D - Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Sygn. akt III AUa 780/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 maja 2016 r.
Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:
Przewodniczący - Sędzia: SA Aleksandra Tobiasz- Skrzypek
Sędziowie: SA Magdalena Kostro – Wesołowska (spr.)
SO Anna Michalik
Protokolant: sekr.sądowy Karolina Majewska
po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2016 r. w Warszawie
sprawy Z. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W.
o wysokość emerytury, wysokość renty z tytułu niezdolności do pracy i odsetki
na skutek apelacji Z. K.
od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XIV Wydział Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 12 grudnia 2014 r. sygn. akt XIV U 1232/12
I. prostuje w komparycji zaskarżonego wyroku oczywistą niedokładność w oznaczeniu przedmiotu
sprawy w ten sposób, że po słowach: „o wysokość emerytury” wpisuje po przecinku: „wysokość
renty z tytułu niezdolności do pracy i odsetki”;
II. zmienia zaskarżony wyrok w pkt 2 w części dotyczącej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
I Oddział w W. z dnia 28 lutego 2013 r. znak: (...) i tę decyzję w ten sposób, że
przyznaje Z. K. prawo do ustawowych odsetek za okres od 26 maja 2011 r. do daty wypłaty różnicy
pomiędzy emeryturą a rentą z tytułu niezdolności do pracy od poszczególnych miesięcznych różnic;
III. oddala apelację w pozostałej części.
Sygn. akt III AUa 780/15
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w Warszawie XIV Wydział Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 12 grudnia 2014 r.: - w pkt 1
zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. z dnia 17 lutego 2012 r., wydaną w wykonaniu
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego, przyznającą ubezpieczonemu Z. K. emeryturę począwszy od 28 listopada
2010 r., obliczoną od podstawy wymiaru wyrażonej wskaźnikiem wysokości 246,95 %, ustalonym od podstawy
wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych 1992-2001, przy uwzględnieniu 32 lat, 8
miesięcy i 26 dni okresów składkowych oraz 7 miesięcy i 2 dni okresów nieskładkowych i niezaliczeniu okresów od 1
lipca 1967 r. do 31 grudnia 1967 r. oraz od 1 stycznia 1968 r. do 31 sierpnia 1968 r., jako że nie zostały wystarczająco
udowodnione; w ten sposób, że zaliczył do stażu pracy odwołującego się okres od 1 lipca 1967 r. do 31 sierpnia 1968 r.
jako okres składkowy, oddalając odwołanie w pozostałym zakresie, - w pkt 2 oddalił odwołania Z. K. od pozostałych
trzech decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. - z 13 stycznia 2011 r., przeliczającej począwszy od 1
stycznia 2011r. wysokość renty z tytułu niezdolności do pracy od podstawy wymiaru wyrażonej wskaźnikiem wysokości
246,95%, w miejsce wskaźnika dotychczasowego wynoszącego 250%, w związku ze stwierdzeniem, że dotychczas
wypłacane świadczenie ustalono od błędnej podstawy wymiaru;
- z 18 stycznia 2011 r. odmawiającej zaliczenia do stażu ubezpieczeniowego przy obliczaniu wysokości renty z tytułu
niezdolności do pracy okresu urlopu płatnego nie ujętego w okresie zatrudnienia od 21 marca 1985 r. do 8 maja 1986
r. w B. (...) i takiegoż urlopu nie ujętego w okresie zatrudnienia od 9 czerwca 1986 r. do 11 marca 1987r. w M. N.;
- z 28 lutego 2013 r. odmawiającej wypłaty odsetek za opóźnienie w wypłacie różnicy między emeryturą przyznaną w
wykonaniu wyroku Sądu Okręgowego a wypłacaną rentą z tytułu niezdolności do pracy z tej przyczyny, że decyzja o
przyznaniu emerytury z dnia 6 lutego 2012 r. wydana została w terminie określonym w art. 118 ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Rozstrzygnięcie zapadło w sprawie o sygn. akt XIV U 1232/12, z którą na mocy art. 219 k.p.c. połączono sprawę o sygn.
akt XIV U 1240/12 (k. 51 akt XIV U1240/12), na podstawie następujących ustaleń faktycznych i ich prawnej oceny.
Decyzją z dnia 13 stycznia 2011 r. organ rentowy przeliczył wypłacaną ubezpieczonemu rentę z tytułu niezdolności do
pracy w związku ze stwierdzeniem, że świadczenie dotychczas wypłacane ustalono od błędnej podstawy wymiaru.
Decyzją z dnia 18 stycznia 2011 r. organ rentowy odmówił zaliczenia okresu urlopu płatnego nie ujętego w okresach
zatrudnienia w B. (...) i w M. N..
Decyzją z dnia 17 lutego 2012 r. organ rentowy przyznał ubezpieczonemu emeryturę na podstawie art. 184 ustawy z
dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (aktualnie tekst jednolity: Dz.
U. z 2015 r., poz. 748 ze zm., dalej jako: ustawa emerytalna) począwszy od 28 listopada 2010 r., tj. od daty określonej
w wyroku sądu. Do ustalenia podstawy wymiaru organ rentowy przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na
ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych 1992-2001 ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru 246,95%.
Do ustalenia wysokości emerytury Zakład uwzględnił okresy składkowe w wymiarze 32 lat, 8 miesięcy i 26 dni oraz
nieskładkowe w wymiarze 7 miesięcy i 2 dni. Zakład nie uwzględnił okresów od 1 lipca 1967 r. do 31.12.1967 r. i od 1
stycznia do 31 sierpnia 1968 r., gdyż nie zostały wystarczająco udowodnione.
Decyzją z dnia 28 lutego 2013 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu wypłaty odsetek.
Sąd ustalił, że odwołujący się był uprawniony do renty z tytułu niezdolności do pracy do dnia 27 listopada 2010 r.
Wyrokiem z dnia 6 grudnia 2011 r. (sygn. akt XIV U 609/11) Sąd Okręgowy przyznał odwołującemu się prawo do
emerytury na podstawie art. 184 ustawy emerytalnej od 28 listopada 2010 r. Wyrok ten organ rentowy wykonał
decyzją zaliczkową z dnia 6 lutego 2012 r. oraz decyzją ostateczną z dnia 17 lutego 2012 r. Organ rentowy wypłacił
odwołującemu się wyrównanie pomiędzy wypłaconą rentą a przyznaną przez Sąd emeryturą.
Pismem z dnia 29 października 2013 r. (...) w S. poinformował, że z akt kwalifikacyjnych ubezpieczonego wynika, że
w okresie od 1 lipca 1967 r. do 19 września 1968 r. pracował on na kutrach rybackich (...), (...), (...) (...)jako uczeńpraktykant i jako rybak. (...) przesłał wyciąg pływania i potwierdził jego zgodność z zapisami w książeczce żeglarskiej.
W 1967 r. odwołujący się pracował w rybołówstwie przybrzeżnym na morzu, u ojca H. K., na prywatnym kutrze w D.
(ul (...)). Był zarejestrowany, gdyż obowiązywały książeczki żeglarskie i miał wstemplowany numer kutra. Przy każdym
wyjściu w morze miała miejsce odprawa WOP i urzędu celnego. Świadkowie, którzy widzieli odwołującego się przy
tej pracy, poumierali, ale ich oświadczenia znajdują się w dokumentach. Od stycznia 1968 r. do końca sierpnia 1968
r. odwołujący się pracował w Ś. u p. C. na kutrze rybackim jako rybak. Miał wpis do książeczki żeglarskiej, co wynika
z zeznań ubezpieczonego.
Odwołujący się był zatrudniony u obcych armatorów za pośrednictwem (...) w S., w okresie od 21 marca 1985 r. do 8
maja 1986 r. w B. L. (umowa nr (...)) oraz od 9 czerwca 1986 r. do 11 marca 1987 r. w M. N. (umowa nr (...)).
Postanowieniem z dnia 14 lutego 2014 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego specjalisty z zakresu spraw księgowopłacowych na okoliczność:
1) ustalenia, jaki jest ogólny staż ubezpieczeniowy odwołującego się, ze wskazaniem okresów składkowych i
nieskładkowych, po uwzględnieniu wszystkich okresów zaliczonych prawomocnymi wyrokami Sądów i wszystkich
okresów niekwestionowanych przez organ rentowy a nadto przy hipotetycznym założeniu, że do okresów składkowych
zaliczyć należy sporne okresy:
a) od 1 lipca 1967 r. do 31 sierpnia 1968 r.,
b) od 9 maja 1986 r. do 8 czerwca 1986 r.,
c) od 12 marca 1987 r. do 7 kwietnia 1987 r.;
2) czy możliwe jest ustalenie wysokości wynagrodzeń oraz podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne
odwołującego się w poszczególnych okresach, ile to wynagrodzenie wyniosło i jaka jest ta podstawa, ze wskazaniem
za które okresy w ocenie biegłego wynagrodzenia nie można prawidłowo określić,
3) jaka jest przeciętna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne ubezpieczonego obliczona osobno za
każdy rok z całego okresu podlegania ubezpieczeniu określona zgodnie z ustaleniami z punktów 1 i 2;
3) czy dokonane przez Zakład wyliczenie emerytury w spornych decyzjach opiera się na wariancie najkorzystniejszym
dla ubezpieczonego;
4) czy możliwe jest przyjęcie innego i bardziej korzystnego wariantu wyliczenia tego świadczenia, a jeśli tak to, jaki
byłby to wariant;
5) jaka byłaby hipotetyczna wysokość emerytury przy uwzględnieniu ustalonego ewentualnie najkorzystniejszego
wariantu i zgodnie z założeniami z punktów 1 i 2, i jaka winna być wysokość tej emerytury na daty poszczególnych
skarżonych decyzji;
6) jakie kwoty zostały faktycznie wypłacone odwołującemu się na podstawie skarżonych decyzji;
7) jaka jest różnica pomiędzy kwotami, które powinny być prawidłowo naliczone (zgodnie z punktem 5), a kwotami
które faktycznie wypłacono (pkt 6),
- z rozbiciem na poszczególne miesiące za cały okres objęty sporem do dnia wyliczeń, z uwzględnieniem waloryzacji.
Biegły sądowy wskazał w opinii, iż wszelkie zmiany odnośnie do przyznania renty i uwzględniania w nim stażu pracy
(takiego, jaki wynikał z ustaleń Zakładu odnośnie do udokumentowanej ilości lat - na dany moment naliczeń), należy
uznać za prawidłowe, łącznie z decyzją z dnia 13 stycznia 2011 r. obniżającą wartość świadczenia rentowego z kwoty
dotychczasowej 2.201,99 zł na 2.184,21 zł brutto. Świadczenie zmieniono na bieżąco, od 1 stycznia 2011 r., jako korektę
przeprowadzoną z urzędu w wyniku błędu Zakładu ustalającego zawyżoną podstawę świadczenia. Decyzja z dnia 13
stycznia 2011 r. ustalała wskaźnik wwpw 246,95% zamiast dotychczasowego 250 % oraz zmieniony staż pracy, jako
392 miesiące
składkowe i 7 miesięcy nieskładkowych (było 32 lata, 6 miesięcy okresów składkowych i 9 miesięcy nieskładkowych, tj.
390 miesięcy składkowych i 9 miesięcy nieskładkowych - ilościowo jest to ten sam staż, a zmiana dotyczy przesunięcia
miesięcy z okresu nieskładkowego na okres składkowy). Zawyżone wynagrodzenie przyjęte przez Zakład (do 31
grudnia 2010 r.) dotyczyło 1992 r. W ocenie ubezpieczonego stanowi to naruszenie jego praw i uważa on wwpw
za nieprawidłowy w sytuacji, gdy dotychczasowe błędne ustalenie Zakładu nie mogło ostać się nie skorygowanym i
powielanym dalej przy ustalaniu świadczenia rentowego/emerytalnego.
Kolejno biegły wskazał, iż brak jest możliwości ustalenia wynagrodzenia za okres zatrudnienia do 19 marca 1971 r. brak jest możliwości ustalenia wynagrodzenia faktycznego za sporny okres od 1 czerwca 1967 r. do 31 sierpnia 1968
r. Zaliczenie spornego stażu pracy (zawartego w pkt 1 tezy dowodowej) wpływa na wysokość świadczenia z uwagi na
wyższy staż pracy, a nie na wskaźnik wwpw (na bazie przyjmowanego wynagrodzenia), bowiem wynagrodzenie z lat
1967-1968 a nawet z lat 1986-1987 nie kształtuje wwpw. Naliczenie świadczenia dla ubezpieczonego według wskaźnika
246,95 % z 10 kolejnych lat jest wariantem najkorzystniejszym, zawsze bowiem jest brane porównanie w odniesieniu
do 20 lat z całego okresu zatrudnienia, gdzie wskaźnik jest mniej korzystny.
W ocenie biegłego prawidłowa jest także decyzja o ustaleniu świadczenia emerytalnego (wraz z dokonanym
wyrównaniem), ponieważ wyrównanie dotyczy wprowadzenia prawa do emerytury, zamiast pobieranej renty, od
daty decyzji Sądu (wprowadzonej za zaległy okres) i wyrównanie obejmuje zakres należnych świadczeń za okres 28
listopada 2010 – 29 lutego 2012 r.
Ustalenia faktyczne zostały przez Sąd Okręgowy poczynione na podstawie całokształtu zebranego w sprawie materiału
dowodowego, w tym zgromadzonych w aktach sprawy i aktach organu rentowego dokumentów, zeznań odwołującego
się oraz opinii biegłego sądowego A. G., którym to dowodom Sąd dał wiarę. Według Sądu, biegły dokonał precyzyjnych
wyliczeń, które objęły pełną wartość świadczenia emerytalnego od momentu przyznania renty do przejścia na
emeryturę.
Sąd Okręgowy uznał odwołania za w części zasadne. Wskazał, że z uwagi na nabycie prawa do emerytury w oparciu
o art. 184 ustawy emerytalnej organ rentowy ma obowiązek naliczenia jej zgodnie z wymogami art. 183 ustawy (jako
świadczenie tzw. „mieszane”), tj. 70 % świadczenia ustalonego według art. 53 ustawy emerytalnej (wg. tzw. „starych
zasad”) oraz 30 % - według art. 26 ustawy (jako część emerytury kapitałowej).
Odnosząc się do żądania uwzględnienia w stażu pracy okresów pracy: od 1 lipca 1967 r. do 31 sierpnia 1968 r., od 9 maja
1986 r. do 8 czerwca 1986 r., od 12 marca 1987 r. do 7 kwietnia 1987 r. Sąd Okręgowy podniósł, że zgodnie z uchwałą
nr 123 Rady Ministrów z dnia 3 września 1984 r. okres urlopu bezpłatnego, udzielanego przez zakład pracy z tytułu
zatrudnienia za granicą, a także przypadający bezpośrednio po zakończeniu tego urlopu okres niezdolności do pracy z
powodu choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną - wlicza się do okresu pracy, od którego uzależnione są
uprawnienia pracownicze, a nie zaś uprawniania emerytalno-rentowe. Uprawnienia emerytalno-rentowe realizowane
są w oparciu o art. 5-7 ustawy emerytalnej, przewidujące przy ustalaniu prawa do emerytury uwzględnienie, między
innymi,:
- okresów ubezpieczenia,
- okresów opłacania składek na ubezpieczenie społeczne,
- oraz innych okresów składkowych, w tym również przypadających przed dniem 15 listopada 1991 r., za które została
opłacana składka na ubezpieczenie społeczne lub nie było obowiązku jej opłacania, pracy obywateli polskich za granicą
– w polskich przedstawicielstwach dyplomatycznych, konsularnych, organizacjach międzynarodowych itp., którzy
zostali skierowani do pracy za zgodą władz polskich.
Odwołujący się przebywał w okresach od 9 maja 1986 r. do 8 czerwca 1986 r. i od 12 marca1987 r. do 7 kwietnia 1987
r. na urlopach bezpłatnych (łącznie obejmuje to 1 miesiąc i 27 dni). Okresy przypadające po zakończeniu kontraktu za
granicą w przypadku nie podjęcia pracy bezpośrednio po zakończeniu kontraktu nie są doliczane do stażu pracy przy
ustalaniu uprawnień emerytalnych. W związku z tym Sąd Okręgowy uznał, że organ rentowy prawidłowo odmówił,
decyzją z dnia 18 stycznia 2011 r., zaliczenia okresu urlopu płatnego nie ujętego w okresie zatrudnienia w B. L. i w M. N..
Następnie Sąd Okręgowy przytoczył art. 118 ust. 1 i ust. 1a ustawy emerytalnej i wskazał, że decyzja z dnia 17
lutego 2012 r. została wydana z zachowaniem ustawowego terminu i brak jest podstaw do wypłaty odsetek. Za datę
wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji organ rentowy przyjął datę uprawomocnienia się
wyroku Sądu, tj. 14 stycznia 2012 r. Decyzja zaliczkowa (ze względu na konieczność ustalenia prawidłowej kwoty
składek na ubezpieczenie społeczne) wykonująca wyrok Sądu została wydana 6 lutego 2012 r. Ostateczna decyzja
wydana została 17 lutego 2012 r. Dlatego, według Sądu, również decyzję z dnia 28 lutego 2013 r. o odmowie wypłaty
odsetek należy uznać za prawidłową.
Decyzja z dnia 13 stycznia 2011 r., którą obniżono wartość świadczenia rentowego z kwoty 2.201,99 zł na 2.184,21
zł brutto jest zasadna, bowiem jak wynika z opinii biegłego sądowego, organ rentowy objął korektą naliczenie
świadczenia rentowego od dnia 1 stycznia 2011r. (zmieniając wskaźnik wwpw z 250 % na wskaźnik 246,95 %) z uwagi
na to, że w zakresie przyjmowanego wynagrodzenia zastępczego za 1992 r. wystąpił błąd. Organ rentowy błędnie
przyjął dodatkowo ekwiwalent za urlop i za umundurowanie, od których to pozycji nie odprowadzono składki na
ubezpieczenie społeczne.
Odwołanie Sąd Okręgowy uznał za zasadne, jeśli chodzi o uwzględnienie w stażu ubezpieczeniowym okresu
zatrudnienia od 1 lipca 1967 r. do 31 sierpnia 1968 r. Zdaniem Sądu odwołujący się okoliczność zatrudnienia
udowodnił. Dlatego zmianie podlegała decyzja z dnia 17 lutego 2012 r. przez zaliczenie do stażu pracy okresu od
1 lipca 1967 r. do 31 sierpnia 1968 r. jako składkowego. W pozostałym zakresie Sąd Okręgowy na podstawie art.
477 14 § 1 k. p. c. nie znajdując podstaw do zmiany pozostałych trzech zaskarżonych decyzji oddalił odwołania
(pkt 2 sentencji). Apelację od wyroku Sądu Okręgowego złożył ubezpieczony. Apelujący wniósł o zmianę
zaskarżonego wyroku i: 1) uznanie, że okres składkowy od 1 lipca 1967 r. do 31 sierpnia 1968 r. przysługuje od 28
listopada 2010 r., tj. od dnia przejścia na emeryturę wraz z wypłatą za ten okres odsetek za zwłokę, 2) zaliczenie
okresów od 9 maja 1986 r. do 8 czerwca 1986 r. oraz od 12 marca do 7 kwietnia 1987 r. do okresów składkowych i
„naliczenie odsetek za zwłokę od 28 listopada 2010 r.”, 3) uznanie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 250%
zamiast takiego wskaźnika na poziomie 246,95% począwszy od 1 stycznia 2011 r. i wypłacenie ustawowych odsetek
licząc od kwoty zaniżonego świadczenia, 4) uznanie ustawowych odsetek od różnicy pomiędzy emeryturą i rentą z
tytułu niezdolności do pracy począwszy od 28 listopada 2010 r. do daty wypłaty tej różnicy. W uzasadnieniu apelacji
skarżący podniósł, że Sąd Okręgowy uznał jego roszczenie o zaliczenie jako składkowego okresu od 1 lipca 1967 r. do 31
sierpnia 1968 r., jednakże nie określił daty, od jakiej zaliczenie tego okresu winno nastąpić. Dlatego apelujący wniósł,
aby zaliczenie nastąpiło od 28 listopada 2010 r., ponieważ wszelkie niezbędne ku temu dowody zostały złożone 6 marca
2002 r. Winę za nieuwzględnienie przedmiotowego okresu ponosi więc organ rentowy. W odniesieniu do obniżenie
wskaźnika wysokości podstawy wymiaru w decyzji z dnia 13 stycznia 2011 r. skarżący podniósł, że, jego zdaniem, lista
płac nr 29/V/92 za maj 1992 r. oraz roczna karta wynagrodzeń jednoznacznie potwierdzają, że wszystkie pozycje,
tj. odprawa, skrócony okres wypowiedzenia, „urlop ekwiwalentowy” oraz umundurowanie są podliczone w rubryce:
„Razem płace” i stosowne potrącenia nastąpiły od tych wszystkich pozycji. A zatem składki na ubezpieczenie społeczne
zostały prawidłowo odprowadzone. Według apelującego, ponieważ Przedsiębiorstwo Państwowe (...) opłacało składki
na podstawie deklaracji bezimiennych, nie ma możliwości potwierdzenia, że od wynagrodzenia apelującego składek
nie odprowadzono. Dlatego skarżący wniósł o uznanie wwpw na poziomie 250% wraz z odsetkami od jego obniżenia
do 246,95%, czyli od 1 stycznia 2011 r. Odnośnie do roszczenia o odsetki od niewypłaconej w terminie emerytury w
obniżonym wieku ze względu na jej nieprzyznanie w postępowaniu przed organem rentowym, a dopiero przez Sąd
Okręgowy, apelujący podniósł, że organ rentowy dysponował niezbędnymi dokumentami dla przyznania dochodzonej
emerytury. Zostały one złożone przy wniosku o rentę z tytułu niezdolności do pracy, czyli 6 marca 2002 r. Były to
świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, w tym wystawione przez (...) w S. w odniesieniu do pracy
wykonywanej w czasie urlopu bezpłatnego. Wobec tego, zdaniem skarżącego, organ rentowy ponosi odpowiedzialność
za to, że świadczenie nie zostało ustalone i wypłacone w terminie.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. Apelacja podlega uwzględnieniu w odniesieniu do żądania odsetek za
opóźnienie w wypłacie różnicy między emeryturą a wypłaconą rentą z tytułu niezdolności do pracy, a więc jeśli chodzi
o decyzję z dnia 28 lutego 2013 r. W pozostałym zakresie brak jest podstaw do jej uwzględnienia. I. Odnosząc się do
żądania uznania, że „okres składkowy od 1 lipca 1967 r. do 31 sierpnia 1968 r. przysługuje od 28 listopada 2010 r., tj.
od dnia przejścia na emeryturę wraz z wypłatą za ten okres odsetek za zwłokę”, podnieść należy, że uwzględnienie w
stażu emerytalnym jako składkowego powyższego okresu nastąpiło na skutek zmiany zaskarżonym wyrokiem decyzji
z dnia 17 lutego 2012 r., a więc decyzji wydanej w wykonaniu wyroku Sądu Okręgowego przyznającego prawo do
emerytury począwszy od 28 listopada 2010 r. Dokonanie w sposób taki, jak ujęto to w wyroku, zmiany decyzji z 17
lutego 2012 r. oznacza, że zwiększenie stażu o przedmiotowy okres składkowy następuje od 28 listopada 2010 r., tj. od
dnia przyznania prawa do dochodzonej emerytury. II. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru. Renta wnioskodawcy
z tytułu niezdolności do pracy została ustalona od podstawy wymiaru wyrażonej wskaźnikiem wysokości na poziomie
252,2%, ograniczonym do 250%, obliczonym od podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z okresu
10 lat kalendarzowych 1992-2001 (decyzja z dnia 10 kwietnia 2002 r.). Zaskarżoną decyzją z dnia 13 stycznia
2011 r. wskaźnik wysokości podstawy wymiaru został obniżony do 246,95% w związku ze stwierdzeniem, że jako
wynagrodzenie zastępcze przyjęto błędne zarobki za rok 1992 – doliczono ekwiwalent za urlop i umundurowanie,
od których to należności nie były odprowadzane składki na ubezpieczenie społeczne (pismo organu rentowego z
dnia 18 stycznia 2011 r. skierowane do wnioskodawcy). Zważyć należy, że zasady ustalania podstawy wymiaru
świadczeń o charakterze ubezpieczeniowym, finansowanych składką na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenie
emerytalne i rentowe, określa art. 15 ustawy emerytalnej. Podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi podstawa
wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów
prawa polskiego, ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 art. 15, przeciętna z okresów wskazanych w ust. 1 in
fine. Ogólnie rzecz biorąc podstawę wymiaru składki stanowi przychód, który objęty jest obowiązkiem opłacania
składek, nie uwzględnia się natomiast przychodów wyłączonych z tego obowiązku. Przez ubezpieczenie emerytalne
i rentowe rozumie się ubezpieczenia przewidziane od 1 stycznia 1999 r. w ustawie systemowej. Podstawę wymiaru
składek na te ubezpieczenia definiuje art. 18 ustawy systemowej. Określenie ubezpieczenie społeczne, co zgodnie
przyjęto w orzecznictwie, należy odnosić do okresu, w którym podstawa wymiaru składki była (powinna być ustalana)
przy uwzględnieniu obowiązującego wówczas stanu prawnego. Spór w sprawie dotyczy roku 1992. Obowiązywało
wówczas rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 29 stycznia 1990 r. w sprawie wysokości i podstawy wymiaru
składek na ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania składek i świadczeń
z ubezpieczenia społecznego (jednolity tekst: Dz. U. z 1993 r. nr 68, poz. 330 ze zm.). Według § 7 ust. 1 tego
rozporządzenia podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie pracowników stanowił dochód pracownika w gotówce i w
naturze, łącznie z kosztami uzyskania i podatkiem dochodowym od osób fizycznych, z tytułu pracy w ramach stosunku
pracy z wyłączeniami. Podstawy wymiaru nie stanowiły ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop wypoczynkowy (pkt
3), jak i wartości ubioru służbowego (umundurowania). Wartość ubioru służbowego (umundurowania), jakiego
używanie należy do obowiązków pracownika, nie stanowi dochodu z tytułu wykonywania pracy (dochodu za pracę)
podlegającego w myśl przepisów rozporządzenia z 1990 r. składce na ubezpieczenie społeczne. Tak więc zmiana
wskaźnika wysokości podstawy wymiaru będąca konsekwencją odliczenia od podstawy wymiaru składek za rok
1992 właśnie ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop i wartości umundurowania nastąpiła w związku
z prawidłowym zastosowaniem przepisów dotyczących oskładkowania. Odmienne twierdzenia ubezpieczonego nie
znajdują racji bytu. Jego żądanie w tej części nie znajduje podstaw, stąd zasadne było oddalenie odwołania we
wskazanej części. III. Urlopy po zakończeniu stosunku pracy obejmujące okresy: po zakończeniu zatrudnienia w B. L.
trwającego od 21 marca 1985 r. do 8 maja 1986 r. – tj. okres od 9 maja 1986 r. do 8 czerwca 1986 r. oraz po zakończeniu
zatrudnienia w M. N. trwającego od 9 czerwca 1986 r. do 11 marca 1987 r., tj. okres od 12 marca 1987 r. do 7 kwietnia
1987 r.
Nie jest wątpliwe, że pracodawca wnioskodawcy Przedsiębiorstwo Państwowe (...) w W. udzieliło mu urlopu
bezpłatnego w okresie od 11 kwietnia 1985 r. do 31 lipca 1989 r. w związku z zatrudnieniem za granicą, stosownie
do przepisów uchwały Rady Ministrów Nr 123 z dnia 3 września 1984 r. w sprawie zasad podejmowania pracy przez
obywateli polskich za granicą u pracodawców zagranicznych (M. P. nr 23, poz. 157). (...) sp. z o.o. w S. w postępowaniu
przed organem rentowym zainicjowanym wnioskiem o emeryturę złożyła zaświadczenie wydane 3 stycznia 2011 r.,
w którym podała, że wnioskodawca był zatrudniony za pośrednictwem Agencji (...) u armatorów zagranicznych na
statkach w charakterze starszego marynarza właśnie w okresach: od 21 marca 1985 r. do 8 maja 1986 r. oraz od 9
czerwca 1986r. do 11 marca 1987 r. (a. r. tom IV, k- 23/24, 25/26).
Według § 8 ust. 2 powołanej wyżej uchwały Rady Ministrów, uchylonej z dniem 16 maja 1989 r., okres udzielonego
pracownikowi urlopu bezpłatnego (udzielonego na okres zatrudnienia za granicą), a także przypadający bezpośrednio
po zakończeniu tego urlopu okres niezdolności do pracy z powodu choroby, podlegał wliczeniu do okresu pracy, od
którego zależały uprawnienia pracownicze, pod warunkiem podjęcia zatrudnienia w zakładzie pracy udzielającym
urlopu, w określonym czasie od zakończenia pracy za granicą. W ocenie Sądu Apelacyjnego, unormowanie powyższe
dotyczy uwzględnienia okresu urlopu bezpłatnego w stażu pracy dla określenia uprawnień pracowniczych. Natomiast
kwalifikacji przebytych okresów na potrzeby świadczeń z ubezpieczeń emerytalnego i rentowych dokonuje się na
gruncie przepisów ustawy emerytalnej. I tak art. 6 ust. 2 pkt 1 lit. c ustawy emerytalnej stanowi, że za okresy składkowe
uważa się również przypadające przed dniem 15 listopada 1991 r. okresy, za które została opłacona składka na
ubezpieczenie społeczne albo za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, zatrudnienia
po ukończeniu 15 lat życia obywateli polskich za granicą - w organizacjach międzynarodowych, zagranicznych
instytucjach i w zakładach, do których zostali skierowani w ramach współpracy międzynarodowej lub w których byli
zatrudnieni za zgodą właściwych władz polskich. Powyżej wskazane okresy zatrudnienia wnioskodawcy za granicą u
armatorów zagranicznych zostały stosownie do ww. przepisu ustawy emerytalnej zaliczone jako składkowe do stażu
ubezpieczeniowego. Odwołujący się we wniosku z dnia 4 stycznia 2011 r. (k – 118 a. r. tom V) domagał się zaliczenia
do okresów zatrudnienia również „płatnych urlopów w ilości 68 dni oraz 30 dni”, która to okoliczność wskazująca na
ilość dni płatnego urlopu po zakończeniu zatrudnienia odpowiednio z dniem 8 maja 1986 r. i z dniem 11 marca 1987
r. wynikała z zaświadczenia wystawionego przez (...) w S. w dniu 19 sierpnia 1992 r. Według Sądu Apelacyjnego,
negatywne stanowisko Sądu Okręgowego w tym przedmiocie jest prawidłowe; brak jest podstaw do uwzględnienia
żądania odwołującego się. Do stażu ubezpieczeniowego zalicza się okresy, które po myśli art. 6 i 7 ustawy emerytalnej
stanowią okresy składkowe i nieskładkowe. Okresy, których nie da się zakwalifikować według art. 6 lub 7 ustawy, nie
są uwzględniane w stażu. Za składkowe zostały uznane okresy zatrudnienia za granicą u armatorów zagranicznych.
Wykraczające poza okresy tych zatrudnień „okresy płatnych urlopów wypoczynkowych” nie są przecież okresami
zatrudnienia w rozumieniu art. 6 ust. 2 pkt 1 lit. c ustawy emerytalnej i nie da się ich przyporządkować pod żaden z
punktów ust. 2 art. 6 ustawy emerytalnej. W związku z powyższym podnieść jeszcze należy, że w tym czasie, co wyżej
zasygnalizowano, wnioskodawca korzystał z urlopu bezpłatnego udzielonego przez macierzysty zakład pracy. Okres
takiego urlopu, udzielonego w trybie powołanej wyżej uchwały Rady Ministrów, po ustaniu stosunku pracy za granicą
nie może być kwalifikowany według art. 6 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy emerytalnej. Taki bezpłatny urlop pozostaje bez
wpływu na prawo i wysokość świadczeń z ubezpieczeń emerytalnego i rentowych. Okres taki w zakresie ubezpieczenia
społecznego nie jest okresem składkowym ani nieskładkowym; dla ubezpieczenia społecznego to okres obojętny.
Między macierzystym pracodawcą a pracownikiem korzystającym z urlopu bezpłatnego trwał stosunek ubezpieczenia
społecznego, istniejący od nawiązania stosunku pracy do jego ustania (art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 25 listopada 1986 r. o
organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych, jednolity tekst: Dz. U. z 1989 r. nr 25, poz. 137 ze zm.), jednak w
ramach tego stosunku status pracownika korzystającego z urlopu bezpłatnego rozpatrywany jako okres, w którym nie
był zobowiązany do wykonywania pracy i nie otrzymywał świadczeń ze stosunku pracy lub z nimi związanych ani też
ich surogatów, analizowany w świetle art. 6 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy emerytalnej, nie był i nie może być obecnie uznany
za okres zatrudnienia (por. wyrok Sądu Najwyższego z 30 sierpnia 1973 r. I PR 408/73, OSNCP 1974/5, poz. 96; z 7
października 1998 r., II UKN 334/98, OSNAPiUS 1999 nr 21, poz. 694 i uchwałę z 12 czerwca 2002 r., III UZP 4/02,
OSNAPiUS 2002 nr 24, poz. 601). Bez względu na sposób pojmowania pojęcia „zatrudnienie”, które można rozumieć
wąsko, jako aktywną realizację stosunku pracy przez jej świadczenie, albo szeroko, jako trwanie prawnego stosunku
pracy, użyte w art. 6 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy pojęcie „zatrudnienia” zwężono do kręgu tych tylko zatrudnień, w czasie
których pracownik pobierał wynagrodzenie lub zasiłki z ubezpieczenia społecznego.
Tak więc oddalenie przez Sąd Okręgowy odwołania od decyzji z dnia 18 stycznia 2011 r. było prawidłowe.
IV. Odsetki. Prawo do odsetek z tytułu opóźnienia w przyznawaniu i wypłacaniu świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń
społecznych reguluje art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(jednolity tekst: Dz. U. z 2015 r., poz. 121 ze zm., dalej jako: ustawa systemowa), zgodnie z którym jeżeli ZUS - w
terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z
ubezpieczeń społecznych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do
wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie
dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za
które ZUS nie ponosi odpowiedzialności. W myśl art. 118 ust. 1 ustawy emerytalnej organ rentowy wydaje decyzję w
sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej
okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, z uwzględnieniem tego, iż w razie ustalenia prawa do świadczenia lub
jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania
decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego (ust. 1a). Z przedstawionego
stanu prawnego wynika, że jeżeli dla stwierdzenia uprawnień do świadczenia wymaga się wydania decyzji, termin do
jej wydania biegnie od daty wyjaśnienia ostatniej niezbędnej okoliczności. Przez wyjaśnienie „ostatniej niezbędnej
okoliczności” trzeba rozumieć wyjaśnienie ostatniej okoliczności koniecznej do ustalenia samego istnienia prawa
wnioskodawcy do świadczenia. Wyjaśnienie okoliczności niezbędnej do wydania decyzji oznacza dokonanie czynności
mającej na celu ustalenie stanu faktycznego, czyli przeprowadzenie dowodów i ich ocenę.
Przesłanką powstania obowiązku organu rentowego wypłaty odsetek jest, jak wynika z powołanego art. 85 ust.
1 ustawy systemowej, opóźnienie tego organu w ustaleniu prawa do świadczenia pieniężnego z ubezpieczenia
społecznego lub do jego wypłaty. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażono pogląd, że zawarte w art. 85 ust. 1
ustawy systemowej określenie: „nie ustalił prawa do świadczenia” oznacza zarówno niewydanie w terminie decyzji
przyznającej świadczenie, jak i wydanie decyzji odmawiającej przyznania świadczenia, mimo spełnienia warunków
do jego uzyskania (por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 marca 2001 r., II UKN 402/00, OSNAPiUS 2002 nr 20, poz.
501). Przewidziane w art. 85 ust. 1 zdanie drugie ustawy systemowej wyłączenie obowiązku organu rentowego wypłaty
odsetek nie jest zależne od wykazania, że organ rentowy nie ponosi winy w powstaniu opóźnienia. Zawarte w tym
przepisie określenie: „okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności” jest bardziej zbliżone znaczeniowo
do używanego w przepisach prawa określenia: „przyczyn niezależnych od organu”, co oznacza, że Zakład Ubezpieczeń
Społecznych nie jest obowiązany do wypłaty odsetek nie tylko wtedy, gdy nie ponosi winy w opóźnieniu, lecz także
wtedy, gdy opóźnienie w ustaleniu i wypłacie prawa do świadczenia pieniężnego z ubezpieczenia społecznego jest
skutkiem innych przyczyn niezależnych od ZUS (por. wyrok Sądu Najwyższego z 7 października 2004 r., II UK
485/03, OSNP 2005 nr 10, poz. 147). Jeśli chodzi o błędy organu rentowego, to można wyróżnić błędy w wykładni
lub niewłaściwym zastosowaniu prawa oraz błędy w ustaleniach faktycznych, będące skutkiem naruszenia przepisów.
Jeżeli organ rentowy dokonał nieprawidłowej wykładni lub błędnego zastosowania prawa, to ubezpieczonemu należą
się odsetki od kwoty świadczenia przyznanego wyrokiem sądu liczone od upływu terminu, w którym organ rentowy
powinien był wydać prawidłową decyzję uwzględniającą wniosek. Kwestia błędu w ustaleniach faktycznych jako
przesłanki uzasadniającej odpowiedzialność organu rentowego z tytułu wypłaty odsetek za opóźnienie jest bardziej
złożona. Możliwa jest bowiem sytuacja, że przyznanie prawa do świadczenia nastąpi na skutek ustaleń faktycznych
sądu. Aby stwierdzić w takiej sytuacji, że organ rentowy nie ponosi za to opóźnienie odpowiedzialności, konieczne jest
wykazanie, że w przepisanym terminie Zakład nie dysponował materiałem umożliwiającym przyznanie świadczenia,
z uwzględnieniem jednakże tego, czy organ rentowy w ramach swoich kompetencji i nałożonych obowiązków poczynił
możliwe ustalenia faktyczne i wyjaśnił wszystkie okoliczności konieczne do wydania decyzji. Jeżeli bowiem zmiana
decyzji w postępowaniu odwoławczym będzie uzasadniona ustaleniami co do takich okoliczności, które nie były i nie
mogły być znane organowi rentowemu, to nie będzie podstaw do uznania, iż opóźnienie jest następstwem okoliczności,
za które ponosi on odpowiedzialność. W odniesieniu do żądanego przez wnioskodawcę prawa do emerytury z tytułu
pracy w szczególnych warunkach organ rentowy wydał trzy decyzje: 27 grudnia 2010 r., 21 lutego 2011 r. i 17 czerwca
2011 r. Wszystkie te decyzje zostały przez Sąd Okręgowy objęte wyrokiem wydanym 6 grudnia 2011 r., w sprawie
XIV U 609/11, zmieniającym rozstrzygnięcia organu rentowego i przyznającym wnioskodawcy prawo do emerytury
począwszy od 28 listopada 2010 r. Spornym w zakresie prawa do emerytury było spełnienie przez wnioskodawcę
warunku posiadania na dzień 1 stycznia 1999 r. 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Według Sądu Apelacyjnego,
wnioskodawca nie może zasadnie twierdzić, że dokument, z którego wynikała okoliczność wykonywania pracy w
szczególnych warunkach w Przedsiębiorstwie Państwowym (...), został przedstawiony przy wniosku o rentę z tytułu
niezdolności do pracy, złożonym 6 marca 2002 r. Taki dokument nie został wówczas złożony. Udokumentowanie
zatrudnienia nastąpiło za pomocą świadectwa pracy z dnia 29 maja 1992 r., w którym podano, że wnioskodawca
zajmował stanowisko kierownika Zakładu. Organ rentowy w postępowaniu zainicjowanym wnioskiem o emeryturę
pismem z dnia 25 stycznia 2011r. zwrócił się do wnioskodawcy o przedstawienie, w terminie do 11 lutego 2011 r.,
świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach za okres zatrudnienia w (...) (21 marca 1971 r. – 31 maja
1992 r.) i P. (4 września 1987 r. – 25 maja 1989 r.) oraz zwrócił się do (...) sp. z o.o. o wystawienie świadectwa
wykonywania pracy w szczególnych warunkach za lata 1985-1987. (...) sp. z o.o. nadesłała zaświadczenie, na podstawie
którego organ rentowy uznał za wykazaną pracę w szczególnych warunkach w wymiarze 1 roku, 10 miesięcy i
22 dni (decyzja z dnia 21 lutego 2011 r.). Następnie, w dniu 26 kwietnia 2011 r. wnioskodawca złożył w organie
rentowym pismo, do którego dołączył oryginał świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 24
czerwca 1992r., wydanego przez Zakład (...).P. w likwidacji, w którym podano, że w okresie zatrudnienia w tymże
przedsiębiorstwie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy od 23 marca 1971 r. do 28 lutego 1990 r. wykonywał on
prace na stanowisku marynarza, wymienione w wykazie A dziale VIII, poz. 5 pkt 15 wykazu stanowiącego załącznik
do zarządzenia nr 64 Ministra Komunikacji z dnia 29 czerwca 1983 r. w sprawie prac w szczególnych warunkach
w zakładach pracy resortu komunikacji, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego oraz do
wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej. Oprócz tego świadectwa wnioskodawca złożył w oryginale świadectwo
wykonywania prac w szczególnych warunkach na stanowisku rybaka od 29 września 1968 r. do 15 lutego 1971 r.
oraz kserokopie dokumentów z jego akt osobowych z okresu zatrudnienia w (...), w tym wykaz pływania, angaże,
dokumenty, z których wynikało oddelegowanie do pracy w związku zawodowym (...) od 1 listopada 1980 r. do
31 grudnia 1981 r. Decyzją z dnia 17 czerwca 2011 r., wydaną w związku z uzupełnieniem dokumentacji, organ
rentowy ponownie odmówił prawa do emerytury uznając za udowodnione 4 lata, 3 miesiące i 19 dni pracy w
szczególnych warunkach. W uzasadnieniu decyzji wskazano na rozbieżności między świadectwem wykonywania prac
w szczególnych warunkach wydanym przez (...) a świadectwem pracy, w którym ujęto okres urlopu bezpłatnego,
pominięty w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach oraz na to, że w tym ostatnim świadectwie
podano stanowisko „marynarz”, a nie rodzaj wykonywanych prac. W ocenie Sądu Apelacyjnego, po złożeniu przez
wnioskodawcę opisanych powyżej dokumentów, istniały podstawy do wydania przez organ rentowy pozytywnej
decyzji w przedmiocie prawa do emerytury wnioskodawcy. Wprawdzie świadectwo wykonywania prac w szczególnych
warunkach nie było spójne ze świadectwem pracy – nie wskazano na korzystanie z urlopu bezpłatnego - ale
przedłożona pozostała dokumentacja, w tym zaświadczenie wystawione przez (...) sp. z o.o. dotyczące wykonywania
pracy u armatorów zagranicznych oraz dokumenty z akt osobowych z (...) nie pozostawiały żadnych wątpliwości co
do rodzaju wykonywanej przez wnioskodawcę pracy w tymże przedsiębiorstwie i okresów tej pracy. Okoliczność, że
w świetle § 21 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia
emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. nr 10, poz. 49), obowiązującego do dnia 23 listopada 2011
r., w sytuacji ubiegania się o przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach, zaświadczenie
zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności,
od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury, nie oznacza, że jeśli nieścisłości świadectwa wykonywania
prac w szczególnych warunkach mogą zostać wyjaśnione na podstawie dokumentacji pracowniczej i innej, będącej w
dyspozycji organu rentowego, organ od zbadania takiej dokumentacji i weryfikacji całości materiału dowodowego jest
zwolniony. Rzeczą organu rentowego jest nie tylko zakwestionowanie błędnych zapisów w świadectwie wykonywania
prac w szczególnych warunkach, ale, jeśli inna dokumentacja źródłowa na to pozwala, w sytuacji likwidacji
pracodawcy wyjaśnienie i ustalenie okresu i charakteru pracy ubezpieczonego. W rozpoznawanej oznacza to, że organ
rentowy po skonfrontowaniu świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach z dokumentami osobowymi i
dokumentacją wystawioną przez (...) sp. z o.o. oraz z przedstawionymi wcześniej umowami zawieranymi z tą Agencją
i (...) w okresie urlopu bezpłatnego miał podstawy do stwierdzenia, że przynajmniej w okresie od 23 marca 1971 r. do
31 października 1980 r. i od 1 stycznia 1982 r. do 10 kwietnia 1985 r. oraz od 1 sierpnia 1989 r. do 28 lutego 1990 r.
wykonywał prace na statkach żeglugi śródlądowej kwalifikowane według poz. 5, działu VIII wykazu A, załącznika do
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w
szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43). Z dokumentacji bowiem w sposób nie
budzący wątpliwości wynikało i to, jakie stanowisko zajmował wnioskodawca (wymienione w zarządzeniu Ministra
Komunikacji) i rodzaj wykonywanych przez niego prac na statkach żeglugi śródlądowej. Tak więc wyjaśnienie ostatniej
okoliczności niezbędnej do wydania pozytywnej decyzji nastąpiło ze względu na złożenie przez wnioskodawcę w dniu
26 kwietnia 2011 r. opisanych wyżej dokumentów, które pozwalały na ustalenie wykonywania pracy w szczególnych
warunkach w wymaganym wymiarze. W ciągu 30 dni od tej daty organ rentowy był zobowiązany do wydania decyzji
i wypłaty świadczenia, a ponieważ tego nie uczynił, to ponosi odpowiedzialność za niewydanie decyzji w terminie i
wypłatę świadczenia z opóźnieniem. Skutkuje to zmianą wyroku Sądu Okręgowego w części dotyczącej decyzji z dnia
28 lutego 2013r. i zmianą tej decyzji przez przyznanie wnioskodawcy prawa do ustawowych odsetek za okres od 26
maja 2011 r. do daty wypłaty różnicy pomiędzy emeryturą a rentą z tytułu niezdolności do pracy od poszczególnych
miesięcznych różnic. Podstawę prawną rozstrzygnięcia w tej części stanowi art. 85 ust. 1 ustawy systemowej w związku
z art. 118 ust. 1 a ustawy emerytalnej. Kierując się powyższymi względami Sąd Apelacyjny orzekł, jak w
pkt II i III sentencji na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. i art. 385 k.p.c.
Sprostowania oczywistej niedokładności w komparycji zaskarżonego wyroku w zakresie oznaczenia przedmiotu
sprawy Sąd Apelacyjny dokonał na podstawie art. 350 § 1 i 3 k.p.c. (pkt I sentencji).