pobierz - Akademia Orange

Warsztat Nataszy Żelazinsky w trakcie konferencji ukazujące techniki
aktywizujące, stosowane przez nią w ramach koncertów dla dzieci :
I. Ćwiczenia wzmagające koncentrację, uwagę, refleks, zarazem energetyzujące
i rozluźniające, a przy tym integrujące grupę.
W prowadzeniu tej swoistej rozgrzewki zwraca uwagę zastosowanie elementu
zabawy, zaskoczenia – nagłe zatrzymania, zmiany kierunku ruchu, jego
intensywności, zakresu i tempa oraz płynne przejścia pomiędzy ćwiczeniami.
Jeśli następuje zatrzymanie ruchu, to jest ono także ćwiczeniem. Cały czas
utrzymanie skoncentrowanej uwagi, bycie w gotowości.
Uczestnicy stają w okręgu. Prowadząca nawiązuje kontakt wzrokowy z grupą i
wyciąga ręce przed siebie z dłońmi skierowanymi wnętrzem do podłogi, a
krawędziami wewnętrznymi równolegle do korpusu ciała, cały czas nie tracąc
kontaktu wzrokowego. Następnie, odwracając nagle dłonie wewnętrzną stroną
do góry, zaczyna je bardzo powoli unosić (mniej więcej do poziomu szyi), po
czym znowu skierowuje dłonie wnętrzem do podłogi i powoli sunie nimi w dół
(mniej więcej do bioder).
Osoby w kręgu podążają za jej ruchami, starając się z nimi zsynchronizować
swój ruch, w skupieniu. Mowa ciała i sugestywny ruch prowadzącej sprawiają,
że grupa „wie”, co należy robić i podporządkowuje się. Jest w postawie
prowadzącej jakby niewerbalny przekaz „Uwaga, za chwilę coś niezwykłego się
tutaj wydarzy”.
Dłonie:
Prowadząca unosi prawe ramię prosto przed siebie, palce „trzęsące się” i (dłonie
wierzchem do góry, luźno) ramię unosi wysoko w górę i po okręgu opuszcza za
sobą i tak kilka razy. Następnie to samo lewą ręką, a potem machanie obiema
e-mail: [email protected]
www.muzykajest.pl
rękami wyciągniętymi przed siebie i kręcąc tułowiem na boki, jakby otrzepując
dłonie na sąsiada z prawej i lewej strony, patrząc mu w oczy. Nagłe zmiany
kierunków, obroty ciała na boki z dłońmi w górze.
Machanie luźnymi dłońmi przed sobą – z wnętrzami dłoni skierowanymi przed
siebie, a następnie z kiśmi dłoni luźno zwisającymi, potem za sobą, i na zmianę
– lewa przed sobą, prawa z tyłu i vece versa.
Następnie skłon i unosimy prawą nogę – machamy dłońmi pod prawym
kolanem, potem zmiana na lewe kolano.
Nagłe uniesienie ramion (cały czas machając dłońmi) i opadnięcie przed sobą –
powtórzone kilkakrotne w różnych tempach. Raz krótsze, raz dłuższe
utrzymanie ramion przed sobą.
Nogi:
Ramiona nieco rozstawione na boki, dłonie lekko uniesione, urzymujące
równowagę.
Prawa noga, wyprostowana powoli uniesiona przed siebie i machanie stopą,
najpierw w górę w dół, powoli, potem okręcanie w kostce i coraz szybsze kółka,
aż do trzepotu. Stop. Lewa noga uniesiona, kręcenie stopą, coraz szybsze...
Ruchy prowadzącej są nieco teatralne, jakby w gotowości do skoku i z ciągłym
utrzymywaniem kontaktu wzrokowego z całą grupą – jakby to był jeden
organizm, a prowadząca była jego mózgiem.
Nagły skłon i ręce złożone jak do modlitwy. Powrót do pozycji luźno
wyprostowanej. Kolejny skłon i z rękami złożonymi rozglądanie się na boki.
Pocieranie dłonią o dłoń i rozglądanie się na boki. Cały czas trąc dłońmi –
powrót do pozycji wyprostowanej.
e-mail: [email protected]
www.muzykajest.pl
Z pocierania przechodzimy do powolnego oddalania jednej dłoni od drugiej (w
pionie, dłonie skierowane do siebie wnętrzami) a następnie składania jednej na
drugiej – tak, jak na początku obiema dłońmi, teraz robimy to jędną oddalając
od drugiej.
Kolejno prowadząca dołącza do tego ruchu głośne wdechy i wydechy (jakbyśmy
oddalając dłonie nabierali nimi powietrza i wydychali je zbliżając do siebie) – i
powtarza kilkakrotnie to ćwiczenie raz szybciej, raz wolniej, oddalając dłonie na
mniejszą lub większą odległość.
Chwila koncentracji i po następnym dynamicznym wdechu z jednoczesnym
bardzo dużym rozszerzeniem dłoni (prawe ramie wyciągnięte nad głową) –
dynamiczny powrót i klaśnięcie. Powtórka tego gestu w szybszym tempie
kilkakrotnie. Za którymś razem prowadząca zatrzymuje się po klaśnięciu –
wprawdza to element zaskoczenia. Powtarza raz jeszcze to ćwiczenie, nieco
szybciej. Za którymś razem po klaśnięciu kilkakrotnie zmianaa ułożenia dłoni
(obracenie złożonymi dłońmi tak, aby raz prawa była na wierzchu a raz lewa) i
powtarza ćwiczenie z klaskaniem, ale ze zmienionym ułożeniem dłoni (czyli
jeśli wcześniej prawa się unosiła, to teraz lewa).
II. Formy „łańcuchowe”:
Prowadząca „puszcza” klaskanie w obieg – tzn. każdy ze stojących w kręgu
klaszcze w kierunku osoby, którą ma po lewej stronie, patrząc na nią, aż oklask
powróci do prowadzącej – można zaobserwować różnice w tempie
przekazywania oklasku przez różne osoby w kręgu.
Na zakończenie – prowadząca symboliczne „łapie” klaśnięcie.
Za drugim razem „przekazuje” je osobie z lewej strony, a ta przekazuje kolejnej
itd.. Kończąc ćwiczenie „łapie” i daje komendę – „Uwaga, teraz szybciej” lub
e-mail: [email protected]
www.muzykajest.pl
„w równym tempie”. Tempo się wyrównuje, różnice w szybkości „przekazu” się
zmniejszają.
Prowadząca „łapie” ostatnie klaśnięcie i szybko „puszcza” je z powrotem (czyli
przekazuje osobie od której przejęła).
Po złapaniu tego klaśnięcia w obieg zostaje „puszczony” krótki dźwięk „szsz”
na ucho sąsiada z lewej strony. Za drugim razem tempo „przekazu” przyspiesza
się.
Przy zmianie kierunku „obiegu” prowadząca jednocześnie podaje osobie
stojącej po jej drugiej stronie klaśnięcie. Na zakończenie „łapipe” dźwięk, który
wraca do niej z jednej a klaśnięcia z drugiej strony.
III. Stopniowanie dynamiki:
Najpierw jednym palcem (prowadzący unosi go wyraźnie w górę, aby pokazać o
co chodzi) głaskanie, a następnie lekkie uderzanie w otwartą dłoń,
przysłuchiwanie się, przyłożenie dłoni, o którą uderza palec do ucha. Następnie
prowadzący unosi dwa palce i uderza nimi w otwartą dłoń kilkakrotnie (grupa
oczywiście naśladuje, cały czas prowadzący utrzymuje kontakt wzrokowy) – to
samo z trzema palcami, czterema i w końcu uderza (klaszcze) całą dłonią o
drugą dłoń. Coraz intensywniejsze oklaski przed sobą, coraz głośniejsze i
szybsze, następnie znowu zwolnienie i ściszenie. Dłonie w poziomie przed sobą.
IV. Usuwanie napięcia z ciała:
Prowadząca powraca do jednego palca – ciche klaskakanie, głaskanie, od tego
przechodzi do pocierania dłonią o dłoń, następnie dłonią pociera ramię, drugą
drugie ramię, potem – głaskanie, pocieranie, otrzepywanie delikatne pozostałych
części ciała: barków, twarzy, klatki piersiowej, brzucha, ud wnętrza i
e-mail: [email protected]
www.muzykajest.pl
zewnętrznych krawędzi nóg, tyłu ud, bioder, lędźwi, barków i głowy na koniec
i...
V. Puls i dynamika:
Po pogłaskaniu twarzy, czoła, głowy prowadząca unosi ręce nad głowę (zgięte
w łokciu, dłońmi skierowanymi do siebie poziomo - środkowymi palcami) i
unosi je i opuszcza nad głową licząc wyraźnie: 1, 2, 3, 4, 5 (one, two, three, fore,
five).
To samo na ramionach, do kolan, do stóp – coraz głośniej licząc.
Następnie sygnał – na 4 (uniesione 4 palce) i cicho (palec na usta) i następuje
powtórzenie ćwiczenia, ale z liczeniem na 4 i szeptem.
Sygnał – na 3 (uniesione 3 palce) i „średnio głośno” (balans dłonią poziomo
ustawioną na wysokokści dolnych żeber)
Sygnał na 2 (2 palce) i w końcu na 1 (bardzo szybko i dynamicznie).
VI. Skrócona część oddechowa i głosowa:
Głośne dmuchanie, wydychanie powietrza przed siebie
Językiem, szybko: „te, te, te, te, te, te, te“ itd.
Wyraziste wypowiadanie z kiwaniem głową: „tak, tak, tak, tak, tak, tak”
na zmianę z mocnym, głębokim, głośnym, mówionym w przykucnięciu i
przekonująco: „nooooo, noooo, nooo, noo no, no”.
e-mail: [email protected]
www.muzykajest.pl