Czarny szlak

Odcinek I – „Wspomnienia”
Wracałem właśnie ze specjalnego zebrania zwołanego
przez dyrektora w związku z wydarzeniami, jakie ostatnio
miały miejsce w szkole. Jakoś nie mogłem przestać myśleć
o tym, Ŝe nikt nie wie, co mogło się stać, Ŝe policja nic nie
znalazła, a wina spadnie na opiekunów. W głowie cały czas
brzmiały mi słowa: „...gdyby ktoś mógł cokolwiek wiedzieć
o okolicznościach, które doprowadziły do tego, co się stało
na tamtej wycieczce, gdyby ktoś dowiedział się czegoś
o zaginionym...” gdy nagle usłyszałem cichą rozmowę
dwóch uczniów.
- Na pewno nikt się nie domyśli?
- No co ty, nie świruj, nie ma opcji, poza tym nikt się nie gapił.
- No dobra, ale z decyzją poczekajmy na Łysego.
- Ok. ale i tak kiedyś się dowiedzą, Ŝe...
W tym momencie poczułem silne uderzenie w tył głowy
i usłyszałem dźwięk charakterystyczny dla walenia pięścią
o metalową, grubą blachę. Jak się później domyśliłem po
duŜym guzie na czole, był to odgłos uderzenia mojej głowy
o metalowe drzwi.
Gdy się ocknąłem, leŜałem na jednej z ławek
w audytorium. ZbliŜała się dziewiętnasta, więc było juŜ
zamknięte, a ja znajdowałem się w dosyć nieciekawej
sytuacji. Zacząłem przypominać sobie i powoli układać
w głowie wypadki ostatnich dni. Kilka dni temu pojechaliśmy
na wycieczkę do jaskini - chyba Raj. W połowie drogi
zaskoczyła nas burza, ale postanowiliśmy nie rezygnować
z celu wyprawy, poza tym szkoda nam było kasy. Z uwagi na
fakt, Ŝe w jaskini raczej nie pada, nie odczuwaliśmy Ŝadnego
dyskomfortu. Po dwudziestominutowej gadce o genezie,
róŜnorodności oraz o rzekomej wspaniałości i znaczeniu jaskiń
w ogóle mogliśmy wreszcie wejść do środka. Była to kolejna
wycieczka z fajnymi widokami i nudnym wykładem
przewodnika. W środku jaskini było dosyć ciemno, ale
mieliśmy w końcu latarki, więc udawało nam się jakoś
poruszać bez powaŜniejszych problemów. Po około godzinie
zwiedzania jaskini opiekun stwierdził, Ŝe pora juŜ wychodzić.
Nagle usłyszeliśmy krzyk, brzdęk szkła i chyba strzały. Chyba,
bo jaskinie są zazwyczaj bardzo akustyczne, więc czasem
trudno rozróŜnić niektóre dźwięki. Wszyscy wyszli czym prędzej
na zewnątrz, po czym nauczyciele szybko sprawdzili listę
obecności. Brakowało tylko Hajmera. Lista była sprawdzana
kilka razy, Ŝeby wykluczyć pomyłkę, ale gdy opiekunowie
uświadomili sobie, Ŝe kogoś po prostu nie ma, zostawili nas
pod opieką kierowcy autokaru i poszli szukać zguby w jaskini.
Po kilku godzinach szukania przyjechała policja. Nie znaleźli
nic oprócz skórzanego płaszcza naleŜącego do Hajmera.
Następnego dnia w szkole nie było kilku zajęć. Wszyscy
mówili o tym, co się stało. Sprawa była powaŜna
i tragiczna, ale jak to w szkole bywa, po kilku dniach
zaczęto Ŝartować na ten temat, po czym rzecz przygasła.
Dlatego pewnie dyrektor zorganizował apel, Ŝeby
podkreślić wagę sytuacji i moŜe czegoś się dowiedzieć.
Nikt jednak nic nie wiedział.
I tak właśnie znalazłem się w tej niefortunnej sytuacji –
zamknięty w audytorium czekałam aŜ następnego dnia
otworzą drzwi i będę mógł wreszcie wyjść. Ale to nie byłby
koniec moich problemów. Co bym powiedział, gdyby
spytali, skąd się tu wziąłem? Miałem co najmniej dwie
perspektywy: albo powiedzieć prawdę o rozmowie tych
dwóch, o uderzeniu w głowę, albo zmyślić jakąś historyjkę.
Wybrałem opcję drugą. Gdybym narobił hałasu o spisku,
po pierwsze wszczęto by znowu jakieś postępowanie, a ja
przecieŜ miałem tylko podejrzenie i mogłem się mylić, a po
drugie, jeśli się nie myliłem, od razu zaczęłyby się apele
i domniemani sprawcy zwiększyliby czujność, a wtedy nikt
by do niczego nie doszedł. Na szczęście nie musiałem
wybierać, bo drzwi otworzył mi dozorca, który przed
zamknięciem szkoły chciał wszystko sprawdzić, np. czy
w audytorium nie ma jakiegoś ucznia, którego zamknęłaby
jakaś banda z Łysym na czele. Wcisnąłem mu historyjkę, Ŝe
czegoś zapomniałem, potknąłem się i uderzyłem głową
o podłogę, a jak się obudziłem byłem zamknięty…
Wracając do domu, miałem jakieś dziwne wraŜenie,
Ŝe ktoś mnie obserwuje, ale w końcu zignorowałem je.
Przez całą drogę wymyślałem kolejne alternatywne wersje
zdarzeń, jakie mogły mieć miejsce w jaskini i które
tłumaczyłyby wszystkie okoliczności. WyobraŜałem sobie
teŜ o czym, oprócz Hajmera, mogli gadać kolesie, którzy
mnie pobili i czy w ogóle mnie pobili. Co prawda bardzo
narzucała się jedna wersja zdarzeń, ale gdybym załoŜył,
Ŝe jest prawdziwa i gdybym się pomylił, zniszczyłbym sobie
reputację.
Idąc tym tokiem rozumowania, doszedłem do domu.
Przypomniało mi się to wraŜenie, Ŝe ktoś mnie obserwował
i przed wejściem na klatkę postanowiłem się rozejrzeć, ale
nikogo nie dostrzegłem. Poczekałem jeszcze kilka minut,
licząc na to, Ŝe zauwaŜę kogoś z mojej szkoły, ale w końcu
sobie odpuściłem. Gdy wszedłem do domu, zobaczyłem
rodziców stojących w przedpokoju.
- Gdzie byłeś ?
(koniec odcinka 1)