FS Tax Monthly

FS Tax
Monthly
Polska
Nr 7, lipiec 2011
CIT
Art. 1 ust. 1 dyrektywy Rady 2003/49/WE nie wyklucza stosowania krajowego
prawa podatkowego w zakresie odsetek między powiązanymi spółkami różnych
państw członkowskich
W dniu 21 lipca 2011 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał wyrok (sprawa C
C397/09), w którym uznał, że art. 1 ust. 1 dyrektywy Rady 2003/49/WE z dnia 3 czerwca 2003
r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania stosowanego do odsetek oraz nale
należności
licencyjnych między powiązanymi spółkami różnych państw członkowskich, należy
interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie stosowaniu krajowych przepisów
podatkowych, zgodnie
zg
z którym odsetki od pożyczki, wypłacane przez spółkę z siedz
siedzibą
w państwie członkowskim powiązanej z nią spółce z siedzibą w innym państwie członkowskim
wlicza się do podstawy opodatkowania podatkiem od działalności gospodarczej, któremu
podlega ta pierwsza spółka.
Wyrok został wydany na rzecz niemieckiej spółki, która otrzymała pożyczki od swojej spółki
dominującej, będącej podmiotem prawa niderlandzkiego i w związku z nimi wypłaciła jej
odsetki. Następnie, spółka niemiecka odliczyła kwotę odsetek od zysku, jako koszt
prowadzenia działalności. Niemiecki organ
org podatkowy
atkowy zakwestionował tę czynność i na
podstawie § 8 pkt 1 ustawy o podatku od działalności gospodarczej, ponownie doliczył do
dochodu spółki połowę wypłaconych odsetek. Zdaniem spółki, doliczenie to oznacza objęcie jej
podatkiem, co prowadzi do faktycznego
faktycznego podwójnego opodatkowania odsetek, w sposób
sprzeczny z art. 1 ust. 1 dyrektywy 2003/49. Po odrzuceniu skargi wniesionej do Sądu
Finansowego, spółka zwróciła się do Federalnego Trybunału Finansowego, który zawiesił
postępowanie i skierował do Trybunału Sprawiedliwości
Sprawiedliwości UE pytanie prejudycjalne w tej
sprawie.
Trybunał orzekł, że art. 1 ust analizowanej dyrektywy nie dotyczy sytuacji ograniczania przez
ustawodawstwa krajowe możliwości uwzględnienia odsetek wypłacanych do zagranicznych
spółek dominujących jako
jak koszty działalności dłużników. Ograniczenia takie nie ograniczają
bowiem przychodów wierzyciela odsetek. W konsekwencji, TSUE stwierdził, że analizowane
niemieckie przepisy nie kolidują z postanowieniami dyrektywy.
Hipotetyczna rezerwa celowa na ryzyko związane z działalnością banku a wartość
zabezpieczeń z art. 16 ust. 2b ustawy o CIT
W dniu 13 lipca 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wydał wyrok (sygn. akt
III SA/Wa 16/11), w którym stwierdził, że przy kalkulowaniu hipotetycznej rezerwy celowej na
ryzyko związane z działalnością banku, wyznaczającej maksymalny poziom podatkowego
odpisu aktualizującego, należy uwzględniać wartość zabezpieczeń, o których mowa w art. 16
ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Sprawa dotyczyła banku, który na podstawie ustawy o rachunkowości sporządza
sprawozdania finansowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości. W
związku ze spadkiem wartości pożyczek i gwarancji ich spłat, bank tworzy odpisy aktualizujące
na zasadach określonych w MSR. Spółka stwierdziła, że przy kalkulowaniu hipotetycznej
rezerwy celowej nie będzie uwzględniała
uwzględniał wartości zabezpieczeń, o których mowa w art. 16 ust.
FS Tax Monthly
Polska
PwC  Nr 7, lipiec 2011
Strona 2
2b ustawy o CIT. Zgodnie bowiem z art. 38b ust. 1 i 2 przedmiotowej ustawy, obowiązek ten
dotyczy sytuacji, w której bank tworzy rezerwy na ryzyko związane z prowadzoną działalnością
i pomniejsza je o wartość zabezpieczeń, co nie miało miejsca w omawianym przypadku.
Dodatkowo, bank uznał, że przy kalkulacji wysokości rezerw celowych, przepisy podatkowe
odwołują się wprost do przepisów o rachunkowości, które pozostawiają swobodę przy
uwzględnianiu wartości zabezpieczeń w ramach rezerwy celowej.
Dyrektor Izby Skarbowej nie podzielił stanowiska spółki. Jego zdaniem, odpisy aktualizujące
zawsze zawierają w sobie kwoty zabezpieczeń. W konsekwencji, bank ustalając limit
odpowiadający wysokości rezerwy celowej, powinien uwzględnić zabezpieczenia, o których
mowa w art. 16 ust. 2b ustawy o CIT. Organ podniósł również, że nie można różnicować
sytuacji podatkowej banków w zależności od tego, czy stosują MSR, do czego doprowadziłoby
zastosowanie podejścia sugerowanego przez bank.
WSA oddalił skargę banku i przychylił się do wniosków Dyrektora Izby Skarbowej. Zdaniem
Sądu, na gruncie art. 38b ustawy o CIT, rezerwa odpowiadająca odpisom aktualizacyjnym
zawsze powinna uwzględniać wartość zabezpieczeń, o których mowa w art. 16 ust. 2b ustawy
o CIT. W przeciwnym razie doszłoby do uprzywilejowania banków stosujących MSR, ponieważ
mogłyby one wliczać do kosztów kwoty wyższe niż banki prowadzące księgowość wyłącznie na
podstawie polskiej ustawy o rachunkowości.
Zastosowanie polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego do lokat typu
overnight
W dniu 12 lipca 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wydał wyrok (sygn. akt
III SA/Wa 2843/10), w którym uznał, że w przypadku, gdy dochody z lokat typu overnight nie
wchodzą w skład dochodów z podstawowej działalności prowadzonej przez spółkę, to nie ma
do nich zastosowania zwolnienie z polsko – niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego
opodatkowania, dotyczące zysków ze świadczenia usług transportu międzynarodowego
posiadających faktyczne miejsce zarządu za granicą.
Wyrok został wydany w sprawie spółki, która prowadzi działalność w zakresie świadczenia
usług transportu lotniczego, a jej zarząd znajduje się w Republice Federalnej Niemiec. Wolne
środki na rachunku bieżącym spółki, na koniec każdego dnia są umieszczane na lokacie typu
overnight. Organy podatkowe pierwszej i drugiej instancji stwierdziły, że działalność
w zakresie transportu międzynarodowego nie obejmuje czynności polegających na lokowaniu
środków pieniężnych i w związku z tym nie stosuje się do nich art. 8 ust. 1 polsko-niemieckiej
umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.
Spółka nie zgodziła się z powyższym stanowiskiem i złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego. Według niej, opodatkowanie przedmiotowych lokat nie powinno nastąpić
w Polsce. Spółka podniosła, iż prowadzi w naszym kraju działalność związaną jedynie ze
świadczeniem usług transportu międzynarodowego i jednorazowe zlecenie dokonywania
automatycznych lokat typu overnight nie przesądza o tym, że prowadzi ona odrębną
działalność inwestycyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zgodził się z interpretacją organów
podatkowych i oddalił skargę spółki. Dodatkowo stwierdził, że obok zasady swobody
przepływu kapitału, za takim wyrokiem przemawiają postulaty wyrażone w Dyrektywie Rady
2008/7/WE z dnia 12 lutego 2008 r. dotyczącej podatków pośrednich od gromadzenia
kapitału.
Wartość zobowiązania z tytułu zamknięcia transakcji opcji walutowych może
stanowić koszt uzyskania przychodu
W dniu 10 czerwca 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację
indywidualną (sygn. ILPB3/423-284/10/11-S/ŁM), w której stwierdził, że wartość
zobowiązania z tytułu zamknięcia transakcji rzeczywistych opcji walutowych odpowiadająca
wartości ujemnych różnic kursowych odpowiadających różnicom kursowym, które
zrealizowałyby się w dniu zamknięcia, stanowi koszt uzyskania przychodu w myśl art. 15a ust. 1
w związku z art. 15a ust. 3 pkt 3 ustawy o CIT.
FS Tax Monthly
Polska
PwC  Nr 7, lipiec 2011
Strona 3
Interpretacja została wydana na rzecz spółki, która w związku z uzyskiwaniem przychodów
w walucie obcej i jednoczesnym ponoszeniu kosztów w walucie polskiej, skorzystała z ofert
banków i zawarła umowy transakcji opcji walutowych. Z uwagi jednak na niekorzystną zmianę
kursu walut, spółka podjęła rozmowy z bankami w celu wcześniejszego zamknięcia opcji
i w konsekwencji podpisała umowę kredytową, której wartość oszacowano na podstawie
osiągniętej straty na zamknięciu transakcji terminowych. Jej zdaniem, wartość otrzymanych
kredytów stanowi koszt uzyskania przychodu w dacie jego poniesienia. Wartość kredytów
odpowiada bowiem wartości ujemnych różnic kursowych, które zrealizowałyby się w dniu
zamknięcia transakcji opcji walutowych, ustalonych zgodnie z art. 15a ustawy o podatku
dochodowym od osób prawnych.
Organ przychylił się do stanowiska spółki. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej, nastąpiło
wcześniejsze zrealizowanie praw z opcji i rozliczenie zawartych instrumentów finansowych.
W konsekwencji, po stronie spółki powstało zobowiązanie wobec banków, które zostało
uregulowane z kredytów, udzielonych przez te banki. Tym samym ziścił się warunek
determinujący możliwość zarachowania poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania
przychodu.
Amortyzacja samochodów będących przedmiotem leasingu operacyjnego
W dniu 7 czerwca 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wydał wyrok (sygn.
akt III SA/Wa 2518/10), w którym stwierdził, że art. 16 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p. nie zezwala na
pomijanie limitu w nim określonego w poszczególnych latach podatkowych, nawet jeśli łączna
suma odpisów z tytułu używania samochodu osobowego za wszystkie lata podatkowe nie
przekroczy limitu określonego przez ten przepis.
Wyrok został wydany w sprawie spółki, która oferuje swoim klientom samochody osobowe
w ramach umów leasingu operacyjnego. Chciała ona dokonywać odpisów amortyzacyjnych od
samochodów osobowych w taki sposób, że odpisy amortyzacyjne będą w całości zaliczane
w koszty uzyskania przychodów aż do momentu, gdy łączna suma odpisów amortyzacyjnych
zaliczonych w koszty uzyskania przychodów zrówna się z kwotą stanowiącą w złotych
równowartość 20 000 euro, przy założeniu, że następnie dokonywane (po przekroczeniu kwoty
20 000 euro) odpisy amortyzacyjne nie będą uznawane za koszty uzyskania przychodów.
Spółka powołała się na wykładnię językową art. 16 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p., która wskazuje, że nie
uznaje się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego,
dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości
samochodu przewyższającej równowartość 20 000 euro.
Minister Finansów uznał powyższe stanowisko za nieprawidłowe, uznając, że podatnik może
zaliczyć do kosztów podatkowych tylko tę część odpisu, która liczona jest od wartości
początkowej nieprzekraczającej równowartości 20.000 euro. Spółka nie zgodziła się z takim
rozstrzygnięciem i wniosła skargę do WSA.
Sąd w pełni podzielił stanowisko organu podatkowego i wskazał na potwierdzające je
orzecznictwo. Podkreślano w nim, że zgodnie z przepisami ustawy o CIT, podatek dochodowy
od osób prawnych jest podatkiem rocznym. Podatnik obliczając zobowiązanie podatkowe za
konkretny rok podatkowy, ma obowiązek stosować wszelkie dyrektywy wskazane
w przedmiotowych przepisach. Dlatego też nakazane przez art. 16 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p.
limitowanie kwoty kosztów podatkowych z tytułu odpisów amortyzacyjnych musi zrealizować
się w odniesieniu do każdego roku podatkowego, w którym rozliczane są odpisy wskazane
w tym przepisie.
VAT
Szósta dyrektywa Rady nie daje podstaw do zwolnienia usług swift od VAT
W dniu 28 lipca 2011 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał wyrok (sprawa C350/10), w którym uznał, że artykuł 13 część B lit. d) pkt 3 i 5 art. 13 część B lit. d) pkt 3 i 5
szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji
ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny
system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy
interpretować w ten sposób, że zwolnienie z VAT ustanowione w powyższym przepisie nie
obejmuje usług elektronicznego przesyłania wiadomości świadczonych instytucjom
finansowym, takich jak sporne usługi w postępowaniu przed sądem krajowym.
FS Tax Monthly
Polska
PwC  Nr 7, lipiec 2011
Strona 4
Wyrok został wydany na rzecz banku komercyjnego, który kupował usługi od Society for
Worldwide Interbank Financial Telecommunication – SWIFT S.C., belgijskiej spółdzielni
należącej łącznie do ponad dwóch tysięcy instytucji finansowych z przeszło dwustu państw.
SWIFT prowadzi ogólnoświatową usługę elektronicznego przesyłania wiadomości na rzecz
instytucji finansowych, która umożliwia między innymi przetwarzanie komunikatów
dotyczących rozliczeń międzybankowych i transakcji na papierach wartościowymi. Fiński
organ podatkowy wydał odmowną decyzję w sprawie wniosku o zwrot podatku VAT, złożonego
przez bank. W związku z tym, spółka wniosła skargę do sądu administracyjnego w Helsinkach,
żądając uchylenia decyzji i zwrotu podatku VAT zapłaconego od usług swift. W dalszej części
postępowania, fiński sąd postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału
z pytaniem prejudycjalnym, czy art. 13 część B lit. d) pkt 3 i 5 szóstej dyrektywy należy
interpretować w ten sposób, że usługi swift, wykorzystywane w obrocie płatniczym i do
realizacji transakcji na papierach wartościowych pomiędzy instytucjami finansowymi, są
zwolnione z podatku VAT.
TSUE orzekł, że teoretycznie nic nie stoi na przeszkodzie temu, by usługi zlecane zewnętrznym
operatorom spoza instytucji finansowych, niemającym tym samym bezpośredniego związku
z klientami tych instytucji, były zwolnione z VAT, o ile usługi te stanowią oddzielną całość,
której skutkiem jest spełnienie specyficznych i istotnych funkcji transakcji finansowych
określonych w art. 13 część B lit. d) pkt 3 i 5 szóstej dyrektywy. Trybunał stwierdził, że skoro
usługi swift są usługami elektronicznego przesyłania wiadomości, których wyłącznym
przedmiotem jest przekazywanie danych, to nie spełniają one funkcji transakcji finansowych,
o których mowa w art. 13 cześć B lit d) pkt 3 i 5 szóstej dyrektywy, tj. nie skutkują
przeniesieniem środków lub papierów wartościowych. Natomiast odpowiedzialność umowna
SWIFT wobec banku dotyczy jedynie obowiązku zapewnienia bezpieczeństwa i czytelności
przesyłanych danych, a także obowiązku naprawienia ewentualnych szkód spowodowanych
przesłaniem danych w sposób wadliwy lub z opóźnieniem. W konsekwencji odpowiedzialność
SWIFT ogranicza się do aspektów technicznych i nie obejmuje specyficznych i istotnych
elementów operacji finansowych.
W świetle powyższego, TSUE uznał, że artykuł 13 część B lit. d) pkt 3 i 5 art. 13 część B lit. d)
pkt 3 i 5 szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że zwolnienie z podatku od
wartości dodanej ustanowione w tym przepisie nie obejmuje usług elektronicznego przesyłania
wiadomości świadczonych instytucjom finansowym.
Spółka może odliczyć VAT od wydatków związanych z emisją akcji w celu
podwyższenia kapitału zakładowego
W dniu 4 lipca 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną
(sygn. ILPP2/443-150/09/11-S/AK), w której uznał, że spółka miała prawo do pomniejszenia
podatku należnego o podatek naliczony w rozumieniu art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od
towarów i usług, powstały w związku z nabywaniem przez spółkę usług opodatkowanych VAT
umożliwiających podwyższenie kapitału zakładowego w drodze emisji akcji.
Interpretacja dotyczyła spółki notowanej na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie.
W związku z podwyższeniem kapitału zakładowego i emisją akcji, poniosła ona szereg
wydatków związanych z nabyciem usług niezbędnych dla przeprowadzenia emisji, m.in. opłaty
giełdowe, wynagrodzenie biura maklerskiego, opłaty notarialne. Jej zdaniem, poprzez
podwyższenie kapitału zakładowego, zwiększa ona swą zdolność do działania na rynku,
pozyskując nowy kapitał, co w sposób pośredni pozwoli uzyskać wyższe przychody.
W konsekwencji, według spółki, miała ona prawo do pomniejszenia podatku należnego
o podatek naliczony w rozumieniu art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, powstały
w związku z emisją akcji.
Organ przychylił się do tego stanowiska. Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że wydatki
ponoszone w związku z emisją akcji należy uznać za czynności, które skutkują powstaniem
prawa do odliczenia podatku naliczonego, jeżeli przedmiotem działalności spółki są czynności
opodatkowanie podatkiem VAT. W takim przypadku występuje pośredni związek emisji akcji
z prowadzoną przez spółkę działalnością gospodarczą, gdyż pozyskane środki finansowe
posłużą jej intensyfikacji. W efekcie, podatek naliczony związany z przedmiotowymi
wydatkami podlega odliczeniu od podatku należnego w takim zakresie, w jakim jest związany
ze sprzedażą opodatkowaną prowadzoną przez spółkę.
FS Tax Monthly
Polska
PwC  Nr 7, lipiec 2011
PIT
Strona 5
Skutki podatkowe dla udziałowca spółek, których nowe akcje obejmie
zagraniczny fundusz inwestycyjny typu SIF SICAV
W dniu 28 czerwca 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji
indywidualnej (sygn. IPPB2/415-373/11-2/MS1) stwierdził, że objęcie przez zagraniczny
fundusz inwestycyjny typu SIF SICAV nowych akcji w spółkach po cenie nominalnej, która
może być niższa niż wartość wynikająca z wyceny ich majątku, nie spowoduje powstania u ich
udziałowca przychodu podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.
Interpretacja została wydana na rzecz osoby fizycznej, która zamierza dokonać restrukturyzacji
prowadzonej działalności gospodarczej poprzez przekształcenie spółek z ograniczoną
odpowiedzialnością, w których jest udziałowcem większościowym, w spółki komandytowoakcyjne. W momencie przekształcenia ewentualne zyski zatrzymane w spółkach z o.o. zostaną
opodatkowane. Po przekształceniu planowana jest inwestycja kapitałowa luksemburskiego
funduszu inwestycyjnego typu SlF SICAV w postaci objęcia nowych akcji spółek
komandytowo-akcyjnych w zamian za wkład pieniężny. Akcje zostaną objęte po cenie
nominalnej, która może być niższa niż wartość wynikająca z wyceny ich majątku.
Wnioskodawca stanął na stanowisku, że nie zbywa na rzecz funduszu żadnych posiadanych
przez siebie akcji – ich liczba oraz wartość nominalna nie ulegną zmianie. Fundusz będzie
obejmował nowoutworzone akcje, powstałe w związku z podwyższeniem kapitału zakładowego
spółek komandytowo-akcyjnych. Wnioskodawca nie będzie dokonywał odpłatnego zbycia
akcji, więc nie uzyska przychodu podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.
Organ podatkowy uznał stanowisko podatnika za prawidłowe i na gruncie art. 14c § 1
Ordynacji Podatkowej odstąpił od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny.
PCC
Uprawnienie państwa członkowskiego do ponownego wprowadzenia podatku
kapitałowego
W dniu 16 czerwca 2011 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał wyrok (sprawa
C-212/10), w którym uznał, iż artykuł 4 ust. 2 dyrektywy Rady 69/335/EWG z dnia 17 lipca
1969 r. dotyczącej podatków pośrednich od gromadzenia kapitału, zmienionej dyrektywą Rady
85/303/EWG z dnia 10 czerwca 1985 r., należy interpretować w ten sposób, że stoi on na
przeszkodzie ponownemu wprowadzeniu przez państwo członkowskie podatku kapitałowego
od pożyczki udzielonej spółce kapitałowej przez wierzyciela uprawnionego do udziału
w zyskach owej spółki, jeżeli państwo to wcześniej zaniechało pobierania owego podatku.
Wyrok został wydany na rzecz polskiej spółki, która podpisała ze swoim udziałowcem aneks do
umowy pożyczki, na podstawie którego podniesiono jej kwotę. Następnie spółka zawarła z tym
samym udziałowcem nową umowę pożyczki. Zgodnie z polskimi przepisami, czynności te
zostały poddane opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Spółka uznała, że
na podstawie dyrektywy 69/335 ma prawo domagać się zwolnienia od tego podatku i wniosła
wniosek o stwierdzenie nadpłaty uiszczonego podatku. Po odmowie jego uwzględnienia oraz
oddaleniu odwołania do organu wyższego stopnia, spółka wniosła skargę do WSA. Sąd
postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z pytaniem prejudycjalnym, czy
art. 4 ust. 2 dyrektywy 69/335 uprawniał państwo członkowskie do ponownego wprowadzenia
z dniem 1 stycznia 2007 r. podatku kapitałowego z tytułu zaciągnięcia pożyczki przez spółkę
kapitałową, jeżeli wierzyciel uprawniony jest do udziału w zyskach tej spółki, w przypadku gdy
państwo członkowskie uprzednio zrezygnowało z pobierania tego podatku z dniem akcesji do
Unii Europejskiej.
W odpowiedzi na zadane pytanie Trybunał orzekł, że w świetle prawa wspólnotowego, państwo
członkowskie nie może ponownie wprowadzić podatku kapitałowego od pożyczki udzielonej
spółce kapitałowej przez wierzyciela uprawnionego do udziału w zyskach tej spółki, jeżeli
państwo to wcześniej zaniechało pobierania przedmiotowego podatku.
Umowy pożyczek objęte zakresem ustawy o VAT są wyłączone z opodatkowania
podatkiem od czynności cywilnoprawnych
W dniu 28 czerwca 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację
indywidualną (sygn. IPPB2/436-116/11-4/AF), w której stwierdził, że udzielona przez spółkę
FS Tax Monthly
Polska
PwC  Nr 7, lipiec 2011
Strona 6
pożyczka powinna podlegać podatkowi VAT, co wyłącza ją z zakresu opodatkowania
podatkiem od czynności cywilnoprawnych, pomimo że w zakresie działalności spółki nie
znajdują się usługi udzielania pożyczek czy pośrednictwa finansowego.
Interpretacja została wydana na rzecz spółki, która zawarła umowę pożyczki ze spółką
powiązaną. W zakresie działalności pożyczkodawcy nie jest wyszczególnione udzielanie
pożyczek. Z uwagi na fakt, że obie strony pożyczki są czynnymi podatnikami podatku od
towarów i usług, w celu jej potwierdzenia została wystawiona faktura VAT. Wynikało z niej, że
przedmiotowa usługa korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy
o podatku od towarów i usług. W związku z tym, zdaniem spółki, nie będzie podlegać ona
opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.
Organ przychylił się do tego stanowiska. Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że umowy
pożyczek, co do zasady, podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych. Jeśli jednak
umowy te zostały objęte zakresem ustawy o podatku od towarów i usług, to PCC nie znajdzie
do nich zastosowania.
Sekurytyzacja, jako kompleksowa usługa finansowa, nie podlega opodatkowaniu
PCC
W dniu 8 czerwca 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację
indywidualną (sygn. IPPB2/436-122/11-4/MZ), w której uznał, że transakcję sekurytyzacyjną
należy traktować jako jedną całość, bez odrębnej klasyfikacji prawnej i podatkowej
poszczególnych elementów wchodzących w jej skład. W konsekwencji, jako kompleksowa
usługa finansowa, nie będzie podlegać ona opodatkowaniu podatkiem od czynności
cywilnoprawnych.
O interpretację wystąpiła utworzona w Polsce spółka celowa, która weźmie udział w programie
sekurytyzacji dotyczącym wierzytelności wynikających z udzielonych przez bank kredytów
samochodowych. Spółka stwierdziła, że przedmiotowa transakcja stanowić będzie usługę
finansową zwolnioną z podatku od towarów i usług, więc usługodawca będzie podmiotem
zwolnionym z tego podatku. Mając to na uwadze, odpłatne zbywanie przez bank
sekurytyzowanych wierzytelności na rzecz spółki nie będzie podlegać opodatkowaniu, zgodnie
z art. 2 pkt 4 ustawy o PCC. Dodatkową podstawą w tym zakresie jest art. 1 ust. 1 tej ustawy,
interpretowany a contrario. Przepis ten zawiera zamknięty katalog czynności
cywilnoprawnych podlegających opodatkowaniu przedmiotowym podatkiem. Opisywana
transakcja nie jest w nim wymieniona, więc nie jest objęta PCC.
Prace
legislacyjne
Organ podzielił stanowisko spółki. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej, usługa sekurytyzacji
nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile nie przybiera
postaci którejkolwiek z czynności wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o PCC. W przeciwnym
razie, zastosowanie może znaleźć wyłączenie zawarte w art. 2 pkt 4 tej ustawy, jednak czynność
ta musi być wówczas zwolniona z podatku od towarów i usług. Należy więc zwrócić uwagę, czy
transakcja sekurytyzacji będzie podlegała regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług,
bowiem ma to zasadnicze znaczenie dla ewentualnego objęcia jej podatkiem od czynności
cywilnoprawnych.
Projekt nowelizacji ustawy o funduszach inwestycyjnych przyjęty przez rząd
W dniu 26 lipca 2011 r. Rada Ministrów podjęła decyzję o przyjęciu projektu ustawy o zmianie
ustawy o funduszach inwestycyjnych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
przedłożony przez Ministra Finansów.
Zgodnie z rządowym uzasadnieniem projektu, proponowane zmiany w ustawie z dnia 27 maja
2004 r. o funduszach inwestycyjnych mają na celu:

wprowadzenie nowych zasad nadzoru nad funduszami inwestycyjnymi zamkniętymi
emitującymi wyłącznie certyfikaty inwestycyjne, które zgodnie ze statutem funduszu nie
będą oferowane w drodze oferty publicznej ani dopuszczone do obrotu na rynku
regulowanym ani wprowadzone do alternatywnego systemu obrotu;
FS Tax Monthly
Polska
PwC  Nr 7, lipiec 2011
Strona 7




dostosowanie wymogów odnoszących się do wymienionych powyżej funduszy, w tym
wymogów kapitałowych, do nowego modelu nadzoru;
zmianę w zakresie przekształcania niepublicznych certyfikatów inwestycyjnych
w certyfikaty publiczne uwzględniającą nowe zasady tworzenia funduszy
inwestycyjnych zamkniętych dotychczas emitujących niepubliczne certyfikaty
inwestycyjne;
uregulowanie dokonywania przez fundusze inwestycyjne zamknięte krótkiej sprzedaży;
dookreślenie przepisów dotyczących lokowania aktywów przez fundusze inwestycyjne
zamknięte w instrumenty pochodne.
Natomiast przewidziana projektem zmiana ustawy o CIT ma na celu dostosowanie jej
przepisów w zakresie rezygnacji z obowiązku uzyskania zezwolenia Komisji Nadzoru
Finansowego na utworzenie funduszu inwestycyjnego zamkniętego.
Zmiany w prawie bankowym
W dniu 14 lipca 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 10 czerwca 2011 r. o zmianie ustawy
Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw. Nowelizacja wprowadza przepisy
umożliwiające przekształcenie oddziału instytucji kredytowej działającej na terytorium Polski
w bank krajowy w formie spółki akcyjnej, wraz z określeniem warunków, zasad oraz procedury
przekształcenia. Ustawa wprowadza także zmiany w Ordynacji podatkowej (art. 93a), których
celem jest zachowanie ciągłości w obszarze prawa podatkowego w związku z procesem
przekształcenia oddziału instytucji kredytowej w bank krajowy. Zgodnie z nową regulacją,
bank utworzony poprzez wniesienie tytułem wkładu niepieniężnego wszystkich składników
majątkowych oddziału instytucji kredytowej, stanowiących przedsiębiorstwo lub jego
zorganizowaną część, wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego
prawa i obowiązki instytucji kredytowej związane z działalnością tego oddziału.
Kontakt*
Camiel van der Meij
+(022) 523 4959
[email protected]
Tomasz Szczepanik
+(022) 523 4896
[email protected]
Jakub Żak
+(022) 523 4792
[email protected]
Robert Jurkiewicz
+(022) 523 4653
[email protected]
Wiktor Szczypiński
+(022) 523 4969
[email protected]
* Jeśli informacje zawarte w tej publikacji są dla Państwa interesujące lub też jeśli mają
Państwo pytania lub uwagi, prosimy o kontakt: [email protected]
Więcej informacji o prezentowanych orzeczeniach i interpretacjach znajdą Państwo
w serwisie www.taxonline.pl
Niniejszy materiał nie zawiera opinii PwC i w żadnym razie nie powinien być traktowany, jako komentarz PwC w odniesieniu do
podnoszonych tematów. Ponadto niniejszy materiał ma charakter wyłącznie informacyjny i nie może stanowić jedynej podstawy
podejmowanych działań. Pragniemy zwrócić uwagę, iż pisemne uzasadnienia orzeczeń niekiedy różnią się od uzasadnień ustnych,
dlatego w celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji należy zapoznać się z treścią pisemnego uzasadnienia orzeczenia.
© 2011 PricewaterhouseCoopers Sp. z o.o. Wszystkie prawa zastrzeżone. W tym dokumencie nazwa "PwC" odnosi się do
PricewaterhouseCoopers Sp. z o.o., firmy wchodzącej w skład sieci PricewaterhouseCoopers International Limited, z których każda
stanowi odrębny i niezależny podmiot prawny.