D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin

Sygnatura akt XI GC 1069/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
S., dnia 17 maja 2016 r.
Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy w następującym składzie:
Przewodniczący: SSR Jakub Idziorek
Protokolant:Sylwia Warszyńska-Kufel
po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2016 r. w Szczecinie
sprawy z powództwa M. R., F. S.
przeciwko (...) spółce akcyjnej w W.
- o zapłatę
I. zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej w W. solidarnie na rzecz powodów M. R. i F. S. kwotę 1600,00 zł (jeden
tysiąc sześćset zł) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, od dnia 27 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty;
II. zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz powodów M. R. i F. S. kwotę 714,00 zł (siedemset
czternaście zł) tytułem zwrotu kosztów procesu;
III. nakazuje zwrócić pozwanemu od Skarbu Państwa –Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie kwotę
713,54 zł (siedemset trzynaście zł pięćdziesiąt cztery gr) tytułem nadpłaconych kosztów sądowych.
Sygn. akt XI GC 1069/15
Sprawa była rozpoznawana w postępowaniu zwykłym
UZASADNIENIE
Pozwem z dnia 3 kwietnia 2015 roku powodowie F. S. i M. R. wnieśli przeciwko (...) spółce akcyjnej w W. pozew o
zapłatę kwoty 1600 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 27 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty,
a także złożyli wniosek o zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych.
W uzasadnieniu wskazali, że w dniu 7 listopada 2013 roku doszło do kolizji drogowej w wyniku której uszkodzeniu
uległ samochód marki H. należący do A. P.. Szkoda była całkowita. Sprawca zdarzenia posiadał polisę od
odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Uszkodzony pojazd poszkodowana wykorzystywała
w życiu prywatnym oraz zawodowym. Z tego względu A. P. wynajęła u powodów pojazd zastępczy, cenę za dobę najmu
ustalono na kwotę 250 złotych netto. Najem trwał 30 dni, z tego tytułu wystawiona faktura VAT na kwotę 9 225 złotych
brutto. Pozwana za zasadny uznała 18-dniowy okres najmu, przy dobowej stawce najmu w wysokości 179 złotych netto
i z tego względu wypłaciła powodom kwotę 3963,06 złotych tytułem odszkodowania.
Dnia 5 czerwca 2015 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu
upominawczym, zgodnie z żądaniem powodów.
W przepisanym terminie pozwana złożyła sprzeciw, w którym wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz
zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych.
W uzasadnieniu zarzuciła powodom brak legitymacji procesowej, wskazując, że zawarta umowa przelewu
wierzytelności jest nieważna. W dalszej części stwierdziła, że zwrot kosztów najmu za wskazany przez powodów okres
jest niezasadny, ponieważ poszkodowana nie dopełniła obowiązku minimalizacji szkody, a nadto wskazała, że dobowa
stawka najmu jest wygórowana.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 7 listopada 2013 roku doszło do kolizji drogowej w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki H. (...) o
numerze rejestracyjnym (...), należący do poszkodowanej A. P.. Pojazd został uszkodzony przez sprawcę posiadającego
polisę od odpowiedzialności cywilnej w (...) spółce akcyjnej w W..
-niesporne
Uszkodzony pojazd był klasy (...). Szkoda miała charakter całkowity. Wartość rynkową pojazdu przed zdarzeniem
szkodowym wyceniono na kwotę 4100 złotych, natomiast wartość pozostałości na kwotę 700 złotych. Dnia 9 grudnia
2013 roku pozwana wypłaciła kwotę 3300 złotych tytułem odszkodowania za wystąpienie szkody całkowitej, następnie
decyzją z dnia 3 lutego 2014 roku poinformowała o wypłacie dodatkowo kwoty 100 złotych z tego tytułu.
Dowód:
-decyzja, k. 9;
- potwierdzenie przelewu, k. 10;
-wycena, k. 40-41v.;
-opinia biegłego W. S., k. 89-97;
Uszkodzony pojazd był niezbędny poszkodowanej w życiu prywatnym i zawodowym, w tym m.in. do dojazdów do
pracy i codziennych zakupów. Z tego względu w dniu 9 listopada 2013 roku A. P. zawarła z powodami umowę najmu
pojazdu zastępczego, strony ustaliły dobową cenę najmu na kwotę 250 złotych netto. Poszkodowana wynajmowała
pojazd w okresie od dnia 9 listopada 2013 roku do dnia 10 grudnia 2013 roku (32 dni). Z tego tytułu powodowie
wystawili poszkodowanej fakturę VAT na łączną kwotę 9225 złotych brutto (7500 złotych netto).
Dowód:
-oświadczenie, k. 10v.;
-umowa najmu, k. 11;
-potwierdzenie, k. 11 v.;
-faktura VAT, k. 12.
Zapłata nastąpiła w formie bezgotówkowej, mianowicie dnia 12 grudnia 2013 roku poszkodowana przelała na
powodów wierzytelność, która jej przysługiwała z tytułu wystawionej faktury VAT.
Dowód:
-umowa cesji, k. 18v.
Pismem z dnia 18 grudnia 2013 roku powodowej wezwali pozwaną do zapłaty kwoty 9225 złotych tytułem
rekompensaty kosztów najmu pojazdu zastępczego. Dnia 3 lutego 2014 roku pozwana wydała decyzję, w której
przyznała kwotę 3963,06 złotych, uznając za zasadny 18-dniowy okres najmu, przy dobowej stawce w wysokości 179
złotych netto. W uzasadnieniu wskazała, że czas od dnia rozpoczęcia najmu do dnia wysłania pisma informującego
o szkodzie całkowitej wyniósł 6 dni, czas na dostarczenie korespondencji 5 dni, a na zagospodarowanie pojazdu po
szkodzie 7 dni. Dnia 4 lutego 2014 roku kwota 3963,06 złotych została zaksięgowana na rachunku powodów. Pismem z
dnia 17 lutego 2014 roku powodowie wezwali pozwaną do zapłaty kwoty 5261,94 złotych tytułem pełnej rekompensaty
kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pozwana podtrzymała swoje wcześniejsze stanowisko w sprawie.
Dowód:
-pismo, k. 13
-decyzja, k. 9
-potwierdzenie przelewu, k. 12 v.;
-pismo, k. 15;
-pismo, k. 18.
Uwzględniając 18-dniowy okres najmu, samochody marki H. (...) oraz inne klasy (...) były oferowane w wiodących
wypożyczalniach samochodów na rynku lokalnym poszkodowanego w 2013 roku, w opcji pełnego ubezpieczenia, bez
limitu dziennego kilometrów wg stawki dobowej wynoszącej od około 190 do około 252 złotych netto. Uwzględniając
najem od 18 do 30 dni, w opcji pełnego ubezpieczenia, bez limitu dziennego kilometrów oraz z wykupionym udziałem
własnym w szkodach, cena za dzień najmu kształtowała się w przedziale od 225 do 287 złotych netto za dobę najmu.
Stawka najmu poniesiona przez powodów w kwocie 250 złotych netto za dobę nie była zawyżona i zawierała się
w przedziale stawek stosowanych na lokalnym rynku w 2013 roku dla obydwu opcji najmu pojazdu klasy (...). Za
sumę wypłaconego odszkodowania z tytułu szkody całkowitej oraz kwotę uzyskaną ze sprzedaży uszkodzonego warku
(700-800 złotych) możliwy była zakup nowego pojazdu
Dowód:
-opinia biegłego W. S., k. 89-97;
-zeznania biegłego W. S., k. 120-121.
Sąd zważył, co następuje
W świetle zgromadzonego materiału dowodowego powództwo okazało się zasadne w całości.
Roszczenie dochodzone w niniejszym postępowaniu powodowie wywiedli z umowy cesji zawartej w dniu 12 grudnia
2013 roku z poszkodowanym, na podstawie której jako cesjonariusze nabyli wierzytelność poszkodowanego z tytułu
prawa do zwrotu kosztów najmu auta zastępczego, przysługującą mu w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 7
listopada 2013 roku.
Pozwana nie kwestionowała odpowiedzialności sprawcy za zaistniałą kolizję drogową i w konsekwencji swojej
odpowiedzialności z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody – posiadacza pojazdu
mechanicznego.
Spór koncentrował się w głównej mierze wokół dziennej stawki i uzasadnionego okresu najmu, a także legitymacji
procesowej powodów.
W pierwszej kolejności wskazać należy, że niezasadny okazał się zarzut pozwanej odnośnie legitymacji procesowej
powodów. Pozwana wskazała, że niedopuszczalne jest przeniesienie wierzytelności tylko wobec ubezpieczyciela.
Sąd nie podziela poglądu, że umowa cesji wierzytelności nieobejmująca wierzytelności wobec samego sprawcy, jest
sprzeczna z właściwością zobowiązania, a zatem jako sprzeczna z ustawą jest nieważna. Z właściwości zobowiązania
solidarnego dłużników, wynika prawo wierzyciela wyboru czy dochodzić roszczenia od wszystkich dłużników czy
od jednego wybranego, co stanowi istotę solidarności, z art. 509 § 1 k.c. nie wynika natomiast zakaz cesji
wierzytelności obejmującej tylko jednego z dłużników. W przypadku takiej cesji sytuacja dłużnika nie zmienia się
w ogóle i to jest kluczowe w niniejszej sprawie. Wierzyciel ma prawo dochodzić całego roszczenia od wybranego
dłużnika. Zdaniem Sądu taka umowa ogranicza tylko nabywcy wierzytelności możliwość wyboru, natomiast nie
wpływa na sytuację prawną dłużników, ponieważ dłużnicy ci jako współodpowiedzialni za naprawienie szkody nadal
między sobą mogę dochodzić regresu. W przypadku zaś spełnienia świadczenia przez jednego z dłużników, to w
przypadku innego procesu pierwotnego wierzyciela przeciwko dłużnikowi nie objętemu umową cesji wierzytelności,
zawsze może on powoływać się na spełnienie świadczenia, co skutkować będzie oddaleniem powództwa. Taka
umowa cesji wierzytelności nie powoduje, że z jednej wierzytelności powstają dwie. To nadal jedna i ta sama
wierzytelność, tyle że ograniczona została możliwość wyboru dłużnika. Solidarność dłużników to instytucja mająca
na celu ochronę wierzyciela, dająca mu podstawę żądania spełnienia całego świadczenia od każdego z dłużników,
zaś jeżeli wierzyciel z takiej możliwości rezygnuje w istocie korzysta ze swojej wolności i swojego prawa. Może się
zdarzyć sytuacja gdy dłużnik (np. towarzystwo ubezpieczeniowe) zbankrutuje i nabywca takiej wierzytelności nie
będzie miał faktycznej możliwości odzyskania roszczenia. To nabywca wierzytelności w takim układzie nie będzie
miał możliwości dochodzenia roszczenia od dłużnika nie objętego umową cesji wierzytelności. Kolejna kwestia to
możliwość dochodzenia tego samego roszczenia w kilku procesach. Taka możliwość istnieje niezależnie od umowy
cesji wierzytelności, np. przy dochodzeniu roszczenia przez wierzyciela w różnych procesach przeciwko różnym
dłużnikom solidarnym, bądź przez różnych wierzycieli solidarnych w różnych procesach przeciwko różnym dłużnikom
solidarnym. Sama możliwość jednak dochodzenia roszczenia nie oznacza, że pozwany nie będzie mógł powoływać
się na spełnienie świadczenia. Wreszcie marginalnie Sąd Okręgowy w Szczecinie w sprawie VIII Ga 325/15 także
zaakceptował takie stanowisko.
Z powyższych względów, zdaniem Sądu nieuprawnione jest powoływanie się przez pozwaną na nieważność czynności
prawnej. Zgodnie z treścią art. 353 1 k.c., strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego
uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia
społecznego. Przedmiotowa umowa cesji wierzytelności w żaden sposób nie pogarsza sytuacji dłużnika, stąd trudno
zarzucać aby sprzeciwiała się ustawie. Z tych powodów Sąd przyjął istnienie legitymacji czynnej po stronie powodowej.
Stosownie natomiast do treści art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych,
Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, z ubezpieczenia
OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem
mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą
następstwem zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Zgodnie natomiast z brzmieniem przepisu art. 361 § 1 k.c.,
zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania,
z którego szkoda wynikła. Regułą jest zatem zasada pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku
przyczynowego. Co do zasady naprawienie szkody, według wyboru poszkodowanego, polega bądź na przywróceniu
stanu poprzedniego, bądź na zapłacie odpowiedniej sumy pieniężnej. Przy dochodzeniu odszkodowania bezpośrednio
od ubezpieczyciela, roszczenie poszkodowanego ogranicza się jednak do świadczenia w pieniądzu.
Szkodę majątkową stanowi utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia. Korzystanie z samochodu
jest obecnie standardem cywilizacyjnym, a zatem jeżeli osoba pojazd posiadająca utarci możliwość korzystania
z niego z uwagi na jego uszkodzenie, ponosi tym samym szkodę. Niemożność korzystania z samochodu przez
poszkodowanego uznawane jest przy tym za normalne następstwo wypadku komunikacyjnego w rozumieniu art. 361
§ 1 k.c., a zatem jeżeli poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne na wynajem pojazdu
zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu. Poszkodowanemu
przysługuje wówczas od ubezpieczyciela zwrot wydatków koniecznych, a więc niezbędnych do korzystania z innego
pojazdu w takim samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji, gdyby mu szkody
nie wyrządzono (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2004 roku, sygn. akt IV CK 672/03,
oraz uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 roku, sygn. akt III CZP 5/11). Szkoda
równoznaczna jest z uszczerbkiem majątkowym, obejmującym różnicę pomiędzy obecnym stanem majątkowym,
a stanem majątkowym, jaki zaistniałby, gdyby nie zdarzenie wywołujące szkodę. Pojęcie straty obejmuje zatem
także niezaspokojone przez poszkodowanego, ale wymagalne zobowiązania na rzecz osoby trzeciej (uchwała Sądu
Najwyższego z dnia 10 lipca 2008 roku, sygn. akt III CZP 62/08). Tym samym przyjąć należy, że koszty najmu
samochodu zastępczego, choć nie pokryte bezpośrednio przez poszkodowanego, mogą wchodzić w skład szkody, jaką
poniósł w wyniku zniszczenia lub uszkodzenia pojazdu. Refundacji podlega, zatem czynsz najmu pojazdu zastępczego
pokryty przez poszkodowanego lub przez niego nie zaspokojony, ale wymagalny. Zatem wbrew twierdzeniom strony
pozwanej do powstania szkody nie jest konieczne poniesienie kosztów najmu przez poszkodowanego.
Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem doktryny i orzecznictwa w adekwatnym związku przyczynowym ze
zdarzeniem, z którego szkoda wynikła, pozostają koszty najmu samochodu zastępczego tylko w okresie koniecznym
i niezbędnym do dokonania naprawy pojazdu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2004 roku, sygn. akt
II CK 494/03). Stanowisko takie ma przy tym zastosowanie jedynie przy szkodzie częściowej, albowiem odmiennie
należy oceniać sytuację nastąpienia szkody całkowitej. W dniu 22 listopada 2013 roku Sąd Najwyższy podjął uchwałę
(sygn. akt III CZP 76/13) o następującej treści: „Odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego
ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje celowe i ekonomicznie
uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego w okresie niezbędnym
do nabycia innego pojazdu mechanicznego, jeżeli odszkodowanie ustalone zostało w wysokości odpowiadającej
różnicy pomiędzy wartością pojazdu mechanicznego sprzed zdarzenia powodującego szkodę, a wartością pojazdu w
stanie uszkodzonym, którego naprawa okazała się niemożliwa lub nieopłacalna (tzw. szkoda całkowita)". Powyższe
koresponduje z treścią uzasadnienia uchwały Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 roku (sygn. akt III CZP
76/13), zgodnie z którą czasem refundowanego najmu pojazdu zastępczego w przypadku szkody całkowitej jest okres
od dnia wynajęcia pojazdu zastępczego w związku ze zniszczeniem posiadanego przez poszkodowanego pojazdu do
dnia, w którym poszkodowany mógł faktycznie i obiektywnie odtworzyć możliwość korzystania ze zniszczonej rzeczy
poprzez zakup innego pojazdu mechanicznego o podobnej wartości rynkowej. Okres ten może kończyć się wcześniej
niż dzień wypłaty odszkodowania za szkodę w pojeździe, może kończyć się w dniu wypłaty tego rodzaju świadczenia
odszkodowawczego, może również wykraczać poza dzień wypłaty odszkodowania za szkodę całkowitą w samochodzie.
Zgodnie więc z zasadą indywidualizacji odpowiedzialności za szkodę, każdorazowo należy ustalać i badać chwilę,
w której możliwe było odtworzenie przez poszkodowanego możliwości korzystania z rzeczy poprzez zakup innego
pojazdu mechanicznego.
Pozwana wypłaciła odszkodowanie stanowiące różnicę pomiędzy wyliczoną wartością pojazdu nieuszkodzonego (4100
złotych), a jego wartością po szkodzie(700 złotych), to jest kwotę 3400 złotych. Za tak uzyskaną kwotę było możliwe
nabycie pojazdu o zbliżonych do pojazdu uszkodzonego parametrach. Z tytułu wystąpienia szkody całkowitej pozwana
przyznała odszkodowanie w dniu 9 grudnia 2013 roku, a więc w 30 dniu po dniu, w którym nastąpiło wynajęcie
pojazdu zastępczego (9 listopada 2013 roku). Do dnia otrzymania kwoty odszkodowania, poszkodowana nie mogła
kupić innego pojazdu mechanicznego o podobnej wartości rynkowej.
Wobec powyższego w niniejszej sprawie należy przyjąć, że wskazany przez stronę powodową 30-dniowy okres najmu
jest zasadny. Wszak pojazd został wynajęty 2 dni po wystąpieniu zdarzenia powodującego szkodę całkowitą, zaś
wypłata odszkodowania z tego tytułu nastąpiła w dniu 9 grudnia 2013 roku, a więc po 30 dniach, a jak już zostało
wcześniej wskazane, czasem refundowanego najmu pojazdu zastępczego w przypadku wystąpienia szkody całkowitej
jest okres od dnia wynajęcia pojazdu zastępczego w związku ze zniszczeniem posiadanego przez poszkodowanego
pojazdu do dnia, w którym poszkodowany mógł faktycznie i obiektywnie odtworzyć możliwość korzystania ze
zniszczonej rzeczy przez zakup innego pojazdu mechanicznego o podobnej wartości rynkowej.
Kwestią sporną pozostawała także dobowa stawka czynszu. Na tę okoliczność dopuszczono dowód z opinii biegłego
sądowego do spraw techniki samochodowej. Biegły wskazał, że średnia dobowa stawka najmu pojazdu zastępczego
odpowiadającemu pojazdowi uszkodzonemu, biorąc pod uwagę 30-dniowy okres najmu, kształtowała się w przedziale
cenowym od około 225 do 287 złotych netto. W świetle przedmiotowej opinii, stawkę zastosowaną przez stronę
powodową, tj. 250 złotych netto za dobę najmu, należy uznać za zasadną. Należy przy tym pamiętać, że wypadek
komunikacyjny jest zdarzeniem niespodziewanym, dlatego też nie można wymagać od poszkodowanego, aby ten
każdorazowo poszukiwał najtańszych ofert. Mając powyższe na uwadze, w niniejszej sprawie za zasadną Sąd uznał
stawkę w wysokości 250 złotych netto za dobę.
Tym samym uzasadnione było przyznanie poszkodowanemu, a w konsekwencji zawarcia umowy cesji, powodom,
odszkodowania stanowiącego równowartość czynszu najmu za okres 30 dni po stawce dziennej 250 złotych netto
wynikającej z umowy najmu, w łącznej wysokości 9225 złotych brutto (7500 złotych netto). Skoro pozwana przed
procesem zapłaciła na rzecz powodów z tego tytułu kwotę 3963,06 złotych, a powodowie domagali się zasądzenia tylko
kwoty 1600 złotych, to powództwo należało uwzględnić w całości.
Mając zatem na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w pkt I sentencji wyroku na podstawie art. 509 k.c. i art. 34 ust. 1 ww.
ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych w zw. z art. 436 § 2 k.c. i w zw. z art. 415 k.c. oraz w zw. z art. 361 § 1 i 2 k.c.
Analizując żądanie pozwu w zakresie odsetek należy zaznaczyć, iż kwestię tą reguluje art. 817 § 1 k.c. w zw. z art. 481 § 1
k.c. Zgodnie z tymi przepisami, jeżeli nie umówiono się inaczej, ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w
terminie dni trzydziestu, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, przy czym w razie gdy dłużnik opóźnia
się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł
żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.
Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, zakład ubezpieczeń wypłaca bowiem odszkodowanie
w terminie 30 dni od dnia zawiadomienia o szkodzie. Powodowie dochodzili od pozwanej odsetek ustawowych od
dnia 27 stycznia 2014 roku.
Zgodnie z brzmieniem art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel
może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem
okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgłoszenie roszczenia z tytułu najmu pojazdu zastępczego
nastąpiło w piśmie z dnia 18 grudnia 2013 roku, wysłanym pozwanej w dniu 20 grudnia 2013 roku. Zakładając czas
niezbędny na doręczenie korespondencji, 30-dniowy termin ukończenia postepowania likwidacyjnego upłynął więc
w dniu 26 stycznia 2014 roku, zatem odsetki należało zasądzić od dnia następnego.
O obowiązku zwrotu kosztów procesu Sąd orzekł w pkt. II wyroku zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik
sprawy, na podstawie art. 98 k.p.c. Jej zastosowanie jest uzasadnione faktem, że powództwo wobec pozwanego było
zasadne w całości.
Koszty poniesione przez powodów wyniosły łącznie 714 złotych i obejmowały: opłatę sądową od pozwu w kwocie
80 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 34 zł, koszty zastępstwa adwokata w kwocie 600 zł (§ 6 pkt 3
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, Dz.U. 2002, Nr 163, poz.
1349 ze zm.).
Pozwana uiściła kwotę 1500 złotych tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, które ostatecznie wyniosło
kwotę 786,46 złotych. W punkcie III wyroku Sąd zwrócił pozwanej kwotę 713,54 złotych tytułem niewykorzystanej
części zaliczki.
ZARZĄDZENIE
1. (...)
2. (...)
3. (...)