D - Sąd Okręgowy w Siedlcach

Sygn. akt IV U 573/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 27 stycznia 2016r.
Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący
SSO Elżbieta Wojtczuk
Protokolant
st. sekr. sądowy Dorota Malewicka
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 stycznia 2016r. w S.
odwołania S. D.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.
z dnia 27 marca 2015 r. Nr (...)
w sprawie S. D.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.
o prawo do emerytury
oddala odwołanie.
Sygn. akt IV U 573/15
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 27 marca 2015 r. znak: (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie
art. 184 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz przepisów
rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze odmówił S. D. prawa do emerytury wskazując, że
ubezpieczony nie udowodnił, iż do dnia 1 stycznia 1999 r. posiada wymagany staż pracy w warunkach szczególnych w
wymiarze 15 lat. Organ rentowy do pracy w warunkach szczególnych zaliczył ubezpieczonemu okres 8 lat i 8 miesięcy.
Odwołanie od w/w decyzji złożył S. D. wnosząc o przyznanie mu prawa do emerytury. Ubezpieczony w treści odwołania
wniósł o zaliczenie do pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 22 września 1976 r. do 30 czerwca 1982
r. w Przedsiębiorstwie (...) w G. oraz okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej od 23.04.1974 r. do 15.04.1976
r. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, iż początkowo, w decyzji z dnia 30 stycznia 2015 r. ZUS zaliczył
mu do pracy w warunkach szczególnych okres 14 lat, 5 miesięcy i 19 dni. Następnie, zaskarżoną decyzją ZUS uchylił
decyzję z 30 stycznia 2015 r. i ustalił krótszy staż pracy w warunkach szczególnych pomimo tego, iż obydwie decyzje
zostały wydane na podstawie tego samego materiału dowodowego (odwołanie k. 1-3).
W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie powołując się na przepisy prawa i uzasadnienie
zawarte w zaskarżonej decyzji. Podniósł przy tym, iż w decyzji 30 stycznia 2015 r. pomyłkowo uwzględnił
ubezpieczonemu 14 lat 5 miesięcy i 9 dni pracy w warunkach szczególnych (odpowiedź organu rentowego na odwołanie
k. 4-6).
Sąd ustalił, co następuje:
Ubezpieczony S. D., ur. (...), w dniu 11 grudnia 2014 r. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskiem
o ustalenie prawa do emerytury (k. 1-3 a. r.). Na podstawie przedłożonych do wniosku dokumentów organ rentowy
początkowo ustalił, że na dzień 1 stycznia 1999 r. ubezpieczony udowodnił staż ubezpieczeniowy w wymiarze 20 lat,
7 miesięcy i 9 dni, w tym staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 14 lat, 5 miesięcy i 9 dni i decyzją z dnia
30 stycznia 2015 r. odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury (decyzja k. 34 akt emerytalnych). Ubezpieczony
od powyższej decyzji nie wniósł odwołania tylko dnia 25 lutego 2015 r. złożył do organu rentowego nowy wniosek o
przyznanie mu prawa do emerytury załączając dodatkowe dokumenty dotyczące jego okresów zatrudnienia (wniosek i
złożone dokumenty k. 35-41 akt emerytalnych). Organ rentowy rozpoznając wniosek ubezpieczonego z dnia 25 lutego
2015 r. ustalił, iż ubezpieczony posiada na dzień 1 stycznia 1999 r. okres składkowy i nieskładkowy uzupełniony pracą
w gospodarstwie rolnym w wymiarze 25 lat, w tym 8 lat i 8 miesięcy pracy w warunkach szczególnych. Do stażu pracy
w warunkach szczególnych organ rentowy zaliczył zatrudnienie od 1 lipca 1982 r. do 28 lutego 1991 r. w (...) Zakłady
(...), kiedy to powyższy zakład funkcjonował w strukturze organizacyjnej przedsiębiorstwa (...). Jednocześnie, organ
rentowy nie uwzględnił jako pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia od 22 września 1976 r. do 30 czerwca
1982 r., ponieważ Przedsiębiorstwo (...) w G. zarządzeniem nr 49 Ministra Komunikacji z dnia 19 czerwca 1982 r.
w sprawie połączenia przedsiębiorstw zaplecza budowlanego (...) z przedsiębiorstwem (...) dopiero z dniem 1 lipca
1982 r. zostało połączone z przedsiębiorstwem (...) i uchylił decyzję z dnia 30 stycznia 2015 r. w punkcie II w części
dotyczącej udowodnionych okresów zatrudnienia w warunkach szczególnych na dzień 1 stycznia 1999 r.
Wobec nie udowodnienia przez ubezpieczonego na dzień 1 stycznia 1999 r. stażu pracy w warunkach szczególnych w
wymiarze 15 lat decyzją z dnia 27 marca 2015 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury (decyzja
k. 49 akt emerytalnych).
Ubezpieczony od 4 stycznia 1972 r. do 10 maja 1972 r. był zatrudniony w Zakładzie (...) w W. na podstawie umowy
o pracę w celu przygotowania zawodowego dla uczniów w zakresie rzemiosła blacharstwa pojazdowego, a od 23
maja 1972 r. do 15 listopada 1973 r. w Zakładzie (...) w W. na podstawie umowy o pracę w celu przygotowania
zawodowego dla uczniów w rzemiośle mechaniki pojazdowej (zaświadczenie k.45 akt emerytalnych). W ramach
praktycznej nauki zawodu ubezpieczony pracował przez 6-8 godzin dziennie wykonując prace przy wykwalifikowanym
mechaniku tj. rozmontowywanie silników samochodowych, mycie części, prace lakiernicze, blacharskie, prace w
kanale remontowym przy np. odkręcaniu skrzyni biegów. Większość czasu ubezpieczony w ramach praktycznej nauki
zawodu pracował przy naprawach, w tym w kanale naprawczym ok. 4 godziny dziennie (zeznania ubezpieczonego k.
13v).
Od 13 listopada 1973 r. do 8 kwietnia 1974 r. ubezpieczony uczęszczał na kurs kierowców zawodowych na prawo jazdy
kategorii B zorganizowany przez Ligę (...) (zeznania k. 13v).
S. D. pełnił zasadniczą służbę wojskową od 23 kwietnia 1974 r. do 15 kwietnia 1976 r. Po zakończeniu pełnienia służby
powrócił dnia 12 maja 1976 r. ubezpieczony do pracy w Zakładzie (...) w W. wykonując taką samą pracę jak w ramach
praktycznej nauki zawodu (zeznania ubezpieczonego k. 13v).
W czasie od 15 września 1976 r. do 21 września 1976 r. S. D. pracował na stanowisku kierowcy w Spółdzielni (...) w
W. Oddział w G..
W okresie od 22 września 1976 r. do 30 czerwca 1982 r. S. D. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w W.
Oddział w G.. Początkowo, tj. od 22 września 1976 r. do 15 stycznia 1978 r. wykonywał pracę kierowcy samochodu
ciężarowego marki KRAS, T., o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, którą łączył z pracą mechanika
samochodowego, przy czym jako kierowca pracował ok. 4 dni w tygodniu, a jako mechanik ok. 2 dni w tygodniu. Do
zadań ubezpieczonego należało przewożenie żwiru na prowadzone przez zakład pracy budowy nasypów kolejowych.
Wówczas jako mechanik ubezpieczony pracował w terenie. Na budowach prowadzonych przez zakład nie było
warsztatów wyposażonych w kanały remontowe (poza nielicznymi wyjątkami) i naprawy wykonywane były na
powietrzu. Dnia 15 stycznia 1978 r. ubezpieczony złożył podanie o przeniesienie go ze stanowiska kierowcy na
stanowisko mechanika samochodowego (podanie k. 14 akt osobowych) i od dnia 16 stycznia 1978 r. do 30 czerwca
1982 r. ubezpieczony był zatrudniony na stanowisku mechanika napraw pojazdów samochodowych (angaż k. 15 akt
osobowych). Ubezpieczony w ramach powierzonych mu obowiązków mechanika wykonywał kompleksowe naprawy
dużych samochodów ciężarowych np. typu B. i prace te wykonywał zarówno w kanałach remontowych, w które był
wyposażony warsztat jak i poza kanałem na hali remontowej wykonując naprawy podzespołów. W wymienionym
przedsiębiorstwie zatrudnionych było wówczas ok. 30 mechaników, a warsztat wyposażony był w ok. 4-5 kanałów
remontowych. Większość czasu pracy ubezpieczony poświęcał na naprawy podzespołów tj. ok. 70% czasu pracy,
a 30% czasu pracy to praca w kanałach remontowych. Pracy w kanałach remontowych wymagały: wymontowanie
uszkodzonych podzespołów, a następnie ich ponowne zamontowanie po naprawie. W tym okresie, od 16.01.1978
r. do 30.06.1982r. ubezpieczony był również oddelegowywany do pracy mechanika na prowadzonych przez zakład
budowach. Delegacje trwały od tygodnia do miesiąca. Przeważnie na budowach nie było warsztatów z kanałami
naprawczymi. Warsztat z kanałem był m.in. na placówce w J., gdzie również oddelegowywany był ubezpieczony do
pracy z powodu braku mechaników (zeznania ubezpieczonego k. 12v-13v i k. 21v-22, zeznania świadków: H. B. k.
20-21, M. P. k. 21-21v, Z. U. k. 21v).
Od dnia 1 lipca 1982 r. na podstawie zarządzenia nr 49 Ministra Komunikacji z dnia 19 czerwca 1982 r. w sprawie
połączenia przedsiębiorstw zaplecza budowalnego (...) z przedsiębiorstwem (...) Przedsiębiorstwo (...) w W. zostało
połączone z przedsiębiorstwem państwowym (...) (zarządzenie k. 18-19).
Ubezpieczony nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego (okoliczności niesporne, oświadczenia zawarte we
wniosku o emeryturę -k. 2 akt emerytalnych ubezpieczonego).
Sąd zważył, co następuje:
Odwołanie ubezpieczonego S. D. nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 184 ust.1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz.U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura
po osiągnięciu wieku emerytalnego przewidzianego w art. 32, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, tj. w dniu 1
stycznia 1999 r. osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym
w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet i 65 lat dla
mężczyzn oraz osiągnęli okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 ustawy, a także nie przystąpili
do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w
otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. W myśl przywołanego
wyżej art. 32 ust.1 i 4 ustawy pracownikom zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze
przysługuje emerytura w wieku 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, a zgodnie z przywołanym wyżej art. 27 ustawy
wymagany okres składkowy i nieskładkowy wynosi co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn. Stosownie do
treści § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników
zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 ze zm.) pracownik,
który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A załącznika do rozporządzenia, nabywa
prawo do emerytury w w/w wieku jeżeli ma wymagany okres zatrudnienia (co najmniej 25 lat mężczyzna), w tym
co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Ponadto zgodnie z § 2 ust.1 przedmiotowego rozporządzenia
okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których
praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu
pracy obowiązującym na danym stanowisku.
Rozstrzygnięcie niniejszej sprawy wymagało zbadania, czy ubezpieczony spełnia przesłankę 15 lat pracy w warunkach
szczególnych na datę 1 stycznia 1999 r. Poza sporem pozostawało bowiem, że ubezpieczony osiągnął wymagany ustawą
wiek z dniem 3 stycznia 2014 r., nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego oraz ma wymagany okres
składkowy i nieskładkowy w wymiarze 25 lat.
Odnośnie okresu zatrudnienia od 22.09.1976 r. do 30.06.1982 r. w Przedsiębiorstwie (...) w W. Sąd uznał za
prawidłowe stanowisko organu rentowego, co do tego, że powyższy okres nie może być zaliczony do pracy w warunkach
szczególnych na podstawie § 4 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku
emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983
r., nr 8, poz. 43) jako okres zatrudnienia na kolei, gdyż do 30 czerwca 1982 r. Przedsiębiorstwo (...) w W. było
odrębnym przedsiębiorstwem państwowym i dopiero z dniem 1 lipca 1982 r. zostało połączone z przedsiębiorstwem
(...). Zgodnie z treścią § 4 ust. 3 przywoływanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., do
okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach, o których mowa w ust. 1, zalicza się także okresy zatrudnienia na
kolei w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin. Nieobowiązująca
w chwili obecnej ustawa z dnia z dnia 23 stycznia 1968 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych
i ich rodzin (Dz. U. z 1968 r. Nr 3 poz. 10) wskazywała w art. 3 ust. 1, iż za okresy zatrudnienia na kolei uważa
się okresy zatrudnienia pracowników kolejowych w jednostkach (komórkach) organizacyjnych resortu komunikacji,
w których pracownikom przysługuje dodatek za wysługę lat (art. 2 ust. 1), oraz okresy zatrudnienia pracowników,
którzy zachowali prawo do tego dodatku (art. 2 ust. 2). Zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 i 2, pracownikami kolejowymi
w rozumieniu ustawy są osoby pozostające w stosunku pracy na podstawie mianowania lub umowy o pracę albo
na podstawie umowy o naukę zawodu, o przyuczenie do określonej pracy lub o odbycie wstępnego stażu pracy
w jednostkach (komórkach) organizacyjnych resortu komunikacji, w których pracownikom przysługuje dodatek za
wysługę lat, przewidziany w dekrecie z dnia 21 kwietnia 1954 r. o niektórych prawach i obowiązkach pracowników
kolejowych (Dz. U. Nr 16, poz. 59 z późniejszymi zmianami), zwany w dalszym ciągu "dodatkiem za wysługę lat oraz, że
pracownikami kolejowymi w rozumieniu ustawy są również osoby, które zachowały prawo do dodatku za wysługę lat,
a zatrudnione są na podstawie mianowania lub umowy o pracę w jednostkach (komórkach) organizacyjnych resortu
komunikacji, w których pracownikom według obowiązującego ich systemu płac nie przysługuje dodatek za wysługę lat.
Art. 42 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, stanowi zaś, że pracownikami kolejowymi w rozumieniu
ustawy są osoby pozostające w stosunku pracy w jednostkach organizacyjnych przedsiębiorstwa (...), z wyłączeniem
biur projektów kolejowych lub innych jednostkach (komórkach) organizacyjnych, których pracownicy byli objęci
dotychczasowymi przepisami o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin.
Z brzmienia przywołanych przepisów wyraźnie wynika, że, aby zakwalifikować pracę S. D. w okresie od 22 września
1976 r. do 30 czerwca 1982 r. jako pracę na kolei na podstawie § 4 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7
lutego 1983 r., koniecznym jest, by pracodawca ubezpieczonego był jednostką organizacyjną resortu komunikacji lub
jednostką organizacyjną przedsiębiorstwa (...).
Jak wynika z § 1 ust. 1 pkt 8 oraz § 3 ust. 1 zarządzenia nr 49 Ministra Komunikacji z dnia 19 czerwca 1982 r.
(Dziennik Urzędowy Ministerstwa Komunikacji z dnia 7 lipca 1982 r., k. 18-19), z dniem 1 lipca 1982 r. pracodawca
ubezpieczonego - odrębne przedsiębiorstwo państwowe niezależne od (...) - tj. Przedsiębiorstwo (...) w W. zostało
połączone z przedsiębiorstwem państwowym (...) i stało się jednostkami organizacyjnymi (...). A zatem, dopiero
od 1 lipca 1982 r. możliwe jest zakwalifikowanie zatrudnienia S. D. w wyżej wymienionym podmiocie jako pracy w
warunkach szczególnych, co zostało poczynione przez organ rentowy. Przed dniem 1 lipca 1982 r. Przedsiębiorstwo
(...) w W. nie było jednostką organizacyjną (...), dlatego okresu zatrudnienia ubezpieczonego w tym przedsiębiorstwie
przed tą datą nie można uznać za zatrudnienie na kolei.
Wobec powyższego Sąd zbadał, czy sporny okres zatrudnienia może być zakwalifikowany jako praca w warunkach
szczególnych wymieniona w wykazie A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r.
wymienionego powyżej.
Zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań ubezpieczonego (k. 12v-13v i k. 21v-22), świadków:
H. B. (k. 20-21), M. P. (k. 21-21v), Z. U. (k. 21v) oraz dokumentów znajdujących się w aktach osobowych nie
dał podstaw do ustalenia, iż ubezpieczony posiada co najmniej 15 letni okres pracy w warunkach szczególnych.
Bezsporne jest że w okresie od 22.09.1976 r. do 15.01.1978 r. ubezpieczony w wymienionym przedsiębiorstwie łączył
pracę kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony z pracą mechanika
samochodowego w delegacji, i wówczas praca mechanika nie była wykonywana w kanałach naprawczych. Sam
ubezpieczony przyznał składając zeznania, iż w pierwszym okresie zatrudnienia 4 dni w tygodniu pracował jako
kierowca samochodu ciężarowego, a 2 dni jako mechanik i najwięcej napraw wykonywał na powietrzu, gdyż na
budowach nie było warsztatów (k.13). Bezsporne jest również, że w okresie od 16 stycznia 1978 r. do 30.06.1982 r.
ubezpieczony pracował już tylko w zawodzie mechanika, w tym na bazie i w delegacjach, jak również że najwięcej czasu
pracy bo ok. 70% ubezpieczony poświęcał na naprawy podzespołów wymontowanych z samochodów ciężarowych,
a pozostałe 30% jego czasu pracy to praca w kanałach naprawczych (zeznania ubezpieczonego k. 13). Zgodnie z §
2 ust. 1 wymienionego powyżej rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach
określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze
jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Ubezpieczony w
spornym okresie wykonywał pracę kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej
3,5 tony oraz mechanika w kanale naprawczym, które wymienione są jako prace w warunkach szczególnych (wykaz
A, dział VIII poz. 2, wykaz A, dział XIV poz. 16 załącznika do rozporządzenia z 7 lutego 1983 r.), ale żadnej z tych prac
nie wykonywał stale i w pełnym, wymiarze czasu pracy na danym stanowisku. Z uwagi na powyższe brak jest podstaw,
aby do pracy w warunkach szczególnych zaliczyć ubezpieczonemu sporny okres od 22.09.1976 r. do 30.06.1982 r. (5
lat, 9 miesięcy i 8 dni).
Na uwzględnienie nie zasługuje również żądanie ubezpieczonego zaliczenia mu okresu odbywania służby wojskowej
od 23.04.1974 r. do 15.04.1976 r. jako pracy w warunkach szczególnych. S. D. bezpośrednio przed rozpoczęciem
odbywania służby wojskowej od 13 listopada 1973 r. do 8 kwietnia 1974 r. uczestniczył w kursie kierowców
zawodowych na prawo jazdy kat. B i nigdzie wówczas nie pracował. Po odbyciu służby wojskowej powrócił
do zatrudnienia w Zakładzie (...) w W. od dnia 12 maja 1976 r. na stanowisku mechanika, z tym że pracy
mechanika pojazdów mechanicznych w kanałach remontowych nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu
pracy. Ubezpieczony składając zeznania przyznał, iż połowa czasu pracy to była praca mechanika w kanałach
remontowych, a druga połowa czasu pracy to była praca wykonywana poza kanałem (zeznania k. 13v). Zgodnie z
ugruntowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego okres zasadniczej służby wojskowej podlega zaliczeniu do stażu
pracy w warunkach szczególnych, jeżeli zarówno przed jej rozpoczęciem, jak i po jej zakończeniu, ubezpieczony
pracował w warunkach szczególnych i po zakończeniu służby wojskowej wrócił do pracy w terminie 30 dni od
zakończenia służby. Jak wskazano w art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku
obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w brzmieniu wówczas obowiązującym okres odbywania zasadniczej lub
okresowej służby wojskowej należy zaliczyć pracownikowi do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień
związanych z tym zatrudnieniem, jeżeli po odbyciu tej służby podjął on zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy,
w którym był zatrudniony przed powołaniem do służby. Zgodnie z treścią § 5 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z
dnia 22 listopada 1968 r. w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin. (Dz. U. z dnia 10 grudnia 1968 r. Nr
44 poz. 318) żołnierzowi, który podjął zatrudnienie stosownie do zasad określonych w § 2-4, wlicza się czas odbywania
służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął zatrudnienie, w zakresie wszelkich
uprawnień związanych z zatrudnieniem w tym zakładzie oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych
od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie. Z kolei § 2 ust 1 przywołanego
rozporządzenia stanowi, iż zakład pracy, który zatrudniał żołnierza w dniu powołania do służby wojskowej, jest
obowiązany niezwłocznie zatrudnić go na stanowisku poprzednio zajmowanym lub równorzędnym pod względem
rodzaju pracy oraz zaszeregowania osobistego, jeżeli w ciągu 30 dni od dnia zwolnienia z tej służby żołnierz zgłosi
powrót do zakładu pracy. W okolicznościach niniejszej sprawy ubezpieczony przed powołaniem do zasadniczej służby
wojskowej i po jej zakończeniu nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych, dlatego okres służby wojskowej nie
podlega zaliczeniu mu do pracy w warunkach szczególnych.
Wobec nie spełnienia przez ubezpieczonego wszystkich przesłanek do przyznania mu prawa do emerytury brak jest
podstaw do uwzględnienia jego odwołania.
Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art. 47714 § 1 kpc oddalił odwołanie.