D - Sąd Rejonowy dla Wrocławia

Sygn. akt I C 643/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 maja 2013 r.
Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków Wydział I Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSR Iwona Popiołek-Sikora
Protokolant: Katarzyna Wojciechowska
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 maja 2013 roku we W.
sprawy z powództwa Ubezpieczeniowego Funduszu (...) W.
przeciwko M. K. (1)
o zapłatę
I. zasądza od pozwanego M. K. (1)na rzecz strony powodowej Ubezpieczeniowego Funduszu (...) W.kwotę 2.731,63 zł
(dwa tysiące siedemset trzydzieści jeden złotych i sześćdziesiąt trzy grosze) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi
od dnia 18 listopada 2011 roku do dnia zapłaty;
II. zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 754 zł tytułem kosztów procesu.
UZASADNIENIE
Strona powodowa Ubezpieczeniowy Fundusz (...) w W.pozwem z dnia 18 kwietnia 2012 r. domagała się od pozwanego
M. K. (2)zapłaty kwoty 2 731,63 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 18 listopada 2011 r. oraz kosztami
zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazała, że w dniu 28 listopada 2010 r. na ul. (...)we
W.pozwany M. K. (2), kierując w stanie nietrzeźwym oaz bez wymaganych uprawnień, samochodem marki D. (...),
nr DW 467 MH, nie zachował należytej ostrożności oraz bezpiecznego odstępu pomiędzy pojazdami, przez co uderzył
w tył poprzedzającego go samochodu F. (...), nr rej. (...), który z kolei – siłą pchnięcia uderzył w znajdujący się
przed nim samochód M., nr rej. (...). W wyniku kolizjo został uszkodzony samochód zarówno marki F., jaki i M..
Strona powodowa wskazała, że w dniu kolizji pozwany nie korzystał z ochrony ubezpieczeniowej, albowiem pomimo
ciążącego nań obowiązku- nie dopełnił odpowiednich formalności i nie zwarł stosownej ubezpieczenia OC. W związku
z powyższym strona powodowa na mocy art. 98 ust 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych,
(...)i (...)(Dz. U. nr 124/03, poz. 1152) jest zobowiązany do wypłaty odszkodowania. Szkoda wyrządzona w samochodzie
marki M.będącym własnością K. K.została wyliczona na kwotę 2 731,63 zł i została wypłacona w dniu 11 lipca 2011 r.
strona powodowa wskazała, że na podstawie art.110 ust. 1 cytowanej ustawy ma obowiązek dochodzenia od pozwanego
wypłaconego odszkodowania.
Dnia 24 kwietnia 2012 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Krzyków wydał nakaz zapłaty zgodnie z żądaniem pozwu.
Pozwany w ustawowo przewidzianym terminie, wniósł sprzeciw od nakazu, w którym zaskarżył nakaz w całości
i wniósł o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazała, że prawdą jest, że prowadził
przedmiotowy pojazd bez uprawnień i w stanie nietrzeźwości. Podniósł jednak, że prowadzony przez niego samochód
nie był jego własnością i posiadał ubezpieczenie.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny
Dnia 28 listopada 2010 r. na ul. (...) we W. pozwany M. K. (2), kierując w stanie nietrzeźwym oaz bez wymaganych
uprawnień, samochodem marki D. (...), nr DW 467 MH, nie zachował należytej ostrożności oraz bezpiecznego odstępu
pomiędzy pojazdami, przez co uderzył w tył poprzedzającego go samochodu F. (...), nr rej. (...), który z kolei – siłą
pchnięcia uderzył w znajdujący się przed nim samochód M., nr rej. (...). W wyniku kolizji został uszkodzony samochód
zarówno marki F., jaki i M.. Szkoda wyrządzona w samochodzie marki M. będącym własnością K. K. została wyliczona
na kwotę 2 731,63 zł i została wypłacona przez stronę powodową w dniu 11 lipca 2011 r. Dnia 27 października 2011 r.
M. K. (2) odebrał wezwanie do zapłaty powyższej kwoty.
Bezsporne
Dowód: - notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym, k. 9,
- kserokopia Wyroku Nakazowego z dnia 2 lutego 2011 r., sygn. akt XW
262/11, k. 10,
- kalkulacja naprawy z dnia 20 stycznia 2011 r., k. 14-15,
- arkusz likwidacyjny z dnia 28 czerwca 2011 r., k. 16,
- zawiadomienie z dnia 28 czerwca 2011 r., k. 17,
- wezwanie do zapłaty z dnia 7 października 2011 r. wraz z potwierdzeniem
odbioru, k. 18.
Sąd zważył co następuje:
Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.
Poza sporem w niniejszej sprawie pozostawało, iż dnia 28 listopada 2010 r. na ul. (...) we W. pozwany M. K. (2), kierując
w stanie nietrzeźwym oraz bez wymaganych uprawnień, samochodem marki D. (...), nr DW 467 MH, nie zachował
należytej ostrożności oraz bezpiecznego odstępu pomiędzy pojazdami, przez co uderzył w tył poprzedzającego go
samochodu F. (...), nr rej. (...), który z kolei – siłą pchnięcia uderzył w znajdujący się przed nim samochód M., nr rej
(...). W wyniku kolizji został uszkodzony samochód zarówno marki F., jaki i M.. Szkoda wyrządzona w samochodzie
marki M. będącym własnością K. K. została wyliczona na kwotę 2 731,63 zł i została wypłacona przez stronę powodową
w dniu 11 lipca 2011 r.
Dnia 27 października 2011 r. strona powodowa wezwała M. K. (2) do zapłaty wypłaconej na rzecz K. K. kwoty 2 731,63
zł. Pomimo wezwania pozwany nie zapłacił żądanej kwoty.
Pozwany M. K. (3) kwestionował swoją odpowiedzialność regresową za szkodę strony powodowej, obejmujących
sumę świadczeń wypłaconych przez nią na rzecz osób bezpośrednio poszkodowanych, ponadto podniósł zarzut, że
samochód w chwili zdarzenie posiadał obowiązkowe ubezpieczenie OC.
Celem ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (art. 822 k.c.) nie jest zwolnienie sprawcy szkody od
odpowiedzialności, lecz zapewnienie poszkodowanemu wynagrodzenia szkód w drodze przejęcia przez
ubezpieczyciela zobowiązań odszkodowawczych ubezpieczającego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 9
listopada 2006 r., I ACa 509/06, LEX nr 298411). Przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład
ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom
trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została
zawarta umowa ubezpieczenia.
Dyspozycja art. 98 ust 1 pkt 3a ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym
Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych stanowi, że do zadań Funduszu należy
zaspokajanie roszczeń z tytułu ubezpieczeń obowiązkowych, o których mowa w art. 4 pkt 1 i 2, w granicach określonych
na podstawie przepisów rozdziałów 2 i 3, za szkody powstałe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na osobie, w
mieniu, w mieniu i na osobie, gdy posiadacz zidentyfikowanego pojazdu mechanicznego, którego ruchem szkodę tę
wyrządzono, nie był ubezpieczony obowiązkowym ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych.
Zgodnie z dyspozycja art. 101 cytowanej ustawy z chwilą wypłaty przez Fundusz odszkodowania, w przypadkach
określonych w art. 98 ust. 1 pkt 3 i ust. 1a, sprawca szkody i osoba, która nie dopełniła obowiązku zawarcia umowy
ubezpieczenia obowiązkowego, o którym mowa w art. 4 pkt 1 i 2, są obowiązani do zwrotu Funduszowi spełnionego
świadczenia i poniesionych kosztów. Wypłata przez Fundusz świadczenia rekompensującego szkodę wynikłą ze
zdarzenia, za które odpowiedzialność ponosi kierujący pojazdem albo rolnik, osoba pozostająca z nim we wspólnym
gospodarstwie domowym lub osoba pracująca w jego gospodarstwie rolnym, którzy nie zawarli umowy ubezpieczenia
obowiązkowego, rodzi po stronie Funduszu prawo dochodzenia zwrotu spełnionych świadczeń od sprawcy szkody
i osoby zobowiązanej do zawarcia umowy ubezpieczenia. Brak w przepisach sprecyzowania charakteru wspólnej
odpowiedzialności sprawcy szkody i podmiotu zobowiązanego do zawarcia umowy ubezpieczenia. Problem powstaje,
gdy kierujący pojazdem i jego posiadacz to dwie różne osoby. Przyjmując, że dochodzi do powstania odpowiedzialności
in solidum, która dopuszcza analogiczne stosowanie przepisów o zobowiązaniach solidarnych, jeżeli jeden ze
współdłużników spełnił świadczenie wobec Funduszu, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego
(np. stosunku najmu, użyczenia, stosunku pracy) rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać
zwrotu świadczenia od pozostałych dłużników (art. 376 k.c.). Jeżeli dłużnicy nie dokonają zwrotu wypłaconego
odszkodowania w trybie dobrowolnym, Fundusz może dochodzić swoich roszczeń na drodze postępowania sądowego.
Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, kierowany przez pozwanego M. K. (2) samochód
D. (...) nr rej. (...) nie posiadał, w chwili zdarzenia obowiązkowego ubezpieczenie OC. Okoliczność ta nie budziła
wątpliwości Sądu bowiem zarówno z notatki informacyjne z dnia 15 marca 2011 r. wynikało, że samochód ma
ubezpieczenie do dnia 5 lutego 2008 r. w (...) S.A. w W.. Wynika to również z pisma (...) S.A. w S., jak również z
pisma (...) S.A. w W.. Pozwany nie złożył żadnych innych wniosków dowodowych, zaś z załączonych do sprzeciwu
dokumentów, nie wynika aby przedmiotowych samochód w chwili szkody posiadał ubezpieczenie. Nie jest zaś rzeczą
Sądu poszukiwanie dowodów za stronę, to strona zgodnie z art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie,
która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Pozwany pomimo pouczenia nie złożył żadnych wniosków dowodowych.
Z informacji uzyskanej przez Sąd z (...) S.A. w W. wynika, że samochód kierowany przez pozwanego D. nr rej
(...) nie posiała ubezpieczenia w tym Towarzystwie. To pozwany powinien wskazać Sądowi, w jakim towarzystwie
ubezpieczeniowym samochód był ubezpieczony, skoro należał on do jego poprzedniego pracodawcy. Sąd z urzędu
zwrócił się do właściciela samochodu L. M. z prośbą o udzielenie informacji czy przedmiotowy samochód był
ubezpieczony, a jeżeli tak to do złożenia dowodu ubezpieczenia samochodu za rok 2010. L. M. w piśmie skierowanym
do Sądu wskazał, że samochód sprzedał i wszystkie dokumenty przekazał nowemu właścicielowi.
Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.
O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc, który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest
zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty
procesu). Do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który
nie jest adwokatem lub radcą prawnym, zalicza się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do
sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie. Suma
kosztów przejazdów i równowartość utraconego zarobku nie może przekraczać wynagrodzenia jednego adwokata
wykonującego zawód w siedzibie sądu procesowego. Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej
przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i
wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Koszty
zastępstwa procesowego Sąd zasądził na podstawie § 6 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28
września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, który stanowi, że stawki minimalne
wynoszą przy wartości przedmiotu sprawy powyżej 1 500 zł do 5 000– 600 zł. Do kosztów tych należało doliczyć opłatę
od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. A zatem Sąd zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 754 zł.
tj. opłatę od pozwu w wysokości 137 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 617 zł.