Podział maszyn i urządzeń

Wybrane zagadnienia z maszyn i urządzeń
Przygotowalnia poligraficzna – PREPRESS
Podział maszyn i urządzeń
Naświetlarki CtF, CtP i CtPress
Naświetlarka, fotonaświetlarka – urządzenie wykorzystywane w poligrafii do nanoszenia
metodą optyczną obrazu drukowego bezpośrednio na formę drukową lub na formę kopiową
służącą później do wykonania formy drukowej.
Wyróżnia się kilka typów naświetlarek
W technologii CtF wykorzystuje się naświetlarki laserowe, służące do naświetlania klisz
(czyli form kopiowych), które później będą wykorzystywane do naświetlania metodą
stykową form drukowych w rozmaitych technikach druku. W zależności od docelowej
techniki druku, obraz na kliszach może być naświetlany pozytywowo lub negatywowo,
oraz prawo- lub lewoczytelnie (czyli w odbiciu lustrzanym).
W technologii CtP wykorzystuje się naświetlarki praktycznie takie same jak w CtF, ale
dostosowane do naświetlania bezpośrednio płaskich form drukowych w postaci tzw.
blach. Metoda ta wykorzystywana jest do przygotowywania druku offsetowego.
W technologii CtPress wykorzystywane są naświetlarki diodowe (LED) usytuowane
bezpośrednio, w każdym z zespołów drukujących na maszynie drukarskiej. Naświetlają
one formy drukowe bezpośrednio w tym miejscu, z którego za chwilę będzie odbywał się
druk.
W technologiach CtF i CtP spotykane są dwa rozwiązania naświetlarek
Naświetlarka bębnowa – w której klisza lub płyta offsetowa (ta druga zazwyczaj z
cienkiej blachy aluminiowej) rozciągnięta jest na wycinku obwodu specjalnego bębna
warstwą światłoczułą do wewnątrz, a przesuwający się powoli wzdłuż osi bębna (a
jednocześnie szerokości kliszy) laser z wirującym zwierciadłem oświetla po obwodzie
kolejne fragmenty bębna
Naświetlarka liniowa (kapstanowa) – w której klisza jest ze stałą prędkością
przesuwana przed nieruchomym laserem, którego światło za pomocą wirującego
zwierciadła omiata kolejne poprzeczne fragmenty kliszy.
W obu powyższych rozwiązaniach, na kliszy lub płycie powstaje w wyniku naświetlenia
obraz utajony, który trzeba następnie poddać obróbce chemicznej w celu wywołania
i utrwalenia obrazu.
Konstrukcja naświetlarek bębnowych ma przewagę nad liniowymi ze względu na dokładność
i powtarzalność naświetlanego rysunku, gdyż naświetlana powierzchnia nie porusza się.
Skutkuje to m.in. tym, że poszczególne wyciągi barwne można w dowolny sposób rozkładać
na arkuszu filmu bez obawy o późniejsze ich spasowanie. Wadą jest ograniczenie wielkości
naświetlanego materiału do wielkości (szerokości i obwodu) bębna. W naświetlarkach
liniowych zaś można naświetlać powierzchnie ograniczone szerokością filmu, za to długość
jest teoretycznie ograniczona tylko długością filmu w rolce. Jednak ze względu na gorszą
geometrię naświetlarek liniowych kolejne wyciągi barwne dla danego użytku muszą być
naświetlane szeregowo (a więc nie można ich np. naświetlać parami na kliszy obok siebie),
a ponadto rozwijanie filmu i jego późniejsze zwijane w kasecie odbiorczej dodatkowo
pogarsza geometrię obrazu. Stąd w naświetlarkach liniowych cały wielokolorowy użytek
musi być naświetlany na wspólnym kawałku filmu, a jeśli film skończy się przed ostatnim
kolorem, to trzeba od początku naświetlać wszystkie kolory z nowej rolki. W naświetlarkach
bębnowych tego rodzaju problemy w zasadzie nie powstają.
Prędkość naświetlarek liniowych jest zazwyczaj większa od naświetlarek bębnowych.
Naświetlarki do klisz są z reguły użytkowane bezpośrednio w studiach DTP
lub w ogólnodostępnych punktach usługowych, natomiast naświetlarki do blach, choć są
użytkowane w punktach usługowych współpracujących bezpośrednio z konkretnymi
drukarniami, to jednak częściej spotykane są na miejscu w drukarniach pracując na potrzeby
własne.
Natomiast konstrukcja, zastosowanie i reguły rządzące się naświetlarkami w technologii CtP,
są zupełnie inne od dwu wymienionych wcześniej i trudno tu, o jakieś porównania.
Schemat działania naświetlarek z lampami CRT
1. Układ sterowania
5.
Kasety
2. Lampa CRT
6.
Rolki prowadzące
3. Układ optyczny korygujący
4. Materiał światłoczuły
7.
Mechanizm tnący
Schemat działania naświetlarek laserowych
1. Układ sterowania
5. Blok formowania promienia
2. Laser
6.
Zwierciadło
3. Modulator
7.
Blok optyki korekcyjnej
4. Filtr gęstości optycznej
8.
Materiał światłoczuły
Schemat budowy naświetlarek laserowych CtF i CtP
Naświetlarki bębnowe
 z bębnem wewnętrznym
Budowa urządzenia
1. laser,
2. lustro,
3. układ optyczny,
4. zwierciadło wirujące,
5. materiał światłoczuły,
Naświetlarki bębnowe
 z bębnem wewnętrznym
Budowa urządzenia
1. laser,
2. lustro,
3. układ optyczny,
4. zwierciadło wirujące,
5. materiał światłoczuły,
Naświetlarki kapstanowe-liniowe
Budowa urządzenia
1. laser,
2. modulator,
3. układ optyczny,
4. zwierciadło wielościenne,
5. układ optyczny korygujący,
6. lustro,
7. materiał światłoczuły,
Naświetlarka laserowa z bębnem wewnętrznym
firmy AGFA + wywoływarka
I – naświetlanie płyt drukowych,
II – automatyczne wywoływanie form drukowych,
Naświetlarka bębnowa z laserem termicznym
1. Stół podający płyty drukowe
2. Proces naświetlania (naświetlarka)
3. Pomost transportujący
4. Proces wywoływania płyt drukowych (wywoływarka)
5. Środki chemiczne wywoływarki
6. Wykładak form drukowych
Wywoływarka – urządzenie poligraficzne uczestniczące w procesie
wytwarzania form drukowych
Schemat blokowy wywoływarki
Etapy pracy wywoływarki
 Wywoływanie,
 Utrwalanie,
 Płukanie,
 Suszenie,
Ogólne informacje dotyczące naświetlarek
Naświetlarka AGFA - parametry
Agfa :Xcalibur 45S
Agfa :Xcalibur 45S naświetlarka termiczna do płyt formatu B1
System naświetlania: termiczny w podczerwieni 830 nm z użyciem modułu Grating Light
Valve™ (GLV™)
Minimalny wymiar płyty: 450 x 250 mm
Maksymalny wymiar płyty: 1160 x 820 mm
Grubość płyt: 0,15 – 0,4 mm
Rodzaje płyt :Energy, :Thermostar P970 i :Amigo oraz inne płyty uczulone na
promieniowanie 830 nm.
Rozdzielczość: 1200, 2400 dpi
Rastrowanie: Agfa Balanced Screening (ABS) liniatury do 200 lpi, Agfa :Sublima liniatury
do 240 lpi
Wydajność naświetlarki: 20 płyt na godzinę w formacie 1030 x 800 mm dla rozdzielczości
2400 dpi
Przykładowa Charakterystyka Naświetlarki
Unikatowy, opatentowany laser i układ optyczny.
Pomysłowy sposób naświetlania
Xcalibur 45 wytwarza wielowiązkowe naświetlające pasmo – czy też linię – o starannie
kontrolowanej, stałej energii cieplnej w płaszczyźnie tworzenia obrazu. Może naświetlać
przylegające do siebie, nieskazitelne kształty. Oznacza to, że sąsiednie plamki nigdy na siebie
nie zachodzą ani nie ma żadnych luk w obrazach. Tworzy niezwykle dokładne, jednolite
obrazy, bez żadnych błędów umieszczania ich, czy pozycjonowania.
Lepsze efekty w druku
Zapisujące pasmo składa się ze starannie kontrolowanej linii plamek, o zmiennej szerokości,
której wysokość wynosi mniej niż 10 mikronów. Ale nie są to zwykłe plamki. Technologia
IntelliSpot firmy Agfa łączy najlepsze cechy plamki gaussowskiej (o rozkładzie energii wg
krzywej Gaussa) i tradycyjnej, tworząc nową, hybrydową plamkę zaprojektowaną z myślą o
uzyskaniu wyjątkowej dokładności.
Funkcja pełnej kalibracji systemu.
Zapewnia powtarzalne naświetlanie, niedopuszczając do zmian gęstości optycznej i
pojawienia się niepożądanego prążkowania. Czujnik próbkuje i monitoruje wiązki, w razie
potrzeby uruchamiając regulację, w celu uzyskania optymalnego (i jednakowego) efektu
wyjściowego. System automatycznie dostosowuje się do zmian temperatury, które mogłyby
wpłynąć na dokładność obrazowania.
Wydajność i efektywność
Łącząc wymienione korzyści szybkości pracy i automatyzacji procesów naświetlania
z niskimi kosztami utrzymania TP26, TP36 lub TP46 pozwala na wydajną produkcję za
naprawdę przystępną cenę. Dodatkowe opcje takie jak PDF workflow, moduł CIP 4
i proofing rozszerzają możliwości systemu i dają funkcjonalność taką, jak drogie systemy
innych producentów. Gwarantuje to, że inwestycja okaże się sukcesem finansowym, bo
zainwestowana kwota będzie znacząco mniejsza.
Kopiorama – urządzenie na przygotowalni poligraficznej
Kopiorama – urządzenie do kopiowania stykowego, czyli naświetlania materiału
światłoczułego poprzez kliszę (z wywołanym obrazem) leżącą bezpośrednio na tym materiale
(oprócz klisz mogą to być również inne materiały, np. kalka zawierająca naniesiony dowolną
techniką obraz).
Obraz jest oczywiście kopiowany w skali 1:1. Aby kopiowanie było faktycznie stykowe
niezbędnym warunkiem jest, aby klisza była naświetlona w ten sposób, żeby strona
zawierająca obraz dotykała warstwy światłoczułej – w przeciwnym przypadku obraz byłby
lekko rozmyty. Np. z tego powodu przy naświetlaniu blach offsetowych wymagane są klisze
naświetlone lewoczytelnie – "w lustrze".
Do kontroli procesu kopiowania służy ekspozymetr.
Profesjonalne kopioramy są wbrew pozorom urządzeniami skomplikowanymi z powodu
wymogu idealnie takiego samego oświetlenia całego pola naświetlania oraz możliwości
precyzyjnego dozowania ilości światła. Dodatkowym wymogiem jest usunięcie powietrza
spomiędzy kliszy z obrazem i naświetlanego podłoża w celu uniknięcia pierścieni Newtona.
Tego typu kopioramy zaopatrzone są w hermetyczne klapy i pompę odsysającą powietrze.
Plotery tnące, plotery solwentowe, termiczne, frezujące.
Plotery, zostały stworzone do kreślenia projektów wykonanych za pomocą oprogramowania
CAD. Za sprawą rozwoju technologii druku do tych celów używa się wydajnych
wielkoformatowych drukarek atramentowych, a plotery o klasycznej konstrukcji znalazły
zastosowanie przy cięciu najróżniejszych materiałów, również w trzech wymiarach.
Ploter, jest to, urządzenie do tworzenia precyzyjnych, czarno-białych lub kolorowych,
rysunków o wielkościach przekraczających, w niektórych modelach format A0.
Działanie plotera polega na realizacji rozkazów grafiki wektorowej.
Do rysowania służy najczęściej zamocowany w uchwycie głowicy pisak, który porusza się
nad arkuszem papieru i jest opuszczany i podnoszony za pomocą elektromagnesu.
Większość ploterów pozwala na wykonywanie barwnych rysunków z różnymi grubościami
kresek, przy czym wymiana pisaka najczęściej jest wykonywana automatycznie.
Przesyłanie informacji pomiędzy komputerem a ploterem odbywa się poprzez standardowy
interfejs równoległy lub szeregowy. Najczęściej stosowanym językiem sterowania ploterami
jest opracowany przez firmę Hewlett-Packard język HP-GL i HP-GL/2.
Obecnie w coraz większym stopniu zaciera się różnica między ploterami a drukarkami.
Zamiast tradycyjnego pisaka często stosuje się głowice, podobne do używanych w
drukarkach atramentowych. Zaletą głowic atramentowych jest możliwość pracy nie tylko
z grafiką wektorową, lecz także z rastrową oraz możliwość kreślenia powierzchni
równomiernie wypełnionych dowolną barwą. Istnieją konstrukcje ploterów atramentowych
(np. firmy Hewlett-Packard), w których zużycie atramentów jest monitorowane, a zbiorniki
atramentu, umieszczone w głowicy, są napełniane w czasie pracy. Innym rozwiązaniem jest
stosowanie zewnętrznych zbiorników i doprowadzanie atramentów do głowicy za pomocą
elastycznych rurek. Dysze w głowicy mogą być automatycznie czyszczone. Ponadto, każda
głowica może mieć ; dodatkowe dysze, które są wykorzystywane, gdy pracujące dysze
zapchają się.
Ruchem silnika, głowicy i pisaka sterują, buforowane w ploterze, sygnały przesyłane z
komputera. Buforowanie sygnałów pozwala na zwolnienie komputera z konieczności
oczekiwania na zakończenie rysowania elementu przed wysłaniem kolejnego rozkazu.
Ponadto, umożliwia wykonywanie wielu kopii bez konieczności angażowania komputera
oraz analizę poszczególnych rozkazów i optymalizację kolejności ich wykonania.
Optymalizacja ma na celu skrócenie czasu rysowania i może polegać na takim
porządkowaniu rozkazów rysowania, aby była zminimalizowana liczba wymian pisaków
(ang. pen sorting) i całkowita droga, jaką pokonuje głowica podczas rysowania (ang. vector
sorting).
Dwa podstawowe rozwiązania konstrukcyjne ploterów
A. Plotery płaskie
B. Plotery rolkowe
1. Plotery płaskie
W ploterach płaskich (ang. flatbed plotter, X-Y plotter) papier leży na płaskiej powierzchni
i jest przypięty do brzegu albo przytrzymywany magnetycznie lub elektrostatycznie przez
naładowanie podłoża wysokim napięciem (napięcie to jest całkowicie bezpieczne dzięki
malej obciążalności prądowej). Silnik krokowy przesuwa w osi X sanie, na których jest
umieszczona głowica z pisakiem. Głowica może poruszać się wzdłuż osi Y.
2. Plotery rolkowe
W ploterach rolkowych (ang. roller-bed plotter) głowica z pisakiem porusza się tylko w osi
X. Papier jest przesuwany w osi Y przez jedną lub dwie rolki. Zwykle plotery rolkowe
charakteryzują się większą szybkością rysowania i mniejszą rozdzielczością. W osi X papier
może mieć kilka (niekiedy nawet kilkadziesiąt) metrów długości.
3. Inne rozwiązania
Poza powszechnie stosowanymi ploterami pisakowymi i atramentowymi dostępne są także
plotery wykorzystujące inne techniki rysowania. Należą do nich plotery rysujące na papierze
termoczułym, plotery laserowe emulujące działanie drukarek, plotery elektrostatyczne,
fotoplotery. W fotoploterach pisak jest zastąpiony wiązką światła przechodzącą przez
aperturę o konkretnym kształcie i rozmiarze. Źródłem światła może być lampa halogenowa
lub laser. Fotoplotery wykorzystuje się między innymi do naświetlania klisz w produkcji
płytek drukowanych.
Ponadto, na podobnej zasadzie jak plotery płaskie pracują plotery tnące, grawerujące i
wiertarki. Plotery tnące (ang. cutting plotter) są przeznaczone do wycinania kształtów z
płaskich miękkich materiałów o grubości do 2 mm, na przykład folii winylowej, kartonu. Do
cięcia można także wykorzystać niektóre modele ploterów rysujących, w których pisak może
być zastąpiony przez ostrze. Plotery grawerujące (ang. engraving machine) są wyposażone w
stalowe lub diamentowe ostrza lub wiertła i mogą pracować z takimi materiałami, jak
tworzywa sztuczne, aluminium, mosiądz. Rozwinięciem możliwości ploterów grawerujących
są maszyny modelujące, pozwalające kształtować obrabiany materiał (wosk, drewno,
tworzywo sztuczne, aluminium, mosiądz) w trzech wymiarach. Przykładem takiego
urządzenia jest CAMM-3 (Computer Aided Modelling Machine) firmy Roland.
4. Parametry
Oprócz szybkości rysowania ważnymi parametrami pracy plotera są: rozdzielczość (ang.
resolution), czyli liczba adresowalnych kroków możliwych do wykonania na długości
jednego cala, oraz powtarzalność. Rozdzielczość stosowanych obecnie ploterów to około
1000/cal. Powtarzalność (ang. repeatability) określa zdolność powracania do punktu, w
którym pisak był poprzednio wykorzystywany. Cecha ta ma zasadnicze znaczenie dla
wyglądu zamkniętych krzywych rysowanych na ploterze. Powtarzalność jest określana
zazwyczaj przez dwa parametry: jeden odnoszący się do rysunków tworzonych za pomocą
jednego pisaka, drugi obowiązujący przy zmianach pisaków. Im mniejsza jest wartość
powtarzalności, tym większa jakość rysunku.
Rodzaje ploterów
Plotery tnące stosuje się je w firmach reklamowych do wycinania napisów i grafiki na folii
samoprzylepnej. Plotery tnące wykorzystywane są także do tworzenia szablonów, służących
do piaskowania napisów i grafik w kamieniu czy w szkle, dzięki czemu z powodzeniem
stosuje się je w zakładach kamieniarskich lub szklarskich.
Plotery termiczne i frezujące. Urządzenia te wykorzystywane są głównie do tworzenia
trójwymiarowych znaków towarowych i reklam, dekoracji, sztukaterii, prototypów, wkładek
do opakowań oraz elementów architektonicznych. Wycinanie przy użyciu plotera
termicznego lub frezującego możliwe jest dzięki zastosowaniu gorącego elementu oporowego
lub wrzeciona frezarskiego i frezu tnącego. Ploter termiczny umożliwia cięcie
skomplikowanych trójwymiarowych brył obrotowych.
Plotery laserowe to urządzenia wykorzystujące najnowsze technologie laserowe za pomocą
których można bardzo precyzyjnie grawerować jak i wycinać najbardziej skomplikowane
kształty z idealnymi krawędziami. Szerokie zastosowanie tych urządzeń pozwala na
wykorzystanie wielu materiałów i tworzenie za ich pomocą wielu dotąd niemożliwych do
wykonania projektów.
Plotery drukujące solwentowe. Ciągły rozwój dziedziny druku umożliwił stworzenie
ploterów, które mogą drukować nie tylko atramentami barwnikowymi, ale również farbami
na bazie rozpuszczalników zwanych solwentami, dzięki którym wydruk na folii staje się
całkowicie odporny na działanie zewnętrznych warunków atmosferycznych przy bardzo
małym koszcie użytych materiałów. Drukowanie na banerach, foliach siatkach mesh oraz
tekstyliach stało się bardzo proste i to przy niezwykle małych nakładach finansowych
dlatego plotery solwentowe są obecnie najbardziej potrzebnym sprzętem w każdej firmie
zajmującej się reklamą.
Poniżej znajdą Państwo istotne informacje, z którymi warto zapoznać się przed
zakupem plotera
Obszar pracy
Wymagany obszar pracy plotera powinien
być precyzyjnie określony i zależny bądź od
wielkości produkowanych elementów, bądź
od wielkości dostępnych materiałów.
Przykładowo przy produkcji tablic
reklamowych dobieramy ploter z
uwzględnieniem dostępnych szerokości folii
(np. 50 cm, 70 cm, 120 cm w przypadku
ploterów tnących oraz 137cm 160 lub 187 w
przypadku drukujących). Używając plotera
tnącego do produkcji kasetonów
podświetlanych, wybieramy urządzenie o
Systemy pozycjonowania
Proste plotery mają ręczne ustawianie
głowicy. Bardziej zaawansowane urządzenia
wyposażone są w specjalistyczne optyczne
mechanizmy pozycjonowania głowicy:
Optical Sensor, LED Beam Positioning
System, OPOS czy system kamer CCD,
które pozwalają na większą dokładność.
Pozycjonowanie odbywa się za pomocą
optycznych czujników, które wyszukują
nadrukowanych na krańcach folii
określonych znaków drukarskich. W
zależności od systemu mogą być to markery
możliwie jak największej szerokości cięcia,
ponieważ taka grafika powinna być
wykonywana w całości. Szerokości
obszarów roboczych cięcia w najszerszych
ploterach tnących rolkowych przekraczają
160 cm, a maksymalna długość cięcia zależy
wyłącznie od długości założonego medium.
W przypadku ploterów drukujących media
można zgrzewać ze sobą co umożliwia
wykonanie użytków o nieograniczonych
wielkościach.
w formie kropek, kwadratów czy też
charakterystyczne zamknięcia narożników
(w kształcie litery L). Najlepszy system wg
naszych klientów posiadają plotery firmy
Summa.
Prędkość i przyspieszenie
Prędkość rzeczywista, która całkowicie
wystarcza do wycinania jest 600 mm/s, ale
na rynku są również plotery osiągające
prędkość aż 1530 mm/s. W druku ploterami
Dokładność cięcia
solwentowymi prędkość druku zależna jest
Dokładny ploter powinien wyciąć
od trybu pracy, rozdzielczości wydruku oraz
standardowym nożem w zwykłej folii
typu mediów na których drukujemy.
reklamowej np. litery o wysokości 3-4 mm. Zazwyczaj te parametry określone są w
Warto pamiętać, iż dokładność maleje wraz z profilach kolorystycznych ICC używanych w
okresem użytkowania ostrza. Nie należy
programach Ripujących. Czas wydruku
zatem inwestować w kupno plotera, który od zależny jest też o typu zastosowanych głowic
początku nie radzi sobie ze znakami o
w maszynie.
wysokości 5-7 mm. Przy sprawdzaniu
precyzji cięcia należy zwrócić również
uwagę na to, czy krawędzie wycinanych
kształtów nie są zdeformowane, czy są
poprawnie docięte oraz czy wycinane
kształty są pozamykane.
Oprogramowanie RIP
Plotery drukujące są zazwyczaj standardowo
wyposażone w sterowniki drukarkowe.
Jednak wydruki, które powstają przy użyciu
sterownika nie wykorzystują nawet w
połowie możliwości plotera tzn. nasycenia
kolorów, głębi barw itp. Dlatego do obsługi
plotera drukującego zaleca się zastosowanie
oprogramowania RIP, dzięki któremu
ogromne możliwości dostępnej technologii
zostanę w pełni wykorzystane. Zastosowanie
profili kolorystycznych ICC umożliwia
dobranie odpowiedniej wielkości kropli oraz
ilości atramentu w zależności od założonego
materiału.
Ploter
Drukarka wielkoformatowa
Urządzenia idealne do aplikacji graficznych i korekty kolorów, w nowym składzie osiąga ją
poziom wydajności niezbędny dla profesjonalnych użytkowników.
Nowe plotery Canon image PROGRAF iPF8300, iPF6350 oraz iPF6300 zapewniają wyższą
dokładność wyrzucania atramentu. Wzmocniona konstrukcja ramy realizuje wyrazisty czarny
tekst, jak również ostry biały tekst, linijkę wyżej i pokazuje dużą precyzję przy drukowaniu
tekstu, wzmocnione reprezentacja koloru i jednolitość, połysk jednorodności lepszej
rozdzielczości i spójność graficzną w druku dokumetu. Ponadto Trio oferuje szerszą gamę
kolorów z zasięgiem ponad 90% Pantone, kolory mogą zrealizować bogatą wyrazistość
druku.
Canon imagePROGRAF iPF8300, iPF6350 oraz iPF6300 pozwala użytkownikom na
stworzenie dostosowanego systemu korekty z zakresu wykorzystania aplikacji. Ponadto
wszystkie nowe modele obsługują RIP wydany na takie duże venders jak GMG, CGS, EFI i
ONYX do dalszego wspierania zakres zastosowań, takich jak drukowanie dokumentów,
rysunków, zdjęć i banerów handlowych, dzięki czemu projektanci, fotografowie i inni
profesjonalni użytkownicy mają możliwość drukowania bez zmiany preferowanego
organizacji pracy.
PRZYKŁADOWA SPECYFIKACJA PLOTERA
Drukarka
Typ drukarki
12 Kolorów, 44-cale
Liczba dysz
Wszystkie kolory: 2560 dysz każdy
Rozdzielczość
druku (do)
2400 x 1200 dpi (maks.)
Kompatybilny
Windows ® 2000 (32 bit), XP (32/64 bit), Server 2003 (32/64 bit), Server
2008 (32/64 bit), Windows Vista (32/64 bit), Windows 7 (32/64 bit )
Macintosh ® OS X 10.3.9-10.6 (32 bit), OS X 10.5-10.6 (64bit) 1
Standardowy
interfejs
USB 2.0 High-Speed USB 2.0 High-Speed
10/100/1000 Base-T/TX 10/100/1000 Base-T/TX
Tusz Zgodność
4 pikolitrów
Pojemność tuszy
330 ml na kolor (opcjonalnie 700ml)
Typy
atramentów
Atramenty LUCIA EX (pigment-based)
Ilość kolor
Cyan, Photo Cyan, Magenta, Photo Magenta, Yellow, Black, Matte Black,
Red, Green, Blue, Gray, Photo Gray
Bufor / Ram
384 MB
Dysk twardy
80GB
Media Szerokość
mediów
Arkusz papieru: 8" - 44",
papier w roli: 10" - 44"
Grubość mediów
Maksymalna grubość arkusza: 0,07 - 0,8 mm
Papier w roli: 0.07 - 0.8mm
Maksymalna
długość druku z
roli
59 stóp (18 m) 2
Maksymalna
średnica roli
5.9 "(150mm)
Szerokość druku
bez marginesów
(tylko przy
druku z roli)
515mm (JIS B2), 1, 030mm (JIS B0), 594mm (ISO A1), 841mm (ISO
A0), 10 ", 14", 16 ", 24", 36 ", 42", 44 "
Metoda
podawania
papieru
Papier w roli: Jeden rolka, podawana od przodu
Papier w arkuszach: jedne arkusz podawany od przodu
Języki
GARO (Canon Proprietary)
Poziom hałasu
(Około)
Działanie: 50 dB (A) lub mniej
Moc akustyczna: 6,8 bela
Wymiary
fizyczne
(z podstawą): 45 (wys.) x 74,5 (szer.) x 38.4 "(D)
Waga
Około 145 kg (wraz z podstawą)
Źródło zasilania
AC-100-240V (50-60Hz)
Pobór mocy
Maksymalna: 190W lub mniej
W trybie czuwania: 5 W lub mniej
Wyłączony: 1W lub mniej (Zgodny z Executive Order)
Środowisko
pracy
Temperatura: 59 ° -86 ° F (15 ° -30 ° C)
Wilgotność względna: 10-80% (bez kondensacji)
Materiały
eksploatacyjne i
akcesoria
Głowica (PF-05)
Zbiornik za zużyty atrament (MC-08)
Obcinarka (CT-06)
Zbiorniki z tuszem (PFI-304, PFI-704)
Canon sterowniki drukarki, Print Plug-in do Photoshopa. Print Plug-in for
Dołączone
oprogramowanie Digital Photo Professional, Digital Photo Front-Access, Printer Driver
Extra Kit (Free Layout, Color imageRUNNER Enlargement Copy,
Advanced Preview), Print Plug-in for Microsoft® Word/Excel/PowerPoint
(PC only), Accounting Manager Print Plug-in for Digital Photo
Professional, Digital Photo Front-Access Printer Driver Extra Kit
Ploter Drukujący - Solwentowy ROLAND DG
Podstawowe dane techniczne:
Zasilanie 220-240 V 50/60 Hz, technologia druku piezoelektryczna, max rozdzielczość
720 dpi, szerokość zadruku 1200-2600 mm, prędkość druku do 45m2/h przy rozdzielczości
360 x 360 dpi, do 12 m2 przy rozdzielczości 720 x 720 dpi, wymiar zew. rolki nawijarki i
rozwijarki 250 mm, max waga 100 kg, pobór mocy (ploter i stół suszący) 3900 W
(1600 i 2300), zakres temperatury – grzanie 35st.C, suszenie 60st.C.
Skanery-jako urządzenia na przygotowalni
Skaner – jest to, urządzenie służące do przebiegowego odczytywania i przetwarzania obrazu,
kodu paskowego lub magnetycznego, fal radiowych itp. do formy elektronicznej (najczęściej
cyfrowej).
Skaner przeszukuje kolejne pasma informacji odczytując je lub rejestrując. Nie jest to, więc
zwykły czytnik, a czytnik krokowy (np. skaner obrazu nie rejestruje całego obrazu w jednej
chwili jak aparat fotograficzny, a zamiast tego rejestruje kolejne linie obrazu - dlatego
głowica czytająca skanera przesuwa się lub skanowane medium pod nią).
Nazwa skanera jako czytnika przebiegowego, często przenoszona jest na czytniki
nieprzebiegowe (np. elektroniczne).
Skaner optyczny w komputerach, to peryferyjne urządzenie wejściowe umożliwiające
przetworzenie statycznego obrazu rzeczywistego obiektu (np. kartka papieru, powierzchnia
ziemi, siatkówka ludzkiego oka) do postaci cyfrowej, w celu dalszej obróbki komputerowej.
Skanery optyczne stosuje się w celu przygotowania do obróbki graficznej obrazu,
rozpoznawania pisma, w systemach zabezpieczeń i kontroli dostępu, badaniach naukowych,
medycznych itd.
Rodzaje skanerów:
1. skaner ręczny
2. skaner płaski
3. skaner bębnowy
4. skaner do slajdów
5. skaner do filmów fotograficznych
6. skaner kodów kreskowych
7. skaner przestrzenny - 3D
8. skaner kwadratowy
9. skaner lustrzany
10. skaner pryzmatowy
11. skaner światłowodowy
Skanery ręczne
Skanery ręczne - to najprostsze z urządzeń tego typu. Ich obsługa polega na przeciąganiu
czytnikiem nad wprowadzanym dokumentem. Szerokość skanowanego pola w starszych
i tańszych modelach skanerów ręcznych nie przekracza 10 cm, toteż urządzenia tego typu
nie nadają się do amatorskich zastosowań. Można za ich pomocą wczytać do programu
graficznego zdjęcie standardowego formatu, lecz większe może sprawić problemy.
Oprogramowanie takich skanerów przeważnie umożliwia sklejanie z kilku pasków stron
większego formatu, nawet A4. Najczęściej skanery ręczne pracują w trybie czarno-białym
100 – 200 dpi.
Skaner płaski jest rodzajem skanera optycznego.
Pokrywa skanera jest ruchoma, pod nią znajduje się szyba.
Aby dokonać skanowania, kładzie się skanowaną kartkę na szybę skanowaną stroną do spodu.
W trakcie pracy skanera pod szybą przesuwa się zespół lampa-lustro. Podłączając skaner do
komputera kiedyś należało używać interfejsu SCSI lub port równoległy Centronics.
Teraz najczęściej spotykane są skanery wyposażone w interfejs USB.
Skanery płaskie charakteryzują się rozdzielczością optyczną wynoszącą od 300x600 dpi
do 2400x4800 dpi.
Urządzenia te można spotkać w wersji czarno-białej lub kolorowej.
Skanery płaskie znalazły zastosowanie w profesjonalnych pracach graficznych
oraz w pracy biurowej.
Niektóre skanery mają przystawki DIA do skanowania przezroczy.
Schemat układu optycznego – naświetlającego
Skanery płaskie
Budowa urządzenia
1. oryginał,
2. szyba,
3. źródło światła,
4,5. lustra,
6. układ optyczny,
7. układ CCD,
Schemat budowy skanera płaskiego – odczytującego
Skanery płaskie
Budowa urządzenia
1. laserowa głowica odczytująca,
2. pasek zębaty,
3. lampa do oryginałów nieprzeźroczystych (refleksyjnych),
4. szyba,
5. oryginał,
6. lampa do oryginałów przeźroczystych (transparentnych),
Cechy skanerów płaskich
 skanery do zdjęć, filmów i dokumentów, korzystających z zaawansowanej
technologii CCD,
 doskonała jakość w rozdzielczości 4800 x 9600 dpi,
 skanowanie klisz i slajdów,
 brak opóźnień związanych z rozgrzewaniem urządzenia,
 szybkie skanowanie w rozdzielczości 300 dpi i formacie A4,
 tryb automatycznego skanowania,
 złącze USB,
 wbudowany zasilacz,
Proces skanowania
W procesie skanowania obraz jest dzielony na wiele małych prostokącików.
Każdej takiej "jednostce" obrazu zostaje przypisany konkretny kolor.
Zbiór takich punktów zostaje potem odtworzony w pamięci komputera.
Im gęściejsza siatka prostokącików tym dokładniejszy obraz.
Z tym wiąże się jeden z podstawowych parametrów urządzeń przetwarzających obrazy
(skanery, drukarki, aparaty cyfrowe) - rozdzielczość.
Jednostką rozdzielczości jest ilość punktów na cal, w skrócie dpi (Dots Per Inch)
lub ppi (Pixel Per Inch).
Podczas procesu skanowania oryginał jest oświetlany kolejno światłem:
 czerwonym (Red),
 zielonym (Green),
 niebieskim (Blue),
Światło to jest generowane najczęściej przez lampę fluorescencyjną lub przez lampy
halogenowe oraz przepuszczane przez filtry w kolorach RGB.
Światło odbijane od kolejnych punktów oryginału pada na przesuwane silnikiem krokowym
lustro, od którego odbija się i trafia przez układ ogniskujący do elementów światłoczułych.
Proces oświetlania oryginału przez kolejne barwy może być zrealizowany w trzech
przebiegach układu lampa-lustro wzdłuż oryginału lub (najczęściej) w jednym przebiegu wtedy każda linia jest oświetlana kolejno trzema kolorami, następnie silnik przesuwa zespół
lampa-lustro do kolejnej linii.
Z opisu tego jasno wynika, że największy wpływ na jakość skanera ma jakość układu
optycznego oraz precyzja układu przesuwającego zespół lampa-lustro.
Od precyzji przesuwania zależy rozdzielczość pionowa skanera, pozioma jest stała i zależy
od liczby elementów światłoczułych.
Skanery bębnowe
Skaner bębnowy - urządzenie peryferyjne komputera pozwalające na osiąganie najwyższej
jakości przetwarzania oryginałów przeźroczystych(transparentnych) i nieprzeźroczystych
do postaci cyfrowej.
Nazwa wywodzi się od metody odczytu obrazu, w skanerach bębnowych bowiem głównym
elementem jest bęben, na którym umieszcza się przed procesem skanowania oryginały
fotografii.
W trakcie skanowania bęben obraca się z prędkością od kilkuset do ponad 1500 obrotów
na minutę pod głowicą skanującą.
Skanery bębnowe stosowane są w profesjonalnych studiach graficznych ze względu na
wysoką jakość uzyskiwanych obrazów.
Charakteryzują się wysoką rozdzielczością (do kilku tysięcy dpi), co pozwala np. uzyskać
dobrej jakości obraz z przeznaczeniem do druku w formacie A3 z zeskanowanego
slajdu 35 mm.
Drugim wyróżniającym je parametrem jest wysoka gęstość optyczna - 4.0 D i więcej, która
odpowiada za prawidłowe wydobywanie szczegółów z bardzo ciemnych i jasnych
fragmentów negatywów i slajdów.
W skanerach bębnowych skanowane są filmy zarówno negatywy, jak i pozytywy (slajdy).
Zwykle wzdłuż bębna przesuwany jest układ optyczny o wysokiej jakości, który odczytuje
zdjęcie punkt po punkcie.
Zaletą tych skanerów jest bardzo duża rozdzielczość oraz precyzyjne odczytanie kolorystyki
zdjęcia, jednak są one niezwykle drogie.
Jeszcze do niedawna skanery bębnowe znacznie przewyższały swoimi parametrami skanery
płaskie i były stosowane właściwie tylko przez profesjonalne pracownie graficzne.
Sytuacja ostatnio zmienia się i są one wypierane przez profesjonalne skanery płaskie oraz
specjalne skanery do filmów.
Schemat budowy skanera bębnowego – naświetlającego
Skaner bębnowy – naświetlający
Budowa urządzenia
1. laserowa głowica naświetlająca,
2. cylinder – materiał światłoczuły,
3. śruba napędowa głowicy,
Schemat budowy skanera bębnowego – odczytującego
Skaner bębnowy – odczytujący
Budowa urządzenia
1. laserowa głowica odczytująca,
2. cylinder oryginału,
3. lampa ksenonowa,
4. światłowód,
5. śruba napędowa głowicy,
Skanery kodów kreskowych
Kod kreskowy, kod paskowy – to graficzna reprezentacja informacji poprzez kombinację
ciemnych i jasnych elementów, ustaloną według przyjętych reguł budowy danego kodu.
Kod kreskowy przeznaczony jest dla czytników elektronicznych.
Ma na celu umożliwienie automatycznego wczytywania informacji.
Głównym zastosowaniem jest identyfikacja produktów w szeroko pojętej logistyce.
W trakcie czytania kodu, światło pochodzące z czytnika jest odbijane przez jasne elementy
kodu (przerwy), a pochłaniane przez jego ciemne elementy (kreski, pola). Światło odbite od
przerw powoduje powstanie w czytniku słabszych sygnałów elektrycznych, natomiast w
wyniku braku odbicia (kreski) powstają sygnały silniejsze. W zależności od grubości kresek
różna jest też długość trwania poszczególnych sygnałów.
W wyniku tego powstaje ciąg sygnałów elektrycznych o różnym natężeniu i różnej długości.
Jest to tylko nieco bardziej skomplikowane od zasady działania alfabetu Morse'a. Otrzymane
w ten sposób impulsy elektryczne są tłumaczone przez dekoder czytnika na język cyfr, liter
i innych znaków i przesyłane do komputera.
Skanery laserowe wielokierunkowe stacjonarne
Jest to miniaturowy, wielokierunkowy laserowy skaner kodów kreskowych. Może być
zabudowany w innych urządzeniach np. w kioskach informacyjnych.
Parametry skanera:

niskie zużycie energii,

łatwy montaż w różnych pozycjach,

łatwy do zaprogramowania,

programowalna odległość odczytu,
Jest to czytnik do poziomej zabudowy w punktach kasowych pełniący również funkcję wagi
oraz dezaktywatora etykiet.
Parametry skanera:

6-cio kierunkowy odczyt (360°),

prędkości 6000skanów/sek.,

rekonstruuje kody złej jakości,
Automatyczny odczyt kodu umożliwia łatwą i wydajną pracę w punktach obsługi klienta.
Czytniki diodowe
Cechy charakterystyczne
 bezprzewodowe czytniki,
 proces skanowania do 300 skanów/sek.,
 pamięć Flash pozwalająca na aktualizację oprogramowania czytnika,
 odczyt nawet bardzo zniszczonych (lub zdeformowanych) kodów,
 duża odległość odczytu kodów,
 używane w handlu, w biurach i służbie zdrowia,
 Zasada działania skanera
Materiały elektroniczne i elementy fotoczułe dla różnych typów urządzeń rejestracji
cyfrowej są różne.
W najpopularniejszej konstrukcji wykorzystuje się tzw. elementy CCD (Charge
Cuupled Devices), tj. scalone układy elektroniczne (chipy) o sprzężeniu ładunkowym.
Elementy CCD znajdują się na przesuwającej się wewnątrz skanera listwie.
Przeznaczony do wprowadzenia do komputera oryginał umieszcza się na szklanym
blacie, zwracając go analizowaną stroną do wnętrza urządzenia.
Podczas skanowania dokument oświetlany jest przez lampę ksenonową, halogenową
lub fluoroscencyjną.
Specjalny układ optyczny kieruje wiązkę światła, by pokryć całą powierzchnię
dokumentu.
Schemat działania skanera
Układ optyczny
Układ optyczny w skanerze płaskim tworzą obiektyw soczewkowy i zwierciadła.
W lepszych skanerach może być więcej obiektywów, co zwiększa tzw. rozdzielczość
optyczną skanera.
Odbita od materiału refleksyjnego (np. papierowego dokumentu) lub przepuszczona przez
materiał transparentny (np. przeźrocze) wiązka światła, przechodzi przez filtry
odpowiedzialne za poszczególne składowe koloru i trafia do elementów CCD. Otrzymany z
nich sygnał odwzorowany w postaci cyfrowej po wstępnej obróbce przesyłany jest do
komputera.
Podczas skanowania kolorowych dokumentów do niedawna stosowano technikę
trójprzebiegowego skanowania - każda z trzech analiz odpowiadała za jedną z trzech
składowych barw RGB.
Takie rozwiązanie miało jednak wiele wad, w tym np. długi czas oczekiwania oraz
niedokładne nakładanie kolorów.
Obecnie tego typu urządzeń praktycznie się nie spotyka, a współczesne jednoprzebiegowe
skanery pracują dużo szybciej i z większą dokładnością.
Analiza barw wykonywana jest jednocześnie dla wszystkich składowych, co znacznie
poprawia zbieżność kolorów.
Separacja barwy-kolorów RGB
Światło białe odbite od kolorowego fragmentu oryginału przyjmuje barwę tego fragmentu.
To barwne światło, po przejściu przez układ optyczny, pada na filtr dichroiczny, który
rozdziela odbity sygnał świetlny na trzy jednakowe strumienie.
Powstałe strumienie padają na trzy rzędy czujników fotoelektrycznych.
Każdy element czujnika jest pokryty filtrem
 czerwonym R,
 zielonym G,
 niebieskim B,
W wyniku tego następuje automatyczne odfiltrowanie trzech tzw. podstawowych barw
składowych RGB (Red, Green, Blue).
Każda składowa ma jasność odpowiednią do koloru światła odbitego od elementu oryginału.
Im jasność podstawowej barwy składowej większa, tym większy ładunek, co powoduje, że
większy prąd jest generowany przez element fotoczuły.
Z kolei w przetworniku A/C sygnał analogowy (prąd) jest zamieniany na sygnał cyfrowy
w celu utworzenia pliku cyfrowego.
Plik ten może być rozpoznawany i reprodukowany w systemie komputerowym.
Istnieją również skanery do odczytywania informacji innej niż obraz, np. czytniki danych
zapisanych w postaci magnetycznej.
Magnetyczne
Czytniki te posiadają głowice odczytujące informację zapisaną zwykle na pasku
magnetycznym. W ten sposób są zapisane informacje np. na większości kart płatniczych.
Elektroniczne
Czytnik odczytuje informacje zapisane w obiekcie poprzez bezpośredni styk z układem w
obiekcie. W ten sposób jest między innymi realizowana autoryzacja użytkownika komputera
przy pomocy karty elektronicznej.
Radiowe
Czytnik drogą radiową odczytuje informacje zapisane w obiekcie. Zwykle zasięg takiego
czytnika wynosi kilka do kilkunastu centymetrów, choć popularne są także czytniki o zasięgu
kilkudziesięciu centymetrów. Ze względu na wygodę użytkowania coraz częściej zastępują
rozwiązania oparte na czytnikach magnetycznych np. w systemach kontroli dostępu.
Pojęcie skaner radiowy odnosi się również do szerokopasmowych odbiorników sygnałów
radiowych, służących głównie do nasłuchu wszelkich informacji przesyłanych drogą radiową
(zwłaszcza analogowego przekazu głosowego).
Kopiarki – Drukarki
Drukarka – jest to, komputerowe urządzenie peryferyjne, używane do drukowania tekstów
i grafiki na papierze. Drukarki różnią się szybkością, jakością i techniką druku.
Ze względu na technikę druku można wyróżnić:
1. Drukarki uderzeniowe
Wśród urządzeń wyjścia drukarki stanowią najbardziej zróżnicowaną grupę. Różnice dotyczą
między innymi:
1. technologii uzyskiwania druku,
2. szybkości działania,
3. jakości wydruków,
4. liczby kolorów oraz sposobu sterowania.
Początkowo w drukarkach komputerowych stosowano mechanizmy drukujące wzorowane
na maszynach do pisania. Druk znaku uzyskiwano przez uderzenie jednej z kilkudziesięciu
czcionek w tasiemkę barwiącą przylegającą do papieru. Były to między innymi drukarki z
mechanizmem dźwigienkowym (podobnym do mechanizmu w tradycyjnych maszynach do
pisania) i rozetkowe (czcionki umieszczone na powierzchni walca lub półkuli). Prędkość
drukowania nie przekraczała kilkudziesięciu znaków na sekundę. Na nieco odmiennej
zasadzie funkcjonuje używana do dzisiaj drukarka wierszowa. Zawiera ona przesuwaną taśmę
z czcionkami (gąsienicę drukarską). Między gąsienicą drukarską a papierem znajduje się
taśma barwiąca. Po drugiej stronie papieru jest umieszczony zestaw poruszanych
elektromagnesami młoteczków. Po ustawieniu odpowiedniej czcionki pod młoteczkiem
następuje uderzenie młoteczka w papier i przyciśnięcie poprzez taśmę barwiącą do czcionki.
Konstrukcja drukarki wierszowej umożliwia jednoczesne drukowanie kilku znaków; w danej
chwili mogą być wzbudzone elektromagnesy młoteczków w tych miejscach, w których
położenie znaku w drukowanym wierszu odpowiada położeniu czcionki na taśmie czcionek.
Drukarki dźwigienkowe, rozetkowe i wierszowe należą do grupy drukarek uderzeniowych
(ang. impact printer). Do grupy tej należą także, stosowane powszechnie, drukarki igłowe.
2. Drukarki bezuderzeniowe
Drugą grupę stanowią drukarki bezuderzeniowe. Wyeliminowanie mechenicznych części
uderzających w papier powoduje, że drukarki te są cichsze i szybciej drukują. Do pierwszych
drukarek tej grupy należały drukarki wykorzystujące papier elektroczuły. Czarna
powierzchnia kartki była pokryta naparowaną jasną warstwą aluminium. Przepływ prądu
między stykami znajdującymi się w głowicy drukującej powodował wypalenie w warstwie
aluminium punktu i odsłonięcie czarnego podłoża. Szybkość drukowania wynosiła od jednego
do trzech wierszy na sekundę. Jednakże nie były one powszechnie stosowane, gdyż papier
pokryty warstwą aluminium jest kosztowny oraz bardzo czuły na odciski palców i załamania.
Na podobnej zasadzie funkcjonowała drukarka wykorzystująca papier termoczuły (ang.
thermal printer). Jej głowica zawierała elementy grzejne. Wzrost temperatury elementu
grzejnego powodował zaczernienie punktu na, specjalnym termoczułym papierze. Szybkość
drukowania wynosiła do 10 wierszy na sekundę. Obecnie wśród powszechnie stosowanych
drukarek bezuderzeniowych wyróżnia się drukarki laserowe, atramentowe i termiczne.
Wszystkie typy drukarek bezuderzeniowych oraz drukarki igłowe należą do grupy drukarek
mozaikowych. Obraz jest budowany z punktów. Rozdzielczość, czyli liczba punktów obrazu,
którą można umieścić na określonej powierzchni, oraz wielkość tych punktów są ważnymi
parametrami zależnymi od stosowanej technologii i mającymi wpływ na jakość wydruku.
Jednostką rozdzielczości druku jest dpi (dots per inch); rozdzielczość 300 dpi oznacza, że
na 1 cal długości lub szerokości przypada 300 punktów. Stosowane obecnie drukarki mają
rozdzielczość od 360 dpi (igłowe) do 1800 dpi (laserowe).
Gdy rozdzielczość jest mała, na wydrukach jest widoczny tzw. efekt schodkowy. Linie
ukośne nie są gładkie, lecz ząbkowane. W drukarkach laserowych efekt ten można
zmniejszyć przez zastosowanie techniki wygładzania (podobny efekt na ekranie monitorów
zmniejsza się przez rozmieszczenie dodatkowych punktów o barwie pośredniej między
barwami sąsiednich obszarów ang. antialiasing). Polega ona na modulowaniu średnicy punktu
przez odpowiedni dobór mocy promienia laserowego oraz na nieznacznym odchyleniu
położenia punktu. Metodę wygładzania jako pierwsza zastosowała firma Hewlett-Packard.
Oryginalna metoda firmy HP nosi nazwę REt (Resolution Enhancement technology). Inni
producenci drukarek stosują własne metody (np. Automatie Image Refinement - Canon, OKI
Smoothing Technology - OKI, Print Quality Enhaneement Teehnology - IBM, Resolution
Improvement Teehnology - Epson).
3. Rastrowanie
Wydruki zawierające odcienie szarości uzyskuje się przez zastosowanie rastrowania, czyli
rozmieszczania na drukowanej powierzchni drobnych czarnych punktów. Sterując wielkością
lub gęstością rozmieszczenia tych punktów, można otrzymywać różne poziomy szarości.
W poligrafii wykorzystuje się powszechnie metodę rastrowania amplitudowego. Punkty rastra
o zmiennej średnicy są rozmieszczone w równych odległościach. W drukarkach
komputerowych wykorzystuje się metodę rastrowania częstotliwościowego. Poziom szarości
reguluje się, odpowiednio zagęszczając punkty rastra, z których każdy ma identyczną
wielkość. Pojedynczy punkt wydruku w odcieniach szarości jest najczęściej zbiorem
rozmieszczonych na powierzchni kwadratu punktów rastra. Wielkość kwadratu zależy od
liczby odcieni szarości, które mają być wydrukowane. Na przykład, za pomocą kwadratu 2x2
można przedstawić maksymalnie 5 różnych odcieni szarości (od 0 do 4 zadrukowanych
punktów kwadratu). Oczywiste jest, że rozdzielczość obrazu drukowanego z odcieniami
szarości jest mniejsza od rozdzielczości obrazu drukowanego bez odcieni szarości.
4. Druk kolorowy
We wszystkich typach drukarek kolorowy wydruk otrzymuje się przez nanoszenie kolejno
barw podstawowych na papier w odpowiednich proporcjach. Informacja o barwnym obrazie
jest przekształcana do postaci wyciągów zawierających informacje o udziale każdej z barw
podstawowych. Proces ten jest nazywany separacją barw. Liczba wyciągów jest równa liczbie
barw podstawowych. Intensywność barw podstawowych wydruku reguluje się identycznie jak
poziom szarości - stosując rastrowanie. Kolory pośrednie są uzyskiwane przez rozsiewanie
(ang. dithering), czyli mieszanie sąsiednich punktów o innych kolorach. Ponieważ takie
mieszanie nie może prowadzić do pokrycia się punktów z poszczególnych wyciągów,
położenie punktów rastra dla poszczególnych wyciągów dobiera się losowo (w pewnych
granicach).
Kolor na papierze powstaje metodą subtraktywną. Z widma światła białego odbijanego przez
papier barwniki podstawowe odfiltrowują przeciwne im kolory. Odbierany kolor druku jest
sumą nieodfiltrowanych składników światła białego. Najczęściej, jako barwy podstawowe są
wykorzystywane kolory: niebieskozielony, purpurowy i żółty. Złożenie tych trzech barw daje
kolor czarny. Dla uzyskania lepszej czerni i zmniejszenia zużycia barwników przy druku
czarnym do trzech barw podstawowych często dodaje się czarny.
Zestaw czterech barw: niebieskozielonej (ang. cyan), purpurowej (ang. magenta), żółtej (ang.
yellow) i czarnej (ang. black) oznacza się skrótem CMYK. Niektóre drukarki atramentowe
zawierają dodatkowo barwniki jasnoniebieskozielony i jasnopurpurowy, które umożliwiają
uzyskiwanie wydruków, o fotograficznej jakości. Barwy, reprezentowane przez odpowiednie
proporcje kolorów podstawowych, są w celach standaryzacyjnych oznaczane i klasyfikowane.
Przykłady systemów klasyfikacji barw to amerykański system Pantone i europejski Euroscale.
5.Drukarki igłowe
Drukarka igłowa jest wyposażona w głowicę drukującą zawierającą od 9 do 48 (najczęściej 9
lub 24) stalowych igieł umieszczonych w jednym lub dwóch rzędach. Każda igła jest
wprawiana w ruch przez sprężynkę. W stanie spoczynku pole magnetyczne wytwarzane przez
magnes stały unieruchamia igłę wewnątrz głowicy. Przewód nawinięty wokół magnesu
stałego tworzy elektromagnes. W czasie pracy przez elektromagnes przepływa prąd, który
wytwarza pole elektromagnetyczne o polaryzacji przeciwnej do pola wytwarzanego przez
magnes stały - sprężynka wypycha igłę z głowicy. W wyniku uderzenia igły w papier poprzez
taśmę barwiącą na papierze, dociśniętym do pokrytego warstwą gumy wałka, pozostaje ślad
w postaci punktu. Po wydrukowaniu jednego rządka głowica jest przesuwana o ułamek
milimetra do miejsca, w którym jest drukowany kolejny rządek punktów. Przemieszczanie
głowicy odbywa się najczęściej za pomocą silnika krokowego. Rzadziej wykorzystuje się
mechanizmy wprawiające głowice w ruch drgający (drukarki typu shuttle); ten typ drukarek
umożliwia drukowanie z szybkością do 40 stron formatu A4 na minutę. Inną metodą
zwiększenia szybkości drukowania jest zastosowanie kilku głowic drukujących.
Do synchronizacji wydruku służy tarczka zamocowana na osi silnika. Transport papieru
odbywa się zwykle tak samo jak w maszynie do pisania - za pomocą wałka, do którego papier
jest dociskany rolkami, lub za pomocą zębatek ciągnących papier z perforowanymi
marginesami.
Głowica drukarki i mechanizm przesuwu papieru są sterowane instrukcjami języka ESC/P.
Instrukcje ESC/P otrzymywane z komputera są wykonywane przez zainstalowany w drukarce
układ sterujący, najczęściej - jednoukładowy mikrokomputer.
W kolorowych drukarkach igłowych wykorzystuje się taśmę składającą się z odcinków w
kolorach podstawowych. Przed wydrukowaniem punktu w określonym kolorze taśma jest
przesuwana tak, aby pomiędzy głowicą a papierem znajdował się odcinek taśmy z
barwnikiem odpowiedniego koloru. Ponieważ igły głowicy stykają się z różnymi barwnikami,
często dochodzi do zabrudzenia taśmy.
Do zalet drukarek igłowych należą stosunkowo niska cena i mały koszt eksploatacji,
możliwość drukowania kilku kopii (w niektórych modelach drukarek - oryginał + 7 kopii)
oraz możliwość stosowania różnego rodzaju papieru, łącznie z tekturą o grubości do 2 mm.
Wadą jest hałaśliwość, niewielka prędkość drukowania (najczęściej 200-400 znaków na
sekundę w trybie zwykłym i około 100 znaków na sekundę w trybie podwyższonej jakości) i
niezbyt dobra jakość druku (rozdzielczość od 240x144 w drukarkach 9-igłowych do 360x360
w drukarkach 24-iglowych). Należy jednak zaznaczyć, iż niektóre modele drukarek igłowych
odbiegają od powyższej charakterystyki.
6.Drukarki atramentowe
Wprowadzenie
W drukarkach atramentowych (ang. inkjet printer) punkty druku są tworzone przez kropelki
atramentu wystrzeliwane z głowicy zawierającej dysze o średnicy kilkudziesięciu
mikrometrów. Krople atramentu są wyrzucane z dyszy przez odkształcające się po
przyłożeniu napięcia piezokryształy lub przez pęcherzyki gazu tworzące się po podgrzaniu
atramentu powyżej temperatury wrzenia. Objętość pojedynczej kropli wynosi od kilku do
kilkudziesięciu pikolitrów. Dysze mogą pracować w trybie ciągłym z odchylaniem kropli lub
w trybie przerywanym.
Pierwsza drukarka atramentowa PT 80i została wyprodukowana przez firmę Siemens w roku
1977. Drukarka ta miała głowicę z 12 dyszami pracującymi w trybie przerywanym i
generującymi krople metodą piezoelektryczną. Prędkość druku nie przekraczała 270 znaków
na sekundę.
Atrament jest najczęściej przechowywany w pojemnikach w postaci ciekłej. W niektórych
konstrukcjach atrament ma postać stalą i jest roztapiany tylko na czas drukowania. Atrament
ciekły jest absorbowany przez papier i ma tendencję do rozmazywania się. Zaletą stosowania
atramentu w postaci stałej jest to, iż zawierające wosk barwniki zastygają natychmiast po
napyleniu na papier. Po nadrukowaniu barwniki w stanie stałym są prasowane i wygładzane.
Jakość wydruku w dużym stopniu zależy od papieru. Najlepszy efekt można uzyskać, stosując
specjalny papier powlekany lub nabłyszczany. Obecnie głowice drukarek atramentowych
zawierają do kilkuset dysz i pozwalają na uzyskiwanie rozdzielczości do 1440x720; w
powszechnie stosowanych drukarkach uzyskuje się rozdzielczości z zakresu od 360x360 do
1200x1200. Szybkość druku zależy od tego, czy drukowany jest obraz kolorowy czy czarnobiały, i wynosi najczęściej od jednej do ośmiu stron na minutę. Przewiduje się, iż w
przyszłości liczba głowic wzrośnie do kilku tysięcy, co zwiększy szybkość i jakość
drukowania.
Praca w trybie ciągłym i przerywanym
Głowica drukarki atramentowej może pracować w trybie ciągłym. W takim wypadku podczas
drukowania atrament stale wydobywa się z głowicy (ang. continous flow). Po wyrzuceniu z
dyszy krople są ładowane w polu między elektrodami ładującymi. Jeżeli punkt ma być
wydrukowany, to bez przeszkód trafiają na papier. W przeciwnym razie pomiędzy
elektrodami odchylającymi pojawia się pole elektryczne, które odchyla wiązkę kropli i kieruje
ją do pochłaniacza (rys. 1).
Rozwiązaniem alternatywnym wobec głowic pracujących w trybie ciągłym są głowice
pracujące w trybie przerywanym (ang. drop-on-demand). Atrament z głowicy jest wyrzucany
tylko wtedy, gdy istnieje taka potrzeba. W większości stosowanych obecnie drukarek
atramentowych wykorzystuje się głowice pracujące w trybie przerywanym.
7. Drukarki laserowe
Historia
Pierwsza drukarka laserowa Xerox 9700 została wyprodukowana w 1977 roku, a jej cena
wynosiła $350 000. Drukarka ta pracowała z prędkością 7000 wierszy na minutę i
rozdzielczością 300 dpi. W 1983 roku firma Canon opracowała tani mechanizm druku
laserowego o symbolu LPB-CX. Mechanizm ten pozwalał na. wydrukowanie 3000 stron z
rozdzielczością 300 dpi i prędkością 8 stron na minutę. W 1984 roku mechanizm ten
zastosowano w drukarce HP LaserJet. Stała się ona swego rodzaju standardem dla następnych
rozwiązań. W modelu Laser Jet Series II użyto doskonalszego mechanizmu LBP-SX, który
pozwalał na wydrukowanie 4000 stron i dawał lepszy poziom zaczerniania powierzchni.
Kolejne modele drukarek laserowych firmy Hewlett-Packard charakteryzowały się coraz
większą pamięcią buforową, lepszą rozdzielczością, większą liczbą fontów. Pierwszą
drukarkę laserową pracującą z rozdzielczością 600 dpi wyprodukowała firma Lexmark w
1991 roku. W 1996 roku na rynku pojawiły się drukarki HP Colour LaserJet 5 i 5M.
W wielu sytuacjach istnieje konieczność powielania wydrukowanych dokumentów. Często
korzysta się w tym celu z dodatkowej kopiarki. Rozwiązaniem tańszym i szybszym jest
zastosowanie technologii Multiple Original Printihg (technologia ta jest także znana pod
nazwą mopying). Wykorzystuje się w niej urządzenia łączące funkcje drukarki i kopiarki.
Zamiast wielokrotnego kopiowania wydrukowanego dokumentu drukuje się go od razu w
potrzebnej liczbie kopii na szybkiej, laserowej drukarce.
Budowa i zasada działania
Przesyłany do drukarki strumień znaków i komend jest przetwarzany przez procesor drukarki
i zamieniany na postać mapy bitowej zapisywanej w pamięci (w trybie znakowym w pamięci
są przechowywane kody znaków. Są one przetwarzane na mapy bitowe przed drukowaniem).
Ponieważ cykl druku może się rozpocząć dopiero po przygotowaniu mapy bitowej całej
drukowanej strony, od wielkości pamięci drukarki laserowej zależą: wielkość drukowanego
obrazu i jego rozdzielczość.
Charakterystycznym elementem drukarki laserowej jest bęben pokryty warstwą OPC (organic
photoconducting cartridge) lub krzemu amorficznego (rys. 2). Podczas pracy bęben jest
wprawiany w ruch obrotowy. Drukowanie rozpoczyna się od naładowania powierzchni
bębna. Następnie na całej długości jest on omiatany włączanym i wyłączanym promieniem
lasera odbijającym się od obrotowego lustra (prędkość obrotowa - kilka tysięcy obrotów na
minutę). Wiązka lasera punktowo rozładowuje powierzchnię bębna i tworzy obraz
drukowanej strony.
W drukarkach typu write-black miejsca naświetlone odpowiadają punktom, które mają być
zadrukowane. W drukarkach write-white miejsca naświetlone odpowiadają punktom, które
mają pozostać niezadrukowane. Drukarki write-black drukują ciemniejsze powierzchnie
czarne, a drukarki write-white dokładniejsze detale.
Po naświetleniu jednej linii bęben się obraca. Zawierające żelazo naładowane cząsteczki
toneru są przyciągane do tych miejsc bębna, które odpowiadają punktom zadrukowywanym.
Jednocześnie jest ładowany papier, przesuwający się w pobliżu drutu (ang. transfer corona)
pod wysokim napięciem. Obrót bębna powoduje, że pokryte tonerem miejsca stykają się z
powierzchnią papieru. Naładowany papier ma potencjał o tym samym znaku co bęben, lecz o
większej wartości. Dzięki temu cząsteczki toneru są odrywane od powierzchni bębna i
osiadają na papierze. Zadrukowany papier jest przeciągany pomiędzy walkami elementu
utrwalającego, które topią żywicę zawartą w tonerze i wprasowują toner w papier. Proces
drukowania kończy się rozładowaniem bębna i usunięciem resztek toneru z jego powierzchni
oraz rozładowaniem zadrukowanego arkusza papieru. Do czyszczenia bębna używa się
pompy próżniowej lub listwy czyszczącej.
Na skutek wysokiego napięcia występującego pomiędzy drutem ładującym a arkuszem
papieru powstają cząsteczki szkodliwego ozonu. W niektórych modelach drukarek zjawisko
to eliminuje się przez zmniejszenie napięcia i zastąpienie drutu ładującego wałkiem z
tworzywa sztucznego. Wałek ładujący styka się bezpośrednio z powierzchnią papieru.
Bębny z krzemu amorficznego charakteryzują się większą twardością niż tradycyjne bębny
OPC. Pozwalają na drukowanie na papierze makulaturowym oraz tanim papierze o zmiennej
gramaturze i nierównych rozmiarach kartek.
Toner tworzą nieregularne lub sferyczne cząsteczki o średnicy kilku mikrometrów
zawierające żelazo, żywicę i barwnik. Niekiedy do toneru dodaje się cząsteczki ceramiczne
czyszczące i polerujące bęben.
Kolorowa drukarka laserowa zawiera 4 zbiorniki toneru z wałkami rozprowadzającymi.
Każdy kolor jest drukowany oddzielnie i za każdym razem musi być powtarzany cykl:
- ładowanie powierzchni bębna,
- nakładanie toneru określonego koloru,
- rozładowywanie powierzchni,
- usuwanie resztek toneru.
Obecnie stosowane drukarki laserowe pozwalają na drukowanie z rozdzielczością od 300x300
dpi do 1200x1200 dpi, a szybkość druku wynosi od 4 do 24 stron na minutę.
8. Drukarki LED
Podobną do drukarek laserowych zasadę działania wykorzystuje się w drukarkach LED i
drukarkach ciekłokrystalicznych. Różnica polega na sposobie oświetlania powierzchni bębna.
W drukarkach LED powierzchnię bębna oświetla się diodami. Każdemu punktowi w linii
odpowiada jedna dioda; łącznie jest ich 2500 w dwóch szeregach dla rozdzielczości 300 dpi
(lub 5000 dla 600 dpi). Drukarki z diodami są w porównaniu z klasycznymi drukarkami
laserowymi mniejsze, tańsze, bardziej odporne na uszkodzenia i zużywają mniej energii.
9. Drukarki ciekłokrystaliczne
W drukarkach ciekłokrystalicznych światło pada na całą długość bębna poprzez rządek
niezależnie sterowanych komórek ciekłokrystalicznych. Przyłożenie napięcia do wybranych
komórek powoduje, że stają się one nieprzezroczyste. Ze względu na długi czas przełączania
stanu komórek ciekłokrystalicznych drukarki tego typu charakteryzują się stosunkowo małą
szybkością pracy.
Inne typy drukarek
1. Drukarka termotransferowa
Głowica drukująca drukarki termotransferowej (ang. thermotransfer printer) zawiera kilkaset
niewielkich elementów grzewczych. Elementy te podgrzewają punkty arkusza folii lub taśmy
umieszczonej pomiędzy głowicą a papierem. Na folii lub na taśmie znajdują się naparowane
barwniki w postaci wosku. Roztopiony barwnik, w ilości zależnej od temperatury podgrzania,
osiada na papierze. W sublimacyjnych drukarkach termotransferowych (ang. thermal dyediffusion printer, thermal dye-sublimatioh printer) barwnik jest podgrzewany w taki sposób,
że przechodzi ze stanu stałego bezpośrednio w gazowy. Barwnik w postaci gazowej wywołuje
reakcję chemiczną na specjalnym papierze i wiąże się z nim. Drukarki termotransferowe
umożliwiają uzyskiwanie kolorowych wydruków o jakości zbliżonej do fotograficznej.
Barwniki woskowate są znacznie trwalsze niż tusz drukarek atramentowych, są odporne na
zginanie papieru, ścieranie, zamoczenie. Wadą tego typu drukarek jest, duży koszt
eksploatacji i sięgający kilkunastu minut czas druku strony. Niewielka szybkość druku
wynika z konieczności chłodzenia elementów grzewczych po każdym cyklu drukowania.
2. Drukarka strumieniowa
Krople atramentu są wysysane i przenoszone na papier przez strumień sprężonego powietrza.
Kierunek ruchu kropli jest sterowany przez pole elektryczne. Charakterystyczną cechą tej
metody jest możliwość mieszania kolorów podstawowych jeszcze przed ich dotarciem do
papieru.
3. Drukarka proszkowa
Do drukowania używa się sproszkowanego barwnika, który jest wystrzeliwany na papier
przez specjalną głowicę. Wydruki są wodoodporne i odporne na rozmazywanie.
4. Technika sieci elektrod (ang. tonerjet)
Cząsteczki toneru są rozprowadzane przez walec na papierze poprzez perforowaną folię.
Odpowiadające punktom wydruku mikroskopijne otwory w folii są otwierane i zamykane
przez niezależne elektrody. Drukarki, w których wykorzystuje się tę technikę, charakteryzują
się rozdzielczością do 600 dpi oraz większą niezawodnością w porównaniu z techniką
laserową.
5. Technika atramentowo-offsetowa
Atrament w postaci wosku jest nanoszony na bęben jak w maszynie offsetowej.
Wszystkie 4 kolory podstawowe (CMYK) nanosi się równocześnie na wałek za pomocą
głowic mających szerokość bębna. Obraz jest przenoszony na papier w procesie podobnym
do stosowanego w drukarkach laserowych. Czas drukowania jednej strony to 15 s.