Organizacja rejsu

tym podobne przypadłości. Może się nawet
zdarzyć konieczność pchania ślizgu do bazy
„na piechotę”. Na to wszystko, w zależności od
warunków, powinniśmy mieć zarezerwowany
czas. Tyle, aby w każdym przypadku zdążyć do
bazy przed zmrokiem.
A gdy wszystko przebiega pomyślnie, rezerwę czasową można wykorzystać na elementy
szkolenia teoretycznego i praktycznego, przegląd sprzętu i usuwanie usterek, zwiedzanie
okolic, gawędy, filmy, życie towarzyskie itp.
Lodowe szlaki turystyczne nie muszą, a wręcz
nie powinny przebiegać najkrótszymi drogami. Ponad wszystko powinny być bezpieczne
i atrakcyjne turystycznie. A to kieruje je najczęściej w pobliże brzegów. Tak więc lodowe
trasy turystyczne przebiegają zwykle wzdłuż
brzegu, w stosunkowo niewielkiej odległości
od niego. Tak powinniśmy je ustalać. Łączy to
emocje żeglugi z elementem krajoznawczym.
Organizacja rejsu
Podejmowanie samotnej turystyki bojerowej
zdecydowanie nie jest zalecane. Ze względów
bezpieczeństwa turystyka na lodzie jest uprawiana z reguły w zorganizowanych grupach.
Mogą to być grupy koleżeńskie zwoływane
doraźnie lub grupy prowadzone przez ośrodki żeglarsko-rekreacyjne. Najkorzystniejsza
wielkość grupy to 2 – 6, a ostatecznie 8 ślizgów.
W każdej grupie należy ustanowić przewodnika, którym powinien być najbardziej doświadczony żeglarz lodowy, cieszący się przy tym
zaufaniem wszystkich członków. Uczestnicy
zobowiązani są do utrzymywania dyscypliny,
co nie oznacza rezygnacji z własnej inwencji
i aktywności. O udziale w rejsie mogą myśleć
osoby dorosłe, żeglarsko doświadczone, natomiast osoby z niewielkim doświadczeniem
mogą stanowić maksimum połowę składu
grupy. A młodzieży pozostawmy zdobywanie doświadczenia w trakcie rekreacji i regat,
z reguły dobrze zabezpieczonych.
Każdy rejs powinien poprzedzać krótki
instruktaż, zawierający podstawowe informacje, takie jak:
n warunki lodowe,
n trasa rejsu,
n działanie lądowej asysty rejsu (jeśli jest
przewidziana),
n łączność pomiędzy uczestnikami rejsu,
n sposoby alarmowania w potrzebie,
n osobiste wyposażenie ratunkowe
(przypomnienie),
n wyposażenie wspólne, takie jak: lornetka,
apteczka itp.
n narzędzia, elementy zapasowe, przegryzka, termos itp.
n wybrane zasady bezpieczeństwa
(przypomnienie).
Współczesne środki transportu oraz łączności umożliwiają zorganizowanie asysty
rejsu z brzegu. Dlatego trasy rejsu i asysty
oraz organizacja łączności całej grupy powinny być dobrze przemyślane i szczegółowo uzgodnione. Wybór trasy asysty nie jest
łatwy i oprócz oczywistej bliskości od brzegu powinien uwzględniać: rodzaj pojazdu,
możliwości jego poruszania się po wszelkich
drogach i w terenie, możliwość poruszania
się po lodzie, możliwość przewozu sprzętu
awaryjnego i ratowniczego, warunki zimowe
itp. Do asysty nadaje się samochód terenowy, ale może też być osobowy z napędem na
cztery koła. Na lodzie i w terenie świetnie
sprawdza się „kład”, ale na drogach ustępuje
samochodom. Nawet motocykl czy motorower zaopatrzone w łańcuchy na kolach napędowych i niewielkie kosze do przewozu
sprzętu mogą być w pewnych sytuacjach niezastąpione. Nad dwuśladami górują właściwościami terenowymi, niewielkim ciężarem,
a także zwinnością.
Asysta rejsu jest szczególnie ważna, jeśli
zdarzy się wypadek czy jakaś awaria, a przy
transporcie wszelkiego wyposażenia po
prostu wygodna.
reklama
65
064_66_03_11_bojery.indd 65
2011-02-10 12:25:29