Trening gniazdowania: zapobieganie produkcji jaj pozagniazdowych

KARTA INFORMACYJNA
Trening gniazdowania:
zapobieganie
produkcji jaj
pozagniazdowych
[email protected]
www.hybridturkeys.com
TRENING GNIAZDOWANIA: ZAPOBIEGANIE PRODUKCJI JAJ POZAGNIAZDOWYCH
Jaja składane poza gniazdem, na ściółce/podłożu lub na
rampach przy gniazdach mogą często wyglądać na zabrudzone
czy poplamione. W przypadku takich jaj istnieje większe ryzyko
zakażenia bakteryjnego i mogą one eksplodować po kilku
dniach w inkubatorze. Wcześniejsze badania pokazują, że
zabrudzone jaja pozagniazdowe stanowią około 0,5% wszystkich
jaj, jednak występowanie takich przypadków może być częstsze
podczas pierwszych kilku tygodni produkcji. Zabrudzone lub
poplamione jaja pozagniazdowe powinny być zawsze brakowne.
Odpowiednie warunkowanie indyczek przed rozpoczęciem
fazy nieśnej oraz właściwy trening gniazdowania w pierwszych
tygodniach powinny sprawić, że całkowita liczba jaj
pozagniazdowych utrzyma się na poziomie poniżej 4%
w przypadku gniazd konwencjonalnych oraz poniżej 8% w
przypadku gniazd automatycznych. Jeżeli liczba ta jest wyższa,
niniejsze wytyczne mogą okazać się pomocne.
Wiele stad będzie dobrze reagować na racje żywieniowe,
typowe dla okresu poprzedzającego nieśność, na tydzień lub
dwa przed stymulacją świetlną – szczególnie jeśli indyczki
utrzymywane są nieznacznie poniżej standardowej masy ciała
do 28 tygodnia życia. Zawartość wapnia, fosforu i białek w
dietach poprzedzających fazę nieśności kształtuje się na
poziomie pośrednim pomiędzy zawartością w paszach fazy
wstrzymywania i paszach produkcyjnych. Ewentualnie, jeśli
harmonogram produkcji i dostępność obiektów na to pozwalają,
można przenieść indyczki na kilka dni przed stymulacją
świetlną, co może pomóc im uniknąć nadmiernego stresu.
Stada nieśne nie powinny być przemieszczane i poddawane
fotostymulacji kiedy wciąż podawana jest im pasza fazy
wstrzymywania o niskiej gęstości. Od początku stymulacji
zwierzęta powinny zawsze otrzymywać racje typowe dla
fazy nieśnej.
Produkcja niezabrudzonych indyczych jaj wylęgowych
rozpoczyna się od właściwego treningu gniazdowania. Trening
gniazdowania należy zacząć natychmiast po wstawieniu indyczek
do obiektu nieśnego i powinien on trwać przez pierwsze kilka
tygodni składania jaj. Najbardziej newralgiczny okres przypada
pomiędzy 10 dniem po stymulacji świetlnej, a końcem pierwszego
tygodnia produkcji jaj. Głównym celem w tym okresie jest
przyuczenie indyczki do odpowiednich zachowań w zakresie
gniazdowania. Należy zachęcać ptaki do składania jaj w
gnieździe. Zwierzę musi czuć się komfortowo wchodząc do
gniazda, i musi je także umieć zostawić po złożeniu jaja, by
zrobić miejsce dla kolejnej indyczki (niezależnie od tego, czy jest
to manualne wyciągnięcie ptaka, automatyczne wypchnięcie czy
indyczka wychodzi z własnej woli).
Zarówno w przypadku systemów gniazd manualnych jak i
automatycznych gniazda powinny być zamknięte, kiedy
indyczki przenoszone są do pomieszczenia reprodukcyjnego.
Dobry wpływ na indyczki ma kilka dni aklimatyzacji w nowym
środowisku. Zmiana karmideł, poideł, materiału ściółkowego,
oświetlenia, stres związany z przeniesieniem do obiektu
nieśnego oraz stres związany z naświetlaniem – wszystko to
nakłada się na fizyczne i hormonalne zmiany zachodzące w
organizmie zwierzęcia, gdy niedojrzała samica zmienia się w
nieśną indyczkę w ciągu zaledwie 2 tygodni. Około 7 do 10 dni
po naświetlaniu (10 do 12 dni dla cięższych ras), większość
stada zaczyna przysiadać i poszukiwać miejsca do złożenia jaj.
To najlepszy moment, by po raz pierwszy otworzyć gniazda.
Umieszczenie umiarkowanej ilości czystego materiału ściółkowego
w gnieździe pomaga zachęcić indyczki do wejścia. Trapy gniazda
powinny być otwarte w ciągu dnia, ale zamknięte w nocy. Jeżeli
gniazda są otwarte w nocy, usuwanie z nich indyczek powinno
rozpocząć się wcześnie rano. Korzystny jest również okresowy
obchód po całej powierzchni obiektu w ciągu dnia, by zmusić
indyczki do ruchu i aby mogły one przyzwyczaić się do ludzkiej
aktywności w indyczniku. Stosowanie automatycznego lub
manualnego systemu wypychania indyczek z gniazda od 2 do 4
razy dziennie, da każdej samicy równy dostęp do gniazd i
zapobiegnie przyzwyczajaniu się niektórych zwierząt do spania
na gnieździe. Poranione indyczki często będą przesiadywać w
gniazdach, by uniknąć napastowania przez inne ptaki. Te
indyczki powinny zostać przeniesione do zagrody szpitalnej
wraz z gniazdami. Następnie po wyzdrowieniu mogą wrócić do
zagrody nieśnej.
Indyczki, które odchowywane były w przyjaznym środowisku i
tam doświadczały zaciemnienia, będą z zasady lepiej reagować
na odpowiedni trening gniazdowania.
Do podstawowych czynników właściwego treningu
gniazdowania należą:
1. Unikanie zbyt dużego zagęszczenia
2. Zapewnienie czystej, wysokiej jakości ściółki
3. P
odawanie odpowiednich składników odżywczych w
paszy, by osiągnąć krzywe przyrostu masy ciała zgodne
ze standardem dla danej rasy
4. Utrzymywanie dobrego stanu zdrowia
KARTA INFORMACYJNA | TRENING GNIAZDOWANIA: ZAPOBIEGANIE PRODUKCJI JAJ POZAGNIAZDOWYCH | 2
TRENING GNIAZDOWANIA: ZAPOBIEGANIE PRODUKCJI JAJ POZAGNIAZDOWYCH
Gdy zaczyna się etap produkcji jaj, wszystkie jaja powinny być
regularnie zbierane z gniazd. Zbiór jaj i usuwanie indyczek z
gniazd powinny odbywać się co najmniej 4 razy dziennie, a
wraz ze wzrostem produkcji o każde kolejne 10% powinny być
dodawane kolejne 2 zbiórki. Przy 50% produkcji zbiór/usuwanie
z gniazda powinny odbywać się co najmniej co godzinę w
szczytowym momencie fazy nieśności. Trapy gniazda powinny
być zawsze zamknięte w nocy, ale otwarte wcześnie rano, przed
rozpoczęciem składania jaj. W przypadku mechanicznych gniazd,
w ciągu pierwszych dwóch tygodni nieśności należy przeganiać
indyczki z ramp przy gniazdach, gdy są one zamknięte. To
wypychanie zwierząt z ramp można kontynuować jako część
rutynowej praktyki podczas zbioru jaj pozagniazdowych w
czasie całego okresu nieśności. Jeżeli będzie się to robić
regularnie od początku lęgów, praktyka ta nie będzie stresująca
czy szkodliwa dla indyczek. Jeśli w ciągu pierwszych dwóch
tygodni lęgów czynność ta nie będzie wykonywana prawidłowo,
niektóre indyczki będą natychmiast czuły chęć powrotu do
gniazda. Ptaki, które nigdy nie zwalniają miejsca w gnieździe,
w końcu zmuszą inne samice do składania jaj na ściółce
podłoża, a same rozwiną w sobie tendencję do kwoczenia.
Indyczki, które nie mają dostępu do gniazd w chwili, gdy są
gotowe na złożenie jaj, mogą stać się nioskami
pozagniazdowymi.
Istnieje wiele teorii na temat tego, jak szkolić indyczki
składające jaja na ściółce/podłożu, by robiły to w gnieździe.
Zagrodzenie kątów pomieszczenia czy wyeliminowanie
ciemnych obszarów w indyczniku także zniechęci indyczki do
składania jaja na ściółce podłoża, a zachęci do poszukiwania
gniazda. Jednak żadna metoda nie zapobiegnie składaniu
jaj pozagniazdowych tak skutecznie jak odpowiedni trening
gniazdowania. Indyczki, które składają jaja poza gniazdem stają
się także kwokami podłogowymi, które trudno potem skutecznie
zniechęcić do takich zachowań. Stada, które dobrze niosą się
w gniazdach, produkują bardziej higieniczne jaja i z mniejszym
prawdopodobieństwem zaczynają kwoczyć – i bardziej
prawdopodobne jest, że osiągną dobre wyniki nieśności.
© Hybrid Turkeys
Jeżeli nie zaznaczono inaczej, przedstawione w niniejszym dokumencie
informacje stanowią własność Hybrid Turkeys. Powielanie lub publikacja
tego materiału przy użyciu jakichkolwiek środków wymaga zgody Hybrid
Turkeys – prosimy o kontakt z siedzibą główną spółki w Kitchener w
prowincji Ontario w Kanadzie.
[email protected]
www.hybridturkeys.com
KARTA INFORMACYJNA | TRENING GNIAZDOWANIA: ZAPOBIEGANIE PRODUKCJI JAJ POZAGNIAZDOWYCH | 3