D - Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Łodzi

Sygn. akt III AUa 1529/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 września 2015 r.
Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:
Przewodniczący: SSA Jacek Zajączkowski
Sędziowie: SSA Lucyna Guderska
SSA Anna Szczepaniak-Cicha (spr.)
Protokolant: sekr. sąd. Małgorzata Matusiak
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 września 2015 r. w Ł.
sprawy B. K. (1)
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddziałowi w Ł.
o emeryturę
na skutek apelacji B. K. (1)
od wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu
z dnia 7 listopada 2014 r. sygn. akt IV U 874/14
oddala apelację .
Sygn. akt: III AUa 1529/14
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 22 sierpnia 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił B. K. (1) prawa do
emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych wskazując, że ubezpieczony nie udowodnił 15. lat stażu pracy w szczególnych warunkach.
W odwołaniu z 23 września 2014 r. B. K. (1) zakwestionował prawidłowość decyzji organu rentowego podnosząc, że
ZUS bezpodstawnie odmówił uwzględnienia do szczególnego stażu pracy okresu jego zatrudnienia w Zakładach (...)
w Z. od dnia 1 września 1969 r. do dnia 31 marca 1977 r., wraz z okresem przypadającej w tym czasie zasadniczej służby
wojskowej od dnia 24 października 1973 r. do dnia 3 listopada 1975 r. oraz okresu zatrudnienia w Spółdzielczym
Przedsiębiorstwie (...) w Z. od dnia 6 kwietnia 1977 r. do dnia 30 czerwca 1991 r.
W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, argumentując jak w treści zaskarżonej decyzji.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych podniósł, że wnioskodawca nie udokumentował charakteru pracy jako wykonywanej
w szczególnych warunkach. W aktach sprawy brak jest bowiem stosownych świadectw pracy. Organ rentowy wskazał,
że z przedłożonej przez B. K. (1) legitymacji ubezpieczeniowej wynika, iż od dnia 1 września 1969 r. do 24 października
1973 r. był on zatrudniony w Zakładach (...) w Z. w charakterze ucznia. Nie można uznać, że w okresie tym, w
którym przyuczał się on do zawodu elektryka, wykonywał pracę na tym stanowisku stale i w pełnym wymiarze czasu
pracy. Odnosząc się zaś do okresu zasadniczej służby wojskowej, którą ubezpieczony odbywał w okresie od dnia 24
października 1973 r. do dnia 3 listopada 1975 r. organ rentowy podkreślił, że w oparciu o obowiązującą wówczas
ustawę z 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej nie ma możliwości
uwzględnienia tego okresu jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z
FUS. Okres zatrudnienia B. K. (2) w Spółdzielczym Przedsiębiorstwie (...) w Z. od dnia 6 kwietnia 1977 r. do dnia 30
czerwca 1991 r. na stanowisku elektromontera nie został natomiast poświadczony w stosownym świadectwie pracy
w szczególnych warunkach.
Zaskarżonym wyrokiem z 7 listopada 2014 r. Sąd Okręgowy w Sieradzu odwołanie ubezpieczonego oddalił.
Sąd Okręgowy ustalił, że S. K., urodzony w dniu (...), w dniu 8 sierpnia 2014 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń
Społecznych II Oddziale w Ł. wniosek o emeryturę w wieku obniżonym. Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego
funduszu emerytalnego. Legitymuje się stażem ogólnym w wymiarze 26 lat 11 miesięcy i 17 dni.
Do wniosku o emeryturę zostały załączone między innymi dokumenty w postaci świadectw pracy, wydanych przez
(...) Przedsiębiorstwo (...) w Ł. z siedzibą w P. Zakłady (...), świadectwo pracy z dnia 1 maja 1994 r. stwierdzające, iż B.
K. (1) był zatrudniony w Zakładach (...) w Z. w pełnym wymiarze czasu pracy od 1 września 1969 r. do dnia 31 marca
1977 r., świadectwo pracy wydane 28 czerwca 1991 r. przez Spółdzielcze Przedsiębiorstwo (...) w Z., stwierdzające,
iż B. K. (1) był pracownikiem tego przedsiębiorstwa od 6 kwietnia 1977 r. do 30 czerwca 1991 r. w pełnym wymiarze
czasu pracy na stanowisku elektryka.
W okresie zatrudnienia w Zakładach (...) w Z. B. K. (1) wykonywał prace w brygadzie elektromonterów,
zajmował się czynnościami związanymi z montowaniem systemów energetycznych, naprawami instalacji elektrycznej,
czynnościami związanymi z konserwacją urządzeń elektrycznych.
W czasie pracy w Spółdzielczym Przedsiębiorstwie (...) w Z. do obowiązków B. K. (1) należały w przeważającej
mierze prace elektroinstalatorskie. Były to prace wykonywane poza siedzibą przedsiębiorstwa, prace zlecane przez
inne podmioty zewnętrzne, prace związane z zakładaniem instalacji elektrycznych w obiektach, które były wznoszone
przez oddział budowlany Spółdzielni Przedsiębiorstwa (...) w Z.. B. K. (1) miał stosowne uprawnienia wymagane do
prowadzania prac elektroinstalatorskich.
W świetle tak sformułowanych ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że odwołanie
ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie. Zdaniem Sądu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał
dowodowy nie pozwala uznać, by okres zatrudnienia ubezpieczonego w Zakładach (...) w Z. wraz z przypadającym
w tym czasie okresem zasadniczej służby wojskowej oraz okres zatrudnienia w Spółdzielczym Przedsiębiorstwie
(...), mogły podlegać zaliczeniu w poczet stażu pracy w szczególnych warunkach, o którym mowa w art. 184
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Rodzaj i
charakter prac wykonywanych przez ubezpieczonego w każdym z tych zakładów nie pozwala na zaliczenie ich
do prac wykonywanych w przedsiębiorstwach branży energetycznej. Były to bowiem prace na stanowiskach przy
bieżącej konserwacji i utrzymaniu urządzeń elektroenergetycznych funkcjonujących, co do zasady, w każdym
przedsiębiorstwie wprawianym w ruch za pomocą sił przyrody.
Sąd Okręgowy przypomniał, że zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku
emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, okresami
pracy uzasadniającymi prawo do wcześniejszej emerytury są okresy, w których praca w szczególnych warunkach
wykonywana była stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Sąd podzielił przy
tym pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 1 czerwca 2010 r., II UK 21/10, zgodnie z którym wykaz
A, stanowiący załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. ma charakter stanowiskowo branżowy i specyfika poszczególnych branż determinuje charakter świadczonych w nim prac oraz warunki, w jakich są
wykonywane, ich uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia. Pod pozycjami zamieszczonymi w kolejnych działach wykazu
wymieniono konkretne stanowiska przypisane danym branżom, uznając je za prace w szczególnych warunkach
uprawniające do emerytury w obniżonym wieku. Taki sposób kwalifikacji prawnej pracy nie jest przypadkowy, gdyż
specyfika poszczególnych gałęzi przemysłu i branż determinuje charakter świadczonych w nich prac, warunki, w
jakich są wykonywane, ich uciążliwość oraz szkodliwość dla zdrowia. Nie jest możliwe dowolne i swobodne wiązanie
konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały one przypisane w rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983
r. Przyporządkowanie danego rodzaju prac do określonej branży ma zatem istotne znaczenie dla jej kwalifikacji, jako
pracy w szczególnych warunkach.
W ocenie Sądu Okręgowego nie budzi wątpliwości, że skarżący, będąc zatrudnionym w Zakładach (...) w Z. oraz
w Spółdzielczym Przedsiębiorstwie (...) wykonywał tam prace elektroinstalatorskie. Stanowisko elektromontera
zajmowane w zakładach pracy sfery produkcyjnej wyrobów zbożowych oraz środków produkcji rolniczej nie może
jednak zostać zakwalifikowane jako stanowisko określone w wykazie A działu II załącznika do rozporządzenia Rady
Ministrów z 7 lutego 1983 r., jak też nie może być zakwalifikowane do żadnej z pozycji działu V powołanego
rozporządzenia.
Z tych też względów, zgodnie z art. 47714 § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy bezzasadne odwołanie oddalił.
Wyrok Sądu Okręgowego w całości zaskarżył apelacją z 5 grudnia 2014 r. B. K. (1), zarzucając naruszenie art.
32 w związku z art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników
zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przez nieuprawnione przyjęcie, że do
zaliczenia odwołującemu się okresu pracy w szczególnych warunkach i szczególnym charakterze wymagane jest
wykonywanie pracy na stanowisku pracy przypisanym do konkretnej gałęzi gospodarki, bowiem tylko takie połączenie
daje możliwość uznania, że praca wykonywana była w warunkach szkodliwych, a także przez nieuprawnione przyjęcie,
że na stanowiskach wymienionych w wykazie poza branżami tam wymienionymi nie występowała możliwość pracy w
szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.
W uzasadnieniu tak sformułowanych zarzutów skarżący wskazał, że stanowisko wyrażone w zaskarżonym wyroku jest
nieżyciowe i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego. Żaden z istniejących obecnie, jak i uprzednio zakładów
pracy, nie jest i nie był ograniczony do jednej tylko ściśle branży. W każdym wysoko wyspecjalizowanym zakładzie
istniały wydziały o charakterze usługowym, związane z potrzebą utrzymania w ruchu danego przedsiębiorstwa, które
ze swej specyfiki podlegały pod inną branżę. Tak też było w przypadku ubezpieczonego. Skarżący podparł swą
argumentację treścią wyroku Sądu Najwyższego z 25 marca 2014 r., I UK 337/13. Mając na uwadze powyższe podniósł,
że przynależność stanowiska pracy zajmowanego przez odwołującego się do określonej branży lub sektora nie jest
konieczna. Wystarczy, by stanowisko to było wymienione w wykazie A, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady
Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze. W świetle sformułowanych zarzutów apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku
i uznanie, że B. K. (1) przysługuje prawo do emerytury ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu, zażądał również zasądzenia od organu rentowego na swa
rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego za obie instancje.
Sąd Apelacyjny w Łodzi zważył, co następuje:
Apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu.
Zawarty w przepisach przejściowych ustawy z dnia ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2015r. poz. 748) przepis art. 184 dotyczy tych ubezpieczonych,
urodzonych po 31 grudnia 1948 r., którzy w dniu wejścia w życie ustawy, a więc 1 stycznia 1999 r., osiągnęli:
1/ okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (15 lat) wymagany w przepisach
dotychczasowych do nabycia emerytury w wieku niższym, niż 65 lat w przypadku mężczyzn; 2/ okres składkowy
i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (co najmniej 25 lat dla mężczyzn). Takim ubezpieczonym emerytura
przysługuje w przypadku nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego. Prawo do emerytury w obniżonym
wieku z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze stanowi w systemie emerytalnym
uprawnienie wyjątkowe, związane z ujemnym oddziaływaniem warunków pracy na zdrowie pracownika, co uzasadnia
przyjęcie niższego wieku emerytalnego. W § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie
wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz.U. Nr
8, poz. 43 ze zm.) uregulowano, że prawo do takiej emerytury nabywa pracownik wykonujący prace na określonych
stanowiskach w wykazie A, zaś okresy pracy potwierdza zakład pracy w świadectwie wykonywania prac w szczególnych
warunkach wystawionym na podstawie posiadanej dokumentacji. Istotne jest, że praca w szczególnych warunkach
to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie) w warunkach
pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie A, stanowiącym załącznik do
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 14 września 2007 r.,
III UK 27/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 325; z dnia 19 września 2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz.
329; z dnia 6 grudnia 2007 r., III UK 66/07, LEX nr 483283; z dnia 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009
nr 5-6, poz. 75, z dnia 24 marca 2009 r., I PK 194/08, LEX nr 528152).
W przedmiotowej sprawie spór zogniskował się wokół ustalenia, czy praca wykonywana przez B. K. (1) na stanowisku
elektromontera okresie zatrudnienia w Zakładach (...) w Z. od dnia 1 września 1969 r. do dnia 31 marca 1977
r., jak też w okresie zatrudnienia w Spółdzielczym Przedsiębiorstwie (...) od dnia 6 kwietnia 1977 r. do dnia 30
czerwca 1991 r., podlegać może zaliczeniu do stażu pracy w szczególnych warunkach, o którym mowa w art. 184
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zauważyć należy,
że apelujący ograniczył swe zarzuty wyłącznie do podniesienia naruszeń prawa materialnego, nie kwestionując przy
tym żadnymi zarzutami procesowymi ustaleń faktycznych, które legły u podstaw zaskarżonego wyroku. Zgodnie
z zasadą prawną wyrażoną w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07), sąd drugiej
instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi
naruszenia prawa materialnego, wiążą go tylko zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego, w granicach
zaskarżenia bierze jednak pod uwagę z urzędu nieważność postępowania (OSNC 2008 nr 6, poz. 55). Odnosząc
powyższe założenia obowiązującego modelu apelacji do środka odwoławczego wniesionego przez ubezpieczonego,
profesjonalnie zastąpionego, i stwierdzając, że apelujący nie sformułował żadnych zarzutów procesowych przeciwko
dokonanym ustaleniom faktycznym, Sąd drugiej instancji ustalenia te przyjmuje jako własne.
Z bezspornych ustaleń faktycznych wynika, że w obu analizowanych okresach zatrudnienia B. K. (1) wykonywał
obowiązki elektromontera. Sąd pierwszej instancji na okoliczność charakteru obowiązków przeprowadził dowód z
zeznań zgłoszonych świadków, wnioskodawcy oraz dokumentacji pracowniczej zawartej w jego aktach osobowych.
Na podstawie tych dowodów Sąd ustalił, że w okresie zatrudnienia w Zakładach (...) w Z. ubezpieczony świadczył
pracę w brygadzie elektromonterów, w której zajmował się czynnościami związanymi z montowaniem systemów
energetycznych, naprawami instalacji elektrycznej, czynnościami związanymi z konserwacją urządzeń elektrycznych.
W czasie pracy w Spółdzielczym Przedsiębiorstwie (...) w Z. do jego obowiązków należały prace elektroinstalatorskie,
związane z zakładaniem instalacji elektrycznych w obiektach, które były wznoszone przez oddział budowlany (...).
Sąd ustalił również, że B. K. (1) miał stosowne uprawnienia wymagane do prowadzania prac w zakresie montażu
instalacji elektrycznych. W świetle tych ustaleń rodzaj czynności wykonywanych przez ubezpieczonego w obu
przedsiębiorstwach nie budzi wątpliwości.
Przywołane rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w wykazie A określa prace wykonywane w
poszczególnych działach gospodarki, rolnictwa, przemysłu itp. W dziale II: „W energetyce” wymienione zostały
„prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń
elektroenergetycznych i cieplnych”. (...) to gałąź przemysłu zajmująca się przetwarzaniem dostępnych form energii
na postać prostszą do wykorzystania przy zasilaniu procesów przemysłowych oraz napędzaniu maszyn i urządzeń. W
praktyce energetyka obejmuje dostarczanie energii w dwóch postaciach: energii elektrycznej dostarczanej do odbiorcy
przewodami elektrycznymi, produkowanej za pomocą turbin i prądnic napędzanych różnymi źródłami energii oraz
energii cieplnej dostarczanej odbiorcy za pośrednictwem transportującego ciepło nośnika, np. pary wodnej pod dużym
ciśnieniem, ogrzanej wody lub innych płynów. Przemysł energetyczny składa się z dwóch segmentów: 1/ elektrowni,
ciepłowni i elektrociepłowni, czyli przedsiębiorstw, w których energię pierwotną przetwarza się na jej użyteczną
postać, 2/ energetycznych sieci przesyłowych, czyli systemu urządzeń umożliwiających przesyłanie energii do
odbiorców. Tak więc praca w przemyśle energetycznym to praca przy pozyskiwaniu energii i następnie jej przesyłaniu
(w elektrowniach, ciepłowniach i elektrociepłowniach) oraz praca przy montażu, remoncie, eksploatacji urządzeń
elektroenergetycznych i cieplnych (energetycznych sieci przesyłowych). W orzecznictwie sądowym ugruntowany jest
pogląd, że dział II wykazu A rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. odnosi się do prac szkodliwych w energetyce, a nie
do wszystkich robót i eksploatacji urządzeń elektrycznych, w dodatku w zakładach, które się energetyką nie zajmują
(zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2009 r., I UK 24/09, LEX nr 518067, postanowienia: z dnia 10
lipca 2013 r., II UK 131/13, LEX nr 1747779, z dnia 4 grudnia 2012 r., I UK 449/12, LEX nr 1675102, wyrok Sądu
Apelacyjnego w Krakowie z dnia 21 maja 2015 r., III AUa 1742/14, LEX nr 1730149).
Natomiast praca w zawodzie elektryka związana jest najczęściej z montażem i naprawą instalacji elektrycznych. W
ramach uprawnień elektryka mieści się m.in. projektowanie instalacji elektrycznych, sieci elektrycznych, montaż
instalacji zgodnie z dokumentacją techniczną, instalowanie i uruchamianie maszyn i urządzeń elektrycznych
oraz regulowanie parametrów ich pracy, wykonywanie przeglądów technicznych, konserwacji oraz napraw
instalacji, maszyn i urządzeń elektrycznych, wykonywanie przeglądów technicznych, konserwacji oraz napraw
linii napowietrznych i kablowych. W zależności od tego, które obowiązki przeważają, pracodawcy zatrudniają
osoby z kwalifikacjami elektryka nie tylko w charakterze elektryka, ale na stanowiskach o różnym nazewnictwie:
elektromontera, konserwatora urządzeń elektrycznych, instalatora urządzeń elektrycznych, montera instalacji i
urządzeń elektrycznych itp. Taką pracę osoby z uprawnieniami elektrycznymi wykonują w wielu gałęziach gospodarki
i dziedzinach przemysłu. Niewątpliwie jednak inna jest ekspozycja na czynniki szkodliwe w środowisku pracy montera
w elektrowni, ciepłowni i elektrociepłowni, a inna elektryka czy elektromontera na placu budowy. Do energetyki w
ogóle nie zalicza się zakładania sieci i instalacji niskiego i średniego napięcia, które to prace stanowią typowe roboty
elektryczne dla końcowych odbiorców energii w procesie dystrybucji energii elektrycznej.
B. K. (1), będąc zatrudnionym w Spółdzielczym Przedsiębiorstwie (...) w Z. zajmował się montażem linii
instalacji elektrycznych odprowadzając je od istniejących już urządzeń energetycznych oraz remontem i eksploatacją
urządzeń elektrycznych, jak też innymi obowiązkami typowymi dla elektryka na budowach. W Zakładach (...) w
Z. ubezpieczony również wykonywał czynności związane z montowaniem systemów energetycznych, naprawami
instalacji elektrycznej, konserwacją urządzeń elektrycznych. Jego praca w tych zakładach nie może być więc uznana
za zatrudnienie w elektromontera w energetyce, uprawniające do emerytury w obniżonym wieku z tytułu pracy na
stanowisku wymienionym w dziale II wykazu A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
Rację ma Sąd Okręgowy stwierdzając, że wyodrębnienie prac we wskazanym rozporządzeniu ma charakter
stanowiskowo-branżowy, a sposób kwalifikacji prawnej tych prac nie jest dziełem przypadku. Oznacza to, że nie można
zupełnie dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia, wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do
których w ogóle nie zostały one przypisane w tym akcie prawnym (tak Sąd Najwyższy m.in. w wyrokach: z dnia 1
czerwca 2010 r., II UK 21/10, LEX nr 619638, z dnia 19 maja 2011 r., III UK 174/10, LEX nr 901652, z dnia 19 marca
2012 r., II UK 166/11, LEX nr 1171002). Przyporządkowanie określonego pracodawcy do danej branży przemysłu jest
istotne przy kwalifikacji pracy jako wykonywanej w szczególnych warunkach, ponieważ uciążliwość i szkodliwość dla
zdrowia wynika właśnie z owej branżowej specyfiki (tak Sąd Najwyższy m.in. w wyroku z dnia 1 czerwca 2010 r.,
II UK 21/10, LEX nr 619638). Nie jest to jednak reguła bezwzględna, gdyż dopuszcza się możliwość uznania pracy
za wykonywaną w szczególnych warunkach także w sytuacji, gdy zakład zatrudniający ubezpieczonego nie należy do
określonej branży - według nomenklatury przyjętej w rozporządzeniu, ale wykonuje zadania całkowicie odpowiadające
branżowej specyfice (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 marca 2014 r., I UK 337/13, LEX nr 1458817). W
wyroku z dnia 26 marca 2014 r., II UK 368/13, Sąd Najwyższy wyłożył, z czym należy się zgodzić, że jeśli uciążliwość i
szkodliwość konkretnej pracy wynika właśnie z branżowej specyfiki, to trzeba odmówić waloru pracy w szczególnych
warunkach, pracy na podobnym stanowisku wykonywanej w innym dziale przemysłu. Natomiast jeśli stopień
szkodliwości czy uciążliwości danej pracy nie wykazuje żadnych różnic w zależności od branży, to nie ma podstaw
do zanegowania świadczenia pracy w warunkach szczególnych tylko dlatego, że w załączniku do rozporządzenia z
dnia 7 lutego 1983 r. praca taka została przyporządkowana do innego działu gospodarki czy przemysłu. Jeśli bowiem
pracownik był narażony na działalnie tych samych czynników, na które narażeni byli pracownicy innego działu, to
zróżnicowanie tych stanowisk pracy musiałoby być uznane za naruszające zasadę równości w zakresie uprawnień do
zabezpieczenia emerytalnego pracowników wykonujących taką samą pracę (LEX nr 1458633).
Odnosząc te zapatrywania do okoliczności przedmiotowej sprawy skonstatować należy, że ani Zakłady (...) w Z.
ani Spółdzielcze Przedsiębiorstwo (...) w Z. nie podlegały branży energetycznej i nie ma jakichkolwiek podstaw
by, dokonując oceny przynależności branżowej, właściwe było w tym przypadku odniesienie się do innych gałęzi
gospodarki, niż wskazane w dziale X rozporządzenia (rolnictwo i przemysł rolno-spożywczy). Przywołany przez autora
apelacji wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 marca 2014 r., I UK 337/13, w którym to orzeczeniu skarżący upatruje
zasadności zaskarżenia, nie prowadzi do innej oceny. Stanowisko wyrażone w tym judykacie Sąd Apelacyjny podziela.
Nie pozostaje ono w opozycji do rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie. Skarżący nie udowodnił
bowiem, że zatrudniające go przedsiębiorstwa, choć nie należące do branży energetycznej, wykonywały zadania
całkowicie pokrywające się z działalnością typową dla energetyki.
Sumując, B. K. (1) w spornych okresach nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych na stanowisku określonym
w załączniku do rozporządzenia RM z dnia 7 lutego 1983 roku - przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii cieplnej
oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych, jego staż pracy w warunkach
szczególnych na dzień 1 stycznia 1999 r. jest krótszy, niż wymagane 15 lat, toteż wnioskodawca nie nabył prawa do
emerytury na podstawie 184 ust. 1 w zw. z art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Kierując się powyższym Sąd
drugiej instancji bezzasadną apelację ubezpieczonego oddalił, z mocy art. 385 k.p.c.
Przewodniczący: Sędziowie: