oaza modlitwy – cdm 2009/2010 - Oaza - Katowice

Konferencja: „Żywe jest Słowo Boże i skuteczne” – Umiłowanie Słowa
Słowo Boże do nas...
OAZA MODLITWY – CDM 2009/2010
wstęp
Wzorem lat ubiegłych, także i w tym roku formacyjnym Centralna Diakonia
Modlitwy, zobowiązała się do przygotowania dwóch kompletnych propozycji materiałów,
dla przeprowadzenia Oaz Modlitwy, związanych, z tematem kolejnego roku
formacyjnego: „Czyńcie uczniów ze wszystkich narodów…”.
To czynienie uczniów dokonuje się zarówno przez głoszenie Słowa Bożego,
jak i przez wprowadzanie we wspólnotę wiary, jaką jest Kościół. Jednak fundamentem
takiego czynienia chrześcijan, jest najpierw szczere umiłowanie tego Słowa i Eucharystii,
z której rodzi się Kościół, przez samego głosiciela Ewangelii Zbawienia.
Jan Paweł II w ostatnim, pożegnalnym na polskiej ziemi spotkaniu z naszym
Ruchem, w dniu 18 sierpnia 2002 roku na Krakowskich Błoniach, wskazał właśnie
na te dwa akcenty, pielęgnowane w Oazie. Mówił wtedy do nas: „umiłowanie Eucharystii
i Biblii niech zawsze rzuca Boże światło na drogi Waszego życia.”, wcześniej
zaznaczając, „osobiście bliski jest mi ten styl życia, jaki zaproponował młodym sługa
Boży ks. Franciszek Blachnicki. I tego zdania nie zmieniłem.”. Dziś jest to styl życia
właściwy wszystkim członkom Ruchu Światło-Życie, zarówno młodym jak i dorosłym,
tym żyjącym indywidualnie i małżonkom, duchownym i świeckim...
Modląc się o rychłą beatyfikację sług Bożych, papieża Jana Pawła II
i ks. Franciszka Blachnickiego, chcemy zaprosić do refleksji nad naszym rzeczywistym
umiłowaniem Boga w Jego Słowie i celebracji Mszy Świętej. Stąd poniżej zamieszczamy
proponowane materiały do jesiennej Oazy Modlitwy, pod wspólnym tematem
„UMIŁOWANIE SŁOWA...”. Tą treścią będziemy się dzielić podczas naszego
spotkania CDM-u, które odbędzie się w Warszawie–Włochach, w dniach od 6-8 listopada
2009 r. (szczegóły można znaleźć na internetowej stronie naszej diakonii:
http://www.oaza.pl/cdm/index.php?option=com_content&task=view&id=469&Itemid=27).
Wszystkich chętnych zapraszamy do Warszawy, albo do przeprowadzenia takiej
oazy modlitwy w swoim środowisku Ruchu. Byłoby dobrze, gdyby mogły się one odbyć
jednocześnie, w tym wcześniej sugerowanym terminie, aby w miarę możliwości uczynić
to dzieło wspólnym, jako znak jedności w modlitwie za siebie nawzajem. Równocześnie
jednak jeszcze raz przypominamy, że podany termin, nie jest obligatoryjny "za wszelką
cenę".
Wiosenna
Oaza Modlitwy pod wspólnym tematem „UMIŁOWANIE
EUCHARYSTII...”, planowana jest w dniach od 12-14 marca 2010 r., w Wołczynie,
u o. Waldemara Korby ofm. Warto już teraz zarezerwować sobie ten termin. Serdecznie
już teraz Cię zapraszamy. Materiały jak zwykle ukażą się trochę wcześniej.
/CDM/
1. BÓG MÓWI – Słowo Stwórcze – Objawienie Imienia - Proroctwa!
 Całe dzieło powołania świata do istnienia przez stwórcze Słowo to wypowiedź Pana
Boga1. Dzieła natury powstały dla człowieka, aby czynił je sobie poddane2 i aby przez
naszą rozumną naturę całe stworzenie oddawało Panu chwałę3.
 Pan Bóg mówi do człowieka, nieustannie inicjuje dialog z człowiekiem, zapraszając
go do podjęcia wyznaczonej mu misji. Tak było przy stworzeniu4, po upadku
pierwszych ludzi5, grzechu Kaina6, gdy przemawiał do Noego7, Abrahama8 i wielu
następnych bohaterów historii zbawienia (Izaaka, Jakuba, Mojżesza, Samuela,
Dawida, sędziów, królów, proroków i innych).
 Jedną z najistotniejszych wypowiedzi Pana Boga do człowieka jest objawienie
Mojżeszowi swego Imienia – Jahwe9. Potwierdza On w znaczeniu Swego imienia to,
co od początku jest Jego zamysłem. Imię Jahwe możemy dosłownie przetłumaczyć
w treści: „On istnieje”, „On jest tu, obecny i gotowy do interwencji”, „Jestem, który
jestem”, czyli innymi słowy, „Nikt nie musi o mnie wiedzieć niczego poza moim
istnieniem, moją realnością; cała reszta jest tajemnicą, której zgłębienie jest
niemożliwe, a poznanie niepotrzebne!”10. To wyjawienie Swego Imienia jest
równocześnie zaproszeniem do stałego zasiadania w dialogu, do takiej modlitwy
(przez słowo, ze słowem i w słowie), jaką praktykował Mojżesz w Namiocie
Spotkania11.
 Przez całą historię Zbawienia Pan Bóg, przez wybranych ludzi, kieruje Słowo swego
proroctwa. Czynił to kiedyś i nadal to czyni zarówno przez urzędowych proroków12
jak i przez inne osoby namaszczone do wypowiadania słowa13, które są zbudowaniem,
pokrzepieniem, podniesieniem na duchu, a także bywa, że i wprost obwieszczeniem
woli Boga.
Słowo Boże dla nas...
2. BÓG POKAZUJE – Słowo Wcielone – JEZUS – Syn Boży!
 W liście do Hebrajczyków czytamy słowa, „wielokrotnie i na różne sposoby
przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a tych ostatecznych dniach
1
Por. Rdz 1,1-n; Bóg rzekł... wreszcie Bóg rzekł...; „przez słowo Pana powstały niebiosa i wszystkie ich zastępy
przez tchnienie ust Jego” /Ps 33,6/.
2
Por. Rdz 1,26.
3
Por. prefacja IV modlitwy eucharystycznej: razem z całym stworzeniem, które jest pod niebem i wielbi Cię
przez nasze usta, z radością wysławiamy Twoje imię... Człowiek jest jakby rzecznikiem stworzeń i zgodnie z
naturą stworzenia pozostaje z nimi na zawsze złączony by ostatecznie śpiewać hymn uwielbienia w "nowym
niebie" i na "nowej ziemi" (por. 2 P 3,13; Ap 5,13).
4
Rdz 1,28-30; 2,16.
5
Rdz 3,9.16-19.
6
Rdz 4,9.
7
Rdz 6,13-n.
8
Rdz 12,1-n.
9
Wj 3,4-6.14.
10
za: Jean Bottéro, Bóg Biblii, w: Najpiękniejsza historia Boga, Cyklady Warszawa 1998, s.14-15.
11
Wj 33,7-11.
12
Lb 11,24-30; Ezd 5,1-2; Syr 46,1; Za 8,9; Dz 3,24, itp.
13
Syr 24,33-34; 39,1; Rz 12,6; 1Kor 14,1.29; 2P 1,19, itp.
przemówi do nas przez Syna... Ten [Syn], który jest odblaskiem Jego chwały
i odbiciem Jego istoty, podtrzymuje wszystko słowem swej potęgi”14. Pan Bóg już nie
tylko objawia swoje Imię, ale przemawia do nas na sposób ludzki, podpadający pod
zdolność rozumowania i doświadczenie naszych zmysłów. Tajemnica Wcielenia
odsłania, w zrozumiałym dla nas „języku ludzkiej egzystencji”, oblicze Boga jako
Ojca miłosierdzia i Boga wszelkiej pociechy15. Bóg staje się nam wręcz „niemożliwie”
bliski, przychodzi jako zapowiedziany Emmanuel – Bóg z nami16. Przychodzi jako
Sługa Jahwe, w całkowitej kenozie (uniżeniu), nie po to aby Mu służono, lecz,
aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu17.
 Całą misję Jezusa Chrystusa, Bożego Syna można niejako streścić
w nowotestamentalnym hymnie z listu św. Pawła Apostoła do Kolosan: „On jest
obrazem Boga niewidzialnego - Pierworodnym wobec każdego stworzenia, bo w Nim
zostało wszystko stworzone: i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi, byty widzialne
i niewidzialne, czy Trony, czy Panowania, czy Zwierzchności, czy Władze. Wszystko
przez Niego i dla Niego zostało stworzone. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim
ma istnienie. I On jest Głową Ciała - Kościoła. On jest Początkiem, Pierworodnym
spośród umarłych, aby sam zyskał pierwszeństwo we wszystkim. Zechciał bowiem
/Bóg/, aby w Nim zamieszkała cała Pełnia, i aby przez Niego znów pojednać wszystko
z sobą: przez Niego - i to, co na ziemi, i to, co w niebiosach, wprowadziwszy pokój
przez krew Jego krzyża.”18.




Słowo Boże w nas...
3. BÓG RODZI Słowo – Dialog miejscem przyjęcia Słowa!
 Zwiastowanie19 to radykalny pomysł Pana Boga na nawiązanie dialogu z człowiekiem.
Przez Maryję i dzieło Jezusa Chrystusa, stało się możliwe wcielenie Słowa w każdym
człowieku. Mocą tego samego Ducha przez „fiat” zgody, każdy z nas może
doświadczać tej tajemnicy. Bóg nieustannie chce rodzić się w każdym z ludzi, przez
zgodę wiary na Jego Słowo. Miejscem indywidualnego zwiastowania jest modlitwa
człowieka. To tutaj Bóg, jak do Matki Swego Syna, kieruje do nas swoje zaproszenie,
abyśmy włączyli się w dzieło zbawienia zgodnie z wyznaczonym nam zadaniem.
 Nasze subiektywne przekonania winny zostać poddane pod rozeznanie w modlitwie
wspólnotowej, która też staje się naturalnym miejscem obiektywizacji naszej
intymności spotkania z Panem i dokonanych odkryć. Ona uczy nas obiektywizmu
i odkrywania prawdziwych potrzeb zarówno tych osobistych, jak i tych
we wspólnocie20. Modlitwa we wspólnocie swą siłę czerpie z mocy jedności
i miłości21.
 Kolejnym miejscem urzeczywistniania się Słowa wiary w nas jest sakrament.
W każdym momencie szafowania tą łaską Boga jest przewidziane głoszenie Słowa
z mocą. Stół Słowa we Mszach obrzędowych jest bogato zastawiony i dostosowany
do okoliczności, w których sakrament jest udzielany, zarówno w samej Eucharystii,
jak i poza nią, np. we wspólnotowej celebracji Sakramentu Pokuty i Pojednania. Słowo

Boże budzi w nas wiarę22 i prowadzi nas do spotkania Boga, przez łaskę misterium
i sacrum w podpadającym pod nasze zmysły znaku, aż po mistyczne doświadczenie
Jego Obecności!
Miejscem, w którym Pan Bóg przemawia do nas i czyni nowe życie w nas, jest także
odpowiednia lektura. On chce abyśmy posiłkowali się Dobrą Nowiną Jego zwycięstw
w życiu naszych bliźnich. Dobra hagiografia jest tu nie do przeceniania, a i wiele
świetnych komentarzy do Bożego Słowa rozjaśnia zdecydowaną wielość naszych
wątpliwości!
Oprócz indywidualnych możliwości zgłębiania Słowa i odkrywania jego znaczenia dla
naszego życia, wielce pomocną jest praktyka studium Pisma Świętego w małej grupie.
Żywy dialog, świadectwo skuteczności Słowa w życiu wierzących, pomagają i nam
coraz lepiej rozumieć, co to znaczy, że Bóg przemawia do nas dzisiaj i chce
zamieszkać w każdym z nas z mocą swej Ewangelii.
Modlitwa osobista i wspólnotowa, liturgia sakramentów, osobista lektura Słowa
i świadectwo życia Świętych Pańskich, jak i wspólnotowe studium Słowa mają na celu
nasze osobiste nawrócenie, czyli pracę nad porządkowaniem własnego życia
duchowego i moralnego. Nie ma wiary bez nawrócenia, to ono pozwala zweryfikować
szczerość naszej decyzji, aby Jezus był naszym rzeczywistym Panem i Zbawicielem,
który ma bezpośredni wpływ na nasze życie.
Wielką pomocą w porządkującym i obiektywnym procesie budowania swego życia
na Panu Jezusie jest instytucja kierownictwa duchowego. To „lustro” w dialogu wiary
zapewnia nam obiektywizm podejmowanych wysiłków na drodze ku dojrzałości
chrześcijańskiej. Jest to wielce istotne narzędzie łaski w procesie wzrostu duchowego
na etapie przechodzenia z pragnienia bezgrzeszności (pierwsze nawrócenie)
do pozytywnie rozumianej doskonałości chrześcijańskiej, czyli walki duchowej
o decyzje między tym co dobre, a tym co lepsze!
Te wszystkie narzędzia łaski23 staną się skuteczne dla naszej osobistej drogi ku niebu
wtedy, gdy znajdą one swoje praktyczne odniesienie do tajemnicy zwiastowania –
czyli do naszej nieustannej, osobistej odpowiedzi w dialogu z Bogiem oraz staną się
naszym naturalnym sposobem na życie w świetle Bożego Słowa24.
Umiłowanie Słowa Bożego przez nas...
4. BÓG WYPOWIADA się dziś przez nas – Misja głoszenia Słowa!
 Ktoś, kiedyś powiedział, że być może chrześcijanie są jedyną Ewangelią, jaką „czyta”
współczesny człowiek. To jest wielki przywilej, ale tym większe zobowiązanie,
aby sobą nie tylko nie zasłaniać Pana Jezusa, ale i wiernie Go ukazywać swoim
postępowaniem (aby ludzie widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego,
który jest w niebie25). Papież Paweł VI, w swojej adhortacji apostolskiej, „Evangelii
Nuntiandi” zaraz na początku napisał, że „głoszenie Ewangelii ludziom naszych
czasów, pełnym nadziei, ale również często nękanym lękiem i trwogą, należy uważać
bez wątpienia za służbę świadczoną nie tylko społeczności chrześcijan, ale także całej
14
Hbr 1,1-3a.
por. 2Kor 1,3.
16
por. Mt 1,22.
17
por. Flp 2,5-11; Mk 10,45.
18
Kol 1,15-20.
19
Łk 1,26-38; J 1,1-5.9-14.
20
Neh 1,11; Mk 11,24, Dz 1,14; 13,3; 14,23; Ef 6,18; Flp 4,6; Ap 8,4
21
Mt 6,6-13; 18,19-20; Łk 6,34-36; 2Tes 1,1-3; Jud 20.
15
22
Rz 10,17
Modlitwa osobista i wspólnotowa, liturgia sakramentów, osobista lektura i wspólnotowe rozważanie Słowa,
świadectwo licznych hagiografii, spowiedź i kierownictwo duchowe i inne.
24
Wj 24,7-8; Pwt 4,39-40; Joz 1,8; Jer 11,6;48,10a; Mt 5,19;7,24; Łk 6,47-48; 8,21; Rz 2,13;13,10; Ga 5,14;6,2;
Jk 1,21-25; 1J 5,2.
25
por. Mt 5,16.
23




26
ludzkości26. Dalej zaś wyraźnie określa adresatów tego zadania, Sobór Watykański II
odpowiada jasno: Kościół «z Bożego nakazu ma obowiązek iść na cały świat i głosić
Ewangelię wszelkiemu stworzeniu». A w innym miejscu stwierdza, że cały Kościół jest
misyjny i że «dzieło ewangelizacji jest podstawowym zadaniem Ludu Bożego». 27”.
Zatem żaden chrześcijanin nie może powiedzieć, że sprawa głoszenia Pana Jezusa
go nie dotyczy. To sprawa najwyższej wagi, wszak od tego zależy zbawienie nas
samych i naszych bliźnich, gdyż jest napisane, „każdy, kto wezwie imienia Pańskiego,
będzie zbawiony28”. Jeśli zatem „wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się
słyszy, jest słowo Chrystusa29”, to nie możemy ze spokojem i uśpionym
samozadowoleniem słuchać wcześniejszych słów św. Pawła, „jakże więc mieli wzywać
Tego, w którego nie uwierzyli? Jakże mieli uwierzyć w Tego, którego nie słyszeli?
Jakże mieli usłyszeć, gdy im nikt nie głosił? Jakże mogliby im głosić, jeśliby nie zostali
posłani? Jak to jest napisane: Jak piękne stopy tych, którzy zwiastują dobrą
nowinę!30”.
Pozwolenie Bogu na wypowiedzenie Jego Ewangelii przez nasze życie to nie tylko
zadanie dla nas, ale to także najwartościowsze narzędzie weryfikujące prawdziwość
naszej wiary. Prawdą naszego umiłowania Boga i Jego Słowa jest zatem owa
świadomość, że skoro darmo otrzymaliśmy, to musimy się tym hojnie i z radością
dzielić31, bo radosnego dawcę miłuje Bóg32. Trzeba też pamiętać pokornie, że jesteśmy
tylko sługami nieużytecznymi w tym dziele i robimy tylko to, co należy uczynić33.
Tak jak Apostoł Paweł winniśmy nosić w sobie to przekonanie, że „nie jest dla mnie
powodem do chluby to, że głoszę Ewangelię. Świadom jestem ciążącego na mnie
obowiązku. Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii!34”.
Umiłowanie i głoszenie Słowa Bożego dokonuje się przez świadectwo życia. Polega
na czynieniu z innych uczniów Pana przez głoszone słowo: „Uwierzyłem, dlatego
przemówiłem35” oraz przez czyn: „Nie każdy, który Mi mówi: Panie, Panie!, wejdzie
do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w
niebie.36”. Dobrze tę zależność pokazuje w swoim liście św. Jakub Apostoł, który
wyraźnie wskazuje na niezbędność harmonii głoszenia Ewangelii słowem i czynem37.
Niechaj na zakończenie słowem zachęty dla nas stanie się wezwanie ze wcześniej
wspomnianej adhortacji apostolskiej, „zachowajmy więc gorliwość ducha, pielęgnujmy
słodką i pełną pociechy radość z ewangelizowania, nawet wtedy, kiedy trzeba
zasiewać, płacząc. Miejmy taki zapał ducha — jaki miał Jan Chrzciciel, Piotr i Paweł,
inni Apostołowie oraz owa rzesza godnych podziwu głosicieli Ewangelii przez cały
ciąg dziejów Kościoła — jakiego by ani ludzie, ani rzeczy nie mogły przytłumić. Niech
to będzie wielką radością nam, którzy poświęciliśmy swe życie. Oby świat współczesny,
który szuka już to w trwodze, już to w nadziei, przyjmował Ewangelię nie od jej
głosicieli zgnębionych lub pozbawionych nadziei, nie od niecierpliwych lub
EN 1.
EN 59.
Jl 3,5; Rz 10,13.
29
Rz 10,17.
30
Rz 10,14-15.
31
por. Mt 10,8b.
32
2Kor 9,7.
33
Łk 17,10.
34
1Kor 9,16.
35
2Kor 4,13.
36
Mt 7,21; por.
37
Jk 2,14-26.
27
28
bojaźliwych, ale od sług Ewangelii, których życie jaśniałoby zapałem, od tych, co
pierwsi zaczerpnęli swą radość od Chrystusa i nie wahają się poświęcić życia, byle
tylko głosić Królestwo i zaszczepiać Kościół w sercu świata.38”. EN 80
Ks. Ryszard Nowak
Można na zakończenie konferencji wykorzystać jako świadectwo umiłowania Słowa,
piękny wiersz p. Romana Brandstaettera, "Biblio, ojczyzno moja..."
Biblio, ojczyzno moja,
Biblio, moja ziemio polska,
Galilejska
I franciszkańska,
O wy, Księgi mojego dzieciństwa,
Pisane dwujęzyczną mową,
Polską hebrajszczyzną,
Hebrajską polszczyzną,
Dwumową
Świętą
I jedyną.
Gdy ma się ku zachodowi
I z lipy przed moim domem opadają liście,
Siedzę nad Tobą,
Biblio,
I wywołuję z Twoich wersetów
Wszystkich najlepszych,
Którzy są dla mnie niedościgłym wzorem,
Wszystkich najpiękniejszych,
Których podziwiam,
Wszystkich szlachetnych,
Którym nie umiem dorównać,
Biblio,
Mówiąca do mnie głosem napomnienia
I głosem nagany,
I głosem gniewu,
I głosem kary,
I głosem potępienia,
I głosem przestrogi,
I głosem sumienia,
Biblio,
Sprawująca nade mną
Sąd.
38
EN 80.
Gdy ma się ku zachodowi,
A z lipy przed moim domem opadają liście,
Patrzysz na mnie
Oczami Ojca i Syna, i Ducha Świętego,
Oczami moich praojców,
Oczami mojego dziadka,
Oczami mojej żony,
Oczami moich umiłowanych poetów,
Oczami Jana z Czarnolasu, Skargi i Anhellego.
Wołasz do mnie z głębokości
Psalmem krematoriów,
Płaczem nad ruinami walczącej Warszawy,
Lamentem nad zwłokami spalonego getta,
Pamięcią Oświęcimia,
Treblinki,
Majdanka,
Jeremiaszowym jękiem
Moich w dwójnasób umęczonych
Dziejów.
Jeżeli jednak nie nauczyłem się żyć,
Jeżeli nie nauczyłem się czytać,
Jeżeli nie nauczyłem się pisać,
Jeżeli nie nauczyłem się myśleć,
Jeżeli nie nauczyłem się prawdy,
Jeżeli nie nauczyłem się prosić o odpuszczenie grzechów,
Jeżeli nie nauczyłem się kochać,
Jeżeli nie nauczyłem się mądrości,
Jeżeli nie nauczyłem się przebaczać,
Jeżeli nie nauczyłem się pokory,
Jeżeli nie nauczyłem się modlić,
Moja wina,
Moja wina,
Moja bardzo wielka wina.
Już ma się ku zachodowi,
Z lipy przed moim domem opadają liście.
Ludzie z mojego życia bezpowrotnie odchodzą,
Grobów jest więcej niż żywych przyjaciół,
Nawet spłowiał atrament na matczynych listach,
Pisanych do mnie nocą z dzielnicy pogromu.
Wszystko jest w Tobie,
Cokolwiek przeżyłem.
Wszystko jest w Tobie,
Cokolwiek kochałem.
A ja siedzę nad Tobą,
Biblio,
I uczę się śmierci.
Wszystko.
Może tego jednego w końcu się nauczę.
Cały żywot własny
Człowieka,
Żyjącego w nawiedzonym przez szatana
Wieku.
Zaplątany w jego sprzecznościach,
W szaleństwach
I w kłamstwach,
Jak Absalom w gałęziach wisielczego dębu,
Na Tobie uczyłem się żyć.
Na Tobie uczyłem się czytać,
Na Tobie uczyłem się pisać,
Na Tobie uczyłem się myśleć,
Na Tobie uczyłem się prawdy,
Na Tobie uczyłem się prosić o odpuszczenie grzechów,
Na Tobie uczyłem się kochać,
Na Tobie uczyłem się mądrości,
Na Tobie uczyłem się przebaczenia,
Na Tobie uczyłem się pokory,
Na Tobie uczyłem się modlić.
Namiot Spotkania
Proponujemy, aby modlitwa osobista uczestników naszej Oazy Modlitwy w te dni przybrała formę
klasycznego Namiotu Spotkania, a w niedzielę dodatkowo stanowiła przygotowanie do kręgu liturgicznego.
Byłoby wspaniale, gdyby te modlitwy mogły odbywać się wobec Najświętszego Sakramentu, przez czas
ok. 60 min. każda.
SOBOTA:
Proponujemy rozważenie tekstu z księgi proroka Ezechiela (Ez 2, 1 – 3, 3)
„1Rzekł On do mnie: «Synu człowieczy, stań na nogi. Będę do ciebie mówił». 2 I wstąpił we mnie
duch, <gdy do mnie mówił>, i postawił mnie na nogi; potem słuchałem Tego, który do mnie mówił.
3 Powiedział mi: «Synu człowieczy, posyłam cię do synów Izraela, do ludu buntowników, którzy
Mi się sprzeciwili. Oni i przodkowie ich występowali przeciwko Mnie aż do dnia dzisiejszego.
4 To ludzie o bezczelnych twarzach i zatwardziałych sercach; posyłam cię do nich, abyś
im powiedział: Tak mówi Pan Bóg. 5 A oni czy będą słuchać, czy też zaprzestaną - są bowiem
ludem opornym - przecież będą wiedzieli, że prorok jest wśród nich. 6 A ty, synu człowieczy,
nie bój się ich ani się nie lękaj ich słów, nawet gdyby wokół ciebie były osty i ciernie i gdybyś się
znalazł wśród skorpionów. Nie obawiaj się ich słów ani się nie lękaj ich twarzy, bo to lud oporny.
7 Przekażesz im moje słowa: czy będą słuchać, czy też zaprzestaną, bo przecież są buntownikami.
8 Ty więc, synu człowieczy, słuchaj tego, co ci powiem. Nie opieraj się, jak ten lud zbuntowany.
Otwórz usta swoje i zjedz, co ci podam». 9 Popatrzyłem, a oto wyciągnięta była w moim kierunku
ręka, w której był zwój księgi. 10 Rozwinęła go przede mną; był zapisany z jednej i drugiej strony, a
opisane w nim były narzekania, wzdychania i biadania.
1 A On rzekł do mnie: «Synu człowieczy, zjedz to, co masz przed sobą. Zjedz ten zwój i idź
przemawiać do Izraelitów!» 2 Otworzyłem więc usta, a On dał mi zjeść ów zwój, 3 mówiąc
do mnie: «Synu człowieczy, nasyć żołądek i napełnij wnętrzności swoje tym zwojem, który
ci podałem». Zjadłem go, a w ustach moich był słodki jak miód. ”
Jako przygotowanie/pomoc do modlitwy można wykorzystać wiersz Romana
Brandstaettera, Modlitwa o ustanowienie święta Spożywania Pisma Świętego
Jest święto Twojego Narodzenia,
Jest święto Twojego Męczeństwa,
Jest święto Twojego Zmartwychwstania,
Jest święto Zesłania Ducha Świętego,
Jest święto Wniebowzięcia Matki Bożej,
Jest święto Wszystkich Świętych.
Ale nie ma święta Biblii.
Ustanów, Panie, święto Biblii!
Radosne święto Ksiąg,
Które wcieliłeś w słowa człowiecze!
Święto Spożywania Pisma Świętego!
Ustanów to święto
Według Twojego rozkazu
Danego Ezechielowi,
Słudze Twojemu,
Aby spożywał
I przeżywał
Niepojętą i nieomylną mądrość Twoją,
Którą zapisałeś
Na niezniszczalnych tablicach i zwojach
Wszechczasów.
Niechaj to święto
Ożywi w człowieku
Umiłowanie słów Twoich,
I napełni go pragnieniem
I łaknieniem
Twojej Nauki,
Która jest źródłem naszej ludzkiej godności.
Niechaj w to święto
Człowiek modli się
O zrozumienie słów,
Które oblekłeś w ciało obu Testamentów
Na potwierdzenie dni Stworzenia,
Na potwierdzenie Obietnicy,
Na potwierdzenie przyjścia Twojego,
Boże Uczłowieczony,
Prawodawco
I Wykonawco
Swej woli
I swoich wyroków,
Niechaj w to święto,
Ustanowione ku chwale
Ksiąg Twoich
Wszelka dusza ludzka
Posiądzie umiejętność ich czytania
I do syta nakarmiona ich treścią
Pogłębi swoją wiarę,
Pojmie
I zrozumie,
I wie,
Że bez znajomości Twoich wersetów,
Nieśmiertelnych,
Zbawiennych
I wyzwalających,
Każde życie jest figowcem uschniętym,
A każda śmierć bezowocna.
Niechaj to święto
Spożywania Pisma Świętego
Będzie pamiątką narodzin
Ksiąg Twoich,
Panie,
Pożywnych i słodkich jak plaster miodu.
Niech będzie ucztą wiecznego czytania.
Wiecznego czytania.
z samego siebie.
A jak postanowione ludziom raz umrzeć, a potem sąd, tak Chrystus raz jeden był ofiarowany
dla zgładzenia grzechów wielu, drugi raz ukaże się nie w związku z grzechem, lecz dla zbawienia
tych, którzy Go oczekują.
NIEDZIELA:
Proponujemy rozważenie tekstów z aktualnej niedzieli
(Podczas Oazy Modlitwy, - spotkania CDM w niedzielę 8 XI 2009 r. przypada XXXII NZ).
PIERWSZE CZYTANIE
Uboga wdowa karmi Eliasza
1 Krl 17,10-16
Czytanie z Pierwszej Księgi Królewskiej. Prorok Eliasz poszedł do Sarepty. Kiedy wchodził do bramy
tego miasta, pewna wdowa zbierała tam sobie drwa. Wiec zawołał ją i powiedział: „Daj mi, proszę,
trochę wody w naczyniu, abym się napił”. Ona zaś zaraz poszła, aby jej nabrać, ale zawołał na nią
i rzekł: „Weź, proszę, dla mnie i kromkę chleba”.
Na to odrzekła: „Na życie Pana, twego Boga, już nie mam pieczywa, tylko garść mąki w dzbanie
i trochę oliwy w baryłce. Właśnie zbieram kilka kawałków drewna i kiedy przyjdę, przyrządzę sobie
i memu synowi strawę. Zjemy to, a potem pomrzemy”.
Eliasz zaś jej powiedział: „Nie bój się! Idź, zrób, jak rzekłaś; tylko najpierw zrób z tego mały
podpłomyk dla mnie i wtedy mi przyniesiesz. A sobie i twemu synowi zrobisz potem.
Bo Pan, Bóg Izraela, rzekł tak: «Dzban mąki nie wyczerpie się i baryłka oliwy nie opróżni się
aż do dnia, w którym Pan spuści deszcz na ziemię»”.
Poszła więc i zrobiła, jak Eliasz powiedział, a potem zjadł on i ona oraz jej syn, i tak było co dzień.
Dzban mąki nie wyczerpał się i baryłka oliwy nie opróżniła się według obietnicy, którą Pan
wypowiedział przez Eliasza.
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY
Ps 146,6c-7.8-9a.9bc-10
AKLAMACJA PRZED EWANGELIĄ
Mt 5,3
Alleluja, alleluja, alleluja.
Błogosławieni ubodzy w duchu,
albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
EWANGELIA
Wdowi grosz
Mk 12,38-44
Słowa Ewangelii według św. Marka. Jezus nauczając mówił do zgromadzonych: „Strzeżcie się
uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia
na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów
i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok”.
Potem usiadł naprzeciw skarbony i przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze
do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła
dwa pieniążki, czyli jeden grosz.
Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: „Zaprawdę powiadam wam: Ta uboga wdowa
wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego,
co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie”.
Oto słowo Pańskie.
Refren: Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego.
On wiary dochowuje na wieki,
uciśnionym wymierza sprawiedliwość,
chlebem karmi głodnych,
wypuszcza na wolność więźniów.
Oprac. Joanna Raś
Pan przywraca wzrok ociemniałym,
Pan dźwiga poniżonych,
Pan kocha sprawiedliwych.
Pan strzeże przybyszów.
Ochrania sierotę i wdowę,
lecz występnych kieruje na bezdroża.
Pan króluje na wieki,
Bóg twój, Syjonie, przez pokolenia.
DRUGIE CZYTANIE
Jedyna ofiara Chrystusa
Oto słowo Boże.
Hbr 9,24-28
Czytanie z Pierwszego Listu do Hebrajczyków. Chrystus wszedł nie do świątyni, zbudowanej rękami
ludzkimi, będącej odbiciem prawdziwej świątyni, ale do samego nieba, aby teraz wstawiać się
za nami przed obliczem Boga, nie po to, aby się często miał ofiarować jak arcykapłan, który co roku
wchodzi do świątyni z krwią cudzą. Inaczej musiałby cierpieć wiele razy od stworzenia świata.
A tymczasem raz jeden ukazał się teraz, na końcu wieków, na zgładzenie grzechów przez ofiarę
CZAS DLA WSPÓLNOTY (sobota)
Część pierwsza: TURNIEJ BIBLIJNY
Uczestników należy podzielić na kilku osobowe grupy/zespoły.
Grupa wybiera kapitana.
Każda grupa otrzymuje cztery różnokolorowe kartki i kartonik z cukierkami [min. 20szt].
Kolor kartki oznacza wariant odpowiedzi A B C D na zadane pytanie.
Grę rozpoczyna prowadzący prosząc, by kapitan w imieniu grupy obstawił odpowiedź,
poprzez położenie dowolnej ilości cukierków na kartce oznaczającej wybraną odpowiedź
A B C lub D, zanim zostanie przeczytane pytanie.
Prowadzący czyta pytanie.
Po usłyszeniu pytania i możliwych odpowiedzi grupa może zmienić obstawianą
odpowiedź.
Jeżeli :
a) grupa wybrała właściwą odpowiedź przed usłyszeniem pytania, otrzymuje
od prowadzącego dodatkowo obstawioną liczbę cukierków;
b) grupa zmieniła decyzję po usłyszeniu pytania i wariantów odpowiedzi i wskazała
poprawną odpowiedź, nie traci swoich cukierków;
c) grupa wybrała złą odpowiedź, traci obstawione cukierki na rzecz prowadzącego.
SPOTKANIE W GRUPIE - EWANGELICZNA REWIZJA ŻYCIA (sobota)
SPOTKANIE I
Temat: „Umocnieni Słowem i tradycją”
Grupy: około 5 osobowe.
Cel: Ubogacenie się różnorodnością postaw i wzorców biblijnych.
Metoda: Poszukiwawcza z elementami aktywizującymi.
Czas: spotkania około 1,5 godz.
Przebieg:
1.
Modlitwa wspólna w kaplicy [ok. 5 min.]
2.
Recytacja fragmentu wiersza „Biblio, ojczyzno moja…” – Załącznik nr 1.
3.
Rozejście się do grup.
4.
Rozdanie, przez animatora, uczestnikom spotkania kart pracy - Załącznik nr 2.
Grę wygrywa grupa, która zdobyła największą liczbę cukierków.
5.
Indywidualne uzupełnienie kart pracy [czas ok. 20 min.]
Uwaga:
Pytania i odpowiedzi pozostawiamy do własnego opracowania (najlepiej 10 pytań).
Pytania dotyczyć mają znajomości Pisma Świętego.
Istnieje możliwość otrzymania zestawu pytań i odpowiedzi z CDM,
Kontakt: [email protected].
6.
Dzielenie się rezultatami pracy indywidualnej. [czas ok. 20 min.]
7.
Wybór „osobowości biblijnej” grupy. [czas ok. 5 min.]
Należy wybrać postać, która posiada najwięcej cech wspólnych wymienionych w
kartach pracy. Następnie uzupełnić załącznik nr 3 podpisując postać oraz
wypisać cechy charakterystyczne tej postaci.
Część druga: KALAMBURY w formie pantomimy
Uczestnicy dzielą się na dwie grupy (w przypadku dużej liczby uczestników, część osób
stanowi widownię żywiołowo reagującą na toczącą się rozgrywkę).
Każda z grup (na przemian) losuje u prowadzącego fragment z Pisma Świętego opisujący
konkretne wydarzenie (np. uzdrowienie, cud, uwolnienie, rozmnożenie chleba, Daniel
w jaskini lwów, Mojżesz na górze Synaj itp.) lub przypowieść.
Grupa przedstawia wylosowany fragment w formie pantomimy (całkowity zakaz
wydawania jakichkolwiek dźwięków ).
Przeciwna grupa ma za zadanie zgadnąć o jaki fragment chodzi (należy dodatkowo podać
nazwę księgi, rozdział i odpowiednie wersety) mając do dyspozycji swoje egzemplarze
Pisma Świętego.
Wygrywa grupa, która przedstawiając wylosowane fragmenty, zdołała naprowadzić drugą
grupę na prawidłową odpowiedź większą ilość razy.
8.
Prezentacja wyników pracy w grupach na forum przez jednego przedstawiciela.
[czas ok. 20 min.]
9.
Wspólna modlitwa Litanią do Wszystkich Świętych.
SPOTKANIE II
Krąg biblijny lub liturgiczny z tekstów Niedzieli (zob. Namiot Spotkania)
Życzymy dobrej zabawy !!!
Oprac. Agnieszka i Andrzej Rutkowscy
Oprac. Agnieszka i Andrzej Rutkowscy
Załącznik nr 1
Biblio, ojczyzno moja...
Biblio, ojczyzno moja,
Biblio, moja ziemio polska,
Galilejska...
Wywołuję z Twoich wersetów
Wszystkich najlepszych,
Którzy są dla mnie niedościgłym wzorem,
Wszystkich najpiękniejszych,
Których podziwiam,
wszystkich szlachetnych,
Którym nie umiem dorównać...
Patrzysz na mnie
Oczami Ojca i Syna, i Ducha Świętego,
Oczami moich praojców,,,
Wszystko jest w Tobie,
Cokolwiek przeżyłem.
Wszystko jest w Tobie,
Cokolwiek kochałem...
Na Tobie uczyłem się żyć,
Na Tobie uczyłem się czytać,
Na Tobie uczyłem się pisać,
Na Tobie uczyłem się myśleć,
Na Tobie uczyłem się prawdy...
(Roman Brandstaetter)
Załącznik nr 2 – Karta pracy indywidualnej uczestnika OM – spotkanie w grupie.
Uzupełnij tabelę wskazując postacie biblijne, które dla Ciebie najlepiej odzwierciedlają kolejne fragmenty wiersza. Następnie wypisz ich cechy charakteru/osobowości
argumentujące Twój wybór oraz wskaż stosowne cytaty z Pisma Świętego (opisujące te cechy).
Fragment wiersza
Wszystkich najlepszych,
Którzy są dla mnie niedościgłym wzorem
Wszystkich najpiękniejszych,
Których podziwiam
wszystkich szlachetnych,
Którym nie umiem dorównać...
Postać biblijna
Cechy charakterystyczne
Cytaty biblijne opisujące
wymienione cechy