D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Opolu

Sygn.akt VII K 606 /12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 5 marca 2013 roku
Sąd Rejonowy w Opolu Wydział VII Karny w składzie:
Przewodniczący SSR Hubert Frankowski
Protokolant ST. sek.sąd. Anna Kowalczyk
w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Opolu Anna Moraczewska
po rozpoznaniu dnia 5 marca 2013 roku
sprawy
1. P. W.,
syna E. i B. z domu D.,
urodz. (...) w O.,
Oskarżonego o to, że:
I. w dniu 22 lutego 2011 r., w O., jako kurier firmy kurierskiej (...) Polska oddział w O., dokonał przywłaszczenia
powierzonej mu przesyłki o numerze (...), nadanej przez Obsługę Dystrybucyjną Salonów (...) z siedzibą w W.,
zawierającej telefony komórkowe marek: A. iPhone 4 nr seryjny (...), S. (...) o numerze seryjnym (...), S. (...) o numerze
seryjnym (...), S. (...) o numerze seryjnym (...), H. (...), H. (...), H. (...), Samsung G. (...), Samsung G. (...), Samsung
G. (...), Samsung G. (...), powodując straty w wysokości 12302, 35 zł na szkodę (...) Polska o/O.,
tj. o czyn z art. 284 § 2 k.k.,
II w dniu 05 maja 201 lr. w O., jako kurier firmy kurierskiej (...) Polska oddział w O., działając wspólnie i w
porozumieniu z inną osobą, co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania, z magazynu firmy
kurierskiej (...) zabrał w celu przywłaszczenia nieprzydzielone przesyłki o numerach: (...) nadaną przez P. z siedzibą
w W. zawierającą telefon komórkowy N. (...), (...) oraz (...) nadaną przez Tl- (...) z siedzibą w B. zawierającą telefon
komórkowy Samsung W. nr (...), powodując straty w wysokości (...), 03 na szkodę (...) Polska o/O.,
tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.,
III. w dniu 06 maja 2011 roku w N., jako-kurier firmy kurierskiej (...) Polska oddział w O., w celu użycia za autentyczny,
na liście doręczeń przesyłek nr (...), podrobił podpis (...), czym potwierdził fakt odbioru przesyłki dla R. U.,
tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.
2.M. P. (1),
syna J. i M. z domu P.,
urodz. (...) w O.,
Oskarżonego o to, że:
IV.w okresie od marca 2011 roku do kwietnia 2011 roku, w O., przy ul. (...), wiedzą, że rzecz pochodzi z czynu
zabronionego przyjął od innej osoby, co do której materiały zostały wyłączone do odrębnego postępowania,
uszkodzony telefon komórkowy marki H. Desie, (...): (...) o wartości 1547, 60 zł, pochodzący z czynu zabronionego,
to jest przywłaszczenia dokonanego w dniu 22 lutego 2011 roku w O., na szkodę (...) Sp. z o.o. Odział O.,
tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.
3.Ł. W. (1),
syna W. i B. z domu J.,
urodz. (...) w G.,
Oskarżonego o to, że:
V. w lutym 2011 r. w O., przy ul. (...), zakupił od osoby, co do której materiały zostały wyłączone do odrębnego
postępowania, telefon komórkowy marki S. (...) o nr (...) o wartości 755, 48 zł, pomimo że na podstawie
towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego
przywłaszczenia dokonanego w dniu 22 lutego 2011 roku w O. na szkodę (...) Polska SP zo.o. Oddział (...),
tj. o czyn z art 292 § 1 k.k.
I. oskarżonego P. W. uznaje winnym czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku stanowiącego występek z art.
284 par 2 kk i za to przestępstwo na podst. art. 284 par 2 kk i art. 33 par 2 kk wymierza mu karę 1 ( jednego ) roku
i 3 ( trzech) miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 100 ( stu ) stawek dziennych ustalając wysokość
dziennej stawki na kwotę 10 ( dziesięć ) złotych,
II. oskarżonego P. W. uznaje winnym czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku stanowiącego występek z art.
278 par 1 kk i za to przestępstwo na podst. art. 278 par 1 kk i art. 33 par 2 kk wymierza mu karę 8 ( ośmiu) miesięcy
pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 50 ( pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość dziennej stawki
na kwotę 10 ( dziesięć ) złotych,
III. oskarżonego P. W. uznaje winnym czynu opisanego w pkt III części wstępnej wyroku stanowiącego występek z
art. 270 par 1 kk i za to przestępstwo na podst. art. 279 par 1 kk wymierza mu karę 3 ( trzech) miesięcy pozbawienia
wolności,
IV. na podst. Art. 85 kk i 86 par 1 kk kary pozbawienia wolności orzeczone w pkt I od I do III sentencji wyroku
oraz kary grzywny orzeczone w pkt od I do II sentencji wyroku łączy oskarżonemu P. W. i jako karę łączną wymierza
mu karę 2 ( dwóch) lat pozbawienia wolności i grzywnę łączną w wysokości 120 ( stu dwudziestu ) stawek dziennych
ustalając wysokość dziennej stawki na kwotę 10 ( dziesięć ) złotych,
V. na podst. art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 2 kk wykonanie orzeczonej w pkt I wyroku kary pozbawienia wolności
warunkowo zawiesza oskarżonemu P. W. na okres próby 5 ( pięciu) lat ,
VI. na podst. art. 73 par 2 kk oddaje oskarżonego P. W. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego,
VII. na podst. art. 63 par 1 kk zalicza oskarżonemu P. W. na poczet orzeczonej w pkt IV wyroku kary łącznej grzywny
okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w postaci zatrzymania w dniu 09.08.2011roku,
VIII. na podst. art. 72 par 2 kk zobowiązuje oskarżonego P. W. do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami,
o których mowa w pkt I i II części wstępnej wyroku , w zakresie w jakim nie została ona dotąd naprawiona, poprzez
zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) Oddział (...) kwoty 7.448,38 złotych w terminie 2 ( dwóch) lat od dnia
uprawomocnienia się orzeczenia,
IX. na podst. art. 230par 2 kpk orzeka zwrot na rzecz (...) Oddział (...) dowodu rzeczowego opisanego wykazem Drz
I/509/11 pod poz. 1 zarejestrowane pod nr 387/12 (k. 102 ),
X. oskarżonego M. P. (1) uznaje za winnego czynu opisanego w pkt IV części wstępnej wyroku stanowiącego występek
z art. 291 par 1 kk i za to przestępstwo na podst. art. 291 par 1 kk wymierza mu karę 4 ( czterech) miesięcy pozbawienia
wolności,
XI. na podst. art. 69§1 i 2 kk i art. 70§1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej w pkt X wyroku kary pozbawienia wolności
warunkowo zawiesza oskarżonemu M. P. (1) na okres próby 2 ( dwóch) lat ,
XII. uznając iż zachowanie oskarżonego Ł. W. (1) opisane w pkt V części wstępnej wyroku wyczerpało znamiona
zarzucanego mu przestępstwa z art. 292 par 1 kk postępowanie karne o ten czyn na podst. art. 66 par 1 i 2 kk i art. 67
par 1 kk warunkowo umarza oskarżonemu na okres próby 1 ( jednego) roku,
XIII. na podst. art. 67 par 3 kk orzeka od oskarżonego Ł. W. (2) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy
Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 1.000 ( jednego tysiąca ) złotych,
XIV. na podst. art. 627 kpk przy zast. art. 629 kpk zasądza na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów sądowych od
oskarżonych P. W. kwotę 696,66 złotych, od oskarżonego M. P. (1) kwotę 276,66 złotych, od oskarżonego Ł. W. (2)
kwotę 216,66 złotych.
UZASADNIENIE
I.
W okresie od grudnia 2009 roku do maja 2011 roku P. W. był zatrudniony w firmie kurierskiej (...) , Oddział w O.
przy ul. (...) w charakterze kuriera.
W dniu 22 lutego 2011r. P. W. pobrał w siedzibie firmy przesyłkę o numerze (...), nadaną przez Obsługę Dystrybucyjną
Salonów (...) z siedzibą w W., zawierającą telefony komórkowe następujących modeli: A. iPhone 4 o numerze seryjny
(...), S. (...) o numerze seryjnym (...), S. (...) o numerze seryjnym (...), S. (...) o numerze seryjnym (...), H. (...),
H. (...), H. (...), Samsung G. (...), Samsung G. (...), Samsung G. (...), Samsung G. (...). Łączna wartość telefonów
komórkowych stanowiła 12.302, 35 zł.
P. W. nie przedstawił swojemu pracodawcy potwierdzenia doręczenia wyżej wymienionej przesyłki, albowiem
zaniechał jej doręczenia adresatowi i zabrał ją do swojego domu.
Kolejno, skontaktował się ze swoim znajomym, P. P. (1) - pseudonim (...), w celu zorganizowania sprzedaży
przywłaszczonych telefonów.
Mężczyźni spotkali się w okolicach stacji benzynowej, znajdującej się przy ul. (...) w O., gdzie wówczas pracował P.
P. (1).
Umówili się w ten sposób, że w zamian za pomoc w sprzedaży przywłaszczonych telefonów, P. P. (1) miał zatrzymać
dla siebie dwa wybrane modele.
Dowody:
• k. 51-52, 178-179, 254: wyjaśnienia oskarżonego P. W.,
• k. 2-4, 12, 265-266: zeznania świadka E. B.,
• k. 89, 287-288: zeznania świadka M. K.,
• k. 113-114, 286-287: zeznania /wyjaśnienia/ świadka P. P. (1),
• k. 93-94, 255: zeznania świadka J. Z.,
• k. 120, 255: zeznania świadka A. P. (1),
• k. 162, 255: zeznania świadka R. G.,
• k. 168, 255: zeznania świadka J. T.,
• k.7-9,13-14 - informacje z firmy (...),
• k. 15 - płyta z zapisem monitoringu,
• k. 30 - cennik reklamacyjny
• k. 31 - pokwitowanie odbioru telefonu
• k. 46-47 - protokół przeszukania mieszkania
• k. 83- 85 - protokół zatrzymania rzeczy
• k.95 - pokwitowanie
• k. 106 - protokół zatrzymania osoby P. P. (1)
• k. 108-109 - protokół przeszukania mieszkania
• k. 121-123 - protokół zatrzymania rzeczy
• k.142-144 - protokół zatrzymania rzeczy
• k. 154 - pokwitowanie
V.
Niedługo potem, w lutym 2011 r. Ł. W. (1) tankował paliwo na wyżej wymienionej stacji paliw. Podszedł wtedy do
niego znany mu z widzenia P. P. (1) i zaproponował mu kupno telefonu komórkowego marki S. (...) o nr (...). Telefon
ten był zapakowany w oryginalne pudełko, posiadał pełne oprzyrządowanie. Ł. W. (1) kupił go za kwotę 350 zł, mając
świadomość, iż jest to cena okazyjna, jednakże wszystkie pozostałe okoliczności wskazywały, że nie pochodzi on czynu
zabronionego. Telefon zarejestrowany został na teściową kupującego, B. K., a użytkowała go jego żona, J. W.. Tego
dnia na stacji paliw był również P. W., którego podejrzany Ł. W. (1) kojarzył, jako pracownika firmy (...). Wartość
rynkowa niniejszego telefonu w chwili dokonania czynu wynosiła 755, 48 zł.
Dowody:
• k. 51-52, 178-179, 254: wyjaśnienia oskarżonego P. W.,
• k. 42, 255: wyjaśnienia oskarżonego Ł. W. (1),
• k. 28, 285-286: zeznania świadka B. K.,
• k. 89, 287-288: zeznania świadka M. K.,
• k. 113-114, 286-287: zeznania /wyjaśnienia/ świadka P. P. (1),
• k. 70-71, 255: zeznania świadka A. P. (2),
• k. 80, 255: zeznania świadka L. C.,
• k. 93-94, 255: zeznania świadka J. Z.,
• k. 21- 23 - protokół zatrzymania rzeczy
• k. 31 - pokwitowanie odbioru telefonu
• k. 106 - protokół zatrzymania osoby P. P. (1)
• k. 108-109 - protokół przeszukania mieszkania
IV.
Niedaleko stacji paliw, na której pracował P. P. (1), pod adresem ul. (...), w firmie (...) pracował M. P. (1). Wymienieni
mężczyźni znali się z widzenia. W marcu 2011 roku P. P. (1) przekazał nieodpłatnie M. P. (1) uszkodzony telefon
komórkowy marki H. (...): (...), o wartości 1.547, 60 zł. M. P. (2) wziął go z myślą, że go naprawi i będzie użytkował.
Koszt wymiany uszkodzonego monitora nie przekraczał 500 zł. Miał świadomość, że telefon może pochodzić z
nielegalnego źródła, albowiem P. P. (1) nie żądał od niego żadnej zapłaty za sprzęt, a nadto w innym czasie oferował
kupno tanich telefonów komórkowych, które M. P. (3) początkowo przyjął, jednakże ostatecznie postanowił je oddać,
albowiem z okoliczności wynikało, że pochodzą one z czynu zabronionego. Telefon marki D. M. P. (1) zachował jednak
mimo wszystko dla siebie.
Dowody:
• k. 51-52, 178-179, 254: wyjaśnienia oskarżonego P. W.,
• k. 134, 254-255: częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. P. (1),
• k. 113-114, 286-287: zeznania /wyjaśnienia/ świadka P. P. (1),
• k. 106 - protokół zatrzymania osoby P. P. (1)
• k. 108-109 - protokół przeszukania mieszkania
• k. 129-131 - protokół przeszukania mieszkania
• k. 145 - protokół oględzin rzeczy
II.
W dniu 05 maja 2011 roku, w siedzibie firmy (...) w O., P. P. (1) wraz z innym, zatrudnionym przez firmę kurierem, W.
S. sortowali przesyłki, które kolejno, po dokonaniu odpowiedniego zapisu w systemie i po ich zeskanowaniu, miały
zostać rozdysponowane do poszczególnych kurierów. Wspólnie postanowili, że zabiorą z magazynu bez skanowania
przesyłki z zawartością telefonów komórkowych. P. W. podrzucił na stanowisko, przy którym pracował W. S. dwie
nieprzydzielone jeszcze żadnemu z kurierów przesyłki, oznakowane znakami firmowymi sieci telefonii komórkowych
o numerach: (...), nadaną przez P. z siedzibą w W., zawierającą telefon komórkowy N. (...), (...) oraz (...), nadaną
przez T1- (...) z siedzibą w B., zawierającą telefon komórkowy Samsung W. nr (...). Kolejno W. S. schował wymienione
przesyłki pomiędzy przydzielonymi dla niego paczkami i wywiózł je z magazynu, pomijając skanowanie. Łączna
wartość skradzionych przez w/w mężczyzn telefonów wynosiła 1.476, 03 zł. P. W. wziął dla siebie, w celu sprzedaży
telefon komórkowy S. W., natomiast drugi z telefonów zabrał W. S..
W maju 2011 r. P. W. pojechał do studia tatuażu w D., przy ul. (...). Na miejscu właściciel tego salonu, M. K. wykonał dla
niego tatuaż, za który P. W. zapłacił oddając mu dwa telefony komórkowe, tj. Samsung G., (...) oraz Samsung G., (...).
Firma (...) odzyskała następujące, spośród przywłaszczonych telefonów: S. (...) o numerze seryjnym (...), Samsung
G. (...), H. (...), Samsung G. (...), Samsung G. (...), N. (...), (...). Wartość pozostałych, nie odzyskanych telefonów
wynosiła 7, 448, 38 zł.
Dowody:
• k. 51-52, 178-179, 254: wyjaśnienia oskarżonego P. W.,
• k. 2-4, 12 , 265-266: zeznania świadka E. B.,
• k. 61, 288: zeznania /wyjaśnienia/ świadka W. S.,
• k. 80, 255: zeznania świadka L. C.,
• k. 146, 255: zeznania świadka Z. K.,
• k. 151, 255: zeznania świadka J. K.,
• k.7-9,13-14 - informacje z firmy (...)
• k. 15 - płyta z zapisem monitoringu,
• k. 32-33 - protokół oględzin rzeczy
• k. 46-47 - protokół przeszukania mieszkania
• k. 54 - protokół zatrzymania osoby
• k. 56-57 - protokół przeszukania
• k. 82 - umowa kupna – sprzedaży rzeczy używanej
• k. 147- 149 - protokół zatrzymania rzeczy
• k. 150 - dowód sprzedaży
• k. 154 - pokwitowanie
III.
Kolejno, w ramach wykonywanych obowiązków pracowniczych, w dniu 06 maja 2011 P. W. miał za zadanie doręczyć
przesyłkę nadaną przez firmę (...) z siedzibą w P. pod adres ul. (...) w N., do rąk R. U.. Na miejscu nie zastał jednak
adresata. W związku z powyższym poprosił o odbiór przesyłki jednego z sąsiadów R. U., zamieszkałego w sąsiedniej
klatce P. D., który jednak nie wyraził zgody na odbiór koperty. Chcąc potwierdzić fakt odbioru przesyłki przez R. U., P.
W. podrobił na liście doręczeń przesyłek nr (...) podpis P. D., składając podpis o brzmieniu (...), sugerując się napisem
tabliczki z nazwiskiem na drzwiach mieszkania. Przesyłka ta nie miała wartości materialnej, zawierała jedynie umowę
kredytową wraz z danymi osobowymi klienta firmy (...).
Dowody:
• k. 51-52, 178-179, 254: wyjaśnienia oskarżonego P. W.,
• k. 2-4, 12 , 265-266: zeznania świadka E. B.,
• k. 67 , 286: zeznania świadka R. U.,
• k. 70-71, 255: zeznania świadka A. P. (2),
• k.7-9,13-14 - informacje z firmy (...)
• k. 15 - płyta z zapisem monitoringu,
• k. 46-47 - protokół przeszukania mieszkania
• k. 72- 73 - protokół przekazania wraz z wydrukiem z systemu (...)
• k. 98, 10 - pokwitowanie odbioru paczki
• k. 10 - lista doręczeniowa
P. W. skończył 21 lat w dniu 26 kwietnia 2012r. Posiada wykształcenie podstawowe. Jest kawalerem, ojcem jednego
dziecka w wieku 1,5 roku, które posiada na swoim utrzymaniu. Nie pracuje, nie posiada majątku. Był wcześniej karany
sądownie, wyrokiem Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 18 listopada 2010 roku w sprawie III K 45/10, którym został
skazany za przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. i z art. 280 § 1 k.k. na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w
Zakładzie Karnym w G., po czym został warunkowo przedterminowo zwolniony. Był rzeczywiście pozbawiony wolności
w sprawie w dniu 9.08.2011r.
M. P. (1) ma lat 34. Jest bezdzietnym kawalerem, nie posiadającym nikogo na swoim utrzymaniu. Posiada
wykształcenie średnie, z zawodu jest technikiem handlowcem. Pracuje w firmie (...) w O. i uzyskuje z tego tytułu
dochód miesięczny w wysokości 1100 zł. Jest właścicielem mieszkania o pow. 34 m2. Nie był wcześniej karany
sądownie. M. P. (2) nie jest upośledzony umysłowo, ani tez nie wykazuje objawów choroby psychicznej. W 2007 roku
był hospitalizowany psychiatrycznie z powody ostrej reakcji sytuacyjnej, związanej z rozpadem związku. Brak jest
podstaw do kwestionowania jego poczytalności w odniesieniu do zarzucanego mu czynu, a w aktualnym stanie zdrowia
jest zdolny do udziały w toczącym się postępowaniu.
Ł. W. (1) ma lat 33. Jest żonaty, ma jedno dziecko w wieku 7 lat. Posiada na swoim utrzymaniu żonę i syna. Ma
wykształcenie średnie, z zawodu jest technikiem mechanikiem. Prowadzi własną działalność gospodarczą – firmę
transportową w B., uzyskując z tego tytułu dochody w wysokości od 5 do 10 tys. zł miesięcznie. Posiada mieszkanie
o pow. 80m2 w O. oraz samochód osobowego marki M., rok prod. 2002, o wartości 20 000 zł. Nie były dotychczas
sądownie karany.
Dowody:
• k.76, 169 - dane osobpoznawcze w trybie art. 213 § 1kpk
dot. P. W.;
• k. 135,171 - dane osobopoznawcze w trybie art. 213 § 1 kpk
dot. M. P. (1);
• k. 175-176 - opinia sądowo – psychiatryczna dot. M. P. (1),
• k. 43, 170, 180 30 - dane osobopoznawcze w trybie art. 213 §1kpk
dot. Ł. W. (1),
• k. 44 - protokół zatrzymania osoby
• k. 37- 39 - odpis wyroku Sądu Okręgowego w Opolu
• k. 141,161, - dane o karalności P. W.
• k. 125, 159, - dane o karalności M. P. (4)
• k. 34, 158, - dane o karalności Ł. W. (1)
***
P. W., zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i postępowania jurysdykcyjnego przyznał się do
popełnienia zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów z art. 284 § 2 k.k., art. 278 § 1 k.k. oraz z art. 270 § 1 k.k. Jego
wyjaśnienia były zasadniczo zgodne z ustalonym stanem faktycznym poza tym, że przed Sądem zaprzeczył, ażeby znał
Ł. W. (1), do którego miał trafić jeden ze skradzionych telefonów.
/k. 51-52, 178-179, 254/
M. P. (1) przyznał się częściowo do popełnienia zarzucanego mu czynu, wyjaśniając, że uszkodzony telefon marki H.
D. otrzymał od kolegi P. P. (1), który miał go wyrzucić. Dodał, że miał zamiar naprawić otrzymany telefon. Podał też, że
nie wiedział do końca że pochodzi on z kradzieży, a w najbliższym czasie chciał go oddać P. P. (1), jednakże wcześniej
znalazła go u niego Policja. Żadnych innych telefonów od P. nie przyjmował.
/k. 134, 254-255/
Ł. W. (1) przyznał się do kupna telefonu komórkowego od mężczyzny, którego znał z widzenia, gdyż kupował u niego
paliwo na stacji paliw. Zaprzeczył natomiast, aby miał świadomość, że pochodził on z przestępstwa. Był przekonany,
że telefon była własnością sprzedawcy. Zaznaczył, że posiadał on oryginale pudełko, folię, pełną dokumentację, a
sprzedawca nie wspominał nic na temat pochodzenia telefonu, w związku z tym był przekonany, że mężczyzna jest jego
właścicielem. Dodał, że nie dopuści się podobnego czynu w przyszłości i żałuje tego, co zrobił. Wniósł o warunkowe
umorzenie postępowania wobec jego osoby.
/k. 42, 255/
Sąd Rejonowy zważył w sprawie,
co następuje
Przeprowadzone postępowanie dowodowe potwierdziło, w sposób nie budzący wątpliwości, winę i sprawstwo
oskarżonych P. P. (1), Ł. W. (1) i M. P. (1) odnośnie zarzucanych im przestępstw.
Przedstawiony stan faktyczny oparto w głównej mierze na wyjaśnieniach oskarżonych, którzy przyznali się do
popełnienia opisanych w części wstępnej wyroku czynów, a nadto w sposób logiczny i spójny opisali przebieg
wydarzeń. Wyżej wymienieni składali wyjaśnienia w sposób od siebie niezależny, a mimo to uzupełniały
się one wzajemnie, co dowodziło prawdomówności oskarżonych. Co więcej, wyjaśnienia te korespondowały
z pozostałym, wiarygodnym materiałem zgromadzonym w toku niniejszego postępowania karnego. Jedynie
wyjaśnienia oskarżonego M. P. (3), w zakresie w jakim podawał on, że nie zdawał sobie sprawy, że przyjęty przez niego
telefon może pochodzić z czynu zabronionego, nie zasługiwały na wiarę, a to przez wzgląd na okoliczności sprawy,
w tym m.in. przyjęcie innych telefonów od P. P. (1) po „okazyjnej cenie”, które oskarżony zwrócił, domyślając się,
że mogą one pochodzić z kradzieży. Dodać też trzeba, że M. P. (1) telefon będący przedmiotem zarzutu, przyjął bez
żadnego wynagrodzenia, a choć był on uszkodzony, to był to w zasadzie nowy telefon o wart. przekraczającej 1,5 tys.
zł, co przy kosztach jego naprawy nie przekraczających kwoty 500 zł, dawało podstawy do przyjęcia jego sprawstwa.
Istotne znaczenia miały również zeznania świadka E. B., który zawiadomił organy ścigania o zaistniałym, popełnionym
na szkodę firmy (...) przestępstwie i w sposób przejrzysty opisał, jak doszło do jego ujawnienia. Świadek ten nie miał
powodu, aby obciążać swojego pracownika fałszywymi oskarżeniami, bowiem nie byli oni znajomymi i nie istniał
pomiędzy nimi żaden konflikt.
Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadków W. S., B. K., R. U. i M. K.. Osoby te wypowiadały się w sposób jasny i
konkretny, przedstawiając fakty wedle własnych obserwacji oraz stanu swojej wiedzy. Nadto ich zeznania były zgodne
z pozostałym, zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.
Świadek W. S. był współsprawcą czynu opisanego w punkcie drugim części wstępnej wyroku. Zaprezentowana przez
niego wersja wydarzeń w zupełności pokrywała się z oświadczeniami oskarżonego, P. W.. Konsekwencja i logika
wypowiedzi W. S., który sam został już prawomocnie skazany świadczyły o jego prawdomówności.
Świadek R. U. przedstawiła okoliczność istotne dla ustalenia odpowiedzialności P. W. za czyn opisany w punkcie III
części wstępnej wyroku. Osoba ta zrelacjonowała rozmowę z P. D., którego wymieniony oskarżony prosił o odbiór
przesyłki dla R. U. oraz którego podpis podrobił na liście doręczeń.
Zeznania B. K., teściowej Ł. W. (1) nie były w niniejszym postępowaniu istotnym dowodem, jednakże w sposób
pośredni pozwoliły na potwierdzenie wersji wydarzeń przedstawionej przez Ł. W. (1). Mianowicie, uwiarygodniły one
okoliczność, iż Ł. W. (1) nabył telefon Samsung G., który kolejno został zarejestrowany na B. K..
Sąd dał wiarę zeznaniom świadka P. P. (1) tylko w zakresie w jakim potwierdził on, że pomagał P. W. w sprzedaży
telefonów komórkowych. Zeznania te potwierdzały sprawstwo nie tylko P. W., ale i Ł. W. (1) i M. P. (1).
Zeznania świadków A. P. (2), L. C., J. S., A. P. (1), Z. J. K., R. G. oraz J. T. nie miały doniosłego znaczenia dla poczynienia
ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Odnosiły się one bowiem do kwestii pobocznych, nieistotnych z punktu
widzenia odpowiedzialności karnej oskarżonych.
Podstawę poczynionych ustaleń faktycznych stanowiły ponadto wiarygodne dowody z dokumentów, albowiem
wytworzone one zostały zgodnie z właściwymi przepisami, nie były kwestionowane przez strony, a nadto korelowały
z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Były to: protokoły zatrzymania osób
i rzeczy, pokwitowania, protokoły przeszukań, protokoły oględzin rzeczy, dane o osobie, dane o karalności, odpis
wyroku, a także dokumenty prywatne w postaci: informacji z firmy (...), umowy kupna – sprzedaży rzeczy używanej,
dowodu sprzedaży, cennika reklamacyjnego oraz noty obciążeniowej. Sąd uwzględnił również dowód w postaci płyty
z nagraniem monitoringu, albowiem dowód ten potwierdził fakt zaistniałego zdarzenia, a także udział w nim P. W..
Jako dowód uzupełniający miał znaczenia dla ustalenia stanu fatycznego i zasługiwał na wiarę.
Wydaną w sprawie opinię biegłych sądowych z zakresu psychiatrii cechowała jasność, kompletność i wewnętrzna
spójność. Zawarto w niej wszelkie wymagane elementy, w tym odpowiedzi na postawione przez organ procesowy
pytania. Wobec powyższego należało uznać wyżej wymienioną opinię za wiarygodną i pełnowartościową.
Ustalając wartość powstałych na skutek przestępstw szkód, Sąd oparł się informacjach podanych przez podmiot
pokrzywdzony, tj. przez firmę (...), oddział w O., uwzględniając okoliczność tego rodzaju, że część mienia została
odzyskana.
Analiza wyżej przedstawionego materiału dowodowego dowiodła, iż P. P. (1) swoim zachowaniem wypełnił znamiona
czynów z art. 284 § 2 k.k., art. 278 § 1 k.k. oraz z art. 270 § 1 k.k., opisanych w punktach od I do III części wstępnej
wyroku.
Niewątpliwie, w dniu 22 lutego 2011 roku P. P. (1), działając jako kurier firmy kurierskiej (...), dopuścił się
przestępstwa przywłaszczenia powierzonej mu cudzej rzeczy ruchomej, a mianowicie przesyłki zawierającej 11
sztuk telefonów komórkowych, tj. przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. Przywłaszczona rzecz została mu powierzona w
określonym celu, a mianowicie miał on za zadanie doręczyć ją uprawnionej osobie. W systemie firmy (...) przesyłka
ta została jemu przypisana, jako kurierowi odpowiedzialnemu za jej doręczenie. Oskarżony miał zatem całkowitą
świadomość, że rzeczy tej nie może używać, a dysponować nią może tylko w granicach określonych przez właściciela w
momencie powierzenia przesyłki firmie kurierskiej, zatem w granicach koniecznych do wykonania usługi kurierskiej.
Nie miało przy tym znaczenia, iż powierzenia mu rzeczy nie dokonał jej właściciel, a firma kurierska, będąca w
tym zakresie osobą upoważnioną przez właściciela. Mimo to, P. W. postąpił z przesyłką jak ze swoją własnością, a
mianowicie dokonał bezprawnego jej zatrzymania i rozporządził nią w granicach uprawnień przysługujących tylko
i wyłączenie jej właścicielowi. Wykorzystując, iż znalazł się w posiadaniu paczki, której zawartość w jego ocenie
stanowiła dużą wartość, a nadto znając swoje uprawnienia i obowiązki, postąpił z nią jak z własną, a to w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej. Jednocześnie dopuścił się nadużycia zaufania, jakim obdarzył go jego pracodawca –
osoba powierzająca mu mienie ruchome. Powyższe okoliczności bezsprzecznie wskazywały, iż P. W. działał w sposób
umyślny, z zamiarem bezpośrednim przywłaszczenia powierzonej mu rzeczy, tj. uczynienia z zawładniętych telefonów
swojej własności ( cum animus rem sibi habendi ) oraz pozbawienia osoby uprawnionej ( firmy (...) ), prawa do
dysponowania tymże mieniem.
Odnosząc się czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, Sąd uznał, iż zachowaniem swoim P. P. (1)
wypełnił dyspozycję art. 278 § 1 k.k. W dniu 05 maja 2011 r. P. P. (1) i W. S. realizując przestępcze porozumienie
wynieśli z magazynu firmy kurierskiej (...) dwie przesyłki, przeznaczone do konkretnych adresatów (cudze rzeczy
ruchome). Przesyłki te nie zostały wcześniej rozdysponowane, tj. powierzone żadnemu kurierowi. Nie mogło być
zatem mowy o przywłaszczeniu powierzonego mienia. Oskarżony działał bowiem z zamiarem zaboru rzeczy z
pominięciem systemu skanowania przesyłki przed opuszczeniem przez nią magazynu firmy. Jednocześnie czyn jego
cechowała umyślność i zamiar bezpośredni włączenia zawartości przesyłek do swojego majątku. Celem było zatem
uzyskanie korzyści majątkowej z popełnionego przestępstwa. Sprawcy działali wspólnie i w porozumieniu (art. 18
§ 1 k.k.). Do istoty współsprawstwa należy bowiem to, że każdy ze współsprawców odpowiada za zrealizowanie
wspólnie i w porozumieniu całego czynu zabronionego, a więc także za te jego elementy, których nie zrealizował
sam. Współsprawstwo, jako jedna z postaci sprawstwa, oznacza wykonanie czynu zabronionego wspólnie i w
porozumieniu z inną osobą, a to z kolei oznacza zachowanie zgodne z podziałem ról. Nie każdy ze współsprawców
musi osobiście realizować znamiona przestępstwa, każdy jednak musi podejmować takie działanie, które łącznie
z działaniem innego uczestnika porozumienia zmierza do dokonania przestępstwa. Innymi słowy, dla przyjęcia
współsprawstwa nie jest konieczne, aby każda z osób działających w porozumieniu realizowała własnym działaniem
znamię czynu zabronionego (np. fizycznie „zabierała” cudze mienie ruchome), lecz wystarczy, iż osoba taka umożliwiła
bezpośredniemu sprawcy wykonanie wspólnego celu. Tak więc cechą kodeksowego rozumienia współsprawstwa jest
to, że pozwala ona na przypisanie jednemu współsprawcy tego co uczynił jego wspólnik ( zob. postanowienie SN z
05.05.2003, V KK 346/02, Lex 78912 ). Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy bez znaczenia dla oceny
zachowania P. W. był stwierdzenie, czy to on osobiście wyniósł przesyłki poza teren firmy, albowiem wystarczyło,
iż porozumiał się on z drugim ze sprawców, co do określonego zachowania i zamierzonego skutku. Nadto swoim
zachowaniem również realizował on wspólnie obrany cel.
Dokonując analizy materiału dowodowego Sąd Rejonowy uznał, iż P. W. swoim zachowaniem wypełnił znamiona
czynu opisanego w punkcie III sentencji wyroku, tj. przestępstwa z art. 270 § 1 k.k., albowiem w celu użycia za
autentyczny, na liście doręczeń przesyłek nr (...), podrobił podpis (...), czym potwierdził fakt odbioru przesyłki dla
R. U.. Należało mieć na uwadze, iż istota podrobienia dokumentu, jakim była owa lista doręczeń, sprowadzała się w
niniejszym przypadku do sporządzenia takiego podpisu, któremu sprawca miał na celu nadać pozory autentyczności,
tj. iż pochodzi on od określonej osoby. Nakreślając na potwierdzeniu odbioru zapis (...), oskarżony był przekonany,
iż podpisuje się imieniem i nazwiskiem osoby, której dane uwidocznione były na tabliczce zawieszonej na drzwiach
do mieszkania. Chciał zatem uwiarygodnić, iż odbioru przesyłki dokonał sąsiad adresatki przesyłki. Dla realizacji
znamion podrobienia dokumentu nie miało znaczenia, czy sprawca w sposób prawidłowy sformułował nazwisko P. D..
Nawet bowiem w przypadku, gdyby podpisał się podając fikcyjne dane, odpowiadałby za przestępstwo podrobienia
dokumentu. Dopuszczając się sfałszowania podpisu, poświadczając w ten sposób fakt odbioru przesyłki, godził w
dobro prawne będące przedmiotem ochrony, do którego odnosi się przestępstwo z art. 270 k.k., a to wiarygodność
dokumentów, a w następstwie pewność obrotu prawnego. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż przestępstwo z
art. 270 § 1 ma charakter wyłącznie formalny. Nie jest zatem konieczne, by przedstawienie sfałszowanego dokumentu
innej osobie wywołało u niej przekonanie o prawdziwości tego dokumentu.
Dokonując oceny zachowania oskarżonego M. P. (1), opisanego w punkcie IV części wstępnej wyroku, Sąd uznał,
iż wypełniło ono znamiona czynu stypizowanego w art. 291 § 1 k.k. Stosownie do treści powołanego artykułu,
przestępstwa paserstwa dopuszcza się ten, kto rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego nabywa lub pomaga
do jej zbycia albo tę rzecz przyjmuje lub pomaga do jej ukrycia. Paserstwo z art. 291 k.k. ma charakter umyślny,
a więc może być popełnione, jeżeli sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując
możliwość jego popełnienia, na to się godzi (art. 9 § 1 k.k.). Dlatego znamiona strony podmiotowej paserstwa zostają
wypełnione zarówno wtedy, gdy sprawca wie (ma pełną świadomość), że nabywane przez niego rzeczy zostały uzyskane
za pomocą czynu zabronionego, jak i wówczas, gdy na podstawie okoliczności związanych z nabywaniem rzeczy
poweźmie przypuszczenie, że pochodzą one z czynu zabronionego (podobnie SN w wyroku z 20.04.1984, II KR 46/84,
OSNKW 11-12/1984, poz. 121 i z 12.10.1978, II KR 97/78, OSNKW 12/1977, poz. 131). Przenosząc te rozważania
na grunt niniejszej sprawy bezsporne było, iż uszkodzony telefon pochodził z czynu zabronionego przywłaszczenia
popełnionego przez P. W.. Podkreślenia wymagało, że oskarżony przyjął telefon za darmo, choć koszt jego naprawy
był kilkakrotnie niższy od jego ceny. Jest on też osobą dojrzałą i doświadczoną życiowo. Domyślał się przy tym, że
P. P. (1) posiada telefony komórkowe niewiadomego pochodzenia, do czego zresztą sam się przyznał. Musiał więc co
najmniej przewidywać, że również uszkodzony wprawdzie telefon, jednakże model przedstawiający niemałą wartość
rynkową, oddany mu za darmo, pochodził z czynu zabronionego. Co więcej, za inne telefony komórkowe, które P. P. (1)
oferował M. P. (2), P. żądał zapłaty kwot stanowiących około 50 % ich wartości rynkowej. Okoliczność ta wskazywała
na nielegalne źródło pochodzenia oferowanych telefonów, co zresztą zaważyło za zwrotem części telefonów P. P.. Drugi
element strony podmiotowej przypisanego oskarżonemu czynu („godzenie się”) polegało na akceptowaniu – także
poprzez obojętność – stanu rzeczy, jaki może nastąpić, przy czym nie chodzi o akceptowanie nieuchronności, lecz
ewentualności popełnienia przestępstwa (wyroki SN z 06.02.1973 r., V KRN 569/72, OSNPG 6/1973, poz. 72 i z 27.
(...)., IV KR 153/73, OSNKW 1/1974, poz. 5). Skoro więc oskarżony nie podjął żadnych czynności, aby upewnić się,
czy uszkodzony telefon także pochodził z nielegalnego źródła, wykazując całkowitą obojętność wobec potencjalnej
możliwości tego, że nabywa rzecz pochodzącą z przestępstwa – „godził się” na to w technicznoprawnym rozumieniu
tego pojęcia.
W ocenie Sądu Rejonowego nie było wątpliwości co do winy i sprawstwa Ł. W. (1) w popełnieniu przestępstwa
stypizowanego w art. 292 § 2 k.k., a opisanego w punkcie V części wstępnej wyroku.
Z punktu widzenia strony podmiotowej różnica między wyżej opisanym paserstwem umyślnym z art. 291 k.k., a
paserstwem nieumyślnym z art. 292 k.k. sprowadza się do tego, że gdy w wypadku art. 291 k.k. paser jest świadomy
bądź co najmniej przewiduje, że rzecz, którą nabywa, przyjmuje albo pomaga do jej zbycia lub ukrycia została uzyskana
za pomocą czynu zabronionego, to w wypadku art. 292 k.k. sprawca o tym nie wie i nawet tego nie przypuszcza. Mimo
braku świadomości (wiedzy) o nielegalnym pochodzeniu rzeczy sprawca ponosi odpowiedzialność na podstawie art.
292 k.k., w sytuacji gdy na podstawie "okoliczności towarzyszących" mógł (oraz - zgodnie z wykładnią gramatyczną
tego przepisu - również powinien) przypuszczać, że będąca przedmiotem czynu rzecz (nabycia, przyjęcia itd.) została
uzyskana za pomocą dokonanego wcześniej przez inną osobę czynu zabronionego. Taki stan rzeczy istniał w przypadku
czynu popełnionego przez Ł. W. (1). Oceniając okoliczności sprawy należało bowiem przyjąć, iż powołany oskarżony
miał możność i powinność przewidzenia, jakie było źródło pochodzenia oferowany do sprzedaży rzeczy. Cena nabytego
telefonu, która nie przekraczała 50 % jego rynkowej wartości, brak potwierdzenia zakupu w postaci faktury tudzież
rachunku, co uwiarygodniłoby legalne źródło pochodzenia, brak informacji skąd sprzedający miał oferowany telefon, a
nadto fakt, iż kupujący znał sprzedającego tylko z widzenia, a do transakcji miało dojść na stacji benzynowej, stanowiły
obiektywne okoliczności, które były objęte świadomością Ł. W. (1). Oskarżony dokonał jednak błędnej oceny ich
znaczenia.
Sąd zważył, iż czyny przypisane sprawcom były bezprawne, karalne, karygodne i zawinione. Oskarżeni są dojrzali i
nie ma wątpliwości co do ich poczytalności. Nie działali również w anormalnej sytuacji motywacyjnej. Nie zachodziła
żadna z okoliczności wyłączających bezprawność albo winę. Podsumowując P. W., M. P. (1) i Ł. W. (1) mogą ponosić
odpowiedzialność karną.
Jednocześnie, oceniając okoliczności popełnienia czynu przez Ł. W. (1), a nadto stopień jego zawinienia i
społecznej szkodliwości tegoż czynu, uwzględniając postawę oskarżonego, jego warunki i właściwości osobiste oraz
dotychczasowy sposób życia, Sąd uznał za uzasadnione warunkowe umorzenie postępowania karnego o przestępstwo
z art. 292 § 1 k.k. wobec jego osoby. Szersze omówienie podjętej decyzji zawarte zostało w dalszej części uzasadnienia.
Przy wymiarze kar za poszczególne czyny przypisane P. P. (3) najistotniejszą okolicznością obciążającą była
wcześniejsza karalność oskarżonego. Pierwszy z przypisanych mu czynów popełnił on w czasie, kiedy toczyło się już
wobec niego postępowanie karne za umyślne przestępstwa podobne, tj. czyny z art. 278 § 1 k.k. i art. 280 § 1 k.k, za które
finalnie został prawomocnie skazany w dniu 01 marca 2011 r. Kolejne dwa czyny popełnił tuż po uprawomocnieniu się
wobec niego wyżej wskazanego wyroku skazującego, w oczekiwaniu na rozpoczęcie wymierzonej mu kary pozbawienia
wolności. Oskarżony nie był sprawcą przypadkowym, który popełnił czyn pod wpływem impulsu. Przeciwnie, działał
z premedytacją, według z góry obmyślonego planu wspólnie i w porozumieniu z drugim sprawcą. Wszystko to
dowodzi to, że jest osobą zdemoralizowaną, która lekceważy porządek prawny. Na niekorzyść oskarżonego Sąd
poczytał również nagminność popełnianych przestępstw przeciwko mieniu, a także fakt, że oskarżony działał na szkodę
podmiotu, na rzecz którego wykonywał pracę i wobec którego winien był lojalność zawodową.
Okolicznością łagodzącą było przyznanie się do winy i wyrażenie skruchy. Jak bowiem słusznie wskazuje się w
orzecznictwie, słuszne jest by łagodzić karę sprawcy, który przyznaje się do przestępstwa i żałuje jego popełnienia. Tak
czyniąc, sprawca sam się potępia, a przez to zapowiada, że chce się poprawić, więc przejawia osiągnięcie co do niego
jednego z celów postępowania i to jeszcze przed wyrokiem. Taka postawa sprawcy ułatwia postępowanie, zmniejsza
nakłady, jakie na proces ponosi społeczeństwo. Praktyka sądowa docenia takie zachowania i wydatnie łagodzi kary dla
sprawców tak postępujących. Jednakże nie powinno się takich ocen stosować do sprawców, którzy tak nie postępują
i wyjaśniają wykrętnie by ograniczyć własną odpowiedzialność (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 02.12.2001,
II AKa 292/01, KZS 1/202, poz. 12). Ponadto jako okoliczność łagodzącą Sąd poczytał młody wiek oskarżonego P. W..
Zatem kary: 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz 3 miesięcy pozbawienia
wolności za czyny przypisane oskarżonemu odpowiednio w pkt 1, 2 i 3 wyroku, nie przekraczają stopnia winy,
odpowiadają społecznej szkodliwości czynów i osiągną tak ogólno- jak i szczególnoprewencyjny cel (art. 53 k.k.).
Oskarżony P. W. popełnił czyn przypisane mu w pkt 1 i 2 wyroku w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Zatem, aby
unaocznić mu radykalną nieopłacalność takiego postępowania, wzmóc oddziaływanie na niego kary i spowodować
korzystne zmiany w jego osobowości, obok kar pozbawienia wolności należało wymierzyć karę grzywny (art. 33 §
2 k.k.). W konsekwencji, za czyny przypisane w pkt 1 i 2 sentencji wyroku wymierzono oskarżonemu odpowiednio:
100 stawek dziennych grzywny w wysokości po 10 zł każda z nich oraz 50 stawek dziennych grzywny w wysokości
po 10 złotych każda z nich. Ustalając wysokość stawki dziennej sąd kierował się tym, że oskarżony jest osobą młodą,
ma wykształcenie podstawowe i obecnie jest pozbawiony wolności. Zatem grzywnę pokryć będzie musiał bądź z
posiadanych oszczędności, dochodów uzyskanych z prac dorywczych, bądź z dochodów z pracy w Zakładzie Karnym.
Z tych względów określono stawkę dzienną na poziomie minimalnym, tj. na 10 zł (art. 33 § 3 k.k.).
Wymierzając karę łączną Sąd Rejonowy zważył, iż między czynami przypisanymi oskarżonemu zachodził ścisły
związek czasowy – popełniono je w bardzo krótkich odstępach czasu. Nadto Sąd zważył, iż dwa popełnione przez
oskarżonego czyny godziły w te same dobra prawne, a mianowicie w mienie, powodując szkody po stronie tego samego
pokrzywdzonego - pracodawcy oskarżonego.
W tym stanie rzeczy, poruszając się w granicach od 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności (pełna absorpcja) do 2 lat
i 2 miesięcy pozbawienia wolności (kumulacja), Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności.
Nadto wymierzając karę łączną grzywny, Sąd ustalił jej łączny wymiar w wysokości 120 stawek dziennych w wysokości
po 10 zł (art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k.).
Zdaniem Sądu tylko kara w orzeczonym wymiarze będzie wystarczająca ze względów indywidualnoprewencyjnych, a
zarazem konieczna dla wdrożenia oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego. Z kolei potrzeba kształtowania
świadomości prawnej społeczeństwa wymaga wyraźnego zaznaczenia, również poprzez wymiar kary łącznej, że żadne
popełnionych przez oskarżonego przestępstw, nie pozostało bezkarne.
Jednocześnie Sąd uznał, iż dla osiągnięcia wobec P. W. celów kary wystarczające będzie orzeczenie kary z warunkowym
zawieszeniem jej wykonania. Należało mieć bowiem na uwadze wyrażoną przez oskarżonego skruchę oraz wolę
poprawy w przyszłości swojego postępowania, a nadto jego młody wiek, w którym nabywa on dopiero życiowego
doświadczenia. W tej sytuacji cele kary zostaną spełnione również poza warunkami oddziaływania penitencjarnego,
a długi okres próby związany z zastosowaniem dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary, pozwoli
na zweryfikowanie prognozy kryminologicznej. (art. 69 § 1 i 2). Określając okres próby na 5 lata Sąd kierował się
tym, że P. W. w chwili popełnienia przypisanych mu przestępstw nie miał ukończonych 21 lat, a zatem był sprawcą
młodocianym. Względy doświadczenia życiowego wskazywały natomiast, iż osobowość i nawyki osoby w tak młodym
wieku dopiero się wykształcają. Jedynie odpowiednio długi okres próby pozwoli na zweryfikowanie postawionej, co do
oskarżonego prognozy i ocenę jego woli do pracy na sobą i swoim postępowaniem. Nadto Sąd uwzględnił, iż oskarżony
był już uprzednio sądownie karany. Wobec powyższego Sąd uznał, iż konieczne jest obserwowanie oskarżonego przez
dłuższy okres (art. 70 § 2 k.k.).
Zawieszając warunkowo wykonanie wobec młodocianego sprawcy przestępstwa P. W., wymierzonej mu kary
pozbawienia wolności Sąd zobligowany był do zastosowania wobec niego dozoru kuratora sądowego (art. 73 § 2 k.k.).
Środek ten pozwoli na kontrolowanie zachowania oskarżonego w okresie próby, jakiej został poddany.
Stosownie do art. 63 § 1 k.k. zaliczono na poczet wymierzonej oskarżonemu P. W. kary łącznej grzywny okres
rzeczywistego go pozbawienia wolności w dniu 09 sierpnia 2011r.
Zasadnym było również zobowiązanie P. W. do naprawienia szkody wyrządzonej popełnionymi przez niego
przestępstwami, opisanymi w punktach I i II części wstępnej wyroku, w zakresie w jakim dotąd nie została ona
naprawiona. W konsekwencji Sąd zobowiązał tegoż oskarżonego do zapłaty na rzecz firmy (...), oddział w O. kwoty 7
448, 38 zł, stanowiącej równowartość nie odzyskanych przez wymienioną firmę telefonów komórkowych, w terminie
dwóch lat od uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia (art. 72 § 2 k.k.).
W punkcie 9 sentencji wyroku Sąd Rejonowy orzekł o zwrocie na rzecz firmy (...) oddział w O. dowodu rzeczowego, tj.
oryginału listy doręczeń nr (...), (...)- (...), opisanego wykazem DRZ I/509/11 poz.1, zarejestrowanego pod numerem
Drz 387/12. Owa lista doręczeń stanowiła bowiem własność wskazanej wyżej firmy, a dalsze jej zatrzymywanie było
zbędne dla niniejszego postępowania karnego, zwłaszcza, że stanowiła ona dowód doręczenia przesyłek innym również
odbiorcom. (art. 230 § 2 k.p.k.).
W punkcie 10 sentencji wydanego w sprawie wyroku Sąd wymierzył oskarżonemu M. P. (1) za czyn z art. 291 §
1 k.k. karę 4 miesięcy pozbawienia wolności. Przy doborze kary i jej wysokości Sąd wziął pod uwagę dyrektywy
sądowego wymiaru kary, wymienione w art. 53 k.k. i nast., w tym średni stopień zawinienia, niewielką społeczną
szkodliwość, rodzaj naruszonych obowiązków, dotychczasową niekaralność oskarżonego, właściwości i warunki
osobiste, przyznanie się do winy i okazaną skruchę, które reasumując dały podstawy do wymierzenia oskarżonemu
kary we wskazanym wymiarze. W ocenie Sądu, wymierzona oskarżonemu M. P. (1) kara była słuszna i sprawiedliwa.
Kara ta z pewnością spełni swe zadania w zakresie prewencji ogólnej, uwidaczniając, że każde przestępstwo, chociażby
zawierało ono jedynie w sobie niewielki ładunek społecznej szkodliwości, to jednak jest czynem bezprawnym i spotka
się z właściwą reakcją ze strony organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości.
Jednocześnie, biorąc pod uwagę incydentalny charakter występku oraz właściwości i warunki osobiste oskarżonego,
Sąd w pkt 11 sentencji wyroku, warunkowo zawiesił oskarżonemu M. P. (1) wykonanie orzeczonej kary zasadniczej na
okres próby dwóch lat, uznając, iż pomimo zawieszenia wykonania wymierzonej kary pozbawienia wolności zostaną
osiągnięte cele kary, w szczególności w zakresie zapobieżenia powrotowi do przestępstwa (art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70
§ 1 pkt 1 k.k.).
W punkcie 12 sentencji wyroku Sąd Rejonowy warunkowo umorzył postępowanie karne o czyn z art. 292 § 1
k.k., prowadzone wobec oskarżonego Ł. W. (1). Powołany oskarżony swoim zachowaniem, opisanym w punkcie
V części wstępnej wyroku, wyczerpał znamiona występku z art. 292 § 1 k.k. i okoliczności jego popełnienia nie
budziły najmniejszych wątpliwości, a wina i społeczna szkodliwość czynu nie były znaczne. Sąd zważył, iż oskarżony
przyznał się do zakupienia telefonu komórkowego, przedstawiona przez niego wersja wydarzeń korespondowała
z pozostałym, zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Zachowanie Ł. W. (1) stanowiło przejaw
incydentalnego zachowania w jego dotychczasowym życiu, na co wskazywały zarówno właściwości, jak i warunki
osobiste oskarżonego. Ł. W. (1) nie był dotychczas karany, posiadał ustabilizowaną sytuację życiową, prowadził własną
działalność gospodarczą, która była źródłem utrzymania jego rodziny. Istotne była również postawa oskarżonego,
który wyraził skruchę i oznajmił, iż w przyszłości nie zachowa się w podobny sposób i nie popełni przestępstwa.
Wszystkie te okoliczności wskazywały na pozytywną prognozę kryminologiczną, co do oskarżonego Ł. W. (1).
W świetle powyższe uznać należało, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania karnego, oskarżony Ł. W. (1)
będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. Nadto Sądu uwzględnił,
iż czyn przypisany Ł. W. (1) zagrożony był karą do 2 lat pozbawienia wolności, a zatem względem takiego czynu
możliwe było zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania (art. 66 § 1 i 2 k.k.).
Konkludując, adekwatną konsekwencją prawno-karną czynu zabronionego popełnionego przez oskarżonego było już
samo warunkowe umorzenie postępowania wobec jego osoby. Stwierdzenie w wyroku faktu popełnienia przestępstwa,
a także sankcjonowanie naruszenia porządku prawnego w okresie próby z możliwością, a nawet obowiązkiem podjęcia
postępowania z powodu rażącego naruszenia porządku prawnego, niewątpliwie, stanowiły dla Ł. W. (1) wystarczającą
reakcję wymiaru sprawiedliwości na jego czynu.
Ustalając długość okresu próby, Sąd kierował się stosowanymi odpowiednio na podstawie art. 56 k.k., dyrektywami
sądowego wymiaru kary, a przede wszystkim dyrektywą prewencji szczególnej. Wobec pozytywnej prognozy
kryminologicznej zachodzącej odnośnie Ł. W. (1) uznano, iż okres 1 roku próby będzie wystarczający dla
zweryfikowania dalszego zachowania oskarżonego i przestrzegania przez niego porządku prawnego.
Pomimo warunkowego umorzenia postępowania, mając na celu potrzebę kształtowania świadomości prawnej oraz
uświadomienia Ł. W. (1) karygodności jego zachowania, zasadnym było orzeczenie od oskarżonego na rzecz Funduszu
Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej świadczenia pieniężnego w wysokości 1 000 zł (art. 67 § k.k.).
Wobec skazania oskarżonych P. W. oraz M. P. (1), a nadto warunkowego umorzenia postępowania odnośnie Ł. W.
(1), na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 629 k.p.k. zasądzono od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa powstałe koszty
sądowe. P. W. obciążono kosztami sądowymi w wysokości 696, 66 zł, na które złożyły się następujące kwoty: 136, 66 zł
za postępowanie przygotowawcze, 20 zł za doręczenia w postępowaniu sądowym, 300 zł opłaty od kary pozbawienia
wolności, 240 zł opłaty od grzywny. Od M. P. (1) zasądzono kwotę 276, 66, na którą złożyły się następujące koszty:
136, 66 zł tytułem kosztów postępowania przygotowawczego, 20 zł tytułem ryczałtu za doręczenia w postępowaniu
sądowym oraz 120 zł opłaty od kary pozbawienia wolności. Ł. W. (1) obciążony został kwotą 216, 66, stanowiącą sumę
kwoty: 136, 66 zł tytułem postępowania przygotowawczego, 20 zł tytułem kosztów doręczeń w postępowaniu sądowym
oraz kwotę 60 zł z tytułu warunkowego umorzenia postępowania karnego.
.................................
ZARZĄDZENIA:
• odnotować uzasadnienie,
• odpis wyroku z uzasadnieniem i pouczeniem dor. wnioskodawcy,
• kal. 14 dni,
O., dnia: ............................. , .................................