D - Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej

Sygn. akt II K 729/13
1 Ds. 1362/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 07 listopada 2014r.
Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział II Karny, w składzie:
Przewodniczący: SSR Radosław Gluza
Protokolant: Stanisława Kwapińska
przy udziale prokuratora Marka Rogowskiego z Prokuratury Rejonowej w Środzie Śląskiej
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 22 sierpnia 2014 r., 28 października 2014r. i 07 listopada 2014r.
sprawy P. M. (M.)
syna Z. i I. z d. K.
ur. (...) w Ś.
oskarżonego o to, że
w dniu 08 lipca 2012 roku w P. w gminie K. spowodował u G. C. obrażenia ciała w ten sposób, że siedząc jako pasażer na
tylnym siedzeniu samochodu marki V. (...) o nr rej. (...) trzymał oburącz przez opuszczoną szybę w drzwiach pojazdu
za nadgarstki ręce G. C. w momencie kiedy pojazd ruszył i nabierał prędkości w wyniku czego pokrzywdzony G. C.
zmuszony był biec obok jadącego samochodu, a po przejechaniu kilkudziesięciu metrów, puścił ręce pokrzywdzonego,
który tracąc równowagę upadł na chodnik o nawierzchni betonowej wskutek czego doznał obrażeń ciała w postaci:
złamania podstawy paliczka dalszego kciuka prawego oraz głębokie otarcia skóry i naskórka głowy, barku, pośladków
i kolan, obrażenia te naruszyły czynności narządów G. C. na okres dłuższy niż dni 7,
tj. o przestępstwo z art. 157 § 1 k.k.;
orzeka:
I. uznaje oskarżonego P. M. za winnego tego, że w dniu 08 lipca 2013 roku w P., gm. K., siedząc jako pasażer na
tylnym siedzeniu samochodu marki V. (...) o nr rej. (...), trzymał oburącz przez opuszczoną szybę w drzwiach pojazdu,
za nadgarstki G. C., w momencie kiedy pojazd ruszył i nabierał prędkości, w wyniku czego G. C. zmuszony był biec
obok jadącego samochodu przez kilkadziesiąt metrów, a następnie przewrócił się na asfaltową drogę i był ciągnięty
obok pojazdu przez kilkanaście metrów, wskutek czego został narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty
życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu oraz doznał obrażeń ciała w postaci złamania podstawy paliczka dalszego
kciuka prawego oraz głębokich otarć skóry i naskórka głowy, barku, pośladków i kolan, które to obrażenia naruszyły
czynności narządów jego ciała na okres dłuższy niż siedem dni, tj. popełnienia przestępstwa z art. 160 § 1 k.k. i art.
157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to, na podstawie art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., wymierza mu karę 8
(ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;
II. na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. warunkowo zawiesza oskarżonemu wykonanie orzeczonej
kary pozbawienia wolności na okres 3 (trzech) lat próby;
III. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego P. M. środek karny w postaci obowiązku zadośćuczynienia
za krzywdę wyrządzoną przestępstwem, poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego G. C. kwoty 4.000 zł (czterech
tysięcy złotych);
IV. na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddaje oskarżonego P. M. pod dozór kuratora sądowego;
V. na podstawie art. 627 k.p.k. obciąża oskarżonego P. M. kosztami postępowania a w tym zasądza od oskarżonego
na rzecz Skarbu Państwa zwrot wydatków poniesionych przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania w
sprawie w wysokości 100 zł i na podstawie art. 2 ust 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach
karnych (Dz. U. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) wymierza mu opłatę w kwocie 180 zł.
UZASADNIENIE WYROKU
Na podstawie przeprowadzonego przewodu sądowego, Sąd Rejonowy ustalił następujący stan
faktyczny:
W dniu 07 lipca 2013r. pokrzywdzony G. C. około godz. 22.00 udał się na zabawę wiejską do miejscowości P., gdzie
spotkał znajomych B. K., W. L., M. M., A. Z. i oskarżonego P. M.. Na miejscu G. C., P. M. i inne osoby spożywały alkohol.
Dowód:
zeznania świadka G. C., k. 3, 30, 32, 95,
zeznania świadka B. K., k. 16, 96,
zeznania świadka W. L., k. 14, 106
częściowo zeznania świadka A. Z., k. 9, 30, 36, 107,
częściowo zeznania świadka M. M., k. 18, 34, 36, 106 – 107,
częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. M., k. 94.
Około godz. 02:00 uczestnicy imprezy zaczęli się rozchodzić do domów. G. C. stał wraz ze znajomymi przed świetlicą
i rozmawiali. Po chwili pod budynek podjechała samochodem A. Z., m-ki V. (...) o nr rej. (...), jego dziewczyna M. S..
Dowód:
zeznania świadka G. C., k. 3, 30, 32, 95,
zeznania świadka B. K., k. 16, 96,
zeznania świadka W. L., k. 14, 106
częściowo zeznania świadka A. Z., k. 9, 30, 36, 107,
częściowo zeznania świadka M. S., k. 11, 32 – 33, 34, 107 – 108,
częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. M., k. 94.
A. Z. zajął miejsce pasażera obok kierowcy, zaś P. M. usiadł za nim na tylnym siedzeniu pojazdu. Oskarżony zamknął
drzwi od auta i opuścił prawie w całości boczną szybę z prawej strony pojazdu.
Dowód:
zeznania świadka G. C., k. 3, 30, 32, 95,
częściowo zeznania świadka A. Z., k. 9, 30, 36, 107,
częściowo zeznania świadka M. S., k. 11, 32 – 33, 34, 107 – 108,
częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. M., k. 94.
G. C. stał przy samochodzie i rozmawiał z P. M. opierając się łokciami o opuszczoną szybę a następnie żegnając się
z nim uścisnął mu dłoń wkładając swoją rękę do środka auta. W tym momencie oskarżony chwycił oburącz G. C. za
nadgarstki, pociągnął do środka pojazdu, mówiąc do M. S. „jedź, przewieziemy go”.
Dowód:
zeznania świadka G. C., k. 3, 30, 32, 95,
zeznania świadka B. K., k. 16, 96,
zeznania świadka W. L., k. 14, 106
częściowo zeznania świadka M. M., k. 18, 34, 36, 106 – 107,
protokół wizji lokalnej, k. 55 – 56.
M. S. ruszyła autem do przodu i zaczęła nabierać prędkości. G. C. będąc trzymanym przez P. M. biegł obok auta
i krzyczał do oskarżonego aby go puścił oraz do kierowcy aby zatrzymała samochód. G. C. po przebiegnięciu
kilkudziesięciu metrów nie był w stanie nadążyć za przyspieszającym pojazdem i przewrócił się na asfaltową drogę.
Dowód:
zeznania świadka G. C., k. 3, 30, 32, 95,
zeznania świadka B. K., k. 16, 96,
zeznania świadka W. L., k. 14, 106
częściowo zeznania świadka M. M., k. 18, 34, 36, 106 – 107,
częściowo zeznania świadka M. S., k. 11, 32 – 33, 34, 107 – 108.
P. M. trzymał go jeszcze przez chwile za ręce, co spowodowało że G. C. był ciągnięty przez kilkanaście metrów
po podłożu z boku pojazdu. Następnie oskarżony puścił pokrzywdzonego, który pozostał na drodze, zaś samochód
kierowany przez M. S. odjechał w kierunku miejscowości K..
Dowód:
zeznania świadka G. C., k. 3, 30, 32, 95,
zeznania świadka B. K., k. 16, 96,
zeznania świadka W. L., k. 14, 106
częściowo zeznania świadka M. M., k. 18, 34, 36, 106 – 107.
W wyniku ciągnięcia obok auta przez oskarżonego i upadku na podłoże, G. C. doznał obrażeń ciała w postaci: złamania
podstawy paliczka dalszego kciuka prawego, otarć skóry okolicy ciemieniowej lewej o wymiarach 3 x 4 cm, otarć skóry
barku lewego na powierzchni 12 x 10 cm, masywnych otarć skóry obu pośladków o wymiarach 20 x 30 cm każde, otarć
skóry obu kolan na powierzchni 7 x 8 cm po stronie prawej i 20 x 15 cm po stronie lewej. Obrażenia te skutkowały
naruszeniem czynności narządów ciała G. C. na czas przekraczający siedem dni.
Dowód:
zeznania świadka G. C., k. 3, 30, 32, 95,
świadectwo sądowo – lekarskich oględzin ciała, k. 6,
opinia sądowo – lekarska biegłego M. W., k. 98 – 100.
Oskarżony P. M. ma 23 lata, jest kawalerem, nie ma nikogo na swoim Oskarżony pracuje w firmie (...) w K., uzyskując
wynagrodzenie w wysokości 1000 zł miesięcznie.
Dowód:
wyjaśnienia oskarżonego P. M., k. 94.
notatka urzędowa w trybie art. 213 § 1 k.p.k., k. 57.
P. M. był dwukrotnie karany sądownie za przestępstwa z art. 62 ust. 1 i art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o
przeciwdziałaniu narkomanii oraz za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. na kary pozbawienia wolności z warunkowym
zawieszeniem ich wykonania.
Dowód:
informacja z K., k. 42 – 43, 111 – 112,
odpisy wyroków, k. 44 – 49.
Oskarżony P. M. w toku całego postępowania nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia, w których
zaprzeczył aby jadąc autem przytrzymywał za ręce G. C..
***
Ponadto Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie sąd miał na uwadze zgromadzone w toku postępowania dowody o
charakterze osobowym i materialnym.
Spośród tej pierwszej grupy dowodów, sąd oparł się przede wszystkim na zeznaniach świadków G. C., B. K. i W. L..
Dając wiarę zeznaniom tychże świadków sąd uwzględnił ich spójny i logiczny charakter, jak też to, że nie zawierały
one sprzeczności, które powodowałyby osłabienie ich wartości dowodowej. Ponadto korespondowały one z innymi
dowodami stanowiącymi podstawę ustaleń faktycznych w sprawie, a w tym w szczególności znajdowały potwierdzenie
w zgromadzonych dowodach o charakterze materialnym.
Sąd uwzględnił częściowo także zeznania świadka M. M.. Mianowicie sąd uznał za wiarygodne jego pierwszą relację
złożoną na etapie postępowania przygotowawczego, gdzie przedstawił on przebieg zdarzenia w taki sam sposób co
wymienieni powyżej świadkowie. Sąd pominął natomiast kolejne zeznania M. M., w których odmienne niż początkowo
opisał on zaistniałą sytuację. Zdaniem sądu treść tych zeznań nie zasługiwała na uwzględnienie i zmierzała wyłącznie
do poprawienia sytuacji procesowej oskarżonego.
Mając z kolei na uwadze wyjaśnienia oskarżonego P. M. sąd wziął je pod uwagę jedynie w takim zakresie, w jakim
pokrywały się z dowodami uznanymi przez sąd za wiarygodne. Sąd uznał, że zaprzeczanie przez oskarżonego zarzutowi
aktu oskarżenia, stanowi wyłącznie wyraz przyjętej przez niego linii obrony.
W ten sam sposób co wyjaśnienia oskarżonego sąd ocenił również zeznania świadków M. S. i A. Z.. Relacje tych
osób, nie stanowiły w większości dla sądu wiarygodnej podstawy ustaleń faktycznych w sprawie. Zajmując powyższe
stanowisko sąd miał na uwadze przede wszystkim ich niespójny i nielogiczny charakter, jak też sprzeczności jakie
pomiędzy nimi zachodziły. Świadkowie ci nie tylko w sposób odmienny od siebie opisali przebieg zdarzenia, ale ich
zeznania były również wewnętrznie niespójne. Powyższe jest wyraźnie widoczne w relacji M. S., która rozbieżnie
wypowiedziała się m.in. co do okoliczności przemieszczania się pokrzywdzonego przy aucie, odcinka drogi jaki w ten
sposób przejechała, czy wreszcie własnej świadomości tego co się wydarzyło.
Ustalając stan faktyczny w sprawie sąd wziął pod uwagę dowody o charakterze materialnym, wymienione w pierwszej
części uzasadnienia. Sąd dał im wiarę jako w pełni wypełniającym wymogi stawiane takim dowodom oraz nie znajdując
żadnych podstaw do podważenia ich wiarygodności. W tym zakresie sąd za pełnowartościowy dowód uznał m.in.
opinię biegłego z zakresu medycyny sądowej lek. M. W.. Analiza treści wydanej opinii, nie nasuwa jakichkolwiek
wątpliwości co do jej rzetelności i wiarygodności.
Dokonując oceny przedstawionych powyżej dowodów, sąd uznał, że sprawstwo i wina oskarżonego P. M. w
zakresie przypisanego mu czynu nie budzą wątpliwości. Zdaniem sądu oskarżony zrealizował swoim zachowaniem
kumulatywnie znamiona występków z art. 157 § 1 k.k. oraz z art.160 § 1 k.k. P. M. trzymając G. C. za ręce
tak, że był on zmuszony biec obok rozpędzającego się pojazdu, a następnie ciągnąc go po asfaltowym podłożu,
ponosi odpowiedzialność nie tylko za doznane przez pokrzywdzonego obrażenia ciała ale także za narażenie go
na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. W ocenie sądu nie budzi
jakichkolwiek wątpliwości, że w sytuacji takiej jaka miała miejsce, zachodziła realna możliwość najechania koła
pojazdu na część ciała pokrzywdzonego, co mogło spowodować jego śmierć lub ciężkie obrażenia ciała. Ustalone
zachowanie oskarżonego jednoznacznie wskazuje na to, że działał on umyślnie, przewidując i godząc się na opisane
powyżej skutki, jakie w wyniku jego zachowania mogły wyniknąć dla G. C..
Czyn oskarżonego był zawiniony. Nie zachodziły okoliczności wyłączające bezprawność ani winę.
Sąd wymierzając P. M. karę za przypisane mu przestępstwo baczył na dyrektywy wskazane w art. 53 k.k., uwzględniając
stopień zawinienia i społecznej szkodliwości jego czynu, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, która to kara
winna osiągnąć wobec oskarżonego. Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego był znaczny, na co wpływa
przede wszystkim rodzaj i charakter dobra naruszonego przestępstwem, jak również konsekwencje jakie z niego
wynikły dla zdrowia pokrzywdzonego. Sąd jako wysoki ocenił również stopień winy oskarżonego, który dopuścił
się przestępstwa bez jakiegokolwiek powodu. Mając powyższe na uwadze sąd uznał za zasadne wymierzenie P. M.
wnioskowanej przez prokuratora kary 8 miesięcy pozbawienia wolności, która zdaniem sądu stanowi sankcję o
charakterze adekwatnym.
Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego P. M. kary pozbawienia wolności na okres trzech
lat próby, uznając, iż zastosowanie środka probacyjnego spełni swe wychowawczo – prewencyjne cele i będzie
wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.
W pkt III wyroku sąd orzekł wobec oskarżonego P. M. środek karny w postaci zadośćuczynienia za krzywdę
wyrządzoną przestępstwem, poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego G. C. kwoty 4.000 zł. Wydając wskazane
rozstrzygnięcie sąd miał na uwadze treść art. 46 § 1 k.k. zgodnie z którym „w razie skazania sąd może orzec, a na
wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem
szkody w całości albo w części lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; przepisów prawa cywilnego o przedawnieniu
roszczenia oraz możliwości zasądzenia renty nie stosuje się”. Sąd w realiach niniejszej sprawy uznał za celowe,
zastosowanie z urzędu wskazanego środka karnego w stosunku do oskarżonego, mając przede wszystkim na
uwadze potrzebę zadośćuczynienia pokrzywdzonemu za doznaną krzywdę. Zdaniem sądu środek ten pozostaje
celowy także, a może przede wszystkim, ze względu na potrzebę osiągnięcia wobec P. M. celów kary w zakresie
prewencji indywidualnej. Z uwagi na warunkowe zawieszenie kary pozbawienia wolności, wskazany środek karny
będzie stanowił dla oskarżonego realną dolegliwość, uzmysławiającą mu konsekwencje wiążące się z popełnieniem
przestępstwa. Ustalając wysokość zadośćuczynienia na kwotę 4.000 zł sąd uznał, że pozostaje ona adekwatna do
dolegliwości jakich G. C. doznał w wyniku przestępstwa popełnionego przez P. M..
Mając na uwadze konieczność wychowawczego oddziaływania na oskarżonego sąd oddał go pod dozór kuratora
sądowego, uznając, że jest to niezbędne dla zapewnienia prawidłowego przebiegu okresu próby.
Na podstawie art. 627 k.p.k. sąd obciążył P. M. kosztami procesu, a w tym zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu
Państwa, uzasadnione wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania w sprawie, które
w dacie wyrokowania opiewały w wysokości 100 zł (dwukrotne zapytanie do K. – 60 zł, ryczałt za doręczenia pism w
postępowaniu przygotowawczym i sądowym – 40 zł). Ponadto sąd wymierzył oskarżonemu opłatę sądową w wysokości
przewidzianej ustawą z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych.
SSR Radosław Gluza