zjazd 4, materiał szkoleniowy - 2009

Transkrypt

Centrum Edukacji Liderów KChB
Spis treści:
strona
Daniel Trusiewicz – Program doskonalenia przywództwa KChB
2
Daniel Trusiewicz – Przeciwności zmienić w moŜliwości
3
Lech Kłodziński – Dobre nawyki
5
Robert Miksa – Wykładanie BoŜego Słowa
9
Andrzej Seweryn – Rola męŜczyzny według BoŜych oczekiwań
13
Ewa Seweryn – Rola kobiety w małŜeństwie
16
Andrzej i Ewa Seweryn – MałŜeństwo
18
Richard Blake – Rozwój przywódcy
20
Stephenie Blake – Uczenie się radości z bycia Ŝoną pastora
30
Wojciech Kowalewski – Kryzys wiary w Ŝyciu przywódcy
38
Leszek Wakuła – Lider w Kościele – lider w rodzinie
41
Zbyszek Sobczak – Natura Kościoła – Zboru
42
Jarek Korzeniowski – Potrzeba wyrzeczeń
55
Plan zajęć
57
Notatki
58
1
CEL - PROGRAM DOSKONALENIA PRZYWÓDZTWA W KChB
Rada Kościoła Chrześcijan Baptystów powołała Centrum Edukacji Liderów (CEL), którego
zadaniem jest doskonalenia przywództwa w Kościele. CEL jest odpowiedzią na potrzeby
Kościoła w Polsce i naszego społeczeństwa, które stale potrzebuje duchowych przywódców.
Istotą programu CEL będzie lepsze przygotowanie nowego pokolenia przywódców KChB,
którzy obecnie juŜ są zaangaŜowani w słuŜbie Kościoła i chcieliby rozwijać swoje praktyczne
umiejętności i poszerzać wiedzę. Program jest adresowany do młodych pastorów KChB w
wieku 25-40 lat.
Zadaniem bardziej doświadczonych przywódców, którzy angaŜują się w programie CEL, jest
pomoc młodszym kolegom w słuŜbie w przekazaniu doświadczenia w takich dziedzinach jak:
kwestie rozwoju Kościoła i zapobieganie braku rozwoju, wyposaŜanie i trenowanie
przywódców, praktyczne zastosowanie doktryny chrześcijańskiej, zarządzanie ludźmi,
duszpasterstwo, rozwiązywanie konkretnych problemów w Kościele, rola kultury w
przekazywaniu ewangelii itp. Podstawowym celem programu jest pomoc pastorom i zborom
w bardziej skutecznej słuŜbie.
Program CEL działa na zasadzie tzw. mentoringu indywidualnego (jeden opiekun na jednegodwóch podopiecznych), którzy spotykają się ze sobą regularnie, zaś dwa razy do roku
wszyscy uczestnicy programu zjeŜdŜają się na trwające 3-4 dni zgrupowania w celu wspólnej
nauki, ćwiczeń i rozwijania relacji. Akcent jest postawiony na osobistą wymianę doświadczeń
i trenowanie młodszego pokolenia w przywództwie Kościoła. Program CEL przewidziany jest
na dwa lata: 2008-9.
Niniejszy skrypt stanowi zbiór materiałów szkoleniowych CEL – część trzecia. ZałoŜeniem
organizatorów jest przygotowanie kolejnych edycji w miarę potrzeb. Materiały te mogą
znaleźć swoje zastosowanie w szkoleniach grupowych oraz spotkaniach mentorów z ich
podopiecznymi, a takŜe w indywidualnej lekturze.
Przy okazji naleŜy się wyjaśnienie, Ŝe poglądy autorów wyraŜone w zamieszczonych niŜej
artykułach niekoniecznie odzwierciedlają oficjalne stanowisko KChB. Z załoŜenia mają one
stanowić materiał do dyskusji i osobistej refleksji w poszukiwaniu odpowiednich zastosowań.
śyczę owocnej lektury i wprowadzenia w praktyczny czyn tego, co okaŜe się najbardziej
potrzebne i skuteczne.
2 Tym. 3,17
W imieniu Zarządu CEL,
Daniel Trusiewicz
Koordynator Programu CEL
2
Przeciwności zmienić w moŜliwości
Fil. 1,12-20
Daniel Trusiewicz
RozwaŜanie listu do Filipin zapewnia szczególnie wartościowe refleksje. Pomimo tego, Ŝe list
ten był pisany z więzienia, to jednak przepełniony jest radością. Apostoł Paweł, autor listu,
nie tylko nie stracił radości w niekorzystnej dla siebie sytuacji, ale nawet zachęca adresatów
swego listu do wyraŜania radości, której powodem jest zbawienie i wynikające z niego
działanie Boga w Ŝyciu wierzących. Czytając ten list dochodzimy do wniosku, Ŝe autora
łączyła z jego odbiorcami szczególnie serdeczna więź. Filipianie nawrócili się dzięki
ewangelizacyjnej posłudze Pawła. Oni teŜ wspierali go duchowo i pośpieszyli z materialną
pomocą apostołowi w tym okresie Ŝycia, kiedy tego najbardziej potrzebował.
Czytając te słowa i zagłębiając się w ich treść dwa tysiące lat po ich napisaniu widzimy ich
aktualność i świeŜość, zatem warto zastanawiać się nad ich zastosowaniem w Ŝyciu
wierzących obecnie. Warto odpowiedzieć sobie na pytania: Czy umiemy radować się
podobnie jak Paweł? Co robić by niekorzystne okoliczności i niesprzyjające sytuacje nie
zabrały radości? Jak moŜna zamienić przeciwności w moŜliwości?
Przeciwności mogą nawet udoskonalić wykonywane dzieło. MoŜna uczyć się od natury, która
dobrze pojęła i wykorzystuje przeszkody i niebezpieczeństwa dla osiągnięcia sukcesu.
Antylopa szybko biega by ujść goniącemu za nią tygrysowi, orzeł wykorzystuje przeciwne
mu wiatry by wznosić się coraz wyŜej i wyŜej w swoim locie ku górze itp. Człowiek teŜ moŜe
uczyć się od natury. MoŜna zamienić przeciwności w moŜliwości. Będąc kiedyś na obozie
Ŝeglarskim byłem zdumiony widząc ze moŜna płynąć halsem pod wiatr. Niektórzy ludzie
potrafili dokonać niezwykłych rzeczy dzięki temu, Ŝe potraktowali przeciwności jako
moŜliwości.
W literaturze moŜna odnaleźć wiele przykładów bohaterów zmagających się z
przeciwnościami losu. Często są to ludzie walczący w imię słusznych idei. JuŜ w
staroŜytności moŜna odnaleźć takich bohaterów. Mitologiczny Prometeusz - buntownik
zmagający się z cięŜkim losem. Miłość, jaką darzył Prometeusz ludzi, skłoniła go do
sprzeciwu wobec Zeusa. Postanowił pomagać siebie pokoleniu śmiertelników, za co został
straszliwie ukarany. Prometeusz doskonale zdawał sobie sprawę z konsekwencji sprzeciwu.
ZaangaŜował się wbrew woli swego Pana, bo chciał pomóc innym. Jest typem bohatera
zmagającego się z przeciwnościami losu w imię słusznych idei.
Literatura polska. Judym bohater powieści Stefana śeromskiego „Ludzie bezdomni”. Judym
jest typem buntownika, walczącym podobnie jak Prometeusz w imię słusznych idei. Judym
pochodzi z biednej rodziny i tylko dzięki przypadkowi zdobywa lekarskie wykształcenie. Sam
dobrze wie, jak wyglądają dzielnice nędzarzy czy robotników. Brudne i niedoŜywione dzieci,
matki pracujące od rana do wieczora w fabryce za marny grosz. Mieszkania bez kanalizacji,
brak higieny, choroby trapiące biedaków i brak pieniędzy na leczenie. Los tych ludzi nikogo
nie obchodzi. Lekarze wolą leczyć bogatych i dostawać za to sowitą zapłatę, niŜ za darmo
opiekować się tymi, którzy tego najbardziej potrzebują. Doktor Judym jest osamotniony w
swoim działaniu. Dodatkowo, aby osiągnąć swoje szczytne cele rezygnuje z własnego
szczęścia. Jego praca wdaje się być jak wtaczanie cięŜkiego ponad siły głazu na górę przez
Syzyfa, bez szans powodzenia. Judym podczas swego Ŝycia napotykał wiele trudności i
często musiał stawić czoła złośliwemu losowi, jednak dzięki swemu uporowi zdołał pomóc
wielu ludziom jednak kosztem własnej miłości.
3
Moglibyśmy przytoczyć własne podobne przykłady. Z mojego doświadczenia – był pewien
trudny we współŜyciu człowiek. Początkowo narzekałem, ale z czasem uświadomiłem sobie,
Ŝe dzięki temu mogłem kształtować swój charakter: cierpliwość i uprzejmość. Nie było to
łatwe, ale potem mogłem dziękować Bogu. Przeciwności moŜna zamienić w moŜliwości.
Paweł będąc w więzieniu mógłby uznać, Ŝe nadszedł kres jego aktywności misyjnej. Jednak
stało się inaczej - uwięzienie go stworzyło nowe moŜliwości i otworzyło drogę do
działalności, na którą prawdopodobnie nie wkroczyłby w normalnych okolicznościach.
Uwięzienie było rodzajem aresztu domowego. Często nadgarstek więźnia był przykuty
krótkim łańcuchem zwanym „halusis” do nadgarstka straŜnika eskortującego więźnia.
StraŜnicy zmieniali się, więc przez dwa lata wielu z nich miało okazję usłyszeć ewangelię z
ust więzionego w Rzymie Pawła. Wszyscy wiedzieli przecieŜ, z jakiego powodu został
uwięziony i niewątpliwie byli ciekawi, aby porozmawiać z tym niezwykłym więźniem.
Nieraz musieli słuchać mimo woli, gdy Paweł rozmawiał z przyjaciółmi odwiedzającymi go.
Nawet więzienie nie powstrzymało go przed głoszeniem dobrej nowiny. Pawel wykorzystał
te okazje, aby głosić Chrystusa, poniewaŜ umiał zmienić przeciwności w moŜliwości.
Więzy nie ograniczają ale łamią bariery. Paweł uŜywa obrazowego określenia „prokope”,
które oznacza poruszanie się armii i wywodzi się od słowa ‘prokoptein’ oznaczającego
‘wycinać’ np. wycinka drzew lub krzewów, które utrudniają budowę lub rozwój jakiejś
inicjatywy. Uwiezienie Pawła otworzyło nowe obszary i stworzyło nowe moŜliwości. Paweł
umiał pokonać przeszkody, potrafił przeciwności zamienić w moŜliwości.
Dalej Paweł zastanawia się nad motywacjami ludzi zaangaŜowanych w działalność
ewangelizacyjną. Paweł głosił Chrystusa nie z obowiązku ani przymusu, ale z miłości do
Boga. NajwyŜszą i jednocześnie najbardziej mobilizującą motywacją jest miłość. Niektórzy
jednak kierują się motywacją negatywną.
Paweł uŜywa tu słowa „eriteia”, co oznacza pracę najemną wykonywaną za zapłatę.
Początkowo określenie to nie miało ujemnego znaczenia. Z czasem słowem tym zaczęto
określać kogoś, kto pracuje, aby siebie wywyŜszyć, kieruje się samolubną ambicją, jest
karierowiczem. Komuś takiemu zaleŜy tylko i wyłącznie na zysku, a jego uwaga jest
skoncentrowana na realizacji samolubnej ambicji za wszelka cenę. Paweł chce powiedzieć, Ŝe
nie naszą rzeczą jest osądzać cudze motywy – Bóg będzie sądzić kaŜdego sprawiedliwie i
kaŜdy za sprawę za siebie. NaleŜy cieszyć się, jeśli ewangelia jest głoszona, nawet jeśli są
zastrzeŜenia do formy.
Nieustannie musimy stawić czoła róŜnym przeciwnościom. Mogą to być obiektywne
przeszkody, sprzeciwy innych ludzi, trudności spowodowane niesprzyjającymi
okolicznościami, awarie sprzętu, katastrofy, choroby ludzi, trudne do współŜycia charaktery,
inne.
Modlitwa: 1) aby, nie poddawać się, ale jak Paweł pokonywać przeszkody, a przeciwności
zamieniać w moŜliwości, 2) aby radować się nawet w sytuacjach niesprzyjających, 3) aby
wykorzystać kaŜdą okazję do dzielenia się ewangelią z ludźmi wokół nas.
Pytania: 1) jaką masz swoją metodę walki z przeciwnościami? 2) jakie widzisz efekty? 3) co
chciałbyś zmienić w swoim podejściu do trudnych sytuacji lub osób w twoim Ŝyciu?
4
Dobre nawyki skutecznych przywódców
Lech Kłodziński
Nawyk dąŜenia do obopólnych korzyści:
„MYŚL W KATEGORIACH WYGRANA - WYGRANA”
„Niech kaŜdy baczy nie tylko na to, co
jego, lecz i na to, co cudze” ( Fil 2.4)
Cel:
Zwrócenie uwagi na podstawową zasadę stosunków międzyludzkich:
„Efektywne, długotrwałe relacje wymagają wspólnych korzyści”
1.Emocjonalne Konto Bankowe
Emocjonalne konto bankowe (EKB) to przenośnia obrazująca poziom zaufania w
relacjach międzyludzkich. Wpłaty przyczyniają się do wzrostu zaufania i poprawy
relacji, podczas gdy wypłaty osłabiają więzi i obniŜają poziom zaufania.
ABY DOKONAĆ WPŁATY
ABY DOKONAĆ WYPŁATY
Staraj się najpierw zrozumieć.
Przyjmij, Ŝe Ty wiesz najlepiej.
Okazuj uprzejmość szacunek i
Okazuj nieuprzejmość brak szacunku i
Ŝyczliwość
Ŝyczliwości
Dotrzymuj obietnic
Nie dotrzymuj obietnic.
Nie mów źle o nieobecnych.
Bądź nielojalny, plotkuj.
Stawiaj jasne oczekiwania.
Stawiaj niejasne oczekiwania.
Przepraszaj.
Bądź arogancki.
Udzielając informacji zwrotnej opisuj
własne odczucia
Wybaczaj
Nie udzielaj informacji zwrotnej lub
oceniaj czyjś charakter
Chowaj urazy
Aby mieć pewność, Ŝe na danym koncie emocjonalnym jest duŜy depozyt, pamiętaj:
5
• o regule 5:1 – potrzeba pięciu wpłat, aby pokryć jedna wypłatę.
• o „walucie” drugiej osoby – to, co jest wpłata dla Ciebie, moŜe być dla innego wypłatą.
• byciu szczerym oraz konsekwentnym w dokonywaniu wpłat. Niewielkie wpłaty dokonywane przez
dłuŜszy czas tworzą wysoki stan konta.
SZEŚĆ PARADYGMATÓW RELACJI MIEDZYLUDZKICH
WYGRANA – WYGRANA: „Znajdźmy rozwiązanie, korzystne dla obu stron”.
Ludzie, którzy chcą wygrywać, ale jednocześnie myślą o wygranej drugiej strony,
stosują podejście typu wygrana – wygrana. Osoby takie szukają rozwiązań, które
w równym stopniu satysfakcjonują ich samych jak i innych.
WYGRANA – PRZEGRANA: „Wygram z tobą za wszelka cenę”.
Ludzie myślący w kategoriach wygrana – przegrana myślą tylko i wyłącznie o sobie.
DąŜą do sukcesów kosztem innych. Sukcesy innych traktują jak własna poraŜkę.
Swoja siłę czerpią z porównywania się do innych, współzawodnictwa, zajmowanej
pozycji i posiadanej władzy.
PRZEGRANA – WYGRANA: „Wszyscy mnie wykorzystują”
Ludzie, którzy decydują się przegrywać i pozwalają innym wygrywać, okazują wielka
rozwagę w stosunku do innych, jednak brakuje im odwagi, aby postępować zgodnie
z własnymi odczuciami czy przekonaniami. Osoby takie łatwo zastraszyć. Swoja siłę
czerpię z bycia akceptowanym i za wszelka cenę chcą być lubiane.
PRZEGRANA – PRZEGRANA: „Jeśli ja mam przegrać, to ty tez.”
Osoby kierujące się paradygmatem przegrana – przegrana wykazują znikoma
odwagę oraz troskę o innych (rozwagę). Są zazdrośni i krytykują innych.
Doprowadzają siebie do upadku i pociągają za sobą innych.
TYLKO WYGRANA: „Dopóki wygrywam nie obchodzi mnie, co się dzieje
z innymi”.
Osoby kierujące się paradygmatem tylko wygrana, myślą wyłącznie o własnej
korzyści. Są nastawione wyłącznie na wygrywanie, choć niekoniecznie zaleŜy
im na przegranej innych. W sytuacjach współzaleŜnych myślą niezaleŜnie,
nie przejmując się losem innych.
WYGRANA – WYGRANA, ALBO NIE ROBIMY INTERESÓW: „Jeśli nie
znajdziemy rozwiązania korzystnego dla obu stron, to lepiej nie róbmy nic.”
NajwyŜsza forma myślenia w kategoriach wygrana – wygrana, jest podejście
wygrana – wygrana albo nie robimy interesów. Ludzie, którzy przyjmują taki
paradygmat, kierują się najpierw zasada wygrana – wygrana. JeŜeli nie uda im
się znaleźć rozwiązania satysfakcjonującego obie strony – nie zawierają
transakcji. Godzą się z tym, ze ich interesy mogą być rozbieŜne.
6
MENTALNOSC DOSTATKU CZY MENTALNOŚĆ NIEDOBORU?
Przeczytaj poniŜsze stwierdzenia i zaznacz na osi punkt, w którym, Twoim zdaniem się znajdujesz.
Wierze, ze dóbr wystarczy dla
wszystkich (moŜliwości, sukcesów,
okazji, uznania, itp.)
UwaŜam, ze ilość dóbr jest ograniczona
i jeśli ktoś dostaje od Ŝycia więcej,
to dla innych zostaje mniej.
Cieszą się z sukcesów innych
a zwłaszcza bliskich mi osób.
Sukcesy innych stanowią dla mnie
zagroŜenie, zwłaszcza sukcesy osób
z mojego bezpośredniego otoczenia
Traktuje wszystkich z szacunkiem.
Traktuje ludzi z szacunkiem
wynikającym z ich pozycji lub statusu.
Z łatwością dziele się uznaniem i
zasługami.
zasługami.
Trudno mi dzielić się uznaniem i
Posiadam głębokie poczucie własnej
wartości i bezpieczeństwa.
współzawodnictwa.
Moje poczucie własnej wartości wywodzi
się z porównań i
DBAJ O RÓWNOWAGĘ POMIĘDZY ODWAGĄ A ROZWAGĄ
Odwaga - Wola i zdolność do wyraŜania swoich myśli i uczuć.
Rozwaga - Wola zrozumienia innych i umiejętność wysłuchania z szacunkiem ich opinii
i odczuć.
7
SZUKAJ OBUSTRONNYCH KORZYŚCI
Pomyśl o związku/sytuacji, które mogłyby ulec poprawie dzięki postawie wygrana – wygrana.
W tabeli wpisz odpowiedzi na poniŜsze pytania.
Nazwisko/Nazwa
Sytuacja
Co jest wygrana dla Ciebie?
Co jest wygrana dla drugiej strony?
_______________________________
_______________________________
_______________________________
_______________________________
_______________________________
_______________________________
_______________________________
_______________________________
_______________________________
_______________________________
_______________________________
_______________________________
_______________________________
_______________________________
_______________________________
_______________________________
_______________________________
_______________________________
_______________________________
_______________________________
_______________________________
_______________________________
8
Strach ma wielkie oczy…
czyli,
Jak poradzić sobie z wykładaniem BoŜego Słowa?
Robert Miksa
Nie tak dawno rozmawiając z kimś o Biblii i nie wiem po raz który to juŜ z rzędu, usłyszałem
często powtarzane zdanie: „Biblia została napisana takim językiem, Ŝe trudno zrozumieć, o co
w niej chodzi. A w ogóle wszystko jest sprawą interpretacji”.
Czasem ludzie mówią, Ŝe aby móc czytać Biblię potrzebne jest odpowiednie wykształcenie.
Podejrzewam jednak, Ŝe mówiąc tak, albo nie rozumieją tego, o czym mówią (część z nich
rzeczywiście nigdy nie czytała Biblii), albo źle wyraŜają to, co chcą powiedzieć.
To prawda, Ŝe na przestrzeni czasu wielu było takich, którzy uwaŜali, Ŝe to oni i tylko oni
rozumieją Biblię tak, jak naleŜy – przy czym poglądy tych psudonauczycieli były ze sobą nie
do pogodzenia. Nie powinno to jednak stać się powodem uznania, Ŝe jest to księga tak trudna,
Ŝe lepiej jej nie czytać – a nie daj BoŜe studiować – by czasem nie pomieszało nam się w
głowach (argument z Ŝycia wzięty!). To, Ŝe istnieje tak wielu samozwańczych proroków,
którzy chcą podpierać się jej autorytetem świadczy nie o tym, Ŝe tak trudno ją zrozumieć, ale
jedynie o niezwykłym jej autorytecie. To, Ŝe jest tak wielu krętaczy powinno raczej uczynić z
nas jeszcze wierniejszych studentów tej księgi, by nikt nie mógł sprowadzić nas na manowce
swoją „filozofią i czczym urojeniem“.
Czy jednak damy sobie radę?
Czy jednak damy sobie radę? Czy odległość czasowa i kulturowa dzieląca nas i autorów a
takŜe adresatów tych staroŜytnych pism jest dla nas do pokonania?
Trudno odpowiedzieć wyczerpująco na takie pytanie w jednym krótkim artykule. Mówi się,
Ŝe ilość literatury, jaka powstała na temat interpretacji tekstów literackich (w tym Biblii)
przekracza moŜliwości czytelnicze przeciętnego człowieka. Istnieje jednak bardzo prosta
zasada, która konsekwentnie stosowana moŜe nam pomóc uniknąć wielu niepotrzebnych
błędów i co za tym idzie problemów.
Język, którego uŜywamy na co dzień
Zasada, o której mówię jest równie oczywista, co często lekcewaŜona. Na dobrą sprawę
posługujemy się nią codziennie chcąc rozumieć usłyszane czy przeczytane zdania. Kiedy np.
ktoś zwraca się do nas i mówi, Ŝe chciałby zagrać z nami w otwarte karty, czy patrzymy mu
na ręce szukając kart, o których wspomniał? Albo, o czym myślimy dowiadując się, Ŝe
któremuś z naszych znajomych powinęła się noga, a drugiemu brak piątej klepki – przy czym
dobrze wiemy, Ŝe nie zajmuje się on produkcją beczek? Albo, jak traktujemy usłyszaną rano
w radiu informację, Ŝe właśnie wzeszło słońce, choć dobrze wiemy, jeszcze z czasów
szkolnych, Ŝe to przecieŜ Ziemia krąŜy wokół Słońca, a nie odwrotnie?
9
Jak to jednak jest, Ŝe nie mamy Ŝadnych (albo prawie Ŝadnych) problemów ze zrozumieniem
takich stwierdzeń w potocznej mowie, a gdy natrafiamy na podobne zdanie w Biblii, np.:
„Choćby chwiała się ziemia i wszyscy jej mieszkańcy, Ja jednak umacniam jej słupy”
(Ps 75,4), niemal bez zastanowienia uznajemy, Ŝe jest to świadectwo prymitywnego sposobu
myślenia autora? W tym samym psalmie czytamy dalej, Ŝe „…w rękach Pana jest kielich
wina musującego, pełnego przypraw; z niego nalewa, a wszyscy bezboŜni na ziemi nawet
osad jego wysączają i piją.” (Ps 75,9). Tu jednak nie wyciągamy tak powierzchownego
wniosku, ale zgodnie stwierdzamy, Ŝe mamy tu do czynienia z przenośnią, Ŝe o Ŝadnym
kielichu w ręku Pana Boga mowy być nie moŜe, bo przecieŜ Bóg jest duchem, a nie
fizycznym człowiekiem. A przecieŜ, jeŜeli mielibyśmy być konsekwentni, powinniśmy uznać,
Ŝe to równieŜ jest wyrazem prymitywizmu autora, który w ten sposób wyobraŜa sobie Boga.
Podobnie jest z ostatnim zdaniem tego psalmu (w. 11).
Dlaczego tak się dzieje, Ŝe nad niektórymi zdaniami przechodzimy do porządku dziennego
rozumiejąc, Ŝe mamy tu przecieŜ do czynienia z poezją, a przy następnym zdaniu, które
przypomina nam zasłyszany gdzieś pogląd (np. o tym, Ŝe staroŜytni autorzy mieli bardzo
prymitywne wyobraŜenie o świecie), jesteśmy skłonni uznać, Ŝe chyba rzeczywiście lepiej,
gdyby nie wyjawiali swoich poglądów na temat szczegółów konstrukcyjnych Ziemi? A
przecieŜ wystarczy, Ŝe zwrócimy uwagę, Ŝe mamy tu do czynienia z poetyckim wyrazem
pewnych przekonań, podkreślającym stabilność Ziemi, a nie z analizą konstrukcyjną naszej
planety.
Kontekst
Co sprawia, Ŝe nie mamy problemów z odczytaniem intencji autora tego rodzaju wypowiedzi?
Zawsze jest to kontekst! To okoliczności wypowiedzi i bezpośrednio poprzedzające tę
wypowiedź zdania pomagają nam rozumieć, czy mówiący o grze w karty chce z nami zagrać,
czy tylko zaprasza do szczerej rozmowy. To od naszej znajomości mówiącego i osoby, o
której jest mowa będzie zaleŜało czy uznamy, Ŝe powinięcie się naszemu znajomemu nogi
oznacza fizyczne potknięcie, czy to, Ŝe coś nie wyszło mu w interesach. To kontekst
wypowiedzi redaktora radiowego pomoŜe nam zrozumieć, czy ktoś sobie Ŝartuje czy
informuje tylko, o której godzinie zaczęło robić się jasno czy teŜ naprawdę wierzy, Ŝe Słońce
krąŜy wokół Ziemi. Kontekst jest zawsze najwyŜszym trybunałem rozstrzygającym,
o co właściwie autorowi chodzi. JeŜeli mamy jakiekolwiek, co do tego wątpliwości, to
właśnie tam musimy szukać odpowiedzi.
Po 25 latach świadomej obecności w Ŝyciu Kościoła dochodzę do wniosku, Ŝe problem nie
tyle polega na trudności tekstu Biblijnego, ile na naszym uprzedzonym podejściu do tej
księgi. AŜ nazbyt często bierzemy do ręki Biblie nie po to, by poznać Boga i jego drogi, ale
po to, by znaleźć potwierdzenie swoich poglądów! Niektórzy nawet traktują Biblię jak
horoskop poszukując w niej tekstów, które na zasadzie skojarzenia, albo poprzez ich
alegoryzację pomogą im podjąć jakąś waŜną Ŝyciową decyzję. W ten sposób BoŜe Słowo
sprowadzone zostaje do takiej samej roli, jaką spełnia horoskop w Ŝyciu ludzi, którzy nie
znają Boga.
Oczywiście nie oznacza to, Ŝe nie ma trudnych wersetów. Zawsze będą takie zdania, które
będą nam sprawiały większa lub mniejszą trudność. Obawiam się jednak, Ŝe sporą część
problemów stwarzamy sobie sami nie traktując Biblii jak dzieła literackiego. Kiedy czytamy
któryś z listów apostolskich, traktujmy go jak rzeczywisty list mający swojego nadawcę i
10
adresata Ŝyjącego w określonej sytuacji. JeŜeli jest to narracja, to nie podchodźmy do tego,
jak do literatury hagiograficznej czy wykładu teologii systematycznej dopatrując się w kaŜdej
relacji formuły dogmatu. JeŜeli jest to poezja to czytajmy ją jak poezję a nie literaturę
mądrościową. Innymi słowy, pozwólmy tym księgom przemówić ich własnym językiem. Nie
trzeba ich uduchawiać, by stały się bardziej święte. Na przykład Pieśń nad pieśniami, nie jest
Ŝadną alegorią mówiącą o Chrystusie i Kościele. Jest to opis radości, jaką moŜe dać
człowiekowi małŜeństwo, a w szczególności małŜeństwo monogamiczne w przeciwieństwie
do panującej ówcześnie poligamii.
Przykład: Duch Święty i jego dary
Kiedy jeszcze byłem nastolatkiem, któregoś dnia moja mama wróciła z pracy i z uśmiechem
na twarzy powiedziała „Zdobyłam Aleksandra Dumas”. I cóŜ ja mogłem sobie wtedy
pomyśleć? Wzruszyłem tylko ramionami i zająłem się swoją robotą. Wiedziałem przecieŜ, Ŝe
to jej ulubiony autor, wiec nie miałem wątpliwości, Ŝe po prostu udało jej się kupić jakąś jego
ksiąŜkę, i nie ma się czym niepokoić.
To kolejny przykład tego, jak nawet stosunkowo trudne sformułowania nie sprawiają nam
najmniejszego problemu w mowie potocznej, jednak kiedy napotykamy takie same
sformułowania w Biblii nagle doznajemy jakiegoś dziwnego zaćmienia umysłu i zamiast
szukać zrozumienia takich sformułowań w kontekście tej wypowiedzi, u samego autora,
szukamy w tekście potwierdzenia dla własnych przekonań, albo posądzamy go o prymitywny
sposób myślenia.
Weźmy na przykład relację z Dziejów Apostolskich:
„14A gdy apostołowie w Jerozolimie usłyszeli, Ŝe Samaria przyjęła Słowo BoŜe, wysłali do
nich Piotra i Jana, 15Którzy przybywszy tam, modlili się za nimi, aby otrzymali Ducha
Świętego. 16Na nikogo bowiem z nich nie był jeszcze zstąpił, bo byli tylko ochrzczeni w imię
Pana Jezusa. 17Wtedy wkładali na nich ręce, a oni otrzymywali Ducha Świętego.”
(Dz 8,14-17)
O czym mówi ten tekst? Co otrzymywali Samarytanie? Czy ich nawrócenie, o którym
czytamy we wcześniejszych wersetach (ww. 6-8) stało się bez udziału Ducha BoŜego?
PrzecieŜ zgodnie ze słowami Pawła z listu do Rzymian: „…kto nie ma Ducha
Chrystusowego, ten nie jest jego.” (Rz 8,9), naleŜałoby stwierdzić, Ŝe ci ludzie wcale się nie
nawrócili. Gdyby jednak tak było, to skąd tyle radości w tym mieście? Z jakiego niby
powodu? PrzecieŜ oni nadal są w swoich grzechach, nie pojednani z Bogiem?
Przede wszystkim musimy zwróćmy uwagę na to, Ŝe księga Dziejów Apostolskich jest księgą
narracyjną opisującą pewne wydarzenia za pomocą języka i sformułowań zrozumiałych dla
tamtych czytelników jednak dla nas nie zawsze jasnych. Komentarzy na temat tego, o czym
czytamy w księgach narracyjnych muszimy szukać gdzie indziej, tj. w listach apostolskich –
jak widzieliśmy to powyŜej. Rzadziej zdaŜa się, Ŝe odpowiedni komentarz pojawia się zaraz
po opisie danego wydarzenia, ale w trakcie opisu (np. w słowach pojawiającego się tam
pororka, jak to miało miejsce w przypadku króla Dawida i proroka Natan)
Co zatem oznaczała relacja Łukasza? Określenie Duch albo Duch Święty nie zawsze uŜywane
jest w znaczeniu Osoby. Podobnie, jak w poprzednim przykładzie nawet wymienienie z
imienia Aleksandra Dumas nie oznacza, Ŝe chodzi o niego samego lecz ksiąŜkę, której jest
autorem, tak tutaj nie chodzi o osobę Ducha BoŜego lecz o dary łaski, których on jest
11
autorem. (Jest to przykład dość powszechnie uŜywanej figury stylistycznej nazywanej
metonimią). Musimy o tym pamiętać, jeŜeli nie chcemy stać się uczestnikami jakiejś
dziwacznej doktryny. PrzecieŜ właśnie w ten sposób zrodziła się nauka mówiąca o tym, Ŝe
jeŜeli nie mówisz językami to jeszcze nie jesteś nowo narodzonym chrześcijaninem.
Podobnie sytuację mamy w ew. Łukasza, gdzie czytamy: „Jeśli więc wy, którzy jesteście źli,
umiecie dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileŜ bardziej Ojciec niebieski da Ducha
Świętego tym, którzy go proszą.” (Łk 11,13). Jak podejść do tych słów jeŜeli w ewangelii
Mateusza mamy nieco inny zapis: „Jeśli tedy wy, będąc złymi, potraficie dawać dobre dary
dzieciom swoim, o ileŜ więcej Ojciec wasz, który jest w niebie, da dobre rzeczy tym, którzy
go proszą.” (Mt 7,11)?
Czy dobre rzeczy i Duch Święty to samo? Dosłownie rzecz jasna, nie. Tak samo jak
H. Sienkiewicz i jego ksiąŜka W pustyni i w puszczy, to dwie odrębne jednostki. Jednak
w znaczeniu przenośnym bez najmniejszego problemu uŜywamy tych elementów zamiennie.
Np. nauczyciel w komentarzu do jakiegoś wypracowania swojego ucznia, moŜe powiedzieć:
„Sienkiewicz w tym miejscu, to strzał w dziesiątkę“. Tak samo, jak my robimy to w mowie
potocznej, podobnie czynią autorzy ksiąg Biblijnych, bo przecieŜ nie piszą podręcznika
teologii systematycznej lecz zwracając się do normalnych ludzi relacjonując pewne prawdy w
języku dla nich zrozumiałym (zob. 1Kor 14,19 – zasada, jaką kierował się w swoim
nauczaniu ap. Paweł).
Kościół potrzebuje ciągłej reformacji
Marcin Luter mawiał, Ŝe Kościół potrzebuje ciągłej reformacji. Rzeczywiście ciągle musimy
rewidować nie tylko nasze zwyczaje, ale przede wszystkim poglądy w świetle nauczania
Biblii – nie w świetle kazań szarlatanów roszczących sobie prawo do jedynie właściwego jej
rozumienia, ale w świetle samej Biblii.
Aby tak postępować m u s i m y n a u c z y ć s i ę c z y t a ć B i b l i ę w j e j w ł a s n y m
k o n t e k ś c i e , a nie naszych potrzeb, albo wyobraŜeń o niej. Däniken na przykład widzi w
niej kosmitów, niektórzy komuniści początki swojej filozofii, a niektórzy chrześcijanie
twierdzą, Ŝe w Biblii moŜna znaleźć potwierdzenie tego, Ŝe powinni oŜenić się np. z tą
dziewczyną, która na naboŜeństwie zawsze siada w trzecim rzędzie pod oknem! Patrząc na
współczesny Kościół wydaje się, Ŝe nie ma granicy absurdalnych wniosków do jakich ludzie
dochodzą podczas czytania tej samej księgi. Gdyby ap. Paweł zobaczył, co dzisiaj wyprawia
się z jego listami, pewnie przewróciłby się w grobie (to teŜ matafora). Winna takiemu stanowi
rzeczy nie jest jednak tak księga lecz nasze intelektualne lenistwo i uprzedzone podejście do
tej księgi – w czym bardzo pomagają róŜni zwodziciele propagujący w „imię Chrystusa”
swoje idee fix. Ale jak mówi ap. Paweł ich głupota wcześniej czy później uwidoczni się
wobec wszystkich (2Tym 3,8-9; por. Mt 7,22-23).
Zawsze będą jakieś trudniejsze teksty Pisma. Prawdą równieŜ jest to, Ŝe nie da się tak
zupełnie odciąć od własnych poglądów, problemów i czytać ją zupełnie obiektywnie bez
absolutnie Ŝadnych uprzedzeń. Ale tego właśnie musimy być świadomi i – powiem to jeszcze
raz – uczyć się czytać Biblię w jej własnym kontekście. Odpowiedzi na wszelkie pytania
dotyczące znaczenia czytanego tekstu szukaj w jego kontekście (najpierw w tym samy
rozdziale, potem w tej samej księdze, w innych pismach tego samego autora, w całej Biblii i
w końcu w szerszym kontekście kulturowym w jakim ten tekst powstał). Czasem ta praca
podobna jest do pracy detektywa, który z posiadanych szczegółów stara się złoŜyć cały obraz.
12
Najczęściej jest to na tyle proste, Ŝe większość z nas jest w stanie bez problemów sobie z tym
poradzić, czasem jest to trochę trudniejsze, czasem bardzo trudne, ale jeŜeli ktoś nawet nie
spróbował to najlepiej nich nic nie mówi.
To prawda, Ŝe strach ma wielkie oczy, a mam wraŜenie, Ŝe jeszcze większe oczy ma
uprzedzenie podszyte lenistwem.
1
Szczęśliwy mąŜ, który nie idzie za radą bezboŜnych Ani nie stoi na drodze
grzeszników, Ani nie zasiada w gronie szyderców, 2lecz ma upodobanie w zakonie
Pana i zakon jego rozwaŜa dniem i nocą.3Będzie on jak drzewo zasadzone nad
strumieniami wód, Wydające swój owoc we właściwym czasie, Którego liść nie
więdnie, A wszystko, co uczyni, powiedzie się. (Ps 1,1-3)
13
Rola męŜczyzny według BoŜych oczekiwań
Andrzej Seweryn
1. Cel: pokazać rolę męŜczyzny według BoŜego wzoru oraz jak ją wypełniać lub nie.
2. Motywacja: waŜność tego tematu w kontekście niezrozumienia swojej roli przez wielu
męŜczyzn dzisiaj.
3. Tabela
Rola męŜczyzny
1 M 1,26 –
Jak ją pełnić?
1 M 2,19-20 –
1 M 2,24 –
(Ef 5,31)
Negatywne przykłady
1 M 3,1-8 –
1 M 16,2 –
Skutek:
1 M 3,16 –
1 Kor 11,3 + Ef 5,23 –
1 M 21,8-11 –
Ef 5,25-31 –
Ef 5,25 –
Ef 5,28 –
Kol 3,19 –
1 P 3,7 –
1 Tym 5,8 –
Ef. 5,29 –
2 Tes 3,7-12 –
2 M 34,21 – .
4. Wnioski:
14
5. PYTANIA DO DYSKUSJI I OSOBISTEGO PRZEMYŚLENIA
1. Jakie błędy popełniałeś dotychczas jako męŜczyzna w spełnianiu swojej
roli?
2. Czy teraz jesteś bardziej świadomy swojej roli jako męŜczyzna i czy
pragniesz zmienić coś w swojej postawie i działaniu względem Ŝony? Co
konkretnie? Wypisz.
3. Za co chciałbyś przeprosić swoją Ŝonę dzisiaj?
4. Jak zachowujesz się, gdy Ŝona jest ci nieposłuszna?
5. Co robisz, gdy spotyka cię przykrość ze strony Ŝony?
6. Jak chciałbyś wykorzystać dzisiejszą lekcję, by pomóc innym męŜczyznnom stać się męŜami według BoŜych standardów?
15
Rola kobiety w małŜeństwie – BoŜe standardy
Ewa Seweryn
I. Współczesne podejście kobiet do ich roli w małŜeństwie.
II. Biblijny opis roli kobiety w małŜeństwie.
1. Na czym polega rola kobiety
a. 1 M. 2,18 –
b. 1 M. 3,16 –
c. Ef. 5,22 i 24 d. 1 Tym. 2,9 –
e. 1 Tym. 2,10 –
f. 1 tym. 2,11 –
g. 1 Tym. 2,11 –
h. 1 Tym. 2,12 –
i. 1 Kor. 7,4 –
2.
Pozytywne konsekwencje
a. Ef. 5,23 –
b. Ef. 5,25.28 i 33 –
c. Ef. 5,25 –
d. Ef. 5,26-27 –
3. Na czym nie polega rola kobiety
a. 1 M. 3,16 –
b. 1 Tym. 2,9 –
c. 1 Tym. 2,12 –
d. 1 Kor. 7,4 –
16
4. Negatywne konsekwencje: 1 M. 3,16 :
-
5. WNIOSKI
III. Pytania do dyskusji i osobistego przemyślenia:
1) Jak dotychczas rozumiałaś i praktykowałaś swoją rolę jako Ŝony w małŜeństwie?
2) W jaki sposób Bóg zmienił twój sposób myślenia na temat roli Ŝony w małŜeństwie?
3) Co chciałabyś zmienić w swoim postępowaniu wobec swojego męŜa? Napisz swoje
konkretne sugestie lub zobowiązania.
4) Co powiedziałabyś (poradziłabyś) kobiece dominującej nad swoim męŜem?
5) Czy czujesz przywództwo twojego męŜa i jego miłość do ciebie? Jeśli tak nie jest – to czy
to jest wyłącznie jego wina? Co chciałabyś zrobić ze swej strony, by mu pomóc
17
MałŜeństwo – więź na całe Ŝycie!
Andrzej i Ewa Seweryn
1. Cel: pokazać na podstawie Słowa BoŜego, Ŝe w BoŜym planie małŜeństwo ma być
związkiem trwałym, co zapewnia małŜonkom szczęście i poczucie bezpieczeństwa.
2. Wierność małŜeńska – jej biblijne podstawy i warunki:
1 M 2,21-25 Mt 19,1-12 –
Mal 2,13-17 –
Wniosek:
Hbr 13,4 –
e) Job 31,1 -
3. Przyczyny rozpadu małŜeństwa i skutki dla niewiernych małŜonków:
a) 3 M 20,10 b) 3 M 20,11-12 –
c) 3 M 20,13 –
d) 3 M 20,15 –
e) 1 Kor 6,15-16 –
Wniosek:
f) Mt 5,28 g) 1 Kor 6,9-10 –
h) Obj 21,8 –
Wniosek:
18
4. BoŜe rady i wskazania dla obojga małŜonków:
a)) Ef 5,25-28 –
b) 2 Kor 11,2 –
c) Jak 4,4-5 –
d)) Mt 5,31-32 –
e)) 2 M 20,17 –
f)) Job 31,11 –
g) Mal 2,15-16 –
h) Przyp 5,15-23 –
i) Hbr 13,6 -
5. WNIOSKI
-
19
6. Pytania do dyskusji i osobistego przemyślenia:
1) Czy pamiętasz treść i sens małŜeńskiej przysięgi, którą składałeś? Czy
jesteś wierny temu, co ślubowałeś i komu ślubowałeś?
2) Czy i jak często myślałeś o rozwodzie bądź uŜywałeś tego słowa w
rozmowie małŜeńskiej?
3) Czy po dzisiejszym studium masz za co przeprosić Boga i swojego
partnera w małŜeństwie?
4) Czy i jak walczysz z niebezpieczeństwem cudzołóstwa w sercu?
5) Jak radzisz sobie z pokusami zdrady małŜeńskiej?
6) Jeśli jesteś osobą samotną i pragniesz małŜeństwa – czy będziesz chciał
budować więź trwałą, aŜ was śmierć rozłączy?
7) Co radziłbyś małŜeństwom myślącym lub planującym rozwód?
Pilnujmy się w swoim duchu i nie bądźmy niewierni!
20
Rozwój przywódcy
- Richard Blake
WARTOŚĆ PRZYWÓDZTWA
Podstawowym zadaniem przywódców jest inwestowanie w rozwój innych przywódców. Aby
to robić efektywnie musimy być świadomi potencjału jaki drzemie w ludziach wokół nas. Oni
potrzebują pomocy w odkrywaniu i realizowaniu moŜliwości, które Bóg przed nimi otwiera.
W przywództwie nie chodzi więc o pozycję czy piastowane stanowisko, ale dostrzeganie i
docenianie wartości ludzi wokół nas. Znany nauczyciel John Maxwell napisał: „Kiedy
zaczynasz rozumieć, Ŝe w przywództwo to wywieranie wpływu na innych, a nie pozycja,
twoja perspektywa się zupełnie zmienia…nie dąŜysz do bycia przywódcą za wszelką cenę, ale
skupiasz się na docenianiu wartości ludzi wokół ciebie, a poprzez to w naturalny sposób oni
pozwalają ci stać się ich liderem.” Tego właśnie chcemy się uczyć podczas tego wykładu.
Nawet posiadając właściwe nastawienie kształtowanie przywódców jest trudne z kilku
powodów:
• Przywódcy mają zwykle nadmiar zobowiązań w róŜnych dziedzinach.
• Przywódcy są zwykle uparci i mają swoje osobiste ambicje i cele.
• Przywódcy są zwykle zasypywani róŜnymi ofertami obiecującymi szybki rozwój i
efekty, które mogą się wydawać bardzo pociągające.
Czasami mamy doczynienia z ludźmi, którzy ewidentnie nie posiadają podstawowych cech
przywódczych. Aby pomóc im w rozwoju naleŜy pamiętać o trzech rzeczach:
• Zadbać o odpowiednią praktykę w kontekście wykonywanej pracy;
• Starać się docenić ich wartość i mocne strony, a nie tylko im przewodzić;
• Pamiętać o tym, Ŝe przywództwo to przede wszystkim wpływ na drugą osobę, a nie
pozycja.
Aby dowartościować potencjalnych liderów niezwykle istotnym jest to by:
• Zaprosić ich do tego aby mieli swój udział w wizji;
• Traktować ludzi tak jakby byli twoim największym atutem;
• Słuchać ludzi i znać ich serca;
• WyposaŜać ich do Ŝycia w zgodności z ich obdarowaniem i moŜliwościami.
Pytania do przemyślenia:
1. W jaki sposób poszukujesz potencjalnych nowych liderów?
2. Jakich materiałów czy programów szkoleniowych uŜywasz wśród swoich liderów?
3. Jak często modlisz sie o to aby Bóg powołał nowych liderów w twoim kościele?
4. Czego moŜemy się dowiedzieć o kształtowaniu przywództwa na podstawie II Tym. 2?
21
ODKRYWANIE TWOJEGO STYLU PRZYWÓDZTWA
Podjęcie się przywództwa nie jest łatwym zadaniem. Wymaga od ciebie właściwego
zrozumienia i rozwoju własnego stylu przywództwa. Jest kilka charakterystycznych stylów
przywództwa i mogą one pomóc w odkryciu twoich cech.
WIZJONERSKI – Posiada jasny obraz tego co powinno sie wydarzyć, skupipny na
przyszłości, idealistyczny, pełny wiary.
STRATEGICZNY – Przekłada wizję na praktyczne kroki, układa plan gry, do którego
angaŜuje innych.
MOTYWUJĄCY – Dostrzega kto potrzebuje wyzwań, więcej szkolenia, uznania bądź
słowa zachęty.
ZESPOŁOWY – Odkrywa liderów i umiejscawia ich w taki sposób aby
zmaksymalizować efekty ich pracy.
Ten temat warto rozwinąć. Jak moŜesz zbudować efektywny zespół? Pamiętaj:
1. Jasno określ swoje oczekiwania wobec kaŜdego członka zespołu.
2. Zrozum dynamikę zespołu na którą składają się przynajmniej cztery typy
osobowości:
Nastawieni na tworzenie:
Nastawieni na rozwój:
Nastawieni na krystalizację wizji:
Nastawieni na wykonanie:
3. Zadbaj o zachowanie właściwej równowagi pomiędzy wolnością a strukturą.
PRZEDSIĘBIORCZY – Posiada wizję, energię i jest gotowy na podjęcie ryzyka w
celu jej realizacji. Najlepiej funkcjonuje rozpoczynając nowe przedsięwzięcia.
ŁĄCZĄCY – Łączy ze sobą róŜnorodnych ludzi w celu realizacji określonej misji.
KIEROWNICZY – Ocenia misję, mocne i słabe strony, dostepne moŜliwości i na tej
podstawie ukierunkowuje innych.
MENADśERSKI – Ustala kroki konieczne aby dotrzeć do wyznaczonego celu i na tej
podstawie organizuje pracę ludzi, proces działań oraz nakłady potrzebne by
zrealizować misję.
22
PASTERSKI – Kocha, wspiera i modli się o członków zespołu co staje się dla nich
zachętą do realizacji wyznaczonej misji.
INśYNIERSKI – Najlepiej czuje się w sytuacji gdzie brakuje właściwego skupienia i
ma moŜliwość przywrócenia uwagi wszytkich na centralność misji i tego co powinno
być teraz wykonane.
KaŜdy przywódca ma swój styl. MoŜe on być kombinacją wyŜej wymienionych. Wymień
dwa, które najlepiej opisują ciebie.
Mój styl przywództwa to: __________________________ i _______________________
Pytania do dyskusji:
1. W jaki sposób mój styl przywództwa oddziałuje na rolę, którą pełnie w swoim
kościele?
2. Jakich stylów przywództwa brakuje w twoim zespole?
3. Jak najlepiej zrekrutować tych liderów?
TRZY KLUCZOWE
umiejscowienie ludzi
POZYCJE
W
ZDOBYWANIU
ZESPOŁU:
Właściwe
KaŜdy członek zespołu jest wartościowy, ale stanowią pomoc dopiero wtedy gdy słuŜą we
właściwym dla nich miejscu. Odkrycie i umieszczenie ich w tym miejscu jest bardzo waŜną
rola przywódcy. Generalnie moŜna podzielić członków zespołu na trzy podstawowe grupy:
• Wywierający wpływ – są w stanie podekscytować innych wizją
– Przekonają wątpiących do tego, Ŝe są w stanie wykonać misję, która
naturalnie przerasta ich moŜliwości;
• Wykonawcy – ci, który wprowadzają wizję w czyn
– SłuŜą innym, a poprzez to przemieniają ich Ŝycie;
• MenadŜerowie – Zapewniają wykonowcom to czego potrzebują w celu realizacji wizji
– Koordynują, planują i wspierają zespół w realizacji wyznaczonych celów
Pytania do refleksji:
1. W jaki sposób osoby wywierające wpływ na innych w twoim kościele mogą
efektywniej słuŜyć innym?
2. Kim są menadŜerowie? Jak moŜna ich zidentyfikować I pomóc w rozwoju?
3. Kim są wykonawcy? Czy są menadŜerowie wśród wykonawców?
4. Co by się stało jeśli stworzylibyśmy zespoły w oparciu o dobrą współpracę miedzy
tymi grupami?
MOTYWACJA DO PRZYWÓDZTWA
Jezus powiedział: “Będziesz tedy miłował Pana, Boga swego z całego serca swego i z całej
duszy swojej, i z całej myśli swojej, i z całej siły swojej…Będziesz miłował bliźniego swego
23
jak siebie samego. Innego przykazania, większego nad te, nie masz.” (Mk. 12:30-31). To jest
podstawa przywództwa.
Co cię motywuje w przywództwie?
1. Miłość do Boga
– To jest właściwe paliwo napędzające wszystko inne;
– To wymaga zaangaŜowania całego siebie: serca, duszy, umysłu, siły;
– SłuŜba jest naturalną konsekwencją takiej postawy
2. Miłość do ludzi
– Dostrzegam ból i głód;
– Troszczę się o potrzeby innych;
– Chcę pomagać
1.
2.
3.
4.
Jaki wpływ ma miłość do Boga na twoją słuŜbę liderską?
Co motywuje cię do poświęcania czasu i energii słuŜbie?
Jakie sygnały pojawiają się gdy twoja miłość do Boga zanika?
W jaki sposób moŜemy doświadczyć odnowy miłości do ludzi?
PERSPEKTYWA PRZYWÓDCY: Odkrywanie siły w obliczu trosk
“Dlatego nie zniechęcamy się i chociaŜ nasz człowiek zewnętrzny niszczeje, to nasz człowiek
wewnętrzny odnawia się kaŜdego dnia. Nasze obecne i przemijające utrapienie prowadzi nas
do niewysłowionej chwały wiecznej. Nie wpatrujmy się więc w to, co widzialne, ale w to, co
niewidzialne. To bowiem, co widzialne, przemija, to natomiast co niewidzialne – trwa
wiecznie” (II Kor 4:16-18)
Trudne chwile i kryzysy są nieuniknione w Ŝyciu lidera. Takie sytuacje mogą prowadzić do
zatracenia motywacji.
Przyczyny utraty motywacji:
1.
2.
3.
4.
5.
6.
Presja czasu
Konflikty z ludźmi
Brak organizacji pracy
Słabe rezultaty
Brak szkolenia
Poczucie braku kompetencji
1. W jaki sposób zarzadzać ludźmi i odpowiedzialnościami nie tracąc duchwej
perspektywy?
2. Co pomaga w skupieniu na pracy na rzecz Królestwa BoŜego?
3. Co przyciąga twoją uwagę ku temu co przemijające? Co pociąga cię w kierunku
Boga?
24
ISKRY SĄ POCZĄTKIEM PŁOMIENIA: Motywacja do trudnych zadań
Bez względu na okoliczności apostoł Paweł pozostawał zmotywowany w swojej słuŜbie: “Nie
twierdzę, Ŝe to juŜ osiągnąłem lub stałem się doskonały. Usiłuję to dopiero zdobyć, gdyŜ i ja
jestem zdobyty przez Chrystusa Jezusa. Bracia, ja nie wmawiam sobie, Ŝe osiągnąłem cel. Ale
jedno czynię: zapominając o tym, co jest za mną, a zwracając się ku temu, co przede mną,
biegnę ku mecie po nagrodę, do której Bóg wzywa w górę w Chrystusie Jezusie” (Flp. 3:1214).
Utrzymywanie właściwego poziomu zmotywowania w słuŜbie jest konieczne w
przewodzeniu innym.
Jak pozostać pozytywnie zmotywowanym:
• Spędzaj czas z ludźmi o podobnych załoŜeniach
• Szybko wyjaśniaj konflikty
• Bądź zaangaŜowany w najwaŜniejsze sprawy
1. Jak utrzymać zdrowe pragnienie by słuŜyć innym jednocześnie nie popadając w
pracoholizm?
2. Jakie mogą być niewłaściwe motywacje poza poczuciem winy i gniewu?
3. Po zakończeniu działań twoi liderzy mówią “Nigdy więcej!” czy są gotowi do
ponownego zaangaŜowania? Jak jest róŜnica między tymi dwoma postawami?
MOTYWACJA CZY MANIPULACJA: Zachęta ludzi do rozwoju ich silnych stron
Przywódcy muszą zawsze uwaŜać by ich pragnienie wpływania na ludzi nie zamieniło się w
manipulację. W Piśmie Świętym czytamy: “zaufajcie swoim przewodnikom I bądźcie im
ulegli. Oni, jako odpowiedzialni za was osobiście, czuwają nad wami. Niech czynią to z
radością, a nie z bólem, gdyŜ to byłoby dla was szkodliwe” (Heb. 13:17-18). Czasami liderzy
wykorzystują swoją pozycję w celu manipulowania innymi stąd warto przypomnieć, Ŝe kaŜdy
z nich zostanie z tego rozliczony. Przywódcy mają szczególną odpowiedzialność przed
Bogiem by chronić się przed wszelkimi formami manipulacji. „Staraj się być przed Bogiem
pracownikiem wypróbowanym, który nie przynosi wstydu i wiernie przekazuje słowo
prawdy” (II Tm. 2:15). Naszym zadaniem jest to zachęcać i pomagać ludziom w rozwoju oraz
odkrywaniu potencjału, który w kaŜdym z nich drzemie.
Aby tego dokonać potrzebujesz:
•
•
•
•
•
•
•
Wprowadzać przyjazną atmosferę
Cieszyć się wyjątkowością innych
Znać ich mocne strony
Szanować ich granice
Pomagać im w robieniu rzeczy waŜnych
Być zadowolonym z pracy
Szukać platform współpracy.
25
1. Czy twoi wolontariusze (lub pracownicy) cieszą się swoją pracą? Skąd o tym wiesz?
2. Czy twoi wolontariusze (lub pracownicy) mają moŜliwości rozwoju w swoim
działaniu?
3. Którzy wolontariusze (lub pracownicy) są gotowi do nowych odpowiedzialności?
4. W jaki sposób doceniasz entuzjazm i inicjatywę swoich wolontariuszy (lub
pracowników)?
ZAKOŃCZENIE
Następujące cytaty mogą być inspiracją dla tych, którzy są w słuŜbie:
Oswald Chambers: “Jeśli [lider] nie jest gotowy by wstać wcześniej, pracować dłuŜej,
studiować głębiej od innych to nie będzie miał zbyt wielkiego wpływu na swe pokolenie.
Jeśli nie jest gotowy ponieść ceny swego przywództwa to zawsze pozostanie w cieniu
powszedniości”
Powhatan James: “MąŜ BoŜy musi mieć wejrzenie w duchową rzeczywistość. Musi być
w stanie zobaczyć góry pełne koni i rydwanów ognia; musi odczytać to co zostało
zapisane palcem BoŜym na ścianach sumienia; musi tłumaczyć znaki czasów w ich
duchowym znaczeniu; musi mieć czas w odosobnieniu od czasu do czasu by uchwycić się
przebłysków chwały tronu BoŜego. MąŜ BoŜy musi ogłosić drogę i wizję, która została
mu objawiona na górze…śadne z tych rzeczy nie są moŜliwe bez duchowego wejrzenia.”
Samuel L. Brengle: Duchowego autorytetu i przywództwa “nie zdobywa się poprzez
promocję, ale wiele modlitw i łez. Osiąga się je dzięki wyznawaniu grzechów, złamaniu i
pokorze; poprzez poddanie samego siebie, odwaŜną ofiarność, gotowość na poświęcenia,
przyjęcie i niesienie krzyŜa i skupienie się na obliczu Chrystusa ukrzyŜowanego. Nie
zdobywa się tego poszukując własnej wielkości, ale raczej postrzegając wszystko za stratę
w porównaniu z Chrystusem, jak to robił apostoł Paweł. To jest wysoka cena, ale musi
być zapłacona przez tego kto chce być nie tylko nominalnym, ale prawdziwym duchowym
przywódcą, którego moc jest rozpoznawalna i odczuwana w niebie, na ziemi i w piekle.”
Obyśmy z BoŜą pomocą stawali się przywódcami według powołania BoŜego.
26
Ankieta podstawowych cech przywódczych
Czy posiadasz cechy przywódcy? Ankita ta nie jest oceną innych o tobie. Nie ma teŜ słuŜyć
aby oceniać innych. Jest to narzędzie pomocne w samoocenie własnych moŜliwości i cech
przywódczych (na podstawie: www.theleadershipcollege.com)
1.
Kompetencja
• Posiadasz wiedzę w dziedzinach, które są kluczowe dla rozwoju twojej
organizacji;
• Twoja wiedza jest solidna i sprawdzona;
• Osiągasz sukcesy, którymi moŜesz się wykazać.
Słaba strona
Mocna strona
2.
Potrzeba znacznego rozwoju
Potrzeba rozwoju
Wartości
• Ustalasz jasne zasady dotyczące działania twojej organizacji i regulujące
zachowania twoich współpracowników;
• śyjesz zgodnie z zasadami swojej organizacji;
• Przejawiasz się postawą odpowiedzialności wobec innych w swojej wspólnocie.
Słaba strona
Mocna strona
4.
Potrzeba rozwoju
Integralność/Prawość
• Zawsze dotrzrymujesz słowa;
• Zawsze robisz to co jest właściwe;
• Jesteś prawdomówny;
• Nie tolerujesz fałszywości;
• Wybierasz trudniejszą sprawiedliwość od tzw. mniejszego zła
• Masz umiejętność głębokiego zrozumienia zmagań innych w ich ograniczeniach
co wynika często z osobistego doświadczenia bólu i straty. To pomaga tobie w
kształtowaniu postawy pokory.
• Trzymasz się swoich zasad i przekonań;
• To jak postępujesz jest wyraŜeniem tego kim jesteś;
• Jesteś szczery I przyznajesz się do swoich błędów.
Słaba strona
Mocna strona
3.
Potrzeba rozwoju
Wizja
• Masz jasny obraz wizji i kierunku swojej organizacji;
• Zachęcasz do rozwoju wspólnej wizji całej twojej organizacji;
• Masz duŜe wyczucie kierunku nadchodzących zmian;
27
• Masz przemyślane plany i cele do osiągnięcia;
• Przyjmujesz odpowiedzialność przed innymi za realizowanie wizji;
• Jesteś oddany idei ciągłego rozwoju.
Słaba strona
Mocna strona
5.
•
•
•
•
•
•
•
•
•
Potrzeba rozwoju
Zdecydowanie
Jesteś dobrym analitykiem;
Wykazujesz się odwagą do podjęcia ryzyka by osiągnąć wyŜsze cele;
OdróŜniasz decyzje od osądu;
Podejmujesz decyzje kiedy stajesz wobec otwierających się moŜliwości.
Słaba strona
Mocna strona
7.
Potrzeba rozwoju
Głębokie oddanie
Poruszasz serca, emocje i pasje w ludziach w celu realizacji wizji organizacji;
Inspirujesz ludzi do działania w pełni ich potencjału;
Wzbudzasz w ludziach entuzjazm;
Oczekujesz pozytywnych rezultatów;
Wytrwale dąŜysz do realizacji wyznaczonych planów.
Słaba strona
Mocna strona
6.
Potrzeba rozwoju
Efektywność
•
•
•
•
Skupiasz się na osiąganiu rezultatów, a nie zadaniach, technikach czy narzędziach;
Działasz w oparciu o mocne strony, a nie słabości.;
Dobrze wykorzystujesz czas, moŜliwości i skupiasz się na priorytetach;
Osiągasz dobre rezultaty w swojej pracy, zwykle wyŜsze od oczekiwanych.
Słaba strona
Mocna strona
8.
Potrzeba rozwoju
Zrozumienie ludzi
•
•
•
•
Jesteś dobrym słuchaczem;
Znasz , szanujesz i doceniasz moŜliwości innych ludzi;
Dbasz o rozwój innych tak by Ŝyli w pełni swojego potencjału;
Troszczysz się o swoich współpracowników.
Słaba strona
Mocna strona
Potrzeba rozwoju
28
9.
Budowanie zespołu
• Łatwo zdobywasz szacunek innych ludzi;
• Zachęcasz grupę do realizacji wspólnych celów;
• Określasz swoje oczekiwania, kierunki, priorytety, ograniczenia w stosunku do
innych;
• Pomagasz innym w realizacji wyznaczonych celów;
• Przewodzisz i wspierasz zespół;
• Konfrontujesz konflikty i brak rezultaów;
• Zachęcasz do cieszenia sie pracą;
• Pomagasz w dokonywaniu zmian;
• Jesteś otwarty na róne opinie;
• Wyznaczasz róŜne zadania;
• Doceniasz innych;
• Inwestujesz w rozwój przyszłych liderów.
Słaba strona
Mocna strona
10.
Potrzeba rozwoju
Pewność siebie
•
•
•
•
Jesteś gotowy stawić czoła rzeczywistości;
Znasz swoje mocne strony;
Znasz swoje ograniczenia i wiesz jak sobie z nimi radzić;
Masz wysokie poczucie własnej wartości.
Słaba strona
Mocna strona
11.
Potrzeba rozwoju
Postawa ciągłego uczenia się
• Ciągle pragniesz nowej wiedzy;
• Poszukujesz nowych pomysłów.
Słaba strona
Mocna strona
Potrzeba rozwoju
29
Uczenie się radowania z bycia Ŝoną pastora.
Stephanie Blake
Tak naprawdę chodzi o relacje (więzi) i wyznaczanie właściwych priorytetów. Jezus wyraził
tę prawdę w największym przykazaniu:
„Pierwsze jest. Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jeden. Będziesz miłował Pana, Boga
swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją
mocą. Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego
przykazania większego od tych.” Ewangelia wg św. Marka 12:29-31.
Posłuszeństwo temu przykazaniu wyposaŜy cię do radowania się z bycia Ŝoną pastora.
Sesja 1: Moja więź z Bogiem
Sesja 2: Mój stosunek do siebie samej i mojej rodziny
Sesja 3: Moja więź z Kościołem
Sesja 4: Mój stosunek do świata
1. Moja więź z Bogiem
“Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim
umysłem i całą swoją mocą. Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie
samego. Nie ma innego przykazania większego od tych.” – Mk. 12:30-31
Jak moŜemy okazywać Bogu miłość?
Modlitwa – rozmowa z Bogiem – I Tes. 5:17
Studiowanie Biblii – czytanie listów miłosnych od Boga – Psalm 119:11
Uwielbienie – Psalm 95:6, Psalm 150, Hebrajczyków 13:15
Wspólnota z innymi wierzącymi – Dz. Ap. 2:42-44
Świadectwo – Mt. 28:19-20, Dz. Ap. 1:8
Jaki sposób najlepiej opisuje twoją miłość do Boga?
Gary Chapman, na podstawie swoich badań twierdzi, Ŝe kaŜda osoba posiada swój
podstawowy język miłości.
Jezus posługiwał się wszytkimi pięcioma językami miłości. PoniŜej jest krótki opis
poszczególnych języków miłosci i przykłąd tego jak to zostało wyraŜone przez Jezusa.
Sprawdź, który z nich najlepiej opisuje ciebie w twojej relacji z Bogiem.
1. Afirmacja
„Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną i Ja daję im Ŝycie wieczne.
Nie zginą one na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki” - Ewangelia wg św. Jana 10:27-28
30
□ Czuję się najbliŜej do Boga kiedy śpiewam, modlę się albo oddaję Mu chwałę.
2. Czas
Jezus spędził trzy i pół roku z dwunastoma uczniami.
□ Czuję się najbliŜej do Boga kiedy mam mój codzienny cichy czas z Nim i nie ma nic
cenniejszego.
3: Dary
Bóg jest dawcą darów i kocha obdarowywać (I Moj 1:29; Ef. 2:8)
□ Czuję się najbliŜej Boga kiedy mogę się dzielić tym co otrzymałem od Niego z innymi.
Pytanie, które sobie często zadaję brzmi: “Jak mogę słuŜyć innym tym czym Bóg mnie
obdarował?”
4. Pomoc
“Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś Ŝycie swoje oddaje za przyjaciół swoich”
Ewangelia wg św. Jana 15:13
□ Czuję się najbliŜej Boga gdy mogę pomagać w zaspokojeniu duchowych i materialnych
potrzeb innych.
5. Dotyk
Jezus umywa stopy swych uczniom, uzdrawia ślepych i wielokrotnie dotyka się osób
prowadząc do ich uzdrowienia.
□ Czuję się najbliŜej Boga kiedy dotykam innych jako przedstawiciel Chrystusa (to są np.
osoby pracujące w szpitalu, na misjach, pomagający bezdomnym itp.)
31
2. Mój stosunek do siebie i mojej rodziny
MIŁOŚĆ BLIŹNIEGO (rodzina, bracia, siostry, nawet wrogowie)
1 Kor. 13, 1 Jana, Prz. Sal. 15:17; Łk. 6:31-32; Łk. 10:30-37; Rz 12:9-10
MIŁOŚĆ SIEBIE SAMEJ: Nie egocentryczna, ale zdrowa
Dlaczego powinnam kochać samą siebie?
Bóg poprzez Chrystusa oddał swoje Ŝycie za mnie. Muszę więc być
wartościowa! Jn 10:14-15; Rz 5:8
Bóg mnie kocha – Jn 3:16; Iz 43:25
Bóg mnie stworzył – Psalm 139:13-16; Jer 1:5
Bóg ma plan dla mojego Ŝycia – Jer 29:11-13; Prz. Sal. 3:5,6
Bóg troszczy się o najdrobniejsze szczegóły mojego Ŝycia – Łk 12:7
Bóg mnie kształtuje – Fil 1:6, 2:13 – Jeszcze ze mna nie skończył!
Bóg mnie słyszy kiedy wzywam Jego imienia – Ps 4:3; Jer 33:3
Bóg jest moim nauczycielem – Ps 32:8; Jn 16:13; Jk 1:5
Bóg mnie ochrania – Ps 91:1; Iz 41:10,43:1,2; Ef 6:10-17
Bóg mieszka we mnie – Ez 37:27; Jn 1:14; Heb 13:5b
Bóg ufa Ŝe będę pełnić Jego wolę – Mat 28:18-20; Jn 17
Bóg daje mi swoją moc by wypełniać Jego wolę – Dz.Ap. 1:8; II Tym 1:7
Bóg zaspokaja moje potrzeby – Mat 6:31-34; Fil 4:19
Bóg nadaje sens mojemu Ŝyciu – Fil 3:13-14
Bóg daje odpoczynek – Mat 11:28-30
Bóg określa to gdzie Ŝyję – Dz. Ap. 16:6,9; 17:26
Bóg daje ucieczkę przed pokusami – I Kor 10:13
Bóg wyposaŜył mnie w dary duchowe – I Kor 12:7
Bóg daje mi wieczne dziedzictwo – Ef. 1:11; I Pt 1:4
Moje obywatelstwo jest w niebie - Fil 3:20
32
3. Moje więzi z innymi
(Ogólne zasady: rodzina, przyjaciele, kościół i ludzie niewierzący)
Spójrz na innych oczami Chrystusa
• Ewangelia wg św. Łukasza 6:27-28
• List do Efezjan 5:12
Nie osądzaj innych
• Ewangelia wg św. Łukasza 6:37
śyj w pokoju z innymi
• Ewangelia wg św. Łukasza 6:31
• List do Rzymian 12:15-21, szczególnie werset 18
Myśl zanim coś powiesz
• List św. Jakuba 1:19-20, 3:2, 3:8-10
• 1 List św. Piotra 3:8-10
• Prz. Sal. 10:19-21, 31-32; 11:9; 12:13-14; 13:2-3; 15:1-2; 15:4,7; 16:23-24; 17:27-28;
18:4,6-8,13; 21:23; 24:28; 25:11-12; 26:4-5; 26:20
Ucz się przebaczać
• Ewangelia wg św. Mateusza 6:14-15
• Ewangelia wg św. Mateusza 18:35
Kochaj innych
• List do Rzymian 13:8, 10
• 1 List św. Jana 4:7-11
• 1 List do Koryntian 13:4-7
Naśladuj przykład Chrystusa
• List do Filipian 2:3-8, 14
• 1 List św. Piotra 2:21-24
• Ewangelia wg św. Mateusza 27:14
• Ewangelia wg św. Mateusza 20:25-28
Doceń znaczenie wspólnoty
• List do Kolosan 2:2-3
• Dzieje Apostolskie 2:42-47
• List do Rzymian 15:2
Pozwól Duchowi Świetemu wydać właściwy owoc w twoim Ŝyciu
• List do Rzymian 8:1-2,6, 9-10, 16, 14, 15
33
4. Kościół
Co BoŜe Śłowo ma do powiedzenia na temat tego kim jesteśmy i jak mamy się odnosić do
siebie nawzajem? Przeczytaj poniŜsze wersety a obok zapisz biblijne cechy kościoła.
Oto jak dobrze i jak miło, gdy bracia mieszkają
razem;
- Księga Psalmów 133:1
Podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca.
śycie moje oddaję za owce. Mam takŜe inne owce,
które nie są z tej owczarni. I te muszę
przyprowadzić i będą słuchać głosu mego, i nastanie
jedna owczarnia, jeden pasterz
- Ewangelia wg św. Jana 10:15-16
UwaŜajcie na samych siebie i na całe stado, nad
którym Duch Święty ustanowił was biskupami7,
abyście kierowali Kościołem Boga, który On nabył
własną krwią.
- Dzieje Apostolskie 20:28
A zatem, dopóki mamy czas, czyńmy dobrze
wszystkim, a zwłaszcza naszym braciom w wierze.
-List do Galatów 6:10
I wszystko poddał pod Jego stopy,
a Jego samego ustanowił nade wszystko Głową
dla Kościoła, który jest Jego Ciałem, Pełnią Tego,
który napełnia wszystko wszelkimi sposobami.
- List do Efezjan 1:22-23
A Bóg, będąc bogaty w miłosierdzie, przez wielką
swą miłość, jaką nas umiłował,
i to nas, umarłych na skutek występków, razem z
Chrystusem przywrócił do Ŝycia. Łaską bowiem
jesteście zbawieni.
Razem teŜ wskrzesił i razem posadził na
wyŜynach niebieskich - w Chrystusie Jezusie...
-List do Efezjan 2:4-6
Jako więc wybrańcy BoŜy - święci i umiłowani obleczcie się w serdeczne miłosierdzie, dobroć,
pokorę, cichość, cierpliwość, znosząc jedni drugich i
wybaczając sobie nawzajem, jeśliby miał ktoś zarzut
przeciw drugiemu: jak Pan wybaczył wam, tak i wy!
Na to zaś wszystko [przyobleczcie] miłość, która
34
jest więzią doskonałości. A sercami waszymi niech
rządzi pokój Chrystusowy, do którego teŜ zostaliście
wezwani w jednym Ciele. I bądźcie wdzięczni!
-List do Kolosan 3:12-15
Wy zaś jesteście wybranym plemieniem,
królewskim kapłaństwem, narodem świętym,
ludem [Bogu] na własność przeznaczonym,
abyście ogłaszali dzieła potęgi Tego, który was
wezwał z ciemności do przedziwnego swojego
światła…
-1 List św. Piotra 2:9
* Pytania do dyskusji*
•
Jak ludzie niewierzący postrzegają Kościół?
•
Jak moŜemy pomóc światu zobaczyć czym jest prawdziwy Kościół?
•
W jaki sposób my moŜemy wprowadzać jedność w Ŝycie?
•
W jaki sposób okazujemy miłość? (1 Jana 3:18)
•
Dlaczego jest tak waŜne abyśmy stawali w jedności? (Jn 17:21b, 23b)
35
Przygotuj się do dzielenia się Dobrą Nowiną z innymi
Twoja osobista więź z Jezusem Chrystusem jako Panem i Zbawicielem jest pierwszym
krokiem. MoŜesz zacząć dzielić się Dobrą Nowiną jeśli sama doświadczyłaś jej
mocy.
Świadczenie dotyczy całego twojego Ŝycia: głoszenie słowa jak i świadectwo Ŝycia są
fundamentalne.
Jeśli kochasz Jezusa, bedziesz Mu poszłuszna.
My nie jesteśmy Duchem Świętym. Pamiętaj – są dwa waŜne elementy w doświadczeniu
zbawienia: Bóg wykonuje swoją pracę, a my mamy Mu zaufać.
We are not the Holy Spirit. Remember that there were two elements in a salvation
experience: God does the work, our part is to trust.
BoŜa odpowiedzialność
☺ Duch Święty przygotowuje dzielącego się Dobrą Nowiną: Jn 15:5, Zach 4:6
☺ Duch Święty przygotowuje zgubionego: Jn 16:8, Jn 3:5; Jn 6:63; Jn 6:44
☺ Duch Święty przygotowuje okoliczności: Dz. Ap. 8:4nn.
Nasza odpowiedzialność
Jn 4:4-26
Spotykaj się z innymi: 4:4-7a
Znajdź wspólny temat: 7b-8
Wznieć zainteresowanie: 9-12
Nie posuwaj się za daleko: 13-19
Nie potępiaj – Jezus jej nie potępił, jej własnych grzech to zrobił.
Trzymaj się głównego wątku: 20-26
Skonfrontuj
Musimy doprowadzić osobę niewierzącą do momentu podjęcia decyzji w sprawie przyjęcia
bądź odrzucenia Jezusa Chrystusa. Wielu ludzi mówi: „Twoja wiara jest dobra dla ciebie”,
unikając konieczności podjęcia decyzji.
36
PRZYGOTOWYWANIE ŚWIADECTWA
(Jeśli jesteś wierząca od najmłodszsych lat moŜesz się skupić na tym czego się nauczyłaś o
Bogu przez te lata i jak ta prawda zmieniła twoje Ŝycie)
Przed przyjęciem Chrystusa
A. Jakie było twoje Ŝycia zanim poznałaś Chrystusa?
B. Co myślałaś wcześniej na temat Boga? Skąd wzięły się te przekonania? Czy były
właściwe?
C. Jak działał Bóg w twoim Ŝyciu aby przyciągnąć cię do siebie?
Jak przyjęłaś Chrystusa
A. W jaki sposób zaufałaś Bogu?
B. Jakie są podstawowe elementy Dobrej Nowiny? Jeśli to moŜliwe połącz je z treścią
swojego świadectwa.
Po przyjęciu Chrystusa
A. Jak to co poznałaś na temat Boga zmieniło twoje Ŝycie? Podaj przykłady.
B. Jak prawda o tym kim jest Bóg pomaga tobie w radzeniu sobie z róŜnymi problemami
Ŝyciowymi? Pamiętaj, Ŝe nie chcesz sprawić wraŜenia, Ŝe Ŝycie chrześcijańskie jest doskonałe
i pozbawione problemów.
C. Przygotuj dobre zakończenie, które połączy wszystkie główne punkty ze sobą w jedną
całość.
37
Kryzys wiary w Ŝyciu przywódcy
„JHWH-Jireh - Pan zaopatruje” (I Moj 22:1-12)
Wojciech Kowalewski
Kryzys jest słowem, które zwykle nie budzi naszego entuzjazmu. Jest doświadczeniem, które
w róŜnych okresach naszego Ŝycia dotyka kaŜdego z nas, często w najmniej spodziewanych
chwilach.
W języku Biblii rzeczywistość kryzysu jest jakąś próbą, a kaŜda próba jest jakimś
doświadczeniem. W związku z tym te trzy terminy moŜemy traktować jako terminy bliskie
sobie znaczeniem: kryzys, próba, doświadczenie.
Wielu z nas przechodzi róŜnorodne próby. Być moŜe zadajesz sobie pytanie: Gdzie jest Bóg
w tej całej sytuacji? Dlaczego Bóg do tego dopuszcza? Czy ta próba, to doświadczenie, ten
kryzys jest naprawdę potrzebny?
Całe szczęście Słowo BoŜe nie pozostawia nas bez odpowiedzi. Aby zobrazować BoŜe
działanie chciałbym abyśmy się dzisiaj przyjrzeli jednej z najtrudniejszych prób jakie mamy
opisane na kartach Pisma Świętego: historii Abrahama i jego syna Izaaka.
W wieku 99 lat, po 24 latach od obietnicy, Abraham w końcu otrzymuje syna. To musiało być
dla niego wielkie przeŜycie. Więc jest nadzieja, Ŝe BoŜa obietnica znajdzie swe spełnienie, a
on będzie ojcem narodów. Pewnego dnia słyszy jednak od Boga słowa, których nigdy nie
spodziewał się, Ŝe usłyszy:
„Weź twojego syna jedynego, którego miłujesz, Izaaka, idź do kraju Moria i tam złóŜ go w
ofierze, na jednym z pagórków który ci wskaŜę” (I Moj. 22:2).
Ten BoŜy nakaz jest przeraŜający. Stajemy tu przed czymś co jest wręcz niewyobraŜalne. Bóg
temu staremu, ponad 100-letniemu człowiekowi, którego jedyną nadzieją na spełnienie
obietnicy w świecie jest jedyny, oczekiwany przez dziesięciolecia syn, nakazuje tegoŜ syna
zabić własnymi rękami.
Bóg jawi się tutaj jako Bóg absolutnie nielogiczny, bo przeczący samemu sobie. PrzecieŜ ten
sam Bóg obiecał wcześniej, Ŝe „z niego wyrośnie wielki naród”, a teraz jedynego syna, z
którego ten naród moŜe wyrosnąć, kaŜe własnoręcznie uśmiercić.
Często właśnie tak przeŜywa obecność, świadomość Boga człowiek, który przechodzi przez
bardzo ostry kryzys. Bóg zdaje się być Bogiem Ŝądającym stanowczo za wiele, domagającym
się zbyt wielkiej ofiary, której sensu się nie rozumie, Bogiem przeczącym samemu sobie,
Bogiem który zapomniał o swojej miłości.
Wyobraźmy sobie dramat całej tej sytuacji: Ojciec i syn idą obok siebie, rozmawiają ze sobą,
a ich rozmowa przybiera coraz bardziej dramatyczny tok, by wreszcie zaowocować pytaniem
Izaaka: „gdzieŜ jest jagnię na całopalenie?” (22:7) i przepojoną w dalszym ciągu niezmierną
wiarą odpowiedzią Abrahama: „Bóg sam upatrzy sobie jagnię na całopalenie” (22:8).
38
Jest to zaakceptowanie BoŜego Ŝądania w przeświadczeniu, Ŝe moŜe ono mieć sens. Bardzo
trudno jest iść pośród mroków wiary, która nie jest w stanie wytłumaczyć: Dlaczego? Czemu
to słuŜy? Jaki to moŜe mieć sens?
W Księdze Izajasza 55:8 czytamy: „Bo myśli moje, to nie myśli wasze, a drogi wasze to nie
drogi moje – mówi Pan.”
Takie słowa wzbudzają w nas postawę buntu – Jak to drogi moje to nie drogi BoŜe? Jak to
myśli moje to nie myśli BoŜe?
Czasami myślimy, ze juŜ zrozumieliśmy Boga, zadomowiliśmy się w Jego domu i tak łatwo
jest nam powtarzać pewne slogany chrześcijańskie.
Jest teŜ czas prób, kiedy wychodzi tak naprawdę w co wierzymy, komu ufamy i na kim bądź
na czym budujemy swoje poczucie bezpieczeństwa.
- W co wierzysz, kiedy pojawiają się próby w Twoim Ŝyciu?
- Komu ufasz kiedy grunt zapada Ci się pod nogami?
- Na kim budujesz swoje poczucie bezpieczeństwa?
Pomimo cięŜkiej próby Abraham nie przestaje wierzyć i jedynym światełkiem jego wiary jest
przekonanie, Ŝe musi to mieć jakiś sens, Ŝe Bóg nie jest, i ze względu na swa naturę nie moŜe
być kimś złym, nawet jeśli nie jestem w stanie tego udowodnić, wyjaśnić ani sobie ani innym.
Tego domaga się wiara pośród największych ciemności, wiara która potrafi pokonać pokusę
zwątpienia czy rozpaczy.
Ten krytyczny punkt wiary staje się zaproszeniem do doświadczania BoŜego działania.
W najbardziej dramatycznym momencie tej historii, kiedy Abraham podnosi rękę z noŜem do
góry, gotowy na największe poświęcenie w swoim Ŝyciu słyszy głos:
„12. Nie podnoś ręki na chłopca i nie czyń mu nic, bo teraz wiem, Ŝe boisz się Boga, gdyŜ nie
wzbraniałeś się ofiarować mi jedynego swego syna. 13. A gdy Abraham podniósł oczy, ujrzał
za sobą barana, który rogami uwikłał się w krzakach. Poszedł tedy Abraham, a wziąwszy
barana, złoŜył go na całopalenie zamiast syna. 14. I nazwał Abraham to miejsce: Pan
zaopatruje. Dlatego mówi się po dziś dzień: Na górze Pana jest zaopatrzenie” (I Moj. 22:1214).
Tutaj Bóg objawia się jako JHWH-jire – Pan zaopatruje. Słowo uŜyte tutaj – „jire” – znaczy
dosłownie „widzieć”.
Z racji tego, Ŝe jest Bogiem i kiedy widzi to przewiduje, widzi przyszłość. Wszechwiedzący.
Wszechobecny. Nieograniczony Bóg.
Wcześniej Abraham na zadane przez syna pytanie o zwierzę na ofiarę odpowiada: „Bóg
upatrzy sobie jagnię na całopalenie, synu mój – w bardziej dosłownym tłumaczeniu: Bóg
dostarczy sobie jagnię (I Mój. 22:8).
39
Bóg zna początek i koniec historii, w związku z tym zaopatruje we wszystko w odpowiednim
czasie.
Słowo „widzieć” wskazuje na BoŜe zaopatrzenie: „A gdy Abraham podniósł oczy, ujrzał za
sobą barana…”
By poruszać się po horyzoncie wiary trzeba wznieść swój wzrok do góry, wznieść go ponad
horyzont własnej doczesności i zrozumieć Ŝe jedynym sposobem by przejść przez to
doświadczenie jest zaufanie Bogu.
„Na Górze Pana jest zaopatrzenie…”
PodąŜanie wśród prób wiary Abrahama staje się równieŜ symbolem naszych podąŜań. Te
nasze podąŜania w kontekście róŜnych prób i doświadczeń moŜemy odczytać jako skierowane
do nas zaproszenie do tego by
- poznać Boga na nowo;
- zrewidować sposoby naszej słuŜby Jemu, by pojąć, Ŝe On jest ciągle większy:
* większy od naszych schematów patrzenia na Niego,
* większy od naszych przekonań na temat tego, w jaki sposób moŜe On
objawiać się człowiekowi,
* większy od naszych wyobraŜeń na temat tego w jaki sposób Bóg ma okazać
nam swoją dobroć, swoją obecność w naszym Ŝyciu;
* większy od swoich obietnic
I właśnie dlatego, właśnie tam i właśnie wówczas gdy wydaje się, Ŝe Bóg zdaje się zawodzić,
zapominać, gdy pojawia się ta przysłowiowa ciemna dolina, właśnie to doświadczenie moŜna
przyjąć za zaproszenie do wzrastania w wierze.
Kryzysy w naszym Ŝyciu jednak mogą mieć równieŜ inne oblicza: zmagania z chorobami,
konflikt w rodzinie, problemy z sąsiadami, zmagania finansowe, problemy związane z pracą
itp. Bez względu na wymiar twojego doświadczenia/próby zasada jest ciągle ta sama.
Krytyczny punkt wiary jest zaproszeniem do doświadczania BoŜego działania. Tak jak było to
w Ŝyciu Abrahama podobnie jest i w moim i twoim Ŝyciu.
Gdzie dzisiaj potrzebujesz poznawać JHWH-Jireh? On jest Panem, który widzi i zaopatruje.
Zachęcam przyjdź dzisiaj do Niego…zaufaj Mu…powierz swoje zmaganie…
JHWH-Jireh –Pan, który widzi i zaopatruje zaprasza cię do swojego stołu.
Bóg oddał swojego Syna za ciebie i za mnie.
Bóg jest potęŜniejszy od śmierci, On pokonuje śmierć takŜe w tym celu byśmy my, otwierając
się na Ŝycie, nie przestawali wierzyć pośród mroków i doświadczeń naszej wiary, Ŝe Bóg
nieustannie znajduje Baranka, który składany w ofierze rozjaśnia mroki naszej wiary i tej
niełatwej wierze nadaje sens.
40
Lider w Kościele – Lider w Rodzinie
Leszek Wakuła
Zazwyczaj, kiedy mówimy o Przywództwie, to skupiamy się na organizacji, na kościele,
wspólnocie. Niestety rzadko mówimy, słuchamy wykładów, kazań, nauczania na temat
biblijnego przywództwa w rodzinie, w małŜeństwie. A jeŜeli juŜ, to często oba tematy
występują osobno. Wiemy natomiast, Ŝe biblijnego Przywództwo, wzór tego przywództwa
połączony jest zarówno z przywództwem w Kościele jak i w Rodzinie i na odwrót. To jest
jedna z podstawowych kwalifikacji biblijnego Lidera – Starszych w Kościele – I Tym.3,4-5;
Tyt.1,6.
Zarówno Słowo BoŜe, jak i codzienna rzeczywistość wyraźnie wskazują, Ŝe te kwestie są
nierozdzielne i powinny stanowić jedność. Między innymi z tego powodu, Ŝe są one
płaszczyzną wielu napięć, konfliktów a nie kiedy rozpadu rodziny lub upadku słuŜby. Andy
Stanley, w swojej ksiąŜce: Choosing to cheat - czyli, kto wygrywa, kiedy zderza się rodzina i
praca? wyraźnie określa dylemat i napięcia na tej płaszczyźnie, z nurtującym nas pytaniem,
co wybrać, czemu poświęcić czas – słuŜbie czy rodzinie. Jakich dokonywać wyborów, jak
radzić sobie i układać priorytety w naszym Ŝyciu.
W kontekście tych sytuacji Ŝyciowych i wyzwań w słuŜbie i rodzinie, powinniśmy się
zastanowić nad kilkoma zmianami, jakie mogą podnieść jakość naszej słuŜby, naszego
Przywództwa, zarówno w rodzinie jak i we wspólnocie.
Dlatego przyjrzyjmy się potrzebnej zmianie, przejściu słuŜbie kościołowi i rodzinie:
1. od arogancji do pokory
2. od zachowawczości do wiary
3. od patrzenia na siebie do skoncentrowania się na innych
4. d skupienia na zajęciach i projektach, do skupienia na Bogu
5. od szukania własnej korzyści do szukania korzyści innych
6. od braku modlitwy do Ŝycia wypełnionego modlitwą
7. od narzekającego do radosnego przywództwa
KaŜda z tych zmian, poprowadzi nas do przywództwa innej jakości, zarówno w kościele jak i
w rodzinie. Zmian, których oczekuje od nas Bóg, ten który powołał nas do tego zadania i po
przez Moc Ducha Św. jest gotowy przygotować, wyposaŜyć i je w nas i po przez nas
zrealizować.
Powinniśmy przy prowadzeniu Ducha Św. nabywać umiejętności, które pomogą nam:
1. Zmierzyć się z poczuciem winy, kiedy zaniedbujemy jedno lub drugie
2. Zmierzyć się z faktem, Ŝe i tak będzie za mało czasu, aby wykonać wszystkie zadania,
zarówno w rodzinie jak i w pracy.
3. Pamiętać, Ŝe Bóg powołał nas do: „wykonywania pracy i kochania rodziny, a nie
odwrotnie” !
4. Pamiętać i pokazywać, Ŝe rodzina jest moim priorytetem, choć nie zawsze ma to
wymiar czasowy.
5. W pokorze uczyć się wsłuchiwać się w głos naszych Ŝon i dzieci.
6. Podjąć decyzje zmian, które jeszcze moŜemy dokonać, jeszcze nie jest za późno
41
Natura Kościoła - Zboru
Zbigniew Sobczak
Etymologia:
Słowo "kościół" jest polskim tłumaczeniem gr. słowa "ekklesia". Słowo to jest zbitką
przedrostka "ek" - polskie "z" (wewnątrz) oraz czasownika "kaleo" - polskie "wołać",
"wywoływać", "powoływać", "wzywać". Słowo to zostało zaadaptowane do języka
łacińskiego w greckim brzmieniu: „ekklesia”.
Zastosowanie ogólne:
• W czasach nowotestamentowych opisywano nim czynność zwoływania zgromadzeń
obywateli miasta w określonym celu (Dz 19, 32. 41)
• w Septuagincie (XXL) występuje ok. 100 razy i dotyczy zbierania się narodu Izraelskiego
przed Bogiem; kilkakrotnie - mobilizację w celach wojennych (1 Sm 17, 47; 2 Krn 28, 14)
a nawet opisuje gromadzenie się złoczyńców (Ps 26, 5).
Podsumowując moŜemy więc stwierdzić, Ŝe słowo ekklesia opisuje zgromadzenie ludzi
wywołanych (skądś) w określonym, wspólnym celu (np. w związku z działaniami prawnymi,
wojennymi, knuciem intrygi, lub uwielbianiem Boga).
Jak odkryć cel zgromadzenia, jak odróŜnić zgromadzenia jednego rodzaju od innych?
Apostoł Paweł czyni to dodając do słowa ekklesia rodzajnik (co w poza-biblij-nej literaturze
greckiej nie występuje) lub uŜywając dodatkowych wyraŜeń opisowych (np.: 1 Tes. 1,1; 1
Kor 1,2; 2 Kor 1,1) odróŜniając w ten sposób zgromadzenie "wywołanych" dzieci BoŜych od
zwoływanych zgromadzeń o innym charakterze.
Zastosowanie w Nowym Testamencie:
Większość, spośród 114 przypadków wystąpienia słowa ekklesia w Nowym Test., dotyczy
społeczności lokalnych np. "zbór (ekklesia - społeczność wywołanych) w Jerozolimie" (Dz
11, 22), "...w Antiochii, w tamtejszym zborze" (Dz 13, 1), "...zborowi BoŜemu, który jest w
Koryncie" (1 Kor 1, 2) i inne.
Niemniej jednak termin ekklesia wielokrotnie wykracza poza proste określenie zgromadzenia
chrześcijan. Np. ewangelista Łukasz w Dz 8, 3 opisuje jak Saul chciał zniszczyć ekklesię
(zbór-kościół) wkraczając do domów i aresztując chrześcijan, a w Dz 9, 31 mówi o Kościele
(ekklesia w l. poj.) na obszarze całej Judei, Galilei i Samarii. Natomiast w Dz 9, 31; 1 Kor 15,
9; Ga 1, 13; Flp 3, 6; Ef 1, 22; 3, 10. 20n.; 5,23-25.27.29.32 słowo ekklesia odnosi się do
duchowej jedności ogółu wiernych w Chrystusie. Dz 8, 1 i 8, 3 postrzegają członków zboru
(kościoła) jako ekwiwalent jego samego. To chrześcijanie, czy w zgromadzeniu czy
rozproszeniu stanowią Kościół.
Tak więc słowo ekklesia w Nowym Testamencie wskazuje zarówno na powszechny charakter
Kościoła (wspólnoty wszystkich "wywołanych" chrześcijan przynaleŜących do Ciała
Chrystusa) jak i na jego lokalny charakter (wspólnota będąca manifestacją tego Ciała na
42
lokalnym obszarze). W obu ujęciach podmiotem są ludzie.
Status powołanych
- Kto nas powołał ? (2 Tm 1, 8 –10)
- Jakie jest zadanie powołanych (1 Pi 2, 9-10)
Wypisz poniŜej kilka (np. 5) określeń znajdujących się w 1 Pt 2, 9-10, dotyczących
"powołanych" (kim są ?)
Wymień cechy charakteryzujące Ŝycie powołanych opisane w Ef 4, 1-4. Której z nich
najbardziej potrzebujesz ?
Biblijne metafory Kościoła
Kościół jako Ciało
RozwaŜ Rz 12, 5; 1 Kor 10, 16-17; 12, 12-31; Ef 1, 22-23; 2, 16; 4, 4-12. 16; 5, 23. 30; Kol 1,
18. 24; 2, 19; 3, 15.
Metafora „Ciała” ukazuje Kościół (jego naturę) jako organizm, a nie tylko organizację.
Prawdziwy wzrost Kościoła dokonuje się nie dzięki metodom (teŜ potrzebnym, jak i sama
organizacja), lecz dzięki związkowi z Głową (główny czynnik wzrostu).
W tych miejscach gdzie w Słowie BoŜym jest mowa o Ciele Chrystusa – pojawiają się teŜ
wypowiedzi o Duchu Św. i uzdolnieniach, jakich udziela On wszystkim członkom Ciała, by
mogli oni spełnić w Ciele tę słuŜbę, jaka jest konieczna, by całe Ciało pozostawało zdrowe i
rozwijało się (zob. fragmenty 1 Kor 12 [12,7]; Ef 4; Rz 12; zob. teŜ 1 Pi 4,10).
Kościół jako Oblubienica
Metafora ta występuje jedynie w kilku miejscach Biblii, za to silnie oddziaływuje na
wyobraźnię i pomaga głębiej pojąć cel Kościoła/zboru.
RozwaŜ 2 Kor 11, 2; Ef 5, 27; 3, 22-32.
Zwróć uwagę na wysoką pozycję Oblubienicy, fakt jej nabycia (Dz 20, 28), oczekiwanie na
przybycie Oblubieńca (J 14,3) w czasie którego Oblubienica jest przygotowywana na to
przyjęcie (Ef 5, 27); po czym nastąpi wesele (Obj 19, 7-9).
Tak jak metafora Ciała ukazuje Chrystusa podtrzymującego Ŝycie Kościoła, tak metafora
Oblubienicy wskazuje na Jego miłość do Kościoła i czystość Oblubienicy.
Obie metafory akcentują wagę osiągania dojrzałości w tych obszarach. RównieŜ obie
podkreślają cele Kościoła: rozwijanie Jego związku z Panem oraz rozwijanie bliskiej więzi
między Jego członkami.
Przykładowe ćwiczenie: skup się na Bogu oraz BoŜych oczekiwaniach względem Jego Ciała:
Rz 15, 5-6…...............................................................................................................................
J 17, 20-21. 23…………………………….................................................................................
1 J 3, 11. 18. 23……...................................................................................................................
43
1 Pi 1, 14-16 .................................................................................
Ef 4, 3
.................................................................................
Kościół jako budowla - świątynia
Poprzednie metafory przedstawiały Kościół jako Ŝywy organizm. Ta - zdaje się wskazywać
na konstrukcję z materiałów nieoŜywionych. Wielu ludzi słysząc słowo “Kościół” lub
“świątynia” biegnie myślą w stronę budynku, katedry - będącej świadkiem kilkuwiekowej
historii. Czy wyobraŜenia te są biblijne?
RozwaŜ Dz 17, 24; Mt 16 15-18; Ef 2, 20; Rz 15, 20; 1 Kor 3, 10; 1 Pi 2, 4-6
Obraz Kościoła jako pozbawionej Ŝycia konstrukcji nie jest główną ideą tej metafory.
PowyŜsze studium winno przekonać nas, Ŝe Kościół jest budowlą “w stanie budowy”. Proces
ten opiera się na Chrystusie i zmierza do doskonałości. Izrael posiadał budowlę, w której
przebywał Bóg; Kościół jest Ŝywą budowlą, w której On rzeczywiście przebywa. W Ef 2, 1823; 2 Kor 6, 16; 1 Kor 3, 16 postrzegamy Kościół jako wypełnienie zapowiedzi z J 4, 23n.
Kościół jako Kapłaństwo.
Metafora ta pojawia się w kilku księgach Nowego Test., głównie w liście do Hbr. WskaŜ
podobieństwo pomiędzy funkcją Kościoła dziś (w 1 Pi 2, 9) a funkcją Izraela w Starym
Testamencie (2 MjŜ 19, 5n.; 5 MjŜ 7, 6.)
Wydaje się, Ŝe Izrael zawiódł - jeśli chodzi o jego kapłańskie powołanie (Mt 21, 33-44).
Obecnie Kościół spełnia funkcje kapłańskie (Dz 1, 6-8; 15, 12-18 oraz obraz drzewa oliwnego
z Rz 11, 13-24). Cały Izrael nie był narodem kapłańskim: w jego obrębie funkcjonowała
odrębna grupa kapłanów. Na podstawie Obj 1, 4-6: 5. 9n.: 20, 6 powiedz: kim są kapłani
Nowego Test.? Czy w oparciu o Stary Test. moŜemy wnioskować cokolwiek o ich
przywilejach?
Jezus przedstawiany jest w Nowym Test. jako NajwyŜszy Kapłan (Arcykapłan). Jego ofiara
zadośćuczyniła BoŜej sprawiedliwości, była dowodem BoŜej miłości i otworzyła nam
powtórnie drogę do Boga. Kościół nie musi juŜ więcej składać ofiary za grzechy, ma
bezpośredni dostęp do Ojca.
Istnieją jednak inne ofiary, do których składania jesteśmy powołani (1 Pi 2,5). Wymień
praktyczne konsekwencje naszych ofiar, związane ze słuŜbą ofiarniczą Kościoła: Rz 12, 1-8;
2 Kor 8, 5; Hbr 13, 15n.; 1 Pi 2,9; Rz 15,16.
W tej metaforze Kościoła nie ma miejsca na ludzkie przewodzenie innym ludziom. Jest ono
jednak obecne w metaforze następnej.
Kościół jako trzoda.
W ST Izrael był określany „trzodą Pana” (Jr 13, 17; por. Zach 10, 3). Jezus zwracał się do
grona swoich uczniów mówiąc „maleńka trzódka” (Łk 12, 32). Słowem tym określa się
Kościół takŜe przy innych okazjach (Dz 20, 28; 1 Pi 5, 3). NiezaleŜnie od wymienionych
przykładów – w Słowie BoŜym czytamy takŜe o owcach stanowiących trzodę (J 10, 16; 21,
15-17) i o Pasterzu trzody (J 10, 2-16; Hbr 13, 20; 1 Pi 2, 25; 5, 4). ChociaŜ metafora ta ma
44
róŜnorodne zastosowanie, kilka związanych z nią szczegółów zasługuje na szczególną uwagę
– tym bardziej, Ŝe jest ona wykorzystywana w rozwaŜaniach na temat międzyludzkich relacji
w obrębie zboru/Kościoła.
Z metafory trzody wynika jedna bardzo waŜna lekcja, a mianowicie, Ŝe Pasterz zlecił zadanie
troski o trzodę tym, których sam wyznaczył jako podległych sobie paste-rzy. Na tym w istocie
polega odpowiedzialność, jaką powierzył On Piotrowi w J 21,1. 15-17. Pisząc w późniejszych
Iatach list do wierzących rozproszonych po pięciu prowincjach - Poncie, Galacji, Kapadocji,
Azji i Bitynii — apostoł kładzie akcent na tej samej odpowiedzialności: ,,Paście trzodę
BoŜą.., która jest między wami...” (1 Pi 5,2)
Budujący wpływ innych ludzi, przywódców, jest błogosławieństwem dla duchowego Ŝycia
kaŜdej osoby. Tak jak pasterz karmi i chroni swoją, trzodę, tak teŜ Bóg, Arcypasterz, karmi i
chroni trzodę swych wybranych za pośrednictwem osób, które do tego powołał.
WaŜność tej metafory Kościoła polega między innymi na tym, Ŝe koryguje ona niewłaściwe
zachowania zarówno osób przewodzących wspólnocie, jak i tych, którzy są przez te osoby
prowadzeni.
RozwaŜone przez nas metafory: ciała, oblubienicy, budowli, świątyni, kapłaństwa i trzody pokazały róŜne aspekty Kościoła. Aspekty te wskazują, na jego naturę i cele.
PoniŜej ogólny zarys spotkań będących rozwinięciem pierwszej biblijnej metafory Kościoła, z
naciskiem na wyprowadzenie biblijnych zasad funkcjonowania Kościoła jako Ciała oraz ich
praktycznego zastosowania (w I zborze KChB w Krakowie)
Biblijne metafory Kościoła:
Część I.: K o ś c i ó ł
jako
Ciało
Dla właściwego funkcjonowania zboru/Ciała waŜne jest zrozumienie faktu, Ŝe nie działa on w
sposób automatyczny. Wierzący (członki ciała) muszą poznać naturę Ciała Chr. by umieć
zgodnie z nią funkcjonować. Pomaga to uniknąć wzajemnych zranień, poczucia
zlekcewaŜenia, wywyŜszania się lub nadmiernego poczucia niŜszości i świad-czy o duchowej
dojrzałości w tym zakresie. Widać to np. w porównaniu treści 1 Kor z listami do Ef i Kol. W
kaŜdym z tych listów ap. Paweł pisze o Kościele/zborze jako Ciele Chr. Jednak tylko w 1 Kor
daje szczegółowy opis funkcjonowania zboru jako Ciała Chr. Członkom zborów w Efezie czy
Kolosach nie trzeba było tego tak dokładnie tłumaczyć.
Spotkanie 4 – fragmenty
Wielość i róŜnorodność członków Ciała
W 1 Kor 12, 12 występują te same kluczowe słowa co w Rz 12, 4-5. Zapisz je tak, by
utworzyły właściwe równanie.
=
.......................................................................................................................................
=
.......................................................................................................................................
45
Weź pod uwagę dotychczasowe rozwaŜania z 1 Kor 12, a takŜe raz jeszcze przeczytaj Rz 12,
4-6 i odpowiedz: jakie znaczenie mają dla Ciebie inne części twego ciała i Ciała Chrystusa ?
/.../
Zadanie domowe
Przeczytaj 1 Kor 12, Rz 12. Proś Boga, by pokazywał Ci w trakcie czytania tych fragmentów
co moŜna zrobić, by nasz zbór lepiej funkcjonował jak jeden organizm, jedno Ciało, w
którym Głową jest Jezus Chr. Módl się teŜ, by zwrócił Twoją uwagę na to, jaki powinien być
Twój stosunek do zboru. Na dodatkowej kartce zapisuj wszystko, co Bóg mówił do Ciebie
przez swoje Słowo. Oto wzór:
Mój zbór: ................................................ (zapisz myśli, odczucia na dodatkowej kartce)
Ja: ........................................................... (zapisz myśli, odczucia na dodatkowej kartce)
Spotkanie 5 – fragmenty
Miłość i jedność członków Ciała
W kontekście wypełniania BoŜej woli, która w ogólnym zarysie jest znana – zazwyczaj
koncentrujemy się na róŜnorodnej „aktywności zewnętrznej”. Tymczasem -być ludem, który
podoba się Bogu jest tak samo waŜne jak robienia czegoś dla Niego.
Sprawa jest powaŜna, bo w trakcie realizacji swoich, subiektywnie patrząc, dobrych planów moŜe okazać się, Ŝe nie liczymy się z opinią innych członków Ciała, lekcewaŜymy
mniejszość, zapominamy o Ŝyciowej i biblijnej zasadzie dąŜenia do jedności w Ciele. Tak
dochodzi do podziałów i zranień.
Skupmy się raz jeszcze na Bogu oraz BoŜych oczekiwaniach względem Jego Ciała:
Rz 15, 5-6 .....................................................................................................................
J 17, 20-21. 23 .............................................................................................................
1 J 3, 11. 18. 23 ...........................................................................................................
1 Pi 1, 14-16 ................................................................................................................
Ef 4, 3 ..........................................................................................................................
Bogu przede wszystkim zaleŜy na tym, by Jego lud był czysty i święty. ZaleŜy Mu na
jedności Kościoła – „aby w Ciele nie było rozdwojenia” (1 Kor 12, 25). ZaleŜy Mu na
członkach Ciała miłujących się wzajemnie, poniewaŜ przez tę miłość świat pozna, Ŝe
jesteśmy Jego uczniami (J 13, 35). Taki fundament pomaga unikać rozdwojenia w Ciele,
spowodowanego „cielesnym charakterem” człowieka.
Spotkanie 6 – fragmenty Duch Święty
Duch BoŜy w Stary Testamencie
W ST widzimy, Ŝe Duch Św. zstępował i był obecny w ludziach po to, by mogli wypełnić
zadanie otrzymane od Boga/... / MojŜesz, Sędziowie, Dawid; por. 2 MjŜ 31,1-6: Besalel i
Oholiab. /.../ Bóg nie dawał im „czegoś”. On sam był dla nich darem. Wydaje się, Ŝe w
Nowym Test. natrafiamy na tę samą myśl. /.../
46
Duch Św. w Ciele Chrystusa
/.../ W miejscach gdzie w Słowie BoŜym jest mowa o Ciele Chr. – pojawiają się teŜ
wypowiedzi o Duchu Św. (1 Kor 12; Ef 4; Rz 12) – stąd konieczność uwzględnienia Jego
działania, koniecznego do pełnego, zdrowego funkcjonowania całego Ciała/zboru
Pamiętając, Ŝe „wiele członków tworzy jedno ciało”, popatrz do 1 Kor 12,13.
Jakie było, wg tego wersetu, jedno z pierwszych działań Ducha Św. w momencie, kiedy stałeś
się chrześcijaninem ? ................................................................................
W wersecie 13. słowo „ochrzczeni” oznacza „całkowicie zanurzeni”. Duch Św. nie przyłącza
nas tylko formalnie do „powierzchni” Ciała Chrystusa ale całkowicie w nim zanurza ! Jeśli
zaleŜy Ci na zdrowym duchowym wzroście, na rozwijaniu bliskiej relacji z Głową Ciała, to
koniecznie musisz „utkwić” głęboko w społeczności zboru.
Podobnie jak w czasach St. Test. tak i Nowego – Bóg wyposaŜa członków swego
Kościoła/zboru w róŜne zdolności konieczne do wypełnienia zadań, jakie przed zborem
stawia. Są to nie tyle jakieś duchowe „prezenty” (wtedy kaŜdy chciałby mieć ich jak
najwięcej no i te największe) – ale sam Duch Św., „we własnej Osobie”. On w róŜnorodny
sposób ujawnia swą obecność w człowieku poprzez zdolności widoczne w jego słuŜbie.
Zdaniem ap. Piotra (Dz 2, 38): co jest tym darem, jaki otrzymuje kaŜdy człowiek po swoim
nawróceniu ? ..............................................................................
Zdaniem Jezusa (J 14,10): przejawem czego były Jego wszelkie cudowne zdolności i
działania ?
..............................................................................................
Zdanie ap. Pawła (1 Kor 12, 7): ....................................................................
W Ŝyciu chrześcijan obserwujemy róŜne zdolności, takŜe duchowe, wynikające stąd, Ŝe Duch
Św. mieszka w nich. Zewnętrzne przejawy działania Ducha Św. mieszkającego w Tobie są
potrzebne innym – aby zbór funkcjonował jak zdrowe Ciało, w którym Jezus jest Głową. (1 Pi
4, 10)
Zastanów się, do jakiej słuŜby Duch Św. Cię zachęca ? W jakim działaniu pragnie przejawiać
swoją obecność w Tobie ?
A teraz: Trudne ćwiczenie
Które z niŜej przedstawionych twierdzeń wydaje się być lepszym określeniem „duchowych
darów” ?
A. Duchowy dar jest zdolnością daną przez Boga człowiekowi po to, by był on w stanie
wypełnić zadanie (słuŜbę), jakie Bóg mu zlecił
B.
Duchowy dar jest manifestacją (zewnętrznym znakiem) obecności Ducha Św.
działającego w człowieku i przez Ŝycie człowieka – dla dobra Ciała Chrystusa.
Trzeba nam przesunąć punkt cięŜkości z człowieka na Boga. Drugie z twierdzeń konc. się na
Bogu, na tym, co On czyni za naszym pośrednictwem, przez nas. Duchowy dar jest
zewnętrznym przejawem obecności Boga-Ducha Św. działającego przez Ciebie. Duch Św. w
róŜny sposób pragnie manifestować swą obecność w kaŜdym nawróconym i wierzącym
47
członku zboru – dla dobra wszystkich. W ten sposób speł-niane są oczekiwania Ojca
względem kaŜdego ze swych dzieci jak i całej Wspólnoty.
Spotkania 7-11 fragmenty: Duch św. - BoŜa wola – jedność Ciała Chr.
Od czasu wylania Ducha Św. na zgromadzonych w dniu Pięćdziesiątnicy - zamieszkuje On w
Ciele – Kościele. /.../ W Ciele Chr. kaŜdy wierzący ma dostęp do Boga (w Chrystusie) i
odwrotnie – Bóg ma dostęp do kaŜdego wierzącego, jeśli ten trwa w bliskiej relacji z Nim.
Dziś w róŜny sposób, głównie przez BoŜe Słowo, takŜe za pośrednictwem kaŜdego członka
Ciała - Bóg moŜe przekazywać swoją wolę. (zob. Dz 1, 12-26; Dz 6, 1-6; Dz 11, 13.15-18; Dz
13, 1-3; Dz 15, 1-2. 6. 12. 22. 25).
Ciało Chrystusa/ zbór – jest narzędziem uŜywanym przez Ducha Św. do
objawienia, przekazania BoŜej woli dotyczącej pojedynczego członka.
/.../ Pozwól Bogu mówić do siebie przez Kościół/zbór. MoŜe się wydawać, Ŝe nie moŜemy
polegać w tym zakresie na niedoskonałych członkach zboru. Nie chodzi tu jednak o członka
zboru. Twój stosunek do Braci, Sióstr w zborze, w zakresie otwarcia na przekaz BoŜej woli,
mówi raczej o twoich przekonaniach co do moŜliwości Boga a takŜe o Twoim zrozumieniu
funkcjonowania Zboru jako Ciała Chr./.../
Z powodu tego, co Bóg zamierza czynić przez całe Ciało/ zbór – znaczenia nabiera
poznawanie BoŜych oczekiwań wobec mnie. On zamierza dostosować moje Ŝycie i włączyć
mnie w to, co czyni w Ciele/ zborze i przez całe Ciało/ zbór. /.../
Chcę być uŜywany w Jego Kościele, gdziekolwiek Pan mnie pośle, mając świadomość, Ŝe w
ten sposób, przez moją słuŜbę zgodną z Jego wolą, Bóg będzie wykonywał swe dzieło takŜe
w poszczególnych członkach tego Ciała (Kol 1, 28). Ap. Paweł wielokrotnie prosił
wierzących, by byli aktywni w jego słuŜbie. Skuteczność jego słuŜby zaleŜała równieŜ od
nich (Kol 4, 3; 2 Tes 3, 1-2; Ef 6, 19). /.../
Nie sugeruj się opinią jednego człowieka, bo pojedynczy członek Ciała to nie zbór.
Ciało Chrystusa/ zbór – jest narzędziem uŜywanym przez Ducha Św. do
objawienia, przekazania BoŜej woli dotyczącej - całego Ciała/ zboru.
Przykład. Wyobraź sobie, Ŝe przez las biegnie linia kolejowa. Wychodzisz z lasu i twoje oko
zwraca się do twojego ciała: „Chodźmy tym torem. Nie widać, by coś jechało, jest pusto.
Zaczynasz więc iść. Po jakimś czasie odzywa się inny członek-ucho: „Słyszę gwizd pociągu”.
Członek-oko jednak upiera się: „O ile ja dobrze widzę, to nic nie jedzie. MoŜemy iść dalej”.
Twoje ciało, słuchając tylko oka, postanowiło kontynuować swój spacer po torze. Wkrótce
inny członek, (drugie ucho), dodaje: „Ten gwizd jest coraz wyraźniejszy”. RównieŜ inne
członki (stopy) odzywają się: „Czujemy drŜenie podkładów kolejowych. Lepiej niech ciało
zmieni kierunek i zejdzie z tego toru”.
Gdyby tu chodziło twoje fizyczne ciało – co byś zrobił ? Zaznacz swoje odpowiedzi:
a/
b/
c/
Zmieniłbym kierunek i zszedłbym z torów tak szybko, jak tylko to moŜliwe
Zrobiłbym głosowanie wszystkich członków ciała i pozwolił, by zdecydowała
większość
Zignorowałbym ten fakt, licząc na to, Ŝe i ta sprawa w końcu przycichnie
48
d/
Ufając temu, co mówi jeden członek (oko) szedłbym dalej. W końcu oko jest
„widzące” i jeszcze nigdy ciała nie zawiodło.
Pytania brzmią śmiesznie, ale sprawa jest powaŜna. W naszym fizycznym ciele nie robimy
głosowań, by decydowała większość – ignorując w ten sposób te członki, które sugerują coś
innego. Ani nie pozwalamy by jeden członek decydował o całym ciele. śycie w oparciu o
taką praktykę mogłoby być naraŜone na wiele niebezpieczeństw. /.../. A w Ciele Chrystusa?
Pierwszym krokiem w odkrywaniu BoŜej woli dla całego Ciała/zboru jest wsłuchiwanie się w
to, co mówią inne członki Ciała na temat tego, co Ciało powinno zrobić lub nie. Ale to nie
wystarczy. Ktoś w końcu musi podjąć decyzję... Jakiś członek ? Uprzywilejowana grupa
członków ? Większość ?
Wróćmy do przykładu ciała idącego pewnym torem (moŜe to być tor Ŝycia, tor tradycyjnego
postępowania itp.) Jak postępujemy w tamtej sytuacji, gdy chodzi o nasze własne ciało ? Do
kogo zwracamy się, kiedy np. jakiś wewnętrzny, niewidoczny w ciele, niewielki członek ciała
zasygnalizuje bólem potrzebę przyjęcia leków, albo np. zmiany sposobu odŜywiania ?
Członki robią głosowanie ? (moŜe ręce będą przeciw – bo się dodatkowo napracują i oczy teŜ
przeciw, bo nieładnie to wygląda, a jakie niesmaczne...).
Jeśli powyŜej zakreśliłeś odpowiedź „a” – zastanów się – jak dochodzi do tego, Ŝe twoje ciało
zmieni kierunek ? Gdzie zapadnie decyzja ? Odpowiedz teraz na to pyt.
/.../ Oczywiście – decyzja zapadnie „w głowie”. I polecenie zmiany kierunku „wyjdzie od
głowy”.
Od głowy całe ciało oczekuje decyzji, to głowa jest najwaŜniejsza, bo bez niej ciało nic z
sensem uczynić nie moŜe. Tylko głowa jest „upowaŜniona” do podejmowania decyzji
dotyczących całego ciała. I tylko z głowy docierają dyspozycje do wszystkich członków ciała.
To głowa utrzymuje jedność członków, przekonując je, co do konieczności podjęcia
konkretnych działań (np. zmiany diety, kierunku).
Podobnie w Ciele Chrystusa: w takiej sytuacji, kiedy (wskutek opinii zgłoszonych przez róŜne
członki Ciała) trzeba podjąć decyzję dotyczącą całego Ciała - wszystkie członki
Chrystusowego Ciała powinny zwrócić się do Głowy.
I to jest drugi, ostateczny krok w podejmowaniu decyzji odnośnie zboru/Ciała Chr.
Czy całe Ciało powinno sugerować się opinią kaŜdego pojedynczego członka ?
Pamiętamy zasadę, jaką poznaliśmy na poprzednim spotkaniu: tak jak Bóg moŜe uŜyć
kaŜdego członka zboru/Ciała do przekazania swojej woli dotyczącej innego członka
Ciała/zboru – tak równieŜ moŜe uŜyć kaŜdego członka zboru/Ciała do przekazania swojej
woli dotyczącej całego zboru.
Jednak, tak jak kaŜdy członek moŜe dzielić się swym odczuciem odnośnie tego, co Bóg mówi
do niego w temacie Ŝycia i kierunku rozwoju Jego Ciała – tak Ŝaden członek nie moŜe
zakładać, Ŝe wie wszystko, co Bóg przygotował dla swego Kościoła/zboru, Ŝe wie wszystko,
czego Bóg od zboru oczekuje. /.../
49
Jeden członek Ciała - to nie zbór! Członek jedynie zwraca naszą uwagę na to, czego - jego
zdaniem - Bóg oczekuje do zboru. W takiej sytuacji nie koncentrujemy się na opinii członka
(ma rację czy nie), ale na Bogu i Jego woli.
Bóg będzie mówił równieŜ przez przywódców zboru o tym, czego oczekuje. Wtedy taki
przywódca składa świadectwo zborowi, co Bóg mu pokazuje. Przywódca nie musi
przekonywać Ŝywego zboru o tym, Ŝe jest to BoŜą wolą. Nie musi teŜ prosić zboru, by ślepo
poszedł za jego słowami (zob. Ezdr 10, 4 w tłum. BT)
Świadectwo. „Gdy w naszym zborze Bóg wskazywał na swoje prowadzenie, w większości
przypadków robił to przez osoby inne niŜ ja. Stworzyliśmy moŜliwości, by ludzie, którzy
odczuwali BoŜe prowadzenie dla naszego zboru, mogli się tym dzielić.
/.../Gdy odczuwałem, Ŝe Bóg chce, byśmy jako zbór coś uczynili, zawsze zachęcałem
całą społeczność do wspólnego przyjrzenia się temu. JeŜeli ludzie chodzą z Bogiem,
przekonywanie ich o słuszności sprawy mogę zostawić Bogu. JeŜeli członkowie zboru nie
chodzą z Bogiem, wtedy mogę liczyć jedynie na to, Ŝe Bóg będzie mnie prowadził do tego, by
pomóc im odbudować ich społeczność z Bogiem/.../
Nigdy nie starałem się przekonać ludzi w zborze do wspierania jakiejś organizacji, programu
czy osoby. Zachęcałem ich raczej, by pytali Boga, czego On oczekuje od nich. Kiedy juŜ
wiedzieli, czego Bóg oczekiwał, jedyne co pozostało do zrobienia, to posłuszeństwo.”
(Doświadczanie BoŜego działania)
„Zwykle najwięcej czasu zabiera doprowadzenie członków zboru do takiej społeczności z
Bogiem, by mogli zrozumieć, czym jest zbór i jak winien funkcjonować jako Ciało.” /.../
„Kościół jest Ciałem Chrystusa, On jest jego Głową. Duch BoŜy kieruje kaŜdym wierzącym.
Jego obecność w nas moŜe nas uczyć i pomagać nam. Dlatego zawsze pozwalałem na to, by
moje rozumienie BoŜego prowadzenia było oceniane prze zbór - nie dlatego, Ŝe miałem tak
dobre zdanie o tych ludziach, ale ze względu na to czym jest zbór (Kościół).” (Kościół
świadomy celu).
To przywódca zachęca zbór, by zwrócił się do Głowy-Chrystusa szukając potwierdzenia jego
słów. Ten, który jest Głową, daje przekonanie zgodnie ze swoim planem. Wtedy cale Ciało
idzie za tym, do czego przekonuje Chrystus-Głowa Ciała. (Kol 3,15.17)
Praktycznie więc: gdy Bóg mówi do kogoś coś, co dotyczy całego zboru – ta osoba powinna
podzielić się tym ze zborem. Na początek - z pastorem, członkami Rady, ze swoim liderem.
Następnie - całe Ciało (wszystkie członki) – powinno zwrócić się do Głowy, w modlitwie,
prosząc o potwierdzenie czy to, na co zwraca uwagę jakiś członek Ciała, pochodzi od Głowy,
czy jest BoŜą wolą dla całego Ciała/zboru, czy teŜ nie. Czasem trwa to jakiś czas. /.../
Przechodząc do podjęcia decyzji nie będziemy więc pytać: „kto jest za, a kto przeciw?”, bo
nie na ludzkiej opinii się koncentrujemy. Zapytamy raczej np.: “W oparciu o to co wiemy na
ten temat, i po rozwaŜeniu tej kwestii w modlitwie, kto z nas uwaŜa, Ŝe Bóg wyraźnie
prowadzi nas w tym kierunku?” To jest zupełnie inne pytanie. Nie jest to pytanie o opinie
ludzi na ten temat. Jest to prośba o wyraŜenie (np. poprzez podniesienie ręki) tego, co
członkowie Ciała rozpoznają, Ŝe Bóg mówi do swojego zboru/Ciała w danej sprawie.
50
Pytanie: „kto jest za a kto przeciw ?” – w naszym przypadku jest przykładem źle
postawionego pytania. Zawsze, kiedy źle formułujemy pytanie, dajemy okazję do podziałów
w zborze.
Ćwiczenie. Które z niŜej wymienionych twierdzeń opisuje sposób, jakiego zbór powinien
uŜywać, by poznać wolę Boga? Zaznacz swoją odpowiedź.
1. Kościół powinien ustanowić pastora jako pośrednika między sobą a Bogiem. Bóg będzie
objawiał swoją wolę pastorowi, a pastor zborowi.
2. Członków zboru powinni wypowiadać swoje opinie na temat tego, jaki powinien być zbór i
co powinien robić. Następnie zrobić głosowanie i przyjąć wersję większości
3. Członkowie winni modlić się i prosić Boga o Jego przewodnictwo. Potem kaŜdy członek
dzieli się tym, co uwaŜa, Ŝe Bóg mówi do zboru. W końcu wszyscy członkowie zwracają się
do Głowy tego zboru - Chrystusa – i modlą się, aŜ On da im pewność co do swojej woli.
Wyrazi się to w jedności Ciała/zboru.
4. Inne: .....................................................................................................................
Ćwiczenie. Wróć jeszcze raz do spotkania 5 i ustosunkuj się do jego treści.
„Bogu przede wszystkim zaleŜy na tym, by Jego lud był czysty i święty. ZaleŜy Mu na jedności
Kościoła – „aby w Ciele nie było rozdwojenia” (1 Kor 12, 25). ZaleŜy Mu na członkach Ciała
miłujących się wzajemnie, poniewaŜ przez tę miłość świat pozna, Ŝe jesteśmy Jego uczniami (J
13,35). Taki fundament pomaga unikać rozdwojenia w Ciele
Jak interpretować sytuację, w której jest widoczny wyraźny brak jedności w
Ciele/zborze ?
ZałóŜmy, ze 60% członków Ciała/zboru jest przekonanych: “Tak, jesteśmy przekonani, Ŝe
Bóg wyraźnie prowadzi nas w tym kierunku”. 40% jednak głosuje: “Nie widzimy wyraźnego
BoŜego prowadzenia w tym kierunku”. Nie naleŜy „przepychać” sprawy za wszelką cenę.
Bowiem taka sytuacja wskazuje na dwie rzeczy:
1./ Wydaje się, Ŝe Bóg prowadzi nas w tym kierunku (bo przekonał większość) i
2./ Jeszcze nie nadszedł właściwy na to czas, poniewaŜ ten, który jest Głową Ciała jeszcze nie
doprowadził reszty Ciała/zboru do jedności przekonań. /.../
Będziemy się modlić (trwać w bliskiej relacji z Głową), będziemy rozmawiać ze sobą i
obserwować, co Bóg czyni w nas i wokół nas. Oczekujemy, Ŝe Jezus przekona swoje Ciało o
tym, co chce przez nas uczynić. On jest pośród nas i w nas, i On teŜ sprawia, Ŝe stajemy się
ludźmi jednej myśli i jednego serca (Rz 15,5-6; 1 Kor 1,10).
Ćwiczenie. Zastanów się nad następującymi pytaniami. Zapisz krótkie odpowiedzi.
1. Czy wierzysz, ze Bogu zaleŜy na tym, by jego Ciało było jednego serca i jednej myśli
w dziedzinie poznanie Jego woli? ........................................................
2. Czy wierzysz, ze Bóg jest w stanie doprowadzić cały swój lud do zrozumienia Jego
woli? ......................................................................................................
3. Czy wierzysz, ze Bóg jest w stanie doprowadzić nasz zbór do takiej jedności?
........................................................................................................................
4. Czy jesteś gotów czekać, aŜ Bóg w swoim czasie przygotuje wszystkich
51
członków swojego Ciała, do przyjęcia Jego woli? ............................................
Rz 15,5-6: Co do Ciebie mówi Bóg przez ten fragment? ........................................
/.../ Inna sytuacja, będąca zagroŜeniem dla jedności Ciała/zboru – to pojawienie się na
jakimś spotkaniu (np. członkowskim) nowej sprawy i dąŜenie do jej natychmiastowego
rozstrzygnięcia („..bo ‘wszyscy’ są na miejscu”). Jak wtedy powinien zareagować zbór?
MoŜe tak być, Ŝe Chrystus przygotował juŜ swoje Ciało do podjęcia decyzji w tej sprawie –
dlatego w takiej sytuacji najpierw postąpimy jak wyŜej. Kiedy jednak, w nowej, omawianej
sprawie brakuje jedności, lub tym bardziej, jeŜeli dyskusja rodzi gwałtowne emocje – wtedy
dyskusję moŜna (lub nie), doprowadzić do końca, lecz odłoŜyć podjęcie decyzji, „dać sobie
czas” na modlitwę i szukanie woli Chrystusa–Głowy zboru.
/.../ Pierwsze świadectwo zwróciło nasza uwagę na jeszcze jeden, praktyczny problem („
JeŜeli ludzie nie chodzą z Bogiem...”), innymi słowy:
A co, jeŜeli jakiś członek Ciała nie słyszy lub nie chce słuchać dyspozycji płynących od
Chrystusa-Głowy ?
Ćwiczenie (powtórka). Bóg mówi do swego ludu
- W jaki sposób przemawiał „dawnymi czasy” i w jaki sposób przemówił „u kresu tych
dni” ? (Hbr 1,1)
- Na czym, między innymi, będzie polegało działanie Ducha św. wg J 14,26 i 16,13 ?
- J 8,47: Kim jest osoba, która „słów BoŜych słucha” i co mówi Jan o ludziach, którzy
Boga nie słuchają ?
Podsumuj własnymi słowami powyŜsze fragmenty.
Mamy świadomość, Ŝe w kaŜdym zborze moŜna znaleźć osoby, które nie troszczą się o bliską
społeczność ze swym Panem. Ktoś inny znowu, dla własnych celów, moŜe świadomie
przeciwstawiać się temu, co Bóg do niego mówi (Listy i Dzieje Apostolskie zawierają tego
typu przykłady). JeŜeli są takie osoby w zborze, a zbór jest im posłuszny - wtedy całemu
Ciału grozi choroba, a nawet śmierć.
Kiedy do jakiegoś członka ludzkiego ciała nie docierają dyspozycje z głowy – oznacza to, Ŝe
prawdopodobnie system łączności został uszkodzony. Jeśli np. jakiś nerw, wskutek ucisku
(zerwania), zostanie uszkodzony (zniszczony) – sygnał wysyłany z głowy przestanie docierać
tam, gdzie powinien. JeŜeli np. będą to nogi - wtedy całe ciało zostanie sparaliŜowane choć,
paradoksalnie, nogi fizycznie nadal będą wyglądać jak zdrowe. W rzeczywistości jednak będą
bezwładne. Ciało będzie funkcjonować w ograniczonym zakresie. Nie rozwinie się tak
wspaniale jak mogłoby, gdyby było zdrowe.
Widzimy jak waŜna dla zdrowia i normalnego funkcjonowania całego Ciała jest bliska i
codzienna społeczność kaŜdego jego członka z Głową – z Jezusem Chrystusem... Utrata tej
łączności grozi duchowym paraliŜem części pracy zboru, jest przeszkodą na drodze do
jedności Ciała i w jasnym rozeznawaniu oraz wykonywaniu Jego woli przez całe Ciało.
52
„JeŜeli członkowie zboru nie chodzą z Bogiem, wtedy mogę liczyć jedynie na to, Ŝe Bóg
będzie mnie prowadził do tego, by pomóc im odbudować ich społeczność z Bogiem” (fragm.
świadectwa ww).
Podsumowanie
Kluczem do „sukcesu” dziedzinie pełnego Ŝycia Kościoła/zboru jako Ciała Chr. nie jest
kolejna metoda, lecz wierność Słowu BoŜemu, stosunek do Jego Osoby (osobista, bliska więź
z Głową zboru) i posłuszeństwo.
Ciekawe, ile nowych słuŜb pojawiłoby się w naszym zborze, gdyby wszyscy jego członkowie
podejmowali swe „Ŝyciowe” decyzje w ścisłej łączności z Głową-Chrystusem i koncentrowali
się na realizowaniu Jego woli juŜ teraz.
Kościół/zbór – jest w wyjątkowy, unikalny sposób powiązany z Chr., który jest jego Głową
(Ef 1, 22; 4, 15-16). Wszystkie sprawy w Kościele/zborze winny być poddane pod Jego
autorytet i panowanie. Zbór powinien funkcjonować tak, by wzrastać coraz bardziej w Głowę,
aŜ kaŜdy członek dorośnie do „pełni Chrystusowej” (Ef 4, 13)
Spotkanie 12
Raz jeszcze przypomnijmy sobie waŜniejsze, biblijne zasady jakie znajdujemy w 1 Kor 12,
Rz 12 czy Ef 4 dotyczące funkcjonowania zboru jak Ciała Chrystusa. Nie są one ułoŜone w
jakiejś szczególnej chronologii, niekoniecznie teŜ musiało być ich 9. Przeczytaj je i podkreśl
zdania, które pomagają Tobie właściwie funkcjonować w Ciele Chrystusa.
ZASADY:
1. Duch Św. jest tym, który decyduje komu, jaką słuŜbę powierzyć i uzdalnia (jest
wyposaŜeniem) kaŜdego członka zboru/Ciała do wypełnienia BoŜego dzieła.
2. Zbór/Ciało jest jedną całością składającą się z wielu równo-waŜnych członków
3. To nie poszczególni członkowie zboru/Ciała decydują o swej roli w Ciele.
4. Bóg umieszcza poszczególne członki Ciała tam, gdzie chce, by były
5. Ciało nie jest kompletne, jeŜeli nie ma wszystkich członków, które Bóg tam umieścił.
6. KaŜdy członek zboru/Ciała potrzebuje pozostałych
7. Ciało powinno „być jedno”, nie porozrywane, nie podzielone
8. Członkowie zboru/Ciała powinni okazywać taką samą troskę o kaŜdego.
9. Członkowie zboru mają róŜne zadania od Boga, takŜe dla całego Ciała.
W świetle powyŜszych zasad rozwaŜ wypisane poniŜej STWIERDZENIA, które moŜna
czasami usłyszeć od członków róŜnych zborów. Mogą one wyraŜać niezrozumienie tego,
czym jest zbór jako Ciało Chr., dlatego pomyśl, czy się z nimi zgadzasz i zapisz to na boku
(zgadzam się, nie zgadzam się, nie wiem).
53
Końcowy test:
A ................................... Marek postąpił nieuczciwie i teraz moŜe zapłacić wysoką karę lub
nawet trafić do więzienia. Mówi, Ŝe Ŝałuje, ale trudno Ŝebym się tym przejmował: w końcu
tak to juŜ jest, jeśli ktoś oszukuje i w ten sposób łamie prawo. To było jego ryzyko. A tak w
ogóle – to jak on mógł tak postąpić ?
B. .................................. Myślę, Ŝe powinniśmy zrobić porządek w naszych księgach
zborowych i wykreślić wszystkich tych, którzy od dłuŜszego czasu nie pokazują się na
naboŜeństwach.
C. .................................. UwaŜam, Ŝe powinienem zostać wybrany do Rady Zboru. Jak by nie
było – jestem członkiem tego zboru juŜ od ponad .......... lat.
D. JeŜeli nie pozwolą mi (nam) na ................ to po prostu pójdę (pójdziemy) do innego zboru.
E. .................................. Nie obchodzi mnie to, Ŝe inni chrześcijanie w zborze uwaŜają, iŜ
powinienem podjąć tę słuŜbę. Jeszcze nigdy nie byłem ........................ A poza tym wiem, Ŝe
nie potrafiłbym tego zrobić. Nie mam do tego zdolności.
F. .................................. JeŜeli te kilkanaście osób nie moŜe zgodzić się z większością w tym
zborze, to trudno. Tutaj decyduje większość. Jeśli im to nie odpowiada, to mogą iść gdzie
indziej.
G. .................................. Bóg pokazał mi (powiedział, objawił) co jest Jego wolą dla tego
zboru – i tak właśnie wszyscy (Rada Zboru) powinni postąpić. Ci, którzy nie zgadzają się ze
mną są nieduchowi i nie chcą Ŝyć według BoŜej woli.
H. .................................. Znowu zostałem zlekcewaŜony w tym zborze: ja, moja słuŜba i
ludzie którym słuŜę. Tak jak niektórzy z moich poprzedników - zamierzam podjąć słuŜbę w
innym zborze
54
Potrzeba wyrzeczeń
Jarek Korzeniowski
Tekst: Ewangelia Łukasza 9, 57-62
Pierwszy człowiek sam chciał pójść za Panem Jezusem. Pan Jezus uświadamia mu cięŜar
powołania.
Pójście za Chrystusem wiąŜe się z wieloma wyrzeczeniami, człowiek, który pragnie
pójść za Nim wydaje się być nie do końca świadomy tych wyrzeczeń.
Jezus mówi, Ŝe On nie ma domu ani stałego miejsca.
Nadzieje Jezusa nie są związane z tym światem.
śycie Pana Jezusa wiązało się z wieloma niewygodami i trudnościami.
SłuŜba Pana Jezusa na Ziemi nie dawała mu Ŝadnego odpoczynku.
W jaki sposób odpowiedź Pana Jezusa pierwszemu człowiekowi pomaga nam lepiej
zrozumieć słuŜbę chrześcijanina?
Czy dzisiaj jest coś takiego, co powstrzymuje mnie przed poświęceniem i
oddaniem się Bogu?
Czy jestem świadom kosztów związanych z moja słuŜbą?
Drugi człowiek został powołany przez Pana Jezusa ale, najpierw chciał załatwić swoje
sprawy.
Pójście za Chrystusem wymaga od nas poświęcenia Jednej sprawie.
Nazywanie Chrystusa Panem naszego Ŝycia musi się ściśle wiązać z
posłuszeństwem Jemu.
Na drodze naszej słuŜby moŜe pojawić się wiele słusznych rzeczy np. jak w
przypadku tego człowieka pochowanie swojego rodzica, jeśli jednak to
zagraŜa naszemu powołaniu lub próbuje odciągnąć nas od powierzonych nam
przez Boga zadań, staje się naszym wrogiem. (Jakie są cele powołanego
kościoła?)
Tylko Człowiek odrodzony przez Boga jest w stanie powiedzieć drugiemu
człowiekowi kim jest Bóg .(Efezjan 5:16) Czas, który Bóg nam daje
wykorzystujmy na BoŜe rzeczy.
Trzecia osoba o której mówi nasz tekst przypomina pierwszą i drugą osobę. Pierwszą w tym,
Ŝe równieŜ chciała pójść za Panem Jezusem a drugą w tym, Ŝe zanim to zrobi to musi
załatwić swoje sprawy.
Bóg chce Ŝebyśmy byli pewni swojego powołania
Dla tamtego człowieka oglądaniem się wstecz była konieczność poŜegnania się
z rodziną.
Czy dostrzegasz w swoim Ŝyciu pokusy oglądania się wstecz? Jeśli tak, to te
rzeczy mogą być twoją największa słabością.
W jaki sposób oglądanie się wstecz moŜe osłabić naszą słuŜbę?
Podsumowując nasze rozwaŜanie, mamy trzy główne zagroŜenia dla naszej słuŜby:
a) Wygodne materialne Ŝycie.
b) Jakieś zadania lub praca zawodowa nie dla Królestwa ale inna.
55
c) Rodzina i przyjaciele
Teksty do rozwaŜenia
Gal 1:15 Ale gdy się upodobało Bogu, który mnie sobie obrał, zanim się urodziłem i powołał
przez łaskę swoją,
Gal 1:16 śeby objawić mi Syna swego, abym go zwiastował między poganami, ani przez
chwilę nie radziłem się ciała i krwi,
Filipian 3:7 Ale wszystko to, co mi było zyskiem, uznałem ze względu na Chrystusa za
szkodę.
8 Lecz więcej jeszcze, wszystko uznaję za szkodę wobec doniosłości, jaką ma poznanie
Jezusa Chrystusa, Pana mego, dla którego poniosłem wszelkie szkody i wszystko uznaję za
śmiecie, Ŝeby zyskać Chrystusa.
56
IV ZJAZD CEL, Karłowice
GODZINA
7:45 - 8:30
8:30 – 9:00
SOBOTA
NIEDZIELA
ŚNIADANIE
PONIEDZIAŁEK
ŚNIADANIE
RozwaŜanie i
modlitwa –
D.Muszkiet
Edukacja – R. Miksa
WTOREK
ŚNIADANIE
RozwaŜanie i
modlitwa –
J.Korzeniowski
Dobre nawyki – L.
Kłodziński
Wyjazd do
Lwówka na
naboŜeństwo
NaboŜeństwo,
kazanie – G.
Cieślar
PRZERWA KawaHerbata
PRZERWA KawaHerbata
9:00 - 10:30
10:30 - 11:00
11:00 - 12:30
13:00 - 15:00
15:00 - 16:30
16:30 – 17:00
17:00 - 18:00
18:00 - 19:00 KOLACJA
19:00 – 20:30 MałŜeństwo,
więź na całe
Ŝycie –
A.E.Seweryn
Przywództwo –
Richard Blake /
Zona pastora Stephanie Blake
OBIAD i CZAS
OBIAD i CZAS
WOLNY
WOLNY
Rola męŜczyzny w Natura kościoła – Z.
małŜeństwie –
Sobczak / Sztuka dla
A.Seweryn / Rola kobiet –
kobiety w
G.Trusiewicz
małŜeństwie
E.Seweryn
PRZERWA
PRZERWA KawaKawa-Herbata
Herbata
Czas wolny
Lider w kościele i w
rodzinie - L.Wakuła
KOLACJA
KOLACJA
Zmienić
Edukacja – R. Miksa
przeciwności w
moŜliwości –
D.Trusiewicz
Natura kościoła – Z.
Sobczak / Zona
pastora - Stephanie
Blake
OBIAD i CZAS
WOLNY
Dobre strony
kryzysu W.Kowalewski /
Sztuka dla kobiet –
G.Trusiewicz
ŚRODA
ŚNIADANIE
RozwaŜanie i
modlitwa –
D.Gricuk
Fundamentalizm i
inne zagrozenia D.Trusieiwcz
PRZERWA
Kawa-Herbata
Przywództwo –
Richard Blake /
Zona pastora Stephanie Blake
OBIAD i CZAS
WOLNY
ZAKONCZENIE
ZJAZDU
PRZERWA KawaHerbata
Dobre nawyki Lech Kłodziński
KOLACJA
Społeczność ze
świadectwami i
wręczenie
dyplomów
– Zarząd
57
Notatki
58
59
60
61
62

zjazd 4, materiał szkoleniowy - 2009

Transkrypt

Podobne dokumenty

Główne myśli: • Ja jestem źródłem miłości, mądrości i mocy. • Nie

Nasz srebrny jubileusz

SPRAWDZIAN ZE ZNAJOMO CI TEMATYKI MITOLOGICZNEJ

Świętemu Bogu oddaj cześć

POLSKI SAMARYTANIN. Błogosławiony Ojciec Jan

Być kobietą w związku rodzinie

Wiersze Andrzeja Mroza

Zmaganie się z samotnością

Myśli Świętego Brata Alberta - Święty Brat Albert 2017 | Zamość