Instrukcja w fromacie pdf

Sławomir Ryszawy
[email protected]
ver. 0.03a z 25.05.2004
drakTermServ w US
Stare PC jako Linuxowy terminal przeznaczony do pracy z Windows 2003
i POLTAXem.
14.03.2004
Niniejszy dokument, bez pytania autora o pozwolenie, wolno rozpowszechniać wyłącznie w oryginalnym formacie za pomocą sieci (w tym także
Internet) oraz na dyskietkach, CDROMach i płytach DVD.
Niniejszą instrukcję wykorzystujecie na własną odpowiedzialność
1. Wprowadzenie
1.1
Założenia
Celem niniejszego instrukcji jest opisanie jak skonfigurować serwer terminali Linuxowych w
oparciu o Mandrake 9.2. Pozwoli to na wykorzystanie starych PC jako terminali graficznych.
Zalecana konfiguracja terminali to co najmniej Pentium 100MHz, 32 MB RAM oraz stacja dysków.
Ponieważ terminale pracują jako NC a nie cienki klienty, nie powodują istotnego obciążenia serwera
(poza okresem kiedy startują). Czas jaki potrzebuje taki terminal wyposażony w kartę 10MBit na start
mieści się poniżej 4 minut. Oczywiście wąskim gardłem podczas uruchamiania kilkudziesięciu
terminali może stać się karta sieciowa serwera. Można jednak ten problem ominąć dokładając
dodatkową kartę sieciową i odpowiednio konfigurując system.
Po skonfigurowaniu na vt1 będziemy mieli POLTAX, na vt2 rdesktop (linuxowy klient
terminalowy dla systemów Windows Terminal Server), na vt3 konsola administracyjna.
Przed przystąpieniem do konfiguracji należy wiedzieć co to jest DHCP, jak dodać
użytkownika do systemu, jak korzystać z mc (linuxowy klon NC), zakładam też że nie jest dla nikogo
zaskoczeniem informacja, iż w Linuxie, by można było program lub skrypt uruchomić musi on mieć
atrybut wykonywalności.
UWAGA
Po konfiguracji nasz Linux będzie pracował jako serwer DHCP. Jeżeli w sieci mamy jeszcze
jakiś serwer DHCP to musimy go wyłączyć.
Z tej wersji instrukcji usunięto większą część opisu MDK 10. Zostanie on przywrócony i
uzupełniony po ściągnięciu i przetestowaniu przeze mnie MDK 10 w wersji Official.
1.2
Troszkę (bardzo uproszczonej) teorii.
Komputer sieciowy (NC od Network Computer) jest to komputer nie posiadający napędów
lecz wykorzystujący napędy serwera. Przy starcie system operacyjny jest ładowany z serwera.
Cienki klient (thin client). W przypadku cienkiego klienta aplikacje wykonywane są na
serwerze. Jako cienki klient może pracować prawie dowolny PC, komputer sieciowy albo NetPC
(rozwiązanie pośrednie pomiędzy NC i PC). Cienki klient ze względów marketingowych zwany jest
także uproszczonym lub pasywnym klientem.
1
Jeżeli terminale startują poprzez sieć to mogą to robić wykorzystując pxe lub etherboot.
Etherboot to specjalny bootrom przygotowany do startowania z sieci. Może być umieszczony na
dyskietce, CDROMie albo w niektórych kartach sieciowych wyposażonych w EPROM. PXE to
protokół do bootowania z sieci. Stare PC nie potrafią korzystać z PXE.
Naszym celem jest skonfigurowanie starych PC tak by pracowały jako NCty bootujące dzięki
Etherbootowi nagranemu na dyskietkę. Po wystartowaniu będą pracować jako cienkie klienty,
korzystające z zasobów serwera Windows.
2.
Konfiguracja Serwera Terminali
2.1
Serwer terminali na Linuxie
Większość “dużych” dystrybucji Linuxa ma specjalne programy do pracy w roli serwera
terminali. W Mandrake istnieje narzędzie o nazwie drakTermServ. Jest to aplikacja (a właściwie
graficzna nakładka) korzystająca z kilku programów między innymi: tftpd, dhcpd, clusternfs,
mkinitrd-net. Można za jej pomocą przygotować startowe dyskietki korzystające z etherboota oraz
wybrać jądro wykorzystywane przez pxe (od MDK 10).
DrakTermserv dostępny w Mandrake 10 jest nieco lepszy od tego z MDK9.2. Podstawowe
różnice to dodanie kreatora “druid pierwszego uruchomienia” oraz możliwość korzystania z pxe (w
tym przypadku musimy jednak zdecydować się na jeden, konkretny model karty sieciowej).
DrakTermServ można uruchomić wpisując polecenie drakTermServ.
Przed przystąpieniem do konfigurowania należy dodać do systemu użytkownika o nazwie
“terminalowy” za pomocą jakiegoś narzędzia np. kuser lub userdrake.
2.2 Korzystanie z drakTermServ
W MDK 10 do konfiguracji najlepiej skorzystać z kreatora a dopiero potem wybierać i
dostosować poszczególne elementy wedle uznania. W MDK 9.2 nie ma kreatora więc musimy sami
po kolei wszystko robić (co tak naprawdę nie jest trudniejsze, tyle że za pierwszym razem możemy o
czymś zapomnieć).
DrakTermServ z MDK9.2
2
A. Najpierw wybieramy “obrazy uruchamiane z sieci”
Wybieramy najnowsze jądro jakie mamy na serwerze i klikamy “zbuduj całe jądro”. Trwa to kilkakilkanaście minut.
Następnie w terminalu wchodzimy do katalogu /var/lib/tftpboot i wydajemy polecenie:
for i in *.2.4.22-10mdk.* ; do ln -s $i ${i/.2.4.22-10mdk/} ; done
Oczywiście o ile nasze jądro jest w wersji 2.4.22-10. W razie potrzeby należy zmienić
numerki w powyższym poleceniu.
Spowoduje to utworzenie dowiązań symbolicznych do plików ale z nazwami BEZ określania,
które to jest wydanie jądra. Jeżeli są w tym katalogu pliki o takich nazwach to nie musimy tego robić,
gdyż oznacza to że mamy jakieś starsze jądro już zbudowane z odpowiednimi nazwami. Lepiej
jednak za pomocą drakTermServ->Obrazy uruchamiane z sieci usunąć przestarzałe jądra i zbudować
tylko najnowsze. Jeżeli po usunięciu drakTermServ przestarzałego jądra pozostaną jakieś pliki w
/var/lib/tftpboot można je ręcznie usunąć. Można też budować tylko dla wybranych kart sieciowych.
Tutaj jedna uwaga. Zdarzyło mi się, że dla jednej karty nie zbudowało mi jądra po wybraniu
“Zbuduj wszystkie jądra” i musiałem dla tej karty skorzystać z “Zbuduj pojedynczy NIC”.
B. Wybieramy “Dodaj/usuń użytkownika”.
Można tu wybrać, którzy użytkownicy mogą logować się z terminali. Nam wystarczy
“terminalowy”. Jeżeli istnieje taka potrzeba to można też na jakiś czas dodać roota, choć jest to
zdecydowanie niezalecane. W razie potrzeby można ręcznie skopiować linijkę dotyczącą roota z pliku
/etc/shadow do /etc/shadow$$CLIENT$$.
3
C. Wybieramy “Dodaj usuń programy kliencke”
Jeżeli zaznaczymy opcję “Włączenie lokalnej konfiguracji sprzętowej” to za pomocą narzędzi
MDK: drak* można będzie zmieniać konfigurację terminali bezpośrednio na tych terminalach. W
przeciwnym wypadku zmiana konfiguracji możliwa jest tylko z serwera. Oczywiście w tym celu
będziemy musieli się zalogować jako root.
Mamy tu także możliwość dodania indywidualnych klientów, wiążąc ich MAC adresy z
określonymi adresami IP. Dzięki temu będzie można indywidualnie skonfigurować taki terminal.
Zostanie bowiem wygenerowany dla niego zestaw plików konfiguracyjnych.
W oknie tym wybieramy “Konfiguracja dhcpd...”.
4
Jak widać na załączonym rysunku, można tu dokonać tylko podstawowej konfiguracji DHCP,
wystarczy jednak do naszych zastosowań. W razie potrzeby można ją potem innymi narzędziami
dostosować. Niestety, nasz serwer terminali musi pełnić rolę DHCP. Po skonfigurowaniu proszę nie
zapomnieć kliknąć “Zapisz konfigurację”.
UWAGA! Należy upewnić się że w katalogu /etc powstał plik dhcpd.conf.etherboot.clients
Jeżeli nie powstał to należy go utworzyć np. za pomocą polecenia >dhcpd.conf.etherboot.clients
D. W celu rozpoczęcia pracy należy wybrać “Włącz serwer”, a następnie “Uruchom serwer”.
Jeżeli dostaniemy informację iż Uruchamianie dhcpd: [NIEUDANE] należy w terminalu
wpisać polecenie: dhcpd -cf /etc/dhcpd.conf. Na ekranie wyświetlony zostanie jaki mamy błąd w
pliku konfiguracyjnym dhcpd.
Zanim jednak włączymy serwer musimy dokończyć konfigurację.
E. Przygotowanie dyskietek startowych
Wybieramy “Uruchamianie sieciowe z dyskietki/obrazu ISO”. Umieszczamy w stacji dysków
dyskietkę. Wybieramy stosowny pilk dla karty sieciowej i klikamy w “Dyskietka startowa”. Jeżeli nie
wiemy który plik wybrać, stosowną informacje można znaleźć na stronie http://rom-o-matic.net. W
MDK9.2 jest Etherboot w wersji 5.0.x. Po wejściu na wcześniej wymienioną stronę wybieramy link
5.0.11 a następnie odnajdujemy napis “PCI IDs for available NICs are documented here”. Klikamy
słówko “here”.
3
Konfigurowanie terminali do pracy z serwerem terminali Windows
UWAGA
Opis poniższy oparty jest na dwóch Mandrakach, którymi administruję. Są to jednak systemy,
które nie jedno już przeszły. Należy więc pamiętać iż w Waszych systemach mogą wystąpić drobne
różnice w stosunku do tego co jest opisane w tym rozdziale.
5
3.1
Nazwy plików stosowane przez drakTermServ
DrakTermServ tworzy pliki konfiguracyjne w formie zwykła_nazwa$$CLIENT$$ lub, w
przypadku
jeżeli
konfigurowaliśmy
określonego
klienta
by
miał
jakiś
adres,
zwykła_nazwa$$IP=IP_klienta$$ np.:
inittab$$CLIENT$$
XF86Config$$IP=10.7.43.40$$
Modyfikacje plików zakończonych $$CLIENT$$ obejmują wszystkie terminale, zaś tych
zakończonych na $$IP=10.7.43.40$$ obejmują tylko tylko ten jeden terminal. Jeżeli dla danego
terminala istnieje plik dedykowany, to z tego pliku ów terminal skorzysta zamiast korzystać z wersji
$$CLIENT$$..
3.2
Ustawienie rdesktop jako menadżera pulpitu
Rdesktop jest linuxowym klientem serwera terminali Windows. W celu automatyczeno
pojawiania się okna logowania Windows na terminalach musimy skonfigurować automatyczne
logowanie do XWindowsa na Linuxie z rdesktopem jako menadżerem pulpitu.
Jako Menadżer Wyświetlania powinniśmy mieć wybrany MdkKDM lub KDM. KDM
wymaga zainstalowania pakietu kdebase-kdm. Wyboru dokonujemy w “Centrum Sterowania ->
System -> Wybór menadżera wyświetlania”. Centrum sterowania można wywołać pisząc mcc lub
wybierając K->Konfiguracja->Konfiguracja komputera.
W katalogu /usr/X11R6/bin tworzymy plik o nazwie startrdesktop:
if [ `uname -n` != "poczta.sb.kr.mofnet.gov.pl" ]
then
for (( ; ; ))
do
sleep 5
/usr/bin/rdesktop -f -u "" -k pl 10.7.43.202
done
fi
/usr/bin/rdesktop -f -u "" -k pl 10.7.43.202
10.7.43.202 to adres naszego serwera terminali Windows. "poczta.sb.kr.mofnet.gov.pl" to
nazwa naszego serwera terminali Linux. Rdesktop jest tu uruchamiany w trybie pełnoektranowym,
bez nazwy użytkownika, z polską klawiaturą.
3.3
Konfigurowanie rdesktop jako menadżera pulpitu
W katalogu domowym użytkownika “terminalowy” tworzymy plik z atrybutem
wykonywalności o nazwie .desktop i zawartości:
DESKTOP=rdesktop
DISPLAYMANAGER=KDE
Jeżeli pracowaliśmy w XWindow jako użytkownik “terminalowy” to powinniśmy zalogować
się ostatnim razem do menadżera “rdesktop”. Można też po prostu usunąć plik
/home/terminalowy/.wmrc oraz /home/terminalowy/.dmrc.
6
W MDK 9.2 w katalogu /etc/X11/wmsession.d tworzymy plik 01rdesktop, a
dotychczasowemu, którego nazwa zaczynała się na 01KDE nadajemy pierwszy wolny nr np. 09KDE
Wewnątrz plku 01rdesktop piszemy:
NAME=rdesktop
EXEC=/usr/X11R6/bin/startrdesktop
DESC="rdesktop"
SCRIPT:
exec /usr/X11R6/bin/startrdesktop
UWAGA!!!
Inne katalogi, w których mogą być przechowywane pliki konfiguracyjne to /etc/X11/dm,
/etc/X11/gdm lub /usr/share/apps/kdm/sessions (np. w MDK 10) w zależności od używanego Display
Menagera, fantazji twórców naszej dystrybucji i tego co sami już nawojowaliśmy.
W pliku /usr/share/config/kdm/kdmrc$$CLIENTS$$ odnajdujemy sekcję [X-:0-Core] i
wpisujemy w niej następujące dwie linie:
AutoLoginEnable=true
AutoLoginUser=terminalowy
W katalogu /etc/X11/xdm/ umieszczamy plik Xservers$$CLIENT$$ , w którym jest tylko
jedna niewyhaszowana linijka:
:0 local /bin/nice -n -10 /usr/X11R6/bin/X -deferglyphs 16 vt2
Dzięki temu XWindow będziemy mieli pod F2 zamiast F7. (deferglyphs – ilość KB
przeznaczonych na cache fontów).
3.4
Dostosowywanie ustawień XWindow.
Domyślna konfiguracja XWindow jest niezadowalająca. Można co prawda do modyfikacji
tych plików użyć jakiś narzędzi (sam preferuję xf86cfg i edytory tekstu), jednak osobom
nieobeznanym sugeruję raczej ominięcie problemu.
Należy uruchomić program konfiguracyjny Mandrake np. pisząc w terminalu mcc i
wybierając Sprzęt->XFdrake w MDK9.2. Za pomocą dostępnych tam kreatorów wybieramy i
konfigurujemy kartę graficzną (korzystając ze sterowników XFree 4 ewentualnie XFree 3), następnie
konfigurujemy rozdzielczość, typ monitora itd. Na końcu zapisujemy. Nie wychodzimy z XWindow.
W katalogu /etc/X11 znajdujemy pliki: XF86Config-4 (dla XFree 4) lub XF86Config (dla XFree 3) i
zapisujemy je z dopiskiem $$CLIENT$$ czyli XF86Config-4$$CLIENT$$
oraz
XF86Config$$CLIENT$$ (zależnie od używanej wersji XFree). Jeżeli mamy jakiś komputer o
specyficznych wymaganiach to zapisujemy te pliki z dopiskiem $$IP=adres_IP$$ np. XF86Config4$$IP=10.7.43.40$$ oraz XF86Config$$IP=10.7.43.40$$. Na koniec przywracamy kreatorem
normalną konfigurację. Ewentualnie można rozpocząć od skopiowania plików XF86Config-4 oraz
XF86Config i po skończeniu przywracamy je z kopii.
Teoretycznie nie jest to konieczne ale stare karty S3 (w kilku odmianach), które u mnie
stanowią absolutną większość nie chciały poprawnie pracować z domyślnymi ustawieniami XFree
4.x, do tego znaczna część miała monitory VGA. Ponadto komputer o adresie 10.7.43.40 miał kartę
ATI Rage 3D i jako jedyny korzystał z myszki PS2.
7
Następnym problemem jest myszka. W katalogu /etc/sysconfig powinien być plik
mouse$$CLIENT$$ o zawartości:
MOUSETYPE=Microsoft
XMOUSETYPE=Microsoft
FULLNAME="serial|Generic 2 Button Mouse"
XEMU3=yes
WHEEL=no
device=ttyS0
Dzięki temu większość naszych komputerów będzie korzystać ze zwykłej myszki. Jeżeli jaki
komputer ma mysz PS2 możemy utworzyć dla niego plik np. mouse$$IP=10.7.43.40$$
MOUSETYPE=ps/2
XMOUSETYPE=PS/2
FULLNAME="PS/2|Standard"
XEMU3=yes
WHEEL=no
device=psaux
Jeżeli nie wiemy jak powinna wyglądać zawartość pliku mouse* dla jakiejś stacji, można
wykorzystać mcc by wygenerować odpowiedni plik i skopiować go pod odpowiednią nazwą,
podobnie jak to robiliśmy dla XFree.
3.5 Zmiana wywołania KDM
Na koniec, choć nie jest to konieczne, zmieniamy jeszcze jeden drobiazg. W pliku /etc/inittab
wstawiamy znak # na początku linijki:
x:5:respawn:/etc/X11/prefdm
następnie w katalogu /etc/rc.d/rc5.d$$CLIENT$$ tworzymy link symboliczny o nazwie S95dm do
pliku /etc/rc.d/init.d/dm
ln -s /etc/rc.d/init.d/dm /etc/rc.d/rc5.d$$CLIENT$$/S95dm
4.
Konfiguracja POLTAXu
Konfiguracja Poltaxu w oparciu o telnet dostarcza dwóch trudności. Pierwsza to konieczność
redefinicji części klawiszy, drugą są znikające polskie literki po zalogowaniu do Poltaxu.
4.1
Źródłem problemu ze znikającymi polskimi literkami jest fakt że POLTAX wysyła przez
telnet “\033(B”.
Podczas przesyłania wyników pracy programów na ekran konsoli dokonywanych jest kilka
odwzorowań. Ciąg “\033(B” powoduje włączenie domyślnego mapowania fontów. Dlatego
potrzebujemy fontów iso01 które wyglądają jak polskie. W internecie najpopularniejsze są iso02grf,
zaś w Knoppixie są dostępne ładniejsze iso02g.
W Mandrake fonty konsoli są przechowywane w /usr/lib/kbd/consolefonts. Tu należy
umieścić ściągnięty z Internetu lub knoppixa plik iso02g.psf lub iso02grf.psf. Pamiętajmy o
ustawieniu odpowiednich praw dostępu do pliku, by wszyscy mogli ten plik czytać.
chmod 622 iso02g.psf
8
4.2
Drugim problemem jest fakt, że do prawidłowej pracy POLTAXu potrzeba zmienić
funkcjonalność niektórych klawiszy i ich kombinacji.
Na szczęście w Linuxie jest to bardzo proste. Mamy dwie możliwości modyfikowania tablicy
translacji. Pierwsza polega na zrzuceniu do pliku całej używanej tablicy za pomocą dumpkeys by móc
ja zmienić, druga metoda polega na załadowaniu zmian tylko dla niektórych klawiszy i ich
kombinacji.
Za pomocą loadkeys pl ładujemy polską tablicę translacji klawiszy. Poleceniem dumpkeys >
klawisze zrzucamy ją do pliku. Teraz wystarczy tą tablicę tylko zmodyfikować i za pomocą
loadkeys klawisze wczytać z powrotem. Pierwsze pięc kolumn to:
0 - normal
1 - shift
2 - altgr
3 - shift + altgr
4 - control
5 - shift + control
Jeżeli modyfikujemy całą tablicę, to przede wszystkim w powstałym pliku klawisze należy w
pierwszej linijce zmienić: keymaps 0-4,6,8-9,12 na keymaps 0-6,8-9,12. Jest to potrzebne by móc
zredefiniować kombinacje klawiszy z CTRL+Shift. Dokładniejszy opis znajdziecie w man keymaps.
Zamiast tego można wykorzystać druga metodę i zmienić tylko niektóre wartości w tablicy.
Ta metoda zostanie wykorzystana dalej. Stringi przypisane klawiszom i ich kombinacjom mogą
składać się ze znaków i/lub cyfr w kodzie ósemkowym. Najpierw za pomocą polecenia showkey
musimy poznań keycode interesującego nas klawisza. Klawisz F6 ma keycode 64.
Przykładowy fragment pliku klawisze:
keycode 64 = F6
control
keycode
alt
keycode
Shift
keycode
control
Shift keycode
64 = F30
64 = F42
64 = F52
64 = F60
Łańcuchy przypisywane klawiszom nazywane są Fn gdzie n to jakaś liczba. W widocznym
powyżej przykładzie naciśnięcie Ctrl+F6 wysyła łańcuch F30 a naciśnięcie klawisza F6 wysyła
łańcuch o takiej samej nazwie F6.
Przypisywanie łańcuchom wartości wygląda następująco:
string F6 = "Ala ma kota"
string F30 = "\033\033\133\062\071\176"
Jak widać na powyższym przykładzie gdy chcemy wysyłać cyfry w kodzie ósemkowym
musimy poprzedzać je znakiem \. W jednym łańcuchu mogą być i litery i cyfry w kodzie
ósemkowym. Stringi te zapisujemy w pliku klawisze.
Przygotowany w ten sposób plik klawisze umieszczamy w /etc.
Jeżeli znamy string który ma zostać wysłany w kodzie szesnastkowym, to możemy uruchomić
Edytor Binarny z KDE (khexedit). Z menu Narzędzia wybrać Skonwertuj aby uzyskać jego
odpowiednik w kodzie ósemkowym..
4.3
Ponieważ nie jesteśmy zainteresowani tym aby najpierw trzeba było logować się do linuxa a
dopiero potem do POLTAXu musimy przygotować sobie skrypt który zostanie uruchomiony na vt1
zamiast pokazywać standardowe “login:”
9
W inittab$$CLIENT$$ na serwerze terminali należy umieścić poniższy tekst w miejsce
zwykłego wywołania mingetty:
1:2345:respawn:/sbin/mingetty tty3
2:2345:respawn:/bin/bash -login /etc/POLTAX >/dev/tty1 2>&1 </dev/tty1
Spowoduje to że na vt3 będziemy mieli zwykłego Linuxa a na vt1 POLTAX.
Na zwykłej Linuxowej stacji roboczej wpisujemy, by mieć dostęp do poltaxu pod F6
wpisujemy w inittab:
6:2345:respawn:/bin/bash -login /etc/POLTAX >/dev/tty6 2>&1 </dev/tty6
w miejsce
6:2345:respawn:/sbin/mingetty tty6
Należy jeszcze zmienić akcję podejmowaną po naciśnięciu alt+ctrl+del
ca::ctrlaltdel:/sbin/shutdown -t3 -h now
Skrypt POLTAX wygląda następująco:
#!/bin/bash
clear
echo "Nacisnij ENTER"
read
tset -s vt320
setfont iso02g.psf -m iso01
loadkeys pl
loadkeys /etc/klawisze
clear
su - nobody -c "telnet -8 X.X.X.X"
loadkeys -d
sleep 5
exit 0
5
Kilka spraw na zakończenie.
5.1
Ustawienie miejsca przechowywania dokumentów.
Warto ustawić wszystko tak by niezależnie od tego czy stare PC jest uruchomione jako
terminal czy też “normalnie” użytkownik zawsze miał dostęp do swoich dokumentów.
Wystarczy
1 Zamapować użytkownikowi ten sam katalog udostępniony w sieci jako dysk G:
2 W tym katalogu utworzyć podkatalog do którego tylko ten urzytkownik ma dostęp.
3. Zarówno na serwerze terminali jak i w “normalnie” uruchomionym PC ustawić by służył on do
przechowywania dokumentów użytkownika.
Dzięki temu w przypadku awarii któregoś z serwerów wystarczy by użytkownik wyjął
dyskietkę i zrestartował komputer by móc pracować “normalnie”.
10
5.2
Zmiana serwera DHCP.
Najprawdopodobniej w Waszej sieci jest serwer DHCP na Windowsie. Należy pamiętać że
dwa serwery DHCP w tej samej sieci nie mogą mieć w tym samym czasie pokrywających się
zakresów. Należy więc skrócić czas dzierżawy do 8 godzin na serwerze Windows i ustawić zakres na
np. X.X.X.130-X.X.X.199. Po uzyskaniu przez wszystkie hosty adresów z tego przedziału
uruchamiamy DHCP na Linuxie z przedziałem X.X.X.30-X.X.X.129. Potem można wyłączyć
DHCP na Windowsie a następnego dnia przestawić zakres Linuxowego DHCP na X.X.X.30X.X.X.199
5.3
Problemy przy starcie
Jednym z problemów może być fakt że serwer nie potrafi zamienić nazwy terminala na jego
IP. Aby rozwiązać ten problem należy dokonać odpowiednich wpisów do pliku hosts albo pozwolić
naszemu dhcp aktualizować bazę DNS.
5.4
Uwaga dla MDK 10
W przypadku Mandrake 10.0 musimy w pliku /etc/X11/Xsession zmienić fragment:
if type -p "$DESKTOP" > /dev/null; then
exec $SSH_AGENT /bin/sh -c "$DESKTOP"
else
exec $SSH_AGENT /bin/sh -c "$(/usr/sbin/chksession -x=$DESKTOP)"
fi
;;
na:
#
#
#
#
if type -p "$DESKTOP" > /dev/null; then
exec $SSH_AGENT /bin/sh -c "$DESKTOP"
else
exec $SSH_AGENT /bin/sh -c "$(/usr/sbin/chksession -x=$DESKTOP)"
fi
;;
Spowodowane jest to tym że nazwaliśmy nasze wywołanie rdesktopa “rdesktop”. Zamiast
wywołać nasz skrypt startrdesktop zostałby uruchomiony bezpośrednio program rdesktop.
11
Załącznik 1
Plik klawisze
Fragmenty pliku napisanego na podstawie załącznika do umowy dotyczącej zakupu terminali
Sherwood.
keycode 14 = F61
shift
keycode 59 = F1
control
alt
keycode 60 = F2
control
alt
keycode 61 = F3
control
alt
Shift
control
(...)
keycode 111 = F77
keycode 15 = F66
keycode 59 = F25
keycode 59 = F37
keycode 60 = F26
keycode 60 = F38
keycode 61 = F27
keycode 61 = F39
keycode 61 = F49
Shift
keycode 61 = F57
(...)
string F1 = "\033\117\120"
string F2 = "\033\117\121"
string F3 = "\033\117\122"
string F4 = "\033\117\123"
string F5 = "\033\133\064\176"
string F6 = "\033[17~"
string F7 = "\033[18~"
string F8 = "\033[19~"
string F9 = "\033[20~"
string F10 = "\033[21~"
string F11 = "\033[23~"
string F12 = "\033[24~"
string F37 = "\033\033\117\120"
string F38 = "\033\033\117\121"
string F39 = "\033\033\117\122"
(...)
string F25 = "\033\033\033\117\120"
string F26 = "\033\033\033\117\121"
string F27 = "\033\033\133\062\065\176"
(...)
string F49 = "\033\133\062\065\176"
(...)
string F57 = "\033\033\033\133\062\065\176"
(...)
string F61 = "\010"
(...)
string F66 = "\033\040\040\040\040\040\040\040\040"
(...)
string F77 = "\177"
12