115 Truszczynska1_Layout 1

Transkrypt

ed
.
tio
np
roh
ibit
Akademia Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie, Wydział Rehabilitacji, Warszawa,
Polska
Faculty of Rehabilitation, Józef Piłsudski University of Physical Education in Warsaw, Poland
CZYNNIKI RYZYKA ORAZ WYSTĘPOWANIE
URAZÓW NARZĄDU RUCHU U ZAWODNIKÓW
PIŁKI SIATKOWEJ NIŻSZYCH LIG
RISK FACTORS AND MOTION ORGANS INJURIES
IN VOLLEYBALL PLAYERS OF LOWER LEAGUES
Słowa kluczowe: piłka siatkowa, urazowość, sport, fizjoterapia
Key words: volleyball, injuries, risk factors, physiotherapy
Streszczenie
ibu
Author’s Contribution
A – Study Design
B – Data Collection
C – Statistical Analysis
D – Data Interpretation
E – Manuscript Preparation
F – Literature Search
G – Funds Collection
Aleksandra Truszczyńska1(A,D,E,F), Dagmara Skałuba1(A,B,C,D,F,G)
rso
na
lu
This copy is for personal use only - distribution prohibited.
se
-
on
ly -
dis
tr
Wstęp. U sportowców uprawiających piłkę siatkową występują urazy spowodowane
rywalizacją, zbyt dużym obciążeniem treningowym oraz niedostatecznym rozgrzaniem organizmu. Celem pracy było zbadanie częstości występowania urazów u siatkarzy niższych lig, określenie czynników ryzyka i zastosowanego leczenia.
Materiał i metody. Badaniem ankietowym zostali objęci zawodnicy z sześciu klubów
siatkarskich, trenujący piłkę siatkową w II i III lidze. Grupę badaną stanowiło 110 osób,
w wieku od 13 do 36 lat (średnio 21,35±4,29).
Wyniki. Przeprowadzone badania własne wykazały, że 64 osoby uległy urazom. Urazy
osób badanych dotyczyły najczęściej kończyny dolnej: 34 zawodników (53,13%) doznało
obrażeń stawu skokowo-goleniowego, 10 zawodników (15,63%) stawu kolanowego. Lokalizacja obrażeń kończyny górnej obejmowała staw ramienny u 6 (9,38%) i stawy ręki oraz nadgarstka u 5 (6,25%). Najczęstszą sytuacją, w jakiej dochodziło do urazów był kontakt z przeciwnikiem (26,56%) oraz podczas bloku (25%). Przyczynami urazów u badanych zawodników były: rywalizacja u 31 osób (48,44%), zbyt duże obciążenie treningowe u 12 (18,75%)
oraz niedostateczne rozgrzanie organizmu u 10 (15,63%). Zabiegami najczęściej stosowanymi u badanych osób były: laseroterapia, krioterapia oraz elektroterapia. Zawodnicy niższych lig nie korzystali z programów prewencji urazów i ze specjalistycznej fizjoterapii.
Wnioski. 1. Na wystąpienie urazu nie miały wpływu: wiek, wzrost, pozycja na boisku
oraz częstotliwość treningu. Jednak wyższa masa ciała badanych zawodników predysponowała do wystąpienia urazu. 2. Czynniki ryzyka w badanej grupie obejmowały sytuacje
podczas meczu lub treningu. Najczęściej do urazu dochodziło podczas kontaktu z przeciwnikiem przy próbie blokowania. Innymi przyczynami urazów były niedostateczne rozgrzanie organizmu i zbyt duże obciążenie.
Summary
5216
1
0
31
is c
Word count:
Tables:
Figures:
References:
y is
-
for
pe
Background. Professional volleyball players are exposed to injuries caused by rivalry,
training overload and insufficient warming up of the body. The aim of this study was to
analyze the injury incidence among volleyball players and to evaluate the risk factors and
applied treatment.
Material and methods. The analysis included players from six volleyball clubs practicing volleyball in the 2nd and 3rd league. The group consisted of 81 people aged between
13 and 36 (mean 21.35±4.29).
Results. The results of the research showed that 64 volleyball players experienced
injuries that mainly affected their lower limbs. These included ankle injuries in 34 persons
(53.13%) and knee injuries in 10 persons (15.63%). The locations of upper limb injuries were
as follows: shoulder injuries – 6 players (9.38%), hand and wrist injuries – 5 players (6.25%).
The most common situation resulting in an injury was contact with another player (26.56%),
followed by blocking (25%). The reasons mentioned by the competitors were: rivalry – 48.44%,
training overload – 18.75%, insufficient warming up of the body – 15.63%. The most common
treatment methods applied were: laser therapy, cryotherapy and electrotherapy.
Conclusions. 1. The occurrence of the injury did not correlate with age, height, the
position on the playing field nor the frequency of training. Only higher body weight caused the
pre-disposition of the volleyball players in getting injuries. 2. The risk factors were the situations during matches and trainings relating to insufficient warming up and overloading.
op
Zaangażowanie Autorów
A – Przygotowanie projektu
badawczego
B – Zbieranie danych
C – Analiza statystyczna
D – Interpretacja danych
E – Przygotowanie manuskryptu
F – Opracowanie piśmiennictwa
G – Pozyskanie funduszy
-
ARTYKUŁ ORYGINALNY / ORIGINAL ARTICLE
Th
Adres do korespondencji / Address for correspondence
Aleksandra Truszczyńska
Akademia Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie, Wydział Rehabilitacji
ul. Marymoncka 34, 00-968 Warszawa, Poland, e-mail: [email protected], tel 601566789
Otrzymano / Received
Zaakceptowano / Accepted
22.06.2014 r.
18.10.2014 r.
-
Medycyna Sportowa / Polish J Sport Med
© MEDSPORTPRESS, 2015; 1(4); Vol. 31, 35-41
DOI: 10.5604/1232406X.1150332
35
Piłka siatkowa to popularny sport, w którym uczestniczą zarówno kobiety, jak i mężczyźni, w różnych grupach wiekowych, na poziomie amatorskim lub wyczynowym. Cechą charakterystyczną, która wyróżnia piłkę siatkową od innych dyscyplin sportowych i gier zespołowych jest to, że zawodnicy rywalizują bez prawa
kontaktu fizycznego. Pomimo tego, piłka siatkowa
należy do gier zespołowych, w których urazy występują bardzo często i są charakterystyczne właśnie
dla tej dyscypliny. Paradoksem tej bezkontaktowej
dyscypliny jest to, że najczęściej urazom ulegają zawodnicy na linii środkowej boiska [1,2].
W ciągu roku zawodnicy rozgrywają wiele spotkań
i są poddawani dużym obciążeniom fizycznym i psychicznym [3,4].
Zawodnicy podczas obrony czy przyjęcia piłki są
ustawieni w pozycjach nieergonomicznych. Badania
wykazały, że młodzież trenująca piłkę siatkową cechowała się kifotycznym ustawieniem kręgosłupa [5],
a jest to czynnik predysponujący do wystąpienia bólów kręgosłupa [6]. Natomiast elementy gry takie jak
wyskoki, lądowania, szybkie zmiany kierunku prowadzą do przeciążeń i ryzyka urazów [7,8].
Uraz sportowy jest to takie uszkodzenie ciała, które
jest ściśle związane z aktywnością w zakresie danej
dyscypliny sportu lub ćwiczeń rekreacyjnych [9,10,11].
Epidemiologiczne badania wykazały, że siatkarze
narażeni są najczęściej na ostre skręcenia w stawie
skokowo-goleniowym [12]. Często występują zespoły przeciążeniowe w obrębie kompleksu barkowego
[13] i stawu kolanowego [14,15] oraz odcinka lędźwiowego kręgosłupa [16]. Przyczyn urazu stawu ramiennego można doszukiwać się w cyklicznym, jednostronnym treningu prowadzącym do zachwiania równowagi siły i asymetrycznego napięcia mięśni antagonistycznych w obrębie barku [17]. Stłuczenia palców i nadgarstka powstają podczas urazów bezpośrednich: przy uderzeniach ręką o podłoże, podczas
obrony i bloku [18].
Celem pracy była ocena częstotliwości występowania urazów u siatkarzy, czynników ryzyka oraz znajomości zasad profilaktyki i stosowanej fizjoterapii zawodników trenujących siatkówkę w II i III lidze w województwie podkarpackim.
Volleyball is a popular sport, practiced by both women and men in different age groups at the amateur
or competitive level. A characteristic that distinguishes volleyball from other sports and team sports is
that the players compete without the right to physical
contact with the members of the opposite team.
Despite this, volleyball belongs to those team sports
in which injuries are common and very characteristic
for the discipline. The paradox of this non-contact
sport is that the majority of injuries occur along the
center line [1,2].
During the year, the players participate in a lot of
matches and are subjected to high physical and
mental load [3,4].
The players in charge of the defense or receiving
the ball adopt non-ergonomic positions. Studies have
shown that young people who practice volleyball
have a kyphotic setting of the spine [5], and this is
a predisposing factor for the occurrence of back pain
[6]. In addition to this, elements of the game such as
jumps, landing, and quick changes of direction lead
to overloads and injury risks [7,8].
Sports injury is an injury, which is closely related
to the physical activity characteristic of the given
sport or recreational exercise [9,10,11].
Epidemiological studies have shown that volleyball players are most vulnerable to severe ankle
sprains [12]. Apart from that, they often suffer from
overload syndromes within the shoulder joint [13], the
knee joint [14,15] and the lumbar spine section [16].
The causes of shoulder joint injuries can be traced to
cyclical unilateral training leading to strength imbalance and asymmetric antagonistic muscle tension
within the shoulder [17]. Fingers and wrists traumas
occur during direct hand impact on the ground, defense and blocking [18].
The aim of the study was to evaluate the incidence of injuries, risk factors and knowledge of the
principles of prevention and physiotherapy applied in
volleyball players from the second and third league in
the Subcarpathian province.
Materiał i metody
pe
rso
na
lu
se
on
ly -
dis
tr
ibu
tio
np
roh
ibit
ed
.
Background
is c
op
y is
for
Badaniami zostali objęci zawodnicy z 6 klubów siatkarskich trenujący piłkę siatkową w II i III lidze. Badane kluby to: KS Błękitni Ropczyce – seniorzy i juniorzy,
Karpaty Krosno, MKS Wisłok Strzyżów, SPAR Głogovia Głogów oraz TSV Mansard Sanok.
Analizie poddano 81 mężczyzn. Badani zostali podzieleni na 2 grupy. W grupie badanej były osoby
(n=64), u których w trakcje treningów doszło do wystąpienia urazu, zaś grupę kontrolną stanowili zawodnicy, którzy nie ulegli urazom (n=46).
Dane biometryczne zestawiono w Tabeli 1.
Narzędziem badawczym była ankieta dotycząca
urazów, profilaktyki i stosowanej fizjoterapii.
Kryteria włączenia do badań: zgoda na udział w badaniach, trenowanie powyżej jednego roku. Kryteria
wyłączenia: brak zgody na udział w badaniach, trenowanie piłki siatkowej poniżej 1 roku.
Th
-
Wstęp
-
Truszczyńska A. i wsp. Urazy narządu ruchu u zawodników piłki siatkowej
36
Material and methods
The study included players from six volleyball
clubs from the second and third league. The investigated clubs were as follows: KS Błękitni Ropczyce seniors and juniors, Karpaty Krosno, MKS Wisłok
Strzyżów, SPAR Głogovia Głogów and TSV Mansard
Sanok. The analysis covered 81 men. The subjects
were divided into 2 groups. The study group consisted of those individuals (n=64) who had suffered from
an injury in the course of training sessions, while the
control group embraced players who had not succumbed to any injuries in the above-mentioned circumstances (n=46).
The biometric data are summarized in Table 1.
The research tool was a questionnaire concerning injuries, prevention and applied physiotherapy.
Inclusion criteria for the study: consent to participate in the research, training volleyball over one year.
-
Wyniki
Results
Wyniki przeprowadzonej analizy wskazują, że osoby, które doznały urazu, nie różniły się istotnie wiekiem
ani wzrostem od osób, które takiego urazu nie doznały (U=423.50; p=0.161).
Natomiast osoby, które doznały urazu, charakteryzowały się istotnie wyższą masą ciała (śr. 81,31±
7,51) od osób, które takiego urazu nie doznały (śr.
75,59±8.96) U=333.00; p<0.05.
Nie stwierdzono różnicy istotnej statystycznie pomiędzy występowaniem urazów a latami treningu,
choć grupa z urazami trenowała dłużej śr. 8.12±4,03
lata, zaś grupa bez urazu śr. 6,53±4.15 lata.
Analizując pozycję na boisku a urazowość stwierdzono, że wśród analizowanych zawodników pozycja
na boisku nie miała wpływu na wystąpienie urazu,
χ²=3.035; p=0.552.
Osoby, które doznały urazu, nie różniły się istotnie
częstotliwością treningów w tygodniu od osób, które
takiego urazu nie doznały, χ²=5.423; p=0.143.
Do urazu najczęściej dochodziło podczas treningu u 29 zawodników (45.31%) lub meczu u 32 (50%),
χ²=52.875; p<0.05.
Potencjalne przyczyny urazu nie były przypadkowe, χ²=52.813; p<0.001i najczęściej były one kojarzone przez zawodników z sytuacją rywalizacji, niedostatecznego rozgrzania organizmu oraz zbytniego
obciążenia organizmu.
Sytuacja, w której doszło do urazu, to kontakt z przeciwnikiem oraz podczas blokowania, χ²=8.656; p=0.07
(tendencja statystyczna).
Najczęściej urazy dotyczyły stawu skokowo-goleniowego – 34 zawodników (53,13%), kolanowego 10
(15,63%), ramiennego 6 (9,38%) oraz nadgarstka i palców u 5 (6,25%), χ²=143.500; p<0.001. Najczęściej dochodziło do skręcenia – 32 zawodników (50%), naderwania mięśnia (10.94%), χ²=105.311; p<0.001. Zawodnicy leczeni byli ambulatoryjnie 32 (50%) i szpitalnie 26 (40,63%) χ²=17.375 p<0.001. Leczenie operacyjne było konieczne u 15 (23.44%) zawodników.
Zawodnicy wśród najczęściej stosowanych zabiegów z fizjoterapii wymieniali: laseroterapię 19 (37.25%),
krioterapię 13 (25.49%) oraz elektroterapię 11 (21.57%).
Ćwiczenia usprawniające stosowało tylko 3 (9.80%)
zawodników, a spośród metod specjalistycznych fizjoterapii tyko 8 zawodników korzystało z terapii ma-
The results of the analysis indicate that individuals who had suffered an injury did not differ significantly in terms of age or height from the participants who
had not suffered such an injury, U=423.50; p=0.161.
On the other hand, the players who had suffered
an injury had significantly higher body weight (mean
81.31±7.51) than those who had not experienced an
injury (mean 75.59±8.96), U=333.00; p<0.05.
There was no statistically significant difference
found between the incidence of injuries and years of
training, although the players in the group affected by
injuries trained longer (mean 8.12±4.03 years) than
those in the group without injuries (mean 6.53±4.15).
While analyzing the position on the court and the
reported injuries, it was concluded that the player’s
position was irrelevant to the occurrence of a trauma
χ²=3.035; p=0.552.
The players who had suffered an injury did not
significantly differ in terms of the frequency of training
sessions per week from the individuals who had not
experienced an injury, χ²=5.423; p=0.143.
Generally, the injuries occurred most frequently
while the players were training (in 29 players – 50%)
or during matches (in 32 players – 45.31%) χ²=52.875;
p<0.05.
The potential causes of an injury were not accidental χ²=52.813; p<0.001 and most often they were
associated by the players with the situations involving rivalry, insufficient warming up of the body and
excessive load on the organism.
The two most frequent situations resulting in an
injury involved contact with the opponent and blocking χ²=8.656; p=0.07 (statistical trend).
The most common injuries were those affecting
the ankle joint and they were observed in 34 players
(53.13%), followed by knee joint injuries noted in 10
persons (15.63%), shoulder joint injuries observed in
6 players (9.38%), and wrist and finger injuries reported by 5 participants (6.25%) χ²=143.500; p<0.001.
The majority of traumas involved sprains - 32 players
(50%) and muscle tears (10.94%) χ²=105.311; p<0.001.
The players were treated on an outpatient basis – 32
persons (50%) and 26 were hospitalized (40.63%)
χ²=17.375 p<0.001. Surgical treatment was required
in 15 players (23.44%).
y is
for
pe
rso
na
lu
se
on
ly -
dis
tr
ibu
tio
np
roh
ibit
ed
.
Exclusion criteria: no consent to participate in the
research, training volleyball less than 1 year.
Statistical analysis. The analysis included the use
of non-parametric tests, the Mann-Whitney U test and
the chi-squared test (χ²). Two-tiled significance level
of p<0.05 was adopted for the purpose of the study.
is c
op
Tab. 1. Dane biometryczne badanych zawodników
Tab. 1. The biometric data of the respondents
Th
-
Analiza statystyczna. W analizie danych zastosowano testy nieparametryczne, test U-Manna-Whitneya
oraz test Chi kwadrat (χ²). Przyjęto dwustronny poziom istotności na poziomie p<0.05.
-
Truszczyńska A. et al. Motion organs injuries in volleyball players
37
The most common physiotherapy methods mentioned by the examined players were as follows: laser
therapy – 19 persons (37.25%), cryotherapy – 13 persons (25.49%) and electrotherapy – 11 persons
(21.57%). Skills perfecting exercises were practiced
only by 3 players (9.80%), and as for specialized physiotherapy methods, only 8 players used manual therapy. Kinesio Taping was used by 20 players (24.69%)
χ²=16.157; p<0.01. All persons using this method found
it effective in their subjective assessment χ²=50.074;
p<0.001.
The time required to return to training lasted less
than two months, and in 79.69% it took χ²=17.813;
p<0.01. The vast majority of the examined players, namely 40 (62.5%), did report a recurring injury χ²=
74.125; p<0.001.
Dyskusja
Discussion
Przeprowadzone badania własne w grupie 110 zawodników wybranych klubów siatkarskich województwa podkarpackiego wykazały, że 64 osób uległo urazom. Dane te odpowiadały odsetkom urazów cytowanych w piśmiennictwie polskim i światowym [14,
19,20]. Biernat (2010) stwierdził, że skręcenia stawu
skokowo-goleniowego stanowiły prawie połowę
wszystkich kontuzji związanych z piłką siatkową. Bóle
w obrębie stawu ramiennego stanowiły 8-20% kontuzji
siatkarskich. Badania wykazały również, że w ciągu
trwania kariery sportowej, u prawie 50% siatkarzy występowały objawy przeciążeniowe więzadła rzepki [21].
Dane z literatury światowej wskazują na podobny
problem wśród zawodników wielu krajów. Badania
Aagaard i wsp. (1996) wykazały, że wskaźnik urazowości wynosił 3,8 dla każdego zawodnika na 1000
godzin gry. Urazy były takie same zarówno u kobiet,
jak i u mężczyzn. Większość urazów dotyczyła ataku
32% i bloku 28%. Dominowały urazy palców – 21%
i stawu skokowo-goleniowego – 18%, poza tym u zawodników występowały również urazy przeciążeniowe stawu ramiennego – 15% oraz stawu kolanowego – 16%. Urazy stawu ramiennego były poważnym
problemem wśród kobiet. Przez 10 lat liczba urazowości wzrosła z 16% do 47% u mężczyzn, co stanowiło 0,5 do 1,8 dla każdego zawodnika na 1000 godzin gry. W tym okresie nastąpił także wzrost aktywności zawodników o 50% (22).
Znaczny odsetek urazów występuje również piłce
siatkowej plażowej. Bahr i wsp. (2003) w swoich badaniach przedstawili urazowość 178 siatkarzy plażowych
podczas sezonu letniego. Wyniki wykazały 54 ostre urazy, z których 23 (43%) zdarzyły się po 1 dniu treningu
lub zawodów. Wskaźnik urazowości wyniósł – 3,1 na
1000 godzin zawodów sportowych i 0,8 na 1000 godzin
treningów. Urazy dotyczyły stawu kolanowego – 30%,
stawu skokowego – 17% oraz urazy palców – 17%. Ponadto 67 siatkarzy doznało 79 urazów przeciążeniowych. Wśród urazów przeciążeniowych przeważały bóle odcinka lędźwiowego kręgosłupa – 19%, ból stawu
kolanowego – 12% oraz stawu ramiennego – 10%(23).
Verhageni wsp. (2004), podobnie jak autorzy badań
własnych, określili częstość występowania ostrych urazów w siatkówce oraz czynniki ryzyka skręcenia stawu
skokowego zawodników drugiej i trzeciej ligi holenderskiej. Częstość występowania ostrych urazów wyniosła 2,0/1000 godzin, w sumie 71 osób doznało ostrego urazu. Ryzyko urazów było większe w czasie meczu,
Our results in the group of 110 players from selected volleyball clubs from the Subcarpathian province showed that 64 people had experienced injuries. These data correspond to the rates of injuries
cited in both Polish and world literature [14,19,20].
Biernat (2010) found that sprains of the ankle joint
accounted for nearly half of all volleyball-related injuries. Pain in the shoulder joint accounted for 8-20%
of injuries suffered while practicing volleyball. The
study also manifested that over the course of their
sporting career almost 50% of volleyball players had
symptoms of patellar tendon overload [21].
World literature data indicate a similar problem
among players in many countries. Research results
presented by Aagaard et al. (1996) revealed that the
injury rate was – 3.8 for each player per 1000 hours
of play. The injuries were the same in both women
and men and they were most commonly experienced
during attack (32%) and block (28%). The prevailing
injuries affected the players’ fingers (21%) and ankle
joints (18%), followed by shoulder joint overload injuries (15%), and knee injuries (16%). Shoulder joint injuries were a serious problem among women. During
a period of 10 years, the injury rate increased from
16% to 47% in men (from – 0.5 to 1.8 for each player
per 1000 hours of play) and the activity of the players
rose by 50% (22).
A significant percentage of injuries is also observed in beach volleyball. Bahr et al. (2003), presented
in their study injuries suffered by 178 beach volleyball
players during a summer season. The results showed 54 acute injuries, of which 23 (43%) occurred after
1 day of training or competition. The injury rate was 3.1 per 1000 hours of sports competitions and 0.8 per
1000 hours of training. The injuries were related to
the knee joint – 30%, the ankle joint – 17%, and fingers – 17%. In addition, 67 volleyball players experienced 79 overload injuries including lumbar spine
pain – 19%, knee pain – 12%, and shoulder pain –
10% [23].
Verhagen et al. (2004), similarly to our research,
determined the incidence of acute injuries and risk
factors for ankle sprains experienced by the players
of the second and third Dutch volleyball league. The
incidence of acute injuries was 2.0/1000 hours and a
total of 71 participants suffered a severe trauma. The
injury risk was greater during a match than that related to training. Ankle sprains were the most common
tio
np
roh
ibit
ed
.
nualnej. Kinesio Taping stosowało 20 (24.69%) zawodników, χ²=16.157; p<0.01. W subiektywnej ocenie wszystkie osoby stosujące metodę Kinesio taping
uznały ją jako skuteczną, χ²=50.074; p<0.001.
Czas potrzebny na powrót do treningu trwał poniżej 2 miesięcy, najczęściej u 79.69% zajmował χ²=
17.813; p<0.01. W zdecydowanej większości zawodników – 40 (62,5%), nie dochodziło do powtórzenia
się urazu, χ²=74.125; p<0.001.
-
ibu
dis
tr
ly -
on
se
lu
rso
na
pe
for
y is
op
is c
Th
-
-
-
-
38
-
se
on
ly -
dis
tr
ibu
tio
np
roh
ibit
ed
.
injury in volleyball players, which accounted for 41%
of all injuries. The incidence of overload injuries was
0.6/1000 hours. In the studied group, acute injuries of
the shoulder joint occurred in 32% of the players and
knee injuries in 20%. As many as 31% of the examined players (75%) had the same ankle injury more
than once. An important risk factor was a recurrent
injury of the same joint [24].
Reeser et al. (2006) presented the following incidence of injuries in Norwegian and Dutch volleyball
players: knee injuries – 30%, ankle injuries – 17%,
shoulder joint and lumbar spine traumas – 25% (25).
The above-mentioned studies confirm the existence
of the same risk factors in volleyball players.
The situations in which the injuries occurred most
often included blocks and landing after attack [26,27].
Most injuries were inflicted during training – 52.3%,
and during matches – 69.1% [28]. These data are consistent with the results of our research. The occurrence of an injury was greatly influenced by repeated
injuries of the same joint and too quick return to
practicing sport [17].
In our study, there was no effect of the number of
years of training and age on the incidence of injuries,
but there was a relationship between the body weight
of the players and the injuries experienced by them.
An interesting study was conducted by Zwerver J. et
al. (2011) in order to identify potential risk factors for
jumper’s knee in athletes from different disciplines.
Using a specially prepared questionnaire they examined 891 athletes practicing seven popular sports in
the Netherlands: basketball, volleyball, handball, korfball, football, field hockey and athletics. The incidence of knee pain was the highest in volleyball players
– 14.4%, and the lowest in football players – 2.5%.
A much higher risk of developing the symptoms was
observed in males – 51 of 502 respondents – 10.2%,
compared with females – 25 of 389 respondents – 6.4%
(p=0.048). The average duration of the symptoms associated with jumper’s knee was 18.9 months. The players
diagnosed with jumper’s knee were much younger,
taller and heavier than the healthy subjects [29].
In our study, the players reported problems with
shoulder joints. This issue was pointed out also by
Forthomme et al. (2013) who analyzed the risk factors of the shoulder joint ailments. During the season,
23% of the players experienced pain in the shoulder
joint. Poor muscle strength of the rotator cuff of the
shoulder joint, especially accompanying eccentric motion, seemed to have had the greatest impact on the
occurrence of pain [30].
This raises a question about the possibility of
injury prevention. Injury prevention strategies should
include special attention to the exact set-up of the
ball for attack, to avoid close contact of the players
along the net, exercises perfecting accessing the
ball, jumping and landing, and the use of belts and
berets for practicing neuromuscular control. Such training program should reduce the incidence of injuries in
volleyball players.
It seems important to apply proper and functional
physiotherapy. The research revealed that the examined players did not use specialized methods of physiotherapy. They used only physiotherapy and Kinesio Taping.
Suda et al. (2011) conducted a study in volleyball
players suffering from functional instability of the an-
lu
rso
na
pe
for
y is
op
is c
Th
-
niż podczas treningu. Skręcenia stawu skokowego
były najczęstszym obrażeniem u siatkarzy, co stanowiło 41% wszystkich urazów. Częstość występowania urazów przeciążeniowych wynosiła 0,6/1000 godzin. W badanej grupie ostre urazy stawu ramiennego wystąpiły u 32% zawodników, urazy stawu kolanowego u 20%. U 31% zawodników uraz stawu skokowego powtórzył się. Istotnym czynnikiem ryzyka był
powtórny uraz tego samego stawu [24].
Reeser i wsp. (2006), występowanie urazów u Norwegów oraz Holendrów przedstawili następująco: urazy stawu kolanowego – 30%, stawu skokowego –
17%, natomiast stawu ramiennego i odcinka lędźwiowego kręgosłupa – 25% [25]. Przedstawione powyżej
badania potwierdzają istnienie takich samych czynników ryzyka u siatkarzy.
Sytuacje, w jakich dochodziło do urazów zdarzały się podczas bloku, zeskoku po bloku oraz po ataku [26,27]. Najczęściej dochodziło do urazów podczas
treningu – 52,3% oraz podczas meczów – 69,1% [28].
Dane te są zgodne z wynikami badań własnych. Duży wpływ na wystąpienie urazu miały powtórne urazy
tego samego stawu oraz zbyt szybki powrót do uprawiania sportu [17].
W badaniach własnych nie zaobserwowano wpływu liczby lat trenowania i wieku na występowanie
urazów. Istniała jednak zależność pomiędzy masą
ciała zawodników a doznawanymi urazami. Ciekawe
badania przeprowadził Zwerver J. i wsp. (2011) w celu określenia potencjalnych czynników ryzyka występowania kolana skoczka u sportowców z różnych dyscyplin. Za pomocą specjalnie przygotowanego kwestionariusza ankiety zbadano 891 zawodników z 7 popularnych dyscyplin sportowych w Holandii: koszykówki, siatkówki, piłki ręcznej, korfballu, piłki nożnej, hokeju na trawie i lekkoatletyki. Częstość występowania bólów kolana była największa u siatkarzy i wyniosła –
14,4%, a najmniejsza u piłkarzy nożnych – 2,5%. Znacznie wyższe ryzyko wystąpienia objawów wykazano
wśród mężczyzn (51 z 502 – 10,2%) niż u kobiet (25
z 389 – 6,4%) p=0,048). Średni czas trwania objawów
kolana skoczka wynosił 18,9 miesięcy. Zawodnicy ze
zdiagnozowanym kolanem skoczka byli znacznie młodsi, wyżsi i ciężsi od osób zdrowych [29].
W badaniach własnych zawodnicy mieli również
problem ze stawem ramiennym. Na tę problematykę
zwrócili uwagę Forthomme i wsp. (2013). Autorzy analizowali czynniki ryzyka dolegliwości stawu ramiennego. W trakcie sezonu u 23% graczy występowały bóle stawu ramiennego. Niedostateczna siła mięśni rotatorów stawu ramiennego zwłaszcza w ruchu ekscentrycznym wydawała się mieć największy wpływ
na występowanie bólów [30].
Nasuwa się pytanie o możliwości zapobiegania
urazom. Strategie zapobiegania urazów powinny obejmować zwrócenie szczególnej uwagi na dokładną
wystawę piłki do ataku, aby nie dopuścić do bliskiego
kontaktu zawodników „na siatce”, ćwiczenia doskonalące dojście do piłki, skok i zeskok oraz użycie taśm
i beretów do ćwiczeń kontroli nerwowo-mięśniowej. Taki program szkoleniowy zmniejszałby częstość występowania urazów u siatkarzy.
Istotne wydaje się również zastosowanie prawidłowej i funkcjonalnej fizjoterapii. Zwraca uwagę brak
stosowania specjalistycznych metod fizjoterapii wśród
zawodników. Korzystali oni jedynie z fizykoterapii i Kinesio Tapingu.
-
39
Wnioski
Conclusions
tio
np
roh
ibit
ibu
dis
tr
ly on
se
1. The occurrence of injuries was not affected by:
age, height, position on the court and training frequency. However, higher body mass of the players is a factor predisposing them for injuries.
2. The risk factors in the study group include situations during a match or training. Most often the
injuries occurred during contact with an opponent
when trying to block. Potential causes of injuries
are: rivalry, inadequate warming up of the body
and excessive load.
3. The players of lower leagues do not use any injury prevention programs and specialized physiotherapy.
rso
na
lu
1. Na wystąpienie urazu nie miały wpływu: wiek,
wzrost, pozycja na boisku oraz częstotliwość treningu. Jednak wyższa masa ciała badanych zawodników predysponuje do wystąpienia urazu.
2. Czynniki ryzyka w badanej grupie, to sytuacje podczas meczu lub treningu. Najczęściej do urazu dochodziło podczas kontaktu z przeciwnikiem przy
próbie blokowania. Potencjalnymi przyczynami
urazów są: rywalizacja, niedostateczne rozgrzanie organizmu oraz zbyt duże obciążenie.
3. Zawodnicy niższych lig nie korzystają z programów
prewencji urazów i ze specjalistycznej fizjoterapii.
ed
.
kle. The research showed that such players had reduced activity of the long peroneal muscle before the
foot contact with the ground, which could predispose
them to recurrent sprains [31].
It is worth quoting here the volleyball rules from
the past, especially the ban on crossing the center
line. The current rules allow for almost complete foot
crossing of the center line, which causes that the direct
contact zone is almost two human feet in length. It is in
this area that most injuries are experienced, especially those affecting ankle and knee joints.
The value of the research. The study showed that
lower leagues players experience many musculoskeletal injuries, with similar frequency to that of firstleague players described in the world literature. Unfortunately, they benefit neither from professional
prevention programs nor from individual and specialized physiotherapy.
Limitations of the research. The study group embraced sportsmen from one province. The research
should be continued in order to include in the analysis players from across the country, training at different levels. Then, it would be beneficial to introduce
professional prevention and treatment programs.
pe
Piśmiennictwo / References
is c
op
y is
for
1. Vanderlei FM, Bastos FN, Tsutsumi GY, Vanderlei LC, Netto Júnior J, Pastre CM. Characteristics and contributing
factors related to sports injuries in young volleyball players. BMC Res Notes. 2013;14;6:415.
2. Eerkes K. Volleyball injuries. Curr Sports Med Rep. 2012;11(5):251-6.
3. Obmiński Z, Lerczak K, Mroczkowska H, Witek K. Changes in psycho-physiological indices in male valleyball
players during 5-day international tournament. Polish Journal of Sports Medicine 2012; 28(1):67-73
4. Obmiński Z, Lerczak K, Witek K. Wpływ powtarzanych meczów piłki siatkowej na poranne stężenia w osoczu krwi
hormonów, metabolitów oraz mięśniowych i wątrobowych enzymów. Polish J Sport Med 2013; 29(1):37-43
5. Chromik K, Fugiel J, Kołodziej M, Szczuka E. The shape of front-back curves of the spine and somatic conditions
at young adolescents playing the volleyball. Polish J Sport Med 2013; 29(4):279-287
6. Truszczyńska A, Lewkowicz R, Truszczyński O, Wojtkowiak M.: Back pain and following consequences among
Polish Air Force military high performance aircraft pilots Int J Occup Med Environ Health. 2014; 27(2):1-9.
7. Bertante N. Fantoni G. Siatkówka – technika, taktyka i strategia, piłka plażowa, mini siatkówka. MUZA SA Warszawa 2006
8. Schutz L.K.: Volleyball. Phys. Med. Rehabil. Clin. N. Am., 1999; 10(1): 19-34.
9. Gawroński W. Uraz, obrażenie, a kontuzja. Med. Sportiva, 1998, 2 (4): 343-344
10. Adams AL, Schiff MA. Childhood soccer injuries treated in U.S. emergency departments. Acad Emerg Med.
2006;13(5):571–4.
11. Adirim TA, Cheng TL. Overview of Injuries in the Young Athlete. Sports Med. 2003;33(1):75–81.
Th
-
Suda i wsp. (2011) prowadzili badania u siatkarzy
z niestabilnością funkcjonalną stawu skokowego. Z badań wynikało, że siatkarze z niestabilnością funkcjonalną stawu skokowego mieli zmniejszoną aktywność mięśnia strzałkowego długiego przed kontaktem stopy z podłożem. Taka sytuacja mogła predysponować do powtarzających się skręceń [31].
Warto przytoczyć przepisy gry w piłkę siatkową
z przeszłości, szczególnie przepis dotyczący zakazu
przekraczania linii środkowej boiska. W obecnych
przepisach, które zezwalają na niemal całkowite przekroczenie linii środkowej stopą, strefa bezpośredniego
kontaktu wynosi dwie długości stopy. Właśnie w tej
strefie zawodnicy doznają najwięcej urazów, szczególnie stawu skokowego oraz stawu kolanowego.
Wartość przeprowadzonych badań. W badaniach
wykazano, że zawodnicy niższych lig doznają licznych urazów narządu ruchu porównywalnie często,
jak zawodnicy pierwszoligowi opisani w piśmiennictwie światowym. Niestety, nie korzystają oni z profesjonalnych programów prewencji ani z indywidulanej
i specjalistycznej fizjoterapii.
Ograniczenia przeprowadzonych badań. W badaniach wzięła udział grupa sportowców z jednego województwa. Warto kontynuować badania, by analizie
poddać sportowców z całego kraju, trenujących na różnych poziomach. Następnie korzystne byłoby wprowadzenie profesjonalnych programów profilaktycznych
i leczniczych.
-
40
-
ed
.
tio
np
roh
ibit
ibu
dis
tr
ly -
on
se
lu
rso
na
pe
for
-
12. van der Does H, Brink M, Lemmink K. A one year prospective study on ankle stability and landing technique: the
occurrence of ankle and knee injuries in elite ball team athletes. Br J Sports Med. 2014;48(7):586.
13. Seminati E, Minetti AE. Overuse in volleyball training/practice: A review on shoulder and spine-related injuries. Eur
J Sport Sci. 2013;13(6):732-43.
14. Clarsen B, Bahr R, Heymans MW, Engedahl M, Midtsundstad G, Rosenlund L, Thorsen G, Myklebust G. The
prevalence and impact of overuse injuries in five Norwegian sports: Application of a new surveillance method.
Scand J Med Sci Sports. 2014 Mar 30. doi: 10.1111/sms.12223. [Epub ahead of print]
15. Visnes H, Bahr R. Training volume and body composition as risk factors for developing jumper’s knee among
young elite volleyball players. Scand J Med Sci Sports. 2013;23(5):607-13
16. Pasanen K, Rossi M, Heinonen A, Parkkari J, Kannus P. Low back pain in young team sport players: a retrospective study. Br J Sports Med. 2014;48(7):651.
17. Hadzic V, Sattler T, Veselko M, Markovic G, Dervisevic E. Strength Asymmetry of the Shoulders in Elite Volleyball
Players. J Athl Train. 2014 Mar 27. [Epub ahead of print]
18. van de Pol D, Kuijer PP, Langenhorst T, Maas M. High prevalence of self-reported symptoms of digital ischemia in
elite male volleyball players in the Netherlands: a cross-sectional national survey. Am J Sports Med. 2012;40(10):
2296-302.
19. Taniewski M, Radtke A, Zaleski R: Urazy wśród zawodników zespołowych gier sportowych. Med. Sport. 1997 (66):
2-3
20. Maroń W, Partyka A, Wudecki T: Epidemiologia urazów sportowych w piłce siatkowej. Med.Sport., 1998 (81): 16-18
21. Biernat R. Strategia zapobiegania urazom w siatkówce. Wydawnictwo Olsztyńskiej Szkoły Wyższej im. Józefa
Rusieckiego w Olsztynie, Olsztyn 2010
22. Aagaard H, Jørgensen U: Injuries in elite volleyball. Scandinavian Journal Of Medicine & Science In Sports, 1996:
6 (4): 228-32
23. Bahr R, Reeser JC: Injuries among world-class professional beach volleyball players. The Federation Internationale de Volleyball Beach Volleyball Injury Study. Am J Sports Med. 2003 ;31(1):119-25.
24. Verhagen EALM, Van der Beek AJ, Bouter LM, Bahr RM, Van Mechelen W: A one season prospective cohort study
of volleyball injuries. Br J Sports Med 2004;38:477–481.
25. Reeser JC, Verhagen E, Briner WW, Askeland TI, Bahr R Strategies for the prevention of volleyball related injuries.
Br J Sports Med. 2006;40(7):594-600
26. Augustsson SR, Augustsson J, Thomeé R, Svantesson U. Injuries and preventive actions in elite Swedish
volleyball. Scand J Med Sci Sports. 2006;16(6):433-40.
27. van der Worp H, van Ark M, Zwerver J, van den Akker-Scheek I. Risk factors for patellar tendinopathy in basketball
and volleyball players: a cross-sectional study. Scand J Med Sci Sports. 2012;22(6):783-90
28. Zetou E, Malliou P, Lola Tsigganos G, Godolias G: Factors related to the incidence of injuries’appearance to
volleyball players. Journal of Back and Musculoskeletal Rehabilitation 2006; 19:129–134
29. Zwerver J, Bredeweg SW, van den Akker-Scheek I. Prevalence of Jumper’s knee among nonelite athletes from
different sports: a cross-sectional survey. Am J Sports Med. 201;39(9):1984-8.
30. Forthomme B, Wieczorek V, Frisch A, Crielaard JM, Croisier JL. Shoulder pain among high-level volleyball players
and preseason features. Med Sci Sports Exerc. 2013;45(10):1852-60.
31. Suda EY, Sacco IC. Altered leg muscle activity in volleyball players with functional ankle instability during a sideward lateral cutting movement. Phys Ther Sport. 2011;12(4):164-70.
y is
op
is c
Th
-
-
41
42
-
is c
Th
op
y is
-
lu
rso
na
pe
se
for
ly -
-
ed
.
tio
np
roh
ibit
ibu
dis
tr
on
-

115 Truszczynska1_Layout 1

Transkrypt

Podobne dokumenty

This copy is for personal use only

Tecnifibre PRO PLAYERS ATP OVERGRIP (3 SZT.)

This copy is for personal use only

FULL TEXT - Zeszyty Teoretyczne Rachunkowości

FULL TEXT - Medycyna Sportowa

Wstęp do Rachunku Prawdopodobieństwa dla Matematyki, lista 0

Szkółka Siatkarska Kinder Volleyball FORMULARZ ZGŁOSZENIA

This copy is for personal use only