PP 6.indd

ROzmOwA mIesIąCA
Na straży płuc Ziemi
Przyszłość polskich lasów, jako dobra
narodowego, zależy przede wszystkim
od nas samych. O tym, jaka będzie,
zadecyduje wiele czynników, począwszy
od właściwej edukacji społecznej już na
poziomie przedszkolnym, a skończywszy na
szerokiej współpracy Lasów Państwowych
z wieloma służbami, głównie z Państwową
Strażą Pożarną i ochotniczymi strażami
pożarnymi – mówi dyrektor generalny
Lasów Państwowych dr inż. Marian Pigan.
Lasy Państwowe obchodziły w ubiegłym roku jubileusz 85-lecia. W okresie tym nie brakowało różnych historycznych zakrętów i zmian organizacyjnych. Jak je przetrwaliście?
To zasługa przede wszystkim
moich poprzedników, których pracę
i pasję staram się godnie kontynuować. Nasza historia zaczęła się
tuż po odzyskaniu niepodległości,
w 1918 r., kiedy to zapadły pierwsze
decyzje ukierunkowane na tworzenie administracji leśnej. W 1920 r.
utworzono cztery zarządy okręgowe
lasów państwowych: w Warszawie,
Radomiu, Siedlcach i Lwowie, nadzorowane przez Ministerstwo Rolnictwa i Dóbr Państwowych.
W 1924 r. powstało przedsiębiorstwo Polskie Lasy Państwowe, któremu ówczesny prezydent Polski
Stanisław Wojciechowski powierzył
gospodarowanie polskimi lasami.
Stało się to za sprawą podpisanych przez prezydenta rozporządzeń: z 28 czerwca – o statucie
polskich lasów państwowych oraz
z 30 grudnia – o organizacji i administracji lasów państwowych. W latach 30. XX w. pierwszy dyrektor
Lasów Państwowych – Adam Loret
nakreślił wizję funkcjonowania organizacji. W 1934 r. z jego inicjatywy przeprowadzono modernizację
LP. Zmniejszono liczbę dyrekcji LP
do dziewięciu. Liczba nadleśnictw
wynosiła 434. Lasy państwowe zajmowały wówczas powierzchnię ponad 3,3 mln ha. Wybuch II wojny
światowej przerwał ich dynamiczny rozwój. Gospodarka prowadzofot. K. Fronczak/archiwum DGLP
PP 6.indd 7
na na terenach zajętych przez hitlerowskie Niemcy i Związek Radziecki
miała charakter rabunkowy. Wielu
leśników oddało życie podczas
walk. Szacuje się, że łącznie na
wszystkich frontach II wojny światowej walczyło ich około 11 tysięcy.
Wielu zamordowano w Katyniu,
Miednoje i Charkowie. Adam Loret
został aresztowany 19 września
1939 r. i zaginął.
A jak było po wojnie?
Po wojnie państwo przejmowało
na własność lasy, tartaki, zakłady
przerobu drewna i innych produktów leśnych. Powierzchnia lasów
państwowych zwiększyła się wtedy
do ponad 6 mln ha. Lata PRL-u to
czas narzucanych odgórnie norm
i wielkości pozyskiwanego surowca, które często kłóciły się z zasadami racjonalnej gospodarki leśnej.
Kolejny przełom czekał Lasy Państwowe w latach 90. XX w.,
w związku ze zmianą ustrojową.
Zarządzanie lasami ujęto w ustawie
o lasach, najważniejszym dla organizacji dokumencie. Jej uchwalenie
w 1991 r. przesunęło akcenty działalności LP. Podkreślono konieczność trwałego zachowania lasu
i ciągłości jego wielofunkcyjnego
użytkowania przez obecne i przyszłe pokolenia. Wejście w życie tej
ustawy spowodowało przemianowanie Naczelnego Zarządu LP na
Dyrekcję Generalną LP, a OZLP na
regionalne dyrekcje LP. W 1994 r.
nadano Lasom Państwowym nowy
statut. Ustawa wprowadziła pojęcie
Służby Leśnej.
Dr inż. Marian Pigan ukończył
Technikum Leśne w Biłgoraju
w 1992 r., a pięć lat później
studia leśne w Szkole Głównej
Gospodarstwa Wiejskiego
w Warszawie. W 1997 r. odbył
staż w Nadleśnictwie Leżajsk.
W latach 1998-2002 pracował
w Nadleśnictwie Pszczyna,
a od 2003 r. w Nadleśnictwie
Kobiór. Od 1998 r. członek
NSZZ „Solidarność”, od maja
2006 r. do grudnia 2007 r. –
przewodniczący Krajowej Sekcji
Pracowników Leśnictwa.
W 2007 r. obronił
doktorat. 19 grudnia 2007 r.
został zastępcą dyrektora
generalnego Lasów
Państwowych do spraw
marketingu, organizacji
i rozwoju, a od 7 kwietnia 2008 r.
jest dyrektorem generalnym LP.
Lasy Państwowe to największa w Unii Europejskiej organizacja zarządzająca lasami należącymi do skarbu państwa. Jak duży teren jest w waszej jurysdykcji?
Nasz kraj pod względem powierzchni lasów należy niewątpliwie
do europejskich liderów. Gospodarujemy na niemal jednej trzeciej powierzchni Polski – części szczególnie cennej, bo rosną na niej lasy. Co
ważniejsze, części systematycznie
powiększającej się, gdyż dzięki staraniom leśników lasów przybywa.
Lesistość kraju została zwiększona
z 21 proc. w roku 1945 do 29 proc.
obecnie. Od 1995 r. do 2008 r. powierzchnia lasów zwiększyła się
o 310 tys. ha. Lasy zajmują dziś
29 proc. terytorium kraju, rosną na
obszarze 9,1 mln ha. Zdecydowana
większość to lasy państwowe, prawie 7,6 mln ha z nich zarządzane jest
przez Państwowe Gospodarstwo
Leśne LP. Podstawą prac zalesieniowych jest „Krajowy program zwiększania lesistości”, zakładający wzrost
lesistości do 30 proc. w 2020 r. i do
33 proc. w 2050 r. W polskich lasach, gdzie najczęściej występują
drzewostany w wieku od 40 do
80 lat, a przeciętny wiek lasu wynosi
60 lat, coraz więcej jest drzew dużych, liczących ponad 80 lat. Od
końca II wojny światowej powierzchnia takich lasów wzrosła
z 0,9 mln ha do prawie 1,55 mln ha.
W lasach żyje 65 proc. ogółu gatunków zwierząt. Jest więc o co walczyć
i czego bronić.
Jakie najważniejsze zadania stoją przed Lasami Państwowymi?
Jednym z naszych podstawowych
zadań jest udostępnianie lasów całemu społeczeństwu. Opieka państwa
nad ogromną większością terenów
leśnych zapewnia fundamentalną
korzyść – swobodny dostęp do nich
wszystkich obywateli. Każdego dnia
ponad 25 tys. osób zatrudnionych
w LP pracuje z zaangażowaniem po
to, by polskie lasy przetrwały i rozwijały się. Czynią to w coraz lepszych warunkach. Naszą tradycję łączymy z najnowszymi osiągnięciami
nauki i techniki. Wprowadzamy maszyny leśne najnowszej generacji,
sprzęt pomiarowy, monitoringowy
i inne narzędzia pracy, które zapewniają bezpieczeństwo, szybkość
i skuteczność naszych działań.
Ogromną wagę przykładamy do wykorzystania narzędzi informatycznych. System informatyczny LP,
gromadzący dane i przetwarzający
je, wspomaga zarządzanie lasami,
planowanie działań gospodarczych
i nadzór nad nimi.
Organizacja Lasów Państwowych opiera się na zasadzie samofinansowania. Na czym ono polega?
Przede wszystkim na tym, że nie
korzystamy z pieniędzy podatników.
Samofinansowanie w Lasach Państwowych możliwe jest dzięki istnieniu tzw. funduszu leśnego. Nadleśnictwa o dobrej kondycji finansowej
przekazują tam nadwyżki, które są
potem wykorzystywane przez inne
jednostki. Z funduszu finansowane 
6/2010
7
6-07-10 16:22:22
Rozmowa miesiąca
 są także inne przedsięwzięcia, w tym
ogólnokrajowe – edukacja, badania
naukowe, tworzenie infrastruktury,
sporządzanie planów urządzenia lasu. Dzięki takiemu modelowi LP nie
obciążają budżetu państwa – środki
pochodzące ze sprzedaży drewna są
przeznaczane na inne zadania, które
ma do spełnienia organizacja.
Jak wygląda model zarządzania
w Lasach Państwowych?
Model zarządzania w Lasach Państwowych oparty jest na trzech
szczeblach. Pierwszy to dyrektor generalny LP, który powoływany jest
przez ministra środowiska. Kieruje
on organizacją m.in. przez wydawanie zarządzeń i decyzji. Jego organem doradczym jest Kolegium Lasów Państwowych, a jednostką centralną Dyrekcja Generalna Lasów
Państwowych. Drugi szczebel to regionalne dyrekcje LP, których jest
siedemnaście. Do ich zadań należy
przede wszystkim nadzór nad podległymi jednostkami, koordynacja
działań na swoim terytorium. Trzeci
to 430 nadleśnictw. Prowadzą one
gospodarkę leśną na podstawie planu
urządzenia lasu. Kierujący jednostką
nadleśniczy odpowiada za stan lasu
na swoim terenie. Nadleśnictwa dzielą się na leśnictwa. Funkcję pomocniczą w stosunku do tych jednostek
pełnią zakłady działające na terenie
całego kraju lub w regionach. Do
ogólnokrajowych należą: Centrum
Informacyjne Lasów Państwowych
– wydaje czasopisma i literaturę, prowadzi stronę internetową LP, zajmuje się promocją i organizacją uroczystości, wystaw, eventów; Centrum
Koordynacji Projektów Środowiskowych – koordynuje projekty środowiskowe Lasów Państwowych,
wdraża programy dla programu operacyjnego Infrastruktura i Środowisko, analizuje możliwości pozyskania środków pomocowych dla sektora leśno-drzewnego; Leśny Bank
Genów Kostrzyca – gromadzi i przechowuje zasoby genowe drzew
i krzewów, prowadzi badania ochrony zasobów; Ośrodek Kultury Leśnej
w Gołuchowie – prowadzi Muzeum
Leśnictwa, sprawuje mecenat nad
twórczością artystyczną leśników,
zajmuje się edukacją; Ośrodek Techniki Leśnej w Jarocinie – produkuje
maszyny leśne; Ośrodek Rozwojowo
-Wdrożeniowy Lasów Państwowych
w Bedoniu – wdraża w LP nowe
technologie, prowadzi szkolenia
i kursy, produkuje filmy, zajmuje się
8
PP 6.indd 8
poligrafią; Zakład Informatyki Lasów Państwowych – tworzy oprogramowanie i bazy danych.
Jakiego rodzaju działania podejmujecie, by chronić lasy przed
pożarem?
Wiedza o procesach zachodzących w przyrodzie i kontrola stanu
środowiska leśnego pozwalają leśnikom na wczesną diagnozę zagrożeń.
Każdego roku podejmują oni działania mające na celu zachowanie trwałości lasu i zwiększenie jego naturalnej odporności na czynniki szkodotwórcze. Zagrożenia dzieli się na
trzy grupy: biotyczne – szkodliwe
owady, grzyby patogeniczne, ssaki
roślinożerne; abiotyczne – ekstremalne zjawiska atmosferyczne, na
przykład silne wiatry, śnieg, ulewne
deszcze, wysokie i niskie temperatury; antropogeniczne – wywołane
przez człowieka, czyli pożary, zanieczyszczenia przemysłowe, zaśmiecanie lasu. Jak wiadomo, śmiertelnym zagrożeniem dla lasu jest ogień.
Ochrona przeciwpożarowa oparta
jest na sprawnym i skutecznie działającym systemie, dzięki któremu
możliwe jest szybkie wykrywanie
pożarów, alarmowanie odpowiednich służb ratowniczych i prowadzenie akcji gaśniczej. Elementy tego
systemu to: punkty alarmowo-dyspozycyjne, działające we wszystkich
regionalnych dyrekcjach LP i nadleśnictwach; sieć dostrzegalni przeciwpożarowych, z których prowadzi
się obserwację lasu; sieć punktów
prognostycznych i pomocniczych,
wyposażonych w odpowiednią aparaturę do pomiaru wilgotności ściółki sosnowej i powietrza, w których
określa się aktualny stopień zagrożenia pożarowego lasu; sieć łączności
radiotelefonicznej; sieć dojazdów
pożarowych; bazy sprzętu do gaszenia pożarów lasu; sieć punktów czerpania wody; pasy przeciwpożarowe,
oddzielające las od obiektów stanowiących zagrożenie pożarowe, takich jak parkingi leśne, linie kolejowe, zakłady przemysłowe, drogi
publiczne, poligony wojskowe.
W okresie zwiększonego zagrożenia
pożarowego działają również leśne
bazy lotnicze. Stacjonują w nich samoloty i śmigłowce, które są wykorzystywane do patrolowania obszarów leśnych i gaszenia pożarów.
Okresowy zakaz wstępu do lasu to
sposób na zapewnienie bezpieczeństwa z jednej strony człowiekowi,
z drugiej – lasom i ich mieszkańcom.
Wprowadzany jest decyzją nadleśniczego, gdy wystąpi duże zagrożenie
pożarowe – jeżeli przez kolejnych
pięć dni wilgotność ściółki sosnowej, mierzona o godz. 9 rano, będzie
niższa niż 10 proc. Zakaz ten pozwala na sprawniejsze prowadzenie
działań przeciwpożarowych i zredukowanie niebezpieczeństwa dla ludzi mogących znaleźć się podczas
pożaru na terenie lasu. Nad jego
przestrzeganiem i w ogóle bezpieczeństwem czuwa 15 tys. pracowników Służby Leśnej oraz tysiąc
strażników leśnych, którzy mogą
w szczególnie drastycznych sytuacjach łamania przepisów obowiązujących w lesie ukarać sprawcę mandatem do wysokości nawet 500 zł.
W jaki sposób prognozujecie zagrożenia pożarowe i jakie lasy
nich przodują?
Czynimy to poprzez jednostki organizacyjne Lasów Państwowych,
które codziennie określają stopnie
zagrożenia pożarowego lasu dla
42 stref prognostycznych, nieobejmujących obszarów górskich. Aktualne prognozy zagrożenia pożarowego i wspomniane okresowe zakazy
wstępu do lasu przygotowuje natomiast Samodzielna Pracownia
Ochrony Przeciwpożarowej Lasu Instytutu Badawczego Leśnictwa. Jak
wiadomo, największe zagrożenie
pożarowe stwarzają lasy iglaste,
przede wszystkim sosna, która rośnie na 69 proc. powierzchni leśnej
w PGL LP oraz na 63 proc. lasów
prywatnych i gminnych. Dominacja
sosny wynika ze sposobu prowadzenia gospodarki leśnej w przeszłości.
Kiedyś monokultury, czyli uprawy
jednego gatunku, były odpowiedzią
na duże zapotrzebowanie przemysłu
na drewno. Takie lasy okazały się
jednak mało odporne na czynniki
klimatyczne.
A jeśli pożar już powstanie, jaka
jest wasza rola w przeciwdziałaniu mu?
W każdym nadleśnictwie znajduje
się co najmniej jedna jednostka wyposażona w lekki sprzęt gaśniczy
i przygotowana do działań. Nie ma
jednak co ukrywać, że sprzęt, którym
dysponujemy, pozwala nam reagować skutecznie tylko wówczas, gdy
pożar jest w zarodku, czyli stanowimy wyłącznie tzw. pierwszy rzut.
Nasza rola w chwili przyjazdu na
miejsce pożaru jednostek ochrony
przeciwpożarowej sprowadza się do
przekazania informacji o lokalizacji
pożaru czy też określenia jego charakteru. Później pełnimy już tylko
funkcje pomocnicze. Przy obecnym
profesjonalizmie ratowników PSP
i wyszkoleniu większości strażaków
ochotników możemy z pełnym zaufaniem powierzyć w ich ręce los
naszych lasów, bo wiemy, że zrobią
wszystko, by zminimalizować skutki
każdego pożaru. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że dzięki porozumieniu podpisanemu przez LP i PSP następuje stała wymiana informacji na
temat m.in. pożarów w lasach, przekazywane są również mapy numeryczne, które w razie zagrożenia pożarowego ułatwiają jednostkom PSP
poruszanie się po obszarach leśnych.
Postawiliśmy sobie cel, aby stałym
elementem tej współpracy były
wspólne narady kierownictwa PSP
i LP – organizowane przynajmniej
raz w roku w okresie przedwiośnia,
na których opracowane byłyby kierunki wspólnych działań w zakresie
ochrony przeciwpożarowej lasów.
Mam nadzieję, że uda się to zrealizować, bo będzie to z korzyścią dla nas
wszystkich, zarówno dla ratowników, leśników, jak i społeczeństwa.
Z jakiego rodzaju problemami
spotykacie się w codziennej działalności?
Problemów niestety nam nie brakuje, zwłaszcza tych na poziomie
lokalnym. Stwarzają je głównie ludzie, którzy zatrzymując się w lesie
samochodami, często tracą, delikatnie rzecz ujmując, zdolność racjonalnego myślenia. A wówczas o pożar niezwykle łatwo. Poza tym to, co
zostawiają po sobie w lesie, jeżeli
my tego nie sprzątniemy, pozostanie
w nim przez kolejne kilkanaście czy
kilkadziesiąt lat. Innym problemem,
występującym w młodszych lasach,
tzw. młodnikach, jest warstwa suchych gałęzi, która znajduje się
praktycznie przy samej ziemi. Zaprószenie ognia w takim miejscu daje stuprocentową pewność, że będziemy mieć do czynienia z pożarem
całkowitym, który – o czym dobrze
wiedzą strażacy – gasi się niezmiernie trudno. Problemem, pomimo
sukcesywnie podejmowanych działań, wciąż są drogi dojazdowe – bardziej ich stan niż brak. Wiele z nich,
z uwagi na dokonujące się w ostatnich latach zmiany w wyposażeniu
jednostek ochrony przeciwpożarowej, odbiega od przyjętych standardów. Ich modyfikacja w zakresie
eksploatacji, dotycząca zwłaszcza
6/2010
6-07-10 16:22:23
Rozmowa miesiąca
szerokości i wysokości, czyli prześwitu umożliwiającego swobodny
przejazd samochodowi ratowniczogaśniczemu, to już wymóg czasu.
Oczywiście nie będę twórczy, jeżeli
powiem, że na to wszystko potrzeba
środków finansowych, których z reguły brakuje. Spore kłopoty mamy
także z nowo tworzącymi się drogami krajowymi, które w skuteczny
sposób zakłócają przygotowane już
i ustalone ze strażą pożarną sieci
dróg leśnych. Chcąc nie chcąc, musimy budować drogi pomocnicze
wzdłuż dróg szybkiego ruchu aż do
najbliższego zjazdu z nich. Pewnego
rodzaju niedoskonałością, utrudniającą życie leśnikom, jest również
brak bezpośredniej łączności ze strażą pożarną, z którą bez pomocy nadleśnictwa trudno się skomunikować.
Nasze radiotelefony działają na innych częstotliwościach, a telefonia
komórkowa często zawodzi z powodu braku zasięgu.
Jednostki Lasów Państwowych
realizują wiele przedsięwzięć służących ochronie przyrody, wspieranych finansowo przez Unię Europejską. Czy są wśród nich też
projekty dotyczące ochrony przeciwpożarowej?
W ramach UE realizujemy wiele
projektów, wśród których oczywiście nie mogło zabraknąć tych związanych z ochroną przeciwpożarową
w lasach. W tym zakresie korzystamy z funduszy programu Life+. Do
największych należy kampania informacyjno-promocyjna „Ogień w lesie a przyroda – podniesienie świadomości mieszkańców terenów
wiejskich w zakresie zapobiegania
pożarom lasów”. Akcja będzie skierowana do młodzieży szkolnej,
mieszkańców terenów wiejskich położonych w sąsiedztwie lub w otoczeniu kompleksów leśnych, a także
turystów. Spoty radiowe i telewizyjne, filmy edukacyjne, szkolenia
adresowane do nauczycieli, foldery
i ulotki, festyny i konkursy – to tylko
niektóre z działań przewidzianych
w kampanii. Projekt będzie realizowany przez trzy lata – od 2010 do
2012 r. Przeznaczono na niego ponad 8 mln zł, z czego około 10 proc.
wyłożą Lasy Państwowe. Pozostała
część pieniędzy będzie pochodzić
z programu Life+ oraz z NFOŚiGW.
Działania obejmą teren czterech
województw: mazowieckiego, kujawsko-pomorskiego, podlaskiego
i warmińsko-mazurskiego.
Dużą wagę przykładacie do edukacji społecznej.
To oczywiste. Edukacja leśna
społeczeństwa to jeden z priorytetów
Lasów Państwowych. Oferta edukacyjna LP skierowana jest do dzieci,
młodzieży, dorosłych, w tym także
osób niepełnosprawnych. Wszystko
po to, by upowszechniać wiedzę
o środowisku leśnym i zrównoważonej gospodarce leśnej. Dzięki temu
coraz więcej ludzi ma świadomość
ogromnych korzyści, jakie daje
zrównoważona gospodarka leśna,
ochrona przyrody i rozsądne obcowanie z naturą. Ciągle wzrasta liczba
korzystających z dobrodziejstw lasu.
Rośnie też świadomość wspólnej
odpowiedzialności za stan przyrody.
Leśnicy utworzyli ponad 5,5 tys.
obiektów edukacyjnych. Każdego
roku korzysta z nich około 1,5 mln
osób. A jest to: 50 ośrodków edukacji leśnej, 897 ścieżek edukacyjnych
(dydaktycznych), 235 izb edukacji
leśnej, 453 wiaty edukacyjne (tzw.
zielone klasy), 106 parków i ogrodów dendrologicznych, 1680 punktów edukacyjnych oraz 2243 inne
obiekty. Zdecydowaną większość
korzystających z obiektów edukacyjnych stanowią grupy szkolne. Jak
się okazuje, młodzi ludzie to wielcy
sprzymierzeńcy w piętnowaniu zachowań zagrażających lasom, m.in.
zaśmiecania lasów czy wypalania
traw. Zadania edukacyjne wypełnia
również Centrum Informacyjne Lasów Państwowych (CILP). Wydawnictwa CILP-u, m.in. czasopisma
„Głos Lasu” i „Echa Leśne”, skierowane są do osób zainteresowanych
gospodarką leśną i ochroną przyrody. Informacje na temat znaczenia
lasu w życiu człowieka można także
znaleźć w licznych informatorach,
broszurach i folderach wydawanych
przez CILP. Swoje wydawnictwa
ma też wiele regionalnych dyrekcji
LP. Równie ważna jest działalność
edukacyjna prowadzona za pośrednictwem internetu. Lasy Państwowe
szeroko informują na stronie internetowej www.lasy.gov.pl. o swojej
działalności, promując przy tym
wiedzę ekologiczną. Prawdziwym
hitem stał się utworzony we współpracy z NFOŚiGW Leśny Wortal
Edukacyjny „Las Rysia eRysia” –
www.erys.pl. Zaprojektowany od
początku specjalnie z myślą o edukacji ekologicznej i leśnej, przybliża
za pomocą narzędzi multimedialnych zagadnienia dotyczące bioróż-
norodności lasu i gospodarki leśnej
oraz jego wpływu na środowisko
i klimat. Las Rysia eRysia zawiera
trzy serwisy: dla dzieci ze szkół podstawowych klas 4-6, młodzieży gimnazjalnej i nauczycieli. Wspólnie
z organizacjami pozarządowymi organizujemy jednorazowe i cykliczne
akcje służące poszerzeniu wiedzy
o lesie, przyrodzie, ekologii. Współpracujemy także z ośrodkami naukowymi, wspierając badania w dziedzinie leśnictwa. Chciałbym w tym
miejscu podkreślić, że dla leśników
las to nie tylko miejsce pracy, to także pasja połączona z walką o jego
bezpieczeństwo jako dziedzictwa
narodowego.
Jakie podejmujecie działania, by
zachować to dziedzictwo dla przyszłych pokoleń?
Prowadzona przez leśników gospodarka ukierunkowana jest na zachowanie trwałości lasu, a także jego
różnorodności biologicznej. Wycinają drzewa tak, aby możliwe było
naturalne odnowienie się drzew pozostałych lub zakładają uprawy –
z reguły tam, gdzie odnowienie naturalne nie jest możliwe lub daje
gorsze efekty. Leśnicy zalesiają tak-
że obszary porolne i nieużytki.
Wszystkie drzewostany są pielęgnowane i chronione – nierzadko na
wielką skalę, na przykład w przypadku masowego zamierania drzew,
pożaru i powodzi. Zarządzanie lasami to także gospodarowanie zwierzyną. Wszystkie działania gospodarcze prowadzone są na podstawie
ścisłych wytycznych zarówno
szczebli decyzyjnych organizacji,
jak i władz państwowych. Większość z tych działań ma długofalowe
skutki – z efektów pracy jednego pokolenia korzystają następne. Leśnicy
wspierają różnorodność biologiczną,
m.in. przez pozostawianie w lasach
tzw. martwego drewna. Obumierające i martwe drzewa to miejsca bytowania, gniazdowania i schronienie
dla ogromnej liczby gatunków. Stanowią ważny element ekosystemów
leśnych. Stanowią też o ich urodzie.
Dlatego głęboko wierzę w to, że
jeszcze przez wiele, wiele lat Polacy
będę mogli cieszyć się widokiem lasów i czerpać pełną piersią ich zapach. Nie wolno zapominać, że są
one płucami Ziemi, dlatego nie tyle
warto, co trzeba o nie dbać.

rozmawiał Bogdan Romanowski
6/2010
PP 6.indd 9
9
6-07-10 16:22:27