Wspólnota MAMRE - Parafia w Starej Wsi

ROK
Zarys historii Wspólnoty MAMRE
Początków Wspólnoty „Mamre” należy szukać w 1983 roku. Po letnich rekolekcjach jednej z grup Ruchu
„Światło-Życie” w Osjakowie zawiązała się grupa modlitewna, która spotykała się głównie w Żarkach Letnisko. Jesienią
1984 r. rozpoczęły się comiesięczne spotkania modlitewne (tzw. Oazy Modlitwy) w Złotym Potoku, gdzie pracował ks.
Stanisław, pierwszy opiekun grupy. We wrześniu tegoż roku ks. Tadeusz nadaje grupie nazwę „Mamre” od nazwy miejsca,
gdzie pod dębami Abraham gościł u siebie Boga (Rdz 18).
W 1985 r. w Maczkach odbyły się pierwsze Rekolekcje Odpowiedzialnych Mamre (ROM I). Te rekolekcje uznano za
rzeczywisty początek Wspólnoty „Mamre”. Kolejne spotkania modlitewne gromadziły do 300 uczestników. Wkrótce
nastąpił okres rozproszenia Wspólnoty, choć wiele osób trwało w jedności modlitwy.
W 1989 r. ludzie ze Wspólnoty założyli fundację. W Święto Świętej Rodziny 1990 r. trzy rodziny powróciły do
reguły „Mamre”. Rozpoczęła się ich działalność ewangelizacyjna m.in. przez prowadzenie kafejki „Family” koło
Archikatedry Częstochowskiej i dystrybucję dewocjonaliów. W 1992 r. rozpoczęły się cotygodniowe spotkania „Reszty
Mamre”. W 1994 r. na Jasnej Górze kilka rodzin przystąpiło do Przymierza. Odbywały się też rekolekcje i dni skupienia.
W 1997 r. dotychczasowy opiekun przeszedł do innego ruchu, a reszta Wspólnoty postanowiła zorganizować w
Czarnieckiej Górze letnie rekolekcje dla rodzin, które prowadził ks. Andrzej Kuliberda, a pomocą służył ks.
Włodzimierz Cyran. Temu ostatniemu ks. Arcybiskup wkrótce zlecił opiekę nad Wspólnotą i określenie prawnego miejsca
tej grupy w Kościele. Nowy opiekun jako proboszcz Parafii p.w. św. Andrzeja Boboli w Częstochowie organizował
cotygodniowe medytacje biblijne. W czasie kolejnych wakacji (1998 r.) odbyły się rekolekcje dla rodzin w Zaborzu i dla
młodzieży w Żegiestowie. W 1998 r. miała miejsce kolejna wspólnotowa Wigilia, a w czasie ferii zimowych (1999 r.)
odbyły się pierwsze zimowe rekolekcje w Rabce (ok. 80 osób). Rozpoczął się kolejny, niezwykle gwałtowny etap wzrostu
Wspólnoty.
Rekolekcje wakacyjne Szczyrk `99 zgromadziły już 150 osób. Oparte były na Księdze Wyjścia z centralnym
tematem przymierza. Po tych rekolekcjach w parafii ks. Moderatora rozpoczęły się spotkania modlitewno-formacyjne
(raz na dwa tygodnie) połączone często z Mszą św. o uzdrowienie i z posługą charyzmatyczną. Na kolejnej Wigilii (1999 r.)
grupa gościła Arcybiskupa Stanisława Nowaka.
Owocem wspólnej pracy członków grupy Mamre i opiekuna był statut, który został zatwierdzony przez
Arcybiskupa 14 lutego 2000 r, tym samym Wspólnota Przymierza Rodzin Mamre została erygowana i od tego dnia
istnieje jako Wspólnota mająca kościelną osobowość prawną. Dnia 1 kwietnia 2000 r. odbyła się pierwsza statutowa
uroczystość przystąpienia do Przymierza 28 członków. Przyjęto do wspólnoty także ok. 60 kandydatów.
Wcześniej odbyły się rekolekcje w Brennej, a następnie latem dwie tury rekolekcji: w Jarosławiu i w Szczyrku, w
których obok rodzin i świeckich uczestniczyli też liczniej klerycy Częstochowskiego Wyższego Seminarium Duchownego,
księża i siostry zakonne. Wigilię jubileuszową 2000 r. Wspólnota przeżyła z udziałem biskupa Jana Wątroby. W lutym 2001
r. odbyły się rekolekcje dla członków i kandydatów Wspólnoty. Miały one charakter warsztatów ewangelizacyjnych, aby
lepiej przygotować się do gwałtownie rozwijającej się misji ewangelizacyjnej. Kolejne miesiące były wypełnione nie tylko
formacją wewnątrz Wspólnoty, ale także licznymi rekolekcjami prowadzonymi przez „Mamre” w parafiach, szkołach oraz
w zgromadzeniach zakonnych. Wakacyjne rekolekcje ewangelizacyjne (3 turnusy) w Szczyrku i Skorzeszycach odbyło
blisko 400 osób, w tym blisko 300 osób spoza Wspólnoty.
W zimowych rekolekcjach formacyjnych 2002 r. opartych na treści Pierwszego Listu św. Piotra (temat: „Życie
ochrzczonego w świecie”) wzięło udział ok. 200 osób wraz z dziećmi, księżmi, klerykami oraz siostrami zakonnymi. Wielką
uroczystością dla Wspólnoty było wspólne przeżycie po raz pierwszy Triduum Paschalnego. W czasie kwietniowej
formacji gościliśmy Pasterza Kościoła Częstochowskiego J.E. Abpa Stanisława Nowaka. Również J.E. Bp sosnowiecki
Adam Śmigielski, który zezwolił na działalność Wspólnoty na terenie tamtejszej diecezji, czego konsekwencją było
m.in. weekendowe spotkanie formacyjne w parafii p.w. św. Tomasza w Sosnowcu. Wspólnota była już obecna na terenie 7
diecezji. Dla tych wszystkich, którzy chcieli pogłębić znajomość Pisma Świętego zorganizowane zostały weekendowe
szkoły biblijne w Ośrodku Rekolekcyjnym „Święta Puszcza” w Olsztynie oraz krąg biblijny w Radiu „Fiat”.
Ze względu na wielką liczbę osób przybywających z całej Polski i brak miejsc w kościołach, w których dotychczas
spotkania miały miejsce, spotkania ewangelizacyjne przeniesione zostają do bazyliki archikatedralnej Świętej Rodziny
w Częstochowie, jednej z największych bazylik w Europie.
„Żywe jest Słowo Boże i skuteczne” (Hbr 3,12), dlatego głoszone obficie Słowo Boże w czasie comiesięcznych Mszy
św. o uzdrowienie, gromadziło coraz większą ilość osób. Stąd zrodziła się potrzeba zorganizowania czterech turnusów
rekolekcji wakacyjnych, w których uczestniczyło blisko 500 osób w większości całych rodzin. Temu dziełu ewangelizacji,
oprócz członków i kandydatów Wspólnoty, ofiarnie służyli kapłani (18), klerycy (25), jeden brat zakonny, a także siostry
zakonne (5), których posługa wobec najmłodszych była niezwykle owocna. Obsługa stale powiększającej się Wspólnoty
wymagała nowych rozwiązań, dlatego na statutowym Walnym Zgromadzeniu zapadła decyzja o utworzeniu przy
Moderatorze Sekretariatu, w który m.in. opracowuje pomoce, np. płyty CD zawierające materiał z rekolekcji i spotkań
formacyjnych, broszury formacyjne itp. Jednocześnie Wspólnota wydała kilka nowych książek autorstwa ks. Moderatora,
służących formacji członków i kandydatów Wspólnoty, jak również wszystkich chcących pogłębić swą relację z Jezusem
Chrystusem i Jego Kościołem.
Z roku na rok wzrasta liczba osób przystępujących do Przymierza, średnio o ok. 120 osób (nie licząc dzieci), a
także sympatyków Wspólnoty (ok. 800 osób). Powstało kilka grup formacji miesięcznej (po ok. 120 osób) odbywającej się
w ośrodku rekolekcyjnym Towarzystwa Chrystusowego. J.E. Biskup Gliwicki Gerard Kusz mianował na opiekuna tamtejszej
grupy ks. Artura Sepioło, a Biskup Sosnowiecki, Adam Śmigielski zlecił tę funkcję ks. Andrzejowi Mrozowi.
Wielką radością jest gromadząca się w coraz większej liczbie młodzież, dla której od 2004 r. organizowane są
specjalnie spotkania ewangelizacyjno-modlitewne, w różnych parafiach Archidiecezji Częstochowskiej. Swoje szczególne
miejsce we Wspólnocie zaznaczyła diakonia charytatywna, która ze swoją wieloraką posługą dociera do wielu
potrzebujących (poczynając od chleba, poprzez ubrania, sprzęt gospodarstwa domowego, opał na zimę, poprzez
pielęgnację osób chorych, zapewnienie pracy bezrobotnym, pomoc w opiece nad dziećmi, hospitalizację itd.), zgodnie ze
słowami Jezusa: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili”.
Różnorodność posług wymaga coraz większej specjalizacji, stąd każda posługa rekolekcyjna poprzedzona jest
warsztatami, np. dla wychowawców opiekujących się dziećmi, dla animatorów małych grup, modlitwy wstawienniczej,
lektorów,
animatorów
liturgicznych
oraz
muzycznych
i
innych.
Dzięki
życzliwości
Arcybiskupa
Archidiecezji
Częstochowskiej Stanisława Nowaka i Częstochowskiego Wydawnictwa Archidiecezjalnego, Wspólnota wynajmuje
pomieszczenia na Sekretariat i Oratorium, w którym, oprócz codziennej Eucharystii, odbywają się wspólnotowe spotkania
formacyjne poszczególnych stopni formacji kandydackiej i członkowskiej.
W roku 2005 już w kilkunastu diecezjach zostały zawiązane małe grupy skupiające osoby mieszkające blisko
siebie, m.in. w Częstochowskiej (ok. 223 osób), Gliwickiej (98), Bielsko-Żywieckiej (55), Wrocławskiej (14), Łowickiej
(12), Sosnowieckiej (72), Krakowskiej (27), Włocławskiej (11), Katowickiej (6), Warszawskiej (6), Łódzkiej (22) i innych.
Ze Wspólnotą związane są również osoby spoza Polski, np. z Nigerii czy Francji, co stawia przed nami nowe zadania. Pan
Bóg działa z ogromną mocą wobec wszystkich, którzy są otwarci na Jego łaskę. Szczególnie jest to widoczne na
spotkaniach młodzieżowych, na których gromadzą się licznie ludzie młodzi, zjeżdżający do Częstochowy autokarami, już
w tej chwili w setkach osób.
Ludzka bieda materialna wymaga wielkiego zaangażowania od wszystkich ludzi dobrej woli, wrażliwych na ludzkie
cierpienie, aby byli w stanie obsłużyć wszystkich potrzebujących. Stąd coraz więcej osób ze Wspólnoty, także spośród
ludzi młodych, angażuje się w różnorodną pomoc, np. poprzez zakupy dla osób starszych, niepełnosprawnych, chorych,
poprzez ich pielęgnację, sprzątanie mieszkań, remonty mieszkaniowe, załatwianie spraw urzędowych, płacenie zaległych
rachunków, zakup węgla na zimę, zbiórki odzieży itp. Osoby uczestniczące w spotkaniach otwartych Wspólnoty w
Częstochowie (Archikatedra Częstochowska, parafia św. Józefa) coraz bardziej otwierają swoje serca dla potrzebujących
i składają swoje dary pieniężne i materialne.
Z roku na rok w Mszach św. i spotkaniach ewangelizacyjnych organizowanych przez WPR Mamre uczestniczy coraz
większa liczba osób, których bieda duchowa wydaje się być o wiele większa od materialnej. Da się zauważyć wielki głód
Boga, życia duchowego szczególnie u młodych ludzi. Jednak obficie głoszone Słowo Boże i czynny udział w
sakramentach świętych, sprawia, że Pan Bóg przychodzi z mocą zbawczą, uwalnia i uzdrawia, odnosi zwycięstwo w
licznie zgromadzonych. W czerwcowym spotkaniu ewangelizacyjnym przed wakacjami w roku 2008 w kościele
parafialnym św. Józefa uczestniczyło ponad 2000 osób. Różnorodną posługę na spotkaniach podejmuje wielu kapłanów,
którzy gorliwie, nieraz do późnych godzin nocnych spowiadają i modlą się nad ludźmi, oraz wielu członków i kandydatów
Wspólnoty (w tym także dzieci i młodzież), których z końcem 2007 było ponad około 800 osób z kilkunastu diecezji.
Jednak posługa jaką podejmujmy wydaje się być niewystarczająca. Znaczna część z osób w najcięższych stanach
duchowych (opętania, zniewolenia, głębokich zranień itp.) wymaga dłuższego pochylenia się nad nimi, ofiarności, czasu i
miłości. Wiele kosztuje wyrwanie duszy diabłu, zatem słowa Jezusa są aktualne i dzisiaj „żniwo wprawdzie wielkie, ale
robotników mało”(Mt 9, 37b).
W 2008 roku odbyły się cztery turnusy warsztatów rekolekcyjnych zimowych oraz liczba rekolekcji letnich znowu
wzrosła do siedmiu, w tym trzech rekolekcji ewangelizacyjnych. W sumie uczestniczyło w nich ponad 1300 osób, w tym
wielu kapłanów i kleryków co było naszą ogromną radością.
Prężny rozwój posługi charytatywnej prowadzi do powstania Fundacji Świętego Barnaby w 2008 roku. Z racji
wielości zadań w zakresie pomocy innym, stworzona Fundacja może doskonałej, docierać z pomocą do potrzebujących.
Dzięki ukonstytuowaniu Fundacji poszerzyły się możliwości pozyskiwania wsparcia finansowego (np. 1%).
Kolejny 2009 rok w rozwoju wspólnoty przyniósł kolejny rozrost. Liczba rekolekcji zimowych wzrosła do pięciu,
a z kolei wakacyjnych turnusów było już o trzy więcej niż w roku poprzednim – 10 (w tym cztery turnusy
ewangelizacyjne). W sumie liczba osób zgromadzonych na tych ćwiczeniach duchowych wyniosła ponad 2000 osób z czego
około 250 osób zadeklarowało chęć dalszej formacji we Wspólnocie. Tym samym liczba osób we wspólnocie w 2009 roku
wraz z dziećmi wynosiła już 1050. Wspólnota prowadziła także rekolekcje za granicą, były to parafialne rekolekcje w
polskim Kościele Polskiej Misji Katolickiej w Cardiff, Wielka Brytania.
Następny rok przyniósł dalszy rozrost dzieł Wspólnoty. W 16 turnusach rekolekcji zimowych jak i letnich
uczestniczyło 2300 osób z czego na drogę formacji we Wspólnocie wstąpiło 284 osób. Zwiększyła się także liczba kapłanów
uczestniczących w rekolekcjach i w 2010 roku wyniosła 50, z których to wielu podejmuje dalej formacje we Wspólnocie, a
także organizuje grupy parafialne oparte na formacji Wspólnoty Przymierza Rodzin Mamre, oraz organizuje wspólne
wyjazdy dla młodzieży i dorosłych na spotkania ewangelizacyjne. W miesiącach wiosennych i jesiennych, w dalszym ciągu
Wspólnota podejmowała organizowanie spotkań ewangelizacyjnych z Mszą Świętą o uzdrowienie/uwolnienie co najmniej
dwa razy w miesiącu, dla młodzieży jak i dla dorosłych. Kolejnym ruchem Wspólnoty w ramach rozwoju działalności
ewangelizacyjnej było uruchomienie radia internetowego, w którym na trzech kanałach można usłyszeć, do dzisiaj,
wysłuchiwać kazań, konferencji zebranych przez lata działalności Wspólnoty. W tym też roku z radością
zaobserwowaliśmy fakt największej liczby powołań kapłańskich i zakonnych spośród członków, kandydatów i sympatyków
Wspólnoty, i tak 10 chłopców i dwie dziewczyny wstąpiły do seminariów czy zakonów.
Zwyczajem we Wspólnocie jest też modlitwa. Wspólnota Mamre już od 2000 roku podjęła stałą modlitwę w
intencji kapłanów, którzy dla wszystkich ludzi są wielkim darem.
W 2011 roku uroczystość Przymierza WPR Mamre zostaje przeniesiona z dotychczasowego terminu tj. Święto
Świętej Rodziny na październik – miesiąc Maryjny przez co po raz pierwszy uroczystość przymierza odbyła się na terenie
Wspólnoty w Albertowie.
W 2008 roku została zakupiona posiadłość Wspólnoty w Albertowie, gmina Lipie. Ta inwestycja ma na celu
stworzenie ośrodka rekolekcyjno-formacyjnego, gdzie Wspólnota będzie mogła swobodnie organizować wszelką
ewangelizację (rekolekcje, warsztaty, Msze o uzdrowienie, formacje dla członków i kandydatów itp.) przez cały rok. Po
trzech latach prac wyremontowano stare budynki, które zaadoptowano na kaplicę, kuchnię oraz hotelik. Dzięki temu
możliwe było zorganizowanie pierwszych rekolekcji wspólnotowych „u siebie”, latem 2011 roku. Wiosną 2012 na tym
terenie ma rozpocząć się budowa ośrodka rekolekcyjnego, który docelowo ma pomieścić ok. 200 osób wraz z kaplicą/
kościołem.
Zaś w 2012 roku od Wspólnoty Świętego Franciszka Salezego został nabyty budynek z kaplicą p.w. św. Jadwigi
Królowej w Częstochowie przy ul. Zawierciańskiej, który m.in. służy jako sekretariat Wspólnoty i miejsce spotkań
modlitewnych i formacyjnych dla mniejszych grup.
Wspólnota w liczbach
Wspólnota działając w Kościele zasłuchując się w Słowo Boże, otwierając się na nie wydaje owoce adekwatnie do
odpowiedzi danej Słowu Bożemu. I tak przez lata wspólnota rozwija się w liczbę wiernych, księży sympatyzujących ze
wspólnotą a także o grono sympatyków – tych którzy nie angażując się w pełni w życie i formację wspólnoty trwają przy
niej, korzystając z modlitwy, spotkań ewangelizacyjnych.
Pomóc unaocznić błogosławieństwo, jakiego Bóg udziela Wspólnocie przez te wszystkie lata, pozwoli poglądowe,
graficzne, zestawienie liczb członków, kandydatów, osób (świeckich jak i kapłanów) uczestniczących w rekolekcjach na
przestrzeni lat.
Charyzmat WSPÓLNOTY PRZYMIERZA RODZIN MAMRE.
1. Bóg w gościnie, obietnica, pielgrzymowanie
Wspólnota Przymierza Rodzin „Mamre” pragnie nieustannie otwierać się na przychodzenie Boga, pragnie gościć Go u
siebie na wzór Abrahama obozującego pod dębami Mamre (Rdz 18). Do charyzmatu Wspólnoty należy słuchanie Bożych
obietnic i pielgrzymowanie według jego wskazówek. Wspólnota otwiera się na Boże prowadzenie przez codzienne
zasłuchanie w Słowo Boże w liturgii i podczas lektury Pisma Św., a także przez przyjmowanie z wiarą słowa prorockiego,
które dochodzi do niej przez charyzmatycznych proroków Kościoła i Wspólnoty. Owo poddawanie się wciąż Bożemu
prowadzeniu jest istotna cechą Wspólnoty i określa charakter jej życia i działania. Szczególnym przeżyciem Bożego
prowadzenia się wspólnotowe rekolekcje.
2. Rodzina Jezusa
Wspólnota ta jest wspólnotą uczniów Chrystusa, którzy pociągnięci łaską pozwalają się Chrystusowi zgromadzić w nową
rodzinę Jezusa, zasłuchaną w Jego Słowo, gotową pełnić wolę Bożą według tego, co Pan powiedział: „Oto moja matka i
moi bracia. Bo kto pełni wolę Bożą, ten mi jest bratem, siostrą i matką” (Mk 3,34n). Odpowiadając wiarą na wołanie Pana
do wejścia z Nim w głębsze relacje, decydują się przystąpić do przymierza i wstępują na drogę wyznaczoną przez 12
Drogowskazów Wspólnoty.
3. W Bożej Opatrzności
Zjednoczeni przez łaskę chrztu jako dzieci Boże z rodziną Jezusa, wraz z Nim i w Nim stają wspólnie przed Ojcem
niebieskim, aby wołać: „Ojcze nasz”. Porzucając poleganie na ziemskich zabezpieczeniach i szukając przede wszystkim
królestwa Bożego w swym życiu wierzą, że będą doświadczać opieki i dobroci Ojca z nieba (por. Mt 6,25-34), który daje
Ducha Świętego tym, którzy Go proszą (Łk 11,13).
4. Napełnieni darami
Modlą się w jednym Duchu i radują się, że nie brakuje im żadnego daru łaski, gdy oczekują objawienia się Pana Jezusa
Chrystusa (por. 1 Kor 1,7). Jednocześnie starają się nosić brzemiona jeden drugiego i wspierać się wzajemnie, by wypełnić
wolę Bożą w swym życiu (por. Ga 6,2), nawet gdyby była krzyżem (por. Łk 14,27). Ożywia ich pragnienie wkraczania na
wąską drogę krzyża Chrystusowego, przez który mają zbawienie i śmiały przystęp do Ojca.
5. Budowanie zdrowego środowiska alternatywnego
Jako członkowie rodziny Jezusa przeżywają wzajemne relacje w nowy sposób, bo wzorują się na jedności Ojca i Syna w
Duchu Świętym. Odkrywając źródło nowych uzdrowionych relacji, służą pomocą rodzinom, aby przyczyniać się do ich
odnowy. Tworzą nie tylko rodzinę rodzin, ale budują właściwe środowisko wzrostu dla tych, którzy bądź nie mają
własnych rodzin, bądź nie znajdują właściwej pomocy i wsparcia duchowego w swych rodzinach naturalnych, bądź
pociągnięci łaską poświęcają naturalne więzi dla Jezusa i Jego królestwa pragnąc wzrastać w łasce i służyć bliźnim w
takiej wspólnocie, która przez styl życia staje się dla świata znakiem wiecznego zbawienia (por. J 17,20-23).
6. Gościnność
Idąc za światłem słowa Bożego z Rdz 18, danego u początku istnienia Wspólnoty, starają się pielęgnować gościnność,
przez którą „niektórzy, nie wiedząc, aniołom dali gościnę" (Hbr 13,2). Gościnność we Wspólnocie oznacza najpierw
otwartość serca na Boga, jego łaskę i dary, a następnie otwartość na brata, „za którego też umarł Chrystus” (1 Kor 8,11),
aby dzielić się z nim Bożymi darami, bo „więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dz 20,35). Do właściwego
praktykowania gościnności względem braci i sióstr konieczna jest dojrzałość w wierze i umocnienie w niej oraz posiadanie
samemu wewnętrznego bogactwa. Stąd najpierw należy się starać, aby „Chrystus zamieszkał przez wiarę w waszych
sercach; abyście w miłości wkorzenieni i ugruntowani wraz ze wszystkimi świętymi zdołali ogarnąć duchem, czym jest
Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość, i poznać miłość Chrystusa, przewyższającą wszelką wiedzę, abyście zostali
napełnieni całą Pełnią Bożą” (Ef 3,16-19).
7. Wyzwoleni do nowego życia w Duchu Świętym
Realizacja celu istnienia Wspólnoty i jej zadań statutowych domaga się odpowiedniego sposobu życia, który musi zakładać
prawdę o człowieku zranionym przez grzech i zagrożonym przez diabła, ale odkupionym przez Chrystusa i powołanym do
świętości na wzór wcielonego Syna Bożego, który nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał (por. Hbr 5,8). Zatem
ideałem/życia/jest/Chrystus–wzór/„nowego/stworzenia”.
Warunkiem upodobnienia się do Niego jest życie na co dzień w stanie łaski uświęcającej i wpatrywanie się w Chrystusa,
aby za sprawą Ducha Pańskiego coraz bardziej odbijać w sobie jak w zwierciadle Jego obraz i jaśnieć blaskiem jego piękna
(por. 2 Kor 3,18).
8. Duchowy wzrost przez modlitwę i sakramenty
Wewnętrzna przemiana człowieka następuje przez wysiłek pomnażania w sobie łaski i praktykowania cnót. Pozornie
niedościgniony przykład Chrystusa jest możliwy do naśladowania wtedy, gdy wierzący odkryje w Ewangelii o Jego
królestwie swój największy „skarb” i „drogocenną perłę” (por. Mt 13,44-46), dla których jest w stanie poświęcić wszystko.
Fascynacja Chrystusem i Jego królestwem sprawia, że Jego brzemię jest lekkie i jarzmo jest słodkie (por. Mt 11,28-30).
Modlitwa myślna inspirowana Ewangelię, inspirowana przez Ducha Świętego otwiera przed wierzącym nowe horyzonty i
prowadzi do poznania tego, „czego ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak
wielkie/rzeczy/przygotował/Bóg/tym,/którzy/Go/miłują”.
Zaangażowane i systematyczne uczestnictwo w sakramentach świętych daje udział w Misterium Chrystusa i bez niego nie
jest możliwy wzrost w życiu duchowym. Rodzina Jezusa gromadzi się przy stole eucharystycznym, z którego Ojciec
niebieski karmi swoje dzieci Ciałem i Krwią swego Syna, pokarmem na życie wieczne (por. J 6,35-58). Na tę ucztę, która
jest zadatkiem uczty na godach Baranka w niebie, nie można wejść inaczej jak tylko wykąpany i w stroju weselnym,
którym zostajemy przyodziani na chrzcie świętym i w sakramencie pokuty i pojednania, bo Pan powiedział: „Jeśli cię nie
umyję, nie będziesz miał udziału ze Mną” (J 13,8). Troska o piękno ogrodu duszy (Św. Teresa z Avila) przynagla do
regularnego korzystania z kierownictwa duchowego u kapłanów.
9. Posługa darami w służbie budowania Kościoła
Udział w sakramentach i w innych darach Bożych jednoczy wierzących, którzy przez służbę i wzajemne obdarowywanie się
budują Kościół. Wzajemna posługa darami od Boga (głównie charyzmatami) jest istotnym rysem duchowości Wspólnoty i
ważnym czynnikiem ożywiającym jej życie, ponieważ staje się okazją do przeżywania również poza sakramentalnego
doświadczenia obecności Boga, który przemawia przez proroków, i Jego mocy uwalniającej i uzdrawiającej,
przemieniającej
słabego
człowieka.
Członkowie Wspólnoty nie tylko stają osobiście przed Bogiem na indywidualnej modlitwie serca, ale także praktykują
modlitwę wspólną i wstawienniczą za braci, która jest okazją do służby i okazywania sobie miłości. Codzienna modlitwa
(przynajmniej wieczorna) w rodzinach i w innych grupach lub indywidualna modlitwa w jedności ze Wspólnotą i za nią jest
wyrazem wiary żywej w Ojca chwały, który daje nam Maryję za naszą Matkę.
10. Maryja Matką i wzorem ewangelizatora
Maryja, nasza Matka, jest wzorem wiary wprowadzanej w czyn i prowadzącej do owocowania dzieł ewangelizacji z mocą
Ducha Świętego. Członkowie Wspólnoty wierzą, że codzienne zasłuchanie w Słowo Boże, odpowiadanie na nie Maryjnym
„Oby mi się stało według Twego Słowa” (Łk 1,38), wprowadzanie go w czyn, musi zaowocować nie tylko wzrostem
królestwa Bożego w duszy, ale także przemianą świata na wzór ewangelicznego zaczynu, a także zrodzeniem do wiary
innych.
11. Świadectwo nowego życia w Duchu
Wspólnota gromadząca się wspólnie przed Panem, napełniana radością Ducha Świętego, świecąca przykładem jak światło
na świeczniku, jako cząstka Kościoła katolickiego jest „małą trzódką”, której spodobało się Ojcu niebieskiemu dać
królestwo. Stanowi ona w świecie społeczność alternatywną, żyjącą nową kulturą, pełniącą rolę znaku ludu Bożego końca
czasu. Członkowie Wspólnoty stają się „listem Chrystusowym” zapisanym przez Ducha Świętego, który można czytać i
rozpoznawać obecność Boga, który dał wierzącym taką „moc, aby się stali dziećmi Bożymi” (por. J 1,12). Czytelność tego
znaku we Wspólnocie będzie świadczyć o wiernym naśladowaniu Chrystusa, czyli o wiernym wypełnianiu ideału Wspólnoty,
wypracowanego w Kościele pierwotnym i zarysowanego na kartach Nowego Testamentu.
W szerszym rozumieniu
Charyzmat życia zakonnego, ruchów i wspólnot
Współcześnie bardzo mocno akcentuje się temat charyzmatów nie tylko w ruchu charyzmatycznym, ale również w innych
środowiskach. W książce M. Augé “Carisma e Istituzione. Lo Spirito interroga i religiosi”, Roma 1983 (wykłady rzymskie u
klaretynów) pojęcie charyzmat zostało odniesione do życia zakonnego, o ile ono jest specjalnym darem Ducha Świętego
dla Kościoła w różnych formach życia zakonnego, o ile odpowiadają one różnym inspiracjom. Dekret Soborowy o odnowie
życia zakonnego: “Perfectae caritatis”, daje normę: przystosowana odnowa życia zakonnego obejmuje ustawicznie
powracającą do pierwotnego ducha ożywiającego instytuty i na wierności każdej rodziny zakonnej duchowi założyciela.
W słowniku posoborowym zaczęto nazywać wierność statutowi - charyzmatem. Każde zgromadzenie chce lepiej poznać
charyzmat założyciela i żyć według niego. Wat. II we wspomnianym dokumencie używa dwóch fragmentów ze św. Pawła,
które zawierają w oryginale greckim słowo charrisma. Tekst dekretu nie ma tego słowa bo cytuje Wulgatę: Rz 12, 6 donationes, 1 Kor 12, 4 - gratia. Sobór odnosi do instytutów życia zakonnego wyrażenia, które św. Paweł odnosi do życia
Kościoła charyzmatycznego. Te dwa teksty sprawiają, że słowo charyzmat z sensu osobistego przechodzi na sens
wspólnotowy (zgromadzenia). Ta innowacja podchwycona przez zgromadzenia, dała im świadomość ich pozycji w
Kościele.