DEN TALTRI BU NE Po lish Edi tion Perspektywy 11

DTP0610_10-13_Hoexter 17.06.10 09:09 Seite 11
DENTAL TRIBUNE
Perspektywy 11
Polish Edition
sując przeszczep tkanki łącznej,
umieszcza się go podnabłonkowo,
a następnie pokrywa przemieszczoną dokoronowo warstwą dziąsła
rogowaciejącego. W ostatnim czasie rozwijano także możliwość
wykorzystania technik sterowanej
regeneracji tkanek. W 1992 r. Pino
Prato i wsp. opisali kombinowaną
technikę podnabłonkowego umieszczenia błony zaporowej, np. wykonanej z e-PTFE z dokoronowym
przemieszczeniem płata. Błona ma
utrzymać przestrzeń w okresie gojenia, co umożliwia regenerację
tkanek. Z punktu widzenia pacjenta
preferowane może być wykorzystanie do sterowanej regeneracji tkanek błon resorbowalnych, co pozwala uniknąć drugiego zabiegu
w celu usunięcia membrany.
PRZED
Ryc. 6
Ryc. 7
Ryc. 8
Ryc. 9
Ryc. 6: Widok zębów przednich od strony wargowej przed leczeniem.
Ryc. 7: Ubytek przyszyjkowy zęba 13 – dno
twarde i wolne od próchnicy.
Ryc. 8: Błona do GTR założona tylko w obrębie korzenia zęba 13, na powierzchni recesji
na poziomie zęba 14 nie zastosowano błony
zaporowej.
Ryc. 9: Tkanki dziąsła przemieszczone dokoronowo, pokrywające błonę zaporową na zębie 23 oraz ząb 24.
Ryc. 10: Stan po leczeniu.
tetyki i zwiększenie ilości dziąsła
rogowaciejącego w ramach pokrywania recesji, szeroko wykorzystują przeszczepy dziąsłowe. Opracowano wiele technik chirurgicznych, które można klasyfikować
w zależności od relacji pomiędzy
miejscem pobierania i przenoszenia
tkanek. Zabiegi z wykorzystaniem
przeszczepu dziąsła można podzielić na: z płatem uszypułowanym,
który jest ukrwiony za pośrednictwem szypuły oraz z wolnym płatem tkanek miękkich. Techniki
przeszczepu płata wolnego wymagają pracy w 2 polach zabiegowych:
jednym, z którego pobierane są
tkanki i drugim, w którym należy
przygotować łoże dla przeszczepu.
W tym przypadku autogenny przeszczep tkanek miękkich ma niezależne źródło ukrwienia w postaci
miejsca biorczego. Opisywano
także techniki łączące obie metody.
Uszypułowane płaty tkanek
miękkich opisali po raz pierwszy
Grupe i Warren w 1956 r. Użyta przez
nich metoda obejmowała preparację
płata pełnej grubości i jego boczne
przesunięcie, a następnie przyszycie
przeszczepu w sąsiedztwie z zachowaniem ukrwienia za pośrednictwem szypuły. Ta technika i jej późniejsze modyfikacje miały na celu
zwiększenie szerokości dziąsła
związanego. Późniejsze jej modyfikacje obejmowały preparację płata
Autor
Dr David L. Hoexter jest redaktorem
naczelnym amerykańskiego wydania Dental Tribune. Prowtadzi prywatny gabinet w Nowym Jorku w
USA. Można się z nim skontaktować, pisząc na adres e-mail: [email protected].
PO
Ryc. 10
wraz z brodawkami międzyzębowymi – opisaną przez Cohena i
Rossa w 1968 r. – płat skośny zrotowany oraz płat zrotowany. Inny typ
płata dziąsłowego uszypułowanego
opisano później jako płat przemieszczany dokoronowo. Technika ta
obejmuje mobilizację płata pełnej
grubości i przeniesienie tkanek do
poziomu granicy szkliwno-cementowej przy jednoczesnym pokryciu
recesji.
Wykorzystanie wolnych przeszczepów dziąsłowych opisali w
latach 60. XX w. Sullivan i Atkins.
Wolne przeszczepy autogenne
mogą składać się z dziąsła rogowaciejącego lub z tkanki łącznej. Początkowo celem leczenia było
zwiększenie szerokości dziąsła rogowaciejącego. Obecnie główny
cel stanowi pokrycie obnażonego
korzenia warstwą zrogowaciałego
dziąsła związanego. Można to
osiągnąć jedno- lub dwuetapowo.
Sullivan i Atkins opisali najpierw
w r. 1968 postępowanie jednoetapowe. Miało ono na celu poszerzenie strefy dziąsła związanego bez
koncentrowania się na pokryciu
obnażonej powierzchni korzenia.
W latach 80. XX w. zaproponowano modyfikację tej metody i postępowanie dwuetapowe w celu pokrycia recesji. Ta metoda okazała
się bardziej skuteczna i przewidywalna. Leczenie rozpoczyna się od
umieszczenia wolnego przeszczepu dziąsła lub tkanki łącznej
dowierzchołkowo od obszaru recesji. Po jej wygojeniu przeprowadza się kolejny zabieg dokoronowego przemieszczenia płata.
Materiał do wolnego przeszczepu autogennego pozyskuje
się najczęściej z podniebienia.
W ostatnich latach badane są możliwości wykorzystania innych materiałów niż przeszczep dziąsła.
Korzystne efekty w zabiegach pokrywania korzenia uzyskiwano
przy użyciu techniki sterowanej regeneracji tkanek i bezkomórkowej
matrycy skóry. Ten materiał to dla
pacjenta alternatywa mniej inwazyjna niż pobieranie tkanek do pokrycia korzenia z podniebienia.
Opisywano także postępowanie
łączące przeszczepy wolne z techniką płata uszypułowanego, np. sto-
Celem leczenia jest odtworzenie zdrowia, koloru i estetycznego
wyglądu dziąsła poprzez przewidywalne pokrycie obnażonego korzenia zdrową tkanką dziąsłową, co
pozwala jednocześnie na zmniejszenie nadwrażliwości korzenia.
Wykorzystując techniki sterowanej regeneracji tkanek i dokoronowego przemieszczenia płata,
można uzyskać przewidywalny
efekt pokrycia korzeni.
estetycznego zabiegu pokrycia korzenia i obejmuje porównanie techniki sterowanej regeneracji tkanek
(GTR) i leczenia bez GTR, zastosowanych w różnych odcinkach łuku
zębowego u tego samego pacjenta.
Opracowano różne warianty zabiegów z zakresu chirurgii śluzówkowo-dziąsłowej, obejmujące np.
biomodyfikację powierzchni korzeni poprzez poddanie ich działaniu
różnych substancji. Takie postępowanie sprzyja regeneracji nowego
przyczepu łącznotkankowego. Odtworzenie klinicznego przyczepu
jest konieczne dla zwiększenia pokrycia korzenia. Biomodyfikacje powierzchni korzenia obejmują poddawanie jej działaniu kwasu cytrynowego, tetracyklin lub EDTA. Ma to
na celu usunięcie warstwy mazistej
i odsłonięcie kanalików zębinowych,
co sprzyja powstaniu nowych włókien przyczepu łącznotkankowego.
Wśród materiałów przeznaczonych
do biomodyfikacji powierzchni korzeni można znaleźć pochodne matrycy szkliwa, które mają nasilać działanie białek matrycy, indukując
powstawanie cementu bezkomórkowego, więzadła ozębnej i kości wyrostka zębodołowego.
Opis przypadku
Młody mężczyzna zgłosił się do
gabinetu z powodu obustronnych recesji dziąseł w obrębie szczęki. Po
prawej stronie w szczęce występowały rozległe recesje na poziomie
zębów 13 i 12 (Ryc. 1). Po lewej stronie w szczęce także obecne były recesje na poziomie zębów 23 i 24.
Poza tym w zębie 23 był ubytek przyszyjkowy – przebarwiony i twardy,
ale wolny od demineralizacji.
Po wykonaniu znieczulenia
miejscowego z lidokainy, nacięto
odpowiedni płat. Przed leczeniem
dostępna była dostateczna szerokość dziąsła rogowaciejącego,
które przemieszczono dokoronowo. Po uniesieniu tkanek ukazała się w całości leżąca pod nimi
recesja (Ryc. 2). Po odsłonięciu
pola zabiegowego i recesji oczyszczono operowaną okolicę i usu-
Prezentowany opis przypadku
dotyczy przewidywalności efektu
Ë
AD
#
!!
$"'"
)7'"6" $$ )'"" +$
'" '" ")''" & ""
*" "&$3 &+ && " $
)' )" &" && )"5&&" &&$ 0 &$ '" ")''"
)+%),-"*()(&
%)&"3&$",
*+-)""'"
'$" 5+
$$ "
$ 1 " -)$ '"" !
& '$ '"
)
)& )'""
"'"$"$
#$),
&"&"" '")'"$
"&""'"4 "1&'$
"")'
"&""'"'"
*+-'$&"
-"4 .%-)" )'" $2 '&"/
*6+&-+,
"(1'"
2
"1*- %"
"1*5
#1'"
&'1 2'*"'1")