Muzeum Ślężańskiego im. Stanisława Dunajewskiego w Sobótce

Muzeum Ślężańskiego im. Stanisława Dunajewskiego w Sobótce

Muzeum Ślężańskiego im. Stanisława Dunajewskiego w Sobótce
Muzeum gromadzi zbiory z zakresu archeologii, przyrody oraz historii regionu (rzemiosło artystyczne, wydawnictwa), a także
sztuki współczesnej.
W Muzeum działa galeria sztuki współczesnej.
Placówka czynna jest od środy do niedzieli i w każdy ostatni wtorek miesiąca
w godzinach od 9.00 do 16.00
Ceny biletów wstępu:
- normalny 4 zł; młodzież ucząca się 2 zł,
- grupowy 2 zł; w soboty wstęp wolny.
Muzeum Ślężańskie powstało w roku 1962, kontynuując niejako, aczkolwiek bez zbiorów, tradycje Heimatmuseum
istniejącego w Sobótce od 1926 roku. Ulokowano je w przedwojennej siedzibie, czyli w tzw. Domu Opata, budynku
szpitalnym wzniesionym przez augustianów w 1568 roku. Od początku istnienia Muzeum Ślężańskiego założono, że
będą w nim eksponowane zabytki związane z kulturą duchową w pradziejach.
Pierwszą wystawę stałą "Wierzenia dawnych Słowian" udostępniono w 1966 roku. Po rozszerzeniu jej ram
chronologicznych w 1974 roku otwarto wystawę "Śladami dawnych wierzeń". Do roku 1970 Muzeum było placówką
samodzielną, a w latach 1971 - 1992 oddziałem Muzeum Archeologicznego we Wrocławiu, by od 1993 roku stać się
muzeum
samorządowym,
podległym
władzom
Sobótki.
Z inicjatywy władz miejskich w 1992 r. nadano Muzeum Ślężańskiemu imię Stanisława Dunajewskiego,
najaktywniejszego z jego założycieli i pierwszego opiekuna. Większość zbiorów Muzeum to zabytki archeologiczne
pochodzące w głównej mierze z własnych badań. Pokaźna jest również kolekcja skał, minerałów i skamielin. W zbiorach
znajdują się również dwa skarby monet zawierające monety numizmaty od XVI do XVIII wieku oraz stale uzupełniana
kolekcja map regionu (najstarsza z XVI wieku) oraz kart pocztowych druków i wydawnictw poświęconych miastu i
regionowi.
Od 1995 roku funkcjonuje Galeria Muzeum Ślężańskiego prezentująca twórczość
współczesnych artystów polskich i zagranicznych. Wystawiali tu swoje prace m.in.
Wiesław Ochman, Edward Lutczyn, Jerzy Duda-Gracz, Stasys Eidrigevicius,
Franciszek Maśluszczak, Tomasz Sętowski oraz wielu innych uznanych artystów.
Otwartość galerii na zarówno amatorów jak i twórców profesjonalnych, na różne
kierunki, techniki, środki wyrazu sprawiła, że cieszy się ona dużym uznaniem i
sympatią.
Obok wystaw organizowane są również kameralne koncerty muzyczne (np. mini
recital Wiesława Ochmana, czy ostatni koncert gości z Japonii - Toyoko Chigono i
Tatsuya
Koumazaki)
oraz
spotkania
z
ludźmi
nauki
i
sztuki.
Ożywiona działalność wydawnicza Muzeum to wiele małych i dużych katalogów towarzyszących wystawom
artystycznym oraz książki: monografia "Dzieje Sobótki", drugi tom "Funeraliów Lednickich" poświęcony zagadnieniu
czarownic, pierwszy naukowy katalog teki graficznej z lat 1913 - 1916 "Ślężańskie krajobrazy" oraz przygotowywany do
druku "Leksykon artystów i twórców rzemiosła artystycznego Ziemi Ślężańskiej od XVI wieku do współczesności".
Ślęża najwyższy szczyt Masywu Ślęży i całego Przedgórza Sudeckiego, wznoszący się na wysokość
718 m n.p.m. Ze względu na imponujący wygląd, znaczną wysokość względną (ok. 500 m) oraz
specyficzny mikroklimat zwana także Śląskim Olimpem. Od niej też, jak uważa większość
naukowców, wywodzi się nazwa plemienia Ślężan, którzy zamieszkiwali okolice tej góry.
Ślęża należy do Korony Gór Polski, Korony Sudetów Polskich i Korony Sudetów.
http://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%9Al%C4%99%C5%BCa
KOSCIÓŁ POKOJU pw św. Trójcy (ewangelicko-augsburski)
Najcenniejszy zabytek sakralnej sztuki protestanckiej Śląska, uważany zarazem za największy drewniany
kościół w Europie. Wpisany na listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO. Oryginalne barokowe
wnętrze świątyni jest jedynym swego rodzaju odstępstwem od typowego surowego kanonu protestanckiego.
Na szczególną uwagę zasługują barokowe elementy zdobnicze ołtarza głównego, ambony, organów dużych
i małych oraz lóż okalających świątynię od wewnątrz.
Ewangelicko - Augsburski kościół pod wezwaniem Św. Trójcy jest
najbardziej znanym zabytkiem miasta. Jego powstanie związane jest z
zakończeniem wojny trzydziestoletniej.
W wyniku tzw. pokoju westfalskiego świdniccy ewangelicy otrzymali
zezwolenie na wybudowanie świątyni z nietrwałych materiałów (drewna,
gliny i słomy), bez dzwonnicy, poza obrębem murów miejskich. Kościół
wzniesiono w głównym kształcie w latach 1652 - 1657 według projektu
porucznika artylerii Albrechta Saebischa. Budynek rozplanowano na kształt
krzyża greckiego i zastosowano w przestrzeni nawy dwie kondygnacje
empor, dzięki czemu kościół był w stanie pomieścić 7500 wiernych.
Kilkadziesiąt lat trwało uzupełnianie wystroju i wyposażenia.
Wnętrze kościoła jest jednonawowe, przykryte płaskim, drewnianym
stropem o bogatej polichromii. Również polichromowane, zdobione
dodatkowo rzeźbami są loże, spiętrzone między emporami. Całość wystroju reprezentuje styl barokowy.
Największe wrażenie robią ambona i ołtarz główny, oba autorstwa świdnickiego artysty Augusta Hoffmanna.
Dzieła te, reprezentujące dojrzały, fantazyjny barok, plasują się bardzo wysoko pod względem artystycznym.
Kościół Pokoju wyposażony jest w dwa zespoły organowe. Duże organy powstały niemal jednocześnie z
budową kościoła. Umieszczone są w chórze, na pierwszej kondygnacji. Zbudowane zostały w latach 1666 1669 przez Gotfryda Klose z Brzegu. Drugi instrument, usytuowany na najwyższej kondygnacji nad ołtarzem,
zbudowany został w 1695 r. Oba instrumenty cechują się pięknym brzmieniem.
Do nawy głównej, od strony południowej, przylega hala chrztów. Wyposażona jest we wspaniałą barokową
chrzcielnicę. Również godna uwagi jest kolekcja portretów kolejnych proboszczów.
Kościół Pokoju z czasem otoczył się zespołem obiektów użytkowych, dzisiaj posiadających dużą wartość
architektoniczną. M. in. w na początku XVIII w. powstała dzwonnica i szkoła. Przyległy cmentarz kryje prochy
wielu wybitnych mieszkańców Świdnicy.
Obiekt wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO w 2001r.)
godziny otwarcia: od kwietnia do listopada poniedziałek-sobota 9.00-13.00, 15.00-18.00, niedziela 15.00-18.00
od listopada do końca marca - rezerwacja telefoniczna - co najmniej jeden dzień wcześniej (074) 852-28-14
ceny biletów: bilet normalny 8 zł / ulgowy 4 zł
KATEDRA PW. ŚW. STANISŁAWA I WACŁAWA - KATEDRA ŚWIDNICA
W głównej formie jest budowlą gotycką. Kościół posiada drugą co do
wysokości wieżę na Dolnym Śląsku i trzecią w Polsce (po klasztorze
na Jasnej Górze w Częstochowie). Barokowe wnętrze pochodzi z
przełomu XVII i XVIII wieku. Do najważniejszych elementów
zdobniczych należą: ołtarz Zaśnięcia NMP w formie pentaptyku w
1492 r., chór Bractwa Maryjnego, zwany również Chórem Mieszczan z
1468 r., posiadający bogate późnogotyckie zdobienie oraz ołtarz
główny z 1694 r. Wzorowany na ołtarzu paryskiego kościoła Val De
Grace.
Kamień węgielny pod budowę świątyni położył prawdopodobnie
książę świdnicki Bolko II Mały w 1330 r. W 1353 r. zakończono
prezbiterium, a w 1385 r. nawę główną. Równocześnie kościół otaczał
się wieńcem kaplic, fundowanych przez cechy i najbogatszych
mieszczan. Od początku XV w. trwała budowa wież. Początkowo planowano dwie wieże, z których
zrealizowano tylko południową; jej budowę zakończono w 1525 r.
W 1532 r. wybuchł pożar, który strawił dachy i wyposażenie kościoła, oraz spowodował zawalenie wieży,
stropu nawy głównej i fasady. Nowy strop zbudowano w 1535 r.
Trzydzieści lat później odbudowaną wieżę nakryto hełmem pokrytym blachą miedzianą. Osiągnęła ona
wysokość - 103 m.
W 1644 r. pieczę nad kościołem przejęli jezuici. Przystąpili oni do przekształcania wnętrza
w duchu baroku, likwidując wcześniejsze, gotyckie wyposażenie. Przeważająca część wystroju jest dziełem
Jana Riedla. Jego najwybitniejszym dziełem jest ołtarz główny, ukończony w 1694 r. Ołtarze boczne są dziełem
Riedla i współpracujących z nim pomocników i uczniów.
Innym wybitnym twórcą, którego dzieła zdobią wnętrze świątyni, był świdniczanin Jerzy Leonard Weber. Jego
autorstwa są dwie grupy rzeźb: tzw. niebiańska orkiestra, zdobiąca zespół organowy, oraz postacie patronów
miasta, ustawione na konsolach filarów międzynawowych. Oprócz elementów barokowych wnętrze kościoła
zdobią też relikty poprzedniego wystroju. Niewątpliwie najcenniejszym gotyckim zabytkiem jest ołtarz
maryjny znajdujący
w wyniesionej kaplicy, tzw. Chórze Mieszczan. Powstał pod koniec XV w., a pewne jego cechy wskazują na
powiązania z warsztatem Wita Stwosza. Jeszcze wcześniejsza jest drewniana Pieta, pochodząca
prawdopodobnie z początku XV w.)
godziny otwarcia: codziennie po wcześniejszym zgłoszeniu w parafii
Krzyżowa – wieś w Polsce położona w województwie
dolnośląskim, w powiecie świdnickim, w gminie Świdnica, na pd.
skraju Równiny Świdnickiej nad rzeką Piławą.
W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do
województwa wałbrzyskiego.
We wsi znajduje się neobarokowy zespół pałacowy wraz z
zabudowaniami gospodarczymi i parkiem z 1. ćwierćwiecza XVIII
w. który, wielokrotnie przebudowywano, odbudowany w latach
(1990–98). Obecnie teren pałacu jest wykorzystywany przez
"Fundację Krzyżowa" jako Międzynarodowy Dom Spotkań
Młodzieży.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Krzy%C5%BCowa_(powiat_%C5%9Bwidnicki)