Historia zaangażowania Gray International na Wyspie Spichrzów

NEWSLETTER Nr 2(19) 2009
MAJ 2009
Spis treści:
•
•
Koncepcja architektów Gray International i Dedeco zdobyła drugą nagrodę w
międzynarodowym konkursie architektonicznym na Centrum Spotkania Kultur
w Lublinie.
Inspiracje – Renzo Piano.
Koncepcja architektów Gray International i Dedeco zdobyła drugą nagrodę w
międzynarodowym konkursie architektonicznym na Centrum Spotkania Kultur w
Lublinie.
18 maja 2009 roku w Lublinie miało miejsce uroczyste rozstrzygnięcie
międzynarodowego konkursu na budynek Centrum Spotkania Kultur oraz jego otoczenie Plac Teatralny.
Koncepcja stworzona wspólnie przez architektów Gray International oraz Dedeco
zdobyła w tym konkursie drugą nagrodę.
Mając za zadanie nadanie nowego, atrakcyjnego i funkcjonalnego kształtu kubaturom
powstałym w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych ubiegłego wieku, znanym jako
Teatr w Budowie, pracujący nad tym zespół oparł swą koncepcję na wnikliwej analizie
istniejącego stanu, oraz aspiracji, potrzeb i wyzwań przed którymi będzie musiał stanąć
powstający kompleks Centrum Spotkania Kultur. Bez naruszania podstawowej konstrukcji
budynku oraz dodawania nowych metrów kwadratowych stworzono otwartą przestrzeń
publiczną, umożliwiającą swobodny, nieograniczony przepływ osób, otwierając centrum na
spotkania twórców z odbiorcami. Wszystko zostało wzmocnione efektem transparentności,
słonecznego blasku docierającego do miejsc wcześniej niedostępnych oraz materiałów
reagujących na grę światła.
Badając kontekst i otoczenie projektowanego miejsca architekci udzielili też
odpowiedzi na konieczne pytania na temat powiązań funkcjonalnych, urbanistycznych i
architektonicznych z mającym powstać tuż obok Urzędem Marszałkowskim oraz Centrum
Kongresowym. Dopełnieniem tej całościowej wizji stało się opracowanie przestrzeni Placu
Teatralnego w sposób zintegrowany z budynkiem CSK a przy tym - poprzez zastosowanie
ramp, rozwiązujących przy tym problem ewakuacji - pomnażający ilość możliwych
zastosowań przestrzeni publicznych na potrzeby różnego rodzaju wydarzeń.
W efekcie tej pracy powstała koncepcja przywracająca miejscu lekkość, oferująca
wielofunkcyjne i bogate w symbolikę przestrzenie połączone misternie zaprojektowaną,
czytelną komunikacją wewnętrzną. W skład imponującego kompleksu kulturalnego wchodzą,
poza istniejącą Filharmonią, między innymi: Teatr Muzyczny, Duża Scena Teatralna,
Mediateka, blok konferencyjny, Galeria Sztuki i część restauracyjno-kawiarniania. Mimo tego
1
bogatego programu funkcjonalnego obiekt jest lekki, świetlisty, otwarty do środka i na
zewnątrz, zintegrowany z placami publicznymi i bezpośrednim otoczeniem.
Według opinii Sądu konkursowego „Nagrodę przyznano za stworzoną formę i
atmosferę przestrzeni publicznej. Otwarta, zmienna forma budynku, jej wieloprzestrzenność,
ściana jako projektor multimedialny i współdziałanie z atrakcyjnie ukształtowaną funkcją
placu, jest dobrym przykładem współczesnego tworzenia "popkulturowego" miejsca spotkań
w przestrzeni miasta.”
Inspiracje – Renzo Piano.
Renzo Piano to jeden z wybitnych architektów, którego ogromny talent łączy się z
zaangażowaniem, poczuciem odpowiedzialności i skromnością. Poniższe fragmenty
wywiadów dają tego piękny przykład.
„Przede wszystkim architektura jest służbą w najdosłowniejszym tego słowa znaczeniu. Jest
też sztuką potencjalnie niebezpieczną, ponieważ narzuconą społeczeństwu. Można odłożyć
książkę, można nie słuchać złej muzyki, ale nie można nie widzieć brzydkiego bloku przed
swoim oknem. Architektura może wprowadzić brzydotę do całego otoczenia, nie dając żadnej
szansy ucieczki przed nią.”
Jedno z pytań nawiązujące do tego, co Renzo Piano powiedział odbierając w 1998 roku
nagrodę Pritzkera o architektach jako odkrywcach brzmiało: ”Czy podejmujesz jakąś myśl
lub linę i przepracowujesz ją, czy też poszukujesz zawsze czegoś nowego?”
Odpowiedź architekta brzmiała: „Myślę, że ważne jest by zauważać różnicę między stylem a
spójnością. Uwielbiam rozmawiać o spójności. Rozmawiając jednak o stylu, zaczynam być
podejrzliwy. W spójności chodzi o doświadczenie, wykorzystywanie tego, czego się
nauczyłeś i stosowania tego. Nie chodzi w tym o bycie rozpoznawalnym. Niemniej
architektura musi być odkrywaniem. Każde miejsce jest inne, każdy klient jest inny, każde
społeczeństwo jest inne. Kulturowo, historycznie, psychologicznie, antropologicznie i
2
topograficznie każda praca jest inna. Ryzyko architekta polega więc na tym, że odciska na
projekcie swoją pieczęć zanim jeszcze zdoła zrozumieć rzeczywistość przynależną danemu
miejscu. Nigdy nie podejmuję nowej pracy bez wcześniejszego udania się na miejsce, bez
próby zrozumienia, doświadczenia podstawowych emocji. Bo o to w tym wszystkim chodzi –
o budowanie emocji. Staram się pojąć czym jest prawdziwa natura miejsca, jaki jest jego
kontekst. Moim celem niekoniecznie jest integracja z kontekstem. Czasem architektura nie
powinna być z nim zintegrowana, ale powinna stanowić weń wkład.
3