Bereska M., Baryń B., Michnik R., Guzik-Kopyto A

Bereska M., Baryń B., Michnik R., Guzik-Kopyto A

Mateusz BERESKA1, Bartłomiej BARYŃ1, Robert MICHNIK2, Agata GUZIKKOPYTO2, Martyna PIECKO1, Maksymilian ŚMIECH1
1
SKN Biomechatroniki „Biokreatywni”, Politechnika Śląska
2
Katedra Biomechatroniki, Politechnika Śląska, Zabrze
ANALIZA KINEMTYCZNA KOŃCZYNY GÓRNEJ PODCZAS RZUTU
LOTKĄ DART
KINEMATIC ANALYSIS OF THE UPPER LIMB DURING DART
THROW
Słowa kluczowe: kończyna górna, kinematyka, dart
1.WSTĘP
Dart posiada kilka zasad, których przestrzeganie pozwala na optymalizację wyników. Staw
barkowy nie powinien zmieniać swojej pozycji w czasie wykonywania rzutu. Staw łokciowy
ulega delikatnemu zgięciu podczas cofania lotki, a następnie prostuje się podczas ruchu
przyspieszającego. Ruch w stawie nadgarstkowym zapewnia większe przyspieszenie lotki,
jednak jest on odradzany początkującym graczom. Rzut lotką można podzielić na pięć faz:
celowanie, ruch wsteczny, przyspieszenie, wypuszczenie, trafienie.[1][2][3][4]
2. CEL BADAŃ
Celem pracy było przeprowadzenie badań pozwalających na ocenę kinematyki kończyny
górnej podczas rzutu lotką dart.
3. METODYKA BADAŃ
W badaniach wzięły udział 4 osoby w wieku od 23-25 lat. Każda z osób wykonała trzy
rzuty do tarczy, starając się trafić jak najbliżej środka . Wszyscy badani byli amatorami.
Każdy rzut wykonywany był według osobistych preferencji badanego, bez narzucania
techniki ogólnie przyjętej za prawidłową.[1] Przebiegi kątowe w poszczególnych stawach,
barkowym, łokciowym oraz nadgarstkowym, były rejestrowane za pomocą zestawu trzech
elektrogoniometrów firmy NORAXON rozmieszczonych na kończynie górnej.
Elektorgoniometry zostały zamocowane na ciele badanych w taki sposób, aby możliwa była
rejestracja kątów anatomicznych w stawie ramiennym, łokciowym oraz nadgarstku.
4. WYNIKI
Na podstawie przeprowadzonych pomiarów dla każdej badanej osoby wyznaczono
przebiegi kątów: zginania-prostowania w stawie ramiennym i łokciowym, odwodzenia
przywodzenia w stawie ramiennym, oraz zginania dłoniowego-grzbietowego
XI Konferencja Naukowa Majówka Młodych Biomechaników im. prof. Dagmary Tejszerskiej
s. 10
i promieniowego-łokciowego w nadgarstku. Dla wszystkich badanych osób w każdej
przeprowadzonej próbie wyznaczono wartości minimalne i maksymalne analizowanych
kątów oraz zakresy ruchu w stawach (rys. 1).
Rys. 1. Średni zakres ruchu w poszczególnych stawach, dla każdej z badanych osób
5. WNIOSKI
Analizując powyższe wartości, można zauważyć, iż najbardziej ruchomym ze stawów
podczas rzutu lotką jest staw łokciowy, dla którego zarejestrowano zakres ruchu rzędu 100°.
Zgodnie z informacjami ze źródeł literaturowych [1] prawidłowo wykonany rzut lotką
powinien być wykonany w taki sposób, aby staw barkowy pozostawał w prawie niezmiennej
pozycji. U osób badanych wystąpiły ruchy w tym stawie, w granicach 15°, co może wynikać
z niewielkiego doświadczenia badanych w kontakcie z grą dart, co z kolei przekłada się na
brak wypracowanej techniki. Ze względu na ten fakt można stwierdzić, iż ruch w stawie
nadgarstkowym odbywał się w sposób losowy, bez większej kontroli rzucającego. Ma to
swoje odzwierciedlenie w dużych wartościach odchylenia standardowego (słupki błędów na
wykresie dot. stawu nadgarstkowego).
LITERATURA
[1] Technika rzutu lotkami [w:] Wszystko o grze w lotki [dostęp: 3 kwietnia 2014], dostępny
w Internecie: http://p.szewczak.w.interia.pl/rzut.htm
[2] Jeroen B.J. Smeets, Maarten A. Frens, Eli Brenner „Throwing darts: timing is not the
limiting factor” - Exp Brain Res (2002) 144: 268–274
[3] J. Schorer , T. Jaitner, R. Wollny, F. Fath ,J. Baker “Influence of varying focus of
attention conditions on dart throwing performance” - Exp Brain Res (2012) 217:287–297
[4] Keith R. Lohse, David E. Sherwood, Alice F. Healy –“How changing the focus of
attention affects performance, kinematics and electromyography in dart throwing?” Human movement Science (2010)