania posiadania kwalifikacji przez osoby zajmujące się eksploatacją urządzeń
instalacji i sieci elektroenergetycznych. Zgodnie z tym rozporządzeniem wydanym 28
kwietnia 2003 roku świadectwa kwalifikacyjne dla osób zajmujących się eksploatacją
urządzeń i sieci elektroenergetycznych były wydawane bezterminowo.
Ustawa z dnia 10 maja 2002 roku ( art.l pkt. 1) o zasadach uznawania nabytych w
państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do podejmowania lub wykonywania
niektórych działalności oraz rozporządzenie Ministra Gospodarki Pracy i Polityki Społecznej z
dnia 28 kwietnia 2003 roku { § 2 ust.2) było kolejnym krokiem do zrównania praw wszystkich
obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej.
Realizując cykliczność zdawania egzaminów co pięć lat łamie się elementarną zasadą równości
obywateli wobec prawa. Nie ma uzasadnienia teza, iŜ osoby prowadzące eksploatację urządzeń
elektroenergetycznych muszą poddawać się cyklicznym egzaminom z powodu
niespotykanych związanych z tą dziedziną zagroŜeń w ich pracy. Obowiązek cykliczności
egzaminów kwalifikacyjnych dla osób zajmujących się eksploatacją urządzeń
elektroenergetycznych nie obowiązuje w innych grupach zawodowych, a są dziedziną Ŝycia
gdzie w równym lub większym stopniu występują czynniki zagroŜenia bezpieczeństwa
zdrowia, Ŝycia czy wpływu na otoczenie. Dla przykładu są to grupy zawodowe: lekarze,
prawnicy, piloci, kierowcy, architekci, budowlańcy, itd. Zaświadczenia, licencje i
uprawnienia
tam
obowiązujące
w
przeciwieństwie
do
uprawnień
elektroenergetycznych mają naturalny stały charakter.
Błędnym jest stwierdzenie iŜ cykliczne egzaminy są następstwem szczególnie szybko
i często zmieniających się przepisów i zasad obowiązujących przy eksploatacji
urządzeń elektroenergetycznych. Podobne zmiany technologiczne związane
z postępem techno logicznych następują równieŜ w grupach zawodowych
wymienionych wyŜej, dlatego teŜ w tym zakresie organizowane są szkolenia, kursy które mają
za zadanie aktualizowanie następujących zmian.
168.
Art. 56 ust. 1 pkt
1a
W art. 56:
Towarowa Giełda
a) ust. 1 pkt 1a otrzymuje brzmienie:
Energii
„1a) nie przestrzega obowiązków uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi
+
148
URE świadectwa pochodzenia lub świadectwa pochodzenia z kogeneracji albo nie
uiszcza opłat zastępczych, o których mowa w art. 9a ust. 1 i 8, lub nie przestrzega
obowiązków zakupu energii elektrycznej, o których mowa w art. 9a ust. 6, lub nie
przestrzega obowiązków zakupu ciepła, o których mowa w art. 9a ust. 7, lub przedkłada
Prezesowi URE wnioski o wydanie świadectwa pochodzenia lub świadectwa
pochodzenia z kogeneracji zawierające dane lub informacje niezgodne ze stanem
faktycznym, bądź teŜ złoŜy deklarację, o której mowa w art. 9a ust. 1c, niezgodną ze
stanem faktycznym;”.
169.
Art. 56 ust. 1 pkt
1a
Urząd Regulacji
W art. 56:
Energetyki
b) ust. 1 pkt 1a otrzymuje brzmienie:
„1a) nie przestrzega obowiązków uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi
URE świadectwa pochodzenia lub świadectwa pochodzenia z kogeneracji albo nie
uiszcza opłat zastępczych, o których mowa w art. 9a ust. 1 i 8, lub nie przestrzega
obowiązków zakupu energii elektrycznej, o których mowa w art. 9a ust. 6, lub nie
przestrzega obowiązków zakupu ciepła, o których mowa w art. 9a ust. 7, lub przedkłada
Prezesowi URE wnioski o wydanie świadectwa pochodzenia lub świadectwa
pochodzenia z kogeneracji zawierające dane lub informacje niezgodne ze stanem
faktycznym, bądź teŜ złoŜy deklarację, o której mowa w art. 9a ust. 1c, niezgodną ze
stanem faktycznym;”.
+
170.
Art. 56 ust. 1 pkt
4a
Urząd Regulacji
Energetyki
+
171.
Art. 56 ust. 1
W celu skutecznego zagwarantowania uprawnienia odbiorców domagania się zawarcia
umowy naleŜy w art. 56 ust. 1 dodać pkt 4a w brzmieniu:
„4a) nie podejmuje działań umoŜliwiających sprzedaŜ paliw gazowych lub energii na
podstawie umów, o których mowa w art. 5 ust. 3 i 4, bądź utrudnia takie działania;”.
W art. 56 ust. 1 ustawy – Prawo energetyczne, dodaje się pkt 28-30 w brzmieniu:
„28) wytwarza i wprowadza do sieci dystrybucyjnej gazowej biogaz rolniczy bez
wpisu do rejestru, o którym mowa w art. 9p ust. 1,
29) utrudnia czynności kontrolne, o których mowa w art. 9z,
30) nie złoŜył w terminie sprawozdania rocznego, o którym mowa w art. 9u ust. 1, lub
podał w tym sprawozdaniu nieprawdziwe dane.”.
Urząd Regulacji
Energetyki
+
172.
Art. 56 ust. 2
Art. 56 ust. 2 ustawy – Prawo energetyczne otrzymuje brzmienie:
„2. Karę pienięŜną, o której mowa w ust. 1, wymierza:
1) w zakresie pkt 1 – 27 - Prezes URE,
Urząd Regulacji
Energetyki
+
149
2) w zakresie pkt 28-30 – Prezes Agencji Rynku Rolnego.”.
173.
Art. 56 ust. 2b
Po ust. 2b dodaje się ust. 2c w brzmieniu:
Towarowa Giełda
„2c. Postanowienia ust. 2a pkt 1 i 3 stosuje się odpowiednio w odniesieniu do ilości Energii
energii elektrycznej zuŜytej na potrzeby własne i niewykazanej w deklaracji, o której
mowa w art. 9a ust. 1c.”.
+
174.
Art. 56 ust. 2b
Art. 56 ust. 2b ustawy – Prawo energetyczne otrzymuje brzmienie:
Urząd Regulacji
„2b. Wpływy z tytułu kar pienięŜnych o których mowa w ust. 1 pkt. 1a, oraz pkt 28- Energetyki
30, stanowią dochód Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej.”.
+
175.
Art. 56 ust. 2c
Po ust. 2b dodaje się ust. 2c w brzmieniu:
Urząd Regulacji
„2c. Postanowienia ust. 2a pkt 1 i 3 stosuje się odpowiednio do przedsiębiorstwa Energetyki
energetycznego, które złoŜyło niezgodną ze stanem faktycznym deklarację, o której
mowa w art. 9a ust. 1c, w odniesieniu do ilości energii elektrycznej zuŜytej na potrzeby
własne i niewykazanej w tej deklaracji.”.
+
176.
Art. 56 ust. 2d
W art. 56 ustawy – Prawo energetyczne po ust. 2c dodaje się ustęp 2d w brzmieniu:
Urząd Regulacji
„2d. Wysokość kary pienięŜnej wymierzanej w przypadkach, o których mowa w ust. 1 Energetyki
pkt. 28-30, wynosi 1.000 zł.”.
+
177.
Art. 56 ust. 6a-6d
W art. 56 po ust. 6 dodanie ust. 6a, 6b, 6c i 6d w brzmieniu:
Urząd Regulacji
„6a. Podmiot jest obowiązany do dostarczenia Prezesowi URE, na kaŜde jego Energetyki
Ŝądanie, w terminie 30 dni od dnia otrzymania Ŝądania, danych niezbędnych
do określenia podstawy wymiaru kary pienięŜnej. W przypadku
niedostarczenia danych, lub gdy dostarczone dane uniemoŜliwiają ustalenie
podstawy wymiaru kary, Prezes URE moŜe ustalić podstawę wymiaru kary
pienięŜnej w sposób szacunkowy, nie mniejszą jednak niŜ:
1) trzykrotność średniej miesięcznej pensji w sektorze przedsiębiorstw
w przypadku, o którym mowa w ust. 5,
2) kwota 500 000 złotych – w pozostałych przypadkach.
6b. W przypadku gdy okres działania przedsiębiorcy jest krótszy niŜ rok
kalendarzowy, Prezes URE ustala podstawę wymiaru kary pienięŜnej, biorąc
pod uwagę dotychczas osiągnięte przez przedsiębiorstwo przychody z
+
Art
ust
150
działalności gospodarczej, jednak nie wyŜszą niŜ 500 000 złotych.
6c. W przypadku gdy przedsiębiorca zaprzestał prowadzenia działalności
gospodarczej objętej koncesją za podstawę wymiaru kary przyjmuje się
przychody osiągnięte przez przedsiębiorcę w roku poprzedzającym
zaprzestanie działalności koncesjonowanej.
6d. Prezes URE moŜe odstąpić od wymierzenia kary, jeśli stopień zawinienia lub
stopień szkodliwości czynu jest znikomy.”.
178.
brak
ZAGADNIENIE
IMPLEMENTACJI
DYREKTYWY
PARLAMENTU
EUROPEJSKIEGO I RADY 2009/28/WE Z DNIA 23 KWIETNIA 2009 ROKU W
SPRAWIE
PROMOWANIA
STOSOWANIA
ENERGII
ZE
ŹRÓDEŁ
ODNAWIALNYCH, ZMIENIAJĄCA I W NASTĘPSTWIE UCHYLAJĄCA
DYREKTYWY 2001/77/WE ORAZ 2003/30/WE
Polskie
Stowarzyszenie
Energetyki
Wiatrowej
_
art. 13 Dyrektywy
(Podkreślenia własne)
Po pierwsze, zgodnie z ust. 1 wskazanego artykułu, na Państwa Członkowskie zostaje
nałoŜony obowiązek zapewnienia, Ŝe krajowe przepisy dotyczące procedur autoryzacji,
certyfikacji i licencjonowania, które są stosowane w elektrowniach wytwarzających energię
elektryczną, z odnawialnych źródeł energii oraz związanej z nimi infrastruktury sieci
przesyłowych i dystrybucyjnych, są proporcjonalne i niezbędne.
W związku z powyŜszym, Państwa Członkowskie zostały zobowiązane do podjęcia,
w szczególności, właściwych kroków niezbędnych do zapewnienia:
a) z zastrzeŜeniem róŜnic między państwami członkowskimi pod względem struktury
administracyjnej i organizacji,
wyraźnego
określenia i koordynacji
obowiązków
administracyjnych organów krajowych, regionalnych i lokalnych w zakresie procedur
autoryzacji, certyfikacji i licencjonowania, w tym planowania przestrzennego, łącznie
z przejrzystymi terminami rozpatrywania wniosków dotyczących planowania i budowy;
b) udostępniania na odpowiednim poziomie wyczerpujących informacji na temat
rozpatrywania wniosków o pozwolenie i koncesjonowania instalacji wytwarzających
151
energię ze źródeł odnawialnych oraz na temat pomocy udzielanej wnioskodawcom;
c) usprawnienia i przyspieszenia procedur administracyjnych na odpowiednim poziomie
administracyjnym;
d) obiektywności, przejrzystości, proporcjonalności i niedyskryminacyjnego charakteru
zasad autoryzacji, certyfikacji i licencjonowania oraz uwzględnienia w nich
charakterystyki poszczególnych technologii energii odnawialnej;
e) przejrzystości i zasadności w odniesieniu do kosztów opłat administracyjnych
uiszczanych przez konsumentów, planistów, architektów, konstruktorów, instalatorów
sprzętu i systemów oraz dostawców; oraz
f) ustanowienia uproszczonych i mniej kłopotliwych procedur autoryzacji, w tym procedury
prostego powiadamiania, jeśli pozwalają na to obowiązujące ramy regulacyjne, dla
mniejszych projektów oraz w stosownych przypadkach dla zdecentralizowanych urządzeń
wytwarzających energię ze źródeł odnawialnych.
Zgodnie z art. 27 Dyrektywy, Państwa Członkowskie mają czas na implementację
Dyrektywy najpóźniej do 5 grudnia 2010 roku;
W zakresie wymaganym przez cele określone w niniejszej dyrektywie naleŜy jak najszybciej
zezwolić na przyłączenie nowych instalacji produkujących energię ze źródeł odnawialnych.
Aby przyspieszyć procedury przyłączania do sieci, państwa członkowskie mogą przewidzieć
moŜliwość przyłączenia na zasadach pierwszeństwa lub zastrzeŜonego podłączenia do
zdolności nowych instalacji wytwarzających energię elektryczną z odnawialnych źródeł
energii (pkt 61 Preambuły).
Postuluje się jak najszybszą implementację Dyrektywy.
Art. 16 ust. 1 i 2 Dyrektywy
(podkreślenia własne)
„1. Państwa członkowskie podejmują odpowiednie kroki, mające na celu stworzenie
infrastruktury przesyłowej i dystrybucyjnej sieci elektroenergetycznej, inteligentnych sieci,
152
obiektów magazynowania oraz systemu elektroenergetycznego, aby zagwarantować
bezpieczne działanie systemu elektroenergetycznego podczas przystosowania go do dalszego
rozwoju wytwarzania energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii, w tym równieŜ
połączeń wzajemnych między państwami członkowskimi oraz między państwami
członkowskimi a państwami trzecimi. Państwa członkowskie podejmują równieŜ
odpowiednie kroki, aby przyspieszyć procedury autoryzacji infrastruktury sieciowej oraz
skoordynować
zatwierdzanie
infrastruktury
sieciowej
z procedurami
administracyjnymi i procedurami planowania.
2.
Z
zastrzeŜeniem
wymogów
odnoszących
się
do
zachowania
niezawodności i bezpieczeństwa sieci, na podstawie przejrzystych i niedyskryminacyjnych
kryteriów, zdefiniowanych przez właściwe organy krajowe:
a) państwa członkowskie zapewniają, Ŝe operatorzy systemów przesyłowych i systemów
dystrybucji na ich terytorium gwarantują przesył i dystrybucję energii elektrycznej
wytwarzanej z odnawialnych źródeł energii;
b) państwa członkowskie zapewniają równieŜ priorytetowy dostęp lub gwarantowany dostęp
do systemu sieciowego dla energii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródeł
energii;
c) państwa członkowskie zapewniają, Ŝe o ile pozwala na to bezpieczna eksploatacja
krajowego systemu elektroenergetycznego i w oparciu o przejrzyste i niedyskryminacyjne
kryteria, przy wyborze instalacji wytwarzających energię elektryczną, operatorzy
systemów przesyłowych przyznają pierwszeństwo instalacjom wykorzystującym
odnawialne źródła energii. Państwa członkowskie zapewniają, by zostały przyjęte
odpowiednie środki operacyjne dotyczące sieci i rynku, które zminimalizują ograniczenie
energii elektrycznej wytworzonej z odnawialnych źródeł energii. JeŜeli przyjmowane są
waŜne środki, które ograniczą występowanie energii z odnawialnych źródeł energii, aby
zagwarantować bezpieczeństwo krajowego systemu energii elektrycznej oraz
bezpieczeństwo dostaw energii, państwa członkowskie zapewniają, by odpowiedzialni
operatorzy systemów zgłaszali właściwym organom regulacyjnym zastosowanie tych
środków i wskazywali działania naprawcze, które zamierzają podjąć w celu zapobiegania
nieodpowiednim ograniczeniom.”
153
Istotną w kontekście energetyki wiatrowej i konieczności jak najszybszej implementacji
Dyrektywy jest regulacja zawarta w art. 16 ust. 1 i 2 Dyrektywy - niewątpliwie obliguje
Państwa Członkowskie do wprowadzenia korzystnych przywilejów dla wytwórców energii
elektrycznej w źródłach odnawialnych.
Art. 16 ust. 3 i 6 Dyrektywy
,,3.Państwa członkowskie wymagają od operatorów systemów przesyłowych i systemów
dystrybucji stworzenia i podania do publicznej wiadomości standardowych zasad
odnoszących się do ponoszenia i podziału kosztów dostosowań technicznych, takich jak
przyłączenia do sieci czy wzmocnienia sieci, poprawa funkcjonowania sieci oraz zasady
niedyskryminacyjnego wdraŜania kodów sieci, koniecznych w celu włączenia nowych
producentów dostarczających energię elektryczną wytwarzaną z odnawialnych źródeł
energii do wzajemnej sieci.
Zasady te opierają się na obiektywnych, przejrzystych i niedyskryminacyjnych kryteriach ze
szczególnym uwzględnieniem wszystkich kosztów i korzyści związanych z przyłączeniem tych
producentów do sieci oraz szczególnych okoliczności, w przypadku producentów w
regionach peryferyjnych oraz o niskiej gęstości zaludnienia. Zasady te mogą przewidywać
róŜne rodzaje przyłączeń.”
Zgodnie z art. 16 ust. 6 Dyrektywy: „Podział kosztów, o których mowa w ust. 3 egzekwuje
się za pomocą mechanizmu opartego na obiektywnych, przejrzystych i niedyskryminujących
kryteriach, uwzględniając korzyści, jakie odnoszą z przyłączenia pierwsi i kolejno
przyłączani propducenci, jak równieŜ operatorzy systemów przeszłowych i
dystrybucyjnych.”
Dyrektywa reguluje równieŜ szczegółowo kwestie związane z włączeniem nowych
wytwórców energii elektrycznej w źródłach odnawialnych do wzajemnej sieci. Art. 16
obliguje Państwa Członkowskie zarówno do uproszenia procedury jak i stworzenia
obiektywnych, przejrzystych i niedyskryminacyjnych warunków dla ich przyłączenia.
Pomimo, uregulowania szczątkowo tej kwestii w uprzednio obowiązującej Dyrektywie
2001/77/WE (art. 7 przedmiotowej Dyrektywy) wiele inwestycji związanych z budową farm
154
wiatrowych skazanych było na niepowodzenie ze względu na liczne bariery związane
zarówno z wysokimi kosztami przyłączenia, jak i trudnościami w pozyskaniu odpowiednich
pozwoleń na przyłączenie do wspólnej sieci. Nowa Dyrektywa nakłada zaś na Państwa
Członkowskie obowiązek zobligowania operatorów systemu przesyłowego jak i operatorów
systemu dystrybucyjnego do stworzenia przejrzystego katalogu zasad odnoszących się do
ponoszonych kosztów inwestycyjnych, jak i ich podziału.
Art. 16 ust. 5 Dyrektywy
,,5. Państwa członkowskie wymagają od operatorów systemów przesyłowych i systemów
dystrybucji przedstawienia nowym producentom energii ze źródeł odnawialnych pragnącym
przyłączyć się do systemu wymaganych wyczerpujących i niezbędnych informacji, w tym:
a) wyczerpującej i szczegółowej oceny kosztów związanych z przyłączeniem;
b) rozsądnego i precyzyjnego harmonogramu przyjęcia i rozpatrzenia wniosku o
przyłączenie do sieci;
c) rozsądnego orientacyjnego harmonogramu kaŜdego proponowanego przyłączenia do
sieci.
Państwa członkowskie mogą zezwolić producentom energii elektrycznej z odnawialnych
źródeł energii, pragnącym przyłączyć się do sieci, na ogłoszenie przetargu na roboty
przyłączeniowe.’’
Według zapisów Dyrektywy wytwórca energii elektrycznej w źródłach odnawialnych
pragnący przyłączyć się do systemu ma prawo oczekiwać od operatorów systemu
przesyłowego dystrybucyjnego m.in. szczegółowej oceny kosztów związanych z
przyłączeniami a takŜe harmonogramu działań związanych z przyjęciem i rozpoznaniem
jego wniosku o przyłączenie. Wprowadzone Dyrektywą zmiany mają zachęcić do
podejmowania nowych inwestycji, wskazując zainteresowanym wytwórcom czas procedury
związanej z wnioskiem o przyłączenie.
155
ZMIANY W POZOSTAŁYCH USTAWACH
179.
Ustawa- Prawo
ochrony
środowiska
Art. 401 ust. 10
Polskie
Stowarzyszenie
„Przychody, o których mowa w ust. 9, przeznacza się odpowiednio wyłącznie na wspieranie
Energetyki
budowy
i
modernizacji
sieci
elektroenergetycznych
operatorów
systemu
Wiatrowej
elektroenergetycznego słuŜących bezpośrednio przyłączaniu tych źródeł - wpływy z opłat
zastępczych, o których mowa w ust. 9 oraz z wpływy kar pienięŜnych wymierzanych na
podstawie art. 56 ust. 1 pkt 1a tej ustawy, dotyczące tych źródeł i kar wymierzanych na
podstawie art. 56 ust. 1 pkt 19 tej ustawy.”
_
Instrument opłaty zastępczej jest oceniany jak najbardziej pozytywnie. Za prawidłowy uznać
równieŜ naleŜy, iŜ stanowi on przychód Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i
Gospodarki Wodnej. Mocno dyskusyjną jest natomiast propozycja alokacji zgromadzonych
na funduszu środków. PSEW stoi na stanowisku, Ŝe pozyskane z opłat i kar środki
finansowe winny zasilić konta tych operatorów sieci, których działania związane są
bezpośrednio z modernizacjami i rozbudową systemu elektroenergetycznego na potrzeby
przyłączania nowych źródeł OZE. Wsparcie działań tych operatorów opłatą to najbardziej
efektywna droga pozwalająca na zwiększenie moŜliwości realizacji odnawialnych źródeł
energii. Dzisiaj niedoinwestowanie sieci elektroenergetycznej jest powszechnie uznawane
jako najpowaŜniejsza bariera rozwoju źródeł odnawialnych w Polsce.
Dodatkowym argumentem za takim sposobem rozdziału zgromadzonych środków jest
prawem określony sposób funkcjonowania quasi-rynku zielonej energii. WdroŜony w Polsce
system oparty na rynkowej wycenie praw majątkowych energii odnawialnej ma w
załoŜeniach promować najbardziej efektywne technologie i inwestycje, by minimalizować
koszty pozyskania energii z OZE. Wprowadzenie systemu dopłat, dotacji czy
preferencyjnych kredytów do przygotowanych projektów skutecznie zakłóci i wypaczy
relacje na tym rynku. Tym samym podwaŜa się załoŜenia i cele, które legły u podstaw
budowy w naszym kraju systemu opartego na zbywalnych rynkowo świadectwach
pochodzenia.
156
180.
Ustawa o giełdach
towarowych
USTAWA O GIEŁDACH TOWAROWYCH
Towarowa Giełda
Energii
+
1) w art. 5:
a) po ust. 3a dodaje się ust. 3b w brzmieniu:
„3b. Spółka prowadząca giełdę moŜe powierzyć rozliczanie transakcji określonych w
ust. 3 giełdowej izbie rozrachunkowej, utworzonej z jej udziałem.”,
„4. Uprawnienie, o którym mowa w ust. 3, nie dotyczy spółki prowadzącej giełdę, na
której przedmiotem obrotu są prawa majątkowe, o których mowa w art. 2 pkt 2 lit. e;
spółka ta jest zobowiązana powierzyć rozliczenia transakcji giełdowych w tym zakresie
giełdowej izbie rozrachunkowej.”;
3) w art. 14:
a) ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:
„1. Prowadzenie giełdowej izby rozrachunkowej wymaga zezwolenia, które wydaje
minister właściwy do spraw instytucji finansowych na wniosek spółki zaopiniowany
przez Komisję Nadzoru Finansowego. Do wniosku o wydanie zezwolenia na
prowadzenie giełdowej izby rozrachunkowej stosuje się odpowiednio art. 7 ust. 2 pkt 18 i ust. 4. Do wniosku naleŜy dołączyć statut spółki, regulamin giełdowej izby
rozrachunkowej oraz analizę ekonomiczno-finansową moŜliwości prowadzenia przez
izbę rozliczeń finansowych transakcji giełdowych w okresie co najmniej trzech lat.
2. Giełdową izbę rozrachunkową tworzy się wyłącznie w formie spółki akcyjnej.
Giełdową izbę rozrachunkową tworzy się w celu dokonywania obsługi finansowej
transakcji giełdowych oraz w celu realizacji zadań określonych w art. 15 ust. 5 i 6.”,
b) uchyla się ust. 2a,
c) ust. 3 i 4 otrzymują brzmienie:
157
„3. Giełdowa izba rozrachunkowa nie moŜe prowadzić działalności innej niŜ określona
w ust. 2 i 2b.
4. Akcjonariuszami giełdowej izby rozrachunkowej mogą być wyłącznie spółki
prowadzące giełdę, akcjonariusze spółki prowadzącej giełdę, banki, Skarb Państwa oraz
Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych S.A., zwany dalej "Krajowym
Depozytem".”,
d) uchyla się ust. 6;
4) art. 17 otrzymuje brzmienie:
„Art. 17. Wniosek o wydanie zezwolenia na prowadzenie giełdy, na której przedmiotem
obrotu są prawa, o których mowa w art. 2 pkt 2 lit. e, oprócz danych wymaganych dla
wydania zezwolenia na prowadzenie giełdy powinien wskazywać giełdową izbę
rozrachunkową, która będzie dokonywać obsługi finansowej transakcji giełdowych w tym
zakresie.”;
5) w art. 50b ust. 1 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1)
zawarcia z towarowym domem maklerskim lub domem maklerskim, będącymi
członkiem giełdowej izby rozrachunkowej, umowy o rozliczanie transakcji albo”;
6) w art. 54 w ust. 1 po pkt 8 dodaje się pkt 9 w brzmieniu:
„9) Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki – w zakresie niezbędnym do kontroli
wykonywania przez przedsiębiorstwa energetyczne oraz inne podmioty obowiązków
określonych w ustawie z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne.”.
181.
Ustawa o podatku
akcyzowym
USTAWA O PODATKU AKCYZOWYM
Towarowa Giełda
Energii
+
1) w art. 2 pkt 19 otrzymuje brzmienie:
„19) nabywca końcowy – podmiot nabywający energię elektryczną, nieposiadający koncesji
na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót tą energią w rozumieniu przepisów
ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (j.t. Dz. U. z 2006 r., Nr 89, poz.
625; z późń. zm.), z wyłączeniem:
a) spółki prowadzącej giełdę towarową w rozumieniu ustawy z dnia 26 października
2000 r. o giełdach towarowych nabywającej energię elektryczną z tytułu pełnienia
158
funkcji opisanej w art. 5 ust. 3a ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach
towarowych,
b) towarowych domów maklerskich i domów maklerskich w rozumieniu ustawy z dnia
26 października 2000 r. o giełdach towarowych (j.t. Dz. U. z 2005 r., Nr 121, poz
109; z późń. zm.) nabywających energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji
opisanej w art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach
towarowych lub nabywających energię elektryczną na rachunek dającego zlecenie
na rynku regulowanym w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie
instrumentami finansowymi (Dz. U. Nr 183, poz. 1538; ze zm.),
c) giełdowej izby rozrachunkowej lub Krajowego Depozytu Papierów Wartościowych
S.A. nabywających energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji opisanej w art. 9
ust. 2 ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych;
d) spółki prowadzącej jednocześnie izbę rozliczeniową i izbę rozrachunkową w
rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi
nabywającej energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji, o której mowa w art. 68a
ust. 14 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi lub w
celu rozliczenia i rozrachunku transakcji zawieranych na rynku regulowanym”.
182.
Numer art.
projektu
nowelizacji
Po art. 3 dodać
art.3a i 3b
PRZEPISY PRZEJŚCIOWE
Poseł Antoni
Po art. 3 dodać art.3a i 3b w brzmieniu:
MęŜydło
„Art. 3a. W ustawie z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych (Dz. U. z 2005 r.
2)
Nr 121, poz. 1019, z późn. zm. ):
2) w art. 5:
a) po ust. 3a dodaje się ust. 3b w brzmieniu:
„3b. Spółka prowadząca giełdę moŜe powierzyć rozliczanie transakcji określonych
w ust. 3 giełdowej izbie rozrachunkowej, utworzonej z jej udziałem.”,
+
„4. Uprawnienie, o którym mowa w ust. 3, nie dotyczy spółki prowadzącej giełdę,
na której przedmiotem obrotu są prawa majątkowe, o których mowa w art. 2 pkt 2
159
lit. e; spółka ta jest zobowiązana powierzyć rozliczenia transakcji giełdowych w tym
zakresie giełdowej izbie rozrachunkowej.”;
2) w art. 14:
a) ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:
„1. Prowadzenie giełdowej izby rozrachunkowej wymaga zezwolenia, które wydaje
minister właściwy do spraw instytucji finansowych na wniosek spółki zaopiniowany
przez Komisję Nadzoru Finansowego. Do wniosku o wydanie zezwolenia na
prowadzenie giełdowej izby rozrachunkowej stosuje się odpowiednio art. 7 ust. 2
pkt 1-8 i ust. 4. Do wniosku naleŜy dołączyć statut spółki, regulamin giełdowej izby
rozrachunkowej oraz analizę ekonomiczno-finansową moŜliwości prowadzenia
przez izbę rozliczeń finansowych transakcji giełdowych w okresie co najmniej
trzech lat.
2. Giełdową izbę rozrachunkową tworzy się wyłącznie w formie spółki akcyjnej.
Giełdową izbę rozrachunkową tworzy się w celu dokonywania obsługi finansowej
transakcji giełdowych oraz w celu realizacji zadań określonych w art. 15 ust. 5 i 6.”,
b) uchyla się ust. 2a,
c) ust. 3 i 4 otrzymują brzmienie:
„3. Giełdowa izba rozrachunkowa nie moŜe prowadzić działalności innej niŜ
określona w ust. 2 i 2b.
4. Akcjonariuszami giełdowej izby rozrachunkowej mogą być wyłącznie spółki
prowadzące giełdę, akcjonariusze spółki prowadzącej giełdę, banki, Skarb Państwa
oraz Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych S.A., zwany dalej "Krajowym
Depozytem".”,
d) uchyla się ust. 6;
3) art. 17 otrzymuje brzmienie:
„Art. 17. Wniosek o wydanie zezwolenia na prowadzenie giełdy, na której
przedmiotem obrotu są prawa, o których mowa w art. 2 pkt 2 lit. e, oprócz danych
wymaganych dla wydania zezwolenia na prowadzenie giełdy powinien wskazywać
giełdową izbę rozrachunkową, która będzie dokonywać obsługi finansowej
transakcji giełdowych w tym zakresie.”;
160
4) w art. 50b ust. 1 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1)
zawarcia z towarowym domem maklerskim lub domem maklerskim,
będącymi członkiem giełdowej izby rozrachunkowej, umowy o rozliczanie
transakcji albo”;
5) w art. 54 w ust. 1 po pkt 8 dodaje się pkt 9 w brzmieniu:
„9) Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki – w zakresie niezbędnym do kontroli
wykonywania przez przedsiębiorstwa energetyczne oraz inne podmioty obowiązków
określonych w ustawie z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne.”.
„Art. 3b. W ustawie z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3,
poz. 11) art. 2 pkt 19 otrzymuje brzmienie:
„19) nabywca końcowy – podmiot nabywający energię elektryczną, nieposiadający koncesji
na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót tą energią w rozumieniu przepisów
ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (j.t. Dz. U. z 2006 r., Nr 89, poz.
625; z późń. zm.), z wyłączeniem:
e) spółki prowadzącej giełdę towarową w rozumieniu ustawy z dnia 26 października
2000 r. o giełdach towarowych nabywającej energię elektryczną z tytułu pełnienia
funkcji opisanej w art. 5 ust. 3a ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach
towarowych,
f) towarowych domów maklerskich i domów maklerskich w rozumieniu ustawy z dnia
26 października 2000 r. o giełdach towarowych (j.t. Dz. U. z 2005 r., Nr 121, poz
109; z późń. zm.) nabywających energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji
opisanej w art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach
towarowych lub nabywających energię elektryczną na rachunek dającego zlecenie
na rynku regulowanym w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie
instrumentami finansowymi (Dz. U. Nr 183, poz. 1538; ze zm.),
g) giełdowej izby rozrachunkowej lub Krajowego Depozytu Papierów Wartościowych
S.A. nabywających energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji opisanej w art. 9
ust. 2 ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych;
h) spółki prowadzącej jednocześnie izbę rozliczeniową i izbę rozrachunkową w
rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi
nabywającej energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji, o której mowa w art. 68a
161
ust. 14 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi lub w
celu rozliczenia i rozrachunku transakcji zawieranych na rynku regulowanym.
183.
Art. 14
Poseł Antoni
Art. 14 otrzymuje brzmienie:
MęŜydło
„Art.14. 1. W terminie 30 dni od dnia ogłoszenia ustawy:
1) przedsiębiorstwa energetyczne, o których mowa w art. 49a ust. 1 pkt 1 ustawy
zmienianej w art. 1, są obowiązane przedłoŜyć Prezesowi Urzędu Regulacji
Energetyki:
a) uwierzytelnione kopie umów zawartych przed upływem 14 dni od dnia
ogłoszenia ustawy, które uniemoŜliwiają lub mogą uniemoŜliwiać
wykonywanie obowiązku, o którym mowa w art. 49a ust. 1 ustawy zmienianej
w art. 1,
b) informację, które postanowienia umów, o których mowa w lit. a, i w jaki
sposób uniemoŜliwiają lub mogą uniemoŜliwiać wykonywanie obowiązku, o
którym mowa w art. 49a ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1;
2) przedsiębiorstwa energetyczne, o których mowa w art. 49a ust. 1 pkt 2 ustawy
zmienianej w art. 1, są obowiązane przedłoŜyć Prezesowi Urzędu Regulacji
Energetyki:
a) uwierzytelnione kopie umów zawartych przed upływem 14 dni od dnia
ogłoszenia ustawy z podmiotami nie naleŜącymi do tej samej grupy
kapitałowej w rozumieniu ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie
konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331 z późn. zm.3)), które
uniemoŜliwiają lub mogą uniemoŜliwiać wykonywanie obowiązku, o którym
mowa w art. 49a ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1,
b) informację, które postanowienia umów, o których mowa w lit. a, i w jaki
sposób uniemoŜliwiają lub mogą uniemoŜliwiać wykonywanie obowiązku, o
którym mowa w art. 49a ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1.
2. Przedsiębiorstwo energetyczne nie moŜe się powoływać na umowę, która
uniemoŜliwia lub moŜe uniemoŜliwiać wykonywanie obowiązku, o którym mowa w
art. 49a ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1, jeŜeli w terminie określonym w ust. 1 nie
przedłoŜyło Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki uwierzytelnionej kopii tej
_
162
umowy wraz z informacją, o której mowa odpowiednio w ust. 1 pkt 2 albo w ust. 2
pkt 2.
3. Umowy zawarte przez przedsiębiorstwa energetyczne, o których mowa w
art. 49a ust. 1 pkt 2 ustawy zmienianej w art. 1, przed upływem 14 dni od dnia
ogłoszenia ustawy z podmiotami naleŜącymi do tej samej grupy kapitałowej w
rozumieniu ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów,
stają się bezskuteczne z chwilą wejścia w Ŝycie art. 49a ust. 1 ustawy zmienianej w
art. 1, w zakresie, w jakim uniemoŜliwiałyby lub mogłyby uniemoŜliwiać
wykonywanie obowiązku, o którym mowa w art. 49a ust. 1 ustawy zmienianej w
art. 1.
4. Umowy zawarte przez przedsiębiorstwa energetyczne po upływie 14 dni od
dnia ogłoszenia ustawy są niewaŜne w zakresie, w jakim uniemoŜliwiałyby lub
mogłyby uniemoŜliwiać wykonywanie obowiązku, o którym mowa w art. 49a ust. 1
ustawy zmienianej w art. 1.
5. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki moŜe w drodze decyzji zakazać
wykonywania umowy, o której mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a lub pkt 2 lit. a, w zakresie,
w jakim uniemoŜliwiałaby lub mogłaby uniemoŜliwiać wykonywanie obowiązku, o
którym mowa w art. 49a ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1, jeŜeli przemawiają za
tym względy zapewnienia ochrony interesów odbiorców końcowych, skutecznej
konkurencji lub zapobieŜenia naduŜywaniu przez wytwórcę uprawnień
wynikających z ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o zasadach pokrywania kosztów
powstałych u wytwórców w związku z przedterminowym rozwiązaniem umów
długoterminowych sprzedaŜy mocy i energii elektrycznej (Dz. U. Nr 130, poz. 905).
6. Decyzje Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, o których mowa w ust. 5,
podlegają natychmiastowemu wykonaniu, nie wcześniej jednak niŜ po wejściu w
Ŝycie art. 49a ustawy zmienianej w art. 1.
7.
Przedsiębiorstwo energetyczne, które:
1) wykonuje umowę w zakresie dotkniętym bezskutecznością, o której mowa w ust.
3, lub
2) zawiera umowę dotkniętą niewaŜnością, o której mowa w ust. 4, lub
3) wykonuje umowę w zakresie dotkniętym niewaŜnością, o której mowa w ust. 4,
lub
4) wykonuje umowę wbrew decyzji, o której mowa w ust. 5
163
oraz kierownik tego przedsiębiorstwa energetycznego podlegają karze pienięŜnej na
zasadach określonych w art. 56 ust. 2 i ust. 3-7 ustawy zmienianej w art. 1, z tym
zastrzeŜeniem, Ŝe decyzje w sprawach kar podlegają natychmiastowemu wykonaniu.
8. Do postępowania przed Prezesem Urzędu Regulacji Energetyki w sprawach
decyzji, o których mowa w ust. 5 i 7, stosuje się, z zastrzeŜeniem ust. 9-10, przepisy
Kodeksu postępowania administracyjnego.
9. Od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki w sprawach, o których
mowa w ust. 5 i 7, słuŜy odwołanie do Sądu Okręgowego w Warszawie – sądu
ochrony konkurencji i konsumentów.
10. Postępowania w sprawach odwołań od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji
Energetyki, o których mowa w ust. 5 i 7, toczą się według przepisów Kodeksu
postępowania cywilnego o postępowaniu w sprawach gospodarczych.”
184.
Art.17
Art.17 otrzymuje brzmienie:
„Art. 17. Ustawa wchodzi w Ŝycie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia,
z wyjątkiem:
Poseł Antoni
MęŜydło
_
1) art. 1 pkt 31, który wchodzi w Ŝycie po upływie 3 miesięcy od dnia
ogłoszenia;
2) art. 1 pkt 7 w zakresie świadectw pochodzenia biogazu rolniczego i
art. 1 pkt 16, które wchodzą w Ŝycie w dniu 1 stycznia 2011 r.
3) art. 14 ust. 1, 3-6 i 8-10, które wchodzą w Ŝycie po upływie 14 dni od
dnia ogłoszenia.”
164

Zestawienie uwag i propozycji zmian przekazanych Podkomisji

Transkrypt

Podobne dokumenty

RYNEK WŁAŚCIWY

Ubezpieczenie ryzyk budowlanych i - Winners

USTAWA z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe. (Dz. U. z dnia 7

Składowe kursu • Czat moduł umoŜliwiający synchroniczną

Wiersz Nigdy więcej Józef Kuźba

Napisał sędzia Paweł Szczygieł po finale wojewódzkim MPP

różowe okulary

Celzapomniany fundament edukacji

Internetowe Forum Dyskusyjne

instrukcja doładowania transferu (plik PDF, 46kB)