D - Sąd Okręgowy w Bydgoszczy

Sygn. akt X Cz 259/13
POSTANOWIENIE
Dnia 28 października 2013 roku
Sąd Okręgowy w Bydgoszczy X Wydział Cywilny Rodzinny
w następującym składzie:
Przewodniczący SSO Katarzyna Chajęcka
SO Danuta Konopka
SO Edyta Dolińska-Kryś
po rozpoznaniu w dniu 28 października 2013 roku w Bydgoszczy
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z powództwa małoletniej Nicole A. reprezentowanej przez matkę I. S.
przeciwko G. A.
o zasądzenie alimentów
na skutek zażalenia pozwanego
na postanowienia Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 4 września 2013 roku w sprawie o sygnaturze V RC 694/13
postanawia:
oddalić zażalenie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 4 września 2013 roku Sąd Rejonowy w Bydgoszczy udzielił zabezpieczenia powództwa
małoletniej N.A.reprezentowanej przez matkę I. S.poprzez ustalanie, na czas trwania postępowania, alimentów od
pozwanego G. A.na jej rzecz w kwocie po 550 zł miesięcznie, płatnych do 10 dnia każdego miesiąca z góry, począwszy
od 4 września 2013 roku, do rąk matki małoletniej z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia w płatności
którejkolwiek z rat. W pozostałej części Sąd Rejonowy wniosek oddalił.
W uzasadnieniu Sąd Rejonowy przytoczył treść art.730 § 1 kpc oraz treść art. 753 § kpc. Zdaniem Sądu, powódka
uprawdopodobniła swoje roszczenie. Sąd powołał treść art. 135 § 1 kro i art. 133 § 1 kro, które określają zakres
obowiązków alimentacyjnych rodziców wobec dziecka. Sąd Rejonowy ustalił, że miesięczne koszty utrzymania
powódki kształtują się na poziomie 1700-1800 zł. Sąd przy ustalaniu wysokości zabezpieczenia wziął pod uwagę
fakt, że matka małoletniej powódki realizuje wobec niej niematerialny obowiązek alimentacyjny (art. 135 § 2 kro)
oraz to, że obecnie nie osiąga dochodów, z uwagi na zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej. Kwota 550
zł nie spowoduje o pozwanego niedostatku. Wysokość udzielonego zabezpieczenie Sąd Rejonowy ustalił mając na
względzie to, że strona powodowa nie przedstawiła jakichkolwiek informacji, które pozowałaby na ustalenie wysokości
osiąganych przez pozwanego dochodów.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł pozwany (k.20-22). Wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i
oddalenie wniosku o zabezpieczenia ewentualnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
W uzasadnieniu zażalenia podniósł, że kwota 550 zł będzie służyć matce małoletniej córki strona do wszczęcia
kolejnego postępowania egzekucyjnego w stosunku do pozwanego. Pozwany łoży systematycznie na utrzymanie
córki. Zaspokaja jej wszystkie potrzeby materialne. Opłaca powódce obiady w szkole, kupuje jej odzież, środki
czystości, wyżywienie. Przed rozpoczęciem roku szkolnego zakupił powódce całą wyprawkę do szkoły. Przekazuje jej
kieszonkowe w kwocie 100-250 zł. Zdaniem pozwanego, ciężar finansowania potrzeb dziecka spoczywa na pozwanym,
gdy tymczasem matka powódki realizuje jedynie niematerialne elementy obowiązku alimentacyjnego. Udzielenie
zabezpieczenia jest niezasadne skoro pozwany dobrowolnie spełnia wszystkie potrzeby dziecka.
Sąd zważył, co następuje:
Zażalenie pozwanego jest niezasadne.
Na wstępie Sad Okręgowy zwraca uwagę na fakt, że pozwany nie kwestionuje ustaleń Sądu Rejonowego, co do
wysokości miesięcznych wydatków na małoletnią powódkę (1700-1800 zł). Nie podnosi również zarzutu, że kwota
550 zł jest kwotą, która spowodowałaby u niego niedostatek.
Zasadniczym zarzutem pozwanego jest to, że dobrowolnie spełnia wszystkie potrzeby dziecka. Dołączył do zażalenia
swoje oświadczenie o wydatkach na córkę oraz rachunki, które miały potwierdzić tę okoliczność.
Czynienie przez pozwanego dobrowolnych wydatków na rzecz dziecka nie może mieć wpływu na kwotę udzielonego
zabezpieczenia. Zaznaczyć należy, że płacenie dobrowolnie renty alimentacyjnej przez ojca na rzecz dziecka
nie uzasadnia żądania oddalenia w tym względzie wniosku zgłoszonego przez matkę dziecka, kwestia bowiem
alimentowania dziecka, ze względu na doniosłe znaczenie społeczne nie może być pozostawiona wyłącznie dobrej woli
ojca (orz. SN z 20.2.1952 r., C 687/51, NP 1953, Nr 7).
Z przedstawionych rachunków wynika, że pozwany kupił lektury szkolne za łączną kwotę 134,41 zł (k.30), majtki
dla córki za kwotę 25,50 zł (k.26), produkty żywnościowe (k.27, 29), akcesoria rowerowe za kwotę 69,98 zł (k.28),
lekarstwa za około 55 zł (k. 29), koszule i dżinsy dla córki za 150 zł (k.29). Opłacił także wizytę u stomatologa, za którą
zapłacił 100 zł (k.29)
Brak jakichkolwiek dowodów na to, że kupił powódce całą wyprawkę do szkoły. Nie sposób uznać za kupno wyprawki,
nabycie lektur szkolnych oraz dwóch koszulek i dżinsów. Nie jest dowodem spełniania przez pozwanego wszystkich
potrzeb córki, dowód w postaci rachunku za karmę C. (k.27) ani kupno gąbki do naczyń, rękawic i dwóch przedłużaczy
(k.26-rachunek ze sklepu (...)).
Pozwany nawet nie uprawdopodobnił tego, że płaci córce za obiady w szkole, ani tego, że kupił jej przybory szkolne i
inne niezbędne przedmioty. Brak jest, na obecnym etapie postępowania, podstaw do uznania jego twierdzeń.
Nie jest zasadny zarzut pozwanego, że ciężar finansowania potrzeb dziecka spoczywa na nim, gdy tymczasem matka
powódki realizuje jedynie niematerialne elementy obowiązku alimentacyjnego.
I. S., reprezentująca małoletnią powódkę, uprawdopodobniła, miesięczne koszty utrzymania dziecka, które nie są
kwestionowane przez pozwanego.
Na podstawie art. 135 § 2 kro realizacja obowiązku alimentacyjnego może polegać na osobistych staraniach o
utrzymanie i wychowanie uprawnionego dziecka, które nie jest w stanie utrzymywać się samodzielnie, a także na
takich staraniach względem osoby niepełnosprawnej. W ten sposób wykonuje go znaczna liczba matek samotnie
wychowujących dzieci, jak też małżonków, którzy zajmując się dzieckiem, alimentują je.
Pozwany z racji faktu, iż to na matce powódki w większości spoczywa wychowanie córki stron winien przyczyniać się
do zaspokajania jej potrzeb. Niemniej jednak powyższe nie oznacza, iż koszty utrzymania córki winny spoczywać na
nim w całości. Obowiązek ten, choć w mniejszym stopniu, dotyczy również matki małoletniej powódki. Takie ustalenia
były podstawą do wydania przez Sąd Rejonowy postanowienia o zabezpieczeniu roszczenia.
W związku z powyższym Sąd oddalił zażalenie jako bezzasadne na podstawie art. 397 § 2 kpc w zw. z art. 385 kpc.