D - Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Sygn. akt III AUa 298/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 grudnia 2015 r.
Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący:
SSA Zofia Rybicka - Szkibiel
Sędziowie:
SSA Romana Mrotek (spr.)
SSO del. Beata Górska
Protokolant:
St. sekr. sąd. Elżbieta Kamińska
po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2015 r. w Szczecinie
sprawy S. W.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.
o przyznanie emerytury
na skutek apelacji organu rentowego
od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 26 lutego 2015 r. sygn. akt VI U 1066/14
1. oddala apelację,
2. zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. na rzecz ubezpieczonego S. W. kwotę 120 zł (sto
dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.
SSA Romana Mrotek SSA Zofia Rybicka – Szkibiel SSO del. Beata Górska
Sygn. akt III AUa 298/15
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 12 listopada 2014 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu S. W.
prawa do emerytury i wskazał, że ubezpieczony nie spełnił przesłanki posiadania co najmniej 15 lat pracy w warunkach
szczególnych.
W odwołaniu od decyzji ubezpieczony domagał się jej zmiany i przyznania prawa do emerytury. Podnosił, iż organ
rentowy pominął okres pracy w warunkach szczególnych na stanowisku sanitariusza w Samodzielnym (...) w D. i na
stanowisku ustawiacza i manewrowego w Zakładach (...) we W..
Wyrokiem z dnia 26 lutego 2015 r., Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu S. W. prawo do emerytury od
dnia (...)r. Ponadto zasądził od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego kwotę 60 złotych tytułem zwrotu kosztów
procesu.
Sąd Okręgowy ustalił, że ubezpieczony S. W. (ur. (...)) legitymuje się okresem ubezpieczenia w wysokości co najmniej
25 lat. Wniosek o przyznanie emerytury złożył w dniu 4 sierpnia 2014 r.
Od dnia 12 stycznia 1978 r. do dnia 3 maja 1981 r był zatrudniony w Zakładach (...) we W. jako manewrowy. Następnie
od dnia 14 lutego 1983 r. do dnia 3 marca 1983 r. i od dnia 20 sierpnia 1984 r. do dnia 30 listopada 1987 r. pracował
w tych zakładach jako ustawiacz. W okresie od dnia 1 grudnia 1987 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. pracował w firmie
Samodzielnym (...) w D. jako sanitariusz. We wszystkich wyżej wymienionych zakładach pracy ubezpieczony był
zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych (ponad 17 lat).
Sąd Okręgowy ustalił, że zgodnie z przepisem art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. z 2013 r. Dz.U nr 1440 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia
1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w
życie ustawy osiągnęli:
1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach
dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz
2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.
Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego
albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za
pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.
Dotychczasowymi przepisami, o których mowa wyżej, były przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 maja
1979 r. w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia (Dz. U. nr 13 poz. 86) oraz z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku
emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8
poz. 43), zwane dalej rozporządzeniem.
Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z § 2 ust. 1 i 2 ww. Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie
wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze okresami
pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym
charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Okresy
pracy, o których mowa stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania
prac w szczególnych warunkach. Podobnie określa to Rozporządzenie Rady Ministrów z 4 maja 1979 r. w sprawie
pierwszej kategorii zatrudnienia, które w § 2 stanowi, iż okresy prac (prace zaliczone do pierwszej kategorii
zatrudnienia wymienione w załączniku do rozporządzenia) podlegają zaliczeniu do pierwszej kategorii zatrudnienia
bez względu na podporządkowanie resortowe zakładu pracy, jeśli pracownik pracę wykonywał stale i w pełnym
wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Tym samym ubezpieczony, chcąc udowodnić okres
pracy w szczególnych warunkach, stosownie do treści w/w przepisów, powinien przedłożyć świadectwa pracy
potwierdzające tę okoliczność, wystawione przez zakład pracy po ustaniu zatrudnienia.
Samodzielny (...) w D. potwierdził zatrudnienie wnioskodawcy w szczególnych warunkach wskazując na wykaz A
dział XII pkt 4 rozporządzenia. Za pracę w szczególnych warunkach uznaje się tam: prace w zespołach pomocy
doraźnej pogotowia ratunkowego oraz medycznego ratownictwa górskiego. Organ rentowy nie uwzględnił tego okresu
twierdząc, że w zarządzeniu resortowym figuruje nazwa sanitariusz szpitalny, a nie sanitariusz.
W ocenie Sądu Okręgowego, stanowisko to było nieuzasadnione. Przede wszystkim w świadectwie pracy pracodawca
ubezpieczonego wskazał na Dz. U. Nr 8 z 1983 r. czyli powołał się na rozporządzenie, a nie zarządzenie resortowe.
Ponadto żaden z przepisów stanowiących podstawę do przyznania emerytury nie formułuje przesłanki wskazania
przepisu resortowego. Co więcej wykładnia historyczna wskazuje na konieczność pomijania przepisów resortowych
sprzecznych z przepisami rozporządzenia.
Sąd przytoczył również wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2005 r. wydanym w sprawie I UK 41/05
gdzie wskazuje, że wykonywanie pracy na stanowisku określonym w zarządzeniu resortowym, której nie wymieniono
w wykazach A i B, stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku
emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8,
poz. 43 ze zm.), nie uprawnia do uzyskania emerytury na podstawie art. 32 ust. 1 w związku z art. 32 ust. 2 ustawy z
dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz. U. z 2004
r. Nr 39, poz. 353 ze zm.).
W świetle dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych skarżącego, zeznań świadków i samego
wnioskodawcy nie ulegało wątpliwości w ocenie Sądu Okręgowego, iż w (...) w D. jako sanitariusz wykonywał on
pracę w zespołach pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego. W dokumentach z akt osobowych nie ma żadnego
angażu który by temu faktowi przeczył. Podobnie świadkowie C. (razem z ubezpieczonym w latach 1987 – 1998)
i R. (razem z wnioskodawcą w klatach 1987 – 1998 i otrzymał emeryturę w wieku obniżonym) potwierdzili, że
wnioskodawca pracował w zespole pogotowia ratunkowego jako sanitariusz. Oprócz niego zespół tworzyli kierowca i
lekarz. Sąd Okręgowy dał wiarę zeznaniom świadków, albowiem znajdowały one potwierdzenie w dokumentach. Na
wiarę zasługiwały też zeznania wnioskodawcy które potwierdzały nie tylko dokumenty, ale i zeznania świadków.
Co do pozostałych okresów wnioskodawca nie dysponował świadectwami pracy w szczególnych warunkach. W tym
miejscu Sąd Okręgowy podkreślił, że postępowanie przed organem rentowym sprowadza się do analizy dokumentacji
zgromadzonej w aktach, którą bada się pod względem formalnym, jednakże ograniczenia dowodowe dotyczą wyłącznie
postępowania przed organami rentowymi.
Natomiast w postępowaniu sądowym dopuszczalne jest ustalenie charakteru pracy i jej okresów także w oparciu o inne
dowody. W uchwale z dnia 10.03.1984 r. w sprawie III UZP 6/84 Sąd Najwyższy stwierdził, że okresy zatrudnienia
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia
7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43) mogą być ustalane w postępowaniu
odwoławczym także innymi środkami dowodowymi, niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy (por. wyrok SN z
4.08.1999 r., II UKN 619/98, OSNP 2000/11/439). Dlatego też obowiązkiem Sądu I instancji było dopuszczenie
wszelkich dostępnych dowodów i weryfikacja ich w ramach swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.).
Ze świadectw pracy dołączonych do akt organu rentowego wynikało, iż S. W. pracował w Zakładach (...) we W.
jako manewrowy od 12 stycznia 1978 r. do 3 maja 1981 r. i jako ustawiacz od 14 lutego 1983 r. do 3 marca 1983
r. oraz od 20 sierpnia 1984 r. do 31 listopada 1987 r. jako ustawiacz. Dokumenty te nie budziły wątpliwości Sądu
Okręgowego co do ich autentyczności, ponieważ strony ich prawdziwości nie kwestionowały. Organ rentowy nie
uznał tych okresów w z uwagi na brak świadectw pracy w szczególnych warunkach. Sąd Okręgowy przyjął, że nie
było podstaw do odmowy uznania wiarygodności świadectw pracy. Uznał, że potwierdzały one pracę wnioskodawcy
w szczególnych warunkach określoną w wykazie A dziale VIII poz. 13 rozporządzenia tj. prace zakładowych służb
kolejowych bezpośrednio związane z utrzymaniem ruchu pociągów. Stanowisko ustawiacza i manewrowego figuruje
zresztą w zarządzeniu resortowym. Treść świadectw pracy potwierdził w swoich zeznaniach wnioskodawca, który
stwierdził, że w Zakładach (...) we W. była bocznica kolejowa na której pracował. Jako manewrowy pracował przy
ustawianiu wagonów, podstawianiu wagonów na konkretny tor, ich łączeniu w składy i rozłączaniu. Jako ustawiacz
wnioskodawca wykonywał pracę bardziej odpowiedzialną, bo sprawdzał czy wagony są sprawne, spisywał wykazy
wagonów z bocznic. Uprawnienia ustawiacza uzyskał z dniem 25 września 1979 r. W świadectwie pracy z dnia 23
listopada 1987 r za okres od 20 sierpnia 1984 do 30 listopada 1987 r. wskazano zresztą że ubezpieczony wykonywał
pracę w I kategorii zatrudnienia (3 lata 3 miesiące i 12 dni ).
Sąd Okręgowy uznał, że decydujące znaczenie miały dowody z dokumentów, które wiernie odzwierciedlały charakter
pracy ubezpieczonego.
Ubezpieczony osiągnął wiek emerytalny 60 lat, posiada wymagany staż emerytalny - okresy składkowe i nieskładkowe
w ilości ponad 25 lat, wykazał wymagany okres 15 lat pracy w warunkach szczególnych. S. W. spełnił zatem wszystkie
przesłanki warunkujące prawo do emerytury. Uzyskał to świadczenie od dnia (...) roku, czyli od dnia ukończenie 60
roku życia.
Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodził się organ rentowy i w dniu 23 marca 2015 r. wniósł apelację, zaskarżając
wyrok w całości. Zarzucił mu:
- naruszenie art. 184 ust. l pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu pieczeń
Społecznych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) oraz w związku z § 2 ust. l i 2, § 4 ust. l pkt 3, st. 1 i 2 rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych
warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43) oraz w związku z § 8 ust. 2 rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 4 maja 1979 r. w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia (Dz.U. Nr 13, poz. 86 ze zm.), poprzez
przyjęcie, że ubezpieczony nabył prawo do emerytury z tytułu wykonywania pracy przez co najmniej 15 lat w
szczególnych warunkach oraz zaliczonej do pierwszej kategorii zatrudnienia, podczas gdy warunku tego nie spełnił,
- naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, a w konsekwencji poczynienie
błędnych ustaleń faktycznych, co do okresów pracy ubezpieczonego w szczególnych warunkach lub w szczególnym
charakterze i przyjęcie, że ubezpieczony wykazał, że wykonywał pracę w warunkach szczególnych (bądź zaliczoną do
pierwszej kategorii zatrudnienia) w okresach od 12 stycznia 1978 r. do 3 maja 1981 r. jako manewrowy, od 14 lutego
1983 r. do 3 marca 1983 r. jako ustawiacz oraz od 20 sierpnia 1984 r. do 31 listopada 1987 r. jako ustawiacz.
Wskazując na powyższe, organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie odwołania,
ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do
ponownego rozpoznania.
W odpowiedzi na apelację z dnia 9 kwietnia 2015 r.. ubezpieczony wniósł o jej oddalenie, a także o zasądzenie od
organu rentowego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.
Kontrola instancyjna zaskarżonego rozstrzygnięcia doprowadziła Sąd Apelacyjny do wniosku, że wyrok Sądu
Okręgowego został oparty na prawidłowych
ustaleniach faktycznych, poczynionych w granicach swobodnej oceny dowodów,
o której stanowi art. 233 § 1 k.p.c., uzasadniających w całokształcie przyjętych faktów podstawę dla stanowczego
rozstrzygnięcia w sprawie. Sąd I instancji wskazał również w pisemnych motywach wyroku jaki stan faktyczny stał
się podstawą jego rozstrzygnięcia oraz podał, na jakich dowodach oparł się przy jego ustalaniu. Wbrew twierdzeniom
strony apelującej, za uprawnioną należało również uznać ocenę przeprowadzonych dowodów, zwłaszcza, że była
pełna, nie zawierała błędów logicznych, ani wewnętrznych sprzeczności. Sąd Apelacyjny przyjął zatem poczynione
w pierwszej instancji ustalenia faktyczne za własne, bez potrzeby ich korekty, czy uzupełniania, czyniąc je zarazem
integralną częścią niniejszego orzeczenia, w konsekwencji czego nie zachodzi potrzeba ich szczegółowego powtarzania.
Odnosząc się do pozostałych zarzutów, w tym co do błędnie ustalonego stanu faktycznego, należy wskazać, że
podniesione zarzuty apelacji nie podważyły poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych zwłaszcza, że w
ocenie Sądu Apelacyjnego ustalenia istotne znajdują oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym. Sąd I instancji
nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny dowodów.
Należy wyjaśnić, że swobodna sędziowska ocena dowodów może być podważona jedynie wówczas, gdyby okazała
się rażąco wadliwa lub oczywiście błędna (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2002 r., II UKN 43/01, LEX
nr 560561). Przyznanie sądowi w art. 233 § 1 k.p.c. prawa do swobodnej oceny dowodów oznacza, że do sądu
należy wybór określonych środków dowodowych według mocy ich oddziaływania na przekonanie sędziowskie oraz
prawo do ich oceny, która, mimo że jest oceną swobodną, to jednak nie może pozostawać w sprzeczności z regułami
logicznego rozumowania i wnioskowania oraz z zasadami doświadczenia życiowego (por. wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 5 lutego 2002 r., I PKN 848/00, LEX nr 560529). Zauważyć należy, że wyrażona w art. 233 § 1 k.p.c. zasada
swobodnej oceny dowodów, pozostawia sądowi orzekającemu wybór określonych środków dowodowych, sposób ich
przeprowadzenia oraz ocenę. Granice tej „swobody” wyznaczają trzy czynniki: logiczny, ustawowy oraz ideologiczny,
przez który rozumie się poziom świadomości prawnej sędziego, czyli znajomość przepisów, doktryny i orzecznictwa,
a także informacje dotyczące różnych faktów życia społecznego, kultura prawna, jak i stan pozaprawnych reguł i ocen
społecznych, do których odsyłają przepisy obowiązującego prawa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2002
r., II UKN 806/00, LEX nr 560570). Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi
dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia
życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona
przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie, III AUa
758/12, LEX nr 1223279). Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać tylko na
zaprezentowaniu przez stronę skarżącą stanu faktycznego, ustalonego przez organ rentowy na podstawie własnej
oceny dowodów (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 14 kwietnia 2010 r., I ACa 240/10, LEX nr 628186),
skoro w apelacji nie wskazuje skutecznie na istnienie którejkolwiek z opisanych powyżej przesłanek naruszenia zasady
swobodnej oceny środków dowodowych.
Przedmiotem sporu było ustalenie, czy ubezpieczony legitymuje się wystarczającym okresem pracy w warunkach
szczególnych, od którego uzależnia się przyznanie emerytury w obniżonym wieku.
Organ rentowy wskazał w apelacji, że ze świadectw pracy nie wynika, że ubezpieczony wykonywał pracę w szczególnych
warunkach. W odniesieniu do tego zarzutu, Sąd Apelacyjny podkreśla, że treść świadectwa pracy może podlegać
weryfikacji. Świadectwo pracy, jak każdy dokument nieurzędowy w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., podlega
kontroli zarówno co do prawidłowości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy
prawnej, gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym, ani organem wykonującym zadania z
zakresu administracji państwowej. Dokonana przez pracodawcę w świadectwie pracy ocena charakteru zatrudnienia
pracownika, czy też okresu trwania stosunku pracy nie jest dla Sądu wiążąca. Dokument ten podlega co do swojej
wiarygodności i mocy dowodowej takiej samej ocenie, jak każdy inny dowód. Sąd Odwoławczy podkreśla, że brak
adnotacji w aktach osobowych ubezpieczonego stwierdzających, ze ubezpieczony wykonywał pracę zaliczaną do
pierwszej kategorii czy pracę w szczególnych warunkach, nie przesądza o kierunku kwalifikacji danej pracy przez Sąd.
Wobec kompetencji Sądu do weryfikacji treści świadectwa pracy oczywistym jest, iż na skutek przeprowadzonego
postępowania dowodowego możliwe jest przyjęcie przezeń odmiennego stanowiska.
W ocenie Sądu Apelacyjnego, chybiony jest także zarzut organu rentowego wskazujący, że przesłuchania strony i
zeznania świadków winny stanowić dowód o charakterze subsydiarnym. Świadectwo pracy jako dowód z dokumentu
prywatnego nie ma silniejszej mocy dowodowej niż dowód z zeznań świadków lub z przesłuchania stron (vide: wyrok
Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 6 sierpnia 2014 r., sygn. akt III AUa 1869/13).
Prawidłowo Sąd Okręgowy ustalił na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, w tym przesłuchania
ubezpieczonego, zeznań świadków oraz akt osobowych, następujące prace w szczególnych warunkach wykonywane
przez ubezpieczonego:
- sanitariusza w(...) w D., od 1 grudnia 1987 r. do końca grudnia 1998 r. (co daje łącznie okres 11 lat i 11
miesięcy). Ta praca jest wymieniona w wykazie A dział XII pkt 4 jako „Prace w zespołach pomocy doraźnej
pogotowia ratunkowego oraz medycznego ratownictwa górniczego” (Rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie
wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 7
lutego 1983 r., Dz.U. 1983 Nr 8, poz. 43 ze zm.),
- manewrowego w Zakładach (...) we W., od 12 stycznia 1978 r. do 3 maja 1981 r. (łącznie 3 lata, 3 miesiące, 22 dni),
wymieniona w wykazie A dział VIII pkt 13 ww. rozporządzenia – „Prace zakładowych służb kolejowych bezpośrednio
związane z utrzymaniem ruchu pociągów”,
- ustawiacza w Zakładach (...) we W., od 14 lutego 1983 r. do 3 marca 1983 r. (18 dni), a także od 20 sierpnia 1984 r.
do 30 listopada 1987 r. (3 lata, 3 miesiące, 11 dni), również w wykazie A dział VIII pkt 13 „Prace zakładowych służb
kolejowych bezpośrednio związane z utrzymaniem ruchu pociągów”.
Apelujący nie kwestionował okresu pracy ubezpieczonego w szczególnych warunkach na stanowisku sanitariusza w
(...) w D.. Podważył natomiast ustalenia Sądu I instancji dotyczące okresów pracy w Zakładach (...) we W.. Sąd
Apelacyjny wskazuje, że okresy zatrudnienia w Zakładach (...) we W. niewątpliwie charakteryzowały się znaczną
szkodliwością dla zdrowia i znacznym stopniem uciążliwości. Nie ulega wątpliwości, że praca na tych stanowiskach
należy do prac ujętych w wykazie A dział VIII pkt 13 Rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego
pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 7 lutego 1983 r.
Materiał dowodowy, doświadczenie życiowe oraz zasady logicznego myślenia przemawiają za tym, że ustalenia
poczynione przez Sąd I instancji były prawidłowe.
W ocenie Sądu Apelacyjnego, łączny okres pracy S. W. w szczególnych warunkach wynosi 17 lat, 7 miesięcy i 21 dni,
bowiem do takiego okresu zaliczyć należy pracę na stanowisku sanitariusza, a także manewrowego i ustawiacza.
Zatem przedmiot sporu został prawidłowo rozstrzygnięty przez Sąd Okręgowy. Sąd Apelacyjny utrzymuje
to stanowisko, uznając, że ubezpieczony spełnił wszystkie warunki konieczne do otrzymania wnioskowanego
świadczenia.
Reasumując, zarzuty podniesione w apelacji okazały się nieuzasadnione. Orzeczenie wydane przez Sąd I instancji
odpowiada obowiązującemu prawu i brak jest podstaw do jego zmiany. Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny
na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację organu rentowego.
O kosztach zastępstwa procesowego za II instancję Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 12 ust. 1 pkt 2
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych
oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z
urzędu (t. j. Dz. U. z 2013 r. poz. 490).
SSA Romana Mrotek SSA Zofia Rybicka-Szkibiel SSO del. Beata Górska