Pobierz w pdf - CzytajZaFREE.pl

Soplicowo
Publikacja na extrastory.czytajzafree.pl
Autor:
somebody
Wiosna zapowiadała swe nadejście tego roku wcześniej, niż należało się spodziewać.
Budzące trwogę odgłosy pękającej kry już od kilku dni nie pozwalały zasnąć prędzej, jak
przed drugą w nocy. Brzmiały jak relacja na żywo z pola walki, toczonej przez mitycznych
cyklopów. Potęga natury znajdowała upust w kruszeniu kilkusettonowych połaci lodowego
pola i czyniła to z tą samą łatwością, z jaką łamiemy wigilijny opłatek, składając życzenia
najbliższym. To porównanie zrodziło się przed chwilą w mojej głowie; Sven nie miał nikogo
bliskiego, z kim mógłby przełamać opłatek, podobne skojarzenie było więc raczej tym, na co
nie mógł się zdobyć. Wszystko to tłumaczyło zresztą po części miejsce na ziemi, jakie sobie
obrał i całą tę zafajdaną robotę, którą się trudnił każdego prawie dnia, nie wyłączając
niedziel. W niedzielę słychać było niekiedy dzwony na kościelnej wieży w sąsiedniej wiosce,
nie ciągnęło go tam jednak. Można tam było spotkać nielicznych wiernych, na dobrą sprawę
zupełnie mu podobnych, nie było to jednak tym, za czym nadmiernie tęsknił. Wolał
poświęcić niedzielne popołudnie na mozolną reperację uszkodzonych sieci, smołowanie
spękanej skorupy rybackiego kutra, albo wiercenie przerębli, w których instalował
wymyślne przynęty. Złowione na nie ryby oddawał hurtem szczeniakowi z pobliskiej
przystani, za przysłowiową czapkę śliwek. Gdyby spróbował sam spieniężyć je na targu,
uzyskałby z pewnością kilkakrotnie więcej, wymagałoby to jednak poświęcenia kilku
cennych godzin, z tym zaś pogodzić by się nie mógł. Zawieszał więc na hakach
nieoskórowane filety z dorsza, lub ociekające krwią skrawki wieprzowej wątroby, po czym
wracał tam pod wieczór, by zebrać mizerny połów. Gówniarz zostawiał mu za niego tyle
akurat, by starczało na tytoń i bibułki, czasem zaś i na butelkę podłego, pędzonego przez
tubylców bimbru. Sven odmóżdżał się nim potem, mieszając bulgoczącą zawartość kociołka
z gorącym lepikiem. Gorzałka była naprawdę paskudna i Sven dziwił się samemu sobie, że
jest w stanie przełknąć kolejną szklaneczkę; gdyby wlał miarkę do pełnego żłobu, koń z
pewnością zrezygnowałby z wieczornego owsa. Podobnie było i dzisiaj. Wlewał w siebie
bezwiednie zawartość butelki, choć smakowała jak płyn do chłodnic (a może była nim
faktycznie?) i czekał, aż lepik nabierze pożądanej konsystencji. Rybacki kuter, drzemiący na
drewnianych kozłach i czekający na kolejny zabieg, pamiętał lepsze czasy. Jak spracowane
dłonie miejscowych rybaków, spękane klepki poszycia nosiły na sobie mnóstwo śladów.
Gdyby nie kolejna warstwa smoły, którą Sven miał zamiar je za chwilę pokryć, mogłyby nie
doczekać jesieni. Martwiło go szczególnie głębokie otarcie na lewej burcie; wgniecenie było
naprawdę solidne i musiał zdecydować, czy wymieni uszkodzone elementy, czy też da sobie
spokój i jedynie zakonserwuje je grubszą warstwą gorącej smoły. Im mniej palącej nalewki
przykrywało dno butelki, tym bliższy był wyboru drugiej, mniej męczącej opcji. Zestawił
kociołek z ogniska i zamieszał aż do dna szerokim, wysłużonym pędzlem. Po chwili przyjrzał
mu się z krytyczną uwagą, marszcząc brwi, po czym rzucił go na stos żarzących się polan.
Strona: 1/16
Wszelkie prawa zastrzeżone dla CzytajZaFree | Zobacz opowiadanie na extrastory.czytajzafree.pl
Buchnął ogień tak żywy, jakby podsyciła go zawartość niedopitej szklanki paskudnej,
miejscowej mikstury.
-Sven Hedlund? - głos mężczyzny brzmiał jak dobiegający z zaświatów.
Nie powinno go to dziwić, skoro w zaświatach leżała dla niego nie tylko Mgławica
Andromedy, ale i najbliższa wieś, z widoczną stąd drewnianą wieżycą kościoła, do którego
nie uczęszczał. Wszystko, co nie mieściło się w zataczanym wzrokiem kręgu, było mu
zupełnie przecież obce, a przez to obojętne, jeśli nawet nie wrogie.
Kimkolwiek okaże się za chwilę przybysz, już teraz był niepożądanym gościem.
-Tak. A o co chodzi? - odpowiedział w sposób, który nie pozostawiał złudzeń co do jego
niechęci. Ktoś powitany tak wylewnie, powinien załatwić sprawę, z którą przyszedł i jak
najprędzej wracać, skąd przychodził. Smoła zaczynała stygnąć...
-Przesyłka. Polecona - przybysz okazał się doręczycielem poczty, co nie czyniło go
wcale mniej egzotycznym. Gospodarz nie spodziewał się korespondencji, gdyż, jak sądził,
nie miałby jej kto wysłać. Rachunki za energię i olej opałowy opłacał za niego
właściciel sklepu po drugiej stronie kanału; zainteresowane tym instytucje wysyłały je na
jego adres, sklepikarz zaś doliczał mu ich wartość przy okazji kolejnych zakupów.
Nie powinno to nikogo dziwić, skoro był również właścicielem tej chylącej się ku upadkowi,
rybackiej chaty i skrawka nabrzeża. List? Sven nie umiał sobie przypomnieć, kiedy otrzymał
ostatni. W każdym razie ziemię porastały wtedy jeszcze wielkie paprocie i gigantyczne
skrzypy, a z termalnych źródeł buchały kłęby pary wodnej i siarkowodoru. Ściskał teraz w
dłoniach szarą kopertę i wyglądał jak ktoś, kto ujrzał ducha. Duchy, z tego, co słyszał, były
jednak na ogół niewyraźne
i rozmyte; podbródek listonosza zaś rysował się wyjątkowo ostro. Na dodatek pokrywał go
trzydniowy zarost.
-Musi pan pokwitować. Tutaj - dłoń w futrzanej, jednopalczastej rękawicy, wskazywała
miejsce na samokopiującym formularzu. W drugiej listonosz dzierżył długopis. Tusz
zgęstniał na tężejącym mrozie i podpis zajął dłuższą chwilę.
-Dziękuję. I do zobaczenia! - doręczyciel słusznie nie spodziewał się herbaty z rumem.
Odwrócił się na pięcie i podreptał w gęstniejący już półmrok.
Koperta była, jak wspomniałem już, z szarego papieru. Nosiła ślady długiej drogi, którą
przebyła od momentu nadania przesyłki. Upstrzona znaczkami pocztowymi i kolekcją
pocztowych stempli, mogłaby stać się łakomym kąskiem dla filatelisty. Na jej rewersie
widniała nadwyrężona, ale wciąż chroniąca jej zawartość, lakowa pieczęć. Nie widniało tam
za to nazwisko nadawcy. Sven spojrzał z żalem na wiadro zgęstniałej smoły i dogasający
ogień, po czym skierował się w stronę chaty, wciąż nie mając w sobie tyle odwagi, ile jej
było trzeba, by złamać lakowy odlew. Zrobił to dopiero wewnątrz, gdy już pozbył się
wierzchniego odzienia i postawił przy kominku buty. Spodziewał się najprędzej druku,
wysłanego przez jakiś urząd, czy instytucję, z tym większym więc zdumieniem rozpostarł
sfatygowaną kartkę papieru, pokrytą starannym, odręcznym pismem. Zapadł się w objęcia
fotela na biegunach i czytał w skupieniu, mimo jego głośnych skrzypnięć. Za drzwiami
rozpętała się w tym czasie ostatnia już chyba, przedwiosenna zamieć.
Zdumiewała staranność, z jaką autor listu prowadził pióro. Tak! List pisany był piórem.
Niewykluczone, że piszący maczał stalówkę w kałamarzu; świadczyć o tym mogły drobne
plamki atramentu, którymi list był usiany. Brak wprawy dotyczył jednak jedynie
posługiwania się archaicznym narzędziem, reszta była perfekcyjna. W każdym razie krój
Strona: 2/16
Wszelkie prawa zastrzeżone dla CzytajZaFree | Zobacz opowiadanie na extrastory.czytajzafree.pl
pisma nosił wszelkie znamiona starej, dobrej szkoły, a poszczególne litery wycyzelowane
były tak perfekcyjnie, jakby piszący zdawał w tym liście egzamin z kaligrafii.
Drogi Svenie! Stockholm 21.02.2004
Piszę do Ciebie, choć najmniej się tego spodziewasz. Jak sądzę, fakt mojego istnienia
i łączącej nas więzi pozostawał Ci dotąd nieznanym. Wspominając Twojego ojca nie
zdziwiłbym się, gdyby okazało się prawdą, że nad nieświadomością swoją nie uroniłeś
jednej nawet łzy i niewiele byś poświęcił, by z nią zerwać. Nie twierdzę bynajmniej, iżby
ojciec Twój był zimnym, wyrachowanym sukinsynem, prawdą jest jednak, że latami nie
utrzymywaliśmy ze sobą kontaktu, mimo iż wydała nas na świat ta sama kobieta.
Próbowałem to zmienić nie jeden raz, Bóg mi świadkiem na niebie. Ostatnia próba miała
miejsce na tydzień przed tym, jak w pożarze platformy wiertniczej przeobraził się w garść
popiołów, które pochwyciła słona bryza. Na tydzień przed tą tragedią telefonowałem do
niego w nadziei, że zgodzi się na spotkanie ze mną. Zbył mnie jakąś, rzekomo istotną, moim
jednak zdaniem nieistniejącą przeszkodą. Odkąd matka Twoja, wydając Ciebie na ten świat,
sama przeniosła się na tamten, ojciec Twój, Ingvar Hedlund, mistrz wiertniczy, do reszty
zdziwaczał. Popadł w rodzaj społecznej katatonii, do tego stopnia głębokiej, iż nie wziął
najmniejszego udziału w przygotowaniach pochówku, a na samym pogrzebie widziano go
bodaj przez chwilę. Pamiętać tego nie możesz; liczny zespół lekarzy walczył wtedy właśnie
o utrzymanie przy życiu wątłego wcześniaka, któremu pępowina owinęła się wokół szyi,
doprowadzając niemal do martwicy. Wielu z nich podawało Cię potem za przykład tego, że
nie ma rzeczy niemożliwych. Tak oto Twój własny pochówek nie doszedł do skutku, a nie
muszę Ci podpowiadać, że byłby nader skromny i nie zgromadziłby tłumów. Ojcu Twojemu
nie sprawiło to, na dobrą sprawę, najmniejszej różnicy; zachowywał się tak, jakbyś nigdy nie
istniał. Po pogrzebie małżonki zaś nawet nie pojawił się w klinice, w której spędziłeś
pierwsze trzy miesiące życia. Dwa z nich przepił z kretesem, niemalże tracąc przez to pracę.
W trzecim wyprostował się na tyle akurat, by się jej oddać bez reszty, co trwało dwa
miesiące raptem; nagła erupcja gazu spowodowała wybuch wtedy właśnie, gdy pakował
manatki po dwutygodniowej zmianie, czekając na mający go zabrać śmigłowiec. Czy
zjawiłby się po swego syna, zapytasz? Udam, że nie słyszałem pytania.
Myślę bowiem, że w jakiś pokrętny sposób obwinił Cię bez reszty o śmierć Anny,
przekreślając Twoje istnienie już w chwili, w której gasła. Sądzę też, że gdyby Bóg
oszczędził mu nagłej i przedwczesnej śmierci, on sam nie oszczędziłby Tobie losu, jaki Cię
później spotkał. Być może byłby to inny sierociniec niż ten, który pamiętasz, być może
paczka pod choinką byłaby obfitsza, a na Twoją edukację łożyłby regularnie tajemniczy
sponsor, nie zmieniłoby to jednak niczego tak naprawdę. Tak, czy inaczej, życie Twoje
potoczyło się znaną Tobie drogą, a we mnie przez tych trzydzieści lat narastał wyrzut
sumienia, że na to pozwoliłem. Mam go aż do dzisiaj, uwierz mi, nie daje mi spokojnie
zasnąć. Od pewnego czasu dojrzewało we mnie pewne postanowienie, owocem którego jest
ten list (oby do Ciebie dotarł). Długo zbierałem słowa, by móc go napisać. Nie ma zresztą
pewnie takich słów, które uczyniłyby rzecz całą mniej trudną. Od minionej jesieni już wiem,
gdzie osiadłeś i czym się trudnisz... Wiem znacznie więcej, by nie powiedzieć: prawie
wszystko. Odnalezienie Ciebie kosztowało mnie mnóstwo czasu i środków, było jednak
możliwe. Zależeć może już teraz jedynie od Ciebie, czy się na coś przyda. Nie podaję Ci
numeru swego telefonu wiedząc, że nie zadzwonisz. O czym zresztą mielibyśmy rozmawiać
przez telefon? O połowach dorsza? Właśnie. Podaję Ci swój adres w nadziei, że całą rzecz
przemyślisz i odwiedzisz swego wuja, zanim ten uda się na wieczną wachtę.
Szczerze Tobie oddany
Strona: 3/16
Wszelkie prawa zastrzeżone dla CzytajZaFree | Zobacz opowiadanie na extrastory.czytajzafree.pl
Rolf Hedlund
Skończył czytać. Przebiegł jeszcze wzrokiem po kolumnach starannie wykaligrafowanego
tekstu i odłożył kartkę na stół. Zdał sobie nagle sprawę z tego, że ledwie zdołał pohamować
potrzebę rzucenia jej w czeluść dogasającego już kominka.
*****
Minęły dwa miesiące. Kra spłynęła do morza, a brzegi wysepek zazieleniły się soczyście.
Dobiegł też końca remont krypy, mającej przynieść Svenowi kromkę uczciwego chleba.
Zwodował ją i przeniósł pod jej pokład większość skromnego dobytku. Gdy już wypływał w
morze, niekoniecznie traktował swoją chatę jak przystań, do której powraca się przed
nastaniem nocy. Niekiedy cumował w zupełnie sobie nieznanych miejscach i spędzał noc
w bezludnej dziczy, zasypiając przy ogniu; innym zaś razem zostawiał kuter w którymś
z rybackich portów i szukał sobie zacisznego miejsca, gdzieś blisko kuchni w rybackiej
tawernie. Jeśli nie wypraszano z niej gości przed nastaniem świtu, można tam było i posilić
się, i napić, wreszcie również przysnąć. Snu nie potrzebował wiele. Wystarczało mu kilka
następujących po sobie, chrapliwych drzemek, których nikt pozostający przy zdrowych
zmysłach nie nazwałby snem. Wplatał pomiędzy nie kolejne dzbany lokalnego piwa, jak
wytrawny scenarzysta kolejne epizody umieszcza pośród scen pozbawionych napięcia. Nad
ranem mył się gdzieś, na ogół w zimnej wodzie, po czym wypływał sprawdzić zastawione
sieci. W zależności od obfitości połowu, wracał potem na kilka dni do swej rybackiej stanicy,
lub zarzucał sieci ponownie, by spróbować taniego piwa w innym barze. Tak było i tym
razem. Po pierwszym dniu wybrał się aż pod Sundsvall, pełen obaw, czy wystarczy mu
paliwa, by tam dopłynąć. Pogoda była dość podła i minął po drodze tylko jeden rybacki
kuter, duży i rzęsiście oświetlony. Odpowiedział na rzucone mu z mostka pozdrowienie, po
czym popłynął dalej, nasłuchując pokasływania leciwego już diesla. Starannie wybrał
miejsce i postawił sieci. Po godzinie był już w opustoszałym porcie, w którym cumowało
tylko kilka niewielkich jednostek. Siąpił deszcz, czyniąc wrażenie chłodu jeszcze bardziej
dojmującym. Sven zatankował dwie beczki ropy, po czym umocował cumy w pobliżu
miejscowej gospody. Poczuł nagły przypływ zmęczenia. Pracę, którą wykonywał, trudno
było nazwać nadludzką, wiedział jednak, że kutrami, mniejszymi od tego, w morze
wypływało zazwyczaj dwóch rybaków. Najczęściej był to ojciec wraz z synem, albo dwóch
braci, czy sąsiadów. Decydowały o tym względy bezpieczeństwa (czasem Sven zastanawiał
się, czy przypadkiem nie łamie jakichś nowych przepisów w tym względzie), przy okazji
jednak praca, jaką miał do wykonania, dzielona była tam pomiędzy dwóch mężczyzn, którzy
nie zasypiali później ze zmęczenia przy pierwszym już kuflu. Zastanawiał się właśnie nad
tym, czy wybrał właściwe miejsce na zarzucenie sieci. Dwanaście metrów głębokości i
płaskie, piaszczyste dno. Jeśli miał trochę szczęścia, podejmie rano dużą partię dorsza i
będzie mógł wracać do domu, by ogrzać się przy kominku. Dorsz obłożony był wprawdzie
limitami połowu, on jednak swojego dotąd nie wyczerpał i cieszyła go ta ryba w sieci. Lubił
ją też oglądać na rozgrzanej patelni, skąpaną w świeżym maśle. Wchodząc do gospody
mimowolnie wciągnął w nozdrza zapachy dobiegające z kuchni. Skrzywił się z niesmakiem.
Za smażenie ryby na maśle kucharzowi groziło tu chyba łamanie kołem i zrywanie paznokci.
Przez kuchenne okienko dochodził smród przegrzanego oleju, wypełniającego frytkownicę,
którego nie zmieniano pewnie od miesiąca. Sven zamówił duże piwo, kierując wymowny
gest w stronę karczmarza, po czym rozejrzał się za spokojnym miejscem, w którym spędzi
kilka godzin. Piwo okazało się zimne
i orzeźwiające. Rozkoszował się nim chwilę, po czym zmrużył oczy, opierając głowę o słup
Strona: 4/16
Wszelkie prawa zastrzeżone dla CzytajZaFree | Zobacz opowiadanie na extrastory.czytajzafree.pl
podtrzymujący krokwie. Zasnął.
Śnił o wielkiej ławicy dorodnych dorszy, napływających od północy prosto
w zastawioną przez niego pułapkę. Choć nigdy tego nie robił, we śnie zanurzył się w morzu
i uczepiony stępki obserwował, jak żywe srebro wlewa się w jego wontony. Było go całe
mnóstwo! Nieprzerwany strumień napływał wciąż, wypełniając naprawiony zimą rękaw,
nadając mu pulsujący kształt, jakby sieć nagle ożyła własnym życiem, przybierając obłą,
mieniącą się barwami tęczy formę. Kuter zakołysał się i jęknął jak zraniony kaszalot, po
czym zaczął nabierać wody, zanurzając się coraz głębiej. Sven rzucił się z nożem w zębach
przed siebie, w nadziei, że zdąży odciąć liny wiążące łódź z wciąż pęczniejącym balastem.
Walcząc z brakiem tlenu w płucach, pochwycił rękojeść noża, ten jednak wyśliznął się i
zanurkował gwałtownie, jak wystrzelony z kuszy, wielorybniczy harpun. W słonej, zimnej
wodzie, zmąconej przez plankton, widać go było jeszcze tylko przez sekundę, albo dwie.
-Proszę pana! Wszystko w porządku?- głos dobiegał z powierzchni, Sven ledwie go więc
słyszał. Chętnie oddałby teraz resztkę tlenu zalegającego w płucach, by zaświadczyć, że na
połów udał się samotnie i nikt nie ma prawa wychylać się przez burtę, nawołując go.
Kimkolwiek jednak był intruz, nic sobie z jego świadectwa nie robił.
-Czy coś panu dolega?! - wołał coraz natarczywiej. Na dodatek uderzył Svena
w policzek, choć dzieliły ich całe metry słonej głębi.
-Niech się pan zbudzi!
Sven uniósł powieki, ukazując tęczówki oczu, niebieskie jak woda wypełniająca fiordy.
Powrót do rzeczywistości zabrał mu tylko tyle czasu, ile grającym w kącie sali w kości trzeba
go było, by potrząsnąć kubkiem. Po chwili wnikliwie, przytomnym już wzrokiem, przyglądał
się mężczyźnie, który przerwał mu sen. Wyraźnie tu nie pasował, przynajmniej biorąc pod
uwagę strój. Bardzo dobry gatunkowo, być może nawet uszyty na miarę, garnitur z nie
znanej Svenowi tkaniny uzupełniał równie wykwintny kapelusz, na poręczy krzesła zaś
spoczął w nieładzie płaszcz z wielbłądziej wełny, wytworny i chyba miły w dotyku. Przez
moment walczył z sobą w każdym razie, by go nie dotknąć i nie sprawdzić, czy faktycznie
miły. Otrząsnął się z resztek snu i zmarszczył groźnie brwi, wpatrując się w intruza. Od lat
już zmagał się samotnie z morzem, wydzierając mu codziennie łyżkę strawy; był więc wciąż
jeszcze młodym, barczystym mężczyzną, o szerokich ramionach i potężnych bicepsach, z
którym nie należało zadzierać. Wiedzieli o tym wszyscy, którym nie dawał postawić sobie
piwa. Ludzie, pośród których się obracał, dysponowali prostym i czytelnym kodeksem
postępowania. Jeden z jego punktów mówił: "nigdy nie dosiadaj się do samotnego
myśliwego, jeśli cię o to nie poprosił". Nieproszony gość najwyraźniej studiował dotąd inne
księgi.
-W czym mogę być panu pomocny?- wycedził Sven, prawie nie rozchylając warg. Ktokolwiek,
słysząc te słowa, dopatrywał się w nich świadectwa dobrego wychowania i ogłady, powinien
czytać mniej tanich romansów dla dorastających pensjonarek.
Dobiegający czterdziestki wielbiciel doskonale skrojonych marynarek nie od razu
odpowiedział. Lustrował przez chwilę zadymioną izbę, jakby chciał się upewnić, że
pozostawił sobie drogę odwrotu. Ogrzewał dłonie glinianym kubkiem, z którego parowało
grzane wino, snując korzenny, intensywny aromat. Wreszcie spojrzał Svenowi prosto w oczy.
Jego własne dalekie były od błękitu. Stalowoszare, jak u wilka, nieprzeniknione, jak u
wieszczki. Sven nie był tchórzliwy, poczuł jednak, jak jego serce gwałtownie przyspiesza.
-Zainteresowała mnie pańska łódź- powiedział mężczyzna półgłosem, jakby zależało mu na
dyskrecji. - Widziałem jak ją pan cumował.
Sven właśnie tego się spodziewał. Na dodatek chyba to sobie wywróżył. Jeszcze przed
Strona: 5/16
Wszelkie prawa zastrzeżone dla CzytajZaFree | Zobacz opowiadanie na extrastory.czytajzafree.pl
godziną snuł rozmyślania o przepisach, które pewnie łamał, wyprawiając się samotnie w
morze. Przyjdzie mu teraz podzielić się jutrzejszym zyskiem.
-Tylko czy wielbłąd okaże się wystarczająco głodny? - pomyślał.
Na wszelki wypadek postanowił sobie, że będzie nieco milszy.
-W starciu z urzędnikiem, ściskającym ci jaja, nie masz przecież lepszej opcji- snuł swoje
rozważania, siląc się na uśmiech, który przy sporej dawce wyobraźni można było wziąć za
przejaw uprzejmości.
-Pływam z ojcem zazwyczaj, wczoraj rano jednak złapał go atak podagry. Palec u jego
prawej stopy spuchł tak, że nie mógł włożyć butów. A jeść coś trzeba...Mam nadzieję, że
pan zrozumie. Nie mamy innego źródła utrzymania.
Wyraz twarzy Bardzo Ważnego Inspektora ewoluował. Jej mimika ożywiła się wyraźnie, a w
kącikach ust pojawiła się namiastka uśmiechu. Nie wróżył chyba jednak niczego dobrego.
-Pan Hedlund?- spytał wyraźnie i, tym razem, głośno.
-Tak.
-Sven Hedlund?
-W rzeczy samej.
-Syn świętej pamięci Ingvara Hedlunda?
-Skurwysyn! Jaja sobie ze mnie robi! Od samego początku wie więcej, niż po sobie zdradził!
Spisał numer boczny łodzi i zadzwonił, gdzie trzeba. A teraz znęca się nade mną, jak nad
burą suką!- Sven,przeżuwając tę myśl, nie miał najszczęśliwszej miny. Wyobraźnia
podsuwała mu obraz trumny
z uchylonym wiekiem. Wystawała spod niego prawa stopa nieboszczka ojca, z potwornie
opuchniętym dużym palcem, owiniętym w pożółkłe, zetlałe bandaże. Parsknął śmiechem.
Nie umiał go powstrzymać. Po chwili rechotał, jak łaskotany pod pachą gęsim piórem.
-Dobrze. Ma mnie pan- zaczął, gdy już uporał się z wybuchem wesołości. Nieboszczyk ojciec
wciąż kiwał na niego dużym palcem prawej stopy, Sven udawał jednak, że tego nie widzi.
-Nie mam z kim dzielić tej spróchniałej krypy. A gdyby mi przyszło dzielić się z kimś tym, co
złowię, skończyłbym pod mostem, albo wyciągnął do was rękę po zasiłek.
Przybysz dopił wino, pozostawiając na dnie kubka goździki i wymoczony do cna plaster
pomarańczy. Odstawił naczynie i sięgnął do wewnętrznej kieszeni płaszcza, przewieszonego
przez poręcz krzesła. Po chwili położył przed Svenem wizytówkę.
-Nie zdążyłem się przedstawić, nie jestem jednak tym, za kogo mnie pan bierze.
Sven rzucił okiem na mały, biały kartonik. Widniał na nim napis, który gmatwał całą
sytuację jeszcze bardziej:
"Stig Sandberg. Kancelaria Notarialna Engström i Partnerzy"
Opróżnił kufel z ciepłego już piwa i poprosił o następne, po czym zwrócił się do swego
rozmówcy bardziej stanowczo, niż dotąd.
-Czym właściwie mogę panu służyć?!
-Szukałem pana od miesiąca, gdyż na mocy pełnionej przeze mnie funkcji jestem
wykonawcą ostatniej woli pańskiego wuja, Rolfa Hedlunda.
-Mojego wuja?- Sven przypomniał sobie o liście, który wciąż tkwił w wewnętrznej kieszeni
sztormowej kurtki, zaplamionej niemiłosiernie rybim śluzem.
-Nie inaczej. Otóż, zanim odszedł z tego świata, mój klient ustanowił pana swoim
spadkobiercą. Jedynym spadkobiercą, panie Hedlund.
*****
W rybackiej wiosce nie mówiło się o niczym innym od przeszło tygodnia. Stugębna plotka
niosła ciągle nowe wieści, w tylu różnych odmianach na dodatek, że już nikt nie miał pojęcia,
która z nich najbliższa jest prawdzie. Na wszelki więc wypadek powtarzano bezkrytycznie
Strona: 6/16
Wszelkie prawa zastrzeżone dla CzytajZaFree | Zobacz opowiadanie na extrastory.czytajzafree.pl
każdą z wersji, by nie pominąć właściwej. Osobą niezmiernie popularną był stary, ślepy
Eskimos, proszący o jałmużnę na schodach kaplicy. Nie ruszał się stąd latami, musiał więc
siłą rzeczy wiedzieć najwięcej, choć sam gwałtownie temu przeczył. Zbyt nachalnych,
spragnionych potwierdzenia swych teorii, przeganiał zresztą sękatym kijem, służącym mu
za laskę. Niezdrowe zainteresowanie osobą żyjącego po drugiej stronie kanału odludka, nie
uszło też uwadze wielebnego Magnusa. Po niedzielnym nabożeństwie, przestrzegał za
Świętym Pawłem przed korzeniami wszelkiego zła, którymi zawsze okazuje się chciwość.
Nie ostudziło to gorączki domysłów; chciałbym być złym prorokiem, mam jednak wrażenie,
że podsyciło ją nawet. Pieniądze, zwłaszcza te cudze, od niepamiętnych czasów stanowiły
ulubiony temat, który roztrząsano nie tylko po wieczornych nabożeństwach. Sven, chyba
jeszcze o tym nie mając pojęcia, awansował do roli lokalnej osobistości, z którą każdy musi
się liczyć. Do znajomości z nim zaś przyznawał się tu teraz każdy, choć niewielu z nich
wiedziało, jak ich bohater wygląda i czym się do tej pory trudnił. Chłopak, który sprzedawał
złowione przez Svena na haki węgorze i dostarczał mu za nie tytoń, plasował się w rankingu
popularności zaraz za przyodzianym w pokutnicze szaty Eskimosem, opowiadając zresztą
niestworzone historie o opróżnionych wspólnie beczułkach rumu i braterstwie krwi, jakie
miało go łączyć ze Svenem Hedlundem. Zaniedbane domostwo, z którego komina od tylu
już dni nie wędrowała w niebo smuga dymu i zacumowany przy nabrzeżu kuter, podsycały
plotki, główny ich bohater najwyraźniej zapadł się zaś pod ziemię, nie mając ochoty brać
czynnego udziału w całym tym przedstawieniu. Nikt nie dysponował więc wiedzą z pierwszej
ręki na temat tego, co go spotkało, zdolną potwierdzić krążące po okolicy wieści, albo zadać
im kłam. I tylko stary Eskimos, jedynie diabli zresztą znali jego imię, najwyraźniej coś
wiedział. Milczał jak dotąd, w milczeniu tym było jednak teraz coś zawiesistego, jak w
przydennych osadach. Jego pokryte bielmem oczy miały tajemniczy wyraz, jeśli to w ogóle
możliwe, a pełna wyczekiwania poza zwiastowała nadejście wielu wydarzeń, które on
zdawał się już przeczuwać.
*****
Sven po raz pierwszy wybierał się do stolicy. Nie był to żaden wstyd, jeśli zważyć, że jeszcze
przed tygodniem wyprawa do najbliższego miasteczka zdawała mu się przedsięwzięciem
tyle samo czasochłonnym, co bezcelowym. Od dawien dawna wiódł pustelniczy żywot
i przywykł do niego, najbardziej chwaląc sobie przewidywalność, zaraz potem zaś poczucie
niezależności. Miał przecież to, za czym wielu mogło jedynie zatęsknić; nieskrępowaną
przestrzeń, widok z okna zapierający dech w piersiach i świadomość samowystarczalności,
której nikt nie był w stanie w nim zaburzyć. Rzecz jasna zdawał sobie sprawę z faktu, że inni
ludzie żyją inaczej, podejmując co rano walkę o wytyczoną sobie zdobycz, ścierając się we
wzajemnych utarczkach i zakładając wymyślne pułapki, by usidlić konkurencję, gdy jednak
rozważał to na trzeźwo, dochodził do przekonania, że wcale im tego nie zazdrości. Ci, którzy
zabrnęli wysoko, częstokroć spadali nagle, łamiąc kości. Jego egzystencja opierała się na
drobnych, codziennych zabiegach, podejmowanych po to, by przetrwać do następnego dnia;
politykę drobnych kroków okupował jednak proporcjonalnie niewielkim ryzykiem. Nie miał
wrogów, co pozwalało mu zaakceptować fakt, że nie miał też przyjaciół. Niczego nikomu nie
zawdzięczał, nikt nie mógł więc zaskoczyć go nagłym oczekiwaniem odpłaty. W jego życiu
nie było też kobiet, jeśli nie liczyć kilku młodzieńczych zauroczeń. Z tego, co słyszał, kobiety
na ogół nie poruszały się samotnie; w parze z każdą podążał jakiś potencjalny kłopot. Żyjąc
bez nich, wystrzegał się więc problemów, z którymi zmagać się pozwalał innym. Rozmyślał
teraz o tym wszystkim, rejestrując przebytą drogę zza ciemnej szyby klimatyzowanego
Volvo. Limuzyna miała szofera, który, nawet jeśli był z natury człowiekiem rozmownym, nie
mógł mu tego zademonstrować. Dzieliła ich gruba warstwa szkła, czy poliwęglanów.
Strona: 7/16
Wszelkie prawa zastrzeżone dla CzytajZaFree | Zobacz opowiadanie na extrastory.czytajzafree.pl
Kupiony Svenowi przez Stiga garnitur leżał na nim, jak koszula mitycznej Dejaniry, utkana
z żywego ognia. Krawat pod szyją, którego sam nie zawiązałby za wszystkie skarby
Wikingów, ograniczał ruchy głową i przynosił uczucie skrępowania. Na dodatek ubranie
budziło w Svenie nieodparte skojarzenia z sadystycznym wychowawcą, który miał nad nim
pieczę przez trzy ostatnie lata pobytu w sierocińcu. Skurwiel nosił się elegancko i z
przesadną dbałością o detal. Często przerywał w pół zdania wygłaszaną przy tablicy kwestię,
by poślinić róg wydobytej z kieszeni chusteczki i zetrzeć nim jakąś drobną, tylko jemu
wiadomą skazę
z nienagannie wyglancowanych półbutów, lub też, by strzepnąć z rękawa gabardynowej
marynarki niewidzialny paproch. W wolnych chwilach oddawał się też swoim pasjom:
podszczypywał co bardziej rosłe wychowanki, a krnąbrnych chłopców uderzał po palcach
dłoni długą, drewnianą linijką, pytając, czy bolało. Powtarzał to tak długo, aż uznał, że
odpowiedź była szczera.
Droga dłużyła się bardzo i tylko klasyczna muzyka, dobiegająca z kilkunastu naraz
głośników samochodowego audio, czyniła ją czymś do zniesienia. Muzyka... Praktycznie żył
dotąd bez potrzeby obcowania z nią. Co jeszcze czeka na niego tam, za przyciemnianym
szkłem? Nie wiedział. Nie miał nawet pojęcia, dokąd wiezie go starszy mężczyzna w liberii, o
ostrych rysach twarzy i urodzie południowca. Zdumiony biegiem wydarzeń, poddał im się
prawie bezkrytycznie i bezwolnie. Zaczynało to do niego docierać, budząc uśpioną
ostrożność. Poluźnił krawat. Jechał na spotkanie nieznanego, a na dobrą sprawę nie zadał
ani jednego pytania, z których każde byłoby usprawiedliwione w jego położeniu! Wuj. Kim
był? Czym się trudnił? Dlaczego zadał sobie aż tyle fatygi, by go odnaleźć? To ostatnie
wydawało się najbardziej oczywiste. Ludzie stojący nad grobem często zachowywali się
nieodpowiedzialnie, owładnięci jakąś ideą, co do której realizacji mieli wątpliwość, czy
wystarczy im czasu. Co to jednak zmieni? Dlaczego pozwolił wtłoczyć się w ten cholerny
garnitur, zamiast pilnować własnych spraw? Jego kuter... Wciągnięta na piasek łódź
rozsychała się właśnie, jak stare skrzypce. Przedmieścia Sztokholmu rozświetliły wnętrze
wozu dziesiątkami kolorowych neonów, zwiastujących mu wkroczenie w bramy świata, do
którego przecież nie należał. Czuł, że przynależności do niego nie zapewni mu najlepiej
nawet uszyte ubranie, starannie wypielęgnowane paznokcie, ani nawet ta cholerna
limuzyna
z wypożyczalni, na którą jakiś księgowy nie poskąpił trzech tysięcy koron za godzinę.
*****
Podjazd przed hotelem Sheraton był o tej porze pusty, mimo tego tonął w rzęsistym blasku
parkingowych lamp. Tylko kilkanaście pokoi miało swoich gości, a w hotelowej restauracji
nienagannie wyfraczeni kelnerzy szukali sobie alibi, polerując platerowane sztućce. Jakaś
kobieta grzała stołek przy barze, sącząc Martini on the rocks i najwyraźniej wypatrując
kogoś, kto za nie zapłaci. Sven szukał daremnie klamki na wewnętrznej płaszczyźnie drzwi,
pokrytych kanadyjskim orzechem i marszczoną skórą. Drzwi otworzyły się po chwili
z pomocą jednego z hotelowych portierów. Towarzyszył mu usłużny uśmiech i pełne
dyskrecji zainteresowanie.
-Pan Sven Hedlund? - spytał portier o pół tonu głośniej, niż było to niezbędne.
-Tak. To ja - zdał sobie sprawę z tego, że wysiada przed hotelem, nie mając nawet jednej
walizki. Poczuł się jak ktoś niekompletnie ubrany, zjawiający się na eleganckim przyjęciu w
godzinę po uroczystym toaście za zdrowie gospodarzy.
-Pan pozwoli zatem. Wszyscy już czekają.
-Pięknie! Spóźniłem się więc naprawdę. Wszyscy? Niby ilu ich tam matka miała? - Sven
Strona: 8/16
Wszelkie prawa zastrzeżone dla CzytajZaFree | Zobacz opowiadanie na extrastory.czytajzafree.pl
tracił właśnie resztki równowagi. -Wygląda na to, że ktoś przywiązuje do mojej skromnej
osoby nadmierną wagę- myślał. -Hotelowa recepcja oszałamia przepychem, portier
uprzejmością, a gdzieś tam, czekają na mnie "wszyscy", na dodatek już od jakiegoś czasu.
No i ta limuzyna...
Przebrnęli przez wytworny hall, omijając recepcję i sporą ekspozycję afrykańskiej rzeźby.
Drzwi jednej z wind rozsunęły się przed nimi bezszelestnie. Po wejściu do niej, Sven
zorientował się, że ma postać całkowicie przeszklonej gondoli, poruszającej się po
zewnętrznej ścianie hotelu. Widać z niej było centrum stolicy, nurzające się w blasku
świetlnych reklam. Widok zachwycał tym dogłębniej, im wyżej winda wspinała się w swojej
bezgłośnej wędrówce, pełznąc po hotelowej fasadzie niczym gigantyczny winniczek.
Wysoko, chyba u możliwego kresu, szklana kapsuła zatrzymała się łagodnie, a drzwi
rozsunęły się z wdziękiem. Ku zdumieniu Svena, nie czekał go za nimi hotelowy korytarz,
upstrzony drzwiami do pokojów i apartamentów. Najwyższe piętro budynku miało chyba
odrębny status, a może i właściciela. I jeśli to, co widział na parterze, było dziełem
najwybitniejszych kopistów, Sven mógł teraz cieszyć oczy oryginałem. Najbliższe
sąsiedztwo windy przypominało swym wystrojem jeden z tych elitarnych klubów, o których
kiedyś czytał. Wstęp do nich mieli jedynie nieliczni wybrańcy, a gruby portfel bynajmniej go
nie gwarantował. Dywan wyściełający posadzkę miał tak długi i gęsty włos, że upuszczając
spinkę od krawata, zyskiwało się perspektywę całodziennych poszukiwań. Wytworne meble
poustawiano pod ścianami tak, by wnętrze nie straciło swojej przestronności; Sven nie znał
się na meblach, gotów był jednak oddać wiele za swoje podejrzenie, że nie naśladowały
wszystkie określonej epoki swym wzornictwem; one pochodziły z niej, co do jednego
egzemplarza. Malarstwo, którego nie rozumiał, zdobiło ściany hallu; pod każdą z akwarel
i grafik umieszczono mosiężną tabliczkę z nazwiskiem autora, tytułem i datą powstania.
-A oto i nasz szanowny gość! - od kilkunastoosobowej grupki ludzi, stłoczonych wokół bufetu
z drobnymi przekąskami, oderwał się mężczyzna mniej więcej pięćdziesięcioletni i ruszył w
jego stronę, rozpościerając szeroko ramiona, jakby płynął delfinem.
-Państwo pozwolą! Pan Sven Olov Hedlund!
Rozległy się brawa, tak gromkie, jakby do oklasków zaprzęgnięto dodatkowo pluton
żołnierzy, ukrytych za doniczkową roślinnością.
-Olov?! To moje drugie imię?!- pomyślał zdumiony. Nie wiedział o tym do tej chwili.
Inicjator powitania dopłynął do niego wreszcie i ujął go w ramiona, mocno potrząsając.
-Tak się cieszę! Naprawdę, niezmiernie się cieszę!
Jego radość nie udzielała się Svenowi. Tymczasem jego nowy przyjaciel wprost promieniał
z zachwytu. Gdyby entuzjazm ważył mniej od powietrza, uniósłby go pewnie nad posadzką,
wraz z kieliszkiem campari.
-Pozwoli pan, że się przedstawię. Lars Engström, do pańskich usług.
-Notariusz?
-Tak, jak pan raczył zapamiętać z wizytówki. A przy okazji przyjaciel serdeczny
pańskiego, nie żyjącego już, wujka. I, może mi pan wierzyć na słowo, osoba przez
to szczerze panu oddana. A zdaje się, będzie pan takiej potrzebował i to jak najprędzej.
Sven przełknął ślinę. Obiecał sobie przełykać ją, ilekroć będzie miał ochotę powiedzieć coś,
czego już wkrótce mógłby żałować, lub się wstydzić. Niejasne przeczucie podpowiadało mu
właśnie, że tego wieczoru przełknie jeszcze galon własnej śliny. Lars, który tymczasem
wreszcie przestał nim potrząsać, nie zauważył jego zawahania i kontynuował przedziwne
zabiegi, których się podjął na wstępie. Polegały one na takim obejmowaniu go ramieniem,
popychaniu łokciem, poszturchiwaniu, mającym uchodzić za przypadkowe i nacieraniu na
niego barkiem, by spowodować wypchnięcie go na zewnętrzną orbitę, jak najdalszą od
Strona: 9/16
Wszelkie prawa zastrzeżone dla CzytajZaFree | Zobacz opowiadanie na extrastory.czytajzafree.pl
pozostałych zgromadzonych. Przez cały czas nie zamykał zresztą ust, dołączając werbalną
perswazję do arsenału fizycznych nacisków. Zanim Sven połapał się w tym i delikatnie
zaoponował, znajdowali się już przy południowym oknie, obejmującym z trudem panoramę
miasta. Widok zapierał dech w piersiach. Staromiejska zabudowa podkreślała prestiż
hotelowej lokalizacji; zabytkowe kamienice, umiejętnie podświetlone, budzić mogły szczery
zachwyt.
-Zanim cię z nimi zostawię- notariusz wskazał wymownie palcem resztę zebranychchciałem cię uprzedzić, byś ważył słowa. Zwłaszcza teraz, gdy jeszcze nie wiesz,
z kim przyszło ci rozmawiać.
Sven skinął głową. W jego przekonaniu Lars, odkąd uprowadził go siłą prosto z windy,
najmniej ze wszystkich tu obecnych zasługiwał na zaufanie i otwartość. Najwyraźniej
notariusz miał jakiś własny, ukryty interes w tym, by dalsza część wieczoru upłynęła po jego
myśli. Przytaknął mu raz jeszcze, zdecydowany zrobić wiele, by wydobyć z niego jak
najwięcej.
-Jasne. Dzięki za radę. Możesz mnie wtajemniczyć w to, co się tu odbywa?
Mam wrażenie, że pomyliłem przyjęcia...
-Żartujesz chyba? Co cię tu dziwi?
-To miejsce. Ten przepych. Nawet jedzenie w bufecie.
-Spodziewałeś się krakersów i chipsów?
-Spodziewałem się, że ktoś wreszcie powie mi, po co tu przyjechałem- Sven poluźnił
ponownie krawat, tak naprawdę jednak pozbyłby się go najchętniej. Czuł się jak pies,
któremu zapomniano zdjąć obrożę po powrocie ze spaceru.
-Nie rozumiem... Czy mój pracownik nie wtajemniczył ciebie w szczegóły?
-Tajemniczy to on był, i owszem. Wspomniał jedynie o spadku, zapisanym mi przez wuja.
Nie wiem nic ponad to, nie wydaje mi się jednak, by skórka była warta tej wyprawki. Jeśli
należy się tobie coś za poświęcony mi czas, otrzymasz to, nawet jeśli wyłączysz te
paskudne kandelabry.
Notariusz wyglądał jakby odebrano mu piłkę na samym środku pola. Zdjął okulary i zaczął je
nerwowo czyścić kawałkiem wydobytej z kieszeni irchy. Czynił to najwyraźniej po to jedynie,
by zatuszować zakłopotanie, czy bezradność.
-Widzisz- spojrzał pod światło lamp przez nieskazitelnie czyste soczewki- wszystko to jest
zaskoczeniem dla wielu z nas. Jeszcze pół roku temu wuj twój uchodził za pozbawionego
jakichkolwiek krewnych. Nigdy o tobie nie wspominał.
Towarzystwo przy bufecie najwyraźniej zaczynało się niecierpliwić. Wszyscy posyłali w ich
stronę spojrzenia, z których wyczytać można było poirytowanie. Nawet prześliczna
blondynka spoglądała na Svena przeciągle, mrużąc oczy. Do tej pory brał ją za kogoś
z hotelowej obsługi, teraz jednak dostrzegał, że zebrani zwracają się do niej z wyjątkową
atencją. Sven skupił na niej swoją uwagę chyba na zbyt długo. Podziwiał grację, z jaką
unosiła do ust cocktailowy kieliszek. Zauważyła to niestety i posłała mu uśmiech z gatunku
tych, które nie pozwalają mężczyznom racjonalnie myśleć.
-To Kerstin Eklund- notariusz nie był ślepcem.
-Pełni funkcję głównej księgowej.
-Intrygujące. Wysłany przez ciebie łowca głów wspominał o spadku. Możesz powiedzieć mi,
co odziedziczyłem?- Sven zadał wreszcie pytanie, od którego miał chyba zacząć tę rozmowę.
Twarz Larsa stężała. Mówił z wyraźnym trudem.
-Sven, jesteś dziedzicem jednej z większych fortun w tym mieście. Firma, którą pozostawił
tobie Rolf Hedlund, to między innymi stocznia, sześć platform wydobywczych ropy naftowej
z rządowym kontraktem na następnych piętnaście lat i duże przedsiębiorstwo połowowe. Są
też nieruchomości i papiery wartościowe.
Strona: 10/16
Wszelkie prawa zastrzeżone dla CzytajZaFree | Zobacz opowiadanie na extrastory.czytajzafree.pl
Sven w ostatnim momencie przytrzymał za łokieć młodzieńca z tacą pełną drinków. Wybrał
szklankę z podwójną szkocką i opróżnił ją jednym haustem, po czym ujmując drugą, pełną,
odprawił kelnera. Oddychał głęboko, starając się opanować własne tętno.
-Masz dziewięćdziesięcioprocentowy pakiet akcji. Dziesięć procent dzielą pomiędzy siebie ci
tam, do których musisz wreszcie podejść. Raz jeszcze proszę cię, byś wypowiadał się
rozważnie i z umiarem, dopóki nie wiesz jeszcze, kto jest kim- dokończył Lars. Ruszyli w
stronę zebranych przy bankietowym stole. Sven czuł się tak, jakby musiał uczyć się od
nowa stawiać kroki.
-Szanowni państwo! Wybaczcie mi, że porwałem naszego gościa i nie od razu mogliście go
powitać. Wykorzystałem tę chwilę, by go przed wami ostrzec- Lars, tak jak tego oczekiwał,
doczekał się skromnych oklasków.
-Nowy prezes naszej firmy chciałby teraz poznać wszystkie wilki w swej owczarni.
Zostawiam wam go na pożarcie- dokończył notariusz.
Sven zastanawiał się właśnie, czy świadczył spółce usługi jako podmiot zewnętrzny, czy też
może i on posiadł w niej jakieś udziały. Nie mniej jednak był mu niezmiernie wdzięczny za
sposób, w jaki został przedstawiony wszystkim zebranym. We właściwym sobie, rubasznym
stylu, Lars przełamał za niego pierwsze lody, dodając mu przy okazji nieco animuszu.
Pierwsze oszołomienie już minęło, Sven wciąż jednak miał wrażenie, że jego kuter trafił w
samo serce sztormu z zalaną słoną wodą maszynownią. Nie mając innej drogi, wmieszał się
między oczekujących go, ściskając im dłonie i wymieniając grzecznościowe zwroty. Żałował,
że wypił w krótkim czasie tyle alkoholu, na dodatek na pusty żołądek. Miał wrażenie, że
wszystko wokół niego dzieje się za szklaną taflą.
********
W tym samym czasie do hotelowego baru winda zwiozła z dziesiątego piętra dwóch
mężczyzn. Wymknęli się z odbywającego się tam przyjęcia, najwyraźniej mając potrzebę
porozmawiania w cztery oczy. Nie zamówili alkoholu. W narożniku sali, w miejscu
najbardziej odległym od stolików zajętych przez gości, pojawiły się przed nimi dwie
szklaneczki soku wyciśniętego z pomarańczy. Topniały w nim kostki lodu, grzechocząc przy
najmniejszym poruszeniu.
-Co o nim sądzisz?- spytał jeden z nich.
-To jakiś palant. Podobno znaleźli go w tawernie, śpiącego nad szklanką piwa- odparł drugi.
Przez chwilę w zamyśleniu sączył sok przez słomkę. Zatykał ją owocowy miąższ, odłożył ją
więc na bok i pił ze szklanki, błądząc gdzieś wzrokiem.
-Nie powinno to być więc zbyt trudne.
-Odsunięcie go od zarządzania spółką? Pewnie nic bardziej go nie ucieszy. Koleś nie jest w
stanie jej ogarnąć.
-Zaproponujesz mu prokurenta?
-Zaczekam najpierw kilka tygodni. Może kwartał. Sam z tym do nas przyjdzie. W jego
położeniu zadowoli go to, co wpadło mu do miski. Nie będzie pchał się do sprawowania
władzy nad czymś, czego nie rozumie.
-Masz już kogoś zaufanego?
-W charakterze prokurenta? Nie żartuj! Mogło paść tylko na ciebie. Sądzę jednak, że to musi
być jego wybór, na dodatek facetowi musi się zdawać, że dokonuje go świadomie.
-Co to oznacza?
-Musi cię polubić. Dzisiaj dobrze to wszystko rozegrałeś. Masz dobrą pozycję do wykonania
następnych ruchów. Wydaje się mocno oszołomiony; będzie ci niezmiernie wdzięczny, jeśli
go trochę poprowadzisz. Oczywiście musisz zrobić to w sposób, który nie pozostawi mu
żadnych wątpliwości co do tego, że poprzeczka jest za wysoko.
Strona: 11/16
Wszelkie prawa zastrzeżone dla CzytajZaFree | Zobacz opowiadanie na extrastory.czytajzafree.pl
-Na jego możliwości?
-A są większe, niż podejrzewam?
-Nie żartuj. Chyba że pytasz o umiejętność patroszenia ryb z zamkniętymi oczami.
-Osobiście nie widzę powodów do paniki. Popracuj tylko nad nim trochę.
-A plan B? Przewidziałeś jakiś?
-Zawsze jest jakiś plan B- mówiący te słowa odstawił szklankę z sokiem i bez pożegnania
wyszedł, zostawiając barmanowi wymięty banknot. Po chwili bar opuścił też drugi z
mężczyzn, kierując się do windy, którą zjechał tutaj przed zaledwie kwadransem.
*****
Było już po północy, gdy do kamiennego falochronu dopłynęła nieoświetlona motorówka.
Sternik, operując przepustnicą, włożył maksimum wysiłku w to, by nikt nie usłyszał
odgłosów wydawanych przez olbrzymi, dwustukonny silnik. Po chwili zeskoczył z dziobu
łodzi i przymocował cumy. Ubrany na czarno ginął w mroku bezksiężycowej nocy; tylko
białka jego oczu odznaczały się w ciemnościach. Mężczyzna miał na twarzy kominiarkę,
w ręku zaś niósł jakiś przedmiot, prostokątny w kształcie, mogący kojarzyć się z walizką.
Szybko przebył przestrzeń dzielącą łódź od drewnianej, zaniedbanej chaty. Chwilę trudził się
ze skoblem, wyposażonym w tęgą kłódkę, po czym uchylił drzwi i zniknął wewnątrz.
Przez jakiś czas dobiegały stamtąd stłumione hałasy, a przez przybrudzone szyby w oknie
widać było błyski latarki. Po mniej więcej kwadransie włamywacz wybiegł z chaty i skierował
się do łodzi, niosąc, oprócz domniemanej walizki, solidnie wypchany, marynarski worek.
Motorówka odpłynęła prawie bezgłośnie, na brzegu zaś pozostała sylwetka chaty, stającej
właśnie w ogniu. Blask potężniejących płomieni oświetlał żółtą skorupę wciągniętego opodal
na piasek, rybackiego kutra. Smród płonącej benzyny niósł się daleko, aż na drugą stronę
wąskiego kanału, gdzie kaleczyła niebo drewniana dzwonnica.
*****
Sven nie był w stanie zasnąć. Przestronna łazienka hotelowego apartamentu wyposażona
była w wannę z hydromasażem, nie umiał go jednak uruchomić( gdyby nie pomoc hotelowej
obsługi, nie umiałby również sforsować drzwi do pokoju, nie wyważając ich wraz
z masywną futryną), wziął więc orzeźwiający, zimny prysznic. Siedział teraz w fotelu przy
panoramicznym oknie, przyodziany w miękki, kąpielowy płaszcz i układał myśli. A było ich
całe mnóstwo. Bieg zdarzeń nie pozostawiał mu aż do tej chwili czasu na podobny
remanent. Następowały po sobie zbyt szybko, rujnując jego dotychczasowy świat z
impetem tropikalnego huraganu. Wstał i podszedł do lodówki. Wrócił po chwili na fotel ze
szklanką zimnego Bittburgera, nurzając usta w piwnej pianie.
-Jak sobie z tym poradzę?- zastanawiał się.
-Na najbliższym posiedzeniu zarządu ktoś może spytać, czy posmołowałem już kadłub
swojej łodzi. Niezła będzie uciecha! - snuł swoje niewesołe rozmyślania, wdzięczny, że Bóg,
tworząc świat, w swej nieskończonej dobroci nie zapomniał o chmielu. Piwo koiło zmysły i
sprawiało, że czuł gwałtowny przypływ sił do zmagań, które czekały go już od samego świtu.
*****
W piątek poprosił do swego gabinetu najbardziej chyba zmysłową księgową, jaką nosiła
Strona: 12/16
Wszelkie prawa zastrzeżone dla CzytajZaFree | Zobacz opowiadanie na extrastory.czytajzafree.pl
Matka Ziemia. Gdy weszła, musiał pogratulować wujowi nieboszczykowi nie tylko dobrego
smaku. Jeśli w parze z urodą szła tutaj znajomość rachunków, był to naprawdę wyjątkowy
duet, gratulacje należały się jednak zmarłemu również i za sposób, w jaki przemyślnie
zaprojektował pomieszczenie swego biura. Było w swoim obrysie prostokątem o
powierzchni ponad stu metrów kwadratowych. Na jednym z krótszych boków osadzono
drzwi wejściowe, o dwóch wysokich skrzydłach; masywne odrzwia poruszały się
bezszelestnie na specjalnych zawiasach, wyposażone w znakomicie ukryty mechanizm
przeciwwagi, sprawiający, że uchyliłoby je pięcioletnie dziecko. Biurko prezesa, olbrzymie
jak drzemiący w suchym doku zbiornikowiec, zdobione szlachetnymi intarsjami, znajdowało
się na przeciwległej ścianie, którą stanowiła ogromna, szklana połać. Wchodzący do
gabinetu interesant, czy podwładny, miał więc do pokonania spory dystans, przede
wszystkim zaś, stojąc w drzwiach, zyskiwał natychmiastowy szacunek dla umieszczonego
pod oknem majestatu. Koronkowa robota!
Kerstin weszła, zamknęła za sobą drzwi i postąpiła kilka kroków, grzęznąc w kardynalskiej
purpurze gęstego dywanu. Stała tam teraz, jak modelka na wybiegu, Sven zaś dziękował
stwórcy, że nie urodził się ślepcem.
-Chciał mnie pan widzieć- powiedziała. Z tego dystansu ledwie ją słyszał.
-Chciałem z panią rozmawiać- odparł- choć widzieć panią to też duże przeżycie.
Spłonęła panieńskim rumieńcem. Nie podejrzewał jej dotąd o to, by była do tego zdolna.
-Proszę usiąść i rozłożyć przede mną karty do Tarota. Wróży pani też z dłoni?
-Nie, ale umiem przewidzieć, ile zarobi pan w tym miesiącu- odparła przytomnie.
Podeszła bliżej i usiadła na wyściełanym krześle, stawiając koło niego skórzany neseser i
torbę z notebookiem. Sven poczuł się zmieszany. Zdążył się już zapisać na przyspieszony
kurs posługiwania się komputerem, miał za sobą jednak ledwie dwie godziny zajęć. Myślał o
tym w kategoriach ułomności, z którą przyjdzie mu walczyć. Jednej z wielu. Musiał też
koniecznie poznać nazwę obłędnych perfum, których zapach owionął go, gdy pochyliła się
nad jego biurkiem. Mimo woli spojrzał na swoje spracowane dłonie i odruchowo ukrył je pod
dębowym blatem.
-Zanim przejdziemy do rzeczy, chciałabym to panu przekazać- odezwała się Kersten, kładąc
na biurku torbę z logo Samsung.
-To osobisty komputer papy. Uznałam za właściwe zabezpieczyć go po jego śmierci, by nikt
niepowołany nie miał do niego dostępu. Może zawierać poufne dane osobiste. Ponad
wszelką zaś wątpliwość zawiera wszystkie dane pańskiej firmy, według stanu sprzed dwóch
tygodni. Pański wuj był pedantem w tej kwestii. Aktualizował je codziennie.
-Papa... Tak go nazywaliście?
-A tak go przed chwilą nazwałam?- rumieniec na jej twarzy pojawił się po raz drugi w ciągu
pięciu minut. Po świecie przechadzały się miliony kobiet, które, by go wywołać, musiały
szczypać się w policzki.
-Był taki... dobroduszny...
-Z jaką ksywą ja mam się oswajać?- spytał, by podtrzymać ton rozmowy. Zaczynał mu się
podobać i dojrzewało w nim przekonanie, że rozmawiając z nią w ten sposób, więcej z niej
wyciągnie.
-Hm... Słyszałam coś o rybaku...
Roześmiali się oboje. On z odrobiną zakłopotania. Ona? Chyba serdecznie.
Po dłuższej chwili Kerstin położyła na torbie z notebookiem wizytówkę.
-To kontakt z naszym informatykiem. Sprzęt jest profesjonalnie zabezpieczony.
Będzie pan potrzebował pomocy fachowca, by dostać się do zgromadzonych na nim danych.
-Pomyślała pani o każdym drobiazgu. Dziękuję. A teraz proszę opowiedzieć mi pokrótce o
tym wszystkim, co spadło mi na głowę.
-Chce pan znać opinię księgowej?
Strona: 13/16
Wszelkie prawa zastrzeżone dla CzytajZaFree | Zobacz opowiadanie na extrastory.czytajzafree.pl
-Jeśli to możliwe, każdą opinię, na której wygłoszenie panią stać.
Rozległo się pukanie do drzwi. Hotelowy boy pojawił się w progu, pchając przed sobą wózek
kelnerski z napojami i szkłem. Po chwili zniknął dyskretnie. Sven zerwał się z fotela, chyba
trochę zbyt ochoczo.
-Czego się pani napije?
-Woda. Bez gazu, z cytryną- odparła. Przypatrywała mu się, gdy napełniał szklanki. Po chwili
przeniosła wzrok na rozpościerający się za oknem stołeczny pejzaż.
-Firma kończy w tym roku trzydzieści lat. Na giełdzie notowana od dwunastu. Ponad
siedmiuset zatrudnionych na umowę o pracę. Średni przyrost obrotów na poziomie
piętnastu procent rocznie. Bardzo dobry rating, wieloletnie kontrakty na wydobycie ropy
naftowej, kilka umów na budowę trawlerów i szkunerów. Dwie na statki- przetwórnie.
Własna flota kilkunastu jednostek, z tego trzy czwarte właśnie w morzu.
Za cholerę nie miał pojęcia, czym jest rating. Musiał to niezwłocznie sprawdzić.
-Pod względem finansowym więc? - spytał.
-Nigdy dotąd firma nie miała się lepiej, panie Hedlund.
-Jakie względy powinny budzić mój niepokój?- zwilżył usta wodą.
Aromat cytryny drażnił przyjemnie jego zmysł smaku. Węch, podrażniony już zapachem
perfum, odkrywał w nich teraz cytrusową nutę.
-Konkurencja. Papa trzymał ją w ryzach, teraz go zabrakło. Obawiam się, że znów spróbuje
nam szkodzić.
-Chodzi o umowy rządowe na wydobycie?
-Chodzi zwłaszcza o nie. Cena ropy pnie się ciągle w górę, a iracki bałagan nie wróży, by ta
tendencja uległa wyhamowaniu. Konkurencyjny lobbing okazał się bezskuteczny i
otrzymaliśmy koncesje, o które zabiegał pański wuj, musi pan jednak zdawać sobie sprawę
z tego, że pewni ludzie nie cofną się przed niczym. Papa obawiał się nawet ataków z morza.
-Staruszek kochał amerykańskie kino?
Zapadła chwila ciszy. Poczuł się niewyraźnie, jakby miał świadomość, że przeszarżował.
-Ja nie żartowałam, panie Hedlund. Są w tej branży ludzie, dla których wysadzić pana w
powietrze, to jak strzepnąć pyłek z rękawa- ciągnęła Kerstin.
Poczuł się nieswojo.
Bójka w portowym barze, z której wyszedł obronną ręką, była do tej pory jedyną eskalacją
przemocy, jaka go spotkała. Postanowił to przeanalizować. Już jutro.
Żegnając Kerstin, odprowadził ją do drzwi. Jeśli miał tutaj kogoś po swojej stronie, była nim
ta właśnie zmysłowa blondynka o zniewalającym uśmiechu. Czuł, że jego siły urosły, jakby
generalne dowództwo podesłało mu posiłki w postaci całej dywizji piechoty.
Wrócił do biurka i wyjął z torby notebooka. Następnie rzucił okiem na wizytówkę i wybrał
podany na niej numer. Zastygł w bezruchu, czekając, aż po tamtej stronie odezwie się
męski głos.
**********
Przyjęcie w Ratuszu. Kolejne przyjęcie. Jak prawie co wieczór. Nabierał i wprawy, i ogłady.
Zdawał sobie sprawę z faktu, że musiał brać w nich udział. Na dodatek miał w tym spore
zaległości. Miejscowe towarzystwo przyjęło go w swoje szeregi bardzo chętnie, co
zawdzięczać należało niewątpliwie giełdowym notowaniom akcji spółki HedOil. Po drobnej
korekcie, spowodowanej zmianą składu zarządu, znów konsekwentnie pięły się w górę,
napędzane zwyżką cen paliw płynnych. Pośród gości przy szatni oko Svena wychwyciło
Strona: 14/16
Wszelkie prawa zastrzeżone dla CzytajZaFree | Zobacz opowiadanie na extrastory.czytajzafree.pl
naczelnika miejscowego urzędu finansowego, z którym miał spotkanie w poniedziałek.
Odpowiedział na jego ukłon i podążył dalej, zaczepiany co chwilę przez kogoś innego. To, co
mu się przytrafiło, miało rangę zmiany tożsamości, choć nie zmienił nazwiska i twarzy.
Szwedzki system podatkowy, jeden z najbardziej na świecie restrykcyjnych, sprawiał, że na
początku musiał się podzielić. Mieszały mu się w głowie rzędy cyfr, wiedział już jednak, że
będzie to spora kwota. Starał się panować nad tym, co przynosił każdy nowy dzień, a było
tego mnóstwo. Umiejętność posłużenia się kartą płatniczą, czy telefonem komórkowym, dla
nas będąca czymś oczywistym, dla niego była kolejnym wyzwaniem. Największym z
wyzwań była jednak konieczność ucinania grzecznościowych pogawędek z ludźmi, których
nie znał
i wcale nie miałby ochoty poznawać, gdyby nie okazywało się to biznesową koniecznością.
Zmroziła nieco go wiadomość o podpaleniu rybackiej chaty, z której nie zdążył jeszcze
zabrać wszystkich rzeczy. Zakładał, że to tylko chuligański wybryk, miał jednak zamiar udać
się tam pod koniec mijającego tygodnia, choćby po to, by uregulować stare długi. Każdą
wolną chwilę spędzał nad rozkodowanym notebookiem, gdzie znajdował rzeczy coraz
bardziej go zadziwiające. Nie chodziło bynajmniej o kolumny statystyk finansowych
i wyliczenia, nudne, jak zapiekanka z ziemniaków i cebuli, zalanych tłustym mlekiem.
Najbardziej zajmujące okazały się Listy Zza Grobu, jak je naprędce nazwał. Wiadomości,
pozostawione mu przez wuja Rolfa, usystematyzowane i ponumerowane, każda zaś nosiła
szczegółową instrukcję dotyczącą lektury. Wuj bawił się teraz pewnie świetnie jego kosztem,
gdzieś po tamtej stronie, on zaś rozwiązywał cholerne rebusy, by uzyskać dostęp do
kolejnej, zaszyfrowanej rewelacji. On zaś, mając świadomość tej intrygi, nie umiał oprzeć się
uczuciu narastającej senności i daremnie z nią walczył. Po wychyleniu kolejnej szklanki
zwiesił łeb nad niemiłosiernie wypolerowanym blatem i zasnął, wydając krótkie, gardłowe
chrapnięcia.
Ratuszowy barman spoglądał na to najpierw z niepokojem, malującym się w chabrowych
oczach, potem z nieskrywaną dumą.
**********
Głowa. Prawdopodobnie górna część zbolałego ciała, choć nikt nie był gotów tego
gwarantować. Coś niedobrego działo się chyba z jego głową. Słyszał narastający poszum fal,
choć nie była to pora przypływu. Słyszał też dobiegający z samych trzewi okrętowej
maszynowni odgłos rozklekotanego diesla, choć nie obracała się śruba. Przełknął ślinę. Oczy.
Raz jeszcze spróbował je otworzyć. Przez ledwie rozchylone przypływem męstwa powieki
wdarło się światło dnia, raniąc go jeszcze dotkliwiej. Strach miał metaliczny posmak.
W każdym razie czuł się, jakby klęczał w progu i lizał mosiężną klamkę. Ogarnął wzrokiem
najbliższe otoczenie i doznał czegoś w rodzaju trudnej do opisania ulgi. Sceneria rybackiej
chaty i widniejące za targanym przez wiatr oknem, suszące się na brzegu sieci były tym,
czego potrzebował najbardziej. Chłonął ich mglisty powidok z wdzięcznością do Boga, w
którego istnienie dopiero co zaczynał powątpiewać. Wstał ze swego barłogu i chwiejnym
krokiem podążył ku drzwiom. Pchnięte naporem lewego ramienia poddały się z cichym
jęknięciem. Brnął po kostki w piachu, starając się przypomnieć sobie finał poprzedniego
dnia. Miał wrażenie, że za wieszakiem na sieci czekać wciąż powinna na niego
siedmiometrowa limuzyna marki Lincoln, z szoferem w nienagannie odprasowanej liberii.
Nie było jej tam jednak. Potknął się za to o jakiś obły, wystający z plażowego piasku
przedmiot. Długo się po niego schylał, by wreszcie wydobyć go na światło dnia. Na nie
wypłowiałej jeszcze na słońcu etykiecie pysznił się drukowany tłustą czcionką napis:
„SOPLICA STAROPOLSKA”
Strona: 15/16
Wszelkie prawa zastrzeżone dla CzytajZaFree | Zobacz opowiadanie na extrastory.czytajzafree.pl
Na brzegu plaży majaczył kształt łodzi, posmołowanej w jednej trzeciej długości kadłuba.
Sven ukrył w dłoniach obolałe skronie i zadumał się nad mocą wódki pozostawionej przez
polskich wędkarzy. Będzie opowiadał o niej swoim wnukom…
Strona: 16/16
Wszelkie prawa zastrzeżone dla CzytajZaFree | Zobacz opowiadanie na extrastory.czytajzafree.pl